It is sometimes cultivated as a hot weather crop, but under certain conditions the grain and fodder can be harmful.
Kodomanna (Paspalum scrobiculatum) kom slegs in Indië voor.
Vergeleke met ander grane is kodomanna ongekend ryk aan sink en riboflavien. Die kalsium- en fosforinhoud is ook besonder hoog. Daarby is die plant ook nog hoog in vet- en veselinhoud.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Kodomanna.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Kodomanna
Kodomanna (Paspalum scrobiculatum) kom slegs in Indië voor.
Vergeleke met ander grane is kodomanna ongekend ryk aan sink en riboflavien. Die kalsium- en fosforinhoud is ook besonder hoog. Daarby is die plant ook nog hoog in vet- en veselinhoud.
कोदो या कोदों या कोदरा (Paspalum scrobiculatum) एक अनाज है जो कम वर्षा में भी पैदा हो जाता है। नेपाल व भारत के विभिन्न भागों में इसकी खेती की जाती है। धान आदि के कारण इसकी खेती अब कम होती जा रही है।
इसका पौधा धान या बडी़ घास के आकार का होता है। इसकी फसल पहली बर्षा होते ही बो दी जाती है और भादों में तैयार हो जाती है। इसके लिये बढि़या भूमि या अधिक परिश्रम की आवश्यकता नहीं होती। कहीं-कहीं यह रूई या अरहर के खेत में भी बो दिया जाता है। अधिक पकने पर इसके दाने झड़कर खेत में गिर जाते हैं, इसलिये इसे पकने से कुछ पहले ही काटकर खलिहान में डाल देते हैं। छिलका उतरने पर इसके अंदर से एक प्रकार के गोल चावल निकलते हैं जो खाए जाते हैं।
कभी कभी इसके खेत में 'अगिया' नाम की घास उत्पन्न हो जाती है जो इसके पौधों को जला देती है। यदि इसकी कटाई से कुछ पहले बदली हो जाय, तो इसके चावलों में एक प्रकार का विष आ जाता है। वैद्यक के मत से यह मधुर, तिक्त, रूखा, कफ और पित्तनाशक होता है। नया कोदो कुरु पाक होता है, फोडे़ के रोगी को इसका पथ्य दिया जाता है।
कोदो के दानों को चावल के रूप में खाया जाता है और स्थानीय बोली में 'भगर के चावल' के नाम पर इसे उपवास में भी खाया जाता है। इसके दाने में 8.3 प्रतिशत प्रोटीन, 1.4 प्रतिशत वसा तथा 65.9 प्रतिशत कार्बोहाइड्रेट पाई जाती है। कोदो-कुटकी मधुमेह नियन्त्रण, यकृत (गुर्दों) और मूत्राशय के लिए लाभकारी है।
कोदो या कोदों या कोदरा (Paspalum scrobiculatum) एक अनाज है जो कम वर्षा में भी पैदा हो जाता है। नेपाल व भारत के विभिन्न भागों में इसकी खेती की जाती है। धान आदि के कारण इसकी खेती अब कम होती जा रही है।
इसका पौधा धान या बडी़ घास के आकार का होता है। इसकी फसल पहली बर्षा होते ही बो दी जाती है और भादों में तैयार हो जाती है। इसके लिये बढि़या भूमि या अधिक परिश्रम की आवश्यकता नहीं होती। कहीं-कहीं यह रूई या अरहर के खेत में भी बो दिया जाता है। अधिक पकने पर इसके दाने झड़कर खेत में गिर जाते हैं, इसलिये इसे पकने से कुछ पहले ही काटकर खलिहान में डाल देते हैं। छिलका उतरने पर इसके अंदर से एक प्रकार के गोल चावल निकलते हैं जो खाए जाते हैं।
कभी कभी इसके खेत में 'अगिया' नाम की घास उत्पन्न हो जाती है जो इसके पौधों को जला देती है। यदि इसकी कटाई से कुछ पहले बदली हो जाय, तो इसके चावलों में एक प्रकार का विष आ जाता है। वैद्यक के मत से यह मधुर, तिक्त, रूखा, कफ और पित्तनाशक होता है। नया कोदो कुरु पाक होता है, फोडे़ के रोगी को इसका पथ्य दिया जाता है।
कोदो के दानों को चावल के रूप में खाया जाता है और स्थानीय बोली में 'भगर के चावल' के नाम पर इसे उपवास में भी खाया जाता है। इसके दाने में 8.3 प्रतिशत प्रोटीन, 1.4 प्रतिशत वसा तथा 65.9 प्रतिशत कार्बोहाइड्रेट पाई जाती है। कोदो-कुटकी मधुमेह नियन्त्रण, यकृत (गुर्दों) और मूत्राशय के लिए लाभकारी है।
કોદરા એક ખડધાન્ય છે તેને સંસ્કૃતમાં કોદ્રવા (कोद्रवा:) કહે છે. તેનું વૈજ્ઞાનિક નામ પેસ્પાલમ સ્ક્રોબિક્યુલેટમ છે. આ ધાન્ય પોએસી કૂળનું મનાય છે. સામાન્ય અંગ્રેજીમાં તેને કોડા મીલેટ, કોડો મીલેટ કે કોડ્રા મીલેટ કહે છે. તમિળ ભાષામાં તેને વારાકુ કે કરુવારુકુ કહે છે. આ ધાન્યની જંગલી જાતો સમગ્ર આફ્રિકામાં ફેલાયેલી છે.
