Franciscana dolphins, Pontoporia blainvillei, are endemic to the west coast of Brazil, Uruguay and Argentina. They range from Itaunas, Espirito Santo, Brazil to Golfo Nuevi, Peninsula Valdes, Argentina. They are also found in estuaries, such as the La Plata River and Babitonga Bay. There are distinct gaps in their distribution between Ubatub and Macae and also between Barra de Itabapoana and Regencia. Franciscana dolphins may have a seasonal distribution in Babitonga Bay, where dolphins are found farther from the coast in winter. There are north and south genetic stocks of dolphins with a geographical boundary at Mostardas.
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Franciscana dolphins are also known as La Plata dolphins or Toninha. There are two distinct genetic stocks, one north and one south, and it has been suggested that these populations should be further taxonomically subdivided. This genetic split is due to ecological forces rather than a geographic barrier separating gene flow.
Franciscana dolphins have the ability to detoxify their blood and store heavy metals in non-toxic forms. The mechanism that allows these dolphins to hold high amounts of mercury involve the demethlyization of mercury in the liver which turns it into mercuric selenide (non toxic and inert). They also have mechanisms that allow them to use selenium (heavy metal) and metallothioneins to detoxify the other heavy metals, such as arsenic and cadmium.
Franciscana dolphins have reduced vision, a small melon, and a small epicranial complex. They echolocate in a similar manner as harbor porpoises (Phocoena phocoena). Franciscana dolphins produce high-frequency clicks at 130 kHz that are narrow banded at 20 kHz. These ultrasonic signals are generated through the upper nasal passages and are received by the lower jaw, tympanic bone and the ear ossicles. It is unknown if echolocation is involved in communication of this species; however, it is plausible, as closely related species do so.
Perception Channels: visual ; tactile ; echolocation ; chemical
Though it is difficult to accurately estimate the population size of P. blainvillei, it is thought to be the most threatened small cetacean in the southwest Atlantic Ocean and is listed by the IUCN as vulnerable. Population growth is 2% per year, which is not enough to compensate for the upwards of 500 to 800 individuals lost annually. Mortality is primarily due to humans. Although this species is not directly exploited in Latin America, franciscana dolphins are caught in gill-nets as by-catch where they may drown or be eaten by sharks. Gill nets have more of an impact when placed closer to both the coast and the surface of the water, and catches are biased towards young franciscana dolphins and individuals with a particular haplotype. Additionally, franciscana dolphins may ingest plastics and discarded fishing gear, or accumulate high amounts of heavy metals and PCBs. Because of their high trophic level, this species is particularly susceptible to pollution.
Four different franicscana dolphin management areas (FMA) have been proposed to protect the greatest amount of genetic diversity. FMA I is Rio de Janeiro and Espirito Santo states, Brazil, FMA II is Sao Paula to Santa Catarina states, Brazil, FMA III is Rio Grande do Sul Brazil and Uruguay, and FMA IV is Argentina.
A variety of strategies to limit gill net by-catch have been suggested and/or implemented, including limiting net length, number of boats, and replacing fishing gear with dolphin friendly equipment. It is unknown why franciscana dolphins are caught in nets; they may be unable to detect the net or the net may not be perceived as a possible threat. To help dolphins detect the nets, alarms (pingers) were attached, which decreased dolphin mortality rate. However, the alarms also increased predation of captured fish by sea lions. Another problem with long term use of this system is the possibility that the dolphins may become habituated to the alarms.
US Federal List: no special status
CITES: appendix i
IUCN Red List of Threatened Species: vulnerable
Although other species of dolphins negatively impact fisheries, Franciscana dolphins rarely cause damage and generally do not eat species of fish preferred by fishermen. Thus there do not appear to be negative impacts of this species on humans.
There are no known positive economic benefits of this species on humans.
In the northern region parasites of franciscana dolphins are rare, but there have been reports of some parasites in southern populations including acanthocephalans (Polymorphus), and trematodes (Hadwenius pontoporiae). Barnacles, like Xenobalanus globicipitis, occasionally attach to these dolphins.
