Anhinga

Anhinga anhinga, tamién conocíu como páxaru culiebra americanu, páxaru pescuezu de culiebra, marbella americana, huizote o acoyotl, ye una especie d'ave suliforme^[2][3] de la familia Anhingidae mesma de les rexones tropicales d'América.

Fema ensugando les sos plumes en Florida, Estaos Xuníos.

Carauterístiques

Cuando nada, somorguia tol so cuerpu so l'agua y dexa namái la cabeza y el pescuezu na superficie; los nomes páxaru culiebra y coríu aguyeretia aluden a esti aspeutu. Paecíu a un mabea, estremar por tener el picu y la cola más llargos, y l'estremu del picu en forma de gabitu. Habita en banzaos d'agua duce (marismes), onde prinda pexes buciando so l'agua, arponeándolos col so picu y engulléndolos na superficie. Al igual que les mabees, estiende les sos ales pa ensugase.

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Anhinga anhinga .

Adi ilanboyun (lat. Anhinga anhinga) - ilanboyun cinsinə aid quş növü.

İstinadlar

Həmçinin bax

Quş ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.

Evn-naer Amerika zo ur spesad evned dour eus kerentiad an Anhingidae.

Dont a ra ar ger "anhinga" eus yezh an Indianed Tupi (Brazil) ha talvezout kement hag "evn-diaoul" pe "evn-naer".

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Al labous a gaver an daou isspesad anezhañ^[1]:

• Anhinga anhinga anhinga, eus Trinidad ha Tobago ha hanternozh Suamerika da hanternozh Arc'hantina,
• Anhinga anhinga leucogaster, eus gevred SUA da bPanama ha Kuba.

Rummatadur

Diouzh an evnoniourien e vez renket Anhinga anhinga en urzhiad Ciconiiformes pe Pelecaniformes.

Muioc'h a restroù diwar-benn

Evn-naer Amerika

a vo kavet e Wikimedia Commons.

Daveennoù

L'anhinga americana (Anhinga anhinga) és un ocell de la família dels anhíngidss (Anhingidae) que habita pantans, llacs, rius tranquils i manglars d'Amèrica, des dels estats meridionals dels Estats Units, a través de Mèxic i Amèrica Central fins a Amèrica del Sud, per l'oest dels Andes fins a Equador i per l'est, fins a l'Uruguai i el nord de l'Argentina. També a Cuba, l'illa de la Juventud i Granada

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwanwr America (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gwanwyr America) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Anhinga anhinga; yr enw Saesneg arno yw American darter. Mae'n perthyn i deulu'r Gwanwyr (Lladin: Anhingidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. anhinga, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r gwanwr America yn perthyn i deulu'r Gwanwyr (Lladin: Anhingidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Anhinga americká (Anhinga anhinga) je vodní pták příbuzný kormoránům. Vyskytuje se v jihovýchodní části USA, Střední Americe a tropické části Jižní Ameriky. Tělo má dlouhé až 90 cm.

Popis

Zobák má rovný, špičatý a ostrý, na rozdíl od kormoránů, jejichž zobák je zahnutý. Mají plovací blánu mezi všemi čtyřmi prsty na noze.

Způsob lovu

Anhingy kořist zobákem napichují (harpunují).Po napichnutí ji vyhodí do vzduchu nad hladinu a hlavou napřed ji velmi rychle polknou.

Hnízdění

Anhingy hnízdí na stromech na okrajích vod a jejich mláďata dokážou dříve plavat než létat.

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-09]

Literatura

Malá obrazová školní encyklopedie. Zvířata a ostatní živočichové. 1.vyd. Praha: Svojtka & Co., 2003. ISBN 80-7237-812-0

Externí odkazy

• Galerie anhinga americká ve Wikimedia Commons
• Obrázky, zvuky či videa k tématu anhinga americká ve Wikimedia Commons
• Taxon Anhinga anhinga ve Wikidruzích

Amerikansk slangehalsfugl (latin: Anhinga anhinga) er en slangehalsfugl, der lever i varme lavvandede farvande af Amerika.

Noter

• Avibase - the world bird database

Eksterne henvisninger

• Wikimedia Commons har flere filer relateret til Amerikansk slangehalsfugl

Verbreitungsgebiet

Schwimmender männlicher Amerikanischer Schlangenhalsvogel

Amerikanischer Schlangenhalsvogel mit Fisch

Jungvögel

Sich trocknender männlicher Amerikanischer Schlangenhalsvogel

Der Amerikanische Schlangenhalsvogel (Anhinga anhinga) ist eine vergleichsweise häufige Vogelart aus der Ordnung Suliformes. Die Art kommt in zwei Unterarten auf dem amerikanischen Doppelkontinent vom Südosten der USA über Mittelamerika und Amazonien bis in den Norden Argentiniens. Die größte Ähnlichkeit besteht zu den Kormoranen (Phalacrocoracidae).

Obwohl die IUCN allgemein einen Bestandsrückgang für diese Art feststellt, gilt sie auf Grund ihres sehr großen Verbreitungsgebietes und des nur allmählichen Rückgangs als nicht gefährdet (least concern).^[1]

Erscheinungsbild und Lautäußerungen

Ausgewachsen erreicht der Amerikanische Schlangenhalsvogel eine Körperlänge von etwa 85 Zentimeter, einer Flügelspanne von durchschnittlich 1,4 Meter und wiegt dann 1.350 Gramm.^[2] Der Schnabel ist schlank und spitz zulaufend. Er ist etwa doppelt so lang wie der Kopf. Schnabel und Schwimmhäute sind gelb.^[3] Es handelt sich beim Amerikanischen Schlangenhalsvogel insgesamt um einen dunkelgefiederten Fischfresser mit einem sehr langen Hals. Häufig schwimmt er so, dass nur der Hals und der Kopf über dem Wasser sichtbar sind. Weibchen unterscheiden sich von den Männchen durch ihren graubraunen Hals und Kopf. Jungvögel gleichen den Weibchen, sind aber insgesamt matter gefärbt.

Amerikanische Schlangenhalsvogel geben nur wenige Lautäußerungen von sich. Von aufgebäumten Amerikanischen Schlangenhalsvögeln ist gelegentlich Schnabelklicken zu hören.^[4]

Die Flügel des Amerikanischen Schlangenhalsvogels sind breit und ermöglichen kräftige und fördernde Flügelschläge, die sich mit längeren Gleitphasen abwechseln. Der lange Schwanz wird im Fluge ausgefächert, was in den USA zu der Bezeichnung water turkey („Wassertruthahn“) geführt hat.

Die Beine setzen weit hinten am Körper an. Alle vier Zehen sind mit breiten Schwimmhäuten verbunden. Auf dem Land bewegen sie sich eher unbeholfen fort und breiten dabei die Flügel aus, um die Balance zu halten. Im Wasser bewegen sie sich wie Kormorane: beim Schwimmen mit abwechselnd paddelnden Füßen, beim Tauchen mit gleichzeitig und parallel antreibenden Füßen, wobei die Flügel fast ganz angelegt sind. Tauchgänge dauern 30 bis 60 Sekunden.

Verwechselungsmöglichkeiten bestehen mit der Ohrenscharbe, der einzigen Kormoranart Nordamerikas, die eine ähnliche Körpergröße und Färbung hat. Die beiden Arten können jedoch anhand ihrer Schwänze und ihrer Schnäbel unterschieden werden. Der Schwanz des Amerikanischen Schlangenhalsvogels ist breiter und deutlich länger als der der Ohrenscharbe. Der Schnabel des Amerikanischen ist spitz während der Schnabel der Ohrenscharbe hakenförmig ist.^[5]

Verbreitung

Der Amerikanische Schlangenhalsvogel lebt in den wärmeren Regionen Nord- und Südamerikas.

