El xibec peposaca (Netta peposaca) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que habita aiguamolls, llacunes i estanys d'Amèrica del Sud, des de Bolívia oriental, Paraguai, sud de Brasil i Uruguai, fins al sud de l'Argentina i Xile.
El xibec peposaca (Netta peposaca) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que habita aiguamolls, llacunes i estanys d'Amèrica del Sud, des de Bolívia oriental, Paraguai, sud de Brasil i Uruguai, fins al sud de l'Argentina i Xile.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden bigwridog (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid pigwridog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Netta peposaca; yr enw Saesneg arno yw Rosy-billed pochard. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn N. peposaca, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Caiff ei fagu er mwyn ei hela.
Mae'r hwyaden bigwridog yn perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Alarch gyddfddu Cygnus melancoryphus Alarch utganol Cygnus buccinator
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden bigwridog (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid pigwridog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Netta peposaca; yr enw Saesneg arno yw Rosy-billed pochard. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn N. peposaca, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.
Caiff ei fagu er mwyn ei hela.
Peposakand (Netta peposaca) er en fugleart, der lever i mellem-Sydamerika.
Navnet 'peposaca' er fra et guaraní ord for "prangende vinger", der henviser til den brede hvide strimmel, der kun er synlig med strakte vinger.
Peposakand (Netta peposaca) er en fugleart, der lever i mellem-Sydamerika.
Navnet 'peposaca' er fra et guaraní ord for "prangende vinger", der henviser til den brede hvide strimmel, der kun er synlig med strakte vinger.
Die Peposakaente (Netta peposaca), manchmal auch Rosenschnabelente oder Blutschnabelente genannt, ist ein zu den Tauchenten zählender monotypischer Entenvogel. Ihr Verbreitungsgebiet ist Südamerika. Dort zählt sie zu den häufigsten Entenarten. Besonders zahlreich ist sie in den Ebenen der Pampas- und Agrarzonen Argentiniens anzutreffen. Die Männchen dieser sich überwiegend pflanzlich ernährenden Entenart haben einen auffallend karminroten Schnabelhöcker.
Die Peposakaente ist eine auffallend großköpfige, massig gebaute Ente. Sie erreicht ausgewachsen eine Körperlänge von 53 bis 57 Zentimeter und wiegt etwa ein Kilogramm.[1]
Die Art weist einen ausgeprägten Geschlechtsdimorphismus auf. Das Männchen trägt ein Ganzjahreskleid und ist am Kopf, Hals und Brust schwarz gefiedert. Dieses Gefieder hat häufig einen violetten Schimmer. Der Rücken ist gleichfalls schwarz, jedoch mit einer feinen weißen oder grauen Sprenkelung, so dass er heller als das Kopf- und Halsgefieder wirkt. Flanken und Bauch haben ein feines schwarz-weißes Gefieder, so dass sie aus der Entfernung hellgrau wirken. Die Unterschwanzdecke ist weiß und die Flügeldecken sind rußbraun, wobei die dunklen Federspitzen grünlich überhaucht sind. Die Unterflügel sind weiß. Der Schnabel ist kräftig pink bis karminrot. Der Nagel ist schwarz. Die Beine und Füße sind gelb. Die Iris ist rot bis gelb-orange. Eine Farbvariabilität ist für die Männchen der Peposakaente nicht beschrieben.[2]
Die Weibchen sind rotbraun gefiedert. Dabei ist der Scheitel und das Rückengefieder etwas dunkler. Kinn und Kehle sind fast weißlich aufgehellt. Die Brust ist von einem dunkleren Braun. Der Bauch dagegen ist hellbraun. Wie beim Männchen ist die Unterschwanzdecke weiß. Der Schnabel ist ein dunkles Blaugrau mit einem schwarzen Nagel. Die Unterflügel sind sandbraun. Die Iris ist olivbraun. Die Füße und Beine dunkelgrau. Weibchen haben keinen so auffälligen Schnabelhöcker, allerdings ist auch bei ihnen die obere Schnabelbasis leicht angeschwollen. Anders als bei den Männchen der Peposakaente kommen bei den Weibchen Farbvariabilitäten vor, da einzelne Weibchen im Gesicht weißfleckig sind.
Über die Mauser wildlebender Peposakaenten liegen keine ausreichenden Daten vor.[3] Bei in menschlicher Obhut gehaltenen Peposakaenten erfolgt die Vollmauser inklusive des Abwurfs der Schwingenfedern und der Wechsel der Steuerfedern nach beendeter Brutzeit. Nach bisherigen Erkenntnissen mausern Peposakaenten nur einmal im Jahr. Eine Wintermauser ist bislang nicht belegt.[4]
Die Küken der Peposakaente sind Nestflüchter und haben ein insgesamt helles Dunenkleid. Sie sind an der Körperoberseite hell olivbraun. Das Gesicht ist ohne dunkle Zeichnung und ebenso wie die Brust und die Bauchseite strohgelb. Der Flügelrand ist olivbraun. Ansonsten ist der Flügel gelb. An den Bürzelseiten findet sich je ein gelber Fleck. Der Schnabel ist blaugrau und die Füße sind graugrün. Noch nicht ausgewachsene Jungvögel weisen eine große Ähnlichkeit zu den Weibchen auf. Sie sind jedoch an der Körperunterseite etwas dunkler.
