Xəzər şirbiti (lat. Luciobarbus brachycephalus) — dənizin cənub və qərb hissələrində yayılmışdır və adətən sahilə yaxın 13-24 m dərinliklərdə yaşayır.Keçici balıqdır, çoxalmaq üçün Kür, Səfidrud, Lənkəran, Qorqan, həmçinin Terek çaylarına girir.Xəzər şirbitinin kürü vermək üçün çaya girməsi ildə 2 dəfə yaz və yay - payız aylarında müşahidə olunur. Kütləvi çaya girmə yazda (martda) suda temperatur 6,7-11°C olduqda başlayır və aprelin sonunadək davam edir. Yay mövsümündə isə suyun temperaturu 25,2 - 27,2°C olduqda baş verir. Küləkli havalar, xüsusən dənizdən əsən küləklər, balıqların çaya girməsini sürətləndirir.Xəzər şirbiti iri balıqdır, ovlanmış balıqlar içərisində 10-15 kq ağırlığında fərdlərə rast gəlmək olur, lakin kütləsi 2-6 kq olanlar çoxluq təşkil edir.Xəzər şirbiti ləng böyüyən və gec cinsi yetişkənliyə çatan balıqdır: dişilər 7-9 yaşında, erkəklər isə dişilərdən 1-2 il tez cinsi yetişkənliyə çatır. Kürülərini suyun temperaturu 20-30°C olduqda tökürlər.Ölçüsündən və yaşından asılı olaraq hər bir dişi balıq 293 mindən 973 minə qədər kürü verir.Başqa balıqlardan fərqli olaraq Xəzər şirbitinin kürüsü yapışqanlı deyil və mayalandıqdan sonra öz həcmini 10 dəfə böyüdür. Odur ki, kürülər daşlara və ya bitkilərə yapışmayaraq suda asılı vəziyyətdə qalır və suyun axarı ilə bir yerdən başqa yerə aparılır. Kürülərin inkubasiya müddəti 23-25°C temperaturda 2-3 gündür.Vətəgə balığıdır, lakin son 30-40 ildə ehtiyatı kəskin şəkildə azalıb, hal- hazırda ovda az təsadüf olunur. Nəslinin kəsilmək təhlükəsi yaranmışdır. Odur ki, Azərbaycanın “Qırmızı Kitabına ” daxil edilməsi təklif olunubdur.1950-1970-ci illərdə onun ovu 0,2-3,6 min sentner təşkil edirdi.Təəssüflər olsun ki, Xəzər şirbitinin ehtiyatının bərpa edilməsi istiqamətində bu günədək heç bir əməli tədbir görülməmişdir. Tezliklə bu sahədə ciddi iş aparılması və bu balığın Kürdə süni artırılması üçün balıq təsərrüfatlarının yaradılması vacibdir.[1]
Xəzər şirbiti (lat. Luciobarbus brachycephalus) — dənizin cənub və qərb hissələrində yayılmışdır və adətən sahilə yaxın 13-24 m dərinliklərdə yaşayır.Keçici balıqdır, çoxalmaq üçün Kür, Səfidrud, Lənkəran, Qorqan, həmçinin Terek çaylarına girir.Xəzər şirbitinin kürü vermək üçün çaya girməsi ildə 2 dəfə yaz və yay - payız aylarında müşahidə olunur. Kütləvi çaya girmə yazda (martda) suda temperatur 6,7-11°C olduqda başlayır və aprelin sonunadək davam edir. Yay mövsümündə isə suyun temperaturu 25,2 - 27,2°C olduqda baş verir. Küləkli havalar, xüsusən dənizdən əsən küləklər, balıqların çaya girməsini sürətləndirir.Xəzər şirbiti iri balıqdır, ovlanmış balıqlar içərisində 10-15 kq ağırlığında fərdlərə rast gəlmək olur, lakin kütləsi 2-6 kq olanlar çoxluq təşkil edir.Xəzər şirbiti ləng böyüyən və gec cinsi yetişkənliyə çatan balıqdır: dişilər 7-9 yaşında, erkəklər isə dişilərdən 1-2 il tez cinsi yetişkənliyə çatır. Kürülərini suyun temperaturu 20-30°C olduqda tökürlər.Ölçüsündən və yaşından asılı olaraq hər bir dişi balıq 293 mindən 973 minə qədər kürü verir.Başqa balıqlardan fərqli olaraq Xəzər şirbitinin kürüsü yapışqanlı deyil və mayalandıqdan sonra öz həcmini 10 dəfə böyüdür. Odur ki, kürülər daşlara və ya bitkilərə yapışmayaraq suda asılı vəziyyətdə qalır və suyun axarı ilə bir yerdən başqa yerə aparılır. Kürülərin inkubasiya müddəti 23-25°C temperaturda 2-3 gündür.Vətəgə balığıdır, lakin son 30-40 ildə ehtiyatı kəskin şəkildə azalıb, hal- hazırda ovda az təsadüf olunur. Nəslinin kəsilmək təhlükəsi yaranmışdır. Odur ki, Azərbaycanın “Qırmızı Kitabına ” daxil edilməsi təklif olunubdur.1950-1970-ci illərdə onun ovu 0,2-3,6 min sentner təşkil edirdi.Təəssüflər olsun ki, Xəzər şirbitinin ehtiyatının bərpa edilməsi istiqamətində bu günədək heç bir əməli tədbir görülməmişdir. Tezliklə bu sahədə ciddi iş aparılması və bu balığın Kürdə süni artırılması üçün balıq təsərrüfatlarının yaradılması vacibdir.
