Buteogallus (Harpyhaliaetus kent) a zo ur genad e rummatadur an evned, ennañ baoued, krouet e 1830 gant an naturour gall René Primevère Lesson (1794-1849).
Nav spesad evned-preizh a ya d'ober ar genad :
O c'havout a reer e Stadoù-Unanet, Kreizamerika, Mec'hiko ha Suamerika, nav (9) isspesad dezhe en holl.
Buteogallus (Harpyhaliaetus kent) a zo ur genad e rummatadur an evned, ennañ baoued, krouet e 1830 gant an naturour gall René Primevère Lesson (1794-1849).
Buteogallus és un gènere d'ocells rapinyaires de la família dels accipítrids (Accipitridae) que en general habiten al medi forestal prop de l'aigua, de la zona neotropical, arribant fins al sud dels Estats Units.
Se n'han descrit 9 espècies vives dins aquest gènere:[1]
Buteogallus és un gènere d'ocells rapinyaires de la família dels accipítrids (Accipitridae) que en general habiten al medi forestal prop de l'aigua, de la zona neotropical, arribant fins al sud dels Estats Units.
Die Schwarzbussarde (Buteogallus) sind eine Gattung von Greifvögeln in der Familie der Habichtartigen, Unterfamilie Bussardartige. Alle Arten dieser Gattung sind hauptsächlich neotropisch, also in Mittel- und Südamerika heimisch, jedoch kommen einzelne Arten auch im äußersten Südwesten der Vereinigten Staaten vor. Viele Arten bevorzugen große Krebstiere als Beute und suchen lange Abschnitte von Stränden und Flussufern sogar zu Fuß nach solcher Nahrung ab. Andere Arten wiederum verhalten sich vollkommen anders.
Die meisten Arten haben eine charakteristische Zeichnung der Schwanzfedern. Diese weisen eine schwarze Wurzelregion auf, sowie ein breites, weißes Band in der Mitte, ein breites schwarzes Band und danach ein schmales weißes Band an den Federspitzen, das oft schwer zu erkennen ist, oder ganz fehlt, wenn die Federn stark abgenutzt sind. Nur der Weißhalsbussard (Buteogallus lacernulatus) und der Rotbauchbussard (Buteogallus aequinoctialis) haben komplett andere Schwanzzeichnungen.
Die Systematik der Bussardartigen im Allgemeinen ist wissenschaftlich umstritten. Die folgenden Arten werden dabei den Schwarzbussarden zugeschrieben:[1]
Die Einsiedleradler (früher Harpyhaliaetus) sind weiter im Inland beheimatete Verwandte der "dunklen" Gruppe von Buteogallus – in phänotypischer Hinsicht sind sie im Wesentlichen robust gebaute Schwarzbussarde (B. urubitinga) mit dünnerem Federkleid am Körper und einem kleinen Kamm am Kopf einer bestimmten Art. Diese Unterschiede in der Anatomie scheinen durch die andersartige Beute bedingt zu sein, die diese Vögel greifen, nämlich Reptilien. Zusammen mit dem Savannenbussard, scheinen sie einigen Arten nahezustehen, die in die Weißbussarde (Leucopternis) eingeordnet wurden. Da diese Gattung offenbar polyphyletisch war, folgt dieser Artikel einem Vorschlag, sowohl die Einsiedleradler und den Schieferbussard ("Leucopternis" schistaceus) in Buteogallus aufzunehmen, um Erkenntnisse aus Morphologie und mtDNA-Sequenzierung zu berücksichtigen,[5][6] als auch den Weißhalsbussard "Leucopternis" lacernulatus.[7]
