dcsimg

Associations

provided by BioImages, the virtual fieldguide, UK
In Great Britain and/or Ireland:
Foodplant / saprobe
Camarosporium coelomycetous anamorph of Camarosporium cistinum is saprobic on dead wood of Cistus

Foodplant / feeds on
pycnidium of Septoria coelomycetous anamorph of Septoria cisti feeds on Cistus

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
BioImages
project
BioImages

Buxurkolu ( Azerbaijani )

provided by wikipedia AZ

Buxurkolu (lat. Cistus)[1] - buxurkolukimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]

İstinadlar

  1. Nurəddin Əliyev. Azərbaycanın dərman bitkiləri və fitoterapiya. Bakı, Elm, 1998.
  2. Elşad Qurbanov. Ali bitkilərin sistematikası, Bakı, 2009.

Həmçinin bax

Dahlia redoute.JPG Bitki ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Etdiyiniz redaktələri mənbə və istinadlarla əsaslandırmağı unutmayın.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visit source
partner site
wikipedia AZ

Buxurkolu: Brief Summary ( Azerbaijani )

provided by wikipedia AZ

Buxurkolu (lat. Cistus) - buxurkolukimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visit source
partner site
wikipedia AZ

Estepa (botànica) ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA
 src= Aquest article tracta sobre un tipus d'arbusts. Si cerqueu el bioma, vegeu «estepa (geografia)».
 src=
Fruits en càpsula, característica que dóna nom a tot el gènere Cistus, en la imatge les càpsules són de l'espècie Cistus clusii

Les estepes (Cistus) són un gènere d'arbusts i mates robustes, molt llenyoses, de la família de les cistàcies, caracteritzades per un fruit en forma de càpsula que s'obre en cinc valves, mentre que els altres gèneres autòctons de la família tenen càpsules que s'obren en tres valves.[1] Tenen les fulles perennes i oposades, i flors vistoses, blanques o rosades, amb cinc pètals iguals, i assoleixen alçades d'entre 1 i 2 metres.[2] La fórmula floral predominant és * K 5, C 5, A molts, G (5), o sigui, flor actinomorfa amb 5 sèpals, 5 pètals, molts estams (més de 20) i 5 carpels concrescents.

Les estepes estan adaptades al clima mediterrani. Les seves arrels creixen i es ramifiquen molt a la primavera, l'època de pluges i s'estenen superficialment per tal de poder aprofitar l'aigua que caigui, per poca que sigui. Les seves fulles poden caure o es marceixen de manera reversible en èpoques de sequera. D'altra banda, són fàcilment inflamables i resten completament calcinades pels incendis. Després del pas del foc, però, les seves llavors, que mig enterrades no han sofert danys, germinen ràpidament i en poc temps els estepars tornen a envair l'espai.

En particular hi pertanyen les següents espècies autòctones dels Països Catalans:[1]

També es dóna el nom d'estepa a algunes espècies dels gèneres Hypericum[2][3] (com ara l'estepa joana) i Halimium.[1][2]

Referències

  1. 1,0 1,1 1,2 Bolòs, Oriol de [et al]. Flora manual dels Països Catalans. 2a ed. Barcelona: Pòrtic, 1993. ISBN 84-7306-400-3.
  2. 2,0 2,1 2,2 Masclans i Girvès, Francesc. Guia per a conèixer els arbusts i les lianes. (7a. ed. 1989). Barcelona: Montblanc-Martín/CEC, 1963. ISBN 84-85135-31-8.
  3. Diccionari de l'Institut d'Estudis Catalans: estepa

Bibliografia

  • Universitat de les Illes Balears. Herbari virtual - Imatges detallades i informació de les espècies autòctones d'aquest gènere
  • Història natural dels Països Catalans Vol. 6: Plantes superiors. P. 163-166. Barcelona: Enciclopèdia Catalana, 1986. ISBN 84-7739-015-0
En altres projectes de Wikimedia:
Commons
Commons (Galeria)
Commons
Commons (Categoria) Modifica l'enllaç a Wikidata
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Estepa (botànica): Brief Summary ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA
 src= Fruits en càpsula, característica que dóna nom a tot el gènere Cistus, en la imatge les càpsules són de l'espècie Cistus clusii

Les estepes (Cistus) són un gènere d'arbusts i mates robustes, molt llenyoses, de la família de les cistàcies, caracteritzades per un fruit en forma de càpsula que s'obre en cinc valves, mentre que els altres gèneres autòctons de la família tenen càpsules que s'obren en tres valves. Tenen les fulles perennes i oposades, i flors vistoses, blanques o rosades, amb cinc pètals iguals, i assoleixen alçades d'entre 1 i 2 metres. La fórmula floral predominant és * K 5, C 5, A molts, G (5), o sigui, flor actinomorfa amb 5 sèpals, 5 pètals, molts estams (més de 20) i 5 carpels concrescents.

Les estepes estan adaptades al clima mediterrani. Les seves arrels creixen i es ramifiquen molt a la primavera, l'època de pluges i s'estenen superficialment per tal de poder aprofitar l'aigua que caigui, per poca que sigui. Les seves fulles poden caure o es marceixen de manera reversible en èpoques de sequera. D'altra banda, són fàcilment inflamables i resten completament calcinades pels incendis. Després del pas del foc, però, les seves llavors, que mig enterrades no han sofert danys, germinen ràpidament i en poc temps els estepars tornen a envair l'espai.

En particular hi pertanyen les següents espècies autòctones dels Països Catalans:

Estepa blanca (Cistus albidus) Estepa borrera (Cistus salviifolius) Estepa ladanífera (Cistus ladanifer) Estepa negra (Cistus monspeliensis) Estepa crespa, ajoca-sapes, (Cistus crispus) Esteperola, esteperola vera, esteperol, romaní mascle, romaní bord (Cistus clusii) Estepa de muntanya (Cistus laurifolius) Estepa populifòlia (Cistus populifolius) Estepa blava (Cistus creticus) o Cistus incanus Cistus heterophyllus, al nostre país representada per la subespècie carthaginensis

També es dóna el nom d'estepa a algunes espècies dels gèneres Hypericum (com ara l'estepa joana) i Halimium.

 src=

Cistus albidus a prop de Sitges

 src=

Cistus salviifolius

 src=

Cistus ladanifer

 src=

Cistus monspeliensis

 src=

Cistus crispus

 src=

Cistus incanus

 src=

Cistus laurifolius

 src=

Cistus populifolius

 src=

Cistus clusii

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Cistus ( Welsh )

provided by wikipedia CY

Mae'r genws Cistus (Rhosynnau'r graig) yn cynnwys tua 20 rhywogaeth o lwyni lluosflwydd blodeuol. Maen nhw'n tyfu o gwmpas y Môr Canoldir.

Gweler hefyd;-

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CY

Cist ( Czech )

provided by wikipedia CZ

Cist (Cistus) je rod rostlin z čeledi cistovité. Jsou to stálezelené keře s jednoduchými listy a nápadnými pravidelnými květy. Vyskytují se v počtu asi 20 druhů ve Středomoří a na Kanárských ostrovech.

Popis

Cisty jsou stálezelené keře dorůstající výšky 0,5 až 2,5 metru. Odění rostlin je složeno z jednoduchých, hvězdovitých nebo žláznatých chlupů. Listy jsou jednoduché, vstřícné, řapíkaté nebo přisedlé, na okraji někdy podvinuté nebo zvlněné. Čepel je od báze jedno nebo trojžilná. Květy jsou jednotlivé nebo ve vrcholících. Kalich je složen ze 3 nebo 5 lístků. Koruna je růžová, purpurová, červená nebo bílá, tvořená 5 volnými lístky. Tyčinek je mnoho a jsou volné nebo na bázi srostlé. Semeník je srostlý z 5 nebo až z 12 plodolistů. Blizna je hlavatá nebo uťatá, přisedlá nebo nasedající na krátkou čnělku. Plodem je tobolka pukající 5 až 12 chlopněmi. Obsahuje mnoho drobných semen.[1]

Rozšíření

Rod cist zahrnuje celkem 21 druhů. Je rozšířen výhradně ve Středomoří a na Kanárských ostrovech. Největší druhová diverzita je v západním Středomoří. Ve Španělsku a v Maroku roste shodně po 12 druzích, v Alžírsku 10 druhů, ve Francii a Portugalsku po 9 druzích. Severní hranice rozšíření jde přes jižní Švýcarsko, Slovinsko a Krym. Na východ sahá areál až do Arménie, Sýrie a Jordánska. Nejrozsáhlejší areál má druh C. salviifolius. Na Kanárských ostrovech se vyskytuje 5 endemických druhů a zasahují sem i některé středomořské druhy.[2][3][4]

Cisty představují charakteristickou a v době květu nápadnou složku středomořských keřovitých porostů, známých jako makchie. Některé druhy rostou i v podrostu suchých lesů.

Ekologické interakce

 src=
Včely na květu cistu krétského

Květy cistů jsou opylovány hmyzem. Klíčení semen je stimulováno kontaktem s ohněm.

Zástupci

Význam

Některé druhy lze použít jako okrasné rostliny. Jde o efektní solitéru.[5]

Odkazy

Reference

  1. STROTHER, John L. Flora of North America: Cistus [online]. Dostupné online. (anglicky)
  2. GUZMÁN, Beatriz. Systematics, character evolution, and biogeography of Cistus L. (Cistaceae) based on ITS, trnL-trnF, and matK sequences. Molecular Phylogenetics and Evolution. 2005, čís. 37. Dostupné online.
  3. GUZMÁN, Beatriz; LLEDÓ, María Dolores; VARGAS, Pablo. Adaptive radiation in Mediterranean Cistus (Cistaceae). Plos One. July 2009, čís. 4(7). Dostupné online.
  4. HASSLER, M. Catalogue of life. Synonymic Checklists of the Vascular Plants of the World [online]. Naturalis Biodiversity Center, 2016. Dostupné online. (anglicky)
  5. a b HIEKE, Karel. Praktická dendrologie 1. Praha: SZN, 1978. 07-082-78.
  6. ZELENÝ, Václav. Rostliny Středozemí. Praha: Academia, 2005. ISBN 80-200-1224-9.
  7. Botany.cz [online]. Dostupné online.

Externí odkazy

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autoři a editory
original
visit source
partner site
wikipedia CZ

Cist: Brief Summary ( Czech )

provided by wikipedia CZ

Cist (Cistus) je rod rostlin z čeledi cistovité. Jsou to stálezelené keře s jednoduchými listy a nápadnými pravidelnými květy. Vyskytují se v počtu asi 20 druhů ve Středomoří a na Kanárských ostrovech.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autoři a editory
original
visit source
partner site
wikipedia CZ

Soløjetræ ( Danish )

provided by wikipedia DA

Soløjetræ (Cistus) er en slægt med ca. 20 arter, der er udbredt i Middelhavsområdet fra De Canariske Øer, Marokko og Portugal og gennem hele området med vinterregn til Mellemøsten. Det er stedsegrønne buske med modsatte blade, der har en læderagtig og lidt ru overflade. De har store 5-tallige blomster i hvide til mørkerøde farver. Der er udviklet talrige hybrider og sorter til havebrug. Her omtales kun de arter, som danskere kan møde på ferierejser til Middelhavsområdet.

Arter
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia DA

Soløjetræ: Brief Summary ( Danish )

provided by wikipedia DA
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia DA

Zistrosen ( German )

provided by wikipedia DE

Die Zistrosen (Cistus) bilden eine Pflanzengattung in der Familie der Zistrosengewächse (Cistaceae).[1] Sie haben eine Bedeutung als Nutzpflanzen, als Heilpflanzen und als Zierpflanzen. Als Typusart gilt die rosa-pink blühende, westmediterrane Krause Zistrose (Cistus crispus L.), die von Linné 1753 erstmals beschrieben und veröffentlicht wurde.[2]

Beschreibung

 src=
Samen von Cistus ladanifer
 src=
Kapselfrucht von Cistus ladanifer

Vegetative Merkmale

Die Zistrosen-Arten sind stark verzweigte, buschige Sträucher, Halbsträucher oder Zwergsträucher, von denen einige ein aromatisches Harz erzeugen, das Ladanum.[3] Die gegenständig angeordneten[1] Laubblätter sind sitzend oder gestielt. Die Blattspreiten sind einfach. Nebenblätter fehlen.[1] Die Sträucher sind mehrjährig und können mehr als 3,50 m Höhe erreichen.[4][5] Die Formen der Blätter sind elliptisch, lanzettförmig oder linealisch. Die Oberfläche der ganzrandigen Blätter kann rau, samtig, filzig, glatt-glänzend, ledrig und klebrig sein. Die Blattfarbe kann weißlich, gelblich, hellgrün bis dunkelgrün sein. Der Geruch der Blätter kann harzig-würzig sein.

Generative Merkmale

Die end- oder seitenständigen Blütenstände sind zymös, trugdoldig oder wickelartig, gelegentlich auch auf eine Blüte reduziert.

Die zwittrigen Blüten sind radiärsymmetrisch und fünfzählig. wie bei fast allen Arten aus der Ordnung der Malvenartigen (Malvales). Die beiden äußeren Kelchblätter sind mindestens ebenso groß wie die drei inneren oder fehlen. Die kurzlebigen Kronblätter sind schon in der Knospe geknittert. Die Kronblätter sind weiß oder hellrosa- bis purpurfarben,[1] bei einigen Arten sind sie am Grund gelb oder dunkelrot gefleckt. Der Durchmesser der Blüten liegt meist zwischen 5 und 7 cm. Die 50 bis 200 gelben[1] Staubblätter sind in mehreren Reihen angeordnet und alle fertil. Meist fünf, selten sechs bis zwölf[1] Fruchtblätter sind zu einem fünf-, selten sechs- bis zwölffächerigen Fruchtknoten verwachsen. Die Samenanlagen sind orthotrop.[1]

Die verholzten Kapselfrüchte springen fast vollständig entlang der Fächerwände auf. Die zahlreichen Samen sind vieleckig.

Chromosomensätze

Die Chromosomengrundzahl beträgt n = 9.[1] Alle Arten, von denen Chromosomenzählungen existieren, sind diploid mit 2n = 2x = 18 Chromosomen.[6]

Vorkommen

 src=
Lack-Zistrose (Cistus ladanifer) in der Garique der zentralspanischen Sierra Madrona

Die Gattung ist im gesamten Mittelmeerraum und auf den Kanarischen Inseln verbreitet. Die größte Artenvielfalt befindet sich im westlichen Mittelmeergebiet[7][8] (Frankreich, Spanien, Portugal, Marokko, Algerien). Die Zistrosen bilden einen Hauptbestandteil der Garigue.[8] Sie wachsen meist auf trockenen, steinigen Flächen, teilweise auch in lichten Wäldern der mediterranen Hartlaubvegetation oder den kanarischen Kiefernwäldern, oft auf kalk- und nährstoffarmen Böden.

