Prior to being classified in their own order, Scandentia, tree shrews were placed either in the Order Insectivora or in the Order Primates. Considered primitive primates, they were popular experimental subjects in neurobiology and neuroanatomy. Tree shrews were "considered ideal subjects to gain insight into the organization of the early primate visual system" (German Primate Center). Anathana ellioti, rare in the wild and in captivity, is of no economic importance to humans (Chorazyna and Kurup 1975).
Positive Impacts: research and education
None known
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Perception Channels: tactile ; chemical
Indian tree shrews are omnivorous. They eat insects such as caterpillars, flying ants, and butterflies as well as earthworms and fruit (such as wild berries). They have also been observed eating the fruit of Lantana camara, a common thorny shrub. Anathana ellioti only occasionally uses its hands when eating insects and fruit. Indian tree shrews spend much of their morning and evening hours foraging for food. Foraging is always solitary (Chorazyna and Kurup 1975).
Animal Foods: insects; terrestrial worms
Plant Foods: fruit
Primary Diet: omnivore
Indian or Madras tree shrews are found on the Indian subcontinent south of the Ganges River (Roonwal and Mohnot 1977). Three subspecies are recognized according to their specific geographic range. Anathana ellioti ellioti inhabits the Eastern Ghats and the Shevaroy Hills of Southern India (Waterhouse 1850 in Roonwal and Mohnot 1977). Anathana ellioti pallida is found in Central India primarily in Madhya Pradesh and Raipur northwest of the Ganges River (Lyon 1913 in Roonwal and Mohnot 1977), and Anathana ellioti wroughtoni lives in Western India in the Satpura Range and the Dangs near Bombay (Lyon 1913 in Roonwal and Mohnot 1977).
Biogeographic Regions: oriental (Native )
Indian tree shrews have been sighted in moist to semi-moist deciduous forests in an overall dry deciduous area (Shrivastava 1994). They have also been observed on stone covered slopes and ravines, some near cultivated fields and pastures (Chorazyna and Kurup 1975; Shrivastava 1994).
Habitat Regions: tropical
Terrestrial Biomes: forest
Not primarily arboreal mammals, Indian tree shrews have been known to climb trees rapidly when alarmed or frightened (Chorazyna and Kurup 1975; Shrivastava 1995). This is likely an adaptation to escape predation.
Anathana ellioti resembles Tupaia in appearance but has larger ears with thicker hair than does Tupaia. Indian tree shrews' upper parts are speckled with brown, yellow, and black often with a reddish tinge (Nowak 1997). The ventral portion is nearly white as is an oblique shoulder stripe (Roonwal and Mohnot 1977). Body and head length range from 16.0cm to 18.5cm and tail length ranges from 16.5cm to 19.5cm. The dilambdodont dentition of A. ellioti reflects its omnivorous feeding habits. The dental formula is 2/3 1/1 3/3 3/3 = 9/10 (Verma 1965).
Average mass: 160 g.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Little is known of the reproductive behavior of A. ellioti. According to the anatomy of its reproductive system, five young may be produced at a time (Verma 1965). In contrast to Tupaia in which the male testes are scrotal, the testes are abdominal in A. ellioti (Verma 1965; Hayssen 1993).
Range number of offspring: 1 to 5.
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (Internal ); viviparous
La tupaia de l'Índia (Anathana ellioti) és una espècie de tupaia que viu als boscos de l'Índia, al sud del riu Ganges. És l'única espècie del gènere Anathana. S'han descrit tres subespècies: A. e. ellioti, A. e. pallida i A. e. wroughtoni. Aquest tàxon fou anomenat en honor del naturalista escocès Walter Elliot.[1]
La tupaia de l'Índia (Anathana ellioti) és una espècie de tupaia que viu als boscos de l'Índia, al sud del riu Ganges. És l'única espècie del gènere Anathana. S'han descrit tres subespècies: A. e. ellioti, A. e. pallida i A. e. wroughtoni. Aquest tàxon fou anomenat en honor del naturalista escocès Walter Elliot.
Das Indische Spitzhörnchen (Anathana ellioti), auch als Madras-Spitzhörnchen bezeichnet, ist eine Säugetierart aus der Familie der Spitzhörnchen (Tupaiidae). Es ist der einzige Vertreter der Gattung Anathana und unterscheidet sich von den übrigen Spitzhörnchen durch die großen, behaarten Ohren und durch Details im Schädelbau und in den Zähnen.
