Part of the American robin's diet may include berries, which can reduce the number of berries harvested every year by cultivators. It has also been reported that male American robins have pecked at and damaged windowpanes, windshields, hubcaps, and other polished surfaces, apparently reacting to their own reflections.
Negative Impacts: crop pest
American robins are effective in controlling insects that may damage crops and gardens, such as beetles.
Positive Impacts: controls pest population
American robins are important as prey items to their predators because there are so many of them. They also act to control some insect populations and to disperse the seeds of the fruits they eat.
Ecosystem Impact: disperses seeds
American Robins feed on a mixture of both wild and cultivated fruits, berries, earthworms, and insects such as beetle grubs, caterpillars, and grasshoppers. Robins are flexible and will turn to whichever food is most readily accessible, although the diet generally consists of approximately 40% invertebrates, 60% fruits and berries.
Animal Foods: eggs; insects; terrestrial non-insect arthropods; terrestrial worms
Plant Foods: fruit
Primary Diet: omnivore
American robins are native to the Nearctic region. They occur year-round in southern Canada from Newfoundland to British Columbia, throughout most of the United States and along the Sierra Madre into southern Mexico. They migrate south for the winter, going as far as southern Mexico and Guatemala. In summer they are found as far north as northernmost Canada and Alaska. American robins are the most abundant and widespread North American thrush.
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
American robins occur mainly in woodlands, gardens, orchards, lawns, and fields. They prefer areas of open ground or short grass for foraging, with woodland or a few scattered trees and shrubs nearby for nesting and roosting. Suburban and agricultural areas often provide these kinds of habitats so American robins are common near humans. They need dense shrubs and small trees in which to build their nests. They build nests deep in dense foliage to protect their young from predators.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest ; scrub forest
Other Habitat Features: urban ; suburban ; agricultural ; riparian
One wild bird lived to be almost 14 years old, though most American robins in the wild will live about 2 years. Only about one quarter of all young American robins will survive the summer in which they were born.
Range lifespan
Status: wild: 14 (high) years.
Average lifespan
Status: wild: 2 years.
Average lifespan
Status: wild: 167 months.
American robins are birds that measure 25 cm in length and average 77 g in weight. Males are only slightly larger than females. They are brown on their backs, reddish on the breast, and white on their lower belly and under their tail feathers. Their throats are white, streaked with black. They have white crescents above and below their eyes. Females are slightly paler in color than males. Young American robins have dark spots on their breasts and are also paler in color than adult males.
Average mass: 77 g.
Range length: 23 to 28 cm.
Average length: 25 cm.
Range wingspan: 119 to 137 mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male more colorful
Average mass: 75.5 g.
American robins may mob small predators, such as blue jays and snakes. They also produce chirping and chucking sounds as warning calls.
Predators on young and adults differ somewhat. Eggs and young are often eaten by different types of squirrels, snakes, and birds such as blue jays, common grackles, American crows, and common ravens. Adult American robins are preyed upon by hawks, cats, and larger snakes.
American robins are vigilant when feeding, they may feed in loose flocks, so that they can also watch other robins for reactions to predators.
Known Predators:
American robins are successful birds, having been able to adapt to human alteration of the landscape. At one time, they were killed for meat in some southern States, and the meat was considered a delicacy. They are now protected throughout their range by the U.S. Migratory Bird Protection Act.
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Soon after hatching nestlings begin to beg for food by chirping. Adult American robins use chirping or chucking to warn of the presence of a predator. Males begin to sing in the late winter and early spring. This song is a familiar sound in the springtime and sounds something like 'cheerily, cheer up, cheer up, cheerily, cheer up.' American robins sing frequently throughout the day, but particularly early in the morning. They most often sing from a perching spot high in a tree.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Males and females form a pair bond during breeding season and while raising their young.
Mating System: monogamous
American robins breed in the spring shortly after returning to their summer range (north) from their winter range (south). The breeding season extends from April through July. American robins are one of the first birds to begin laying eggs and normally have two or three sets of young, or broods, in each breeding season. The cup-shaped nest is built by the female, who builds the outer foundation with long coarse grass, twigs, paper, and feathers woven together. She lines the inner bowl with mud, smearing it with her breast and later adding fine grass or other soft material to cushion the eggs. The nest can be located on the ground or high up in trees, but most commonly 5 to 15 feet above ground in a dense bush, in the crotch of trees, or on window ledges or other human structures. All that is needed for the nest is a firm support and protection from rain. A new nest is built to raise each brood. In northern areas the first clutch is generally placed in an evergreen tree or shrub, and the later clutches are laid in a deciduous tree. From 3 to 5 eggs are laid in each clutch.
Breeding interval: American robins breed once or twice yearly.
Breeding season: American robins breed from April to July.
Range eggs per season: 3 to 5.
Average time to hatching: 14 days.
Average fledging age: 13 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 1 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average time to hatching: 13 days.
Average eggs per season: 4.
Eggs are incubated by the female. After about 14 days of incubation the eggs hatch. She continues to feed and brood the chicks while they are very young. When the nestlings become older the female broods them only at night or during bad weather. Baby birds leave the nest about 2 weeks after they have hatched. All babies from a clutch leave the nest within 1 day of each other. Even after leaving the nest, the young birds follow their parents and beg food from them. They remain under cover on the ground during this time. About two weeks after fledging, young American robins become capable of sustained flight.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
The American Robin (Turdus migratorius) breeds from most of Canada south, in the mountains, to southern Mexico. The winter range is shifted somewhat to the south. American Robins are found in cities and towns, on lawns, on farmland, and in forests. In winter, they are often associated with berry-bearing trees. In the arid southwestern United States, they summer mainly in coniferous forests in the mountains, rarely in the well-watered lowland suburbs. This common and widespread thrush is often seen running and hopping on lawns searching for earthworms, which are an important part of the diet, along with insects and berries (fruit may account for 60% of the diet year-round). Young are fed mainly on insects and earthworms. Contrary to popular belief, earthworms are located by sight, not sound. American Robins may nest in trees and shrubs, on eaves and ledges of barns, and even on window sills.
The American Robin's rich, rollicking song is often heard very early in the day in spring and summer, before first light. Males arrive on the nesting grounds before females and defend territories by singing (and sometimes fighting). In early courtship, females may be actively pursued by one or several males. The nest is built mainly by the female., usually1 to 8 m above the ground (up to around 20 m). The nest is a cup of grasses, twigs, and debris, worked into a solid foundation of mud and lined with fine grasses and plant fibers. The 3 to 7 pale blue eggs (usually 4) are incubated by the female for 12 to 14 days. Both parents feed the young, but the female more than the male. Parents are very aggressive in defending the nest. Young leave the nest around 14 to 16 days after hatching. Males may continue to care for the fledged young while the female initiates a second brood. In fall and winter, foraging American Robins may gather in large flocks. Migrating flocks often travel by day. Wintering range and migration habitats may vary a great deal from year to year and location to location, depending on weather and local food supplies.
(Kaufman 1996; AOU 1998; Dunn and Alderfer 2011)
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
Turdus migratorius tamién conocíu como malvís robín,[2] mierlu americanu, robín, robín americanu, malvís migratoriu, malvís pechirrojo, malvís raitán o malvís real,[3] ye una especie d'ave paseriforme de la familia de los túrdidos. Distribúyese llargamente en América del Norte dende'l norte de Canadá y Alaska. Invierna nos estaos de Florida y California; y en Méxicu, Guatemala y Belice. Ye l'ave oficial de los estaos de Connecticut, Michigan y Wisconsin.
Ye principalmente activu mientres el día y axúntase en grandes bandaes mientres la nueche. La so dieta consiste n'invertebraos —como bárabos d'escarabayu y guxanu— al igual que frutes y bagues. Ye una de les primeres aves en reproducise al tornar del iviernu. El so nial construyir de yerba grueso, ramines, papel y plumes qu'unta con folla y amortigua con yerba o otru material blando.
Esta especie describióse per primer vegada en 1766 por Carlos Linneo, na docena edición de la so Systema Naturae como Turdus migratorius.[4] El nome binomial derivar de les pallabres llatínas: Turdus, "tordu" y migratorius de migrara 'migración'. El términu robin d'esta especie rexistróse a lo menos dende 1703.[ensin referencies] Hai alredor de 65 especies de malvises de tamañu mediu y grande nel xéneru Turdus, caracterizaos peles sos cabeces arrondaes, nales allargaes y apuntiaes y cantares de normal melodiosos.[5] Un estudiu del xen mitocondrial citocromo b indica que'l raitán americanu nun ye parte del clado de los tordos de centru y sudamérica, sinón qu'amuesa semeyances xenétiques col malvís de Kurrichane (Turdus libonyanus) y el malvís oliváceo (Turdus olivaceus), dambes especies africanes.[6][7] Esto entra en conflictu con un estudiu d'ADN en 2007 de 60 de 65 especies del xéneru Turdus qu'asitia al malvís cuellirrufo (Turdus rufitorques) centroamericanu como'l pariente más cercanu de robín americanu. A pesar de tener distintu plumaxe, los dos especies son similares na vocalización y comportamientu. Más allá d'esto, atopar nun pequeñu grupu de cuatro especies de distribución pa Centroamérica, lo que suxure qu'apocayá s'estendió escontra América del Norte.[8]
Reconócense siete subespecies del robin americanu.[5]
Esiste una superstición ente los habitantes de Quebec según la cual tou aquel que vea'l primer raitán de la primavera va tener bona suerte. El raitán ye consideráu'l símbolu de la primavera y pollo foi popularizáu na cultura popular con poemes, ente los que s'atopen “I dreaded that first robin so” d'Emily Dickinson y “El primer raitán” del Dr. William H. Drummond; y cantares como “When the red, rede robin” escrita por Harry M. Woods y “Rocking Robin” escrita por Roger Thomas.
Anque'l superhéroe de cómics Robín foi inspiráu por una ilustración de Newell Convers Wyeth sobre Robín Hood, una versión posterior suxure qu'el so madre nomar asina porque nació'l primer día de la primavera y la camisa colorada del so traxe suxure'l pechu coloráu del páxaru.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. Turdus migratorius tamién conocíu como malvís robín, mierlu americanu, robín, robín americanu, malvís migratoriu, malvís pechirrojo, malvís raitán o malvís real, ye una especie d'ave paseriforme de la familia de los túrdidos. Distribúyese llargamente en América del Norte dende'l norte de Canadá y Alaska. Invierna nos estaos de Florida y California; y en Méxicu, Guatemala y Belice. Ye l'ave oficial de los estaos de Connecticut, Michigan y Wisconsin.
Ye principalmente activu mientres el día y axúntase en grandes bandaes mientres la nueche. La so dieta consiste n'invertebraos —como bárabos d'escarabayu y guxanu— al igual que frutes y bagues. Ye una de les primeres aves en reproducise al tornar del iviernu. El so nial construyir de yerba grueso, ramines, papel y plumes qu'unta con folla y amortigua con yerba o otru material blando.
Ar voualc'h-Amerika (liester : mouilc'hi-Amerika)[1] a zo ur spesad golvaneged, Turdus migratorius an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra diwar zivellkeineged ha frouezh[2].
Ar spesad a gaver ar seizh isspesad[3] anezhañ e Norzhamerika ha Mec'hiko :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar voualc'h-Amerika (liester : mouilc'hi-Amerika) a zo ur spesad golvaneged, Turdus migratorius an anv skiantel anezhañ.
La griva americana (Turdus migratorius) és un au migratòria de la família dels túrdids. Es distribueix àmpliament a Amèrica del Nord des del nord de Canadà i Alaska. Invierna en els estats de Florida i Califòrnia (Estats Units); a Mèxic, Guatemala i Belize.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Robin America (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: robinod America) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Turdus migratorius; yr enw Saesneg arno yw American robin. Mae'n perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. migratorius, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Mae'r robin America yn perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Bronfraith Turdus philomelos Bronfraith Mongolia Turdus mupinensis
.jpg)
_(cropped).jpg)
-4.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Robin America (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: robinod America) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Turdus migratorius; yr enw Saesneg arno yw American robin. Mae'n perthyn i deulu'r Brychion (Lladin: Turdidae) sydd yn urdd y Passeriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. migratorius, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Drozd stěhovavý (Turdus migratorius) je středně velký pěvec z čeledi drozdovitých. Jedná se také o nejběznějšího a nejrozšířenějšího drozda Severní Ameriky, který se vyskytuje prakticky na celém jejím území. Hnízdí přitom v její severní části a na zimu táhne jizněji od Kanady až po střed Mexika. Vyskytuje se přitom v 7 poddruzích, z nichž nejvýraznějšího zbarvení je na jihozápadě žijící T. m. confinis. Je také státním ptákem států Connecticut, Michigan a Wisconsin.
Dorůstá 25–28 cm, v rozpětí křídel měří 31–41 cm a dosahuje hmotnosti zhruba 77 g. Je velmi výrazně zbarven, svrchu celý šedý, hlavu má černou, výjimkou je jen bílý proužek kolem oka a světlá skvrna pod jinak oranžovým ocasem, oranžové zbarvení má i jeho spodina těla. Odtud pochází i jeho anglický název – American Robin – který lze přeložit jako americká červenka a který vznikl podle eurasijské červenky obecné, jejíž hruď má taktéž jasné oranžové zbarvení. Obě pohlaví jsou si velmi podobná, samice jsou však v porovnání se samci celkově světlejší.
Obývá lesy, parky a zahrady. Je aktivní zejména přes den a hřaduje v početných hejnech. V jeho potravě se objevují bezobratlí (např. brouci, housenky, žížaly), plody a bobule. Je také jedním z vůbec nejčasněji hnízdících druhů – hnízdo ze stébel trav, větví, papíru a jiných materiálů, které ve svém okolí nalezne, si začíná budovat hned po časném návratu ze zimovišť a pro zpevnění jej vymazává vrstvou bláta. Velikost snůšky se pohybuje mezi 3–5 modrými vejci. Je známý také svým výrazným zpěvem, kterým se začíná ozývat již časně za úsvitu.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku American Robin na anglické Wikipedii.
Drozd stěhovavý (Turdus migratorius) je středně velký pěvec z čeledi drozdovitých. Jedná se také o nejběznějšího a nejrozšířenějšího drozda Severní Ameriky, který se vyskytuje prakticky na celém jejím území. Hnízdí přitom v její severní části a na zimu táhne jizněji od Kanady až po střed Mexika. Vyskytuje se přitom v 7 poddruzích, z nichž nejvýraznějšího zbarvení je na jihozápadě žijící T. m. confinis. Je také státním ptákem států Connecticut, Michigan a Wisconsin.
Die Wanderdrossel (Turdus migratorius) ist eine Singvogelart aus der Familie der Drosseln (Turdidae). Sie ist nahezu auf dem gesamten nordamerikanischen Kontinent verbreitet, vielerorts etwa so häufig und allgegenwärtig wie in Europa die Amsel und ebenfalls viel in Siedlungsräumen zu finden. Sie zählt daher in den Vereinigten Staaten und Kanada zu den bekanntesten Vogelarten und wird dort, obwohl sie mit dem europäischen Rotkehlchen nicht näher verwandt ist, als American robin (= amerikanisches Rotkehlchen) oder red robin, bzw. schlicht als robin bezeichnet.
Die Ernährung der Wanderdrossel ist sehr vielseitig. Im Sommerhalbjahr überwiegen weiche Wirbellose wie insbesondere Regenwürmer, im Herbst und im Winter stellen Beeren und andere Früchte den größten Anteil. Manche Populationen sind Standvögel, andere ziehen im Winter südwärts oder in niedrigere Höhenlagen, wo sie oft große Ansammlungen und Schlafgemeinschaften bilden.
Die Wanderdrossel ist mit einer Körperlänge von 25 cm die größte Drossel Nordamerikas und wiegt etwa 77 g. Sie ähnelt im Körperbau der europäischen Amsel.
Im Brutkleid zeigt das Männchen eine dunkelgraue bis dunkelbraune Oberseite mit einem schwärzlich gefärbten Kopf, von dem sich zwei weiße Halbringe über und unter dem Auge deutlich absetzen. Bisweilen ist vor dem Auge zudem ein Stück weißen Augenstreifs vorhanden. Der Schnabel ist gelb. Kinn und Kehle sind weiß und mit einer feinen, schwarzen Strichelung durchsetzt. Die Unterseite ist überwiegend lebhaft dunkelorange bis rotbraun gefärbt, lediglich die Federsäume am Unterbauch, die Unterschwanzdecken und die Schenkelbefiederung sind weißlich. Die Spitzen der äußeren Steuerfedern sind weiß und bilden weiße „Schwanzecken“.
