Aral Barbel

Brzana aralska^[3] (Luciobarbus brachycephalus^[4]) – gatunek słodkowodnej ryby karpiokształtnej z rodziny karpiowatych (Cyprinidae), największa z brzan.

Występowanie

Jezioro Aralskie oraz dolny bieg rzek Amu-darii i Syr darii.

Cechy morfologiczne

Osiąga 80–100 (120) cm długości. Linia brzucha prawie prosta, kark wyraźnie zarysowany, wypukły (zwłaszcza u dorosłych osobników). Pysk spiczasty. Wargi mięsiste z 4 równej długości wąsikami, z których przednia para sięga poza oko. Łuski małe 67–76 (zazwyczaj 70–71) w linii bocznej. W płetwie grzbietowej 10–11 promieni. Jej nasada jest wysunięta ku przodowi. Pierwszy promień tylko lekko zgrubiały i jedynie na dole lekko piłkowany. W płetwie odbytowej 8 promieni. Wszystkie płetwy są krótkie i wąskie. Zęby gardłowe 3-rzędowe o wzorze 5.3.2–2.3.5.

Grzbiet i boki do linii bocznej ciemne, brązowoszare. Strona brzuszna jasna, srebrzysta. U nasady łusek ciemnozielona plamka. Wszystkie płetwy szare, jedynie odbytowa lekko żółtawa.

Odżywianie

Zjada głównie mięczaki (ślimaki, małże), a także robaki skorupiaki i larwy owadów.

Rozród

Ryba anadromiczna. Wędrówki odbywa w okresie od IV do VII małymi stadami do dolnego biegu dopływów. Ikra, w liczbie do 1 259 000, jest kleista i składana na płytkich żwirowych i piaszczystych łachach.

Przypisy

Bibliografia

• Mały słownik zoologiczny: ryby. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1976.
• Josef Reichholf, Gunter Steinbach, Claus Militz: Wielka encyklopedia ryb : słodkowodne i morskie ryby Europy. Wiśniewolski Wiesław (tłum.). Warszawa: Muza, 1994. ISBN 83-7079-317-7.
• Fritz Terofal, Claus Militz: Ryby słodkowodne. Leksykon przyrodniczy. Henryk Garbarczyk, Eligiusz Nowakowski i Jacek Wagner. Warszawa: Świat Książki, 1997. ISBN 83-7129-441-7.