Während der Brutzeit ist er in baumbestandenen Sümpfen, an Seen, an langsam fließenden Flüssen und in Mangroven anzutreffen. Die höchste Bestandsdichte in den Vereinigten Staaten weisen Florida, Louisiana und der Südosten Georgias auf. Ursprünglich brüteten Amerikanische Schlangenhalsvögel in einer Region, die auch die US-amerikanischen Bundesstaaten Oklahoma, Illinois, Missouri, Missouri und Kentucky umfasste.^[4] In Nordamerika sind die am weitesten im Norden lebenden Vertreter dieser Art Zugvögel. Sie verlassen ihre Brutgebiete im Oktober und kehren im März zurück. Die größten Konzentrationen Amerikanischer Schlangenhalsvögel auf dem Gebiet der Vereinigten Staaten findet man im Winterhalbjahr in Florida.^[4]

Als Irrgäste werden sie vereinzelt auch weit außerhalb ihres normalen Verbreitungsgebiets beobachtet. Amerikanische Schlangenhalsvögel wurden bereits in den US-amerikanischen Bundesstaaten Pennsylvania^[6] und Wisconsin^[7] beobachtet.

Lebensweise

Das Gefieder des Schlangenhalsvogels ist nicht wasserfest durch Öle wie etwa bei den Enten. Es kann so nass werden, dass er dann kaum noch schwimmfähig ist und Probleme hat, sich in die Luft zu erheben. Diese Gefiedereigenschaft erlaubt ihm jedoch auch, sehr gut tauchen zu können und unter Wasser nach Fischen zu jagen. Nach der Jagd trocknet der Amerikanische Schlangenhalsvogel ähnlich dem Kormoran, indem er mit ausgebreiteten Flügeln in der Sonne sitzt. Sehr häufig kann man diese Vogelart dabei beobachten, wie er gemeinsam mit anderen Vertretern seiner Art nach Fischen jagt.

Unterarten

Es werden zwei Unterarten unterschieden:^[8][8]

• Die Nominatform A. a. anhinga lebt östlich der Anden in Südamerika und kommt außerdem auf den Inseln Trinidad und Tobago vor. Sie ist die größere der beiden Unterarten.
• A. a. leucogaster kommt im Südosten der Vereinigten Staaten, in Mexiko, auf Kuba und Grenada vor.

Literatur

• Jonathan Alderfer (Hrsg.): Complete Birds of North America, National Geographic, Washington D.C. 2006, ISBN 0-7922-4175-4.
• David Allen Sibley: The Sibley Field Guide to Birds of Eastern North America. Alfred A. Knopf, New York 2003, ISBN 0-679-45120-X, S. 45.

Einzelbelege

1. ↑ BirdLife Eintrag für Amerikanischer Schlangenhalsvogel, aufgerufen am 14. Mai 2015
2. ↑ David Allen Sibley: The Sibley Field Guide to Birds of Eastern North America. Alfred A. Knopf, New York 2003, ISBN 0-679-45120-X, S. 45.
3. ↑ David S. Maehr, H.W. Kale, Herbert W. Kale, II: Florida's Birds: A Field Guide and Reference. Pineapple Press Inc, 2005, ISBN 1-56164-335-1, S. 33, 38.
4. ↑ ^{a b c} Jonathan Alderfer (Hrsg.): Complete Birds of North America, National Geographic, Washington D.C. 2006, ISBN 0-7922-4175-4. S. 108
5. ↑ Roger Tory Peterson: A Field Guide to the Birds of Texas. Houghton Mifflin Harcourt, 1998, ISBN 0-395-92138-4, S. 130.
6. ↑ Gerald M. McWilliams, Daniel W. Brauning: Birds of Pennsylvania. Cornell University Press, 1999, ISBN 978-0-8014-3643-7, S. 43.
7. ↑ Samuel D. Robbins: Wisconsin Birdlife: Population and Distribution Past and Present. University of Wisconsin Press, 1991, ISBN 978-0-299-10260-9, S. 127–128.
8. ↑ ^{a b} Emmet Reid Blake: Birds of Mexico: a guide for field identification. University of Chicago Press, 1953, ISBN 0-226-05641-4, S. 151–152.

Ācoyōtl (Anhinga anhinga), cē tōtōtl.

Anhinga hembra secando sus plumas, Florida

Female anhinga in Florida

The anhinga (/ænˈhɪŋɡə/; Anhinga anhinga), sometimes called snakebird, darter, American darter, or water turkey, is a water bird of the warmer parts of the Americas. The word anhinga comes from a'ñinga in the Brazilian Tupi language and means "devil bird" or "snake bird".^[2] The origin of the name is apparent when swimming: only the neck appears above water so the bird looks like a snake ready to strike. They do not have external nares (nostrils) and breathe solely through their epiglottis.

The anhinga is placed in the darter family, Anhingidae, and is closely related to Indian (Anhinga melanogaster), African (Anhinga rufa), and Australian (Anhinga novaehollandiae) darters. Like other darters, the anhinga hunts by spearing fish and other small prey using its sharp, slender beak.

Distribution and migration

Anhinga species are found all over the world in warm shallow waters.^[3] The American anhinga has been subdivided into two subspecies, A. a. anhinga and A. a. leucogaster, based on their location. A. a. anhinga can be found mainly east of the Andes in South America and also the islands of Trinidad and Tobago. A. a. leucogaster can be found in the southern United States, Mexico, Cuba, and Grenada.^[4] A fossil species Anhinga walterbolesi has been described from the Late Oligocene to Early Miocene of Australia.

Only birds that live in the extreme north and south of their range migrate and do so based on temperature and available sunlight. Anhingas will migrate towards the equator during winter but this range is "determined by the amount of sunshine to warm the chilled birds".^[3] Although not in their usual range, anhingas have been found as far north as the states of Pennsylvania^[5] and Wisconsin^[6] in the United States.

Kettles of anhingas often migrate with other birds and have been described as resembling black paper gliders.^[7]

Description

The anhinga is a large bird, measuring approximately 89 cm (35 in) in length (with a range of 75–95 cm (30–37 in)), with a 1.14 m (3.7 ft) wingspan.^[8][9] The A. a. anhinga subspecies is larger than A. a. leucogaster and has broader buffy tail tips.^[4] They weigh on average around 1.22 kg (2.7 lb), with a range of 1.04–1.35 kg (2.3–3.0 lb).^[9][10][11] The bill is relatively long (about twice the length of the head), sharply pointed, and yellow, and the webbed feet are yellow as well.^{[6][12][8][10]}

The male is a glossy black-green with the wings, base of wings, and tail a glossy black-blue.^[12] The tip of the tail is white.^[13] The back of the head and the neck have elongated feathers that have been described as gray^[14] or light purple-white.^[12] The upper back of the body and wings is spotted or streaked with white.^[14]

The female anhinga is similar to the male except that it has a pale gray-buff^[15] or light brown^[16] head, neck, and upper chest. The lower chest or breast is a chestnut color, and the back is browner than that of the male.^[17]

The hatchling starts out bald but gains tan down within a few days of hatching. Within two weeks the tan down is replaced by white down. Three weeks after hatching, the first juvenile feathers appear. Juveniles are mostly brown until they first breed usually after the second or third winter.^[3]

This bird is often mistaken for the double-crested cormorant due to its similar size and shape, although the two species can be differentiated by their tails and bills. The tail of the anhinga is wider and much longer than that of the cormorant. The bill of the anhinga is pointed, while the bill of the cormorant has a hook-tip.^[18]

Behavior

Anhingas swim with their webbed feet and pursue their prey, fish, under water and spear their prey by rapidly stretching out their neck. They come up to handle and swallow fish.^[19] Unlike ducks, ospreys and pelicans which coat their feathers with oil from their uropygial gland, the anhinga does not have waterproof feathers. Their feathers get soaked upon immersion in water. Therefore, they cannot stay floating on water for long periods of time. Their dense bones, wetted plumage and neutral buoyancy in water, allows them to fully submerge and search for underwater prey.^[20]

The anhinga cannot fly any extended distances with wet feathers. If it attempts to fly while its wings are wet, the anhinga has difficulty, flapping vigorously while "running" on the water for a short distance, often to avoid any perceived threats. Like cormorants, the anhinga stands with wings spread and feathers fanned open in a semicircular shape, facing away from the sun, to dry its feathers and absorb heat.^[21] Anhingas lose body heat relatively fast and their posture helps them absorb solar radiation from the sun to counter this.^[21] Because an anhinga in the drying position resembles a male turkey, it has been colloquially referred to as the 'water turkey' or 'swamp turkey'.

