Die Krebsegel oder Kiemenegel (Branchiobdellida) sind eine Ordnung der Egel (Hirudinea) mit etwa 150 Arten, die als Kommensalen oder Symbionten, in wenigen Fällen als Parasiten an den Kiemen oder anderen Körperpartien von Süßwasserkrebsen leben. Sie weisen Merkmale sowohl der Egel als auch der Wenigborster auf und sind ausschließlich in Süßwasser auf der Nordhalbkugel verbreitet.
Die etwa 150 Arten der Krebsegel erreichen maximale Längen von 0,8 bis 12 mm. Die Krebsegel haben eine feste Anzahl von 15 Segmenten, von denen die ersten zehn eine äußere Ringelung aufweisen. Die ersten vier Segmente bilden den Kopf, dem ein Prostomium fehlt, während 11 Segmente den Rumpf bilden. Die Krebsegel besitzen ein voll ausgebildetes Coelom, das im Bereich des Rumpfes wie bei den Wenigborstern segmentweise Septen aufweist. Ebenso ist ein einfach gebautes primäres geschlossenes Blutgefäßsystem vorhanden. Wie bei allen Egeln mit Ausnahme der Borstenegel fehlen Borsten (Chaetae), während sowohl ein hinterer, vom letzten Segment gebildeter als auch ein vorderer Saugnapf vorhanden sind. Der Vorderdarm der Krebsegel ist als muskulöser Schlund mit zwei Kiefern ausgebildet, während die darauf folgenden Darmabschnitte keine starken Muskeln aufweisen und der Darmkanal sich auch nicht aufweitet. Die Tiere sind Zwitter mit zwei Paar Hoden, einem Penis und einem Receptaculum seminis.
Die Krebsegel sind in Binnengewässern Europas, Asiens, Nordamerikas und Mittelamerikas verbreitet. Die meisten Arten leben als Kommensalen an Kiemen oder auch anderen Körperpartien von Süßwasserkrebsen, wo sie mikroskopische Algen und Kleintiere abweiden. Einige Arten sind jedoch Parasiten.
An den in Europa heimischen Flusskrebsen, insbesondere dem Edelkrebs (Astacus astacus), gibt es 4 Arten, die nach ihrer gegenseitigen Begattung auch ihre Eikokons am Wirt befestigen. Am besten untersucht ist der bis zu 1,2 cm lange Große Krebsegel (Branchiobdella parasita), der als Kommensale insbesondere am Carapax und Hinterleib der Krebse lebt. Ebenfalls Kommensalen an Flusskrebsen sind der kaum 4,5 mm lange Kleine Krebsegel (Branchiobdella pentadonta) und der etwa gleich große balkanische Krebsegel Branchiobdella balcanica, die beide oft an den Krebsscheren zu finden ist. Die nur etwa 3 mm große Branchiobdella hexadonta lebt in der Kiemenhöhle von Flusskrebsen und ist ein fakultativer Parasit, der sich gelegentlich vom Kiemengewebe des Wirtes ernährt. Die Krebsegel sind wirtsspezifisch und gehen nicht auf andere Krebsarten über. Branchiobdella astaci und Branchiobdella balcanica gelten deshalb auf Grund der Verdrängung der Edelkrebse und Galizischen Sumpfkrebse durch die Krebspest und invasive Krebsarten als fast ausgestorben. Als Kommensalen an nach Europa eingeschleppten Krebsen leben Xironogiton instabilis an Signalkrebsen (Pacifastacus leniusculus) und Cambarincola mesochorus am Roten amerikanischen Sumpfkrebs (Procambarus clarkii).
Branchiobdella parasita und wohl auch andere Arten fressen als Prädatoren auch Zuckmückenlarven, Wasserflöhe und Ruderfußkrebse. Da die Krebsegel den Krebspanzer reinigen, charakterisiert Hasko Nesemann die Beziehung des Krebsegels zum Krebs nicht als Kommensalismus, sondern als Symbiose.
