Sambar

Die sambar of perdhert (Rusa unicolor) is ’n groot takbok wat inheems is aan Indië, Suid-China en Suidoos-Asië. Die naam "sambar" verwys hoofsaaklik na R. unicolor, hoewel dit soms ook gebruik word om te verwys na ’n paar ander hertsoorte.

Beskrywing

Die voorkoms en grootte van die sambar wissel grootliks deur hul verspreidingsgebied, en dit het in die verlede tot groot verwarring gelei; meer as 40 wetenskaplike sinonieme is al vir die spesie gebruik. Hulle is gemiddeld 102 tot 160 cm hoog by hul skouers en kan tot 546 kg weeg, hoewel die gemiddelde gewig 100 tot 350 kg is.^[1][2] Hulle is sowat 1,62 tot 2,7 m lank.^[3] Sambars van die westelike subspesies is meestal groter as dié van die oostelike subspesies, en ooie is kleiner as ramme.^[4]

Hulle het groot gewei en die balke vurk aan die punte. Dit is sowat 110 cm lank in volwasse ramme. Ooie het nie gewei nie.^[4]

Die pels is enigiets van geelbruin tot donkergrys en is gewoonlik eenkleurig, hoewel sommige spesies se kleure kol-kol kan verskil. Hulle het klein, maar digte maanhare, wat meer prominent by ramme is. Die stert van 22 tot 35 cm is relatief lank vir ’n takbok en is gewoonlik swart bo en wit onder.^[4]

Verspreiding en ekologie

Die sambar kom voor in Suid-Asië (tot so ver noord as die hange van die Himalaja), Suidoos-Asië (Birma, Thailand, Indo-China en die Maleise Skiereiland), Suid-China, Taiwan en die eilande van Sumatra en Borneo.^[5] Hulle verkies die digte beskerming van bladwisselende struike en grasse,^[6] maar dit verskil weens hul groot verspreidingsgebied.

Die diere kom hoofsaaklik in bosgebiede voor en eet ’n groot verskeidenheid plante, onder meer gras, blare, vrugte en waterplante, afhangend van die plaaslike habitat.^[6] Hulle eet ook struike en bome.^[4]

Sambars se grootste vyande is tiers en leeus. In Indië maak hulle tot byna 60% van die prooi van die Bengaalse tier uit.^[7] Hulle word ook deur krokodille en wildehonde aangeval, veral as hulle siek is.^[5]

Subspesies

Die subspesies van Indië en Sri Lanka is die grootste en hulle het die grootste gewei. Die Sumatraanse sambar van die Maleise Skiereiland en Sumatra en die Borneotiese sambar het die kleinste gewei in verhouding met hul liggaamsgrootte. Die Formosaanse sambar is die kleinste Rusa unicolor.

Sewe subspesies word tans erken,^[4][8] hoewel verskeie ander al voorgestel is:

• R. u. brookei
• R. u. cambojensis
• R. u. dejeani
• R. u. equina
• R. u. hainana
• R. u. swinhoii
• R. u. unicolor

Verwysings

Eksterne skakels

• Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Sambar.

• Wikispecies het meer inligting verwant aan: Sambar
• Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia

Hindistan zambarı (lat. Rusa unicolor) - zambar cinsinə aid heyvan növü.

Mənbə

Ar c'harv sambar (Rusa unicolor) a zo ur bronneg daskirier eus gevred ha su Azia.

El sambar (Cervus unicolor) és una espècie de cérvol de mida mitjana i pelatge castany que viu al sud-est asiàtic i ha estat introduïda a Austràlia.

Fa entre 170 i 270 cm de llarg i 125 cm d'alçada, amb una cua de 22-35 cm de llarg. El seu pes oscil·la entre 150 i 315 kg. Només els mascles tenen banyes, que arriben fins a un metre de llarg. Se n'han identificat sis subespècies.

S'alimenta d'herba, fulles i fruita. Viu als boscos i és un animal solitari excepte a l'època del zel, quan cada mascle prova de formar un harem, que després defensarà intensament.

Entre els seus predadors més comuns hi ha el tigre, el lleopard, el llop i el gos salvatge asiàtic.

Sambarhjort (Rusa unicolor eller Cervus unicolor) er en art i familien hjorte, som lever i store dele af det sydlige Asien.

Den er efter elg, wapitihjort og kronhjort den fjerdestørste arten i familien.

Stub

Der Sambar oder Pferdehirsch (Cervus unicolor, Syn.: Rusa unicolor) ist ein in Süd- und Südostasien verbreiteter Hirsch.

Merkmale

Der Sambar ist ein sehr großer Hirsch mit einer Kopf-Rumpf-Länge von 160 bis 250 Zentimetern und einer Schulterhöhe von 100 bis 160 cm. Das Gewicht beträgt 110 bis 260 Kilogramm^[1]. Männliche Sambars sind deutlich größer und schwerer als weibliche. Die Körpergröße nimmt innerhalb des Verbreitungsgebiets von Westen nach Osten ab, so dass die größten Sambars in Indien und die kleinsten in Südostasien zu finden sind. Das Fell ist stets einfarbig, in der Färbung aber zwischen den Individuen variabel. Die Fellfarbe reicht von Gelbbraun bis Dunkelbraun, selten gibt es auch fast schwarze oder graue Sambars. Weibchen und Jungtiere sind in der Regel heller als Männchen, und die Jungtiere sind stets ungefleckt.^[2]

Der Schwanz hat eine Länge von 25 bis 30 cm^[2] und ist damit für Hirsche recht lang. Seine Unterseite ist weiß. Diese Signalfarbe wird deutlich sichtbar, wenn der Sambar flieht und seinen Schwanz aufstellt. Das Fell des Sambars ist in der Regel kurz; in Gegenden mit klimatisch wechselnden Jahreszeiten wird es im Winter dichter und länger.^[1]

Kennzeichnend ist das große Geweih des Männchens, dessen Stangen fast immer dreiendig sind. Die nach vorn gerichtete Augsprosse erreicht etwa 50 % der Länge der Stange. Die Stange gabelt sich weiter, wobei das vordere Ende in der Regel länger als das hintere ist. Bei 10 % der Männchen gibt es ein viertes Ende durch eine weitere Gabelung der Stange, selten auch der Augsprosse. Die durchschnittliche Länge des Geweihs beträgt 110 cm. Übertroffen wird dies unter den Hirschen nur vom Elch, vom Rothirsch und vom Rentier.^[2] Bei dieser tropischen Hirschart ist das Geweihwachstum nicht synchronisiert; im selben Lebensraum kommen männliche Tiere vor, die gerade ihr Geweih schieben, und solche, die ihr Geweih bereits von der nährenden und schützenden Basthaut befreit haben.^[3]

Verbreitung und Lebensraum

Das Verbreitungsgebiet des Sambar reicht von Indien und dem Süden Chinas bis zur Malaiischen Halbinsel und umfasst zusätzlich die Inseln Sri Lanka, Sumatra, Borneo, Taiwan und Hainan. Sein Lebensraum sind vorwiegend Wälder, die frei von Störungen durch den Menschen sind.^[4] In gebirgigen Gegenden ist er bis in Höhen von 3500 Metern zu finden.^[5]

Sambars wurden auch in Australien, Neuseeland, Südafrika sowie in den US-Bundesstaaten Kalifornien, Texas und Florida eingeführt. Dagegen ist eine Einführung auf Tasmanien und in Brasilien gescheitert. In Australien und Neuseeland wurde außerdem der verwandte Philippinenhirsch eingeführt. Da sich beide Arten miteinander vermischt haben, sind viele der dortigen Populationen keine reinen Sambars mehr.^[5]

Lebensweise

Aktivität

Sambars sind dämmerungs- und nachtaktive Tiere, die zudem sehr scheu und somit selten zu sehen sind^[6]. Die Nachtaktivität mag aber durch den Menschen verursacht sein, denn in Gegenden ohne menschliche Störungen finden sich auch tagaktive Populationen^[7].

Weibchen und deren Junge bilden kleine Gruppen. In der Regel umfassen diese nur ein Muttertier mit seinem Kalb des aktuellen Jahres und eventuell einem weiblichen Kalb des Vorjahres. Gelegentlich schließen sich zwei oder mehr Weibchen zusammen. Auch junge Männchen unter sechs Jahren bilden kleine Gruppen. Männchen über sechs Jahren sind Einzelgänger.^[8]

Als Aktionsraum wurden in Indien 1500 Hektar bei Männchen und 300 Hektar bei Weibchen festgestellt.^[4]

Ob Sambars in kleinen Familiengruppen oder Rudeln leben ist vom jeweiligen Lebensraum bestimmt. In Waldgebieten überwiegen kleine Familiengruppen, während ältere Männchen überwiegend einzelgängerisch sind oder sehr kleine Gruppen von zwei oder drei Individuen bilden. Dort, wo sie offenere Lebensräume besiedeln, kommen Rudel vor, die bis zu fünfzig Individuen umfassen. Auch hier halten sich die adulten Männchen eher am Rand des Rudels auf.^[3]

Ernährung

Sambars sind bei der Wahl ihrer pflanzlichen Nahrung Generalisten. Sie fressen Gräser, Kräuter, Blätter und Früchte, wobei von Sträuchern und Bäumen gewonnene Nahrung einen höheren Anteil als vom Boden aufgenommene Pflanzen ausmachen. In Indien steht beim Sambar eine größere Anzahl von Pflanzenarten auf dem Speiseplan als bei jedem anderen Huftier. In Gegenden mit klimatisch wechselnden Jahreszeiten, beispielsweise an den Hängen des Himalaya, werden im Winter Farne, Bambus und Baumrinde genommen. Sambars müssen regelmäßig trinken und entfernen sich daher niemals allzu weit vom Wasser.^[9]

Fortpflanzung

Männliche Sambars errichten während der Brunft Reviere, die sie gegen Artgenossen des gleichen Geschlechts erbittert verteidigen. In dieser Phase schwellen ihre Hälse an, die Voraugendrüsen sind vergrößert, sie verströmen einen strengen Geruch und sind außerordentlich aggressiv. Vermehrt wälzen sie sich im Schlamm, so dass das Fell oft von Schlamm bedeckt ist. Sie reiben ihre Voraugendrüsen an Bäumen und bespritzen mit ihrem beweglichen Penis alle Teile des Körpers einschließlich des Gesichts mit Urin. In Kämpfen unter den Männchen stellen sich Sambars oft auf die Hinterbeine und schlagen dann von oben mit dem Geweih auf den Konkurrenten – ein unter Hirschen einmaliges und eher an Ziegen erinnerndes Verhalten. Durch die spitze, vorstehende Augsprosse kommt es bei diesen Kämpfen regelmäßig zu schweren Verletzungen, die auch tödlich ausgehen können.^[4][10]

Weibchen lösen sich von ihren Gruppen, suchen die brünftigen Männchen auf und kopulieren mit diesen.^[10] Eine bevorzugte Jahreszeit scheint es hierfür nicht zu geben; Kopulationen und Geburten finden über das ganze Jahr verteilt statt. Zwischen zwei Geburten liegen 330 bis 370 Tage. Die Tragzeit beträgt acht Monate. In der Regel kommt ein Junges zur Welt, Zwillingsgeburten sind sehr selten.^[6] Jungtiere bleiben mindestens ein Jahr beim Muttertier; männliche Junge gehen dann ihrer Wege, während weibliche Junge auch ein weiteres Jahr bleiben können.^[11]

In Gefangenschaft erreichten Sambars ein Alter von 28 Jahren und fünf Monaten. In freier Wildbahn werden sie selten älter als zwölf Jahre. Untersuchungen in Indien zeigten, dass 50 % der Sambars vor dem Vollenden des ersten Lebensjahres sterben.^[6]

Krankheiten und Feinde

Zu den bei Sambars festgestellten Krankheiten zählen die Maul- und Klauenseuche, die Sichelzellenanämie, die Bovine Virusdiarrhoe und das Bösartige Katarrhalfieber. Keine dieser Krankheiten hat aber nennenswerte Auswirkungen auf die Populationen. 18 Endo- und 40 Ektoparasiten sind bekannt. Wenn Bremsen, Wadenbeißer und andere Stechfliegen während der Regenzeit massenhaft auftreten, fliehen Sambars oft ins Wasser und halten sich dort lange Zeit auf. Oft lassen sie sich auch bereitwillig von Kuhreihern, Wanderbaumelstern und anderen Vögeln die Parasiten aus dem Fell lesen.^[12]

Ausgewachsene Sambars haben kaum Feinde zu fürchten. Eine Ausnahme ist der Tiger, dem selbst ausgewachsene Männchen zum Opfer fallen. Wo Tiger und Sambars gemeinsam vorkommen, gehören die Hirsche zu den wichtigsten Beutetieren der Katze. In den Nationalparks Bandipur und Nagarhole sind 29 bzw. 37 % aller Beutetiere der Tiger Sambarhirsche. Dagegen reißen Leoparden meistens Kälber; bei ihnen sind in den genannten Parks 5 bis 10 % der Beutetiere Sambars.^[13]

Auch Rothunde können Sambarkälber reißen. Dagegen wurde nie nachgewiesen, dass Wölfe und Streifenhyänen Sambars gefährlich werden können.^[8]

Sambars gehören zu den wenigen Hirschen, die sich aktiv gegen Feinde zur Wehr setzen. Vor allem Weibchen setzen viel für die Verteidigung ihrer Kälber aufs Spiel. Mehrere Weibchen bilden mitunter einen Kreis und nehmen Jungtiere in die Mitte, so wie es auch Moschusochsen tun. In einem Fall wurde sogar beobachtet, wie ein Muttertier einem Leoparden folgte, der ihr Kalb davontrug; ihre Verfolgung war dabei so hartnäckig, dass der Leopard die Beute schließlich fallen ließ.^[7] Sambars greifen Rot- und Haushunde, die sie belästigen, eher an. Jäger machen sich dieses Verhalten häufig zunutze und hetzen Hunde auf sie. Da die Hunde die Sambars ablenken, können sich Jäger ihnen nahe genug nähern, um sie zu töten.^[3]

Systematik und Name

Der Sambar wird je nach Lehrmeinung der Gattung Rusa oder Cervus zugeordnet. Wo er zu Cervus gestellt wird, ist Rusa die Untergattung. Ursprünglich wurde er von Kerr 1792 als Axis unicolor und Axis major beschrieben – er hielt kleinere und größere Sambars für zwei verschiedene Arten. Bechstein korrigierte 1799 zu Cervus unicolor. Die heute meistens verwendete Kombination Rusa unicolor wurde erstmals 1910 von Pocock verwendet^[14][15]

Seit der Erstbeschreibung wurde eine Vielzahl von Namen für den Sambar verwendet. In seinem riesigen Verbreitungsgebiet hielt man immer wieder einzelne Populationen des Sambars für neue Arten. Zudem wurde eine Vielzahl von Unterarten beschrieben.^[16]

Nach heutiger Lehrmeinung gibt es sieben Unterarten:^[5]

• Rusa unicolor unicolor in Indien, Nepal und Bangladesch sowie auf Sri Lanka
• Rusa unicolor dejeani in Zentral-China
• Rusa unicolor cambojensis in Süd-China, Myanmar, Thailand, Laos, Kambodscha und Vietnam sowie auf dem malayischen Festland
• Rusa unicolor hainana auf Hainan
• Rusa unicolor swinhoii auf Taiwan
• Rusa unicolor equina auf Sumatra
• Rusa unicolor brookei auf Borneo

Der Name „Sambar“ stammt aus dem Hindi (sāmbar oder sābar) und leitet sich letztlich von der Sanskrit-Bezeichnung śambara ab.^[17] Weitere im Deutschen gebräuchliche Namen sind „Aristoteleshirsch“ und „Pferdehirsch“. In China ist zudem der Name „Vieraugenhirsch“ gebräuchlich, der von den großen Voraugendrüsen rührt. Die Briten bezeichneten den Sambar in Indien wegen seiner Größe als elk, also als „Elch“, was zoologisch nicht korrekt ist^[18][19]