Die Peposakaente ist eine südamerikanische Entenart. Sie kommt vom Süden Brasiliens bis nach Feuerland vor und ist damit ein Vogel der offenen Landschaft und waldarmen Vorregionen der Anden. Sie ist vor allem im Norden und in der Mitte Argentiniens weit verbreitet und häufig. Auch in Uruguay finden sich große Populationen. Sie zählt dort wie in Argentinien zu den häufigsten Entenvögeln.[5] Sie ist ein Teilzieher. Die südliche Population zieht während des Winterhalbjahres nach Norden. Sie ist beispielsweise in der brasilianischen Rio-Grande-do-Sul-Provinz in dieser Zeit häufig bis zahlreich, während sie im Sommerhalbjahr hier nur selten anzutreffen ist.[6]
Die Peposakaente hält sich in kleinen Schwärmen im Tiefland auf und präferiert hier Sumpfland. Die von ihr präferierten Gewässer sind Süßwasserseen mit Röhrichtzonen, Altarme und Staubereiche der Flussniederungen. Sie zählt zu den Arten, die von den in den Agrarzonen angelegten Wasserrückhaltebecken stark profitiert. Sie nutzt außerdem Reisfelder für die Nahrungssuche. Während des Zuges findet man sie in Patagonien bis in eine Höhe von 1000 Meter NN.
Obwohl die Art einem erheblichen Jagddruck ausgesetzt ist und durch Entwässerungen Habitatverluste erlitten hat, gibt es keine Hinweise auf einen Populationsrückgang. Offensichtlich ermöglicht die Anlage neuer Wasserrückhaltebecken in Agrarzonen dieser Entenart, den durch Jagd und Lebensraumvernichtung ausgehenden Druck auf die Bestandszahlen durch die Eroberung neuer Lebensräume auszugleichen.[7][8] Die Bestandszahl wird auf über eine Million Individuen geschätzt.
Über die Fortpflanzung der Peposakaente liegen bislang nur unzureichende Daten vor. Die meisten Erkenntnisse wurden bislang an in Gefangenschaft gehaltenen Enten gewonnen.[9] Die Peposakaente zählt zu den Enten, die von der südamerikanischen Kuckucksente parasitiert werden.[10]
Die Fortpflanzungszeit fällt in Südamerika in die dortigen Frühsommermonate Oktober bis Dezember. In Paraguay beobachtete man Brutvögel jedoch auch in den Monaten Februar und März. Als Brutgewässer werden kleinere Süßwassergewässer sowie ruhige Buchten an größeren Seen genutzt. Das Nest befindet sich im Uferbereich und wird bevorzugt im Röhricht angelegt. Das Vollgelege besteht aus zehn bis zwölf Eiern. Diese sind von graugrüner Farbe und durchschnittlich 58 × 42,8 Millimeter groß.[11] Die Inkubationszeit beträgt 27 bis 29 Tage. In Gefangenschaft geschlüpfte Küken wogen durchschnittlich 32,8 Gramm.[12]
Peposakaenten werden seit Ende des 19. Jahrhunderts in Europa als Ziergeflügel gehalten. So zeigte der Zoo in London Peposakaenten nachweislich im Jahre 1873 und der Zoo in Berlin erstmals ab 1882.[13] Sie sind winterhart und gelten als anspruchslos in der Haltung. Die Erpel zeigen außerdem ganzjährig ein ansprechendes Prachtkleid. Nach dem auf Enten spezialisierten Ornithologen Hartmut Kolbe werden Peposakaenten aus diesem Grunde ebenso häufig wie die mit ihnen verwandte Kolbenente gehalten.[14]
Die Peposakaente (Netta peposaca), manchmal auch Rosenschnabelente oder Blutschnabelente genannt, ist ein zu den Tauchenten zählender monotypischer Entenvogel. Ihr Verbreitungsgebiet ist Südamerika. Dort zählt sie zu den häufigsten Entenarten. Besonders zahlreich ist sie in den Ebenen der Pampas- und Agrarzonen Argentiniens anzutreffen. Die Männchen dieser sich überwiegend pflanzlich ernährenden Entenart haben einen auffallend karminroten Schnabelhöcker.
Kuhmunarsku (Netta peposaca) on lindu.
The rosy-billed pochard (Netta peposaca), alternatively named rosybill or rosybill pochard, is a member of family Anatidae. Though classified as a diving duck, this pochard feeds more like a dabbling duck feeding on seeds roots, sedges, aquatic plants and other grasses.[2][3] Netta is Ancient Greek for "duck" and peposaca is a transcription of the Guaraní name of this species which means "showy wings", referring to the broad white stripe that is only visible with stretched out wings. Male characteristic features include a bright red bill with a rounded knob at the base.
