Strandkrabben (Carcinus maenas) er den vanlegaste krabben i tidvassona i norske farvatn. Han er særs tilpassingsdyktig både i matvanar og fysiske eigenskapar, og overlever i mange miljø. På grunn av dette har han vorte ein særs farleg framand art mange stadar i verda, mellom anna ved USA og Australia. Lista Invasive species group har publisert over økologisk farlege framande artar plasserer han på 18. plass. Det naturlege utbreiingsområdet er langs kysten av Europa; frå Middelhavet i sør til Mehamn, Finnmark i nord.
Ryggskjoldet til strandkrabben kan bli opp til 6 cm langt og 9 cm breitt. På framparten har det tre bulkar mellom augo og fem mellom augo og klørne, som er det første av fem beinpar.
Fargen til strandkrabben varierer sterkt, og kan vera grøn, brun, grå eller raud. Dette har sannsynlegvis med lokale miljøfaktorar å gjera.
Strandkrabben trivst på all slags botn på vatn frå 0-6 meters djupn, men likar seg best på hard botn. Han overlever temperaturar frå 0 til 30 °C og saltinnhald på 4 til 52 ‰, og finst såleis i mange ulike biotopar. På stadar med liten skilnad mellom flo og fjøre heldt dei seg i vasskanten.
Strandkrabben er ein opportunist i matvegen, som et det meste han finn. Først og fremst er han åtseletar, men han et òg alt levande han klarar å få fatt i med klørne sine. Muslingar utgjer ein særs viktig del av kosthaldet til arten mange stadar.
Paring skjer berre i samband med skalskifte. Hannen klatrar opp på hoa og vert sitjande til ho skiftar skal og kjønnsopningane vert tilgjengelege. Han befruktar ho med såkalla gonopodar, som er omdanna ekstremitetar på bakkroppen. Ho oppbevarer dei inne i kroppen til ho har fått produsert egg.
Dei befrukta egga klistrar seg fast til kvarandre i ein klump som hoa ber under bakkroppen. Ein finn krabbar med utrogn heile året.
Larvane lever planktonisk i fleire veker, før dei vert vaksne og lever på botnen resten av livet.
I Noreg er strandkrabben lite brukt, sjølv om kjelder frå heilt attende på 1700-talet nemnar at det har gått føre seg teinefangst av «småkrabbar». Lenger sør i Europa vert arten rekna som ei delikatesse, og særleg i Storbritannia og Frankrike er fisket økonomisk viktig. På vestkysten av Atlanterhavet vert det òg fiska ein del strandkrabbe, om lag 86 tonn årleg.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Strandkrabbe Strandkrabben (Carcinus maenas) er den vanlegaste krabben i tidvassona i norske farvatn. Han er særs tilpassingsdyktig både i matvanar og fysiske eigenskapar, og overlever i mange miljø. På grunn av dette har han vorte ein særs farleg framand art mange stadar i verda, mellom anna ved USA og Australia. Lista Invasive species group har publisert over økologisk farlege framande artar plasserer han på 18. plass. Det naturlege utbreiingsområdet er langs kysten av Europa; frå Middelhavet i sør til Mehamn, Finnmark i nord.
Strandkrabben (Carcinus maenas) er den vanligste krabben i tidvassona i norske farvann. Strandkrabben er svært tilpasningsdyktig både i matvaner og fysiske egenskaper, og overlever i mange miljø. På grunn av dette har den blitt en svært farlig fremmed art mange steder i verden, bla. ved USA og Australia. Lista Invasive species group har publisert over økologisk farlige fremmede arter plasserer den på 18.-plass. Det naturlige utbredelsesområdet er langs kysten av Europa; fra Middelhavet i sør til Mehamn, Finnmark i nord.
Ryggskjoldet til strandkrabben kan bli opp til 6-8 cm bredt. På framparten har strandkrabben tre bulker mellom øyne og fem mellom øyne og klørne, som er det første av fem beinpar.
Fargen til strandkrabben varierer sterkt, og kan være grønn, brun, grå eller rød. Dette har sannsynligvis med lokale miljøfaktorer å gjøre.
Strandkrabben trives på all slags bunn i vann fra 0-6 meters dybde, men liker seg best på hard bunn. Den overlever temperaturer fra 0 til 30°C og saltinnhold på 4 til 52 ‰, og fins derfor i mange ulike biotoper. På steder med liten forskjell mellom flo og fjære holder de seg i vannkanten.
Strandkrabben er en opportunist i matveien, og eter det meste den finner. Først og fremst er strandkrabben åtseleter, men den eter også alt levende den klarer å få fatt i med klørne sine. Muslinger utgjør en svært viktig del av kostholdet til arten mange steder.
Parring skjer bare i forbindelse med skallskifte. Hannen klatrer opp på hunnen og blir sittende til hunnen skifter skall og kjønnsåpningene blir tilgjengelige. Hannen befrukter hunnen med såkalte gonopoder, som er omdannede ekstremiteter på bakkroppen. Hunnen oppbevarer dem inne i kroppen til hun har fått produsert egg.
De befruktede eggene klistrer seg fast til hverandre i en klump som hunnen bærer under bakkroppen. En finner krabber med utrogn hele året.
Larvene lever planktonisk i flere uker, før de blir voksne og lever på bunnen resten av livet.
I Norge er strandkrabben lite brukt, selv om kilder fra helt tilbake på 1700-tallet nevner at det har gått for seg teinefangst av «småkrabber». Lenger sør i Europa blir arten regnet som en delikatesse, og særlig i Storbritannia og Frankrike er fisket økonomisk viktig. På vestkysten av Atlanterhavet blir det også fiska en del strandkrabbe, om lag 86 tonn årlig.
Strandkrabben (Carcinus maenas) er den vanligste krabben i tidvassona i norske farvann. Strandkrabben er svært tilpasningsdyktig både i matvaner og fysiske egenskaper, og overlever i mange miljø. På grunn av dette har den blitt en svært farlig fremmed art mange steder i verden, bla. ved USA og Australia. Lista Invasive species group har publisert over økologisk farlige fremmede arter plasserer den på 18.-plass. Det naturlige utbredelsesområdet er langs kysten av Europa; fra Middelhavet i sør til Mehamn, Finnmark i nord.