Indische Spitzhörnchen sind in Indien südlich des Ganges beheimatet und haben somit das westlichste Verbreitungsgebiet aller Spitzhörnchen. Ihr Lebensraum sind Wälder und felsige Gegenden, im Gegensatz zu vielen Eigentlichen Spitzhörnchen meiden sie menschliche Siedlungen eher.
Diese Tiere erreichen eine Kopfrumpflänge von 18 bis 20 Zentimeter, ihr Schwanz ist ebenso lang wie der Körper, und ihr Gewicht beträgt rund 160 Gramm. Ihr Fell ist an der Oberseite rötlich bis gelblich gefärbt, manchmal auch weißlich gemustert, insbesondere am hellen Schulterstreifen. Die Unterseite ist generell heller.
Sie sind tagaktiv und ziehen sich zur Nachtruhe in Felsspalten oder Erdhöhlen zurück. Sie können gut klettern, halten sich aber selten auf Bäumen auf, sondern bevorzugen felsiges Terrain. Diese Tiere leben einzelgängerisch. Ihre Nahrung besteht aus Insekten wie Schmetterlingen und Raupen sowie Ameisen und Früchten.
Die Hauptbedrohung der Indischen Spitzhörnchen liegt im Verlust ihres Lebensraumes durch Waldrodungen und Umwandlung ihres Lebensraumes in Felder und Siedlungen. Die IUCN listet sie als nicht gefährdet.
Das Indische Spitzhörnchen (Anathana ellioti), auch als Madras-Spitzhörnchen bezeichnet, ist eine Säugetierart aus der Familie der Spitzhörnchen (Tupaiidae). Es ist der einzige Vertreter der Gattung Anathana und unterscheidet sich von den übrigen Spitzhörnchen durch die großen, behaarten Ohren und durch Details im Schädelbau und in den Zähnen.
Indische Spitzhörnchen sind in Indien südlich des Ganges beheimatet und haben somit das westlichste Verbreitungsgebiet aller Spitzhörnchen. Ihr Lebensraum sind Wälder und felsige Gegenden, im Gegensatz zu vielen Eigentlichen Spitzhörnchen meiden sie menschliche Siedlungen eher.
Diese Tiere erreichen eine Kopfrumpflänge von 18 bis 20 Zentimeter, ihr Schwanz ist ebenso lang wie der Körper, und ihr Gewicht beträgt rund 160 Gramm. Ihr Fell ist an der Oberseite rötlich bis gelblich gefärbt, manchmal auch weißlich gemustert, insbesondere am hellen Schulterstreifen. Die Unterseite ist generell heller.
Sie sind tagaktiv und ziehen sich zur Nachtruhe in Felsspalten oder Erdhöhlen zurück. Sie können gut klettern, halten sich aber selten auf Bäumen auf, sondern bevorzugen felsiges Terrain. Diese Tiere leben einzelgängerisch. Ihre Nahrung besteht aus Insekten wie Schmetterlingen und Raupen sowie Ameisen und Früchten.
Die Hauptbedrohung der Indischen Spitzhörnchen liegt im Verlust ihres Lebensraumes durch Waldrodungen und Umwandlung ihres Lebensraumes in Felder und Siedlungen. Die IUCN listet sie als nicht gefährdet.
It-Tupaja ta' Madras (Anathana ellioti) huwa mammiferu plaċentat ta' daqs żgħir monotipiku (l-unika speċi fil-ġeneru Anathana).
It-Tupaja ta' Madras (Anathana ellioti) huwa mammiferu plaċentat ta' daqs żgħir monotipiku (l-unika speċi fil-ġeneru Anathana).
மூங்கில் அணத்தான் அல்லது மூங்கணத்தான்[2] என்பது தென் இந்தியாவில் உள்ள மலைக் காடுகளில் காணப்படும் ஒருவகை கொறிணி ஆகும். அணத்தானா இனத்தின் ஒரே சிறப்பினம் இதுவாகும். இவற்றின் அறிவியல் பெயர் அணத்தானா எல்லியாட்டி என்பதாகும். "அணத்தானா" என்ற சாதிப்பெயர் மூங்கில் அணத்தான்[3] என்ற இதன் தமிழ்ப்பெயரிலிருந்து பெறப்பட்டது. இனப்பெயரின் இரண்டாம் பகுதி சர் வால்டெர் எல்லியாட் என்ற பெயர் கொண்ட மெட்ராஸில் பணிபுரிந்த ஆங்கிலேய அதிகாரியின் பெயரிலிருந்து பெறப்பட்டது.