Systematiker fordern bereits seit langem, den Schieferbussard in Buteogallus zu integrieren. Zusammen mit den Rotbauchbussarden und Einsiedleradlern formen sie eine Sequenz von Gefiedermustern, die gut zu einer DNA-basierten Phylogenie passt: der Schieferbussard erinnert stark an einen kleineren, kurzbeinigen und leichteren Schwarzbussard. Der Fall des Weißhalsbussards sorgt jedoch für mehr Verwirrung. Er ist optisch und ökologisch fast identisch mit dem sympatrischen Mantelbussard (Leucopternis polionotus) und einigen allopatrischen Weißbussarden (z. B. L. albicollis), unterscheidet sich jedoch in der Farbe des Schwanzes. Der mtDNA nach zu urteilen, ist er sehr nahe mit dem Savannenbussard verwandt, der optisch verschieden ist und wie ein sehr leichter Buteogallus aussieht, der wegen reichlich vorhandener Phäomelanine eine ocker-graue Färbung aufweist. Entweder gab es eine starke konvergente Evolution bei Gefieder und Ökologie zwischen dem Weißhals- und dem Mantelbussard – eventuell ein Fall von Mimikry, oder die mtDNA-Ergebnisse sind wegen hybrider Introgression irreführend. In der Hinsicht ist es erwähnenswert, dass eine Genprobe des Weißhalsbussards Anzeichen von Heteroplasmie aufwies.[5]
Die Einordnung des merkwürdigerweise amorphen Rotbauchbussards muss im Vergleich mit diesen anderen Vögeln bisher als unklar gelten.[5]
Mittlerweile haben sich reichhaltige Fossilienfunde von Buteogallus angesammelt, wobei viele Arten irrtümlicherweise zunächst anderen Gattungen zugeordnet wurden. Die Gattung – wie viele heutige Bussardartige – folgte während des Miozäns möglicherweise auf andere Greifvögel und ist scheinbar niemals außerhalb des amerikanischen Kontinents aufgetreten. Eine Gruppe von teilweise sehr großen prähistorischen Arten ist aus der letzten Eiszeit bekannt. Auf Kuba überlebte eine besonders riesige Art bis weit in die Eiszeit hinein, aber wahrscheinlich nicht bis zur menschlichen Besiedlung.
Die Schwarzbussarde (Buteogallus) sind eine Gattung von Greifvögeln in der Familie der Habichtartigen, Unterfamilie Bussardartige. Alle Arten dieser Gattung sind hauptsächlich neotropisch, also in Mittel- und Südamerika heimisch, jedoch kommen einzelne Arten auch im äußersten Südwesten der Vereinigten Staaten vor. Viele Arten bevorzugen große Krebstiere als Beute und suchen lange Abschnitte von Stränden und Flussufern sogar zu Fuß nach solcher Nahrung ab. Andere Arten wiederum verhalten sich vollkommen anders.
Die meisten Arten haben eine charakteristische Zeichnung der Schwanzfedern. Diese weisen eine schwarze Wurzelregion auf, sowie ein breites, weißes Band in der Mitte, ein breites schwarzes Band und danach ein schmales weißes Band an den Federspitzen, das oft schwer zu erkennen ist, oder ganz fehlt, wenn die Federn stark abgenutzt sind. Nur der Weißhalsbussard (Buteogallus lacernulatus) und der Rotbauchbussard (Buteogallus aequinoctialis) haben komplett andere Schwanzzeichnungen.
Buteogallus is a genus of birds of prey in the family Accipitridae. All members of this genus are essentially neotropical, but the distribution of a single species extends slightly into the extreme southwestern United States. Many of the species are fond of large crustaceans and even patrol long stretches of shore or riverbank on foot where such prey abounds, but some have a rather different lifestyle. Unlike many other genera of raptor, some members are referred to as "hawks", and others as "eagles".
Most of the species have a characteristic tail pattern. This consists of a black base, a wide white middle band, a wide black band, and a quite narrow white band on the feathertips that is often hard to discern or may be lost when the feathers are very worn. Only the white-necked hawk and the rufous crab hawk have a very different tail patterns (see also below).