Commensal/Parasitic Species:
Franciscana dolphins are carnivores that specialize on fish and marine invertebrates. These mammals eat fish about 10 cm long but their most important food source is squid. Because the oral apparatus and digestive tract of Franciscana dolphins are small, they are limited in the size of the prey they can ingest. Squids, which contain a high water content, are easier to digest than many other marine species. Franciscana dolphins also exploit other pelagic and demersal species, including teleosts (Stellifer spp., Anchoa filifers, Pellona harroweri and Isoisthus parvipinnis), cephalopods (Loligo sanpaulensis and Loligo plei) and sometimes crustaceans (Artemesia longinaris and Xyphopenaeus kroyeri). Franciscana dolphins have also been known to eat Cynoscion guatucupa, Trichiurus lepturus, Macrodon ancylodon, Umbrina canosai, Micropogonias furnieri, and Urophycis brasiliensis. There is large variation in diet among coastal populations of this species. Calves primarily feed on Neomysis americana, a species of shrimp not commonly exploited by adults.
Animal Foods: fish; mollusks; aquatic crustaceans
Primary Diet: carnivore (Piscivore , Eats non-insect arthropods, Eats other marine invertebrates)
Franciscana dolphins occupy both marine and estuarine coastal waters, which are usually warm and turbid with counter-currents. Along the coast of Argentina, they occupy waters closer to the shore in spring and summer and farther from shore during winter. In other areas, populations do not move seasonally from the coast, most likely because water temperature remains fairly constant. Preferred habitat is influenced by the tides. Franciscana dolphins favor water depths from 6 to 35 m at distances up to 55 km from the coast.
Range depth: 6 to 35 m.
Habitat Regions: tropical ; saltwater or marine
Aquatic Biomes: pelagic ; coastal
Other Habitat Features: estuarine
Franciscana dolphins typically live 13 to 20 years. The maximum known age of males is 17 years, while the female maximum is a few years longer at 21 years. Because of incidental mortality caused by by-catch in gill-nets, only a small percent of the population lives more than 12 years.
Range lifespan
Status: wild: 13 to 21 years.
Average lifespan
Status: wild: 12 years.
Average lifespan
Status: wild: 16.0 years.
Franciscana dolphins have a long, narrow beak and are smaller in size than other toothed whales. They have a small melon and epicranial complex with a very symmetrical facial skull. Females are 80 to 171 cm in length and average 32 kg while males are smaller, ranging from 76 to 147 cm in length and averaging 26 kg. Growth rates of franciscana dolphins are some of the largest in the order Cetacea, with females growing faster than males. The dorsal side can be brown to gray in color and the ventral is lighter in color. This coloration is thought to be cryptic, as the countershading could be an antipredator strategy.
The anterior teeth of franciscana are longer than posterior teeth. Some individuals have teeth that are twisted at the crown, though the function of these teeth is unknown. Franciscana dolphins have approximately 50 to 63 teeth per hemi-arch, and tooth length ranges from 6.2 to 9.1 mm.
Average mass: males 26 kg; females 32 kg.
Range length: 76 to 171 cm.
Sexual Dimorphism: female larger
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 40500 g.
Killer whales have been observed attacking Franciscana dolphins, and portions of P. blainvillei have been found in their stomachs. Many speices of sharks also prey on Franciscana dolphins, including tiger sharks (Galeocerdo cuvier, Carcharias taurus), sevengill sharks (Notorynchus cepedianus), hammerheads (Sphyrna) and requiem sharks (Carcharinus).
Sharks likely attack from beneath the dolphin, where they cannot be visual spotted or sensed by echolocation. No antipredator behaviours have been reported, but it is thought that countershading helps this species elude predators.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Little is known regarding the mating systems of Franciscana dolphins. The small testis weight relative to body size suggests that sperm competition is unlikely in this species. Strong male-male competition for females is also unlikely based on the reversed sexual dimorphism (females are larger than males), and males are rarely scarred by conspecifics. It has been suggested that Franciscana are monogamous.
The northern stock of Franciscana dolphins has a sex ratio of 2:1 males to females, while the southern stock has a ratio of 1:1. Mating occurs from May to August, though the population in Rio de Janeiro mates year round. Most females calve all year. In some populations, however, the birth period ranges from November to March. Female franciscana dolphins have one calf per year with approximately 1.5 years between calf births. They have 4 to 8 offspring in their lifetime. Gestation lasts 10.5 to 11.2 months.
Calves are weaned at 8 to 9 months of age (about 105 cm in length) and reach sexual maturity fairly rapidly compared to other small Cetaceans. Males reach maturity at about 2 to 3.5 years (115 to 128 cm and 26 kg), while females mature at 2 to 5 years (130 to 138 cm and 32 kg). Size and age of maturity varies by region, particularly between northern and southern populations.
Breeding interval: Franciscana dolphins breed once yearly.
Breeding season: Most Franciscana dolphins mate between May and August.