કોદરાના દાણા રાઇથી મોટા, લાલ અને ફોતરીવાળા હોય છે. કોદરાને ખડની માફક થૂંબડું થઈ અંદરથી સળી નીકળી ઉપર ડૂંડી થાય છે. કોદરાની કંઠી કાળી થાય એટલે કોદરા તૈયાર થયા ગણાય છે. તેની ચાર જાત હોય છે: રામેશ્વરી, શિવેશ્વરી, હરકોણી અને માંજર.[૧]
કોદરા બગડતા કે સડતા નથી. પ્રાચીન કાળમાં દુકાળના સમય માટે કોદરાની મોટી વખારો ભરી રાખવામાં આવતી. તે સાધારણ રીતે ગરીબ લોકોનો ખોરાક છે.[૨]
આ ધાન્ય હજી પણ આફ્રિકાનું પારંપારિક અન્ન છે. આધુનિક સંસ્કૃતિમાં ઓછા પ્રચલિત એવા આ ધાન્યમાં લોકોમાં પોષક તત્વોના સ્તરને સુધારવાની, ખોરાક સંરક્ષણ વધારવાની, ગ્રામીણ વિકાસને સહાયક થવાની અને જમીન સંરક્ષણ કરવાની ક્ષમતાઓ રહેલી છે.[૩]
પહેલાંના સમયમાં ભારતના ગુજરાતમાં આનું મોટા પ્રમાણમાં વાવેતર થતું હતું અને ગુજરાતી રસોઈમાં તેનો ઉપયોગ પણ સારા પ્રમાણમાં થતો હતો. પરંતુ છેલ્લા ૪-૫ દાયકાથી ઘઉં, ચોખાનું વાવેતર વધતાંં તેના વાવેતરમાં અને વપરાશમાં ઘટાડો આવ્યો છે.
|accessdate=, |date= (મદદ) કોદરા એક ખડધાન્ય છે તેને સંસ્કૃતમાં કોદ્રવા (कोद्रवा:) કહે છે. તેનું વૈજ્ઞાનિક નામ પેસ્પાલમ સ્ક્રોબિક્યુલેટમ છે. આ ધાન્ય પોએસી કૂળનું મનાય છે. સામાન્ય અંગ્રેજીમાં તેને કોડા મીલેટ, કોડો મીલેટ કે કોડ્રા મીલેટ કહે છે. તમિળ ભાષામાં તેને વારાકુ કે કરુવારુકુ કહે છે. આ ધાન્યની જંગલી જાતો સમગ્ર આફ્રિકામાં ફેલાયેલી છે.
કોદરાના દાણા રાઇથી મોટા, લાલ અને ફોતરીવાળા હોય છે. કોદરાને ખડની માફક થૂંબડું થઈ અંદરથી સળી નીકળી ઉપર ડૂંડી થાય છે. કોદરાની કંઠી કાળી થાય એટલે કોદરા તૈયાર થયા ગણાય છે. તેની ચાર જાત હોય છે: રામેશ્વરી, શિવેશ્વરી, હરકોણી અને માંજર.
કોદરા બગડતા કે સડતા નથી. પ્રાચીન કાળમાં દુકાળના સમય માટે કોદરાની મોટી વખારો ભરી રાખવામાં આવતી. તે સાધારણ રીતે ગરીબ લોકોનો ખોરાક છે.
આ ધાન્ય હજી પણ આફ્રિકાનું પારંપારિક અન્ન છે. આધુનિક સંસ્કૃતિમાં ઓછા પ્રચલિત એવા આ ધાન્યમાં લોકોમાં પોષક તત્વોના સ્તરને સુધારવાની, ખોરાક સંરક્ષણ વધારવાની, ગ્રામીણ વિકાસને સહાયક થવાની અને જમીન સંરક્ષણ કરવાની ક્ષમતાઓ રહેલી છે.
પહેલાંના સમયમાં ભારતના ગુજરાતમાં આનું મોટા પ્રમાણમાં વાવેતર થતું હતું અને ગુજરાતી રસોઈમાં તેનો ઉપયોગ પણ સારા પ્રમાણમાં થતો હતો. પરંતુ છેલ્લા ૪-૫ દાયકાથી ઘઉં, ચોખાનું વાવેતર વધતાંં તેના વાવેતરમાં અને વપરાશમાં ઘટાડો આવ્યો છે.
கருவரகு (Paspalum scrobiculatum) எனப்படுவது கைப்பும் இனிப்பும் கலந்த சுவையுள்ள ஒரு தானியம். இது நெடிய புல் போன்று 90 செமீ உயரம் வரை வளரக்கூடியது. பண்டைக் காலத்தில் இது தெற்காசியாவிற் பயிரிடப்பட்டுள்ளது. ஆபிரிக்காவின் அயன மண்டலப் பகுதிகளில் காட்டுத் தாவரமாக விரவிக் காணப்படுகிறது. எனினும், ஆபிரிக்காவில் இது ஒரு பாரம்பரிய உணவுப் பொருளாகும்.
மிகக் குறைவாகவே அறியப்பட்டதான இத்தாவரத்தின் தானிய மணிகள் போசாக்கு மிக்கவையாகவும் வேண்டாத பக்க விளைவுகளைத் தோற்றுவிக்காதவையாகவும் உள்ளன. கருவரகுப் பயிர்கள் நிலத்திற்கு வளம் சேர்ப்பனவாகும்.[1]
இந்தியாவில் கருவரகு மணிகள் வகை-II நீரிழிவுக்கு மருந்தாகப் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. பூச்சிக் கட்டுப்பாட்டுக்குப் பயனுள்ளதான கொழுப்பமிலங்கள் உட்படப் பல்வேறு தாவரப் பதார்த்தங்களும் இதிலிருந்து பெறப்படுகின்றன. இத்தாவரம் குறித்துப் பண்டைய சிங்களச் சோதிட நூல்களிலும் கூறப்பட்டுள்ளது.
