El tiburón de Galápagos ye una especie de tiburón de la familia Carcharhinidae.
Nel Atlánticu atopar dende Bermuda hasta Cabu Verde; nel Pacíficu dende Baxa California hasta les Islles Galápagos, al este d'Australia, en Ḥawai y nes Islles Marshall; nel Índicu atópase principalmente en Madagascar.
Ta amenaciáu pol aletéu de tiburones. En Colombia, Costa Rica y les Islles Galápagos ye una especie protexida. Ye consideráu agresivu yá que s'averen demasiáu a los buzos, pero garantízase bucéu con ellos en Cocos y Malpelo, xuntu col tiburón esmartiello (Sphyrna lewini).
.
El tiburón de Galápagos ye una especie de tiburón de la familia Carcharhinidae.
Carcharhinus galapagensis és una espècie de peix de la família dels carcarínids i de l'ordre dels carcariniformes.
Els mascles poden assolir els 370 cm de longitud total.[3][4]
Es troba a l'Atlàntic Oriental, a l'oest de l'Índic i al Pacífic (incloent-hi les Illes Galápagos).[5][3]
Carcharhinus galapagensis és una espècie de peix de la família dels carcarínids i de l'ordre dels carcariniformes.
Der Galapagoshai (Carcharhinus galapagensis) gehört zur Familie der Requiemhaie (Carcharhinidae) und ist weltweit – vor allem in der Nähe von Inseln – anzutreffen. Seinen Namen verdankt er der wissenschaftlichen Erstbeschreibung auf der Grundlage eines Exemplars aus dem Gebiet der Galápagos-Inseln. Mit einer maximalen Körperlänge von 3,70 Metern gehört er zu den großen Arten der Gattung Carcharhinus. Er bevorzugt klares Wasser im Bereich von Korallenriffen und ist von ähnlichen Arten der gleichen Gattung nur schwer zu unterscheiden.
Galapagoshaie sind aktive Jäger, die häufig in großen Gruppen auftreten und sich vor allem von bodenlebenden Knochenfischen und Kopffüßern ernähren. Größere Individuen erbeuten auch Rochen sowie andere Haie inklusive der eigenen Artgenossen. Bei der Fortpflanzung werden 4 bis 16 Junghaie lebend im Flachwasser zur Welt gebracht, wo sie bleiben, um den größeren Artgenossen zu entgehen. Die Haie werden als für den Menschen gefährlich eingestuft und sind sehr neugierig. Die International Union for Conservation of Nature (IUCN) führt die Art auf der Vorwarnliste gefährdeter Arten.
Der Galapagoshai gehört mit einer Länge von bis zu 3 Meter zu den größeren Arten seiner Gattung, die bekannte Maximallänge liegt bei 3,70 Meter und das Maximalgewicht bei 85,5 Kilogramm.[1] Die Art hat einen für die Gattung typischen schlanken und stromlinienförmigen Körper. Die Färbung des Rückens ist grau mit einem undeutlichen, weißen Streifen auf den Flanken, die Bauchseite ist weiß. Die Ränder der Flossen sind dunkler oder nicht deutlich abgesetzt.[2]
Die Schnauze ist breit und abgerundet und besitzt nur undeutlich ausgebildete Nasenlappen. Die Augen sind rund und mittelgroß. Das Maul besitzt in der Regel 14 Zahnreihen (13–15) in beiden Kieferhälften des Unter- und Oberkiefers sowie einen Zahn an der Symphyse, an der die Kieferhälften zusammentreffen. Die oberen Kiefer sind groß und haben eine dreieckige Form, die unteren Zähne sind schmaler. Sowohl die oberen wie auch die unteren Zähne haben gezähnte Kanten.[2] Die erste Rückenflosse ist groß und leicht sichelförmig und beginnt oberhalb der hinteren Spitzen der Brustflossen. Die zweite Rückenflosse beginnt über der Afterflosse, zwischen den beiden Flossen ist ein Interdorsalkamm ausgebildet. Die Brustflossen sind groß und haben zugespitzte Enden.
Der Galapagoshai ist von anderen großen Requiemhaien nur schwer zu unterscheiden. Vom Schwarzhai unterscheidet er sich durch größere Rückenflossen und größere Zähne, im Vergleich zum Grauen Riffhai hat er einen schlankeren Körper und eine weniger zugespitzte erste Rückenflosse. Die Arten unterscheiden sich zudem in der Anzahl der Rückenwirbel vor dem Schwanzansatz. Diese beträgt beim Galapagoshai 58, beim Schwarzhai 86 bis 97 und beim Grauen Riffhai 110 bis 119.[3][2]
Entgegen seinem Namen findet man diese Art weltweit in tropischen und subtropischen Regionen, vorwiegend in der Nähe ozeanischer Inseln. Nachweise sind teilweise unsicher, da diese Art leicht mit anderen verwechselt werden kann.
Bestätigte Vorkommen des Galapagoshais sind im westlichen Atlantik um Bermuda sowie vereinzelt um die karibischen Inseln herum, im östlichen Atlantik um Madeira, die Kapverdischen Inseln, Ascension, St. Helena und São Tomé. Im Indischen Ozean trifft man ihn um das südliche Madagaskar an, im westlichen und zentralen Pazifik um die Marshallinseln, die Marianen, den Tuamotu-Archipel, Tupai, die Kermadecinseln, die Lord-Howe-Insel, die Elizabeth- und Middleton-Riffe und Hawaii. Im östlichen Pazifik gibt es Vorkommen um Galápagos, die Kokos-Insel, Malpelo, Clipperton, die Revillagigedo-Inseln und vor der Küste des südlichen Baja California, von Guatemala und Kolumbien. Einzelne Sichtungen berichten zudem von Galapagoshaien vor den Küsten der Iberischen Halbinsel und des östlichen Australien.[2]
Sie finden sich generell im Bereich des Kontinentalschelfs und über Inselschelfen in Küstennähe, wobei sie zerklüftete Korallenriffe mit klarem Wasser und starken Strömungen bevorzugen.[3] Außerdem sammeln sie sich im Bereich felsiger Kleininseln oder Seeberge.[4] Die Art ist in der Lage, die Hochseebereiche zwischen den Inseln zu überwinden und wurde bereits in Gebieten beobachtet, die weiter als 50 Kilometer von einer Küste entfernt sind. Junghaie tauchen selten tiefer als 25 Meter, adulte Haie wurden dagegen bereits in einer Tiefe von 180 Metern dokumentiert.[2] Markierungsversuche im Bereich der French Frigate Shoals (Nordwestliche Hawaii-Inseln) konnten zeigen, dass die Galapagoshaie vor allem den Bereich oberhalb 100 Meter nutzen, gelegentlich jedoch bis in Tiefen von 680 Meter abtauchen.[5]
In der wissenschaftlichen Erstbeschreibung betonten die Autoren Snodgrass und Heller, dass sie mit ihrem Schoner einige hundert Individuen der Art gefangen hatten und tausende weitere im Wasser gesehen werden konnten.[6] Entlang der isoliert liegenden Sankt-Peter-und-Sankt-Pauls-Felsen am Mittelatlantischen Rücken wurde die dortige Population als eine der dichtesten Haipopulationen des Atlantischen Ozeans beschrieben.[7] In einigen Bereichen bilden die Haie große Ansammlungen, obwohl es sich dabei nicht um echte Schulen handelt.[2]
Beim gemeinsamen Auftreten mit anderen Haiarten verhalten sich Galapagoshaie dominant gegenüber dem Kleinen Schwarzspitzenhai (C. limbatus), jedoch zurückhaltend gegenüber Silberspitzenhaien (C. albimarginatus) gleicher Größe.[2] Im Vergleich zum Tigerhai (Galeocerdo cuvieri), der teilweise im gleichen Gebiet vorkommt und häufig große Entfernungen zurücklegt, sind die Galapagoshaie sehr ortstreu.[5]
Werden Galapagoshaie bedroht oder in die Ecke gedrängt, zeigen sie Drohgebärden, die denen von Grauen Riffhaien ähneln und aus einem betont rollenden Schwimmen mit angewinkeltem Rücken, abgesenkten Brustflossen, ausgestülpten Kiemen und geöffnetem Maul bestehen. Außerdem bewegt er seinen Kopf von rechts nach links, als wolle er die Bedrohung im Auge behalten.[8]
Die bevorzugte Nahrung der Galapagoshaie besteht aus bodenlebenden Knochenfischen, darunter Meeresaale, Plattfische, Plattköpfe und Drückerfische sowie Kraken. Daneben erbeuten sie gelegentlich auch Kalmare, Makrelen und Fliegende Fische, die im Freiwasser oder oberflächennah vorkommen. Mit zunehmender Größe gehören sie zu den Hauptpredatoren innerhalb ihrer Verbreitungsgebiete und jagen auch Rochen und kleinere Haie, darunter auch kleinere Vertreter der eigenen Art sowie Krebstiere. Außerdem verschlucken sie unverdaubare Gegenstände wie Korallenstöcke, Steine, Blätter und Müll.[2][9] Im Bereich der Galápagos-Inseln wurden Galapagoshaie beobachtet, die Galápagos-Seebären (Arctocephalus galapagoensis) und Galápagos-Seelöwen (Zalophus wollebaeki) sowie Meerechsen (Amblyrhynchus cristatus) angriffen.[3] Vor Hawaii jagen sie zudem die Hawaii-Mönchsrobbe (Monachus schauinslandi), Albatrosse sowie die Suppenschildkröte (Chelonia mydas), wobei sie hier in Konkurrenz zum ebenfalls in diesem Gebiet lebenden Tigerhai treten.[5]
Zu den wenigen bekannten Parasiten des Galapagoshais gehört der Plattwurm Dermophthirius carcharhini, der sich an der Haut des Hais festsetzt.[10] Es gibt eine Beobachtung, bei der eine Stachelmakrele der Art Caranax melampygus dokumentiert ist, die sich an der rauen Haut eines Galapagoshai rieb, um eigene Ektoparasiten loszuwerden.[11]
Wie andere Requiemhaie sind auch die Galapagoshaie lebendgebärend, wobei der Embryo nach dem Verbrauch des Dotters im Uterus eine Dottersack-Plazenta zu dem Muttertier ausbildet. Auf diese Weise versorgt das Muttertier den Embryo weiterhin mit Nahrung bis zum Ende der Tragzeit. Die Weibchen bringen etwa alle 2 bis 3 Jahre Jungtiere zur Welt. Die Paarungen erfolgen vom Januar bis März, wobei in dieser Zeit Narben durch die Festhalteversuche der Männchen an den Flossen der Weibchen auftauchen. Die Tragzeit beträgt wahrscheinlich ein Jahr.
Zur Geburt der Junghaie begeben sich die Weibchen in flachere Meeresgebiete, wo sie 4 bis 16 Junghaie zur Welt bringen. Die Größe der Junghaie beträgt bei der Geburt normalerweise 61 bis 80 Zentimeter und ist wahrscheinlich regional unterschiedlich, wie Fänge von freischwimmenden und nur 57 Zentimeter langen Jungtieren im östlichen Pazifik nahelegen.[9] Die Jungtiere bleiben im Flachwasser, um dem Fraßdruck durch größere Haie zu entgehen.[3]
Männchen erreichen die Geschlechtsreife mit einer Länge von 2,1 bis 2,5 Meter und einem Alter von 6 bis 8 Jahren, die Weibchen mit 2,2 bis 2,5 Metern und einem Alter von 7 bis 9 Jahren. Eine sexuelle Reproduktion erfolgt allerdings wahrscheinlich nicht vor einem Alter von 10 Jahren.[9] Die Lebensdauer der Art beträgt mindestens 24 Jahre.[3]
Der Galapagoshai wurde 1905 erstmals von Robert Evans Snodgrass und Edmund Heller als Carcharias galapagensis gemeinsam mit einer Reihe weiterer Fische der Galápagos-Inseln in ihrer Publikation Papers from the Hopkins-Stanford Galapagos Expedition, 1898–1899. XVII. Shore fishes of the Revillagigedo, Clipperton, Cocos and Galapagos Islands in den Proceedings of the Washington Academy of Science beschrieben. Als Holotyp der Beschreibung diente ein 65 Zentimeter langer Fötus von den Galápagos-Inseln. Spätere Bearbeiter ordneten den Hai in die Gattung Carcharhinus ein, in der er bis heute steht.[6][3]
Garrick (1982) ordnete den Galapagoshai gemeinsam mit dem Großnasenhai (C. altimus), dem Karibischen Riffhai (C. perezi), dem Sandbankhai (C. plumbeus), dem Schwarzhai (C. obscurus) und dem Weißspitzen-Hochseehai (C. longimanus) in die obscurus-Gruppe als einer der beiden großen Gruppen innerhalb der Gattung ein. Bei all diesen Haien handelt es sich um große Requiemhaie mit dreieckigen Zähnen und einem Interdorsalkamm[12][13] Gemäß einer molekularbiologischen Untersuchung auf der Basis von Allozymen wurde die Gruppe 1992 durch Naylor als Taxon bestätigt, wobei er den Seidenhai (C. falciformis) und den Blauhai (Prionace glauca) ergänzte. Die nächsten Verwandten des Galapagoshais sind dieser Untersuchung entsprechend der Schwarzhai, der Weißspitzen-Hochseehai und der Blauhai.[14]
Als sehr neugieriger und ausdauernder Hai wird der Galapagoshai als gefährlich für den Menschen eingestuft und Tauchern wird empfohlen, in Gebieten, in denen er vorkommt, nicht ungeschützt zu tauchen. Sie schwimmen nah an Schwimmer heran und zeigen besonderes Interesse an Schwimmflossen und zum Schwimmen eingesetzten Händen. Von Fischerbooten werden die Haie in großer Zahl angelockt. Limbaugh (1963) berichtete von der Clipperton-Insel, dass die Haie interessante Objekte wie Taucher zuerst in großem Abstand umschwimmen und dann immer näher kommen und aggressiver werden; zugleich sind zahlreiche Methoden der Haiabwehr gegen diese Art erfolglos. Eine Eskalation der Situation kann entstehen, wenn ein Taucher aus dem Wasser steigen muss.[15] Aufgeregte Galapagoshaie lassen sich nicht leicht abschrecken. Werden einzelne Haie zurückgedrängt, folgen weitere nach, und der Einsatz einer Waffe gegen einzelne Haie kann bei den anderen einen Fressrausch auslösen.[2] Seit 2008 wurden zwei ernsthafte Angriffe durch Galapagoshaie dokumentiert: ein tödlicher Angriff im Bereich der Jungferninseln und ein weiterer ohne tödlichen Ausgang vor den Bermudainseln.[2][16]
Die International Union for Conservation of Nature (IUCN) führt den Galapagoshai als Art auf der Vorwarnliste („Near Threatened“), da seine sehr langsame Reproduktionsrate die Möglichkeit einschränkt, einen Rückgang der Populationen auszugleichen. Nutzungsdaten für diese Art liegen nicht vor, obwohl sie in weiten Teilen ihrer Verbreitungsgebiete aufgrund der hohen Fleischqualität kommerziell gefangen werden.[4][3] Während der Hai in vielen Gebieten wie um Hawaii noch sehr häufig ist, wurde er in anderen wie vor den Küsten Zentralamerikas wahrscheinlich ausgerottet. Aufgrund seiner stark fragmentierten Verbreitungsgebiete besteht diese Gefahr lokal auch in anderen Gebieten. Die Populationen um die Kermadec- und die Galápagos-Inseln sind durch Meeresschutzgebiete geschützt.[4]
Der Galapagoshai (Carcharhinus galapagensis) gehört zur Familie der Requiemhaie (Carcharhinidae) und ist weltweit – vor allem in der Nähe von Inseln – anzutreffen. Seinen Namen verdankt er der wissenschaftlichen Erstbeschreibung auf der Grundlage eines Exemplars aus dem Gebiet der Galápagos-Inseln. Mit einer maximalen Körperlänge von 3,70 Metern gehört er zu den großen Arten der Gattung Carcharhinus. Er bevorzugt klares Wasser im Bereich von Korallenriffen und ist von ähnlichen Arten der gleichen Gattung nur schwer zu unterscheiden.
