Apis mellifera ligustica

Apis mellifera ligustica o abella italiana és una subespècie d'Apis mellifera.

Origen

TEs creu que és originària d'Itàlia continental al sud dels Alps, i al nord de Sicília. Aquesta subespècia podria haver sobreviscut la darrera glaciació a Itàlia.^[1] És genèticament diferent de la subespècie de la península Ibèrica Apis mellifera iberiensis i de la de Sicília. És la que té una distribució més àmplia entre les abelles de la mel i s'adapta a climes des del subtropical al temperat fred però no tant en regions tropicals humides.

No resiteixen tant les hiverns freds de les latituds altes, ja que no formen un grup compacte a l'hivern i necessiten consumir molta mel per hivernar a més de tenir la tendència a fer cria encara a finals de tardor.

Anatomia

• Color: L'abdomen té bandes marrons i grogues. Entre les diferents soques d'aquestes abelles hi a diferències en la coloració.
• Mida: els cossos són més petits que els de l'abella Apis mellifera mellifera
• Llargada de la llengua: 6,3 a 6,6 mm
• Índex cubital mitjà: 2,2 a 2,5

Resistència a les malalties

No està clar que ligustica sigui més resistent als àcars que Apis mellifera mellifera. Semblen ser menys tolerants a Nosema que aquestes. No són capaces de retenir les femtes durant llarg períodes i necessiten fer freqüents vols de neteja.

Característiques

Encara que la seva reputació és de ser dòcils els híbrids poden ser agressius.

Punts forts

• Són molt prolífiques^[2]
• Guarden molt bé el rusc
• Fan servir poc pròpolis
• excel·lents recol·lectores
• Construeixen molt bé la bresca.
• cobreixen la mel amb opercles brillants blancs
• mostren baixa tendència a eixamenar
• tendència a recollir més mel de flors que no pas mel de melada.^[3]

Febleses

• Manca de vitalitat
• susceptibilitat a les malalties
• Gran consum de les reserves^[3]
• més propensió a la deriva i el robatori de mel.
• l'època de cria comença tard i acaba tard sense connexió amb el flux de nèctar
• tendeixen a recollir en distàncies més curtes que altres abelles com carnica o mellifera, i per tant poden ser menys efectives en fluxs de nèctar pobres.

Distribució mundial

• 1853? introduïda a Alemanya
• 1854 [http://nla.gov.au/nla.news-article13236341 introduïda a Polònia per Dr. Jan Dzierżon
• 1854 introduïda al Regne Unit
• 1859 introduïda als Estats Units
• 1862 introduïda a Austràlia,
• 1866 introduïda a Finlàndia
• 1880 introduïda a Nova Zelanda
• 1884 introduïda a l'olla Kangaroo del sud d'Austàlia.

Referències

Enllaços externs

• THE LIGURIAN OR ITALIAN ALP-BEE The Sydney Morning Herald 30th Oct 1862
• BEE CULTURE The Sydney Morning Herald 14 Aug 1914

Italialainen mehiläinen

Italialainen mehiläinen (Apis mellifera ligustica) on eräs tarhamehiläisen rotu. Se on mehiläisroduista kaikkein yleisimmin tarhattu. Väritykseltään italialainen on keltainen tai vaaleankeltainen. Sen takaruumiin tyvi on keltainen ja takaruumiissa on mustia raitoja. Muihin tarhamehiläisrotuihin verrattuna italialaiset ovat lauhkeita ja helposti käsiteltäviä. Ne talvehtivat suurena yhdyskuntana ja parveilevat muita rotuja vähemmän.^[1]

Lähteet

Aiheesta muualla

• Kuvia tai muita tiedostoja aiheesta Italialainen mehiläinen Wikimedia Commonsissa

• Semiochemicals of Apis mellifera ligustica, the Italian bee (englanniksi)

Pszczoła włoska, pszczoła liguryjska (Apis mellifera ligustica) – podgatunek zachodnioeuropejskiej pszczoły miodnej. Występuje na terenie Włoch, od Alp na północy, do Sycylii na południu.

