Bourke's parrots feed early in the morning and at dusk. They arrive at watering holes a few hours prior to sunrise and a few hours after sunset (Harper, 1986). However, these parrots are not considered to be truly crepuscular. All of the birds in Australia's interior behave in the same way in order to avoid feeding during the hottest part of the day (Immelmann, 1968).
Bourke's parrots eat grass seeds, herbaceous plant seeds, acacia tree seeds and green shoots.
Plant Foods: leaves; seeds, grains, and nuts
Primary Diet: herbivore (Granivore )
Throughout their taxonomic history, Bourke's parrots have been placed in the genus Neopsephotus (e.g., Immelmann, 1968; Simpson and Day, 1999) or in the genus Neophema (e.g, Barrett, 1947; Eastman and Hunt, 1966; Macdonald, 1973; Simpson and Day, 1986).
Bourke's parrots were named after Sir Richard Bourke, the governor of New South Wales, by Sir Thomas L. Mitchell, who first discovered the birds by the Bogan River, New South Wales. In 1841, John Gould first described and drew Bourke's parrots, sometimes called the Bourke's parakeet (Immelmann, 1968).
These parrots were first exhibited at the London Zoo in 1867. They were first bred in Belgium and Germany in the late 1800's (Stuckey, 2000).
These parrots are quiet and gentle. Bourke's parrots may be found in gardens of Australian homes, looking for a drink of water (Immelmann, 1968). They are very aggreeable birds, and have become popular birds for aviculturalists to breed. These birds may be housed with many other species of parrots, finches, doves, and soft-bills (Harper, 1986).
Bourke's parrots utter a call that has been described as a soft twitter (Simpson and Day, 1986; Simpson and Day, 1999). They may utter a "chu-wee" while in flight or a warbling whistle (Macdonald, 1973) or "chirrup chirrup" call (Stuckey, 2000). When alarmed, Bourke's parrots may utter a "kik-kik kik-kik" call (Stuckey, 2000). These birds are generally quiet and docile (Immelmann, 1968).
Communication Channels: acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Historically, there have been reports that this parrot is uncommon in Australia. However, because these birds are found in sparsely populated areas, they are not easily observed (Harper, 1986). Bourke's parrot populations fluctuate with the degree of sheep farming and grazing in their habitat (Immelmann, 1968).
Bourke's parrots are listed under Appendix II by CITES but are not listed by the IUCN.
CITES: appendix ii
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
This quiet, unobtrusive bird does not cause problems for humans.
These parrots are a welcome addition to aviaries because of their quiet demeanor. Also, because they are granivores they may prevent the growth of unwanted grass or other types of seeds.
Positive Impacts: pet trade
Because of their food habits, Bourke's parrots may contribute to seed dispersal. They may also contribute to the prevention of the growth of unwanted grass or other types of seeds.
Ecosystem Impact: disperses seeds
Bourke's parrots are found in the interior regions of central and southern Australia (Harper, 1986). They range from southwestern Queensland to the very western edge of New South Wales to the northern part of South Australia and the eastern and central parts of Western Australia.
Biogeographic Regions: australian (Native )
These parrots frequent small shrubby and sandy plains (Harper, 1986) as well as savannas of Australia. They may be found in clumps of mulga (Macdonald, 1973; Simpson and Day, 1999) and acacia scrub in dry spinifex plains (Eastman and Hunt, 1966).
Bourke's parrots may be found in gardens of Australian homes, looking for a drink of water (Immelmann, 1968).
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; scrub forest
Other Habitat Features: urban ; suburban
The lifespan of Bourke's parrots is probably similar to the budgerigar, around five to eight years while in captivity. Their lifespan in the wild is shorter.
Average lifespan
Status: captivity: 12.6 years.
Bourke's Parrots are 18 cm (Simpson and Day, 1999) to as much as 23 cm long (Macdonald, 1973). Tail length is approximately 9 cm. They weigh approximately 42 to 49 g (Stuckey, 2000). The male parrot has a salmon pink throat and foreneck. The center of the breast and abdomen is a rosey-pink. Pale blue coloration is present under the wing coverts and on the marginal coverts around the bend of the wing. The wing primaries are dark blue, while the central tail feathers are blue with bluish-white to white outer edges and tips. The frontal band which extends over the eyes to the neck is blue. The crown and hind neck are brown with pink-colored highlights. The back, innermost wing secondaries, rump and upper tail coverts are dark brown. Under the tail and on the flanks the coloration is blue. Overall, males and females are similar in coloration with one exception. In males, the frontal band is pronounced, and in females it is reduced or absent (Harper, 1986; Simpson and Day, 1999). Females are slightly smaller than males (Harper, 1986).
Range mass: 42 to 49 g.
Range length: 18 to 23 cm.
Sexual Dimorphism: male larger; sexes colored or patterned differently
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Known predators of Bourke's parrots include foxes (Family Canidae) and feral cats (Felis silvestris).
Known Predators:
Bourke's parrots are monogamous. Males will guard their territories during the nesting period. They will also feed the female with regurgitated food when she is incubating the eggs (Eastman and Hunt, 1966).
In captivity, the male will display to the female by walking around her, curtsying, and drawing himself upward in a tall posture. Sometimes, the male will raise his wings over his back to show the blue coloration underneath (Hill, 1967).
Mating System: monogamous
The breeding season for Bourke's parrots is from August to October (Eastman and Hunt, 1966; Harper, 1986) and possibly to December (Macdonald, 1973), depending on rainfall (Macdonald, 1973; Harper, 1986).
The nest is usually in a hollow limb or hole in mulga or acacia trees (Eastman and Hunt, 1966) around one to three meters off the ground (Hill, 1976). There is no nest lining in the hole (Immelmann, 1968). The three to six eggs per clutch (Eastman and Hunt, 1966) are white and rounded (Harper, 1986). Incubation time is approximately 17 (Eastman and Hunt, 1966) to 20 days (Harper, 1986). The chicks fledge after about 4 weeks and become independent in 8 to 10 days after fledging.
Breeding season: August to October (sometimes to December)
Range eggs per season: 3 to 6.
Range time to hatching: 17 to 20 days.
Average fledging age: 4 weeks.
Range time to independence: 8 to 10 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); oviparous
The female incubates the eggs (Eastman and Hunt, 1966). She leaves the nest only to drink water or defecate. The male feeds her with regurgitated food while she attends to the eggs. Both parents feed the altricial young (Immelmann, 1968).