Systematik

 src=
Weißliche Zistrose (Cistus albidus)
 src=
Clusius-Zistrose (Cistus clusii)
 src=
Kretische Zistrose (Cistus creticus)
 src=
Lorbeerblättrige Zistrose (Cistus laurifolius)
 src=
Krause Zistrose (Cistus crispus)
 src=
Lack-Zistrose (Cistus ladanifer)
 src=
Montpellier-Zistrose (Cistus monspeliensis)

Die Gattung Cistus wurde 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, Band 1, Seite 523[9] aufgestellt. Typusart ist Cistus crispus L.[10]

Arten

 src=
Kleinblütige Zistrose (Cistus parviflorus)
 src=
Sintenis-Zistrose (Cistus sintenisii)
 src=
Rosmarinblättrige Zistrose (Cistus libanotis)
 src=
Aufgeblasene Zistrose (Cistus inflatus)
 src=
Pappelblättrige Zistrose (Cistus populifolius)
 src=
Salbeiblättrige Zistrose (Cistus salviifolius)

Arten

 src=
Beinwellblättrige Zistrose (Cistus symphythifolius)
 src=
Verschiedenblättrige Zistrose (Cistus heterophyllus)
  • Weißliche Zistrose[11], (Cistus albidus L.), Syn.: Cistus tomentosus Lam., Cistus vulgaris Spach: (lat.: albidus = weißlich) ; ist im westlichen Mittelmeergebiet verbreitet.[12][8]
  • Cistus asper Demoly & R.Mesa; (lat.: asper = rau, uneben); ist ein Endemit der Kanaren-Insel El Hierro.[13][14]
  • Chinamada-Zistrose[15] (Cistus chinamadensis Bañares & P.Romero)[16]; Die drei Unterarten kommen auf den Kanarischen Inseln Teneriffa, La Gomera und El Hierro vor.[17][14] Die drei Unterarten sind:
    • Cistus chinamadensis subsp. chinamadensis
    • Cistus chinamadensis subsp. gomerae Bañares & P.Romero
    • Cistus chinamadensis subsp. ombriosus Demoly & M.Marrero
  • Clusius-Zistrose[11] (Cistus clusii Dunal), Syn.: Halimium clusii (Dunal) Spach:es gibt zwei Unterarten:
    • Cistus clusii subsp. clusii
    • Cistus clusii subsp. multiflorus Demoly. Sie kommen beide im westlichen Mittelmeerraum vor.[17][12]
  • Kretische Zistrose[18] Kretische Graubehaarte Zistrose. (Cistus creticus L.), Syn.: Cistus incanus auct. non L., Cistus villosus L., Cistus ponticus Juz., Cistus polymorphus Willk.; (lat.: creticus = aus Kreta); Sie ist im Mittelmeerraum in 4 Unterarten weitverbreitet, fehlt aber auf der Iberischen Halbinsel und in Frankreich.[12][8] Die vier Unterarten sind:
    • Cistus creticus subsp. corsicus (Loisel.) Greuter & Burdet
    • Cistus creticus subsp. creticus
    • Cistus creticus subsp. eriocephalus (Viv.) Greuter & Burdet
    • Cistus creticus subsp. trabutii (Maire) Dobignard.
  • Krause Zistrose[19] (Cistus crispus L.), Syn.: Cistus vulgaris var. crispus (L.) Spach; Sie ist im westlichen Mittelmeergebiet verbreitet.[12]
  • Gran Canaria-Zistrose[15] (Cistus grancanariae Marrero-Rodr., Almeida & C.Ríos). Dieser Endemit kommt nur auf der Kanaren-Insel Gran Canaria vor.[20][14]
  • Verschiedenblättrige Zistrose[19] (Cistus heterophyllus Desf.), Syn.: Cistus vullgaris var. heterophyllus (Desf.) Spach.; Die zwei Unterarten sind:
    • Cistus heterophyllus subsp. heterophyllus Desf.
    • Cistus heterophyllus subsp. carthaginensis Pau. Sie kommen in Marokko, Algerien und Spanien vor.[17][12]
  • Haarige Zistrose[15] (Cistus horrens Demoly). Dieser Endemit kommt nur auf der Kanaren-Insel Gran Canaria vor.[21][14]
  • Aufgeblasene Zistrose[19] (Cistus inflatus Pourr. ex Demoly), Syn.: Cistus psilosepalus Sweet, Cistus hirsutus Lam.; Sie kommt in Portugal, im westlichen Spanien und zwei nordwestlichen Regionen Frankreich vor.[17][12]
  • Lack-Zistrose[11] (Cistus ladanifer L.), Syn.: Cistus palhinhae Ingram; Die drei Unterarten kommen in Frankreich, auf der Iberischen Halbinsel, in Marokko und Algerien[17][12] so wie auf Gran Canaria[14] und den Balearen vor.[8]
    • Cistus ladanifer subsp. ladanifer
    • Cistus ladanifer subsp. mauritanicus (Thibaud ex Dunal) Pau & Sennen
    • Cistus ladanifer subsp. sulcatus (Demoly) P.Monts.
  • Lorbeerblättrige Zistrose[18] (Cistus laurifolius L.); (lat.: laurus = Lorbeer + folia = Blatt): Von den zwei Unterarten kommt:
    • Cistus laurifolius subsp. laurifolius im nördlichen Mittelmeerraum von der Iberischen Halbinsel bis Anatolien vor.
    • Cistus laurifolius subsp. atlanticus (Pit.) Sennen & Mauricio kommt in Marokko vor.[17][12]
  • Cistus libanotis L., Syn.: Cistus bourgeanus Coss.; (von altgriech.: libanotis = Rosmarin); Sie kommt in Spanien und Portugal vor.[17][12]
  • Montpellier-Zistrose[11], Schmalblättrige Zistrose,[22] (Cistus monspeliensis L.); (von lat.: monspeliensis = aus Montpellier); Sie kommt auf den Kanarischen Inseln[14] und im Mittelmeerraum ostwärts bis Zypern vor.[12][8]
    • Cistus monspeliensis subsp. canariensis Rivas Mart., Martin Osorio & Wildpret[23] : Sie kommt auf den Kanarischen Inseln vor.
    • Cistus monspeliensis subsp. monspeliensis L.: Sie kommt im mediterranen Raum vom Westen bis Zypern vor.
  • Cistus munbyi Pomel., Syn.: Cistus sericeus Munby; Sie kommt in Marokko und Algerien vor.[17][12]
  • Tamadaba-Zistrose[15] (Cistus ocreatus C.Sm. ex Buch), Syn.: Cistus candissimus Dunal; . Dieser Endemit kommt nur auf der Kanaren-Insel Gran Canaria im Naturpark Tamadaba vor.[24][14]
  • Osbeckienblättrige Zistrose[15] (Cistus osbeckiifolius (Webb) Christ). Dieser Endemit kommt nur auf der Kanaren-Insel Teneriffa[17][14] in 2 Unterarten vor:
    • Cistus osbeckiifolius subsp. osbeckifolius
    • Cistus osbeckiifolius subsp. tomentosus Bañares & Demoly
  • La Palma-Zistrose[25] (Cistus palmensis Bañares & Demoly). Dieser Endemit kommt nur auf der Kanaren-Insel La Palma.[24][14]vor.
  • Kleinblütige Zistrose[11] (Cistus parviflorus Lam.) Sie kommt im zentralen bis östlichen Mittelmeerraum vor.[17][12][8]
  • Pappelblättrige Zistrose[19] (Cistus populifolius L.); Die zwei Unterarten kommen in Frankreich, auf der Iberischen Halbinsel und in Marokko vor.[17][12]
    • Cistus populifolius subsp. populifolius
    • Cistus populifolius subsp. major (Dunal) Heywood
  • Cistus pouzolzii Delile , Syn.: Cistus varius auct. non Pourret, Sie kommt in Frankreich, Marokko und Algerien vor.[17][12]
  • Salbeiblättrige Zistrose[11] (Cistus salviifolius L.): (lat.: salvia = Blatt + folia = Blatt); Sie kommt im gesamten Mittelmeerraum vor.[12][8]
  • Sintenis-Zistrose, Albanische Zistrose[19] (Cistus sintenisii Litard.), Syn.: Cistus albanicus E.F.Warburg ex Heywood; benannt nach dem deut. Botaniker Paul Ernst Emil Sintenis (1847-1907): Sie kommt in Albanien und Griechenland vor.[17][12]
  • Beinwellblättrige Zistrose[15] (Cistus symphytifolius Lam.); (lat.: symphytum = Beinwell + folia = Blatt) Sie kommt auf den Kanarischen Inseln La Palma und Teneriffa mit drei Varietäten vor:
    • Cistus symphytifolius var. canus Demoly
    • Cistus symphytifolius var. symphytifolius
    • Cistus symphytifolius var. villosus Demoly[17][14]

Es gibt eine Vielzahl von Hybriden, auch unter Beteiligung von drei oder vier Arten, unter anderem:

  • Cistus ×florentinus Lam. (= Cistus monspeliensis × Cistus salviifolius)
  • Cistus ×incanus L. (= Cistus albidus × Cistus crispus). Dieser Name war lange für Cistus creticus gebräuchlich.
  • Cistus ×laxus Aiton (= Cistus inflatus × Cistus populifolius)
  • Cistus ×ledon Lam. (= Cistus laurifolius × Cistus monspeliensis)
  • Cistus ×purpureus Lam. (= Cistus creticus × Cistus ladanifer)

Ökologie

Zistrosen als Pyrophyten

Die Regeneration der Zistrosen, die zu den feuergeförderten Pflanzen gerechnet werden, erfolgt nach Bränden fast ausschließlich durch Samen.

Mykorrhizapilze als Symbionten

Als Mykorrhiza (altgr. μύκης mýkēs ‚Pilz‘ und ῥίζα rhiza ‚Wurzel‘) wird eine Form der Symbiose von Pilzen und Pflanzen bezeichnet, bei der ein Pilz mit dem Feinwurzelsystem einer Pflanze in Kontakt ist. Mehr als 200 ektomykorrhizabildende Pilzarten aus 40 Gattungen wurden bisher mit Zistrosen in Verbindung gebracht.[26] Die Zistrosen sowie viele andere Zistrosengewächse haben die Fähigkeit, Mykorrhiza-Assoziationen mit Echten Trüffeln (Tuber), Wüstentrüffeln (Terfezia), Wurzeltrüffeln (Rhizopogon) oder der Gemeine Erbsenstreuling zu bilden und sind somit in der Lage, auf trockenen, mageren, steinigen und sandigen Böden oder Felsen zu gedeihen.[26] Man erforschte, dass Mykorrhiza-Verbindungen von Cistus ladanifer mit Boletus edulis, Boletus rhodoxanthus und Laccaria laccata eingeht.[27] Auch Arten der Wulstlinge (Amanita), Schleierlinge (Cortinarius), Risspilze (Inocybe), Schnecklinge (Hygrophorus), Milchlinge (Lactarius) und Täublinge (Russula) bilden Mykorrhiza mit Zistrosen.[26]

Bedeutung als Zierpflanzen

Einige Zuchtformen werden in mediterranen Parks und Gärten als Zierpflanzen verwendet.

Ladan-Gewinnung

Aus den Zweigen und Blättern mancher Arten (wie Cistus ladanifer, Cistus laurifolius oder Cistus creticus) können das Harz Ladanum (synonym: Labdanum, Gummi Ladanum, Resina Ladanum), außerdem ätherisches Öl, Ester- und Sequi-Terpene gewonnen werden. Auf einigen griechischen Inseln wurden dazu Ziegen durch Cistus-Bestände getrieben. Die abgeschnittenen Haare wurden in siedendes Wasser gebracht. Nach der Abkühlung konnte das Harz abgetrennt werden.[8]

Medizinische Bedeutung

Auszüge aus der Kretischen Zistrose (Cistus creticus) werden gesundheitsbezogen verwendet; in Griechenland wird sie als Kräutertee getrunken und spielt in der traditionellen Volksmedizin eine Rolle. Auch Halspastillen[28] (Lutschpastillen), Sud, Tropfen, Kapseln oder Creme sind erhältlich. Als Verwendung in Nahrungsergänzungsmitteln sind diverse Aussagen (Health Claims) mit Bezug auf Krankheiten (Stärkung des Immunsystems oder besondere antioxidative Fähigkeiten) verboten, da Belege für eine solche Wirkung fehlen. Da Nahrungsergänzungsmittel weder der Heilung noch der Linderung von Krankheiten dienen, da dies definitorisch den Arzneimitteln vorbehalten ist, werden diese Mittel vom Gesetzgeber auch nicht nach Wirksamkeit geprüft, obwohl die Verbraucherzentrale feststellt, dass es teilweise „In-Vitro-Studien“ gibt, die eine erfolgreiche Keimbehandlung (bei Bakterien, Pilzen und Viren) nachgewiesen haben[29]. Nicht seriös sind dagegen Aussagen, die eine Immunisierung mittels Cistus-Präparaten gegen virale Krankheiten suggerieren.

Trivia

Linguistik

Etymologie

Der Name Cistus wurde dieser Pflanzengattung von Joseph Pitton de Tournefort gegeben. Er ist recht nah an den Formen, die in der griechischen und lateinischen Antike verwendet wurden (im Altgriechischen, κίσθος, und im Lateinischen, cisthos in Plinius). „Cistus“ ist die latinisierte Form des griechischen kistos, „Schachtel, Kapsel“. Der Begriff beschreibt die Form der Samenkapsel.[31]

Literatur

  • Jean-Pierre Demoly, Pedro Montserrat Recoder: Cistus. In: Santiago Castroviejo, Carlos Aedo, S. Cirujano, M. Laínz, P. Montserrat, R. Morales, F. Muñoz Garmendia, C. Navarro, J. Paiva, C. Soriano (Hrsg.): Flora Ibérica. Plantas vasculares de la Península Ibérica e Islas Baleares, Vol. 3: Plumbaginaceae (partim) – Capparaceae. Consejo de Investigaciones Cientifícas, Madrid 1993, ISBN 84-00-07375-4, S. 319–337, PDF-Datei.

Monographien

  • Robert Sweet: Cistineae – the natural order of Cistus or Rock-Rose. James Ridgway, London 1825–1830.