Galapagoshaie sind aktive Jäger, die häufig in großen Gruppen auftreten und sich vor allem von bodenlebenden Knochenfischen und Kopffüßern ernähren. Größere Individuen erbeuten auch Rochen sowie andere Haie inklusive der eigenen Artgenossen. Bei der Fortpflanzung werden 4 bis 16 Junghaie lebend im Flachwasser zur Welt gebracht, wo sie bleiben, um den größeren Artgenossen zu entgehen. Die Haie werden als für den Menschen gefährlich eingestuft und sind sehr neugierig. Die International Union for Conservation of Nature (IUCN) führt die Art auf der Vorwarnliste gefährdeter Arten.
Ο καρχαρίας των Γκαλαπάγκος (επιστημονική ονομασία Carcharhinus galapagensis - Καρχαρίνος των Γκαλαπάγκος) είναι ένα είδος του καρχαρία της οικογένειας των Καρχαρινίδων, που βρίσκονται σε όλο τον κόσμο σε τροπικά και υποτροπικά νερά.[2] Το είδος αυτό προτιμά κάθαρα περιβάλλοντα κοντά σε υφάλους γύρω από ωκεάνια νησιά, όπου είναι συχνά τα πιο άφθονα είδη καρχαριών.[2] Είναι ενα μεγάλο είδος που φτάνει συχνά σε μήκος 3,7 μέτρων και βάρος τα 85 κιλά.[3] Ο κραχαρίας των Γκαλαπάγκος έχει ένα χαρακτηριστικό ατρακτοειδές σχήμα του «υφαλοκαρχαρία» και είναι πολύ δύσκολο να διακριθεί από το σκοτεινό καρχαρία (C. obscurus) και τον τέφρο καρχαρία (C. amblyrhynchos ). Ένα χαρακτηριστικό αυτού του είδους είναι ψηλό πρώτο ραχιαίο πτερύγιο, το οποίο έχει μια ελαφρώς στρογγυλεμένη άκρη και εξέχει πάνω από το τις πίσω άκρες των θωρακικών πτερυγίων. Είναι συγκενικό είδος με τον σκοτεινό καρχαρία, τον ωκεάνιο λευκοπτέρυγο καρχαρία και το γλαυκοκαρχαρία, όπως βρέθηκε από την ανάλυση των αλλοζύμων.[4]
Οι καρχαρίες των Γκαλαπάγκος είναι ενεργά αρπακτικά που απαντώνται συχνά σε μεγάλες ομάδες. Τρέφονται κυρίως με βενθικά οστεώδη ψάρια και κεφαλόποδα.[2][5] Τα μεγαλύτερα άτομα έχουν μια πολύ πιο ποικίλη διατροφή, που περιλαμβάνει άλλους καρχαρίες, τα θαλάσσια ιγκουάνα, θαλάσσιους λέοντες και ακόμα και σκουπίδια.[6] Όπως και άλλοι καρχαρινίδες, είναι ζωοτόκοι, με τα θηλυκά γεννούν 4 με 16 μικρά κάθε 2 με 3 χρόνια. Οι ανήλικοι έχουν την τάση να παραμένουν σε ρηχά νερά για να αποφευχθεί η θήρευση από τους ενήλικες.[2] [6]
Οι καρχαρίες των Γκαλαπάγκος είναι τολμηροί και έχουν συμπεριφερθεί επιθετικά προς τους ανθρώπους, και ως εκ τούτου θεωρούνται επικίνδυνοι. Η Διεθνής Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN) έχει αξιολογήσει αυτό το είδος ως σχεδόν απειλούμενο, καθώς έχει ένα αργό ρυθμό αναπαραγωγής και υπάρχει μεγάλη αλιευτική πίεση όπου ζουν.
Ο καρχαρίας των Γκαλαπάγκος (επιστημονική ονομασία Carcharhinus galapagensis - Καρχαρίνος των Γκαλαπάγκος) είναι ένα είδος του καρχαρία της οικογένειας των Καρχαρινίδων, που βρίσκονται σε όλο τον κόσμο σε τροπικά και υποτροπικά νερά. Το είδος αυτό προτιμά κάθαρα περιβάλλοντα κοντά σε υφάλους γύρω από ωκεάνια νησιά, όπου είναι συχνά τα πιο άφθονα είδη καρχαριών. Είναι ενα μεγάλο είδος που φτάνει συχνά σε μήκος 3,7 μέτρων και βάρος τα 85 κιλά. Ο κραχαρίας των Γκαλαπάγκος έχει ένα χαρακτηριστικό ατρακτοειδές σχήμα του «υφαλοκαρχαρία» και είναι πολύ δύσκολο να διακριθεί από το σκοτεινό καρχαρία (C. obscurus) και τον τέφρο καρχαρία (C. amblyrhynchos ). Ένα χαρακτηριστικό αυτού του είδους είναι ψηλό πρώτο ραχιαίο πτερύγιο, το οποίο έχει μια ελαφρώς στρογγυλεμένη άκρη και εξέχει πάνω από το τις πίσω άκρες των θωρακικών πτερυγίων. Είναι συγκενικό είδος με τον σκοτεινό καρχαρία, τον ωκεάνιο λευκοπτέρυγο καρχαρία και το γλαυκοκαρχαρία, όπως βρέθηκε από την ανάλυση των αλλοζύμων.
Οι καρχαρίες των Γκαλαπάγκος είναι ενεργά αρπακτικά που απαντώνται συχνά σε μεγάλες ομάδες. Τρέφονται κυρίως με βενθικά οστεώδη ψάρια και κεφαλόποδα. Τα μεγαλύτερα άτομα έχουν μια πολύ πιο ποικίλη διατροφή, που περιλαμβάνει άλλους καρχαρίες, τα θαλάσσια ιγκουάνα, θαλάσσιους λέοντες και ακόμα και σκουπίδια. Όπως και άλλοι καρχαρινίδες, είναι ζωοτόκοι, με τα θηλυκά γεννούν 4 με 16 μικρά κάθε 2 με 3 χρόνια. Οι ανήλικοι έχουν την τάση να παραμένουν σε ρηχά νερά για να αποφευχθεί η θήρευση από τους ενήλικες.
Οι καρχαρίες των Γκαλαπάγκος είναι τολμηροί και έχουν συμπεριφερθεί επιθετικά προς τους ανθρώπους, και ως εκ τούτου θεωρούνται επικίνδυνοι. Η Διεθνής Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN) έχει αξιολογήσει αυτό το είδος ως σχεδόν απειλούμενο, καθώς έχει ένα αργό ρυθμό αναπαραγωγής και υπάρχει μεγάλη αλιευτική πίεση όπου ζουν.
The Galapagos shark (Carcharhinus galapagensis) is a species of requiem shark, in the family Carcharhinidae, found worldwide. It favors clear reef environments around oceanic islands, where it is often the most abundant shark species. A large species that often reaches 3.0 m (9.8 ft), the Galapagos reef shark has a typical fusiform "reef shark" shape and is very difficult to distinguish from the dusky shark (C. obscurus) and the grey reef shark (C. amblyrhynchos). An identifying character of this species is its tall first dorsal fin, which has a slightly rounded tip and originates over the rear tips of the pectoral fins.
The Galapagos shark is an active predator often encountered in large groups. It feeds mainly on bottom-dwelling bony fishes and cephalopods; larger individuals have a much more varied diet, consuming other sharks, marine iguanas, sea lions, and even garbage. As in other requiem sharks, reproduction is viviparous, with females bearing litters of 4–16 pups every 2 to 3 years. The juveniles tend to remain in shallow water to avoid predation by the adults. The International Union for Conservation of Nature (IUCN) has assessed this species as least concern, but it has a slow reproductive rate and there is heavy fishing pressure across its range.
