Gwas neidr o deulu'r Corduliidae (neu'r 'Gweision neidr gwyrdd') yw'r Epitheca bimaculata. Fel llawer o weision neidr, ei gynefin yw pyllau o ddŵr, llynnoedd, nentydd neu afonydd.
Gwas neidr o deulu'r Corduliidae (neu'r 'Gweision neidr gwyrdd') yw'r Epitheca bimaculata. Fel llawer o weision neidr, ei gynefin yw pyllau o ddŵr, llynnoedd, nentydd neu afonydd.
Lesklice velká (Epitheca bimaculata) je druh vážky z podřádu šídel. Rozšíření je eurosibiřské[1], ve střední Evropě se vyskytuje jen ostrůvkovitě.[2] V Evropě je to jediný druh rodu Epitheca.[3] V celém Česku je to velmi vzácný druh s ojedinělými nálezy. Je zapsaná v červeném seznamu ohrožených druhů bezobratlých jako druh kriticky ohrožený.[4]
Tělo lesklice má délku 55–60 mm[5] a na hrudi je žlutohnědé bez kovového lesku[2]. Oči se na temeni dotýkají v přímce. Křídla jsou žlutavě zabarvená, u základny zadních křídel mají černou skvrnu. Nohy má lesklice celé černé, na hřbetu žlutého zadečku má vykrajovaný hnědý pruh.
Nymfa (larva) je dlouhá až 31 mm.[6] Na hřbetě zadečku má trny a na boku osmého a devátého článku má dlouhé boční trny.[6] Dva velké trny má i za očima.[6]
Nymfy žijí na dně hlubokých stojatých vod.[6] Zde se živí vodním hmyzem. Nymfa se vyvíjí tři roky[6]. Dospělci létají od května do července[2] u stojatých vod.[5] Samičky vypouštějí vajíčka za letu v až půl metrových provazcích pod hladinu.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu lesklice velká ve Wikimedia Commons
Lesklice velká (Epitheca bimaculata) je druh vážky z podřádu šídel. Rozšíření je eurosibiřské, ve střední Evropě se vyskytuje jen ostrůvkovitě. V Evropě je to jediný druh rodu Epitheca. V celém Česku je to velmi vzácný druh s ojedinělými nálezy. Je zapsaná v červeném seznamu ohrožených druhů bezobratlých jako druh kriticky ohrožený.
Toplettet falkelibel (Epitheca bimaculata) er en stor guldsmed, der tilhører familien smaragdlibeller.
Toplettet falkelibel er udbredt i Europa og det vestlige Asien. Arten forekommer i det sydøstlige Danmark, Sverige og Finland. Den er endvidere fundet i det sydøstlige Norge på egnede steder omkring Oslofjorden, men er meget sjælden. Den blev i perioden fra 1996 til 2010 ikke påvist i Norge, og man frygtede, at den var uddød. I 2010 blev den registreret i Hof.[1]
Kønnene er helt ens. Bagkroppen har gule sidepletter, og brystpartiet har helt lodrette brune og sorte striber. Panden er gulbrun. Hannen kan adskilles fra andre hanner i familiegruppen på den særprægede "tang" (anal-vedhæng) bagerst på bagkroppen.
Vingerne holdes i en lige vinkel ud fra kroppen i hvile. Vingespandet er mellem 80-90 millimeter.
Nymfen lever på bunden langs bredden i næringsrige vandområder i lavlandet, med rig men ikke for tæt vegetation.
Æggene lægges i lange gelesnore fæstede til vandplanter. Udviklingen tager 3 år. Nymfen overvintrer på søbunden. De voksne (imago) guldsmede findes almindeligvis ikke langt fra stedet, hvor de levede som nymfe, men flyver også i skovområder.
Flyvetiden er fra slutningen af maj til juli. Efter klækning opholder guldsmeden sig gerne over åbent vand. Når den hviler, sker dette ofte på vandplanter er stykke fra land.
