Pacaranas mainly feed on fruits, leaves, and stems of plants (Matthews 1971).
Primary Diet: herbivore (Folivore , Frugivore , Lignivore)
Although rare, natives hunt pacaranas for food (Matthews 1971). Scientist believe the biggest enemy to pacaranas is the human (Grzimek 1975).
Pacaranas are classified as threatened and possibly on the verge being classified as endangered (Bailie 1996). The classification is mostly due to the animal's rareness. They are probably not significantly affected by deforestation. The most important challenge is to learn more about the pacarana's life history in the wild and its habitat range (Burton 1987 and White 1992).
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: vulnerable
Perception Channels: tactile ; chemical
Pacaranas are distributed throughout Western South American from Colombia to Bolivia (Anderson 1984 and White 1992).
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Pacaranas are the third largest living rodent with a head and body length ranging from 730-790mm and a tail length of about 190mm (Anderson 1984). Pacaranas have upper parts that are typically dark brown or blackish with two discontinuous white stripes along the back and a few rows of white spots down each side (Burton 1987, Anderson 1984). The ears are relatively short and curved, the upper lip has a deep cleft, and pacaranas have many long, greyish whiskers. The feet are plantigrade and there are four digits on each foot, each with a long and powerful claw (Grzimek 1975 and White 1992).
Range mass: 10.000 to 15.000 kg.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Pacaranas inhabit the slopes and valleys of rainforests in the Andes mountains. They are thought to be extremely rare, although some scientists speculate that this might be due to a lack of information about the animal's true habitat (White 1992 and Matthews 1971).
Terrestrial Biomes: forest
Average lifespan
Status: captivity: 9.4 years.
Average lifespan
Status: captivity: 9.0 years.
Little is known about the reproductive characteristics of this species. Pacaranas in captivity have a gestation period of 222-283 days, and the female usually gives birth to no more than two young (Grzimek 1975). Each young weighs about 900g and shows considerable activity and curiosity about its environment within just a few days of birth (White 1992). Weaning period and age of sexual maturity are not known, but the life span of captive pacaranas can be over nine years. It also seems that pacaranas "cry" in the breeding season to attract sexual partners, and males approach females in a bipedal position during courtship (Anderson 1984).
Range number of offspring: 1.000 to 4.000.
Average number of offspring: 2.400.
Range gestation period: 223 to 283 days.
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average birth mass: 900 g.
Average number of offspring: 2.
Parental Investment: precocial
Ar pakarana (Dinomys branickii) a zo ur bronneg krigner hag a vev e Suamerika. Ar spesad nemetañ eo er genad Dinomys hag er c'herentiad Dinomyidae.
El pacaranà[1] (Dinomys branickii) és un rar i lent rosegador sud-americà que només es troba als boscos tropicals de la part occidental de la conca de l'Amazones i les faldes dels Andes del nord-oest de Veneçuela i Colòmbia fins a l'oest de Bolívia.
El pacaranà (Dinomys branickii) és un rar i lent rosegador sud-americà que només es troba als boscos tropicals de la part occidental de la conca de l'Amazones i les faldes dels Andes del nord-oest de Veneçuela i Colòmbia fins a l'oest de Bolívia.
Pakarana (Dinomys branickii) je hlodavec z podřádu Hystricomorpha (dikobrazočelistných) infrařádu Hystricognathi.[2]. Je jediným žijícím druhem rodu Dinomys i čeledi pakaranovití. Vyskytuje se v horských oblastech na severozápadě Jižní Ameriky. Celkově se pakarany podobají větším morčatům.[3] Jejich charakteristickým znakem jsou dvě řady světlých skvrn na bocích těla.
Pakarany obývají horské oblasti Jižní Ameriky v Kolumbii, Peru a Brazílii. Zasahují i do Venezuely, Ekvádoru a Bolívie.
Vyskytují se v údolích a nižších horách. Obvykle uváděné rozmezí je 240–2000 m n. m., ale byly nalezeny i ve výšce 3200 m.[3]
Jejich tělo je 730–790 mm dlouhé, ocas měř 200 mm.[3] Váží 10–15 kg. Svrchní část těla je černá nebo hnědá s dvěma širokými přerušovanými bílými pruhy shora a se dvěma řadami bílých skvrn po straně. Spodní strana těla je světlejší než horní a beze skvrn. Srst je spíše drsná a má různou délku. Ocas je plně ochlupený.
Jejich hlava je široká, uši jsou malé a kulaté. Na širokých nohách má čtyři prsty opatřené silnými drápy. Samice mají dva páry mléčných žláz.
V tlamě mají pakarany celkem 20 zubů. Jejich zubní vzorec je
Pakarany jsou noční živočichové. Přes den se skrývají v rozsedlinách, které si rozšiřují svými drápy. U zvířat chovaných v zajetí však nebylo pozorování, že by hrabala; naopak využívala své drápy pro lezení po stromech a spala vysoko ve větvích. Většinu času ale tráví na zemi.
Jsou to výluční býložravci. Jejich potrava sestává převážně z ovoce, listí a jiných měkkých částí rostlin.[3]
I když Dinomys v překladu znamená hrozná myš, ve skutečnosti používá boj až jako poslední možnost.[3] V zajetí se chová mírumilovně a pohybuje se pomalu. Pakarany jsou buď samotářské, nebo se pohybují v párech.
O rozmnožování v přírodě není mnoho známo. Podle údajů ze zajetí rodí obvykle jedno až dvě mláďata, ale byla zjištěna i trojčata a v tokijské zoo i čtyřčata.[4] Doba březosti nebyla stanovena přesně, je udávána v rozmezí 223–283 dní,[5] podle jiných autorů však nepřesahuje 252 dní.[4]
Mláďata se rodí dobře vyvinutá. Jejich váha se pohybuje mezi 570–660 g, jiní autoři uvádějí až 900 g.[4] Ihned po porodu jsou aktivní. Bylo pozorováno, že už druhý den konzumují kromě mateřského mléka příležitostně i jinou měkkou stravu a po dvou týdnech jedí pravidelně i čerstvé ořechy nebo ovoce.
Podle údajů ze zajetí se dožívají 8–9 let.[4]
Pakarana je v červeném seznamu druhů považována za zranitelný druh.[6] Je ohrožena především vlivem úbytku jejich přirozeného prostředí – lesů. Jsou také loveny a konzumovány domorodým obyvatelstvem.
Obrázky, zvuky či videa k tématu Pakarana ve Wikimedia Commons
Pakarana (Dinomys branickii) je hlodavec z podřádu Hystricomorpha (dikobrazočelistných) infrařádu Hystricognathi.. Je jediným žijícím druhem rodu Dinomys i čeledi pakaranovití. Vyskytuje se v horských oblastech na severozápadě Jižní Ameriky. Celkově se pakarany podobají větším morčatům. Jejich charakteristickým znakem jsou dvě řady světlých skvrn na bocích těla.
Die Pakarana (Dinomys branickii) ist eine große südamerikanische Nagetierart und der einzige lebende Vertreter der Dinomyidae. Der Name bedeutet in der Sprache der Tupí-Indianer „Falsche Paka“ und spielt auf die Ähnlichkeiten mit den Pakas (Cuniculus) an.
Pakaranas leben in Wäldern im nördlichen Südamerika in den Ausläufern der Anden. Ihr Verbreitungsgebiet reicht von Kolumbien und Venezuela bis Peru und Bolivien.