கருவரகு (Paspalum scrobiculatum) எனப்படுவது கைப்பும் இனிப்பும் கலந்த சுவையுள்ள ஒரு தானியம். இது நெடிய புல் போன்று 90 செமீ உயரம் வரை வளரக்கூடியது. பண்டைக் காலத்தில் இது தெற்காசியாவிற் பயிரிடப்பட்டுள்ளது. ஆபிரிக்காவின் அயன மண்டலப் பகுதிகளில் காட்டுத் தாவரமாக விரவிக் காணப்படுகிறது. எனினும், ஆபிரிக்காவில் இது ஒரு பாரம்பரிய உணவுப் பொருளாகும்.
மிகக் குறைவாகவே அறியப்பட்டதான இத்தாவரத்தின் தானிய மணிகள் போசாக்கு மிக்கவையாகவும் வேண்டாத பக்க விளைவுகளைத் தோற்றுவிக்காதவையாகவும் உள்ளன. கருவரகுப் பயிர்கள் நிலத்திற்கு வளம் சேர்ப்பனவாகும்.
இந்தியாவில் கருவரகு மணிகள் வகை-II நீரிழிவுக்கு மருந்தாகப் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. பூச்சிக் கட்டுப்பாட்டுக்குப் பயனுள்ளதான கொழுப்பமிலங்கள் உட்படப் பல்வேறு தாவரப் பதார்த்தங்களும் இதிலிருந்து பெறப்படுகின்றன. இத்தாவரம் குறித்துப் பண்டைய சிங்களச் சோதிட நூல்களிலும் கூறப்பட்டுள்ளது.
ಹಾರಕವು[೧] ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯಲಾದ ಒಂದು ವಾರ್ಷಿಕ ಧಾನ್ಯ, ಜೊತೆಗೆ, ಫ಼ಿಲಿಪೀನ್ಸ್, ಇಂಡೊನೇಷ್ಯಾ, ವಿಯೆಟ್ನಾಮ್, ಥಾಯ್ಲಂಡ್, ಮತ್ತು ಪಶ್ಚಿಮ ಆಫ಼್ರಿಕಾದಲ್ಲೂ (ಇದು ಇಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿತು) ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಬಹುತೇಕ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಸಣ್ಣ ಬೆಳೆಯಾಗಿ ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ, ದಖ್ಖನ ಪ್ರಸ್ಥಭೂಮಿಯನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ (ಇಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಮುಖ್ಯ ಆಹಾರ ಮೂಲವಾಗಿ ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ). ಇದು ಬರವನ್ನು ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲ, ವಿಪರೀತ ಹವಾಮಾನದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯಬಲ್ಲ ಬೆಳೆಯಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಇತರ ಬೆಳೆಗಳು ಬದುಕುಳಿಯಲಾಗದಿರುವ ಕೃಷಿ ಮಾಡಲು ಕಷ್ಟವಾದ ಮಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಬದುಕುಳಿಯಬಲ್ಲದು, ಮತ್ತು ಪ್ರತಿ ಹೆಕ್ಟೇರಿಗೆ ೪೫೦-೯೦೦ ಕೆ.ಜಿ. ಧಾನ್ಯವನ್ನು ಪೂರೈಕೆ ಮಾಡಬಲ್ಲದು. ಹಾರಕವು ಆಫ಼್ರಿಕಾ ಮತ್ತು ಇತರೆಡೆಯ ಜೀವನಾಧಾರ ರೈತರಿಗೆ ಪೌಷ್ಟಿಕ ಆಹಾರವನ್ನು ಒದಗಿಸುವ ದೊಡ್ಡ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.
ಭಾರತದಲ್ಲಿ, ಹಾರಕವನ್ನು ಹಿಟ್ಟಾಗಿ ಬೀಸಿ ಕಡುಬಿನಂಥ ಭಕ್ಷ್ಯವನ್ನು ತಯಾರಿಸಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆಫ಼್ರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಅಕ್ಕಿಯಂತೆ ಬೇಯಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ದನಗಳು, ಆಡುಗಳು, ಹಂದಿಗಳು, ಕುರಿಗಳು, ಮತ್ತು ಸಾಕುಕೋಳಿ ಜಾತಿಗಳಿಗೆ ಪ್ರಾಣಿ ಮೇವಾಗಿಯೂ ಒಳ್ಳೆ ಆಯ್ಕೆಯಾಗಿದೆ.