Einzelnachweise

  1. a b c d e f g h Beatriz Guzmán, Pablo Vargas: Historical biogeography and character evolution of Cistaceae (Malvales) based on analysis of plastid rbcL and trnL-trnF sequences. In: Organisms Diversity & Evolution, Band 9, Nr. 2, 2009, S. 83–99. doi:10.1016/j.ode.2009.01.001
  2. Cistus crispus L. In: Global Biodiversity Information Facility. Abgerufen am 27. April 2022 (englisch).
  3. Katrin Thefeld: Untersuchung der etherischen Öle von Cistus ladaniferus L. (Labdanum-Öl), Tanacetum fruticulosum Ledeb. und Hedychium gardnerianum Sheppard, Dissertation 1997, TU Berlin, Eintrag im Katalog der Deutschen Nationalbibliothek.
  4. M. Martin Bolaños, E. Guinea: Jarales y Jaras (Cistografia Hispanica). In: Ministerio de Agricultura (Hrsg.): Instituto Forestal de Investigaciones y Experiencias, Año XX,. Nr. 49. Instituto Forestal de Investigaciones y Experiencias, Madrid 1949, S. 48/49 (Abbildung 8 – abgebildet ist Cistus ladanifer mit 3,60 m Höhe).
  5. H. Wegner: Zistrose - Cistus. In: DDFGG - Deutsche Dahlien-,Fuchsien- und Gladiolen-Gesellschaft e.V. Deutsche Dahlien-,Fuchsien- und Gladiolen-Gesellschaft, Juli 2017, abgerufen am 1. März 2022.
  6. Cistus bei Tropicos.org. In: IPCN Chromosome Reports. Missouri Botanical Garden, St. Louis.
  7. Beatriz Guzmán, Pablo Vargas: Systematics, character evolution, and biogeography of Cistus L. (Cistaceae) based on ITS, trnL-trnF, and matK sequences. In: Molecular Phylogenetics and Evolution. Band 37, Nr. 3, 2005, S. 644–660, doi:10.1016/j.ympev.2005.04.026.
  8. a b c d e f g h i Dankwart Seidel: Blumen am Mittelmeer. Treffsicher bestimmen mit dem 3er-Check. BLV, München 2002, ISBN 3-405-16294-7, S. 29–31, 142–143.
  9. Carl von Linné: Species Plantarum. Band 1, Lars Salvius, Stockholm 1753, S. 523, http://vorlage_digitalisat.test/1%3Dhttp%3A%2F%2Fwww.biodiversitylibrary.org%2Fopenurl%3Fpid%3Dtitle%3A669%26volume%3D1%26issue%3D%26spage%3D523%26date%3D1753~GB%3D~IA%3D~MDZ%3D%0A~SZ%3D~doppelseitig%3D~LT%3D~PUR%3D.
  10. Jean-Pierre Demoly: Notes taxonomiques, chorologiques et nouveautés nomenclaturales pour le genre Cistus L. élargi, incluant Halimium (Dunal) Spach (Cistaceae). In: Acta Botanica Gallica. Band 153, Nr. 3, 2006, S. 309–323.
  11. a b c d e f Peter Schönfelder, Ingrid Schönfelder: Die neue Kosmos Mittelmeerflora. Über 1600 Arten und 1600 Fotos (= KosmosNaturführer). Franckh-Kosmos, Stuttgart 2008, ISBN 978-3-440-10742-3.
  12. a b c d e f g h i j k l m n o p Werner Greuter, Hervé-Maurice Burdet, Gilbert Long (Hrsg.): Med-Checklist. A critical inventory of vascular plants of the circum-mediterranean countries. Vol. 1: Pteridophyta (ed. 2), Gymnospermae, Dicotyledones (Acanthaceae – Cneoraceae). Conservatoire et Jardin Botanique, Genève 1984, ISBN 2-8277-0151-0, S. 315–317 (online). (Verbreitungsangaben).
  13. Jean-Pierre Demoly: Une nouvelle espèce et une nouvelle sous-espèce du genre Cistus L. (Cistaceae) endémique de El Hierro (Îles Canaries). In: Biocosme Mésogéen. Band 22, Nr. 3, 2005, S. 117–120.
  14. a b c d e f g h i j M. Arechavaleta, S. Rodríguez, N. Zurita, A. García (Hrsg.): Lista de especies silvestres de Canarias. Hongos, plantas y animales terrestres. 2009. Gobierno de Canarias 2010, ISBN 978-84-89729-21-6, S. 142–143, PDF-Datei; 12,5 MB (Verbreitungsangaben).
  15. a b c d e f Peter Schönfelder, Ingrid Schönfelder: Die Kosmos-Kanarenflora. Über 1000 Arten und 60 tropische Ziergehölze (= Kosmos Naturführer). 3. Auflage. Franckh-Kosmos, Stuttgart 2012, ISBN 978-3-440-12607-3.
  16. Angel Bañares Baudet, Eduardo Carqué Álamo, Manuel V. Marrero Gómez: Cistus chinamadensis Bañares Baudet & Romero Manrique. In: Esperanza Beltrán Tejera, Wolfredo Wildpret de la Torre, M.ª Catalina León Arencibia, Antonio García Gallo, Javier Reyes Hernández (Hrsg.): Libro Rojo de la Flora Canaria contenida en la Directiva-Hábitats Europea. Ministerio de Medio Ambiente. Organismo Autónomo Parques Nacionales, La Laguna de Tenerife 1999. S. 81–87. Biblioteca Digital
  17. a b c d e f g h i j k l m n E. von Raab-Straube (2017+): Cistaceae. Datenblatt Cistus. In: Euro+Med Plantbase – the information resource for Euro-Mediterranean plant diversity. Karl Hiller, Matthias F. Melzig et al.: Die große Enzyklopädie der Arzneipflanzen und Drogen : in zwei Bänden [zusammen in einem Buch]. 898 Seiten. Hrsg.: Area Verlag. Area, Erftstadt 2007, ISBN 978-3-89996-508-7.
  18. a b Andreas Bärtels: Farbatlas Mediterrane Pflanzen. Eugen Ulmer, Stuttgart (Hohenheim) 1997, ISBN 3-8001-3488-8.
  19. a b c d e Thomas Meyer, Michael Hassler: Cistus. In: Mittelmeerflora.
  20. Águedo Marrero Rodríguez, Rafael Almeida, Carlos Ríos: Cistus grancanariae sp. nov. (Cistaceae), una nueva especie para Gran Canaria (Islas Canarias). In: Botanica Macaronesica. Band 27, 2008, S. 73–88, (online).
  21. Jean-Pierre Demoly: Une nouvelle espèce du genre Cistus L. (Cistaceae) endémique de i'île de Grande Canarie (Espagne). In: Acta Botanica Gallica. Band 151, Nr. 2, 2004, S. 231–232.
  22. siehe unten: G.Eberle, 1965
  23. Rivas Mart., Martin Osorio & Wildpret in Itinera Geobot. 18(2): 482.2011
  24. a b Jean-Pierre Demoly, Manuel V. Marrero, Ángel Bañares Baudet: Contribution à la connaissance des cistes de la section Macrostylia Willk. (Cistus L., Cistaceae). In: Journal de Botanique de la Société Botanique de France. Band 36, 2006, S. 13–38.
  25. Michael Hassler: World Plants. A complete, synonymic checklist of the Higher Plants of the World. Cistus
  26. a b c Ornella Comandini, Contu Marco, Andrea C Rinaldi: An overview of Cistus ectomycorrhizal fungi. In: Mycorrhiza. Band 16, Nr. 6, 2006, S. 381–395, doi:10.1007/s00572-006-0047-8 (researchgate.net).
  27. Beatriz Águeda, Javier Parladé, Ana María de Miguel & Fernando Martínez-Peña: Characterization and identification of field ectomycorrhizae of Boletus edulis and Cistus ladanifer In: Mycologia. Band 98, Nr. 1, 2006, S. 23–30. doi:10.1080/15572536.2006.11832709.
  28. bspw.: "Cistus PLUS Infektblocker" (Hersteller bzw. Marke: Alsiroyal mit dem Packungshinweis "C E Medizinprodukt")
  29. Zistrose - Prävention durch Nahrungsergänzungsmittel - das suggeriert manch Anbieter von Zistrosen-Produktena. In: Klartext Nahrungsergänzung. Verbraucherzentrale, 1. März 2021, abgerufen am 28. Februar 2022.
  30. Mythological Associations of the Rose of Sharon auf Paghat.com
  31. Brockhaus. Die Enzyklopädie in 24 Bänden (1996-1999). 20. Auflage. Bibliographisches Institut & F.A: Brockhaus AG, Mannheim 1996, ISBN 3-7653-3100-7.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Zistrosen: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE

Die Zistrosen (Cistus) bilden eine Pflanzengattung in der Familie der Zistrosengewächse (Cistaceae). Sie haben eine Bedeutung als Nutzpflanzen, als Heilpflanzen und als Zierpflanzen. Als Typusart gilt die rosa-pink blühende, westmediterrane Krause Zistrose (Cistus crispus L.), die von Linné 1753 erstmals beschrieben und veröffentlicht wurde.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Muchju ( Corsican )

provided by wikipedia emerging languages

U Muchju (Cistus L., 1753) hè un ghjenaru di arbusti minori sempriverdi appartinenti à a famidda di i Cistaceae.

U muchju ha fiori vistosi, à simmitria raghjata, cù un caliciu parsistenti à 3-5 sipali, a 5 petali bianchi o rosulini, andruceu cù numarosi stami pocu sviluppati in lungura, ovariu cumpostu da 3-5 carpiddi è da unu stilu semplici.

U fruttu hè una capsula à 5 valvi cuntinenti più semi.

Hè una spezia tipica di a machja maditarrania ma a prisenza di certi specii, in particulari u Cistus monspeliensis, in assuciazioni fluristichi guasgi puri, hè signu di digradazioni di a machja maditarrania è rapprisenta una pussibilità di invuluzioni versu a gariga o a pratiria.

In Corsica

U muchju hè moltu cumunu in Corsica? Hè mintuvatu à spissu in a tupunimia. Par asempiu: Muchjetu, Muchjalba, Muchju biancu.

Citazioni

Accadi chì u muchju fussi citatu in a cultura corsa. Par asempiu:

  • in a sprissioni: Soldi à muchju ! chì voli dì: soldi à buzzefara.

Rifarenzi

Da vida dinò

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori è editori di Wikipedia

Muchju: Brief Summary ( Corsican )

provided by wikipedia emerging languages

U Muchju (Cistus L., 1753) hè un ghjenaru di arbusti minori sempriverdi appartinenti à a famidda di i Cistaceae.

U muchju ha fiori vistosi, à simmitria raghjata, cù un caliciu parsistenti à 3-5 sipali, a 5 petali bianchi o rosulini, andruceu cù numarosi stami pocu sviluppati in lungura, ovariu cumpostu da 3-5 carpiddi è da unu stilu semplici.

U fruttu hè una capsula à 5 valvi cuntinenti più semi.

Hè una spezia tipica di a machja maditarrania ma a prisenza di certi specii, in particulari u Cistus monspeliensis, in assuciazioni fluristichi guasgi puri, hè signu di digradazioni di a machja maditarrania è rapprisenta una pussibilità di invuluzioni versu a gariga o a pratiria.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori è editori di Wikipedia

Tafuzzalt ( Kabyle )

provided by wikipedia emerging languages

Tafuzzalt (Assaɣ usnan: Cistus) d tawsit tamɣawt yeṭṭafaren tawacult Tafuzzlant deg tfesna n tmejjirin, Deg tewsit-a llan-t 55 n telmas ittwadagen (ittuqeblen) d 158 n telmas urad (werɛad) ur ttwadagent

Idgan n wemɣay

Tafuzzalt d imɣi yettilin deg wemda n ilel agrakal aladɣa deg idurar

Tilmas

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors

Tafuzzalt: Brief Summary ( Kabyle )

provided by wikipedia emerging languages

Tafuzzalt (Assaɣ usnan: Cistus) d tawsit tamɣawt yeṭṭafaren tawacult Tafuzzlant deg tfesna n tmejjirin, Deg tewsit-a llan-t 55 n telmas ittwadagen (ittuqeblen) d 158 n telmas urad (werɛad) ur ttwadagent

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors

Mudeju ( Sardinian )

provided by wikipedia emerging_languages

Mudeju (Cistus) de sa Famiilia Cistaceae. Arbustu e mata sempre irde, propriu de sa mata Mediterranea. Faghede fiores minoreddos biancos. S'in d' agattada meda in Sardigna, in terrinos aridos e poberos.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors

Cistus

provided by wikipedia EN

Cistus (from the Greek kistos) is a genus of flowering plants in the rockrose family Cistaceae, containing about 20 species (Ellul et al. 2002). They are perennial shrubs found on dry or rocky soils throughout the Mediterranean region, from Morocco and Portugal through to the Middle East, and also on the Canary Islands.

Cistus, with its many hybrids and cultivars, is commonly encountered as a garden flower.

The common name rockrose (rock rose in the UK) is applied to the species, a name also shared by the related genera Halimium, Helianthemum and Tuberaria, all in the family Cistaceae. The common name gum cistus is applied to resin-bearing species, especially C. ladanifer.

Description

Evergreen leaves of a Cistus species (Cistus monspeliensis)

The leaves are evergreen, opposite, simple, usually slightly rough-surfaced, 2–8 cm long. In a few species (notably C. ladanifer), the leaves are coated with a highly aromatic resin called labdanum.

They have showy 5-petaled flowers ranging from white to purple and dark pink, in a few species with a conspicuous dark red spot at the base of each petal.

Taxonomy

Phylogeny

Cistus and Halimium form a cohesive and the most derived clade within Cistaceae.[1] Molecular phylogenetic analyses conducted between 2005 and 2011 confirm that Cistus species divide into two well-defined clades, neither of which was fully resolved internally. The first clade consists of those with purple and pink flowers (the "purple pink clade" or PPC). The second clade consists of those with white flowers or, in the case of Cistus parviflorus, pale pink flowers (the "white or whitish pink clade" or WWPC).[1][2][3][4] Although the flower colour of C. parviflorus is anomalous, it has very short styles, otherwise characteristic of WWPC species. A hybrid origin has been suggested.[2] A simplified cladogram is shown below:[5]

Species-level cladogram of Cistus species.

Halimium spp.

PPC

Cistus crispus

Cistus asper

Cistus chinamadensis

Cistus horrens

Cistus ocreatus

Cistus osbeckiifolius

Cistus palmensis

Cistus symphytifolius

Cistus heterophyllus

Cistus albidus

Cistus creticus

Halimium spp.

WWPC

Cistus clusii

Cistus munbyi

Cistus inflatus

Cistus ladanifer

Cistus laurifolius

Cistus libanotis

Cistus monspeliensis

Cistus parviflorus

Cistus populifolius

Cistus pouzolzii

Cistus salviifolius

Cistus sintenisii

Purple
Pink
Clade
White
Whitish Pink
Clade
Species-level cladogram of Cistus species, based on plastid and nuclear DNA sequences.[2][1][3][4]

Within the purple pink clade (PPC), C. crispus is consistently the first diverging species. C. albidus, C. creticus and C. heterophyllus form a well supported clade. Seven species endemic to the Canary Islands form a polytomy, resolved differently in different analyses, in which subtaxa of some species do not always cluster together. Within the white and whitish pink clade (WWPC), there is weak support for a clade consisting of C. clusii and C. munbyi; the other species either formed part of a polytomy or resolved differently in different analyses. Halimium and Cistus were regularly shown to be paraphyletic with respect to one another.[4]

Species

The following species are recognised in the genus Cistus:[6][4]

Gallery

Hybrids

In addition a large number of hybrids have been recorded, including:[6][7]

Ecology

They are thermophilous plants, which require open, sunny places. This plant genus is peculiar in that it has developed a range of specific adaptations to resist summer drought and frequent disturbance events, such as fire and grazing. In addition, it can form both ectomycorrhizas and arbuscular mycorrhizas. More than 200 ectomycorrhiza-forming fungal species belonging to 40 genera have been reported so far to be associated with Cistus.[17] As with many other Cistaceae, the species of Cistus have the ability to form mycorrhizal associations with truffles (Tuber) and are thus able to thrive on poor sandy soils or rocks. Cistus ladanifer has been found to have mycorrhizal associations with Boletus edulis, Boletus rhodoxanthus, and Laccaria laccata.[18]

Cistus are the only host of Cytinus hypocistis, a small parasitic plant that lives on the roots and is noticeable only for a short period of time when in flower. The presence of the parasite does not seem to harm the host population.

