Gołąbek płowiejący (Russula decolorans) – gatunek grzybów należący do rodziny gołąbkowatych (Russulaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Russula, Russulaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Nazwę polską podała Alina Skirgiełło w 1991 r.[2]. Synonimy łacińskie[3]:
Średnica 5–12 cm[4]. Początkowo niemal kulisty, później spłaszczony, zwykle pomarańczowy lub ceglastoczerwony[5]. Starsze kapelusze blakną i stają się ochrowe i czasami mają lekko prążkowane brzegi kapelusza. Powierzchnia kapelusza jest gładka, w czasie wilgotnej pogody lepka, w czasie suchej sucha[6] .
Wolne, gęsto ustawione, szerokie, brzuchate i nieco łamliwe. Początkowo białe, później żółte w odcieniu masła. Starsze czernieją na powierzchni, a po uszkodzeniu siwieją[4].
Cylindryczny, długości 2 do 8 cm i grubości od 1 do 3 cm, biały[5]. Stare trzony stają się ciemnosiwe lub czarniawe. Po uszkodzeniu siwieją[4].
Białawy, niekiedy pod skórką kapelusza nieco żółtawy. Przy nacięciach lub z wiekiem zabarwiający się na szaro lub czerniejący[5]. Nie ma zapachu, smak łagodny[6].
10-14 × 9-12 μm, szerokoelipsoidalne, pokryte grubymi brodawkami[6].
Dość pospolicie występuje na podmokłych i kwaśnych glebach, w lasach iglastych zwłaszcza na glebach piaszczystych[4]. Owocniki pojawiają się od lipca do października.
Grzyb mikoryzowy[2]. Smaczny grzyb jadalny[5].
Gołąbek płowiejący (Russula decolorans) – gatunek grzybów należący do rodziny gołąbkowatych (Russulaceae).