ಹಾರಕವು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯಲಾದ ಒಂದು ವಾರ್ಷಿಕ ಧಾನ್ಯ, ಜೊತೆಗೆ, ಫ಼ಿಲಿಪೀನ್ಸ್, ಇಂಡೊನೇಷ್ಯಾ, ವಿಯೆಟ್ನಾಮ್, ಥಾಯ್ಲಂಡ್, ಮತ್ತು ಪಶ್ಚಿಮ ಆಫ಼್ರಿಕಾದಲ್ಲೂ (ಇದು ಇಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿತು) ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಬಹುತೇಕ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಸಣ್ಣ ಬೆಳೆಯಾಗಿ ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ, ದಖ್ಖನ ಪ್ರಸ್ಥಭೂಮಿಯನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ (ಇಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಮುಖ್ಯ ಆಹಾರ ಮೂಲವಾಗಿ ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ). ಇದು ಬರವನ್ನು ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲ, ವಿಪರೀತ ಹವಾಮಾನದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯಬಲ್ಲ ಬೆಳೆಯಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಇತರ ಬೆಳೆಗಳು ಬದುಕುಳಿಯಲಾಗದಿರುವ ಕೃಷಿ ಮಾಡಲು ಕಷ್ಟವಾದ ಮಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಬದುಕುಳಿಯಬಲ್ಲದು, ಮತ್ತು ಪ್ರತಿ ಹೆಕ್ಟೇರಿಗೆ ೪೫೦-೯೦೦ ಕೆ.ಜಿ. ಧಾನ್ಯವನ್ನು ಪೂರೈಕೆ ಮಾಡಬಲ್ಲದು. ಹಾರಕವು ಆಫ಼್ರಿಕಾ ಮತ್ತು ಇತರೆಡೆಯ ಜೀವನಾಧಾರ ರೈತರಿಗೆ ಪೌಷ್ಟಿಕ ಆಹಾರವನ್ನು ಒದಗಿಸುವ ದೊಡ್ಡ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.
Ọkànli (Paspalum scrobiculatum)
Paspalum scrobiculatum, commonly called Kodo millet or Koda millet,[1][2][3] is an annual grain that is grown primarily in Nepal (not to be confused with Ragi (Finger millet, Eleusine coracana))[4][5] and also in India, Philippines, Indonesia, Vietnam, Thailand, and in West Africa from where it originated. It is grown as a minor crop in most of these areas, with the exception of the Deccan plateau in India where it is grown as a major food source.[6] It is a very hardy crop that is drought tolerant and can survive on marginal soils where other crops may not survive, and can supply 450–900 kg of grain per hectare.[7] Kodo millet has large potential to provide nourishing food to subsistence farmers in Africa and elsewhere.
The plant is called Arikelu in the Telugu language, Varagu in Tamil, Varak (വരക്) in Malayalam, Arka in Kannada,Kodo in Hindi and Kodra in Punjabi
Kodo millet is a monocot and an annual grass that grows to heights of approximately four feet.[8] It has an inflorescence that produces 4-6 racemes that are 4–9 cm long. Its slender, light green leaves grow to be 20 to 40 centimeters in length. The seeds it produces are very small and ellipsoidal, being approximately 1.5 mm in width and 2 mm in length; they vary in colour from being light brown to a dark grey. Kodo millet has a shallow root system which may be ideal for intercropping.[7]
Paspalum scrobiculatum var. scrobiculatum is grown in India as an important crop, while Paspalum scrobiculatum var. commersonii is the wild variety indigenous to Africa.[7] The kodo millet, also known as cow grass, rice grass, ditch millet, Native Paspalum, or Indian Crown Grass originates in tropical Africa, and it is estimated to have been domesticated in India 3000 years ago.[9] The domestication process is still ongoing. In southern India, it is called varaku or koovaraku. Kodo is probably a corrupt form of kodra, a Hindi name of the plant. It is grown as an annual. It is a minor food crop eaten in many Asian countries, primarily in India where in some regions it is extremely important. It grows wild as a perennial in the west of Africa, where it is eaten as a famine food.[10] Often it grows as a weed in rice fields. Many farmers do not mind it, as it can be harvested as an alternative crop if their primary crop fails.[10] In the Southern United States and Hawaii, it is considered to be a noxious weed.[11]
Kodo millet is propagated from seed, ideally in row planting instead of broadcast sowing. Its preferred soil type is a very fertile, clay-based soil. Var. scrobiculatum is better suited to dried conditions than its wild counterpart, which requires approximately 800–1200 mm of water annually and is well suited to sub-humid aridity conditions.[12][7] With very low competition from other plants or weeds for nutrients, it can grow well in poor-nutrient soils. However, it does best in soils supplemented with a general fertilizer.[7] The recommended dose for optimal growth is 40 kg of nitrogen plus 20 kg of phosphorus per hectare. A case study in India's Rewa district in 1997 showed a 72% increase in kodo millet grain yields as opposed to no fertilizer. Lodging issues may accompany this. (Please see section "Other farming issues").[13] Kodo millet prefers full light for optimal growth, but can tolerate some partial shading. Its ideal temperature for growth is 25-27 °C. It requires four months until maturity and harvesting.[7]
The kodo millet is prone to lodging at maturity, causing loss of grain.[13] To prevent this, limited fertilization is recommended. While plenty of fertilizer dramatically improves yields, there is the risk of lodging accompanying vigorous growth. A good balance is applying 14–22 kg of nitrogen. Lodging also occurs due to heavy rains.[14] Kodo millet is harvested by cutting the stalk of the grass and allowing it to dry in the sun for a day or two. It is then ground to remove the husk. Weather dependency is a major issue related to proper harvesting and storage. Additionally, threshing on roads damages the grains, and husking is a very time-consuming process. Kodo millets are believed by farmers to be the toughest grain to de-husk.[15]
The kodo millet can survive well on marginal soils; var. scrobiculatum requires very little water in order to grow, and thus has very good drought tolerance.[7] It can be cultivated without an irrigation system. Farmyard manures provide adequate nutrients in terms of adding fertilizer, but kodo millets can still survive on low-nutrient soils. The wild variety is better suited to wetter conditions, and can tolerate flooded areas and swampy ground.[7]
