Plecotus E. Geoffroy 1818

Ar skouarnegelled eo an eskell-kroc'hen eus ar c'herentiad Vespertilionidae a ya d'ober ar genad Plecotus.

Spesadoù

E-touez ar spesadoù skouarnegelled emañ :

• ar skouarnegell rous (Plecotus auritus)
• ar skouarnegell c'hris (Plecotus austriacus)
• skouarnegell an Alpoù (Plecotus alpinus)

...

El gènere Plecotus pertany a la família dels vespertiliònids.

Taxonomia

• Plecotus ariel
• Ratpenat orellut septentrional (P. auritus)
• Ratpenat orellut meridional (P. austriacus)
• Plecotus balensis
• Plecotus christiei (Gray, 1838)
• Plecotus homochrous (Hodgson, 1847)
• Plecotus kolombatovici (Dulic, 1980)
• Plecotus kozlovi (Bobrinskii, 1926)
• Ratpenat orellut alpí (Plecotus macrobullaris) (Kuzjakin, 1965)
• Plecotus ognevi (Kishida, 1927)
• Plecotus sacrimontis (G. M. Allen, 1908)
• Plecotus sardus (Mucedda, Kiefer, Pidinchedda & Veith, 2002)
• Plecotus strelkovi (Spitzenberger et al., 2006)
• Plecotus taivanus (Yoshiyuki, 1991)
• Ratpenat orellut canari (Plecotus teneriffae) (Barrett-Hamilton, 1907)
• Plecotus turkmenicus (Strelkov, 1988)
• Plecotus wardi (Thomas, 1911)

Referències

• Wilson, D. E.; Reeder, D. M. (editors). Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference, 3a edició (en anglès). Baltimore: Johns Hopkins University Press, 2 volums, (2.142 pàg.), 2005. ISBN 978-0-8018-8221-0.

Enllaços externs

En altres projectes de Wikimedia: Commons Viquiespècies

• Distribució mundial d'aquest gènere (anglès)

Die Langohrfledermäuse (Plecotus) stellen eine Gattung innerhalb der Unterordnung der Fledermäuse dar und sind der Familie der Glattnasen (Vespertilionidae) zugeordnet. Die genaue Artenanzahl ist noch unklar, bei einigen Spezies ist umstritten, ob es sich um eigenständige oder lediglich Unterarten handelt. Mehrere Arten wurden erst in jüngster Zeit beschrieben. Die Gattung ist in Eurasien und Nordafrika verbreitet, mindestens fünf Arten der Gattung kommen auch in Europa vor.

Beschreibung

Die Tiere zeichnen sich vor allem durch die namensgebenden langen Ohren aus, die über 30 Millimeter messen und damit häufig genau so lang sind wie der gesamte restliche Körper. Die beiden Ohren sind vorn an der Basis über eine Hautfalte verbunden. Die Nasenlöcher der Tiere öffnen sich nach oben und der Schnauzenbereich ist durch ausgeprägte Drüsen gekennzeichnet. Das Fell der Langohrfledermäuse ist braun oder graubraun gefärbt, wobei die Unterseite etwas heller ist. Die Tiere erreichen eine Kopfrumpflänge von 40 bis 53 Millimetern, eine Schwanzlänge von 34 bis 50 Millimetern und ein Gewicht von 5 bis 14 Gramm.

Lebensweise

Langohrfledermäuse bewohnen eine Reihe von Habitaten, darunter Wälder und offenes Gelände, oft findet man sie auch in der Nähe des Menschen. Wie die meisten Fledermäuse sind sie nachtaktiv, tagsüber schlafen sie in Höhlen, Baumhöhlen oder in Gebäuden. Dabei bilden sie Gruppen von fünf bis zwanzig Tieren. In der Nacht begeben sie sich auf Nahrungssuche; ihre Nahrung besteht fast ausschließlich aus Insekten. Alle Langohrfledermäuse sind in der Lage, auch bei geschlossenem Maul Ortungsrufe durch die Nase auszustoßen. Die Tiere in kühleren Regionen halten Winterschlaf, wozu sie sich oft in eigene Winterquartiere zurückziehen.

Fortpflanzung

Bei den europäischen Arten erfolgt die Paarung oft im Herbst, der Samen wird anschließend im Fortpflanzungstrakt des Weibchens aufbewahrt. Erst im Frühling kommt es zur Befruchtung und zur Geburt. Meistens kommt ein einzelnes Jungtier zur Welt, dieses wird nach sechs bis sieben Wochen entwöhnt und erreicht mit ein bis drei Jahren die Geschlechtsreife. Langohrfledermäuse sind langlebige Tiere, für ein weibliches Braunes Langohr ist ein Alter von 30 Jahren belegt.

Systematik

Externe Systematik

Die engsten Verwandten der Langohrfledermäuse sind die Amerikanischen Langohrfledermäuse (Corynorhinus), die Allen-Langohrfledermaus (Idionycteris phyllotis), die Gefleckte Fledermaus (Euderma maculatum) und die Mopsfledermäuse (Barbastella), zusammen bilden sie die Gattungsgruppe der Plecotini.