Range number of offspring: 4 to 8.
Range gestation period: 10.5 to 11.2 months.
Range weaning age: 8 to 9 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 2 to 5 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 2 to 3.5 years.
Key Reproductive Features: seasonal breeding ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average birth mass: 7900 g.
Average number of offspring: 1.
Parental investment is primarily provided by female franciscana dolphins, although it is possible that father-offspring interactions occur. Females feed their offspring milk produced from lipids stored in their blubber. The milk changes composition depending on season; in winter, milk contains more fat then in the summer. Calves are weaned at 8 to 9 months of age.
Caves go through three stages with their mother. In the first stage, calves suckle and ingest only milk. At this stage, calves are 56.8 to 76.5 cm long and weigh 2.9 to 8.7 kg. In the second or transition stage, calves still nurse but begin to eat solid food, usually shrimp. Calves at this stage are 78 to 94 cm long and weigh 8.3 to 11.5 kg. In the weaning stage, calves transitions to only solid food and average 105 cm in length. Although calves differ in size, weight and diet in the transition and weaning stages, there are no physiological differences.
There have been two reports of epimeletic (nurturant) behavior in franciscana dolphins. Teeth marks from adult dolphins were found on dead calves that had been caught in fishing nets. This could be a form of nurturant behavior in which the mother attempts to save her calf from drowning in the net.
Parental Investment: female parental care ; pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female)
El dofí del Plata (Pontoporia blainvillei) és un dofí que habita les aigües costaneres atlàntiques del sud-est de Sud-amèrica. Taxonòmicament, és un membre del grup dels dofins de riu, i l'únic que viu al mar o en estuaris d'aigua salada, en lloc de viure únicament en sistemes d'aigua dolça.
Delfínovec laplatský (Pontoporia blainvillei) je jediný druh rodu Pontoporia z řádu kytovců. Pro bližší určení přísluší do čeledi delfínovcovití z podřádu ozubených. Žije v ústí jihoamerické řeky Río de la Plata. Je jediným delfínovcem, který zavítá i do brakických vod atlantického pobřeží Jižní Ameriky, kde bývá spatřen v početných skupinách.
Je to nejmenší kytovec vůbec, bývá dlouhý 1,4 až 1,6 metrů, barvy hnědavě šedé až šedé a váží průvěrně 60 kg. Čelisti má silně protažené a velmi úzké a nachází se v nich průměrně 200 až 240 zubů. Jeho zrak je slabý. Při orientaci a lovu je odkázán výhradně na echolokaci, která zrak spolehlivě nahrazuje. Jeho dlouhá čelist (rezonátor a zvukovod) svědčí o výborných orientačních schopnostech. Je jediným druhem ozubených kytovců, jehož lebka je symetricky stavěná.
Jeho potravu tvoří výhradně ryby, a to sladkovodní i mořské. Samice je stejného vzhledu jako samec, špatně se rozlišují. Samice rodí většinou jen jedno mládě.
Obrázky, zvuky či videa k tématu delfínovec laplatský ve Wikimedia Commons
Delfínovec laplatský (Pontoporia blainvillei) je jediný druh rodu Pontoporia z řádu kytovců. Pro bližší určení přísluší do čeledi delfínovcovití z podřádu ozubených. Žije v ústí jihoamerické řeky Río de la Plata. Je jediným delfínovcem, který zavítá i do brakických vod atlantického pobřeží Jižní Ameriky, kde bývá spatřen v početných skupinách.
Der La-Plata-Delfin (Pontoporia blainvillei), in seiner Heimat Franciscana genannt,[1] ist ein an der Atlantikküste Südamerikas verbreiteter Zahnwal.