Pakaranas gehören nach den Capybaras zu den größten lebenden Nagetieren Südamerikas. Sie haben einen massiven Körper und einen auffallend großen und breiten Kopf. Die Ohren sind klein und rund, die Augen relativ groß. Die Schnurrhaare sind oft länger als der Kopf. Ihr Fell ist an der Oberseite schwarzbraun gefärbt, zwei Streifen weißer Flecken ziehen sich den Rücken entlang, zwei kürzere Streifen finden sich an den Flanken. Die Unterseite ist heller gefärbt. Pakaranas sind Sohlengänger, die Füße enden jeweils in vier Zehen, die mit großen Grabkrallen ausgestattet sind. Die Kopfrumpflänge dieser Tiere liegt zwischen 73 und 80 Zentimetern, der dicke Schwanz erreicht rund ein Viertel dieser Länge (rund 20 Zentimeter). Sie erreichen ein Gewicht von 10 bis 15 Kilogramm.
Pakaranas leben in Regenwäldern am Fuß der Anden in einer Höhe von bis zu 3000 Metern. Sie sind in erster Linie Bodenbewohner, obwohl sie gut klettern können. Trotz ihrer Grabkrallen dürften sie selten Baue graben, sondern bevorzugen natürliche Felsspalten oder erhöhte Positionen als Ruheplätze. Sie dürften generell nachtaktiv sein und einzeln oder in Paaren zusammenleben. Diese Tiere kommunizieren mit einer Reihe von Lauten, dazu zählen das Trampeln mit den Füßen, das Klappern mit den Zähnen und verschiedene Zisch- und Heullaute. In Gefangenschaft gelten sie als sehr friedfertige Tiere.
Pakaranas verzehren vorwiegend Früchte, Blätter und Pflanzenstängel. Zum Fressen setzen sie sich auf die Hinterbeine und nehmen die Nahrung mit den Vorderpfoten auf.
Über die Fortpflanzung der Pakaranas ist wenig bekannt. Nach einer Tragzeit von 220 bis 280 Tagen bringt das Weibchen ein oder zwei Jungtiere zur Welt. Man weiß nicht, wann Jungtiere entwöhnt oder geschlechtsreif werden. Tiere in Gefangenschaft haben des Öfteren ein Alter über 10 Jahre erreicht, das höchste bekannte Alter war 13 Jahre.
Pakaranas sind scheue, zurückgezogen lebende Tiere, über deren Lebensweise man immer noch sehr wenig weiß. Erst 1873 wurde die Art wissenschaftlich beschrieben, und mehrmals galt sie schon als beinahe ausgestorben. Höchstwahrscheinlich gehen die Bestände aufgrund der Vernichtung ihres Lebensraumes oder der Bejagung ihres Fleisches wegen zurück, die IUCN listet die Art als bedroht (endangered). Nach anderen Meinungen sind Pakaranas häufiger als befürchtet, wegen ihrer zurückgezogenen Lebensweise werden sie nur selten gesichtet.
Pakaranas sind heute die einzigen lebenden Vertreter der Dinomyidae, zahlreiche ausgestorbene Gattungen sind jedoch seit dem Oligozän aus Südamerika bekannt. Mit Josephoartigasia monesi, Phoberomys pattersoni und Telicomys giganteus zählen die größten Nagetiere, die jemals gelebt haben, zu dieser Gruppe.
Die Pakarana (Dinomys branickii) ist eine große südamerikanische Nagetierart und der einzige lebende Vertreter der Dinomyidae. Der Name bedeutet in der Sprache der Tupí-Indianer „Falsche Paka“ und spielt auf die Ähnlichkeiten mit den Pakas (Cuniculus) an.
Pakarana (Dinomys branickii) ass eng grouss Knabberdéierenaart, an déi eenzeg an der Famill vun den Dinomyidae. Vum Gewicht hier ass et dat drëttschwéierst Knabberdéier op der Welt, et ka bis 15 Kilo schwéier ginn.
Den Numm bedeit an der Sprooch vun den Tupi-Indianer „Falsch Paka“ a spillt op d'Ähnlechkeete mat de Pakas (Cuniculus) un.
Pakaranas liewen an de Bëscher am nërdleche Südamerika, op den Ausleefer vun den Anden. Hiert Verbreedungsgebitt geet vu Kolumbien a Venezuela bis Peru a Bolivien.
Pakarana (Dinomys branickii) ass eng grouss Knabberdéierenaart, an déi eenzeg an der Famill vun den Dinomyidae. Vum Gewicht hier ass et dat drëttschwéierst Knabberdéier op der Welt, et ka bis 15 Kilo schwéier ginn.
Den Numm bedeit an der Sprooch vun den Tupi-Indianer „Falsch Paka“ a spillt op d'Ähnlechkeete mat de Pakas (Cuniculus) un.
The pacarana (Dinomys branickii) is a rare and slow-moving hystricognath rodent indigenous to South America. Native Tupi people call it the pacarana (false paca) because it is superficially similar to the paca, a different rodent which is not in the same family. The pacarana has a chunky body and is large for a rodent, weighing up to 15 kg (33 lb) and measuring up to 79 cm (2 ft 7 in) in length, not including the thick, furry tail.[2][3]
The pacarana is nocturnal and is found only in tropical forests of the western Amazon River basin and adjacent foothills of the Andes Mountains. It ranges from northwestern Venezuela and Colombia to western Bolivia, including the Yungas. It is common in Cotapata National Park in Bolivia.[1]
The pacarana is the sole extant member of the rodent family Dinomyidae in the infraorder Caviomorpha; the paca that it resembles in appearance is in a different Caviomorph family, the Cuniculidae. Initially, the pacarana was regarded as a member of the superfamily Muroidea, that includes the true mice, but that view was abandoned in the face of evidence that suggests that the pacarana is in the family Dinomyidae together with extinct animals such as Phoberomys pattersoni and Josephoartigasia monesi, prehistoric giant rodents that lived in South America several million years ago.
Pacaranas typically are found in family groups of four or five.[4]
Pacarana have 4 limbs and large heads. They are considered a scansorial species. When they eat, they grasp their food with their fore-paws while sitting on their hind legs.[5]
The pacarana (Dinomys branickii) is a rare and slow-moving hystricognath rodent indigenous to South America. Native Tupi people call it the pacarana (false paca) because it is superficially similar to the paca, a different rodent which is not in the same family. The pacarana has a chunky body and is large for a rodent, weighing up to 15 kg (33 lb) and measuring up to 79 cm (2 ft 7 in) in length, not including the thick, furry tail.
The pacarana is nocturnal and is found only in tropical forests of the western Amazon River basin and adjacent foothills of the Andes Mountains. It ranges from northwestern Venezuela and Colombia to western Bolivia, including the Yungas. It is common in Cotapata National Park in Bolivia.
The pacarana is the sole extant member of the rodent family Dinomyidae in the infraorder Caviomorpha; the paca that it resembles in appearance is in a different Caviomorph family, the Cuniculidae. Initially, the pacarana was regarded as a member of the superfamily Muroidea, that includes the true mice, but that view was abandoned in the face of evidence that suggests that the pacarana is in the family Dinomyidae together with extinct animals such as Phoberomys pattersoni and Josephoartigasia monesi, prehistoric giant rodents that lived in South America several million years ago.
Pacaranas typically are found in family groups of four or five.
La pacarana, paracana, guagua con rabo, guagua de cola o machetero (Dinomys branickii) es una especie de roedor histricomorfo de la familia Dinomyidae propia de Sudamérica.[2] Su aspecto recuerda a la paca (Cuniculus paca), aunque más robusto, con la cabeza más grande y un rabo más largo. Es el único miembro vivo de la familia Dinomyidae.
Alcanza entre 10 y 18 kg, y mide 73 a 90 cm de longitud, sin la cola, la cual mide entre 15 y 20 cm. El pelo es de color castaño oscuro a negruzco y canoso, con dos bandas de manchas blancas que cruzan la espalda longitudinalmente. Las patas son anchas y en cada una tienen cuatro dedos con uñas largas y fuertes. Las orejas son cortas y redondeadas; el labio superior presenta una incisión y la vibrisas son largas.