Pochodzenie

Uważa się, że włoska pszczoła miodna pochodzi z kontynentalnej części Włoch, na południe od Alp i na północ od Sycylii. Podgatunek ten przetrwał ostatnią epokę lodowcową na tym obszarze. Jest genetycznie odmienny od pszczół miodnych z Półwyspu Iberyjskiego i Sycylii. Pszczoła włoska została najbardziej rozpowszechniona ze wszystkich podgatunków pszczół miodnych i przystosowała się do większości klimatów, od subtropikalnych po chłodne umiarkowane, przy czym w wilgotnych regionach tropikalnych jest mniej skuteczna. Pszczoła włoska, pochodząca z klimatu uwarunkowanego ciepłego środkowej części basenu Morza Śródziemnego, niezbyt dobrze radzi sobie z ostrymi zimami i chłodnymi, mokrymi wiosnami na północnych szerokościach geograficznych. Nie tworzy tak zwartych kłębów zimowych. Więcej pokarmu musi zostać skonsumowane, aby zrekompensować większe straty ciepła z luźnego kłębu. Tendencja do wychowywania potomstwa również późną jesienią zwiększa zużycie zapasów. Znany pszczelarz, Thomas White Woodbury, po raz pierwszy wprowadził włoską pszczołę do Wielkiej Brytanii w 1854 roku i uznał ją za znacznie lepszą od angielskiej czarnej pszczoły Apis mellifera mellifera.

Anatomia

• Kolor: brzuch ma brązowe i żółte paski.
• Wśród różnych odmian włoskich pszczół występują trzy różne kolory: jasnożółty (złoty); i bardzo jasnożółty (Cordovan).
• Rozmiar: ich ciała są mniejsze, a ich owłosienie jest krótsze niż w ciemniejszych rasach pszczół miodnych.
• Długość języczka: od 6,3 do 6,6 mm
• Średni wskaźnik kubitowy: 2,2 do 2,5

Odporność na choroby

Nie ma jednoznacznych dowodów na to, że A. m. ligustica jest bardziej odporna na Świdraczka Pszczelego niż ciemna pszczoła północna A.m.m. Wydają się także mniej tolerancyjne wobec Nosemy niż A.m.m.. Nie są w stanie zatrzymywać kału w jelitach przez dłuższy czas i wymagają częstszych lotów czyszczących niż ciemne pszczoły. Są one dotknięte przez pasożytnicze roztocze Warrozy, Roztocza Tchawicowe i choroby bakteryjne, Zgnilec Europejski, Zgnilec Amerykański, Zwapnienie Czerwiu i inne choroby pszczoły miodnej.

Charakter i zachowanie

Z handlowego i hodowlanego punktu widzenia wartość Ligustica polega na syntezie wielu dobrych cech. Wśród nich trzeba wymienić miododajność, delikatność, płodność, niechęć do rojenia, chęć do budowania plastrów, gotowość do wchodzenia w półnadstawki, czystość, odporność na choroby i tendencję do zbierania miodu kwiatowego zamiast spadzi. Ostatnia cecha ma wartość tylko w krajach, w których kolor miodu określa cenę. Ligustica pokazała, że jest w stanie produkować dobry miód z czerwonej koniczyny. W jeszcze jednej charakterystyce Ligustica okazała się wyjątkowa i to w jej odporności na Świdraczka Pszczelego. Dotyczy to zwłaszcza odmiany o ciemniejszym ubarwieniu, podczas gdy złote odmiany są bardzo wrażliwe na niego.

Podczas gdy włoska pszczoła ma wiele mocnych punktów, posiada również wady: Nie ma witalności i jest skłonna do nadmiernego wychowywania potomstwa. Te dwie wady są podstawową przyczyną jej innych wad. Ma tendencję do dryfowania, która jest spowodowana słabym orientowaniem, co może okazać się wadą, gdy rodziny są ustawione w rzędach zwróconymi w jednym kierunku, podobnie jak powszechna praktyka w pasiekach prawie na całym świecie. Co ciekawe, wszystkie wyżej wymienione wady pszczoły włoskiej pojawiają się w mocno podkreślonej formie w bardzo jasnych odmianach, z dodatkowym, niezwykle wysokim zużyciem zapasów. W krajach europejskich takie odmiany pszczół okazały się wysoce niezadowalające, ponieważ mają skłonność do zamiany każdej kropli miodu w czerw. Jasno ubarwione odmiany są podobnie jak już stwierdzono wyjątkowo podatne na Świdraczka. Przyczyna tego nie jest znana pomimo całej pracy poświęconej na jej odnalezieniu. Jest to tym bardziej zaskakujące, że uważamy, iż ciemna, skóropodobna Ligustica przez ponad 60 lat okazała się jedną z najbardziej odpornych na Świdraczka. Wyjątkowa koncentracja jasnych odmian w Ameryce Północnej wydaje się wynikać z faktu, że w podzwrotnikowych stanach południowych i zachodnich duże ośrodki hodowli matek zajmują się głównie sprzedażą pszczół, w których produkcja miodu odgrywa ważną, ale drugoplanową rolę. W związku z tym potrzebują pszczołę, którą w ekstremalnym stopniu da się wychować, co w zupełnie innych warunkach klimatycznych stanowi poważną wadę.