Da die Krebsegel sowohl Merkmale der Egel als auch der Wenigborster aufweisen, war ihre systematische Stellung lange umstritten. Die Familie Branchiobdellidae (damals noch als Branchiobdellea ohne die später für Familien vorgeschriebene Endung -idae) wurde 1851 von Adolph Eduard Grube in seinem Werk Die Familien der Anneliden mit Angaben ihrer Gattungen und Arten aufgestellt, wo er sie zu den Egeln stellte. Als hiervon abweichende Namen wurde später auch die Synonyme Bdellodrillidae, Discodrillidae, Discodrilidae (Vejdovsky, 1884) und Drillobdellidae für ein und dieselbe Familie verwendet. Maurice C. Hall erhob die Gruppe 1914 in den Status einer Überfamilie Branchiobdelloidea innerhalb der Wenigborster. Perry C. Holt stellte 1965 eine eigene Ordnung Branchiobdellida auf. Peter Ax nennt 1999 als Autapomorphie der monophyletischen Gruppe Branchiobdellida die Reduktion der Segmente auf 15 und das Fehlen eines Prostomiums, die Reduktion der Nephridien auf zwei Paar, die zwei Kiefer als konvergente Entwicklung zu den Kieferegeln sowie die Abwesenheit von Borsten als Konvergenz zu den Borstenlosen Egeln.
Die Branchiobdellida umfassen folgende fünf Familien:
Die Krebsegel oder Kiemenegel (Branchiobdellida) sind eine Ordnung der Egel (Hirudinea) mit etwa 150 Arten, die als Kommensalen oder Symbionten, in wenigen Fällen als Parasiten an den Kiemen oder anderen Körperpartien von Süßwasserkrebsen leben. Sie weisen Merkmale sowohl der Egel als auch der Wenigborster auf und sind ausschließlich in Süßwasser auf der Nordhalbkugel verbreitet.
Branchiobdellida is an order of freshwater leech-like clitellates that are obligate ectosymbionts or ectoparasites, mostly of astacoidean crayfish.[1] They are found in the Northern Hemisphere and have a holarctic distribution in East Asia, the Euro-Mediterranean region and North and Central America, with the greatest species diversity being in North and Central America.[2]
The exact relationship of this group of clitellates with other groups has been the subject of debate for a century or more. The American zoologist Perry C. Holt wrote his doctoral thesis on branchiobdellids and devoted his 45 years of research to the taxon. With his colleague, the American zoologist Richard L. Hoffman, he described 8 new genera and 75 new species, and re-described various other species. In 1965, he came to the conclusion that the group should be raised from a family to an order, a sister group to the oligochaetes and leeches.
Forty years later, molecular data from rDNA and mitochondrial DNA studies has shown that he was correct, and that Oligochaeta, Branchiobdellida, Acanthobdellida and Hirudinea form a monophyletic group and that each should be considered an order.[3] Branchiobdellida is now acknowledged to be sister to leeches and acanthobdellidans.[4] The order is monotypic and contains only one family, the Branchiobdellidae.
Branchiobdellida vary in length between 1 mm (0.04 in) and 10 mm (0.4 in). The body is formed from fifteen segments. There is no prostomium, and the peristomium and next three segments are modified into a sucker, surrounded by small tentacles, with the mouth at its centre. The buccal cavity has a single dorsal and a single ventral tooth. Segment 14 has the anus on its dorsal surface, and segment 15 forms a sucker.[5]
The majority of branchiobdellida use crayfish as hosts, usually living on their heads, carapaces and chelae (claws), but in some instances living inside their gill cavities.[2] In East Asia, some species live on freshwater shrimp, and in Northern and Central America, freshwater crabs, shrimps and isopods host branchiobdellids, and some have even been found on Chesapeake blue crabs. In the Euro/Mediterranean region, however, crayfish are exclusively used as hosts. Some branchiobdellids are generalists, but a few are limited to association with a single host species. Several different species of branchiobdellid are sometimes found on a single crayfish. Their hosts include open-water crustaceans, cave-dwellers and burrowers,[2] but many branchiobdellida have a very limited range, occurring in a single river system or a single cave. An Appalachian brook crayfish was found to have one species of branchiobdellid in the gill chambers, one on the oral and ventral surfaces of the body and one on the chelae.[6]
Branchiobdellida feed on the micro-organisms and detritus that accumulate on their host; they will also feed on any soft tissues exposed where the host's exoskeleton is damaged. The relationship is generally symbiotic in that the host benefits from the cleaning activities of the branchiobdellids, and the latter benefit from a constant supply of food and a surface on which to deposit their cocoons; the worms have been maintained for months in the laboratory in the absence of a host, but the cocoons must be attached to a living host in order for normal development of the embryos to occur.[2]
Branchiobdellida is an order of freshwater leech-like clitellates that are obligate ectosymbionts or ectoparasites, mostly of astacoidean crayfish. They are found in the Northern Hemisphere and have a holarctic distribution in East Asia, the Euro-Mediterranean region and North and Central America, with the greatest species diversity being in North and Central America.