The rosy-billed pochard is endemic to South America. It is found in Argentina, central Chile, Paraguay, Uruguay and southern Brazil. The population in southern Argentina migrates northward during the austral winter, reaching Brazil and southern Bolivia. It is a vagrant to the Falkland Islands.[4]
The rosy-billed pochard is one of five pochard species that make up the genus Netta, which is one of 31 genera of the subfamily Anatinae.[5] Within subfamily Anatinae, there is a tribe called Aythini.[6] This tribe was thought to be limited to the Northern Hemisphere (what was believed to be the Palearctic), and experienced three or four bursts of speciation, one of which was by the ancestor of the rosy-billed and southern pochards.[6] Rosy-billed pochards were first described in 1816 by taxon author Viellot, in Paraguay and Buenos Aires, Argentina.[7] The species is highly autapomorphic and is placed in a sister-group with the southern pochard, but evidence for this relationship is lacking.[6] Additionally, they have been known to hybridize with the red-crested pochard and other pochards from ornamental waterfowl collections.[7] The rosybill is monotypic and thus no further classifications exist.[7]
Like many other members of family Anatidae, the rosy-billed pochard exhibits significant sexual dimorphism.[8] Males have a purplish-black head, neck and breast with gray sides, a white area on the crissum (the area around the cloaca), and a bright red bill and red eyes.[9][2] The bill has a large rounded knob, which is bright red, and rest of the bill gradually fades towards a pale pink before ending with a black tip.[9] The rounded knob of the bill increases in size and intensity in colour during the mating season.[2] When in flight, the mostly dark plumage noticeably contrasts with the white primaries and secondaries.[9][2] The legs and feet are yellow to orange.[2] On the other hand, females are dull and brown.[9] The bill is bluish-gray with a black tip and the legs are yellow-orange to gray.[9][2] The contrasting white crissum is the most noticeable feature on females.[9]
Young are almost identical in appearance to the females, but their underparts are darker.[2] Rosybill adults lack the dull eclipse plumage that is characteristic of northern individuals of the genera Aytha and Anas.[8]
Males tend to be slightly larger than females, but in general both sexes are very similar in terms of body size.[3] Adults can grow to about 22 inches (56 cm) in length and weigh 2.2-2.6 pounds (1-1.2 kg).[10] Despite these pochards being strong fliers, their blunt-tipped wings require a faster wing-beats than that of many ducks and they have some trouble taking off.[10] They do not walk as well on land as other dabbling ducks because their legs are placed further back on their bodies to help propel them when underwater.[10] Their minimum wingspan recorded is 72 cm, while the maximum is 84 cm.[10]
Male (foreground) and female (background)
.jpg)
Adult male
_(15929956376).jpg)
Adult male in flight
_-_Weltvogelpark_2012-02.jpg)
Adult male preening
Rosy-billed pochards nest within tall grasses in wetlands, mainly in areas that extend from the central provinces of Córdoba, Santa Fe, Entre Ríos, and Buenos Aires, southwards to Río Negro.[3] Individuals are also found in shallow freshwater swamps, marshes and small lakes.[2]
They are a fully migrant species and their movements are heavily associated with water conditions.[8][11] Seasonal dry periods are common in central Argentina and they force birds to move towards larger water areas in late summer. By early fall, these areas are often dry and individuals are forced to move to find more water and better food sources elsewhere.[8] An increase in population size can be seen during wet periods.[8]
Rosy-billed pochards are highly sociable ducks and may congregate in flocks of thousands of individuals.[2]
Rosybills are omnivorous ducks, feeding on mostly knotgrass and barnyard grasses, but also roots, sedges, aquatic plants and other grasses and some animal products.[2][3][12] However, their diet is dominated by seed consumption.[3] This seed-dominated diet is due to the need to obtain carbohydrate-rich food, which is essential for meeting their thermoregulation requirements for the season.[3] The seeds are high in energy, and this energy is also important for controlling temperature stressors.[3] Though they are classified as diving ducks, they feed by dabbling on the surface of the water, upending in shallow water and occasionally grazing on land, but they rarely dive.[2] Since the rosybill has a relative general diet and does not depend on a single food source, the species is said to be relatively adaptable to the offer of alternate food sources.[3]
Each breeding season, a male and female rosy-billed pochard will form a seasonal bond.[2] The pairs, however, are not monogamous and they do not pair for life.[8][2] A distinct spring courtship period exists during which courtship displays are important.[8] The courtship displays are performed before breedings and consist of distinct movements performed by both sexes.[2] The displays include exaggerated drinking activities, mock preenings, head bobbings and neck extensions.[2] Breeding generally occurs in October to November and can be done in single pairs or in small groups.[2]
Females construct nests using plant matter and they line the nest with down.[2] Nests are normally built over the water at the edge of the water.[2] Females have also been observed to make their nests in rice fields.[3]
The female lays up to 10 cream to greenish coloured eggs and she may even lay her eggs in another bird's nest if available.[2] Eggs are incubated for 27-29 days, and fledging occurs within 50-75 days.[2] Females will raise the ducklings without help from the males.[2] Occasionally, broods from different females will merge and females will raise the young as a collective.[2]
Similar to almost all other bird species, rosybills have different calls used for different purposes. The characteristic 'honk' of family Anatidae is obvious in this pochard's vocalization, however it is much deeper as compared to a mallard, for example. Based on limited recordings of vocalizations, it appears as if the vocalization of the rosey-billed pochard is relatively quiet.[13]
Rosy-billed pochards are commonly used by humans for consumption, as pets/display animals and even in horticulture.[11] The species, has been indicated as a pest in rice fields, and they experience a large amount of pressure from hunting in Argentina.[8][3] Not only does this pressure stem from the direct hunting of the birds, but also from lead poisoning. Lead shot is the only available ammunition in Argentina, and investigations into lead toxicosis is still very recent.[12] A 2013 study looking into lead pellet ingestion and tissue levels in ducks from Argentine hunting spots discovered that rosy-billed pochards were more prone to ingesting lead shot than any other duck species they sampled.[12] Rosybills will swallow the lead bullets thinking they are stones, which are required for the mechanical breakdown of food within their gizzard.[12] Not only were the bullets found inside the gizzard, but there were traces of lead concentrations within their bones, which is very toxic and detrimental to the health of the bird.[12] This threat of lead poisoning from hunting has led researches to believe that populations could be declining due to excessive hunting.[14]
Ownership of individuals is relatively accessible and they can be purchased even online.