Se alimenta principalmente de tallos tiernos, hojas, frutos y semillas. Es uno de los pocos roedores que toma el alimento con sus manos; lo recoge con la boca, adopta la posición sentada y posterior. Aunque tienen gran capacidad para trepar, obtienen la mayoría de su alimento del suelo.
Solo se halla en bosques tropicales de Sur América como en Colombia, Perú, Ecuador, Bolivia, el oeste de Brasil y en las estribaciones de los Andes del noroeste de Venezuela.[3] La pacarana se encuentra en valles boscosos y laderas de montañas a altitudes de 250 - 3200 msnm.[1]
La pacarana, paracana, guagua con rabo, guagua de cola o machetero (Dinomys branickii) es una especie de roedor histricomorfo de la familia Dinomyidae propia de Sudamérica. Su aspecto recuerda a la paca (Cuniculus paca), aunque más robusto, con la cabeza más grande y un rabo más largo. Es el único miembro vivo de la familia Dinomyidae.
Pakaraana (Dinomys branickii) on näriliste seltsi kuuluv Lõuna-Ameerikas levinud imetaja.
Pakaraana levila ukatub Venezuelast ja Colombiast põhjas kuni Boliiviani lõunas.
Pakaraana tüvepikkus on umbes 75 cm ja ta on 10–15 kg raske. Välimuselt meenutab pakasid, mistõttu on ka oma nime saanud.
Dinomys branickii Dinomys generoko animalia da. Karraskarien barruko Dinomyidae familian sailkatuta dago.
Dinomys branickii Dinomys generoko animalia da. Karraskarien barruko Dinomyidae familian sailkatuta dago.
Pacarana, Pakarana
Le Pacarana (Dinomys branickii), aussi écrit Pakarana[1],[2], est la seule espèce du genre Dinomys. Ce mammifère est le troisième en termes de poids parmi les rongeurs vivants. Il pèse en effet de 10 à 15 kg.
Les Pacaranas, vivent sur les collines ou les vallées de la Forêt tropicale humide de la Cordillère des Andes. L'espèce est considérée comme étant vulnérable par l'UICN[3]. En effet on pense qu'ils sont extrêmement rares même si certains scientifiques espèrent en découvrir dans un autre habitat[4].
.jpg)
Cette espèce et le genre ont été décrits pour la première fois en 1873 par le zoologiste allemand Wilhelm Peters (1815-1883).
Cette espèce est présente au Venezuela, en Colombie, en Équateur, au Pérou, au Brésil et en Bolivie. Elle vit dans la forêt tropicale humide dans les Andes entre 250 et 3 200 m d'altitude[5].
Pacarana, Pakarana
Le Pacarana (Dinomys branickii), aussi écrit Pakarana,, est la seule espèce du genre Dinomys. Ce mammifère est le troisième en termes de poids parmi les rongeurs vivants. Il pèse en effet de 10 à 15 kg.
Les Pacaranas, vivent sur les collines ou les vallées de la Forêt tropicale humide de la Cordillère des Andes. L'espèce est considérée comme étant vulnérable par l'UICN. En effet on pense qu'ils sont extrêmement rares même si certains scientifiques espèrent en découvrir dans un autre habitat.
Pacarana naturalisé photographié au National Museum of Natural History Cette espèce et le genre ont été décrits pour la première fois en 1873 par le zoologiste allemand Wilhelm Peters (1815-1883).
Dinomys branickii é unha especie de roedor histricomorfo da familia Dinomyidae, orixinaria de Suramérica. O seu aspecto lembra ó de Cuniculus paca, aínda que máis robusto, coa cabeza máis grande e un rabo máis longo. É o único membro vivo da familia Dinomyidae.
Rolda entre os 10 e os 18 kg, e mide 73 a 90 cm de lonxitude, sen a cola, a cal mide entre 15 e 20 cm. O pelo é de cor castaña escura a negra e canosa, con dúas bandas de manchas brancas que cruzan as costas lonxitudinalmente. As patas son anchas e en cada unha teñen catro dedos con unllas longas e fortes. As orellas son curtas e redondeadas; o beizo superior presenta unha incisión e as vibrisas son longas.
Atópase en bosques tropicais de América do Sur nos países de Colombia, o Perú, Ecuador, Bolivia, o oeste do Brasil e nas estribacións dos Andes de Venezuela. Tamén se atopa en vales boscosos e ladeiras de montañas a altitudes de 250 - 3200 msnm.
Dinomys branickii é unha especie de roedor histricomorfo da familia Dinomyidae, orixinaria de Suramérica. O seu aspecto lembra ó de Cuniculus paca, aínda que máis robusto, coa cabeza máis grande e un rabo máis longo. É o único membro vivo da familia Dinomyidae.
Il pacarana (Dinomys branickii Peters, 1873) è un roditore della famiglia dei Dinomidi, unica specie del genere Dinomys (Peters, 1873), diffuso nell'America meridionale.[1][2]
L'epiteto generico deriva dalla combinazione delle due parole greche deinos-, terribile e -mys topo, con allusione alle dimensioni e all'aspetto insolito di questo roditore. Il termine specifico invece è stato dedicato al conte Branicki. Il nome comune trae origine da una parola tupi il cui significato è falso paca a causa della sua somiglianza con quest'altro grande roditore.
Roditore di grandi dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 730 e 790 mm, la lunghezza media della coda di circa 200 mm e un peso fino a 15 kg.[3]
Il cranio è massiccio e compatto, con creste poco sviluppate e un profilo dorsale praticamente piatto. Gli zigomi sono profondi e robusti, il foro infra-orbitale è grande e la disposizione del muscolo massetere è di tipo istricomorfo (Fig.1). La bolla timpanica è di normali dimensioni, la mandibola, di tipo istricognato (Fig.2) ha un processo angolare fortemente deviato e un processo coronoide rudimentale. Gli incisivi superiori sono larghi, tozzi e lisci. Sono presenti quattro denti masticatori su ogni semi-arcata, la loro superficie occlusale è piatta ed attraversata da quattro lamine, la corona è alta e sono a crescita continua. La seconda e terza vertebra cervicale sono fuse tra loro.
Sono caratterizzati dalla seguente formula dentaria:
3 1 0 1 1 0 1 3 3 1 0 1 1 0 1 3 Totale: 20 1.Incisivi; 2.Canini; 3.Premolari; 4.Molari;Il corpo è tozzo e robusto, con una grossa testa ottusa, occhi relativamente piccoli e orecchie corte e rotonde. La pelliccia è corta e ruvida. Il colore generale del corpo è nerastro nei maschi e marrone scuro nelle femmine, con due strisce discontinue bianche che si estendono dalle spalle su tutta la schiena e due o più brevi file di macchie biancastre su ogni fianco, mentre le parti ventrali sono più chiare. Il labbro superiore è attraversato longitudinalmente da una profonda fessura, le vibrisse sono lunghe. Gli arti sono brevi e tozzi, l'andatura è platigrada, le zampe sono corte e larghe, ognuna con quattro dita munite ciascuna di lunghi e robusti artigli. Il palmo e la pianta sono prive di peli e provviste di cuscinetti carnosi, il più esterno dei quali contiene gli elementi ossei residui del pollice e dell'alluce. La coda è corta, tozza e ricoperta di peli. Le femmine hanno quattro paia di mammelle laterali.