Zalety:

• wykazuje silne usposobienie do hodowli i bardzo dużą ilość czerwiu
• czystość i doskonała gospodarność (co niektórzy naukowcy uważają za czynnik wpływający na odporność na choroby)
• zużywa małe ilości propolisu
• znakomita do pasiek wędrownych
• znakomita budowa komórek (pisząc w Szwajcarii w 1862 r., H.C. Hermann stwierdził, że plaster włoskiej komórki zajmował tylko 15 komórek na 16 wspólnych pszczół, a zawartość sześcienna była większa o 30%)
• wykazuje niższą skłonność do rójki niż inne rasy zachodnich pszczół miodnych
• idealnie nadaje się dla obszarów o ciągłym przepływie nektaru i sprzyjającej pogodzie przez całe lato
• doskonała do pasiek towarowych
• łagodność
• z łatwością zagospodarowuje półnadstawki

Wady:

• brak witalności
• skłonność do nadmiernego wychowu czerwiu
• podatność na choroby
• wysokie zużycie zapasów
• bardziej skłonny do dryfowania i rabowania niż inne główne rasy Europy.
• silny kłąb często powoduje duże zużycie zapasów późną zimą lub wczesną wiosną, co powoduje kurczenie się go, a co za tym idzie – powolny lub opóźniony rozwój wiosenny
• hodowla czerwiu rozpoczyna się późno i trwa długo do późnego lata lub jesieni, niezależnie od dopływu nektaru
• ma tendencję do pracy na krótszych odległościach niż A,m.carnica lub A.m.m, a zatem może być mniej skuteczna w gorszych pożytkach
• nie nadaje się do hodowli w chłodnych regionach nadmorskich

Apis mellifera ligustica bardziej interesuje się przetwarzaniem nektaru, przechowywaniem miodu i opieką dorosłych pszczół nad zwiększeniem ilości czerwiu w porównaniu do afrykańskiej pszczoły miodnej, A. m. scutellata.

Hodowla selektywna

Hodowcy pszczół włoskich, a także innych ras, szukają pewnych korzystnych cech. W zależności od celu hodowli można podkreślić jedną lub więcej z następujących cech^[1]:

• Łagodność
• Odporność na różne choroby, w tym roztocze tchawicy i roztocza Warrozy
• Wczesny rozwój wiosenny
• Skłonność do ograniczonego rojenia
• Zdolność szybkiego dojrzewania miodu
• Zasklepy plastra miodu są białe
• Minimalne użycie propolisu
• Dostępność i koszt matki pszczelej
• Kolor

Rozpowszechnienie na świecie

• 1853 sprowadzono do Niemiec
• 1854 sprowadzono do Polski przez dr. Jana Dzierżona
• 1854 sprowadzono do Zjednoczonego Królestwa
• 1859 sprowadzono do Stanów Zjednoczonych
• 1862 sprowadzono do Australii, 9 grudnia do Victorii na pokładzie statku parowego Alhambra Istnieją mocne dowody, że to wprowadzenie nie powiodło się, ponieważ włoskie matki unasieniały się z angielską "czarną" pszczołą (źródło: Barrett, P. "Immigrant Bees, 1788 to 1898 ", t. IV). Wilhelm Abram przywiózł kilka matek z Włoch do Sydney w grudniu 1880 roku, ale prawdopodobne jest, że wcześniej dotarły do Nowej Południowej Walii inną drogą.
• 1866 sprowadzono do Imperium Rosyjskiego
• 1880 sprowadzono do Nowej Zelandii
• 1884 (Wielkanoc) sprowadzono na wyspę Kangaroo w Australii Południowej, pochodzącą z Brisbane, skąd zostały przywiezione w 1880 roku z Włoch przez Chasa. Fullwood. Jas. Carroll dostał rodzinę pszczół włoskich w Brisbane w stanie Queensland w 1877 roku, kiedy Angus Mackay towarzyszył mu na pokładzie "City of New York", zapakowanym przez Harbison w Kalifornii. Po tygodniowym pobycie w Sydney pszczoły przybyły do Brisbane. Miód z wyspy Kangaroo jest sprzedawany (w 2014 r.) jako jedyny czysty liguryjski miód na świecie).