Toplettet falkelibel har ufuldstændig forvandling, overgang fra nymfe til det voksne kønsmodne insekt sker gennem flere hudskifter (nymfestadier). Nymferne lever i vand og ligner derfor ikke de voksne (imago) bortset fra størrelsen. Når nymfen kommer til det sidste hudskifte, finder den et strå eller andet, som den kan klatre op over vandoverfladen. Her bliver den hængende, mens huden revner på rygsiden. Den nyklækkede guldsmed bliver hængende på den gamle hud eller lige ved siden af helt til den nye hud er hærdet, og vingene har fået deres endelige form.
Toplettet falkelibel (Epitheca bimaculata) er en stor guldsmed, der tilhører familien smaragdlibeller.
Der Zweifleck (Epitheca bimaculata) ist eine Großlibellen-Art aus der Familie der Falkenlibellen (Corduliidae).
Diese Libellen weisen eine Flügelspannweite von 8 bis 9,5 Zentimetern auf. Dabei haben sie am Hinterflügel einen schwarzen Basalfleck. Das Abdomen ist orangebraun mit einem ausgeprägten dunklen Längsstreifen in der Mitte. Der Hinterleib wird 39 bis 43 Millimeter lang. Die Brust ist dunkelbraun.
Der Zweifleck lebt an größeren Stillgewässern wie Seen und Teichen mit Schilf und Binsenbeständen. Er ist sehr selten und vielerorts in seinem Bestand gefährdet. Auf der aktuell gültigen Roten Liste Deutschlands wird die Art allerdings als ungefährdet eingestuft.[1]
Die Männchen fliegen am offenen Wasser hin und her und besuchen das Ufer nur selten. Man findet sie auch fast nie sitzend. Die Flugzeit ist nur sehr kurz, von Ende Mai bis Mitte Juni.
Die Paarung beginnt am Wasser und endet in Baumkronen oder im Gebüsch. Die Weibchen pressen einen bräunlichen Eiklumpen mit bis zu 2000 Eiern aus, der größer als ihr Kopf ist. Dabei wird der Hinterleib immer weiter angehoben. Erst dann fliegen sie auf das Wasser hinaus und streifen ihn an Wasserpflanzen ab. Daraus bildet sich dann eine ca. 50 Zentimeter lange Laichschnur, die an Krötenlaich erinnert und nahe der Oberfläche an Pflanzenmaterial haftend treibt.
Die Larven sinken nach dem Schlupf aus dem Ei zu Boden und erbeuten ihre Nahrung zwischen Wasserpflanzen. Sie haben auffallend lange Beine. Für ihre Entwicklung benötigen sie zwei bis drei Jahre. Zur Emergenz verlassen die Larven Anfang Mai stark synchronisiert innerhalb weniger Tage das Wasser und können laufend erstaunlich weite Strecken (20–30 m sind normal, über 100 m wurden bereits dokumentiert) zurücklegen, ehe sie sich an meist vertikalen Strukturen festklammern und die Libellenimago aus der Larve schlüpft. Dementsprechend bietet die Suche nach Exuvien an eher ungewöhnlichen Stellen, z. B. dem gewässerabgewandten Saum von uferbegleitenden Gehölzgürteln, eine gute Möglichkeit, um ein Vorkommen des Zweiflecks nachzuweisen.
Der Zweifleck (Epitheca bimaculata) ist eine Großlibellen-Art aus der Familie der Falkenlibellen (Corduliidae).
The Eurasian baskettail[1] (Epitheca bimaculata) is a species of dragonfly. It was described by Toussaint de Charpentier in 1825 and initially placed in the genus Libellula. It is the type species of the genus Epitheca.
Its habitat ranges from Western France to Japan and eastern Siberia.[1]
It has been found in Western Europe, but here it is "rare and seen very irregularly".[3] It has also been found in Serbia,[4] and Kaliningrad Oblast, Russia.[5] Its occurrence in Hungary is "sporadic".[6] It also is found in Ukraine.[7]
It flies in May and June.[7]
Two subspecies were recognized, but they were synonymized in 2004:[8]
The Eurasian baskettail (Epitheca bimaculata) is a species of dragonfly. It was described by Toussaint de Charpentier in 1825 and initially placed in the genus Libellula. It is the type species of the genus Epitheca.