The young leave the nest after approximately four weeks (Immelmann, 1968; Harper, 1986). After another eight to ten days of parental feeding, the chicks are independent (Immelmann, 1968). The chicks have smoky-colored down on blackish skin (Eastman and Hunt, 1966). Adult colored plumage is evident in four to six week old birds (Stuckey, 2000).
Parental Investment: no parental involvement; altricial ; pre-fertilization; pre-hatching/birth (Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female)
Neopsephotus bourkii[1] a zo ur spesad krakperokeded bihan eus ar c'herentiad Psittaculidae.
Ar spesad nemetañ eo er genad Neopsephotus.
Anvet e voe Euphema Bourkii (kentanv) da gentañ-penn (e 1841) gant ar skiantour saoz John Gould (1804-1881) : dougen a ra anv ar jeneral Sir Richard Bourke (1777-1855) a voe gouarner Sukembre-Nevez adalek 1831 betek 1837.
Kavout a reer ar spesad a-dakadoù e diabarzh kreisteiz Aostralia[2].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Neopsephotus bourkii a zo ur spesad krakperokeded bihan eus ar c'herentiad Psittaculidae.
Ar spesad nemetañ eo er genad Neopsephotus.
Anvet e voe Euphema Bourkii (kentanv) da gentañ-penn (e 1841) gant ar skiantour saoz John Gould (1804-1881) : dougen a ra anv ar jeneral Sir Richard Bourke (1777-1855) a voe gouarner Sukembre-Nevez adalek 1831 betek 1837.
El periquito de Bourke (Neopsephotus bourkii) és un ocell de la família dels psitàcids (Psittacidae) i única espècie del gènere Neopsephotus. Habita zones amb arbres a l'interior d'Austràlia, al centre d'Austràlia Occidental, sud del Territori del Nord, nort d'Austràlia Meridional, sud-oest de Queensland i nord-oest de Nova Gal·les del Sud.
El periquito de Bourke (Neopsephotus bourkii) és un ocell de la família dels psitàcids (Psittacidae) i única espècie del gènere Neopsephotus. Habita zones amb arbres a l'interior d'Austràlia, al centre d'Austràlia Occidental, sud del Territori del Nord, nort d'Austràlia Meridional, sud-oest de Queensland i nord-oest de Nova Gal·les del Sud.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Corbarot Bourke (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: corbarotiaid Bourke) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Neophema bourkii; yr enw Saesneg arno yw Bourke’s parrot. Mae'n perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae) sydd yn urdd y Psittaciformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn N. bourkii, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r corbarot Bourke yn perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Corbarot brongoch Micropsitta bruijnii Corbarot Finsch Micropsitta finschii Corbarot Meek Micropsitta meeki Corbarot penfelyn Micropsitta keiensis Corbarot wyneblwyd Micropsitta pusio
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Corbarot Bourke (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: corbarotiaid Bourke) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Neophema bourkii; yr enw Saesneg arno yw Bourke’s parrot. Mae'n perthyn i deulu'r Parotiaid (Lladin: Psittacidae) sydd yn urdd y Psittaciformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn N. bourkii, sef enw'r rhywogaeth.
Traváček Bourkův, také neoféma Bourkova či neoféma bourek (Neopsephotus bourkii)[2] je papoušek z čeledi Psittaculidae, jediný druh rodu Neopsephotus. Druh popsal John Gould v roce 1841. Je pojmenován po Richardovi Bourkem, guvernérovi Nového Jižního Walesu v letech 1831 až 1837.[3] Dle Mezinárodního svazu ochrany přírody je málo dotčeným druhem a to i kvůli velkému areálu výskytu.
Traváček Bourkův je jediným druhem v rodu Neopsephotus. Poprvé jej popsal John Gould jako Euphema Bourkii a jedná se o monotypický taxon.[4]
Traváček Bourkův má extrémně velký areál výskytu[5], lze ho najít ve vnitřních oblastech střední a jižní Austrálie, část populace pronikla až na východ do Nového Jižního Walesu a do centrálních částí západní Austrálie.[6][7] Kvůli ničení přirozeného prostředí se přesouvá do míst, kde se dříve nevyskytoval.[6] K životu dávají traváčci přednost křovinám a písčitým oblastem, žijí i ve stepích Austrálie. Někdy je lze najít v zahradách.[7]
Traváčci jsou 18−23 cm dlouzí, hmotnost se odhaduje na 42−49 g.[7] Peří je na spodní části těla růžové, hřbet a křídla jsou spíše hnědavá se žlutým lemováním pírek.[6] Samci mají na čele modrý pruh, který samice postrádají; samice mají také užší hlavu a jsou menší, čímž se odlišují od samců.[8] Jejich zbarvení je také celkově světlejší než zbarvení samců.[3]
Traváčci Bourkovi tráví většinu dne na zemi, kde jsou dobře maskováni, protože jejich zbarvení peří připomíná písčité půdy stepí. Většinou se krmí při východu slunce nebo při soumraku, za měsíčných nocí mohou být aktivní celonočně.[7] Většinou tito papoušci žijí v malých skupinách o čtyřech až šesti jedincích, ale jsou společenští a zejména v období sucha mohou vytvářit hejna až o 100 jedincích.[7][8] Traváččci se živí semeny,[8] konkrétně semeny trav, bylin a akácií, konzumují také výhonky.[7] Mezi přirozené nepřátele patří kočka divoká (Felis silvestris) a lišky. Druh je monogamní[8], rozmnožování probíhá od srpna do října, někdy až do prosince. Traváčci jsou plodní a vychovají i několik snůšek ročně.[8] V období hnízdění samci střeží jejich území. Hnízdí v dutých stromech ve výšce od 1 do 3 metrů[9] vystlané měkkým, mírně vlhkým podkladem.[8] Vejce jsou bílá a zaoblená, inkubační doba trvá 17−20 dnů. Poté se vyklubou mláďata, která se opeří zhruba po čtyřech týdnech, deset dní po té se stanou samostatnými. Dožívají se podobného věku jako andulky; 8−10 let, v zajetí až přes 12 let.[7]
Kvůli extrémně velkému areálu výskytu se neblíží traváček ani prahové hodnotě rozsahu výskytu pro zranitelné druhy (<20 000 km2). Populace je vzrůstající, počet jedinců však nebyl kvantifikován, ovšem ani ty se patrně nepřibližují prahové hodnotě pro zranitelné druhy (<10 000 jedinců s poklesem o 10% za 10 let). Proto je traváček Bourkův hodnocen jako málo dotčený druh.[5]
Traváčka Bourkova lze chovat v ve venkovní i pokojové voliéře, nevadí mu ani pobyt v prostorné kleci. Jestliže může trávit čas ve vnitřním úkrytu proti mrazu, nepředstavuje ani zimní období pro chov problém. Ideální je chov v páru, chov více párů může vyvolávat problémy. Jako potrava se používá krmivo pro papoušky rodu Neophema, je možno také přikrmovat vaječnou směsí, především pak v hnízdním období. Je možno občas traváčky přikrmovat zelenými rostlinami jako je okřehek, ale jejich nedměrná konzumace vyvolává průjmová onemocnění. Nutný je dostatek gritu a písku pro lepší trávení.[10]
Obrázky, zvuky či videa k tématu neoféma Bourkova ve Wikimedia Commons
Traváček Bourkův, také neoféma Bourkova či neoféma bourek (Neopsephotus bourkii) je papoušek z čeledi Psittaculidae, jediný druh rodu Neopsephotus. Druh popsal John Gould v roce 1841. Je pojmenován po Richardovi Bourkem, guvernérovi Nového Jižního Walesu v letech 1831 až 1837. Dle Mezinárodního svazu ochrany přírody je málo dotčeným druhem a to i kvůli velkému areálu výskytu.
