dcsimg

Associations

provided by BioImages, the virtual fieldguide, UK
Foodplant / mycorrhiza / ectomycorrhiza
fruitbody of Tricholoma orirubens is ectomycorrhizal with live root of Fagus
Remarks: Other: uncertain
Other: major host/prey

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
BioImages
project
BioImages

Rötender Erd-Ritterling ( German )

provided by wikipedia DE

Der Rötende Erd-Ritterling (Tricholoma orirubens) ist eine Pilzart aus der Familie der Ritterlingsverwandten. Der essbare Blätterpilz stammt aus Europa. Die grauhütigen Fruchtkörper erscheinen einzeln oder in kleinen Gruppen im Herbst in Nadel- und Laubwäldern. Der deutsche Trivialname ist etwas irreführend, da die meisten Vertreter der Sektion Tricholoma sect. Atrosquamosa, zu der auch der Rötende Erdritterling gehört[1][2], in den Lamellen oder der Stielbasis röten können und dieses Merkmal allein folglich keine Arterkennung zulässt.[1]

Merkmale

Makroskopische Merkmale

Der Hut ist jung paraboloid geformt, kann aber beim Aufschirmen einen flachen Zentralbuckel bilden. Der Hut erreicht einen Durchmesser von bis zu 10 cm. Jung ist die Hutoberfläche dicht filzig, beim Ausreifen bilden sich aus dem Filz viele, kleine, dunkle bis schwarze Schüppchen, die gerne einen deutlichen Kontrast zum helleren Untergrund bilden. Es kommen aber auch Fruchtkörper vor, deren Hutgrundfarbe dunkler ist, sodass der Hut einfarbig erscheint. Der Hutrand ist allerdings typischerweise heller als der restliche Hut.

Die weißen bis blass grauen Lamellen sind aufsteigend oder ausgebuchtet angewachsen und können dicht bis etwas entfernt stehend. Im Alter und beim Eintrocknen können die Lamellen bisweilen sehr deutlich röten, machen dies aber nicht immer. Die Lamellenschneide kann zudem im Alter schwarz punktiert sein.

Das Sporenpulver ist weiß.

Der Stiel misst 30–80 × 10–25 mm, ist meist zylindrisch, gerade bis gebogen, weist aber häufig eine etwas erweiterte Stielbasis auf. Die Stieloberfläche ist weiß, etwas glänzend und kann auch kleine, dunkle bis schwarze Schüppchen tragen. Das Basalmyzel ist gelb bis grüngelb.

Das Fleisch ist weiß bis blass grau. In der Stielbasis ist das Fleisch vor allem im Alter mit blaugrünen oder magentafarbigen Flecken durchzogen. Der Geruch ist eine Mischung aus Mehlgeruch und süßlichem Honiggeruch. Frisch geschnitten ist der Mehlgeruch dominant. Der Geschmack ist deutlich mehlartig.[1]

Mikroskopische Merkmale

Die inamyloiden Sporen werden 3,9–6,4 x 3,0–5 µm groß und sind kugelig, breit ellipsoid bis ellipsoid. Ihr Länge-Breite-Quotient beträgt 1,0–1,7. Cheilozystiden fehöen meist, können aber auch zerstreut bis häufig an der Lamellenschneide auftreten. Wenn vorhanden, sind sie zylindrisch bis keulenförmig, messen 25–40 × 7–15 µm und können manchmal auch ein inkrustierendes Pigment tragen.

Die Hutdeckschicht ist eine Cutis, die in den Schüppchen trichodermal aufgebaut ist und besteht aus 7–15 µm dicken Hyphen, deren Zellen 20–60 µm lang sind. Die Subpellis ist kaum differenziert.