The genus Buteogallus was introduced in 1830 by the French naturalist René Lesson to accommodate the rufous crab hawk, which is therefore the type species.[1][2] The name is a portmanteau of the genus name Buteo introduced in 1779 by Bernard Germain de Lacépède for the buzzards and the genus Gallus introduced in 1760 by Mathurin Jacques Brisson for the junglefowl.[3] The genus now contains nine species.[4]
The solitary eagles (formerly Harpyhaliaetus) are a more inland relative of the "black" group of Buteogallus – in phenotype they are essentially hefty common black-hawks with lighter body plumage and in one species a small crest. Insofar as there are differences in anatomy, these seem to be related to the different prey they hunt (namely reptiles). Together with the savanna hawk, they seem to be close to some species that were uncomfortably placed in Leucopternis. As that genus was apparently polyphyletic, the present article follows a proposal to unite the solitary eagles as well as the slate-colored hawk ("Leucopternis" schistaceus) with Buteogallus, to agree with the morphological and mtDNA sequence data.,[5][6] with the addition of the white-necked hawk, "Leucopternis" lacernulatus.[7]
For a long time various systematists have proposed moving the slate-colored hawk to Buteogallus. Together with the crab hawks and solitary eagles form a sequence of plumage patterns that nicely agrees with the DNA-based phylogeny: the slate-colored hawk looks very much like a smaller, shorter-legged and lighter common black hawk. The case of the white-necked hawk is more puzzling. It is visually and ecologically almost identical to the sympatric mantled hawk (Leucopternis polionotus) and some allopatric white hawks (L. albicollis) but differs in tail color. According to the mtDNA data, it is very closely related to the savanna hawk, which is visually dissimilar, appearing like a very light Buteogallus which has an ochre-grey coloration due to abundant pheomelanins. Either there has been strong convergent evolution in plumage and ecology - perhaps a case of mimicry - between the white-necked and the mantled hawks, or the mtDNA data is misleading due to ancient hybrid introgression. In the respect, the white-necked hawk specimen sampled showed indications of heteroplasmy.[5]
The placement of the peculiarly apomorphic rufous crab hawk in regard to all these birds must be considered unresolved for the time being.[5]
The fossil record of Buteogallus has meanwhile turned out to be quite rich indeed, with many species being erroneously assigned to other genera at first. The genus – like many buteonines of today – probably succeeded earlier birds of prey during the Miocene and never seems to have occurred outside the Americas. From the time of the last ice age, an array of prehistoric species is known, some of them very large. On Cuba, a particularly gigantic species survived deep into the last ice age, but probably not until human settlement.
Buteogallus is a genus of birds of prey in the family Accipitridae. All members of this genus are essentially neotropical, but the distribution of a single species extends slightly into the extreme southwestern United States. Many of the species are fond of large crustaceans and even patrol long stretches of shore or riverbank on foot where such prey abounds, but some have a rather different lifestyle. Unlike many other genera of raptor, some members are referred to as "hawks", and others as "eagles".
Most of the species have a characteristic tail pattern. This consists of a black base, a wide white middle band, a wide black band, and a quite narrow white band on the feathertips that is often hard to discern or may be lost when the feathers are very worn. Only the white-necked hawk and the rufous crab hawk have a very different tail patterns (see also below).
La Buteogaloj aŭ Buteogallus estas genro de rabobirdoj de la familio de Akcipitredoj. Ĉiuj membroj de tiu genro estas esence neotropikajl, sed nur la distribuo de unu specio etendas iome al pleja suda Usono. Plej parto estas konata kiel nigraj agloj (kvankam ne ĉiuj specioj estas malhelaj) aŭ mangrovagloj (kvankam ili povas troviĝi ankaŭ interne). Por la tuta grupo la nomo krabagloj ŝajnas taŭga, alude al la fakto ke ĉiuj specioj emas tiujn grandajn krustulojn kaj kontroliras longajn etendojn de strandoj aŭ riverbordaoj kie abundas tiuj predoj, sed estas nombraj birdoj kun iome diferenca vivstilo kiu aspektas tiom proksime rilataj ke eble ili estu inkludata ĉi tie.