Das Weibchen ist insgesamt schwächer ausgefärbt. Insbesondere der Kopf ist weniger dunkel und kann Andeutungen eines hellen Augen- und Bartstreifs zeigen.
Ein saisonaler Dimorphismus ist kaum ausgeprägt, jedoch wirkt die Färbung des frisch vermauserten Gefieders im Herbst durch helle Säume etwas matter.
Das Jugendkleid ähnelt dem adulter Vögel, zeigt aber auf der Unterseite eine schwarze und auf der Oberseite inklusive der Flügeldecken eine helle Fleckung. Der Kopf ist heller gefärbt, mit rein weißer Kehle und diffusem, weißlich beigem Augen- und Bartstreif.
Das stimmliche Repertoire der Wanderdrossel ähnelt dem der Amsel. Der flötende Reviergesang (Hörbeispiel[1]) erinnert in seiner Qualität an den der Misteldrossel, ist jedoch weniger variabel und klarer strukturiert. Im Vergleich zum Amsel- oder Singdrosselgesang wirkt er recht monoton und ist weitaus weniger laut.[2] Er besteht aus einander recht ähnlichen, zwei- oder dreisilbigen Motiven, die wechselnd in gleichbleibendem, verhältnismäßig ruhigem Tempo in 2–10 Sekunden langen Strophen vorgetragen werden. Er wird im Amerikanischen treffend als cheerily, cheer up, cheer up, cheerily, cheer up beschrieben. Zudem gibt es einen leisen Zwitschergesang.
Der Warnruf (Hörbeispiel[3]) ähnelt dem „Tixen“ der Amsel, klingt jedoch etwas blecherner oder tiefer und kann an den Ruf eines Buntspechts erinnern. Auch der zeternde Erregungsruf der Amsel hat seine Entsprechung (Hörbeispiel[4]). Weiterhin wird ein dünnes ssssp beschrieben, das beim Auffliegen abgegeben wird.[2]
Das Brutgebiet der Wanderdrossel umfasst den größten Teil Nordamerikas. Im nördlichen Polargebiet fehlt die Art. Die Verbreitung reicht dort aber bis in den äußersten Norden Alaskas und Yukons, bis in die Mitte der Nordwest-Territorien und Nunavuts, den Norden Manitobas, Québecs und Neufundlands. Im Nordwesten Québecs fehlt die Art. Nachweise aus dem Sommerhalbjahr gibt es von Amchitka, den Pribilof Islands und von Herschel Island.
Entlang der Westküste brütet die Wanderdrossel auf der Kodiak-Insel, Haida Gwaii und Vancouver Island. Auf den Farallon-Inseln und den Kalifornischen Kanalinseln gibt es hingegen keine Vorkommen.
In Kalifornien reicht das Areal südwärts bis zu den White Mountains, der Panamint Range und den südwestlichen Küstenebenen um San Diego. Im Bereich der Mojave-Wüste brütet die Art nur zerstreut. Außerdem fehlt sie weitgehend im südlichen New Mexico, in der westlichen Mitte und dem Südosten Texas’ sowie entlang der Küste des Golfs von Mexiko. Im Florida Panhandle und dem Norden der Halbinsel Florida kommt sie ebenfalls nur sehr selten, gebietsweise aber auf der übrigen Halbinsel vor.
In Mexiko erstreckt sich die Verbreitung der Wanderdrossel entlang der Sierra Madre Occidental, der Sierra Madre del Sur und der Sierra Madre Oriental und ist dort auf Höhenlagen zwischen 1500 und 3500 m beschränkt. Zwei Enklaven gibt es in Baja California Norte und in der Sierra Victoria in Baja California Sur.
Es werden zwischen drei und sieben Unterarten anerkannt. Neben der Nominatform, die den größten Teil der nordöstlichen Hälfte des Kontinents besiedelt, hat die südwestliche Unterart T. m propinquus das größte Verbreitungsgebiet. Sie ist größer und matter gefärbt als die Nominatform. Neben der Farb- und Größenvariation von kleineren Vögeln im Osten hin zu größeren im Westen liegt eine klinale (allmähliche) Variation bei der Ausdehnung der weißen Spitzen auf den äußeren Steuerfedern vor. Diese ist im Osten am größten und im Westen am kleinsten. Die übrigen Unterarten fallen aus diesem allgemeinen Schema heraus. T. m. nigrideus und caurinus, die in den kalten und feuchten Wäldern Neufundlands, bzw. in den gemäßigten Regenwäldern an der Westküste vorkommen, sind dunkler, kleiner und langbeiniger. Oberseits dunkler als T. m. propinquus ist die Unterart T. m. phillipsi im Süden Mexikos. Die südöstliche Unterart acrusterus hebt sich hingegen mit kleinerer Körpergröße und heller, matterer Färbung von der Nominatform ab. Die isolierte Population im Süden Baja Californias T. m. confinis unterscheidet sich durch eine größere Schnabellänge, eine beigegefärbte Brust und eine rauchgraue Oberseite.
Die Wanderdrossel ist ein Teilzieher. Während die Art in Mexiko Stand- und Strichvogel ist, ziehen die meisten Populationen Kanadas und der nördlichen USA regelmäßig im Herbst in den südlichen Teil der USA und nach Mexiko. Manche Vögel überwintern noch weiter südlich auf verschiedenen Karibikinseln. In British Columbia, Kalifornien und Neufundland überwintert die Art jedoch teilweise in oder nahe bei den Brutgebieten und auch in anderen nördlichen Gebieten gibt es einzelne Überwinterer. Bei Kälteeinbrüchen und Schneestürmen in den Überwinterungsgebieten kann es zu massenhaften Ausweichbewegungen kommen.[5]
Nach der Brutsaison sammeln sich diesjährige Vögel in größeren Trupps, vergesellschaften sich teilweise auch mit Altvögeln und bilden größere Schlafgemeinschaften. Teilweise sind ab Juli auch größere Dispersionsbewegungen von Jungvögeln spürbar.[6] Der Herbstzug beginnt ab August, erfolgt aber nicht immer gleichmäßig und nach Süden gerichtet, sondern kann regional sehr unterschiedlich ausgeprägt sein. Er wird meist im September stetiger, erreicht in der östlichen Hälfte der USA seinen Höhepunkt im Oktober und läuft im November, manchmal erst im Dezember aus. Der Heimzug erstreckt sich mit regionalen Unterschieden über die Monate Februar bis April in den gemäßigten Breiten. In nördlicheren Regionen können die Erstankunftsdaten sehr viel später liegen, so etwa in Alaska um Ende April/Anfang Mai.[6][5]
Die Wanderdrossel kommt ursprünglich als ökologisch relativ unspezialisierte Art in diversen offenen Waldformen von der Ebene bis an die Waldgrenze sowie in subarktischen Weidengebüschen nördlich der Waldgrenze vor.[7] Im Nordwesten der USA und im Südwesten Kanadas findet man sie beispielsweise in Flussauen und frühen Sukzessionsstadien auf Waldbrandflächen oder Schlägen. Im südwestlichen Washington bevorzugt sie innerhalb von Wäldern aus Douglasie und Westamerikanischer Hemlocktanne ausgelichtete Bestände im Vergleich zu Altholz oder Kahlschlägen und in den Appalachen brütet sie in höheren Lagen, wo Bergwiesen an Fichten-Tannenwälder angrenzen.[8]
Darüber hinaus ist sie heute überall in Sekundärwäldern, Kulturlandschaften mit Baum- und Heckenbestand, Gärten, Parks, Farmen, Siedlungen und Großstädten zu finden. Sie brütet hier bevorzugt an Orten, wo sich Rasen- oder andere kurzgrasige Flächen mit Bäumen und Sträuchern abwechseln[8] und erreicht oftmals sehr viel höhere Bestandsdichten als in den Primärlebensräumen.[7] Insbesondere in den südlich gelegenen Bundesstaaten der USA konnte die Art zwischen 1925 und 1940 durch die zunehmende Verstädterung, Gehölzpflanzungen und Bewässerungen Arealgewinne verzeichnen. So waren vor 1925 in South Carolina und Georgia die Vorkommen auf das Hügel- und Bergland im Norden, in Texas auf den bewaldeten Osten beschränkt. Heute kommt sie dort auch in den Ebenen, bzw. den übrigen Landesteilen und dort oft ausschließlich in anthropogenen Lebensräumen vor.[7]
Die Wanderdrossel ernährt sich von Wirbellosen und Früchten, wobei der Nahrungsschwerpunkt jahreszeitlich sehr unterschiedlich ausgeprägt ist. Untersuchungen von Mageninhalten ergaben, dass im Frühjahr und Sommer die Nahrung zu 90 % tierisch, von Spätsommer bis Winter aber zu über 90 % pflanzlich ist.[9]
Die Nahrungssuche nach Wirbellosen erfolgt auf dem Boden oder im Gesträuch, wo die Beutetiere teils von den Blättern abgelesen werden. Wie die Amsel starrt die Wanderdrossel bei der Jagd auf Regenwürmer oder Insekten oft mit schief gelegtem Kopf auf eine Stelle, um dann aus einer Drehung heraus mit dem Schnabel zuzustoßen. Einer Untersuchung zufolge ist der Erfolg auf Rasenflächen, gemessen an Frequenz und Anzahl der Versuche, von der Graslänge abhängig – in höherem Gras dauert die Nahrungssuche länger.[10] Größere Fluginsekten werden oft in Ansitzjagd erbeutet. Früchte werden vom Boden aufgelesen oder direkt vom Strauch gepflückt. Dazu sitzt der Vogel meist in den Zweigen und streckt den Kopf nach den erreichbaren Früchten, manchmal werden diese aber auch aus dem Rüttelflug heraus abgepflückt.
Wanderdrosseln sind ab dem ersten Jahr geschlechtsreif. Sie führen eine monogame Saisonehe; oft kommt jedoch aufgrund der hohen Brutortstreue eine jahrelange Dauerehe zustande. Es finden meist zwei, im Süden oft drei Jahresbruten statt. Die Brutzeit liegt zwischen April und Juni. Frühe Bruten wurden ab Ende März, späte Bruten bis in den August hinein festgestellt.[11]
Paarbildung und Reviergründung erfolgen ein bis zwei Wochen nach Ankunft im Brutrevier, in den nördlichen Teilen des Verbreitungsgebiets aber teils auch zügiger. Möglicherweise finden bei diesen Populationen die Paare schon auf dem Zug zusammen.[11]
Bei den ersten Bruten im Jahr wird das Nest oft in Koniferen oder anderen immergrünen Sträuchern errichtet, bei fortgeschrittener Jahreszeit auch häufiger in Laubgehölzen. Es steht meist zwischen 1,5 und 7 m hoch, selten auch höher, niedriger oder direkt am Boden. Es wird in einer Astgabel oder auf einer festen Unterlage wie starken Ästen oder entsprechenden Strukturen an menschlichen Bauten errichtet. In der Prärie oder der Tundra, wo Sträucher fehlen, sind Bodennester oder Nester auf oder an Felsen nicht selten.[11] In den gemäßigten Regenwäldern an der Westküste wird oft eine Plattform aus Zweigen als Unterlage zusammengetragen.[12] Gelegentlich werden fremde Nester genutzt, alte ausgebessert oder überbaut.
Das Nest wird ausschließlich vom Weibchen gebaut; das Männchen hilft allenfalls beim Antransport von Nistmaterial. Beim ersten Nest der Brutsaison dauert der Bau meist 5–6 Tage, spätere Nester werden innerhalb von 2–3 Tagen errichtet. Der Außenbau ist ein kompakter Napf aus Gräsern und Halmen, kleinen Zweigen, Wurzeln und Moos. Bisweilen werden auch Federn, Papier, Textilfasern oder -stücke verbaut. Ist der Außenbau fertiggestellt, wird er mit einer Lehmschicht ausgekleidet, die bis zu 25 mm stark sein kann. Der Lehm stammt oft aus den Auswürfen an Regenwurmlöchern. Er wird klumpenweise in das Nest geworfen und dann vom Weibchen mittels Bewegungen des gesamten Körpers und der Füße verstrichen. Ist, beispielsweise aufgrund von Trockenheit, kein Lehm vorhanden, kann dies die Nestbauaktivitäten für längere Zeit unterbrechen. Nach der Trocknung der Lehmschicht, die ein bis zwei Tage in Anspruch nehmen kann, wird das Nest mit einem Innenbau aus feinen Grasbestandteilen ausgekleidet. Der Außendurchmesser des Nestes beträgt durchschnittlich etwa 120 mm, die Höhe 65 mm. Die Mulde ist etwa 42 mm tief und misst 90 mm im Durchmesser.[12][11]
1–5 Tage nach Vollendung des Nestes legt das Weibchen die Eier. Im Unterschied zu anderen Sperlingsvögeln findet die Eiablage im Laufe des Vormittags und nicht am frühen Morgen statt. Das Gelege besteht meist aus vier, seltener drei bis sechs Eiern. Diese sind etwa 28 x 20 mm groß und einfarbig dunkel grünlichblau. Selten zeigen sie auch vereinzelte Punkte, Flecke oder eine blassbraune Sprenkelung. Sie werden 12 bis 14 Tage vom Weibchen bebrütet.[12][11]
Die Jungen schlüpfen, da die Bebrütung meist mit dem ersten oder zweiten Ei beginnt, über mehrere Tage verteilt. Sie werden von beiden Elternteilen gefüttert und fliegen nach 9–16 Tagen aus. Danach werden sie noch etwa 10 Tage weiter gefüttert, im Falle von Zweit- oder Drittbruten ist das Weibchen in dieser Zeit schon mit dem Bau eines neuen Nestes befasst.[12][11]
Die Wanderdrossel (Turdus migratorius) ist eine Singvogelart aus der Familie der Drosseln (Turdidae). Sie ist nahezu auf dem gesamten nordamerikanischen Kontinent verbreitet, vielerorts etwa so häufig und allgegenwärtig wie in Europa die Amsel und ebenfalls viel in Siedlungsräumen zu finden. Sie zählt daher in den Vereinigten Staaten und Kanada zu den bekanntesten Vogelarten und wird dort, obwohl sie mit dem europäischen Rotkehlchen nicht näher verwandt ist, als American robin (= amerikanisches Rotkehlchen) oder red robin, bzw. schlicht als robin bezeichnet.
Die Ernährung der Wanderdrossel ist sehr vielseitig. Im Sommerhalbjahr überwiegen weiche Wirbellose wie insbesondere Regenwürmer, im Herbst und im Winter stellen Beeren und andere Früchte den größten Anteil. Manche Populationen sind Standvögel, andere ziehen im Winter südwärts oder in niedrigere Höhenlagen, wo sie oft große Ansammlungen und Schlafgemeinschaften bilden.
Stroktrøstur (frøðiheiti - Turdus migratorius)
Ο Αμερικανικός Κοκκινολαίμης (Κίχλη η μεταναστευτική - Turdus migratorius), επίσης γνωστός ως κοκκινολαίμης, είναι μεταναστευτικό ωδικό πτηνό της οικογενείας των Κιχλιδών. Πήρε το όνομά του από τον ευρωπαϊκό κοκκινολαίμη ευρωπαϊκό κοκκινολαίμη[2] εξαιτίας του κοκκινωπού-πορτοκαλί του στήθους, μολονότι τα δύο είδη δεν είναι στενώς συγγενικά, αφού ο ευρωπαϊκός κοκκινολαίμης ανήκει στην οικογένεια των Μυιθηριδών (Muscicapidae). Ο αμερικανικός κοκκινολαίμης είναι ευρέως διαδεδομένος σε όλη την Βόρειο Αμερική, ξεχειμωνιάζοντας από τον νότιο Καναδά στο κεντρικό Μεξικό και κατά μήκος της ακτής του Ειρηνικού. Είναι το πτηνό της πολιτείας του Κοννέκτικατ, του Μίσιγκαν, και του Γουισκόνσιν.[3] Σύμφωνα με κάποιες πηγές, ο αμερικανικός κοκκινολαίμης κατατάσσεται πίσω μόνο από τον Αγελαίο τον φοινικέα (και μόλις εμπρός του εισηγμένου ευρωπαϊκού ψαρονιού) ως το πλέον πολυπληθές, σωζόμενο χερσαίο πτηνό της Βορείου Αμερικής.[4] Έχει επτά υποείδη, αλλά μόνο ο Τ. ο μ. ο μεθοριακός - T. m. confinis της Νότιας Κάτω Καλιφόρνιας είναι ιδιαίτερα ξεχωριστός, με ανοιχτή γκριζοκάστανη κοιλιά.