Przypisy

Bibliografia

• Liguryjska lub włoska pszczoła alpejska The Sydney Morning Herald 30th Oct 1862
• Bee Culture The Sydney Morning Herald 14 sierpnia 1914
• Franck, P.; Garnery, L.; Celebrano G.; Solignac M.; Cornuet J. Hybrydowe pochodzenie pszczół miodnych z Włoch (Apis mellifera ligustica) i Sycylii (Apis mellifera Sicula); Molecular Ecology Tom 9, wydanie 7, strony 907-921, lipiec 2000
• Tarpy, David R.; Lee, Jeffrey Porównanie rosyjskich i włoskich pszczół miodnych Zarchiwizowane 29 czerwca 2010 w Wayback Machine. [North Carolina State University]
• Brat Adam, "Hodowla pszczół miodnych" (Northern Bee Books: Mytholmroyd, 1987), s. 96-98.
• Fewell, Jennifer H.; Susan M. Bertram (2002). "Dowody na zmienność genetyczną wydajności pracy robotnic przez afrykańskie i europejskie pszczoły miodne". Ekologia behawioralna i socjobiologia. 52: 318-25. doi: 10.1007 / s00265-002-0501-3.
• "14 sierpnia 1914 - Bee Culture". nla.gov.au. Źródło: 20 sierpnia 2015.
• Barrett, P. "Immigrant Bees, 1788 do 1898", Vols. I-III)

Linki zewnętrzne

• lista organizmów z sekwencjonowanym genomem (ang.)

Apis mellifera ligustica sau albina italiană este o subspecie a albinei melifere europene, Apis mellifera.

Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.

• 1 Походження
• 2 Анатомія
• 3 Стійкість до хвороб
• 4 Характеристики
  • 4.1 Сильні сторони
  • 4.2 Слабкі сторони
• 5 Див. також
• 6 Примітки
• 7 Посилання

1. ↑ Franck, P; Garnery, L.; Celebrano G.; Solignac M.; Cornuet J. Hybrid origins of honeybees from Italy (Apis mellifera ligustica) and Sicily (A. m. sicula) Article first published online: 25 DEC 2001; Molecular Ecology Volume 9, Issue 7, pages 907–921, July 2000
2. ↑ Tarpy, David R.; Lee, Jeffrey A comparison of Russian and Italian Honey bees Архівовано 29 June 2010^{[Дата не збігається]} у Wayback Machine. [North Carolina State University] Extension Service
3. ↑ ^{а б} Brother Adam, "Breeding the Honeybee" (Northern Bee Books: Mytholmroyd, 1987), pp. 96-98.

Ong Ý (Danh pháp khoa học: Apis mellifera ligustica) hay còn gọi là ong mật ngoại hay ong mật Ý là một phân loài của loài ong mật Apis mellifera. Đây là phân loài ong lấy mật được nuôi phổ biến trên thế giới với sản lượng mật ong cao. Ong Ý được Nhà nước Việt Nam công nhận là một giống vật nuôi nhập ngoại được phép sản xuất, kinh doanh tại Việt Nam^[1].