È una specie notturna e terricola, dove si rifugia in crepacci naturali che vengono allargati scavando con i possenti artigli. In cattività non è stata osservata nessuna attività fossoria bensì un'attitudine ad arrampicarsi e a riposare in posti elevati. Vivono in gruppi di 4-5 individui dei quali almeno due sono adulti. Ogni gruppo occupa una tana e il loro raggio d'azione intorno ad essa è di circa 2,45 ettari. L'animale cammina con il solo tallone sollevato dal suolo, con il risultato di un'andatura lenta ed ondeggiante. Hanno un carattere docile e pacifico, emettono diversi tipi di vocalizzazione, il più comune dei quali udito quando si incontrano un maschio ed una femmina, costituito da sibili, ringhi e lamenti intermittenti. Essendo per questo facilmente addomesticabile in alcune regioni è un animale da compagnia.
Si nutre di frutta, foglie e steli teneri che vengono raccolti, esaminati e accompagnati alla bocca con le zampe anteriori, in maniera molto simile agli scoiattoli.
Femmine gravide con due embrioni sono state catturate nei mesi di gennaio, febbraio e maggio dopo una gestazione di 223-283 giorni. Alla nascita i cuccioli pesano fino a 900 g. L'aspettativa di vita in cattività è di oltre 13 anni.
Questa specie è diffusa negli altopiani del Venezuela occidentale, Colombia, Ecuador, Perù, Bolivia nord occidentale e nello stato brasiliano occidentale di Acre.
Vive nelle foreste pluviali all'interno di vallate e versanti montani tra 240 e 3.200 metri di altitudine.
Scoperto soltanto nel 1873, il pacarana è apparso sempre abbastanza raro, tale da temere per diverse volte la sua estinzione. Sebbene il numero di esemplari in cattività sia aumentato dagli anni '40, la popolazione allo stato selvatico è considerata in declino. Alcuni recenti studi hanno ipotizzato che la diffusione frammentata sia dovuta alla limitata disponibilità di adeguati rifugi all'interno delle foreste.
La IUCN Red List, considerato il declino della popolazione di circa il 30% negli ultimi 10 anni a causa dello sfruttamento e del degrado del proprio habitat, classifica D.branickii come specie vulnerabile (VU).[1]
Il pacarana (Dinomys branickii Peters, 1873) è un roditore della famiglia dei Dinomidi, unica specie del genere Dinomys (Peters, 1873), diffuso nell'America meridionale.
Pakaraniniai (lot. Dinomyidae) – graužikų (Rodentia) šeima, kurioje vienintelė rūšis – pakarana (Dinomys branickii), paplitusi Pietų Amerikoje, vakariniuose Amazonės baseino tropinių miškų dalyje ir Andų prieškalnėse nuo šiaurės vakarų Venesuelos ir Kolumbijos iki vakarų Bolivijos). Graužikas 73-79 cm ilgio ir 10-15 kg svorio.
De pacarana (Dinomys branickii), soms gespeld als pakarana, is een groot knaagdier uit Zuid-Amerika. Het is een zeldzaam dier en de enige nog levende soort uit de familie Dinomyidae. De pacarana lijkt enigszins op de niet-verwante grote paca, waarvan het ook de naam ontleent: "pacarana" betekent "valse paca" in de taal van bepaalde Zuid-Amerikaanse Indianen.
De pacanara is 73-80 cm lang (kop-romp) met een staart van 20 cm. Het gewicht bedraagt ongeveer 15 kg. Opvallend aan de pacarana zijn de gevlekte vacht en de lange staart.
Het is een nachtdier dat zich voedt met plantaardig materiaal zoals bladeren.
De pacarana leeft in de bergbossen van de Andes van Colombia, Venezuela, Peru, Ecuador en West-Bolivia.
Bronnen, noten en/of referentiesDe pacarana (Dinomys branickii), soms gespeld als pakarana, is een groot knaagdier uit Zuid-Amerika. Het is een zeldzaam dier en de enige nog levende soort uit de familie Dinomyidae. De pacarana lijkt enigszins op de niet-verwante grote paca, waarvan het ook de naam ontleent: "pacarana" betekent "valse paca" in de taal van bepaalde Zuid-Amerikaanse Indianen.
Multimedia w Wikimedia Commons Pakarana Branickiego[5] (Dinomys branickii) – gryzoń żyjący w Ameryce Południowej (w zachodniej części dorzecza Amazonki i u podnóży Andów) – od Kolumbii do Boliwii[6]. Nazwa zwierzęcia w języku Indian Tupi oznacza „fałszywa paka” ze względu na znaczne podobieństwo do gryzonia paka należącego do rodziny Cuniculidae. Pakarana Branickiego jest jedynym znanym żyjącym przedstawicielem rodziny pakaranowatych (Dynomyidae).
W 1868 roku polski zoolog i podróżnik Konstanty Jelski za namową przyrodnika Konstantego hr. Branickiego rozpoczął podróż po krajach Ameryki Południowej i badanie lokalnych gatunków fauny. Wyprawa została sfinansowana przez Branickiego. W 1873 roku podczas badań w Montaña de Vitoc w Colonia Amable María w Andach w centralnej części Peru Jelski schwytał okaz pakarany Branickiego[7]. Na podstawie tego okazu D. branickii został opisany przez niemieckiego przyrodnika Wilhelma Petersa.
Pakarana Branickiego jest obecnie jedynym żyjącym przedstawicielem rodziny pakaranowatych (Dynomyidae). Na początku XX wieku zoolodzy odnotowywali szereg zwierząt które lokowali w rodzinie Dynomyidae:
W roku 1931 Colin Campbell Sanborn[7] uznał te określenia jako synomiczne w stosunku do Dinomys branickii.
Nazwa rodzajowa Dinomys znaczy „okropna mysz”[3]. Epitet gatunkowy branickii jest eponimem mającym na celu upamiętnienie polskiego przyrodnika Konstantego Branickiego, dzięki któremu Jelski mógł prowadzić badania w Peru[8][9].
Upowszechniona nazwa „pacarana” oznacza w języku Indian Tupi „fałszywa paka”. D. branickii jest morfologicznie bardzo podobny do gryzonia paka z rodziny pakowatych (Cuniculidae). Pakarana Branickiego jest również nazywana „machetero”, co stanowi aluzję do maczety. D. branickii ścina łodygi zbóż w taki sposób, że pozostawia po sobie ściernisko podobne do ścinanego maczetą[10]. Inne stosowane lokalnie nazwy to: piro, teconi, tecón, lapa rabuda, lapo, lapa cacique[11], rukupi[9] i guagua lanuda[12].
We wcześniejszej polskiej literaturze zoologicznej Dinomys branickii było oznaczane nazwą „pakarana”[13]. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” gatunkowi nadano nazwę pakarana Branickiego, rezerwując nazwę pakarana dla rodzaju tych gryzoni[5].
D. branickii to duży, powolny gryzoń – mierzy do 73–79 cm, ogon do 19 cm, waży 10–15 kg[6]. Jest więc trzecim pod względem wielkości żyjącym gryzoniem. Czaszka jest masywna, uszy są krótkie, zaokrąglone. Kończyny ma krótkie. Łapy szerokie, z czterema palcami zakończonymi długimi, zakrzywionymi pazurami. Pakarany Branickiego są stopochodne[3].
Pakarana Branickiego ma czarny lub brunatny grzbiet z dwoma przerywanymi białymi pasami i kilkoma rzędami białych plam. Od spodu jaśniejszy. Uszy krótkie, długie, szare wibryssy.
Wymiary anatomiczneZęby pakarany Branickiego są duże [7]. Wzór zębowy: 1013 1013 {displaystyle { frac {1013}{1013}}} 
Pakarany Branickiego wiodą rodzinny tryb życia. W opinii Lee Saundersa rodzina zwykle składa się z samca, samicy i dwóch młodych[14]. Jednak inni zoolodzy wskazują na stwierdzone przypadki spotkania pakaran żyjących samotnie, w parach albo w grupach od 2 do 5 osobników[3]. Pakarany Branickiego nie są wojownikami[7]. Są powolnymi ssakami, ale w obronie życia mogą walczyć zaciekle.