Ο Αμερικανικός Κοκκινολαίμης (Κίχλη η μεταναστευτική - Turdus migratorius), επίσης γνωστός ως κοκκινολαίμης, είναι μεταναστευτικό ωδικό πτηνό της οικογενείας των Κιχλιδών. Πήρε το όνομά του από τον ευρωπαϊκό κοκκινολαίμη ευρωπαϊκό κοκκινολαίμη εξαιτίας του κοκκινωπού-πορτοκαλί του στήθους, μολονότι τα δύο είδη δεν είναι στενώς συγγενικά, αφού ο ευρωπαϊκός κοκκινολαίμης ανήκει στην οικογένεια των Μυιθηριδών (Muscicapidae). Ο αμερικανικός κοκκινολαίμης είναι ευρέως διαδεδομένος σε όλη την Βόρειο Αμερική, ξεχειμωνιάζοντας από τον νότιο Καναδά στο κεντρικό Μεξικό και κατά μήκος της ακτής του Ειρηνικού. Είναι το πτηνό της πολιτείας του Κοννέκτικατ, του Μίσιγκαν, και του Γουισκόνσιν. Σύμφωνα με κάποιες πηγές, ο αμερικανικός κοκκινολαίμης κατατάσσεται πίσω μόνο από τον Αγελαίο τον φοινικέα (και μόλις εμπρός του εισηγμένου ευρωπαϊκού ψαρονιού) ως το πλέον πολυπληθές, σωζόμενο χερσαίο πτηνό της Βορείου Αμερικής. Έχει επτά υποείδη, αλλά μόνο ο Τ. ο μ. ο μεθοριακός - T. m. confinis της Νότιας Κάτω Καλιφόρνιας είναι ιδιαίτερα ξεχωριστός, με ανοιχτή γκριζοκάστανη κοιλιά.
The American robin (Turdus migratorius) is a migratory bird of the true thrush genus and Turdidae, the wider thrush family. It is named after the European robin[2] because of its reddish-orange breast, though the two species are not closely related, with the European robin belonging to the Old World flycatcher family. The American robin is widely distributed throughout North America, wintering from southern Canada to central Mexico and along the Pacific Coast. It is the state bird of Connecticut, Michigan, and Wisconsin.[3]
According to the Partners in Flight database (2019), the American robin is the most abundant landbird in North America (with 370,000,000 individuals), ahead of red-winged blackbirds, introduced European starlings, mourning doves and house finches.[4] It has seven subspecies, but only one of them, the San Lucas robin (T. m. confinis) of Baja California Sur, is particularly distinctive, with pale gray-brown underparts.
The American robin is active mostly during the day and assembles in large flocks at night. Its diet consists of invertebrates (such as beetle grubs, earthworms, and caterpillars), fruits, and berries. It is one of the earliest bird species to lay its eggs, beginning to breed shortly after returning to its summer range from its winter range. The robin's nest consists of long coarse grass, twigs, paper, and feathers, and is smeared with mud and often cushioned with grass or other soft materials. It is among the earliest birds to sing at dawn, and its song consists of several discrete units that are repeated.
The adult robin's main predator is the domestic cat; other predators include hawks and snakes. When feeding in flocks, it can be vigilant, watching other birds for reactions to predators. Brown-headed cowbirds (Molothrus ater) lay their eggs in robin nests (see brood parasite), but the robins usually reject the egg.[5]
This species was first described in 1766 by Carl Linnaeus in the twelfth edition of his Systema Naturae as Turdus migratorius.[6] The binomial name derives from two Latin words: turdus, "thrush", and migratorius from migrare "to migrate". The term robin for this species has been recorded since at least 1703.[7] There are about 65 species of medium to large thrushes in the genus Turdus, characterized by rounded heads, longish pointed wings, and usually melodious songs.[8]
A study of the mitochondrial cytochrome b gene indicates that the American robin is not part of the Central/South American clade of Turdus thrushes; instead it shows genetic similarities to the Kurrichane thrush (T. libonyanus) and the olive thrush (T. olivaceus), both African species.[9][10] This conflicts with a 2007 DNA study of 60 of 65 Turdus species, which places the American robin's closest relative as the rufous-collared thrush (T. rufitorques) of Central America. Though having distinct plumage, the two species are similar in vocalization and behavior. Beyond this, it lies in a small group of four species of otherwise Central American distribution, suggesting it recently spread northwards into North America.[11]
Seven subspecies of American robin are recognized. These subspecies intergrade with each other and are only weakly defined.[8]
The eastern subspecies of the American robin (T. m. migratorius) is 23 to 28 cm (9.1 to 11.0 in) long with a wingspan ranging from 31 to 41 cm (12 to 16 in), with similar size ranges across all subspecies. The species averages about 77 g (2.7 oz) in weight, with males ranging from 72 to 94 g (2.5 to 3.3 oz) and females ranging from 59 to 91 g (2.1 to 3.2 oz).[13][14] Among standard measurements, the wing chord is 11.5 to 14.5 cm (4.5 to 5.7 in), the culmen is 1.8 to 2.2 cm (0.71 to 0.87 in) and the tarsus is 2.9 to 3.3 cm (1.1 to 1.3 in).[15] The head varies from jet black to gray, with white eye arcs and white supercilia.[16] The throat is white with black streaks, and the belly and undertail coverts are white. The American robin has a brown back and a reddish-orange breast, varying from a rich red maroon to peachy orange.[13] The bill is mainly yellow with a variably dark tip, the dusky area becoming more extensive in winter, and the legs and feet are brown.[16]
The sexes are similar, but females tend to be duller in color than males, with a brown tint to the head, brown upperparts and less-bright underparts. However, some birds cannot be accurately sexed on the sole basis of plumage.[8] Juveniles are paler in color than adult males and have dark spots on their breasts[13] and whitish wing coverts.[16] First-year birds are not easily distinguishable from adults, but they tend to be duller, and a small percentage retain a few juvenile wing coverts or other feathers.[16]
The American robin breeds throughout most of North America, from Alaska and Canada southward to northern Florida and Mexico.[17] While robins occasionally overwinter in the northern part of the United States and southern Canada,[13] most migrate to winter south of Canada from Florida and the Gulf Coast to central Mexico, as well as along the Pacific Coast.[17] Most depart south by the end of August and begin to return north in February and March (exact dates vary with latitude and climate). The distance by which robins migrate varies significantly depending on their initial habitat; a study found that individual robins tagged in Alaska are known to travel as much as 3.5x further across seasons than robins tagged in Massachusetts.[18]
This species is actually a rare vagrant to western Europe, where the majority of records, more than 20, have been in Great Britain.[8] In the autumn of 2003, migration was displaced eastwards leading to massive movements through the eastern U.S., and presumably this is what led to no fewer than three American robins being found in Great Britain, with two attempting to overwinter in 2003–2004,[19] although one was taken by a Eurasian sparrowhawk.[20][21] A sighting occurred in Great Britain in January 2007.[22] This species has also occurred as a vagrant to Greenland, Jamaica, Hispaniola, Puerto Rico and Belize. Vagrants to Europe, where identified to subspecies, are the eastern subspecies (T. m. migratorius), but the Greenland birds also included the Newfoundland subspecies (T. m. nigrideus), and some of the southern overshots may have been the southern subspecies (T. m. achrusterus).[8]
The American robin's breeding habitat is woodland and more open farmland and urban areas. It becomes less common as a breeder in the southernmost part of the Deep South of the United States and there prefers large shade trees on lawns.[23] Its winter habitat is similar but includes more open areas.[8]
The American robin is a known reservoir (carrier) for West Nile virus spread by Culex mosquitoes. While crows and jays are often the first noticed deaths in an area with West Nile virus, the American robin is suspected to be a key host and holds a larger responsibility for the transmission of the virus to humans. This is because, while crows and jays die quickly from the virus, the American robin survives the virus longer, hence spreading it to more mosquitoes, which then transmit the virus to humans and other species.[24][25]
A successful West Nile virus vaccine has been administered to six 3-5 week old American robins. A DNA vaccine injected intramuscularly resulted in a 400-fold decrease in average viral load that would likely make robins noninfectious and unable to spread disease. An oral bait is the preferred method of distribution of the vaccine as it would be easier and cheaper than intramuscular injection, but more research would be needed as the existing formulation did not work orally.[26]
The American robin is active mostly during the day, and on its winter grounds it assembles in large flocks at night to roost in trees in secluded swamps or dense vegetation. The flocks break up during the day when the birds feed on fruits and berries in smaller groups. During the summer, the American robin defends a breeding territory and is less social.[13]
The American robin's diet generally consists of around 40 percent small invertebrates (mainly insects), such as earthworms, beetle grubs, caterpillars and grasshoppers, and 60 percent wild and cultivated fruits and berries.[13] Their ability to switch to berries allows them to winter much farther north than most other North American thrushes. They will flock to fermented Pyracantha berries, and after eating sufficient quantities will exhibit intoxicated behavior, such as falling over while walking. Robins forage primarily on the ground for soft-bodied invertebrates, and find worms by sight (and sometimes by hearing),[27]: 149 pouncing on them and then pulling them up.[17] Nestlings are fed mainly on earthworms and other soft-bodied animal prey. In some areas, robins, particularly of the northwestern subspecies (T. m. caurinus), will feed on beaches, taking insects and small mollusks.[8] American robins are common pests of fruit orchards in North America.[28] Due to their insectivorous and frugivorous diet they have evolved to lose sucrase.[28] Brugger & Nelms 1991[29] find sucrose is unpalatable to them and can be used by humans as a deterrent.[28]
The American robin uses auditory, visual, olfactory and possibly vibrotactile cues to find prey, but vision is the predominant mode of prey detection.[27] It is frequently seen running across lawns picking up earthworms, and its running and stopping behavior is a distinguishing characteristic. In addition to hunting visually, it also has the ability to hunt by hearing. Experiments have discovered that it can find earthworms underground by simply using its listening skills.[27]: 149 It typically will take several short hops and then cock its head left, right or forward to detect movement of its prey. In urban areas, robins will gather in numbers soon after lawns are mowed or where sprinklers are in use.[17]
Juvenile robins and eggs are preyed upon by squirrels, snakes, and some birds, such as blue jays, California scrub jays, Steller's jays, common grackles, American crows, and common ravens.[13] Adults are primarily taken by Accipiter hawks, cats, and larger snakes (especially rat snakes and gopher snakes).[30][31] Mammals, such as foxes and dogs, are mainly likely to grab fledgling young robins from the ground, while raccoons often prey upon nests and small carnivores such as American martens, ring-tailed cats and long-tailed weasels are agile enough to hunt adults.[32][33][34][35][36] However, the greatest predatory impact (perhaps alongside domestic cats) is probably from raptorial birds.[37][38] They may be taken by nearly every variety of North American accipitrid, from the smallest, the sharp-shinned hawk, to one of the two largest, the golden eagle, most every North American falcon from the smallest, the American kestrel, to the largest, the gyrfalcon, and almost all owl species from the northern pygmy owl to the snowy owl. Overall, 28 raptorial bird species are known to hunt American robins.[39][40][41][42][43][44] Adult robins are most vulnerable when distracted by breeding activities, though they may also be attacked on the ground or even in flight. However, when feeding in flocks, the American robin is able to remain vigilant and watch other flock members for reactions to predators.[13]
The American robin is known to be a rejecter of cowbird eggs, so brood parasitism by the brown-headed cowbird is rare. Even when it occurs, the parasite's chick does not normally survive to fledging.[45] In a study of 105 juvenile robins, 77.1% were infected with one or more species of endoparasite, with Syngamus species the most commonly encountered, found in 57.1% of the birds.[46]
The American robin begins to breed shortly after returning to its summer range. It is one of the first North American bird species to lay eggs, and normally has two to three broods per breeding season, which lasts from April to July.[13]
The nest is most commonly located 1.5–4.5 m (4.9–14.8 ft) above the ground in a dense bush or in a fork between two tree branches, and is built by the female alone. The outer foundation consists of long coarse grass, twigs, paper, and feathers. This is lined with smeared mud and cushioned with fine grass or other soft materials. A new nest is built for each brood, and in northern areas the first clutch is usually placed in an evergreen tree or shrub, while later broods are placed in deciduous trees.[13] The American robin does not shy away from nesting close to human habitations.[47]
A clutch consists of three to five cyan eggs, and is incubated by the female alone. The eggs hatch after 14 days, and the chicks leave the nest a further two weeks later. The altricial chicks are naked and have their eyes closed for the first few days after hatching.[48]
The chicks are fed earthworms, insects, and berries. Waste accumulation does not occur in the nest because the adults collect and take it away. Chicks are fed, and then raise tails for elimination of waste, a solid white clump that is collected by a parent prior to flying off. All chicks in the brood leave the nest within two days of each other.[13] Juveniles become capable of sustained flight two weeks after fledging.[13] Chicks become sexually mature at 1 year; of age. Bird banders have found that only 25% of young robins survive their first year.[13] The longest known lifespan of an American robin in the wild is 14 years; the average lifespan is about 2 years.[13]
The male American robin, as with many thrushes, has a complex and almost continuous song. It is commonly described as a cheery carol, made up of discrete units, often repeated, and spliced together into a string with brief pauses in between.[23] The song varies regionally, and its style varies by the time of day. The song period is from late February or early March to late July or early August; some birds, particularly in the east, sing occasionally into September or later. They are often among the first songbirds to sing as dawn rises or hours before, and last as evening sets in. It usually sings from a high perch in a tree.[13] The song of the San Lucas subspecies (T. m. confinis) is weaker than that of the eastern subspecies (T. m. migratorius), and lacks any clear notes.[8]
The American robin also sings when storms approach and again when storms have passed.[49] In addition to its song, the species has a number of calls used for communicating specific information, such as when a ground predator approaches and when a nest or another American robin is being directly threatened. Even during nesting season, when they exhibit mostly competitive and territorial behavior, they may still band together to drive away a predator.[8]
The American robin has an extensive range, estimated at 16,000,000 km2 (6,200,000 sq mi), and a large population of about 370 million individuals. The western subspecies (T. m. propinquus) in central California are considered to be expanding their range, as is likely the case elsewhere in the United States.[8] It is threatened by climate change and severe weather, but the population trend appears to be stable, and the species does not approach the vulnerable species thresholds under the population trend criterion (>30% decline over ten years or three generations), and therefore International Union for Conservation of Nature evaluated it as least concern.[1]
At one point, the bird was killed for its meat, but it is now protected throughout its range in the United States by the Migratory Bird Treaty Act.[13]
Robin egg blue is a color named after the color of the bird's eggs.[7]
The American robin is the state bird of Connecticut, Michigan, and Wisconsin.[3] It was also depicted on the 1986 Birds of Canada series Canadian $2 note (this note was subsequently withdrawn.)[50][51] It has a place in Native American mythology. The story of how the robin got its red breast by fanning the dying flames of a campfire to save a Native American man and a boy is similar to those that surround the European robin.[52] The Tlingit people of northwestern North America held it to be a culture hero created by Raven to please the people with its song.[53] The Peace Bridge robins were a family of American robins that attracted minor publicity in the mid-1930s for their prominent nest on the Canadian side of the Peace Bridge connecting Buffalo, New York, to Fort Erie, Ontario.[54]
The American robin is considered a symbol of spring.[55] A well-known example is a poem by Emily Dickinson titled "I Dreaded That First Robin So". Among other 19th-century poems about the first robin of spring is "The First Robin" by William Henry Drummond, which, according to the author's wife, is based on a Quebec superstition that whoever sees the first robin of spring will have good luck.[56] The association has continued down to the present day, as, for example, in one Calvin and Hobbes cartoon from 1990 that had Calvin celebrating his inevitable wealth and fame after seeing the first robin of spring.[57] The harbinger of spring sobriquet is borne out by the fact that American robins tend to follow the 37 °F (3 °C) isotherm north in spring, but also south in fall.[58]
American popular songs featuring this bird include "When the Red, Red Robin (Comes Bob, Bob, Bobbin' Along)", written by Harry M. Woods.[59] Although the comic book superhero Robin was inspired by an N. C. Wyeth illustration of Robin Hood,[60][61] a later version had his mother nicknaming him Robin because he was born on the first day of spring.[62]
Newly hatched chick among unhatched young
Eggs, Collection Museum Wiesbaden
.jpg)
Juvenile in New York
Sequence of dated images showing the progress from eggs to fledging in three weeks
Chick
Nest amidst human habitat
.jpg)
_(8234762055).jpg)
.jpg)
{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) The American robin (Turdus migratorius) is a migratory bird of the true thrush genus and Turdidae, the wider thrush family. It is named after the European robin because of its reddish-orange breast, though the two species are not closely related, with the European robin belonging to the Old World flycatcher family. The American robin is widely distributed throughout North America, wintering from southern Canada to central Mexico and along the Pacific Coast. It is the state bird of Connecticut, Michigan, and Wisconsin.