Schnallen fehlen, aber sehr junge Basidien können ab Schnallen erinnernde Bildungen zeigen.[1]

Artabgrenzung

Andere Vertreter der Sektion Tricholoma sect. Atrosquamosa können sehr ähnlich sein. Kollektionen mit magentaroter Verfärbung in der Stielbasis können leicht als Tricholoma basirubens fehlbestimmt werden.[1] Blaugrün verfärbendes Fleisch in der Stielbasis und rötende Lamellen können auch bei anderen Arten dieser Sektion auftreten.[1] Das sicherste Unterscheidungsmerkmal ist die Farbe des Basalmyzels. Dieses ist bei dem Rötenden Erdritterling gelb bis grüngelb, bei den anderen grauhütigen Arten der Sektion, Schwarzschuppiger Erdritterling (Tricholoma atrosquamosum), Tricholoma basirubens und Tricholoma squarrulosum, ist es jeweils weiß.[1] Tricholoma olivaceotinctum, ebenfalls zur Sektion Tricholoma sect. Atrosquamosa gehörend[2], ist wegen seines typischerweise olivgrauen Hutes nicht zu verwechseln.[1]

Potenziell lebensgefährlich wären Verwechslungen mit dem Tiger-Ritterling (Tricholoma pardinum)[3] oder nah verwandter Arten wie Tricholoma filamentosum[1], deren Fruchtkörper nirgends röten. Auch hier ist der Geruch oft eine Mischung aus Mehlgeruch und süßlichen Komponenten.[1] Sie scheiden jedoch zumindest bei nicht zu trockener Witterung wässrige Guttationstropfen an der Stielspitze aus.[1]

Es kommen weitere Ritterlinge mit braun- oder schwarz-grauen Fruchtkörpern für Verwechslungen in Frage, worunter auch weitere giftige sind wie z. B. der Brennendscharfe Ritterling (Tricholoma virgatum) und der Schärfliche Ritterling (Tricholoma sciodes).[4][5] Auch der Gemeine Erd-Ritterling kann äußerlich ähnlich sein, unterscheidet sich aber u. a. durch den fehlenden Geruch und die im Alter nicht rötenden Lamellen.[1]

Verbreitung und Ökologie

Der Rötende Erd-Ritterling ist in Europa zwar weitverbreitet aber nicht häufig. In den Niederlanden ist er selten. Er ist von September bis November einzeln oder in kleinen Gruppen in Nadel- oder Laubwäldern anzutreffen und bevorzugt kalkhaltige, lehmige Böden.[1] Es bildet Ektomykorrhizen mit Rotbuchen (Fagus sylvatica) aus.[1][6]

Der Rötende Erd-Ritterling kann auch Hexenringe bilden. Ein in Deutschland entdeckter hatte einen Durchmesser von um 80 Metern und bestand aus geschätzten 10.000 Pilzen.[7]

Speisewert

Aufgrund der großen Verwechslungsgefahr mit giftigen Arten und seiner Seltenheit wird der Rötende Erdritterling selten verspeist. Passend zum Geruch wird der Geschmack als mehlig bis mehlig-süßlich beschrieben.[7]

Systematik und Taxonomie

Der Rötende Erd-Ritterling wurde in dem 1873 erschienenen Werk „Les Champignons du Jura et des Vosges“ von dem französischen Mykologen Lucien Quélet offiziell das erste Mal wissenschaftlich beschrieben. Der Gattungs-Name leitet sich von dem griechischentrichos/τριχος“ („Haar“) und „loma/λωμα“ („Saum“, „Rand“ oder „Grenze“) ab.[8]

Der Rötende Ritterling gehört zur Sektion Tricholoma sect. Atrosquamosa und ist mit den ebenfalls grauhütigen Erdritterlingen im engen Sinn (Tricholoma sect. Terrea) nicht näher verwandt.[2]