Niewiele wiadomo o reprodukcji gatunku na wolności. Okres odstawienia młodych przez samicę nie jest znany, podobnie czas osiągania dojrzałości płciowej[6][3]. W okresie rozrodczym gryzonie te wabią się okrzykiem. Podczas zalotów przyjmują pozycję dwunożną[6]. Wzajemnie dotykają się nosami, wąchają genitalia i zaczynają zbliżenie, które wygląda jak skrzyżowanie tańca i zapasów[15]. Ciąża u pakaran Branickiego trwa około 222–283 dni[15], a młode rodzą się często w okresie styczeń–luty[3], choć odnotowano także porody w maju[16], zaś w niewoli w styczniu, marcu, maju, czerwcu, październiku i listopadzie[3]. Meritt[9] wskazuje jednak, że ciąża nie przekracza 252 dni. W niewoli samica rodzi zazwyczaj nie więcej niż dwoje młodych[6][15], które mają wagę ok. 900g i wykazują aktywność już w kilka dni po urodzeniu. Zoolodzy podają jednak informacje o miotach składających się z trzech lub czterech młodych[9]. Samica przybiera na wadze po około 3 miesiącach ciąży i miewa napady drażliwości. Nie stwierdzono zwyczaju budowy gniazda przez samice podczas ciąży lub po porodzie[15].
Młode po porodzie są aktywne, czujne i pozostają w pobliżu matki, często w nią wtulone. Są pokryte futrem i mają otwarte oczy[3]. Masa ciała noworodków waha się w granicy 570–660 g[9] lub do około 900 g[3]. Po pierwszej dobie życia malce zaczynają zwiedzać otoczenie. Zaczynają też samodzielną toaletę obejmującą drapanie się i czyszczenie futra. W drugim dniu zjadają swój pierwszy stały pokarm, zaś po dwóch tygodniach spożywają regularnie stałe posiłki składające się z orzeszków i owoców[9].
Pakarany Branickiego w niewoli dożywają wieku około 8–9 lat[3].
Podczas zalotów pakarany Branickiego wabią się wzajemnie wydawanym dźwiękami: syknięciami, warknięciami i kwilącym staccato[15].
Dinomys branickii zamieszkuje zbocza i doliny tropikalnych lasów na terenie zachodniej Wenezueli, zachodniej Kolumbii, w Ekwadorze, Peru, w zachodniej Brazylii i północno-zachodniej Boliwii. W Peru zamieszkują na wysokości 240–2000 m n.p.m., w Wenezueli do 2400 m n.p.m., zaś w Kolumbii schwytano okazy nawet na wysokości 3200 m n.p.m.[3]
W literaturze brak informacji na temat kopalnych śladów występowania D. branickii. Jednak podobieństwo uzębienia odnalezionych skamielin Tetrastylus atropheatus do uzębienia Dinomys wskazuje, że mógł to być pokrewny gatunek w obrębie rodzaju[3]. Natomiast rodzina pakaranowatych obejmuje dużą liczbę znalezionych skamielin. Ślady odnaleziono w Argentynie, Brazylii, Boliwii, Kolumbii, Urugwaju, oraz w Wenezueli. Zbadane ślady wskazują, że rodzina Dinomyidae przeżywała swój rozkwit w miocenie i pliocenie[17][18]. Do rodziny należały największe ze znanych gryzoni: Telicomys gigantissimus, Josephoartigasia monesi (o wadze ok. 1 tony)[19][20] i nieco mniejszy Josephoartigasia magna[21].
Pakarany Branickiego są roślinożercami. Na wolności żywią się owocami, liśćmi i pędami roślin[3]. W niewoli akceptowały w diecie suszone ryby, gotowane jajka, chleb, orzechy, karmę dla królików i owoce[9], jak również zmielony owies, nieprzetworzone warzywa, banany i jabłka[14].
Na pakarany Branickiego polują: ocelot, hirara amerykańska, ostronos rudy, puma i jaguar amerykański. Na D. branickii pasożytują: nicienie − Ancylostoma, Ascaris, Capillaria, Oesophagostomum, Oxyurus, Strongyloides, Strongylus, Trichostrogylus, Trichuris i Wellcomia branickii − oraz tasiemiec Hemynolepis nana[3].
D. branickii to gatunek rzadko hodowany przez człowieka[3]. Colin Campbell Sanborn cytował w 1931 roku wspomnienia Edmunda Hellera, kuratora działu ssaków Muzeum Historii Naturalnej w Chicago, uczestnika peruwiańskiej ekspedycji Marshalla w latach 1922–23. Heller opisywał swoją pakaranę: „Moja oswojona Dinomys chodzi za mną krok w krok, a w nocy śpi pod moim łóżkiem. (...) Kiedy zostawała sama była zmartwiona i przestraszona”[7]. Meritt[9] w 1984 roku wskazywał jedynie 36 hodowli na świecie. Pakarana Branickiego trudno adaptuje się do życia w niewoli i wobec dużej śmiertelności nie prowadzi się zbyt wielu tego rodzaju prób. Obok licznych niewyjaśnionych zgonów w niewoli stwierdzono przyczyny śmierci takie jak zapalenie włókien mięśniowych, wzrost temperatury ciała na skutek działania pasożytów czy anomalie genetyczne[3].
Pakarana Branickiego (Dinomys branickii) – gryzoń żyjący w Ameryce Południowej (w zachodniej części dorzecza Amazonki i u podnóży Andów) – od Kolumbii do Boliwii. Nazwa zwierzęcia w języku Indian Tupi oznacza „fałszywa paka” ze względu na znaczne podobieństwo do gryzonia paka należącego do rodziny Cuniculidae. Pakarana Branickiego jest jedynym znanym żyjącym przedstawicielem rodziny pakaranowatych (Dynomyidae).
A pacarana (Dinomys branickii) é o único representante vivo da família de roedores sul-americanos Dinomydae e o 3° maior roedor do mundo. O nome pacarana origina-se do tupi e significa “ falsa paca “ ou “similar a uma paca”, tal nome é proveniente da similaridade destes animais, tanto em tamanho quanto no padrão de coloração dos pelos. A pacarana, porém, possui um corpo mais robusto do que a paca. O animal ocorre no noroeste da Venezuela e Colômbia até o ocidente da Bolívia (Walker’s Mammals), em planaltos; no Brasil ocorre no Acre e oeste do Amazonas (Mamíferos do Brasil). Ela habita em um intervalo de elevação de 240 2.000m.A espécie foi descoberta apenas em 1873 e sempre foi considerada rara e por algumas vezes pensou-se que estava extinta. O número de indivíduos em cativeiro vem crescendo consideravelmente, porém, infelizmente, o número de populações silvestres vem decaindo devido a destruição de seu habitat e sua caça excessiva para consumo.
Roedor de grande tamanho que apresenta o corpo robusto e largo., pernas curtas e grossas, bem como seu pescoço. O comprimento do corpo varia de 730mm a 790mm e sua cauda chega a até 200mm, seu peso varia de 10000g a 15000g. A parte dorsal do corpo e as pernas variam de preto a marrom escuro, com partes da pelagem brancas. Apresentam também duas faixas descontínuas de cor branca que nascem atrás dos ombros e duas ou mais linhas escuras em cada lado. Em indivíduos mais velhos estes pontos brancos são mais abundantes e visíveis. Sua cabeça em geral é larga, grande, com pele cinzenta intercalado com preto. Seu focinho é rude, suas vibrissas são longas e duras, as orelhas são pequenas e arredondadas; o lábio superior está claramente fissurado, sua cauda é grossa, medindo um quarto do comprimento da cabeça e do corpo. Possui quatro dedos e membranas interdigitais, as fêmeas têm quatro pares de mamas. Sua fórmula dental é I 1/1, C 0/0, P 1/1, M 3/3 para um total de 20 dentes.