Liitokorento (Epitheca bimaculata) on kiiltokorentoihin kuuluva väriltään keltamusta sudenkorento. Sillä on tapana pysyä pitkään lennossa ja laskeutua harvoin.
Liitokorento on ulkonäöltään lähemmin ruskohukankorennon kuin muiden liitokorentojen kaltainen. Korennolla on takaruumiissaan laaja keltainen kuviointi. Takaruumiin keskilinjalla on leveä tumma kaistale. Lajin takasiipien tyvillä on suuret kolmiomaiset tummat alueet. Siipisolmuissa puolestaan ei ole tummia täpliä, jotka ruskohukankorennolla on.[1]
Liitokorennon takaruumis on 40–44 mm pitkä ja takasiipi 38–44 mm pitkä.[1]
Lajin lentoaika on toukokuun lopulta heinäkuun lopulle. Päälentoaika ajoittuu kesäkuun puolivälistä heinäkuun alkuun.[1]
Liitokorento viettää tavallisesti pitkiä aikoja lennossa ja laskeutuu vain harvoin. Laji on erityisen kestävä ja nopea lentämään, ja saattaa vaeltaa veden päällä pitkälle rannasta. Kuitenkin lentotapojen vuoksi liitokorennon löytäminen on vaikeaa. Yleisimmin havaittavia yksilöitä ovat nuoret aikuiset, kun ne lentävät rinteillä ja muilla lämpimillä paikoilla.[1]
Liitokorennon naaras voi munia kerralla yli 2 000 munaa nauhamaisina ketjuina.[1]
Liitokorento on levinnyt pääosin Euraasian itäosiin. Keski-Euroopassa se esiintyy erittäin paikallisena, mutta Aasiassa levinneisyysalue jatkuu Sahalinille ja Japaniin. Suomessa liitokorentoa elää harvinaisena ja paikoittaisena maan eteläisimmissä osissa.[1]
Liitokorennon yleisimpiä elinympäristöjä ovat järvet ja lammet, joilla on ruoikkoiset rannat ja paljon kasvillisuutta. Toisinaan lajia tavataan myös merenlahdilla ja soiden lammilla.[1]
Liitokorento (Epitheca bimaculata) on kiiltokorentoihin kuuluva väriltään keltamusta sudenkorento. Sillä on tapana pysyä pitkään lennossa ja laskeutua harvoin.
Epitheca bimaculata, la cordulie à deux taches ou épithèque à deux taches, est une espèce d'insectes odonates anisoptères (libellules) de la famille des Corduliidae.
Cette espèce est inscrite sur la liste rouge régionale des odonates du Nord-Pas-de-Calais comme espèce en danger.
Epitheca bimaculata, la cordulie à deux taches ou épithèque à deux taches, est une espèce d'insectes odonates anisoptères (libellules) de la famille des Corduliidae.
De tweevlek (Epitheca bimaculata) is een libellensoort uit de familie van de glanslibellen (Corduliidae), onderorde echte libellen (Anisoptera). Het is een zeer zeldzame en atypische glanslibel, die meer op een korenbout lijkt.
Epitheca bimaculata is in 1825 wetenschappelijk voor het eerst beschreven door Charpentier.