Menschen und Sambars

Die früheste Beschreibung eines Sambars geht auf Aristoteles zurück, der ihn als ein Tier Indiens mit dreiendigen Geweihstangen beschrieb.^[18] Heute ist der Sambar ein oft in Zoos gezeigtes Tier^[8] und durch Einführungen auf anderen Kontinenten heimisch geworden. Dennoch ist es um die Bestände in Asien nicht gut bestellt; die IUCN stufte den zuvor als nicht gefährdet geltenden Sambar 2008 als vulnerable ("gefährdet") ein, da es in zahlreichen Ländern seines Verbreitungsgebiets dramatische Bestandsrückgänge gibt. Die Hauptursachen dafür sind die Jagd und die Zerstörung der Wälder. Ein Grund für die Jagd ist der Fleischbedarf, ein anderer die bloße Vergnügungs- und Trophäenjagd. Fleisch spielt vor allem in Südostasien eine Rolle; in Vietnam und Indonesien ist Sambarfleisch das beliebteste Wildfleisch. Zugenommen hat aber auch die Trophäenjagd durch reiche Großstädter. Geweihe von Sambars finden sich in Südostasien auf manchen Touristenmärkten.^[20]

Die folgende Auflistung stellt die Situation des Sambars in den Ländern seines natürlichen Verbreitungsgebiets dar:^[20]

• Indien: Der Sambar ist nirgendwo häufig. Aufgrund der guten Schutzmaßnahmen in Nationalparks des Landes gilt der Bestand aber als stabil. Außerhalb solcher Schutzgebiete sind Sambars kaum noch anzutreffen.
• Sri Lanka: Stetige Abnahme der Populationen durch Wilderei.
• Nepal: Der Sambar kam stets nur im äußersten Süden des Landes vor. Reichliche Bestände gibt es nur noch im Bardiya-Nationalpark. Ansonsten auch hier Populationsrückgänge durch Wilderei.
• Bangladesch: In den 1960ern galt der Sambar noch als häufig. Seitdem gab es einen stetigen Rückgang. Die heutigen Restbestände sind so klein, dass der Sambar in Bangladesch als vom Aussterben bedroht gelten muss.
• China: Während des 20. Jahrhunderts gab es die meiste Zeit einen Rückgang der Bestände, der dazu führte, dass es vor allem in Zentral-China nur noch ein verstreutes Verbreitungsgebiet mit vielen inselartigen Vorkommen gibt. In jüngerer Zeit gab es aber eine Entspannung. Auf Hainan und in Guangdong wachsen die Bestände sogar wieder.
• Taiwan: Seit 1989 ist die Jagd auf Sambars verboten. Der Schutz ist effektiv und hat dafür gesorgt, dass es auf Taiwan eine höhere Populationsdichte von Sambars gibt als in allen anderen asiatischen Ländern. Auch hier beschränkt sich das Vorkommen aber weitgehend auf Schutzgebiete.
• Myanmar: Der Sambar ist noch weit verbreitet, allerdings ist die Population in den vergangenen dreißig Jahren um schätzungsweise 50 % eingebrochen.
• Thailand: Im Großteil des Landes ist der Sambar ausgestorben; nur in einigen Schutzgebieten gibt es noch Restpopulationen.
• Laos: Früher war der Sambar ein sehr häufiges Tier, inzwischen sind die Populationen extrem eingebrochen.
• Vietnam: Im Norden Vietnams, wo der Sambar einst häufig war, ist er inzwischen völlig oder beinahe ausgestorben. Im Süden ist die Situation ein wenig besser; so gibt es noch große Bestände im Cat-Tien-Nationalpark. In Vietnam wird inzwischen oft Fleisch von Muntjaks als "Sambarfleisch" verkauft, da echte Sambars kaum noch gefunden werden.
• Kambodscha: Durch übermäßige Jagd steht es sehr schlecht um die heimischen Sambars; die Lage wird als noch dramatischer als in Laos und Vietnam eingeschätzt.
• Malaysia (Festland): Sambars kommen noch relativ häufig in Johor vor, ansonsten sind sie nahezu ausgestorben.
• Sumatra: Auf Sumatra ist der Sambar noch relativ häufig; die Populationen sind nicht akut bedroht.
• Borneo: Im malayischen Teil sind Sambars extrem selten geworden; in Sarawak stehen sie vor dem Aussterben, in Sabah soll die Lage etwas besser sein. Im indonesischen Teil Borneos sind Sambars noch relativ häufig.

Literatur

• David M. Leslie jr.: Rusa unicolor. In: Mammalian Species 2011, Bd. 871, S. 1–30.
• Ronald M. Nowak: Walker’s Mammals of the World. Johns Hopkins University Press, 1999. ISBN 0-8018-5789-9.
• Bernhard Grzimel (Hrsg.): Grzimeks Tierleben. Deutscher Taschenbuch Verlag, 1979. ISBN 3-423-03207-3.
• Leonard Lee Rue III: The Encyclopedia of Deer. Voyageur Press, Stillwater 2003, ISBN 0-89658-590-5

Einzelnachweise

1. ↑ ^{a b} Nowak 1999, S. 1104/1105
2. ↑ ^{a b c} Leslie 2011, S. 7
3. ↑ ^{a b c} Rue, S. 48
4. ↑ ^{a b c} Leslie 2011, S. 14
5. ↑ ^{a b c} Leslie 2011, S. 8
6. ↑ ^{a b c} Leslie 2011, S. 13
7. ↑ ^{a b} Leslie 2011, S. 20
8. ↑ ^{a b c} Leslie 2011, S. 18
9. ↑ Leslie 2011, S. 15
10. ↑ ^{a b} Leslie 2011, S. 19
11. ↑ Leslie 2011, S. 12
12. ↑ Leslie 2011, S. 16
13. ↑ Leslie 2011, S. 17
14. ↑ Leslie 2011, S. 4
15. ↑ Leslie 2011, S. 2
16. ↑ Leslie 2011, S. 5
17. ↑ Henry Yule: Hobson-Jobson: A Glossary of Colloquial Anglo-Indian Words and Phrases, new ed. London : J. Murray, 1903, Stichwort: „Sambre, Sambur“@1@2Vorlage:Toter Link/dsal.uchicago.edu (Seite nicht mehr abrufbar, Suche in Webarchiven) Info: Der Link wurde automatisch als defekt markiert. Bitte prüfe den Link gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis. ; R. L. Turner: A Comparative Dictionary of Indo-Aryan Languages, London: Oxford University Press, 1962–1966, Stichwort: „śambara“.
18. ↑ ^{a b} Grzimek 1979, S. 172
19. ↑ Leslie 2011, S. 6
20. ↑ ^{a b} IUCN Species Account, abgerufen am 5. Juni 2011

Chúi-lo̍k (Cervus unicolor) sī lo̍k-kho ê ngó͘-tê chhī-leng tōng-bu̍t.

Uncal sambar (Rusa unicolor) nyaéta hiji spésiés uncal nu gedé, pituin Anakbuana India jeung Asia Tenggara.

Rujukan

Tumbu kaluar

• Ngaburu uncal sambar di Selandia Anyar

Citakan:Artiodactyla

जरायो नेपालमा पाइने हरिणको प्रजातिको एक प्रकारको जनावर हो ।

तस्विर संग्रह

• 
• 
• 
• 
• 
• 

सन्दर्भ सूची

बाह्य लिङ्कहरू

यो पनि हेर्नुहोस्

सांबर हरीण भारतात आढळणारी हरीणाची मुख्य जात आहे. याचे शास्त्रीय नाव Cervix unicolour असे आहे. भारतात आढळणाऱ्या हरीणांमध्ये आकाराने सर्वात मोठे हे हरीण आहे. खांद्या पर्यंत याची उंची साधारणपणे १ ते दीड मीटर पर्यंत भरते तर पूर्ण वाढलेल्या नराचे वजन सहजपणे ४०० ते ५०० किलो पर्यंत भरू शकते .याची वर्गवारी हरीणांच्या सारंग कुळात होते^[२]. या कुळातील हरीणांच्या मादींना शिंगे नसतात. नरांची शिंगे भरीव असून दरवर्षी उगवतात व गळतात. शिंगाना अनेक टोके असतात. सांबरांच्या एका शिंगाला पुढे १ व मागे दोन अशी एकुण तीन टोके असतात. माद्या नेहेमी कळप करून रहातात त्यांचा कळप ८ ते १० जणांचा असतो. नर शक्यतो एकटेच असतात.सांबरांचे मुख्य खाद्य शाकाहारी असल्याने गवत, पाने, फळे इत्यादी आहे.

सांबराचे मुख्य शत्रु वाघ , बिबट्या, तळ्यांमधील मगरी , व रानकुत्री आहेत. आकार मोठा असल्याने वाघांचे सर्वात आवडते खाद्य आहे.

वावर

सांबर हे मुख्यत्वे भारतात किंवा भारतीय उपखंडात आढळते. विविध भागातील भौगोलिक परिस्थितीनुसार त्यांच्या शरीरात बदल घडले आहेत. त्यांचे नैसर्गिक वसतीस्थान हे दाट ते घनदाट जंगले आहे. त्यांची नोंद विषववृतीय अती घनदाट जंगलांपासून ते शुष्क पानगळीच्या जंगलात तसेच उत्तरेत सूचिपर्णी वृक्षांच्या जंगलात पण झाली आहे. भारतातील शुष्क काटेरी व वाळवंटी प्रदेश सोडून ते सर्व प्रकारच्या जंगलात आढळतात. परंतु दाट ते घनदाट जंगले ते जास्त पसंत करतात. तसेच पाण्याच्या जवळ राहणे ते पसंत करतात. म्हणूनच मुख्य राष्ट्रीय उद्यानात हे तेथील तलावांपाशी हमखास आढळून येतात.

विणीचा हंगाम

सांबरांचा विणीचा हंगाम सप्टेंबर ते डिसेंबर असतो. या काळात नरांच्या शिंगाची वाढ पुर्ण झालेली असते. अनेक नर मादीच्या कळपावर हक्क प्रस्थापीत करण्यासाठी शिंगांनी चढाओढ करतात. यात सर्वात शक्तिशाली नर मादींच्या कळपाचा म्होरक्या होतो. माद्या साधरपणे मे ते जुन च्या दरम्यान प्रसावतात. जेणेकरुन पावसाळ्याच्या महिन्यात नवीन पिल्लांना भरपूर खायला मिळते. पिल्ले लहान असतान अंगावर ठिपके असतात. परंतु जसे मोठे होतात ते विरळ होत जातात. पिल्लांची वाढ लवकर होते व दीड वर्षामध्ये पुर्ण विकसीत होतात.

संदर्भ

1. ^ Timmins, R.J., Steinmetz, R., Sagar Baral, H., Samba Kumar, N., Duckworth, J.W., Anwarul Islam, Md., Giman, B., Hedges, S., Lynam, A.J., Fellowes, J., Chan, B.P.L. & Evans (2008). Rusa unicolor. इ.स. २००६ असुरक्षित प्रजातींची आय.यू.सी.एन. "लाल" यादी. आय.यू.सी.एन. इ.स. २००६. 12 December 2010ला बघितले.
2. ^ आपली सृष्टी आपले धन. भाग ४- निसर्ग प्रकाशन- मिलींद वाटवे

साम्भर (Rusa unicolor) दक्षिण तथा दक्षिण पूर्वी एशिया में पाया जाने वाला एक बड़ा हिरन है।

विवरण

साम्भर अपने सम्पूर्ण फैलाव क्षेत्र में विभिन्न

रूप और आकार में पाया जाता है, जिसके कारण पुराने समय में वैज्ञानिकों में असमंजस था और इसके लगभग ४० पर्याय थे। सामान्यतः कन्धे तक इसकी ऊँचाई १०२ से १६० से.मी. होती है तथा वज़न १५० से ३२० कि. होता है, हालांकि यह ५४६ कि. तक भी वज़नी हो सकता है। सर से कूल्हों तक की लंबाई १.६२ से २.७ मी. हो सकती है तथा इसकी पूँछ की लंबाई २२ से ३५ से.मी. तक होती है।[2]अन्य हिरनों की तुलना में इसकी पूँछ ज़्यादा बड़ी होती है तथा आमतौर पर बाहर से काली और अंदर की तरफ़ सफ़ेदी लिये हुये होती है।[3] पश्चिमी उप-जाति के जीव अपने पूर्वी सम्बन्धियों से आकार में कुछ बड़े होते हैं।[3]
 

इसके सींग बड़े और मज़बूत होते हैं तथा बहुत सी शाखाओं वाले होते हैं। पूर्ण वयस्क में इनकी लंबाई ११० से.मी. तक होती है। ज़्यादातर हिरनों की तरह सींग नर में ही पाये जाते हैं।^[3]
इसकी रोएँदार त्वचा मटमैले रंग से लेकर गाढ़ी स्लेटी रंग की होती है। आमतौर पर यह पूरा एक ही रंग का होता है, लेकिन कुछ उप-जातियों में कूल्हों और पेट में लाल-भूरे रंग के निशान होते हैं। इसकी छोटी किन्तु घनी अयाल भी होती है जो नरों में ज़्यादा विशिष्ट होती है।
वयस्क नरों तथा गर्भवती या दूध पिलाती मादाओं के गले से आधा नीचे दूर एक सुर्ख़-लाल धब्बा होता है। यह एक ग्रंथी होती है कभी-कभी इसमें से सफ़ेद रंग का द्रव्य निकलता है।^[4]

पाये जाने वाले क्षेत्र

सांभर लगभग समूचे दक्षिण एशिया में (हिमालय पर्वत श्रंखला की दक्षिणी ढलानों तक), भूभागीय दक्षिण पूर्वी एशिया में (म्यानमार, थाईलैंड, इंडोचायना (लाओस, कंबोडिया, वियतनाम), मलय प्रायद्वीप), दक्षिणी चीन (हायनान द्वीप समेत) में, ताइवान में तथा इंडोनीशिया के बोर्नियो और सुमात्रा द्वीपों में पाया जाता है।^[1]

सांभर ऊष्णकटिबंधीय मौसमी वनों में (ऊष्णकटिबन्धीय सूखे तथा मौसमी नम सदाबहार), उप-ऊष्णकटिबंधीय वनों में (शंकुधारी वृक्ष, चौड़ी पत्ती के पतझड़ीय वृक्ष तथा चौड़ी पत्ती के सदाबहार वृक्ष) और ऊष्णकटिबन्धीय वर्षावनों में पाया जाता है। यह पानी से ज़्यादा दूर विचरण नहीं करता है। यह एक मज़बूत प्राणी है और समुद्र तल से लेकर ३,५०० मी. की ऊँचाई तक पाया जाता है - जैसे पूर्वी ताइवान, म्यानमार और हिमालय की ढलानों में।^[1]
सांभर को पतझड़ीय वनों की घनी झाड़ियाँ और घास की सुरक्षा पसन्द हैं,^[4]हालांकि इसका क्षेत्र इतना विस्तृत है कि इसके स्वभाव में काफ़ी विविधता देखी जा सकती है। निजी क्षेत्रफल में भी काफ़ी विविधता है, हालांकि भारत में नर का इलाका आमतौर पर १,५०० हे. तथा मादा का इलाका ३०० हे. पाया गया है।^[3]
सांभर जंगलों में रहते हैं और स्थानीय पर्यावरण के मुताबिक़ काफ़ी प्रकार की वनस्पति, जैसे घास, पत्तियाँ, पौधों की डालियाँ, फल, पानी के पौधे इत्यादि खाते हैं। वे कई प्रकार के झाड़ियाँ तथा पेड़ भी खा लेते हैं। वे सिंह और बाघ का पसन्दीदा शिकार हैं। मगर, जिनके इलाके सांभर के साथ ही होते हैं, भी इनको अपना निवाला बना लेते हैं। तेंदुए तथा ढोल इनके बच्चों या बीमारों को शिकार बना लेते हैं।

