Multimedia w Wikimedia Commons Wyrak upiorny[5], wyrak upiór[6] (Tarsius tarsier) – gatunek naczelnego ssaka z rodziny wyrakowatych (Tarsiidae).
Występowanie
Lasy Celebesu oraz okolicznych wysp: Sangihe, Peleng i Salayer. Obserwowano go również w ogrodach podmiejskich.
Charakterystyka
Długość ciała 12–14 cm, ogona 23–26 cm (n = 1 ♂♀); masa ciała samców 103 g, samic 98 g[7]. Dzięki bardzo długim nogom to niewielkie zwierzę może skakać między drzewami na odległość 6 m (przy długości ciała ok. 20 cm). Jest spokrewniony z wyrakiem sundajskim. Jego ogon jest prawie dwukrotnie dłuższy, niż całe jego ciało, które ma 15 cm. Zwierzę aktywne głównie nocą, owadożerne. Żyje w grupach rodzinnych. Śpi zawsze z jednym okiem otwartym. Jego oczy mają ponad 3 cm średnicy i są wielkości jego mózgu.
Taksonomia
Wyrak upiór jest opisywany najczęściej pod naukową nazwą Tarsius spectrum Pallas, 1779. Zdaniem Wilsona i Reedera[3] oraz specjalistów IUCN[2], zgodnie z zasadami nomenklatury zoologicznej pierwszeństwo ma nazwa Tarsius tarsier (Erxleben, 1777).
Przypisy
-
↑ Tarsius tarsier, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
-
↑ a b c d e f g h i j k M. Shekelle, A. Salim 2008, Tarsius tarsier [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016 [online], wersja 2016-2 [dostęp 2016-11-19] (ang.).
-
↑ a b c d e f g h i Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Tarsius tarsier. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 24 lutego 2010]
-
↑ Tarsius spectrum, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.) [dostęp 24 lutego 2010]
-
↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński, W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 36. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.)
-
↑ K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, B. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 424, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
-
↑ M. Shekelle, S. Gursky-Doyen, M.C. Richardson: Family Tarsiidae (Tarsiers). W: R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, D.E. Wilson: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 3: Primates. Barcelona: Lynx Edicions, 2013, s. 258. ISBN 978-84-96553-89-7. (ang.)
Bibliografia
- Sean Flannery: Spectral Tarsier (Tarsius spectrum) (ang.). The Primata. [dostęp 12 maja 2008].