De tweevlek is een grote soort. De lichaamskleuren zijn bruin, oranje en zwart, zonder de kenmerkende metaalglans van alle andere glanslibellen. De ogen van uitgekleurde dieren zijn wel glimmend met metaalglans, maar minder felgroen dan bij andere soorten uit de familie. De vleugels hebben een oranje tint, vooral bij de voorranden. De achtervleugels hebben een grote zwarte vlek in de basis. Mannetjes hebben een achterlijf dat breed begint en spits toeloopt. De segmenten 1 en 2 zijn oranje, de overige segmenten zijn zwart met oranje zijvlekken. De achterlijfsaanhangselen zijn opvallend V-vormig. Vrouwtjes zijn breder gebouwd en de oranje vlekken aan de zijkanten van het achterlijf zijn veel uitgebreider. Hierdoor blijft er een zwarte, spits toelopende streep op het midden van de achterlijfsrug over.
De lichaamslengte van volwassen dieren ligt tussen 55 en 60 millimeter; de larve is 27-32 mm lang. De larve is opvallend groot voor de familie van de glanslibellen en heeft grote en sterk gekromde rugdoornen.
De vliegtijd van de tweevlek is kort: in mei en juni. De enige Nederlandse waarneming werd gedaan op 8 juni.
De larven leven tussen ondergedoken waterplanten, of op de bodem. Vooral oudere larven leven ver uit de kant, vaak op enkele meters diepte. Dit in tegenstelling tot de meeste andere libellen. De larven overwinteren twee of drie keer. Uitsluipen vindt in Centraal-Europa vrijwel uitsluitend plaats in mei. Jonge imago’s houden zich voornamelijk in het bos op, maar worden niet vaak waargenomen. Geslachtsrijpe tweevlekken worden meestal vliegend boven open water gezien, ver uit de kant. De mannetjes maken daar lange patrouillevluchten. Vrouwtjes zetten de eitjes solitair af in volle vlucht, op plaatsen met veel waterplanten. Ze persen een klomp van honderden eitjes uit het achterlijf, zichtbaar als een oranje bal, en dippen dan het achterlijf in het water. De eitjes laten los, zwellen op en de bal ontvouwt zich tot een lange sliert die met waterplanten verstrengeld raakt.[1]
De habitat van de tweevlek bestaat uit vrij grote en diepe stilstaande wateren, zoals meren, plassen, dode rivierarmen en visvijvers. Het water is rijk aan ondergedoken waterplanten en meestal visrijk. In Noordwest-Europa komt de tweevlek voor in meso- tot eutrofe plassen en meren van vaak enkele hectaren groot en van één tot vier meter diep. Vaak zijn dit oude rivierarmen of (zand)groeven. De meeste vindplaatsen liggen in de directe omgeving van bos.[2]
Het verspreidingsgebied van de tweevlek loopt oostelijk tot in Siberië en Japan. Buiten Europa en Azië komt hij niet voor. In Europa is het een noordoostelijke soort, die vooral voorkomt in Oost-Duitsland, Polen, de Baltische Staten, Wit-Rusland en het zuiden van Noorwegen, Zweden en Finland. In Centraal-Europa is de soort zeldzaam en komt hij lokaal voor. Vanuit Nederland is de dichtstbijzijnde populatie in het uiterste zuiden van België. De enige Nederlandse waarneming komt uit de omgeving van Arnhem.
Door lichaamskleur, patroon en zwarte basisvlekken in de achtervleugels lijkt de tweevlek meer op de viervlek en de bruine korenbout dan op andere soorten uit de familie van de glanslibellen. De tweevlek is langer dan andere glanslibellen en korenbouten. De achterlijfstekening van het mannetje lijkt sterk op die van de viervlek. De achterlijfstekening van het vrouwtje lijkt sterk op die van de bruine korenbout (vrouwtjes en jonge mannetjes). Welbeschouwd is het achterlijf echter anders getekend en anders van vorm. De vleugels van de tweevlek zijn meestal meer oranje getint dan bij de gelijkende soorten. De viervlek heeft een donker vlekje halverwege de vleugelvoorranden. De bruine korenbout heeft vaak donkere vleugeltopjes. Deze vlekken zijn bij de tweevlek afwezig. Uitgekleurde tweevlekken hebben glimmende ogen, viervlek en bruine korenbout niet. Tot slot is het gedrag van de tweevlek anders: ze vliegen lang boven open water en gaan niet vaak zitten. Als ze zitten doen ze dit vrijwel verticaal in plaats van vrijwel horizontaal.
