O Ibis ermitán ou Ibis pelado (Geronticus eremita) é unha ave do xénero Geronticus .
A lonxitude dun exemplar adulto oscila entre os 70 e 80 centímetros, cunha envergadura que vai dos 120 ós 135 centímetros. Cría colonialmente en zonas semidesérticas, no que abunden as zonas rochosas e habitualmente con algún curso de auga. O niño sitúase en ocos ou covas nalgún acantilado ou sistema rochoso de difícil acceso. Alimentase de insectos e pequenos vertebrados.
Trátase dunha das aves máis escasas do planeta. Antigamente tratábase dunha ave estendida por todo o mar Mediterráneo. Era moi coñecida no antigo Exipto, onde tiña un importante valor simbólico. E tense atopado restos desta en varios xacementos paleontolóxicos no leste da península ibérica. A súa área de distribución chegou ata os Alpes, de onde desapareceu no século XVIII. Debido a caza e presión humana sobre o seu territorio, a súa poboación foi minguando ata ser engadida na Lista Vermella da UICN coma "en perigo crítico". Actualmente só existen colonias completamente salvaxes desta ave no Marrocos, no Parque Nacional de Souss-Massa e preto da localidade de Tamri. Adicionalmente existen pequenas colonias de animais reintroducidos no sueste de Turquía (os individuos salvaxes déronse por extintos no 1989) e na localidade de Palmira, en Siria[2]. Os exemplares sirios adoitan emigrar e invernar no sur de Arabia e Leste de África. En España, existen uns exemplares en Cádiz, nacidos nun zoo e posteriormente reintroducidos no medio natural, no marco do Proxecto Eremita da Junta de Andalucía. O obxectivo deste proxecto é formar unha colonia viable e estable desta ave.
O Ibis ermitán ou Ibis pelado (Geronticus eremita) é unha ave do xénero Geronticus .