Los gusanos de cangrejo (Branchiobdellida) son un orden de anélidos ectoparásitos o ectocomensales de crustáceos de agua dulce.[3] Poseen similitudes tanto con las sanguijuelas como también con los oligoquetos, por lo que su clasificación ha sido cambiante. Son pequeños, de 1 a 10 mm, compuestos de 15 a 17 segmentos y tienen una cabeza modificada con una ventosa y un círculo de proyecciones digitiformes. Una ventosa posterior abarca la mayoría de segmentos.[4]
Los gusanos de cangrejo (Branchiobdellida) son un orden de anélidos ectoparásitos o ectocomensales de crustáceos de agua dulce. Poseen similitudes tanto con las sanguijuelas como también con los oligoquetos, por lo que su clasificación ha sido cambiante. Son pequeños, de 1 a 10 mm, compuestos de 15 a 17 segmentos y tienen una cabeza modificada con una ventosa y un círculo de proyecciones digitiformes. Una ventosa posterior abarca la mayoría de segmentos.
Rapulaiset (Branchiobdellida) on nivelmatoihin kuuluva eläinryhmä. Ne ovat 3–6 mm pitkiä matoja, jotka elävät rapujen kuorilla ja kiduksissa, joihin ne tarttuvat imukupeillaan. Rapulaiset eivät ole isäntäravulle haitallisia, vaan niiden pikemmin katsotaan hyödyttävän isäntäänsä puhdistamalla niiden selkäkilpeä.
Rapulaisten asema luokituksessa on epävakaa. Ne on aiemmin luettu joko juotikkaiden tai harvasukasmatojen lahkoksi ja sittemmin omaksi alaluokakseen Branchiobdellae edellisten rinnalla Clitellata-matojen luokassa.
Rapulaiset jaetaan viiteen heimoon, joista tunnetaan 147 lajia. Suomessa elää ainakin yksi laji, Branchiobdella pentodonta.
Rapulaiset (Branchiobdellida) on nivelmatoihin kuuluva eläinryhmä. Ne ovat 3–6 mm pitkiä matoja, jotka elävät rapujen kuorilla ja kiduksissa, joihin ne tarttuvat imukupeillaan. Rapulaiset eivät ole isäntäravulle haitallisia, vaan niiden pikemmin katsotaan hyödyttävän isäntäänsä puhdistamalla niiden selkäkilpeä.
Rapulaisten asema luokituksessa on epävakaa. Ne on aiemmin luettu joko juotikkaiden tai harvasukasmatojen lahkoksi ja sittemmin omaksi alaluokakseen Branchiobdellae edellisten rinnalla Clitellata-matojen luokassa.
Rapulaiset jaetaan viiteen heimoon, joista tunnetaan 147 lajia. Suomessa elää ainakin yksi laji, Branchiobdella pentodonta.