The Galapagos shark was originally described as Carcharias galapagensis by Robert Evans Snodgrass and Edmund Heller in 1905; subsequent authors moved this species to the genus Carcharhinus. The holotype was a 65 cm (2.13 ft) long fetus from the Galapagos Islands, hence the specific epithet galapagensis.[3][4]
Garrick (1982) placed the Galapagos shark and the dusky shark at the center of the "obscurus group", one of two major groupings within Carcharhinus. The group consisted of the bignose shark (C. altimus), Caribbean reef shark (C. perezi), sandbar shark (C. plumbeus), dusky shark (C. obscurus), and oceanic whitetip shark (C. longimanus), all large, triangular-toothed sharks and is defined by the presence of a ridge between the two dorsal fins.[5] Based on allozyme data, Naylor (1992) reaffirmed the integrity of this group, with the additions of the silky shark (C. falciformis) and the blue shark (Prionace glauca). The closest relatives of the Galapagos shark were found to be the dusky, oceanic whitetip, and blue sharks.[6]
The Galapagos shark is found mainly off tropical oceanic islands. In the Atlantic Ocean, it occurs around Bermuda, the Virgin Islands, Madeira, Cape Verde, Ascension Island, Saint Helena and São Tomé Island. In the Indian Ocean, it is known from Walter's Shoal off southern Madagascar. In the Pacific Ocean, it occurs around Lord Howe Island, the Marianas Islands, the Marshall Islands, the Kermadec Islands, Tupai, the Tuamotu Archipelago, the Juan Fernández Islands, the Hawaiian Islands, the Galapagos Islands, Cocos Island, the Revillagigedo Islands, Clipperton Island, and Malpelo. There are a few reports of this species in continental waters off the Iberian Peninsula, Baja California, Guatemala, Colombia, and eastern Australia.[7]
The Galapagos shark is generally found over continental and insular shelves near the coast, preferring rugged reef habitats with clear water and strong converging currents.[4] It is also known to form groups around rocky islets and seamounts.[2] This species is capable of crossing the open ocean between islands and has been reported at least 50 km (31 mi) from land. Juveniles seldom venture deeper than 25 m (82 ft), while adults have been reported to a depth of 180 m (590 ft).[7]
One of the largest species in its genus, the Galapagos shark commonly reaches 3.0 m (9.8 ft) long. The maximum length has been variously recorded as 3.3 m (11 ft) to 3.7 m (12 ft).[8] The maximum recorded weight is 195 kg (430 lb) for a 3.0 m (9.8 ft) long female (longer specimens having apparently been unweighed).[9] This species has a slender, streamlined body typical of the requiem sharks. The snout is wide and rounded, with indistinct anterior nasal flaps. The eyes are round and of medium size. The mouth usually contains 14 tooth rows (range 13–15) on either side of both jaws, plus one tooth at the symphysis (where the jaw halves meet). The upper teeth are stout and triangular in shape, while the lower teeth are narrower; both upper and lower teeth have serrated edges.[7]
The first dorsal fin is tall and moderately falcate (sickle-shaped), with the origin over the pectoral fin rear tips. It is followed by a low midline ridge running to the second dorsal fin. The second dorsal fin originates over the anal fin. The pectoral fins are large with pointed tips. The coloration is brownish gray above and white below, with a faint white stripe on the sides. The edges of the fins are darker but not prominently marked.[7] The Galapagos shark can be distinguished from the dusky shark in having taller first and second dorsal fins and larger teeth, and it can be distinguished from the grey reef shark in having a less robust body and less pointed first dorsal fin tip. However, these characters can be difficult to discern in the field. These similar species also have different numbers of precaudal (before the tail) vertebrae: 58 in the Galapagos shark, 86–97 in the dusky shark, 110–119 in the grey reef shark.[4][7]
The Galapagos shark is often the most abundant shark in shallow island waters.[7] In their original description of this species, Snodgrass and Heller noted that their schooner had taken "several hundred" adult Galapagos sharks and that "thousands" more could be seen in the water.[3] At the isolated Saint Peter and Paul Rocks along the Mid-Atlantic Ridge, the resident Galapagos sharks have been described as "one of the densest shark populations of the Atlantic Ocean".[10] At some locations they form large aggregations, though these are not true schools.[7]
During group interactions, Galapagos sharks are dominant to blacktip sharks (C. limbatus) but deferent to silvertip sharks (C. albimarginatus) of equal size.[7] When confronted or cornered, the Galapagos shark may perform a threat display similar to that of the grey reef shark, in which the shark performs an exaggerated, rolling swimming motion while arching its back, lowering its pectoral fins, puffing out its gills, and gaping its jaw. The shark may also swing its head from side to side, so as to keep the perceived threat within its field of vision.[11] A known parasite of the Galapagos shark is the flatworm Dermophthirius carcharhini, which attaches to the shark's skin.[12] In one account, a bluefin trevally (Caranax melampygus) was seen rubbing against the rough skin of a Galapagos shark to rid itself of parasites.[13]
The primary food of Galapagos sharks are benthic bony fishes (including eels, sea bass, flatfish, flatheads, and triggerfish) and octopuses. They also occasionally take surface-dwelling prey such as mackerel, flyingfish and squid. As the sharks grow larger, they consume increasing numbers of elasmobranchs (rays and smaller sharks, including of their own species) and crustaceans, as well as indigestible items such as leaves, coral, rocks, and garbage.[7][14] At the Galapagos Islands, this species has been observed attacking Galapagos fur seals (Arctophoca galapagoensis) and sea lions (Zalophus wollebaeki), and marine iguanas (Amblyrhynchus cristatus).[4] While collecting fishes at Clipperton Island, Limbaugh (1963) noted that juvenile Galapagos sharks surrounded the boat, with multiple individuals rushing at virtually anything trailing in the water and striking the boat bottom, oars, and marker buoys. The sharks were not slowed by rotenone (a fish toxin) or shark repellent, and some followed the boat into water so shallow that their backs were exposed.[15]
Like other requiem sharks, the Galapagos shark exhibits a viviparous mode of reproduction, in which the developing embryos are sustained by a placental connection formed from the depleted yolk sac. Females bear young once every 2–3 years. Mating takes place from January to March, at which time scars caused by male courtship bites appear on the females. The gestation period is estimated to be around one year; the spring following impregnation, females move into shallow nursery areas and give birth to 4–16 pups. The size at birth has been reported to be 61–80 cm (2.00–2.62 ft), though observations of free-swimming juveniles as small as 57 cm (1.87 ft) long in the eastern Pacific suggest that birth size varies geographically.[14] Juvenile sharks remain in shallow water to avoid predation by larger adults.[4] Males mature at 2.1–2.5 m (6.9–8.2 ft) long and 6–8 years old, while females mature at 2.2–2.5 m (7.2–8.2 ft) long and 7–9 years old. Neither sex is thought to reproduce until 10 years of age.[14] The lifespan of this species is at least 24 years.[4]
.jpg)
Inquisitive and persistent, the Galapagos shark is regarded as potentially dangerous to humans. However, several live-aboard boats take divers to Wolf and Darwin, the northernmost Galapagos islands, every week specifically to dive in open water with these sharks where they and the scalloped hammerheads accumulate in numbers, and only a few incidents have been reported. They are known to approach close to swimmers, showing interest in swim fins or hands, and are drawn in large numbers by fishing activities. Fitzroy (1839) observed off St. Paul's Rocks that "as soon as a fish was caught, a rush of voracious sharks was made at him, notwithstanding blows of oars and boat hooks, the ravenous monsters could not be deterred from seizing and taking away more than half the fish that were hooked".[10] Limbaugh (1963) reported that at Clipperton Island "at first, the small sharks circled at a distance, but gradually they approached and became more aggressive ... various popular methods for repelling sharks proved unsuccessful". The situation eventually escalated to the point at which the divers had to retreat from the water.[15] Excited Galapagos sharks are not easily deterred; driving one away physically only results in the shark circling back while inciting others to follow, whereas using weapons against them could trigger a feeding frenzy.[7]
As of 2008, the Galapagos shark has been confirmed to have attacked three people: one fatal attack in the Virgin Islands;[16] a second fatal attack in the Virgin Islands, at Magens Bay on the north shore of St. Thomas;[17] and a third non-fatal, attack off Bermuda.[7][16] February 2018 saw a non-fatal shark attack in the Galapagos islands that shark photographer Jeremy Stafford-Deitsch suggested may have been carried out by a Galapagos shark, but the species remains unconfirmed.[18]
The International Union for Conservation of Nature (IUCN) has assessed the Galapagos shark as least concern, but its low reproductive rate limits its capacity to withstand population depletion. There is no specific utilization data available, though this species is certainly caught by commercial fisheries operating across many parts of its range.[2] The meat is said to be of excellent quality.[4] While still common at areas such as Hawaii, the Galapagos shark may have been extirpated from sites around Central America and its fragmented distribution means other regional populations may also be at risk. The populations at the Kermadec and Galapagos Islands are protected within marine reserves.[2]
The New Zealand Department of Conservation has classified the Galapagos shark as "Not Threatened" under the New Zealand Threat Classification System with the qualifiers "Conservation Dependent" and "Secure Overseas".[19]
The Galapagos shark (Carcharhinus galapagensis) is a species of requiem shark, in the family Carcharhinidae, found worldwide. It favors clear reef environments around oceanic islands, where it is often the most abundant shark species. A large species that often reaches 3.0 m (9.8 ft), the Galapagos reef shark has a typical fusiform "reef shark" shape and is very difficult to distinguish from the dusky shark (C. obscurus) and the grey reef shark (C. amblyrhynchos). An identifying character of this species is its tall first dorsal fin, which has a slightly rounded tip and originates over the rear tips of the pectoral fins.
The Galapagos shark is an active predator often encountered in large groups. It feeds mainly on bottom-dwelling bony fishes and cephalopods; larger individuals have a much more varied diet, consuming other sharks, marine iguanas, sea lions, and even garbage. As in other requiem sharks, reproduction is viviparous, with females bearing litters of 4–16 pups every 2 to 3 years. The juveniles tend to remain in shallow water to avoid predation by the adults. The International Union for Conservation of Nature (IUCN) has assessed this species as least concern, but it has a slow reproductive rate and there is heavy fishing pressure across its range.
La galapagoŝarko (Carcharhinus galapagensis) estas ŝarko el la familio de la Karĉarinedoj (Carcharhinidae).[1] Ĝi troviĝas ĉirkaŭ insuloj en la oceanoj kaj ŝajne sin movas ne tro malproksime de la insuloj.[2]
La galapagoŝarko (Carcharhinus galapagensis) estas ŝarko el la familio de la Karĉarinedoj (Carcharhinidae). Ĝi troviĝas ĉirkaŭ insuloj en la oceanoj kaj ŝajne sin movas ne tro malproksime de la insuloj.
El tiburón de Galápagos (Carcharhinus galapagensis) es una especie de tiburón de la familia Carcharhinidae.
En el Atlántico se encuentra desde Bermudas hasta Cabo Verde; en el Pacífico desde Baja California hasta las islas Galápagos, al este de Australia, en Hawái y en las Islas Marshall; en el Índico se encuentra principalmente en Madagascar.
Está amenazado por su baja tasa de reproducción. En Colombia, Costa Rica y las islas Galápagos es una especie protegida. Es considerado agresivo ya que se acercan demasiado a los buzos, pero se garantiza buceo con ellos en Cocos y Malpelo, junto con el tiburón martillo (Sphyrna lewini).
El tiburón de Galápagos (Carcharhinus galapagensis) es una especie de tiburón de la familia Carcharhinidae.
Carcharhinus galapagensis Carcharhinus generoko animalia da. Arrainen barruko Carcharhinidae familian sailkatzen da.
Carcharhinus galapagensis Carcharhinus generoko animalia da. Arrainen barruko Carcharhinidae familian sailkatzen da.
Sysihai (Carcharhinus galapagensis) on tiikerihaiden heimoon kuuluva merikala, joka elää Atlantilla ja Tyynellä valtamerellä. Sysihai on suurikokoinen, tavallisesti kolmen metrin pituinen kala, paino noin 70 kiloa. Laji on lisäksi pitkäikäinen ja voi elää 25 vuoden ikäiseksi. Sysihai saattaa olla vaarallinen ihmisille. Lajilla on tavallisesti 5-15 noin 70 senttimetrin pituista poikasta. Ravinnoksi kelpaavat kalmarit ja pohjakalat. [1] Suussa on 14 riviä hampaita. [2]
Sysihai (Carcharhinus galapagensis) on tiikerihaiden heimoon kuuluva merikala, joka elää Atlantilla ja Tyynellä valtamerellä. Sysihai on suurikokoinen, tavallisesti kolmen metrin pituinen kala, paino noin 70 kiloa. Laji on lisäksi pitkäikäinen ja voi elää 25 vuoden ikäiseksi. Sysihai saattaa olla vaarallinen ihmisille. Lajilla on tavallisesti 5-15 noin 70 senttimetrin pituista poikasta. Ravinnoksi kelpaavat kalmarit ja pohjakalat. Suussa on 14 riviä hampaita.
Carcharhinus galapagensis
Le Requin des Galápagos, Carcharhinus galapagensis, est une espèce de requins de la famille des Carcharhinidae, que l'on peut rencontrer dans les trois principaux bassins océaniques. Il affectionne principalement les environnements récifaux clairs autour des îles océaniques, où il est souvent une des espèces de requins les plus abondantes. C'est une espèce de grande taille qui atteint fréquemment 3 m. Le Requin des Galápagos a la forme fusiforme typique des requins des récifs, et il ressemble fortement au Requin requiem de sable (C. obscurus) et au Requin gris de récif (C. amblyrhynchos). Il s'en distingue notamment par sa grande première nageoire dorsale, qui a une pointe légèrement arrondie et est implantée au niveau des extrémités arrière des nageoires pectorales.
Les Requins des Galápagos sont des prédateurs actifs souvent rencontrés en grands groupes. Ils se nourrissent principalement de poissons osseux benthiques et de céphalopodes. Les grands individus ont une alimentation beaucoup plus variée, et consomment d'autres requins, des iguanes marins, des otaries et même des ordures. Comme les autres requins de sa famille, cette espèce est vivipare et les femelles donnent naissance à des portées comprenant entre 4 et 16 jeunes tous les 2 à 3 ans. Les jeunes ont tendance à rester dans l'eau peu profonde pour éviter la prédation par les adultes. Les Requins des Galápagos sont audacieux et ont un comportement agressif envers les humains, et sont donc considérés comme dangereux. L'Union internationale pour la conservation de la nature (UICN) a évalué cette espèce comme quasi-menacée, car elle a un taux de reproduction lent et il y a une forte pression de pêche à travers son aire de répartition.
Le Requin des Galápagos est une des plus grandes espèces de son genre, et il atteint généralement 3 m de long. La longueur maximale est probablement de 3,3 m ; l'observation d'un requin d'une longueur de 3,7 m a été contestée par plusieurs auteurs. Le poids maximal enregistré est de 195 kg pour une femelle de 3 m de long[2],[3]. Cette espèce a un corps svelte et fuselé, typique des requins de la famille des Carcharhinidae. Son museau est large et arrondi, avec des rabats de peau placés antérieurement dans les narines. Les yeux sont ronds et de taille moyenne. La bouche contient généralement 14 rangées de dents (entre 13 et 15) de chaque côté des deux mâchoires, plus une dent à la symphyse. Les dents supérieures sont robustes et de forme triangulaire, tandis que les dents inférieures sont plus étroites. Les deux types de dents ont des bords dentelés[4].
La première nageoire dorsale est longue et modérément falciforme, et elle prend naissance au niveau des extrémités arrière des nageoires pectorales. Elle est suivie par une crête médiane faible qui se poursuit jusqu'à la deuxième nageoire dorsale. Celle-ci est implantée au-dessus de la nageoire anale. Les nageoires pectorales sont grandes avec une extrémité pointue. La couleur est gris brunâtre dessus et blanc dessous, avec une bande blanche sur les côtés. Les bords des nageoires sont plus sombres, mais ne portent pas de marques bien visibles[4]. Le Requin des Galápagos peut être différencié du Requin requiem de sable par ses nageoires dorsales plus grandes et ses grandes dents, et du Requin gris de récif par son corps moins trapu et sa première nageoire dorsale moins pointue. Toutefois, ces caractères peuvent être difficiles à discerner dans la nature. Ces espèces similaires ont également un nombre de vertèbres différent avant la queue : 58 pour le Requin des Galápagos, 86 à 97 chez le Requin requiem de sable et 110 à 119 pour le Requin gris de récif[5],[4].
Le Requin des Galápagos est souvent le requin le plus abondant dans les eaux peu profondes des îles[4]. Dans leur description originale de cette espèce, Snodgrass et Heller notaient que leur goélette leur avait permis de voir plusieurs centaines de requins adultes, et que des milliers de requins supplémentaires pouvaient certainement être vus dans l'eau[6]. Aux alentours de l'île isolée des rochers de Saint-Pierre et Saint-Paul, le long de la dorsale médio-atlantique, les Requins des Galápagos locaux ont été décrits comme « l'une des populations les plus denses de requins de l'océan Atlantique »[7]. Par endroits, ils forment de grands rassemblements, bien que l'on ne puisse pas parler de bancs[4].