Diet

Anhingas feed on moderately sized wetland fishes,^[9] amphibians,^[22] aquatic invertebrates and insects.^[23] In Alabama, the anhinga's diet consists of fishes (such as mullet, sunfish, black bass, catfish, suckers, and chain pickerel), crayfish, crabs, shrimp, aquatic insects, tadpoles, water snakes and small terrapins.^[24] In Florida, sunfishes and bass, killifishes, and live-bearing fishes are primarily eaten by the anhingas.^[25] Other fish eaten include pupfish and percids.^[23]

Anhingas stalk fish underwater, mainly where there is some flora present. Once they locate their prey, they partly open their bill and stab the fish swiftly. For larger fish, they use both their jaws and use the lower jaw on small fish.^[9] If the fish is too large to forage, the anhinga stabs it repeatedly and then lets it go.^[26] The anhingas bring their capture to the surface of the water, toss it backwards and engulf it head-first.^[25]

Conservation status

The anhinga is protected in the US under the Migratory Bird Treaty Act of 1918.^[27] The number of individual anhingas has not been estimated but they are considered to be of least concern because of the frequency of their occurrence in their 15,000,000 km² (5,800,000 sq mi) global range.^[1]

• 

  Male drying its feathers and warming its body, Florida, US

• 

  Showing snake-like neck and pointed beak

• 

  In flight, South Carolina, US

• 

  Juvenile in Uarini, Amazonas, Brazil

• 

  Juveniles with white plumage

• 

  Female in Florida, US

References

La Anhingo (Anhinga anhinga) foje nomata Serpentobirdo, Sagulo, Sagobirdo aŭ pli precize Amerika sagobirdo, estas akvobirdo de plej varmaj regionoj kaj de Nordameriko kaj de Sudameriko. La Anhingo estas membro de la sagobirda familio de Anhingedoj kaj parencas rekte al la Hindia sagobirdo (Anhinga melanogaster), la Afrika sagobirdo (Anhinga rufa), kaj la Aŭstralia sagobirdo (Anhinga novaehollandiae). La vorto anhinga devenas el la brazila tupia lingvo kaj signifas diablobirdo aŭ serpentobirdo.

Estas birdo simila al kormoranoj, longa je 85 cm, enverguro de 117 cm kaj pezo de 1350 g. Ĝi manĝas fiŝojn, havas malhelan plumaron kaj longegan bekon kion nure ofte montras dum naĝado. Do, dumnaĝe la nomo serpentobirdo tute taŭgas ĉar kiam nur la kolora kolo aperas surakve la birdo similas al serpento preta ataki.

Distribuado kaj migrado

Reprodukta teritorio.

Masklo sekiganta siajn plumojn kaj varmiganta sian korpon, Florido, Usono.

La specioj de la genro Anhinga troviĝas tra la tuta mondo ĉe varmaj neprofundaj akvoj.^[1] La Amerika anhingo estis subdividita en du subspecioj, A. a. anhinga kaj A. a. leucogaster, baze sur ties loko. A. a. anhinga povas troviĝi ĉefe oriente de Andoj en Sudameriko kaj ankaŭ ĉe la insuloj de Trinidado kaj Tobago. A. a. leucogaster povas troviĝi en Suda Usono, Meksiko, Kubo, kaj Grenado.^[2]

Nur la birdoj kiuj ne loĝas en pleja nordo kaj sudo de ties teritorio migras kaj faras tion baze sur temperaturo kaj disponebla sunlumo. Anhingoj migras en direkto al ekvatoro dum vintro sed tiu teritorio estas "determinata de la kvanto de sunlumo por varmigi la malvarmigitajn birdojn".^[1] Kvankam ne en sia kutima teritorio, anhingoj povas troviĝanti tiom for norde kiom ĝis la ŝtatoj de Pensilvanio^[3] kaj Viskonsino^[4] en Usono.

Aroj de anhingoj ofte migras kun aliaj birdoj kaj estis priskribitaj kiel glisiloj de nigra papero.^[5]

Fizika priskribo kaj taksonomio

Montrante serpentecan kolon kaj pintecan bekon.

La specio A. anhinga estas granda birdo kaj estas proksimume 89 cm longa, kun gamo de 75-95 cm kaj enverguro de 1.14 m.^[6][7] La subspecio A. a. anhinga estas pli granda ol A. a. leucogaster kaj havas "pli larĝajn sablokolorajn vostobordojn".^[2] Ili pezas averaĝe ĉirkaŭ 1.22 kg, kun gamo de 1.04-1.35 kg.^[7][8][9] La beko estas relative longa^[10] (ĉirkaŭ dufoje la longo de la kapo^[11]), akre pinteca^[6] kaj flava kiel la membranecaj^[8] piedoj.

Plej el la korpo de la masklo de Anhingo estas brile verdecnigra kun flugiloj, bazo de flugiloj kaj vosto brile nigrecbluaj.^[11] La vostopinto havas blankajn plumojn.^[12] La malantaŭo de la kapo kaj de la kolo havas longecajn plumojn kiuj estis priskribitaj kiel grizaj^[13] aŭ helpurpurece blankaj.^[11] La supra dorso kaj flugiloj estas punktecaj aŭ striecaj je blanko.^[13]

La ino de Anhingo estas simila al la masklo, escepte ke ŝi havas pale grizece sablokolorajn^[14] aŭ helbrunajn^[15] kapon, kolon, kaj supran bruston. La suba brusto estas avelkolora kaj se kompare al masklo, la ino havas pli brunan dorson.^[16] Tiele temas pri specio kun klara seksa duformismo, nome kun pli nigreca masklo kaj ino pli kolora, kun kapo, kolo kaj brusto pli grizecflavaj.

Junulo ĉe Uarini, Amazonio, Brazilo.

La idoj starte estas nudaj (senplumaj) sed kreskas flavetecan lanugon kelkajn tagojn post eloviĝo. Post du semajnoj la flavetecan lanugon anstataŭas blanka lanugo. Tri semajnojn post eloviĝo, aperas la unuaj junulaj plumoj. Junuloj estas ĉefe brunaj ĝis unua reproduktado post la dua aŭ tria vintro.^[1]

Tiu birdo estas ofte misidentigita kun la Dukresta kormorano pro ties similaj grando kaj kutimaro. Tamen ambaŭ specioj povas esti diferencigitaj pro siaj vostoj kaj bekoj. La vosto de la Anhingo estas pli larĝa kaj multe pli longa ol tiu de kormorano. La beko de la Anhingo estas pinteca, dum la beko de la kormorano havas hokecan pinton.^[17]

Kutimaro

Anhingo sekigante siajn plumojn, Kostariko.