Der Bourkesittich oder auch Rosenbauchsittich (Neopsephotus bourkii) ist eine Vogelart aus der Ordnung der Papageien (Psittaciformes). Sein natürlicher Lebensraum ist der innere Landesteil Australiens. Er wird etwa 19 bis 22 Zentimeter groß und 30 bis 50 Gramm schwer. Entdeckt wurde er 1835 von Sir Thomas L. Mitchell, John Gould beschrieb ihn 1841 erstmals. Benannt wurde er nach General Sir Richard Bourke, der von 1831 bis 1837 als Gouverneur von New South Wales wirkte.
Der Bourkesittich wurden früher der Gattung Neophema (Grassittiche) zugerechnet, dann jedoch in eine eigene Gattung Neopsephotus neu klassifiziert, die derzeit mit N. bourkii nur eine Art umfasst.
Bourkesittiche werden etwa 19 bis 22 Zentimeter groß und erreichen ein Gewicht von etwa 30 bis 50 Gramm. Männliche Tiere sind an der Oberseite rotbraun und an der Brust sowie am Bauch rosa bis bräunlich gefärbt. Die Stirn, die Schultern, die Flügel und die Schwanzfedern weisen eine blaue bis graue Färbung auf. Die Farbgebung der Weibchen ist meist weniger intensiv als die der Männchen. Darüber hinaus fehlt ihnen die Blaufärbung an der Stirn. Kopf und Schnabel sind bei den Weibchen meist kleiner als bei Männchen. Jungvögel ähneln in ihrer Farbgebung den Weibchen. Die Augen sind, gemessen an der Körpergröße, vergleichsweise groß.
Angestammter Lebensraum der Bourkesittiche ist die trockene, mit Akazien bewachsene, Strauchsteppe im Binnenland Australiens. Bourkesittiche halten sich vorwiegend am Boden auf, da ihre Nahrung hauptsächlich aus Pflanzensamen und Gras besteht.
Bourkesittiche leben paarweise oder in Gruppen von etwa 20 bis 30 Tieren, in der Trockenzeit aber gelegentlich auch in größeren Schwärmen bis etwa 100 Vögel. Die Tiere sind dämmerungsaktiv, also bevorzugt am frühen Morgen oder am Abend aktiv. Sie leben nomadisch und folgen dabei hauptsächlich dem Nahrungsangebot.
Sie sind Höhlenbrüter, ihre Brutzeit liegt zwischen August und Dezember. Das Gelege, das aus durchschnittlich drei bis sechs Eiern besteht, wird allein vom Weibchen bebrütet. Das Männchen übernimmt dabei die Fütterung des Weibchens. Die Brutdauer beträgt im Durchschnitt 18 Tage. Die Jungtiere sind nach etwa vier Wochen flugfähig und nach weiteren ein bis zwei Wochen selbstständig.
Die Lebenserwartung liegt bei etwa zehn bis zwölf Jahren.
Die ersten lebenden Exemplare kamen im Jahr 1867 nach Europa und wurden im Londoner Zoo gezeigt. Erste Zuchterfolge gelangen zehn Jahre später in Belgien, 1880 in Deutschland und 1906 erstmals in England.
Bourkesittiche sind als Heimtiere vergleichsweise leicht zu halten, jedoch nicht so populär wie beispielsweise Wellensittiche oder Nymphensittiche. Sie wurden und werden zum Teil wegen ihrer Ähnlichkeit im Körperbau fälschlicherweise für rote Wellensittiche gehalten oder als solche verkauft. Auch gab es erfolglose Versuche, rote Wellensittiche durch Kreuzung mit Bourkesittichen zu züchten.
Für Unterbringung, Fütterung und sonstige Haltungsbedingungen gelten im Wesentlichen die gleichen Bedingungen wie für Wellen- oder Nymphensittiche. Bourkesittiche vertragen sich mit diesen Arten im Allgemeinen gut, so dass eine Vergesellschaftung bei ausreichendem Platzangebot kaum Probleme bereitet. Bei einer Haltung in der Wohnung und damit dem Kontakt zum Menschen sind ihre Dämmerungsaktivität sowie ihre Vorliebe für den Aufenthalt am Boden und die damit verbundenen Gefahren zu beachten.
Der Bourkesittich oder auch Rosenbauchsittich (Neopsephotus bourkii) ist eine Vogelart aus der Ordnung der Papageien (Psittaciformes). Sein natürlicher Lebensraum ist der innere Landesteil Australiens. Er wird etwa 19 bis 22 Zentimeter groß und 30 bis 50 Gramm schwer. Entdeckt wurde er 1835 von Sir Thomas L. Mitchell, John Gould beschrieb ihn 1841 erstmals. Benannt wurde er nach General Sir Richard Bourke, der von 1831 bis 1837 als Gouverneur von New South Wales wirkte.
Der Bourkesittich wurden früher der Gattung Neophema (Grassittiche) zugerechnet, dann jedoch in eine eigene Gattung Neopsephotus neu klassifiziert, die derzeit mit N. bourkii nur eine Art umfasst.
Bourke's parrot (Neopsephotus bourkii, formerly known as Neophema bourkii), also known as the blue-vented parrot, sundown parrot, pink-bellied parrot, Bourke's parakeet, Bourke or "Bourkie", is a small parrot found in Australia and the only species in its genus, Neopsephotus. It is approximately 19 cm long and weighs around 45 grams.[3] It is named after General Sir Richard Bourke, Governor of New South Wales from 1831 to 1837.