இவ்விலங்கு இந்தியத் துணைக்கண்டத்தில் கங்கையாற்றிற்குத் தெற்கே காணப்படுகிறது. இவற்றின் மூன்று சிற்றினங்கள் அறியப்பட்டுள்ளன. கிழக்குத் தொடர்ச்சி மலைகள், பிலிகிரிரங்கன், சேர்வராயன் மலை மற்றும் தென்னிந்தியாவின் பிற குன்றுகளில் காணப்படும் அ. எ. எலியாட்டி, மத்தியப் பிரதேசம் மற்றும் ராய்பூரில் காணப்படும் அ. எ. பல்லிடா, மும்பை அருகிலுள்ள சாத்புரா மலை மற்றும் தாங் மலைகளில் காணப்படும் அ. எ. ராட்டோனி ஆகியவை அச்சிற்றினங்கள். இவற்றின் எண்ணிக்கை பற்றிய தகவல்கள் இல்லை.
இது 16 செ.மீ. நீளம் முதல் 18.5 செ.மீ. நீளம் வரை இருக்கும். இதன் வால் நீளம் 16.5 செ.மீ முதல் 19.5 செ.மீ. வரை இருக்கும். இதன் பல்வரிசை அறிவியல் குறியீட்டில் "I 2/3 C 1/1 P 3/3 M 3/3" என்பதாகும். இதன் பல் அமைப்பு தாவர மற்றும் விலங்கு இரைகளை உண்பதற்கு ஏற்றதாகும்.[5]
இவ்வகை treeshrewக்கள் குறிப்பிடத்தக்க வகையில் மரவாழிகளாக இல்லை. மாறாக இவை கூடுதல் நேரம் தரையிலோ அல்லது பாறைகளின் மீது தவழ்ந்தேறியோ பூச்சிகளையும் விதைகளையும் தேடுகின்றன.[6] இவற்றின் வால் நிறம் வடிவம் மற்றும் இவை நடந்து செல்லும்போது வால் மேல்நோக்கி வளையும் பாங்கு ஆகியவற்றின் மூலம் இவற்றை அணில்களிடம் இருந்து எளிதில் வேறுபடுத்தி அடையாளம் காணலாம்.
இவை தாழ்ந்த கிளைகளின் மீது ஏறி தலைமுதலாக சறுக்கும் வழக்கமுடையவை.[7] இப்பழக்கம் தனது வாசனையை விடுக்கவும் கிளைகளில் விடப்பட்டுள்ள மற்ற அணத்தான்களின் வாசனையை நுகர்வதற்குமாக இருக்கலாம். இவை சார்ந்துள்ள உயிரியல் குடும்பத்தில் தொண்டையில் வாசனைப்பொருள் சுரப்பிகள் பொதுவாக காணப்படுபவை.
மூங்கில் அணத்தான் அல்லது மூங்கணத்தான் என்பது தென் இந்தியாவில் உள்ள மலைக் காடுகளில் காணப்படும் ஒருவகை கொறிணி ஆகும். அணத்தானா இனத்தின் ஒரே சிறப்பினம் இதுவாகும். இவற்றின் அறிவியல் பெயர் அணத்தானா எல்லியாட்டி என்பதாகும். "அணத்தானா" என்ற சாதிப்பெயர் மூங்கில் அணத்தான் என்ற இதன் தமிழ்ப்பெயரிலிருந்து பெறப்பட்டது. இனப்பெயரின் இரண்டாம் பகுதி சர் வால்டெர் எல்லியாட் என்ற பெயர் கொண்ட மெட்ராஸில் பணிபுரிந்த ஆங்கிலேய அதிகாரியின் பெயரிலிருந்து பெறப்பட்டது.
The Madras treeshrew (Anathana ellioti), also known as the Indian treeshrew, is a species of treeshrew in the monotypic genus Anathana found in the hill forests of central and southern India. The genus name is derived from the Tamil name of moongil anathaan (literally "bamboo squirrel") and the species name is after Sir Walter Elliot of the Indian Civil Services in Madras.