Đặc điểm

Ong Ý có cơ bắp khỏe mạnh, cánh dài và lấy thức ăn nhanh hơn, ong Ý hay bay đi xa để kiếm thức ăn có thể khai thác được thức ăn tốt hơn^[2]. Con to con, sức tụ đàn lớn, cho khối lượng mật và phấn hoa nhiều hơn, cho khối lượng gấp 4 - 5 lần, từ 130 – 165 kg/đàn/năm^[3] Đây là giống ong có năng suất cao^[4] và chất lượng mật cao hơn, lại dễ nuôi vì ong ít bỏ đàn^[5]

Chúng cho mật và phấn hoa nhiều, 20 cầu ong sẽ thu được 8 – 10 kg mật (một đàn ong thường gồm 8-10 cầu ong), chất lượng ngon^[6]. Bình quân mỗi đàn ong Ý cho năng suất từ 40 – 50 kg mật/vụ^[7]. Tuy vậy, ong ngoại thường chịu rét kém hơn ong nội nên vào mùa đông giá rét nhiều đàn ong lại phải di chuyển về phương Nam tránh rét^[4].

Chăn nuôi

Ong Ý được nuôi nhiều nhất và lâu đời nhất ở các nước châu Âu và nước Nga, các nước châu Mỹ. Những năm 1970 Việt Nam nhập nội giống ong mật từ nước Ý nên được gọi là ong Ý, Giống ong Ý hiện nay đã thuần hoá và thích nghi dần với khí hậu của Việt Nam^[6]. Giống ong Ý đã được du nhập vào Việt Nam hàng trăm năm nay, trở thành giống ong cho mật xuất khẩu chủ lực của Việt Nam^[2]

Thời Pháp thuộc, người Pháp và sau đó là người Trung Quốc đã tìm cách để du nhập giống ong này vào Việt Nam, Truyền thống nuôi ong Ý đã có từ lâu đời. Giống ong này hiện có tới 700 đàn tại Việt Nam và giúp người nuôi ong, ngành ong có sản lượng mật xuất khẩu rất lớn. Tuy nhiên cũng có ý kiến cho rằng trước thông tin, ong Ý là loài sinh vật ngoại lai xâm hại^[2].

Chú thích

Tham khảo

• Franck, P; Garnery, L.; Celebrano G.; Solignac M.; Cornuet J. Hybrid origins of honeybees from Italy (Apis mellifera ligustica) and Sicily (A. m. sicula) Article first published online: 25 DEC 2001; Molecular Ecology Volume 9, Issue 7, pages 907–921, July 2000
• Tarpy, David R.; Lee, Jeffrey A comparison of Russian and Italian Honey bees [North Carolina State University] Extension Service
• Brother Adam, "Breeding the Honeybee" (Northern Bee Books: Mytholmroyd, 1987), pp. 96–98.
• Fewell, Jennifer H.; Susan M. Bertram (2002). "Evidence for genetic variation in worker task performance by African and European honeybees". Behavioral Ecology and Sociobiology 52: 318–25. doi:10.1007/s00265-002-0501-3.

Liên kết ngoài

• THE LIGURIAN OR ITALIAN ALP-BEE The Sydney Morning Herald 30th Oct 1862
• BEE CULTURE The Sydney Morning Herald 14 Aug 1914
• bch.umontreal.ca list of organisms with sequenced genome [Retrieved 2011-12-22]

У летка улья

Цвет: брюшко имеет коричневые и желтые полосы (от 3 до 5, в зависимости). Среди различных итальянских пчел, есть три различных цвета: замшевый; ярко-желтый (золотистый) и очень бледно-желтый. Размер: их тела имеют меньшие размеры, масса матки в среднем 210 мг. Тело более сплющено, а волоски более короткие, по сравнению со среднерусской пчелой. Длина хоботка от 6,3 до 6,6 мм Средний кубитальный индекс от 2,2 до 2,5.

Пчелы итальянской породы относительно миролюбивые (но после скрещивания с другими породами эта характеристика исчезает) и спокойно остаются на сотах при разборке улья, в этом отношении уступают только кавказским пчелам. Не терпят гусениц восковой моли и более устойчивы по сравнению с другими породами к европейской гнили. Эта устойчивость объясняется, в первую очередь, исключительно развитым инстинктом очищать собственные гнезда, который развит сильнее по сравнению с другими породами пчел. Роение умеренное.

