Çilingdimdik (lat. Scolopax Linn., 1758) cinsi Quşlar (Aves) sinfinin Mələrcüllütlər (Scolopacidae) fəsiləsinə, Cüllütkimilər (Charadriiformes) dəstəsinə aiddir[1].
Azərbaycanda Çilingdimdik cinsinə 1 növ daxildir:
Meşə çilingdimdiyi
Boz səsyamsılayan
Adi tənbəlcüllüt
Kiçik tükcüllüt
Ortaboy tənbəlcüllüt
CHASSE : Baguage de la bécasse des bois (Scolopax rusticola).
1. Azərbaycanın heyvanlar aləmi. III cild, Onurğalılar. Bakı: "Elm", 2004.-620 səh.
Çilingdimdik (lat. Scolopax Linn., 1758) cinsi Quşlar (Aves) sinfinin Mələrcüllütlər (Scolopacidae) fəsiləsinə, Cüllütkimilər (Charadriiformes) dəstəsinə aiddir.
Ar c'hefeleged-koad eo an evned hirc'harek a ya d'ober ar genad Scolopax.
Scolopax és un gènere d'ocells de la família dels escolopàcids (Scolopacidae) de distribució gairebé mundial. Als Països Catalans habita una de les espècies, la becada, nom comú que es fa extensiu a la resta d'espècies del gènere.
Segons la classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 2.5, 2010) aquest gènere està format per 8 espècies:
Scolopax és un gènere d'ocells de la família dels escolopàcids (Scolopacidae) de distribució gairebé mundial. Als Països Catalans habita una de les espècies, la becada, nom comú que es fa extensiu a la resta d'espècies del gènere.
Scolopax (skovsnepper) er en slægt af vadefugle. Slægten omfatter otte arter i verden, hvoraf de fleste er endemiske arter for visse øer i Asien og Oceanien [1].
I Europa er skovsneppe (Scolopax rusticola) meget udbredt. Scolopax er sandsynligvis det gamle græske navn for skovsneppe (skolops betyder 'en spids pæl' og hentyder til næbbet) [2]. 'Scolopax' har givet navn til hele familien af sneppefugle (Scolopacidae).
Scolopax (skovsnepper) er en slægt af vadefugle. Slægten omfatter otte arter i verden, hvoraf de fleste er endemiske arter for visse øer i Asien og Oceanien .
I Europa er skovsneppe (Scolopax rusticola) meget udbredt. Scolopax er sandsynligvis det gamle græske navn for skovsneppe (skolops betyder 'en spids pæl' og hentyder til næbbet) . 'Scolopax' har givet navn til hele familien af sneppefugle (Scolopacidae).
Die Eigentlichen Schnepfen (Scolopax), auch Waldschnepfen genannt, sind eine Gattung aus der Familie der Schnepfenvögel. Zu der Gattung werden acht Arten gezählt, von denen lediglich die eurasische Waldschnepfe und die Kanadaschnepfe eine weite Verbreitung haben. Die anderen sechs Arten sind auf Japan, Neuguinea, die Philippinen und Indonesien beschränkt. Die nächsten Verwandten der Waldschnepfen sind die Bekassinen (Gallinago).
Die Waldschnepfen-Arten sind einander alle sehr ähnlich. Sie haben lange, dünne Schnäbel, gedrungene Körper und ein bräunliches und schwarzes Gefieder, das eine gute Tarnung bietet. Die Augen liegen an den Kopfseiten, was ihnen eine 360°-Sicht ermöglicht. Im Gegensatz zu den meisten anderen Vogelarten ist die Spitze ihres Oberschnabels flexibel.
Waldschnepfen sind Waldlandbewohner. Sie gehen abends oder nachts auf Nahrungssuche und suchen mit ihren langen Schnäbeln den Boden nach Wirbellosen ab. Ihre Lebensweise und ihr unauffälliges Gefieder machen es schwer, sie tagsüber an ihren Ruheplätzen zu entdecken. Während der Reproduktionsphase zeigen Waldschnepfen auffällige Balzflüge, die sie gewöhnlich während der Abend- oder Morgendämmerung vorführen.