Mit einer Größe von 130 bis 170 cm (Männchen nur bis 1,50 Meter) und einem Gewicht von 35 bis 50 kg (Männchen maximal 40 kg) ist dieser Flussdelfine von zierlicher Gestalt. Er hat eine graubraune Körperfärbung, die zum Bauch hin heller wird. Der Kopf ist klein und durch eine leichte Nackenfalte vom Rumpf abgesetzt. Die Augen sind klein aber gut entwickelt. Das Blasloch ist sichelförmig. Die Schnauze ist relativ zum Körper die längste aller Wale und sehr schlank mit gerader Mundlinie. Im Oberkiefer sitzen 106 bis 116, im Unterkiefer 102 bis 116 sehr spitze Zähne. Die Flipper sind breit und fast dreieckig mit stark gebogener Vorder- und gezackter Hinterkante, die innenliegenden Knochen sind durch die Haut erkennbar. Die Finne hat eine lange Basis und eine leicht abgerundete Spitze. Der Körper verjüngt sich zur Schwanzwurzel zu. Die Fluke ist mit bis zu einem Drittel der Körperlänge extrem breit, hat eine leicht konkave Hinterkante und eine leichte Einkerbung in der Mitte. Jungtiere haben eine deutlich kürzere Schnauze und sind bei der Geburt etwa 70 bis 80 cm lang und 7,3 bis 8,5 kg schwer.[1]
Der La-Plata-Delfin kommt entlang der südamerikanischen Ostküste etwa vom Rio Doce in Brasilien bis zur Bahía Blanca in Argentinien vor. Er hält sich vorwiegend in flachen Küstengewässern und Flussmündungen auf, dringt aber kaum in Flüsse vor. Am häufigsten wird die Art im Mündungsbereich des Río de la Plata gesichtet, wo sie sich allerdings im Winter nur selten aufhält.
Der La-Plata-Delfin ernährt sich von Fischen, Tintenfischen und Krebstieren. Wahrscheinlich stöbert er seine Beute auf, indem er mit seiner langen Schnauze den schlammigen Boden durchwühlt. Als Einzelgänger meidet er die Gegenwart seiner Artgenossen. Seine Tauchgänge währen kurz, und noch kürzer sind seine Aufenthalte an der Oberfläche. Die Jungen werden nach einer Tragzeit von 10 bis 11 Monaten meist im Südsommer zwischen Oktober und Februar geboren und etwa 9 Monate lang gesäugt. Mit einem Alter von zwei bis drei Jahren werden sie geschlechtsreif und sind mit vier Jahren ausgewachsen. Die Weibchen gebären etwa alle zwei Jahre.[1] Wegen seiner verborgenen Lebensweise und Scheuheit wird er kaum von Menschen gesehen und sein Verhalten ist noch weitgehend unbekannt. Allerdings verfangen sich jährlich etwa 1500 La-Plata-Delfine in Fischernetzen; diese werden dann für Lampenöl und zu Schweinefutter verarbeitet. Es wird befürchtet, dass die Population diesen Schwund nicht lange aushält, ohne Schaden zu nehmen.
Die Systematik der Flussdelfine ist noch nicht völlig geklärt. Während früher alle Vertreter dieser Gruppe als konvergent und nicht miteinander verwandt betrachtet wurden, geht man auch nach molekulargenetischen Untersuchungen heute davon aus, dass der Amazonasdelfin und seine Verwandten (Gattung Inia) die Schwestergruppe des La-Plata-Delfin darstellen.[2][3] Vermutlich ist auch der möglicherweise bereits ausgestorbene Chinesische Flussdelfin (Lipotes vexillifer) mit dem La-Plata-Delfin verwandt.[4] Trotzdem wird der La-Plata-Delfin in heutigen Systematiken in eine eigenständige, monotypische Familie gestellt, die Pontoporiidae.[5][6]
Der La-Plata-Delfin wird auf der Roten Liste der IUCN als gefährdet (vulnerable), mit einem vermutlich abnehmenden Populationstrend (Stand 2017). Es existiert keine Schätzung der gesamten Populationszahl, jedoch für einzelne Abschnitte des Verbreitungsgebiets. Vor der Küste des brasilianischen Bundesstaates Rio de Janeiro leben demnach vermutlich ca. 2.000, vor den Küsten der Bundesstaaten São Paulo, Paraná und Santa Catarina ca. 8.500, im Küstengebiet des Bundesstaates Rio Grande do Sul 6.800–10.000 und vor der argentinischen Küste ca. 15.000 Tiere.
Der La-Plata-Delfin (Pontoporia blainvillei), in seiner Heimat Franciscana genannt, ist ein an der Atlantikküste Südamerikas verbreiteter Zahnwal.
The La Plata dowphin or Franciscana (Pontoporia blainvillei) is foond in coastal Atlantic watters o sootheastren Sooth Americae. Taxonomically, it is a member o the river dowphin group an the anly ane that actually lives in the ocean an seltwatter estuaries, rather than inhabitin exclusively freshwatter seestems.
The La Plata dowphin or Franciscana (Pontoporia blainvillei) is foond in coastal Atlantic watters o sootheastren Sooth Americae. Taxonomically, it is a member o the river dowphin group an the anly ane that actually lives in the ocean an seltwatter estuaries, rather than inhabitin exclusively freshwatter seestems.