Current population trends show that populations are increasing and are not severely fragmented. [11] There is currently no action recovery plan, however there is a systematic monitoring scheme in place.[11] Conservation sites exist across the entire range of rosybills and they occur in at least one protected area.[11]
_(15929956376).jpg)
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) The rosy-billed pochard (Netta peposaca), alternatively named rosybill or rosybill pochard, is a member of family Anatidae. Though classified as a diving duck, this pochard feeds more like a dabbling duck feeding on seeds roots, sedges, aquatic plants and other grasses. Netta is Ancient Greek for "duck" and peposaca is a transcription of the Guaraní name of this species which means "showy wings", referring to the broad white stripe that is only visible with stretched out wings. Male characteristic features include a bright red bill with a rounded knob at the base.
The rosy-billed pochard is endemic to South America. It is found in Argentina, central Chile, Paraguay, Uruguay and southern Brazil. The population in southern Argentina migrates northward during the austral winter, reaching Brazil and southern Bolivia. It is a vagrant to the Falkland Islands.
La Rozbeka anaso, alternative nomata Rozbekulo (Netta peposaca[1]) estas anaso kun distinga ruĝa beko ĉe maskloj kaj ardezkolora beko ĉe inoj. Kvankam klasita kiel membro de la grupo de merganasoj, tiu specio manĝas plie kiel plaŭdanaso. Ĝi estis foje lokigita en la monospecifa genro Metopiana. Ĝi tendencas hibridiĝi kun Netta rufina kaj aliaj merganasoj en ornamecaj naturbirdaj kolektoj. Ĝi estas monotipa, tio estas, ĝi ne havas subspeciojn.
La specia nomo peposaca devenas el gvarania vorto por "rimarkindaj flugiloj", aluda al la larĝa blanka zonostrio kiu estas videbla nur kiam ĝi havas malfermajn flugilojn. Temas pri specio kun seksa duformismo.
La masklo havas buntan bekon kun gamo de helroza al brilruĝa ĉe bazo kie estas ŝvelega sfereca karunklo ĉe la bazo de supra makzelo; krome estas tre kontrasta nigra pinto. La kapo kaj kolo estas nigrecaj kun purpuraj brilnuancoj kaj en kapo kontrastas ankaŭ tre brilruĝaj irisoj. La dorso estas malhelgriza al nigreca, sed vidate de proksime temas pri tre fajna nigra strieco sur helgriza al blankeca koloro; en suba dorso estas malhelverdaj brilnuancoj. La flankoj estas helgrizaj, sed ankaŭ temas pri tre fajna nigra strieco sur blankeca koloro. La suba vosto estas blanka. La kruroj estas oranĝecaj.
La Rozbeka anaso estas endemia de Sudameriko. Ĝi troviĝas en orienta centra Argentino ĝis Río Negro, centra Ĉilio el Atakamo al Valdivio, Paragvajo, Urugvajo kaj suda Brazilo. La populacio de suda Argentino migras norden dum la aŭstrala vintro, kaj atingas ĝis Brazilo kaj suda Bolivio. Ĝi estas vaganto al la Falklandoj.[2]
La Rozbeka anaso, alternative nomata Rozbekulo (Netta peposaca) estas anaso kun distinga ruĝa beko ĉe maskloj kaj ardezkolora beko ĉe inoj. Kvankam klasita kiel membro de la grupo de merganasoj, tiu specio manĝas plie kiel plaŭdanaso. Ĝi estis foje lokigita en la monospecifa genro Metopiana. Ĝi tendencas hibridiĝi kun Netta rufina kaj aliaj merganasoj en ornamecaj naturbirdaj kolektoj. Ĝi estas monotipa, tio estas, ĝi ne havas subspeciojn.
El pato peposaca, pato picazo[3][4] (en Argentina, Bolivia, Perú y Uruguay) (Netta peposaca), también denominado pato negro (en Chile),[5] o cresta rosa o pato cresta rosa (en Paraguay),[2] es una especie de ave anseriforme perteneciente a la familia Anatidae. Su nombre binomial proviene del griego νῆσσα = pato y de la transcripción latinizada del nombre guaraní (ype pepo sakâ)[2] para esta especie.
El pico de este pato es rojo en los machos y de color pizarra en las hembras. Aunque aparece clasificado en la subfamilia Aythynae (o en la tribu Aythyini) junto a los patos buceadores o porrones, este pato se alimenta en superficie, es decir, no se sumerge.