This treeshrew is 16.0 to 18.5 cm long with a tail of 16.5 to 19.5 cm. The nominate race (type locality: Eastern Ghats, Madras. British Museum 50.1.21.5) has the tail coloured like the back, the ground colour above being reddish-brown while the feet and hind legs are buff or ochraceous. The other two races have the tail coloured differently from the back. The race A. e. pallida (type locality: Manbhum, Bengal, collected by Robert Cecil Beavan British Museum 66.12.28.2) has the colour of body above reddish-brown and the feet and hind legs grizzled buffy. Race A. e. wroughtoni (type locality: Mandvi, Surat, collected by R. C. Wroughton British Museum 96.11.7.1) has the colour of body above dull grizzled brownish and the feet and hind legs grizzled greyish.[5] Some later workers lump all the three races.[6]
Its dental formula is 2.1.3.33.1.3.3 × 2 = 38. The dentition is suited for an omnivorous diet.[7]
Some authors have suggested this species could be included within the genus Tupaia, although most have kept the genus separate based on anatomical differences.[8]
The Madras treeshrew is found on the Indian Subcontinent south of the Ganges River. Three subspecies have been described — A. e. ellioti of the Eastern Ghats, Biligirirangan[9] and the Shevaroy Hills and other hills of Southern India, A. e. pallida from Central India primarily in Madhya Pradesh and Raipur, and A. e. wroughtoni from the Satpura Range and the Dangs near Bombay. They have been reported within the Western Ghats ranges of Wayanad (Periya)[10] and Mahabaleshwar. The northernmost record is from Garhwa district of Bihar.[11] Little is known about the status of these populations as the distribution is patchy, but S. M. Mohnot considered them as "common" in 1975.[12]
This species of treeshrew is not particularly arboreal and spends much of its time on the ground or clambering about on rocky terrain in the search of insects and seeds.[14] It is easily separated from the squirrels in the field by the shape and color of the tail and the upward curve in which it is held when walking about.
They have a behaviour of climbing up low, slanting trunks and sliding down headfirst.[15] This may be associated with scent marking, as many of the Scandentia have scent glands on their throats.
A species of sucking louse Docophthirus acinetus is found only on this species, the genus itself being restricted to hosts in the family Tupaiidae.[16] Endoparasitic microfiliriae have also been described from the species.[17] The Crested Hawk-eagle (Nisaetus cirrhatus) has been known to prey on this tree shrew.[18]
_by_Davidraju_img7.jpg)
{{cite web}}: External link in |work=The Madras treeshrew (Anathana ellioti), also known as the Indian treeshrew, is a species of treeshrew in the monotypic genus Anathana found in the hill forests of central and southern India. The genus name is derived from the Tamil name of moongil anathaan (literally "bamboo squirrel") and the species name is after Sir Walter Elliot of the Indian Civil Services in Madras.
La ardilla bambú (Anathana ellioti) es una especie de tupaya que vive en los bosques de la India. Pertenece al género monotípico Anathana.
El nombre científico del género deriva del idioma tamil Moongil Anathaan (ardilla bambú); y el nombre de la especie es en honor a sir Walter Elliot, del servicio civil de la India en Madras.
Mide 16-18,5 cm de largo con una cola de 16-19,5 cm. Su fórmula dental es I 2/3 C 1/1 P 3/3 M 3/3. La dentición es acorde a su dieta omnívora.[2]
Se la halla en el subcontinente Indio, al sur del río Ganges. Tres subespecies han sido descritas:
Esta especie no es particularmente arbórea y está mucho tiempo en el suelo o trepando cerca de terreno rocoso en búsqueda de insectos y semillas.[4] Es fácilmente separado de las ardillas en el campo por su forma y color de la cola y la curva hacia arriba con la que la cuelga al caminar.
En árboles, tienen el hábito de subir y bajar rápidamente.[3] También suben a troncos bajos para luego deslizarse por ellos cabeza abajo.[5] Eso podría estar asociado con marcas de esencias como muchos de los Scandentia con sus glándulas en sus cogotes.
Datos: Q581371
Multimedia:
Especies: Anathana ellioti
La ardilla bambú (Anathana ellioti) es una especie de tupaya que vive en los bosques de la India. Pertenece al género monotípico Anathana.
El nombre científico del género deriva del idioma tamil Moongil Anathaan (ardilla bambú); y el nombre de la especie es en honor a sir Walter Elliot, del servicio civil de la India en Madras.
Mide 16-18,5 cm de largo con una cola de 16-19,5 cm. Su fórmula dental es I 2/3 C 1/1 P 3/3 M 3/3. La dentición es acorde a su dieta omnívora.
