La sfagnoj aŭ torfmuskoj estas genro de muskoj. Ili apartenas al la briofitoj en la pli vasta senco. La plej multaj el ili kreskas en nutraĵmalriĉaj, acidaj habitatoj. Pro la detruo de la vivejoj de la sfagnoj fare de la homoj, ili estas tre minacataj.
La sfagnoj malsamas al aliaj briofitoj laŭ diversaj punktoj. Ilia protonemo konsistas ne el plektaĵo el ĉelaj fibroj, sed aspektas kiel talo. La gametofito estas nedisigita trunketo, kiu havas flankajn branĉojn kaj je la pinto „apikalan bruĝonon“. L plantoj formortas je la bazo kaj kreskas je la pinto (apikalo). La folioj ne havas ripojn. La folioj sidas plej ofte spiralforme en 2/5-divergenco kaj ili konsistas el senklorofilaj, vivantaj klorocitoj kaj malplenaj, mortaj hialocitoj. La flankaj branĉoj staras en faskoj je ĉiu kvara tiga folio kaj estas duope ĝis sepope. Rizoidoj mankas. La sporogono estas sentigaa, sed ĝi sidas sur tigeca plilongigo de la gametofitoj (pseŭdopodio). La kapsulo ne havas n peristomo kaj falfermiĝas ĉe subatmosfera premo per aŭskultebla sono pro forigo de la kovraĵo. En la kapsulo la arkesporo pligrandas ol la kolumelo. La anteridioj havas rondan formon kaj malfermiĝas sen ĉapo.
El la haploidaj majozosporoj elkreskas unue fadenforma protonemo. Por povi fari tion la sfagnoj bezonas mikozizon, kiu donas la necesajn nutraĵojn (precipe nitrogeno). La protonemo kreska al horizontala talo je kies malsupra flanko estas fadenecaj radiketoj (rizoidoj). Sur tiu talo kreskas poste la tipa muskoplanto (gametofito).
La gametofito konsistas el unu trunketo kaj palmeca krono (aŭ roseto), sub ĝi estas pluraj verticiloj. La epidermo de la trunko konsistas el mortaj perforataj ĉeloj, kiuj ensuĉas akvon pere de kapilara efiko. La folietoj konsistas el reto de kloroplasthavaj oblongaj ĉeloj (klorocitoj), inter kiuj ankaŭ sidas perforitaj ĉeloj, la hialocitoj. Pro tiu konstruo sfagnoj povas ensorbas enorman kvanton da akvo. Sfagno-muskoj povas formorti je la bazo, tiel ke el disbranĉita planto fariĝas multajn unuopajn plantojn.
La anteridioj (ujoj de masklaj ĉeloj) sidas en la foliakseloj de speciale kolorigitaj kaj formitaj branĉoj kaj estas kun longaj tigoj. La inaj arĥigonioj sidas je la pintoj de la flankbranĉoj.
Post la fekundiĝo kreskas sporofito, kiu konsistas el dikiĝinta piedo, malonga tigo kaj kapsulo. Ĝi dependas kiel ĉe aliaj muskoj de gametofitoj koncerne sia nutrado. La sporofito estas lavata de pseŭdopiedo (pseudopodium), kiun estas formita de gametofitoj. La arĥsporo) estas formita ne el la ekstera tavolo de la sporkapsulo (endotecio), sed de internaj ĉeloj de la ekstera tavolo (amfitecio).
Sfagnoj estas alterhumidaj plantoj, kiuj gravas por la estiĝo de Intermarĉoj kaj pluvmarĉoj. Ili ege bone adaptiĝis al tiaj kreskejoj. La sfagnoj ekzistas jenaj avantaĝojn kompare al ilia konkurencoj:
Sfagnoj reduktas ilian metabolado en sekaj tempoj je minumumo. Se tiam pluvas, la plantoj kapablas stoko grandan kvanton da akvo en iliaj rezervoĉeloj (hialinoĉeloj). Ili kapablas stoki pli ol la 30-oblo de ilia sekmaterialo je akvo. La ĉelo de la planto kondutas kiel ŝvelkorpoj.