La anhinga plumaro ne estas oleoprotektata kontraŭ akvo, kiel tiu de anasoj ekzemple, ĉar anhingoj ne produktas oleon en uropiga glando, kio malpermesas bone naĝi sed permesas bonege subnaĝi por fiŝkaptado eĉ dum longaj temperoj, sed ŝajnas ke la birdoj estas apenaŭ flosantaj. Tamen, tio permesas ilin plonĝi facile kaj serĉi subakvajn predojn, kiaj fiŝoj kaj amfibioj. Ili povas resti sube dum longaj periodoj.

Kiam ĝi estas necesa, la Anhingo sekigos sian flugilojn kaj plumaron montrante ofte preskaŭ duoncirklan voston simile al tiu de meleagroj, kio havigas al la specio la nomon de "akva meleagro". Ĝi iras surbranĉe kaj streĉas siajn flugilojn por permesi la sunon sekigi ĝian plumaron, kiel faras ankaŭ kormoranoj, birdoj el la sama ordo Pelikanoformaj. Se la Anhingo klopodas ekflugi kiam la flugiloj ankoraŭ ne sekiĝis, la birdo havas malfacilaĵon elakviĝi, do ĝi devas forte flugilfrapi kaj samtempe kuri surakve.

Anhingoj fiŝkaptas laŭ etaj grupoj. Ili ponardas la predon subakve kaj manĝas ilin ĉe la surfaco.

Konservostatuso

Masklo sekiganta siajn plumojn ĉe Charleston, Suda Karolino.

Junuloj kun blanka plumaro (lanugo), en Caño Negro - Kostariko.

La Anhingo estas protektata en Usono laŭ la Traktato de Migrantaj Birdoj de 1918.^[18] La nombro de individuaj anhingoj ne estis ĉirkaŭkalkulita sed la specio estas konsiderata Malplej Zorgiga pro la ofteco de ties apero en sia ampleksa tutmonda teritorio de 15,000,000 km².^[19]

La specio ja havas enorman teritorion, kiu grandas el Brita Kolumbio (en suda Kanado) al Patagonio (en suda Argentino), tra pli ol 20 ŝtatoj kaj enhavas ankaŭ Antilojn. Tamen ĝi estas tre disvatigata en Sudameriko dum estas iom pli rara en Nordameriko. La unikaj du populacioj konstantaj kaj for el risko laŭ informo el ĉirkaŭ 2005 estas tiuj de Kubo kaj de Evergladoj. En Usono estas malabunda kaj disa, kun multaj populacioj de malmultaj ekzempleroj en Teksaso, Georgio, en Virginio (kie ĝi reproduktiĝas malabunde kaj estas Minacata specio), eble ankaŭ en Portoriko, en Misisipo, en Misurio, en Florido kaj en la Virgulininsuloj. Ankaŭ en Meksiko ĝi estas dise, dum en Antiloj ne estas laŭ risko, ĉefe en Kubo kaj en Jamajko.

Tiu birdospecio loĝas en habitatoj tre similaj nome riveroj, lagoj kaj marĉoj, kie ĝi koncentriĝas en enormaj birdaroj de ĝis 10.000 individuoj.

La aninga americana (Anhinga anhinga),^[2]​ también conocida como anhinga americano, pato aguja americano, corúa real, o cotúa agujita,^[3]​ es una especie de ave suliforme^[4]​^[5]​ de la familia Anhingidae propia de las regiones tropicales de América.

Aninga Americana hembra en Florida

Macho secando sus plumas en Florida, Estados Unidos.

Características

Cuando nada, sumerge todo su cuerpo bajo el agua y deja sólo la cabeza y el cuello en la superficie; los nombres pájaro serpiente y pato aguja aluden a este aspecto. Parecido a un cormorán, se diferencia por tener el pico y la cola más largos, y el extremo del pico en forma de gancho. Habita en pantanos de agua dulce (marismas), donde captura peces buceando bajo el agua, arponeándolos con su pico y engulléndolos en la superficie. Al igual que los cormoranes, extiende sus alas para secarse.

Subespecies

• Anhinga anhinga anhinga - Andes, América del Sur, Trinidad y Tobago.
• Anhinga anhinga leucogaster - Sur Estados Unidos, México, Cuba.

Referencias

Anhinga anhinga Anhinga generoko animalia da. Hegaztien barruko Anhingidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Anhinga
• Anhingidae

Amerikankäärmekaula (Anhinga anhinga) on Pohjois-Amerikan lämpimissä osissa ja Etelä-Amerikassa elävä vesilintu.

Naaraspuolinen amerikankäärmekaula kuivailemassa höyheniään.

Koko ja ulkonäkö

Amerikankäärmekaulat voivat kasvaa 90 cm pitkiksi. Ne tunnistaa tikarimaisesta suorasta ja terävästä nokasta ja nimensä mukaisesti käärmemäisestä, ohuesta ja pitkästä kaulasta. Lintu muistuttaa merimetsoa, mutta niillä on pitempi pyrstö ja kaula. Sukupuolet ovat erinäköiset. Koiraalla on valkea siipitäplä ja sen kaula ja pää ovat tummat.^[2]

Levinneisyys

Lintua tavataan Pohjois-Amerikan eteläosissa, Keski-Amerikassa sekä Etelä-Amerikan pohjois- ja itäosissa, muun muassa läpi Amazonasin sademetsäalueen.^[2]

Elinympäristö

Amerikankäärmekaulat oleilevat sisävesistöissä, erityisesti rehevillä järvillä, joilla, lammilla ja kosteikoilla.^[2]

Pesiminen

Lintu rakentaa pesänsä risuista puuhun hataraksi rakennelmaksi. Se pesii yhdyskunnissa, monesti yhdessä merimetsojen ja haikaroiden kanssa.^[2]

Lähteet

Anhinga anhinga

L‘Anhinga d'Amérique (Anhinga anhinga) est une espèce d'oiseau aquatique de la famille des Anhingidae vivant dans les parties les plus chaudes du continent américain. Le mot « Anhinga » vient de la langue tupi du Brésil et veut dire « oiseau-diable » ou « oiseau-serpent ».

Description

D'une longueur moyenne du corps de 85 à 89 cm, une envergure de 117 cm et un poids de 1 350 g, c'est un oiseau piscivore au plumage sombre avec un cou très long qui nage souvent avec seulement ce dernier au-dessus de l'eau. Lorsqu'il nage ainsi, on comprend aisément son nom d'oiseau-serpent, puisque seul son cou coloré apparaît au-dessus de l'eau et qu'il ressemble à un serpent prêt à frapper. Cet oiseau présente une longue queue en éventail de couleur noire avec l'extrémité brun chamois. Le bec est jaune. Les couvertures sus-alaires sont gris argent. Le dimorphisme sexuel est net puisque la femelle a la tête et le cou brun chamois au lieu de noir.

Répartition

Comme son nom l'indique, cet oiseau peuple une partie de l'Amérique : Costa Rica...

Habitat

Cette espèce fréquente les rivières, les marais et les lagunes.

Taxonomie

L'Anhinga d'Amérique est étroitement lié aux Anhingas roux (Anhinga melanogaster), d'Afrique (A. rufa) et d'Australie (A. novaehollandiae).

Comportement

Contrairement au canard, l'Anhinga n'est pas en mesure d'imperméabiliser ses plumes en utilisant de l'huile produite par la glande uropygienne. Par conséquent, les plumes deviennent vite saturées d'eau, rendant l'oiseau à peine capable de flotter. Toutefois, cela lui permet de plonger facilement et de rechercher ses proies sous l'eau, tels que poissons et amphibiens. Il peut rester en plongée pendant des durées importantes.