Cistus species are used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species including Coleophora confluella and Coleophora helianthemella, the latter recorded on Cistus monspeliensis.

Various Cistus species are known to emit volatile oils, rendering the plants flammable.

Cultivation

Cistuses are suitable for sunny gardens with a nearly frost-free Mediterranean climate. The hardiest of the species is C. laurifolius, which survived the hard frost at Royal Botanical Gardens at Kew in 1895 that eliminated all the cistuses save this and two white-flowered natural hybrids, C. × corbariensis, already grown by John Tradescant the Elder, and C. × loretii, a 19th-century introduction.[19]

Cultivars

Cultivars (those marked agm have gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit) include:

  • C. × aguilarii 'Maculatus' agm[20]
  • C. × argenteus 'Peggy Sammons'[21] - pink flowers, grey-green leaves[22]
  • C. × bornetianus ‘Jester’ agm[23]
  • C. × cyprius agm[24]
  • C. × cyprius var. ellipticus 'Elma' agm[25]
  • C. × dansereaui 'Decumbens' agm[26]
  • C. × dansereaui 'Jenkyn Place' agm[27]
  • C. × florentinus - white flowers
  • C. ’Gordon Cooper’ agm[28]
  • C. × hybridus - pink buds, white flowers
  • C. × laxus ‘Snow White’ agm[29]
  • C. × lenis 'Grayswood Pink' agm[30]
  • C. × obtusifolius ‘Thrive’ agm[31]
  • 'C. 'Paladin' - large white flowers, dark green leaves
  • C. × pulverulentus 'Sunset' agm[32]
  • C. × purpureus agm[33] - pink petals with dark blotches near centre[22]
  • C. × skanbergii[34] - small pink flowers
  • C. 'Snow Fire' agm[35]
  • ×Halimiocistus 'Ingwersenii' agm[36]
  • ×Halimiocistus sahucii agm[37]

Gallery

References

  1. ^ a b c Guzmán, B. & Vargas, P. (2009). "Historical biogeography and character evolution of Cistaceae (Malvales) based on analysis of plastid rbcL and trnL-trnF sequences". Organisms Diversity & Evolution. 9 (2): 83–99. doi:10.1016/j.ode.2009.01.001.
  2. ^ a b c d e f g h i j Guzmán, B. & Vargas, P. (2005). "Systematics, character evolution, and biogeography of Cistus L. (Cistaceae) based on ITS, trnL-trnF, and matK sequences". Molecular Phylogenetics and Evolution. 37 (3): 644–660. doi:10.1016/j.ympev.2005.04.026. PMID 16055353.
  3. ^ a b Guzman, B.; Lledo, M.D. & Vargas, P. (2009). "Adaptive Radiation in Mediterranean Cistus (Cistaceae)". PLOS ONE. 4 (7): e6362. Bibcode:2009PLoSO...4.6362G. doi:10.1371/journal.pone.0006362. PMC 2719431. PMID 19668338.
  4. ^ a b c d e f Civeyrel, Laure; Leclercq, Julie; Demoly, Jean-Pierre; Agnan, Yannick; Quèbre, Nicolas; Pélissier, Céline & Otto, Thierry (2011). "Molecular systematics, character evolution, and pollen morphology of Cistus and Halimium (Cistaceae)". Plant Systematics and Evolution. 295 (1–4): 23–54. doi:10.1007/s00606-011-0458-7. S2CID 21995828.
  5. ^ Civeyrel et al. (2011). Based on fig. 4.
  6. ^ a b "Cistus L. | Plants of the World Online | Kew Science". Plants of the World Online. Retrieved 2022-07-10.
  7. ^ "Search results for Cistus". The Plant List. Retrieved 2015-02-28.
  8. ^ Cistus × aguilari Archived 2015-04-02 at the Wayback Machine in Page (n.d.)
  9. ^ Cistus × dansereaui Archived 2015-04-02 at the Wayback Machine in Page (n.d.)
  10. ^ Cistus × nigricans in Page (n.d.)
  11. ^ Cistus × pauranthus Archived 2015-04-02 at the Wayback Machine in Page (n.d.)
  12. ^ Cistus × platysepalus Archived 2015-04-02 at the Wayback Machine in Page (n.d.)
  13. ^ The Cistus & Halimium Website
  14. ^ Cistus × skanbergii Archived 2015-04-02 at the Wayback Machine in Page (n.d.)
  15. ^ Cistus × stenophyllus Archived 2015-04-02 at the Wayback Machine in Page (n.d.)
  16. ^ Cistus × verguinii Archived 2015-04-02 at the Wayback Machine in Page (n.d.)
  17. ^ Comandini, O.; Contu, M. & Rinaldi, A.C. (2006). "An overview of Cistus ectomycorrhizal fungi". Mycorrhiza. 16 (6): 381–395. doi:10.1007/s00572-006-0047-8. PMID 16896800. S2CID 195074078.
  18. ^ Águeda, B.; Parladé, J.; de Miguel, A.M. & Martínez-Peña, F. (2006). "Characterization and identification of field ectomycorrhizae of Boletus edulis and Cistus ladanifer" (PDF). Mycologia. 98 (1): 23–30. doi:10.3852/mycologia.98.1.23. hdl:10171/18758. PMID 16800301.
  19. ^ Coats, Alice M. (1992) [1964]. "Cistus". Garden Shrubs and Their Histories (1st US ed.). New York: Simon and Schuster. ISBN 978-0-671-74733-6.
  20. ^ "RHS Plant Selector - Cistus × aguilarii 'Maculatus'". Retrieved 15 April 2020.
  21. ^ "RHS Plant Selector - Cistus × argenteus 'Peggy Sammons'". Archived from the original on 14 March 2014. Retrieved 7 July 2013.
  22. ^ a b Taylor, Jane (1993). Plants for dry gardens - Beating the drought. London: Frances Lincoln Limited. p. 42. ISBN 978-0-7112-1222-0.
  23. ^ "RHS Plantfinder - Cistus × bornetianus 'Jester'". Retrieved 30 January 2018.
  24. ^ "RHS Plant Selector - Cistus × cyprius". Retrieved 15 April 2020.
  25. ^ "RHS Plant Selector - Cistus × cyprius var. ellipticus 'Elma'". Retrieved 15 April 2020.
  26. ^ "RHS Plant Selector - Cistus × dansereaui 'Decumbens'". Retrieved 15 April 2020.
  27. ^ "C. × dansereaui 'Jenkyn Place'". RHS. Retrieved 12 April 2020.
  28. ^ "RHS Plantfinder - Cistus 'Gordon Cooper'". Retrieved 30 January 2018.
  29. ^ "RHS Plantfinder - Cistus × laxus 'Snow White'". Retrieved 30 January 2018.
  30. ^ "RHS Plant Selector - Cistus × lenis 'Grayswood Pink'". Retrieved 15 April 2020.
  31. ^ "RHS Plantfinder - Cistus × obtusifolius 'Thrive'". Retrieved 2020-04-17.
  32. ^ "RHS Plant Selector - Cistus × pulverulentus 'Sunset'". Retrieved 15 April 2020.
  33. ^ "RHS Plant Selector - Cistus × purpureus". Retrieved 15 April 2020.
  34. ^ "RHS Plant Selector - Cistus × skanbergii". Archived from the original on 24 December 2012. Retrieved 7 July 2013.
  35. ^ "RHS Plant Selector - Cistus 'Snow Fire'". Retrieved 15 April 2020.
  36. ^ Halimiocistus 'Ingwersenii'". RHS. Retrieved 12 April 2020.
  37. ^ Halimiocistus sahucii". RHS. Retrieved 12 April 2020.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Cistus: Brief Summary

provided by wikipedia EN

Cistus (from the Greek kistos) is a genus of flowering plants in the rockrose family Cistaceae, containing about 20 species (Ellul et al. 2002). They are perennial shrubs found on dry or rocky soils throughout the Mediterranean region, from Morocco and Portugal through to the Middle East, and also on the Canary Islands.

Cistus, with its many hybrids and cultivars, is commonly encountered as a garden flower.

The common name rockrose (rock rose in the UK) is applied to the species, a name also shared by the related genera Halimium, Helianthemum and Tuberaria, all in the family Cistaceae. The common name gum cistus is applied to resin-bearing species, especially C. ladanifer.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Cisto ( Esperanto )

provided by wikipedia EO

Cisto estas grupa nomo de diversaj palearktisaj plantoj, preskaŭ ĉiam de la genro Cistus, kvankam ankaŭ kelkaj de la genro Halimium. Ili formas gravegan parton (se ne ekskluziva) de la mediteranea arbustaro kaj kelkaj estas pioniraj specioj en la rehavado de degenerigitaj grundoj, ĉefe post forstaj incendioj. Fakte ties disvastiĝon helpas tiuj incendioj; ili estas specioj pirofitaj kies semoj malfermiĝas kaj ĝermas tuje se helpitaj de fajro.

Priskribo

Ili estas ĉiam plantoj daŭrfoliaj, arbustecaj, pli malpli lignecaj, kiuj formas parton de la mediteranea subarbaro, aŭ anstataŭas ĝin dum epoko de degenerigo de tiu; ĉiukaze ili ofte formas kompaktajn arbustarojn kiuj kaŝas entute la teritorion kie ili loĝas, formante densan arbustejon. Ili kreskiĝas ĉiam el acidaj grundoj (granitaj, ardezaj) sed preskaŭ neniam kalkaj. La floros estas regulaj, hermafroditaj kaj kun kvin grandaj petaloj foje ĉifitaj kiuj falas facile el la floro. Ties multnombraj stamenoj produktas grandan kvanton da poleno, kiu allogas multajn insektojn, kiel la abeloj kiuj produktas mielon de cisto. Ties fruktoj estas kapsuloj formitaj de 5 aŭ 10 karpelaj folioj, kiuj malfermiĝas post matureco en 5 aŭ 10 ujoj kun multnombraj semoj. La ligno de Cistus ladanifer, ĉar estas tre dura uzeblas, aŭ nune uzeblis, en la produktado de etaj iloj aŭ ileroj suferontaj gravan gratadon, kaj ankaŭ kiel eksterordinara ligno bonodora; krome eblas elpreni esencojn por parfumfarado.

Specioj

 src=
C. ladanifer
  • Cistus ladanifer, Ladana cisto, cisto, komuna cisto aŭ glucisto. Ĝi estas arbusto de ĝis 2,5 m de alto, kies folioj, longecaj kaj mallarĝaj estas abunde impregnataj de glueca substanco, la ladano, tre bonodora rezino, kiu donas al ili brilan aspekton kaj kiu algluiĝas facilege al la manoj aŭ vestaĵoj. Ties floroj estas tre grandaj (10 cm) kaj kun kvin blankaj petaloj kiuj, en la vario maculatus, prezentas purpuran makulon en la bazo. Tiu ĉi estas la plej ofta specio en la okcidenta mediteranea regiono, kie ties areo koincidas ĝenerale kun tiu de la anzino. Pli alte, kiam la anzino estas anstataŭata de la pirenea kverko (Quercus pyrenaica), la komuna cisto estas anstataŭata de alia cisto tre simila, la C. laurifolius L.
  • Cistus laurifolius L., montalaŭrofolia cisto. Arbusto pli malgranda ol la antaŭe menciita, loĝas pli alte kaj diferenciĝas el tiu pro sia malgrando, pro pli larĝaj folioj kaj ondaj kiel tiuj de la laŭro, kaj de tie la specifa nomo, kaj malpli gluecaj aŭ bonodoraj; krome ties floroj estas pli malgrandaj kaj havas en siaj blankaj petaloj flavan makuleton.
  • Cistus populifolius L., maskla cisto. Samgranda kiom la C. laurifolius, loĝas en la samaj lokoj kie C. ladanifer okupante la plej ombraj partoj kaj plej freŝaj. Ties folioj estas simplaj, kontraŭaj, tre peciolaj, mallarĝaj en la pinto kaj korformaj en la bazo, similaj al tiuj de la poploj ( Populus spp. ), kaj de tie la specifa nomo. La floroj naskiĝas laŭ longaj pedunkloj korimboformaj kaj estas blankaj kaj tre belaj kaj pro tio ili ofte estas kultivataj kiel ornamaĵoj.
 src=
C. salvifolius
  • Cistus salvifolius L., maŭra cisto. Ĝi estas arbusto kiu ne superas unu metron de alto kaj estas el la plej oftaj en la mediteraneaj arbustejoj, kvankam rare estas la plej ofta specio en la arbustejo. Ties folioj estas malgrandaj, kovritaj de mallongaj haretoj kaj kun retoforma nervaro, kio faras ĝin simila al tiuj de la salvio, kaj de tie la specifa nomo. Ĝi estas uzata kiel adstringilo en Maroko kaj en Grekio kiel surogato de teo.
 src=
C. monspeliensis
  • Cistus monspeliensis L., nigra cisto. Ĝi estas ankaŭ malgranda arbusteto de ĉirkaŭ 80 cm, kiu loĝas en malriĉaj grundoj kaj sub plena sunlumo kaj kiu ne eltenas froston. Protio ties teritorio limiĝas en la malaltaj kaj varmaj zonoj de la mediteranea regiono kaj ĝis la Kanarioj (inkludante Montpelieron, en la sudo de Francio, kaj de tie la specifa nomo).
 src=
C. albidus
  • Cistus albidus L., blanka cisto. Arbusto de inter 50 kaj 100 cm de alto, ne tre branĉeca, kun blankecaj folioj, sen peciolo, kontraŭaj kaj kun tri tre markitaj nervoj. Male al tio indikita de la specifa nomo, blanka en la latina, tiu ĉi estas unu el la malmultaj specioj de cisto kiu ne havas blankajn florojn, sed rozkolorajn, de 5 cm de diametro kaj solecaj aŭ en grupoj de tri aŭ kvar, en la fino de la branĉetoj. Ĝi kreskiĝas en ĉiu ajn tipo de grundo en sia areo de disvastiĝo (mediteranea), kvankam ĝi preferas kalkoriĉajn, kaj ĝi estas uzata ankaŭ en ĝardenado.

Ekzistas aliaj specioj de cistoj kun petaloj rozkoloraj, kiel Cistus crispus L. kun frizecaj folioj, Cistus incanus L. de la insulo de MajorkoCistus heterophyllus Desf. de Cartagena (Murcio) en la Peña del Águila.

Vidu ankaŭ

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Cisto: Brief Summary ( Esperanto )

provided by wikipedia EO

Cisto estas grupa nomo de diversaj palearktisaj plantoj, preskaŭ ĉiam de la genro Cistus, kvankam ankaŭ kelkaj de la genro Halimium. Ili formas gravegan parton (se ne ekskluziva) de la mediteranea arbustaro kaj kelkaj estas pioniraj specioj en la rehavado de degenerigitaj grundoj, ĉefe post forstaj incendioj. Fakte ties disvastiĝon helpas tiuj incendioj; ili estas specioj pirofitaj kies semoj malfermiĝas kaj ĝermas tuje se helpitaj de fajro.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Cistus ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Cistus es un género de plantas angiospermas de la familia de las cistáceas, conocidas como jaras,[1]jaguarzos o estepas. Suelen formar parte, a veces importante, de las garrigas mediterráneas, y algunas especies se comportan como pioneras en la recuperación de suelos degradados. Son pirófilas, su germinación se ve favorecida por el fuego, y los incendios recurrentes ayudan a su permanencia al eliminar la competencia de otras plantas que acabarían por desplazarlas de los biotopos. Algunas especies, como Cistus ladanifer o Cistus laurifolius son resinosas, lo que favorece que ardan aunque estén verdes.