Waldschnepfen sind ein beliebtes Jagdwild. Einige Insel-Arten, wie die Amamiwaldschnepfe (Scolopax mira) und die Obischnepfe (Scolopax rochussenii), sind durch Überjagung und Lebensraumverlust selten geworden. Die Blutfedern der Waldschnepfen sind bei Künstlern begehrt, die daraus Pinselspitzen herstellen. Blutfedern sind neugewachsene Federn, deren Kiele noch mit Blut versorgt werden.
Eine Anzahl von Waldschnepfen-Arten ist ausgestorben und nur durch fossiles oder subfossiles Knochenmaterial bekannt. Aufgrund ihrer engen Verwandtschaft mit den Bekassinen repräsentieren die Waldschnepfen eine relativ junge Vogelgattung, auch wenn die Ordnung der Regenpfeiferartigen, der sie angehören, eine sehr urtümliche Abstammungslinie aufweist. Die Gattungen Gallinago und Scolopax spalteten sich vermutlich vor 10,5 Millionen Jahren im Spätmiozän voneinander ab.
Folgende fossile Arten sind bekannt:
Die Eigentlichen Schnepfen (Scolopax), auch Waldschnepfen genannt, sind eine Gattung aus der Familie der Schnepfenvögel. Zu der Gattung werden acht Arten gezählt, von denen lediglich die eurasische Waldschnepfe und die Kanadaschnepfe eine weite Verbreitung haben. Die anderen sechs Arten sind auf Japan, Neuguinea, die Philippinen und Indonesien beschränkt. Die nächsten Verwandten der Waldschnepfen sind die Bekassinen (Gallinago).
Scolopax
Las becadas (Scolopax) constituisson un genre d'aucèl limicòls de la familha de las Scolopacidae. Es constituit de uèit espècias. Segon Alan P. Peterson, aqueste genre es lo sol de la sosfamilha de las Scolopacinae.
Las becadas son expausadas al saturnisme aviari. Coma se noirisson subretot de vèrms de tèrra e son donc vulnerablas als factors de regression dels lombrics (de pesticidas per exemple e diminucions del taus de matèra organica presenta en superfícia del sòl). Son tanben subrexposadas als metals o radionucleids que los lombrics pòdon fortament bioaccumular dins los sòls coma o foguèt mostrat en Euròpa de l'Èst e del nòrd après la catastròfa de Chornobyl o en Norvègia per exemple de taus de cèsi passant la nòrma de 600 Bq/kg de massa fresca foguèron passats en 1986. Per enseguida rapidament demenir de 40% pels vèrms de tèrra e de 95% per la becada (de 1986 à 1990) alara que lo taus de radiocèsi demenissiá pas dins lo sòl, çò que daissa pensar qu'es sa biodisponibilitat que demeniguèt[1].
Segon la classificacion de referéncia du Congrès ornitologic internacional(2011):
Scolopax
Las becadas (Scolopax) constituisson un genre d'aucèl limicòls de la familha de las Scolopacidae. Es constituit de uèit espècias. Segon Alan P. Peterson, aqueste genre es lo sol de la sosfamilha de las Scolopacinae.
La biccazza è n'acceddu migraturi di lu gèniri Scolopax rusticola, cu pizzu longu, forti e appuntutu e piumaggiu griciu e nìguru, cacciatu pî carni priggiati.
De Snippen an sik (Scolopax), ok Boomsnippen nömmt, sünd en Geslecht mank de Snippenvagels. Dor höört acht Aarden to. Bloß de euraas’sche Boomsnippe un de Kanadasnippe hefft sik wiethen utbreedt. De annern Aarden gifft dat bloß in Japan, Neeguinea, up de Philippinen un in Indonesien. De Boomsnippen ehre neegsten Verwandten sünd de Himmelszeegen (Gallinago).