पर्यावरण एवं व्यवहार

सांभर निशाचर होते हैं। उषा काल और गोधूलि वेला में भी यह काफ़ी सक्रिय होते हैं। वर्ष के ज़्यादातर समय नर एकाकी रहते हैं तथा मादा सोलह तक के समूह में रहती हैं। कुछ इलाकों में तीन से चार का ही गुट देखा गया है जिसके अन्तर्गत माँ, उसका सबसे हाल में जन्मा शावक तथा एक-आध नीचे तपके की अवयस्क मादा होते हैं। यह मृग कुल के प्राणियों में अप्रतिम बर्ताव है, क्योंकि सुरक्षा की दृष्टि से यह बड़े समूह में रहना पसन्द करते हैं। प्रायः यह जल-स्रोत के निकट एकत्रित होते हैं और अच्छे तैराक होते हैं।^[3] अन्य मृगों की भान्ति सांभर भी शान्त होता है, हालांकि प्रजनन काल में नर ज़ोर से नाद करता है। सारे वयस्क चीत्कार कर सकते हैं या भयभीत होने पर छोटी अवधि की हूंकार भर सकते हैं। लेकिन अमूमन यह गंध के द्वारा या पैर ज़मीन पर पटकने के द्वारा आपस में सम्पर्क रखते हैं।
सांभर नर अपने सींग अपने ही मूत्र से सनी मिट्टी में सानकर फिर पेड़ के तने के साथ रगड़ता है।^[4][5]

सांभर का सींग घिसकर छाती व पसली मे लगाने से सर्दी ठीक होती है।

শৰপহু (ইংৰাজী: Sambar) দক্ষিণ এছিয়া তথা দক্ষিণ-পূব এছিয়া ত বিস্তৃত হৈ থকা এবিধ পহুৰ প্ৰজাতি৷ ভাৰতবৰ্ষতো এই প্ৰাণীবিধ বহুল ভাৱে বিস্তৃত হৈ আছে ৷ পহুৰ প্ৰজাতি সমূহৰ ভিতৰত শৰপহু অন্যতম বৃহৎ প্ৰজাতি ৷ শৰপহু বাঘৰ এবিধ প্ৰিয় চিকাৰ বুলি জনা যায় ^[1]৷

ক্ৰমবিৱৰ্তন

প্লিষ্টচিন যুগৰ শৰপহুৰ জীৱাশ্ম উদ্ধাৰে এই জীৱ বিধ দক্ষিণ এছিয়াত প্ৰথম উৎপত্তি হৈছিল বুলি প্ৰমাণ কৰিছে৷ তাৰ পিছত ক্ৰমান্বয়ে ই হয়তো অন্যান্য বসতিস্হল সমূহলৈ বিস্তাৰিত হ’ল^[2]৷

শ্ৰেণীবিভাজন

বৰ্তমানলৈকে শৰপহুৰ সাতবিধ উপ-প্ৰজাতি চিনাক্ত কৰা হৈছে ^[2][3] -

বিৱৰণ

শৰপহুৰ দৈহিক গঠন ঠাই বিশেষে ভিন্ন হোৱা দেখা যায়৷ সাধাৰণতে ইয়াৰ কান্ধলৈকে উচ্চতা প্ৰায় ১০২-১৬০ ছে: মি: আৰু ওজন প্ৰায় ২২৫-৩২০ কি: গ্ৰা:^[4]৷ পশ্চিমৰ উপ-প্ৰজাতি সমূহৰ দেহৰ আকাৰ পূব দিশত বিস্তৃত জন্তুতকৈ ডাঙৰ হোৱা দেখা যায় ^[2]৷

দেহৰ বৰণ হালধীয়া-মটীয়া বা ডাঠ মটীয়া হয়৷ শৰপহুৰ সৰু কিন্তু ঘন কেশৰো থাকে৷ তুলনামূলক ভাৱে দীঘল, ক’লা নেজ এডাল থাকে৷ ^[2] মতা শৰপহুৰ মূৰত শিং (antler) থাকে৷

বিতৰণ

শৰপহু প্ৰধানত: ভাৰতবৰ্ষ, বাৰ্মা, থাইলেণ্ড, ইণ্ডোনেছিয়া, চীন আৰু সুমাত্ৰা তথা বৰ্ণিয়’ ত পোৱা যায় ^[1]৷

শৰপহুয়ে পৰ্ণপাতী অৰণ্যৰ ডাঠ জোপোহা তথা ঘাঁহনিত থাকি ভাল পায় ^[5]৷ এই প্ৰাণীবিধে ঘাঁহ, পাত, ফল-মূল আদি খাদ্য হিচাপে গ্ৰহণ কৰে ^[5]৷

আচৰণ

শৰপহু সাধাৰণতে নিশাচৰ৷ মতা প্ৰাণীবোৰে জীৱনৰ সৰহভাগ সময় অকলশৰেই কটায় ৷ মাইকী শৰপহু সৰু সৰু দলত বাস কৰে৷ পানীৰ উৎসৰ কাষত থাকে৷ শৰপহু সাঁতোৰাত পাকৈত বুলি জনা যায় ^[2]৷ আনবোৰ পহুৰ দৰেই শৰপহু স্বভাৱত শান্ত প্ৰাণী৷

ই সমগ্ৰ বছৰ ধৰি প্ৰজনন কৰে৷ মাইকী প্ৰাণীয়ে আঠ মাহলৈকে গৰ্ভধাৰণ কৰে৷ সাধাৰণতে এবাৰত এটাকৈ পোৱালি জন্ম হয়৷ পোৱালিয়ে জন্মৰ ৫-১৪ দিনৰ ভিতৰত কঠিন আহাৰ খাবলৈ আৰম্ভ কৰে ^[6]৷

সাধাৰণতে আয়ুস প্ৰায় ১২ বছৰমান হয় ^[2]৷

চিত্ৰসম্ভাৰ

• 
• 
• শৰপহুৰ পোৱালি

• পোৱালিৰ সৈতে এজনী শৰপহু

• শৰপহুৰ দল

• ৰাজস্হানৰ মতা শৰপহু

• ৰাজস্হানৰ মাইকী শৰপহু

তথ্যসুত্ৰ

ସମ୍ବର ହେଉଛି ଓଡ଼ିଶାର ରାଜ୍ୟ ପଶୁ

ସେରଭିଡା (Cervidae) ପରିବାରର ପ୍ରାଣୀ ସମ୍ବର ଏକ ପ୍ରକାର ମୃଗ। ଏହାର ପ୍ରଜାତିମାନେ ହେଲେ, ବାରଶିଙ୍ଘା, ପାରା ହରିଣ, ଚିତଳ, କୁଟୁରା, କସ୍ତୁରୀ ମୃଗ, ଖୁରାଣ୍ଟ, ସାଙ୍ଗାଇ ହରିଣ, ହାଙ୍ଗଲ। କେବଳ ଅଣ୍ଡିରା ମୃଗର ଶିଙ୍ଗ ଥାଏ, ମାଈ ମୃଗର ଶିଙ୍ଗ ନ ଥାଏ।

ଚଉଶିଙ୍ଘା, ନୀଳଗାଇ, କୃଷ୍ଣସାର ଓ ଚିଙ୍କାରା ବା ଭାରତୀୟ ଗେଜେଲ ଏମାନେ ଏଣ୍ଟିଲୋପ (antelope) ପରିବାରର, ଏମାନେ ହରିଣ ନୁହଁନ୍ତି। ଏ ଜାତୀୟ ମାଈ, ଅଣ୍ଡିରା ସବୁ ହରିଣଙ୍କର ଶିଙ୍ଗଥାଏ।

ଅଞ୍ଚଳ

ସମ୍ବର ଭାରତରେ ବହୁତ ସଂଖ୍ୟାରେ ଦେଖାଯାଆନ୍ତି । ଏହାଛଡା ବର୍ମା, ଶ୍ରୀଲଙ୍କା ଓ ଫିଲିପାଇନସରେ ମଧ୍ୟ ଏମାନେ ଦେଖିବାକୁ ମିଳନ୍ତି । ଭାରତରେ ଦେଖା ଯାଉଥିବା ସମ୍ବର ବଡ଼ ହୋଇଥାଏ ଓ ଏହାର ଶିଙ୍ଗ ମଧ୍ୟ ବଡ଼ ହୋଇଥାଏ ।

ଆକାର

ଭାରତରେ ଦେଖାଯାଉଥିବା ହରିଣମାନଙ୍କ ଭିତରେ ହରିଣ ସବୁଠାରୁ ବଡ଼। କାନ୍ଧଠାରେ ଏହା ପ୍ରାୟ ପାଞ୍ଚଫୁଟ ଉଚ୍ଚ। ଓଜନ ୩୦୦ କିଲୋଗ୍ରାମ। ଶିଙ୍ଗର ଉଚ୍ଚତା ୩ରୁ ୪ ଫୁଟ। ଦେହସାରା ଟାଉଁସିଆ ଲୋମରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ। ଖରାଦିନେ ଏ ଲୋମ ଝଡ଼ିଯାଏ। ଦେହର ବର୍ଣ୍ଣ ସାମାନ୍ୟ ହଳଦିଆ ବା ଧୂସର ବାଦାମୀ ମିଶା । ମାଈ ସମ୍ବରର ରଙ୍ଗ ଅଣ୍ଡିରା ସମ୍ବରର ରଙ୍ଗଠାରୁ ଟିକେ ଫିକା। ସମ୍ବରର ଶିଙ୍ଗରେ ଶାଖାଥାଏ। ଏହି ଶାଖା ପ୍ରତି ବର୍ଷ ଝଡ଼ିପଡେ ଓ ନୂଆ ଶାଖା ଜାତ ହୁଏ। ଗାଈ ମଇଁଷିଙ୍କ ପରି ଏମାନଙ୍କ ଶିଙ୍ଗ ପୋଲା ନୁହେଁ, ନିଦା। ସମ୍ବର ବୁଢା ହୋଇଗଲେ ଦେହର ରଙ୍ଗ ସାମାନ୍ୟ କଳା ହୋଇଯାଏ।

ରହିବାସ୍ଥାନ ହେଉଛି ଜଙ୍ଗଲ। ଘାସପତ୍ର ଓ ଜଙ୍ଗଲି ଫଳ ଏମାନଙ୍ଗର ଖାଦ୍ୟ। ଏମାନେ ଦିନରେ ଲୁଚି ରହନ୍ତି ରାତିରେ ବାହାରନ୍ତି। ଏମାନଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟି ଶକ୍ତି କମ୍ କିନ୍ତୁ ଶ୍ରବଣ ଓ ଘ୍ରାଣ ଶକ୍ତି ପ୍ରଖର। ଏତେ ବଡ଼ ଆକାରର ପ୍ରାଣୀ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଏମାନେ ଯିବା ଆସିବା କରିଲା ବେଳେ ଶବ୍ଦ ହୁଏ ନାହିଁ। ଏମାନେ ଜଙ୍ଗଲର ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଇଲାକାରେ ରହିଥାନ୍ତି। ଏମାନଙ୍କ ଦଳରେ ଗୋଟିଏ ଅଣ୍ଡିରା ସମ୍ବର ରାଜା ହୋଇଥାଏ। ସେ ତା ରାଜ୍ୟ ଭିତରକୁ ଅନ୍ୟ ଅଣ୍ଡିରା ସମ୍ବରକୁ ପୁରାଇ ଦିଏ ନାହିଁ। ନଭେମ୍ବର, ଡିସେମ୍ବର ଏମାନଙ୍କର ପ୍ରଜନନ ସମୟ, ଏହାପରେ ଅଣ୍ଡିରା ସମ୍ବର ମାଈ ସମ୍ବରଠାରୁ ଅଲଗା ରହିଥାଏ। ବର୍ଷା ଆରମ୍ଭ ବେଳକୁ ଛୁଆ ଜନ୍ମ ନିଅନ୍ତି। ଏମାନେ ଦଳରେ ରହିବାକୁ ଭଲ ପାଆନ୍ତି। ଗୋଟିଏ ଦଳରେ ୪ରୁ ୧୦ଟି ସମ୍ବର ରହିଥାନ୍ତି। ^[୨]

ଆଧାର

கடமான் (ஒலிப்பு ) (Sambar - Rusa unicolor) (நாஞ்சில்நாட்டு வழக்கு - மிளா; இலங்கை வழக்கு - மரை) தெற்காசியாவில் காணப்படும் மான் இனங்களிலேயே மிகப் பெரியதாகும். எல்லாத் திராவிட மொழிகளிலும் கடமான் என்ற சொல் இம்மானுக்குப் பரவலாக எல்லா மக்களிடையேயும் வழங்கி வருகிறது. சங்க இலக்கியம் தொடங்கி இம்மான்கள் கடமான், கடமா, கடமை, கடம்பை என்று குறிக்கப்படுகின்றன. மான் இனத்திலேயே புவிப்பரவல் அதிகமுடையது கடமான் ஆகும். ஆங்கிலத்தில் கடமான் வகைகளை ‘எல்க்’ (Elk) என அழைப்பர். கடமான்கள் இந்தியா, இலங்கை, மியான்மரிலும், மலேய தீவுக்கூட்டங்கள் தொடங்கி பிலிப்பைன்ஸ் தீவுகளைத் தாண்டியும் வாழ்கின்றன. இம்மான்கள் பல்வேறு வகையான சூழியல் கூறுகளிலும் வாழும் தன்மையைக் கொண்டவை. இந்தியாவில் குஜராத், ராஜஸ்தானின் முட்காடுகளிலும், இமயமலையின் கருவாலிக் காடுகளிலும், மூவலந்தீவின் (தீபகற்பத்தின்) ஈரமான இலையுதிர், பசுமைமாறா காடுகளிலும் காணப்படுகிறது. இந்தியாவில் தோன்றிய இம்மானினம் ஐக்கிய அமெரிக்காவில் கலிபோர்னியா, டெக்சாஸ்^[2], புளோரிடா மாநிலங்களிலும்^[3], ஆஸ்திரேலியா^[4], நியுசிலாந்து^[5], தென் ஆப்பிரிக்காவிலும்^[6] காணப்படுகின்றது. இம்மான்களுக்கு "கடம்பை மான்^[7]" என்ற பெயரும் உண்டு. ஆங்கிலத்தில் இதன் இந்திப் பெயரான "சாம்பர்" என்பதையே பின்பற்றி அழைக்கிறார்கள். இம்மான் ஒடிசாவின் மாநில விலங்காகும்.

உடல் அமைப்பு

பருவமடைந்த கடமானின் எடை 225 முதல் 320 கிலோ வரையும், உயரம் 100 முதல் 160 செ. மீ வரையிலும் இருக்கும்^[8]. வயது வந்த ஆண் (கிடா, ஏறு, விடை) கடமாவுக்கு 30-40 அங்குல நீளமுள்ள பெருங்கொம்புகள் உண்டு. பெண் கடமானிற்குக் கொம்புகள் கிடையா. ஆணின் கொம்புகள் ஆண்டுதோறும் விழுந்து மீண்டும் முளைக்கும். இக்கொம்புகள் மிகவும் கூர்முனையுடன் மிகக்கடினமாக இருக்கும். உதிர்ந்த பின் முளைக்கும் கொம்புகளின் மேலே மிக மெதுமெதுப்பான ஒரு தடினமான தோலை போன்ற அமைப்பைப் பெற்று இருக்கும். இத்தோலில் குருதியோட்டம் இருப்பதால் சிறு காயம் பட்டாலும் இரத்தம் வந்துவிடும். ஆகையால் கொம்புகள் நன்கு வளரும் வரை கடமான் மிகவும் கவனமாகவே இருக்கும். கொம்புகள் முழு வளர்ச்சி அடைந்ததும் மேல் தோல் உலர்ந்து உதிர்ந்துவிடும். கடமான் மிக அழுத்தமான கரும்பழுப்பு நிறமாக (கபிலநிறம்) இருக்கும், அதற்கு மேலே தடித்த மயிர் போர்த்தியிருக்கும். பிடரியிலும் கீழ்க்கழுத்திலும் இம்மயிர் நீண்டிருக்கும். கடமான்கள் மிகுந்த செவிக்கூர்மையும், நுகர் திறனும் கொண்டவை^[9].