Descripción básica

Son siempre plantas perennifolias, arbustivas, leñosas. Las flores son regulares, hermafroditas y con cinco grandes pétalos a menudo arrugados que caen fácilmente de la flor. Sus numerosos estambres producen gran cantidad de polen, que atrae a muchos insectos, como las abejas que producen miel de jara. Sus frutos son cápsulas formadas por 5 o 10 carpelos, que se abren a la madurez en 5 o 10 cavidades con numerosas semillas. La madera de Cistus ladanifer, por ser durísima se usa en la fabricación de pequeñas herramientas o piezas que vayan a sufrir gran rozamiento, y es también excelente como leña.

Hábitat

Forman parte de las garrigas y del sotobosque de bosques naturalmente claros, como los alcornocales, bajo clima mediterráneo o submediterráneo. Es habitual encontrarlas en las etapas de degradación de otras comunidades más densas, como los bosques climácicos de encina o robles xerófitos o la maquia. Pueden formar masas compactas que cubren totalmente el terreno, formando un matorral espeso. La mayoría de las especies son calcífugas estrictas que crecen siempre sobre suelos formados a partir de rocas ácidas, como granitos, cuarcitas o pizarras. Unas pocas especies son indiferentes al sustrato y pueden crecer también sobre rocas calcáreas

Especies

 src=
Cistus albidus.
  • Cistus albidus L., estepa o jara blanca. Mata de entre 50 y 100 cm de altura, no muy ramosa, con hojas de color blanquecino, muy tomentosas, sin peciolo, opuestas y con tres nervios muy marcados. Contrariamente a lo que indica su nombre, ésta es una de las pocas especies de jaras que no tienen flores blancas, sino rosadas, de 5 cm de diámetro y solitarias o en grupos de tres o cuatro, en la terminación de las ramillas. Se da en cualquier tipo de suelo en su área de distribución (mediterráneo), aunque prefiere los ricos en cal. Se usa con frecuencia en jardinería.
  • Cistus clusii Dunal, romerina o romero macho. Arbusto de hasta 1 m de altura cuyas hojas se asemejan a las del romero, del que se diferencia por ejemplo, en el olor que tanto caracteriza al romero. Posee flores pequeñas, con cinco pétalos blancos y un posterior fruto en cápsula.
 src=
Cistus ladanifer.
  • Cistus ladanifer L., jara pringosa. Es un arbusto de hasta 2,5 m de altura, cuyas hojas, alargadas y estrechas están abundantemente impregnadas de una sustancia pegajosa, el ládano, resina fuertemente olorosa, que les da un aspecto brillante y se adhiere fácilmente a las manos y ropa. Sus flores son muy grandes (10 cm) y con cinco pétalos blancos que, en la variedad maculatus, presentan una mancha púrpura en la base. Es la especie más frecuente en la región mediterránea occidental, donde su área coincide en líneas generales con la de la encina. Al aumentar la altura, cuando la encina es sustituida por el rebollo, la jara común es desplazada por otra muy parecida, el C. laurifolius L.
  • Cistus laurifolius L., jara o estepa de montaña. Arbusto más pequeño que el anterior, vive a mayor altitud y se distingue de él, aparte de por su tamaño, por las hojas más anchas y onduladas como las del laurel y menos pringosas y olorosas, además sus flores son más pequeñas y tienen en sus pétalos blancos una mancha amarilla.
  • Cistus monspeliensis L., jaguarzo o estepa negra. Es también una pequeña mata de unos 80 cm, que vive en suelos pobres y a pleno sol y que no aguanta las heladas, por lo que su área de distribución se limita a las zonas bajas y cálidas de la región mediterránea y hasta las islas Canarias (incluido Montpellier, en el sur de Francia, de ahí su nombre).
 src=
Cistus populifolius.
  • Cistus populifolius L., jara cervuna o jara macho. Del mismo tamaño que C. laurifolius, habita en los mismos lugares que C. ladanifer ocupando los lugares más umbríos (por ser especie menos heliófila) y más frescos. Sus hojas son simples, opuestas, largamente pecioladas, estrechadas en la punta y acorazonadas en la base, de manera que se pueden asemejar a las del álamo (Pópulus spp.). Las flores nacen en largos pedúnculos en forma de corimbos y son blancas y muy vistosas por lo que, a veces se cultiva esta planta como ornamental.
  • Cistus salviifolius L., jaguarzo morisco. Es una mata que no sobrepasa el metro de altura y es de las más frecuentes en los matorrales mediterráneos, aunque rara vez se hace dominante. Sus hojas son pequeñas, cubiertas de cortos pelillos y con nerviación reticulada, lo que las asemeja a las de la salvia, y se han usado como astringentes en Marruecos y en Grecia como sucedáneo del té.
Existen otras especies de jaras con los pétalos de color rosa, como Cistus crispus L. con hojas rizadas, Cistus x incanus L. (=Cistus albidus x Cistus crispus) de la isla de Mallorca o Cistus heterophyllus Desf. de Cartagena (Murcia) en la Peña del Águila.

Listado de otras especies

Referencias

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Cistus: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Cistus es un género de plantas angiospermas de la familia de las cistáceas, conocidas como jaras,​ jaguarzos o estepas. Suelen formar parte, a veces importante, de las garrigas mediterráneas, y algunas especies se comportan como pioneras en la recuperación de suelos degradados. Son pirófilas, su germinación se ve favorecida por el fuego, y los incendios recurrentes ayudan a su permanencia al eliminar la competencia de otras plantas que acabarían por desplazarlas de los biotopos. Algunas especies, como Cistus ladanifer o Cistus laurifolius son resinosas, lo que favorece que ardan aunque estén verdes.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Estrepa ( Basque )

provided by wikipedia EU
(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Estrepa: Brief Summary ( Basque )

provided by wikipedia EU

Estrepa, txara edo txaraka (Cistus) Cistaceae familiako landare loredunen generoa da, 20 espezie inguru dituena.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Kistukset ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Kistukset (Cistus) on päivännoutokasvien suku, jossa on noin 20 lajia ikivihreitä varpuja. Niitä esiintyy luonnossa kuivilla ja kallioisilla paikoilla Etelä-Euroopassa, Pohjois-Afrikassa, Turkissa ja Kanariansaarilla. Kistuksilla on näyttävät, lautasmaiset, usein viisiterälehtiset ja moniväriset kukat. Yksi kukka kukkii vain päivän ajan. Monia kistuslajeja sekä suurta määrää risteymiä ja lajikkeita viljellään koristekasveina siellä, missä kistukset ovat talvenkestäviä.[1] Kistuksia voidaan käyttää myös huonekasveina.[2]

Lajeja

Lähteet

  1. Brickell, Christopher & Cathey, H. Marc (editors): A to Z Encyclopedia of Garden Plants (The American Horticultural Society). DK Publishing 2004. ISBN 0-7566-0616-0
  2. a b c Räty, Ella (toim.): Viljelykasvien nimistö. Puutarhaliiton julkaisuja nro 363. Helsinki 2012. ISBN 978-951-8942-92-7

Aiheesta muualla

Tämä kasveihin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Kistukset: Brief Summary ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Kistukset (Cistus) on päivännoutokasvien suku, jossa on noin 20 lajia ikivihreitä varpuja. Niitä esiintyy luonnossa kuivilla ja kallioisilla paikoilla Etelä-Euroopassa, Pohjois-Afrikassa, Turkissa ja Kanariansaarilla. Kistuksilla on näyttävät, lautasmaiset, usein viisiterälehtiset ja moniväriset kukat. Yksi kukka kukkii vain päivän ajan. Monia kistuslajeja sekä suurta määrää risteymiä ja lajikkeita viljellään koristekasveina siellä, missä kistukset ovat talvenkestäviä. Kistuksia voidaan käyttää myös huonekasveina.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Ciste ( French )

provided by wikipedia FR

Cistus

Les cistes Écouter ou cystes[1] sont des arbrisseaux dicotylédones du genre Cistus et de la famille des Cistacées poussant le plus souvent sur le pourtour méditerranéen. Ils adorent en effet les sols secs (généralement siliceux mais aussi calcaires) et ensoleillés. De plus ils sont pyrophytes, ayant la particularité de se régénérer facilement et même de se multiplier après les incendies. Autant dire que les maquis ou les garrigues méditerranéens, si souvent touchés par les feux de forêts, sont tapissés de cistaies qui fleurissent entre le printemps et l'été (avril-juin).

Classés traditionnellement dans l'ordre des Violales, les cistes appartiennent aujourd'hui à celui des Malvales.

Étymologie

Le nom cistus a été donné à ces plantes par Joseph Pitton de Tournefort. Il est assez proche des formes utilisées dans l'Antiquité grecque et latine (en grec ancien, κίσθος, et en latin, cisthos chez Pline). « Ciste » est la francisation du grec kistos, « boîte, capsule » qui évoque la forme du fruit[2].

Caractéristiques générales

Les arbrisseaux ont une hauteur allant de 30 cm à 1 m. Les racines sont peu développées, superficielles. Les feuilles sont persistantes ; souvent velues, parfois gluantes, elles sont simples, elliptiques (ou ovales) ou linéaires. Les fleurs comportent cinq pétales, le nombre de sépales étant de trois ou cinq. Les fruits se présentent sous forme de capsules qui produisent de nombreuses petites graines disséminées par le vent (anémochorie) ou les animaux (zoochorie) dont la germination, provoquée par des températures estivales élevées et lorsqu'il y a une faible présence de concurrents, favorise la colonisation de milieux secs (garrigues, zones bouleversées par des débroussaillements ou d'anciens champs cultivés abandonnés)[3].

Les cistes sont également pyrophytes : leur germination favorisée par le feu, leur permet de coloniser des zones incendiées lorsque l'intervalle entre les incendies ne dépasse pas trois ans (des feux plus fréquents empêchent la régénération et éliminent ces végétaux des écosystèmes méditerranéens)[4].

Liste des espèces

On peut classer les espèces de cistes en deux catégories : ceux qui ont des fleurs roses à violettes (parfois rouges), ceux qui ont des fleurs blanches. Le pistil et les étamines sont en revanche jaune-orangé.

Cistes à fleurs roses

Cistes à fleurs blanches

  • Cistus monspeliensis, ciste de Montpellier. L'un des cistes les plus fréquents, à feuilles linéaires collantes, sans pétiole net. Les fleurs sont blanches, petites, parfois colorées de jaune à leur base.
  • Cistus ladanifer, ciste à gomme. Assez semblable au ciste de Montpellier, il s'en distingue par des taches rouges à la base des pétales, par son calice à trois sépales et par sa taille plus grande. Ses feuilles produisent une gomme (le labdanum ou ladanum) utilisée notamment en parfumerie. On le rencontre surtout en Espagne où il est appelé "jara". Il est présent en France, par exemple dans les Maures et l'Estérel.
  • Cistus laurifolius, ciste à feuilles de laurier. Feuilles nettement pétiolées, assez semblables à celles du laurier. Calice à trois sépales.
  • Cistus populifolius, ciste à feuilles de peuplier. Là encore les feuilles sont pétiolées, en forme de cœur à leur base.
  • Cistus salviifolius, ciste à feuilles de sauge. L'une des rares espèces qui ne soient pas exclusivement méditerranéennes (on le rencontre jusqu'au Massif Central et dans l'ouest de la France). Les fleurs, blanches au début, deviennent jaunes par dessiccation.
  • Cistus clusii
  • Cistus munbyi, ciste de Munby
  • Cistus libanotis
  • Cistus sintenisii. ciste de Sintensis
  • Cistus inflatus, synonyme Cistus hirsutus, Cistus psilosepalus. Pousse en Espagne et en Bretagne (Finistère).
  • Cistus pouzolzii, ciste de Pouzolz. Espèce endémique des Cévennes ; les fleurs s'ouvrent le matin et les pétales tombent presque aussitôt.
  • Cistus grancanariae