De Aarden vun de Snippen an sik laat bannig liek. Se hefft lange, dünne Snavels, en stevig Lief un brune oder swatte Feddern, datt se sik goot versteken könnt. De Ogen sitt an’e Sieten vun’n Kopp. So könnt se in 360 ° allens sehn. Gegen de meisten annern Aarden vun de Vagels over könnt se de Uppersiet vun ehren Snavel bewegen.
Boomsnippen leevt in’n Woold. An’n Avend oder in’e Nacht söökt se ehr Freten, wenn se mit ehre langen Snavels an’e Eer togange sünd un Warvellose fangen wüllt. Overdag sünd se man swaar uttomaken, vunwegen datt de Farv nich wieter upfallt un se sik still hoolt. Wenn se sik vermehren wüllt, maakt se allerhand Lawei un fleegt in de Schummertied an’n Morgen un Avend un balzt dor denn bi rum.
De Snippen an sik (Scolopax), ok Boomsnippen nömmt, sünd en Geslecht mank de Snippenvagels. Dor höört acht Aarden to. Bloß de euraas’sche Boomsnippe un de Kanadasnippe hefft sik wiethen utbreedt. De annern Aarden gifft dat bloß in Japan, Neeguinea, up de Philippinen un in Indonesien. De Boomsnippen ehre neegsten Verwandten sünd de Himmelszeegen (Gallinago).
ЩӀупхъхэр (лат-бз. Scolopax) — сыр-сыр лъэпкъым щыщ лъэпкъэгъущ.
ЛӀэужьыгъуий зэщӀыубыдэ лъэпкъэгъущ, теплъэкӀэ я нэхъыбэм зэщхьху, мэз, чыцэ Ӏувхэм щыпсэухэу.
Лъэпкъэгъум хыхьэ лӀэужьыгъуэхэр:
ЩӀупхъхэр (лат-бз. Scolopax) — сыр-сыр лъэпкъым щыщ лъэпкъэгъущ.
ЛӀэужьыгъуий зэщӀыубыдэ лъэпкъэгъущ, теплъэкӀэ я нэхъыбэм зэщхьху, мэз, чыцэ Ӏувхэм щыпсэухэу.
Лъэпкъэгъум хыхьэ лӀэужьыгъуэхэр:
ЩӀупхъ (S. rusticola) Scolopax mira Scolopax rosenbergii Scolopax saturata Scolopax celebensis Scolopax bukidnonensis Scolopax rochussenii Scolopax minorஆங்கிலப்பெயர் :Wood-cock
அறிவியல் பெயர் :Scolopax rusticola
36 செ.மீ - குறகிய கால்களை உடைய இதன் பின் தலையும் கழுத்தும் பிட்டமும் கருப்பும் கருஞ்சிவப்புமான குறுக்குக் கோடுகளைக் கொண்டது. உடலின் கீழ்ப்பகுதி முழுதும் வெளிர் பழுப்பு நிறத்தில் பழுப்புக் கோடுகளோடு காணப்படும்.
குளிர்காலத்தில் கொடைக்கானல், நீலகிரி சார்ந்த மலைகளில் அமைந்த சதுப்புக்காடுகளுக்கு வலசை வரும்.
காலை மாலை அந்திகளில் புழு பூச்சிகள் முட்டைப் புழுக்கள், விதைகள், இளந்தளிh; முளைகள் ஆகியவற்றை இரையாகத் தேடி உண்ணும். இது பகலில் மறைவான புதர்களிடையே படுத்துக் கிடக்கும் ஈரமான மண் நிலத்தில் அலகைச் செலுத்தி இரைதேடும். இது ஒரு வட்டாரத்தில் இருப்பதை ஈர மண்ணில் தேன் கூடு போல அடுத்தடுத்து இதன் அலகு பதிந்துள்ள அடையாளம் கொண்டு தெரிந்து கொள்ளலாம். வேகமின்றித் தயங்கித் தயங்கிப் பறந்தாலும் வேட்டைக்காரர்களின் குறிக்கு அகப்படாது. மரங்களிடையே அப்படியும் இப்படியுமாகத் திரும்பிப் பறந்து புதர்களிடையே புகுந்து மறையும்.