Quellen

  1. a b c d e f g h i j k l m n Morten Christensen & Jacon Heilmann-Clausen: The genus Tricholoma. In: Fungi of Northern Europe. Band 4. Danish Mycological Society, Copenhagen 2013, ISBN 978-87-983581-8-3.
  2. a b c J. Heilmann-Clausen, M. Christensen, T.G. Frøslev, R. Kjøller: Taxonomy of Tricholoma in northern Europe based on ITS sequence data and morphological characters. In: Persoonia - Molecular Phylogeny and Evolution of Fungi. Band 38, Nr. 1, 30. Juni 2017, ISSN 0031-5850, S. 38–57, doi:10.3767/003158517X693174.
  3. Ewald Gerhardt: BLV-Handbuch Pilze. 4. Auflage. BLV, München 2006, ISBN 3-8354-0053-3, S. 100.
  4. Hans E. Laux: Der große Kosmos-Pilzführer. Alle Speisepilze mit ihren giftigen Doppelgängern. Kosmos, Stuttgart 2001, ISBN 3-440-08457-4, S. 158.
  5. Hans E. Laux: Essbare Pilze und ihre giftigen Doppelgänger. Pilze sammeln – aber richtig. Kosmos Verlags-GmbH, Stuttgart 2005, ISBN 978-3-440-10240-4, S. 65.
  6. Machiel E. Noordeloos, Thomas W. Kuyper, Else C. Vellinga: Critical Monographs on Families of Agaric and Boleti Occurring in the Netherlands. In: Flora Agaricina Neerlandica. Band 4. Taylor & Francis, 1999, ISBN 90-5410-493-7, S. 133.
  7. a b Hans Haas: The Young Specialist looks at Fungi. Burke, 1969, ISBN 0-222-79409-7, S. 142.
  8. Sven Nilsson, Ole Persson: Gill-Fungi. In: Fungi of Northern Europe. Band 2. Penguin, 1977, ISBN 0-14-063006-6, S. 24.

Weblinks

 src=
– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
 src=
Bitte die Hinweise zum Pilzesammeln beachten!
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Rötender Erd-Ritterling: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE

Der Rötende Erd-Ritterling (Tricholoma orirubens) ist eine Pilzart aus der Familie der Ritterlingsverwandten. Der essbare Blätterpilz stammt aus Europa. Die grauhütigen Fruchtkörper erscheinen einzeln oder in kleinen Gruppen im Herbst in Nadel- und Laubwäldern. Der deutsche Trivialname ist etwas irreführend, da die meisten Vertreter der Sektion Tricholoma sect. Atrosquamosa, zu der auch der Rötende Erdritterling gehört, in den Lamellen oder der Stielbasis röten können und dieses Merkmal allein folglich keine Arterkennung zulässt.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Tricholoma orirubens

provided by wikipedia EN

Tricholoma orirubens, commonly known as blushing tricholoma, is an edible gilled mushroom native to Europe. The grey-capped fruit bodies are generally found singly or in small groups in deciduous and coniferous woodland in autumn.

Taxonomy

Tricholoma orirubens was described by French mycologist Lucien Quélet in 1873. The generic name derives from the Greek trichos/τριχος 'hair' and loma/λωμα 'hem', 'fringe' or 'border'.[1] It lies within the section terrea within the subgenus Tricholoma within the genus Tricholoma.[2]

Description

Tricholoma orirubens has a dark grey or grey-brown cap up to 7.5 cm (3.0 in) in diameter with darker blackish scales, and a straight or undulating margin. The cap is conical with a slight boss before opening and flattening, eventually with either a boss or central depression. The thick grey gills are emarginate or adnate and widely spaced, and turn red when bruised. The white or pale grey ringless stipe measures 4.5 to 8 cm tall and 0.7 to 2.5 cm wide, and has a distinctive blue tinged base.[2]

Distribution and habitat

Widespread across Europe, Tricholoma orirubens is not common. It is rare in the Netherlands. Found singly or in small groups in deciduous and coniferous woodland in autumn, it prefers clayey or chalky soils. It is ectomycorrhizal.[2]

Tricholoma orirubens can also form fairy rings. One found in Germany had a diameter of around 80 m (260 ft) and contained an estimated 10,000 mushrooms.[3]

Edibility

Smelling and tasting strongly of flour, T. orirubens is one of the more appetising members of the genus. It can taste sweet as well.[3]