Se la halla en el subcontinente Indio, al sur del río Ganges. Tres subespecies han sido descritas:
A. e. ellioti, del Ghats Occidentales, colinas de Biligirirangan, Shevaroy y otras serranías del sur de India A. e. pallida, de India central primariamente en Madhya Pradesh y Raipur A. e. wroughtoni, de Satpura, y Dangs cerca de Bombay. Muy poco es lo que se conoce del estatus de esas poblaciones.Esta especie no es particularmente arbórea y está mucho tiempo en el suelo o trepando cerca de terreno rocoso en búsqueda de insectos y semillas. Es fácilmente separado de las ardillas en el campo por su forma y color de la cola y la curva hacia arriba con la que la cuelga al caminar.
En árboles, tienen el hábito de subir y bajar rápidamente. También suben a troncos bajos para luego deslizarse por ellos cabeza abajo. Eso podría estar asociado con marcas de esencias como muchos de los Scandentia con sus glándulas en sus cogotes.
Anathana ellioti Anathana generoko animalia da. Scandentia ordenaren barruko ugaztuna da. Tupaiidae familian sailkatuta dago.
Anathana ellioti Anathana generoko animalia da. Scandentia ordenaren barruko ugaztuna da. Tupaiidae familian sailkatuta dago.
Intiantupaija (Anathana ellioti) on suvun intiantupaijat (Anathana) ainoa laji. Se muistuttaa tupaijaa (Tupaia glis), mutta eroaa siitä siten, että sillä on suuremmat korvat ja tiheämpi turkki. Intiantupaijalla on keltaisia, punaisia, ruskeita ja mustia täpliä. Lajia tavataan Ganges-joen seudulla sekä Länsi- ja Etelä-Intiassa ja sitä esiintyy metsissä. Eläin on kaikkiruokainen ja syö enimmäkseen hyönteisiä, matoja ja hedelmiä.[3]
Intiantupaija (Anathana ellioti) on suvun intiantupaijat (Anathana) ainoa laji. Se muistuttaa tupaijaa (Tupaia glis), mutta eroaa siitä siten, että sillä on suuremmat korvat ja tiheämpi turkki. Intiantupaijalla on keltaisia, punaisia, ruskeita ja mustia täpliä. Lajia tavataan Ganges-joen seudulla sekä Länsi- ja Etelä-Intiassa ja sitä esiintyy metsissä. Eläin on kaikkiruokainen ja syö enimmäkseen hyönteisiä, matoja ja hedelmiä.
Anathana ellioti
Le Toupaye d'Elliot ou Toupaye des Indes (Anathana ellioti) est une espèce de petit mammifère qui vit dans les forêts tropicales d'Asie du Sud. Ressemblant à un écureuil, il fait en réalité partie de l'ordre des scandentiens, plus proche des primates que des rongeurs.
C'est la seule espèce du genre Anathana.
Le toupaye des Indes mesure de 17 à 20 cm de long avec une queue de 16 à 19 cm et pèse 150 g. Sa fourrure est mouchetée de jaune et de brun sur le dos. Son museau est pointu. Sa longue queue lui sert de balancier.
Le jour, il cherche des vers, des insectes et des fruits dans les arbres et les buissons. La nuit, il dort dans un trou ou un arbre creux[1].
Anathana ellioti
Le Toupaye d'Elliot ou Toupaye des Indes (Anathana ellioti) est une espèce de petit mammifère qui vit dans les forêts tropicales d'Asie du Sud. Ressemblant à un écureuil, il fait en réalité partie de l'ordre des scandentiens, plus proche des primates que des rongeurs.
C'est la seule espèce du genre Anathana.
Anathana ellioti é unha especie de mamífero placentario da orde dos escandentios e familia dos tupaíidos.[2] a única representante do xénero Anathana,[3] que vive nos bosques da India, ao sur do río Ganxes e se coñece na bibliografía iunternacional, entre outros, polos nomes de tupaia de Elliot e esquío bambú.
Mide entre 16 e 18,5 cm de lonxitude de cabeza e tronco, cunha cola de entre 16 e 19,5 cm.
A subespecie tipo, A. e ellioti (ver máis abaixo) ten o dorso e a cola de cor avermellada ou terrosa, mentres que as patas son de cor ante ou ocrácea. As outras dúas subespecies teñen a cola de cor diferente á do dorso. A subespecie A. e. pallida ten a cor do dorso parda avermellada e as patas de coloración canosa. A subespecie A. e. wroughtoni ten a cor do dorso parda clara e as patas de cor agrisada.[4]
A súa fórmula dentaria é: Incisivos: 2/3; Caninos: 1/1; Premolares: 3/3; Molares: 3/3.