Atualmente, a família Dinomydae é considerada um grupo irmão de cutias, pacas, capivaras, preas e porquinhos-da-índia, formando a superfamília Cavioidea. Análises cerebrais mostram também certa relação entre a pacarana e outros indivíduos como o ouriço-cacheiro, chinchila, etc; sendo agrupados então na pavordem Caviomorpha.[1][2]
A família Dinomydae era composta anteriormente por uma diversidade de espécies e gêneros, que habitavam na América do Sul. A família descende de um ancestral roedor caviomorpho que veio da África para a América do Sul a 40 milhões de anos atrás. Quando chegaram, encontraram diversos nichos ecológicos não preenchidos ou ineficientemente preenchidos, o que permitiu a diversificação do grupo. Tamanha foi a diversificação do grupo que surgiram espécies que pesavam 1 tonelada, como é o caso do Josephoartigasia monesi. Todavia, com a conexão das Américas, os “grandes ratos” não sobreviveram a competição ou a predação oferecida pelas novas espécies. [3]
Pacaranas usam unidades de paisagem de aproximadamente 3,14 km2 com 20% ou menos de floresta no local. Numa pequena escala, pacaranas geralmente ocupam grandes fragmentos de floresta, com média de 12 hectares, todavia elas também são presentes em fragmentos tão pequenos quanto 5 hectares, independentemente de suas distâncias em relação a floresta contínua. Pacaranas encontradas em fragmentos são provavelmente mais vulneráveis a caça e podem indicar um declínio populacional no local.
Grupos de pacarana usam tocas constituídas de 1 a 8 cavernas, com 2 a 100 metros de distância cada uma; as cavernas possuem uma ou múltiplas entradas. Latrinas podem ser localizadas 26 a 60 metros de distância das tocas ativas, enquanto as áreas de forrageamento ficam 10 a 150 metros de distância. Tocas, latrinas e áreas de forrageamento são conectadas por um sistema de caminhos subterrâneos.
Apresentam uma preferência em viver ao longo de margens de rios, onde geralmente há a ocorrência de afloramentos rochosos com cavernas; assim sendo, a associação de pacaranas com as margens pode ser, na verdade, ditada pela presença de tocas e áreas de alimentação do que pela própria margem em si. Não fazem ninhos e frequentemente mudam suas tocas e latrinas. Sendo assim, a disponibilidade de tocas é provavelmente um grande fator limitante na distribuição e abundância da pacarana.
A média de tamanho da área de vida é de 2.45 há. Considerando a elevada biomassa representada pelos grupos de pacarana, a área de vida é relativamente pequena, provavelmente devido a necessidade em retornar para uma toca constantemente.
A pacarana é um animal com uma dieta variada, alimentam-se preferencialmente de folhas e caules, porém também podem comer em menores proporções brotos, flores, frutos e casca de algumas árvores.[4]
Por ser um animal de andar lento (1,04 km/h), a pacarana não se move muitas distâncias durante seu período de atividade noturna e, consequentemente, não investe muito tempo na procura por comida, todavia, devido a sua alta dieta variada e herbívora, pacaranas podem achar recursos alimentares suficientes em uma área relativamente pequena. Quando a comida se esgota, elas se mudam para uma área diferente.[5] Ao se alimentar, sentam-se sobre as patas posteriores e analisam com muita destreza o alimento antes de consumi-lo.
São animais noturnos e de comportamento dócil e, embora o nome de seu gênero signifique “rato terrível” a pacarana utiliza a agressividade apenas como última opção.
Indivíduos selvagens utilizam fendas naturais como forma de abrigo e alargam tais fendas cavando com suas fortes garras, porém espécimes em cativeiro não apresentam tal comportamento de cavar. Pacaranas em cativeiro comumente usam suas garras para habilmente escalar árvores e demonstram preferência de dormir em locais elevados.
A pacarana vive em grupo, composto por 4 ou 5 indivíduos: um macho, uma fêmea e dois ou três juvenis. Ao entardecer (18:30h), o maior indivíduo (provavelmente o macho) emerge parcialmente da caverna, emitindo grunhidos suaves e estalando os dentes, e volta logo em seguida. Dois minutos depois, o macho re-emerge, seguido pelo resto do grupo, e partem para uma área de alimentação por meio de uma trilha. Indivíduos voltam para dentro da toca independentemente, entre 22:00 e 23:00 horas. [5]
A fêmea define o local de novas latrinas, sugerindo que é o eixo da estrutura social nesta espécie.
A gestação pode durar entre 222 e 280 dias. Geralmente nascem dois descendentes, e os filhotes nascem com média de 900g.
Devido ao seu hábito alimentar a pacarana atua um importante papel ecológico como um dispersor de sementes, que, ao passar por seu trato digestório, não são digeridas. As sementes também podem grudar em seu pelo e eventualmente caírem no solo para germinarem. São consumidores oportunistas e devido a grande variedade de alimentos que ingere podem atuar como reguladora de crescimento excessivo de algumas plantas
De acordo com a Lista Vermelha da IUCN (2011), esta espécie está classificada na categoria “vulnerável”.
A conservação da população de pacaranas em territórios rurais pode ser auxiliada através da proteção dos fragmentos de floresta com tocas adequadas. Apesar da conveniência em investir nos corredores selvagens estar sendo questionada, a proteção das faixas de florestas ao longo das margens de rios também favoreceria a conectividade das subpopulações de pacaranas. Abaixo de todas essas circunstâncias, a caça é uma ameaça mais séria que a disponibilidade de habitat em si. [5]
Recentemente um vídeo que mostra um roedor “tomando banho” fez enorme sucesso, virando inclusive meme nas redes sociais. Existem evidências que indicam que tal animal seja uma Pacarana, pois estes animais apresentam o comportamento de acariciar seus pelos para limpar-se e “penteá-los”. Inclusive, os movimentos realizados durante o vídeo são bastante parecidos com os que o animal exerce ao praticar este hábito. Disponível em: www.youtube.com/watch?v=TMoCRgHkxw8. No vídeo citado o animal está repleto de espuma e se esfregando. Disponível em: www.youtube.com/watch?v=Er0v3mVVwYU. Especialistas dizem que o comportamento do animal para retirar o excesso de sabão do corpo que estava incomodando-o. Outro vídeo bastante popular mostra o quão hábil este animal é na manipulação de seu alimento, onde o animal aparece degustando um alimento impróprio utilizando uma colher. Disponível em: www.youtube.com/watch?v=U53OFnmP3GE.
.jpg)
|titulo= at position 45 (ajuda) !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de autores (link) A pacarana (Dinomys branickii) é o único representante vivo da família de roedores sul-americanos Dinomydae e o 3° maior roedor do mundo. O nome pacarana origina-se do tupi e significa “ falsa paca “ ou “similar a uma paca”, tal nome é proveniente da similaridade destes animais, tanto em tamanho quanto no padrão de coloração dos pelos. A pacarana, porém, possui um corpo mais robusto do que a paca. O animal ocorre no noroeste da Venezuela e Colômbia até o ocidente da Bolívia (Walker’s Mammals), em planaltos; no Brasil ocorre no Acre e oeste do Amazonas (Mamíferos do Brasil). Ela habita em um intervalo de elevação de 240 2.000m.A espécie foi descoberta apenas em 1873 e sempre foi considerada rara e por algumas vezes pensou-se que estava extinta. O número de indivíduos em cativeiro vem crescendo consideravelmente, porém, infelizmente, o número de populações silvestres vem decaindo devido a destruição de seu habitat e sua caça excessiva para consumo.