Interne Systematik

Die genaue Artenanzahl ist umstritten, bei einigen Spezies ist umstritten, ob es sich um eigenständige oder lediglich Unterarten handelt. Mehrere Arten wurden erst in jüngster Zeit beschrieben. Nach dem Integrated Taxonomic Information System (ITIS) werden sieben valide Arten beschrieben, wobei allerdings die Arten der heute als Amerikanische Langohrfledermäuse (Corynorhinus) bezeichneten Gattung noch enthalten sind.^[1] Eine Revision der Gattung Plecotus benennt mindestens 19 Arten:^[2]

• Das Sichuan-Langohr (Plecotus ariel) kommt im Westen der chinesischen Provinz Sichuan vor.
• Das Braune Langohr (Plecotus auritus) ist in ganz Eurasien verbreitet.
• Das Graue Langohr (Plecotus austriacus) lebt in Eurasien.
• Das Äthiopische Langohr (Plecotus balensis) wurde erst 2000 als eigene Art anerkannt. Sie ist im Äthiopischen Hochland beheimatet.
• Plecotus begognae
• Das Nordostafrikanische Langohr (Plecotus christii) ist im nordöstlichen Afrika und auf dem Sinai beheimatet.
• Das Nordwestafrikanische Langohr (Plecotus gaisleri) ist im nordwestlichen Afrika beheimatet.
• Plecotus homochrous
• Das Balkan-Langohr (Plecotus kolombatovici) lebt in Südosteuropa und Anatolien.
• Plecotus kozlovi
• Das Alpen-Langohr (Plecotus macrobullaris) bewohnt Gebirge in Süd- und Südosteuropa und Vorderasien
• Plecotus ognevi
• Das Japanische Langohr (Plecotus sacrimontis) kommt in Japan und auf den Kurilen vor.
• Das Sardische Langohr (Plecotus sardus) ist auf Sardinien endemisch.
• Plecotus strelkovi
• Das Taiwan-Langohr (Plecotus taivanus) lebt nur auf der Insel Taiwan.
• Die Kanaren-Langohr (Plecotus teneriffae) ist auf den Kanaren endemisch.
• Plecotus turkmenicus
• Das Ward-Langohr (Plecotus wardi) kommt in Indien, Afghanistan, Pakistan und Nepal vor.

In manchen Systematiken werden die Kanaren-Langohrfledermaus, das Balkan-Langohr und das Nordwestafrikanische Langohr zu einer gemeinsamen Art Plecotus teneriffae zusammengefasst.

Einzelnachweise

1. ↑ nach ITIS
2. ↑ Friederike Spitzenberger, Petr P Strelkov, Hans Winkler, Elisabeth Haring: A preliminary revision of the genus Plecotus (Chiroptera, Vespertilionidae) based on genetic and morphological results. In: Zoologica Scripta. 35 (3), 2006, S. 187–230. doi:10.1111/j.1463-6409.2006.00224.x.

Oʻqquloq koʻrshapalaklar — silliq burun koʻrshapalaklar urugʻi. Quloq suprasi 4 sm gacha. Bir necha turi bor. Gʻarbiy Osiyo va Shim. Afrikaning quruq iqlimli hududlarida tarqalgan. Oʻrta Osiyo va Qozogʻistonda oqqorinli Oʻqquloq koʻrshapalaklar uchraydi. Oʻqquloq koʻrshapalaklar uchun qoyalar yorigʻi va imoratlar pana joy boʻladi. Tunda faol.

Plecotus is a genus of vesper bat, commonly called long-eared bats. They are found throughout Eurasia and northern Africa. Many species in the genus have only been described and recognized in recent years.^[1]

Species

Genus Plecotus – long-eared bats

• Brown long-eared bat, Plecotus auritus
• Grey long-eared bat, Plecotus austriacus
• Ethiopian long-eared bat, Plecotus balensis
• Christie's long-eared bat, Plecotus christii
• Gaisler's long-eared bat, Plecotus gaisleri
• Himalayan long-eared bat, Plecotus homochrous
• Mediterranean long-eared bat, Plecotus kolombatovici
• Kozlov's long-eared bat, Plecotus kozlovi
• Alpine long-eared bat, Plecotus macrobullaris
• Ognev's long-eared bat Plecotus ognevi
• Japanese long-eared bat, Plecotus sacrimontis
• Sardinian long-eared bat, Plecotus sardus
• Strelkov's long-eared bat, Plecotus strelkovi
• Taiwan long-eared bat, Plecotus taivanus
• Canary long-eared bat, Plecotus teneriffae
• Turkmen long-eared bat, Plecotus turkmenicus
• Ward's long-eared bat, Plecotus wardi

References

• Simmons, N.B. (2005). "Genus Plecotus". In Wilson, D.E.; Reeder, D.M (eds.). Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed.). Johns Hopkins University Press. pp. 482–483. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
• www.funet.fi

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Plecotus&oldid=1073055017"

Plecotus es un género de quirópteros de la familia Vespertilionidae formado por los conocidos vulgarmente como murciélagos orejudos.