Luciobarbus brachycephalus és una espècie de peix de la família dels ciprínids i de l'ordre dels cipriniformes.
Luciobarbus brachycephalus és una espècie de peix de la família dels ciprínids i de l'ordre dels cipriniformes.
Die Aral-Barbe (Luciobarbus brachycephalus) ist eine große Barbenart aus Vorderasien. Sie wird auf Englisch „Caspian Barbel“, auf Russisch „Kaspiiskii Usach“ bzw. „Аральский усач“, „Аралдын ит муруту“ in Kirgisistan, und auf Persisch „Zardak“ bzw. „ماهي سس“ genannt.[1]
Die Aral-Barbe wurde in Vergangenheit der Gattung Barbus zugerechnet, sie wird jetzt der Gattung Luciobarbus zugeschrieben. Folgende Unterarten werden unterschieden:
Während die erste Unterart in weiten Teilen Zentralasiens beheimatet ist, beschränkt sich das Vorkommen von L. brachycephalus caspius auf das Einzugsgebiet um das Schwarze Meer.[2]
Die Aral-Barbe besitzt vier Bartfäden, die um das unterständige Maul angeordnet sind. Mit ihrer Länge reichen die Barteln bis über den Augenrand hinaus. Charakteristisch sind 67–76 Schuppen, die an der Seitenlinie angeordnet sind.[3] Luciobarbus brachycephalus besitzt 16 bis 25 Kiemenbögen.[4][1] Die Fische werden in der Regel 60 Zentimeter lang, in Ausnahmefällen jedoch bis 90 Zentimeter.[1] Ein in der Wolga gefangenes Exemplar wog 22,5 Kilogramm mit über 120 cm Länge.[5]
Man findet die Aral-Barbe in Gewässern Afghanistans, Aserbaidschans, Irans, Kasachstans, Russlands, Türkei, Turkmenistans und Usbekistans. Das Hauptverbreitungsgebiet liegt südlich und westlich des Aralsees, im kasachischen Fluss Tschüi. Während der Laichzeit wandern die Tiere vom Aralsee und vom Kaspischen Meer in die Unterläufe der einmündenden Flüsse wie zum Beispiel in den kaukasischen Terek, den Samur, Kura, oder den unteren Aras. Seltener findet sich die Aral-Barbe in der unteren Wolga, wo sie bis zur Höhe von Wolgograd hochwandert.[1]
Aral-Barben leben in Flüssen, Seen, Stauseen und Kanälen. Sie halten sich im Meer in Tiefen bis zu 25 Metern auf, in Flüssen in tiefen Rinnen mit kiesigem oder steinigem Grund. Im Brackwasser an den Unterläufen der Flüsse sind benthisch lebende Krebstiere ihre Hauptnahrung. Während der Laichwanderung nehmen die Aral-Barben keine Nahrung zu sich. Erst nach dem Laichen fressen die Tiere wieder Insekten, Fischbrut oder auch Algen, Samen und anderes pflanzliches Material.[1] Die Laichzeit findet in den Monaten April bis Juni statt. In dieser Jahreszeit steigen die Flüsse in die Unterläufe auf, die sie vom Meer erreichen können. Die Fortpflanzung erfolgt in schnellfließenden Gewässerabschnitten mit hartem Grund in Tiefen von ein bis zwei Metern.[1] Weibchen sind in der Lage bis zu 1,25 Millionen Fischeier abzulegen.[3] Wanderungen werden von den Tieren auch unternommen, um ihre Winterquartiere zu erreichen. Am Syrdarja, Amudarja und Zeravshan findet im Juli eine weitere Massenwanderung statt, die jedoch nach dem Bau von Staudämmen und der zunehmenden Versalzung ihrer Lebensräume stark abgenommen hat.[6]
Im Einzugsbereich des Kaspischen Meeres und des Aralsees werden die Aral-Barben während ihrer Wanderungen mit Reusen und Netzen gefangen.[3]