சூழியல்

கடமான்கள் குழுவாக வாழும் தன்மை கொண்டவை அல்ல. பெரும்பாலும் தனியாகவோ சிறுகுழுவில் ஆறுக்கும் குறைவாகவோ காணப்படுகின்றது. சிறிய குழுக்கள் முதிர்ந்த பெண் கடமானின் தலைமையில் இயங்கும்^[10]. இந்தியாவில் கடமான், 139 வகையான வெவ்வேறு தாவரங்களை உண்டு வாழ்வதாக தரவுகள் தெரிவிக்கின்றன^[11][12]. கடமான் மிகவும் குறிப்பிட்ட உணவு வகைகள் என்று இல்லாமல் கிடைக்கும் பெரும்பாலான தாவரங்களை உண்கிறது^[13][14]. இந்தியாவில் இவை காட்டு மரங்களின் இலைகள், பட்டை, புல் பூண்டு மற்றும் சில காய்களையும் உண்கிறது.^[9] கடமான்கள் பெரும்பாலும் மரங்கள் நெருங்கி வளர்ந்திருக்கும் பகுதிகளையே வாழிடமாக கொண்டவை. திறந்த புல்வெளிகளுக்கு மாலை, இரவு, விடியற்காலை பொழுதுகளில் மட்டும் மேய்ச்சலுகாக செல்லும். காடுகளில் இவற்றின் வாழிடம் நீர்நிலையின் அடிப்படையைக் கொண்டே முடிவாகிறது.^[11] ஆண்டுக்கு ஒரு முதிர்ந்த ஆண் கடமான் சுமார் 46 சதுர கி.மீ பரப்பளவுக்கும், பெண் கடமான் 20 சதுர கி.மீ பரப்பளவுக்கும் உணவு மற்றும் இனப்பெருக்கத்துக்காகவும் சுற்றித்திரியும்.^[15]

இனப்பெருக்கம்

கடமானின் இனப்பெருக்கம், காலம் அதன் கொம்புகள் விழுந்து முளைப்பதைப் பொருத்தே அமையும். இக்காலம் இந்தியாவின் பல்வேறு காட்டுவிலங்கு காப்பகங்களில் பல்வேறு சமயங்களில் நடக்கின்றது. ஆண்டு முழுவதும் இனப்பெருக்கம் இருந்தாலும் பெரும்பாலான இடங்களில் அக்டோபர் முதல் டிசம்பர் வரையான காலகட்டத்தில் இனப்பெருக்கம் நடக்கின்றது. இனப்பெருக்கக் காலங்களில் ஆண் கடமான் சராசரியாக 4 சதுர கி.மீ பரப்பளவு கொண்ட இடத்தைத் தன் எல்லையாக பாதுகாக்கும். இப்பகுதிக்குள் கூடுதல் எண்ணிக்கையிலான பெண் கடமான்களை வைத்திருக்க முயலும். இக்காலகட்டதில் ஆண் கடமான் தனித்துத் திரியும்; வேறொரு ஆணைக் கண்டால் அதனுடன் சண்டையிட முயலும். தனியாகத் திரியும் (Solitaire) கடமான் ஏறு தமிழ் இலக்கியங்களில் ஒருத்தல் எனப்படுகிறது. இனப்பெருக்கக் காலங்களில் ஓங்கி நிற்கும் கடமான் ஏறு, பிணைக் கடமானை (பெண் கடமான்) புணர்வதற்கான வாய்ப்புக்காக காத்திருக்கும். பருவமடைந்த ஆண் கடமான்கள் தன் இணையை ஒருவித சத்தத்தை எழுப்பியோ நுகர்வின் மூலமோ கவரும். இவ்விலங்கின் சூல்கொள்ளல் காலம் (சினைகாலம்) 9 மாதங்கள் ஆகும். தாய் பேறுகாலத்துக்குப் பிறகு ஒரு குட்டியை ஈனும். குட்டிகள் தம் தாயுடன் இரண்டு ஆண்டுகள் வரை வாழ்ந்த பின்னர் தனித்துச் சென்றுவிடும்.

காப்பு நிலை

இந்தியாவில் மொத்தம் 208 பாதுகாக்கப்பட்ட இடங்களில் காணப்படுகிறது^[16]. இந்தியாவில் கடமானின் சூழியல் குறித்து பல்வேறு இடங்களில் (கானா,^[11] பந்திபூர்^[17], நாகரகொளை^[18][19], சரிஸ்கா^[20], கீர்^[21], பென்ச்^[22], ரந்தம்போர்^[23] ) பல ஆய்வுகள் நடத்தப்பட்டுள்ளது. நேபாளத்திலும் கடமானைப் பற்றி ஆய்கிறார்கள்^[24]. கடமான் புலி, சிறுத்தை, செந்நாய் போன்ற கொன்றுண்ணிகளின் மிகவும் பிடித்த இரையாகும்^[11][25]. காடுகளின் வளத்தைத் தீர்மானிக்கிறது. கடமான் போன்ற விலங்குகளின் உயிர்தொகையே புலி போன்ற அரிய விலங்குகளின் இருப்பை உறுதி செய்கின்றது. காடுகளில் கால்நடை மேய்த்தல், வேட்டையாடுதல் போன்ற மாந்தரின் பல்வேறு செயல்கள் கடமான்களின் வாழ்க்கையைப் பெரிதும் அச்சுறுத்துகின்றன. மேலும் கடமான்களின் வாழ்விடம் சீர் கெட்டமையால் அவை தங்கள் அருகில் இருக்கும் விளை நிலங்களுக்கு உணவுக்காக வருவதால் உழவர்களும் கடமான்களைக் கொல்கின்றனர்..

காணப்படும் நாடுகள்^[26]

இயற்கை உயிர்தொகை

• கம்போடியா
• சீனா
• இந்தியா
• இந்தோனேசியா
• மலேசியா
• மியான்மர்
• இலங்கை
• தைவான்
• தாய்லாந்து
• வியட்நாம்
• பிலிப்பைன்ஸ்

அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட உயிர்தொகை

• ஆஸ்திரேலியா
• நியுசிலாந்து
• அமெரிக்கா

மேற்கோள்கள்

1. ↑ "Rusa unicolor". பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கத்தின் செம்பட்டியல் பதிப்பு 2008. பன்னாட்டு இயற்கைப் பாதுகாப்புச் சங்கம் (2008).
2. ↑ Ables, E.D., and Ramsey, C.W. 1974. Indian mammals on Texas rangelands. J. Bombay Nat. His. Soc. 71: 18-25.
3. ↑ Lewis, J.C., Flynn, L.B., Marchinton, R.L., Shea, S.M. and Marchinton, E.M. 1990. Part I : Introduction, study area description and Literature review. Pp 1-12. In: Ecology of sambar deer on St. Vincent National Wildlife Refuge, Florida. Bull. No. 25. Tall Timbers Research Station, Tallahassee, Florida.
4. ↑ Slee, K.J. 1984. The sambar deer in Victoria. Pp 559-72. In: “Deer”. Post-Grad.Comm.Vet.Sci., Proc. 72. Univ. of Sydney. Sydney.
5. ↑ Kelton, S.D. and Skipworth, J.P. 1987. Food of sambar deer (Cervus unicolor) in a Manawatu (New Zealand) flax swamp. New Zealand Journal of Ecology. 10:149-152
6. ↑ Lever, C. 1985. Naturalized mammals of the world. Longman, London. 467 pp.
7. ↑ கே. உல்லாஸ் கரந்த் (தமிழில் தியோடர் பாஸ்கரன்), 2006. கானுறை வேங்கை இயற்கை வரலாறும் பராமரிப்பும், காலச்சுவடு பதிப்பகம், நாகர் கோவில்
8. ↑ Lydekker, R. 1916. Wildlife of the world. Vol.II. Rowland Ward Ltd., London, U.K.
9. ↑ ^{9.0 9.1} மா. கிருஷ்ணன் (தொகுப்பாசிரியர்: தியோடர் பாஸ்கரன்), 2004. மழைக்காலமும் குயிலோசையும். காலச்சுவடு பதிப்பகம். நாகர் கோவில்
10. ↑ Downes, M. 1983. The forest deer project 1982. Australian Deer Research Foundation Ltd., Melbourne, Australia.Eisenberg, J. F., and Lockhart, M. 1972. An ecological reconnaisance of Wilpattu National Park, Ceylon. Smithsonian Contributions to Zoology. 101:1-118.
11. ↑ ^{11.0 11.1 11.2 11.3} Schaller, G.B. 1967. The Deer and the Tiger. A study of Wildlife in India. The University of Chicago Press, Chicago. 370 Pp.
12. ↑ Johnsingh, A. J. T., and Sankar, K. 1991. Food plants of chital, sambar and cattle on Mundanthurai plateau, Tamil Nadu, South India. Mammalia 55:57-66.
13. ↑ Bentley, A. 1978. An introduction to the deer of Australia. Koetong ed. Koetong Trust Service, Victoria, Australia.
14. ↑ Kelton, S.D. 1981. Biology of sambar deer (Cervus unicolor Kerr, 1972) in New Zealand with particular reference to diet in a Manuwata flax swamp. Master’s Thesis, Massey University, Palmerston North, New Zealand.
15. ↑ Richardson, W. A. 1972. A natural history survey of sambar deer (Cervus unicolor) on the powerhorn ranch calhoun country, Texas. M.Sc., Thesis. Texas A & M University, Texas. 76 Pp.
16. ↑ National Wildlife Database, Wildlife Institute of India, Dehradun)
17. ↑ Johnsingh, A.J.T. 1983. Large mammalian prey- predators in Bandipur. J. Bombay Nat.Hist.Soc. 80(1):1-57
18. ↑ Karanth, K. U., and Sunquist, M.E. 1992. Population structure, density and biomass of large herbivores in the tropical forests of Nagarahole, India. Journal of Tropical Ecology 8:21-35.
19. ↑ Karanth, K. U., and Sunquist, M.E. 1995. Prey selection by tiger, leopard and dhole in tropical forests. Journal of Animal Ecology 64:439-450.
20. ↑ Sankar, K. 1994. The ecology of three large sympatric herbivores (chital, sambar and nilgai) with special reference for reserve management in Sariska Tiger Reserve, Rajasthan. Ph.D. Thesis. University of Rajasthan, Jaipur.
21. ↑ Khan, J. A., Chellam, R. and Johnsingh, A. J. T. 1995. Group size and age-sex composition of three major ungulate species in Gir Lion Sanctuary, Gujarat, India. J. Bombay Nat. Hist. Soc., 92:295-302.Lever, C. 1985. Naturalized mammals of the world. Longman, London. 467 pp
22. ↑ Biswas, S., and Sankar, K. 2002. Prey abundance and food habit of tigers (Panthera tigris tigris) in Pench National Park, Madhya Pradesh, India. Journal of Zoology 256:411-420. Crandall, L. 1964. The management of wild animals in captivity. University of Chicago Press, Chicago.
23. ↑ Bagchi, S., Goyal, S.P., and Sankar, K. 2003. Prey abundance and prey selection by tigers (Panthera tigris) in a semi-arid, dry deciduous forest in western India. Journal of Zoology 260:285-290.
24. ↑ Dinerstein, E. 1979. An ecological survey of the Royal Karnali-Bardia Wildlife Reserve, Nepal. Part II:Habitat/animal interactions. Biolo. Conserv. 16:265-300.
25. ↑ Johnsingh, A.J.T., Goyal, S.P., Rawat, G.S. and Mukherjee, S. 1993. Food habits of tiger and leopard in Rajaji, north west India. Abstracts. International symposium on the tiger, Delhi. 22nd to 24th February. Ministry of Environment & Forests, Government of India.
26. ↑ http://www.iucnredlist.org/search/details.php/41790/all
27. ↑ http://www.wii.gov.in/envis/ungulatesofindia/

ಕಡವೆ : ಸರ್ವಸ್ (ರೂಸ) ಯೂನಿಕಲರ್ ಎಂಬ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಹೆಸರಿನ ದೊಡ್ಡ ಜಿಂಕೆ. ಸ್ತನಿಕ ವರ್ಗ, ಆರ್ಟಿಯೋಡ್ಯಾಕ್ಟೈಲ ಉಪವರ್ಗ, ಹಾಗೂ ಸರ್ವಿಡೀ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ. ಸಾಂಬರ್ ಎಂದೂ ಇದನ್ನು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಭಾರತ ಮತ್ತು ಶ್ರೀಲಂಕಗಳ ದಟ್ಟ ಕಾಡುಗಳ ಬೆಟ್ಟ ಗುಡ್ಡಗಳೇ ಇದರ ಬೀಡು. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ನೀಲಗಿರಿ ಮತ್ತು ಪಳನಿಬೆಟ್ಟಗಳಲ್ಲಿ ಹೇರಳವಾಗಿ ಕಾಣಬರುತ್ತದೆ. ಇದು ಸು. 5' ಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಎತ್ತರ ಮತ್ತು 500 ಪೌಂಡಿಗೂ ಮಿಗಿಲಾಗಿ ಭಾರವಿರುತ್ತದೆ. ದೇಹದ ಬಣ್ಣ ಹಳದಿ ಮಿಶ್ರಿತ ಕಂದು. ಮೈಮೇಲೆಲ್ಲ ಒರಟಾದ ಕೂದಲುಗಳಿವೆ.

.

ಕುತ್ತಿಗೆಯ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಉದ್ದ ಕೂದಲುಗಳ ಅಯಾಲು (ಮೇನ್) ಇದೆ. ಮುದಿ ಕಡವೆಗಳು ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣಕ್ಕಿರುತ್ತವೆ. ಗಂಡು ಕಡವೆಯಲ್ಲಿ ಒರಟಾದ ಚರ್ಮದಿಂದ ಆವರಿಸಿದ ಕವಲೊಡೆದ ಕೊಂಬುಗಳಿವೆ. ಇವೂ ಪ್ರತಿವರ್ಷದ ಮಾರ್ಚಿ ತಿಂಗಳ ವೇಳೆಗೆ ಉದುರಿ ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಮತ್ತೆ ಅವುಗಳ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಕೊಂಬುಗಳು ಮೂಡುತ್ತವೆ. ಹೆಣ್ಣು ಕಡವೆಗಳಲ್ಲಿ ಕೊಂಬುಗಳಿಲ್ಲ. ಕಡವೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜೀವಿ. ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಗುಂಪುಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತದೆ. ಹುಲ್ಲು, ಎಳೆಚಿಗುರು, ಹಣ್ಣು ಹಂಪಲು ಇತ್ಯಾದಿ ಇದರ ಆಹಾರ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ರಾತ್ರಿಯ ವೇಳೆ ಮಾತ್ರ ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಅಲೆದಾಡುತ್ತದೆ. ಹಗಲು ದಟ್ಟವಾದ ಪೊದೆಗಳಲ್ಲಿ ಅಡಗಿ ಕಾಲ ಕಳೆಯುತ್ತದೆ. ನೀರನ್ನು ಕಂಡರೆ ಇಷ್ಟ, ತುಂಬ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಈಜಲೂ ಬಲ್ಲುದು.

ನವೆಂಬರಿನಿಂದ ಡಿಸೆಂಬರಿನ ವರೆಗಿನ ಕಾಲ ಇದರ ಬೆದೆಗಾಲ. ಈ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಗಂಡು 5-12 ಹೆಣ್ಣು ಕಡವೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಗುಂಪುಗೂಡಿರುತ್ತದೆ. ಬೆದೆಗಾಲ ಮುಗಿದ ಬಳಿಕ ಗುಂಪು ಒಡೆದು ಹೋಗುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯ.

ಕಡವೆ ಬಹಳ ಧೈರ್ಯಶಾಲಿ. ವೈರಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಭಯಂಕರವಾಗಿ ಹೋರಾಡುತ್ತದೆ.