The Bourke's parrot is a relatively small species. They tend to vary between 18 cm and 23 cm in length with a tail length of approximately 9 cm. The females of the species tend to be slightly smaller than the males: males of the species weigh between 47 g and 49 g whilst females weigh between 41 g and 49 g. Both sexes look very similar until the age of nine months, after which they come into full plumage colour. In the wild, Bourke's parakeets display an overall brown colouration with a pink abdomen, pinkish breast and a blue rump. The legs are dark-brown, with zygodactyl toes. The bill is yellowish-brown. The adult male has a blue forehead while the adult female has a little or no blue on the forehead. The Bourke's parrot's feathers help it blend in with the reddish soil of its arid home.[4]
The bird's call has been described as a "soft twitter".[5] Other sounds made by the Bourke's parrot go "chu-vee", "chirrup chirrup", or when alarmed, "kik-kik-kik".[6]
The name of the Bourke's parrot comes from Sir Thomas L. Mitchell, who spotted the bird in New South Wales in 1835.[7] Mitchell named the species after Sir Richard Bourke, the governor of the state at the time.
The ornithologist John Gould wrote the first scientific description of the Bourke's parrot in 1841.[8] Gould initially classified the species as Euphema bourkii, but it was later classified within the genus Neophema which fully consists of grass parakeets.
In the mid-90s, the Bourke's was reclassified into its own genus, Neopsephotus. This was done because of a lack of evidence that the parrot could hybridize with the rest of the Neophema genus; they are different in colouration and live a nomadic lifestyle throughout the arid regions of Australia.[9] The Bourke's parrot is still however referred to as a type of grass parakeet.
The Bourke's parrot is native to Australia. As a nomadic species, following water and food sources, it has a vast range. The Bourke's parrot is mainly found in sparsely populated areas; however they have been known to dwell in urban areas as well. These parrots can be found from the South-western parts of Queensland deep into western New South Wales, throughout Central Australia to the far northern parts of South Australia and parts of Western Australia.[10] The Bourke's parrot's main habitat consists of areas dominated by Acacia species, particularly mulga, and spinifex plains.[5] The species can also be found in native cypress and open eucalypt woodlands.
The Bourke's parrot has been described as both arboreal and terrestrial; it perches and nests in trees, but also frequently lives on the ground where it can easily camouflage.[8] The flight pattern of the Bourke's parakeet is short but swift, interspersed with gliding motions.[6] It usually flies close to the ground in quick bursts, as it travels between trees. The bird's wing beat is minimal and produces an audible whirring sound.[6]
In the wild the Bourke's parrot tends to live in pairs or small groups, ranging from approximately four to six.[11] Larger flocks ranging in the hundreds are also made by the species, particularly during times of drought.[12][8]
During the nesting season, males are highly territorial, chasing away any potential intruders or threats. Breeding season for the Bourke's parrot usually occurs between the months of August and October, but can also draw out into December, depending on the season and availability of resources.
Bourke's parrots are monogamous, staying with a single partner.[13] Their nests tend to be situated from 1 metre to 3 metres above ground level in hollow limbs of the mulga tree or other acacia species. Eggs are generally laid on a bed of decayed wood at the bottom of the tree hollow. The Bourke's parrot has a clutch of 3 to 6 eggs, which are incubated by the female for 18–19 days. During this period, she is fed by the male parrot, only leaving the nest to find water or to defecate.
Once the chicks hatch, both parents feed their young. Offspring begin fledging at about 4 weeks of age, becoming fully independent around 8 to 10 days later.[14]
Bourke's parrots forage on the ground and in bushes for grasses and seeds, most active feeding at dusk and dawn.[4] Due to their diet the Bourke's parrot works as a known seed disperser.
The Bourke's parrot is a relatively popular aviary bird. It is particularly common among new bird owners, as it is known for its quiet and passive temperament. Due to their peaceful nature, Bourke's parrots may be kept in captivity with a number of other species including finches, doves and other small parakeets. Bourke's parrots rarely learn to talk.[15] Unlike many other species of parrots, the Bourke's parrot does not climb and instead relies on hopping or flying to reach higher perches.[16] This species typically lives for 10-15 years when kept in captivity, but some individuals do surpass this lifespan.[15]
There are few documented mutations found in captive Bourke's parrots; such as yellow, Isabel, fallow and pink or rosa.[17] The rosa mutation is particularly common in aviculture, lending to the popular name "Rosy Bourke." Additionally, while Bourke's parakeets lacking a color mutation can often be sexed visually, males and females with a color mutation cannot.[18]
There have been recorded instances of the Bourke's parrot producing hybrids with the scarlet-chested parrot (Neophema splendida).[19][20]
The Bourke's parrot is not listed as threatened by the IUCN. The main threat faced by this particular species is predation from red foxes (Vulpes vulpes) introduced from Europe and feral cats (Felis silvestris). Drought and clearing of watering holes can have significant impacts on the population. However, there have not been a noticeable decline in numbers; rather they are steadily increasing.[1] This is likely due to the reasoning that their habitat is so far spread and they have little contact with predators compared to other parakeet species.
Eulo Bore, SW Queensland, Australia
At Flying High Bird Habitat, Queensland.
Rosa mutation
{{cite web}}: CS1 maint: url-status (link) {{cite web}}: CS1 maint: url-status (link) Bourke's parrot (Neopsephotus bourkii, formerly known as Neophema bourkii), also known as the blue-vented parrot, sundown parrot, pink-bellied parrot, Bourke's parakeet, Bourke or "Bourkie", is a small parrot found in Australia and the only species in its genus, Neopsephotus. It is approximately 19 cm long and weighs around 45 grams. It is named after General Sir Richard Bourke, Governor of New South Wales from 1831 to 1837.
Rozbrusta papageto aŭ papageto de Bourke (Neopsephotus bourkii) estas malgranda papago el familio Psitakuledoj, unu el tri familioj de veraj papagoj. Ĝi apartenas al tribo Pezoporini de subfamilio Platycercinae. Originale oni metis ĝin en genro Neophema (herbaj papagetoj), sed en la 1890-aj jaroj pro multaj morfologiaj, genetikaj kaj kondutaj konsideroj oni decidis, ke rozbrusta papageto formas sian propran monotipan genron Neopsephotus.
Rozbrustaj papagetoj troveblas en vastaj areoj en Aŭstralio, inklude urbajn kaj suburbajn areojn. La papago estas ĉirkaŭ 19 cm longa kaj pezas ĉ. 45 g.[2] Ĝia latina nomo estas donita omaĝe al Richard Bourke, kiu estis gubernestro de Novsudkimrio de 1831 ĝis 1837.