In Kasachstan steht die Aral-Barbe auf der Roten Liste der bedrohten Tierarten.[7][8] Seit 1976 ist der Aralsee stark geschrumpft und hat zu einer starken Versalzung der Umgebung geführt. Gegenwärtig gibt es Aral-Barben nur noch in einigen Stauzonen am Syrdarja und Amudarja, sowie dem Karakum-Kanal. Über die Individuenzahl gibt es keine genauen Angaben. Man nimmt an, dass die im Kura-Fluss isolidert lebende Population[9] westlich des Kaspischen Meeres stabil ist, und dass die Wanderpopulation[10] zahlenmäßig zurückgeht, da es an geeigneten Laichgebieten fehlt und die Fischwilderei zunahm. Häufig sind Aral-Barben nur noch in den südlichen Zuflüssen des Kaspischen Meeres im Iran und Aserbaidschan. Allgemein hat die Zunahme an Wasserkraftwerken in den 1950er und 1960er Jahren und anderen ökologischen Bedrohungen zu einer kontinuierlichen Abnahme der Population von Luciobarbus brachycephalus im Kaspischen Meer und im Aralsee geführt. Die Abnahme soll in den letzten 30 Jahren −30 % betragen haben, so kommt die Fischart im stark versalzten Aralsee überhaupt nicht mehr vor.[11]
Die Aral-Barbe (Luciobarbus brachycephalus) ist eine große Barbenart aus Vorderasien. Sie wird auf Englisch „Caspian Barbel“, auf Russisch „Kaspiiskii Usach“ bzw. „Аральский усач“, „Аралдын ит муруту“ in Kirgisistan, und auf Persisch „Zardak“ bzw. „ماهي سس“ genannt.
The Aral barbel (Luciobarbus brachycephalus) is a species of ray-finned fish in the genus Luciobarbus. It is found in the Aral basin, Chu drainage and southern and western Caspian Sea. For spawning, it migrates up to larger tributaries of the western and southern coasts.
The Aral barbel (Luciobarbus brachycephalus) is a species of ray-finned fish in the genus Luciobarbus. It is found in the Aral basin, Chu drainage and southern and western Caspian Sea. For spawning, it migrates up to larger tributaries of the western and southern coasts.
Luciobarbus brachycephalus es una especie de peces dulceacuícolas de la familia Cyprinidae, orden Cypriniformes.
Datos: Q740172
Multimedia:
Luciobarbus brachycephalus es una especie de peces dulceacuícolas de la familia Cyprinidae, orden Cypriniformes.
Luciobarbus brachycephalus Luciobarbus generoko animalia da. Arrainen barruko Actinopterygii klasean sailkatzen da, Cyprinidae familian.
Luciobarbus brachycephalus Luciobarbus generoko animalia da. Arrainen barruko Actinopterygii klasean sailkatzen da, Cyprinidae familian.
Luciobarbus brachycephalus o barbo dell'Aral è un pesce della famiglia Cyprinidae.
Si trova nelle acque salmastre del mar Caspio e del lago d'Aral e nei principali tributari come Volga, Ural, Terek Samur, Kura, Amu Darya e Syr Darya che risale per la riproduzione.
Esistono popolazioni anadrome e stanziali in acqua dolce. In mare vive nelle acque basse costiere , nei fiumi predilige i tratti più profondi con fondi di ghiaia e ciottoli. Sono presenti anche popolazioni d'acqua dolce in laghi artificiali.
Si tratta di un barbo molto grande dato che può raggiungere il metro di lunghezza e i 21 kg di peso. La pinna dorsale è posta oltre la metà del corpo (differenza con Luciobarbus capito). C'è una carena rigida sul dorso fra la testa e la pinna dorsale. Le labbra sono sottili.