I branchiobdellidi sono anellidi di piccoli dimensioni, solitamente ectoparassiti di crostacei d'acqua dolce. Le specie più grandi arrivano sino al centimetro, mentre quelle più piccole sono di grandezza inferiore al millimetro. La forma del corpo è allungata, a bacchetta o a pera, ed è appiattito ventralmente o dorsoventralmente. Il numero di segmenti varia da 15 a 16, ed è solitamente suddiviso in questo modo: i primi quattro costituiscono il capo, con il primo segmento adibito a bocca (peristomio); il corpo è costituito invece da undici segmenti. Ogni segmento del corpo risulta essere diviso da un solco in due altri anelli, uno più grande (anteriore) ed uno più piccolo (posteriore). Sull'anello anteriore, in alcune specie, si sviluppano estensioni a forma di piccoli bastoncelli. L'organo orale, il peristomio, è suddiviso in due labbra, una superiore ed una dorsale. Quella superiore può essere dotata di piccoli tentacoli. Il canale alimentare si apre con una faringe muscolosa nella cui parte anteriore sono situate due mascelle. L'esofago è un breve segmento a cui segue lo stomaco, diviso in setti. Una costrizione separa lo stomaco dall'intestino, anch'esso suddiviso in camere. Un altro setto segna il passaggio all'intestino, che si restringe sino a formare il retto. L'ano si apre nel decimo segmento del corpo dell'anellide[1].
I branchiobdellidi sono anellidi di piccoli dimensioni, solitamente ectoparassiti di crostacei d'acqua dolce. Le specie più grandi arrivano sino al centimetro, mentre quelle più piccole sono di grandezza inferiore al millimetro. La forma del corpo è allungata, a bacchetta o a pera, ed è appiattito ventralmente o dorsoventralmente. Il numero di segmenti varia da 15 a 16, ed è solitamente suddiviso in questo modo: i primi quattro costituiscono il capo, con il primo segmento adibito a bocca (peristomio); il corpo è costituito invece da undici segmenti. Ogni segmento del corpo risulta essere diviso da un solco in due altri anelli, uno più grande (anteriore) ed uno più piccolo (posteriore). Sull'anello anteriore, in alcune specie, si sviluppano estensioni a forma di piccoli bastoncelli. L'organo orale, il peristomio, è suddiviso in due labbra, una superiore ed una dorsale. Quella superiore può essere dotata di piccoli tentacoli. Il canale alimentare si apre con una faringe muscolosa nella cui parte anteriore sono situate due mascelle. L'esofago è un breve segmento a cui segue lo stomaco, diviso in setti. Una costrizione separa lo stomaco dall'intestino, anch'esso suddiviso in camere. Un altro setto segna il passaggio all'intestino, che si restringe sino a formare il retto. L'ano si apre nel decimo segmento del corpo dell'anellide.
Over de indeling van de Branchiobdellida bestaat geen consensus. Hier worden ze geplaatst in een onderklasse. Vaak worden ze ook gezien als een orde die past binnen de onderklasse van de bloedzuigers (Hirudinea). Het zijn op bloedzuiger lijkende wormen die voornamelijk in zoet water voorkomen en daar parasiteren op kreeftachtigen. Ze komen voor in de koudere delen van het Noordelijk Halfrond (het Holarctisch gebied).
Deze onderklasse kan als volgt worden ingedeeld:[1]
Branchiobdellider er en orden av leddormer. De har tidligere blitt regnet med til iglene, men nå anses de for en egen gruppe, eventuelt som en del av den klassen fåbørsteormer.
Branchiobdellidene er små, fra en til 10 mm. De har sugekopper og fester seg til ferskvannskreps. Flere hundre kan sitte på en kreps. De spiser organisk materiale og små organismer, men noen kan også spise deler av verten.[1]
De omfatter omkring 130 arter, og blant annet slekten Branchiobdella.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Branchiobdellider er en orden av leddormer. De har tidligere blitt regnet med til iglene, men nå anses de for en egen gruppe, eventuelt som en del av den klassen fåbørsteormer.
Branchiobdellidene er små, fra en til 10 mm. De har sugekopper og fester seg til ferskvannskreps. Flere hundre kan sitte på en kreps. De spiser organisk materiale og små organismer, men noen kan også spise deler av verten.
De omfatter omkring 130 arter, og blant annet slekten Branchiobdella.