Paspalum ergot is a fungal disease to which kodo millet is susceptible. Hardened masses of this fungus, called sclerotia, will grow in place of the millet grain.[7] These compact fungi growths contain a chemical compound that is poisonous to humans and livestock if consumed, and potentially fatal. It causes damage to the central nervous system, causing excitability in animals and eventually loss of muscle control. If the symptoms are caught early and the animals are removed from the infected food, they have a good chance of recovery. Cleaning the seeds by winnowing them before storage may remove the fungal spores.[7]
Insect pests include:[16]
In India, kodo millet is ground into flour and used to make pudding.[7] In Africa it is cooked like rice. It is also a good choice for animal fodder for cattle, goats, pigs, sheep, and poultry.[11] In Hawaii, var. scrobiculatum is found to grow well on hillside slopes where other grasses do not flourish. It has the potential to be grown as a food source on hillside farms.[11] It may also have potential to be used as grass ties on hillside plots to prevent soil erosion, while also providing a famine food as a secondary purpose. It has been noted that it makes a good cover crop.[7]
Kodo millet is a nutritious grain and a good substitute to rice or wheat. The grain is composed of 11% of protein, providing 9 grams/100 g consumed.[18] It is an excellent source of fibre at 10 grams (37-38%), as opposed to rice, which provides 0.2/100 g, and wheat, which provides 1.2/100 g. An adequate fibre source helps combat the feeling of hunger. Kodo millet contains 66.6 g of carbohydrates and 353 kcal per 100 g of grain, comparable to other millets. It also contains 3.6 g of fat per 100 g. It provides minimal amounts of iron, at 0.5/100 mg, and minimal amounts of calcium, and 27/100 mg.[18] Kodo millets also contain high amounts of polyphenols, an antioxidant compound.[19]
If fertilizer is available, supplemented nitrogen and phosphorus in limited amounts can increase yields dramatically. Before applying fertilizer, soil pH tests should be used to make sure it ideal for proper nutrient uptake. While pH levels can vary across fields, a few may be able to appropriate a rough guess. If pH levels are not suitable, fertilizer cannot be taken up by plants and will be wasted. Planting kodo millet in rows, instead of broadcasting the seeds, will increase yields and make weeding easier. Kodo millet will grow on marginal soils, but only if it has little competition from weeds.[19] Finally, proper cleaning of the seeds by wind winnowing will help prevent the sclerotia of fungal diseases being consumed accidentally.[7] Kodo millet seeds can be obtained from the International Crop Research Institute for the Semi-Arid Tropics [20]
Paspalum scrobiculatum, commonly called Kodo millet or Koda millet, is an annual grain that is grown primarily in Nepal (not to be confused with Ragi (Finger millet, Eleusine coracana)) and also in India, Philippines, Indonesia, Vietnam, Thailand, and in West Africa from where it originated. It is grown as a minor crop in most of these areas, with the exception of the Deccan plateau in India where it is grown as a major food source. It is a very hardy crop that is drought tolerant and can survive on marginal soils where other crops may not survive, and can supply 450–900 kg of grain per hectare. Kodo millet has large potential to provide nourishing food to subsistence farmers in Africa and elsewhere.
The plant is called Arikelu in the Telugu language, Varagu in Tamil, Varak (വരക്) in Malayalam, Arka in Kannada,Kodo in Hindi and Kodra in Punjabi
Paspalum scrobiculatum, l'herbe à épée ou millet kodo, est une espèce de plantes monocotylédones de la famille des Poaceae, sous-famille des Panicoideae, originaire des régions tropicales d'Afrique, d'Asie et d'Australasie.
Ce sont des plantes herbacée annuelles ou vivaces, aux tiges (chaumes) dressées ou géniculées ascendantes, pouvant atteindre 150 cm de long. L'inflorescence est composée de racèmes. Cette espèce est cultivée comme céréale secondaire, en particulier sur le plateau du Deccan en Inde, mais aussi aux Philippines, en Indonésie, au Viêt Nam, en Thaïlande et en Afrique de l'Ouest. C'est une plante très rustique, tolérante à la sécheresse, apte à survivre sur des sols pauvres là où d'autres cultures ne seraient pas viables, et capable de produire de 450 à 900 kg de grains à l'hectare[3].
Paspalum scrobiculatum est une plante herbacée, annuelle ou vivace, qui peut atteindre 150 cm de haut[4]. Les chaumes, trapus, dressés, glabres, sont légèrement bulbeux à la base. Les feuilles présentent une gaine comprimée de 7-14 cm de long, glabre ou avec des poils clairsemés au collet, une ligule membraneuse, très courte, 1 mm de long, mais avec une rangée dense de poils juste derrière, et un limbe plat, scabre, de 12 à 40 cm de long sur 3 à 12 mm de large, vert clair, glauque sur la face supérieure[5]. Le système racinaire est peu profond et peut être idéal pour les cultures intercalaires[3].
L'inflorescence se compose de quatre à six racèmes, alternes, et distants, de 4 à 9 cm de long. Leur axe, villeux à la base, parfois pileux à l'aisselle, fait de 4 à 9 cm de long. Les épillets appariés, largement elliptiques, imbriqués, glabres, ont de 2 à 2,5 mm de long. La deuxième glume et la lemme stérile présentent 3 nervures. La lemme fertile, indurée, est finement piquée. Le fruit est un caryopse (ou grain), comprimé-elliptique, très petit (environ 2 mm de long sur 1,5 de large) et de couleur brun clair à gris foncé[5],[3].