The woodcocks are a group of seven or eight very similar living species of wading birds in the genus Scolopax. The genus name is Latin for a snipe or woodcock, and until around 1800 was used to refer to a variety of waders.[1] The English name its first recorded in about 1050.[2] According to the Harleian Miscellany, a group of woodcocks is called a "fall".[3]
The genus Scolopax was introduced in 1758 by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in the tenth edition of his Systema Naturae.[4] The genus name is Latin for a snipe or woodcock.[1] The type species is the Eurasian woodcock (Scolopax rusticola).[5]
Only two woodcocks are widespread, the others being localized island endemics. Most are found in the Northern Hemisphere but a few range into the Greater Sundas, Wallacea and New Guinea. Their closest relatives are the typical snipes of the genus Gallinago.[6][7] As with many other sandpiper genera, the lineages that led to Gallinago and Scolopax likely diverged around the Eocene, some 55.8–33.9 million years ago, although the genus Scolopax is only known from the late Pliocene onwards.[8]
Woodcock species are known to undergo rapid speciation in island chains, with the extant examples being the Amami woodcock in the Ryukyu Islands and the several species of woodcock in the Indonesian islands, the Philippines, and New Guinea. Subfossil evidence indicates the presence of another radiation of woodcock species in the Greater Antilles; these Caribbean woodcocks may have been more closely related to the Old World woodcock species than the New World ones, and were likely wiped out by human incursion into the region.[9]
The genus contains eight species:[10][6][11]
A number of woodcocks are extinct and are known only from fossil or subfossil bones.
Woodcocks have stocky bodies, cryptic brown and blackish plumage, and long slender bills. Their eyes are located on the sides of their heads, which gives them 360° vision.[13] Unlike in most birds, the tip of the bill's upper mandible is flexible.[6][14][15]
As their common name implies, the woodcocks are woodland birds. They feed at night or in the evenings, searching for invertebrates in soft ground with their long bills. This habit and their unobtrusive plumage makes it difficult to see them when they are resting in the day. Most have distinctive displays known as "roding", usually given at dawn or dusk.[6][15][11]
The range of breeding habits of the Eurasian woodcock extends from the west of Ireland eastwards across Europe and Asia preferring mostly boreal forest regions engulfing northern Japan, and also from the northern limits of the tree zone in Norway. Continuing south to the Pyrenees and the northern limits of Spain. Nests have been found in Corsica and there are three isolated Atlantic breeding stations in Azores, Madeira and the Canary Islands. In Asia the sites can be seen as far south as Kashmir and the Himalayas.
Some woodcocks have become popular gamebirds. The island-endemic species are often quite rare due to overhunting. The pin feathers (coverts of the leading primary feather of the wing) of the Eurasian woodcock are sometimes used as brushtips by artists, by whom they are used for fine painting work.[16]
The cocker spaniel dog breed is named after the bird: the dogs were originally bred to hunt the woodcock.
{{cite web}}
: CS1 maint: uses authors parameter (link) The woodcocks are a group of seven or eight very similar living species of wading birds in the genus Scolopax. The genus name is Latin for a snipe or woodcock, and until around 1800 was used to refer to a variety of waders. The English name its first recorded in about 1050. According to the Harleian Miscellany, a group of woodcocks is called a "fall".
La skolopoj estas grupo de sep nunaj tre similaj specioj de vadbirdoj de la genro Scolopax, familio de Skolopedoj kaj ordo de Ĥaradrioformaj, karakterizitaj de longa mallarĝa beko kaj kamufla malhelbruna plumaro. Nur du specioj de skolopoj estas disvastigitaj tutmonde, la aliaj estas lokitaj en insuloj. La plej parencaj specioj estas la tipaj galinagoj de la genro Gallinago (Thomas et al., 2004).