A dentición é acorde á súa dieta omnívora.[5]
Non é unha especie particularmente arbórea e permanece moito tempo no solo ou gabeando cerca de terreos rochosos na busca de insectos e sementes.[6]
Es facilmente distinguíbel dos verdadeiros esquíos pola forma e cor da cola, coa súa curvatura cara a arriba ao camiñar.
Nas árbores, ten o hábito de subir e baixar rapidamente.[7] Tamén soben a troncos baixos para logo esvarar por eles cabeza a abaixo.[8]
O xénero Anathana foi descrito en 1913 polo zoólogo, bacteriólogo e patólogo estadounidense Marcus Ward Lyon, en Proc. U. S. Natl. Mus., 45: 120.[3]
A especie fora xa descrita en 1850 polo naturalista inglés George Robert Waterhouse, en Proc. Zool. Soc. Lond., 184: 107, co nome de Tupaia ellioti.[2][9]
Ao longo do tempo, a especie foi tamén coñecida polos sinónimos:[3]
O nome científico do xénero, Anathana, deriva do támil moongil anathaan, "esquío bambú".
O nome específico, ellioti, deullo Waterhouse na honra de sir Walter Elliot, administrador colonial na India, en Madrás, e eminente orientalista, lingüista, naturalista e etnólogo.
Dentro desta especie cítanse na actualidade as tres subespecies seguintes:
Anathana ellioti é unha especie de mamífero placentario da orde dos escandentios e familia dos tupaíidos. a única representante do xénero Anathana, que vive nos bosques da India, ao sur do río Ganxes e se coñece na bibliografía iunternacional, entre outros, polos nomes de tupaia de Elliot e esquío bambú.
La tupaia di Madras o tupaia indiana (Anathana ellioti) è una specie appartenente alla famiglia Tupaiidae[2] e al genere monotipico Anathana, il cui nome deriva dal Tamil Moogil Anathaan, che significa "scoiattolo del bambù".
Misura fra i 15 e i 19 cm di lunghezza, ai quali se ne sommano altrettanti di coda.
Rispetto alle altre specie di tupaia, questo animale è meno spiccatamente arboricolo e passa la maggior parte del tempo a terra o fra le rocce alla ricerca di cibo, che consiste in insetti, semi, frutta, bacche e materiale vegetale. Questi animali sono soliti scendere dagli alberi con la testa verso il basso, come i gatti: quest'abitudine è probabilmente dovuta al fatto che, come molti Scandentia, possiede delle ghiandole odorifere poste sul petto, che trovandosi a sfregare col legno marcano il territorio.
Questo animale è diffuso nel subcontinente indiano a sud del fiume Gange, dove vive nelle foreste collinari[1].
La popolazione di questa specie è leggermente in calo a causa della riduzione del suo habitat, ma viene comunque classificata come "a rischio minimo" (LC) dalla lista rossa IUCN[1].
La tupaia di Madras o tupaia indiana (Anathana ellioti) è una specie appartenente alla famiglia Tupaiidae e al genere monotipico Anathana, il cui nome deriva dal Tamil Moogil Anathaan, che significa "scoiattolo del bambù".
De elliottoepaja (Anathana ellioti) is een zoogdier uit de familie van de echte toepaja's (Tupaiidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Waterhouse in 1850.
Deze soort vertoont veel overeenkomsten met een kleine eekhoorn. De rugzijde is geel en bruin gestippeld, met een over de schouder lopende, kenmerkende roomwitte streep. De kop bevat een spitse snuit, grote ogen en behaarde oren. De lange pluimstaart helpt bij het evenwicht. De lichaamslengte bedraagt 17 tot 20 cm, de staartlengte 16 tot 19 cm en het gewicht 150 gram.
Dit overdag actieve dier foerageert op de grond en tussen struikgewas, maar ook in bomen. Zijn voedsel bestaat voornamelijk uit wormen en insecten, maar ook vruchten staan op zijn menu. De nacht wordt doorgebracht in een rotsspleet of holle boom.
Deze soort leeft vermoedelijk buiten de voortplantingstijd solitair en verdedigt geen territorium , maar veel is daarover niet bekend. Het vrouwtje zorgt voor de jongen.
De soort komt voor in de tropische bossen van India.
Bronnen, noten en/of referentiesDe elliottoepaja (Anathana ellioti) is een zoogdier uit de familie van de echte toepaja's (Tupaiidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Waterhouse in 1850.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Anatana indyjska[3] (Anathana ellioti) – gatunek ssaka z rodziny tupajowatych (Tupaiidae).