Lorsqu'ils vivent avec d'autres requins, les Requins des Galápagos sont dominants sur les Requins bordés (C. limbatus) mais s'inclinent devant les Requins pointe blanche (C. albimarginatus), de taille égale mais plus agressifs[4]. Lorsqu'il est exposé à une menace ou coincé, le Requin des Galápagos peut prendre une posture d'intimidation similaire à celle du Requin gris de récif, nageant avec des mouvements exagérés en cambrant le dos, abaissant les nageoires pectorales, gonflant ses branchies et laissant sa mâchoire béante. Le requin peut également balancer sa tête d'un côté à l'autre, de manière à maintenir ce qu'il perçoit comme une menace dans son champ de vision[8].
Le Requin des Galápagos se nourrit principalement de poissons osseux benthiques (comme les anguilles, les Serranidae, les Pleuronectiformes et les balistes) et de poulpes. Ils ont également l'occasion de capturer des proies vivant plus près de la surface comme les maquereaux, les poissons volants et les calmars. Au fur et à mesure que les requins grandissent, ils consomment de plus en plus d'élasmobranches (raies et requins plus petits, voire des jeunes de sa propre espèce) et de crustacés, ainsi que des éléments non digestibles tels que les feuilles, des coraux, des pierres et des déchets[4],[9]. Au large des îles Galápagos, cette espèce a été observée attaquant des Otaries des Galápagos ainsi que des Iguanes marins[5]. Alors qu'il collectait des poissons sur l'île de Clipperton en 1963, Limbaugh constate que des jeunes Requins des Galápagos ont encerclé le bateau, plusieurs requins se précipitant sur à peu près tout ce qui tombait à l'eau et s'attaquant au fond du bateau, aux avirons, et aux bouées de marquage. Les requins n'ont pas été repoussés par la roténone (une toxine de poisson) ou le répulsif à requin et certains ont suivi le bateau dans des eaux si peu profondes que leurs dos étaient émergés[10].
Comme les autres requins de la famille des Carcharhinidae, le Requin des Galápagos est vivipare ; après que les embryons en développement ont épuisé leur réserve en vitellus, le sac vitellin vide se développe en une connexion avec le placenta qui permet à l'embryon d'être nourri par sa mère. Les femelles mettent bas une fois tous les 2 à 3 ans. L'accouplement a lieu de janvier à mars, et des cicatrices apparaissent alors sur les femelles, dues aux morsures faites par les mâles pendant la parade. La période de gestation dure environ un an, et le printemps suivant celui de l'accouplement, les femelles se dirigent vers les zones de reproduction peu profondes et donnent naissance à plusieurs jeunes requins (de 4 à 16 individus). La taille de ceux-ci à la naissance se situe entre 61 et 80 cm, mais des observations de jeunes ne mesurant que 57 cm de long dans le Pacifique Est donnent à penser que la taille à la naissance varie géographiquement[9]. Les jeunes requins restent dans l'eau peu profonde pour éviter la prédation des grands adultes[5]. Les mâles atteignent la maturité sexuelle quand ils mesurent de 2,1 à 2,5 m de long vers 6-8 ans, alors que les femelles l'atteignent entre 2,2 et 2,5 m, à l'âge de 7-9 ans. Mâles comme femelles ne se reproduisent pas avant l'âge de 10 ans[9]. Cette espèce a une longévité d'au moins de 24 ans[5].
Parmi les parasites connus du Requin des Galápagos, on recense le cestode Dermophthirius carcharhini, qui s'attache à la peau du requin[11]. On a observé une fois une Carangue bleue (Caranax melampygus) se frottant contre la peau rugueuse d'un Requin des Galápagos pour se débarrasser des parasites[12].
Le Requin des Galápagos vit principalement au large des îles océaniques tropicales. Dans l'océan Atlantique, on le rencontre autour des Bermudes, des îles Vierges, de Madère, du Cap-Vert, de l'île de l'Ascension, de Sainte-Hélène et de São Tomé. Dans l'océan Indien, il vit au large du sud de Madagascar. Dans l'océan Pacifique, on le trouve autour de l'île de Lord Howe, des îles Mariannes, des îles Marshall, des îles Kermadec, de Tupai, de l'archipel des Tuamotu, d'Hawaï, des îles Galápagos, de l'île Cocos, des îles Revillagigedo, de l'île de Clipperton et de Malpelo. Quelques observations de cette espèce dans les eaux continentales au large de la péninsule ibérique, à Baja California, au Guatemala, en Colombie et dans l'est de l'Australie ont été rapportées[4].
Les Requins des Galápagos vivent généralement sur les plateaux continentaux et insulaires près de la côte, préférant les habitats de récifs escarpés avec de l'eau claire et des courants convergents forts[5],[13]. Ils sont également connus pour se rassembler autour des îlots et des monts sous-marins rocheux[14]. Cette espèce est capable de traverser les eaux libres de l'océan entre les îles et a été observée à au moins 50 kilomètres des terres. Les jeunes s'aventurent rarement à des profondeurs supérieures à 25 m, tandis que les adultes ont été signalés à une profondeur de 180 m[4].
Le Requin des Galápagos a été initialement décrit sous le nom Carcharias galapagensis par Robert Evans Snodgrass et Edmund Heller en 1905. D'autres auteurs ont ultérieurement déplacé cette espèce dans le genre Carcharhinus. L'holotype était un fœtus de 65 cm de long provenant des îles Galápagos, d'où l'épithète spécifique galapagensis est tiré[6],[5].
Jack Garrick (1982) a placé le Requin des Galápagos et le Requin requiem de sable au centre du « groupe de C. obscurus », un des deux principaux groupes au sein du genre Carcharhinus. Le groupe était composé du Requin babosse (C. altimus), du Requin de récif (C. perezi), du Requin gris (C. plumbeus), du Requin requiem de sable (C. obscurus), et du Requin longimane (C. longimanus), tous de grands requins à dents triangulaires et comportant une crête entre les deux nageoires dorsales[15]. À partir de données sur les allozymes, Naylor (1992) a confirmé la validité de ce groupe, y ajoutant le Requin soyeux (C. falciformis) et le Requin bleu (Prionace glauca). Les plus proches apparentés du Requin des Galápagos sont le Requin requiem de sable, le Requin longimane et le Requin bleu[16].
Curieux et insistant, le Requin des Galápagos est considéré comme potentiellement dangereux pour les humains et la plongée sans protection n'est pas souhaitable dans les zones où il est abondant[3]. Il est connu pour approcher près de nageurs, s'intéressant à leurs palmes ou leurs mains, et ils sont attirés en grand nombre par les activités de pêche. Fitzroy (1839) a observé au large des rochers de Saint-Pierre et Saint-Paul que « dès qu'un poisson était capturé, une ruée de requins voraces se jetait sur lui, malgré les coups de rames et de gaffes, les monstres voraces ne pouvaient pas être dissuadés de saisir et enlever plus de la moitié des poissons qui ont été pris »[7]. Limbaugh (1963 ) lorsqu'il était au large de l'île de Clipperton, indique qu' « au début, les petits requins tournaient à distance, mais qu'ils se sont peu à peu approchés et sont devenus plus agressifs… diverses méthodes populaires pour repousser les requins ayant échoué ». La situation a finalement dégénéré au point où les plongeurs ont dû se retirer de l'eau[10] Des Requins des Galápagos excités par la nourriture ne sont pas faciles à dissuader : lorsque l'on en repousse un physiquement, il revient aussitôt en incitant les autres à le suivre, et l'utilisation d'armes peut conduire à une frénésie alimentaire[4]. En 2008, on recensait deux attaques attribuées au Requin des Galápagos, une attaque mortelle dans les îles Vierges et une seconde, non mortelle, au large des Bermudes[4],[17],[18].
L'Union internationale pour la conservation de la nature (UICN) a évalué le requin des Galápagos comme quasi-menacé, car son faible taux de reproduction limite sa capacité à résister à la baisse de sa population. Il n'existe pas de données spécifiques sur sa pêche, mais cette espèce est certainement capturée par la pêche commerciale opérant dans de nombreuses parties de son aire de répartition[14]. Sa viande est réputée d'excellente qualité[5]. Alors qu'il est encore commun dans des régions comme Hawaï, le Requin des Galápagosa a peut-être disparu de différentes zones à travers l'Amérique centrale, et sa distribution fragmentée indique que d'autres populations régionales sont menacées. Les populations des îles Kermadec et Galápagos sont protégées au sein de réserves marines[14].
Carcharhinus galapagensis
Le Requin des Galápagos, Carcharhinus galapagensis, est une espèce de requins de la famille des Carcharhinidae, que l'on peut rencontrer dans les trois principaux bassins océaniques. Il affectionne principalement les environnements récifaux clairs autour des îles océaniques, où il est souvent une des espèces de requins les plus abondantes. C'est une espèce de grande taille qui atteint fréquemment 3 m. Le Requin des Galápagos a la forme fusiforme typique des requins des récifs, et il ressemble fortement au Requin requiem de sable (C. obscurus) et au Requin gris de récif (C. amblyrhynchos). Il s'en distingue notamment par sa grande première nageoire dorsale, qui a une pointe légèrement arrondie et est implantée au niveau des extrémités arrière des nageoires pectorales.
Les Requins des Galápagos sont des prédateurs actifs souvent rencontrés en grands groupes. Ils se nourrissent principalement de poissons osseux benthiques et de céphalopodes. Les grands individus ont une alimentation beaucoup plus variée, et consomment d'autres requins, des iguanes marins, des otaries et même des ordures. Comme les autres requins de sa famille, cette espèce est vivipare et les femelles donnent naissance à des portées comprenant entre 4 et 16 jeunes tous les 2 à 3 ans. Les jeunes ont tendance à rester dans l'eau peu profonde pour éviter la prédation par les adultes. Les Requins des Galápagos sont audacieux et ont un comportement agressif envers les humains, et sont donc considérés comme dangereux. L'Union internationale pour la conservation de la nature (UICN) a évalué cette espèce comme quasi-menacée, car elle a un taux de reproduction lent et il y a une forte pression de pêche à travers son aire de répartition.
Lo squalo delle Galapagos (Carcharhinus galapagensis Snodgrass & Heller, 1905) è una specie di squalo del genere Carcharhinus e della famiglia Carcharhinidae, che vive in più o meno tutte le acque del globo. Predilige le acque pure che circondano le isole oceaniche ed in particolare l'ambiente del reef, dove spesso è la specie di squalo più diffusa. Si tratta di una specie di grandi dimensioni, che raggiunge normalmente i 3.7 metri di lunghezza, e che per via del suo corpo fusiforme, tipico degli squali del reef, è difficile da distinguere rispetto al Carcharhinus obscurus ed al Carcharhinus amblyrhynchos, specie che condividono con quella in questione l'habitat. Tratto caratterizzante dello squalo delle Galapagos è la prima pinna dorsale molto slanciata verso l'alto, con la punta arrotondata e che si origina al di sopra della parte terminale delle pinne pettorali.
Si tratta di predatori molto attivi, che spesso si incontrano in gruppi numerosi. Principalmente si nutrono di pesci ossei che si nascondono sui fondali e di cefalopodi. Gli individui più grandi hanno comunque una dieta più varia, che prevede piccoli squali, iguane marine, otarie e leoni marini o addirittura rifiuti umani.
Come il resto della famiglia, la specie è vivipara, e le femmine partoriscono da 4 a 16 squaletti ogni 2-3 anni. Si sa che i piccoli cercano di rimanere in acque poco profonde per evitare di divenire preda degli adulti.
Trattandosi di una specie piuttosto aggressiva, e visti alcuni episodi di attacchi contro esseri umani, lo squalo delle Galapagos è considerato pericoloso per l'uomo.
L'International Union for Conservation of Nature (IUCN) ha classificato la specie come prossima alla minaccia, per via del lento tasso riproduttivo e della pesca intensiva che se ne fa attraverso tutto l'areale.
Inizialmente la specie fu descritta con il nome di Carcharias galapagensis da Robert Evans Snodgrass e Edmund Heller nel 1905, per poi essere spostata nel genere Carcharhinus. Il tipo nomenclaturale scelto dai due scienziati du un feto di 65 cm ritrovato presso le Isole Galapagos, che fornirono loro l'idea per il nome scientifico[1][2].
Garrick nel 1982 decise di inserire la specie al centro del gruppo obscurus, uno dei due gruppi in cui divise il genere Carcharhinus. Assieme allo squalo delle Galapagos in questo gruppo troviamo il Carcharhinus altimus, il Carcharhinus perezi, il Carcharhinus plumbeus, il Carcharhinus obscurus ed il Carcharhinus longimanus, caratterizzati tutti da grandi dimensioni, denti di forma triangolare e cresta interdorsale[3]. Uno studio sugli allozimi, portato avanti da Naylor nel 1992 ha riaffermato la corretezza di questa suddivisione, ma vi ha aggiunto il Carcharhinus falciformis e la Prionace glauca. Sembra inoltre che i parenti più stretti dello squalo delle Galapagos siano proprio quest'ultimo squalo, il Carcharhinus falciformis ed il Carcharhinus longimanus[4].