Rozbrustaj papagetoj estas relative malgrandaj papagoj. Ili longas inter 18 cm kaj 23 cm kun vosto de ĉ. 9 cm. Inoj ĝenerale estas iom pli malgrandaj kaj malpezaj ol iĉoj: iĉoj pezas inter 47 kaj 49 g dum inoj inter 41 kaj 49 g. Antaŭ unua mudo ambaŭ seksoj aspektas simile, sed poste ili havas ioman diferencon en koloro de la plumaro. Ambaŭ seksoj havas brunecan dorson kaj suprajn partojn de flugiloj, tre fajne rozkoloran ventron kaj bruston kaj pale bluajn eksterajn flankojn de la flugiloj, sed plenkreskaj iĉoj havas brile bluan frunton kaj vizaĝoj, dum inoj kaj adoleskuloj havas nur malgrandan pale bluan makulon sur la frunto aŭ entute ne havas bluan koloron sur la kapo. La beko de rozbrusta papageto estas flavece bruna, la piedoj malhele brunaj. La bruneca koloro de supraj partoj de la papaga korpo malhelpas vidi ĝin desupre sur la fono de ruĝece-bruna tero de aridaj regionoj de Aŭstralio.[3]
Rozbrustaj papagetoj travivas kaj reproduktiĝas en kapteco, kie ili ekhavis multajn diversajn kolormutaciojn: flavajn, rozkolorajn, bluajn, violajn ktp.[4] La plej disvastigita estas la "opala" aŭ "rozeta" mutacio pro kiu normale brunaj partoj de la papageta plumaro (dorso, supraj partoj de flugiloj, malantaŭa parto de la kapo ktp) ankaŭ iĝas brile rozkoloraj.
La birdokanto de rozbrusta papageto estas priskribata kiel "ĝentila pepo" aŭ fajfeto.[5] Aliaj sonoj de rozbrustaj papagetoj transkribatas kiel "ĉu-vii", "ĉirup-ĉirup" aŭ, en alarmaj situacioj, "kik-kik-kik".[6]
La specion de rozbrusta papageto unue priskribis skota esploristo Sir Thomas Livingstone Mitchell, kiu malkovris la birdon dum siaj veturoj tra Novsudkimrio en 1835.[7] Laŭ tiatempa kutimo Mitchell nomis la specion omaĝe al tiama subŝtata guberniestro Sir Richard Bourke.
Unuan plenan sciencan priskribon de la specio donis ornitologo John Gould en 1841.[8] Komence Gould klasis la specion kiel Euphema bourkii, sed poste oni renomis la genron al Neophema, genro de herbaj papagetoj.
En la 1890-aj jaroj oni decidis apartigi rozbrustan papageton en sian propran genron Neopsephotus. La ĉefaj kialoj por tio estas manko de evidentaĵoj de hibridiĝo de rozbrusta papageto en naturo kun iu alia specio de genro Neophema, tre aparta koloro de plumaro kaj nomada vivmaniero en vastaj aridaj areoj de Aŭstralio, kio estas tre nekutima por aliaj specioj de Neophema.[9] Oni tamen daŭre ofte nomas rozbrustan papageton speco de herba papageto.
Rozbrusta papageto devenas de Aŭstralio. Ĉar ĝi estas nomada specio kiu vagas tra aridaj teritorioj por akvo kaj nutraĵoj, ĝia arealo estas sufiĉe granda. Plejparte ili troveblas en teritorioj de maldensa loĝantaro, sed la birdoj ankaŭ renkonteblas en ĉeurbaj aŭ eĉ urbaj areoj. Ili troveblas en vasta teritorio de sud-uestaj partoj de Kvinslando ĝis uesta Novsudkimrio. [10] Rozbrustaj papagetoj preferas areojn kie kreskas akacioj, aparte Acacia aneura.[5] Ili ankaŭ troveblas en kalitrisaj kaj eŭkaliptaj arbaroj.
Rozbrusta papageto estas kaj arba, kaj surgrunda birdo: ĝi nestas en arboj, sed ofte estas surgrunde kie ĝia plumaro ebligas ĝin kamufli.[8] Ĝi flugas rapide, sed per mallongaj distanceroj, interspacite per periodoj de glisado.[6] Plej ofte ĝi flugas proksime al la tero aŭ de arbo al arbo.[6]
En naturo rozbrustaj papagetoj vivas popare aŭ en malgrandaj grupoj de 4 ĝis 6 specianoj.[11] Pli grandaj grupoj aperas en periodoj de trosekeco, kiam la birdoj amasiĝas ĉirkaŭ akvujoj aŭ akvofontoj.[12][8]
Dum reprodukta sezono iĉoj iĝas tre teritoriaj, atakante kaj forpelante ĉiujn ŝajnajn konkurantojn. La reprodukta sezono plej ofte okazas inter aŭgusto kaj oktobro, sed povas ankaŭ okazi pli malfrue, ĝis decembro, depende de resurzoj kaj veteraj kondiĉoj,
Rozbrustaj papagetoj estas monogamiaj kaj plej ofte havas nur po unu partneron por vivo.[13] Ili nestas en arbotruoj aŭ malplenaj arbobranĉoj, plej ofte de akaciaj arboj. Ili metas po 3 ĝis 6 ovojn kiuj kovatas de la ino dum 18–19 tagoj. La iĉo manĝigas ŝin dum tiu ĉi periodo kaj ŝi forlasas la neston nur por trinki aŭ feki.
Post eloviĝo ambaŭ gepatroj manĝigas la idojn. Post 4 semajnoj la idoj komencas elnestiĝi kaj post 8 aŭ 10 plu tagoj iĝas tute sendependaj.[14]
Plejparto de dieto de rozbrusta papageto konsistas el herboj kaj semoj kiujn la birdoj furaĝas de la grundo. Ili plej aktive furaĝas en matenaj kaj vesperaj krepuskoj.[3] Pro sia dieto rozbrustaj papagetoj ludas gravan rolon en disvastigo de semoj.
Rozbrustaj papagetoj tre bone travivas kaj brediĝas en kapteco. Pro sia bela aspekto kaj kvieta karaktero ili iĝas popularaj domaj kaj birdejaj birdoj, kaj multe de ili vivas en kapteco en Aŭstralio, Usono, Eŭropo ktp. Ilia pacema naturo ebligas ilin facile kunekzisti kun aliaj malgrandaj birdoj.