ဆတ်၌ တင့်တယ်ကြီးမားသော ဦးချိုများရှိသည်။ အသား အတွက်၎င်း၊ ဦးချိုအတွက်၎င်း လူတို့သည် ဆတ်များကို လိုက် လံပစ်ခတ်တတ်ကြသည်၊ ဆတ်ချိုကို အိမ်တွင်းအလှအပ ပစ္စည်း အဖြစ်ဖြင့် ထားလေ့ရှိကြ၏။ ဆတ်ချိုနုသည်ကား ဆေးဘက် ဝင်၏။ ဆတ်သည် ကိုယ်ထည်ကြီးမားသည်။ ပျမ်းမျှခြင်းအား ဖြင့် အမြင့် ၅၅ လက်မရှိသည်။ ပခုံးမှတိုင်းလျှင် ၅ ပေမျှမြင့် သည်။ အရွယ်ရောက်ပြီးဆတ်တစ်ကောင်သည် ကိုယ်အလေးချိန် ပေါင် ၅ဝဝ မှ ၇ဝဝ အထိရှိတတ်သည်။ အရှည်ဆုံး ဦးချိုမှာ အလျား လက်မ ၅ဝ ကျော်ကျော်မျှ ရှိတတ်သည်။ မလေးရှားနိုင်ငံ၏ ကျွန်းဆွယ်ရှိ ဆတ်ချိုများသည် ဘေးသို့မကားဘဲ၊ ကျဉ်းသည်။ အဖုအထစ်များ ပို၍ပါရှိသည်။ တောင့်လည်းတောင့်တင်းသည်။ အများအားဖြင့် ၂၆ လက်မခန့် အလျားရှိသည်။ ဆတ်သည် အာရှအရှေ့ပိုင်းရှိ သမင်မျိုးဖြစ်သည်။

ဆတ်၏အရေသည်ကြမ်း၏။ အမွေးများလည်း ကြမ်း သည်။ဆတ်ထီး၌လည်ပင်းနှင့်လည်တိုင်တို့တွင်လည်ဆံမွေး များရှိသည်။ ပူသောရာသီဥတုတွင်အမွေးများကျွတ်ကုန်တတ် သည်။ အမွေး၏အရောင်သည်အများအားဖြင့်အညိုရောင်တွင် အဝါရောင် သို့မဟုတ် မီးခိုးရောင် ရောလျက်ရှိတတ်သည်။ အတွင်းဖက်အမွေးများသည် ပို၍အရောင်ဖျော့သည်။ဆတ်မ များ၏အရောင်မှာ ပို၍ဖျော့သည်။ အသက်ကြီးသောဆတ်ထီး များ၏ အမွေးသည် ရင့်ယော်လာသောအခါ တဖြည်းဖြည်း မည်းနက်လုနီးပါးမျှ အရောင်ပြောင်းလာတတ်သည်။

ဆတ်ချိုသည် တောင့်တင်း၍ အဖုအထစ်များပါရှိသည်။ ချိုရင်းအဆုံးတွင် ချိုတိုင်သည်ခက်ရင်းခွကဲ့သို့နှစ်ခွကွဲသွား သည်။ အရှည်မှာ ညီတူညီမျှဖြစ်သည်။ အချို့ဆတ်ချိုတွင် အပြင်ဖက်ချိုခွသည် ပို၍ရှည်တတ် ပြီးလျှင် အချို့ဆတ်ချိုတွင် မူ၊ အတွင်းချိုခွသည် ပို၍ရှည်တတ်သည်။လေးနှစ်သားရှိသော အခါ ဆတ်၌ ချို စုံစုံလင်လင် ပေါက်လာသည်။

ဆတ်များကို အိန္ဒိယနှင့် မြန်မာနိုင်ငံတို့အပြင် သီရိလင်္ကာ ၊ မလေးရှားကျွန်းဆွယ်တစ်လျှောက်နှင့် ဖိလစ်ပိုင်ကျွန်းစု အလွန်အထိ သစ်တောရှိသော နေရာများတွင် တွေ့နိုင်၏။ ဆတ်သည် သစ်တောထူထပ်သော တောင်စောင်းများတွင် နေတတ်သည်။ အထူးသဖြင့် စိုက်ပျိုးခင်းများ အနီးတွင်နေရန် နှစ်သက်သည်။ ဆတ်၏အစာမှာမြက်၊သစ်ရွက်၊ သစ်သီးနှင့် သစ်ခက်နုများဖြစ်သည်။ညအချိန်တွင်အစာကိုလိုက်လံ၍ရှာဖွေ စားသောက်လေ့ရှိ၍၊ နေ့အချိန်တွင်ချုံကောင်းသောနေရာများ၌ ပုန်း အောင်းနေတတ်သည်။နေဝင်ရီတရောအချိန်သို့ မရောက် သရွေ့ ပုန်းအောင်းနေရာမှ ထွက်မလာတတ်ချေ။ဆတ်၏အမြင် သည် သင့်တော်ရုံမျှသာ ကောင်းသော်လည်း၊အနံ့နှင့် အကြား အာရုံတို့မှာမူ ထက်မြက်ပေသည်။ဆတ်သည်ကိုယ်ကြီးမား သော်လည်း၊ ချုံထူထပ်သောတောများအတွင်း၌ အသံမမြည်စေ ဘဲ သွားလာနိုင်ခြင်းသည် အံ့ဩစရာကောင်းပေသည်။ ဆတ်သည် ရေရှိရာအရပ်ကို ကြိုက်သည်။ ရေကူးသောအခါ ကိုယ်ကိုရေထဲ ၌ မြှုပ်ထားပြီးလျှင် ချိုနှင့် မျက်နှာကိုသာ ရေပေါ်၌ ဖော်ထား သည်။ အချို့ဆတ်ထီးများသည် ဦးချိုများ ကို အသစ်လဲတတ် ကြသည်။ ဦးချိုဟောင်းများ ကျွတ်သွားသောအခါ ချိုသစ်များ ပေါက်လာသည်။ ထိုချိုနုများအပေါ်တွင် ကတ္တီပါကဲ့သို့သော အမွေးနုများရှိသည်။ နောင်အခါတွင် ထိုအမွေးနုများသည် တစ်ဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ်သွား၏။ ဆတ်ထီးတို့သည် မိမိ နေထိုင်ရာ လျှိုမြောင်ဒေသသို့ အခြားဆတ်ထီးများကို ဝင်ခွင့် မပေးလိုကြချေ။ မိမိပိုင်ဆိုင်ရာ ဒေသကိုမှီ၍ တစ်ကောင်နှင့် တစ်ကောင် တိုက်ခိုက်တတ်သည်။

ဆတ်ထီးတစ်ကောင်၏ ပိုင်နက်တွင်းသို့ ဆတ်မများ ဝင် ရောက်လာသည့်အခါ၌မူကား တိုက်ခိုက်ခြင်းမရှိချေ။ သို့သော် ဝင်လာသောဆတ်မသည် ဆတ်ထီး၏မိတ်ဖြစ်ရလေတော့သည်။ နိုဝင်ဘာလနှင့် ဒီဇင်ဘာလသည် ဆတ်တို့၏ မိတ်လိုက်ချိန်ဖြစ် သည်။ ထိုအချိန်သည် ကုန်လွန်သောအခါ ဆတ်ထီးများ ထွက် ခွာသွားကြသည်။ မိတ်လိုက်ရာသီသို့ တစ်ဖန်ပြန်ရောက်သည့် တိုင်အောင် တစ်ကောင်တည်းနေထိုင်တတ်ကြသည်။ မိုးဦးကျ မေလနောက်ပိုင်း သို့မဟုတ် ဇွန်လအစပိုင်းလောက်တွင် ဆတ် ကလေးများ မွေးတတ်သည်။ ဆတ်ထီးကလေးများသည် မိခင် ဆတ်မများနှင့်သာ အတူနေထိုင်လေ့ရှိကြသည်။ ကောင်ရေ အမြောက်အမြားနှင့် စုဝေးနေထိုင်သော ဆတ်များကို တွေ့ရခဲ သည်။ လေးငါးကောင်မှ ဆယ့်နှစ်ကောင်အထိသာ တွေ့ရလေ့ ရှိသည်။ ဆတ်ထီးကို၎င်း၊ ဆတ်မကို၎င်း၊ တစ်ကောင်ထီးတည်း လည်းတွေ့နိုင်သည်။ ဆတ်ထီးတစ်ကောင်မျှမပါဘဲ၊ ဆတ်မများ နှင့် ဆတ်ကလေးများ အုပ်ဖွဲ့၍နေသည်ကိုလည်း တွေ့နိုင်၏။^[၂]

ကိုးကား

1. ↑ Timmins, R.J., Steinmetz, R., Sagar Baral, H., Samba Kumar, N., Duckworth, J.W., Anwarul Islam, Md., Giman, B., Hedges, S., Lynam, A.J., Fellowes, J., Chan, B.P.L. & Evans. (2008). Rusa unicolor. In: IUCN 2008. IUCN Red List of Threatened Species. Retrieved 12 December 2010.
2. ↑ မြန်မာ့စွယ်စုံကျမ်း၊ အတွဲ(၄)

The sambar (Rusa unicolor) is a large deer native to the Indian subcontinent, South China and Southeast Asia that is listed as a vulnerable species on the IUCN Red List since 2008. Populations have declined substantially due to severe hunting, local insurgency, and industrial exploitation of habitat.^[1]

The name "sambar" is also sometimes used to refer to the Philippine deer called the "Philippine sambar", and the Javan rusa called the "Sunda sambar".

Description

The appearance and the size of the sambar vary widely across its range, which has led to considerable taxonomic confusion in the past; over 40 different scientific synonyms have been used for the species. In general, they attain a height of 102 to 160 cm (40 to 63 in) at the shoulder and may weigh as much as 546 kg (1,204 lb), though more typically 100 to 350 kg (220 to 770 lb).^[2][3] Head and body length varies from 1.62 to 2.7 m (5.3 to 8.9 ft), with a 22 to 35 cm (8.7 to 13.8 in) tail.^[4] Individuals belonging to western subspecies tend to be larger than those from the east, and females are smaller than males.^[5] Among all living cervid species, only the moose and the elk can attain larger sizes.^[6]

The large, rugged antlers are typically rusine, the brow tines being simple and the beams forked at the tip, so they have only three tines. The antlers are typically up to 110 cm (43 in) long in fully adult individuals. As with most deer, only the males have antlers.^[5]

The shaggy coat can be from yellowish brown to dark grey in colour, and while it is usually uniform in colour, some subspecies have chestnut marks on the rump and underparts. Sambar also have a small but dense mane, which tends to be more prominent in males. The tail is relatively long for deer, and is generally black above with a whitish underside.^[5]

Adult males and pregnant or lactating females possess an unusual hairless, blood-red spot located about halfway down the underside of their throats. This sometimes oozes a white liquid, and is apparently glandular in nature.^[7]

Distribution and habitat

The sambar is distributed in much of South Asia as far north as the south-facing slopes of the Himalayas in Nepal, Bhutan and India, in mainland Southeast Asia including Burma, Thailand, Indochina, the Malay Peninsula, Indonesia (Sumatra and Borneo), Taiwan, and South China, including Hainan. In the Himalayan foothills, Myanmar, Sri Lanka, and eastern Taiwan, it ranges up to 3,500 m (11,500 ft). It inhabits tropical dry forests, tropical seasonal forests, subtropical mixed forests with stands of conifers and montane grasslands, broadleaved deciduous and broadleaved evergreen trees, to tropical rainforests, and seldom moves far from water sources.^[1] In 2023, a study showed that sambar deer had returned to Singapore due to several escapes from zoos, after it has been believed to be extinct on the island country.^[8][9]

The sambar prefers the dense cover of deciduous shrubs and grasses,^[7] although the exact nature of this varies enormously with the environment because of its wide Asian range. Home range sizes are probably equally variable, but have been recorded as 1,500 ha (3,700 acres) for males and 300 ha (740 acres) for females in India.^[5]

Ecology and behaviour

Sambar are nocturnal or crepuscular. The males live alone for much of the year, and the females live in small herds of up to 16 individuals. Indeed, in some areas, the average herd consists of only three or four individuals, typically consisting of an adult female, her most recent young, and perhaps a subordinate, immature female. This is an unusual pattern for deer, which more commonly live in larger groups. They often congregate near water, and are good swimmers.^[5] Like most deer, sambar are generally quiet, although all adults can scream or make short, high-pitched sounds when alarmed. However, they more commonly communicate by scent marking and foot stamping.

Sambar feed on a wide variety of vegetation, including grasses, foliage, browse, fruit, and water plants, depending on the local habitat.^[7] They also consume a great variety of shrubs and trees.^[5]

Sambar have been seen congregating in large herds in protected areas such as national parks and reserves in India, Sri Lanka, and Thailand. In Taiwan, sambar along with sika deer, have been raised on farms for their antlers, which they drop annually in April to May and are highly prized for use as knife handles and as grips for handguns.^[10]

Stags wallow and dig their antlers in urine-soaked soil, and then rub against tree trunks.^[7] Sambar are capable of remarkable bipedalism for a deer species, and stags stand and mark tree branches above them with their antlers.^[11] A stag also marks himself by spraying urine on his own face with a highly mobile penis.^[7] Despite their lack of antlers, female sambar readily defend their young from most predators, which is relatively unusual among deer. When confronted by pack-hunting dholes or feral domestic dogs, a sambar lowers its head with an erect mane and lashes at the dogs. Sambar prefer to attack predators in shallow water. Several sambar may form a defensive formation, touching rumps and vocalising loudly at the dogs.^[7] When sensing danger, a sambar stamps its feet and makes a ringing call known as "pooking" or "belling".^[11]

They are the favourite prey of tigers and Asiatic lions. In India, the sambar can comprise up to nearly 60% of the prey selected by the Bengal tiger. Anecdotally, the tiger is said to even mimic the call of the sambar to deceive it while hunting.^[12] They also can be taken by crocodiles, mostly the sympatric mugger crocodiles and saltwater crocodiles. Leopards and dholes largely prey on only young or sickly deer, though they can attack healthy adults as well.^[1]

Reproduction

Though they mate and reproduce year-round, sambar calving peaks seasonally. Oestrus lasts around 18 days. The male establishes a territory from which he attracts nearby females, but he does not establish a harem. The male stomps the ground, creating a bare patch, and often wallows in the mud, perhaps to accentuate the colour of his hair, which is typically darker than that of females. While they have been heard to make a loud, coarse bellow, rutting stags are generally not vocal.^[5] Large, dominant stags defend nonexclusive territories surrounded by several smaller males,^[11] with which they have bonded and formed alliances through sparring. When sparring with rival males, sambar lock antlers and push, like other deer, but uniquely, they also sometimes stand on their hind legs and clash downward into each other^[7] in a manner similar to species of goat-antelope. Females also fight on their hind legs and use their fore legs to hit each other in the head.^[5]

Courtship is based more on tending bonds rather than males vocally advertising themselves.^[7] Females move widely among breeding territories seeking males to court.^[5] When mounting, males do not clasp females. The front legs of the male hang loosely, and intromission takes the form of a "copulatory jump".^[11][7] Gestation probably lasts around 8 months, although some studies suggest it may be slightly longer. Normally, only one calf is born at a time, although twins have been reported in up to 2% of births. Initially weighing 5 to 8 kg (11 to 18 lb), the calves are usually not spotted, although some subspecies have light spots which disappear not long after birth.^[5] The young begin to take solid food at 5 to 14 days, and begin to ruminate after one month.^[13] Sambar have lived up to 28 years in captivity, although they rarely survive more than 12 years in the wild.^[5]

Taxonomy and evolution

Genetic analysis shows that the closest living relative of the sambar is probably the Javan rusa of Indonesia.^[14] This is supported by reports that sambar can still interbreed to produce fertile hybrids with this species.^[5]

Fossil sambar are known from the early Pleistocene, although they are very similar in form to early deer species from the Pliocene, with less of a resemblance to more modern cervines. The species probably arose in the tropical reaches of southern Asia, and later spread across its current range. Epirusa and Eucladoceros have both been proposed as possible ancestors of the living species and its closest relatives.^[5][15]

Subspecies

The subspecies of the sambar in India and Sri Lanka are the largest of the genus, with the largest antlers both in size and in body proportions. The South China sambar of Southern China and mainland Southeast Asia is probably second in terms of size, with slightly smaller antlers than the Indian sambar. The Sumatran sambar that inhabits the Malay Peninsula and Sumatra and the Bornean sambar seem to have the smallest antlers in proportion to their body size. The Formosan sambar is the smallest subspecies, with antler-body proportions more similar to the South China sambar.