Principalmente li troviamo al largo delle isole tropicali oceaniche. Nell'Oceano Atlantico, lo troviamo presso le Bermuda, le Isole Vergini, Madera, Capo Verde, l'Isola di Ascensione, Sant'Elena e São Tomé. Nell'Oceano Indiano si sa che vive presso le Walters Shoals, formazioni rocciose sommerse al largo del Madagascar meridionale. Nell'Oceano Pacifico vive presso l'Isola di Lord Howe, le Isole Marianne, le Isole Marshall, le Isole Kermadec, Tupai, le Isole Tuamotu, le Hawaii, l'Isola Malpelo, le Isole Galapagos, l'Isola del Cocco, le Isole Revillagigedo, l'Isola Clipperton. Vi sono inoltre sparuti avvistamenti della specie al largo della penisola iberica, della Baja California, del Guatemala, della Colombia, dell'Australia orientale[5].
In genere li troviamo al di sopra di piattaforme continentali ed insulari nella zona vicino alla costa, in particolare presso le barriere coralline con acqua pura e forti correnti convergenti[2]. Si radunano inoltre nei pressi di atolli rocciosi e seamounts[6]. Vista la grandezza sconfinata dell'areale della specie e la sua struttura a piccoli punti si può immaginare che questi squali riescano ad attraversare l'oceano aperto che separa le isole oceaniche. Ciò è probabilmente vero in quanto si sono avvistati degli esemplari lontani più di 50 km dalla terraferma. Assai raramente i giovani si avventurano al di sotto dei 25 metri di profondità, mentre gli adulti possono arrivare anche a 180[5].
Si tratta di una delle specie più grandi del genere, che spesso raggiunge i 3 metri di lunghezza. I record di lunghezza e massa corporea sono rispettivamente di 3.7 metri e 85.5 kg[7]. Il corpo è snello e allungato, tipico degli squali requiem. il muso è largo ed arrotondato, e le narici presentano dei lembi di pelle a protezione. Gli occhi sono circolari e di medie dimensioni. La bocca contiene da 13 a 15 (generalmente 14) file di denti su entrambi i lati di entrambe le mascelle, più un dente supplementare alla simfisi. I denti superiori sono robusti e triangolari, mentre quelli inferiori sono più sottili. Entrambe le categorie sono caratterizzate da dentellature piuttosto fitte[5]. La prima pinna pettorale è alta e a forma di falce, e si origina al di spora delle punte delle pinne pettorali. Una cresta interdorsale bassa che conduce sino alla seconda pinna dorsale è presente. Quest'ultima pinna si origina al di sopra della pinna anale. Le pettorali sono appuntite e grandi. Il colore è bruno grigiastro sul dorso e bianco sul ventre, con delle strisce bianco pallido sui fianchi. Le punte delle pinne sono scure, ma non in modo eccessivo[5]. Possiamo distinguere lo squalo delle Galapagos dallo squalo bruno grazie alle pinne dorsali più elevate ed ai denti più grandi, e possiamo distinguerlo dallo squalo grigio perché il corpo è meno robusto e la prima pinna dorsale è meno appuntita rispetto a quella di quest'ultimo. Sul campo tuttavia, diventa assai difficile osservare questi particolari. Le vertebre precaudali sono poi in numero diverso. Lo squalo delle Galapagos ne ha 58, il bruno da 86 a 97, il grigio da 110 a 119[2][5].
Lo squalo delle Galapagos è spesso il più diffuso nelle acque poco profonde che circondano le isole oceaniche[5]. Nella loro prima descrizione della specie Snodgrass ed Heller notarono che il loro schooner aveva catturato diverse centinaia di questi squali e che migliaia ancora potevano essere osservate in acqua[1]. Presso l'Arcipelago di San Pietro e San Paolo, che si trova nelle vicinanze della Dorsale medio atlantica, i Carcharhinus galapagensis sono stati descritti come una delle più dense popolazioni di squali di tutto l'Atlantico[8]. Anche se in alcune zone si riuniscono in grossi gruppi, questi non sono esattamente definibili scuole[5].
Quando si riuniscono in gruppo, gli squali delle Galapagos dominano i Carcharhinus limbatus ed i Carcharhinus albimarginatus di pari taglia[5]. Quando sono messi alle strette, possono mostrare i sintomi caratteristici di alcuni squali quando si sentono minacciati (la specie dove essi sono più evidenti è il Carcharhinus amblyrhynchos). Lo squalo inizia in questi casi a muoversi in modo nervoso ed esagerato, a nuotare ruotando su se stesso, inarcare il dorso e abbassare le pinne pettorali, esporre le branchie e far scattare le mascelle. Spesso muovono anche la testa a destra e a sinistra per mantenere la minaccia all'interno del campo visivo[9]. Un parassita noto dello squalo in questione è il platelminte Dermophthirius carcharhini, che si attacca alla pelle[10]. Un Caranax melampygus è invece stato osservato mentre si muoveva sulla pelle di uno di questi squali per liberarsi dai parassiti[11]. Mentre raccoglieva pesci presso l'Isola di Clipperton, nel 1963 Limbaugh notò come dei giovani esemplari di squalo delle Galapagos avessero circondato la barca e molti individui avessero iniziato a caricare il nulla o a colpire la chiglia della barca, i remi, le boe di segnalazione. Questo comportamento continuò nonostante l'equipaggio avesse cercato di allontanarli con del rotenone (una tossina) e con del repellente per squali, e alcuni inseguirono la barca sino sotto costa, sino al punto di esporre il dorso fuori dalla superficie[12].
Il cibo principale degli squali delle Galapagos sono pesci ossei bentici (tra i quali anguille, branzini, pesci piatti, teste piatte e pesci balestra) e piovre. Occasionalmente si nutrono anche di sgombri, pesci volanti, calamari. Con la crescita, entrano a far parte della dieta anche elasmobranchi (tra i quali razze e piccoli squali, anche della stessa specie) e crostacei, nonché oggetti apparentemente indigesti come foglie, coralli, rocce e rifiuti[5][13]. Presso le Galapagos, la specie è stata osservata mentre attaccava otarie orsine delle Galapagos (Arctocephalus galapagoensis), leoni marini delle Galapagos (Zalophus wollebaeki) e iguane marine (Amblyrhynchus cristatus)[2].
Come il resto degli squali requiem, anche lo squalo delle Galapagos è viviparo: l'embrione viene nutrito da una connessione placentale che si sviluppa a partire dal tuorlo esaurito che lo contiene. Le femmine partoriscono ogni 2 - 3 anni. L'accoppiamento avviene tra gennaio e marzo, periodo nel quale le femmine mostrano graffi procurati dal maschio con i denti per mantenere la presa durante la fecondazione. La gestazione dura circa un anno. La primavera successiva alla fecondazione, le femmine gravide si recano in aree vivaio a bassa profondità dove partoriscono da 4 a 16 squaletti. La dimensione dei cuccioli è tra i 61 e gli 80 cm, anche se alcuni cuccioli di non più di 57 cm osservati nel Pacifico fanno pensare che le dimensioni possano variare con l'area geografica[13]. I giovani rimangono per un certo periodo in acque poco profonde per evitare di essere preda degli adulti[2]. Il maschio matura a 6-8 anni, quando è lungo 2.1-2.5 metri, mentre la femmina lo fa a 7-9 anni, quando raggiunge 2.2-2.5 metri di lunghezza. Sembra comunque che nessuno dei due sessi sia in grado di riprodursi prima dei 10 anni d'età[13]. La vita media dovrebbe superare i 24 anni[2].
Curioso e poco incline alla fuga, questo squalo è considerato pericoloso per l'uomo e immersioni senza protezioni in aree che ne sono ricche sono sconsigliate. Generalmente si avvicinano all'uomo incuriositi da una pinna o dalla forma di una mano oppure perché attirati in grandi quantità da operazioni di pesca. Il biologo Fitzroy nel 1839 li ha osservati al largo dell'Arcipelago di San Pietro e San Paolo notando che
«...non appena un pesce era catturato, un andirivieni di squali voraci si avvicinava incurante di colpi di remo o della presenza degli ami, e non si riusciva ad evitare che i mostri affamati si portassero via più di metà del pescato[8].»
Invece Limbaugh nel 1963 riportò che presso l'Isola di Clipperton
«...all'inizio, i piccoli squali si muovevano in cerchio ad una certa distanza, ma poi si avvicinavano diventando sempre più aggressivi. Tutti i tentativi di allontanarli sono stati infruttuosi[12].»
È quindi assai difficile allontanare questi squali, poiché l'allontanamento temporaneo di uno di loro causerebbe il raduno di altri e l'istantaneo ritorno di quello, e l'utilizzo di armi da fuoco potrebbe scatenare una frenesia alimentare[5]. Sino al 2008, vi sono stati due attacchi confermati da parte di questi squali a degli esseri umani: il primo, letale, alle Isole Vergini, il secondo, non letale, alle Bermuda[5][14].
L'International Union for Conservation of Nature (IUCN) ha stabilito che la specie sia prossima alla minaccia, per via del suo lento tasso di riproduzione che non le consente di contrastare il continuo declino della popolazione. Anche se non vi sono prove certe di ciò, si sa che la specie viene catturata attraverso tutto l'areale dai pescatori[6]. Si dice che la carne di uno squalo delle Galapagos sia di qualità eccellente[2]. Anche se è ancora comune in zone come le Hawaii, la specie è stata estirpata dall'America Centrale e l'areale molto frammentato mette in pericolo anche gli esemplari di altre regioni. Le popolazioni di Kermadec e delle Galapagos sono protette all'interno di riserve marine[6]
Lo squalo delle Galapagos (Carcharhinus galapagensis Snodgrass & Heller, 1905) è una specie di squalo del genere Carcharhinus e della famiglia Carcharhinidae, che vive in più o meno tutte le acque del globo. Predilige le acque pure che circondano le isole oceaniche ed in particolare l'ambiente del reef, dove spesso è la specie di squalo più diffusa. Si tratta di una specie di grandi dimensioni, che raggiunge normalmente i 3.7 metri di lunghezza, e che per via del suo corpo fusiforme, tipico degli squali del reef, è difficile da distinguere rispetto al Carcharhinus obscurus ed al Carcharhinus amblyrhynchos, specie che condividono con quella in questione l'habitat. Tratto caratterizzante dello squalo delle Galapagos è la prima pinna dorsale molto slanciata verso l'alto, con la punta arrotondata e che si origina al di sopra della parte terminale delle pinne pettorali.
Si tratta di predatori molto attivi, che spesso si incontrano in gruppi numerosi. Principalmente si nutrono di pesci ossei che si nascondono sui fondali e di cefalopodi. Gli individui più grandi hanno comunque una dieta più varia, che prevede piccoli squali, iguane marine, otarie e leoni marini o addirittura rifiuti umani.
Come il resto della famiglia, la specie è vivipara, e le femmine partoriscono da 4 a 16 squaletti ogni 2-3 anni. Si sa che i piccoli cercano di rimanere in acque poco profonde per evitare di divenire preda degli adulti.
Trattandosi di una specie piuttosto aggressiva, e visti alcuni episodi di attacchi contro esseri umani, lo squalo delle Galapagos è considerato pericoloso per l'uomo.
L'International Union for Conservation of Nature (IUCN) ha classificato la specie come prossima alla minaccia, per via del lento tasso riproduttivo e della pesca intensiva che se ne fa attraverso tutto l'areale.
De galapagoshaai[3] (Carcharhinus galapagensis) is een haai uit de familie van de requiemhaaien.[4][5] Hij komt voor rond eilanden in de oceanen en lijkt zich niet ver uit de buurt van die eilanden te verplaatsen.[6]
Bronnen, noten en/of referenties
Multimedia w Wikimedia Commons Żarłacz galapagoski[3] (Carcharhinus galapagensis) – gatunek rekina z rodziny żarłaczowatych (Carcharhinidae). Preferuje czyste wody raf koralowych wokół oceanicznych wysp, gdzie jest najliczniej występującym gatunkiem rekina. Jeden z większych rekinów, osiąga niekiedy 3,3 m długości. Z powodu wrzecionowatej budowy ciała typowej dla przedstawicieli Carcharhinus gatunek ten czasami mylony jest z żarłaczem ciemnoskórym (C. obscurus) i żarłaczem rafowym (C. amblyrhynchos). Cechą charakterystyczną, umożliwiającą poprawną identyfikację jest wysoka, zaokrąglona na szczycie pierwsza płetwa grzbietowa, której proksymalna krawędź podstawy leży za dystalną krawędzią płetw piersiowych.
Te aktywne drapieżniki często spotyka się w dużych grupach. Żarłacz galapagoski poluje głównie na żyjące przy dnie ryby kostnoszkieletowe i głowonogi. Większe osobniki mają bardziej zróżnicowaną dietę, żywią się niekiedy innymi mniejszymi gatunkami rekinów, legwanami morskimi, uchatkami, a nawet odpadami. Podobnie jak inne żarłaczowate, również rekin galapagoski jest żyworodny. Samice rodzą od 6 do 16 młodych co 2–3 lata. Młode przez pewien pozostają w płytkich przybrzeżnych wodach, aby uniknąć upolowania przez osobniki dorosłe. Żarłacz galapagoski najczęściej zachowuje się agresywnie w stosunku do ludzi, przez co uznany został za gatunek niebezpieczny. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznała go za gatunek bliski zagrożenia (NT) z powodu powolnego tempa rozrodczego i częstotliwości połowów na niektórych obszarach występowania.
W 1905 roku Robert Evans Snodgrass i Edmund Heller opisali nowy gatunek rekina, Carcharias galapagensis. Późniejsi autorzy przenieśli ten gatunek do rodzaju Carcharhinus. Typowym okazem (holotypem) był mierzący 65 cm młody osobnik wyłowiony u wybrzeży wysp Galapagos, stąd epitet gatunkowy galapagensis[4][5].