In het larvestadium is er door de duidelijke kenmerken geen verwarring met andere soorten.
De tweevlek is nog niet beoordeeld op de Rode Lijst van de IUCN.
Referenties
Bronnen
De tweevlek (Epitheca bimaculata) is een libellensoort uit de familie van de glanslibellen (Corduliidae), onderorde echte libellen (Anisoptera). Het is een zeer zeldzame en atypische glanslibel, die meer op een korenbout lijkt.
Epitheca bimaculata is in 1825 wetenschappelijk voor het eerst beschreven door Charpentier.
Toflekkaugestikkaren (Epitheca bimaculata) er eit flygande rovinsekt som lever i ferskvassystem i Noreg. Arten er ein av dei 17 augestikkarartane som er lista på norsk raudliste 2006.
Toflekkaugestikkaren (Epitheca bimaculata) er eit flygande rovinsekt som lever i ferskvassystem i Noreg. Arten er ein av dei 17 augestikkarartane som er lista på norsk raudliste 2006.
Toflekklibelle er en øyenstikker som tilhører familiegruppen glanslibeller (Corduliidae).
Toflekklibelle er utbredt i Europa og det vestlige Asia. Finnes i det sørøstlige Danmark, Sverige og Finland. I sørøstlige Norge på egnede steder rundt «Oslofjorden», men er svært sjelden. Den ble i perioden fra 1996 til 2010 ikke påvist i Norge, og man fryktet at den var utdødd. I 2010 ble den registrert i Hof.[2]
Kjønnene er ganske like. Bakkroppen har gule sideflekker, og brystpartiet har ganske loddrette brune og svarte strek. Pannen (frons) er gulbrun. Hannen kan skilles fra andre hanner i familiegruppen på den særpregete «tangen» (anal-vedheng), bakerst på bakkroppen.
Vingene holdes i en rett vinkel ut fra kroppen i hvile. Vingespennet er mellom 80 og 90 millimeter.
Nymfen lever på bunnen langs bredden i næringsrike vann i lavlandet, med rik men ikke for tett vegetasjon.
Eggene i lange gelesnorer festet til vannplanter. Utviklingen tar 3 år. Nymfen overvintrer på bunnen. De voksne (imago) øyenstikkerne finnes vanligvis ikke langt fra stedet der de levde som nymfe, men flyr gjerne i skogområder.
Flygetiden er fra slutten av mai til juli. Etter klekking oppholder øyenstikkeren seg gjerne over åpent vann. Når den hviler, skjer dette ofte på vannplanter er stykke fra land.
Toflekklibelle har ufullstendig forvandling, overgang fra nymfe til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere hudskift (nymfestadier). Nymfene lever i vann og ligner derfor lite på de voksne (imago), bortsett fra størrelsen. Når nymfen kommer til det siste hudskiftet finner den et strå eller noe, der den kan klatre opp over vannflaten. Her blir den hengende, mens huden revner på ryggsiden. Den nyklekte øyenstikkeren blir hengende på den gamle huden, eller like ved siden av, helt til den nye huden er noe herdet, og vingene har fått sin endelige form.
Toflekklibelle er en øyenstikker som tilhører familiegruppen glanslibeller (Corduliidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Przeniela dwuplama (Epitheca bimaculata) – gatunek ważki z rodziny szklarkowatych (Corduliidae). Rozpiętość skrzydeł wynosi około 82 mm, a długość ciała 55–65 mm. W Polsce występuje głównie w północnej i wschodniej części kraju. Preferuje zbiorniki wody stojącej na terenach zalesionych i zacienionych[1]. Imagines latają od połowy maja do czerwca[2].