Родина этих пчел — Апеннинский полуостров, откуда они широко распространились на территорию многих стран мира: США, Канады, Новой Зеландии, Австралии, Японии и других. В США итальянские пчелы попали в 1859 году, и с тех пор вытеснили с североамериканского континента почти всех темных европейских пчел, а также подверглись интенсивной селекции. В результате селекции изменился внешний вид (цвет тела). Заводчики провели селекцию на усиление желтизны на тергитах, как наиболее характерного и отличительного признака. Если у себя на родине в Италии желтая окраска присутствует у пчел на первом, втором и частично на третьем тергитах (трехполосные итальянки), то итальянки американской селекции характеризуются дополнительной желтизной четвертого и даже пятого тергита (золотистые итальянки). Таким образом, итальянская порода пчел подверглась наибольшей селекции, по сравнению с другими породами пчел. Ее можно считать наполовину заводской или даже заводской породой.

Масса матки в среднем 210 мг, при этом в сутки она откладывает 2300—2500 яиц с ранней весны до глубокой осени. Во время медосбора пчелы не ограничивают матку в откладывании, а наоборот, стимулируют ее. Поэтому на ранних медосборах отстают от других пород по выходу мёду, так как тратят много корма на развитие расплода.

При длительном хорошем медосборе, особенно внутри, или в конце сезона, данная порода пчел проявляет высокую производительность и поэтому зарекомендовали себя в подобных условиях, как хорошие сборщицы. Однако в условиях относительно слабого медосбора (менее 30 кг меда за сезон на одну семью) уступают по этому показателю серым горным кавказским пчелам. Итальянские пчелы очень предприимчивые при нахождении новых источников взятка, в связи с этим склонны к «пчелиным кражам»^[6].

Примечания

義大利蜂（学名：Apis mellifera ligustica）是西方蜜蜂的一個亞種。牠們原產於南歐的義大利，但現時已分布除南北極外的全世界，是養殖數量最多的蜜蜂亞種。

起源

義大利蜂是西方蜜蜂的一個亞種，原產於義大利的自然環境。牠們現時是最受歡迎的養蜂品種，在夏季高溫與冬季溫暖有雨的地中海型氣候下適應良好。在中國適合飼養於黃河以南地區，在黃河以北寒冷地區越冬困難。

生物特性

牠們受歡迎的原因是牠們性情溫順，而且蜂王產卵量不隨季節變化而波動太大(維持高產卵量，但冬季仍會減少產卵量)，故能全年保持強大的群勢，分蜂性弱，逃蜂的情況很少，耐長途運輸，這些特性能配合商業養殖者的轉地放蜂需求，能夠採完一個花季迅速運輸至下一個植物開花地點繼續採蜜。義大利蜂也是目前為止蜂王乳產量最高的品種。雖然義大利蜂有許多優點，但牠們仍有一些缺點如對瓦螨沒有抗性與保持強大的群勢而消耗更多的花粉與蜂蜜，耐寒性也不如卡尼鄂拉蜂、高加索蜂與歐洲黑蜂等其他養殖品種。

外觀及解剖

義大利蜂與卡尼鄂拉蜂的大小相近，但牠們腹部卻呈黑黃相間，某些選育的品系腹部更呈現金黃色，故而常常被暱稱黃金蜂種。

特徵及行為

義大利蜂的優點如下：

• 溫順及攻擊性弱
• 可以密集飼養
• 維持強大群勢，適合商業養殖
• 蜂王乳產量高
• 適合生活在高溫的地方
• 蜂王腹部橘黃色，容易觀察

義大利蜂缺點如下：

• 方向感較卡尼鄂拉蜂弱
• 易迷巢至另一個蜂巢
• 盜性強
• 維持強大群勢，消耗更多的花粉與蜂蜜
• 在冬天寒冷的天氣越冬性能差
• 對瓦螨沒有抗性

雜交品種的利用

義大利蜂能保持強大的群勢，但是越冬性能不如其他蜜蜂亞種，養蜂者常常會利用雜交優勢發揮蜜蜂的採蜜性能，義大利蜂常是做為母本的雜交素材。義大利蜂能與其他西方蜜蜂的亞種雜交，但是雜交產生的特性不一定都是優點。義大利蜂與卡尼鄂拉蜂或高加索蜂雜交都能提高產蜜量，但與歐洲黑蜂雜交的後代卻性情凶暴；在南美洲更有與東非蜂的自然雜交產生兇猛的後代被稱為非洲化蜜蜂。雜交蜜蜂經過數代的雜交後常使品種特性分化嚴重，不利現代大規模的商業養殖，所以商業養殖者大多利用雜交種1－3代後重新引進純種飼養。