Currently, seven subspecies of sambar are recognised,^[5][16] although many others have been proposed.

As an introduced species

Sambar have been introduced to various parts of the world, including Australia, New Zealand and the United States.^[18]

Australia

In Australia, hunting sambar is a popular sport. Australian hunting fraternities prize large sambar trophies.^[19] Excessive numbers of sambar affect native plants, threatening some species with extinction.

Sambar were introduced into Victoria at Mount Sugarloaf in the 1860s, in what is now Kinglake National Park, and at Harewood Estate near Tooradin.^[20] They quickly adapted to the Koo-Wee-Rup Swamp and thereafter spread into the high country, where in 2017, numbers were estimated at between 750,000 and one million animals.^[21] Later releases were at Ercildoune Estate near Ballarat, Wilsons Promontory, and French Island in Western Port. Another release occurred on the Cobourg Peninsula in the Northern Territory.^[22] They are now found throughout Australia's northern and eastern coasts, in the states of Victoria, South Australia, Queensland, the Northern Territory, and the Australian Capital Territory.

In Victoria, sambar are listed as a threat to biodiversity under the Flora and Fauna Guarantee Act 1988 because they reduce the number of native plant species.^[23] The animals feed on some rare and endangered plants. More than 60 plant species have been identified as directly or indirectly threatened by sambar within Victoria.

Adult male sambar can significantly damage plants, removing most branches on some shrubs and sometimes girdling trees by thrashing their antlers on shrubs and sapling trees. They also feed on seedlings, fruit, or seeds of many plants. They leave scrape marks to advertise their territory.^[24]

The spread of sambar has been steady in both New South Wales and Victoria, with animals being seen on many southern Victorian beaches since 1980, and as far east as Western Port and the outer suburbs of Melbourne.

Considerable debate exists about how they should be managed. Conservation groups believe their environmental effect outweighs their social value. Hunting organisations disagree and want to preserve sambar populations for future generations. Sambar are protected wildlife game species in Victoria and New South Wales, and a game licence is required to hunt them. In Victoria, recent provisions have been made for landowners to control problem deer without having to obtain a Game Licence or Authority to Control Wildlife permit.^[25] This allows a landowner or other authorised persons to remove problem deer within private property at any time and with no bag limits. They are declared a pest species in all other Australian states and territories and can be hunted at any time with no bag limits. Environmental and conservation groups want them declared a feral species in all states, due to their exploding populations and the harm to biodiversity and native species.

In 2008–2009, hunters removed 35,000 sambar from public land in Victoria, many from national parks. This is a small fraction of the 40% of individuals in a sambar population that need to be removed to stop population growth.^[26]

New Zealand

In New Zealand, sambar roam the coast and gullies in Horowhenua District, Manawatu District, Rangitikei, and Whanganui. Until recently, they were protected, but the Department of Conservation has now removed hunting regulations surrounding them, allowing them now to be hunted year round.^[27]

United States

Sambar were introduced onto St. Vincent Island, Florida, in 1908^[28] and increased to about 50 individuals by the 1950s. White-tailed deer also live on St. Vincent Island; however, they inhabit the highlands while the sambar mostly live in the lowlands and marshes. To ensure that the sambar population does not disrupt the native white-tails, hunting permits have been issued since 1987 to regulate the population.^[29] Each year, about 130 permits are offered for the three-day hunt. This maintains a sambar population of 70–100 individuals.^[30] They do not herd, but occur in groups of four or five animals, possible family groups. Little is known about the sambar in Florida.^[31]

Between 1930 and 1941, Sambar were brought to the US state of Texas along with other imported big game that are referred to as exotic game.^[32] 76% of fenced exotics are found on the Edwards Plateau, whereas 59% of free range exotics are found in South Texas.^[33]

See also

• Chital
• Indian hog deer
• Barasingha

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Sambar_deer&oldid=1156837926"

La akvocervo (Cervus unicolor) el la ordo de parhufuloj kaj familio de cervedoj estas trovebla en Junano, Siĉuano, Hunano, Gŭangŝjio, Gŭangdongo, kaj Tajvano de Ĉinio, kaj ankaŭ en Hindio, Srilanko, Hindoĉina Duoninsulo, Indonezio kaj Filipinoj.

Priskribo

La plenkreska akvocervo altas 1,3-1,4 metrojn kaj pezas 200-300 kilogramojn. Ĝia korpo estas bruna, la kolo, abdomeno, internaj flankoj de la kvar membroj kaj dorsa flanko de la vosto estas flavaj. Ĝi portas malhelbrunan strion de la frunto, tra la vertebraro, ĝis la vosto. Ĝi havas grandajn kaj rektajn orelojn, kun okulfrapa orbita glando.

Vivejo kaj kutimaro

Tiu orientalisa cervo vivas en arbaroj kaj herbejoj kun dissemitaj arboj. Ĝi ne havas fiksan loĝejon, malofte iras al loko malproksime de akvofonto. Kvankam ĝi estas foje videbla en frumateno aŭ vespera krepusko, ĝi tamen aktivadas, manĝas kaj trinkas ĉefe nokte. Ĝi tage ripozas en arbaro aŭ ŝirmejo. Ĝi manĝas ĉefe herbojn, precipe junajn herbojn proksime al akvofonto, kaj ankaŭ arbofoliojn, ĝermojn kaj sovaĝajn fruktojn. Iafoje ĝi manĝas plantidojn de rizo kaj batato. La akvocervo ŝatas vadi en ŝlimo tutjare, precipe antaŭ kaj dum la pariĝa tempo. Eĉ en frosta vintro, ĝi ankoraŭ ofte kuŝas en malprofunda akvo. Ĝi estas saĝa kaj singardema, havas akran flaradon kaj kuras rapide. Krom homoj, ankaŭ tigroj, leopardoj kaj ŝkaloj estas ĝiaj naturaj malamikoj. Antaŭ pariĝo la vircevo okupas spacon kaj per blekado allogas al si 6-8 cervinojn. Al la aliaj vircervoj estas malpermesite eniri tiun spacon. La vircervo vivas kune kun cervinoj nur en la pariĝa tempo. Post la pariĝa tempo, la vircervo forlasas la cervinojn kj denove komencas vivi sola. Kaj la cervinoj vivas kune kun siaj idoj.

Vidu ankaŭ

• Gir-Arbaro
• Hartufa cervo
• Nordorient-barataj kaj birmaj pinaroj
• Rivera cervo

El sambar o sambhur (Rusa unicolor) es una especie de cérvido de tamaño medio y pelaje castaño que vive en el sureste de Asia y ha sido introducido en Australia, Nueva Zelanda, Texas, California y Florida^[2]​

Mide entre 1,70 y 2,70 m de longitud y 1,25 cm de altura, con la cola de 22 a 35 cm de largo. Su peso oscila entre 150 y 315 kg. Únicamente los machos tienen cuernos, que alcanzan hasta 1 m de largo. Han sido identificadas seis subespecies.

Se alimenta de hierba, hojas y frutos. Viven en los bosques, solitarios excepto en la época de celo, cuando cada macho trata de formar un harén, que luego defiende intensamente.

Entre sus depredadores más comunes están el tigre, el leopardo, el lobo, el cuón y en ocasiones el león asiático.

Subespecies

Se conocen las siguientes:^[3]​

• Rusa unicolor unicolor en India, Nepal y Bangladés, quizá Sri Lanka.
• Rusa unicolor dejeani en el centro de China.
• Rusa unicolor cambojensis en el sur de China, Birmania, Tailandia, Laos, Camboya y Vietnam, quizá Malasia.
• Rusa unicolor hainana en Hainan.
• Rusa unicolor swinhoii en Taiwán.
• Rusa unicolor equina en Sumatra.
• Rusa unicolor brookei en Borneo.

Referencias

• Animal Diversity Web - Rusa unicolor

Véase también

• Anexo:Especies de Artiodactyla

Rusa unicolor Rusa generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Cervinae azpifamilia eta Cervidae familian sailkatuta dago

Erreferentziak

• • 'Rusa unicolor'ri buruzko informazioa Mammals of The World datubasean

  Ikus, gainera

  • Cervidae

Sambarhirvi eli aristoteleenhirvi^[2][3] (Rusa unicolor) on aasialainen hirvieläin. Nisäkäsnimistötoimikunnan ehdotus lajin uudeksi suomenkieliseksi nimeksi on sambar.^[4]

Ulkonäkö ja koko

Sambarhirven karva on karkeaa, selässä tummempaa kuin kyljissä. Hännän alapinta on valkea, ja nostamalla häntänsä sambarhirvet voivat kommunikoida keskenään. Uros voi painaa jopa 180–260 kg, naaras tyypillisesti noin 160 kg. Uroksella on sarvet, jotka putoavat ajoittain.^[5]

Levinneisyys

Sambarhirviä tavataan Kaakkois-Aasiassa Intiasta Indonesiaan. Niitä on istutettu myös Australiaan, Uuteen-Seelantiin, Etelä-Afrikkaan, Saint Vincentille ja Grenadiineille ja Yhdysvaltoihin.^[1]

Lähteet

Cervus unicolor, Rusa unicolor

Le sambar (Cervus unicolor ou Rusa unicolor) est un mammifère herbivore de la famille des cervidés. Il fait partie des plus grands cervidés du monde avec le wapiti mais après l'élan ou orignal.

Répartition

Cette espèce vit dans le sud de l'Asie, depuis le sous-continent indien jusqu'en Asie du Sud-Est et jusqu'au sud de la Chine. Elle est notamment présente en Inde, au Sri Lanka, au Bangladesh, au Bhoutan, en Birmanie, en Chine, a Taïwan, au Vietnam, au Laos, au Cambodge, en Thaïlande, en Malaisie et en Indonésie^[1].

Ce cerf est un animal solitaire des forêts tropicales et subtropicales.

Description

Le sambar est un grand cervidé robuste possédant de longs cils fins, des fosses lacrymales très profondes et des oreilles de taille réduite.

Son pelage marron est quasi uniforme et il possède une longue queue noire.

Les mâles présentent des bois rugueux caractéristiques à trois cors^[1].

Il mesure en moyenne de 1,8 à 2m de long (exceptionnellement jusqu'à 2,46 m) sans la queue qui elle mesure 25-28 cm (au maximum 30 cm^[2]). Sa hauteur au garrot est de 1,2 à 1,6 m^[2] au maximum et il pèse entre 185 et 260 kg (au maximum jusqu'à 320 kg^[1])^[3].

Son crane peut atteindre une taille de 40 cm et les mâles peuvent arborer des bois d'une longueur de 120 cm^[1].

C'est, chose remarquable, le seul cervidé dont les faons ne sont pas tachetés de blanc.

C'est le plus imposant des cervidés dans l'ouest de sa zone de répartition^[4].

Il a été introduit en Australie, en Nouvelle-Zélande et Floride et il s'est bien adapté.

Il aime se baigner pendant plusieurs heures dans l'eau et il nage bien.

• Rusa unicolor cambojensis (Parc national de Khao Yai, Thaïlande)

Le sambar survit rarement au-delà de 12 ans dans la nature (mais il peut vivre jusqu'à 28 ans en captivité).

Alimentation

Le sambar est végétarien.

C'est un animal diurne qui va paître au crépuscule.

Il mange de l'herbe, des jeunes feuilles, des bourgeons tendres, des pousses, des rameaux, des roseaux, des lichens, des mousses et des fruits. Il va souvent au crépuscule dans les rizières manger les plants.

Reproduction

La reproduction n'est pas liée à une période de l'année. Au moment du rut les femelles se groupent fréquemment en petits troupeaux. La gestation de la biche sambar dure autour de huit mois (entre 245 et 284 jours). Il ne naît qu'un seul petit (des jumeaux dans 2% des cas).

Le bébé faon pèse à la naissance de 5 à 8 kg. En plus du lait de sa mère, Il commence à manger de la nourriture solide très tôt entre le 5^ème et le 14^ème jour après sa naissance. À l'âge d'un mois, c'est déjà un ruminant^[5] mais il continue à boire le lait maternel pendant 7 à 8 mois^[6].

Taxinomie

Il existe sept sous-espèces^[1],[7] :

• Rusa unicolor brookei (Hose, 1893) - Indonésie (Bornéo), Malaisie (Bornéo)^[1].
• Rusa unicolor cambojensis (Gray, 1861) - Chine, Birmanie, Vietnam, Laos, Cambodge, Thaïlande, Malaisie (péninsule)^[1].
• Rusa unicolor dejeani de Pousargues, 1896 - Chine^[1].
• Rusa unicolor equina (Cuvier, 1823) - Indonésie (Sumatra)^[1].
• Rusa unicolor hainana (Xu, 1983) - Chine (Haïnan)^[1].
• Rusa unicolor swinhoii (Sclater, 1862) - Taiwan^[1].
• Rusa unicolor unicolor (Kerr, 1792) - Inde, Sri Lanka, Bangladesh, Bhoutan^[1].

Références

Rusa sambar atau sambar india (disebut juga rusa sambur, sambhur, Tamil: Kadaththi man), adalah jenis rusa besar yang umum berhabitat di Asia. Spesies yang umum memiliki ciri khas tubuh yang besar dengan warna bulu kecoklatan. Sambar dapat tumbuh setinggi 102 cm - 160 cm sampai bahu dengan berat sekitar 546 kg. Sambar umumnya berhabitat di hutan dan bergantung pada tanaman semak atau rerumputan. Mereka umumnya hidup dalam kelompok dengan anggota 5 - 6 anggota. Rusa sambar (Cervus unicolor syn. Cervus aristotelis) mendiami sebagian besar Asia Selatan dengan batas sampai wilayah Himalaya. Selain itu dapat pula ditemukan di hutan tropis Burma, Thailand, Indocina, the Semenanjung Malaya), Tiongkok Selatan (termasuk Hainan), Taiwan, serta di pulau Sumatra dan Kalimantan di Indonesia.

Lihat pula

• Rusa Sambar Sri Lanka

Pranala luar

• Hunting Sambar in New Zealand
• NZ Minister of Conservation's media release, 24th April 2007

Il sambar indiano (Rusa unicolor Kerr, 1792) detto anche sambur o sambhur (in tamil: Kadaththi man) è un mammifero artiodattilo della famiglia Cervidae.^[1]

Descrizione

Raggiunge un'altezza dai 102 ai 160 cm al garrese e può pesare fino a 546 kg. Il manto è bruno scuro con segni castani sulla groppa e sulle regioni inferiori. I grandi palchi robusti, generalmente rugosi, hanno una struttura semplice ed i rami principali si biforcano alle estremità. In alcune sottospecie i palchi misurano 101 cm.

Biologia

I sambar sono animali prevalentemente brucatori che vivono nelle aree boscose e si nutrono soprattutto di vegetazione coriacea, di erba e di altri vegetali. Sono animali diurni che vivono in branchi di 5-6 membri, nutrendosi di erba, ramoscelli, frutta e germogli di bambù. Questi cervi si avvicinano all'acqua piuttosto raramente e, sebbene vivano soprattutto ai tropici, sono animali resistenti e si incontrano dal livello del mare fino ad altitudini elevate, come nelle foreste decidue miste dei monti himalayani, dove condividono l'areale con il cervo muschiato himalayano.
I sambar sono alcune delle prede preferite di tigri del bengala e di leoni asiatici. Altri predatori dei sambar sono i coccodrilli, come il coccodrillo palustre e il coccodrillo marino, ma anche leopardi e dhole costituiscono una minaccia, soprattutto per i sambar giovani o malati; tuttavia, essi sono in grado di cacciare anche adulti in buona salute.

Riproduzione

Nonostante non abbiano una specifica stagione degli amori, i sambar si accoppiano normalmente da settembre a gennaio. I maschi in calore difendono i loro territori e tentano di attrarre le femmine con manifestazioni vocali e olfattive. Durante questo periodo gli esemplari maschi sono solitari e molto aggressivi nei confronti degli altri maschi. Le femmine possono vivere in gruppi di otto individui. Nel suo territorio un maschio può avere sotto il suo controllo un intero gruppo di femmine.