According to the Partners in Flight database (2019), the American robin is the most abundant landbird in North America (with 370,000,000 individuals), ahead of red-winged blackbirds, introduced European starlings, mourning doves and house finches. It has seven subspecies, but only one of them, the San Lucas robin (T. m. confinis) of Baja California Sur, is particularly distinctive, with pale gray-brown underparts.
The American robin is active mostly during the day and assembles in large flocks at night. Its diet consists of invertebrates (such as beetle grubs, earthworms, and caterpillars), fruits, and berries. It is one of the earliest bird species to lay its eggs, beginning to breed shortly after returning to its summer range from its winter range. The robin's nest consists of long coarse grass, twigs, paper, and feathers, and is smeared with mud and often cushioned with grass or other soft materials. It is among the earliest birds to sing at dawn, and its song consists of several discrete units that are repeated.
The adult robin's main predator is the domestic cat; other predators include hawks and snakes. When feeding in flocks, it can be vigilant, watching other birds for reactions to predators. Brown-headed cowbirds (Molothrus ater) lay their eggs in robin nests (see brood parasite), but the robins usually reject the egg.
La Migra turdo (Turdus migratorius, nomita ankaŭ Nordamerika Robino aŭ Nordamerika Ruĝgorĝulo[1]) estas migranta kantobirdo de la familio de turdedoj. La Migra turdo estas amplekse distribuata en Nordameriko, kaj vintras sude de Kanado el Florido al centra Meksiko kaj laŭlonge de la marbordo de Pacifiko. Ĝi estas la ŝtata birdo de Konetikuto, Miĉigano kaj Viskonsino. Ĝi havas 7 subspeciojn, sed nur T. m. confinis en sudokcidento estas specife distinga, kun palgrizbrunaj subaj partoj.
La Migra turdo estas aktiva precipe dumtage kaj kuniĝas en grandaj aroj nokte. Ĝia dieto konsistas el senvertebruloj (kiaj skarabaj larvoj kaj raŭpoj), fruktoj kaj beroj. Ĝi estas unu el la unuaj birdospecioj kiuj ovodemetas, komencante reprodukton tuj post la reveno al la somerteritorioj el la vintrejoj. Ĝia nesto konsistas el herberoj, bastonetoj, papero kaj plumoj, kaj ĝi estas kovrita el koto kaj ofte kuzenata per herbo aŭ aliaj mildaj materialoj. Ĝi estas inter la unuaj birdoj kiuj kantas mateniĝe, kaj ties kanto konsistas el kelkaj diskretaj unuoj kiuj estas ripetataj.
Plenkreskuloj estas predataj de akcipitroj, katoj kaj grandaj serpentoj, sed kiam ili manĝas are ili povas vigli kaj rigardi aliajn birdoj por reagi al eventualaj predantoj. Okazas nestoparazitado fare de la Brunkapa molotro, sed ĝi raras ĉar la turdo kutime malakceptas ties ovojn.
Tiu specio estis unuafoje priskribita de Linnaeus en la 12a eldono de sia verko Systema naturae en 1766 kiel Turdus migratorius.[2] La dunoma scienca nomo devenas el du latinaj vortoj: Turdus, "turdo", kaj migratorius por migranta. Estas ĉirkaŭ 65 specioj de mezgrandaj al grandaj turdoj en la genro Turdus, karakteraj pro rondoformaj kapoj, longecaj pintecaj flugiloj, kaj kutime melodiaj kantoj.[3] Studo de genetiko indikas ke la Migra turdo ne estas parto de la centra kaj sudamerika klado de la turdoj de la genro Turdus; anstataŭe ĝi montras genetikan similecon kun la Kuriĉana turdo, T. libonyanus, kaj la Olivkolora turdo, T. olivaceus, ambaŭ specioj de Afriko.[4][5] Tio konfliktas kun studo de 2007 pri DNA de 60 al 65 specioj de Turdus kiu lokigas la Migran turdon kiel tre proksima parenco de la Ruĝkola turdo (T. rufitorques) de Centrameriko. Kvankam havantaj diferencajn plumaron, la du specioj estas similaj en voĉo kaj kutimaro. Ili estus en eta grupo de 4 specioj de centramerika distribuado, sugeste ke ĝi ĵus disis norden en Nordamerikon.[6]
Estas agnoskataj 7 subspecioj de Migra turdo. Tiuj subspecioj interreproduktiĝas kaj estas nur svage difinitaj.[3]
La nomiga subspecio de la Migra turdo estas 23 al 28 cm longa kun enverguro el 31 al 41 cm kaj mezaveraĝe pezas ĉirkaŭ 77 g.[8] La kapo varias el nigra al griza, kun blankaj okularkoj supre kaj sube.[9] La gorĝo estas blanka kun nigraj strioj, kaj la ventro kaj subvostokovriloj estas blankaj. Tiu turdo havas grizbrunan dorson kaj ruĝecoranĝan bruston, varie el tre ruĝa grenatokoloro al persika oranĝo.[8] La beko estas ĉefe flava kun varia bekopinto, kie la malhela areo iĝas pli etenda vintre, kaj la gamboj kaj piedoj estas brunaj.[9]
Ambaŭ seksoj estas similaj, sed la ino tendencas esti pli senkolora ol la masklo, kun bruna nuanco en kapo, brunaj supraj partoj kaj malpli brilaj subaj partoj. Tamen, kelkaj birdoj ne povas esti certe identigitaj en unu aŭ alia sekso nur laŭ la plumaro.[3] Junuloj estas pli palaj ol la plenkreskaj maskloj kaj havas malhelajn punktojn en sia brusto,[8] kaj blankecajn flugilkovrilojn.[9] Unujaruloj ne estas facila distingeblaj el plenkreskuloj, sed estas kutime pli senkoloraj, kaj eta porcentaĵo pluhavas kelkajn junulajn flugilkovrilojn aŭ aliajn plumojn.[9]
Tiu nearktisa birdo reproduktiĝas en plej parto de Nordameriko, el Alasko kaj Kanado suden al norda Florido kaj Meksiko [10]. Dum tiu turdo eventuale vintras en norda parto de Usono kaj suda Kanado,[8] plej parto migras por vintri sude de Kanado el Florido kaj la Golfaj ŝtatoj al centra Meksiko, kaj laŭlonge de la marborda Pacifiko.[10] Plej parto iras suden fine de aŭgusto kaj ekrevenas norden februare kaj marte (precizaj datoj varias laŭ latitudo kaj klimato).
Spite aperon en la filmo Mary Poppins "konstruante sian neston" en Londono,[11] tiu specio estas fakte tre rara vaganto en okcidenta Eŭropo, kie majoritato de vidaĵoj, pli da 20, okazis en Britio.[3] En aŭtuno de 2003, migrado estis deflankita orienten kun amasaj movoj tra orienta Usono, kaj eble tio kaŭzis aperon de almenaŭ 3 Migraj turdoj en Britio, kun 2 klopodante vintrumi en 2003 kaj 2004,[12] kvankam unu el ili estis predata de Nizo.[13][14] La plej ĵusa vidaĵo en Britio okazis en januaro de 2007.[15]
Tiu specio estis kiel vaganto ankaŭ ĉe Gronlando, Jamajko, Hispaniolo, Portoriko kaj Belizo. Vagantoj en Eŭropo, kie estis identigitaj en subspecio, estis la nomiga T. m. migratorius, sed la gronlandaj birdoj inkludis ankaŭ la T. m. nigrideus, kaj kelkaj el la sudaj vidaĵoj povus esti T. m. achrusterus.[3]
La reprodukta biotopo de la Migra turdo estas arbara kaj pli malferma farmoterenoj kaj urbaj areoj. Ili reproduktiĝas pli rare en suda Usono kaj preferas grandajn ombrarbojn ĉe herbejoj [16]. La vintra vivejo estas simila, sed inkludas pli malfermajn areojn [3].
La Migra turdo havas etendan teritorion, ĉirkaŭkalkulita je 16 milionoj da km² kaj grandan populacion de ĉirkaŭ 320 milionoj da individuoj. Tiu specio ne alproksimiĝas la sojlon de la kriterioj de malpliiĝo de la Ruĝa Listo de IUCN kaj tiele estas konsiderata kiel Malplej Zorgiga.[17] Iam tiu birdo estis mortigata por ties viando, sed nuntempe ĝi estas protektata en sia teritorio de Usono de la Migratory Bird Act.[8]
Oni supozas, ke la birdoj de centra Kalifornia de la subspecio propinquus ankoraŭ pliigas sian teritorion, kaj tio probable okazas ankaŭ ekster Usono.[3]
La Migra turdo estas aktiva ĉefe dumtage, kaj en vintrejoj ariĝas en grandaj aroj nokte por ripozi en arboj en izolaj marĉoj aŭ densa vegetaĵaro. La aroj disiĝas dumtage kaj la birdoj manĝas fruktojn kaj berojn en pli malgrandaj grupoj. Dum somero la Migra turdo defendas la reproduktan teritorion kaj estas malpli socia.[8]
La dieto de la Migra turdo ĝenerale konsistas el ĉirkaŭ 40 % de senvertebruloj, kiaj skarabolarvoj, raŭpoj kaj arakidoj, kaj 60 % de naturaj kaj kultivataj fruktoj kaj beroj.[8] Ili ariĝas ĉe fermentitaj beroj de Pyracantha, kaj en grandaj kvantoj montras ebrian konduton kian falon dum piedirado. Ili manĝas ĉefe surgrunde molajn senvertebrulojn, kaj trovas vermojn per vidado, plukante ilin kaj eltirante ilin for.[10] Idoj manĝas ĉefe vermojn kaj aliajn molajn animalojn. En kelkaj areoj tiuj turdoj kaj ĉefe la marborda raso T. m. caurinus manĝas en strandoj, kie prenas insektojn kaj etajn moluskojn.[3]
La Migra turdo estas ofte vidata kuranta tra herbejoj, plukanta tervermojn per vidado, kaj ties kutimaro de kurado kaj halto estas distinga karaktero. Ili ĉasas per vido, ne per aŭdkapablo.[10]
Junuloj kaj ovoj de Migra turdo estas predataj de sciuroj, serpentoj kaj kelkaj birdoj, kiaj la Blua garolo, la Kiskulo, la Larĝbeka korvo aŭ la Korako.[8] Plenkreskuloj estas predataj ĉefe de akcipitroj, katoj kaj grandaj serpentoj, kvankam kiam manĝas are, la Migra turdo povas resti vigla kaj rigardi aliajn aranojn por detekti reagon al eventualaj predantoj.[8]
Oni scias, ke la Migra turdo malakceptas la ovojn de la molotroj, kaj tiele Nestoparazitado fare de la Brunkapa molotro estas rara. Eĉ kiam tio okazas la molotrido plej ofte ne survivas ĝis elnestiĝo.[18] En studo de 105 junaj migraj turdoj, 77.1 % estis infektitaj de unu aŭ pliaj specioj de endoparazitoj, el kiuj la specioj Syngamus estis la plej komune trafita, trovata en 57.1 % de la birdoj.[19]
La Migra turdo ekreproduktiĝas tuj post la reveno al la somera teritorio. Ĝi estas unu de la unuaj nordamerikaj birdospecioj kiuj ovodemetas, kaj kutime faras 2 aŭ 3 ovodemetadon ĉiun reproduktan sezonon, kio daŭras el aprilo al julio.[8]
La nesto estas komune lokita je 1.5 al 4.5 m supergrunde en densa arbusto aŭ sur forko inter du aŭ tri branĉoj, kaj estas konstruita de la ino sola. La ekstera konstruaĵo konsistas el lignaj herberoj, bastonetoj, papero kaj plumoj. Tio estas kovrata per koto kaj kuzenata per molaj herberoj aŭ aliaj mildaj materialoj. Novan neston oni konstruas por ĉiu ovodemetado, kaj en nordaj areoj la unua ovodemetado estas kutime lokata en ĉiamverda arbo aŭ arbusto, dum postaj ovodemetadoj estas lokataj en decidua arbo.[8] La Migra turdo ne evitas timide la homajn setlejojn.[20]
Ĉiu ovodemetado konsistas el 3 al 5 helbluaj ovoj kaj la kovadon faras nur la ino. La idoj eloviĝas post 14 tagoj, kaj elnestiĝo okazas post du pliaj semajnoj. Ĉiu ido forlasas la neston du tagojn post la antaŭa.[8] La frumalkapablaj idoj estas nudaj kaj havas fermitajn okulojn dem kelkaj tagoj post eloviĝo.[21] Dum la idoj estas ankoraŭ junaj, la patrino jam komencas rereproduktiĝi konstante. Kiam ili estas pli aĝaj, la patrino zorgas ilin nur dumnokte aŭ dum malbona vetero. Eĉ post elnestiĝo, la junuloj ĉirkaŭsekvos siajn gepatrojn kaj petos al ili manĝaĵojn. Junuloj kapablas flugi du semajnojn post elnestiĝo.[8]
Ambaŭ gepatroj aktivas por protekti kaj zorgi la idojn ĝis kiam ili lernas manĝi per si mem. Plenkreskula turdo alarmalvokas kaj fal-superflugas predantojn, inklude katojn, hundojn kaj homojn kiuj alvenas ĉe la idojn. Idoj kapablas flugi mallongajn distancojn post elnestiĝo. Flugiloj de junuloj disvolviĝas rapide, kaj nur post paro da semajnoj ili jam estas lertaj flugantoj. La kriptokoloraj junuloj ripozas sur arbustoj aŭ arboj por protekto el predantoj. Birdoringistoj trovis, ke nur 25 % de junuloj survivas la unuan jaron.[8] La plej longa konata vivo de Migra turdo en naturo estas de 14 jaroj; la mezaveraĝa vivespero estas de ĉirkaŭ 2 jaroj.[8]
La masklo de Migra turdo, kiel ĉe multaj turdoj, havas belan, kompleksan kaj preskaŭ konstantan kanton. Ties kanto estas komune priskribita kiel kontentiga kristnaska kanto, formata de diskretaj unuoj, ofte ripetataj, kaj kunigitaj en serio kun mallongaj mezaj paŭzoj.[16] La kanto varias laŭregione, kaj ties stilo varias laŭ tagopartoj. La kantoperiodo estas el frua marto en Kalifornio al malfrua julio aŭ frua aŭgusto; kelkaj birdoj, ĉefe en oriento, kantas foje en septembro aŭ malfrue. La Migra turdo estas ofte inter la unuaj kantobirdoj kantantaj je mateniĝo kaj inter la lastaj je sunsubiro. Ili kutime kantas el alta ripozejo en arbo.[8] La kanto de T. m. confinis estas pli malforta ol tiu de la nomiga subspecio, kaj malhavas klarajn notojn.[3]
Aldone al ĝia kanto, la Migra turdo havas nombron de alvokoj uzataj por komuniki specifan informon. Kiam grundopredanto alproksimiĝas sed ne rekte minacas, turdoj faras ian piik!! tut tut tut tut... avertalvokon, ofte antaŭata de eksploda siiĉ iiĉ-iĉ-iĉ. Kiam nesto de Migra turdo estas rekte minacata, alian alvokon hi-hi-hi-hi oni uzas, kies sonoj estas kvazaŭ de ĉevalbleko. Eĉ dum nestosezono, kiam turdoj montras plej konkurecan kaj teritorian kutimaron, ili povas ankoraŭ arixgi por kune forpeli predanton.[3]
La Migra turdo estas la ŝtata birdo de Konetikuto, Miĉigano kaj Viskonsino.[22] Ĝi aperas ankaŭ en la monbileto de 2 dolaroj en la serio pri kanadaj birdoj de 1986 de kanadaj dolaroj, sed tiu monbileto estis jam retirita.[23][24] Turdova bluo estas koloro nomita laŭ la ovoj de tiu turdo.[25]
La popolo Tlingitoj de Nordokcidenta Nordameriko konsideras tiun turdon kiel kultura heroo kreata de korako por kontentigi la popolon per ties kanto.[26]
La Migra turdo estis konsiderata simbolo de printempo.[27] Konata ekzemplo estas poemo de Emily Dickinson, "I Dreaded That First Robin So". Inter aliaj poemoj de la 19a jarcento pri la unua turdo de la printempo estas "The First Robin" (La unua turdo) de Dro. William H. Drummond, kiu laŭ lia edzino baziĝis sur superstiĉo de Kebekio laŭ kiu tiu kiu vidas la unuan turdon de la printempo havos bonan sorton.[28]
Usonaj popolaj kantoj aperigantaj tiun birdon estus "When the Red, Red Robin Comes Bob, Bob, Bobbin' Along", de Harry M. Woods[29], sukceskanto de Al Jolson kaj aliaj, kaj "Rockin' Robin", de Roger Thomas kaj sukceskanto de Bobby Day kaj aliaj.