Preskaŭ ĉiuj specioj havas tre karakteran vostobildon. Tiu konsistas el nigra bazo, larĝa blanka meza bendo, samlarĝa nigra bendo, kaj tre mallarĝa blanka bendo en la plumopintoj kiu estas ofte malfacile videbla aŭ povas perdiĝi kiam la plumoj estas eluzitaj. Ĉe la Urubitingo, la baza nigra koloro estas ĉu malaperinta aŭ ege dependa el la subspecio, sed ĉe la unua kazo la korpo ĉe la vostobazo estas nigra, rezulte en preskaŭ identa aspekto. Nur la Ruĝeca buteogalo havas tre diferencan vostobildon (vidu sube).
Tiu genro enhavas la jenajn speciojn, ordigitaj laŭ provizora rilataro:
Tamen limigita tiom strikte la genro estas probable parafiletika. La Solagloj (Harpyhaliaetus) estas pli kontinenta parenco de la "nigra" grupo de Buteogallus – laŭ fenotipo ili estas esence ege Nigraj buteogaloj kun pli hela korpa plumaro kaj ĉe unu specio malgranda tufkrono. Ĉar estas diferencoj en anatomio, tiuj ŝajnas pli rilataj al la diferencaj predoj ĉasataj (nome reptilioj). Kun la Savana buteogalo, ili ŝajnas pli proksimaj al kelkaj specioj necerte lokigitaj en Leucopternis. Ĉar tiu genro estas ŝajne polifiletika, ĝi aspektas kvazaŭ la plej certa konsidero estu unuigi la kronaglojn kun Buteogallus, same kiel ĉe kelkaj Leucopternis, por kongrui kun la morfologiaj informoj kaj kun tiuj per DNA.[1]
Tiuj inkludus la speciojn de la Plumbobuteo (L. plumbeus) kaj de la Ardezbuteo (L. schistaceus), kiuj delonge estis proponitaj fojojn por esti lokigitaj en Buteogallus. Kun la krabagloj kaj la solagloj formas sekvencon de plumarbildoj kiuj ege kongruas kun la sur-DNA-baza filogenio: L. schistaceus aspektas tre multe kiel pli malgranda, pli mallongkrura kaj pli hela Nigra buteogalo, dum la baza L. plumbeus ne havas la vostobildon. La kazo de la Blankakola buteo (L. lacernulatus) estas pli kaporompa. Ĝi estas laŭvide kaj ekologie preskaŭ identa al la simpatria Malheldorsa buteo (L. polionotus) kaj al la iome alopatria Blanka buteo (L. albicollis) sed diferencas en vostokoloro. Laŭ la informoj el DNA, ĝi estas tre proksime rilata al la Savana buteogalo, kiu estas laŭvide komplete malsimila, aspekte kiel tre hela Buteogallus kiu havas okrecgrizan koloron pro abunda feomelanino. Ĉu estis forta konverĝa evoluo en plumaro kaj ekologio – eble kazo de kamuflimito – inter la Blankakola buteo kaj la Malheldorsa buteo, aŭ la informo el DNA estas miskondukinte al antikva hibridiga introgresio. Pri tio interesas noti, ke la specimeno elektita kaj uzata de Blankakola buteo montris indikojn de heteroplasmio.[1]
La lokigo de la partikulare apomorfa Ruĝeca buteogalo rilate al tiuj ĉiuj birdoj devos esti konsiderata nesolvata dumlonge.[1]
La fosilioj de Buteogallus rezultis male ege riĉaj, kaj multaj specioj estis erare atribuitaj al aliaj genroj dekomence. La genro – kiel multaj buteonenoj de nuntempe – probable posteulis fruajn rabobirdojn dum la Mioceno kaj ŝajne neniam loĝis for de Ameriko. El la lasta glaciepoko, oni konas areton de prahistoriaj specioj, kelkaj el kiuj estis tre grandaj. En Kubo ege giganta specio survivis multe en la lasta glaciepoko, sed probable ne ĝis homa setlado.
Aldone se la Solagloj merĝu en Buteogallus, ankaŭ la prahistoria Amplibuteo estu preskaŭ certe merĝata tien, ĉar ĝi estas malmulte distinga el Harpyhaliaetus.