Especies

• Plecotus alpinus
• Plecotus auritus
• Plecotus austriacus
• Plecotus balensis
• Plecotus kolombatovici
• Plecotus macrobullaris
• Plecotus sardus
• Plecotus taivanus
• Plecotus strelkovi
• Plecotus teneriffae
• Plecotus wardi

Además, hay especies extintas como Plecotus schoepfelii del Mioceno inferior de Baviera, Alemania.^[1]​

Referencias

Oreillards

Les oreillards forment le genre de chauves-souris Plecotus, de la famille des Vespertilionidae. Ces animaux sont pourvus d'oreilles démesurées, avec un long tragus.

Listes des espèces

Selon une révision taxinomique du genre de 2006, 17 espèces sont reconnues^[1]. Une dix-huitième y est depuis ajoutée, Plecotus gaisleri^[2],[3]. Ces espèces peuvent être réparties en deux groupes :

• « Groupe d'espèces de Plecotus auritus »
  • Plecotus ariel Thomas, 1911 — Oreillard du Sichuan
  • Plecotus auritus (Linnaeus, 1758) — Oreillard roux^[4] (aussi appelé oreillard brun ou oreillard commun^[4])
  • Plecotus homochrous Hodgson, 1847 — Oreillard de Hodgson
  • Plecotus kozlovi Bobrinskii, 1926 — Oreillard de Kozlov
  • Plecotus macrobullaris Kuzyakin, 1965 — Oreillard alpin (aussi appelé oreillard montagnard^[5])
  • Plecotus ognevi Kishida, 1927 — Oreillard d'Ognev
  • Plecotus sacrimontis G. M. Allen, 1908 — Oreillard du Japon
  • Plecotus sardus Mucedda, Kiefer, Pidinchedda & Veith, 2002 — Oreillard de Sardaigne (aussi appelé oreillard sarde^[6])
  • Plecotus strelkovi Spitzenberger, 2006 — Oreillard de Strelkov
  • Plecotus taivanus Yoshiyuki, 1991 — Oreillard de Taïwan
  • Plecotus turkmenicus Strelkov, 1988 — Oreillard turkmène (aussi appelé oreillard du Turkménistan)
  • Plecotus wardi Thomas, 1911 — Oreillard de Ward (aussi appelé oreillard de l'Himalaya)
• « Groupe d'espèces de Plecotus austriacus »
  • Plecotus austriacus (J. Fischer, 1829) — Oreillard gris^[7]
  • Plecotus balensis Kruskop & Lavrenchenko, 2000 — Oreillard d'Éthiopie
  • Plecotus christiei Gray, 1838 — Oreillard d'Égypte^[8] (aussi appelé oreillard de Christie^[9])
  • Plecotus gaisleri Benda, Kiefer, Hanák & Veith, 2004 — Oreillard de Gaisler
  • Plecotus kolombatovici Dulic, 1980 — Oreillard des Balkans^[10]
  • Plecotus teneriffae Barrett-Hamilton, 1907 — Oreillard de Tenerife^[11]

Au moins deux espèces non-décrites sont mentionnées par Spitzenberger et al. en 2006, sur la base de spécimens provenant des monts Qinling d'une part, et de Gyantsé, au Tibet, d'autre part^[1].