Se trata de un ave endémica de Sudamérica. Se encuentra en Argentina, en el centro de Chile, Paraguay, Uruguay y el sur de Brasil. La población en el sur de Argentina migra hacia el norte durante el invierno austral, llegando hasta Brasil y el sur de Bolivia. Aparece ocasionalmente en las Islas Malvinas.[6] Además es divagante en Perú.
El pato peposaca, pato picazo (en Argentina, Bolivia, Perú y Uruguay) (Netta peposaca), también denominado pato negro (en Chile), o cresta rosa o pato cresta rosa (en Paraguay), es una especie de ave anseriforme perteneciente a la familia Anatidae. Su nombre binomial proviene del griego νῆσσα = pato y de la transcripción latinizada del nombre guaraní (ype pepo sakâ) para esta especie.
Netta peposaca Netta generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.
Kyhmynarsku (Netta peposaca)[2] on eteläamerikkalainen sorsalintu.
Kyhmynarskua tavataan Etelä-Amerikassa Paraguaysta mantereen eteläosiin asti. Sen populaatioksi arvioidaan noin 1 000 000 yksilöä, ja sen kannankehitys on vakaa. Laji on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Kyhmynarsku (Netta peposaca) on eteläamerikkalainen sorsalintu.
Netta peposaca
La Nette demi-deuil ou Canard peposaca (Netta peposaca) est une espèce d'oiseau palmipède appartenant à la famille des Anatidae.
Cet oiseau mesure environ 56 cm de longueur pour une masse de 1 000 à 1 200 g.
Son aire s'étend approximativement sur la moitié sud de l'Amérique du Sud.
Netta peposaca
La Nette demi-deuil ou Canard peposaca (Netta peposaca) est une espèce d'oiseau palmipède appartenant à la famille des Anatidae.
Netta peposaca é unha especie de parrulo cun distintivo peteiro vermello nos machos e de cor parda nas femias. Aínda que está clasificado como parrulo mergullador, os seus hábitos de alimentación aseméllanse máis ós anatinos.
O nome de especie peposaca deriva dun termo guaraní que quere dicir "ás vistosas", referíndose á raia branca ancha que é só visíbel coas ás estendidas.
Netta peposaca é unha especie de parrulo cun distintivo peteiro vermello nos machos e de cor parda nas femias. Aínda que está clasificado como parrulo mergullador, os seus hábitos de alimentación aseméllanse máis ós anatinos.
O nome de especie peposaca deriva dun termo guaraní que quere dicir "ás vistosas", referíndose á raia branca ancha que é só visíbel coas ás estendidas.
Ružičastokljuna patka (lat. Netta peposaca) je vrsta patke ronilice koja ima ružičast kljun i rasprostranjena je u Južnoj Americi, gdje je jedna od najčešćih vrsta pataka. Najbrojnija je na području ravnica Pampe i na argentinskim poljoprivrednim površinama.
Ova ptica duga je 53-57 cm, a teška je oko 1 kg. Spolni dimorfizam dosta je izražen.
Cijela glava i gornji dio vrata su crne boje, ali jedna strana glave ima tamnoljubičasti sjaj. Perje je crno, s nijansama zelene. Leđa su crna, na njima se nalaze bijele pjegice. Prsa su crna. Rep je crne boje, a dio tijela ispod repa je bijele boje. Pokrov krila je maslinastozelene boje. Očna šarenica je žute, narančaste ili crvene boje, ovisi o godišnjem dobu. Kljun je boje jorgovana, vrh mu je crn. Boja nogu i stopala varira od žute do narančaste. Raspon krila je 228-245 mm, a duljina kljuna je 61-66 mm.
Ženka je smeđe boje, leđa su tamnosmeđa. Gornji dio glave jako je taman, što se nijansira u svjetlije tonove, pa je tako brada bijele boje. Prsa su dosta tamnija od trbuha. Dio tijela ispod repa je bijele boje, kao i kod mužjaka. Šarenica je boje lješnjaka. Noge i stopala su blijedonarančaste do sivkaste boje. Raspon krila je 220-240 mm, a kljun je dug 54-59 mm.
Ružičastokljuna patka jako je društvena ptica. Nalazi se u jatu čak i za vrijeme sezone gniježdenja. Djelomična je selica. Rijetko roni. Od svih ronilica najviše vremena provodi na kopnu. Teško polijeće, ali kad poleti može jako brzo letjeti. Prirodni neprijatelji su joj ptice grabljivice i zvijeri. U divljini hrani se biljnim organima, sjemenkama i travama, a u zoološkom vrtu trgovačkim žitaricama.
Udvaranje počinje prije gniježdenja i sastoji se od izražajnih pokreta mužjaka i ženke.
Gnijezdo je napravljeno u području vegetacije i sastavljeno je od biljnih dijelova. Gniježdenje se događa sredinom svibnja. U gnijezdu nalazi se 10-14 jaja koja inkubiraju 27-29 dana od strane majke. Pačić opernati sa 7-10 tjedana starosti.
Ružičastokljuna patka (lat. Netta peposaca) je vrsta patke ronilice koja ima ružičast kljun i rasprostranjena je u Južnoj Americi, gdje je jedna od najčešćih vrsta pataka. Najbrojnija je na području ravnica Pampe i na argentinskim poljoprivrednim površinama.