La Buteogaloj aŭ Buteogallus estas genro de rabobirdoj de la familio de Akcipitredoj. Ĉiuj membroj de tiu genro estas esence neotropikajl, sed nur la distribuo de unu specio etendas iome al pleja suda Usono. Plej parto estas konata kiel nigraj agloj (kvankam ne ĉiuj specioj estas malhelaj) aŭ mangrovagloj (kvankam ili povas troviĝi ankaŭ interne). Por la tuta grupo la nomo krabagloj ŝajnas taŭga, alude al la fakto ke ĉiuj specioj emas tiujn grandajn krustulojn kaj kontroliras longajn etendojn de strandoj aŭ riverbordaoj kie abundas tiuj predoj, sed estas nombraj birdoj kun iome diferenca vivstilo kiu aspektas tiom proksime rilataj ke eble ili estu inkludata ĉi tie.
Preskaŭ ĉiuj specioj havas tre karakteran vostobildon. Tiu konsistas el nigra bazo, larĝa blanka meza bendo, samlarĝa nigra bendo, kaj tre mallarĝa blanka bendo en la plumopintoj kiu estas ofte malfacile videbla aŭ povas perdiĝi kiam la plumoj estas eluzitaj. Ĉe la Urubitingo, la baza nigra koloro estas ĉu malaperinta aŭ ege dependa el la subspecio, sed ĉe la unua kazo la korpo ĉe la vostobazo estas nigra, rezulte en preskaŭ identa aspekto. Nur la Ruĝeca buteogalo havas tre diferencan vostobildon (vidu sube).
Buteogallus es un género de aves accipitriformes de la familia Accipitridae que incluye a varias especies y subespecies de aves rapaces de la región Neotropical.
Buteogallus
El adulto mide 43-53 cm de largo y pesa 930gr promedio tiene amplias alas y es principalmente de color negro o gris muy oscuro. La cola corta es negra con la única banda ancha blanca y la punta blanca
Alimentación
Se alimenta de roedores aves más chicas y insectos
Reproducción
El macho a corteja a la hembra llega a poner de 2 a 4 huevos que se encuban a los 40 días. Mientras que aprenden a volar los padres cuidan a sus polluelos hasta que dejan el nido cuando empiezan a volar
Actualmente se encuentra en peligro de extinción por la venta ilegal
De acuerdo con la taxonomía de Clements[1] y al Congreso Ornitológico Internacional,[2] comprende las siguientes especies:
Sin embargo, el Sistema Integrado de Información Taxonómica solo reconoce como especies a:[3]
Buteogallus es un género de aves accipitriformes de la familia Accipitridae que incluye a varias especies y subespecies de aves rapaces de la región Neotropical.
Buteogallus
El adulto mide 43-53 cm de largo y pesa 930gr promedio tiene amplias alas y es principalmente de color negro o gris muy oscuro. La cola corta es negra con la única banda ancha blanca y la punta blanca
Alimentación
Se alimenta de roedores aves más chicas y insectos
Reproducción
El macho a corteja a la hembra llega a poner de 2 a 4 huevos que se encuban a los 40 días. Mientras que aprenden a volar los padres cuidan a sus polluelos hasta que dejan el nido cuando empiezan a volar
Actualmente se encuentra en peligro de extinción por la venta ilegal
Luhtahaukat (Buteogallus) on haukkojen heimoon kuuluva päiväpetolintusuku. Luhtahaukkojen sukuun kuuluu BirdLifen mukaan yhdeksän lajia[1]. Kruunuerakkohaukka ja erakkohaukka muodostivat aiemmin erakkohaukkojen suvun (Harpyhaliaetus), mutta viimeaikaiset tutkimukset ovat osoittaneet, että erakkohaukka on läheistä sukua luhtahaukoille, etenkin ruskoluhtahaukalle, joka on pienempi ja ruskeampi mutta muuten hyvin samanlainen kuin erakkohaukat. Siksi suku on nyt yhdistetty luhtahaukkojen sukuun.Lajit
Lähteet
Aiheesta muualla
Luhtahaukat (Buteogallus) on haukkojen heimoon kuuluva päiväpetolintusuku. Luhtahaukkojen sukuun kuuluu BirdLifen mukaan yhdeksän lajia. Kruunuerakkohaukka ja erakkohaukka muodostivat aiemmin erakkohaukkojen suvun (Harpyhaliaetus), mutta viimeaikaiset tutkimukset ovat osoittaneet, että erakkohaukka on läheistä sukua luhtahaukoille, etenkin ruskoluhtahaukalle, joka on pienempi ja ruskeampi mutta muuten hyvin samanlainen kuin erakkohaukat. Siksi suku on nyt yhdistetty luhtahaukkojen sukuun.lähde?