See also

References

  1. ^ Nilson, Sven; Persson, Ole (1977). Fungi of Northern Europe 2: Gill-Fungi. Penguin. p. 24. ISBN 0-14-063006-6.
  2. ^ a b c Noordeloos M.E.; Kuyper, Th.W.; Vellinga E.C. (1999). Flora Agaricina Neerlandica. Taylor & Francis. p. 133. ISBN 90-5410-493-7.
  3. ^ a b Haas, Hans (1969). The Young Specialist looks at Fungi. Burke. p. 142. ISBN 0-222-79409-7.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Tricholoma orirubens: Brief Summary

provided by wikipedia EN

Tricholoma orirubens, commonly known as blushing tricholoma, is an edible gilled mushroom native to Europe. The grey-capped fruit bodies are generally found singly or in small groups in deciduous and coniferous woodland in autumn.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Rusotyvivalmuska ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Rusotyvivalmuska (Tricholoma orirubens) on kupera tai laakealakkinen tummanharmaa suomupeitteinen valmuskalaji. Sen jalka on valkoisen punatäplikäs ja tyvi on sinertävä. Malto on valkoista. Sieni on syötävä mutta ei maistu miltään. Heltat ovat nuorissa sienissä harmahtavat, vanhemmiten punertavat. Sieni kasvaa lehtimetsissä hyvin harvinaisena.[2]

Lähteet

  1. Taksonomian lähde: Index Fungorum Viitattu 5. syyskuuta 2008
  2. Phillips, R.: WSOY Suuri Sienikirja, s. 39. suomeksi toim. Lasse Kosonen. WSOY, 1981, suom. 1992. ISBN 951-0-17255-3.
Tämä sieniin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Rusotyvivalmuska: Brief Summary ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Rusotyvivalmuska (Tricholoma orirubens) on kupera tai laakealakkinen tummanharmaa suomupeitteinen valmuskalaji. Sen jalka on valkoisen punatäplikäs ja tyvi on sinertävä. Malto on valkoista. Sieni on syötävä mutta ei maistu miltään. Heltat ovat nuorissa sienissä harmahtavat, vanhemmiten punertavat. Sieni kasvaa lehtimetsissä hyvin harvinaisena.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Tricholoma orirubens ( French )

provided by wikipedia FR

Tricholome à marge rouge

Tricholoma orirubens, le Tricholome à marge rouge, est une espèce de champignons du genre des Tricholomes. Il se reconnaît au rougissement de sa marge et des arrêtes de ses lames, aux taches bleu-vert de la base de son pied ainsi qu'à son mycélium jaune. Il est généralement répandu dans les forêts européennes à feuilles caduques ou les forêts de conifères en saison automnale.

Taxinomie

 src=
Tricholoma orirubens (Italie)

Tricholoma orirubens est décrit par le mycologue français Lucien Quélet en 1873. Le nom générique est issu du grec trichos (τριχος), « cheveux », et loma (λωμα), « frange » ou « bordure »[1].

Description

 src=
Tricholoma orirubens - illustration de Giacomo Bresadola (1937)

Tricholoma orirubens possède un chapeau gris foncé ou gris-marron de plus de 7,5 cm de diamètre, fibrilleux avec des écailles noirâtres plus foncées ; la bordure peut être droite ou ondulée et rosit ou rougit avec le temps. Le chapeau est conique et possède une petite bosse en son centre, nommée umbo, qui disparaît souvent avec l'âge (bien qu'elle puisse rester ou être remplacée par une petite dépression). Les lames, grises et épaisses, sont émarginées ou adnées et très espacées ; les arêtes des lames deviennent rouges quand elles sont écrasées ou avec le temps. Le stipe, blanc ou gris pâle, sans anneau, mesure de 8 cm de hauteur sur 2,5 cm de large, et possède une base teintée de bleu. Son mycélium est jaune[2],[3].

Le Tricholome à écailles noires (Tricholoma atrosquamosum) et plus particulièrement sa variété squarrulosum peut lui ressembler car son pied peut également être coloré de bleu, mais son chapeau est plus écailleux, son goût est poivré et son mycélium est blanc[3].

Distribution et habitat

Répandu en Europe, Tricholoma orirubens est toutefois rare, particulièrement aux Pays-Bas. Il est généralement répandu dans les forêts d'arbres à feuilles caduques ou les forêts de conifères, sur sol calcaire, seul ou en groupe, en automne. Il est ectomycorhizien[2].

Le champignon peut aussi former des ronds de sorcières. L'un d'eux, trouvé en Allemagne, avait un diamètre de près de 80 m et comprenait environ 10 000 champignons[4].