In mare si ciba di crostacei bentonici. Durante la migrazione riproduttiva smette di alimentarsi ma rincomincia a farlo nelle zone di fregola nei fiumi, dove si nutre di invertebrati, piccoli pesci e, raramente, di materiali vegetali.
Si riproduce in primavera ed estate. Le popolazioni marine effettuano migrazioni riproduttive verso i fiumi. Le femmine depongono diverse centinaia di migliaia di uova (fino ad 1.250.000), queste sono pelagiche e vengono trasportate dalla corrente fluviale per un paio di giorni. Gli avannotti vivono nei tratti con scarsa corrente per alcuni mesi, dopo di che tornano al mare.
Le popolazioni del mar d'Aral hanno fortemente risentito della crisi ecologica di questo bacino. Non è raro nel mar Caspio ma le popolazioni sono fortemente diminuite a causa della costruzione di dighe e del bracconaggio. Nel Canale del Karakum è invece una specie invasiva.
Si tratta di una specie molto importante per la pesca commerciale nelle zone di diffusione.
Luciobarbus brachycephalus o barbo dell'Aral è un pesce della famiglia Cyprinidae.
Luciobarbus brachycephalus is een straalvinnige vissensoort uit de familie van de eigenlijke karpers (Cyprinidae).[1] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1872 door Kessler.
Bronnen, noten en/of referenties
Brzana aralska[3] (Luciobarbus brachycephalus[4]) – gatunek słodkowodnej ryby karpiokształtnej z rodziny karpiowatych (Cyprinidae), największa z brzan.
Jezioro Aralskie oraz dolny bieg rzek Amu-darii i Syr darii.
Osiąga 80–100 (120) cm długości. Linia brzucha prawie prosta, kark wyraźnie zarysowany, wypukły (zwłaszcza u dorosłych osobników). Pysk spiczasty. Wargi mięsiste z 4 równej długości wąsikami, z których przednia para sięga poza oko. Łuski małe 67–76 (zazwyczaj 70–71) w linii bocznej. W płetwie grzbietowej 10–11 promieni. Jej nasada jest wysunięta ku przodowi. Pierwszy promień tylko lekko zgrubiały i jedynie na dole lekko piłkowany. W płetwie odbytowej 8 promieni. Wszystkie płetwy są krótkie i wąskie. Zęby gardłowe 3-rzędowe o wzorze 5.3.2–2.3.5.
Grzbiet i boki do linii bocznej ciemne, brązowoszare. Strona brzuszna jasna, srebrzysta. U nasady łusek ciemnozielona plamka. Wszystkie płetwy szare, jedynie odbytowa lekko żółtawa.
Zjada głównie mięczaki (ślimaki, małże), a także robaki skorupiaki i larwy owadów.
Ryba anadromiczna. Wędrówki odbywa w okresie od IV do VII małymi stadami do dolnego biegu dopływów. Ikra, w liczbie do 1 259 000, jest kleista i składana na płytkich żwirowych i piaszczystych łachach.
Brzana aralska (Luciobarbus brachycephalus) – gatunek słodkowodnej ryby karpiokształtnej z rodziny karpiowatych (Cyprinidae), największa z brzan.
Luciobarbus brachycephalus
(Kessler, 1872)
Короткоголовый усач, или аральский усач, или каспийский усач[2] (лат. Luciobarbus brachycephalus) — вид лучепёрых рыб из семейства карповых.
Длина тела половозрелых особей может достигать 103 см при массе 21 кг. Живет около 9—10 лет (предельный возраст данного вида 13 лет).
Выделяют два подвида:
Проходная рыба. Созревает на 5—6-м году жизни. За 10—12 мес до нереста мигрирует в реки. Нерестится в Средней Азии — в апреле-мае, в Куре — с апреля по август. Икра полупелагическая, 1,4 мм в диаметре. После нереста скатывается в море. Усач питается преимущественно моллюсками, речными раками и личинками водных насекомых. Молодь обычно задерживается в реке не более года, питается бентосом, затем скатывается в море. Среди оставшихся в реке некоторые самцы достигают половозрелости.
Короткоголовый усач, или аральский усач, или каспийский усач (лат. Luciobarbus brachycephalus) — вид лучепёрых рыб из семейства карповых.
Длина тела половозрелых особей может достигать 103 см при массе 21 кг. Живет около 9—10 лет (предельный возраст данного вида 13 лет).