Si nécessaire, l'Anhinga va sécher ses ailes et ses plumes. Il va se tenir perché pendant de longues périodes avec ses ailes déployées pour se sécher, tout comme les cormorans. S'il tente de s'envoler pendant que ses ailes sont humides, il a beaucoup de peine à sortir de l'eau et s'envole en battant vigoureusement des ailes tout en « courant » sur l'eau.

Les Anhingas cherchent souvent leur nourriture isolément mais parfois en petits groupes.

Nidification

L'Anhinga d'Amérique se reproduit en colonies, souvent avec d'autres oiseaux aquatiques.

Sous-espèces

D'après Alan P. Peterson, il en existe 2 sous-espèces :

• Anhinga anhinga anhinga (Linnaeus) 1766 ;
• Anhinga anhinga leucogaster (Vieillot) 1816.

Galerie

• En train de nager

• Femelle

• Mâle et femelle

Femia secando as plumas.

Anhinga anhinga é unha especie de aves acuáticas que viven en zonas cálidas continentais de América do Sur e do Norte, desde o norte de Arxentina ao sur de Estados Unidos. Esta especie está clasificada na familia Anhingidae, e comparte o seu xénero con outras tres especies: Anhinga melanogaster (da India), A. rufa (de África), e A. novaehollandiae (de Australia).

Nome

A palabra anhinga procede da voz ajíŋa da lingua tupí amazónica e significa "espírito demoníaco", e pasou ao portugués brasileiro ortografada como anhangá ou anhinga e de aí tomouse para crear o nome científico. Anhinga é palabra masculina en portugués; de todos modos, esta ave en Brasil ten ademais de anhinga outros nomes, tamén amerindios, polos que é máis coñecida como arará, biguatinga, carará, meuá, miuá e muiá. Noutros países chámanlle 'ave serpe' (snakebird en inglés, oiseau-serpent en francés, pájaro serpiente en castelán, uccello serpente en italiano) polo seu pescozo parecido a unha serpe. O seu agudo peteiro e o costume de atravesar os peixes que captura co peteiro deulle nomes como pato aguja ('pato agulla', en castelán) ou darter (~'empalador', en inglés).

Distribución e migración

Vive en augas quentes e pouco profundas.^[2] É a única especie de Anhinga que vive en América e está subdividida en dúas subespecies, chamadas A. a. anhinga e A. a. leucogaster, baseándose na súa localización. A. a. anhinga atópase principalmente ao leste dos Andes en Sudamérica incluíndo as illas de Trindade e Tobago. A. a. leucogaster pode encontrarse no sur dos Estados Unidos, México, Cuba, e a illa de Granada.^[3]

Só as aves que viven nos extremos sur e norte da súa área de distribución teñen un comportamento migratorio, que depende da temperatura e das horas de luz solar. Migran cara ao ecuador durante o inverno.^[2] Algunhas destas aves foron detectadas en zonas fóra da súa área habitual, tan ao norte como en Pensilvania^[4] e Wisconsin en Estados Unidos.^[5]. Ás veces emigran en grupos acompañados doutras aves.^[6]

Descrición

A especie A. anhinga é unha ave grande duns 89 cm de lonxitude media (varía de 75 a 95 cm), cunha envergadura alar de 1,14 m.^[7][8] A subespecie A. a. anhinga é algo meirande que A. a. leucogaster e ten uns "bordos da cola de ton beis máis amplos".^[3] Pesan como media uns 1,22 kg (varía entre 1,04 e 1,35 kg).^[8][9][10] O peteiro é relativamente longo^[5] (aproximadamente o dobre que a cabeza)^[11]), e moi agudo^[7] e de cor amarela. Desa cor son tamén os pés, que son palmados.^[9]

A maioría do corpo dos machos é dunha cor verdosa anegrada brillante coas ás e base das ás e cola azuis anegradas brillantes.^[11] O extremo da cola ten plumas brancas.^[12] As costas e a cabeza e pescozo teñen plumas alongadas que foron descritas como de cor gris^[13] ou brancas con tons púrpura.^[11] A parte superior do corpo e ás teñen pintiñas ou liñas brancas.^[13]

As femias son similares aos machos, pero teñen unha cabeza, pescozo e parte superior do peito de cor beis agrisado^[14] ou marrón claro.^[15] A parte inferior do peito é de cor castaña e en comparación co macho a femia ten unhas costas máis castañas.^[16]

A cría nace espida pero en poucos días cóbrese de penuxe parda. En dúas semanas substitúese por penuxe branca. Tres semanas despois de eclosionar, aparecen as primeiras plumas xuvenís. Os xuvenís son principalmente marróns ata que chegan á idade reprodutora despois do segundo ou terceiro inverno.^[2]

Carecen de orificios respiratorios externos, polo que respiran só a través da súa epiglote.

Esta ave pode confundirse algo cos corvos mariños Phalacrocorax auritus debido ao seu tamaño e forma similar, pero poden diferenciarse ben deles observando o peteiro e colas. A cola de A. anhinga é máis larga e moito máis longa que a dos corvos mariños, e o seu peteiro é moi bicudo e recto, mentres que o dos corvos mariños ten un extremo curvado.^[17]

Comportamento

Aínda que é unha ave acuática e captura peixes e en menor medida anfibios na auga, esta especie non ten plumas impermeables ao ter unha glándula uropixial (produtora de graxa impermeabilizante) vestixial. Por esa razón ten que secar as súas plumas ao sol coas ás estendidas despois de mergullarse na auga. A súa liña de flotación é moi baixa, polo que nada con case todo o corpo mergullado, o que lle facilita a natación por debaixo da auga, de modo que só asoma o seu pescozo. Se intenta voar cando as sús ás están aínda molladas, ten grandes dificultades e bate as ás vigorosamente mentres "corre" sobre a auga. A miúdo aliméntase en pequenos grupos. Captura o seu alimento atravesándoo co seu peteiro.

Estado de conservación

O número de individuos desta especie non se estimou, pero considérase que é abundante e ten unha ampla área de distribución de 15 millóns de km² e o seu status de conservación está clasificado pola IUCN como "pouco preocupante".^[1] Nalgúns países está protexida por ser unha ave migratoria.^[18]

• Macho secando as súas plumas e quentando o corpo ao sol, en Florida, EUA.

• A ave mostrando o seu pescozo que lembra a unha cobra e o seu bicudo peteiro.

• Voando en, Carolina do Sur, EUA.

• Individuo xuvenil en Uarini, Amazonas, Brasil.

• Individuos xuvenís con plumaxe branca.

• Femia en Florida, EUA.

Notas

L'aninga comune (Anhinga anhinga (Linnaeus, 1766)), conosciuta anche come aninga americana o uccello serpente, è un grosso uccello americano appartenente all'ordine dei Suliformes.^[2]

Descrizione

Di aspetto molto snello, con un collo molto lungo, becco lungo e affilato. Misura in lunghezza circa 85-90 cm e ha un'apertura alare di poco sopra il metro e mezzo. Il piumaggio è completamente di colore nero con striature bianche sulle ali. Il piumaggio è simile in entrambi i sessi ma la femmina è più bruna. Il becco è giallo, i piedi palmati.

Biologia

Cerca il cibo nuotando immersa nell'acqua, tranne il collo e il capo. Costruisce il nido sugli alberi prospicienti l'acqua e in essi sono deposte 2-5 uova. L'incubazione, svolta anche dal maschio, dura un mese. I nidacei sono nutriti da ambedue i sessi. per alcune settimane. Si ciba di pesci, anfibi, serpenti, granchi, tutti catturati in acqua dopo un fulmineo colpo del becco.