Voir aussi

Article connexe

• Liste des noms vernaculaires de chauves-souris

Notes et références

1. ↑ ^{a et b} (en) Friederike Spitzenberger, Petr P. Strelkov, Hans Winkler et Elisabeth Haring, « A preliminary revision of the genus Plecotus (Chiroptera, Vespertilionidae) based on genetic and morphological results », Zoologica Scripta, Wiley-Blackwell, vol. 35, n^o 3,‎ mai 2006, p. 187-230 (ISSN et , DOI )
2. ↑ (en) Frieder Mayer, Christian Dietz et Andreas Kiefer, « Molecular species identification boosts bat diversity », Frontiers in Zoology, BioMed Central et Springer Science+Business Media, vol. 4, n^o 1,‎ 12 février 2007, p. 4 (ISSN , OCLC , PMID , PMCID , DOI )
3. ↑ (en) Adria López-Baucells, « Genus Plecotus », dans Ellis Wilson & Russell A. Mittermeier, Handbook of the Mammals of the World. Volume 9: Bats, Barcelone, Lynx Edicions, 2019, 1008 p. (ISBN 978-84-16728-19-0), p. 864-870
4. ↑ ^{a et b} (en) Murray Wrobel, Elsevier's Dictionary of Mammals : in Latin, English, German, French and Italian, Amsterdam, Elsevier, 2007, 857 p. (ISBN 978-0-444-51877-4, lire en ligne), entrée N°5473.
5. ↑ (en) Murray Wrobel, Elsevier's Dictionary of Mammals : in Latin, English, German, French and Italian, Amsterdam, Elsevier, 2007, 857 p. (ISBN 978-0-444-51877-4, lire en ligne), entrée N°5477.
6. ↑ (en) Murray Wrobel, Elsevier's Dictionary of Mammals : in Latin, English, German, French and Italian, Amsterdam, Elsevier, 2007, 857 p. (ISBN 978-0-444-51877-4, lire en ligne), entrée N°5480.
7. ↑ (en) Murray Wrobel, Elsevier's Dictionary of Mammals : in Latin, English, German, French and Italian, Amsterdam, Elsevier, 2007, 857 p. (ISBN 978-0-444-51877-4, lire en ligne), entrée N°5474.
8. ↑ (en) Jonathan Kingdon, David Happold, Thomas Butynski, Michael Hoffmann, Meredith Happold, Jan Kalina, Mammals of Africa, Volumes 1 à 6, A&C Black, 2013, 3500 p.
9. ↑ P. Laurent, « Présence de l'Oreillard d'Europe (Plecotus auritus auritus Linné) dans le Sud Tunisien », Bulletin du Muséum national d'histoire naturelle, Paris, Muséum national d'histoire naturelle, Imprimerie nationale et inconnu, vol. 11, n^o 3,‎ 1939, p. 279-282 (ISSN et , OCLC , BNF , lire en ligne)
10. ↑ (en) Murray Wrobel, Elsevier's Dictionary of Mammals : in Latin, English, German, French and Italian, Amsterdam, Elsevier, 2007, 857 p. (ISBN 978-0-444-51877-4, lire en ligne), entrée N°5476.
11. ↑ (en) Murray Wrobel, Elsevier's Dictionary of Mammals : in Latin, English, German, French and Italian, Amsterdam, Elsevier, 2007, 857 p. (ISBN 978-0-444-51877-4, lire en ligne), entrée N°5482.

Plecotus (E.Geoffroy, 1818) è un genere di pipistrelli della famiglia dei Vespertilionidi comunemente noti come orecchioni.

Descrizione

Dimensioni

Al genere Plecotus appartengono pipistrelli di piccole dimensioni, con una lunghezza totale della testa e del corpo tra 41 e 58 mm, l'avambraccio lungo tra i 36 e i 46 mm e la coda tra i 37 e i 55 mm. Questi mammiferi arrivano a un peso di 14 g.^[1]

Caratteristiche craniche e dentarie

Il cranio è lungo e arrotondato con un rostro molto sottile, la bolla timpanica è grande e circolare.

Sono caratterizzati dalla seguente formula dentaria:

3 2 1 2 2 1 2 3 3 3 1 3 3 1 3 3 Totale: 36 1.Incisivi; 2.Canini; 3.Premolari; 4.Molari;

Aspetto

Il colore delle parti dorsali varia dal marrone al bruno-grigiastro, mentre le parti ventrali sono più chiare. Il muso è corto, appuntito, privo di peli e con due masse ghiandolari sui lati. Le narici sono aperte verso l'alto. Gli occhi sono relativamente grandi. Le orecchie sono enormi, unite alla base da una banda cutanea, con 22-24 pliche longitudinali sulla superficie interna del padiglione auricolare e un lobo basale anteriore. Il trago è lungo, largo e lanceolato. Durante il riposo le orecchie vengono piegate all'indietro. Le membrane alari sono attaccate posteriormente alla base delle dita dei piedi. La coda è lunga ed è inclusa completamente nell'ampio uropatagio. Il calcar è privo di lobi di rinforzo. La seconda falange del terzo dito è uguale o più corta della prima.

Distribuzione

Il genere è diffuso nella Ecozona paleartica, dalla Spagna al Giappone e nell'Africa settentrionale.

Tassonomia

Il genere comprende attualmente 18 specie.^[2]

• P.auritus species group

  Plecotus ariel

  Plecotus auritus

  Plecotus homochrous

  Plecotus kozlovi

  Plecotus macrobullaris

  Plecotus ognevi

  Plecotus sacrimontis

  Plecotus sardus

  Plecotus strelkovi

  Plecotus taivanus

  Plecotus turkmenicus

  Plecotus wardi

• P.austriacus species group

  Plecotus austriacus

  Plecotus balensis

  Plecotus christii

  Plecotus gaisleri

  Plecotus kolombatovici

  Plecotus teneriffae

Note

Bibliografia

• Ronald M. Novak, Walker's Mammals of the World, 6th edition, Johns Hopkins University Press, 1999. ISBN 9780801857898
• Spitzenberger F, Strelkov PP, Winkler H & Haring E, A preliminary revision of the genus Plecotus (Chiroptera, Vespertilionidae) based on genetic and morphological results (PDF), in Zoologica Scripta, vol. 35, n. 3, 2006, pp. 187-230.