Tiuj estas arbaraj birdoj kiuj manĝas dumnokte aŭ vespere, serĉante senvertebrulojn en milda grundo per siaj longaj bekoj. Tiu kutimo kaj la kamufla plumaro malfaciligas ties vidateblojn kiam ili ripozas dumtage. Plej granda parto havas diferencigajn ceremoniojn plej ofte krepuske aŭ mateniĝe.
Ili estas birdoj de fortikaj korpoj kaj longaj bekoj. Ili havas tre flankajn okulojn kio permesas al ili preskaŭ 360° vidkapablon. Diferenciĝas de la tipaj galinagoj de la genro Gallinago pro la malhelaj strioj ĉekape ne tiom laŭlonge de la vizaĝo sed pli videble laŭlarĝe de flanko al flanko sur la krono.
Multaj skolopj ekstingiĝis antaŭ longe kaj estas konataj nur pro fosiliaj aŭ subfosiliaj ostoj. Pro ties parenca rilato kun galinagoj de la genro Gallinago, la skolopoj estas nova grupo de birdoj se oni konsideru, ke la ĥaradrioformaj estas malnova birdogrupo. Gallinago kaj Scolopax disiĝis eble ĉirkaŭ malfrua Mioceno.
La skolopoj estas grupo de sep nunaj tre similaj specioj de vadbirdoj de la genro Scolopax, familio de Skolopedoj kaj ordo de Ĥaradrioformaj, karakterizitaj de longa mallarĝa beko kaj kamufla malhelbruna plumaro. Nur du specioj de skolopoj estas disvastigitaj tutmonde, la aliaj estas lokitaj en insuloj. La plej parencaj specioj estas la tipaj galinagoj de la genro Gallinago (Thomas et al., 2004).
Scolopax es un género de aves caradriformes perteneciente a la familia Scolopacidae. Incluye a ocho especies vivas de chochas de distribución mundial.
Se caracterizan por tener picos muy largos y finos, plumajes crípticos, y patas cortas (para ser caradriformes).
Especies extintas:
Scolopax es un género de aves caradriformes perteneciente a la familia Scolopacidae. Incluye a ocho especies vivas de chochas de distribución mundial.
Se caracterizan por tener picos muy largos y finos, plumajes crípticos, y patas cortas (para ser caradriformes).
Kurvits (Scolopax) on lindude perekond kurvitslaste sugukonnas.
Perekonnas on seitse või kaheksa liiki, millest kaks on laia levikuga, ülejäänud on saare-endeemid. Euraasias elutseb metskurvits.
Lehtokurpat (Scolopax) on kurppien heimoon kuuluva lintusuku. Lehtokurppien sukuun kuuluu sekä BirdLife Suomen että ITIS:n mukaan kahdeksan lajia.
Lehtokurpat (Scolopax) on kurppien heimoon kuuluva lintusuku. Lehtokurppien sukuun kuuluu sekä BirdLife Suomen että ITIS:n mukaan kahdeksan lajia.
Scolopax
Scolopax, la Bécasse, est un genre d'oiseaux limicoles de la famille des Scolopacidae. Il est constitué de huit espèces qui ont pour nom normalisé « Bécasse » en raison de leur bec long et pointu. D'après Alan P. Peterson, ce genre est le seul de la sous-famille des Scolopacinae.
Les bécasses sont exposées au saturnisme aviaire. Comme elles se nourrissent essentiellement de vers de terre, elles sont donc vulnérables aux facteurs de régression des lombrics (certains pesticides notamment et diminutions du taux de matière organique présente en surface du sol).