Środkowe i południowe Indie, na południe od Gangesu.
Gatunek po raz pierwszy naukowo opisany przez George'a Waterhouse'a w 1850 roku pod nazwą Tupaia Ellioti[4]. Jako miejsce typowe autor określił wzgórza między Cuddapah i Nellox w Andhra Pradesh w Indiach[4]. Jedyny przedstawiciel rodzaju anatana[3] (Anathana) utworzonego przez Marcusa Lyona w 1913 roku[5].
Osiąga 16-20 cm długości. Gatunek wszystkożerny, żywi się różnymi owadami, dżdżownicami i owocami. Prowadzą głównie naziemny tryb życia. Spłoszone uciekają na drzewa. Prowadzą samotniczy tryb życia.
Anatana indyjska (Anathana ellioti) – gatunek ssaka z rodziny tupajowatych (Tupaiidae).
Anathana ellioti é um pequeno mamífero arborícola da família Tupaiidae. É a única espécie do gênero Anathana. É endêmica das florestas montanhosas da Índia peninsular. Possui 16-18 centímetros de comprimento, mais uma cauda de comprimento igual ou maior que o do restante do corpo, e é um animal onívoro, alimentando-se principalmente de insetos e plantas.
Anathana ellioti é um pequeno mamífero arborícola da família Tupaiidae. É a única espécie do gênero Anathana. É endêmica das florestas montanhosas da Índia peninsular. Possui 16-18 centímetros de comprimento, mais uma cauda de comprimento igual ou maior que o do restante do corpo, e é um animal onívoro, alimentando-se principalmente de insetos e plantas.
Indisk spetsekorre (Anathana ellioti) är en art inom familjen spetsekorrar och det är också den enda arten i släktet Anathana.[2] Den indiska spetsekorren har i motsats till andra spetsekorrar stora öron[3] och en annan uppbyggnad av skallen och tänderna.
Denna art förekommer söder om floden Ganges i Indien. Den har där flera från varandra skilda populationer. I bergstrakter når indisk spetsekorre 1400 meter över havet.[1] Individernas habitat utgörs av skogar och klippiga områden.[3] De förekommer sällan i närheten av människans boplatser som andra spetsekorrar.
Indiska spetsekorrar har en kropp (huvud och bål) som är 16,5 till 20 cm lång och en lika lång svans. De väger ungefär 160 gram. Pälsen är på ovansidan brun- eller rödaktig och har ibland ett vitt mönster. Undersidan är allmänt ljusare. Vid varje axel finns en ljus strimma.[3]
Dessa spetsekorrar är aktiva på dagen, främst på morgonen och på kvällen, och vilar på natten i bergssprickor eller jordgrottor. De är bra klättrare men undviker träd och vistas hellre på klippor. Individerna av arten lever ensamma. Födan består av insekter som fjärilar och deras larver, myror och frukter.[3] På grund av det osociala levnadssättet förekommer ingen ömsesidig pälsvård. Istället vårdar individerna sin päls med hjälp av trädens bark eller med tassarna.[3]
Honans fortplantningsorgan är så uppbyggda att fem ungar per kull är möjlig. Hanens testiklar ligger i bålen och inte i ett scrotum vad som skiljer arten från släktet Tupaia.[3]
Hotet mot indiska spetsekorrar består av förstörelsen av deras levnadsområde genom skogsröjning. IUCN listade arten en tid som nära hotad med den betraktas numera som livskraftig.[1]
Indisk spetsekorre (Anathana ellioti) är en art inom familjen spetsekorrar och det är också den enda arten i släktet Anathana. Den indiska spetsekorren har i motsats till andra spetsekorrar stora öron och en annan uppbyggnad av skallen och tänderna.
Denna art förekommer söder om floden Ganges i Indien. Den har där flera från varandra skilda populationer. I bergstrakter når indisk spetsekorre 1400 meter över havet. Individernas habitat utgörs av skogar och klippiga områden. De förekommer sällan i närheten av människans boplatser som andra spetsekorrar.
Indiska spetsekorrar har en kropp (huvud och bål) som är 16,5 till 20 cm lång och en lika lång svans. De väger ungefär 160 gram. Pälsen är på ovansidan brun- eller rödaktig och har ibland ett vitt mönster. Undersidan är allmänt ljusare. Vid varje axel finns en ljus strimma.