Kvankam la superheroo de Bildliteraturo nome Robin (robin estas Turdo aŭ Ruĝgorĝulo en angla) estis inspirita de bildo de N. C. Wyeth pri Robin Hood,[30] posta versio montris, ke la patrino kromnomis lin Robin ĉar li naskiĝis la unuan tagon de la printempo.[31] Lia ruĝa ĉemizo sugestas la birdan ruĝan bruston.
La Migra turdo (Turdus migratorius, nomita ankaŭ Nordamerika Robino aŭ Nordamerika Ruĝgorĝulo) estas migranta kantobirdo de la familio de turdedoj. La Migra turdo estas amplekse distribuata en Nordameriko, kaj vintras sude de Kanado el Florido al centra Meksiko kaj laŭlonge de la marbordo de Pacifiko. Ĝi estas la ŝtata birdo de Konetikuto, Miĉigano kaj Viskonsino. Ĝi havas 7 subspeciojn, sed nur T. m. confinis en sudokcidento estas specife distinga, kun palgrizbrunaj subaj partoj.
La Migra turdo estas aktiva precipe dumtage kaj kuniĝas en grandaj aroj nokte. Ĝia dieto konsistas el senvertebruloj (kiaj skarabaj larvoj kaj raŭpoj), fruktoj kaj beroj. Ĝi estas unu el la unuaj birdospecioj kiuj ovodemetas, komencante reprodukton tuj post la reveno al la somerteritorioj el la vintrejoj. Ĝia nesto konsistas el herberoj, bastonetoj, papero kaj plumoj, kaj ĝi estas kovrita el koto kaj ofte kuzenata per herbo aŭ aliaj mildaj materialoj. Ĝi estas inter la unuaj birdoj kiuj kantas mateniĝe, kaj ties kanto konsistas el kelkaj diskretaj unuoj kiuj estas ripetataj.
Plenkreskuloj estas predataj de akcipitroj, katoj kaj grandaj serpentoj, sed kiam ili manĝas are ili povas vigli kaj rigardi aliajn birdoj por reagi al eventualaj predantoj. Okazas nestoparazitado fare de la Brunkapa molotro, sed ĝi raras ĉar la turdo kutime malakceptas ties ovojn.
El zorzal robín[2] (Turdus migratorius), también conocido como mirlo americano, mirlo primavera,[3] robín, robín americano, zorzal migratorio, zorzal pechirrojo, zorzal petirrojo o zorzal real,[4] es una especie de ave paseriforme de la familia de los túrdidos (grupo que alberga a los zorzales, azulejos, mirlos y primaveras, [5]). Se distribuye ampliamente en América del Norte desde el norte de Canadá y Alaska. Inverna en los estados de Florida y California; y en México, Guatemala y Belice. Es el ave oficial de los estados de Connecticut, Míchigan y Wisconsin. En México habita en 29 de sus 32 entidades; los estados donde no ha sido observado son Tabasco, Chiapas y Campeche, [5].
En México, la NOM-059-SEMARNAT-2010 no considera a esta ave en su lista de especies en riesgo; la UICN 2019-1 como de Preocupación menor,[5].
En Europa es un divagante raro, observándose la mayoría de las citas en el Reino Unido e Irlanda. En España existe una cita homologada en Vizcaya, en 1999.
Está principalmente activo durante el día y se reúne en grandes bandadas durante la noche. Su dieta consiste en invertebrados —como larvas de escarabajos y orugas— al igual que frutas y bayas. Es una de las primeras aves en reproducirse al regresar de la migración invernal. Construye su nido de hierba gruesa, ramitas, papel y plumas que unta con barro y amortigua con hierba u otro material blando.
Esta especie fue descrita por primera vez en 1766 por Carlos Linneo, en la duodécima edición de su Systema naturæ como Turdus migratorius.[6] El nombre binomial se deriva de las palabras latínas: Turdus, "tordo" y migratorius de migrare 'migración'. El término robín se ha registrado por lo menos desde 1703.[cita requerida]. Hay alrededor de 65 especies de zorzales de tamaño medio y grande en el género Turdus, caracterizados por sus cabezas redondeadas, alas alargadas y puntiagudas y cantos normalmente melodiosos.[7]
Un estudio del gen mitocondrial citocromo b indica que el zorzal robín no es parte del clado de los tordos de América Central y del Sur, sino que muestra similitudes genéticas con el zorzal de Kurrichane (Turdus libonyanus) y el zorzal oliváceo (Turdus olivaceus), ambas especies africanas.[8][9] Esto entra en conflicto con un estudio de ADN de 2007, de 65 especies del género Turdus, que sitúa al zorzal cuellirrufo (Turdus rufitorques) centroamericano como el pariente más cercano de zorzal robín. A pesar de tener distinto plumaje, las dos especies son similares en la vocalización y comportamiento. Más allá de esto, se encuentra en un pequeño grupo de cuatro especies de distribución para Centroamérica, lo que sugiere que recientemente se extendió hacia América del Norte.[10]
Se reconocen siete subespecies del zorzal robín.[7]
Existe una superstición en Quebec, Canadá, según la cual todo aquel que vea el primer zorzal robín de la primavera tendrá buena suerte. [¿dónde?] y por ello ha sido con poemas, entre los que se encuentran I dreaded that first robin so de Emily Dickinson y The first robin del Dr. William H. Drummond; y canciones como When the red, red robin escrita por Harry M. Woods y Rocking Robin escrita por Roger Thomas.
Aunque el superhéroe de cómics Robin fue inspirado por una ilustración de Newell Convers Wyeth sobre Robin Hood, una versión posterior sugiere que[cita requerida] su madre lo nombró así porque nació el primer día de la primavera y la camisa roja de su traje sugiere el pecho rojo del pájaro.
El zorzal robín (Turdus migratorius), también conocido como mirlo americano, mirlo primavera, robín, robín americano, zorzal migratorio, zorzal pechirrojo, zorzal petirrojo o zorzal real, es una especie de ave paseriforme de la familia de los túrdidos (grupo que alberga a los zorzales, azulejos, mirlos y primaveras, ). Se distribuye ampliamente en América del Norte desde el norte de Canadá y Alaska. Inverna en los estados de Florida y California; y en México, Guatemala y Belice. Es el ave oficial de los estados de Connecticut, Míchigan y Wisconsin. En México habita en 29 de sus 32 entidades; los estados donde no ha sido observado son Tabasco, Chiapas y Campeche, .
En México, la NOM-059-SEMARNAT-2010 no considera a esta ave en su lista de especies en riesgo; la UICN 2019-1 como de Preocupación menor,.
En Europa es un divagante raro, observándose la mayoría de las citas en el Reino Unido e Irlanda. En España existe una cita homologada en Vizcaya, en 1999.
Está principalmente activo durante el día y se reúne en grandes bandadas durante la noche. Su dieta consiste en invertebrados —como larvas de escarabajos y orugas— al igual que frutas y bayas. Es una de las primeras aves en reproducirse al regresar de la migración invernal. Construye su nido de hierba gruesa, ramitas, papel y plumas que unta con barro y amortigua con hierba u otro material blando.
Zozo papargorria (Turdus migratorius) Turdus generoko animalia da. Hegaztien barruko Turdidae familian sailkatua dago.
Zozo papargorria (Turdus migratorius) Turdus generoko animalia da. Hegaztien barruko Turdidae familian sailkatua dago.
Punarintarastas (Turdus migratorius) on yleinen pohjoisamerikkalainen varpuslintu.
Linnun pituus on noin 25 cm, siipien kärkiväli 35–39,5 cm ja paino keskimäärin 77 g. Punarintarastas on kooltaan räkättirastaan luokkaa. Sen höyhenpuku on päältä tummanharmaa, pää on lähes musta, silmärengas on valkoinen, alapuoli oranssi, alavatsa ja alaperä valkoiset ja kurkussa on valkoista pisaratäplitystä. Naaraan selkäpuoli on ruskeamman sävyinen. Lajista tunnetaan useita alalajeja.
Vanhin rengastettu punarintarastas eli lähes 14-vuotiaaksi.
Punarintarastas elää lähes koko Pohjois-Amerikassa Alaskasta ja Kanadan arktisilta alueilta aina Sierra Madrevuoristoa pitkin Meksikon eteläosiin saakka. Esiintymisalueen pohjoisosissa se on muuttolintu, joka talvehtii eri puolilla Yhdysvaltoja, Meksikossa ja muualla Keski-Amerikassa. Lajin elinympäristön ala on 16 miljoonaa neliökilometriä ja maailman populaation koko on noin 320 miljoonaa yksilöä. Harhautuneita yksilöitä tavataan satunnaisesti läntisessä Euroopassa. Suomessa yksi yksilö on tavattu Punkaharjulla 1.5.2003.lähde?
Punarintarastas asuu monenlaisten metsien reunoissa ja metsäaukeilla, puutarhoissa ja puistoissa. Se on yleinen kaupunkien puistoissa ja maaseudun kylissä.
Naaras rakentaa pesän korsista, höyhenistä ja risuista ja vuoraa sen mudalla ja heinänkorsilla. Pesä voi olla maassa tai korkealla puussa, mutta tavallisesti se on 1,5–5 m korkealla tiheässä pensaassa, puussa tai rakennuksessa. Naaras munii 3–5 munaa, yleisimmin neljä, ja hautoo niitä noin kaksi viikkoa. Poikaset jättävät pesän kaksiviikkoisina ja itsenäistyvät kaksi viikkoa myöhemmin. Pesii yleisesti kaksi tai kolme kertaa kesän aikana. Laji on sukukypsä yksivuotiaana.
Hyönteiset ja muut pienet selkärangattomat, syksyllä ja talvella myös marjat ja hedelmät.
Punarintarastas (Turdus migratorius) on yleinen pohjoisamerikkalainen varpuslintu.
Le Merle d'Amérique (Turdus migratorius), souvent appelé Rouge-gorge en raison de la couleur rouge du ventre de l'oiseau, est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Turdidae.
Le merle d'Amérique mesure entre 25 et 28 cm de longueur. Il a des parties supérieures grises, et des parties inférieures orangées, d'habitude plus foncées chez le mâle. Sa coloration est proche de celle du rouge-gorge européen, plus petit ; les deux espèces sont souvent confondues. Il y a sept sous-espèces de merles d'Amérique, mais seul Turdus migratorius confinus dans le sud-ouest est particulièrement distinguable, avec ses parties inférieures gris-pâle.
Pendant la saison reproductive, des plumes noires facilement repérables poussent sur les têtes des mâles adultes ; après la saison reproductive, ils perdent ce plumage.
Comme c'est le cas avec les oiseaux migrateurs, les mâles reviennent aux zones reproductives estivales avant les femelles et se font concurrence pour les lieux de nidification.
Les femelles peuvent choisir les mâles sur le critère de leur chant.
Les femelles construisent leur nid et pondent trois ou quatre œufs bleu pâle.
L'oiseau peut faire 180 aller-retour par jour pour la construction du nid. Celui-ci est constitué de brindilles humides imbibées de boue qui en séchant, devient très résistante. Également, celui-ci peut être construit à partir d'un nid existant. À ce moment seul un mince tapis de brindilles fraîches recouvrira l'intérieur.
L'incubation, presque entièrement faite par la femelle, a une durée variant de 11 à 14 jours. 15 ou 16 jours après l'éclosion, les petits, qui pesaient 5,5 g à la naissance, commencent à voler. Souvent, il y a deux, et occasionnellement trois couvées de 3 à 6 œufs en une saison.
Si un oisillon tombe du nid, ses chances de survie sont inversement proportionnelles à la quantité de prédateurs potentiels présents dans les environs. Les parents ne peuvent ramener un oisillon dans le nid.
Lorsque les petits quittent le nid, c'est un à la fois et c'est pour ne plus revenir. Quelques tentatives de retour peuvent être observées mais elles sont très rares. Il n'est pas impossible que l'imprécision des premières envolées mènent l'oisillon dans des secteurs hasardeux.
Une fois que le premier petit a quitté le nid, les autres suivent dans un délai de 24 heures.
Peu importe l'endroit où ils se réfugient, les parents continueront de nourrir leurs petits pendant 30 jours. Passé ce délai, le petit est laissé à lui-même et doit conquérir son propre territoire.
La femelle peut à la fois nourrir ses petits et entretenir une nouvelle couvée.
Pendant l'incubation, les œufs peuvent rester sans surveillance jusqu'à 40 minutes.
Cette espèce peut se regrouper en bandes de 250 000 individus.
L'adulte n'atterrit jamais directement près du nid, il se perche sur un promontoire de transition afin d'observer les alentours et d'y déceler d'éventuels dangers.
Lorsque les petits sont nés, en présence d'un danger, les adultes poussent des cris d'alerte indiquant aux oisillons de se blottir dans le nid.
Certains individus peuvent passer l'hiver relativement au nord si la nourriture est abondante.
Le merle d'Amérique a tendance à attaquer les nids de cardinal et tuer les oisillons.
Son régime alimentaire est typique des turdidés : un mélange d'insectes, de vers de terre et de baies. Les merles d'Amérique sont souvent vus sur les pelouses, repérant les vers de terre à l'œil. Ils sont particulièrement actifs à se nourrir à l'aube et au crépuscule. Ils ont un grand œsophage et y emmagasinent de la nourriture prédigérée.
Également, ils peuvent transporter dans leur bec une bonne quantité de nourriture fraîche que les petits s'empressent de s'arracher à tour de rôle.
L'appel du Merle d'Amérique peut se traduire par « tchouc tchouc ».
L'habitat du Merle d'Amérique comprend les régions boisées, les espaces agricoles et les zones urbaines.
C'est une espèce particulièrement fréquente, qui a su s'adapter facilement à l'Homme.
Cet oiseau se reproduit à travers le Canada et les États-Unis. Au nord, les merles d'Amérique se multiplient jusqu'aux limites de la végétation des arbres; Au sud, ils vont jusque dans la partie méridionale du Mexique et sur les côtes du Golfe du Mexique.
Les populations septentrionales sont migratrices. Certains merles passent parfois l'hiver dans le nord des États-Unis et le sud du Canada, en survivant sur les aubépines, les pommetiers, les cormiers, etc. mais la plupart le passent aux extrémités sud de leur zone de reproduction ; quelques merles se rendent même jusqu'au Texas et au Guatemala, certains spécimens ont été observés sur la côte pacifique sud du Costa Rica. L'aire d'hivernage des merles va pour certains individus jusqu'au centre de l'Ontario. La majorité part vers le sud à la fin du mois d'août et commence à revenir au mois de mars. (Les dates exactes varient avec la latitude et le climat, bien évidemment).
On l'a vu migrer vers l'Europe de l'Ouest quelques rares fois. À l'automne 2003, la migration fut déplacée vers l'est, ce qui amena de grandes migrations vers l'est des États-Unis. Il est présumable que ceci a mené à pas moins de trois trouvailles de merles d'Amérique en Grande-Bretagne, deux d'entre eux ayant essayé de passer l'hiver en 2003-2004, dont un fut finalement mangé par un épervier.
Ses principaux prédateurs sont le chat domestique, l'écureuil, le serpent, la couleuvre, le quiscale et la corneille. Le principal, dans les milieux résidentiels, est le chat domestique. En hiver, ce sont le lynx, le Grand-Duc et la Chouette rayée. Les merles peuvent être chassés de leur abri par le Moineau domestique qui construit une couverture au-dessus de leur nid.