Pijawczaki, pijawki racze – grupa około 150 gatunków komensalicznych lub pasożytniczych pierścienic o specyficznej budowie, holarktycznym zasięgu występowania i niejasnej pozycji taksonomicznej. Bez wątpienia są siodełkowcami, zostały wyraźnie zdefiniowane jako takson monofiletyczny, dyskusyjna jednak jest ich pozycja w filogenezie pierścienic oraz kategoria systematyczna.
Występują w Azji, Europie i Ameryce Północnej. W Polsce występuje 5 gatunków[1]. Jednym z nich jest pijawczak (Branchiobdella parasita). Większość żyje na pancerzach skorupiaków, głównie z rodziny Astacidae, przy czym na jednym gatunku raka może żyć kilka gatunków pijawczaków. Gatunki pasożytnicze należą do mniejszości.
Poszczególne gatunki pijawczaków wykazują duże podobieństwa morfologiczne. Ich ciało składa się z 15 segmentów tworzących 3 odcinki: głowowy (4 segmenty zlane ze sobą), tułowiowy (10 segmentów) i dysk analny, na który składa się ostatni z segmentów. Na IX, X i XI segmencie położone jest klitellum i układ rozrodczy. Długość ciała pijawczaków mieści się w przedziale 1–12 mm. Na odcinku głowowym niektórych gatunków występują palczaste wyrostki[2]. Jama gębowa jest zaopatrzona w parę oskórkowych szczęk[1].
Pijawczaki są pasożytami żyjącymi w jamie skrzelowej słodkowodnych raków, na pancerzach dziesięcionogów albo na ciele innych zwierząt słodkowodnych, pozostając z nimi w relacjach komensalicznych[1]. Rozmnażają się wyłącznie na drodze płciowej. Rozwój jest prosty – z jaja złożonego w kokonie umieszczonym na ciele skorupiaka wylęga się w pełni ukształtowany osobnik[2].
Początkowo pijawczaki opisywane były w randze rodziny Branchiobdellidae, dla której typem nomenklatorycznym jest rodzaj Branchiobdella. W 1965 roku Holt podniósł ten takson do rangi rzędu Branchiobdellida, który później, w 1986, podzielił na pięć rodzin: Bdellodrilidae, Branchiobdellidae, Cambarincolidae, Caridinophilidae i Xironodrilidae.
Zasadniczy podział na pięć grup został powszechnie zaakceptowany. Poszczególni autorzy zmieniali jedynie rangi poszczególnych taksonów. Za kryterium podziału przyjmowano kilka cech morfologicznych[3]. Przeprowadzone w 2004 roku badania cech plemników wybranych gatunków nie potwierdziły podziału na wymienione rodziny[4].
W celu określenia relacji pokrewieństwa pijawczaków z pozostałymi siodełkowcami badano różne hipotezy. Umieszczano je wśród pijawek, wśród skąposzczetów oraz jako takson o tej samej, co pijawki i skąposzczety randze. Dotychczasowe badania morfologiczne i molekularne nie wyjaśniły jednoznacznie pozycji pijawczaków na drzewie filogenetycznym. Niektórzy badacze[5][6] uważają, że na podstawie wyników badań molekularnych należy je zaliczyć wraz z pijawkami do skąposzczetów.
Pijawczaki, pijawki racze – grupa około 150 gatunków komensalicznych lub pasożytniczych pierścienic o specyficznej budowie, holarktycznym zasięgu występowania i niejasnej pozycji taksonomicznej. Bez wątpienia są siodełkowcami, zostały wyraźnie zdefiniowane jako takson monofiletyczny, dyskusyjna jednak jest ich pozycja w filogenezie pierścienic oraz kategoria systematyczna.
Тіло складається з 15-17 сегментів та поділяється на 3 відділи: перші чотири сегменти, що злились між собою, утворюють голову; тулуб утворюють наступні 10-12 кілець; решта приходиться на анальний диск. Розміри різних видів різняться в межах 1-12 мм. На краю голови знаходиться ротовий апарат — перистома. У деяких видів наявні пальцеподібні придатки. 9, 10 та 11 сегменти потовщені та утворюють поясок.