Dessa spetsekorrar är aktiva på dagen, främst på morgonen och på kvällen, och vilar på natten i bergssprickor eller jordgrottor. De är bra klättrare men undviker träd och vistas hellre på klippor. Individerna av arten lever ensamma. Födan består av insekter som fjärilar och deras larver, myror och frukter. På grund av det osociala levnadssättet förekommer ingen ömsesidig pälsvård. Istället vårdar individerna sin päls med hjälp av trädens bark eller med tassarna.
Honans fortplantningsorgan är så uppbyggda att fem ungar per kull är möjlig. Hanens testiklar ligger i bålen och inte i ett scrotum vad som skiljer arten från släktet Tupaia.
Hotet mot indiska spetsekorrar består av förstörelsen av deras levnadsområde genom skogsröjning. IUCN listade arten en tid som nära hotad med den betraktas numera som livskraftig.
Anathana ellioti là một loài động vật có vú thuộc chi đơn loài Anathana, trong họ Tupaiidae, bộ Scandentia. Loài này được Waterhouse mô tả năm 1849.[2]
Phương tiện liên quan tới Anathana_ellioti tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Anathana ellioti là một loài động vật có vú thuộc chi đơn loài Anathana, trong họ Tupaiidae, bộ Scandentia. Loài này được Waterhouse mô tả năm 1849.
Индийская тупайя[2][3] (лат. Anathana ellioti) — млекопитающее семейства тупайевых. Видовое название дано в честь шотландского натуралиста Уолтера Эллиота (англ. Walter Elliot) (1803—1887)[4]. Это единственный представитель рода Anathana[1], который отличается от остальных видов покрытыми волосами ушами и деталями в строении черепа и зубов.
Длина тела от 18 до 20 см, хвост такой же длины, а вес составляет примерно 160 г. Окрас шерсти верхней части тела от красноватого до желтоватого цвета, иногда с белёсым рисунком, особенно на светлых плечевых полосах. Нижняя часть тела, в основном, светлее.
Индийская тупайя распространена в Индии к югу от Ганга и имеет, таким образом, самую западную область распространения из всех тупай. Её местообитания — это леса и скалистые местности. Избегает человеческие поселения.
Активна днём, скрываясь ночью в расщелинах скал или пещерах. Может хорошо лазать, однако, редко влезают на деревьях, предпочитая скалистую местность. Живут поодиночке. Питание состоит из насекомых, таких как бабочки и гусеницы, а также муравьёв и плодов.
Индийская тупайя (лат. Anathana ellioti) — млекопитающее семейства тупайевых. Видовое название дано в честь шотландского натуралиста Уолтера Эллиота (англ. Walter Elliot) (1803—1887). Это единственный представитель рода Anathana, который отличается от остальных видов покрытыми волосами ушами и деталями в строении черепа и зубов.
南印樹鼩，学名Anathana ellioti，是樹鼩目樹鼩科印度樹鼩屬下唯一一種，分布於印度的中部和南部。
體長為16-18.5厘米，尾長16.5-19.5厘米，雜食性動物。
这是一篇與哺乳动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 亜綱 : 獣亜綱 Theria 上目 : 真主齧上目 Euarchontoglires 目 : ツパイ目 Scandentia 科 : ツパイ科 Tupaiidae 属 : マドラスツパイ属 Anathana 種 : マドラスツパイ A. ellioti 学名 Anathana M. W. Lyon, 1913
マドラスツパイ (Anathana ellioti) は、インドに生息する樹上性の小型哺乳類である。哺乳綱ツパイ目（登木目）ツパイ科に属する。既知ではマドラスツパイ属唯一の種である。
インド中南部に生息する。
体長17–20cm、尾長16–19cm。外観は細身のリスに似る。頭部は吻端が尖り、外耳が大きく目立つ。
体毛は灰色で黄色と茶色の斑があり、肩にはクリーム色の筋が目立つ。
インドの熱帯林に生息する。単独性で、地上及び樹上で敏捷で活動する。採食は昼間に行い、夜間は岩の隙間や木のうろなどで身を潜め、休息する。
妊娠期間は不明。1–3頭の幼獣を出産する。
イラスト。Joseph Wolfによる。
休眠姿勢
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
마드라스나무두더지 또는 인도나무두더지(Anathana ellioti)는 청서번티기과에 속하는 나무두더지의 일종이다. 마드라스나무두더지속(Anathana)의 유일종으로 인도 중부와 남부 지역의 구릉지대 숲에서 서식한다.