Il periodo di gestazione per le femmine è intorno ai 9 mesi, dopo i quali viene partorito un solo cerbiatto. I cerbiatti di sambar hanno il manto bruno con macchie chiare che spariscono poco dopo. I cerbiatti rimangono con le loro madri fino ai due anni.

Distribuzione e habitat

Il sambar indiano vive in gran parte dell'Asia meridionale (spingendosi a nord fino alle pendici meridionali dei monti himalayani), nell'Asia sudorientale continentale (Birmania, Thailandia, Indocina, penisola malese), in Cina meridionale (compresa l'isola di Hainan), a Taiwan e sulle isole di Sumatra e del Borneo, in Indonesia. In aree protette, come i parchi nazionali e le riserve di India, Sri Lanka e Thailandia, questo cervo è stato visto riunito in grandi mandrie. La sottospecie di sambar indiano dell'India e dello Sri Lanka è la più grande del genere ed ha anche i palchi più grossi, sia nelle dimensioni che in proporzione al corpo. Il sambar della Cina meridionale e dell'Asia sudorientale continentale è, probabilmente, il secondo in termini di dimensioni, con i palchi leggermente più piccoli di quelli del sambar indiano. Il sambar di Sumatra, che vive nella penisola malese e a Sumatra, e il sambar del Borneo sembrano avere i palchi più piccoli in proporzione alle loro dimensioni corporee. Il sambar di Formosa è il più piccolo e presenta delle proporzioni palchi-corpo più simili a quelle del sambar della Cina meridionale.

Questi cervi vivono in habitat che spaziano dalle foreste stagionali tropicali (foreste secche tropicali e foreste sempreverdi umide stagionali) alle foreste miste subtropicali (conifere, latifoglie decidue e sempreverdi) e alle foreste pluviali tropicali. Il loro areale ricopre una vasta estensione classificata come foresta pluviale tropicale, ma in quei luoghi la loro densità è probabilmente molto bassa. In queste aree, i cervi preferiscono probabilmente le radure e le aree vicine all'acqua. Verso nord si spingono, secondo Wild China, fino alle pendici meridionali dei monti Qinling, in Cina centrale. A Taiwan, i sambar, insieme ai cervi sika, vengono allevati dai contadini per i loro palchi, che cadono annualmente in aprile e maggio.

Le specie in Australia e Nuova Zelanda

I cervi sambar sono stati introdotti sia in Australia che in Nuova Zelanda. In Australia, la caccia a questi animali è un'attività popolare. I grandi trofei di sambar raggiungono prezzi elevati e catturare un cervo sambar sugli altopiani del Victoria e del Nuovo Galles del Sud (dove sono più diffusi) viene considerato un atto ammirevole tra le confraternite di cacciatori australiani.

Nel Victoria i sambar furono originariamente introdotti sul monte Sugarloaf negli anni sessanta del XIX secolo, nei pressi dell'attuale parco nazionale di Kinglake, e nella tenuta di Harewood, nei pressi di Tooradin, dove si sono abbastanza adattati alle paludi costiere di Mirtacee di Koo Ree Wup, ma in seguito si sono diffusi sulle regioni più elevate del Paese, dove vivono oggi fino a 100.000 animali. Gli ultimi rilasci avvennero nella tenuta di Ercildoune, nei pressi di Ballarat, sul promontorio di Wilsons e sull'Isola di French, a Western Port. Altri rilasci vennero effettuati nella penisola di Cobourg, nel Territorio del Nord.

Nel 2006-07, un tremendo incendio doloso ha incenerito oltre 13.000 km² del parco nazionale e della foresta statale di Victoria's Alpine, e si sostiene che esso abbia ucciso un qualcosa come 20.000 sambar, insieme a milioni di altri uccelli endemici ed altre creature viventi.

In Nuova Zelanda, i cervi sambar vagano sulle coste e nelle gole dell'Horowhenua, del Manawatu, del Rangitikei e del Whanganui. Fino ad anni recenti erano protetti, ma il Dipartimento della Conservazione della Nuova Zelanda ha attualmente rimosso le regolamentazioni sulla loro caccia, così che ora possono essere cacciati durante tutto l'anno.

I sambar sono in grado di riprendersi dalle avversità - quando una femmina perde un cerbiatto a causa di un predatore, entra immediatamente in estro e dà alla luce un altro piccolo nel giro di 8 mesi. Mentre in India questi animali vengono predati soprattutto dalle tigri delle paludi, in Australia i loro predatori sono soprattutto i cacciatori amatoriali, che catturano i sambar per la carne e per il valore dei trofei. In Australia questi cervi hanno raggiunto un peso corporeo di 360 kg, tanto è loro favorevole l'habitat riscontrato sulle alte terre del Victoria.

La diffusione dei sambar nel Nuovo Galles del Sud e nel Victoria è stata costante, tanto che questi animali sono stati avvistati sulle spiagge del Victoria meridionale a partire dal 1980, così come in alcune zone più ad est, come Western Port, e nelle periferie più esterne di Melbourne. È in corso un notevole dibattito su come debbano essere gestiti; in particolare, i gruppi conservazionisti sostengono che il loro impatto ambientale oltrepassi il loro valore sociale, sebbene questa opinione venga duramente contestata dalle organizzazioni dei cacciatori, che sono i maggiori responsabili della loro gestione, insieme ai direttori delle foreste statali. Attualmente sono considerati una preda agognata, e per cacciarli bisogna ottenere una licenza di caccia, sebbene alcuni gruppi conservazionisti vogliano dichiararli una specie inselvatichita, sebbene sia noto che queste voci non sono basate su dati scientifici.

Specie simili

Esistono due specie simili che vivono nelle Filippine: il sambar delle Filippine (Rusa marianna) e il cervo pomellato delle Filippine (noto anche come cervo pomellato delle Visayas o sambar di Alfred; Rusa alfredi). Entrambi questi cervi sono più piccoli del sambar di Formosa.

Il cervo rusa, o sambar della Sonda (Rusa timorensis), è leggermente più piccolo del sambar indiano e vive sulle isole di Giava e Bali, in Indonesia, e, diversamente dalle altre tre specie, è prevalentemente un pascolatore e forma le mandrie più numerose. Questo cervo si evolse probabilmente a Giava, ma fu poi largamente introdotto su alcune isole adiacenti, come le Molucche e le Piccole Isole della Sonda. Le mandrie si radunano nelle savane aperte, ma per rifugiarsi possono anche ritirarsi nelle aree boschive asciutte adiacenti o nelle foreste monsoniche decidue miste stagionali. Questo cervo è la preda preferita del dragone di Komodo.

Esiste anche una piccola mandria di sambar situata sull'Isola di Saint Vincent, in Florida. Questi cervi furono portati là dai vecchi proprietari dell'isola, prima che fosse venduta alla Nature Conservancy.

Note

Bibliografia

• (EN) Timmins, R.J. et alii, 2008, Rusa unicolor, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.
• Animal Diversity Web - Rusa unicolor, su animaldiversity.ummz.umich.edu.

Binomas Cervus unicolor

Indinis zambaras (lot. Cervus unicolor arba Rusa unicolor) - elnias, paplitęs pietų ir pietryčių Azijoje.

Rusa Sambar merupakan salah satu haiwan mamalia yang terdapat di Malaysia. Nama sainsnya Cervus unicolor.

Terdapat 6 sub-spesis yang berbeza dari segi saiz dan warna. Bulunya parau dan panjang. Hanya rusa jantan mempunyai tanduk yang biasanya ada tiga cabang pada kedua-dua belah dan boleh mencapai panjang 1 meter (3.3 kaki). Panjang dari kepala ke hujung badan adalah dari 1.7-2.7 meter (5.7-9 kaki); beratnya 150-315 kilogram (340-710 paun).

Makanan utama Rusa Sambar adalah rumput, pokok renek, daun, dan buah-buahan pokok hutan. Rusa Sambar sukar ditemui walaupun di tempat ia berkeliaran. Rusa Sambar akan terus melarikan diri apabila terdengar apa-apa bunyi sahaja. Jika diserang oleh harimau, harimau bintang atau anjing liar, Rusa Sambar akan terus terjun ke sungai dan berenang melarikan diri.

Rusa Sambar hidup bersendirian kecuali di musim mengawan. Pada musim mengawan, rusa jantan akan mengumpul sekumpulan rusa betina jagaannya dan mempertahankan kumpulannya dari sebarang lawan (rusa jantan lain). Di tengah dan Selatan India, rusa betina melahirkan anak pada bulan Mei dan awal bulan Jun tetapi pembiakan boleh berlaku pada bulan lain di kawasan India yang lain. Selepas 8 bulan bunting, satu (jarang dua) anak rusa akan dilahirkan dan disusu selama beberapa bulan.

Rusa Sambar terdapat di India, Indonesia, Malaysia, Asia Tenggara. Rusa Sambar tinggal di hutan Tropika Panas dan Hutan Sub-tropika, sehingga ketinggian 10,000 kaki.

Pautan luar

Keluarga rusa dalam bahasa Inggeris.

De sambar (Cervus unicolor of Rusa unicolor), ook wel paardhert of Aristoteleshert genoemd, is een Zuid-Aziatische hertachtige uit het ondergeslacht Rusa. Verscheidene andere leden van dit ondergeslacht, zoals de Filipijnse sambar (Cervus mariannus), worden soms als een ondersoort van de sambar beschouwd.

Kenmerken

De sambar heeft een schofthoogte van ongeveer anderhalve meter, een kop-romplengte van 185 tot 250 centimeter en een lichaamsgewicht van 227 tot 350 kilogram. De staart is 25 tot 30 centimeter lang. Het mannetje draagt een sterk gewei, dat slechts drie takken heeft en 120 centimeter lang kan worden. Het hert heeft een egaal (unicolor) donkerbruine vacht. De kin, de poten en de onderzijde van de staart zijn roder van kleur. De staartpunt is zwart. Beide geslachten hebben dikke manen in de nek.

Leefwijze

Overdag en 's nachts grazen de herten. Ze eten behalve gras en kruiden ook twijgen, vruchten, bamboescheuten en mos. Sambars leven niet in kudden, maar solitair of in kleine familiegroepjes van vier of vijf dieren, bestaande uit een vrouwtje en enkele jongen.

Voortplanting

Na een draagtijd van 240 dagen werpt de hinde een enkel kalfje op een beschutte plaats in dicht struikgewas. Het jong is ongevlekt.

Verspreiding

De sambar komt voor in het zuiden van Azië, in India, Sri Lanka, Zuid-China, Hainan, Taiwan, Myanmar, Thailand, Vietnam, Laos, Cambodja, Maleisië en Sumatra. Hij leeft voornamelijk in open bosgebieden in de buurt van water. Hij mijdt dichter woud en open struikgebieden. De soort is ingevoerd in Australië, Nieuw-Zeeland en op een eiland voor de kust van West-Florida, waar ze in 1908 zijn uitgezet.

Bronnen, noten en/of referenties

Sambarhjort (Rusa unicolor) er eit stort hjortedyr som finst på Sør- og i Søraust-Asia, inkludert på øyene Sri Lanka, Borneo, Sumatra og Hainan.^[1]

Sambarhjorten er eit stort dyr som typisk veg 100–350 kg (dyr på opp mot 546 kg har blitt registrert) og har ei skulderhøgd på 102–160 cm. Berre elg og wapiti blir større blant hjortedyra. Hannane, som ber gevir, er større enn hoene. Vestlege individ er også jamnt større enn austlege.

Dyr som jaktar på sambarhjort er mellom anna brølekattar og asiatisk villhund.

Kjelder

1. ↑ Timmins, R.J., Steinmetz, R., Sagar Baral, H., Samba Kumar, N., Duckworth, J.W., Anwarul Islam, Md., Giman, B., Hedges, S., Lynam, A.J., Fellowes, J., Chan, B.P.L. & Evans, T. 2008. Rusa unicolor. In: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1. Besøkt 2013-09-04.

Sambarhjort (Rusa unicolor) er et stort hjortedyr som fins på det indiske subkontinent og i Sørøstasia, inkludert på øyene Sri Lanka, Borneo, Sumatra og Hainan.

Sambarhjorten er et stort hjortedyr som typisk veier 100–350 kg (vekt opp mot 546 kg har blitt registrert) og måler typisk 102–160 cm i skulderhøyde. Bare elg og wapiti blir større. Hannene, som bærer gevir, er større enn hunnene. Vestlige individer er dessuten større enn østlige. Det er beskrevet sju underarter, men spørsmålet om underarter regnes fortsatt som uavklart og omdiskutert.

Sambarhjorten er utsatt for predasjon fra blant annet flere brølekatter og asiatisk villhund.

Referanser

Eksterne lenker

• (en) Sambarhjort i Encyclopedia of Life
• (en) Sambarhjort i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Sambarhjort hos Fossilworks
• (en) Sambarhjort hos NCBI
• (en) Sambarhjort hos ITIS
• (en) Cervus unicolor – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Cervus unicolor – detaljert informasjon på Wikispecies

Multimedia w Wikimedia Commons

Sambar jednobarwny^[3], sambar indyjski^[4] (Rusa unicolor) – gatunek ssaka parzystokopytnego, największy w południowej Azji przedstawiciel rodziny jeleniowatych. Nazywany jest również jeleniem końskim (z powodu gęstych, długich włosów na ogonie).

Występowanie i biotop

Obecny zasięg występowania gatunku obejmuje Półwysep Indyjski, Cejlon, Półwysep Indochiński, południowe Chiny, Sumatrę i Borneo. Jego siedlisko to wilgotne lasy i tereny trawiaste. Preferuje lasy na zboczach gór, w pobliżu pól uprawnych. Został z powodzeniem introdukowany w Australii, Nowej Zelandii i w kilku stanach USA.

Charakterystyka ogólna

Podstawowe dane Długość ciała 170–270 cm Wysokość w kłębie 90–150 cm Ogon (kwiat) 22–35 cm Masa ciała 100–350 kg Dojrzałość płciowa ok. 2 lat Okres godowy listopad–grudzień Ciąża 8 miesięcy Liczba młodych
w miocie 1 Długość życia 16–20 lat,
w niewoli
do 24,5 lat^[5] Liczba chromosomów 2n= ?
zobacz opis w tekście

Wygląd

Sambar jednobarwny jest dużym jeleniem osiągającym do 350 kg masy ciała i do 150 cm wysokości w kłębie. Ubarwienie ciała brązowe z szarym odcieniem do brunatnoczarnego. Sierść samców ciemnieje z wiekiem do prawie czarnej. Poroże sambara indyjskiego – o długości 60-100 cm, zwykle z trzema rozgałęzieniami – jest największym porożem wśród południowoazjatyckich jeleniowatych. Na karku i szyi samców wyrasta grzywa. Jaśniejszy spód ogona służy jako sygnał alarmowy – po uniesieniu ogona sambar odsłania białe futro ostrzegając inne osobniki przed niebezpieczeństwem. Sambary mają bardzo dobry słuch i węch. Dobrze pływają.

Tryb życia

Prowadzą nocny tryb życia. Samce są samotnikami. Samice z młodymi łączą się w luźne grupy. Żywią się różnymi gatunkami traw, liśćmi i owocami krzewów i drzew. Żyją 16–20 lat, a zanotowany rekord długości życia wynosi 24,5 roku.

Rozród

Okres godowy sambarów jednobarwnych przypada na przełomie listopada i grudnia. Samce są wówczas bardzo agresywne wobec siebie i wykazują terytorializm. Samice zbierają się w stada do 8 osobników. Sambary indyjskie są gatunkiem poligamicznym.

Ciąża trwa zwykle 240 dni. Samica rodzi zwykle jedno młode ważące ok. 10 kg. Narodziny dwóch młodych zdarzają się bardzo rzadko. U młodych nie występują cętki. Młode sambary przez kilka dni pozostają w ukryciu, następnie podążają za nią dołączając do stada. Pozostają przy matce przez około 7 miesięcy. Pełną samodzielność uzyskują po osiągnięciu roku życia.