Pakarana (Dinomys branickii[1]) är en art i underordningen piggsvinsartade gnagare. Djuret är den enda levande arten av familjen pakaranor (Dinomyidae).[2] Namnet kommer från tupíindianernas språk och betyder "falsk paka". Namnet syftar på likheter till djurgruppen pakor (Cuniculus).
Arten lever i skogar i norra Sydamerika i bergsregioner som ansluter till Anderna. Pakaranornas utbredningsområde sträcker sig från Colombia och Venezuela till Peru och Bolivia.
Pakaranan är efter kapybaran den näst största levande gnagaren på jorden. Den har en fyllig kropp och ett påfallande brett huvud. Öronen är små och avrundade, ögonen är relativt stora. Dess morrhår är oftast längre än huvudet. Pälsen är på ovansidan svartbrun och på undersidan ljusare. På djurets rygg finns två remsor av vita fläckar. En liknande remsa finns på varje kroppssida. Alla extremiteter har fyra tår som är utrustade med stora klor. Dessa djur når en kroppslängd mellan 73 och 80 centimeter. Den tjocka svansen är ungefär 20 centimeter lång. Pakaranan når en vikt mellan 10 och 15 kilogram.
Pakaranor lever i regnskogar i regioner upp till 300 meter över havet. De lever vanligtvis på marken men har bra förmåga att klättra. Det antas att de huvudsakligen vilar i naturliga bergssprickor eller på skyddade platser i träd trots att de med sina klor har förmåga att gräva bon under jorden. Det förmodas även att de är aktiva på natten och att de lever ensamma eller i par. För kommunikationen använder dessa djur olika ljud. De trampar med foten på marken, skramlar med tänderna och har olika ljud som påminner om ylande eller viskande. Djur i fångenskap är oftast inte aggressiva.
Dessa djur äter främst frukter, löv och stjälkar. När de äter sitter de på sina bakre extremiteter och hanterar födan med de främre extremiteterna.
Efter dräktigheten som varar i 220 till 280 dagar föder honan ett till två ungdjur. Det är inte känt när honan slutar att dia och när ungarna blir könsmogna. Djur i fångenskap har ofta blivit mer än 10 år gamla, och det äldsta exemplaret blev 13 år gammalt.
Pakaranor är skygga och därför är artens levnadssätt nästan outforskat. Den vetenskapliga beskrivningen gjordes så sent som 1873 och vid flera tillfällen betraktades arten som utdöd. Pakaranan hotas troligen av jakt och av förstöring av djurets levnadsområde. IUCN listar arten som hotad (endangered). Andra forskare hävdar att beståndet är större än befarat och att det bara ska vara svårt att iaktta individer i naturen.
Pakaranan är idag den enda arten i familjen Dinomyidae. Däremot är flera utdöda släkten kända som levde efter oligocen i Sydamerika. De två största kända gnagare som levde under evolutionens lopp, Phoberomys pattersoni och Telicomys giganteus, är släkt med pakaranan.
Pakarana (Dinomys branickii) är en art i underordningen piggsvinsartade gnagare. Djuret är den enda levande arten av familjen pakaranor (Dinomyidae). Namnet kommer från tupíindianernas språk och betyder "falsk paka". Namnet syftar på likheter till djurgruppen pakor (Cuniculus).
Вид названий на честь Костянтина Ґжеґожа Браницького (пол. Konstanty Grzegorz Branicki, 1824—1884), натураліста, колекціонера, дослідника, багатого польського дворянина, який фінансував багато експедицій у різні частини світу, чий син Ксаверій (пол. Ksawery) заснував приватний музей природи. Слово «Dinomys» походить від грецьких слів Deinos — страшний, грізний і Мис, родовий відмінок від Myos, миша. Тобто «грізна миша», маючи на увазі пакаранові розміри.
Країни поширення: Болівія, Бразилія, Колумбія, Еквадор, Перу, Венесуела. Висота проживання над рівнем моря: у Колумбії від 300 до 3400 м, у Болівії від 1000 до 1600 м. Населяють високі сельви і верхню частину нижньої сельви. Живе в незайманих лісах або з невеликим втручанням людини.
Довжина голови й тіла: 730—790 мм, хвіст близько 200 мм, вага 10—15 кг. Верхня частина тіла чорна чи коричнева з двома більш-менш суцільними широкими білими смугами по бокам від центру спини, а нижче по два коротших ряди білих плям. Нижня частина тіла блідіша ніж верхня і не маркована. Волосяний покрив досить грубий, рідкий і різної довжини. Хвіст повністю покритий волоссям. Тіло кремезне, хвіст товстий, голова широка, вуха короткі й округлі, лапи короткі. Кожна з широких підошов ніг має чотири пальці, кожен озброєний довгими, потужними кігтями. Самки мають дві бічні грудні і дві бічні черевні пари молочних залоз. Різці широкі й важкі, ймовірно без коріння.
Живуть у природних тріщин, які вони збільшують розкопуючи сильними кігтями, але в полоні ніхто не бачив, щоб вони копали, замість того, вони використовують свої пазурі, щоб вміло лазити по деревах і воліють спати на висоті. Активні після заходу сонця. На землі ходить перевальцем. Коли загрожує хижак, такий, як оцелот або коаті, Пакарана повертається спиною до скелі або нори для захисту своїх уразливих задніх частин. Під час їжі, Пакарана сидить навпочіпки і швидко досліджує свою їжу перед вживанням. Раціон, здається, складається в основному з фруктів, листя і ніжних стебел. Хоча його ім'я означає грізна миша, пакарана бійку розглядає як крайній захід. Загалом же вони добродушні, мирні, легко приручаються. Незадоволення можуть виявити низьким, гортанним гарчанням або дряпанням. Інші види вокалізації під час зіткнень самців із самками це шипіння, гарчання й уривчасте фиркання.
Період вагітності 223—283 дні. Зазвичай народжується двоє дитинчат. Вага дитинчат, що народжуються в неволі 900 грам, Багато полонених жили понад 10 років, рекорд довголіття — більше 13 років.
Dinomys branickii là một loài gặm nhấm hoạt động về đêm chỉ được tìm thấy ở các khu rừng nhiệt đới của tây lưu vực sông Amazon và các chân đồi phụ cận của dãy Andes từ tây bắc Venezuela và Colombia đến tây Bolivia, bao gồm cả Yungas. Một nơi loài này phổ biến là vườn quốc gia Cotapata ở Bolivia.[1] Loài này cân nặng đến 15 kg (33 lb) và dài đến 79 cm (31 in) không tính đuôi dày và nhiều lông.
.jpg)
Bài viết về một loài thuộc bộ Gặm nhấm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Dinomys branickii là một loài gặm nhấm hoạt động về đêm chỉ được tìm thấy ở các khu rừng nhiệt đới của tây lưu vực sông Amazon và các chân đồi phụ cận của dãy Andes từ tây bắc Venezuela và Colombia đến tây Bolivia, bao gồm cả Yungas. Một nơi loài này phổ biến là vườn quốc gia Cotapata ở Bolivia. Loài này cân nặng đến 15 kg (33 lb) và dài đến 79 cm (31 in) không tính đuôi dày và nhiều lông.
Пакарана, или ложная пака[1] (Dinomys branickii) — вид грызунов, выделяемый в отдельное семейство пакарановых.
Название пакарана — через западно-европейские языки из языков тупи, где оно означает «ложная пака». Dinomys — от др.-греч. δεινός μῦς «ужасная мышь», branickii — по имени А. В. Браницкого.