Elles sont aussi surexposées aux métaux ou radionucléïdes que les lombrics peuvent fortement accumuler dans les sols comme on l'a notamment montré en Europe de l'Est et du nord après la catastrophe de Tchernobyl où, en Norvège par exemple, des taux de césium dépassant la norme de 600 Bq/kg de masse fraîche ont été dépassés en 1986 pour ensuite rapidement diminuer de 40 % chez les vers de terre et de 95 % chez la bécasse (de 1986 à 1990) alors que le taux de radiocésium ne diminuait pas dans le sol, ce qui laisse penser que c'est sa biodisponibilité qui a diminué[1].
Le peintre anglais William Turner, réalisa en 1813 une aquarelle intitulée Tir de la bécasse sur Otley Chevin, conservée à la Wallace Collection à Londres[2].
Selon la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 2.9, 2011)[3] :
Scolopax
Bécasse des bois (Scolopax rusticola).Scolopax, la Bécasse, est un genre d'oiseaux limicoles de la famille des Scolopacidae. Il est constitué de huit espèces qui ont pour nom normalisé « Bécasse » en raison de leur bec long et pointu. D'après Alan P. Peterson, ce genre est le seul de la sous-famille des Scolopacinae.
Gobadán le cosa gearra atá dúchasach don Seandomhan is oirthear Mheiriceá thuaidh. Breacdhonn. Coimeádann sé a ghob fada díreach faoi agus é ag eitilt. Áitríonn sé coillte, agus itheann péisteanna talún is larbhaí feithidí.
Scolopax Linnaeus, 1758 è un genere di uccelli della famiglia Scolopacidae.[1]
Il genere comprende otto specie viventi:[1]
Sono note inoltre quattro specie fossili:
Scolopax Linnaeus, 1758 è un genere di uccelli della famiglia Scolopacidae.
Slokas (Scolopax) ir sloku dzimtas (Scolopacidae) tārtiņveidīgo putnu ģints, kas apvieno 8 mūsdienās dzīvojošas sugas.[1] Tikai divām sugām no tām (Eirāzijas slokai un Amerikas slokai) ir plaši izplatības areāli, pārējās ir endēmiskas un sastopamas ierobežotās teritorijās (salās). Sloku sugas pamatā ir izplatītas ziemeļu puslodē, bet dažas mājo Āzijas dienvidaustrumu salās. Latvijā mājo viena sloku ģints suga - Eirāzijas sloka jeb vienkārši sloka (Scolopax rusticola).[2] Sloku tuvākie radinieki ir mērkaziņas (Gallinago).[3][4]
Visas sloku sugas savstarpēji ir ļoti līdzīgas. Tām ir drukns ķermenis, raibumots brūni-melns apspalvojums un garš, slaids knābis. Atšķirībā no citiem putniem sloku knābja augšējās daļas gals ir plastisks.[3][5] Acis atrodas katrā galvas pusē, tādējādi nodrošinot 360° redzes leņķi.[6] Kakls ir samērā īss, kājas vidēji garas, pirksti ļoti gari un slaidi ar īsiem nagiem. Arī spārni ir gari, šauri un smaili. Apspalvojums ļoti mīksts un biezs.[7]
Lielākā ģintī ir Moluku sloka (Scolopax rochussenii),[8] kuras ķermeņa garums ir 40 cm,[9] bet mazākā ģintī ir Amerikas sloka (Scolopax minor), kuras ķermeņa garums mazākajiem īpatņiem ir 25 cm.[10]
Sloku sugas pamatā mājo mežos. Tās barojas naktīs vai vēlu vakaros, ar saviem garajiem knābjiem meklējot mīkstajā meža augsnē dažādus bezmugurkaulniekus. Slokas ir grūti novērot, jo dienas laikā, kamēr tās atpūšas, to raibumotais apspalvojums tās lieliski noslēpj starp meža augiem.[3]
Sloku ģints (Scolopax)
Slokas (Scolopax) ir sloku dzimtas (Scolopacidae) tārtiņveidīgo putnu ģints, kas apvieno 8 mūsdienās dzīvojošas sugas. Tikai divām sugām no tām (Eirāzijas slokai un Amerikas slokai) ir plaši izplatības areāli, pārējās ir endēmiskas un sastopamas ierobežotās teritorijās (salās). Sloku sugas pamatā ir izplatītas ziemeļu puslodē, bet dažas mājo Āzijas dienvidaustrumu salās. Latvijā mājo viena sloku ģints suga - Eirāzijas sloka jeb vienkārši sloka (Scolopax rusticola). Sloku tuvākie radinieki ir mērkaziņas (Gallinago).