Turdus migratorius est l'un des oiseaux les plus connus en Amérique :
Merle d'Amérique juvénile.
Merle d'Amérique juvénile.
Merle d'Amérique juvénile
Portrait d'un merle juvénile.
Mâle, vue de face.
Merle adulte.
Nid avec œufs.
Nid avec œufs.
Oisillon éclos avec œuf non-éclos.
Oisillons de 2 jours.
Le Merle d'Amérique (Turdus migratorius), souvent appelé Rouge-gorge en raison de la couleur rouge du ventre de l'oiseau, est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Turdidae.
Il tordo migratore americano (Turdus migratorius Linnaeus, 1766) è un uccello della famiglia dei Turdidi[2].
Questo tordo è uno degli uccelli più comuni dell'America Settentrionale, facilmente riconoscibile per la caratteristica colorazione rossastra del petto e del ventre. Omnivoro, è utile per il contenimento degli insetti nocivi all’agricoltura (gli invertebrati costituiscono il 40% della sua dieta), ma può anche provocare danni ingenti all’orto-frutticoltura. Uccello poco sociale nel periodo riproduttivo, difende vigorosamente il territorio in cui nidifica; può avere fino a tre covate l’anno. Di questa specie, si riconoscono sette distinte sottospecie; le varie popolazioni, quasi tutte migratrici, si spostano in grandi stormi, di solito di giorno, coprendo anche distanze notevoli.
È presente tutto l'anno nel Canada meridionale, da Terranova alla Columbia Britannica, nella maggior parte degli Stati Uniti e lungo la Sierra Madre fino al Messico. In estate si trova fino all'estremo nord del Canada e dell'Alaska, mentre d’inverno si spinge fino al Messico meridionale e al Guatemala. Si incontra ovunque ci siano sia aree aperte per l'alimentazione, che boschi per la nidificazione ed il riposo.
Nonostante gli effetti negativi dei pesticidi in agricoltura e dell'inquinamento nelle aree urbane e suburbane, prospera in stretta associazione con le attività umane. Vulnerabile all’avvelenamento da pesticidi, è un discreto indicatore dell’inquinamento chimico. È predato da rapaci, corvidi, serpenti e, tra gli altri, dal gatto domestico ed è vettore di numerosi patogeni, tra i quali il virus del Nilo occidentale. La consistenza della sua popolazione sembra essere in aumento e la specie è compresa nella Categoria Rischio minimo della Lista Rossa dell’IUCN delle specie minacciate.
Il tordo americano migratore è il più grosso del genere, in America Settentrionale. Misura 25 cm di lunghezza e pesa, mediamente, 77 g, l’apertura alare varia da 12 a 14 cm. Il maschio è marrone sul dorso, rossastro sul petto e bianco sulla parte inferiore del ventre e sotto le penne della coda. La gola è bianca con striature nere, ha mezzelune bianche sopra e sotto gli occhi. Le zampe sono forti, adatte allo scavo per la ricerca di prede. Le femmine sono un po’ più piccole e leggermente più chiare dei maschi. I soggetti giovani hanno macchie scure sul petto e sono più chiari rispetto ai maschi adulti[3].
La maggior parte dei tordi migratori vive circa due anni, mentre il più longevo conosciuto di essi è vissuto fino a quasi 14 anni. Ambedue i sessi raggiungono la maturità sessuale a dodici mesi di età. Sono uccelli sociali, dormono in grandi stormi, fino a 250.000 individui, in paludi isolate o in aree con fitta vegetazione, da cui si partono in piccoli stormi alla ricerca di frutti e bacche, esercitando una sorveglianza attiva nei confronti di eventuali predatori. Meno sociali nel periodo riproduttivo, difendono vigorosamente il territorio in cui si riproducono. I giovani rimangono nell'area del loro nido per i primi mesi di vita. Quasi tutte le popolazioni sono migratrici e si spostano in grandi stormi, di solito di giorno, coprendo anche distanze notevoli. Le aree di svernamento possono variare notevolmente, a seconda delle condizioni meteorologiche e delle disponibilità alimentari[3]. Occasionalmente, soprattutto in inverno, si riuniscono con altre specie, come storni e gracule (Quiscalus quiscula) sembra, per proteggersi dai predatori e per individuare aree alimentazione[4].
Il tordo si nutre di frutti e bacche (alloro, edera, falso pepe, eteromele o toyon, ligustro, sorbo, vischio, ciliegie, mirtilli, olive, uva, pomodori) e di invertebrati (lombrichi, insetti, bruchi e larve). Occasionalmente, si nutre anche di toporagni, piccoli serpenti, crostacei e piccoli pesci, che cattura lungo la riva del mare con la bassa marea o entrando nell'acqua fino al petto. Si stima che la sua dieta consista mediamente, a seconda della stagione e dell’ambiente, per il 40% di invertebrati (soprattutto durante la stagione riproduttiva). I giovani sono nutriti principalmente di insetti e lombrichi. È utile per il contenimento degli insetti nocivi per l’agricoltura (ad esempio, del punteruolo dell'erba medica, che consuma in gran copia), ma anche in grado di provocare danni ingenti alla frutticoltura[3][4].
Di solito, le coppie stanno insieme per una sola stagione riproduttiva. Fedele al proprio areale riproduttivo, la maggior parte degli adulti ritorna nelle stesse aree ogni anno, mentre i giovani nidificano altrove. Il corteggiamento include, oltre al canto, l'alimentazione della femmina da parte del maschio, la cerimonia del becco aperto, in cui il maschio e la femmina si avvicinano e si toccano il becco. Si riproducono da aprile a luglio e sono tra i primi a deporre le uova. I maschi di alcune sottospecie arrivano nelle zone di nidificazione prima delle femmine, definiscono il territorio con il canto e lo difendono anche combattendo. Possono avere fino a tre covate l’anno, ognuna delle quali beneficia di un nuovo nido. La femmina costruisce il nido a terra, in un fitto cespuglio o su una biforcazione di un albero, ma anche su cornicioni, sporgenze di fienili e persino su davanzali di finestre e non disdegna i nidi artificiali. Il nido, che ha forma di coppa, è costituito da un intreccio di erba, ramoscelli, tessuto e carta, è spalmato di fango e rivestito di erba più fine, piume ed altro materiale morbido. I materiali utilizzati variano a seconda delle condizioni climatiche, con particolare riferimento alle basse temperature ed alla ventosità. I tordi riutilizzano anche i nidi dell'anno precedente, propri o di altre specie. Le uova, da tre a cinque e di colore blu chiaro (a volte bianche, raramente macchiate di marrone), sono incubate dalla femmina (occasionalmente anche dal maschio) e si schiudono dopo un paio di settimane.
I pulcini lasciano il nido dopo altre due settimane, allontanandosi già il primo giorno fino a 45 metri di distanza. Possono rimanere nel territorio dei genitori fino a tre settimane ed essere nutriti dal maschio, mentre la femmina incuba le uova della nuova covata e diventano indipendenti dai genitori all'età di quattro settimane. Le femmine iniziano la covata successiva di solito circa 40 giorni dopo la deposizione del primo uovo dell'anno, ma spesso costruiscono il nido e poi depongono le uova prima che la prima serie di piccoli sia indipendente. A volte, la sovrapposizione è lunga, con la seconda covata iniziata prima che i primi pulcini abbiano lasciato il nido. In questo caso, il maschio si prende cura dei pulli della prima nidiata. I genitori sono molto aggressivi nella difesa del nido e dei pulcini[3][5][4].
I maschi iniziano a cantare all'inizio della primavera. Il canto, che il tordo lancia dall’alto di un albero durante tutto il giorno, ma particolarmente nelle prime ore del mattino, suona come cheerily, cheer up, cheer up, cheerily, cheer up. Il grido di allarme assomiglia ad un cinguettio o a uno sghignazzo come yeep o peek; in volo comunicano tra di loro con un verso che suona come un tuk-tuk[3].
Nativo della regione Neoartica, il tordo migratore è uno degli uccelli più comuni del Nord America, occasionalmente presente nel nord dell’Europa. Il suo areale copre praticamente tutte le parti alberate del continente. È presente tutto l'anno nel Canada meridionale, da Terranova alla Columbia Britannica, nella maggior parte degli Stati Uniti e lungo la Sierra Madre fino al Messico meridionale. In estate si trova fino all'estremo nord del Canada e dell'Alaska, mentre d’inverno si spinge fino al Messico meridionale e al Guatemala. Le sottospecie T. m. nigrideus, T. m. migratorius, T. m. caurinus e T. m. propinquus estivano nel Canada, in Alaska e svernano dal Newfoundland, in Canada e a Cuba. Le sottospecie “meridionali” sono comuni in Messico (T. m. phillipsi) e sulle Montagne della Bassa California meridionale (T. m. confinis). T. m. achrusterus si riproduce nel Centro-sud degli USA e sverna nell’area più meridionale del suo areale riproduttivo e nel Messico sud-orientale[3].
Le popolazioni settentrionali svernano in un'area che comprende la Columbia Britannica sud-occidentale e, negli Stati Uniti, la costa del Pacifico e il centro-sud e la costa orientale del continente, estendendosi da nord alla costa sud di Terranova, Messico, Texas meridionale e la punta meridionale della Florida, fino al Messico e al Guatemala. In inverno, i tordi condividono i confini dell'area di sosta del merlo ad ali rosse con il vaccaro testabruna e lo storno. Gli uccelli del sud che si trovano negli Stati Uniti orientali e in Messico non migrano. Occasionalmente, quando le bacche sono abbondanti, alcuni tordi trascorrono l'inverno in Québec, in Ontario e nelle Grandi Praterie in USA (Dakota, Montana, Nebraska, Kansas, Oklahoma, Texas, Wyoming, Colorado e Nuovo Messico) e in Canada (Alberta, Manitoba e Saskatchewan).
La migrazione riproduttiva inizia alla fine di febbraio, ma il grosso dei migratori non raggiunge le aree più settentrionali (Canada e Alaska) che verso l'inizio di marzo, quando, con l’aumento delle temperature, il terreno si scongela e si possono scavare i lombrichi. Il tordo torna abitualmente alle aree di riproduzione degli anni precedenti. In autunno, invece, non segue alcuna rotta prestabilita e sembra girovagare secondo la disponibilità stagionale di invertebrati e di frutti. Inizia la sua migrazione verso sud all'inizio di settembre, ma la maggior parte degli individui non migra fino a ottobre inoltrato. Forma stormi generalmente piccoli e omogenei per età, ma che possono anche essere di centinaia di individui e comprendere altre specie come la ghiandaia azzurra[4].
Il tordo si incontra ovunque ci siano sia aree aperte per l'alimentazione che boschi per la nidificazione ed il riposo, ma è più abbondante al di sotto dei 250 metri di quota (nelle regioni costiere). Nelle aree interne, preferisce le zone comprese tra 750 e 1.000 metri, al di sopra dei quali le presenze diminuiscono gradualmente. Negli aridi Stati Uniti sud-occidentali, passa l'estate principalmente nelle foreste di conifere in montagna. Il tordo si adatta molto bene agli habitat modificati dall'uomo e, in effetti, la conversione delle foreste, l'urbanizzazione e l'agricoltura hanno creato più habitat per questa specie. Nonostante gli effetti negativi dei pesticidi in agricoltura e dell'inquinamento nelle aree urbane e suburbane, il tordo americano prospera generalmente in stretta associazione con le attività umane[6].
È predato da rapaci (aquila di mare testa bianca, falco pellegrino, gufo delle nevi, poiana calzata e sparviero striato), da corvidi (cornacchia, corvo imperiale, ghiandaia azzurra e gracchio), da serpenti che si cibano delle uova e dei nidiacei, e dalla lince rossa, dal procione, dal gatto domestico (il più importante nelle zone abitate) e dallo scoiattolo (grigio e rosso). Inoltre, è parassitato da acari, pidocchi, pulci, zecche e/o è vettore di patogeni (Acantocefali, Ascaridi, vari Nematodi, Trematodi, Passerilepis, Coxiella burnetii, Chlamidia psittaci, Ricketsia e virus del Nilo occidentale). Il vaccaro testabruna, come il cuculo, pratica il parassitismo dei nidi deponendo le sue uova in nidi di altri uccelli, tra cui quelli dei tordi migratori. Questi, però, spesso si accorgono della presenza delle uova estranee e le spingono fuori dal nido[5].
Il tordo migratore è stato in grado di adattarsi alle alterazioni dell’ambiente. La diminuzione delle foreste, l'espansione delle aree urbane e l'aumento delle aree coltivate hanno creato, piuttosto che degradato[5], i suoi habitat riproduttivi. I risultati del Breeding Bird Survey del Canada mostrano una tendenza positiva stabile a lungo termine per le popolazioni di tordi, sebbene nella Columbia Britannica si sia registrato un calo significativo. I fattori che influenzano le tendenze della popolazione sono poco conosciuti, tuttavia, si ipotizza sia dovuto ad un peggioramento delle disponibilità e delle condizioni dei siti di alimentazione, di riproduzione e di sosta sicuri. È stato anche dimostrato il negativo impatto di alcuni pesticidi (tra i quali il DDT). Vulnerabile all’avvelenamento da pesticidi, è un importante indicatore dell’inquinamento chimico. Un tempo cacciati in alcuni Stati del Sud, sono ora protetti dalla legge (l'U.S. Migratory Bird Protection Act) e per prevenire o limitare i danni alle coltivazioni (di pomodoro, mirtillo e frutta) occorre il permesso delle autorità competenti[6][4]. La consistenza numerica della popolazione e l’areale di diffusione di questa specie sono estremamente grandi; inoltre, la tendenza della popolazione sembra essere in aumento e la specie è, dunque, compresa nella Categoria Rischio minimo della Lista Rossa dell’IUCN delle specie minacciate[1].
Burkina Faso, Dominica, Romania e Stati Uniti d'America hanno emesso francobolli con l’immagine del tordo migratore[7], che è l’uccello nazionale di Connecticut, Michigan e Wisconsin[8].
Di questa specie si riconoscono sette distinte sottospecie[9]:
Il tordo migratore americano (Turdus migratorius Linnaeus, 1766) è un uccello della famiglia dei Turdidi.
Questo tordo è uno degli uccelli più comuni dell'America Settentrionale, facilmente riconoscibile per la caratteristica colorazione rossastra del petto e del ventre. Omnivoro, è utile per il contenimento degli insetti nocivi all’agricoltura (gli invertebrati costituiscono il 40% della sua dieta), ma può anche provocare danni ingenti all’orto-frutticoltura. Uccello poco sociale nel periodo riproduttivo, difende vigorosamente il territorio in cui nidifica; può avere fino a tre covate l’anno. Di questa specie, si riconoscono sette distinte sottospecie; le varie popolazioni, quasi tutte migratrici, si spostano in grandi stormi, di solito di giorno, coprendo anche distanze notevoli.
È presente tutto l'anno nel Canada meridionale, da Terranova alla Columbia Britannica, nella maggior parte degli Stati Uniti e lungo la Sierra Madre fino al Messico. In estate si trova fino all'estremo nord del Canada e dell'Alaska, mentre d’inverno si spinge fino al Messico meridionale e al Guatemala. Si incontra ovunque ci siano sia aree aperte per l'alimentazione, che boschi per la nidificazione ed il riposo.
Nonostante gli effetti negativi dei pesticidi in agricoltura e dell'inquinamento nelle aree urbane e suburbane, prospera in stretta associazione con le attività umane. Vulnerabile all’avvelenamento da pesticidi, è un discreto indicatore dell’inquinamento chimico. È predato da rapaci, corvidi, serpenti e, tra gli altri, dal gatto domestico ed è vettore di numerosi patogeni, tra i quali il virus del Nilo occidentale. La consistenza della sua popolazione sembra essere in aumento e la specie è compresa nella Categoria Rischio minimo della Lista Rossa dell’IUCN delle specie minacciate.
Turdus migratorius[2] est migratoria familiae Turdidarum avis canora, in America Septentrionali endemica. Coloribus, praecipue rubro maris pectore, videtur Erithaci rubeculae similis; ergo nomen Anglicum American robin,[3] quamquam hae species non sunt cognatae, quod Erithacus rubecula est membrum familiae Muscicapidae.