Ekzistas almenaŭ unu raporto pri formo de hibrido inter rozbrusta papageto kaj skarlatbrusta herba papageto (Neophema splendida) el genro Neophema.[15][16]
Rozbrusta papageto estas listita kiel malplej zorgiga laŭ IUCN. Plej granda danĝero por tiu ĉi specio estas predado far ruĝaj vulpoj (Vulpes vulpes) kaj sovaĝiĝintaj katoj (Felis silvestris) enkodukitaj en Aŭstralion el Eŭropo. Populaciojn impaktas ankaŭ trosekecoj kaj detruo de akvujoj. Tamen, malgraŭ tio ĉi, la kvanto de birdoj en populacioj ne malkreskas kaj eĉ kreskas iomete de jaro al jaro.[17] La verŝajna kialo por tio estas la granda vasto de arealo de rozbrusta papageto, pro kio la birdoj povas pli facile eviti areojn kun troa predado aŭ habitatdetruo ol aliaj papagaj specioj.
Rozbrusta papageto aŭ papageto de Bourke (Neopsephotus bourkii) estas malgranda papago el familio Psitakuledoj, unu el tri familioj de veraj papagoj. Ĝi apartenas al tribo Pezoporini de subfamilio Platycercinae. Originale oni metis ĝin en genro Neophema (herbaj papagetoj), sed en la 1890-aj jaroj pro multaj morfologiaj, genetikaj kaj kondutaj konsideroj oni decidis, ke rozbrusta papageto formas sian propran monotipan genron Neopsephotus.
Rozbrustaj papagetoj troveblas en vastaj areoj en Aŭstralio, inklude urbajn kaj suburbajn areojn. La papago estas ĉirkaŭ 19 cm longa kaj pezas ĉ. 45 g. Ĝia latina nomo estas donita omaĝe al Richard Bourke, kiu estis gubernestro de Novsudkimrio de 1831 ĝis 1837.
El periquito rosado (Neopsephotus bourkii)[2] es una especie de ave psitaciforme de la familia Psittaculidae nativa de Australia. Su taxonomía ha sido polémica y aunque en la actualidad se clasifica en su propio género Neopsephotus,[3] en el pasado se incluía en el género Neophema. Su nombre científico conmemora al general Richard Bourke, gobernador de Nueva Gales del Sur entre 1831 y 1837.
Como indica su nombre, la variedad silvestre del periquito rosado tiene las partes inferiores rosadas, aunque la mayor parte de su cabeza, cuello y manto son parduzcos, y su obispillo es azul claro. Sus alas tienen las plumas negruzcas con los bordes amarillentos en la parte superior, y azules en la inferior y el borde exterior de las alas. El macho adulto tiene la frente también azul, aunque la hembra o no tiene azul o tiene muy poco en la frente. Sus patas son pardas y su pico amarillento. La coloración del periquito rosado le ayuda a camuflarse en el suelo rojizo del interior de Australia.[4]
El periquito rosado se alimenta en el suelo en parejas o en pequeños grupos, donde busca semillas y plantas herbáceas de forma nómada. Son más activos en su búsqueda de alimento al amanecer y anochecer, cuando hace más fresco y hay menos peligro.[4]
La puesta del periquito rosado suele constar de 3 a 6 huevos, que la hembra incuba durante 18–19 días. Los polluelos tardan unas cuatro semanas en desarrollarse. La hembra es la única en alimentar y cuidar de los polluelos, pero es el macho el que se encarga de proporcionarle alimento a ella durante el periodo de incubación y de cría.[5]
En cautividad se han conseguido variedades que son rosadas tanto en sus partes superiores como en las inferiores, y que solo presentan plumas negruzcas en la parte más exterior de las alas, o incluso que tienen las alas y cola amarillas.
El periquito rosado (Neopsephotus bourkii) es una especie de ave psitaciforme de la familia Psittaculidae nativa de Australia. Su taxonomía ha sido polémica y aunque en la actualidad se clasifica en su propio género Neopsephotus, en el pasado se incluía en el género Neophema. Su nombre científico conmemora al general Richard Bourke, gobernador de Nueva Gales del Sur entre 1831 y 1837.
Neopsephotus bourkii Neopsephotus generoko animalia da. Hegaztien barruko Psittacidae familian sailkatua dago.
Neopsephotus bourkii Neopsephotus generoko animalia da. Hegaztien barruko Psittacidae familian sailkatua dago.
Paimenruohokaija (Neopsephotus bourkii) on Australian kotoperäinen kaijalaji. Sen holotyypin kuvaili John Gould Bogan Riveriltä Uudesta Etelä-Walesista vuonna 1841.[2]
Paimenruohokaija (Neopsephotus bourkii) on Australian kotoperäinen kaijalaji. Sen holotyypin kuvaili John Gould Bogan Riveriltä Uudesta Etelä-Walesista vuonna 1841.
Neopsephotus bourkii
La Perruche de Bourke (Neopsephotus bourkii) est une petite espèce de perruche australienne. Elle est parfois placée dans le genre Neophema. C'est la seule espèce du genre Neopsephotus.
Cet oiseau mesure de 19 à 24 cm de longueur et pour un poids de 40 à 50 grammes. Sa coloration générale est brun clair avec des reflets rosés. Le front est bleu ciel chez le mâle et blanc chez la femelle. Le bas de la poitrine est rose, le ventre bleu ciel et les régions périophtalmiques blanchâtres. Une coloration bleue marque nettement les épaules, les rémiges et la queue.les yeux et les pattes sont marron.
Les jeunes sont plus ternes et acquièrent le plumage adulte vers l'âge de neuf mois.
Cette espèce peuple l'Australie : Nouvelle-Galles du Sud, centre et Australie-Occidentale.
Cet oiseau présente des mœurs crépusculaires et parfois même nocturnes. Il vit le plus souvent en petits groupes pouvant comporter une dizaine d'individus.
En captivité la Perruche de Bourke est un oiseau calme et discret. Elle ne doit pas être mélangée avec les autres espèces de grandes perruches les plus virulentes, notamment en période de reproduction. Cet oiseau peut cohabiter avec des perruches ondulées dans une grande volière à condition qu'il n'y ait pas de nichoirs disponibles.
La mutation rose est la plus répandue dans les élevages. mais il y a aussi pâle fallow, bronze fallow, lutino, edge, panaché et une sélection du bleu dans l'opaline
Mario (D.) & Conzo (G.) le grand livre des Perroquets, Éditions de Vecchi, Paris, 2004.
Neopsephotus bourkii
La Perruche de Bourke (Neopsephotus bourkii) est une petite espèce de perruche australienne. Elle est parfois placée dans le genre Neophema. C'est la seule espèce du genre Neopsephotus.