Grootoorvleermuizen (Plecotus) zijn een geslacht van de gladneusvleermuizen dat voorkomt in Azië, Europa en Noord-Afrika. Ze behoren tot de tribus Plecotini, samen met Barbastella, Euderma, Idionycteris en Corynorhinus. De laatste drie zijn wel als ondergeslachten beschouwd: eerst werd Euderma een apart geslacht, toen Idionycteris, en ten slotte Corynorhinus.

Kenmerken

Hun opvallendste kenmerk zijn de zeer grote oren, die meer dan 30 millimeter lang worden. Aan de voorkant zijn ze door een stukje huid verbonden. De neusgaten van de dieren openen naar boven. Ook als hun bek gesloten is kunnen langoorvleermuizen oriëntatiegeluiden uitstoten door de neus.

Taxonomie

De grootoorvleermuizen zijn taxonomisch een zeer ingewikkeld geslacht. Tot 1960 dacht men dat er maar één soort was, de grootoorvleermuis (Plecotus auritus). Enkele andere soorten waren al eerder beschreven, maar werden niet geaccepteerd. In 1960 werd de grijze grootoorvleermuis (Plecotus austriacus) weer een aparte soort, met een min of meer overlappend verspreidingsgebied. Daarna werd de Canarische grootoorvleermuis (Plecotus (teneriffae) teneriffae) in 1985 een aparte soort, de Taiwanese grootoorvleermuis (Plecotus taivanus) werd in 1990 beschreven, en in 2000 werd de Ethiopische grootoorvleermuis (Plecotus balensis) beschreven. Daarna toonden twee DNA-studies aan dat de Balkangrootoorvleermuis (Plecotus kolombatovici), die eerder als een ondersoort van de grijze grootoorvleermuis werd beschouwd, een aparte soort was. Volgens de ene studie was hij echter verwant aan de bruine grootoorvleermuis, volgens de andere aan de grijze. De oorzaak daarvan was dat één van de studies in feite niet P. kolombatovici had bestudeerd, maar een nieuwe soort, de berggrootoorvleermuis. Die werd in 2001 Plecotus alpinus genoemd, en later in 2002 Plecotus macrodontus. In 2003 kwam het nieuws dat een ondersoort uit de Kaukasus, macrobullaris, bij dezelfde soort hoorde, zodat de naam van de berggrootoorvleermuis toen Plecotus macrobullaris werd. Wel bleven de Kaukasusgrootoorvleermuis (P. m. macrobullaris) en de Alpengrootoorvleermuis (P. m. alpinus) aparte ondersoorten. Die naam heeft hij behouden, hoewel een ondersoort uit Kasjmir, wardi, mogelijk ook bij dezelfde soort hoort. Ondertussen was in 2002 ook de Sardijnse grootoorvleermuis (Plecotus sardus) beschreven. In 2004 werd een nieuwe ondersoort van de Canarische grootoorvleermuis beschreven (Plecotus teneriffae gaisleri) uit Noord-Afrika, en bovendien werd kolombatovici als een ondersoort daarvan gezien. Hoewel gaisleri en kolombatovici mogelijk allebei voorkomen op het Italiaanse eiland Pantellaria, vonden Benda et al. (2004) het voorlopig beter om alle vormen als ondersoorten te behandelen tot de situatie wat duidelijker was. In 2006 verscheen een complete revisie van het geslacht door Spitzenberger et al. (2006). De auteurs beschrijven een nieuwe soort, P. strelkovi, uit Centraal-Azië, erkennen ongeveer tien Aziatische soorten die eerder als ondersoorten werden gezien weer als aparte soorten, en maken P. kolombatovici weer een aparte soort. Alle soorten worden in de P. auritus- of P. austriacus-groep geplaatst. Plecotus heeft daarmee inmiddels 19 recente soorten, waarvan twee Chinese vormen uit de P. auritus-groep nog geen wetenschappelijke naam hebben.

Soorten

Het geslacht heeft de volgende soorten:

• P. auritus-groep
  • Plecotus turkmenicus (steppen van westelijk Centraal-Azië)
  • Grootoorvleermuis (Plecotus auritus) (Europa)
  • Sardijnse grootoorvleermuis (Plecotus sardus) (Sardinië)
  • Berggrootoorvleermuis (Plecotus macrobullaris) (bergen van de Pyreneeën tot West-Iran)
  • Plecotus strelkovi (bergen van Centraal-Azië)
  • Plecotus wardi (Himalaya en nabijgelegen gebergten)
  • Plecotus sacrimontis (Japan)
  • Plecotus ognevi (Zuidoost-Siberië, Noordoost-China, Korea)
  • Plecotus kozlovi (Mongolië en Noordwest-China)
  • Taiwanese grootoorvleermuis (Plecotus taivanus)
  • Plecotus homochrous (zuidkant van de Himalaya, van Pakistan tot West-Bengalen)
  • Plecotus ariel (Sichuan)
• P. austriacus-groep
  • Grijze grootoorvleermuis (P. austriacus) (Europa)
  • Ethiopische grootoorvleermuis (P. balensis) (Ethiopië)
  • Noordoost-Afrikaanse grootoorvleermuis (P. christiei) (Noordoost-Afrika en waarschijnlijk Arabië)
  • Canarische grootoorvleermuis (P. teneriffae) (Canarische eilanden)
  • Plecotus kolombatovici (Zuidoost-Europa, Maghreb, Libië)