W pracy dotyczącej badań filogenetycznych żarłaczowatych na podstawie cech morfologicznych, opublikowanej w 1982 roku, Jack Garrick umieścił żarłacza galapagoskiego wraz z żarłaczem ciemnoskórym (C. obscurus) w centrum tak zwanej „obscurus group”, jednej z dwóch głównych grup wewnątrz Carcharhinus, obejmującej również żarłacza karaibskiego (C. perezi), żarłacza białopłetwego (C. longimanus), żarłacza brunatnego (C. plumbeus) i Carcharhinus altimus. Wszystkie te gatunki są stosunkowo duże, posiadają trójkątne zęby oraz wyraźny grzbiet pomiędzy płetwami grzbietowymi[6]. Analiza filogenetyczna na podstawie danych allozymowych, opublikowanych przez Gavina Naylora w 1992 roku, potwierdza wcześniejsze założenia, włączając zarazem do „obscurus group” również żarłacza jedwabistego (C. falciformis) i żarłacza błękitnego (Prionace glauca). Za najbliższych krewnych żarłacza galapagoskiego uznał żarłacza ciemnoskórego, białopłetwego i błękitnego[7].
Żarłacz galapagoski zamieszkuje ciepłe wody wokół tropikalnych wysp oceanicznych. W Oceanie Atlantyckim spotykany jest wokół Wyspy Świętej Heleny, Wyspy Wniebowstąpienia, Wysp Zielonego Przylądka, Wyspy Świętego Tomasza, Madery i Wysp Kanaryjskich oraz u wybrzeży Półwyspu Iberyjskiego na wschodzie oraz w wodach Archipelagu Małych Antyli oraz na Bermudach na zachodzie. W Oceanie Indyjskim występuje jedynie u południowych wybrzeży Madagaskaru, od Toliara do Manakara, wokół grupy podwodnych gór zwanej Walters Shoals. Na wschodzie Pacyfiku spotkać go można u wybrzeży Półwyspu Kalifornijskiego (w tym w Zatoce Kalifornijskiej) na południe od San Diego, wokół Archipelagu Ravillagigedo, Wysp Galapagos, Wysp Cooka, Wyspy Bożego Narodzenia, Wyspy Kokosowej, Wyspy Clippertona, Wyspy Malpelo, na Markizach i Hawajach oraz u wybrzeży Gwatemali, Salwadoru, Panamy i Kolumbii. Na zachodzie występuje na Marianach, w wodach Archipelagu Tuamotu oraz wokół Wysp Marshalla, Wysp Kermadec, Wyspy Lord Howe i Wyspy Tupai[8].
Występuje najczęściej na krawędziach szelfów kontynentalnych i półek wyspowych. Preferuje czyste wody raf koralowych oraz silne konwergencyjne prądy morskie[5]. Niekiedy przebywa wokół skalistych wysepek lub podwodnych gór[2]. Gatunek ten jest w stanie odbywać długie wędrówki pomiędzy siedliskami, oddalając się od brzegu niekiedy o ponad 50 km. Młode osobniki rzadko kiedy schodzą głębiej niż na 25 m, w przeciwieństwie do dorosłych, które spotyka się nawet na głębokości 286 m[9] (zwykle 30-180 m[8][10]).
Jest to jeden z większych gatunków rodzaju Carcharhinus, osiągający średnio 3 metry długości. Uważa się, że osiąga maksymalnie 3,3 m (rekordowy nieoficjalny wynik 3,7 m, został zakwestionowany przez kilku autorów). Najcięższym złowionym osobnikiem była samica ważąca 195 kg przy długości 3 m[11]. Posiada smukły opływowy korpus, typowy dla żarłaczowatych oraz szeroki i zaokrąglony pysk bez wystających klapek skórnych obok nozdrzy. Zaokrąglone oczy są średniej wielkości. Za nimi mieści się owalna tryskawka. W U-kształtnym otworze gębowym znajdują się silne szczęki wyposażone w 13 do 15 (zazwyczaj 14) rzędów ostrych zębów. Pierwsze 2-4 rzędy z przodu w obu szczękach są uniesione, a każde kolejne pochylone pod coraz większym kątem. Górne zęby są w kształcie równobocznych, lekko zagiętych ku tyłowi trójkątów o ząbkowanej krawędzi i masywnej szerokiej podstawie, dolne za to haczykowate spiczaste, owalne w przekroju o równych krawędziach i masywnej niskiej podstawie (uzębienie heterodontyczne)[8].
Wysoka, zaokrąglona na szczycie pierwsza płetwa grzbietowa, której proksymalna krawędź podstawy leży za dystalną krawędzią płetw piersiowych to cecha charakterystyczną tego gatunku. Pomiędzy płetwami grzbietowymi występuje niski lecz wyraźnie zaznaczony grzbiet. Mała druga płetwa grzbietowa posiada długą wolną ostro zakończoną dystalną końcówkę i leży nad nieco mniejszą płetwą odbytową, która z wyglądu przypomina mały mocno wygięty, tępo zakończony sierp. Płetwy piersiowe są duże, szerokie i ostro zakończone, ich tylna krawędź jest prosta, przednia łagodnie wygięta ku tyłowi. Płetwy brzuszne są równe, trójkątne. U samca z dystalnych części płetw brzusznych wykształcił się narząd kopulacyjny zwany pterygopodium. Duża płetwa ogonowa cechuje się asymetrycznością i heterocerkicznością. Jej górny łuk posiada u szczytu trójkątny wąski fałd skórny. Skórę pokrywają połyskujące łuski plakoidalne zwane „skórnymi zębami”. Grzbiet cechuje się barwą jasno lub ciemnoszarą. Spód ciała jest najczęściej śnieżnobiały. Pierwsza płetwa grzbietowa i płetwy piersiowe są nieco jaśniejsze od pozostałych. Krawędzie dalszej płetwy grzbietowej, odbytowej i ogonowej ciemne, są niekiedy barwy czarnej[8]. W porównaniu do rekina ciemnoskórego (C. obscurus), żarłacz galapagoski posiada wyższą pierwszą płetwę grzbietową, masywniejszy pysk oraz szersze górne zęby. Od żarłacza rafowego (C. amblyrhynchos) różni się wielkością oraz stosunkiem odległości pomiędzy płetwami grzbietowymi. Pomimo różnic, gatunki te są czasami mylone ze sobą. Różnią się w szczególności liczbą kręgów przedogonowych (precaudal): 58 u żarłacza galapagoskiego, 86-97 u żarłacza ciemnoskórego oraz 110-119 u żarłacza rafowego[5][8].
Jest najliczniej występującym gatunkiem rekina w płytkich wodach wokół wysp oceanicznych[8]. W oryginalnej pracy opisującej C. galapagensis, Snodgrass i Heller zanotowali, że ich szkuner złowił kilkaset dorosłych żarłaczy galapagoskich, podczas gdy w wodzie pływały kolejne tysiące[4]. Odizolowane wody wokół Wysp Świętego Piotra i Pawła nieopodal Grzbietu Śródatlantyckiego zamieszkuje najliczniejsza populacja rekinów w Oceanie Atlantyckim[12]. Miejscami rekiny te tworzą duże skupiska, które nie są jednak wysoce zorganizowanymi, stałymi grupami (ang. schools)[8].
Podczas interakcji międzygatunkowych żarłacz galapagoski dominuje nad żarłaczami czarnopłetwymi (C. limbatus) czy żarłaczami srebrnopłetwymi (C. albimarginatus) tej samej wielkości[8]. W przypadku zagrożenia lub konfrontacji zmienia swoje zachowanie na bardziej agresywne, podobnie jak żarłacz rafowy (Carcharhinus amblyrhynchos). Staje się chaotyczny, zaczyna gwałtowniej pływać, mocno wygina grzbiet, podnosi głowę oraz wyciąga płetwy piersiowe ku dołowi. Takie działanie poprzedza najczęściej atak na przeciwnika lub ucieczkę[13].
Najlepiej poznanym pasożytem żarłacza galapagoskiego jest Dermophthirius carcharhini, gatunek płazińca przyczepiającego się do skóry rekina[14]. Wśród pozostałych opisano między innymi tasiemce z rodzaju Dasyrhynchus[15] i Tentacularia[16] oraz widłonogi Nesippus crypturus, Pandarus cranchii i Pandarus smithii[17]. W pozbyciu się pasożytów pomagają ryby z gatunku Caranx (w tym Caranx melampygus)[18].
Podstawowym pokarmem żarłacza galapagoskiego są żyjące przy dnie ryby kostnoszkieletowe (w tym flądrokształtne, węgorzokształtne, strzępielowate, płaskogłowowate i rogatnicowate) i ośmiornice. Niekiedy rekiny te żywią się również pływającymi bliżej powierzchni rybami z rodziny ptaszorowatych i makrelowatych oraz kałamarnicami. Dorosłe osobniki wzbogacają dietę rybami chrzęstnoszkieletowymi (rajokształtnymi, drętwokształtnymi i orleniokształtnymi oraz mniejszymi rekinami, w tym także osobnikami swojego gatunku), skorupiakami, jak i niektórymi niejadalnymi dla rekinów rzeczami, na przykład liśćmi, koralowcami, kamieniami czy odpadami[8][19]. Na Wyspach Galapagos gatunek ten poluje głównie na kotliki galapagoskie, uchatki z gatunku Zalophus wollebaeki i legwany morskie[5]. W 1953 roku amerykański zoolog Conrad Limbaugh podczas zbierania okazów ryb u wybrzeży Wyspy Clippertona zaobserwował młode żarłacze galapagoskie atakujące drewniane wiosła, boje, a nawet dna łodzi i połykające odgryzione fragmenty. Wpuszczony do wody z uwagi na bezpieczeństwo nurków trujący dla ryb renton nie podziałał na pobudzone rekiny, które momentami w akcie agresji wciskały się pod dno łodzi na wodach tak płytkich, że ich płetwy grzbietowe narażone były na uszkodzenie[20].
Podobnie jak inne żarłaczowate, jest żyworodny. Embriony w ciele matki zużywają zapasy żółtka z pęcherzyka żółtkowego, który później łączy się ze ścianą macicy tworząc tzw. łożysko żółtkowe, dzięki któremu dostarczane jest pożywianie z organizmu matki. Samice zachodzą w ciążę co 2-3 lata. Okres godowy trwa od stycznia do marca. W tym okresie pobudzone samce uporczywie próbują doprowadzić do kopulacji, często w sposób agresywny, gryząc samicę w okolicy płetwy grzbietowej. Jest to typowe zachowanie dla żarłaczowatych. Często u samic zauważyć można liczne blizny na grzbiecie. Kopulacja odbywa się za pomocą pterygopodium, narządu wykształconego u samców z dystalnych fragmentów płetw brzusznych. Ciąża trwa około 12 miesięcy. Poród następuje wiosną w płytkich przybrzeżnych wodach. Samica rodzi od 6 do 16 młodych[21]. Liczba młodych zależy od wielkości matki, im większa samica, tym liczniejszy miot. Noworodki mierzą zazwyczaj 61-80 cm długości, choć w wodach wschodniego Pacyfiku obserwowano już swobodnie pływające młode o długości 57 cm lub mniejszej, co wskazuje, że ich wielkość zależy od położenia geograficznego[19]. Młode pozostają przez dłuższy czas w płytkich wodach, w celu uniknięcia ataku drapieżników (w tym dorosłych żarłaczy galapagoskich)[5]. Samce osiągają dojrzałość płciową w wieku 6-8 lat przy długości 2,1-2,5 m, samice zaś w wieku 7-9 lat, przy długości 2,2-2,5 m. Żarłacze galapagoskie żyją niekiedy ponad 24 lata[19][8].
Z uwagi na ciekawość i agresywność gatunek ten uważany jest za niebezpieczny dla ludzi, dlatego też odradza się nurkowania w miejscach jego występowania. Rekiny te pływają najczęściej w dużych grupach i potrafią podpłynąć bardzo blisko ludzi, okazując szczególne zainteresowanie rękom i płetwom nurków. Nawet niezagrożone potrafią zaatakować, co udowadniają obserwacje młodych osobników Conarda Limbaugha z 1953 roku[20]. Rekiny te są bardzo odporne na typowe techniki odstraszania. Odegnane osobniki szybko wracają jeszcze bardziej podniecone. Użycie harpuna lub broni palnej spowodować może grupowy szał z uwagi na obecną w wodzie krew zranionego osobnika[8]. W 1839 roku u wybrzeży Wysp Świętego Piotra i Pawła Robert FitzRoy był świadkiem grupowego ataku żarłaczy na wyciągane z wody złowione ryby. Pomimo uderzeń wiosłami i hakami niewzruszone rekiny w przeciągu chwili pożarły ponad połowę jednorazowego połowu[12]. W 2008 roku żarłacze galapagoskie dwukrotnie zaatakowały ludzi, pierwszy atak miał miejsce na Bermudach, drugi (śmiertelny) w wodach Wysp Dziewiczych[8][22].
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznała żarłacza galapagoskiego za gatunek bliski zagrożenia (NT) z uwagi na powolne tempo rozrodcze. IUCN nie posiada wystarczających informacji na temat wielkości połowów w wielu miejscach jego występowania[2]. Mięso tego gatunku jest cenione i uważane za bardzo smaczne[5]. Pomimo wysokiej liczebności np. w wodach wokół Wysp Świętego Piotra i Pawła lub na Hawajach na niektórych obszarach (w tym u wybrzeży Ameryki Środkowej) wielkość populacji żarłacza galapagoskiego spadła. Dlatego uważa się, że niektóre miejscowe populacje mogę być zagrożone. W wodach wokół Wysp Galapagos oraz Wysp Kermadec rekin ten chroniony jest prawnie, w ramach ochrony rezerwatów morskich[2].