Scolopax is een geslacht van vogels uit de familie strandlopers en snippen (Scolopacidae). Het geslacht telt 8 soorten.[1]
Scolopax is een geslacht van vogels uit de familie strandlopers en snippen (Scolopacidae). Het geslacht telt 8 soorten.
Rugder er ei gruppe på sju svært like nolevande artar av vadefuglar i slekta Scolopax. Berre to rugder har vid utbreiing på den nordlege halvkula, dei andre er lokale øyendemiske artar i Søraust-Asia, nord og sør for ekvator. Dei næraste slektningane deira er sniper i slekta Gallinago.[1]
Rugder har tettvaksne kroppar, kryptiske brun og gråsvart fjørdrakt og lange slanke nebb. Auga deira er plassert på sidene av hovudet, noko som gjev dei synsfelt på 360 °.[2] Spesielt for rugder, og i motsetnad til dei fleste andre fuglar, er at spissen på overkjeven av nebbet er bøyeleg.[3]
Rugder er typiske skogsfuglar. Dei beitar om natta eller om kvelden etter virvellause dyr i mjuk mark med dei lange nebba sine. Denne vanen og den kamuflasjefarga fjørdrakta gjer det vanskeleg å oppdage dei når dei kviler på dagtid. Dei fleste har karakteristiske spelflukt kjent som rugdetrekk, vanlegvis gjeve ved daggry eller i skumringa.[4]
Alle rugder er populære jaktfuglar; øyendemiske artar er ofte ganske sjeldne allereie pga. høgt jaktpress. Rugdefjører er mykje verdsette som penselbustar av kunstnarar, som brukar dei til fint måleriarbeid.[5] Det er dekkfjører over hovudhandsvingfjøra på vengen som brukast.
Rugder i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2018[6] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[7]
Rugder er ei gruppe på sju svært like nolevande artar av vadefuglar i slekta Scolopax. Berre to rugder har vid utbreiing på den nordlege halvkula, dei andre er lokale øyendemiske artar i Søraust-Asia, nord og sør for ekvator. Dei næraste slektningane deira er sniper i slekta Gallinago.
Rugder har tettvaksne kroppar, kryptiske brun og gråsvart fjørdrakt og lange slanke nebb. Auga deira er plassert på sidene av hovudet, noko som gjev dei synsfelt på 360 °. Spesielt for rugder, og i motsetnad til dei fleste andre fuglar, er at spissen på overkjeven av nebbet er bøyeleg.
Rugder er typiske skogsfuglar. Dei beitar om natta eller om kvelden etter virvellause dyr i mjuk mark med dei lange nebba sine. Denne vanen og den kamuflasjefarga fjørdrakta gjer det vanskeleg å oppdage dei når dei kviler på dagtid. Dei fleste har karakteristiske spelflukt kjent som rugdetrekk, vanlegvis gjeve ved daggry eller i skumringa.
Alle rugder er populære jaktfuglar; øyendemiske artar er ofte ganske sjeldne allereie pga. høgt jaktpress. Rugdefjører er mykje verdsette som penselbustar av kunstnarar, som brukar dei til fint måleriarbeid. Det er dekkfjører over hovudhandsvingfjøra på vengen som brukast.
Rugder (Scolopax) er en slekt av vadefugler. Artene har langt nebb og en kamuflert brun og svartlig fjærdrakt.
Rugder (Scolopax) er en slekt av vadefugler. Artene har langt nebb og en kamuflert brun og svartlig fjærdrakt.