Turdus migratorius est avis civitatis Connecticutae, Michiganiae, et Visconsiniae.[4]
Haec avis in dollario $2 Canadiensi seriei "Aves Canadae" anni 1986 depicta est.[5][6]
Turdus habetur signum veris.[7] Exemplum clarum est poema Aemiliae Dickinson, "I Dreaded That First Robin So." Inter alios poemata saeculi undevicensimi de primo veris Turdo est "The First Robin" Doctoris Gulielmi H. Drummond.
Popularia carmina Americana de hac avi sunt "When the Red, Red Robin (Comes Bob, Bob, Bobbin' Along)," a Harrio M. Woods compositum[8] et "Rockin' Robin," a Rogerio Thomas compositum.
Turdus migratorius est migratoria familiae Turdidarum avis canora, in America Septentrionali endemica. Coloribus, praecipue rubro maris pectore, videtur Erithaci rubeculae similis; ergo nomen Anglicum American robin, quamquam hae species non sunt cognatae, quod Erithacus rubecula est membrum familiae Muscicapidae.
De roodborstlijster (Turdus migratorius) is een vogel uit de familie Turdidae (lijsters). In Amerika wordt hij met robin aangeduid, terwijl diezelfde naam in Engeland gebruikt wordt voor het roodborstje (Erithacus rubecula). Hoewel beide robins tot de Turdidae (Lijsters) behoren is de Amerikaan een echte lijster (Turdus), de Europese vogel niet.
Het verenkleed heeft een rode onderzijde, een donkerbruine rug en een nog donkerder kop, met als beste kenmerken de kleine witte vlekjes boven en onder het oog. De vogel gedraagt zich als een merel. Zijn roep luidt: 'tsip'; zijn alarmroep: 'tchoek-tchoek'. De lichaamslengte bedraagt 25 cm.
Deze vogels leven van wormen en andere ongewervelden, maar ook vruchten.
Het omvangrijk, komvormige nest van takjes, gras en modder, wordt door beide partners gebouwd op allerlei plaatsen en hoogten, van boomtoppen tot op de grond. Elk jaar brengen ze 2 tot 3 broedsels groot, met 4 tot 5 (zelden 6) groenblauwe eieren zonder bevlekking.
Deze soort komt voor in de VS, waar hij de tegenhanger is van de Europese merel. Verder komt hij voor in Canada, Mexico en Guatemala.
De soort telt 7 ondersoorten:
Hij is een vogel van parken en tuinen bij menselijke nederzettingen. 's Winters is hij ook te vinden in moerasbossen. De vogel dwaalt een enkele keer weleens naar Europa af. Gezien zijn vertrouwdheid met menselijke aanwezigheid zijn is het voorkomen van dwaalgasten die per schip toekwamen niet uitgesloten.
De roodborstlijster (Turdus migratorius) is een vogel uit de familie Turdidae (lijsters). In Amerika wordt hij met robin aangeduid, terwijl diezelfde naam in Engeland gebruikt wordt voor het roodborstje (Erithacus rubecula). Hoewel beide robins tot de Turdidae (Lijsters) behoren is de Amerikaan een echte lijster (Turdus), de Europese vogel niet.
Vandretrost (Turdus migratorius) er en fugl i trostefamilien.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Vandretrost (Turdus migratorius) er en fugl i trostefamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Drozd wędrowny[3] (Turdus migratorius) – gatunek ptaka z rodziny drozdowatych (Turdidae). Rozpowszechniony na obszarze prawie całej Ameryki Północnej. Do Europy zalatuje wyjątkowo[4]. W Polsce nie stwierdzony.
Wyróżniono kilka podgatunków T. migratorius[5][6][3]:
Samiec drozda ma ciemnoszary wierzch ciała, głowa i ogon najciemniejsze. Białe plamki wokół oka i na podbródku. Pierś i brzuch jaskrawo ceglaste. Spód ogona i dolny odcinek brzucha białe. Dziób i nogi żółte. Samice ubarwione podobnie, jednak partie ciała zabarwione na czerwono mają mniej jaskrawe. U młodych w pierwszej szacie zimowej kolor ten jest bardziej brązowy.
Zamieszkuje zadrzewienia, obszary rolnicze i ogrody.
Drozd wędrowny (Turdus migratorius) – gatunek ptaka z rodziny drozdowatych (Turdidae). Rozpowszechniony na obszarze prawie całej Ameryki Północnej. Do Europy zalatuje wyjątkowo. W Polsce nie stwierdzony.
Vandringstrast[2] (Turdus migratorius) är en nordamerikansk tätting som tillhör familjen trastar.[3]
Vandringstrasten är mellan 23 och 28 centimeter stor och väger runt 77 gram. Huvudet skiftar från svart till grått med ett vitt pannband. Halsen är vit med svarta streck. Magen och undergumpen vita. Näbben är i huvudsak gul. Hanen och honan är lika, men honan brukar vara blekare än hanen, med en brun prick på huvudet.
.jpg)
.jpg)
Vandringstrasten lever i stort sett hela Nordamerika, från Mexico till norra Alaska. Den ses sällsynt i Europa, allra oftast i Storbritannien där den observerats ett 30-tal gånger. I Sverige har vandringstrasten påträffats vid två tillfällen, 1988 i Bohuslän och 1994 i Östergötland, båda gånger i april.[4]
Vandringstrasten delas in i sju underarter med följande utbredning:[3]
Sedan 2016 urskiljer Birdlife International och naturvårdsunionen IUCN confinis som den egna arten "sanlucastrast".
Vandringstrasten bebor i huvudsak i skogsområden och jordbruksområden. Fågeln äter ungefär hälften insekter och hälften frukter och bär.
Vandringstrasten börjar häcka strax efter de återvänt till sin sommarbostad. Den är en av de första nordamerikanska arterna att lägga ägg, och normalt resulterar det i två till tre fågelungar per parningssäsong, som varar från april till juli.
Vandringstrastens population är relativt stor med över 320 miljoner individer på en yta av 16 miljoner km². Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar den som livskraftig.[1]
Wikimedia Commons har media som rör vandringstrast.
Vandringstrast (Turdus migratorius) är en nordamerikansk tätting som tillhör familjen trastar.
Amerika nar bülbülü veya düdük kuşu (Turdus migratorius), öz ötücüler (Passeri) alt takımından karatavukgiller familyasına ait bir kuş türü.
T. m. migratorius 23–28 cm uzunluğunda, 11.9-13.7 cm kanat açıklığında ve ortalama yaklaşık 77 gr ağırlığındadır. Baş, kara amber siyahından griye değişir, beyaz göz yayları ve beyaz kaş bölgesi vardır. Boğaz, siyah çizgilerle beyazdır, ve karın ve kuyruk örtü tüyleri beyazdır. Gaga değişkence koyu bir uçla çoğunlukla sarıdır. Bacaklar ve ayaklar, kahverengidir. Eşeyler benzerdir ama dişi, hafif bir kahverengi renkli baş, kahverengi üst parçalarve daha az parlak alt parçalarla, erkekten daha soluktur. Genç, erişkin erkekten renk olarak daha soluktur ve göğsünde koyu noktalar ve beyazımsı kanat örtü tüyleri vardır.
7 alt türü vardır, bunlar:
Çoğunlukla gün esnasında aktiftir, ve geceleyin büyük sürülerde toplanır. Diyeti, omurgasız hayvanlara (Kanatlı böceklerin larvaları ve tırtıllar gibi) meyveler ve küçük yumuşak meyvelere dayanır. Üç-beş açık mavi yumurta dişi tarafından yalnız kuluçkaya yatırılır. Yumurtalar, 14 günden sonra kırılır ve civcivler yuvayı bir iki hafta sonra bırakır.
Yuva ve yumurtalar
Yumurtadan yeni çıkmış yavrular
Yavru Amerika nar bülbülü
Wikimedia Commons'ta Amerika nar bülbülü ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Amerika nar bülbülü ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Amerika nar bülbülü veya düdük kuşu (Turdus migratorius), öz ötücüler (Passeri) alt takımından karatavukgiller familyasına ait bir kuş türü.
У виді T. migratorius виділяють кілька підвидів:
Птах з відносно масивним корпусом, коротким хвостом, виразною головою та середньої величини прямим дзьобом. Верх попелясто-бурий до чорнуватого. Низ, груди, боки та живіт – від блідо-жовтогарячого до цеглясто-жовтогарячого. Спід хвоста і задня частина черева білі. Горло біле з темними плямками. Лице темне з білим обідком довкола ока. Світлий обідок варіює від двох півкіл до майже повного кола, розірваного спереду ока. Брови або цілком невиразні, або досить помітні, білуваті (особливо в самиць та в молодих особин). Залежно від підвидів розрізнення самців і самиць може бути утрудненим. Загальногю ознакою самців є більш темна голова, контрастна до темносірого або темнобурого верху та яскравіший жовтогарячий колір грудей і живота. Самиця зазвичай блідішого окрасу, колір голови майже зливається з блідосірим або блідокоричневим верхом, груди блідо-помаранчеві, з вицвілими, сіруватими краями пер у верхній частині спереду. Свіже осінньо-зимове оперення з білуватими краями пер на грудях, а часом і на голові та спині. Дзьоб жовтий з темним кінчиком. Лапи темні. [2]
Самиця взимку
Молодий птах
Дрізд у польоті
Часто трапляється в населених пунктах на галявинах, газонах, у парках, садах, на пасовищах, на узліссях, по долинах струмків і річкових берегах.
Гніздиться на хвойних і листяних деревах та кущах. У міцне чашоподібне гніздо з трави, моху і кори, скріплене глиною, самиця відкладає четверо голубуватих яєць, які висиджує протягом 11-16 днів. Може мати до 3-х кладок за рік, залежно від регіону.
Харчується на ґрунті та поміж трави личинками і дорослими комахами, червами, іншими безхребетними, а також ягодами. [3]
Самці мандрівного дрозда у співочий період (від лютого-березня до липня-серпня) співають доволі інтенсивно, виконуючи «тірлікаючу» пісеньку з різними варіаціями починаючи від передсвітанкових і закінчуючи позахідними годинами.
Дрізд мандрівний вважається символічною пташкою в штатах Коннектикут, Мічиґан та Вісконсин.
Це незавершена стаття з орнітології.Chim cổ đỏ (Danh pháp khoa khọc: Turdus migratorius) là một loài chim trong họ họ Hoét.[1] Loài này phân bố rộng rãi trên khắp Bắc Mỹ, đông từ miền nam Canada đến miền trung Mexico và dọc theo bờ biển Thái Bình Dương. Nó là loài chim tiểu bang Connecticut, Michigan và Wisconsin. Theo một số nguồn tin, loài chim này chỉ xếp sau loài Agelaius phoeniceus (và chỉ về phía trước của chim sáo đá châu Âu giới thiệu và ít khi trong tự nhiên của chim sẻ nhà) với tư cách là loài chim đất còn tồn tại nhiều nhất ở Bắc Mỹ. Loài này có bảy phân loài, nhưng chỉ có T. m. confinis của Baja California Sur là đặc biệt đặc biệt, với phần dưới màu xám-nâu nhạt.
Loài này hoạt động chủ yếu vào ban ngày và tập hợp theo đàn lớn vào ban đêm. chế độ ăn uống của nó là động vật không có xương sống (như ấu trùng bọ cánh cứng, giun đất, và sâu bướm), trái cây và quả mọng. Nó là một trong những loài chim đẻ trứng sớm nhất, bắt đầu nuôi một thời gian ngắn sau khi trở về phạm vi của nó vào mùa hè từ nhiều mùa đông của mình. tổ của nó bao gồm cỏ dài thô, cành cây, giấy, và lông vũ, và dính đầy bùn và thường đệm cỏ hoặc vật liệu mềm khác. Nó là một trong những con chim đầu tiên hót vào lúc bình minh, và tiếng hót của chúng bao gồm nhiều đơn vị rời rạc được lặp đi lặp lại.
Chim cổ đỏ (Danh pháp khoa khọc: Turdus migratorius) là một loài chim trong họ họ Hoét. Loài này phân bố rộng rãi trên khắp Bắc Mỹ, đông từ miền nam Canada đến miền trung Mexico và dọc theo bờ biển Thái Bình Dương. Nó là loài chim tiểu bang Connecticut, Michigan và Wisconsin. Theo một số nguồn tin, loài chim này chỉ xếp sau loài Agelaius phoeniceus (và chỉ về phía trước của chim sáo đá châu Âu giới thiệu và ít khi trong tự nhiên của chim sẻ nhà) với tư cách là loài chim đất còn tồn tại nhiều nhất ở Bắc Mỹ. Loài này có bảy phân loài, nhưng chỉ có T. m. confinis của Baja California Sur là đặc biệt đặc biệt, với phần dưới màu xám-nâu nhạt.
Loài này hoạt động chủ yếu vào ban ngày và tập hợp theo đàn lớn vào ban đêm. chế độ ăn uống của nó là động vật không có xương sống (như ấu trùng bọ cánh cứng, giun đất, và sâu bướm), trái cây và quả mọng. Nó là một trong những loài chim đẻ trứng sớm nhất, bắt đầu nuôi một thời gian ngắn sau khi trở về phạm vi của nó vào mùa hè từ nhiều mùa đông của mình. tổ của nó bao gồm cỏ dài thô, cành cây, giấy, và lông vũ, và dính đầy bùn và thường đệm cỏ hoặc vật liệu mềm khác. Nó là một trong những con chim đầu tiên hót vào lúc bình minh, và tiếng hót của chúng bao gồm nhiều đơn vị rời rạc được lặp đi lặp lại.
Turdus migratorius (Linnaeus, 1766)
Ареал
Места гнездовий Круглогодично
Места зимовок
Странствующий дрозд[1] (лат. Turdus migratorius) — вид птиц семейства дроздовых, широко распространённый на территории Северной Америки. Часто встречается в садах и парках населённых пунктов, в том числе и крупных городов.
Небольшая певчая птица длиной 20—28 см, размахом крыльев 31—40 см и весом около 77 г[2]. Телосложение скорее плотное, по форме несколько напоминает рябинника (Turdus pilaris)[3]. Оперение головы, крыльев и верхней части туловища и хвоста тёмно-серое либо чёрное. Грудка и брюхо оранжево-красные, контрастно выделяются по сравнению с тёмным верхом. Горло белое, с многочисленными чёрными пятнышками. Подхвостье и нижние кроющие перья хвоста грязно-белого цвета. Вокруг глаз имеется прерывистое кольцо белых перьев. У только что полинявших самцов на перьях можно увидеть белые окончания. Клюв тонкий, жёлтого цвета, в зимнее время несколько более тёмный. Хвост относительно длинный, сверху по углам покрыт белыми пятнышками. Самка имеет слегка более бледное оперение, особенно в области головы, но в целом похожа на самца. Молодые птицы оперением напоминают самок[4], их клюв в первый год жизни более тёмный. Странствующие дрозды — самые крупные представители дроздовых на американском континенте.
Гнездится на обширной территории Северной Америке: в США, за исключением крайних северных районов Аляски, части штатовТехас, Луизиана, Флорида и пустынных территорий Калифорнии и Невады; в Канаде на большей части страны, включая и побережье Северного Ледовитого океана; в Северной Мексике. Полностью отсутствует на северо-востоке материка, в Гренландии и южнее Гватемалы. На севере ареала мигрирует в зимнее время, в центральной его части ведёт оседлый образ жизни, а на юге вплоть до центральных районов Гватемалы встречается только зимой. Северная граница между оседлыми и мигрирующими птицами проходит по Новой Шотландии на восточном побережье, немного южнее американо-канадской границы и Британской Колумбии на западном. Наибольшая плотность гнездовий наблюдается в северо-восточной части США, в районе Великих озёр, в штатах Вашингтон, Орегон, Айдахо и на юге Британской Колумбии[5]. Отмечены отдельные случаи залётов этих птиц в Европу[3].
Встречается на высоте до 4000 м над уровнем моря[6]. Обитает в хвойных и смешанных лесах, вдоль рек, редколесье, городских садах и парках (особенно там, где травяные лужайки граничат с деревьями и кустарниками). Летом кормится на открытой местности с низкой травянистой растительностью. Охотно селится в густонаселённых районах, том числе и больших городах[7]. Зимой держится в прибрежных районах, но в целом места обитания сходные.
Пути миграции находятся в зависимости от доступности корма и погодных условий, но имеют сложную структуру. Например, зимующие в одном районе птицы весной могут рассеиваться на значительном расстоянии с запада на восток и необязательно в места прошлогодних гнездовий[2]. Перед началом весенней миграции птицы собираются большими группами в местах ночёвок и уже в конце февраля начинают стайками кочевать на север. Осенняя миграция начинается в августе среди отдельных птиц, однако другие особи не покидают летние районы до конца октября[8].