Żarłacz galapagoski (Carcharhinus galapagensis) – gatunek rekina z rodziny żarłaczowatych (Carcharhinidae). Preferuje czyste wody raf koralowych wokół oceanicznych wysp, gdzie jest najliczniej występującym gatunkiem rekina. Jeden z większych rekinów, osiąga niekiedy 3,3 m długości. Z powodu wrzecionowatej budowy ciała typowej dla przedstawicieli Carcharhinus gatunek ten czasami mylony jest z żarłaczem ciemnoskórym (C. obscurus) i żarłaczem rafowym (C. amblyrhynchos). Cechą charakterystyczną, umożliwiającą poprawną identyfikację jest wysoka, zaokrąglona na szczycie pierwsza płetwa grzbietowa, której proksymalna krawędź podstawy leży za dystalną krawędzią płetw piersiowych.
Te aktywne drapieżniki często spotyka się w dużych grupach. Żarłacz galapagoski poluje głównie na żyjące przy dnie ryby kostnoszkieletowe i głowonogi. Większe osobniki mają bardziej zróżnicowaną dietę, żywią się niekiedy innymi mniejszymi gatunkami rekinów, legwanami morskimi, uchatkami, a nawet odpadami. Podobnie jak inne żarłaczowate, również rekin galapagoski jest żyworodny. Samice rodzą od 6 do 16 młodych co 2–3 lata. Młode przez pewien pozostają w płytkich przybrzeżnych wodach, aby uniknąć upolowania przez osobniki dorosłe. Żarłacz galapagoski najczęściej zachowuje się agresywnie w stosunku do ludzi, przez co uznany został za gatunek niebezpieczny. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznała go za gatunek bliski zagrożenia (NT) z powodu powolnego tempa rozrodczego i częstotliwości połowów na niektórych obszarach występowania.
O tubarão de Galápagos (Carcharhinus galapagensis) é uma espécie de tubarão catalogada primeiramente em 1905 depois que espécimes foram encontradas nos mares em torno das Ilhas Galápagos e ilha de Páscoa.[1]
O tubarão de Galápagos (Carcharhinus galapagensis) é uma espécie de tubarão catalogada primeiramente em 1905 depois que espécimes foram encontradas nos mares em torno das Ilhas Galápagos e ilha de Páscoa.
Galapagoshaj (Carcharhinus galapagensis) är en hajfisk i familjen gråhajar. Galapagoshajen återfinns i varma, tropiska vatten på djup som varierar mellan fem och 60 meter, men den håller endast till runt öar.
Galapagoshajen är mörkt grå till färgen, och med en smutsvit undersida. Toppen på stjärtfenan är svart och dess nos är lång, och rundad. Dom växter till en medel längd av ungefär 3 meter. Dess huvudsakliga föda består till större delen av sådant som lever på havsbotten, som olika fiskar och bläckfiskar. Dock är det också känt att galapagoshajen är kannibalisk och gärna äter yngre hajar av samma släkte.
Galapagoshaj (Carcharhinus galapagensis) är en hajfisk i familjen gråhajar. Galapagoshajen återfinns i varma, tropiska vatten på djup som varierar mellan fem och 60 meter, men den håller endast till runt öar.
Galapagoshajen är mörkt grå till färgen, och med en smutsvit undersida. Toppen på stjärtfenan är svart och dess nos är lång, och rundad. Dom växter till en medel längd av ungefär 3 meter. Dess huvudsakliga föda består till större delen av sådant som lever på havsbotten, som olika fiskar och bläckfiskar. Dock är det också känt att galapagoshajen är kannibalisk och gärna äter yngre hajar av samma släkte.
Довжина сягає 3-3,7 м та близько 200 кг. Самиці дещо менші за самиць. Морда широка, округла. Очі середнього розміру. Ніс акули чутливий до деяких запахів і може визначити наявність крові при концентрації 1:1000 000, що можна порівняти з чайною ложкою крові, вилитої в басейн. Рот наділений 13-15 рядками зубів на кожній щелепі. Зуби на верхній щелепі трикутні, а на нижній — зазубрені. Має щільний тулуб зі спинними хребцями у кількості 58 (це найменше зі всіх акул свого роду). Присутні на спині є 2 плавця. Перший плавець — найбільший. Грудні плавці великі та загострені. Особливою рисою цієї акули є цікавість: супроводжує кораблі, тикає в борт, вдаряє у весла і переслідує аквалангістів. Забарвлення буре або бурувато-сіре зі смугою з боків. Плавці дещо темніше з білими кінцями.
Живе на дні на рівні 25-180 м і воліє триматися поблизу берегової лінії поруч з підводними скелями і кораловими рифами з сильною течією. Молодняк уникає сусідства дорослих акул, які вважають їх своєю здобиччю. Тримається поодинці або зграями. Це одна з небагатьох, яка демонструє свій намір напасти: перед атакою вона вигинає спину, піднімає голову, опускає плавники, а під час плавання крутиться і перевалюється з боку на бік. Галапагоська акула особливо агресивна в той час, коли перебуває в безпосередній близькості від здобичі.
Живиться морськими окунями, камбалами, скумбрією, летючими рибами, спинорогами, пласкоголовами, невеликими акулами, кальмарами, ракоподібними. На Галапагоських островах полює на морських котиків, морських левів, морських ігуан. Для того, щоб позбутися небажаного об'єкту, проковтнутого помилково, акула виштовхує шлунок через рот, спорожняєте його, після чого втягує шлунок назад через рот.
Акула росте повільно, в процес розмноження вступає пізно — у самців у 6-8 років, а у самиць — 7-9 років. Це яйцеживородна акула. Самиця через 12 місяців вагітності народжує 4-16 акуленят розміром 61-80 см. Це відбувається раз у 2-3 роки.
Тривалість життя сягає 24 роки.
Відноситься до видів, небезпечних для людини.
Зазвичай зустрічається в тропічних водах поблизу островів у всіх океанах. Найбільше скупчення біля архіпелагів або групи островів, зокрема біля Бермудів, Галапагосів, Мадейри, Зеленого Мису, Маршалових та Маріанських островів, Туамоту, Гаваїв. зустрічається також біля півострова Каліфорнія, уздовж узбережжя Гватемали та Колумбії, Португалії і Іспанії, східної Австралії.
Cá mập Galapagos (danh pháp khoa học: Carcharhinus galapagensis) là một loài cá mập thuộc họ Carcharhinidae, được tìm thấy trên toàn thế giới. Loài này ưa thích môi trường san hô sạch xung quanh đảo ngoài đại dương, nơi mà loài này thường là loài cá mập có số lượng nhiều nhất. Là một loài có kích thước lớn, thường đạt chiều dài 3,0 m, cá mập Galapagos có cơ thể hình thoi đặc trưng kiểu "cá mập rạn san hô" và rất khó phân biệt loài này với loài cá mập Carcharhinus obscurus và cá mập san hô xám. Một đặc điểm để xác định loài này là vây lưng đầu tiên cao, đầu vây hơi tròn và bắt nguồn qua các mũi sau của vây ngực.
Cá mập Galapagos là loài săn mồi năng động thường săn mồi thành nhóm lớn. Chúng chủ yếu ăn các loài cá có xương và động vật thân mềm sống tầng đáy; các cá thể lớn hơn có một chế độ ăn đa dạng hơn, chúng ăn cả những con cá mập khác, kỳ nhông biển, sư tử biển.
Cá mập Galapagos (danh pháp khoa học: Carcharhinus galapagensis) là một loài cá mập thuộc họ Carcharhinidae, được tìm thấy trên toàn thế giới. Loài này ưa thích môi trường san hô sạch xung quanh đảo ngoài đại dương, nơi mà loài này thường là loài cá mập có số lượng nhiều nhất. Là một loài có kích thước lớn, thường đạt chiều dài 3,0 m, cá mập Galapagos có cơ thể hình thoi đặc trưng kiểu "cá mập rạn san hô" và rất khó phân biệt loài này với loài cá mập Carcharhinus obscurus và cá mập san hô xám. Một đặc điểm để xác định loài này là vây lưng đầu tiên cao, đầu vây hơi tròn và bắt nguồn qua các mũi sau của vây ngực.
Cá mập Galapagos là loài săn mồi năng động thường săn mồi thành nhóm lớn. Chúng chủ yếu ăn các loài cá có xương và động vật thân mềm sống tầng đáy; các cá thể lớn hơn có một chế độ ăn đa dạng hơn, chúng ăn cả những con cá mập khác, kỳ nhông biển, sư tử biển.
В ходе межвидовых контактов галапагосские акулы доминируют над чернопёрыми акулами (Carcharhinus limbatus), но уступают белопёрым серым акулам (Carcharhinus albimarginatus) равного размера[8]. При столкновении или будучи загнанными в тупик галапагосские акулы могут демонстрировать угрозу аналогично другим серым рифовым акулам: их движения становятся резкими и отрывистыми, они выгибают спину, опускают грудные плавники, раздувают жабры и раскрывают челюсти. Также они могут начать раскачивать головой из стороны в сторону, чтобы удерживать опасный объект в поле зрения[11].
Галапагосские акулы питаются в основном донными костистыми рыбами (в том числе угрями, морскими окуниями, камбалой, скорпенами, спинорогами) и осьминогами. Кроме того, иногда они поднимаются на поверхность и охотятся на скумбрий, летучих рыб и кальмаров. В рацион крупных особей входят хрящевые рыбы (скаты, небольшие акулы, в том числе своего вида) и ракообразные. Отмечалось, что галапагосские акулы иногда поедают несъедобные предметы, такие как листья, кораллы, камни и мусор[8][12]. На Галапагосских островах наблюдались атаки этого вида на морских котиков (Arctocephalus galapagoensis), морских львов (Zalophus wollebaeki) и морских игуан (Amblyrhynchus cristatus)[5]. На о.Клиппертон в 1963 неполовозрелые галапагосские акулы окружили рыболовную лодку и стремительно атаковали её дно, весла и сигнальные буи. Акулы не реагировали на ротенон (рыбный токсин), служащий для отпугивания акул, и некоторые особи преследовали лодку и на мелководье, так, что их спины были видны на поверхности воды[13].
Подобно прочим представителям рода серых акул, галапагосские акулы являются живородящими; развивающиеся эмбрионы получают питание посредством плацентарной связи с матерью, образованной опустевшим желточным мешком. Самки приносят потомство раз в 2—3 года. Спаривание происходит с января по март, в это время на самках появляются шрамы от укусов самцов, у которых такое поведение выполняет функцию прелюдии перед спариванием. Беременность длится около года, весной самки приплывают на мелководье и рожают 4—16 акулят. Размер новорожденных составляет 61—80 см[12]. Неполовозрелые акулы остаются на мелководье, чтобы не стать добычей взрослых акул[5]. Половое созревание наступает у самцов при достижении длины 2,1—2,5 м, что соответствует возрасту 6—8 лет, а у самок 2,2—2,5 м и возраста 7—9 лет. Предположительно до 10 лет ни самки, ни самцы не участвуют в репродуктивном процессе[12]. Продолжительность жизни этого вида составляет не менее 24 лет[5].
Любознательные и смелые галапагосские акулы считаются опасными для людей, а в тех местах, где они водятся в изобилии, открытый дайвинг (погружение без клетки) не рекомендуется. Известно, что они подходят близко к пловцам, проявляют интерес к рукам людей, совершающих плавательные движения, и сопровождают лодки рыбаков. В 1839 году у острова архипелага Сан-Паулу был зафиксирован следующий случай: «как только рыба была поймана, на неё набросились прожорливые акулы и, несмотря на удары весел, голодные монстры сожрали половину выловленной рыбы»[10]. В сообщении 1963 года с о. Клиппертон говорится, что «поначалу небольшие акулы кружили на расстоянии, но постепенно они подошли ближе и стали более агрессивны … разные популярные методы отпугивания акул не принесли результата». В конце концов ситуация обострилась до такой степени, что водолазы были вынуждены вылезти из воды[13]. Возбужденных галапагосских акул нелегко удержать. Если физически отогнать одну из них, она, совершив круг, вернётся в сопровождении сородичей, а применение против них оружия может вызвать пищевое безумие[8]. В 2008 году было совершено два подтвержденных нападения галапагосских акул на людей: одна атака на Виргинских островах окончилась для жертвы летально, пострадавший на Бермудских островах человек выжил[8][14].
Международный союз охраны природы оценил статус сохранности галапагосской акулы, как «Близкий к уязвимому положению», поскольку низкий уровень репродуктивного цикла ограничивает её способность противостоять активному промыслу. Конкретных данных по добыче галапагосских акул нет[3]. Их мясо высоко ценится по качеству[5]. В то же время они все ещё широко распространены на Гавайях, но, возможно, исчезли у берегов Центральной Америки; другие региональные популяции также могут оказаться под угрозой. Популяции о. Кермадек и Галапагосских островов охраняются в морских заповедниках[3].
В ходе межвидовых контактов галапагосские акулы доминируют над чернопёрыми акулами (Carcharhinus limbatus), но уступают белопёрым серым акулам (Carcharhinus albimarginatus) равного размера. При столкновении или будучи загнанными в тупик галапагосские акулы могут демонстрировать угрозу аналогично другим серым рифовым акулам: их движения становятся резкими и отрывистыми, они выгибают спину, опускают грудные плавники, раздувают жабры и раскрывают челюсти. Также они могут начать раскачивать головой из стороны в сторону, чтобы удерживать опасный объект в поле зрения.