Comestibilité

L'odeur et le goût de Tricholoma orirubens, forts, rappellent la farine. Avec son goût légèrement sucré, il est parfois considéré comme un des meilleurs Tricholomes du point de vue culinaire[4].

Notes et références

  • (en) Cet article est partiellement ou en totalité issu de l’article de Wikipédia en anglais intitulé .
  1. (en) Sven Nilsson et Olle Persson, Fungi of Northern Europe 2 : Gill-Fungi, New York, Penguin, 1977 (ISBN 0-14-063006-6), p. 24
  2. a et b (la) Cornelis Bas, Machiel Evert Noordeloos, T. W. Kuyper et E. C. Vellinga, Flora Agaricina Neerlandica, vol. 4, Rotterdam, A.A. Balkema Publishers, 1999, 191 p. (ISBN 90-5410-493-7, lire en ligne), p. 148
  3. a et b Guillaume Eyssartier et Pierre Roux, Le guide des champignons : France et Europe, 2017 (ISBN 978-2-410-01042-8)
  4. a et b (en) Hans Haas, The Young Specialist looks at Fungi, Burke, 1969, 240 p. (ISBN 0-222-79409-7), p. 142

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Tricholoma orirubens: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

Tricholome à marge rouge

Tricholoma orirubens, le Tricholome à marge rouge, est une espèce de champignons du genre des Tricholomes. Il se reconnaît au rougissement de sa marge et des arrêtes de ses lames, aux taches bleu-vert de la base de son pied ainsi qu'à son mycélium jaune. Il est généralement répandu dans les forêts européennes à feuilles caduques ou les forêts de conifères en saison automnale.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Tricholoma orirubens ( Pms )

provided by wikipedia PMS
Drapò piemontèis.png Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Capel fin a 10 cm, bombà, fibrilos-peilos, da gris neirastr a brunastr al bòrd che a anrossiss. Lamele biancastre. Fil anrossent. Gamba àuta fin a 10 cm e larga fin a 1,5 cm, pòch clavà, bianca o motobin ciàira con ël pé bleu verd o giaunastr për ël miceli, un pòch anrossent. Carn ciàira con odor farinos complicà.

Ambient

A chërs ant ij bòsch e ij tajiss, dzortut ëd latifeuje.

Comestibilità

WHMIS Class D-1.svg A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Comestìbil.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

Tricholoma orirubens Quélet

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia PMS

Tricholoma orirubens: Brief Summary ( Pms )

provided by wikipedia PMS

Capel fin a 10 cm, bombà, fibrilos-peilos, da gris neirastr a brunastr al bòrd che a anrossiss. Lamele biancastre. Fil anrossent. Gamba àuta fin a 10 cm e larga fin a 1,5 cm, pòch clavà, bianca o motobin ciàira con ël pé bleu verd o giaunastr për ël miceli, un pòch anrossent. Carn ciàira con odor farinos complicà.

Ambient

A chërs ant ij bòsch e ij tajiss, dzortut ëd latifeuje.

Comestibilità

WHMIS Class D-1.svg A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Comestìbil.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia PMS

Gąska czerwieniejąca ( Polish )

provided by wikipedia POL

Gąska czerwieniejąca (Tricholoma orirubens Quel.) – gatunek grzybów należący do rodziny gąskowatych (Tricholomataceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji: Tricholoma, Tricholomataceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r[2]. Niektóre synonimy naukowej[3]:

  • Agaricus guttatus Schaeff. 1770
  • Gyrophila orirubens (Quél.) Quél. 1886
  • Tricholoma guttatum (Schaeff.) P. Kumm. 1871
  • Tricholoma horribile Rea 1905

Morfologia

Kapelusz

Średnica 4–10 cm, początkowo łukowaty lub półkulisty z niewielkim garbem, później rozpostarty. Młode owocniki mają podwinięty brzeg, starsze wyprostowany i pofalowany. Skórka ma białawy lub kremowy kolor, ale jest gęsto pokryta siwoczarnymi łuskami ułożonymi promieniście. W okresie suchej pogody staje się bardziej srebrzystosiwa z jaśniejszymi brzegami[4].