Ла-Платын далайн гахай (Pontoporia blainvillei) нь Өмнөд Америкийн зүүн өмнөд эрэгт, Атлантын далайн усанд тааралддаг далайн гахайн нэг зүйл юм. Ангилалзүйн хувьд Ла-Платын далайн гахай нь голын далайн гахай боловч уг бүлгийн далайн гахайнууд дунд цэнгэг усны системд амьдрахаасаа илүүтэй далай буюу далайн эргийн давстай усанд байдаг цор ганц далайн гахай билээ.
Ла-Платын далайн гахай (Pontoporia blainvillei) нь Өмнөд Америкийн зүүн өмнөд эрэгт, Атлантын далайн усанд тааралддаг далайн гахайн нэг зүйл юм. Ангилалзүйн хувьд Ла-Платын далайн гахай нь голын далайн гахай боловч уг бүлгийн далайн гахайнууд дунд цэнгэг усны системд амьдрахаасаа илүүтэй далай буюу далайн эргийн давстай усанд байдаг цор ганц далайн гахай билээ.
The La Plata dolphin, franciscana or toninha (Pontoporia blainvillei) is a species of dolphin found in coastal Atlantic waters of southeastern South America.[4] It is a member of the river dolphin group and the only one that lives in the ocean and saltwater estuaries, rather than inhabiting exclusively freshwater systems. Commercialized areas that create agricultural runoffs and industrialized zones can affect the health of the La Plata dolphin, especially in regards to their contributions of waste and pollution, which can lead to habitat degradation and poisoned food among other concerns.
The La Plata dolphin is the only species in its genus, Pontoporia, and is often placed in its own family, Pontoporiidae. It was first described by Paul Gervais and Alcide d'Orbigny in 1844 (the species epithet blainvillei commemorates the French zoologist Henri Marie Ducrotay de Blainville). The La Plata dolphin is also widely known as the Franciscana (the Argentine and Uruguayan name), a name that has been adopted internationally. Other common names are the toninha (the Brazilian name) and cachimbo.
The La Plata dolphin has the longest beak (as a proportion of body size) of any extant cetacean — as much as 15% in older adults. Males grow to 1.6 metres (5.2 ft) and females to 1.8 metres (5.9 ft). The body is a greyish brown colour, with a lighter underside. The flippers are also very large in comparison with body size and are very broad, but narrow on joining the body, so are almost triangular in shape. The trailing edges are serrated. The crescent-shaped blowhole lies just in front of a crease in the neck, giving the impression that dolphin forever has its head cricked upwards. The dorsal fin has a long base and a rounded tip. The La Plata dolphin has homodont dentition with conical-shaped teeth. The number of teeth ranges from 48 to 61 on each side of its upper and lower jaw.[5]
The La Plata dolphin weighs up to 50 kilograms (110 lb), and lives for up to 20 years. Sexual maturity is reached between two and three years. Females have a two-year reproductive cycle. Calves are 70 to 75 cm when born after a gestation of 10–11 months. Calves are weaned at a year old.[5] Females may be giving birth by the age of five.
The La Plata dolphin reaches sexual maturity around two to three years for both sexes, but some populations have shown as long as five years. Although it is difficult to observe La Plata dolphins, the reproductive patterns of one population of La Plata near Brazil was studied extensively. A majority of the dolphins observed were born around September to February, during the austral spring and summer. La Plata dolphin has an average gestation period of about 11 months.
Smaller testes indicate less importance of sperm competition when considering mating strategies, and La Plata dolphins generally have smaller testes. However, data reveals that the size of an individual's testes has seasonal variation which indicates their breeding season, but there is still research needed to further this observation. The size of La Plata testes in relation to their body mass may reveal that they primarily perform serial monogamy. This does not directly indicate that La Plata are purely monogamous, but that they may remain with one partner during a breeding season or a portion of that season.
There is evidence that suggests that La Plata have a reproductive cycle of two years; however, more is required to make any legitimate claims.[6]
The animal is very inconspicuous—it moves very smoothly and slowly—and can be difficult to spot unless estuary conditions are very calm. It will commonly swim alone or in small groups. Exceptional groups as large as 15 have been seen. La Plata dolphins are bottom feeders and gut inspections have revealed they eat at least 24 different species of fish, depending on which species are most common. They will also take octopus, squid and shrimp. They are, in turn, hunted by killer whales (orcas) and several species of sharks.