Literatuur

• Bauer, K. 1960. Die Säugetiere des Neusiedlersee-Gebietes (Österreich). Bonner zoologische Beiträge 11:141-344.
• Benda, P., Kiefer, A., Hanák, V. & Veith, M. 2004. Systematic status of African populations of long-eared bats, genus Plecotus (Mammalia: Chiroptera). Folia Zoologica 53(Monogr. 1):1-47.
• Ðulić, B. 1980. Morphological characteristics and distribution of Plecotus auritus and Plecotus austriacus in some regions of Yugoslavia. Pp. 151-161 in Wilson, D.E. & Gardner, A.L. (eds.). 1980. Proceedings of the Fifth International Bat Research Conference.
• Kiefer, A. & Veith, M. 2001. A new species of long-eared bat from Europe (Chiroptera: Vespertilionidae). Myotis 39:5-16.
• Kruskop, S.V. & Lavrenchenko, L.A. A new species of long-eared bat (Plecotus; Vespertilionidae, Mammalia) from Ethiopia. Myotis 38:5-17, December 2000.
• Mucedda, M., Kiefer, A., Pidinchedda, E. & Veith, M. 2002. A new species of long-eared bat (Chiroptera, Vespertilionidae) from Sardinia (Italy). Acta Chiropterologica 4(2):121-135.
• Spitzenberger, F., Haring, E. & Tvrtkovic, N. 2002. Plecotus microdontus (Mammalia, Vespertilionidae), a new bat species from Austria. Natura Croatica 11(1):1-18.
• Spitzenberger, F., Strelkov, P. & Haring, E. 2003. Morphology and mitochondrial DNA sequences show that Plecotus alpinus Kiefer & Veith, 2002 and Plecotus microdontus Spitzenberger, 2002 are synonyms of Plecotus macrobullaris Kuzjakin, 1965. Natura Croatica 12(2)39-53.
• Spitzenberger, F., Strelkov, P.P., Winkler, H. & Haring, E. 2006. A preliminary revision of the genus Plecotus (Chiroptera, Vespertilionidae) based on genetic and morphological results. Zoologica Scripta 35:187-230.
• Yoshiyuki, M. 1991. A new species of Plecotus (Chiroptera, Vespertilionidae) from Taiwan. Bulletin of the Natural Science Museum, Tokyo, (A)17:189-195.

Plecotus er ei slekt flaggermus som høyrer til i stammen Plecotini.

Artar

Slekta Plecotus

• Plecotus ariel
• Plecotus auritus
• Plecotus austriacus
• Plecotus balensis
• Plecotus begognae
• Plecotus christiei
• Plecotus gaisleri
• Plecotus homochrous
• Plecotus kolombatovici ^[1]
• Plecotus kozlovi
• Plecotus macrobullaris
• Plecotus ognevi
• Plecotus sacrimontis
• Plecotus sardus
• Plecotus strelkovi
• Plecotus taivanus
• Plecotus teneriffae
• Plecotus turkmenicus
• Plecotus wardi

Kjelder

• Naturfakta.no: Plecotus
• www.nic.funet.fi: Plecotus

1. ↑ http://www.iucnredlist.org/apps/redlist/details/136473/0

Multimedia w Wikimedia Commons

Gacek^[4] (Plecotus) – rodzaj ssaka z podrodziny mroczków (Vespertilioninae) w rodzinie mroczkowatych (Vespertilionidae).

Zasięg występowania

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Eurazji i Afryce^[5].

Systematyka

Etymologia

• Plecotus: gr. πλεκω plekō – owijać, skręcać; ους ous, ωτος ōtos – ucho^[6].
• Macrotus: gr. μακρος makros – długi; ους ous, ωτος ōtos – ucho^[7]. Gatunek typowy: Macrotus europseus Leach, 1816 (= Vespertilio auritus Linnaeus, 1758)

Podział systematyczny

Do rodzaju należą następujące gatunki^[5][4]:

• Plecotus ariel – gacek syczuański – takson wyodrębniony ostatnio z P. austriacus^[8]
• Plecotus auritus – gacek brunatny
• Plecotus austriacus – gacek szary
• Plecotus balensis – gacek etiopski
• Plecotus christiei – gacek nubijski
• Plecotus homochrous – gacek pendżabski
• Plecotus kolombatovici – gacek bałkański
• Plecotus kozlovi – gacek duży
• Plecotus macrobullaris – gacek alpejski
• Plecotus ognevi – gacek amurski
• Plecotus sacrimontis – gacek japoński
• Plecotus sardus – gacek sardyński
• Plecotus strelkovi – gacek tienszański
• Plecotus taivanus – gacek tajwański
• Plecotus teneriffae – gacek kanaryjski
• Plecotus turkmenicus – gacek turkmeński – takson wyodrębniony ostatnio z P. austriacus^[8]
• Plecotus wardi – gacek himalajski – takson wyodrębniony ostatnio z P. austriacus^[8]