Distribuzione e habitat

Ha un areale vastissimo, che spazia dalla Columbia Britannica alla Patagonia, attraverso più di 20 stati e comprende anche le Antille. Tuttavia, è molto diffusa in Sudamerica ma rara nella parte settentrionale del continente. Le uniche due popolazioni consistenti e non a rischio per il 2005 sono quella di Cuba e delle Everglades. Negli USA è diffusa, con moltissime popolazioni con pochi esemplari nel Texas, nella Georgia, in Virginia (dove si riproduce con pochissime coppie ed è in pericolo critico), forse ancora a Porto Rico, nel Mississippi, nel Missouri, in Florida e nelle Isole Vergini
Anche in Messico è presente a macchia di leopardo, mentre nelle Antille non è a rischio. In particolare, nonostante lo scarso interesse di Castro e del governo di Cuba, la specie abbonda su tutto il territorio nazionale, così come in Giamaica. L'areale occupa in totale 15000000 di chilometri quadrati.

Questo uccello è presente in ambienti molto simili tra loro: fiumi, laghi e paludi, in cui si concentra in enormi colonie anche di 10.000 individui.

Conservazione

A. anhinga è considerata dalla IUCN Red List come specie a basso rischio (Least Concern).^[1]
L'aninga è protetta negli USA dal Migratory Bird Treaty Act del 1918 (primo atto ufficiale degli USA dopo la Grande Guerra)^[3]

Note

Burung Kosa ialah salah satu daripada haiwan yang boleh di dapati di Malaysia. Nama sainsnya Anhinga anhinga.^[1]

Ciri-ciri

Burung Kosa adalah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (Vertebrat), kelas : burung.

Burung Kosa adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Paruh Burung Kosa tidak bergigi.

Makanan

Perlindungan

Burung Kosa merupakan burung yang dilindungi di bawah Akta Perlindungan Hidupan Liar Malaysia. ^[2]

Pembiakan

Burung Kosa membiak dengan bertelur. Telur Burung Kosa bercangkerang keras.

Habitat

Rujukan

Pautan luar

• http://images.google.com/images?svnum=10&hl=en&q=%22Anhinga+anhinga%22

De Amerikaanse slangenhalsvogel (Anhinga anhinga) is een vogel die behoort tot de orde Suliformes en de familie van de slangenhalsvogels.

Uiterlijk

De Amerikaanse slangenhalsvogel heeft een reigerachtig voorkomen. Hij heeft zijn naam te danken aan zijn extreem lange, dunne nek. De vogel wordt 85 centimeter groot, waarvan de helft de lengte van zijn nek is, en heeft een spanwijdte van 117 centimeter. Op de nek zit een in verhouding dunne kop met een lange spitse gele snavel.

Vrouwtje in vlucht

Zowel het mannetje als het vrouwtje hebben een glanzende zwart verenkleed. De veren op de vleugels zijn zilvergrijs van kleur en de staart is grijs-zwart gestreept. De veren van de nek en de hals van het mannetje is eveneens glanzend zwart, bij het vrouwtje is de nek grijs gekleurd en heeft de hals een gelige-beige kleur. Ook de poten zijn geel gekleurd.

Een volwassen exemplaar bereikt een gewicht van iets meer dan 1300 gram.

Gedrag

De vogel houdt zich voornamelijk op bij de waterkant op zoek naar voedsel. Omdat de Amerikaanse slangenhalsvogel in tegenstelling tot andere watervogels zoals eenden weinig oliën op zijn verenkleed heeft, is het verenkleed niet waterdicht. Doordat de veren water absorberen ligt de vogel bijna met zijn gehele lichaam onder water en steekt vaak alleen de kop als een slang boven het water uit. Dit lijkt in eerste instantie onpraktisch maar door het zwaardere gewicht is het voor de vogel eenvoudiger om te duiken tijdens de jacht naar vis. Tijdens de jacht pakt de vogel de vis niet vast met de snavel maar spiesen ze deze met hoge snelheid met hun lange scherpe snavel en eten ze de vis daarna pas op.

Vrouwtje laat haar veren drogen in Caño Negro - Costa Rica

Dat de veren nauwelijks water afstoten vanwege het ontbreken van natuurlijke oliën heeft voor de vogel ook enkele nadelen. In tegenstelling tot de aalscholver is de slangenhalsvogel een trage zwemmer. Hij jaagt hierdoor voornamelijk op trage vissoorten. Ook duurt het langer voordat de veren droog zijn. Net zoals een aalscholver gaat hij met zijn vleugels gespreid in de zon zitten om zijn veren te laten drogen. Wegvliegen met natte veren is erg onpraktisch omdat de vogel dan nog te zwaar is. Mocht dit toch nodig zijn, om bijvoorbeeld weg te vluchten van een roofdier, dan zal de vogel met zijn vleugels klappend en met de poten op het water afzettend zich uit de voeten maken.

Als de vogel gealarmeerd is laat hij een snel, diep guk-guk-guk achtig geluid horen. Vaak zoeken de vogels in dat geval een hoger gelegen plaats op om aan een mogelijk roofdier te ontsnappen. Ook als de vogel verstoord wordt door mensen laten ze dit geluid horen.

Voedsel

Het voornaamste voedsel van de Amerikaanse slangenhalsvogel bestaat uit vis. Daarnaast wordt hun dieet aangevuld met kleine schildpadden, jonge kaaimannen, kleine slangen en waterinsecten.

Voortplanting

Het nest van de Amerikaanse slangenhalsvogel is meestal te vinden op hoogte tussen de 1,5 tot 6 meter boven de grond en ook in de meeste gevallen aan de waterkant. De vogel broed vaak samen met grote koloniale vogels zoals aalscholvers of in kleinere groepen alleen bestaand uit slangenhalsvogels. De vogel is monogaam en blijven hun hele leven samen. Het nest wordt elk jaar na een opknapbeurt opnieuw gebruikt. Alleen als het nest weg is bouwen ze een nieuwe. Het mannetje verzamelt de nestmaterialen onderwijl het vrouwtje van deze materialen het nest bouwt in een vorm van een platform.

Zodra het nest klaar is paart het koppeltje in het nest. Terwijl het mannetje op het vrouwtje zit houdt hij zich vast aan een tak of als deze ontbreekt aan de snavel van het vrouwtje. Het vrouwtje legt tussen de 2 tot 6 ovaal vormige blauw groene eieren met een interval van 3 dagen per ei. De eieren zijn soms bedekt met kleine bruine vlekken. De incubatietijd van de eieren bedraagt tussen de 25 tot 30 dagen. In koudere delen van het leefgebied van de vogels is het broedseizoen meestal rondom mei en juni. In de meeste gevallen worden de eieren door zowel het mannetje als het vrouwtje uitgebroed. In de meer tropische delen wordt eigenlijk het gehele jaar door gebroed maar is er een duidelijke piek waarneembaar rond september tot en met november.

Als andere mannetjes te dicht bij het nest komen verdedigt het mannetje zijn nest wat gepaard gaat met machtsvertoning en soms zelfs vechten. Het mannetje strekt zich helemaal uit, spreid zijn vleugels en begint met de bek te klapperen. Als de indringer zich dan niet terug trekt gaat het mannetje in de aanval waarbij hij naar de nek, hals en kop van de indringer pikt. Het vrouwtje is in verhouding minder agressief dan het mannetje, toch gaat ook zij in de aanval als het nodig mocht zijn.