Il beccoroseo, fistione beccoroseo, fistione beccorosa, anatra a becco rosso o fistione dal becco rosa (Netta peposaca[1]) è un'anatra con un caratteristico becco rosso nei maschi e un becco di color ardesia nelle femmine. Sebbene venga classificato come un'anatra tuffatrice, questo fistione si nutre in maniera più simile ad un'anatra di superficie.
Il nome specifico peposaca deriva da una parola guaraní che significa "ali appariscenti", in riferimento alla larga striscia bianca che è visibile soltanto ad ali distese.
Il beccoroseo, fistione beccoroseo, fistione beccorosa, anatra a becco rosso o fistione dal becco rosa (Netta peposaca) è un'anatra con un caratteristico becco rosso nei maschi e un becco di color ardesia nelle femmine. Sebbene venga classificato come un'anatra tuffatrice, questo fistione si nutre in maniera più simile ad un'anatra di superficie.
Il nome specifico peposaca deriva da una parola guaraní che significa "ali appariscenti", in riferimento alla larga striscia bianca che è visibile soltanto ad ali distese.
De peposaka-eend (Netta peposaca) is een eend die oorspronkelijk uit Zuid-Amerika komt.
De peposaka-eend leeft in zuidelijk Zuid-Amerika, met name van Brazilië en Paraguay tot centraal Argentinië en centraal Chili. daar leeft hij in kleine, wilderige begroeide plassen op de pampa en meren met biezengordels in het kustgebied.
De woerd is het hele jaar in het prachtkleed: De kop, hals en borst zwart. De onderkant is grijs en de snavel heeft vlak bij het voorhoofd een karmozijnrode knobbel. De ogen zijn oranjerood en de poten zijn gelig. Het vrouwtje wordt van de krooneend onderscheiden door een donkerbruin verenkleed en een witachtige kin.
Deze decoratieve soort is vreedzaam, niet veeleisend en winterhard. Een kleine tuinvijver is al geschikt voor een enkel paar, maar grotere vijvers zijn beter. Het is grotendeels een planteneter die gazons afgraast en graag zachte plantendelen eet. Peposaca's kunnen wel kruisen met andere duikeenden. Het fokken gaat eenvoudig. Het nest wordt gebouwd op droge grond tussen gras en kruiden. De peposakaeend broedt ook graag in eendenhuisjes en nestkasten. De broedtijd begint vanaf half mei met 10 tot 12 eieren, de kleur van de eieren is grijsgroen. De broedduur is 27 tot 29 dagen. Wijfjes broeden betrouwbaar en brengen de jongen voorbeeldig groot. Kuikens zijn robuust en gemakkelijk groot te brengen. Jonge woerden krijgen tegen het eind van het eerste jaar het volwassen kleed. Vrouwtjes leggen pas aan het eind van het tweede levensjaar.
Bronnen, noten en/of referentiesDe peposaka-eend (Netta peposaca) is een eend die oorspronkelijk uit Zuid-Amerika komt.
Peposacaand (Netta peposaca) er en fugl i andefamilien.
En mellomstor and, ca. 50 cm som voksen. Andriken har et rødt eller rosarødt nebb med en knopp ved nebbroten; hodet, nakken og brystet er purpurskimrende sort, buken hvit, sidene sortspraglete. Ryggen er hvitspraglet sort. Armdekkfjær og håndsvingfjær er hvite med sorte tupper. Hunnen er brun med hvit buk og gump og har grått nebb.
Trompetlignende lyd.
Flyr ofte til store høyder, sirkler i stor høyde nesten ute av syne. Dykker etter vannplanter eller beiter fra overflaten. Lever hovedsakelig av vannplanter.
Redet bygges i siv. Hunnen legger iblant egg i reirene til andre vadefugler. Kullene har opptil 14 egg, og ruges i 23 til 25 dager.
Treknature.com: Bilde og beskrivelse
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Peposacaand (Netta peposaca) er en fugl i andefamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Hełmiatka różowodzioba (Netta peposaca) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny kaczkowatych (Anatidae). Endemiczna dla południowej części Ameryki Południowej.
Gatunek został opisany w 1816 przez francuskiego przyrodnika Louisa Jeana Pierre'a Vieillota pod nazwą Anas peposaca. Okazy typowe pochodziły z Buenos Aires oraz z Paragwaju[3]. Niekiedy umieszczana w monotypowym rodzaju Metopiana. Gatunek ma wyraźną tendencję do krzyżowania się z hełmiatką oraz innymi grążycami z rodzaju Netta[3]. Mieszańce są zdolne do rozrodu. Hybrydy tworzy także z niespokrewnionymi gatunkami, jak kaczki z rodzaju Anas, drzewicami białolicymi, karolinką oraz dziwonosem[4]. Gatunek monotypowy, brak podgatunków[3][1][5].
Nazwa rodzajowa Netta pochodzi od greckiego słowa oznaczającego kaczkę, a peposaca pochodzi z języka guarani i oznacza "pokazujący skrzydła". Polska i angielska nazwa nawiązują do różowego dzioba.
Ogólna długość ciała wynosi 49–56 cm[4][6]. Skrzydło ma długość 228–245 mm, dziób 61–66 mm, a sam tułów 41–56 cm. Masa ciała wynosi około jednego kilograma[7]. Ogon u samca ma długość 60–69 mm, u samicy zaś 62–76 mm[6].