The La Plata dolphin is found in the coastal Atlantic waters of southeastern South America, including the Río de la Plata estuary. Its distribution ranges from the Tropic of Capricorn near Ubatuba, Brazil, south to Península Valdés, Argentina. It is the only member of the river dolphin group that lives in the ocean and saltwater estuaries, rather than freshwater. Although some members of the species do spend portions of their lives outside of river systems, many individuals live their entire lives within rivers, never venturing into the ocean proper.[7]
The species has been observed in Miramar, Buenos Aires Province, Rio Negro Province, Bahia Rosas swimming in small groups. Their reported range is from the opening of the Doce River, Regencia, Espirito Santo, Brasil to Peninsula Valdes in Chubut Province, Argentina.[7]
When along the Brazilian coast, the species is usually reported in depths ranging from 8 to 30 meters, and up to 35 for accidental captures.[8][9] However, there are a few reports of individual further away from the shore.[10]
The La Plata dolphin is affected by factors like habitat destruction and water pollution. Plastic debris and synthetic material has been found in the stomach contents of these animals. More research is necessary to determine whether or not these factors negatively affect the health of La Plata dolphins.[11] 90% of the population in Guanabara Bay was lost in three decades.[12] La Plata also faces threats from fishing nets and other types of fishing gear that they get caught in while searching for prey.
Commercialized areas often have agricultural runoff or industrial zones that are harmful to the species's health. Waste and pollution from these areas lead to habitat degradation and toxic chemicals in fish that dolphins feed on.[13]
Since the La Plata dolphin is a small mammal and their habitat is regularly hunted by sharks and killer whales, they are generally quiet in nature and inhabit shallow coastal waters.[14]
The La Plata dolphin is listed as "Vulnerable" in the IUCN Red List of Threatened Species. However, the Franciscana is a particular conservation concern because of its restricted distribution and vulnerability to incidental capture in fishing gear. Large numbers are killed in gillnets. Although the largest documented catches in the 1970s were in Uruguay, catches in recent decades have also been high in southern Brazil and Argentina. Scientists from all three countries have voiced their concerns, and asked for international assistance in highlighting the plight of the dolphin (see Reeves et al., pg. 53).
The species is listed on Appendix I[15] and Appendix II[15] of the Convention on the Conservation of Migratory Species of Wild Animals (CMS). It is listed on Appendix I[15] as this species has been categorized as being in danger of extinction throughout all or a significant proportion of its range. CMS Parties strive towards strictly protecting these animals, conserving or restoring the places where they live, mitigating obstacles to migration and controlling other factors that might endanger them. It is listed on Appendix II[15] as it has an unfavourable conservation status or would benefit significantly from international co-operation organised by tailored agreements.
A young La Plata dolphin was rescued in 2011 off Montevideo, Uruguay.[16] In February 2016 a young dolphin died on the beach of Santa Teresita, Argentina. Reports circulated internationally that the dolphin's death resulted after being passed around by a crowd who were posing for selfies with it.[17][18] However, an interview by the photographer of the images, Hernan Coria, contradicted such claim.[19]
The La Plata dolphin, franciscana or toninha (Pontoporia blainvillei) is a species of dolphin found in coastal Atlantic waters of southeastern South America. It is a member of the river dolphin group and the only one that lives in the ocean and saltwater estuaries, rather than inhabiting exclusively freshwater systems. Commercialized areas that create agricultural runoffs and industrialized zones can affect the health of the La Plata dolphin, especially in regards to their contributions of waste and pollution, which can lead to habitat degradation and poisoned food among other concerns.
La Laplata pontoporio, Laplata delfeno, franciscana [fransisKAna] en la hispana aŭ toninha [tonNInja] en la portugala (Pontoporia blainvillei) estas specio de delfeno kiu troviĝas en marbordaj Atlantikaj akvoj de sudorienta Sudameriko. Ĝi estas membro de la riverdelfena grupo kaj la nura kiu loĝas en la oceano kaj en salakvaj estuaroj, pli ol loĝi ekzkluzive en nesalakvaj sistemoj. Komercigitaj areoj kiuj kreas agrikulturajn produktojn kaj/aŭ industriigitaj zonoj povas tuŝi la bonfarton de la Laplata delfeno, speciale rilate al iliaj kromproduktado de rubo kaj poluado, kio povas konduki al habitata degradado kaj venenita manĝo inter aliaj aferoj.