Бранхіобделіди прикріплюються анальним диском до спини рака і там проходять більшу частину свого життя. Більшість видів є коменсалами раків, вони живляться дрібними недоїдками, що залишаються після трапези рака. Декілька видів перейшли до ектопаразитизму та п'ють кров у своїх господарів. На одному раку може бути до кількох десяток бранхіобделід, при чому різних видів.
В ряді описано 147 видів у 5 родинах:
ヒルミミズ類 Branchiobdellida はヒルとミミズの中間的な姿の環形動物。ザリガニを中心とする淡水甲殻類に共生する小型の動物である。
体は15節からなり、1節に2つの体環がある。環帯は9-10節にあり、1-2対の精巣と1対の卵巣がある[1]。頭部とはっきりと体節が見て取れる胴部とが区別され、体先方の4節が癒合して頭部を構成し、残りの11節が胴部になり、その最後の数節は時に密着して見分けが難しいことがある[2]。剛毛を全く持たない。体の後端には吸盤があり、前端部は一般的には口を囲んで発達し、2葉か、あるいは数葉に分かれた口唇を形成する。口腔の内部には腹背に位置する対をなす顎板がある。生殖巣は対をなすが、その開口は1つで、いずれも腹面正中線上にある[3]。雌雄同体である[4]。
生きている時は透明か、またはピンクや褐色を帯びた半透明をしており、固定すると白くなる。体長は孵化直後は1mm以下であるが、成長すると多くは数mm程度になり、野外で肉眼でも確認出来る[5]。北アメリカでは大きいものは12mmに達するものがある[6]。
和名はヒルに似たミミズとの意味と思われる。英語での通称は crayfish worm （ザリガニの虫）であるようだ[7]。
大部分の種が北半球の淡水生のザリガニ類の体表に生息しており、これは共生生活であると考えられている。生息部位としては体表と、それに鰓室内に生息する例もある。例外的にエビ、カニ、等脚類に生息する例も知られている。生きている時は宿主の体表をシャクトリムシのように動き回る。卵包は球形から紡錘形で透明、柄がついている[8]。餌としてはごく小さな無脊椎動物、動物プランクトンなどを食べる。その口器は本体よりずっと小さなものなら広範囲に摂食出来るようになっている[9]。
体が分断された場合の再生能力はないと見られる[10]。
本群と宿主との関係については幾つかの説がある。宿主は特に利益も被害も受けず、本群の方もさほどの利益を宿主から得ていない、とする判断は元来は観察の情報に基づいたものである。実験的には本群の生息するザリガニと本群を取り除いた宿主との飼育結果として、ザリガニの適応度や死亡率にさほどの変化がなかったとの報告がある。他方で、本群をある程度以上の高密度にした場合、本群の動物が宿主の鰓室の中で微小動物や有機物粒を食べることによって掃除して貰うこととなり、宿主が利益を得るとの結果が得られており、これによると宿主と本群とは相互に利益を得る双利共生との判断が出来る。また本群のものがさらに高密度であった場合には宿主に一定の不利が生じるとの実験もあり、これは本群を寄生と見なす判断になる。実際にはこれらを含む範囲の中で、本群の密度や状況、宿主の状態、あるいはそれらを含む環境、また分類群の違いによって様々な関係があるのだと思われる[11]。
現在まで世界で150種ほどが知られるが、すべて北半球から知られる。地域ごとの固有性は高く、宿主1種に対して本群の複数種が共生することも多い。なお、同様に甲殻類の体表に生息する小型動物として扁形動物門渦虫綱の切頭類 Temnocephalida があり、日本ではエビヤドリツノムシ Cardinicola indica (後に日本産のものは別種であるとして Scutariella japonica とされた[12]) が知られるが、南半球のザリガニ類では本群はおらず、この類のみが見られるという[13]。