Obie płcie charakteryzują się pomarańczowymi nogami i szarobrązowymi sterówkami. Występuje bardzo wyraźny dymorfizm płciowy. Dziób samca ma na początku zgrubienie, które jest różowe; różowy pasek biegnie także przez środek, a reszta jest biała. Ma on żółte tęczówki. Kształt dzioba samicy jest bardziej typowy, bez paska przez środek i z szarą resztą. Ma ona czarne tęczówki. U obu płci dziób czarno zakończony. Samiec ma fioletowo opalizujące, czarne głowę i pierś. Spód ciała, z wyjątkiem białych pokryw podogonowych, brudnobiały w delikatne, czarne prążki. Wierzch ciała jest natomiast ciemnoszary w białe prążki. Lotki czarne, zielono opalizujące. Samice o ciemnobrązowym wierzchu ciała, z białymi znaczeniami przy karku i dziobie. Poza tym całe rudobrązowe, z wyjątkiem białych pokryw podogonowych.
Młode ptaki przypominają samice, lecz mają ciemniejsze dolne partie ciała i szarożółte nogi. Pisklęta po wykluciu na wierzchu są jasnobrązowe, a spodzie ciała jaskrawożółte. Mają szaroniebieski dziób i szare nogi[4].
Hełmiatka różowodzioba jest endemiczna dla Ameryki Południowej. Część populacji wędrowna. Ptaki osiadłe zasiedlają centralną część Chile oraz północną Argentynę i Urugwaj, bardzo rzadko spotyka się je na południu Brazylii. Populacja z południowej Argentyny migruje na północ[8]. Zasięg występowania szacowany jest na około 2 790 000 km2[9]. Siedliskiem są różnego rodzaju bagna pokryte gęstą, unoszącą się roślinnością. Spotykana także na płytkich jeziorach, które przekraczają powierzchnią 8 ha[4][2]. Zazwyczaj spotykana na wysokości do 3000 m n.p.m.[10]
Netta peposaca zdobywa pożywienie zanurzając głowę oraz przewracając się do góry nogami tak, że wystaje jedynie tylna część ciała (podobnie, jak czynią to łabędzie nieme). Czasami żeruje także na lądzie. Rzadko nurkuje[4]. Pożywienie stanowią małe korzonki, wegetatywne części roślin wodnych[10], niewielkie ryby, małe owady oraz ślimaki (ampulariami). Żołądek pewnego samca złapanego w październiku zawierał 60% pokarmu zwierzęcego i 40% pokarmu roślinnego.
Odgłosy wydawane przez samca nie są efektowne i głośne, słychać je jedynie z małej odległości. Jest to mruczące lub ochrypłe "kah-h-h". Samce cechują się bardzo dużą tchawicą, o długości dochodzącej do 22 cm. Jej środkowa część jest wyeksponowana, o kulistym kształcie, długim na 3 cm i szerokim na 2,5 cm. Podobna jej budowa spotykana jest u uhli (Melanitta fusca) i kamieniuszki (Histrionicus histrionicus).
Hełmiatki różowodziobe często są gospodarzami pasożytek[11]. W 1920 roku E. Gibson wspomniał o tworzeniu mieszanych stad z podgatunkiem spinicauda rożeńca żółtodziobego na jesieni, a także o rzekomym pasożytowaniu na gniazdach.
Lęgi wyprowadza zależenie od regionu. Ptaki w Paragwaju gniazdują od stycznia do marca, pozostała część populacji w październiku i w listopadzie. Zaloty nie wyróżniają się żadnymi szczególnymi pozami. Ptak sezonowo monogamiczny. Gniazdo znajduje się na brzegu roślinności porastającej staw, ma puszystą wyściółkę i wystaje 6 cali (około 15 cm) nad powierzchnię wody. Buduje je pojedynczy ptak albo luźna grupa. Samica składa 8–12 kremowych do zielonkawych jaj, mają one wymiary 58x42,8 mm[12]. W przypadku zniszczenia lęgu (lęgów) może znosić nawet do 30 jaj. Znajdowano je także w obcych gniazdach, m.in. różnych łysek, łabędzi i mewy patagońskiej. W trakcie inkubacji zajmuje się nimi wyłącznie samica. Pisklęta wykluwają się synchronicznie i ważą wtedy około 32,8 g[13]. Po wykluciu podążają za samicą. Są w pełni opierzone po około 50–75 dniach.
Hełmiatka różowodzioba (Netta peposaca) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny kaczkowatych (Anatidae). Endemiczna dla południowej części Ameryki Południowej.
O marrecão (Netta peposaca) é um grande marreco natural porção meridional da América do Sul e que é freqüentemente alvo da ação de caçadores. Tais aves chegam a medir até 55 cm de comprimento, sendo que os machos dessa espécie possuem uma plumagem negra com dorso finamente estriado de branco, abdome vermiculado de cinza e branco, bico vermelho com carúncula na base e pernas vermelhas. Já as fêmeas, por sua vez, possuem o dorso pardo, o abdome branco e o bico cinzento. Também são chamados de marrecão-da-patagônia e pato-picazo.