Sfagnoj signife resondecas pri la ekstremaj vivokondigĉoj en la pluvmarĉoj. Ĉar ĝi ne havas radikojn, ĝi nutriĝas de pluvakvo kaj en ĝi estantaj nutraĵoj, kiujn ĝi stokas. Per tio sfagno adsorbas la nutraĵojn el sia ĉirkaŭo kaj la acideco kreskas. pro la oksigenmanko en la marĉo la organika substanco ne aŭ nur parte malkombiniĝas kaj informas nin pri la pasinteco – do ankaŭ la marĉomumioj, kies haŭto kaj haroj estas konservitaj pro la tanino. Mankas destruantoj, kiuj malkombinas tiuj partoj. Sen la acida medio la kadavroj jam delonge malkombiniĝis de detruantoj.
Sfagnoj estas uzata de hortkukulturaj entreprenoj kaj en flortero por plibonigi la kapablon stoki akvon. Krome sfagnoj servas kiel enpakmaterialo kaj brulaĵo.
Ankaoraŭ en stato de eksperimentado estas la kultivado de sfagno (sfagnokultivado aŭ torfkultivado) kiel anstaŭaĵo de nature kreskinta torfo.
La vivejo de sfagnoj estas nutraĵmalriĉaj, acidaj malsekejoj apud aŭ en akvejoj, precipe en marĉoj, abraroj kaj ombraj rokaĵoj. Sfagnoj mankas preskaŭ komplete en tropika pluvarbaro, en dezertoj kaj stepoj.
Krom en Antarktiko sfagnoj troviĝas sur ĉiu kontinento, precipe en borealaj regionoj, sed ankaŭ en pli malvarmaj, malsekaj montaraj regionoj kaj en regionoj kiuj estas influataj de maroj. En la tropikoj ili vivas preskaŭ nur en montaraj regionoj.
La plej granda parto de la kreskoregionoj traviĝas en la norda hemisferokaj tie precipe en la grandaj marĉaj regionoj de malvarmaj kaj varmaj moderaj klimatzonoj de Nordeŭropo,Azio kaj Nordameriko. La plej norda disvastigejo estas Gronlando, [[Alasko], la duoninsulo Tajmiro, Svalbardo kaj la nordo de Skandinavio trans la polara cirklo. La suda disvastigejo estas ĝis la 40° norda latitudo, en la sekaj regionoj de Mezazio ĝis 50 aŭ eĉ 60° norda latitudo.
Plua granda arealo estas de Kamĉatko trans [[Japanio], Manĉurio, la sudĉinaj montaraj arbaroj, Vjetnamio, la Filipinoj, la indoneziaj insuloj Sumatro kaj Javo trans la Ekvatoro suden. Ankaŭ en la montaraj arbaroj de Aŭstralio kaj Novzelando ekzistas tiuj specioj.
La nordamerika kreskoregiono entendiĝas de la norda boreala zono suden ĝis Florido kaj mezamerikaj montaroj. Pliaj regionoj, kie troviĝas sfagnoj, estas la montaroj en Gujano kaj Brazilo, en la Andoj eĉ ĝis Fajrolando.
En Afriko sfagnoj kreskas en la regiono de la atlasa montaro kaj de la niĝera delto en okcidenta Afriko. Krome sfagnoj troviĝas en orienta Afriko de la Kilimanĝaro kaj la aliaj montaraj masivoj en la Granda Rifto ĝis la iama kabprovinco Sudafriko. Ankaŭ Madagaskaro estass kreskoregiono de sfagnoj.
Depende de la fonto oni kalkulas kun 150 ĝis 300 specioj, kiuj estas dividitaj en naŭ sekcioj. En Eŭropo hejmiĝas ĉ. specioj.
En Germanujo troviĝas jenaj specioj:
pro la detruo de iliaj vivejoj la sfagnoj estas fort minacataj. Ili troviĝas parte en la Ruĝa listo de la minacataj specioj de la monda naturprotekta unio IUCN kaj la unuopaj ŝtatoj. IUCN rigardas Sphagnum novo-caledoniae kiel minacata.
La sfagnoj aŭ torfmuskoj estas genro de muskoj. Ili apartenas al la briofitoj en la pli vasta senco. La plej multaj el ili kreskas en nutraĵmalriĉaj, acidaj habitatoj. Pro la detruo de la vivejoj de la sfagnoj fare de la homoj, ili estas tre minacataj.