Des Cistes hybrides

    • Cistus ×aguilari Pau (= Cistus ladanifer × Cistus populifolius)
    • Cistus ×akamantis Demoly (= Cistus monspeliensis × Cistus parviflorus × Cistus salviifolius)
    • Cistus ×argenteus Dans.. (= Cistus albidus × Cistus creticus × Cistus laurifolius)
    • Cistus ×banaresii Demoly (= Cistus palmensis × Cistus symphytifolius)
    • Cistus ×bornetianus Demoly (= Cistus albidus × Cistus laurifolius)
    • Cistus ×canescens Sweet (= Cistus albidus × Cistus creticus)
    • Cistus ×cebennensis P.Aubin & J.Prudhomme (= Cistus pouzolzii × Cistus salviifolius)
    • Cistus ×chnoodophyllus Demoly (= Cistus chinamadensis × Cistus symphyitifolius)
    • Cistus ×clausonii Font Quer & Maire (= Cistus albidus × Cistus heterophyllus)
    • Cistus ×conradiae Demoly (= Cistus creticus × Cistus monspeliensis)
    • Cistus ×crispatus Dans. (= Cistus creticus × Cistus crispus)
    • Cistus ×crumleyae Demoly (= Cistus creticus × Cistus ocreatus)
    • Cistus ×curvativus Demoly (= Cistus heterophyllus × Cistus ladanifer)
    • Cistus ×cymosus Dunal (= Cistus creticus × Cistus parviflorus)
    • Cistus ×cyprius Lam. (= Cistus ladanifer × Cistus laurifolius)
    • Cistus ×dansereaui P.Silva (= Cistus inflatus × Cistus ladanifer)
    • Cistus ×daveauanus P.Silva (= Cistus albidus × Cistus inflatus)
    • Cistus ×dubius Pourr. (= Cistus laurifolius × Cistus salviifolius)
    • Cistus ×escartianus Demoly (= Cistus creticus × Cistus heterophyllus)
    • Cistus ×fernandesiae P.Silva (= Cistus crispus × Cistus ladanifer)
    • Cistus ×florentinus Lam. (= Cistus monspeliensis × Cistus salviifolius)
    • Cistus ×gardianus Demoly (= Cistus albidus × Cistus creticus × Cistus crispus)
    • Cistus ×glaucifolius Demoly (= Cistus ocreatus × Cistus osbeckifolius)
    • Cistus ×hetieri Verg. (= Cistus ladanifer × Cistus laurifolius × Cistus monspeliensis)
    • Cistus ×heterocalyx Demoly (= Cistus libanotis × Cistus monspeliensis)
    • Cistus ×hybridus Pourr. (= Cistus populifolius × Cistus salviifolius)
    • Cistus ×incanus L. (= Cistus albidus × Cistus crispus). hybride naturel, très souvent, le nom C. incanus était utilisé en ancien temps pour C. creticus.
    • Cistus ×ingwersenii [3]E.F.Warb. (= Cistus inflatus × Cistus umbellatus)
    • Cistus ×latipes Demoly (= Cistus creticus × Cistus parviflorus × Cistus sintenisii)
    • Cistus ×laxus Aiton (= Cistus inflatus × Cistus populifolius).
    • Cistus ×ledon Lam. (= Cistus laurifolius × Cistus monspeliensis)
    • Cistus ×lenis Demoly (= Cistus parviflorus × Cistus sintenisii)
    • Cistus ×lepidocalyx Demoly (= Cistus ladanifer × Cistus libanotis)
    • Cistus ×lucasii Demoly (= Cistus chinamadensis × Cistus creticus)
    • Cistus ×matritensis Carazo & Jiménez Alb. (= Cistus clusii × Cistus ladanifer)
    • Cistus ×mesoensis Demoly (= Cistus monspeliensis × Cistus parviflorus × Cistus sintenisiiflorus)
    • Cistus ×mictocymosus Demoly (= Cistus inflatus × Cistus populifolius × Cistus salviifolius)
    • Cistus ×neyrautii Verg. (= Cistus ladanifer × Cistus monspeliensis × Cistus salviifolius)
    • Cistus ×nigricans Pourr. (= Cistus monspeliensis × Cistus populifolius)
    • Cistus ×oblongiifolius Sweet (= Cistus inflatus × Cistus laurifolius)
    • Cistus ×obtusifolius Sweet (= Cistus inflatus × Cistus salviifolius)
    • Cistus ×oxyphyllus Demoly (= Cistus ocreatus × Cistus symphyitifolius)
    • Cistus ×olivaceus Demoly (= Cistus albidus × Cistus chinamadensis × Cistus creticus × Cistus heterophyllus)
    • Cistus ×pagei Demoly (= Cistus parviflorus × Cistus laurifolius)
    • Cistus ×pauranthus Demoly (= Cistus parviflorus × Cistus salviifolius)
    • Cistus ×penarcleusensis Demoly (= Cistus chinamadensis × Cistus osbeckiifolius)
    • Cistus ×picardianus Demoly (= Cistus albidus × Cistus chinamadensis)
    • Cistus ×platysepalus Sweet (= Cistus inflatus × Cistus monspeliensis)
    • Cistus ×porphyreus Demoly (= Cistus ladanifer × Cistus parviflorus)
    • Cistus ×purpureus Lam. (= Cistus creticus × Cistus ladanifer)
    • Cistus ×ralletii Demoly (= Cistus creticus × Cistus symphytifolius)
    • Cistus ×reghaiensis Batt. (= Cistus heterophyllus × Cistus monspeliensis × Cistus salviifolius)
    • ''Cistus'' ×rodiaei Verg. (= Cistus albidus × Cistus ladanifer)
    • Cistus ×latipes Demoly (= Cistus creticus × cistus parviflorus × Cistus sintenisii)
    • Cistus ×sammonsii Demoly (= Cistus creticus × Cistus lauriifolius)
    • ''Cistus'' ×sahucii (H.J.Coste&Soulié) Janch. (= Cistus salviifolius × Cistus umbellatus)
    • Cistus ×stenophyllus Link (= Cistus ladanifer × Cistus monspeliensis)
    • Cistus ×strigosus Demoly (= Cistus chinamadensis × Cistus creticus × Cistus heterophyllus)
    • Cistus ×tephreus Demoly (= Cistus albidus × Cistus creticus × Cistus heterophyllus)
    • Cistus ×timbalii Demoly (= Cistus albidus × Cistus salviifolius)
    • Cistus ×ultraviolaceus Demoly (= Cistus crispus × Cistus heterophyllus)
    • Cistus ×verguinii Coste & Soulié (= Cistus ladanifer × Cistus salviifolius)

Utilisations

Plusieurs espèces indigènes sont cultivées comme plantes ornementales. Leurs feuilles sont utilisées comme thé aromatique (Ciste de Crète en Grèce, Ciste cotonneux et Ciste à feuilles de sauge en Algérie). Les graines écrasées du Ciste de Montpellier étaient consommées sous forme de farine en Provence tandis qu'en Catalogne, ses branches servaient à parfumer la viande et les châtaignes grillées[7]. Les feuilles séchées pouvaient servir de tabac aux bergers du Luberon[8].

Le labdanum

 src=
Cistus ladaniferus.

Le labdanum, également appelé ladanum (à ne pas confondre avec le laudanum), est une gomme produite par les feuilles et les rameaux de Cistus ladaniferus, Cistus creticus et Cistus cyprius[9]. L'essence obtenue entre dans la composition des parfums appartenant aux familles des chyprés ou des ambrés, comme note de fond (c'est un des rares végétaux à posséder des notes animales). On recueille la gomme par immersion des rameaux feuillus dans de l'eau chaude carbonatée. De cette gomme, on extrait le résinoïde labdanum à l'aide d'éthanol. Le labdanum et l'eau florale de ciste ladanifère peuvent aussi être utilisés en médecine, pour leurs propriétés stimulantes, hémostatiques, cicatrisantes et antirides[10].

Références

  1. Définitions lexicographiques et étymologiques de « cyste » dans le Trésor de la langue française informatisé, sur le site du Centre national de ressources textuelles et lexicales
  2. Jean-Claude Rameau, Dominique Mansion, Gérard Dumé, Flore forestière française: Plaines et collines, Forêt privée française, 1989, p. 407
  3. Jean-Paul Barry, « Contribution à l'étude de la végétation de la région de Nimes », Année Biologique, t. 36,‎ 1960, p. 347
  4. Jean-Claude Rameau, Dominique Mansion, G. Dumé, Flore forestière française : Région méditerranéenne, Forêt privée française, 2008, p. 17.
  5. cette espèce est confondue avec Cistus creticus. Par example la taxonomie Cistus incanus creticus n´existe pas en actuel taxonomie botanique, jusquement pour le marketing. - Cistus Incanus Creticus aus Wildsammlung direkt aus Kreta - ✿ (cistus-creticus.de)
  6. (en) « cistus incanus - Search Results - PubMed », sur PubMed (consulté le 17 janvier 2022)
  7. François Couplan, Le régal végétal. Plantes sauvages comestibles, éditions Ellebore, 2009 (lire en ligne), p. 289
  8. Roger, ... Jouve, Roger : une vie de berger entre Durance et Luberon : les mémoires de Roger Jouve, Arnoult Seveau, dl 2016 (ISBN 978-2-7466-9080-6 et 2-7466-9080-2, OCLC , lire en ligne), p44
  9. François Dorvault, L'officine, Paris, Vigot, 1995, 2089 p. (ISBN 2-7114-1190-7), p. 959
  10. Lydia Bosson, Hydrolathérapie. Guérir avec les eaux subtiles des plantes, Amyris, 2015, p. 121

Voir aussi

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Ciste: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

Cistus

Les cistes Écouter ou cystes sont des arbrisseaux dicotylédones du genre Cistus et de la famille des Cistacées poussant le plus souvent sur le pourtour méditerranéen. Ils adorent en effet les sols secs (généralement siliceux mais aussi calcaires) et ensoleillés. De plus ils sont pyrophytes, ayant la particularité de se régénérer facilement et même de se multiplier après les incendies. Autant dire que les maquis ou les garrigues méditerranéens, si souvent touchés par les feux de forêts, sont tapissés de cistaies qui fleurissent entre le printemps et l'été (avril-juin).

Classés traditionnellement dans l'ordre des Violales, les cistes appartiennent aujourd'hui à celui des Malvales.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Cistus ( Galician )

provided by wikipedia gl Galician

Cistus é o xénero botánico que abrangue as difentes especies de gamallos chamados comunmente carpaza, xara, esteba, estepa ou carrasca (non confundir cos nomes comúns das urces). Forman parte importantísima das matogueiras especialmente mediterráneas e algunhas son especies pioneiras na recuperación de solos degradados, especialmente tras os lumes. De feito o seu espallamento vese favorecido por eles; son especies pirófilas cuxas sementess abren e xermolan antes axudadas polo lume. En Galicia son comúns nas matogueiras das zonas máis secas, compartindo ecosistema con uces ou breixos, toxos e queiroas. Tamén aparecen nas formación de piñeiro bravo.

Descrición

Son sempre plantas perennifolias, arbustivas, leñosas, que forman parte do sotobosque temperado-mediterráneo, ou o substitúen en etapas de degradación deste; en calquier caso, adoitan formar masas compactas que cobren totalmente o territorio en que habitan, formando un mato mesto, combinado con uces e queiroas. As flores son regulares, hermafroditas e con cinco grandes pétalos a miúdo enrugados que caen facilmente da flor. Os seus numerosos estames producen gran cantidade de pole, que atrae a moitos insectos, como as abellas que producen o coñecido mel de carpaza. Os seus froitos son cápsulas formadas por 5 ou 10 follas carpelares, que se abren á madureza en 5 ou 10 cavidades con numerosas sementes. A madeira da estepa común Cistus ladanifer, por ser durísima úsase na fabricación de pequenas ferramentas ou pezas que poidan sufrir rozamento, e tamén coma excelente leña.

Especies

  • Cistus monspeliensis L., estepa negra. Gamallo duns 80 cm, que medra en solos pobres e asollados e que non atura as xeadas. A súa distribución limítase ás zonas baixas e cálidas da rexión mediterránea e até as illas Canarias (incluído Montpellier, no sur Francia, de aí o nome).
  • Cistus salviifolius L., carpaza moura. Mato que non supera o metro de altura e é das máis frecuentes na matogueira mediterránea, aínda que rara vez é dominante. Follas miúdas e cubertas de peliños e nerviación reticulada, o que as asemella ás da xarxa; tense usado coma adstrinxentes en Marrocos e en Grecia como sucedáneo do té.
 src=
C. albidus.
  • Cistus laurifolius L., carpaza de montaña. Arbusto máis pequeno que o anterior, medra a maior altitude e distínguese del, ademais do talle, polas follas máis largas e onduladas como as do loureiro e menos recendente e pegañento, ademais as súas flores son máis miúdas e teñen nos seus pétalos brancos unha mancha amarela.
  • Cistus albidus L., carpaza branca. Arbusto de entre 50 e 100 cm de altura, non moi ramosa, con follas de cor abrancazada, moi tomentosas, sen peciolo, opostas e con tres nervios moi marcados. É unha das poucas especies que non teñen flores brancas, senón rosadas, de 5 cm de diámetro e solitarias ou en grupos de tres ou catro, na terminación das poliña. Dáse en calquera tipo de solo na súa área de distribución (mediterráneo), aínda que prefire os ricos en cal. Adóitase usar en xardinaxe.
 src=
C. ladanifer.
  • Cistus ladanifer L., carpaza do ládano, estepa. Gamallo de até 2,5 m de altura, cuxas follas, alongadas e estreitas están abundantemente imbuídas dunha substancia pegañenta o ládano, resina fortemente fragante, que lles dá un aspecto brillante e se cola facilmente ás mans e á roupa. As súas flores son moi grandes (10 cm) e con cinco pétalos brancos que, na variedade maculatus, presentan unha mancha púrpura na base. É a especie máis frecuente na rexión mediterránea occidental, tamén en Galiza, asociándose co carballo cerquiño (Quercus pyrenaica).
 src=
C. populifolius.
  • Cistus populifolius L., carpaza macho. Do mesmo tamaño ca C. laurifolius, medra nos mesmos locais ca C. ladanifer ocupando os lugares máis umbríos (por ser especie menos heliófila) e máis frescos. As follas son simples, opostas, longamente pecioladas, estreitadas na punta e acorazonadas na base, de xeito que se asemellan ás do lamigueiro (Pópulus spp.). As flores nacen en longos pedúnculos en forma de corimbos e son brancas e moi vistosas polo que, ás veces é cultivada coma planta ornamental.
Existen outras especies de estepas cos pétalos de cor rosa, como Cistus crispus L. con follas rizadas, Cistus incanus L. da illa de Mallorca ou Cistus heterophyllus Desf..

Especies seleccionadas

Véxase tamén

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia gl Galician

Cistus: Brief Summary ( Galician )

provided by wikipedia gl Galician

Cistus é o xénero botánico que abrangue as difentes especies de gamallos chamados comunmente carpaza, xara, esteba, estepa ou carrasca (non confundir cos nomes comúns das urces). Forman parte importantísima das matogueiras especialmente mediterráneas e algunhas son especies pioneiras na recuperación de solos degradados, especialmente tras os lumes. De feito o seu espallamento vese favorecido por eles; son especies pirófilas cuxas sementess abren e xermolan antes axudadas polo lume. En Galicia son comúns nas matogueiras das zonas máis secas, compartindo ecosistema con uces ou breixos, toxos e queiroas. Tamén aparecen nas formación de piñeiro bravo.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia gl Galician

Cistus ( Italian )

provided by wikipedia IT

Cistus L., 1753 è un genere di piccoli arbusti o frutici sempreverdi appartenente alla famiglia delle Cistaceae.[1]

Descrizione

I cisti hanno fiori bellissimi vistosi, a simmetria raggiata, con calice persistente a 3-5 sepali, corolla dialipetala a 5 petali bianchi o rosei, androceo con numerosi stami poco sviluppati in lunghezza, ovario composto da 3-5 carpelli sormontato da uno stilo semplice.

Il frutto è una capsula a 5 valve contenente più semi.

È pianta mellifera, non di grande quantità, ma di ottima qualità di miele.

Distribuzione e habitat

Si tratta di specie tipiche della macchia mediterranea, dell'Oleo-ceratonion e più raramente della gariga. La presenza di alcune specie, in particolare il Cistus monspeliensis, in associazioni floristiche quasi pure, è indice di degradazione della macchia mediterranea o dell'Oleo-ceratonion e rappresenta un possibile stadio di involuzione verso la gariga o la prateria.

Tassonomia

Il genere comprende le seguenti specie:[1]

Note

  1. ^ a b (EN) Cistus, in Plants of the World Online, Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew. URL consultato il 27/1/2020.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Cistus: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

Cistus L., 1753 è un genere di piccoli arbusti o frutici sempreverdi appartenente alla famiglia delle Cistaceae.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Cistus ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

Cistus is een geslacht uit de zonneroosjesfamilie (Cistaceae). Het geslacht telt circa anderhalf dozijn soorten kleine struikjes of heesters, die van nature voorkomen in het Middellandse Zeegebied. Tot het geslacht behoren onder andere:

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Cistus: Brief Summary ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

Cistus is een geslacht uit de zonneroosjesfamilie (Cistaceae). Het geslacht telt circa anderhalf dozijn soorten kleine struikjes of heesters, die van nature voorkomen in het Middellandse Zeegebied. Tot het geslacht behoren onder andere:

Cistus albidus Cistus incanus Cistus ladanifer Cistus salviifolius
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Cistus ( Norwegian )

provided by wikipedia NO


Cistus er en slekt i solrosefamilien.

De er eviggrønne busker eller dvergbusker. Bladene er motsatte, og blomstene er store og hvite eller rosa. Fruktkapselen deler seg i fem eller ti deler. Noen av artene har en sterk duft. Cistus er en viktig del av middelhavsvegetasjonen, der de inngår i plantesamfunnene maquis og garrigue. Artene i slekta er svært motstandsdyktig mot beiting og branner. De parasittiske plantene Cytinus hypocistis og Cytinus ruber snylter ofte på Cistus.