Le millet kodo peut très bien survivre sur des sols marginaux ; la variété scrobiculatum nécessite très peu d'eau pour croître, et a donc une très bonne tolérance à la sécheresse[3]. Il peut être cultivé sans système d'irrigation. Les engrais de ferme fournissent des nutriments adéquats en termes de fertilisation, mais les millets kodo peuvent encore survivre sur des sols à faible teneur en nutriments. La variété sauvage est mieux adaptée aux conditions plus humides, et peut tolérer les zones inondées et les sols marécageux[3].
Paspalum scrobiculatum préfère la pleine lumière pour une croissance optimale, mais cette plante peut tolérer une ombre partielle. Sa température idéale de croissance est de 25 à 27 °C. Il faut quatre mois pour atteindre la maturité et le stade de la récolte[3].
L'ergot du Paspalum est une maladie fongique due à un champignon ascomycètes (Claviceps paspali) à laquelle le millet kodo est sensible. Les masses durcies de ce champignon, appelés sclérotes, se développent à la place des grains[3]. Ces champignons compacts produisent une substance chimique toxique en cas d'ingestion pour l'homme et le bétail, et potentiellement mortelle. Elle cause des dégâts au système nerveux central, provoquant l'excitabilité chez les animaux et finalement la perte de contrôle musculaire. Si les symptômes sont détectés tôt et que les animaux sont éloignés des aliments infectés, ils ont de bonnes chances de se rétablir. Le nettoyage des graines par vannage avant leur stockage peut éliminer les spores fongiques[3].
L'espèce Paspalum scrobiculatum a été décrite pour la première fois par Linné et publiée dans son Mantissa Plantarum. Generum Editionis vi et Specierum Editionis ii. en 1767.
Paspalum scrobiculatum est une espèce polymorphe, mais présentant des variations assez continues, si bien qu'elle est considérée par certains auteurs comme un complexe d'espèces apomictiques[6]. Certaines variantes reconnaissables ont parfois reçu un statut spécifique (par exemple Paspalum scrobiculatum (stricto sensu) représentant la forme annuelle cultivée, Paspalum commersonii et Paspalum orbiculare, formes adventices vivaces, et Paspalum polystachyum, forme particulièrement robuste[5]), ou variétal (Paspalum scrobiculatum var. orbiculare (G. Forster) Hackel, Paspalum scrobiculatum var. scrobiculatum et Paspalum scrobiculatum var. bispicatum Hackel[6]).
Selon Catalogue of Life (4 décembre 2017)[7] :
Selon Tropicos (4 décembre 2017)[1] (Attention liste brute contenant possiblement des synonymes) :
Paspalum scrobiculatum var. scrobiculatum est la variété cultivée en Inde où elle est une culture importante, tandis que Paspalum scrobiculatum var. commersonii est la variété sauvage indigène en Afrique[3]. Le millet kodo est originaire d'Afrique tropicale, et on estime qu'il a été domestiqué en Inde il y a 3000 ans[8]. Le processus de domestication est toujours en cours. Dans le sud de l'Inde, la plante est appelée kodo ou kodra, et est cultivée comme une plante annuelle. Il s'agit d'une culture alimentaire mineure consommée dans de nombreux pays asiatiques, principalement en Inde où, dans certaines régions, elle est extrêmement importante. Il pousse à l'état sauvage comme plante vivace dans l'ouest de l'Afrique, où elle est consommée comme aliment de famine[9]. Cette espèce est souvent une mauvaise herbe dans les rizières. De nombreux agriculteurs ne s'en préoccupent pas, car ils peuvent la récolter en tant que culture de remplacement en cas d'échec de leur culture primaire[9]. Dans le sud des États-Unis et à Hawaï, elle est considérée comme une mauvaise herbe nuisible[10].
Le millet kodo est une plante multipliée à partir de graines, semées idéalement en lignes plutôt qu'à la volée. Elle préfère les sols très fertile à base d'argile. La variété scrobiculatum est mieux adaptée aux conditions de sécheresse que son parent sauvage, qui nécessite une pluviométrie d'environ 800 à 1 200 mm par an et est bien adaptée à des conditions d'aridité sub-humide[11],[3].
Si des engrais sont disponibles, l'apport d'azote et de phosphore en quantité limitée peut augmenter considérablement le rendement. Avant d'appliquer l'engrais, le pH du sol doit être tester pour s'assurer qua sa valeur est adaptée pour une bonne absorption des nutriments. Si le niveau du pH ne convient pas, l'engrais est mal absorbé par les plantes et risque d'être gaspillé.
Cependant, une fertilisation trop importante peut entraîner des problèmes de verse consécutifs à une croissance vigoureuse[12]. Pour éviter la verse, une fertilisation limitée est recommandée. Un bon équilibre est d'appliquer 14 à 22 kg d'azote. La verse peut aussi se produire après de fortes pluies[13].
Le semis en lignes, plutôt qu'à la volée, permet d'augmenter le rendement et facilite le désherbage[14].
Si la concurrence pour les nutriments du fait d'autres plantes cultivées ou de mauvaises herbes, est très faible, elle peut pousser correctement dans des sols pauvres en éléments nutritifs. Cependant, elle réussit mieux dans les sols enrichis par un engrais complet[3]. La dose recommandée pour une croissance optimale est de 40 kg d'azote plus 20 kg de phosphore à l'hectare. Une étude de cas dans le district indien de Rewa en 1997 a montré une augmentation de 72 % des rendements en grains de millet kodo par rapport à une culture sans apport d'engrais.