なお、ザリガニ類を液浸標本にすると本群のものは宿主から離れて薬液の中に沈むが、一部は体表の隙間に残り、また鰓室内部のものはそのままに残る。そのためにザリガニの標本から本群の標本を得ることが可能で、たとえば北海道大学に保存されていた1872年採集のニホンザリガニの標本（採集者は八田三郎）から3種の本群が発見された例があり、これは日本産の本群が初めて記載された時期（1905年、イタリアのPierantoniによる）を30年以上も遡るものである。ちなみに件の日本産からの初記載もニホンザリガニの標本瓶から取り出された標本によるものであった由[14]。
本群はヒル類と貧毛類（ミミズ類）の中間的な形態を持つものと考えられる[15]。そのために環形動物を多毛類、貧毛類、ヒル類と分けた場合に貧毛類とした例[16]もヒル類とした例[17]もある。現在はヒル、ミミズ共に環帯綱 Clitellata に含め、その中で独立目としたりさらに上の単位で独立させたり、諸説がある。
本群はよくまとまった単系統をなすと考えられる。これを纏めてヒルミミズ科 Branchiobdellidae とした。これを目の段階まで独立させたのが1965年のHoltで、彼はそれによってこの群をミミズ類とヒル類から独立させた。その後、1986年に彼はこの群を5つの群に分け、それぞれを科の段階に昇格させた。この扱いを継承しつつもやはり本群を1つの科とし、その下に4亜科を認める判断もある[18]。ただし、分枝系統の分析ではこれらの科、あるいは亜科の分類が系統を反映していない可能性も指摘されている[19]。
他群との関係については分子系統からヒル類と姉妹群をなす[20]との結果もあるが、オヨギミミズ目 Lumbricaulida と近縁との見方が強い[21]。
ザリガニ類の上に住む本群の動物についての記述は17455年のローゼル・フォン・ローゼンホッフによるものにまで遡る。このcrayfish worm に最初に名を付けたのはBraunで、彼は1755年に Hirudo parasita と命名した。Odierは1823年にBranchiobdella astaci を記載し、これがローゼンホッフの記述に似ていることを指摘している。さらにHenleは1835年にBraunの記載した種をこの属に含めた。この群の最初のモノグラフは1912年に纏められた[22]。
日本ではザリガニ類としては東北以北にニホンザリガニが在来種として生息している。この種の上からザリガニミミズ属 Cirrodrius の種が13種知られ、すべてが日本の固有種である。ただし宿主が絶滅危惧種であるため、これらの大部分が環境省のレッドリストで絶滅危惧II類に指定されている。ザリガニ類としては他に外来種が複数あるが、そのうちのウチダザリガニの上から本群の外来種が3種発見されており、そのうちで Sathodrius attenuatus が北海道で、Xironogiton victoriensis が長野県で現在も生息している[23]。
なお、日本ではニホンザリガニに複数種のヒルミミズがおり、北海道と本州ではそれぞれ別種となっている。他方、現在もっとも普通に見られるザリガニはアメリカザリガニであるが、これにはヒルミミズ類は全く見られない。しかし原産地のアメリカにおいてはアメリカザリガニにもヒルミミズ類は生息しているという。従って日本においてアメリカザリガニに全くヒルミミズ類が見られないとは不思議な現象といえる。1つ考えられるのはアメリカザリガニを持ち込む際、その商品価値を下げないためにヒルミミズ類を駆除、たとえば塩水で洗うなどの処理をしたのではないかということ、もう一つはアメリカザリガニの繁殖力があまりに大きく、単一の持ち込みだけで国内に広く繁殖してしまったらしいこと。つまり原産国からの持ち込み回数が最初の1回だけにとどまったため、付着動物の入る機会もなかったのではないかということである[24]。
他に日本南部のヌマエビ類からエビヤドリミミズ Holtodrilus truncatus が発見されている。この種は中国から知られたもので、兵庫県のものは釣り餌用に中国から輸入されたヌマエビ類と共に持ち込まれたものと考えられている。しかしこの種は宮古島と紀伊半島南部からも知られており、少なくとも宮古島のものは在来ではないかとされている[25]。
_(6093365240).jpg)