Juvenielen in Caño Negro - Costa Rica

De kuikens komen blind en zonder verenkleed uit het ei. Al snel verschijnen de eerste witte donsveren. Na enkele dagen komen de eerste gewone veren al door. De jongen worden door beide ouders gevoerd. De eerste maaltijden van de vogels bestaan uit half verteerde visresten welke de ouders in de bek van de jongen laten vloeien. Na ongeveer een week steken de jongen de kop diep in de keel van de ouders om opgekropt eten te bemachtigen. Na zes weken hebben de jongen een volledig verenkleed en kunnen ze uitvliegen. Na twee maanden kunnen ze voor zich zelf zorgen en zijn ze niet meer afhankelijk van de ouders. Jonge vogels zijn uiteindelijk rond hun tweede levensjaar geslachtsrijp.

Voorkomen en leefgebied

De Amerikaanse slangenhalsvogel komt voor van het midden van de Verenigde Staten tot aan westelijk Ecuador het noordelijke deel van Argentinië en Uruguay. Daarnaast is hij een vaste inwoner van Cuba en vele andere eilanden in de Caraïbische Zee zoals Trinidad en Tobago. Het leefgebied bestaat uit zoete wateren en visrijke gebieden zoals meren, rivieren en mangroven.

De soort telt 2 ondersoorten:

• A. a. leucogaster: van de zuidoostelijke Verenigde Staten tot Colombia en Cuba.
• A. a. anhinga: van Trinidad en Tobago en Colombia tot noordelijk Argentinië.

Status

Mannetje in Tortuguero National Park - Costa Rica

De Amerikaanse slangenhalsvogel heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Er is aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal achteruit gaat. Echter, het tempo ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Daarom staat deze slangenhalsvogel als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Amerikaslangehals (Anhinga anhinga) er en fugl i gruppen slangehalser. Den finnes i den sørlige delen av Nord-Amerika, i Mellom-Amerika og i den nordlige delen av Sør-Amerika.

Beskrivelse

Amerikaslangehalsen er ca 85 cm lang og har et vingespenn på 117 cm og en vekt på 1 350 gram. Fuglen er svart, og ligner derfor på en skarv, men slangehalsene kan kjennes igjen på den langehalsen som har gitt den navnet slangehals.

Atferd

Amerikaslangehalsen spiser fisk, som den dykker etter. Den mangler gumpkjertel, som produserer vannavstøtende olje. Dette gjør at slangehalsen ikke kan svømme som for eksempel skarvene gjør, siden fjærene tiltrekker vann som gjør den tyngre.

Eksterne lenker

• (en) Amerikaslangehals – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) Amerikaslangehals i Encyclopedia of Life
• (en) Amerikaslangehals i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Amerikaslangehals hos Fossilworks
• (en) Amerikaslangehals hos NCBI
• (en) Amerikaslangehals hos ITIS
• (en) Kategori:Anhinga anhinga – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Anhinga anhinga – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Anhinga anhinga – detaljert informasjon på Wikispecies

Wężówka amerykańska (Anhinga anhinga) – gatunek ptaka z rodziny wężówek. W locie ma wyciągniętą szyję. Skrzydłami uderza nierytmicznie, często widywana w locie ślizgowym; potrafi krążąc wnieść się na dużą wysokość. Kiedy pływa nad wodę wystaje często jedynie głowa i szyja.

Wygląd

Długość ciała 81-91 cm. Głowa mała, szyja i ogon długi; dziób, sztyletowaty, służy do nabijania ryb. Pióra czarne. Samiec - czarny z białymi piórami na grzbiecie i skrzydłach; dziób żółty. Samica - płowa głowa, szyja i pierś, na czarnym tułowiu widoczne białe pióra.

Zasięg, środowisko

Bagna, leśne jeziora, rzeki południowo-wschodniej części Ameryki Północnej.

Przypisy

Bibliografia

1. Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Samica wężówki amerykańskiej - bagna Everglades

Anhinga anhinga (L.), conhecido popularmente como biguatinga, carará, anhinga, arará, meuá, miuá e muiá, é uma ave suliforme anhingídea que habita os rios e lagoas desde o Sul dos Estados Unidos até ao Norte do Chile e da Argentina.^[3]

Etimologia

"Carará" originou-se do termo tupi kara'rá.^[3]"Biguatinga" originou-se dos termos tupis mbi gwa (pé redondo)^[4] e tinga (branco).^[5] "Anhinga" originou-se do tupi a'ñinga.^[6] "Meuá" e "miuá" se originaram do tupi miu'á.^[7][8]

Características

A espécie apresenta dimorfismo sexual, sendo o macho preto e a fêmea mais colorida, com a cabeça, pescoço e peito cinza-amarelados, as rêmiges do braço e as coberteiras superiores das asas marginadas de cinzento ou dessa cor e a ponta da cauda branca. Os cararás têm comprimento médio de cerca de 85 centímetros e 120 centímetros de envergadura nas asas.

As penas do biguatinga não são impermeáveis como as dos patos e não segregam óleo que mantenha a água à distância. Em consequência, as penas podem armazenar quantidades de água que provocam a má flutuação do animal. Esta característica é no entanto uma vantagem, visto que permite um mergulho mais eficiente debaixo d'água. Tal como os outros membros da família Anhingidae, o biguatinga caça durante mergulhos em que fica totalmente submerso. Quando necessário, seca as penas abrindo as asas ao sol.

Subespécies

São reconhecidas duas subespécies:

• Anhinga anhinga anhinga (Linnaeus, 1766) - ocorre na ilha de Trinidad e Tobago e do Norte da América do Sul até o Norte da Argentina;
• Anhinga anhinga leucogaster (Vieillot, 1816) - ocorre do sudeste dos Estados Unidos da América até o Panamá, em Cuba e na Ilha dos Pinus.

Ver também

• Cormorão

Referências

Referências

• «PhotoAves»

Amerikansk ormhalsfågel^[2] (Anhinga anhinga) är en sjöfågel i släktet ormhalsfåglar som lever i de varmare delarna av Nordamerika och Sydamerika.^[3] Den är en skarvlik fågel med en medellängd på 85 centimeter, ett vingspann på 117 centimeter och en vikt på 1 350 gram. Den har mörk fjäderdräkt, är fiskätare, har mycket lång hals och simmar ofta med bara halsen ovanför vattenytan. När den simmar på detta sätt kan den likna en orm, vilket givit den namnet ormhalsfågel.

Taxonomi, biotop, utbredning och flyttning

Amerikansk ormhalsfågel är medlem av familjen ormhalsfåglar (Anhingidae) som återfinns över hela världen i varma, grunda vatten.^[4] Familjen består av fyra mycket närbesläktade taxa med allopatrisk utbredning: Indisk (Anhinga melanogaster), Afrikansk (Anhinga rufa) och Australisk (Anhinga novaehollandiae) ormhalsfågel. Familjens uppdelning i arter behandlas olika bland olika auktoriteter.^[5]

Amerikansk ormhalsfågel delas upp i två underarter:

• A. a. anhinga – återfinns främst öster om Anderna i Sydamerika och på öarna Trinidad och Tobago.
• A. a. leucogaster – återfinns i södra USA, Mexico, och på Kuba och Grenada.^[6] Denna underart observeras ibland norr om sitt häckningsområde och har rapporterats så långt norr ut som Pennsylvania^[7] och Wisconsin.^[8]

Bara de populationer som lever i utbredningens sydligaste och nordligaste delar är flyttfåglar och flyttar mot ekvatorn under vinterhalvåret. Deras säsongsbundna flyttningar grundar sig på temperatur och soltimmar.