Le millet kodo est récolté en coupant les tiges et en laissant la plante sécher au soleil pendant un jour ou deux. Les graines sont ensuite broyées pour enlever l'enveloppe. La dépendance aux conditions météorologiques est un problème important qui conditionne une bonne récolte et le stockage ultérieur. De plus, le battage sur les routes endommage les grains et le décorticage prend beaucoup de temps. Le millet kodo est considéré par les agriculteurs indiens comme le grain le plus dur à décortiquer[15].
En Inde, le millet kodo est moulu en farine et utilisé pour faire du poudding[3]. En Afrique, on le fait cuire comme le riz.
Un bon nettoyage des graines par vannage aide à prévenir la consommation accidentelle de sclérotes. Des graines de millet kodo peuvent être obtenues auprès de l'Institut international de recherche sur les cultures des zones tropicales semi-arides (International Crop Research Institute for the Semi-Arid Tropics)[16].
Le millet kodo est un grain nutritif et un bon substitut du riz ou du blé. Le grain contient 11 % de protéines[17]. C'est une excellente source de fibres à 10 grammes (37 à 38 %), par opposition au riz, qui fournit 0,2 g pour 100 g, et le blé, qui fournit 1,2 g pour 100 g. Une source de fibres adéquate aide à combattre la sensation de faim. Le millet kodo contient 66,6 g de glucides et 353 kcal pour 100 g, valeurs comparables à celles d'autres millets. Il contient également 3,6 g de matières grasses pour 100 g. Il fournit des quantités minimales de fer, à 0,5 mg pour 100 g, et des quantités minimales de calcium, et 27 mg/100 g[17]. Le millet kodo contient également des quantités élevées de polyphénols, composés antioxydants[14].
Paspalum scrobiculatum fournit aussi un bon fourrage pour les bovins, les chèvres, les porcs, les moutons et la volaille[10]. A Hawaï, la variété scrobiculatum se développe bien sur les pentes des collines où les autres graminées ne s'épanouissent pas. Il peut aussi être cultivé comme source de nourriture dans les fermes à flanc de coteaux.
Paspalum scrobiculatum peut également être planté sur les parcelles en pente pour empêcher l'érosion du sol, tout en fournissant un aliment de famine comme objectif secondaire. On a noté que cette plante pouvait constituer un bon couvert végétal[3]
Paspalum scrobiculatum, l'herbe à épée ou millet kodo, est une espèce de plantes monocotylédones de la famille des Poaceae, sous-famille des Panicoideae, originaire des régions tropicales d'Afrique, d'Asie et d'Australasie.
Ce sont des plantes herbacée annuelles ou vivaces, aux tiges (chaumes) dressées ou géniculées ascendantes, pouvant atteindre 150 cm de long. L'inflorescence est composée de racèmes. Cette espèce est cultivée comme céréale secondaire, en particulier sur le plateau du Deccan en Inde, mais aussi aux Philippines, en Indonésie, au Viêt Nam, en Thaïlande et en Afrique de l'Ouest. C'est une plante très rustique, tolérante à la sécheresse, apte à survivre sur des sols pauvres là où d'autres cultures ne seraient pas viables, et capable de produire de 450 à 900 kg de grains à l'hectare.
Paspalum scrobiculatum là một loài thực vật có hoa trong họ Hòa thảo. Loài này được Carl von Linné mô tả khoa học đầu tiên năm 1767.[1]
.jpg)
.jpg)
Paspalum scrobiculatum là một loài thực vật có hoa trong họ Hòa thảo. Loài này được Carl von Linné mô tả khoa học đầu tiên năm 1767.