Il parrocchetto di Bourke (Neopsephotus bourkii (Gould, 1841)) è un uccello appartenente alla famiglia degli Psittaculidi.[2]
Deve il suo nome al generale Richard Bourke che lavorò dal 1831 al 1837 come governatore del Nuovo Galles del Sud.
Si tratta di un uccello di medie dimensioni, lungo circa 19–23 cm, che pesa circa 45 grammi.
Nella colorazione più diffusa il piumaggio è grigio, col ventre rosa che diventa celeste sotto la coda. Esistono tantissime mutazioni di colore ed è ora difficile trovare esemplari dai colori ancestrali. I maschi hanno sfumature blu in fronte e sugli occhi, dove le femmine hanno più spesso il piumaggio bianco.
I piccoli sono di colore grigio pallido, col becco giallo, ma alcuni esemplari mostrano fin dall'inizio le penne remiganti celesti.
Il parrocchetto di Bourke vive in coppie o gruppi di 20-30 individui che nel periodo secco possono raggiungere persino i 100 esemplari. Questi animali sono attivi nelle prime ore del mattino o alla fine del pomeriggio.
Costruisce il nido nelle cavità, nel periodo tra agosto e dicembre. La cova delle uova, tra 3 e sei, è affidata alla madre, mentre il maschio ha il compito di procurare il cibo. Dopo 18 giorni nascono i pulli, che dopo 4 settimane sono già in grado di volare, e diventano indipendenti dopo altre 3-4 settimane. L'aspettativa di vita è circa 12 anni.
La prima coppia arrivò in Europa nel 1867 e fu esposta allo zoo di Londra. Si riuscì a riprodurli solo 10 anni dopo in Belgio, nel 1880 in Germania e nel 1906 in Inghilterra. È considerato un animale facile da allevare.
La specie è diffusa in Australia, in particolare nella zona semidesertica centrale.[1]
In base ai criteri della IUCN Red List la specie è considerata a basso rischio di estinzione (Least Concern).[1]
Il parrocchetto di Bourke (Neopsephotus bourkii (Gould, 1841)) è un uccello appartenente alla famiglia degli Psittaculidi.
Deve il suo nome al generale Richard Bourke che lavorò dal 1831 al 1837 come governatore del Nuovo Galles del Sud.
Bourkes parkiet (Neopsephotus bourkii), vernoemd naar generaal Richard Bourke (1777-1855), gouverneur van Nieuw-Zuid-Wales. Het is de enige soort binnen het geslacht Neopsephotus. Het is endemische vogelsoort uit Australië.
Bourkes parkiet wordt 18,5 tot 22,5 centimeter lang. Het is een vrij kleine, zachtbruin gekleurde parkiet. De borst heeft een vage rode kleur die naar de buik toe feller rood wordt. Verder is de vuilwitte oogring een kenmerk.Het vrouwtje is doorgaans wat kleiner dan het mannetje en heeft een smallere kop. Blauwe kopveren voor op de kruin zijn alleen bij het mannetje aanwezig.[2]
Bourkes parkiet leeft vrijwel uitsluitend op (gras)zaden. Bourkes parkieten zijn zeer sociale, uiterst verdraagzame vogels, die veelal in groepen samenleven en veel op grond te vinden zijn. Eenmaal gevormde paren blijven elkaar doorgaans trouw.
Bourkes parkieten leggen hun eitjes op zachte, enigszins vochtige onderlaag in een holte in een boom. Er worden 3 tot 6 eitjes gelegd, die door het vrouwtje gedurende 18 tot 20 dagen bebroed worden. Op een leeftijd van 6 weken zijn ze al zelfstandig. Bourkes parkieten zijn productieve vogels; de paren brengen meestal meerdere legsels per jaar groot. Jonge dieren hebben na ongeveer 8 maanden hun volwassen kleur.
Het is een bewoner van de droge vlakten en scrublands in het midden en van Australië (West-Australië, Zuid-Australië en het zuiden van het Noordelijk Territorium, het zuiden van Queensland e het noorden van Nieuw-Zuid-Wales).[2]
Bourkes parkiet heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd, maar de aantallen nemen toe. Om deze redenen staat deze kleine papegaai als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesBourkes parkiet (Neopsephotus bourkii), vernoemd naar generaal Richard Bourke (1777-1855), gouverneur van Nieuw-Zuid-Wales. Het is de enige soort binnen het geslacht Neopsephotus. Het is endemische vogelsoort uit Australië.
Multimedia w Wikimedia Commons Łąkówka liliowa[7] (Neopsephotus bourkii) − ptaka z podrodziny dam (Loriinae) w rodzinie papug wschodnich (Psittaculidae). Ptak ten występuje w Australii, według IUCN nie jest zagrożony wyginięciem.
Łąkówka liliowa występuje w zach., środ.-płd. i środ.-wsch. Australii, od wybrzeży Australii Zachodniej do zach. Queenslandu i zach. Nowej Południowej Walii[8][9].
Gatunek po raz pierwszy opisał w 1841 roku angielski przyrodnik John Gould nadając mu nazwę Neophema bourki[3]. Jako miejsce typowe odłowu holotypu wskazał rzekę Bogan, w Nowej Południowej Walii[3]. Do monotypowego rodzaju Neopsephotus takson ten przeniósł australijski ornitolog Gregory Macalister Mathews w 1912 roku[4]. Gatunek monotypowy[8].
Nazwa rodzajowa: gr. νεος neos – nowy, inny; rodzaj Psephotus Gould, 1845, świergotka[10]. Epitet gatunkowy jest eponimem honorującym gen.-maj. Sir Richarda Bourke (1777–1855) z armii brytyjskiej, pełniącego obowiązki gubernatora w Kolonii Przylądkowej w latach 1826–1828 oraz gubernatora Nowej Południowej Walii w latach 1831–1837[11]. Epitet pallida: łac. pallidus – blady, ziemisty, od pallere – być bladym[12].
Długość ciała około 19 cm; masa ciała średnio 39 g[9]. Upierzenie koloru brązowego z ciemnymi wypustkami na ciemieniu, szyi i policzkach, na czole znajduje się niewielkie niebieskie zabarwienie. Obszar wokół oczu i u podstawy dzioba białawy, z różowym cieniowaniem na brodzie. Brązowe piersi rozlegle obszyte kolorem różowym, brzuch różowy; boki ciała, golenie, podbrzusze, pokrywy podogonowe i boki kupra koloru jasnoniebieskiego[9]. Pokrywy skrzydeł ciemnobrązowe, lotki I rzędu łupkowo-brązowe z niebieskimi zewnętrznymi chorągiewkami pióra. Góra ogona rdzawobrązowa, z ciemniejszy dystalnie z zewnętrznymi piórami koloru bladoniebieskiego i na krawędziach białawymi; spód ogona białawy[9]. U samicy niebieskie zabarwienie na czole czy różowy kolor na brzuchu jest mało widoczny[9].