Przeniela dwuplama (Epitheca bimaculata) – gatunek ważki z rodziny szklarkowatych (Corduliidae). Rozpiętość skrzydeł wynosi około 82 mm, a długość ciała 55–65 mm. W Polsce występuje głównie w północnej i wschodniej części kraju. Preferuje zbiorniki wody stojącej na terenach zalesionych i zacienionych. Imagines latają od połowy maja do czerwca.
Tvåfläckad trollslända (Epitheca bimaculata) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen skimmertrollsländor.
Till utseendet är denna art ganska lik fyrfläckad trollslända, men som dess namn antyder så har den bara två tydliga fläckar, i form av mörka basfläckar på bakvingarna. Både hanen och honan har brun mellankropp med svart teckning. Bakkroppen är svart på ovansidan och har gula fläckar på sidorna. Vingarna är genomskinliga med mörka basfläckar, mörkt vingmärke och gulbrun nyans längs framkanten. Vingbredden är 80 till 95 millimeter och bakkroppens längd är 39 till 43 millimeter.
Den tvåfläckade trollsländan finns i Europa och i västra Asien. I Sverige finns den främst i de sydöstra delarna av landet, men den är ganska sällsynt. Även i resten Europa är den en mindre vanlig art, fast den förekommer över ett ganska stort område, från norra Frankrike och i nordöstlig riktning till Baltikum, Finland och Ryssland.
Den tvåfläckade trollsländans habitat är sjöar, gärna med riklig vegetation och ett öppet landskap runt omkring. Ett kännetecken för arten är att honan efter parningen lägger äggen i en sträng, omgiven av ett skyddande geléartat hölje. Denna äggsträng kan innehålla upp till 2 000 ägg. Hos de flesta andra arter i samma familj läggs äggen fritt i vattnet. Utvecklingstiden från ägg till imago är två till tre år och flygtiden juni till juli.
Wikimedia Commons har media som rör tvåfläckad trollslända.
Tvåfläckad trollslända (Epitheca bimaculata) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen skimmertrollsländor.
Epitheca bimaculata là loài chuồn chuồn trong họ Corduliidae. Loài này được Charpentier mô tả khoa học đầu tiên năm 1825.[1]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Bài viết về chuồn chuồn này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Epitheca bimaculata là loài chuồn chuồn trong họ Corduliidae. Loài này được Charpentier mô tả khoa học đầu tiên năm 1825.
Стрекоза двупятнистая[1], или корзиночница двупятнистая[1], или бабка двупятнистая[2][3][4], эпитека двупятнистая[5], (лат. Epitheca bimaculata) — вид разнокрылых стрекоз из семейства бабок.
Длина 55-65 мм, брюшко 39-43 мм, заднее крыло 38-44 мм[1] В основании задних крыльев по большому чёрному пятну. Окраска лишена металлического блеска. Грудь светло-коричневого цвета. Брюшко толстое, несколько сжатое; желтовато-бурое, сверху с голубоватой полоской. Передний край крыльев окрашен в интенсивно-желтый цвет.
Транспалеарктический вид. Встречается в Европе, широко распространена по всей Европейской части России, а также на территории Сибири и Дальнего Востока.
На Украине вид зарегистрирован в Западной Лесостепи, Прикарпатье, в Житомирской, Киевской, Полтавской, Харьковской, Одесской и Херсонской областях. На западе Украины сейчас чрезвычайно редкий, в Киевской области — обычный вид[6].
Время лёта: конец мая — начало июля. Вид связан с различными типами стоячих водоёмов, особенно небольших и заросших плавающей растительностью. Часто вид встречается в лесных ландшафтах. Отличается быстрым и красивым полетом. Самка откладывает яйца в воду в виде длинного шнура, который выпускает во время низкого полета при касании кончиком брюшка поверхности водной глади. Личинки ведут придонный образ жизни. Развитие личинок длится 2-3 года.
Стрекоза двупятнистая, или корзиночница двупятнистая, или бабка двупятнистая, эпитека двупятнистая, (лат. Epitheca bimaculata) — вид разнокрылых стрекоз из семейства бабок.
.jpg)