Scolopax – rodzaj ptaka z rodziny bekasowatych (Scolopacidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Eurazji, Australazji i Ameryce Północnej[9].
Długość ciała 25–40 cm; masa ciała 116–541 g; rozpiętość skrzydeł 40–66 cm[10][11].
Do rodzaju należą następujące gatunki[18]:
Scolopax – rodzaj ptaka z rodziny bekasowatych (Scolopacidae).
Morkullor (Scolopax) är ett släkte med fåglar i familjen snäppor inom ordningen vadarfåglar.[1]
Släktet morkullor omfattar åtta nu levande:[1]
Ytterligare två arter som dog ut under holocen har upptäckts i Västindien:
Morkullor (Scolopax) är ett släkte med fåglar i familjen snäppor inom ordningen vadarfåglar.
Släktet morkullor omfattar åtta nu levande:
Morkulla (S. rusticola) Amamimorkulla (S. mira) Filippinmorkulla (S. bukidnonensis) Javamorkulla (S. saturata) Papuamorkulla (S. rosenbergii) Sulawesimorkulla (S. celebensis) Moluckmorkulla (S. rochussenii) Amerikansk morkulla (S. minor)Ytterligare två arter som dog ut under holocen har upptäckts i Västindien:
Puertoricomorkulla (S. anthonyi) Hispaniolamorkulla (S. brachycarpa)Слукви мають кремезне тіло, коричневе і чорне оперення і довгі стрункі ноги. Їх очі розташовані з боків голови, що дає їм 360° бачення. На відміну від більшості птахів, кінчик дзьоба верхньої щелепи є гнучким.
Слукви є лісовими птахами. Вони живляться вночі або ввечері, шукають безхребетних у м'якому ґрунті довгим дзьобом. Ця звичка і їх маскувальне оперення робить їх важко помітними, коли вони відпочивають вдень.
Всі слукви є популярним мисливським трофеєм, острівні ендемічні види є досить рідкісними через надмірний промисел. Пір'я слукви іноді деякі художники використовують для тонкої роботи в живописі.
Слукви є досить молодою групою птахів, навіть враховуючи те, що Charadriiformes самі давнього походження. Gallinago і Scolopax розійшлися, ймовірно, близько пізнього міоцену протягом 10-5 млн років тому.
Scolopax là một chi chim trong họ Scolopacidae.[2]
Scolopax là một chi chim trong họ Scolopacidae.
Ва́льдшнепы[1] , или лесные кулики[источник не указан 239 дней] (лат. Scolopax), — род птиц из семейства бекасовых (Scolopacidae)[2], состоит из восьми очень схожих между собой видов, характеризущихся длинным тонким клювом, приземистым туловищем и защитным коричневато-черным оперением. Только два вида вальдшнепов распространены широко, популяция остальных видов локализована конкретным островом.
Эти птицы питаются ночью или вечером, основным кормом являются беспозвоночные, которых птица отыскивает своим длинным клювом в мягкой почве. Такие повадки и неброское оперение делают трудным заметить вальдшнепа в дневные часы отдыха.
Токование обычно происходит на рассвете или в сумерках. Глаза у птицы расположены по бокам головы, что дает им угол зрения почти 360°.
Ва́льдшнепы , или лесные кулики[источник не указан 239 дней] (лат. Scolopax), — род птиц из семейства бекасовых (Scolopacidae), состоит из восьми очень схожих между собой видов, характеризущихся длинным тонким клювом, приземистым туловищем и защитным коричневато-черным оперением. Только два вида вальдшнепов распространены широко, популяция остальных видов локализована конкретным островом.
Эти птицы питаются ночью или вечером, основным кормом являются беспозвоночные, которых птица отыскивает своим длинным клювом в мягкой почве. Такие повадки и неброское оперение делают трудным заметить вальдшнепа в дневные часы отдыха.
Токование обычно происходит на рассвете или в сумерках. Глаза у птицы расположены по бокам головы, что дает им угол зрения почти 360°.