Łąkówka liliowa zamieszkuje suche zarośla akacji (Acacia), zwłaszcza tam, gdzie dominuje mulga (A. aneura)[9]. Papuga ta jest gatunkiem koczowniczym, często pozostając na danym obszarze przez wiele lat a następnie z niego znikając[9]. Żywi się nasionami traw, które zbiera na ziemi i z krzewów[9]. Spożywa również pędy traw i nasiona akacji, mietelnika (Bassia) i strączyńca (Cassia)[9].
Okres lęgowy przypada generalnie na sierpień-grudzień, ale zmienia się wraz z opadami[9]. Gniazdo budowane jest w dziupli w drzewie, 1-3 m nad ziemią[9]. W zniesieniu 3-6 jaj; inkubacja trwa około 18 dni[9]. Pisklę przebywa w gnieździe około 4 tygodni[9].
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (ang. Least Concern – najmniejszej troski[6]. Globalna wielkość populacji nie jest znana, lecz gatunek ten ocenia się na dość powszechny[6]. Liczebność widocznie wzrasta, prawdopodobnie ze względu na zwiększenie się zapasów ich pokarmu z powodu instalacji urządzeń do odwadniania, chociaż można to także przypisać zmniejszeniu się liczby owiec[9]. O spadek populacji w regionach Murray-Darling i Eyre przed 1920 rokiem obwiniane były wprowadzone tam koty, króliki i owce[9].
Układ filogenetyczny (podrodziny, plemiona, rodzaje) na podstawie:
Łąkówka liliowa (Neopsephotus bourkii) − ptaka z podrodziny dam (Loriinae) w rodzinie papug wschodnich (Psittaculidae). Ptak ten występuje w Australii, według IUCN nie jest zagrożony wyginięciem.
Bourkeparakit[2] (Neopsephotus bourkii) är en fågel i familjen östpapegojor inom ordningen papegojfåglar.[3]
Fågeln återfinns lokalt i akaciasnår i inlandet i södra Australien.[4] Tidigare placerades den i Neophema och vissa gör det fortfarande.[4]
IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Fågelns svenska och vetenskapliga artnamn hedrar Richard Bourke (1777-1855), generalmajor i British Army, guvernör i New South Wales i Australien 1831-1837.[5]
Wikimedia Commons har media som rör bourkeparakit.
Wikispecies har information om Neopsephotus bourkii.
Bourkeparakit (Neopsephotus bourkii) är en fågel i familjen östpapegojor inom ordningen papegojfåglar.
Папуга кремезної статури, довжина тіла 22-23 см, хвоста 11 см. У його забарвленні немає трав'янисто-зеленого кольору. Оперення рожево-коричневе, черевце родево-червоне. Щоки у нього білі, а на лобі у самця є блакитна смужка. У самок є біле пір'ячко, вкраплене в передню частину голови. У природних умовах вони ведуть сутінковий спосіб життя.
Мешкає в Південній і Центральній Австралії. Населяє степові області. Веде сутінковий спосіб життя. Охоче гніздяться в порожнистих стовбурах дерев з внутрішнім діаметром не менше 15 см, а глибина може бути близько 1 м. Самка відкладає 4-5 білих яєць. Пташенята з'являються через 18 днів, а залишають гніздо через 28-35 днів.
У першій половині XX століття птах був на межі вимирання. Захищений австралійськими законами. В даний час популяції стабільні.
Це незавершена стаття про папуг.Neophema bourkii là một loài chim trong họ Psittacidae.[1]
Neophema bourkii là một loài chim trong họ Psittacidae.
Neopsephotus bourkii (Gould, 1841)
Охранный статус
Розовобрюхий травяной попугайчик[1] (лат. Neopsephotus bourkii) — птица семейства попугаевых. Единственный вид рода. Ранее включали в род травяные попугайчики (Neophema).
Длина тела 22-23 см, хвоста 11 см. Коренастого телосложения. Оперение розовато-коричневое, брюшко розовато-красное. Щёки белые, на лбу у самца имеется голубая полоска. У самок есть белые пёрышки, вкраплённые в переднюю часть головы.
Обитает в Южной и Центральной Австралии.
Населяют степные области. Ведут сумеречный образ жизни.
Охотно гнездятся в полых стволах деревьев с внутренним диаметром не меньше 15 см, а глубина может быть около 1 м. Самка откладывает 4-5 белых яиц. Птенцы появляются через 18 дней, а покидают гнездо через 28-35 дней.
В первой половине XX века птица была на грани вымирания. Защищена австралийскими законами. В настоящее время популяции стабильны.
Неприхотливые, миролюбивые птицы. К человеку они доверчивы, привыкают быстро и становятся ручными. В Европу этот попугай был завезён в середине XIX века.
Розовобрюхий травяной попугайчик (лат. Neopsephotus bourkii) — птица семейства попугаевых. Единственный вид рода. Ранее включали в род травяные попугайчики (Neophema).
9.jpg)
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : オウム目 Psittaciformes 科 : インコ科 Psittacidae 属 : アキクサインコ属 Neopsephotus 種 : アキクサインコアキクサインコ （学名：Neopsephotus bourkii）は、オウム目インコ科に属する鳥類の一種。
全長約19cm。腹面は桃色、頭部から背面は灰褐色、尾羽・風切羽は黒、翼の一部や腰部に青色の羽毛がある。翼面には他のクサインコ類同様、明色に縁取られた黒い羽毛を持つが、総じて地味な色彩のインコである。この色彩は地面で採食するこの種にとって保護色になっていると考えられている。 植物の種子を主食とし、数十羽の群れで生活するが繁殖期には数百羽の群れを形成する。暑い日中を避けて夕暮れや夜明けに水を飲みに水辺に現れるため、Night Parrotの別名でも呼ばれる。
クサインコ類としては地味ながら、小柄で扱いやすいこと、おとなしく静かな性格が好まれ従来飼養されてきた。古くからある品種に腹面の桃色が全身に広がったローズ秋草（オパーリン）があり、最近では澄んだ桃色に黄色の翼、赤い目を持つルビノー、ルビノーをさらに淡くしたようなルチノーなどがあり、他にもイエロー系、ブルー系、グリーン系などの作出もされている。小型の愛玩鳥に桃色の羽毛を持つ鳥は他にいないため珍重されている。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 アキクサインコ （学名：Neopsephotus bourkii）は、オウム目インコ科に属する鳥類の一種。