La Laplata pontoporio estas la nura specio en sia genro kaj estas ofte metita en sia propra familio, nome Pontoporiidae aŭ Pontoporiedoj, nomo konfuzebla kun la familio de amfipodoj nome Pontoporeiidae. Ĝi estis unuafoje priskribita de Paul Gervais kaj Alcide d'Orbigny en 1844 (la specia epiteto blainvillei rememorigas la francan zoologon Henri Marie Ducrotay de Blainville). La Laplata pontoporio estas amplekse konata ankaŭ kiel Franciscana - nomo en Argentino kaj Urugvajo nomo kiu estas adoptita internacie. Aliaj komunaj nomoj estas toninha (nomo en Brazilo) kaj cachimbo [kaĈIMbo].
La Laplata pontoporio havas la plej longan bekon (proporcie al la korpogrando) de ajna cetaco - tiom multe kiom ĝis 15% en plej aĝaj plenkreskuloj. Maskloj kreskas ĝis 1.6 m kaj inoj ĝis 1.8 m. La korpo estas grizecbruna, kun pli helaj subaj partoj. Ankaŭ la naĝiloj estas tre grandaj kompare kun la korpogrando kaj estas tre larĝaj, sed mallarĝaj en la kuniĝo al la korpo, kaj tiele ili estas preskaŭ triangulaj. La spirtruo estas ĝuste antaŭ falto en la kolo, kio havigas la impreson ke ties kapo klinas supren. La dorsa naĝilo havas longan bazon kaj rondoforman pinton. La Laplata pontoporio havas homecan dentaron kun konusformaj dentoj. La nombro de dentoj gamas el 48 al 61 en ĉiu flanko de sia supra kaj malsupra makzelo.[1]
La Laplata pontoporio pezas ĝis 50 kg, kaj vivas ĝis 20 jaroj. Seksa matureco estas atingita inter du al tri jaroj. Inoj havas dujaran reproduktan ciklon. Idoj estas 70 al 75 cm dumnaske post gravedo de 10–11 monatoj. Idoj finigas mamsuĉon jaraĝaj.[1] Inoj povas naski kvinjaraĝaj.
La Laplata pontoporio, Laplata delfeno, franciscana [fransisKAna] en la hispana aŭ toninha [tonNInja] en la portugala (Pontoporia blainvillei) estas specio de delfeno kiu troviĝas en marbordaj Atlantikaj akvoj de sudorienta Sudameriko. Ĝi estas membro de la riverdelfena grupo kaj la nura kiu loĝas en la oceano kaj en salakvaj estuaroj, pli ol loĝi ekzkluzive en nesalakvaj sistemoj. Komercigitaj areoj kiuj kreas agrikulturajn produktojn kaj/aŭ industriigitaj zonoj povas tuŝi la bonfarton de la Laplata delfeno, speciale rilate al iliaj kromproduktado de rubo kaj poluado, kio povas konduki al habitata degradado kaj venenita manĝo inter aliaj aferoj.
La franciscana o delfín del Plata (Pontoporia blainvillei) es una especie de cetáceo odontoceto; de acuerdo a distintos autores, la especie es el único miembro de la familia Pontoporiidae,[2] o bien forma parte de la familia Iniidae.[1][3] Se encuentra en Argentina. Es un delfín de río propio del gran estuario del Río de la Plata y las costas del Océano Atlántico en Sudamérica.
Pontoporia blainvillei es la única especie en su género. Fue descrita por primera vez por Paul Gervais y Alcide d'Orbigny en 1844, y fue llamado blainvillei en alusión al zoólogo francés Henri Marie Ducrotay de Blainville.
Es conocido vulgarmente como franciscana o tonina, nombre utilizado en Argentina y Uruguay que ha sido adoptado internacionalmente. También se lo llama toninha (en Brasil) o cachimbo.
La franciscana tiene el pico más largo (en proporción a su tamaño) de todos los cetáceos, más del 15 % en adultos. Los machos alcanzan 1,6 metros de longitud, y las hembras pueden ser mayores (1,8 m). El cuerpo es color castaño grisáceo, más claro en el vientre. Las aletas también son muy largas en comparación al cuerpo, y son muy anchas. La aleta dorsal tiene una gran base y tiene forma redondeada. El peso de los ejemplares ronda los 50 kg en promedio.
Su expectativa de vida es de 20 años. El período de gestación es de 10 a 11 meses. Las hembras pueden dar a luz a partir de los cinco años de edad. Se han observado excepcionalmente grupos de hasta 15 individuos.
Se alimentan en las profundidades, e inspecciones de su dieta han revelado que come cerca de 24 diferentes especies de pescado, además de pulpos, calamares y camarones.