Przypisy

Bibliografia

1. T.S. Palmer: Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. Waszyngton: Government Printing Office, 1904, s. 71-718, seria: North American Fauna. (ang.)
2. A. Kiefer & M. Veith. A new species of long-eared bat from Europe. „Myotis”. 39, s. 5-16, 2001 (ang.).

Plecotus é um gênero de morcegos da família Vespertilionidae.

Espécies

• Plecotus alpinus Kiefer e Veith, 2002
• Plecotus auritus (Linnaeus, 1758)
• Plecotus austriacus (J. Fischer, 1829)
• Plecotus balensis Kruskop e Lavrenchenko, 2000
• Plecotus kolombatovici Dulic, 1980
• Plecotus sardus Mucedda, Kiefer, Pidinchedda e Veith, 2002
• Plecotus strelkovi Spitzenberger et al., 2006
• Plecotus taivanus Yoshiyuki, 1991
• Plecotus teneriffae Barrett-Hamilton, 1907

Referências

• SIMMONS, N. B. Order Chiroptera. In: WILSON, D. E.; REEDER, D. M. (Eds.). Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference. 3. ed. Baltimore: Johns Hopkins University Press, 2005. v. 1, p. 312-529.
• SPITZENBERGER, F., STRELKOV, P. P., WINKLER, H., HARING, E. (2006). A preliminary revision of the genus Plecotus (Chiroptera, Vespertilionidae) based on genetic and morphological results. Zoologica Scripta 35, 187-230.

Plecotus^[1] är ett släkte av fladdermöss som beskrevs av E. Geoffroy 1818. Plecotus ingår i familjen läderlappar.^[1][2]

Utseende

Arterna blir 40 till 53 mm långa (huvud och bål), har en 34 till 50 mm lång svans och väger mellan 5 och 14 g. Underarmarna är 34 till 43 mm långa. Påfallande är de stora öronen som kan vara 40 mm långa. De är på hjässan sammanlänkade med en hudflik. Pälsen har allmänt en brun till gråbrun färg och buken är oftast ljusare än ryggen. Vid nosen finns många körtlar men inte lika många som hos släktena Barbastella och Corynorhinus.^[3]

Ekologi

Individerna vilar i grottor, tunnlar, träd eller i byggnader. Habitatet utgörs för några arter av skogar och för andra arter av mera öppna landskap. Vid viloplatsen bildas flockar som har beroende på art 5 till 20 medlemmar. Dessa fladdermöss jagar olika insekter. Arter i kalla regioner håller vinterdvala.^[3]

Fortplantningssättet är främst känt för långörad fladdermus (Plecotus auritus). Den parar sig under hösten och ungarna föds under våren cirka 60 till 70 dagar efter vinterdvalan. Allmänt föds en unge per kull. Den diar sin mor 6 till 7 veckor. Könsmognaden infaller vid ett till tre års ålder. Europeiska arter kan leva 30 år eller lite längre.^[3]

Arter

IUCN (2014) listar följande arter:^[4]

• Långörad fladdermus (Plecotus auritus), i Europa.
• Grå långörad fladdermus (Plecotus austriacus), Europa.
• Plecotus balensis, Etiopien.
• Plecotus christii, Egypten.
• Plecotus kolombatovici, kring Medelhavet.
  • Plecotus gaisleri, sedan 2004 för den nordvästafrikanska populationen
• Plecotus macrobullaris, södra Europa och Anatolien.
• Plecotus ognevi, från östra Kazakstan till Koreahalvön och östra Ryssland inklusive Kurilerna.
• Plecotus sacrimontis, Japan.
• Plecotus sardus, Sardinien.
• Plecotus taivanus, Taiwan.
• Plecotus teneriffae, Kanarieöarna.