Artsmangfoldet er størst i det vestre middelhavsområdet, men de finnes vestover til Kanariøyene og østover til Transkaukasia og Iran. Molekylærgenetiske analyser viser at Cistus og Halimium tilhører samme klade, og at artene i Halimium sannsynligvis bør flyttes til Cistus.

Kilder

  • O. Polunin og A. Huxley, norsk utgave P. Sunding (1978). Middelhavsflora. NKI-Forlaget. s. 124–126. ISBN 82-562-0490-7.
  • M. Blamey og C. Grey-Wilson (2004). Wild Flowers of the Mediterranean (2 utg.). London: A & C Black. s. 140–142. ISBN 0-7136-7015-0.
  • B. Guzmán og P. Vargas (2009). «Historical biogeography and character evolution of Cistaceae (Malvales) based on analysis of plastid rbcL and trnL-trnF sequences». Organisms Diversity & Evolution. 9 (2): 83–99. ISSN 1618-1077. doi:10.1016/j.ode.2009.01.001.
  • Flora Europaea – Cistus Besøkt 12. november 2014.
  • «Cistus». Flora Ibérica (PDF) (spansk). III. Madrid: RJB/CSIC. s. 319–337.

Eksterne lenker


license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia NO

Cistus: Brief Summary ( Norwegian )

provided by wikipedia NO


Cistus er en slekt i solrosefamilien.

De er eviggrønne busker eller dvergbusker. Bladene er motsatte, og blomstene er store og hvite eller rosa. Fruktkapselen deler seg i fem eller ti deler. Noen av artene har en sterk duft. Cistus er en viktig del av middelhavsvegetasjonen, der de inngår i plantesamfunnene maquis og garrigue. Artene i slekta er svært motstandsdyktig mot beiting og branner. De parasittiske plantene Cytinus hypocistis og Cytinus ruber snylter ofte på Cistus.

Artsmangfoldet er størst i det vestre middelhavsområdet, men de finnes vestover til Kanariøyene og østover til Transkaukasia og Iran. Molekylærgenetiske analyser viser at Cistus og Halimium tilhører samme klade, og at artene i Halimium sannsynligvis bør flyttes til Cistus.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia forfattere og redaktører
original
visit source
partner site
wikipedia NO

Czystek ( Polish )

provided by wikipedia POL
Commons Multimedia w Wikimedia Commons Wikisłownik Hasło w Wikisłowniku
 src=
czystek żywicowy (Cistus ladanifer)

Czystek (Cistus L.) – rodzaj krzewów należący do rodziny czystkowatych (posłonkowatych). Liczy ponad 50 gatunków i mieszańców (czystki łatwo tworzą mieszańce międzygatunkowe)[2]. Stanowią ważny składnik frygany i makii oraz świetlistych lasów sosnowych i dębowych[3]. Większość z nich rośnie w basenie Morza Śródziemnego i w Azji Zachodniej. W Polsce tylko w uprawie.

Morfologia

Zimozielone krzewy lub półkrzewy, zwykle o wysokości do 60-100 cm. Kwiaty spodeczkowate, o pomarszczonych płatkach korony w kolorze od białego przez różowy po purpurowy wielkości od 2,5 do 7,5 centymetra. U podstawy każdego płatka często znajduje się czerwona lub purpurowa plama. Papierowe płatki otwierają się rano, a odpadają przed zapadnięciem zmroku. W okresie kwitnienia regularnie rozwijają się nowe pąki. Rośliny tego rodzaju łatwo można pomylić z posłonkiem (Helianthemum)[3].

Systematyka

Synonim[4]

Rhodocistus Spach

Pozycja systematyczna według APweb (aktualizowany system system APG III z 2009)

Należy do rodziny czystkowatych Cistaceae, rzędu ślazowców, kladu różowych (rosids) w obrębie okrytonasiennych (Magnoliophyta)[1][4].

Pozycja w systemie Reveala (1993–1999)

Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa ukęślowe (Dilleniidae Takht. ex Reveal & Tahkt.), nadrząd Malvanae Takht., rząd czystkowce (Cistales Rchb.), podrząd Cistineae Rchb., rodzina czystkowate (Cistaceae Juss.), podrodzina Cistoideae Eaton, plemię Cisteae Rchb., rodzaj czystek (Cistus L.)[5].

Lista gatunków[2]
Mieszańce międzygatunkowe[2]

Zastosowanie

  • Niektóre gatunki mają własności lecznicze[8]
  • Dzięki ozdobnym kwiatom i długotrwałemu kwitnieniu są uprawiane jako rośliny ozdobne[3].
  • Z niektórych gatunków wytwarza się żywicę ladanum[6].
  • W kosmetologii czystek wykazuje działanie antyseptyczne, ściągające, przeciwzmarszczkowe, ujędrniające, napinające skórę, ułatwia usuwanie świeżych blizn[9].
  • W ziołolecznictwie liść czystka jest źródłem naturalnych antyutleniaczy. Przeprowadzone badania na ten temat potwierdzają zasadność wykorzystania czystka w produktach ziołowych[10].

Przypisy

  1. a b P.F. Stevens: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-02-11].
  2. a b c Cistus (ang.). The Plant List. [dostęp 24 czerwca 2015].
  3. a b c Dr D.G. Hessayon: Krzewy kwitnące. Warszawa: Muza, 1998, s. 28. ISBN 83-7079-997-3.
  4. a b United States Department of Agriculture Agricultural Research Service: Family: Malvaceae Juss. (ang.). Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-02-19].
  5. James L. Reveal System of Classification. PBIO 250 Lecture Notes: Plant Taxonomy. Department of Plant Biology, University of Maryland, 1999. Systematyka rodzaju Cistus według Reveala
  6. a b c Zofia Włodarczyk: Rośliny biblijne. Leksykon. Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera PAN, 2011. ISBN 978-83-89648-98-3.
  7. Ludmiła (red.) Karpowiczowa: Słownik nazw roślin obcego pochodzenia łacińsko-polski i polsko-łaciński. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 1973.
  8. Dr H. Różański. Rozmyślania nad czystkiem. [dostęp 2014-11-25].
  9. Marcin Molski: Nowoczesna Kosmetologia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2014, s. 27. ISBN 978-83-01-17976-2.
  10. M. Nicoletti, C. Toniolo, A. Venditti, M. Bruno i inni. Antioxidant activity and chemical composition of three Tunisian Cistus: Cistus monspeliensis, Cistus villosus and Cistus libanotis. „Nat Prod Res”. 29 (3), s. 223-30, Feb 2015. DOI: 10.1080/14786419.2014.947486. PMID: 25116860.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Czystek: Brief Summary ( Polish )

provided by wikipedia POL
 src= Cistus albidus  src= czystek żywicowy (Cistus ladanifer)  src= Cistus palinhae  src= Cistus symphythifolius

Czystek (Cistus L.) – rodzaj krzewów należący do rodziny czystkowatych (posłonkowatych). Liczy ponad 50 gatunków i mieszańców (czystki łatwo tworzą mieszańce międzygatunkowe). Stanowią ważny składnik frygany i makii oraz świetlistych lasów sosnowych i dębowych. Większość z nich rośnie w basenie Morza Śródziemnego i w Azji Zachodniej. W Polsce tylko w uprawie.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Cistus ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

Cistus L. é um género botânico pertencente à família Cistaceae que inclui as espécies conhecidas pelo nome comum de estevas. São em geral plantas arbustivas, nativas das ilhas Canárias e das costas do Mediterrâneo, sendo freqüentemente cultivadas como ornamentais e algumas ainda para extração de resinas balsâmicas e/ou aromáticas, como o ládano.[1]

Espécies

* Cistus monspeliensis – Cisto de Montpelier

Classificação do gênero

Referências

  1. «pertencente à — World Flora Online». www.worldfloraonline.org. Consultado em 19 de agosto de 2020

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Cistus: Brief Summary ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

Cistus L. é um género botânico pertencente à família Cistaceae que inclui as espécies conhecidas pelo nome comum de estevas. São em geral plantas arbustivas, nativas das ilhas Canárias e das costas do Mediterrâneo, sendo freqüentemente cultivadas como ornamentais e algumas ainda para extração de resinas balsâmicas e/ou aromáticas, como o ládano.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Laden ( Turkish )

provided by wikipedia TR

Laden, Cistaceae familyasından Cistus cinsini oluşturan beyaz veya pembe çiçekli bitki türlerine verilen ad.

Bitkinin yaprakları yapışkanlıdır. Laden bitkisi, daha çok orman yangınlarından sonra, çamın yerini almaktadır. Bundan ötürü laden topluluklarının bulundukları yerler buralarda daha önceden bir çam ormanının olduğunu ıspatlamaktadır.

Türkiye'de beş laden türü bulunmaktadır. Bunlar da beyaz ve pembe çiçekli olmak üzere iki tipe ayrılır.

C. creticus ve C. salvifolius türlerinin dal ve yapraklarının kaynatılması suretiyle bir reçine elde edilir. Bu reçineye Ladanum adı verilir. Bileşiminde reçine, uçucu yağ, mum ve kauçuk vardır.

Diğer türler;

Kullanımı

Göğüs hastalıklarında, parfümeri ve kozmetik sanayiinde, sabun yapımında kullanılır. Bitkinin yaprakları çay halinde kabız, uyarıcı ve balgam söktürücü olarak kullanılmaktadır.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia yazarları ve editörleri
original
visit source
partner site
wikipedia TR

Ладанник ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
Царство: Растения
Подцарство: Зелёные растения
Отдел: Цветковые
Надпорядок: Rosanae
Порядок: Мальвоцветные
Семейство: Ладанниковые
Род: Ладанник
Международное научное название

Cistus L., 1753

Типовой вид Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 22277NCBI 69451EOL 38069GRIN g:2633IPNI 7075-1

Ла́данник (лат. Cístus) — род многолетних кустарниковых или полукустарниковых растений семейства Ладанниковые (Cistaceae).

Научное название произошло от др.-греч. Κίστος или лат. Kisthos — название рода у Теофраста и Диоскорида. За сходство цветков с цветками шиповника ладанник иногда называют «скальной розой» и «каменным розаном»[2]. Русскоязычное название связано с выделяемой некоторыми растениями рода ароматической смолой, из которой получают ладанное масло.

Ботаническое описание

 src=
Ладанник ладаноносный, Ботаническая иллюстрация William в журнале «The Botanical Magazine», том 4

Невысокие ветвистые кустарники с войлочным опушением, изредка полукустарники.

Листья супротивные, без прилистников, у некоторых видов иногда клейкие. Листья и молодые побеги ладанника ладаноносного (Cistus ladanifer) и ладанника критского (Cistus creticus subsp. eriocephalus) содержат желёзки, выделяющие ароматическую смолу.

Чашелистиков пять, реже три, все одинаковые или два наружных отличаются от внутренних; лепестков пять, красных, розовых или белых, у основания жёлтых; тычинок много, все плодущие; рыльце большое, головчатое, сидячее или на столбике.

Плод — многосемянная коробочка, из пяти плодолистиков, раскрывающаяся пятью крупными щелями до середины или почти до основания, у ладанника монпельенского (Cistus monspeliensis) коробочка вскрывается только на верхушке пятью назад отогнутыми зубцами.

Распространение

Встречаются в основном в Средиземноморье, от Канарских островов до Южного Крыма, Западного Закавказья и Ирана. Подавляющее большинство видов произрастают на Пиренейском полуострове и в Марокко.

Ладанник шалфеелистный (Cistus salvifolius) и ладанник крымский внесены в Красную книгу Краснодарского края[3]

Практическое использование

Из растений рода путём перегонки получают ладанное масло, имеющее тёмно-зелёный или коричневатый цвет и очень приятный запах. Ладанное масло используется в парфюмерной промышленности, его ценят не только за аромат, а также и за то, что оно является закрепителем всех других запахов, придаёт им стойкость.

Классификация

Виды

По информации базы данных The Plant List, род включает 52 вида[4]:

Примечания

  1. Об условности указания класса двудольных в качестве вышестоящего таксона для описываемой в данной статье группы растений см. раздел «Системы APG» статьи «Двудольные».
  2. Розан каменный // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона : в 86 т. (82 т. и 4 доп.). — СПб., 1890—1907.
  3. Красная книга Краснодарского края
  4. Cistus (англ.). The Plant List. Version 1.1. (2013). Проверено 16 декабря 2016.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

Ладанник: Brief Summary ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию

Ла́данник (лат. Cístus) — род многолетних кустарниковых или полукустарниковых растений семейства Ладанниковые (Cistaceae).

Научное название произошло от др.-греч. Κίστος или лат. Kisthos — название рода у Теофраста и Диоскорида. За сходство цветков с цветками шиповника ладанник иногда называют «скальной розой» и «каменным розаном». Русскоязычное название связано с выделяемой некоторыми растениями рода ароматической смолой, из которой получают ладанное масло.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

ゴジアオイ属 ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語
Question book-4.svg
この記事は検証可能参考文献や出典が全く示されていないか、不十分です。
出典を追加して記事の信頼性向上にご協力ください。2010年10月
ゴジアオイ属 Cistus incanus.jpg
Cistus incanus
分類 : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物 angiosperms 階級なし : 真正双子葉類 eudicots : アオイ目 Malvales : ハンニチバナ科 Cistaceae : ゴジアオイ属 Cistus 学名 CistusL. (1753)
  • 本文参照

ゴジアオイ属(ゴジアオイぞく、午時葵属、学名:Cistus)は、ハンニチバナ科の属の1つである。

名称[編集]

学名は古いギリシャ語からで、南ヨーロッパでは花の咲く植物としてきわめて一般的なものである。和名は、花がタチアオイトロロアオイなどのアオイ科の植物によく似ていて、正午前後の数時間に開く一日花であることによる。ごじ(午時)とは、うまどき、つまり太陽が南中する時刻のことである。

分布[編集]

地中海沿岸の、ヨーロッパ・北アフリカおよび西アジアに分布している。原種は20種あまりだが、種間交配種だけでなく、ハンニチバナ属などとの属間交配種も作られており、欧米ではきわめてポピュラーな草花の一つになっている。

性状[編集]

半耐寒性の常緑小低木で、樹高は50〜150cmくらいである。葉は楕円形で対生し、長さ2〜8cm、平滑で、葉の表面に芳香のある製油を含むものもある。花は晴れた日の日中に咲き、花径4〜8cmくらいの5弁花で、白、藤色、紫、ピンクなどがあり、淡色でのどの部分が赤みを帯びるものもある。また、かなり鮮やかな空色に近い品種もある。満開時には株が花で埋まるほど美しい。

栽培[編集]

アルカリ性土壌を好み、高温多湿に弱いため、日本の気候風土には不向きで、ほとんど栽培されていない。しかしかなり魅力的な園芸種であり、栽培を試みる価値はある。

欧米のネットショップなどでタネを入手し、5月はじめ頃に播種する。覆土は2ミリくらいがよい。花壇植えにする場合は、周りより30cmくらい高くなるように盛り土し、苦土石灰を1坪当たり5キロくらいすき込むのがよい。鉢植えの場合は、8寸くらいの素焼き鉢に植え付け、水やりは少し控えめにして育てる。

 src= ウィキメディア・コモンズには、ゴジアオイ属に関連するカテゴリがあります。 執筆の途中です この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めていますプロジェクト:植物Portal:植物)。
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語

ゴジアオイ属: Brief Summary ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語

ゴジアオイ属(ゴジアオイぞく、午時葵属、学名:Cistus)は、ハンニチバナ科の属の1つである。

license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語

키스투스속 ( Korean )

provided by wikipedia 한국어 위키백과

 src=
키스투스 몬스펠리엔시스(Cistus monspeliensis)

키스투스속(Cistus그리스어 kistos에서 기원)은 록로즈(rockrose) 키스투스에 속하는 속씨식물의 속으로, 대략 20개의 종이 있다. (Ellul et al. 2002) 마르거나 바위가 있는 토양에서 발견되는 여러해살이 관목으로, 모로코, 포르투갈에서 중동에 이르는 지중해 분지, 또 카나리아 제도에 서식한다.