Рацион и пищевое поведениеГалапагосские акулы питаются в основном донными костистыми рыбами (в том числе угрями, морскими окуниями, камбалой, скорпенами, спинорогами) и осьминогами. Кроме того, иногда они поднимаются на поверхность и охотятся на скумбрий, летучих рыб и кальмаров. В рацион крупных особей входят хрящевые рыбы (скаты, небольшие акулы, в том числе своего вида) и ракообразные. Отмечалось, что галапагосские акулы иногда поедают несъедобные предметы, такие как листья, кораллы, камни и мусор. На Галапагосских островах наблюдались атаки этого вида на морских котиков (Arctocephalus galapagoensis), морских львов (Zalophus wollebaeki) и морских игуан (Amblyrhynchus cristatus). На о.Клиппертон в 1963 неполовозрелые галапагосские акулы окружили рыболовную лодку и стремительно атаковали её дно, весла и сигнальные буи. Акулы не реагировали на ротенон (рыбный токсин), служащий для отпугивания акул, и некоторые особи преследовали лодку и на мелководье, так, что их спины были видны на поверхности воды.
Размножение
Подобно прочим представителям рода серых акул, галапагосские акулы являются живородящими; развивающиеся эмбрионы получают питание посредством плацентарной связи с матерью, образованной опустевшим желточным мешком. Самки приносят потомство раз в 2—3 года. Спаривание происходит с января по март, в это время на самках появляются шрамы от укусов самцов, у которых такое поведение выполняет функцию прелюдии перед спариванием. Беременность длится около года, весной самки приплывают на мелководье и рожают 4—16 акулят. Размер новорожденных составляет 61—80 см. Неполовозрелые акулы остаются на мелководье, чтобы не стать добычей взрослых акул. Половое созревание наступает у самцов при достижении длины 2,1—2,5 м, что соответствует возрасту 6—8 лет, а у самок 2,2—2,5 м и возраста 7—9 лет. Предположительно до 10 лет ни самки, ни самцы не участвуют в репродуктивном процессе. Продолжительность жизни этого вида составляет не менее 24 лет.
直翅真鯊（學名：Carcharhinus galapagensis）為真鯊屬的一種鯊魚。其最長可達3.0米（9.8英尺）。它與同屬的灰色真鯊及黑尾真鯊極爲肖似，只是背鰭更長，尖部弧綫更圓潤。
這種鯊魚通常會集群捕食，主要以各類底棲的硬骨魚和魷魚為食，但較大的個體也會捕食海獅、海鬣蜥，此外也有其襲擊人類的記錄。其正模標本發現於加拉帕戈斯群島附近海域，因而有種加詞“galapagensis”。但實際上這種鯊魚生活在全球各個大洋的乾淨清澈、礁石密布的海域。
直翅真鯊（學名：Carcharhinus galapagensis）為真鯊屬的一種鯊魚。其最長可達3.0米（9.8英尺）。它與同屬的灰色真鯊及黑尾真鯊極爲肖似，只是背鰭更長，尖部弧綫更圓潤。
這種鯊魚通常會集群捕食，主要以各類底棲的硬骨魚和魷魚為食，但較大的個體也會捕食海獅、海鬣蜥，此外也有其襲擊人類的記錄。其正模標本發現於加拉帕戈斯群島附近海域，因而有種加詞“galapagensis”。但實際上這種鯊魚生活在全球各個大洋的乾淨清澈、礁石密布的海域。
保全状況評価[1] NEAR THREATENED
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 綱 : 軟骨魚綱 Chondrichthyes 目 : メジロザメ目 Carcharhiniformes 科 : メジロザメ科 Carcharhinidae 属 : メジロザメ属 Carcharhinus 種 : ガラパゴスザメ C. galapagensis 学名 Carcharhinus galapagensis (Snodgrass & Heller, 1905) シノニム 
ガラパゴスザメ Carcharhinus galapagensis はメジロザメ属に属するサメの一種。全世界の熱帯の海洋島に生息する。大型で3.0mに達する。一般的なメジロザメ類の形態をしているためドタブカ・オグロメジロザメなどとの区別が難しい。本種を識別できる点として、第一背鰭が高く、その先端がわずかに丸いこと、胸鰭の後端より第一背鰭が後ろにあることが挙げられる。
活発な捕食者で大きな集団を作る。主に底生の硬骨魚や頭足類を食べるが、大型個体は海獣なども狙うようになる。胎生で2-3年ごとに4-16匹の仔を産む。大胆で好奇心が強く、攻撃的であるため危険なサメとみなされている。IUCNは保全状況を準絶滅危惧としている。
was originally described as by 1905年にRobert Evans SnodgrassとEdmund Hellerによって、Carcharias galapagensis として記載され、その後Carcharhinus 属に移された。ホロタイプはガラパゴス諸島から得られた65cmの胎児であり、ここから種小名 galapagensis が付けられた[2][3]。
Garrick (1982) によると、メジロザメ類の中で、本種はドタブカとともに、大きな三角形の歯と2基の背鰭間の隆起を特徴とする"obscurus group"の中核を構成する[4]。1992年のアロザイムによる分子系統解析でもこのクレードは確認され[5]、2012年の包括的な解析でもドタブカの姉妹群であるという結果が得られている[6]。
主に熱帯の海洋島で見られ、日本では小笠原諸島に生息し、伊豆諸島にも生息している可能性がある[7]。大西洋ではバミューダ・ヴァージン諸島・マデイラ島・カーボベルデ・アセンション島・セントヘレナ島・サントメ島。インド洋ではマダガスカル南方のWalter's Shoal。太平洋ではロードハウ島・マリアナ諸島・マーシャル諸島・ケルマディック諸島・ツパイ島・トゥアモトゥ諸島・ハワイ諸島・ガラパゴス諸島・ココス島・レビジャヒヘド諸島・クリッパートン島・マルペロ島に分布する。大陸の周辺には少ないが、イベリア半島・バハカリフォルニア・グアテマラ・コロンビア・オーストラリア東部からわずかに報告がある[8]。
沿岸に近い島棚の上に生息し、流れが速く透明度の高い、起伏の多い地形を好む[3]。 海上の岩や海山の周辺にも集まる[1]。島から島へ外洋を渡ることができ、最低でも陸から50kmは離れられると報告されている。幼体は25mより深く潜ることはほとんどないが、成体は水深180mからも報告されている[8]。回遊する可能性もある[9]。
大型で、普通は3.0m程度。最大で3.7mという記録があるが、これは疑わしいと考えられ、実際には最大で3.3m程度とみられる。最重量記録は195kgで、3.0mの雌であった[10]。体は細く流線型で、典型的なメジロザメ類の形態である。吻は丸くて幅広く、前鼻弁は不明瞭。眼は中程度の大きさで丸い。片側の歯列は上下ともに13-15（通常14）で、1本の正中歯列がある。上顎歯は太い三角形だが、下顎歯はより細い。どちらの歯も鋸歯を持つ[8]。
第一背鰭は高く、ある程度鎌型で、胸鰭の後端から起始する。第二背鰭は臀鰭と対在し、2基の背鰭の間には低い隆起線がある。胸鰭は大きく、先端は尖る。背面は灰褐色で腹面は白、体側にはわずかに白い帯がある。鰭の縁は暗くなるが、明瞭な模様はない[8]。ドタブカとは、本種の方が2基の背鰭が高いことと歯が大きいことで、オグロメジロザメとは、本種の方が体が細く、第一背鰭の先端があまり尖らないことで区別できる。だが、これらの特徴を野外で確認することは難しい。尾鰭の手前までの脊椎骨数は、本種で58、ドタブカで86-97、オグロメジロザメで110-119である[3][8]。
島嶼の浅海では最も豊富なサメの一つである[8]。記載論文においてSnodgrassとHellerは、彼らのスクーナーは"数百匹の"成体を捕獲し、まだ"数千匹"が水中に見えたと書いている[2]。大西洋中央海嶺に沿ったサンペドロ・サンパウロ群島に生息する個体群は、"大西洋では最も密度の高いサメの個体群の一つ"とされている[11]。大きな集団を作ることはあるが、これは真の群れとは異なると考えられる[8]。
集団間の争いでは、カマストガリザメを排除できるが同サイズのツマジロには及ばない[8]。脅威に曝された時は、オグロメジロザメに似た威嚇行動を行う。これは、背を弓なりに反らし、口と鰓を大きく広げたまま胸鰭を下ろし、誇張された動きで左右に泳ぎ回る行動である。また、視界を広げて脅威を早期に発見するため、頭を左右に振る行動を取ることがある[12]。寄生虫として、皮膚に付着する単生類の Dermophthirius carcharhini が知られる[13]。カスミアジが自身の寄生虫を落とすため、本種の体表に体を擦り付けたことが記録されている[14]。
餌は主に底生の硬骨魚（ウナギ・ハタ科・カレイ目・コチ・モンガラカワハギ科）やタコである。稀に表層性のサバ・トビウオ・イカなどを食べることもある。大型個体はエイや小型のサメ（同種個体も含む）・甲殻類を餌とする割合が増える。葉・サンゴ・石・ゴミのような消化不能物を飲み込んでいる場合もある[8][15]。ガラパゴス諸島ではガラパゴスオットセイ・ガラパゴスアシカ・ウミイグアナへの攻撃が観察された[3]。 Limbaugh (1963) によると、クリッパートン島での魚類採集時に本種の幼体がボートを取り巻いて、捨てられるものをひとつ残らず捕食し、ボートの底やオールにぶつかるような動きも見せた。これらの個体はロテノンや他のサメ忌避剤に反応せず、数個体は背中が水上に出るほどの浅瀬までボートを追ってきた[16]。
他のメジロザメ類同様に胎生で、卵黄を使い果たした胚は卵黄嚢を胎盤に転換する。雌は2–3年ごとに繁殖する。交尾は1-3月で、この時期の雌の体表には、交尾時に雄の付けた噛み跡が見られる。妊娠期間は約1年と推定され、雌は春に浅瀬の成育場に移動して出産する。産仔数は4-16。出生時は61-80cmと報告されているが、東太平洋で遊泳する57cmの幼体が観察されており、地域差があると考えられる[15]。幼体は大型の成体に捕食されることを避けるため、浅瀬に留まる[3]。雄は2.1-2.5m・6-8歳、雌は2.2-2.5m・7-9歳で性成熟する。雌雄ともに10歳を超えるまでは繁殖行動は行わないと考えられている[15]。寿命は最低でも24年[3]。
好奇心が強く獲物に固執する傾向があるため、潜在的に危険だと見なされる。だが、ガラパゴス諸島北端のウルフ島・ダーウィン島には長期生活のできるボートが停泊し、本種やアカシュモクザメが多数集まる海で毎週ダイビングが行われているが、現在まで事故は報告されていない。遊泳者に近づいてフィンや手に興味を示すことや、漁業活動時に多数の個体が集合することが知られている。Fitzroy (1839) はSt. Paul's Rocksでの観察時に、"魚が針にかかるや否や多数の貪欲なサメが群がって、船のオールや鈎による抵抗にもかかわらず半分以上の魚を奪われた"と書いている[11]。Limbaugh (1963) によるクリッパートン島からの報告では、"最初は小型のサメが距離をおいて旋回していたが、次第に近づいてきて攻撃的になった...サメ避けのための様々な方法を試したが無駄だった"としている。この状況は最終的に、ダイバーが水中から退避しなければならなくなるまでに激化した[16]。興奮したサメを押し留めるのは容易ではなく、物理的に押しのけても後続のサメが前に出てくる結果に終わり、武器を用いると狂乱索餌を誘発する可能性がある[8]。2008年の国際サメ被害目録には2件の攻撃が記録されており、1件はヴァージン諸島での死亡例、もう1件はバミューダで死亡には至っていない[8][17]。
繁殖力が低いため、IUCNは保全状況を準絶滅危惧としている。本種の利用に関するデータはないが、分布域の大部分で商業漁業によって漁獲されている[1]。肉は良質だと言われている[3]。ハワイでは漁の時に網にかかったり、魚を食い荒らすこともあって、漁師からは嫌われている[18]。ハワイなどではまだ普通に見られるが、中米周辺では絶滅している可能性があり、分布が断片的であることから他の地域個体群も警戒を要する。ケルマディック諸島とガラパゴス諸島の分布域は海洋保護区に含まれている[1]。
なお、神戸市の神戸市立須磨海浜水族園では、かつて、同水族園の「波の大水槽」で飼育されていた、本種の剥製が標本として展示されている。
|date= (help)
ガラパゴスザメ Carcharhinus galapagensis はメジロザメ属に属するサメの一種。全世界の熱帯の海洋島に生息する。大型で3.0mに達する。一般的なメジロザメ類の形態をしているためドタブカ・オグロメジロザメなどとの区別が難しい。本種を識別できる点として、第一背鰭が高く、その先端がわずかに丸いこと、胸鰭の後端より第一背鰭が後ろにあることが挙げられる。
活発な捕食者で大きな集団を作る。主に底生の硬骨魚や頭足類を食べるが、大型個体は海獣なども狙うようになる。胎生で2-3年ごとに4-16匹の仔を産む。大胆で好奇心が強く、攻撃的であるため危険なサメとみなされている。IUCNは保全状況を準絶滅危惧としている。
갈라파고스상어(학명: Carcharhinus galapagensis)는 흉상어과에 속하는 연골어류이다. 방추형인 몸은 길이가 약 3m이며 최대 7.4m까지 자란다. 전체적으로 암회색을 띤다. 3대양에 두루 분포하며 주식은 소형 어류들과 연체동물, 바다사자 종류이다.