Tre arter som tidigare ingick i Plecotus listas i nyare avhandlingar som Wilson & Reeder (2005) och IUCN i ett eget släkte, Corynorhinus.^[5][6]

Bildgalleri

• okänd art av släktet

• Plecotus auritus

Källor

1. ^ [a b] Bisby F.A., Roskov Y.R., Orrell T.M., Nicolson D., Paglinawan L.E., Bailly N., Kirk P.M., Bourgoin T., Baillargeon G., Ouvrard D. (red.) (15 april 2011). ”Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2011 Annual Checklist.”. Species 2000: Reading, UK. http://www.catalogueoflife.org/annual-checklist/2011/search/all/key/plecotus/match/1. Läst 24 september 2012.
2. ^ Dyntaxa Plecotus
3. ^ [a b c] Ronald M. Nowak, red (1999). ”Old World Long-eared Bats” (på engelska). Walker’s Mammals of the World. The Johns Hopkins University Press. sid. 455. ISBN 0-8018-5789-9
4. ^ Plecotus på IUCN:s rödlista, läst 15 januari 2015.
5. ^ Wilson & Reeder, red (2005). ”Corynorhinus” (på engelska). Mammal Species of the World. Baltimore: Johns Hopkins University Press. ISBN 0-8018-8221-4
6. ^ Corynorhinus på IUCN:s rödlista, läst 15 januari 2015.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör Plecotus.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Plecotus.
  Artförteckning

• 1 Таксономія
• 2 Відмінності видів
• 3 Цікаво знати
• 4 Примітки
• 5 Джерела

1. ↑ Thomas H. Kunz and Robert A. Martin. Plecotus townsendii // Mammalian Species. — 1982. — № 175. — С. 1–6.

Plecotus là một chi động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Chi này được E. Geoffroy Saint-Hilaire miêu tả năm 1818.^[1] Loài điển hình của chi này là Vespertilio auritus Linnaeus, 1758.

Các loài

Chi này gồm các loài:

Hình ảnh

• 
• 
• 

Chú thích

Tham khảo

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Млекопитающие

Подкласс: Звери

Инфракласс: Плацентарные

Надотряд: Лавразиотерии

Отряд: Рукокрылые

Подотряд: Летучие мыши

Надсемейство: Vespertilionoidea

Семейство: Гладконосые летучие мыши

Подсемейство: Vespertilioninae

Триба: Plecotini

Род: Ушаны

• Macrotus Leach, 1816

У этого термина существуют и другие значения, см. Ушан (значения).

토끼박쥐속 또는 긴귀박쥐속(Plecotus)은 애기박쥐과의 박쥐 속이다. 이 속의 대부분의 종은 최근에 기술되었다.

하위 종

• 중국긴귀박쥐 (Plecotus ariel)
• 토끼박쥐 또는 갈색긴귀박쥐 (Plecotus auritus)
  • 갈색큰귀박쥐 (Plecotus auritus auritus)
  • 스페인긴귀박쥐 (Plecotus auritus begognae)
• 회색긴귀박쥐 (Plecotus austriacus)
• 에티오피아큰귀박쥐 (Plecotus balensis)
• 크리스티큰귀박쥐 (Plecotus christiei)
• 히말라야긴귀박쥐 (Plecotus homochrous)
• 지중해긴귀박쥐 (Plecotus kolombatovici)^[1]
• 코즐로프긴귀박쥐 (Plecotus kozlovi)
• 산악긴귀박쥐 (Plecotus macrobullaris)
• 검은토끼박쥐 또는 오그네프긴귀박쥐 (Plecotus ognevi)
• 일본긴귀박쥐 (Plecotus sacrimontis)
• 사르데냐긴귀박쥐 (Plecotus sardus)
• 스트렐코프큰귀박쥐 (Plecotus strelkovi)
• 대만큰귀박쥐 (Plecotus taivanus)
• 카나리아큰귀박쥐 (Plecotus teneriffae)
  • 가이슬러긴귀박쥐 (Plecotus teneriffae gaisleri)
  • 카나리아긴귀박쥐 (Plecotus teneriffae teneriffae)
• 투르크멘긴귀박쥐 (Plecotus turkmenicus)
• 워드큰귀박쥐 (Plecotus wardi)

계통 분류

다음은 애기박쥐아과의 계통 분류이다.^[2]

애기박쥐아과  

알렌큰귀박쥐속

       

토끼박쥐속

     

바르바스텔레박쥐속

   

흰세점박이박쥐속

   

사막긴귀박쥐속

     

혹코박쥐속

   

털꼬리박쥐족

             

노랑박쥐속

  흰배박쥐족  

알렌노랑박쥐속

     

아메리카노랑박쥐속

     

반겔더박쥐속

   

흰배박쥐속

               

동부집박쥐속

   

서부집박쥐속

        문둥이박쥐족  

할리퀸박쥐속

   

문둥이박쥐속

    저녁박쥐족    

저녁박쥐속

   

나비박쥐속

       

은색털박쥐속

   

아리엘룰루스속

                 

아프리카긴귀박쥐속

   

아프리카문둥이박쥐속

       

슐리펜박쥐속

   

아이젠트라우트집박쥐

       

검은집박쥐속

     

숲박쥐속

   

아랫볏박쥐속

         

대나무박쥐속

    애기박쥐족  

애기박쥐속

     

작은집박쥐속

     

집박쥐속

   

멧박쥐속

                   

각주

• Simmons, N.B. (2005). 〈Genus Plecotus〉. Wilson, D.E.; Reeder, D.M. 《Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference》 (영어) 3판. 존스 홉킨스 대학교 출판사. 482–483쪽. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.