Włośnica zielona, dziki ber (Setaria viridis) – gatunek roślin jednorocznych należący do rodziny wiechlinowatych. W polskiej florze archeofit pospolicie występujący na całym niżu i w niższych położeniach górskich.
Morfologia
- Pokrój
- Tworzy gęste kępy.
- Łodyga
-
Źdźbła cienkie, podnoszące się, u nasady rozgałęzione, dorasta od 5-40 cm. Źdźbło rozszerzające się w górnej części i szorstkie. Część pomiędzy pochwą liściową a blaszką jest okryta cienkimi i długimi włosami.
- Liście
- Lancetowate, równowąskie, z niebieskim nalotem, z rzęskami przy pochwach. Górna część blaszki liściowej szorstka, dolna – mniej szorstka.
- Kwiaty
-
Kłoski o długości do 2,3 mm, zebrane w zbitą wiechę walcowatego kształtu. Wiecha jest trochę zwisająca i w dolnej części nieco przerywana. Oś kłoska owłosiona, pod kłoskiem szorstkie szczeciny o długości 5-10 mm, barwy zielonej lub fioletowej. Kwitnie od lipca do września. Druga plewa zakrywa całkowicie plewkę dolną , która jest nieco wydęta i pokryta poprzecznie niewielkimi guzkami. Kłoski odpadają od wiechy w całości.
- Owoc
- Zielone (również po dojrzeniu) ziarniaki.
Biologia i ekologia
Roślina rosnąca jako pospolity chwast w ogrodach i na polach uprawnych oraz na odłogach. Lubi gleby piaszczyste, świeże. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Panico-Setarion[2].
Zastosowanie
Dawniej włośnica zielona, jak również włośnica sina były uprawiane jako rośliny zbożowe – z ziarniaków robiono kaszę[3].
Przypisy
Bibliografia
- Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński, Bogumił Pawłowski: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
- Katalog chwastów
.jpg)
.jpg)
.jpg)