Podgatunki

W zależności od autora wyróżnianych jest od 6–15 podgatunków sambara jednobarwnego^[3][1]:

• R. unicolor brookei
• R. unicolor cambojensis
• R. unicolor dejeani
• R. unicolor equina
• R. unicolor hainana
• R. unicolor swinhoii
• R. unicolor unicolor

Liczba chromosomów u sambara jednobarwnego nie została jednoznacznie określona^[6]. Badacze określili różne wartości: 2n=58^[7], 64 lub 65^[8][9] i 62^[10]

Znaczenie

Sambary stanowią ulubiony pokarm tygrysów. Przez ludzi są poławiane dla mięsa, skór i poroży.

Zagrożenia i ochrona

Sambar indyjski należy do gatunków pospolitych. Nie jest objęty konwencją waszyngtońską CITES. W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii VU ^[2].

Przypisy

Bibliografia

1. Komosińska Halina, Podsiadło Elżbieta: Ssaki kopytne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002. ISBN 83-01-13806-8.
2. Brown, C. 2002: "Rusa unicolor" (On-line), Animal Diversity Web. (ang.). [dostęp 9 września 2007].
3. haryana-online.com: Sambar (ang.). [dostęp 9 września 2007].
4. University of California, San Diego School of Medicine: Indian Sambar Deer (ang.). [dostęp 9 września 2007].

Zobacz też

• ochrona przyrody
• jeleń
• gwara myśliwska

O sambar (Rusa unicolor) é um grande cervídeo asiático.

Descrição

O sambar é um cervídeo alto e com um grande par de chifres, sendo o maior da Índia e do Sudoeste Asiático, no entanto, raramente é avistado. Apesar de grande, o sambar move-se silenciosamente pela floresta, ao menor sinal de perigo foge, mas se for apanhado, pode mesmo combater um cão que o esteja a atacar com coices rápidos. O sambar é um forte nadador, atravessa com facilidade os rios enquanto se desloca na floresta em busca de alimento. As suas hastes caem anualmente e novos chifres maiores crescem antes do cio seguinte, têm ouvidos altamente sensíveis que rodam independentemente para identificar sons fracos, o seu pelo é curto e torna-se espesso na estação mais fria, nos machos o pelo pode formar uma crina densa em volta do pescoço e nos quartos dianteiros, a sua cauda é castanha escura por cima e branca por baixo e é usada para afugentar moscas das patas traseiras, apresenta umas pernas longas e delgadas que permitem andar agilmente na floresta ou correr rapidamente caso for necessário.

Ecologia e comportamento

Sambares podem possuir hábitos noturnos ou crepusculares. Os machos vivem sozinhos durante a maior parte do ano, e as fêmeas vivem em pequenos rebanhos de até 16 indivíduos. Em algumas áreas, o rebanho médio consiste em apenas três ou quatro indivíduos, tipicamente composto por uma fêmea adulta, sua jovem mais nova e talvez uma fêmea subordinada e imatura. Este é um padrão incomum para veados, que mais comumente vivem em grupos maiores. Muitas vezes se reúnem perto da água e são bons nadadores. Como a maioria dos cervos, o sambar geralmente é silencioso, embora todos os adultos possam gritar ou fazer sons curtos e agudos quando alarmados. No entanto, eles mais comumente se comunicam por meio de odores e pisoteamento.

Sambar se alimenta de uma grande variedade de vegetação, incluindo gramíneas, folhagens, frutas e plantas aquáticas, de modo que o habitat influencia diretamente na dieta . Eles também consomem galhos novos e folhas de uma grande variedade de arbustos e árvores.

São as presas favoritas de tigres e leões-asiáticos. Na Índia, os sambares correspondem a cerca de 60% da dieta do tigre-de-bengala. Também são predados por crocodilos, em especial o crocodilo-persa e o crocodilo-de-água-salgada. Leopardos e cães-selvagens-asiáticos entram, juntamente, na lista, de modo a preferirem caçar os filhotes.

Acasalamento

No início da estação seca, os machos entrelaçam os chifres em provas sangrentas, o vencedor marca o seu território borrifando urina, deixando excrementos e gravando troncos de árvores com os chifres, emite sons e um forte odor das suas glândulas para atrair as fêmeas, cada fêmea dá à luz uma única cria no início da estação das chuvas, a cria não consegue andar até ao quarto dia, depois do qual fica sempre próxima da progenitora.

Distribuição

O sambar vive nas encostas das florestas do Sri Lanka, Índia, Sul da China, Taiwan, Malásia, Indonésia e Filipinas. Foi introduzido na Nova Zelândia, na Austrália e na Flórida.

Taxonomia e evolução

Análises genéticas evidenciam que a espécie vivente mais próxima do sambar é, provavelmente, o cervo-de-timor, da Indonésia. Isso se embasa pelo fato de que o cruzamento entre o R. unicolor e o R. timorensis comumente resultam no nascimento de híbridos férteis.^[3]

Fósseis do veado datam do Pleistoceno Superior, embora o artiodátilo se assemelhe muito aos cervídeos do Plioceno. A espécie provavelmente surgiu na região tropical do sul da Ásia, e depois se espalhou por sua atual faixa. Epirusa e Eucladoceros foram propostos como antepassados possíveis do sambar e de seus parentes mais próximos.

Subespécies

As subespécies de sambar na Índia e no Sri Lanka são as maiores do gênero, com os maiores chifres, tanto em tamanho como em proporções corporais.

Atualmente, sete subespécies de sambar são reconhecidas ^[4], embora muitas outras tenham sido propostas.

A lista a seguir inclui todas as subespécies propostas:

• Não-extintas
  • Rusa unicolor brookei;
  • Rusa unicolor cambojensis;
  • Rusa unicolor dejeani - sambar-da-china-meridional;
  • Rusa unicolor equina - sambar-malaio;
  • Rusa unicolor hainana - sambar-de-hainan;
  • Rusa unicolor swinhoii - sambar-de-formosa;
  • Rusa unicolor unicolor - sambar-do-sri-lanka.
• Extintas
  • Rusa unicolor boninensis^[5] - sambar-das-ilhas-bonin. †

Referências

Sambarhjort (Rusa unicolor eller Cervus unicolor) är ett hjortdjur som förekommer i större delar av södra Asien. Den är efter älg, wapitihjort och kronhjort den fjärde största arten i familjen.

Kännetecken

Kroppslängden ligger mellan 160 och 250 centimeter, mankhöjden mellan 100 och 160 centimeter och vikten mellan 150 kilogram (honor) och 260 kilogram (hannar). Det vetenskapliga namnet unicolor syftar på hjortens enfärgade päls som är mörkbrun. Enda undantaget är svansens undersida som är vit. När djuret går riktar den svansen upp så att den vita delen blir synlig. Horn finns som hos de flesta hjortdjur bara hos hannarna. Hornen har bara tre taggar (ibland fyra) men blir ganska stora.

Utbredning och habitat

Utbredningsområdet sträcker sig från östra Indien och södra Kina till Malackahalvön och omfattar även öar som Sri Lanka, Borneo, Sumatra och Hainan. Habitatet utgörs huvudsakligen av skogar och i bergsområden förekommer arten upp till 3 700 meter över havet.

Arten infördes av människan i Australien, Nya Zeeland och även i södra USA. Framför allt i Australien har beståndet av sambarhjort ökat kraftigt och i skogarna i delstaten Victoria lever idag cirka 5 000 individer.

Levnadssätt och föda

Sambarhjort är huvudsakligen aktiv på natten och gömmer sig på dagen i den täta undervegetationen. Honor och deras ungdjur bildar grupper av ungefär 6 individer. Könsmogna hannar lever däremot ensam och etablerar ett revir. De försöker att ta kontroll på en grupp av honor och försvarar gruppen mot andra hannar.

Födan utgörs bland annat av blad, knopp, bär och frukter som har fallit till marken.

Efter dräktigheten som varar i ungefär åtta månader föder honan vanligen ett ungdjur, tvillingar förekommer sällan. Ungdjuret blir könsmoget under det andra levnadsåret.

Hot

På grund av sambarthjortens stora levnadsområde listas den i motsats till flera andra hjortdjur i Sydostasien inte som starkt hotad utan som sårbar (vulnerable).

Referenser

Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från tyskspråkiga Wikipedia, 24 november 2008.

Noter

1. ^ Rusa unicolor på IUCN:s rödlista, auktor: Timmins, R.J. et. al. (2008), besökt 28 november 2008.

Tryckta källor

• Ronald M. Nowak: Walker's Mammals of the World. Johns Hopkins University Press, 1999 ISBN 0-8018-5789-9
• Don E. Wilson, DeeAnn M. Reeder (utgivare): Mammal Species of the World. 3 upplaga. The Johns Hopkins University Press, Baltimore 2005, ISBN 0-8018-8221-4.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör Sambarhjort.
  Bilder & media

Sambar geyiği (Cervus unicolor ya da Rusa unicolor), geyikgiller (Cervidae) familyasından bir geyik türü. Bu türün üyesi olduğu Rusa alt cinsinde bulunan koyu kahverengi renkli ve yeleli diğer geyik türleri de sambar adıyla tanınır.

Morfoloji

Sambar geyiği omuz yüksekliği olarak 102–160 cm.'e ve ağırlık olarak da 272 kg.'a erişir. Koyu kahverengi renginde olan geyiğin arkası ve altı kestane renginde olur. Boynuzları Rusa cinsine özgü olarak basit alın boynuzundan ve ucu çatallaşan boynuzlardan oluşur. Bazı bireylerde boynuzun boyu 101 cm.'yi aşar.

Yaşam şekli

Sambar ormanlık arazide yaşar ve çoğunlukla kaba bitki örtüsü, otlar ve çimen ile beslenir. Beş-altı üyeli gruplar hâlinde yaşar ve gündüzleri etkin olurlar. Nadiren sudan uzakta bulunan bu geyik tropikal bölgeye özgü olsa da zorlu şartlara uyum sağlar ve Himalaya Dağları'nın yüksek rakımlarında bulunan karışık ormanlarında da yaşar. Çin, Tayland ve Tayvan'ın benzer dağlık ılıman ormanlarında da bulunur. Tayvan'da sika geyiği ile birlikte boynuzları için çiftlikte yetiştirilir.

Kaynakça

Dış bağlantılar

Wikimedia Commons'ta Sambar geyiği ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. Wikispecies'te Sambar geyiği ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Asya ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Çift toynaklılar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.

• 1 Опис
• 2 Проживання
• 3 Особливості поведінки та харчування
• 4 Вороги
• 5 Джерела

Nai (tên khoa học: Rusa unicolor) hay còn gọi là hươu Sambar theo tiếng Anh (Sambar deer), là một loài thú lớn thuộc họ Hươu, phân bố ở Sri Lanka, Nepan, Ấn Độ, Trung Quốc, các nước Đông Dương. Chúng là loài hươu có kích thước lớn nhất, sống ở vùng nhiệt đới và á nhiệt đới. Nai thích đi ăn ven bờ biển, rất thích bơi lội, đùa giỡn dưới nước. Chúng chạy rất nhanh, hiện đang là loài có nguy cơ tuyệt chủng.

Ở Việt Nam, loài nai bản địa phân bố ở đây là loài nai đen một phân loài của loài nai.

Mô tả

Nai có vóc dáng cao lớn, to khoẻ, thân dài hoảng 1,8 tới 2 mét, vai cao 1,4 đến 1,6 mét và nặng khoảng 2 tạ khi trưởng thành. Đặc điểm nổi bật nhất của chúng là trên cổ có một đường sọc màu nâu sẫm chạy dọc sống lưng đến tận đuôi. Bộ móng rất cứng, có thể leo lên những đồi núi đầy đá sỏi, 4 chân thon dài và chắc khỏe, có thể đi lại dễ dàng trên những vách dốc dựng đứng, xứng danh là "kiện tướng leo núi".

Nai có khuôn mặt khá dài, đôi tai to mọc dựng đứng trên đỉnh đầu, mắt rất to, trông rất hiền lành. Ngoài ra, tuyến dưới ổ mắt của chúng rất phát triển, khi chúng nổi giận hay hoảng sợ, tuyến dưới ổ mắt lập tức phình ra to bằng con mắt.

Nai đực và nai cái có màu khác nhau, con đực trên lưng thường có màu nâu đen hoặc nâu sẫm, dưới bụng màu trắng vàng, còn lông con cái nhạt hơn, có màu đỏ. Nai đực có cặp sừng dài, mỗi sừng ba nhánh. Sừng mọc ra từ mé sau đầu, chếch ra ngoài, tạo thành hình chữ u, đoạn trên nhẵn bóng, phần dưới hơi xù xì, đoạn cuối có một vòng sừng trông giống như cối xay. Sừng của nai rất dài,thường dài từ 70–80 cm, dài nhất có thể tới 125 cm.

Loài nai ăn lá non, chồi cây mềm, cỏ non, cây bụi, quả rụng. Nai mọc sừng lúc hai tuổi, 20 tháng tuổi thành thục. Nai sống đơn độc, chỉ ghép đôi vào mùa sinh sản là xuân và thu.

Hình ảnh

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Tham khảo

Liên kết ngoài

Wikimedia Commons có thư viện hình ảnh và phương tiện truyền tải về Nai Wikispecies có thông tin sinh học về Nai

• Nai Cervus unicolor tại Từ điển bách khoa Việt Nam
• Sambar tại Encyclopædia Britannica (tiếng Anh)
• Hunting Sambar in New Zealand
• NZ Minister of Conservation's media release, 24 tháng 4 năm 2007
• Sambar deer in New Zealand and their distribution

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Млекопитающие

Подкласс: Звери

Инфракласс: Плацентарные

Надотряд: Лавразиотерии

Отряд: Парнокопытные

Подотряд: Жвачные

Семейство: Оленевые

Подсемейство: Настоящие олени

Род: Rusa

Вид: Индийский замбар

Уязвимые виды
IUCN 3.1 Vulnerable: 41790

• 1 Внешний вид
• 2 Образ жизни
  • 2.1 Питание
• 3 Галерея
• 4 Примечания
• 5 Литература

二名法 Cervus unicolor
Kerr, 1792

水鹿（学名：Cervus unicolor）属哺乳纲偶蹄目的一种鹿。

特征

水鹿体型中等，比梅花鹿大，比马鹿小，1.4～2.6米，肩高1.2～1.4米，体重100～200千克。幼年水鹿有斑点，而成年水鹿则为褐色，连臀部也不例外。其拉丁文unicolor就是单色的意思。

雄鹿有粗大的角，分三叉，长达0.7米。

分布

为南亚的特产，分布于臺灣島(如高雄市田寮區鹿埔里)、^[1]中国大陸南部、中南半岛西部及印度大部分地区。

习性

喜群居。生活在热带草原、热带森林和高原。在早晨、傍晚和夜晚活动，白天休息。喜欢在水边觅食，喜欢泡在水中，而且喜欢游泳，故名“水鹿”。善于奔跑。主要天敌是老虎和鳄鱼，因为它们也喜欢水。以草、树叶和嫩芽为食。在每个月都能交配，妊娠期8个月，每胎1仔。

亚种

• （学名：Cervus unicolor apoensis）， 分布于菲律宾民答那峨岛
• （学名：Cervus unicolor barandanus）， 分布于菲律宾民都洛
• （学名：Cervus unicolor basilanensis）， 分布于菲律宾巴西兰省
• （学名：Cervus unicolor boninensis）， 分布于小笠原群岛 (绝种).
• （学名：Cervus unicolor deejeani）， 分布于中国南部和西南部.
• （学名：Cervus unicolor equinus）， 分布于苏门答腊， 马来半岛，和缅甸。
• （学名：Cervus unicolor francianus）， 分布于菲律宾民都洛
• （学名：Cervus unicolor hainana）， 分布于中国海南岛.
• （学名：Cervus unicolor nigellus）， 分布于菲律宾民答那峨岛.
• （学名：Cervus unicolor niger）， 分布于印度.
• （学名：Cervus unicolor philippinus）， 分布于菲律宾.
• 臺灣水鹿（学名：Cervus unicolor swimhoi）， 分布于台湾.
• （学名：Cervus unicolor unicolor）， 分布于斯里兰卡.

註釋

外部連結

维基共享资源中相关的多媒体资源：水鹿

• Hunting Sambar in New Zealand
• Sambar deer in New Zealand and their distribution