Половая зрелость обоих полов наступает уже на следующий год после рождения[9][10][2]. Сезон размножения длится с апреля по август; как правило, за сезон бывает 2 (реже 3) кладки. В случае миграции самцы прибывают к местам гнездовий на несколько дней раньше, чем самки. Пары формируются довольно быстро, и самка самостоятельно начинает строить чашеобразное гнездо. На строительство обычно уходит 5—7 дней, в качестве материала используются небольшие сухие веточки, которые скрепляются травой и глиной[11]. Кроме того, может использоваться и мелкий мусор вроде кусочков бумаги либо материи. Гнездо строится в развилке дерева, в густой листве кустарника либо на краю ниши здания на высоте 2—7 м от земли[6]. Кладка состоит из 3—6 (чаще всего 4) яиц голубого цвета без крапления, размером яиц 28,4—30,3 х 20,5—21,4 мм[2] и весом около 6,3 г[12]. Первый раз самка откладывает спустя 3—4 дня после окончания строительства гнезда, с частотой одно яйцо в день; весной либо в первой половине лета. Например, по наблюдениям в центральной и южной части штата Нью-Йорк первая кладка наблюдалась в период с 6 апреля по 24 июля[12]. Инкубационный период составляет 12—14 дней; насиживает только самка, при этом минут 40 сидит на яйцах, а затем переворачивает их клювом и вылетает за кормом. Самец также может приносить самке корм, однако такое поведение для него нетипично. Птенцы появляются голыми и беспомощными, в том же порядке, что и были отложены яйца; оба родителя ухаживают за ними и кормят, делая по 35—40 ходок за едой в день[2]. В течение недели самка постоянно находится в гнезде, согревая птенцов; а спустя этот период покидает его в ночное время суток[13]. Первый свой полёт птицы совершают примерно через 13 дней, но ещё примерно в течение трёх недель находятся недалеко от гнезда и принимают корм от родителей. Вскоре после того, как птенцы начинают летать, самка приступает к строительству второго гнезда, которое часто бывает выше предыдущего[14].
Питается насекомыми и плодами растений. Предпочтения в рационе зависят от доступности того или иного продукта в определённый период года: например, ранней весной рацион более чем на 90 % состоит из животной пищи и менее 10 % растительной, а осенью эти значения меняются местами[15]. Среди насекомых поедает жужелиц, бабочек, долгоносиков (Curculionidae), пластинчатоусых жуков (Scarabaeidae), муравьёв, щелкунов (Elateridae) и др. В растительном рационе преобладают ягоды вишни, кизила, сумаха, черники, малины и ежевики[15]. В поисках корма бегает по лужайке и периодически приостанавливается, прислушиваясь к посторонним звукам в траве; либо собирает опавшие плоды.
На основании исследований было выявлено, что выживаемость странствующих дроздов в раннем возрасте (данные на 1 ноября) составляет около 25 %[16]. Живут птицы в среднем около 2 лет, а максимально известный возраст составил 14 лет[2].
Различают 6 подвидов странствующего дрозда:
Самец странствующего дрозда
Гнездо и кладка яиц
Птенцы вылупляются голыми и беспомощными
Среди ветвей
Гнездо с одним яйцом
На ветке
Странствующий дрозд (лат. Turdus migratorius) — вид птиц семейства дроздовых, широко распространённый на территории Северной Америки. Часто встречается в садах и парках населённых пунктов, в том числе и крупных городов.
旅鶇（學名：Turdus migratorius）亦稱美洲知更鳥（英语：American robin），是鶇屬下的一種候鳥，雖然叫做美洲“知更鳥”，但實際上旅鶇與知更鳥並不是一個屬的生物，二者之間也沒什麼親緣關係[2]。旅鶇廣泛分佈與北美洲，會從加拿大、阿拉斯加飛往墨西哥中部及附近的太平洋沿海地區過冬。它是美國康涅狄格州、密歇根州和威斯康星州的州鳥[3]。有時被認為是現存種群數量僅次於紅翅黑鸝的北美洲陸禽[4]。旅鶇有七個亞種，但只有南下加利福尼亞州的T. m. confinis特征明顯。
旅鶇在白天出沒，晚上則聚集在一起歇息。其食物包括無脊椎動物和植物果實。夏季回歸后不久就會開始產卵，是北美洲最早開始產卵的鳥類之一。它們的巢穴以草葉、樹枝和羽毛等組成，並會在外部塗上泥巴、底部加上細草等軟墊。黎明時候開始鳴唱。
鷹等大型猛禽是旅鶇的天敵，但因為有群居的習慣可以互相警戒以防止被捕食。褐頭牛鸝會將自己的卵寄生在旅鶇的巢裡，但後者一般並不會隨之接受這些卵。
旅鶇在1766年由卡爾·林奈於《自然系統》第12版中首次描述，他將旅鶇的學名定為Turdus migratorius[5]。這學名的兩部分都來自拉丁語，其中屬名Turdus意為“畫眉”，而種加詞migratorius意為“移動”。而至少在1703年就有人將旅鶇稱為“知更鳥”（robin）了[6]。一項關於旅鶇線粒體色素細胞b基因的研究顯示，這種鳥實際並不屬於中南美洲的鶇屬進化枝。與此相反，其與源自非洲的利邦鶇及橄欖鶇關係較近[7]。然而2007年的一項DNA研究指出旅鶇的關係與中美鶇更近，例如二者儘管羽毛上有些不同，但聲音和習性都很相似[8]。
旅鶇現有七個亞種，但這些亞種都處在過渡階段，其間差異很小：[9]
旅鶇的指名亞種體長約23至28厘米（9.1至11.0英寸），翼展約31至41厘米（12至16英寸），全部亞種體重都在77克（2.7盎司）左右。雄性體重約72至94克（2.5至3.3盎司），雌性體重約59至91克（2.1至3.2盎司）。[11][12] 標準測量中，翅弦長約11.5至14.5厘米（4.5至5.7英寸），嘴峰長約1.8至2.2厘米（0.71至0.87英寸） ，蹠骨長約2.9至3.3厘米（1.1至1.3英寸）[13]。頭部顏色從墨黑到灰色不等，眼睛周圍及眉都是白色的[14]。喉部為白色，有黑色條紋。腹部和羽翮基部為白色。胸部為富於變化的紅褐色或橘紅色[11]。喙基本是黃色的、有深色尖部，且這一部分在冬季會變得更深。跗蹠均是褐色的[14]。
兩性特征基本相似，雄性更加活躍，羽毛的色彩也有細微差別，例如雄性腹部顏色稍亮。但並不是所有的旅鶇的性別都可以單靠羽毛就分辨出來[9]。幼年體羽毛顏色更淡，胸部有黑色斑點[11]、羽翮基部發白[14]。已長到一歲的幼鳥就很難與成年體區分了，惟只沒有成年體那麼活躍。少數幼鳥到一歲時羽毛還未完全褪去幼年特征[14]。
旅鶇的繁殖地包括北美從阿拉斯加到墨西哥北部的大部分地區[15]。少數情況下會在美國北部或加拿大過冬[11]，大多數過冬地都在加拿大以南的地區[15]。它們多在八月末開始遷徙，次年二月和三月返回。雖然在電影《歡樂滿人間》中出現在了倫敦[16]，但其實在西歐很少能見到這種鳥。西歐國家中旅鶇數量最多的國家確是英國，但英國最多也只有不超過30隻的旅鶇[9]。2003年其秋季遷徙路線突然向美國東部移動，而這也導致了當年過冬的幾隻旅鶇跑到了英國[17]，其中一隻還被雀鷹吃掉了[18][19]。
除去英國之外，格陵蘭島、牙買加、希斯帕尼奧拉島、波多黎各和伯利茲也都曾發現形單影只的旅鶇。抵達英國等歐洲國家的是指名亞種T. m. migratorius，但發現於格陵蘭島的還有T. m. nigrideus，再往南還有T. m. achrusterus的目擊記錄。[9]
旅鶇習慣在林地或更廣闊的農村和都市地區里繁殖棲息，因為美國深南部多密林，旅鶇便很少將這些地方當做繁殖棲息地[20]。在選擇過冬地時，旅鶇有著同樣的偏好[9]。
旅鶇分佈十分廣泛，面積可達16,000,000平方公里（6,200,000平方英里），最大的種群數量可達3.20億隻。旅鶇也不符合IUCN紅色名錄指定的數量下降標準，因此被當做無危物種[1]。這種鳥曾被當做食物獵殺，但現在美國採用的1918年候鳥法案保護著美國境內的旅鶇[11]。
此外，加利福尼亞州T. m. propinquus的分佈範圍還在擴大，而美國其他地區可能也發生了同樣的事情。[9]
旅鶇夜伏晝出，冬季夜晚會在濃密的草木叢中集群棲息。晚上的大型集群在白天分散成不同的小組來覓食。夏季，旅鶇會保護他們的領地，也較少進行社交[11]。不過即使在爭奪領地，他們還是會群起禦敵[9]。
旅鶇的食物40%為蚯蚓、毛蟲和蚱蜢等無脊椎動物，它們會在地表尋找這些動物為食[15]。另外的60%為植物果實，它們會集體覓食火棘屬植物的漿果，因為該屬植物成熟的果實含有酒精而喝醉，導致步履不穩甚至摔跤[11]。幼鳥則一般主要以柔軟的無脊椎動物為食。在沿海地區，T. m. caurinus還會在海灘上覓食小型軟體動物[9]。
旅鶇可以利用聽覺、視覺、嗅覺甚至還可能包括觸覺來覓食，但以視覺為主[21]。常可以看到在草地上跑跑跳跳地并左右晃動腦袋來尋找食物的旅鶇。此外要尋找地下的食物就還是要依靠聽力[22]。
松鼠、蛇和其他一些鳥類諸如冠藍鴉、暗冠藍鴉、擬椋鳥、美洲烏鴉和渡鴉等會捕食幼年的旅鶇[11]。成年旅鶇的天敵主要是各種大小的鷹屬、隼屬猛禽、貓和大型蛇類（尤其是食鼠蛇）[23]，其中總共有28種猛禽會以旅鶇為食[24][25][26][27][28][29]。繁殖季節的旅鶇因為容易分心而更容易被捕捉到。但在集群的時候就比較警惕，並會互相警戒[11]。
旅鶇不會接受牛鸝屬鳥類的寄生卵，即使這些卵被成功孵化，幼鳥通常也不可能活到羽翼豐滿[30]。旅鶇是西尼羅河病毒的寄主，而這種病毒會殺死烏鴉和松雞，它們也很可能通過蚊子將這種病毒傳染給了人類[31][32]。此外，在一項關於105隻旅鶇幼鳥寄生蟲的試驗中，77.1%的幼鳥被發現至少感染了一種或兩種寄生蟲，其中比翼屬的寄生蟲尤為常見，共57.1%的幼鳥感染了比翼屬寄生蟲[33]。
在夏季過冬返回之後，旅鶇就會馬上開始繁殖，是北美最早開始繁殖的鳥類之一。四月至七月間產二至五枚卵[11][34]。它們的巢一般建造在地面以上1.5至4.5米（4.9至14.8英尺）的灌木叢中，有時也會集群在幾枝樹杈上築巢。只有雌性旅鶇才會築巢，材料主要是雜草、樹枝和羽毛，外部塗抹泥巴，裡面加上細草等柔軟襯墊。在靠北的地區，最早的巢筑在常青樹上，而後來的巢就只能筑在落葉樹上了。一些人類的屋簷下也可以找到旅鶇的巢[35]。
它們的卵多為橢圓形，顏色為淺藍。兩周後幼鳥就可以破殼而出，再過兩星期就可以飛翔了。剛出生的雛兒身體赤裸，需要數天時間才可以睜開眼睛[34]。成鳥會帶走巢中的包括幼鳥白色糞便在內的廢棄物質[11]。即使可以飛翔，幼鳥仍然會跟隨成鳥一段時間，並從後者那裡乞取食物[11]。
通過鳥足帶，研究者發現只有二成幼鳥可以活過第一年[11]。而其平均壽命只有兩年，壽命最長的旅鶇則活了14年[11]。
像同屬的其他鳥類一樣，雄性旅鶇可以叫很长时间，叫声中会有短暂的停顿。它们的叫声听起来比较欢快，聲調多变[20]。在不同的時間、地區其叫聲也會有差別。它们一般在每年三月至七月末八月初鸣叫，東部地區的一些旅鶇在九月還會持續鳴叫。它們也是太陽初升時最早開始鳴叫的鳥類，直到夜晚聲音不絕，而地點一般是高高的樹枝上[11]。在旅鶇的各個亞種中，T. m. confinis的叫聲較其他亞種為弱，也不甚清晰[9]。
除去持續的叫聲外，旅鶇也會發出特定的聲音用以交流、示警等。[9]
旅鶇不僅是美國康涅狄格州、密歇根州和威斯康星州的州鳥[36]，1986年也曾被印在“加拿大鳥類系列”的2加拿大元紙鈔上，但這種紙鈔已被國家收回[37]。知更鳥蛋藍就是因為與旅鶇的卵顏色相同而得名[6]。
在美國土著居民的神話中，旅鶇也有著一定的地位。與歐洲的知更鳥類似，美國土著传说旅鶇是因為想要吹散威脅著一位男性土著和一名男孩生命的火焰，所以胸部才会变得如此之紅[38]。特林基特人將旅鶇當做文化英雄，並以其名來讚揚有他們那樣的歌聲的人[39]。
1930年代中期，一個旅鶇家族因為築巢於水牛城和伊利堡之間的和平橋上而被稱為“和平橋知更鳥”（Peace Bridge robins）。[40]
旅鶇也被北美洲的人們當做春天的象征[41]。埃米莉·狄更生曾專門寫過一首詩，名為“我如此害怕第一隻知更鳥”（I Dreaded That First Robin So）。此外威廉·亨利·德拉蒙德也曾寫過一首叫做“第一隻知更鳥”（The First Robin）的詩，根據德拉蒙德的妻子所述，這首詩來的灵感源自魁北克迷信，當地人認為第一個看到第一隻知更鳥的人會帶來好運[42]。哈利·M·伍茲曾寫過一首名為“When the Red, Red Robin (Comes Bob, Bob, Bobbin' Along)”的歌曲，這首歌在1926年大為流行。[43]
美國漫畫中的超級英雄羅賓之所以叫“羅賓”（Robin），就是因為他出生在第一隻美洲知更鳥到來的那一天。[44][45][46]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
_Toronto.jpg)
|last1= (帮助) 
播放媒体 雄性旅鶇在歌唱 旅鶇（學名：Turdus migratorius）亦稱美洲知更鳥（英语：American robin），是鶇屬下的一種候鳥，雖然叫做美洲“知更鳥”，但實際上旅鶇與知更鳥並不是一個屬的生物，二者之間也沒什麼親緣關係。旅鶇廣泛分佈與北美洲，會從加拿大、阿拉斯加飛往墨西哥中部及附近的太平洋沿海地區過冬。它是美國康涅狄格州、密歇根州和威斯康星州的州鳥。有時被認為是現存種群數量僅次於紅翅黑鸝的北美洲陸禽。旅鶇有七個亞種，但只有南下加利福尼亞州的T. m. confinis特征明顯。
旅鶇在白天出沒，晚上則聚集在一起歇息。其食物包括無脊椎動物和植物果實。夏季回歸后不久就會開始產卵，是北美洲最早開始產卵的鳥類之一。它們的巢穴以草葉、樹枝和羽毛等組成，並會在外部塗上泥巴、底部加上細草等軟墊。黎明時候開始鳴唱。
鷹等大型猛禽是旅鶇的天敵，但因為有群居的習慣可以互相警戒以防止被捕食。褐頭牛鸝會將自己的卵寄生在旅鶇的巢裡，但後者一般並不會隨之接受這些卵。
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : ヒタキ科 Muscicapidaeコマツグミ（駒鶇、学名：Turdus migratorius）は、スズメ目ツグミ科に分類される鳥類の一種。渡り鳥である。
同じく胸が橙赤色であるヨーロッパコマドリ（英名：Robin, European Robin）にちなみ「アメリカンロビン」と呼ばれ、アメリカで単に「ロビン」と言えば本種のことである。
全長約25～28cm。体重約77g。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