鸭乸草（学名：Paspalum scrobiculatum），又名鸭姆草，为禾本科雀稗属下的一种一年生草本作物。印度为其主要种植地，此外也见于印尼、越南、泰国等南亚、东南亚国家。它特别耐旱，每公顷可产出450–900千克的粮食。[1]
|access-date=中的日期值 (帮助) 
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 鸭乸草（学名：Paspalum scrobiculatum），又名鸭姆草，为禾本科雀稗属下的一种一年生草本作物。印度为其主要种植地，此外也见于印尼、越南、泰国等南亚、东南亚国家。它特别耐旱，每公顷可产出450–900千克的粮食。
分類（APG III） 界 : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物 Angiosperms 階級なし : 単子葉類 Monocots 階級なし : ツユクサ類 Commelinids 目 : イネ目 Poales 科 : イネ科 Poaceae 亜科 : キビ亜科 Panicoideae 連 : キビ連 Paniceae 属 : スズメノヒエ属 Paspalum 種 : スズメノコビエ P. scrobiculatum 学名 Paspalum scrobiculatum L. 和名 スズメノコビエ スズメノコビエ Paspalum scrobiculatum L. は、イネ科植物の1種である。日本では普通に見られる野草として扱われるのに対し、インドでは雑穀の1つとして栽培されている。なお、スズメノコビエを雑穀として見た時は、コドやコドミレットやコドラと呼ばれることもある。
スズメノヒエに似て、毛が少なくやや小作りな植物。日本では山野に見られるものであり、雑草として生育することもないものである。
しかしインドではイネ栽培地での雑草として出現し、またこれを雑穀の1つとして栽培しており、コドなどと呼ばれる。これはイネ栽培に伴う雑草が栽培種に取り込まれた具体例とされることがある。食用・飼料用に使われるが、時に有毒で人や家畜に被害を与える。
多年生の草本[1]。草丈は40-80cm。匍匐枝はなく、茎は束状に生じるが、このときこれらが1つの平面に並ぶ特徴がある。葉は平らで長さ7-25cm、幅は3-7mm、時に10mmになる。葉鞘の口部には少数の毛があるが、ほとんどの葉は無毛。ただし最下部の葉身と葉鞘には多少の毛が見られることもある。
花期は8-10月。花茎はやや斜めに伸び上がり、先端近くに3-6本の総（小穂のつく枝）を出す。総はやや間を開け、左右交互に出る。主軸との分岐点に数本の長毛があるが、それ以外には無毛。総の軸下面に小穂を2列ないし3列にすき間無くつける。
小穂は楕円形から倒卵状楕円形で長さ2-2.5mm、淡緑色で普通は無毛。第1包穎はなく、第2包穎は小穂と同大で軸側にあって膨らむ。第1小花の護穎も同大で扁平、3-5脈を持つ。第2小花の護穎は革質で光沢があり、縁が内に巻き、果実が熟すと褐色になって果実を包んで落ちる。
スズメノコビエのほぼ全草。
スズメノコビエの小穂が並んでいる様子。
スズメノコビエの小穂を、さらに拡大した写真。
日本では東海道以西の本州から四国、九州、琉球列島に生える。国外では旧世界の熱帯域、およびその周辺地域とオーストラリアに産する[2]。これらの分布はいずれも在来のもので、帰化ではないようである[3]。
日本では野外の草原や疎林に生える。やや湿ったところを好むとされる[4]。ただし日本以外での生育環境はより多様である。インドでは下記のように栽培もされるが、同時に水田雑草として出現する系統もある[5]。タイでは河川や泥湿地を覆うように広がるものもある[6]。
もっともよく似ているのはスズメノヒエで、全体的にも細部でもよく似ている。相違点としては全体に毛が多いこと（本種はほぼ無毛）や、小穂が本種より大きいこと、それに第2小花が熟して黄色くなる（本種では褐色になる）点などが挙げられる[7]。
本種のタイプ標本はインド産の栽培品をスウェーデンで栽培したものである。そのためもあり、形質の判断に混乱が見られ、分類上の混乱も見られた[8]。
長田(1993)は上記学名の元に論じ、特に変種等については触れていない。また本種のシノニムとして以下のものを挙げている。
Ylistは本種の学名について広義では冒頭のものを認め、狭義では P. scorbiculatum var. orbiculare としている。
Norsaengsri & Chantaranothai, (2008)では、以下の2つをシノニムとして挙げている。
その上で、彼らはタイ産の本種を以下のような変種に分けている。
これによると、日本産のものは var. commersonii であり、それ以外の変種はいずれも熱帯域に分布を持つ。
日本では雑草にすらならない野生植物である。
熱帯域では農地に出現する例もあり[9]インドでは特に水田雑草として出現する[10]。
さらにインドでは雑穀としてこの種を栽培する地域があり、これをコド Kodo あるいはコドミレット kodo millet（millet は雑穀のこと）あるいはコドラ kodra と呼ぶ。この種を雑穀として栽培するのは世界でこの地域だけである[11]。
コドは主にインド南部・東部で栽培され、非常にやせた土地、軽い土壌でも栽培できる。食用とする場合、まず穎がついたままのものを短時間水煮し、それを乾燥させるというパーボイルド加工が行われ、そののちに炊飯かおねりを作って供される[12]。
コドは少なくとも3000年前にはラジャスターン州やマハーラーシュトラ州で栽培が始まっていたことが遺跡からの出土により確認されている。現在では北はウッタル・プラデシュやバングラデシュから南はケーララやタミルナドゥにわたる地域で栽培されている。それらの地域では他に Vagau、haraka、arakaru とも呼ばれる。小粒の雑穀の中では、この種は面積あたりの収穫量が最も大きい。3-4ヶ月で成熟に達する[13]。
コドは毎年定期的に栽培されるものではなく、たとえばこの種を栽培するインド・カルナカタ州の農家では複数の雑穀を常に所有しており、その年の降水状況に応じて栽培する雑穀の種を決めるという。本種は水田からより乾燥に強い雑穀の条件の間の範囲で栽培が行われている[14]。
この種が栽培植物になった経緯としては、これが元来はイネ栽培に付随する雑草であり、そのような雑草に見られることがあるイネへの擬態を経て、栽培されるに至ったとの考えがある。上記のように、この種はインドにおいて、現在でも単なる雑草、あるいはイネ栽培の雑種として生育している。これらについて調べたところ、イネ随伴雑草の型が単なる雑草型と栽培型の中間的な形態を示し、この仮説を支持する。栽培の起源については単一の発生があって伝搬したとする説と複数箇所で独自に成立したとする説がある[15]。
コドの殻と葉は毒性を持つことがあり、これは往々にして多量の降雨によって起きると言われた。そのような場合、穀粒を1年以上にわたって慎重に保存する、あるいは一晩の間水牛の糞の中におくなどの方法で毒消しをした後で脱穀し、茹でて上澄みを処分した後に食べる。このように貧困地域では消費されている。
この毒性のある穀物をうっかり食しても、区別できるような特別な味はなく、数時間後に寝入る（幻覚等は現れない）、震え、目がくらむなど、個人によって様々な症状が出る。このような症状は1-3日続き、その後は完全に回復する。嘔吐や疝痛も時に現れる。牛ではより重篤で、震えや間代性痙攣、昏睡から時には死に至る[16]。
この症状は時に Kodua poisoning と呼ばれる。原因については未だに確実な判断は出ていないが、一説には一部のコウジカビが生産するマイコトキシン（カビが出す毒）の一つであるシクロピアゾン酸(CPA)ではないかとされる。この穀物にはコウジカビ属の Aspergillus tamarii と A. flavus が感染することが知られており、この2種共にCPAを生産することが知られる[17][18]。