Utseende och levnadssätt

Adult amerikansk ormhalsfågel i typisk pose när den torkar vingarna.

Den amerikanska ormhalsfågeln är en stor fågel och som adult mäter den i genomsnitt cirka 89 centimeter på längden, har ett vingspann på 1,1-1,2 meter och väger cirka 1,25 kilogram.^[9] Nominatformen A. a. anhinga är något större än den nordliga underarten A. a. leucogaster och har bredare, ljust brungula stjärtspetsar.^[6] Den har en lång, gul, spetsig näbb vars övre näbbhalva är grå på ovansidan. De simhudsförsedda fötterna är gul- till gråbruna.

Merparten av dess fjäderdräkt är blänkande svartgrön där vingar och stjärt är blänkande blåsvarta och stjärtspetsarna är ljust brungula till vita.^[10][11] Längst bak på huvudet och i nacken har den förlängda fjädrar som beskrivs både som gråa^[12] eller som ljust lilafärgade^[10]. Övergumpen och övre vingtäckare är vitstreckade.^[10]

Honan liknar hanen men har till skillnad från denna blekt gråbrunt övre bröst, nacke och huvud.^[13] or light brown^[14]. Nedre delen av bröstet är kastanjefärgad och jämfört med hanen är ryggen brunare.^[15]

Ormhalsfåglarna saknar uropygialkörtel vilket är en oljeproducerande körtel, som exempelvis änder har och vars olja de använder för att täta fjäderdräkten mot vatten. Detta gör att ormhalsfågelns fjäderdräkt drar åt sig vatten, vilket gör den tyngre i vatten och den kan därmed knappt flyta. Istället underlättar detta vid dyk efter fisk och ormhalsfågeln har en stor kapacitet att stanna länge under vatten.

Vid behov torkar ormhalsfågeln sina vingar genom att sittande sträcka ut vingarna en längre tid tills de är torra. Om vingarna fortfarande är våta kan den bara lyfta med stor ansträngning och den lyfter då genom att springa på vattenytan samtidigt som den flaxar kraftigt med vingarna. Ormhalsfåglarna jagar ofta i mindre grupper.

När de observeras flygande, exempelvis under sina flyttningar, ses de ofta i flockar med andra fågelarter.

Status

Amerikansk ormhalsfågel kategoriseras av IUCN som livskraftig. Den skyddas i USA av 1918 års Migratory Bird Treaty Act.[1]

Referenser

Noter

1. ^ Birdlife International 2016 Anhinga anhinga Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.3 www.iucnredlist.org. Läst 2016-12-10.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2017) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2017 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2017-08-11
4. ^ Nellis, David W. (2001). Common Coastal Birds of Florida and the Caribbean. Pineapple Press, Inc. sid. 110. ISBN 978-1-5616-4191-8
5. ^ Lars Larsson (2001) Birds of the World, CD-rom
6. ^ [a b] Blake, Emmet Reid (1953). Birds of Mexico: a guide for field identification. University of Chicago Press. sid. 151-152. ISBN 0-2260-5641-4
7. ^ Gerald M. McWilliams, Daniel W. Brauning (1999). Birds of Pennsylvania. Cornell University Press. sid. 43. ISBN 978-0-8014-3643-7
8. ^ Robbins, Samuel D. (1991). Wisconsin Birdlife: Population and Distribution Past and Present. University of Wisconsin Press. sid. 127-128. ISBN 978-0-2991-0260-9
9. ^ Sibley, David Allen (2003). The Sibley Field Guide to Birds of Eastern North America. Alfred A. Knopf, New York. sid. 45. ISBN 0-679-45120-X
10. ^ [a b c] Audubon, John James (1843). The Birds of America. J.B. Chevalier. sid. 443-457
11. ^ Tom Wood, Sheri L. Williamson, Jeffrey Glassberg. Birds of North America. Sterling Publishing Company, Inc. sid. 50. ISBN 1-4027-2821-2
12. ^ Chapman, Frank M.. Handbook of Birds of Eastern North America. Harvard University. sid. 93
13. ^ Burton, Maurice; Burton Robert (2002). International Wildlife Encyclopedia. Marshall Cavendish. sid. 646. ISBN 0761472711
14. ^ Gregware, Bill; Gregware, Carol (1997). Guide to the Lake Okeechobee Area. Pineapple Press Inc. sid. 54. ISBN 1561641294
15. ^ Jon Fjeldså, Niels Krabbe, Povl Jørgensen, Jens Ole Byskov (1990). Birds of the High Andes. Apollo Books. sid. 74. ISBN 8788757161

Källor

• Delar av artikeln är översatt från engelska Wikipedias artikel anhinga, läst 2008-08-17
• Lars Larsson (2001) Birds of the World, CD-rom

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör amerikansk ormhalsfågel.
  Bilder & media
• Anhinga videos on the Internet Bird Collection

Chim cổ rắn châu Mỹ, tên khoa học Anhinga anhinga, là một loài chim trong họ Anhingidae.^[2]

Hình ảnh

• 
• 
• 
• 
• 
• Tập
• 
• 

Chú thích

Liên kết ngoài

• Dữ liệu liên quan tới Anhinga anhinga tại Wikispecies

Tham khảo

Bài viết liên quan đến chim này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

Американская змеешейка, Флорида

Половая зрелость у американской змеешейки наступает приблизительно в 2 года. В тропическом и субтропическом поясе брачный сезон длится круглогодично либо зависит от сезона дождей, в более умеренных широтах он зависит от времени года. Американские змеешейки моногамны (живут парами) и могут использовать одно и то же гнездо несколько лет подряд. Самец начинает ухаживать за самкой, взлетая и паря в небе, затем обозначает место будущего гнезда веточками. После этого он всем своим видом начинает привлекать самку. После того, как пара сформировалась, самец начинает добывать материал для гнезда, а самка строит гнездо на ветках дерева либо кустарника поблизости от воды.

Самка откладывает по одному яйцу раз в один-три дня. Всего в кладке образуется от 2 до 6 яиц, в среднем 4 яйца. Яйца слегка зеленоватые или синеватые, иногда с коричневыми пятнышками. Период инкубации длится 25-30 дней. Обычно самцы тщательно охраняют гнездо от посетителей и могут даже вступить в драку. Если другой самец приближается к гнезду, отец широко расправляет крылья и щёлкает клювом. Если опасность не исчезает, он начинает клевать пришельца в голову и шею. Самки менее агрессивны, но также защищают гнездо при необходимости.

Только что вылупившиеся птенцы беспомощны и у них отсутствует оперенье. В начале родители кормят своих птенцов отрыгнутыми кусочками частично переваренной рыбы и капают им воду. Как только подрастают, птенцы сами залезают родителям в клюв в поисках еды. Птенцы остаются в гнезде примерно в течение трёх недель, но в случае опасности могут и ранее спрыгнуть в воду, а затем снова забраться в гнездо. По истечении трёх недель они в состоянии выбраться из гнезда на ветку, а через шесть недель у них появляется оперение. Однако ещё в течение нескольких недель они остаются с родителями.^[2][8]

Примечания

アメリカヘビウ（学名：Anhinga anhinga）は、ヘビウ科に分類される大型の水鳥。

形態[編集]

羽は光沢のある黒で白い筋が入る。背は黒い羽毛で覆われ、首の部分は黒色（♂）または茶色（♀）。嘴は鋭く尖っている。長い首が和名の語源となっている。

生態[編集]

潜水し魚類などを捕食する。羽毛は泳ぎやすく浸水しやすくなっており^[1]、水辺で羽を大きく広げ乾燥させている個体がしばしば観察される。足は全蹼の水かきを持つ。

出典[編集]