Blaszki

Mają białosiwawy kolor, po oderwaniu od owocnika po dłuższym czasie czerwienieją[4].

Trzon

Wysokość 4–10 cm, grubość do 2 cm, walcowaty, pełny i twardy, z zaostrzoną podstawą, czasami bulwiasty. Kolor biały, powierzchnia podłużnie pokryta ciemniejszymi włókienkami. Po uszkodzeniu czerwienieje[4].

Miąższ

Cienki, białosiwy, po dłuższym czasie czerwienieje. Smak mączysty, zapach aromatyczny[4].

Zarodniki

Szerokojajowate lub niemal kuliste, o rozmiarach 4–6,5 × 3–4,5 μm[5].

Występowanie i siedlisko

Występuje w Ameryce Północnej i Europie[5]. W Polsce jest to gatunek rzadki – znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski, gdzie ma status V – gatunek narażony na wyginięcie[6]. Rzadki jest również w innych krajach Europy; znajduje się na czerwonych listach w Danii, Norwegii, Finlandii, Szwecji i w Niemczech[2].

Spotykana jest w lasach liściastych i mieszanych oraz w parkach. Rośnie na ziemi, pod dębami i bukami, szczególnie na glebach wapiennych. Owocniki wytwarza od sierpnia do zimy[2].

Znaczenie

Grzyb mikoryzowy. Grzyb jadalny[7].

Gatunki podobne

Podobna jest bardzo rzadko spotykana gąska czarnołuskowa (Tricholoma atrosquamosum), która ma jednak bardziej łuskowaty kapelusz, oraz gąska ziemistoblaszkowa (Tricholoma terreum), ale ta z kolei ma kapelusz bardziej włosisty niż łuskowaty. Od wszystkich innych gąsek gąska czerwieniejąca różni się tym, że jej uszkodzony miąższ, blaszki i trzon po dłuższym czasie czerwienieją[4].

Przypisy

  1. a b Paul Kirk: Index Fungorum (ang.). Index Fungorum Partnership. [dostęp 30 marca 2013].
  2. a b c Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
  3. Paul Kirk: Species Fungorum (ang.). [dostęp 30 marca 2013].
  4. a b c d e Pavol Škubla: Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007. ISBN 978-83-245-9550-1.
  5. a b Tricholoma orirubens (ang.). Rogers Plants Ltd.. [dostęp 30 marca 2013].
  6. Zbigniew Mirek: Red list of plants and fungi in Poland = Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany. Polish Academy of Sciences, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
  7. Hagara, Ladislav, 1944-., Ottova encyklopedie hub, wyd. 1. české vyd, Praha: Ottovo nakladatelství, 2015, s. 725, ISBN 978-80-7451-407-4, OCLC 903090511 [dostęp 2018-11-01] .
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Gąska czerwieniejąca: Brief Summary ( Polish )

provided by wikipedia POL

Gąska czerwieniejąca (Tricholoma orirubens Quel.) – gatunek grzybów należący do rodziny gąskowatych (Tricholomataceae).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Рядовка червонувата ( Ukrainian )

provided by wikipedia UK

Будова

Шапка 5-8(10) см у діаметрі, товстом'ясиста, часто асиметрична, опукло- або плоскорозпростерта, з опущеним краєм, сіра, у центрі темніша, чорно-повстистолуската. Пластинки білі, з віком до краю рожевуваті або червонуваті, рідкі, широкі. Спори 4-6,5 Х 3-4,2; 4-5 Х 4 мкм. Ніжка 5-8 Х 1,2-3,5 см, донизу звичайно потовщена, біла, часто темно-дрібнолуската, біля основи зеленувата або синювата. М'якуш білуватий, щільний, з приємним запахом борошна, при розрізуванні на повітрі рожевів або червонів.

Поширення та середовище існування

В Україні поширена на Поліссі, у Прикарпатті, в Лісостепу. Росте у листяних, рідше хвойних лісах; у серпні — вересні.

Практичне використання

Добрий їстівний гриб. Використовують свіжим.

Джерела


license
cc-by-sa-3.0
copyright
Автори та редактори Вікіпедії
original
visit source
partner site
wikipedia UK