키스투스속은 수많은 잡종과 경작종이 있으며 정원용 화훼로서 흔히 관찰된다.

록로즈(rockrose)라는 통속명은 영국에서는 록 로즈(rock rose)로 띄어서 사용하며, 키스투스과(Cistaceae)에 속하는 연관 속들인 할리미움속(Halimium), 헬리안테뭄속(Helianthemum), 투베라리아속(Tuberaria)들도 함께 쓰는 이름이기도 하다.

통속명 gum cistus는 특히 C. ladanifer에 적용된다.

개요

 src=
키스투스종들의 상록식물 잎 (키스투스 몬스펠리엔시스)

상록이며 표면은 보통 살짝 거친 편이며 길이는 2~8 센티미터에 이른다. 일부 종(특히 C. ladanifer)의 잎들은 라다넘(labdanum)이라는 이름의 향이 강한 나뭇진으로 덮여있다.

흰색에서 자주색, 어두운 분홍색의 빛깔이 있는 5개의 꽃잎의 현란한 들이 있으며 일부 종은 눈에 잘 띄는 어두운 빨간 점이 각 꽃잎의 기저에 있다.

분류

계통군

키스투스속과 할리미움속키스투스과에서 파생된 화합적인 계통군을 형성한다.[1] 2005년부터 2011년까지 수행된 분자 계통수 분석에 따르면 키스투스속에 속하는 종들은 2개의 잘 정의된 계통군으로 나뉘며, 이들 중 어느 것도 내부적으로 완전히 결정된 것은 아니다. 처음 계통군은 자주색과 분홍색 꽃(PPC, purple pink clade)으로 구성된다. 두 번째 계통군은 흰색 꽃을, Cistus parviflorus는 창백한 분홍색 꽃(WWPC, white or whitish pink clade)으로 구성된다.[1][2][3][4] C. parviflorus의 꽃 색이 변칙적이긴 하지만 암술대는 매우 짧은 편이다. 잡종의 기원이 제안되고 있다.[2] 단순화한 파생도는 아래와 같다:[5]

   

Halimium spp.

     

Halimium spp.

    PPC  

C. crispus

       

C. asper

   

C. chinamadensis

   

C. horrens

   

C. ocreatus

   

C. osbeckiifolius

   

C. palmensis

   

C. symphytifolius

       

C. heterophyllus

     

C. albidus

   

C. creticus

              WWPC    

C. clusii

   

C. munbyi

       

C. inflatus

   

C. ladanifer

   

C. laurifolius

   

C. libanotis

   

C. monspeliensis

   

C. parviflorus

   

C. populifolius

   

C. pouzolzii

   

C. salviifolius

   

C. sintenisii

       

PPC(purple pink clade)에서 C. crispus는 일관적으로 최초 분기종이다. C. albidus, C. creticus, C. heterophyllus는 잘 지지된 계통군을 형성한다. 카나리 제도 고유의 7개의 종들은 분기가 많고 분석에 따라 다르게 정의되고 있는데, 여기서 일부 종들의 하위 분류군들은 반드시 함께 무리를 이루는 것은 아니다. WWPC(white and whitish pink clade)는 C. clusiiC. munbyi를 이루는 계통군에 대해 약한 지지를 보인다. 즉, 다른 종들은 분기가 많은 것에 속하거나 분석에 따라 다르게 정의된다. 할리미움속과 키스투스속은 서로 측계통군적인 모습을 보인다.[4]

이 속에는 약 25개의 종이 있다:[4][6]

그 외에 다음을 포함한 수많은 잡종이 기록되었다:[6]

생태학

햇빛이 내리쬐는 개방된 지역을 요구하는 호온성초본의 식물들이다. 이 식물 속은 여름의 가뭄, 그리고 화재 및 초식 동물의 섭취 등의 주기적인 상황에 저장하기 위해 어느 정도 적응하도록 발전했다는 점이 특이하다. 게다가 외균근수지상체 균근을 둘 다 형성할 수 있다. 40개의 속에 속하는 외균근을 형성하는 200개 이상의 곰팡이종들은 현재까지 키스투스과 관련된 것으로 보고되고 있다.[16] 다른 수많은 키스투스과와 같이 키스투스속의 종들은 서양송로(Tuber)와 균근 결합체를 형성하는 능력이 있으므로 질이 나쁜 모래 토양이나 바위에서 번창할 수 있다. Cistus ladaniferBoletus edulis, Boletus rhodoxanthus, Laccaria laccata과 균근 결합을 하는 것으로 확인되고 있다.[17]

키스투스속은 뿌리에서 생활하고 꽃에서 짧은 기간 동안만 눈에 띄는 조그마한 기생 식물인 Cytinus hypocistis의 유일한 숙주이다. 기생충의 존재는 숙주의 개체수에 악영향을 주지 않는 것으로 보인다.

Coleophora confluella, Coleophora helianthemella 등 일부 나비목 종들의 유생들은 키스투스속의 종들을 식용으로 섭취하며, 후자는 키스투스 몬스펠리엔시스로 기록되었다.

키스투스속의 다양한 종들은 휘발성 기름을 발산하여 식물들이 불에 잘 타도록 만드는 것으로 알려져 있다. 일부 출처에 따르면 마르고 더운 환경에서 이 종들은 자연 발화할 수 있다고 한다.[18]

이용

가정의학에서는 천식 치료를 위해 키스투스속 식물을 우려내었다. 특히 Cistus creticus는 전통적으로 감기, 독감, 호흡기 감염을 위해 사용되었다. 키스투스의 여러 종들의 꽃잎들은 샤넬 넘버 5 퍼퓸의 기초 물질로 사용된다.

경작

키스투스는 무상(無霜)에 가까운 지중해성 기후의 햇빛이 내리쬐는 정원에 적합하다. 종들 가운데 척박한 환경에 가장 강한 종은 C. laurifolius이며 1895년 큐 왕립 식물원(Royal Botanical Gardens at Kew)에서 된서리를 견뎌냈다.[19]

경작종

경작종(agm로 표시된 것은 영국 왕립 원예 학회Award of Garden Merit를 수상한 것임을 나타냄)은 다음을 포함한다:

  • C. × aguilarii 'Maculatus' agm[20]
  • C. × argenteus 'Peggy Sammons'[21] - pink flowers, grey-green leaves[22]
  • C. × bornetianus ‘Jester’ agm[23]
  • C. × cyprius agm[24]
  • C. × cyprius var. ellipticus 'Elma' agm[25]
  • C. × dansereaui - prostrate form of this hybrid is often cultivated
  • C. × dansereaui 'Decumbens' agm[26]
  • C. × florentinus - white flowers
  • C. × hybridus - pink buds, white flowers
  • C. × laxus ‘Snow White’ agm[27]
  • C. × lenis 'Grayswood Pink' agm[28]
  • C. × obtusifolius ‘Thrive’ agm[29]
  • C. × pulverulentus 'Sunset' agm[30]
  • C. × purpureus agm[31] - pink petals with dark blotches near centre[22]
  • C. × skanbergii[32] - small pink flowers
  • 'Paladin' - large white flowers, dark green leaves
  • ’Gordon Cooper’ agm[33]
  • 'Snow Fire' agm[34]

각주

  1. Guzmán, B. & Vargas, P. (2009). “Historical biogeography and character evolution of Cistaceae (Malvales) based on analysis of plastid rbcL and trnL-trnF sequences”. 《Organisms Diversity & Evolution》 9: 83–99. doi:10.1016/j.ode.2009.01.001.
  2. Guzmán, B. & Vargas, P. (2005). “Systematics, character evolution, and biogeography of Cistus L. (Cistaceae) based on ITS, trnL-trnF, and matK sequences”. 《Molecular Phylogenetics and Evolution》 37: 644–660. doi:10.1016/j.ympev.2005.04.026. PMID 16055353.
  3. Guzman, B.; Lledo, M.D. & Vargas, P. (2009). “Adaptive Radiation in Mediterranean Cistus (Cistaceae)”. 《PLoS ONE》 4: e6362. doi:10.1371/journal.pone.0006362. PMC 2719431. PMID 19668338.
  4. Civeyrel, Laure; Leclercq, Julie; Demoly, Jean-Pierre; Agnan, Yannick; Quèbre, Nicolas; Pélissier, Céline & Otto, Thierry (2011). “Molecular systematics, character evolution, and pollen morphology of Cistus and Halimium (Cistaceae)”. 《Plant Systematics and Evolution》 295 (1–4): 23–54. doi:10.1007/s00606-011-0458-7.
  5. Civeyrel 외. (2011). Based on fig. 4.
  6. “Search results for Cistus. 《The Plant List》. 2015년 2월 28일에 확인함.
  7. Cistus × aguilari Archived 2015-04-02 - 웨이백 머신. in Page (n.d.)
  8. Cistus × dansereaui Archived 2015-04-02 - 웨이백 머신. in Page (n.d.)
  9. Cistus × nigricans in Page (n.d.)
  10. Cistus × pauranthus Archived 2015-04-02 - 웨이백 머신. in Page (n.d.)
  11. Cistus × platysepalus Archived 2015-04-02 - 웨이백 머신. in Page (n.d.)
  12. “The Cistus & Halimium Website”. 2003년 5월 3일에 원본 문서에서 보존된 문서. 2003년 5월 3일에 확인함.
  13. Cistus × skanbergii Archived 2015-04-02 - 웨이백 머신. in Page (n.d.)
  14. Cistus × stenophyllus Archived 2015-04-02 - 웨이백 머신. in Page (n.d.)
  15. Cistus × verguinii Archived 2015-04-02 - 웨이백 머신. in Page (n.d.)
  16. Comandini, O.; Contu, M. & Rinaldi, A.C. (2006). “An overview of Cistus ectomycorrhizal fungi”. 《Mycorrhiza》 16 (6): 381–395. doi:10.1007/s00572-006-0047-8. PMID 16896800.
  17. Águeda, B.; Parladé, J.; de Miguel, A.M. & Martínez-Peña, F. (2006). “Characterization and identification of field ectomycorrhizae of Boletus edulis and Cistus ladanifer”. 《Mycologia》 98 (1): 23–30. doi:10.3852/mycologia.98.1.23. PMID 16800301.
  18. Olsen, James M. (1960). Cistus fuel moisture and flammability》. Berkeley, CA: California Forest and Range Experiment Station. 2015년 3월 1일에 확인함.
  19. Coats, Alice M. (1992) [1964]. 〈Cistus〉. 《Garden Shrubs and Their Histories》 1 US판. New York: Simon and Schuster. ISBN 978-0-671-74733-6.
  20. “RHS Plant Selector - Cistus × aguilarii 'Maculatus'. 2014년 3월 14일에 원본 문서에서 보존된 문서. 2013년 7월 7일에 확인함.
  21. “RHS Plant Selector - Cistus × argenteus 'Peggy Sammons'. 2014년 3월 14일에 원본 문서에서 보존된 문서. 2013년 7월 7일에 확인함.
  22. Taylor, Jane (1993). 《Plants for dry gardens - Beating the drought》. London: Frances Lincoln Limited. 42쪽. ISBN 978-0-7112-1222-0.
  23. “RHS Plantfinder - Cistus × bornetianus ‘Jester’”. 2018년 1월 30일에 확인함.
  24. “RHS Plant Selector - Cistus × cyprius. 2014년 3월 14일에 원본 문서에서 보존된 문서. 2013년 7월 7일에 확인함.
  25. “RHS Plant Selector - Cistus × cyprius var. ellipticus 'Elma'. 2014년 3월 14일에 원본 문서에서 보존된 문서. 2013년 7월 7일에 확인함.
  26. “RHS Plant Selector - Cistus × dansereaui 'Decumbens'. 2014년 3월 14일에 원본 문서에서 보존된 문서. 2013년 7월 7일에 확인함.
  27. “RHS Plantfinder - Cistus × laxus ‘Snow White’”. 2018년 1월 30일에 확인함.
  28. “RHS Plant Selector - Cistus × lenis 'Grayswood Pink'. 2014년 3월 14일에 원본 문서에서 보존된 문서. 2013년 7월 7일에 확인함.
  29. “RHS Plantfinder - Cistus × obtusifolius ‘Thrive’”. 2018년 1월 30일에 확인함.
  30. “RHS Plant Selector - Cistus × pulverulentus 'Sunset'. 2014년 3월 14일에 원본 문서에서 보존된 문서. 2013년 7월 7일에 확인함.
  31. “RHS Plant Selector - Cistus × purpureus. 2014년 3월 14일에 원본 문서에서 보존된 문서. 2013년 7월 7일에 확인함.
  32. “RHS Plant Selector - Cistus × skanbergii. 2012년 12월 24일에 원본 문서에서 보존된 문서. 2013년 7월 7일에 확인함.
  33. “RHS Plantfinder - Cistus ‘Gordon Cooper’”. 2018년 1월 30일에 확인함.
  34. “RHS Plant Selector - Cistus 'Snow Fire'. 2014년 3월 14일에 원본 문서에서 보존된 문서. 2013년 7월 7일에 확인함.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia 작가 및 편집자

키스투스속: Brief Summary ( Korean )

provided by wikipedia 한국어 위키백과
 src= 키스투스 몬스펠리엔시스(Cistus monspeliensis)

키스투스속(Cistus←그리스어 kistos에서 기원)은 록로즈(rockrose) 키스투스에 속하는 속씨식물의 속으로, 대략 20개의 종이 있다. (Ellul et al. 2002) 마르거나 바위가 있는 토양에서 발견되는 여러해살이 관목으로, 모로코, 포르투갈에서 중동에 이르는 지중해 분지, 또 카나리아 제도에 서식한다.

키스투스속은 수많은 잡종과 경작종이 있으며 정원용 화훼로서 흔히 관찰된다.

록로즈(rockrose)라는 통속명은 영국에서는 록 로즈(rock rose)로 띄어서 사용하며, 키스투스과(Cistaceae)에 속하는 연관 속들인 할리미움속(Halimium), 헬리안테뭄속(Helianthemum), 투베라리아속(Tuberaria)들도 함께 쓰는 이름이기도 하다.

통속명 gum cistus는 특히 C. ladanifer에 적용된다.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia 작가 및 편집자