Внешне напоминает очень крупную паку или морскую свинку. Это пятый по величине грызун после капибары, обыкновенного бобра, хохлатого дикобраза и мары, хотя по размерам последней уступает мало и фактически соперничает с ней. Длина тела пакараны 73–79 см, масса 10–15 кг. Телосложение тяжёлое, массивное, с довольно короткими четырёхпалыми конечностями. Стопа широкая; когти длинные, слабо изогнутые, мощные, похожи на когти роющих животных, хотя пакарана таковым не является. Походка стопоходящая. Хвост, по размеру достигающий 1/3 длины тела, полностью покрыт шерстью — от основания до кончика. Голова широкая, с небольшими округлыми ушами, крупными глазами и очень длинными сероватыми вибриссами. Зубов 20.
Волосяной покров грубый, низкий, редкий. Окраска тела чёрная или тёмно-коричневая, брюхо несколько светлее спины. По бокам и вдоль спины проходят ряды белых пятен, иногда на спине сливающихся в широкие белые полосы.
По своему строению пакарана занимает промежуточное положение между свинковыми, паками и хутиями.
Пакарана населяет только тропические леса на западе бассейна Амазонки и прилегающие восточные склоны Анд от Колумбии до западной Боливии. В настоящее время встречается только в шести странах: Боливии, Бразилии, Венесуэле, Колумбии, Перу, Эквадоре
Образ жизни этого редкого зверя изучен слабо. Он населяет нижние части скалистых горных склонов и долины в дождевых лесах на высоте от 200 до 2000 м над уровнем моря. Встречается очень редко. В неволе пакараны ведут себя спокойно, неагрессивно и миролюбиво; в природе медлительны и «флегматичны». Образ жизни преимущественно ночной и наземный, хотя могут лазать по деревьям. Встречаются поодиночке или парами, однако существует предположение, что они могут жить семейными группами. Питаются плодами, листьями, нежными побегами растений; при кормлении, подобно многим грызунам, сидят на корточках, держа пищу передними лапами.
О размножении пакаран известно очень мало. В неволе беременность длится 222–283 дня; в выводке не больше двух детёнышей массой по 900 г. Детёныши рождались в основном в январе-феврале. Сроки молочного вскармливания и половой зрелости неизвестны. Продолжительность жизни — предположительно, более 9 лет.
Пакарана, или ложная пака (Dinomys branickii) — вид грызунов, выделяемый в отдельное семейство пакарановых.
Название пакарана — через западно-европейские языки из языков тупи, где оно означает «ложная пака». Dinomys — от др.-греч. δεινός μῦς «ужасная мышь», branickii — по имени А. В. Браницкого.
長尾豚鼠（學名：Dinomys branickii）屬於長尾豚鼠科（英语：Dinomyidae）罕見的齧齒目，形似無尾刺豚鼠，但有短而多毛的尾。又稱假無尾刺豚鼬鼠或布拉尼克無尾刺豚鼠，分布於南美洲。體長不含尾巴可達 79 cm（31英寸），體重可達 15公斤（33磅）。
長尾豚鼠為夜行性並且只發現於亞馬遜盆地西部至安地斯山脈的山麓處。分布從委內瑞拉西北部、哥倫比亞至玻利維亞西部，包括永加斯（英语：Yungas）為科塔帕塔國家公園中的常見物種[1]。
長尾豚鼠為長尾豚鼠科（英语：Dinomyidae）下的一屬一種，原先歸類在鼠總科下，但在之後與其他已滅絕的南美洲齧齒目物種 Phoberomys pattersoni（英语：Phoberomys pattersoni） 和莫尼西鼠一同分類至長尾豚鼠科中。
長尾豚鼠通常以 4-5 隻家庭成員為單位行群體行動[2]。
長尾豚鼠（學名：Dinomys branickii）屬於長尾豚鼠科（英语：Dinomyidae）罕見的齧齒目，形似無尾刺豚鼠，但有短而多毛的尾。又稱假無尾刺豚鼬鼠或布拉尼克無尾刺豚鼠，分布於南美洲。體長不含尾巴可達 79 cm（31英寸），體重可達 15公斤（33磅）。
長尾豚鼠為夜行性並且只發現於亞馬遜盆地西部至安地斯山脈的山麓處。分布從委內瑞拉西北部、哥倫比亞至玻利維亞西部，包括永加斯（英语：Yungas）為科塔帕塔國家公園中的常見物種。
長尾豚鼠為長尾豚鼠科（英语：Dinomyidae）下的一屬一種，原先歸類在鼠總科下，但在之後與其他已滅絕的南美洲齧齒目物種 Phoberomys pattersoni（英语：Phoberomys pattersoni） 和莫尼西鼠一同分類至長尾豚鼠科中。
長尾豚鼠通常以 4-5 隻家庭成員為單位行群體行動。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : 齧歯目 Rodentia 小目 : テンジクネズミ小目 Caviomorpha 科 : パカラナ科 Dinomyidae 属 : パカラナ属 Dinomysパカラナ Dinomys branickii はテンジクネズミ亜目に属する齧歯類。本種のみでパカラナ属を形成する。
コロンビア、ブラジル西部、ベネズエラ西部、ペルー、ボリビア西部
体長47.5-51.3cm。尾長14.5-17.4cm。体重13kg。頭部は大型で、体長の25%を占める。全身は黒や暗褐色の粗い体毛で覆われ、体側面に白い斑点が左右に2列ずつ並ぶ。
指趾には頑丈な爪が生える。出産直後の幼獣は体重0.9kg。
標高240-3,200mの渓谷や斜面に生息する。夜行性で、昼間は岩の割れ目や地面に空いた穴などで休む。危険を感じると素早く斜面や樹上、穴の中に逃げる。天敵としてオセロットやハナグマなどが挙げられる。
食性は植物食で、やわらかい植物の茎、葉、果実などを食べる。食物を前肢で掴んで採食を行う。
繁殖形態は胎生。妊娠期間は223-283日。1回に平均2.8頭の幼獣を産む。出産間隔は63日。授乳期間は21日。
パカラナは現地の言葉で「パカに似た、パカの偽者」の意。
食用やペット用の乱獲などにより生息数は減少している。
|date= (help)CS1 maint: Uses authors parameter
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
파카라나 (Dinomys branickii)는 호저하목에 속하는 설치류의 일종으로 남아메리카에 서식한다. 드물고 천천히 움직이 느리다. 몸이 땅딸막하며 몸무게가 15KG 정도로 설치류 중에서 대형에 속한다. 몸길이는 꼬리를 제외하고 최대 79cm 정도이다. 야행성 동물로 아마존 분지 서부와 안데스 산맥 인근 구릉 지대의 열대 지역 숲에서만 발견된다. 베네수엘라 북서부와 콜롬비아부터 볼리비아 서부까지의 지역에 분포한다. 볼리비아의 코타파타 국립공원에서 흔하게 볼 수 있다.[1] 파카라나는 파카라나과(Dinomyidae)와 파카라나속(Dinomys)의 유일종이다. 천적은 오셀롯, 긴코너구리 다.
다음은 호저아목의 계통 분류이다.[2]
호저아목 호저하목 피오미스소목 천축서소목 데구상과파카라나 (Dinomys branickii)는 호저하목에 속하는 설치류의 일종으로 남아메리카에 서식한다. 드물고 천천히 움직이 느리다. 몸이 땅딸막하며 몸무게가 15KG 정도로 설치류 중에서 대형에 속한다. 몸길이는 꼬리를 제외하고 최대 79cm 정도이다. 야행성 동물로 아마존 분지 서부와 안데스 산맥 인근 구릉 지대의 열대 지역 숲에서만 발견된다. 베네수엘라 북서부와 콜롬비아부터 볼리비아 서부까지의 지역에 분포한다. 볼리비아의 코타파타 국립공원에서 흔하게 볼 수 있다. 파카라나는 파카라나과(Dinomyidae)와 파카라나속(Dinomys)의 유일종이다. 천적은 오셀롯, 긴코너구리 다.