Na natureza é muito dificilmente avistado, devido ao seu comportamento arisco, e também pelo fato de que a ave corre perigo, pois caçadores o abatem em larga escala em caçadas na Argentina.
No Brasil pode ser encontrado no centro-sul de São Paulo, Rio Grande do Sul, Santa Catarina e Paraná, durante suas migrações sazonais.
O marrecão (Netta peposaca) é um grande marreco natural porção meridional da América do Sul e que é freqüentemente alvo da ação de caçadores. Tais aves chegam a medir até 55 cm de comprimento, sendo que os machos dessa espécie possuem uma plumagem negra com dorso finamente estriado de branco, abdome vermiculado de cinza e branco, bico vermelho com carúncula na base e pernas vermelhas. Já as fêmeas, por sua vez, possuem o dorso pardo, o abdome branco e o bico cinzento. Também são chamados de marrecão-da-patagônia e pato-picazo.
Na natureza é muito dificilmente avistado, devido ao seu comportamento arisco, e também pelo fato de que a ave corre perigo, pois caçadores o abatem em larga escala em caçadas na Argentina.
No Brasil pode ser encontrado no centro-sul de São Paulo, Rio Grande do Sul, Santa Catarina e Paraná, durante suas migrações sazonais.
Pampasand[2] (Netta peposaca) är en sydamerikansk fågel i familjen änder inom ordningen andfåglar.[3]
Hanen är övervägande svart, med grön glans på ryggen, grå övre vingtäckare och vitt akterparti. Den har rödrosa näbb med svart näbbnagel. I häckningstid blir näbben rödare och näbbplattan vid övre näbbroten sväller till en kraftig knopp. Honan är varmbrun med ljust bröst och ansikte, vitt akterparti och blågrå näbb. Båda könen har ljusa vingundersidor och vita övre vingpennor med svarta spetsar vilket ger dem ett stort tydlig vitt vingband som syns i flykten.
Fågeln förekommer på låglandet från sydöstra Brasilien till södra Argentina och Chile.[3] Den placeras traditionellt i släktet Netta tillsammans med rödhuvad dykand och sydlig brunand. DNA-studier visar dock att dessa tre inte är varandras närmaste släktingar, där pampasanden står närmare dykänderna i Aythya än vad rödhuvad dykand gör.[4] Dessa resultat har dock ännu inte lett till några taxonomiska förändringar.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till ungefär en miljon individer.[1]
Pampasanden påträffas i relativt grunda sötvattensvåtmarker och småsjöar med ordentliga mängder flytande växtlighet. När den ruggar ses den tillfälligt på mer öppet och djupare vatten. Vid födosök besöker den också risfält. Fågeln lever troligen huvudsakligen av vegetabilisk föda som frön, rötter, växtdelar, gräs och säv. Den plockar huvudsakligen föda från ytan och tippar, men dyker också, dock mer sällan. Fågeln betar också gärna gräs på land.[5]
Fågeln häckar från oktober-november till februari-mars. Exakt hur är oklart, men den tros vara säsongsmässigt monogam liksom sina släktingar. Boet görs av färska växter rikligt fodrat med dun och placeras över eller nära vatten i tät växtlighet. Honan lägger vanligtvis tio gröngrå ägg som den ruvar i 27-29 dagar. Pampasanden har noterats lägga ägg i andra änders bon. Omvänt boparasiteras pampasanden av svarthuvad and.[5]
Fågeln har på svenska tidigare kallats peposacaand. "Peposaca", som även återfinns i dess vetenskapliga artnamn, kommer av namnet för fågeln på guaraní: Ihpé pepó-sakâ. En alternativ källa är namnet för en andfågel på aztekspråket nahuatl, Pepetzca.[6]
Hane.
Par.
Hane.
Wikimedia Commons har media som rör pampasand.
Wikispecies har information om Netta peposaca.
Pampasand (Netta peposaca) är en sydamerikansk fågel i familjen änder inom ordningen andfåglar.
Vịt mỏ hồng, tên khoa học Netta peposaca, là một loài chim trong họ Vịt.[2]
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カモ目 Anseriformes 科 : カモ科 Anatidae 属 : アカハシハジロ属 Netta 種 : ベニバシガモベニバシガモ （紅嘴鴨、学名：Netta peposaca）は、カモ目カモ科に分類される鳥類の一種である。
南アメリカ（チリ中部からアルゼンチン、パラグアイ、ウルグアイ、ブラジル南部）に分布する。
雄の嘴は鮮やかなピンク色で、これが和名の由来になっている。嘴の基部にはこぶがある。頭、頸、前胸部は紫色の光沢のある黒色で、背中はやや緑色がかった光沢のある黒色である。脇から下腹部にかけては灰色で、下尾筒は白色である。雌は嘴は青灰色で、基部にこぶはない。体色は全体が褐色である。
主に湖沼や池などに生息する。非繁殖期は群れで生活する。潜水ガモに分類されるが、採食は主に水面で行い潜水はあまり行わない。
岸辺の茂みの中に営巣する。しばしば、他の水鳥の巣に卵を産みこむことがある。1腹8-12個（平均10個）の卵を産み、抱卵期間は25-28日である。
繁殖期前に雄は、嘴を上に向け頸を高く伸ばすディスプレイ行為を行う。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
_(1).jpg)
_RWD.jpg)