Buteogallus est un genre de rapaces de la famille des Accipitridae.
D'après la classification de référence (version 3.3, 2013) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Buteogallus est un genre de rapaces de la famille des Accipitridae.
Buteogallus R.Lesson, 1830 è un genere di uccelli rapaci della famiglia Accipitridae, diffusi nel Nuovo Mondo.[1]
Il genere comprende le seguenti specie:[1]
Buteogallus R.Lesson, 1830 è un genere di uccelli rapaci della famiglia Accipitridae, diffusi nel Nuovo Mondo.
Buteogallus is een geslacht van vogels uit de familie van de havikachtigen (Accipitridae).[1] De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1830 door Lesson.
De volgende soorten zijn bij het geslacht ingedeeld:[1]
Buteogallus is een geslacht van vogels uit de familie van de havikachtigen (Accipitridae). De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1830 door Lesson.
Multimedia w Wikimedia Commons Buteogallus – rodzaj ptaka z podrodziny jastrzębi (Accipitrinae) w rodzinie jastrzębiowatych (Accipitridae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Ameryce[11].
Długość ciała 41–85 cm; masa ciała 455–3000 g; rozpiętość skrzydeł 85–183 cm[12].
Do rodzaju należą następujące gatunki[21]:
Buteogallus – rodzaj ptaka z podrodziny jastrzębi (Accipitrinae) w rodzinie jastrzębiowatych (Accipitridae).
Buteogallus é um género de ave de rapina da família Accipitridae.
Este género contém as seguintes espécies:
Buteogallus é um género de ave de rapina da família Accipitridae.
Este género contém as seguintes espécies:
Buteogallus anthracinus Buteogallus gundlachii - tradicionalmente incluído no B. anthracinus Buteogallus aequinoctialis Buteogallus meridionalis Buteogallus urubitingaSvartvråkar (Buteogallus) är ett släkte i familjen hökartade rovfåglar som förekommer från sydvästra USA till centrala Argentina.[1] Eremitörnarna solitarius och coronatus placerades tidigare i det egna släktet Harpyhaliaetus, men DNA-studier visar att de är imbäddade bland övriga svartvråkar.[2][3] Detsamma gäller vithuvad vråk och skiffervråk, tidigare Leucopternis.
Släktet svartvråkar består numera av nio arter:[1]
Ytterligare en art dog ut under holocen:
Wikimedia Commons har media som rör Buteogallus.
Svartvråkar (Buteogallus) är ett släkte i familjen hökartade rovfåglar som förekommer från sydvästra USA till centrala Argentina. Eremitörnarna solitarius och coronatus placerades tidigare i det egna släktet Harpyhaliaetus, men DNA-studier visar att de är imbäddade bland övriga svartvråkar. Detsamma gäller vithuvad vråk och skiffervråk, tidigare Leucopternis.
Släktet svartvråkar består numera av nio arter:
Skiffervråk (B. schistaceus) Mindre svartvråk (B. anthracinus) Kubasvartvråk (B. gundlachii) Krabbvråk (B. aequinoctialis) Savannvråk (B. meridionalis) Vithuvad vråk (B. lacernulatus) Större svartvråk (B. urubitinga) Eremitörn (B. solitarius) Chacoörn (B. coronatus)Ytterligare en art dog ut under holocen:
Borrasvråk (B. borrasi)Buteogallus là một chi chim trong họ Accipitridae.[1]
Buteogallus là một chi chim trong họ Accipitridae.