Sus depredadores naturales son las orcas y varias especies de tiburón.
El delfín franciscana o del Plata se distribuye por la costa atlántica del sudeste de Sudamérica, siendo la parte más importante de su área de distribución el estuario del río de la Plata. Se distribuye por el trópico de Capricornio cerca de Ubatuba, Brasil, hasta el sur hasta la Península Valdés, Argentina. Es el único miembro del grupo de los delfines de río que vive también en agua salada, como la de los estuarios y el océano, además de en agua dulce, lo que indica la gran tolerancia de la especie a los cambios de hábitat. Aunque algunos miembros vagan constantemente, pasando periodos de tiempo en ríos y en el mar, otros jamás se aventuran al mar, pasando toda su vida en ríos.
El delfín del Plata o franciscana está clasificado desde 2008 como especie vulnerable VU en la Lista Roja de la IUCN, debido a la declinación proyectada en el 30 % de la población durante tres generaciones (36 años).[1] La franciscana produce preocupación, particularmente en la comunidad científica debido a lo reducido de su área de distribución y su gran predisposición a la captura accidental en las artes de pesca, donde un gran número de individuos perecen al ser capturados en las redes. Aunque el mayor número de capturas documentadas se produjo en la década de 1970 en Uruguay, las muertes accidentales en décadas recientes han aumentado en el sur de Brasil y Argentina. Científicos de los tres países han manifestado su preocupación por el futuro de la especie, para intentar implicar a los gobiernos y a la comunidad donde se distribuye, en estudios para trazar un plan de conservación del delfín.
Por la ley n.º 14992 sancionada el 30 de noviembre de 2017.[4] fue declarado monumento natural de la Provincia de Buenos Aires (provincia separada política y jurisdiccionalmente de la Ciudad Autónoma de Buenos Aires).
La franciscana o delfín del Plata (Pontoporia blainvillei) es una especie de cetáceo odontoceto; de acuerdo a distintos autores, la especie es el único miembro de la familia Pontoporiidae, o bien forma parte de la familia Iniidae. Se encuentra en Argentina. Es un delfín de río propio del gran estuario del Río de la Plata y las costas del Océano Atlántico en Sudamérica.
Pontoporia blainvillei Pontoporia generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Pontoporiidae familian sailkatuta dago. Hego Amerikako kostalde eta estuarioetan bizi da.
Pontoporia blainvillei Pontoporia generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Pontoporiidae familian sailkatuta dago. Hego Amerikako kostalde eta estuarioetan bizi da.
Laplatanjokidelfiini[4] eli platanvalas[5] (Pontoporia blainvillei) on Etelä-Amerikan kaakkoisrannikolla esiintyvä hammasvalaslaji, joka kuuluu heimoon Iniidae[2]. Se on sukunsa Pontoporia ainoa laji. Laplatanjokidelfiini luokitellaan toisinaan heimon Pontoporiidae ainoaksi lajiksi[6] tai osaksi jokivalaita (Platanistidae)[5]. Nisäkäsnimistötoimikunnan ehdotus lajin uudeksi suomenkieliseksi nimeksi on rannikkojokidelfiini.[4]
Nimestään huolimatta laplatanjokidelfiini ei kuulu delfiineihin vaan jokivalaidensukuisiin valaisiin ja on ainoa yläheimon valaista, joka elää suolaisen veden alueella. Kooltaan naaraat ovat suurempia kuin koiraat. Naaraat voivat kasvaa 137–177 cm pitkiksi ja koiraat 121–158 cm pitkiksi.[7] Laplatanjokidelfiinillä on lajin kokoon suhteutettuna pisin kuono kuin millään muulla valaalla – aikuisilla yli 15 % ruumiin pituudesta. Laplatanjokidelfiinit elävät yli kaksikymmentävuotiaiksi. Naarat tulevat sukukypsiksi viisivuotisina. Odotusaika naarailla on 10–11 kuukautta ja poikaset kasvavat aikuisiksi muutamassa vuodessa.
Yleensä laplatanjokidelfiinit uivat yksinään tai pienissä ryhmissä. Valaat syövät pääasiassa kaloja, mutta myös mustekaloja ja katkarapuja. Laplatanjokidelfiinit ovat itse ravintona miekkavalaille ja joillekin hailajeille.
Maailman luonnonsuojeluliitto on listannut laplatanjokidelfiinin vaarantuneiden lajien joukkoon. Vuonna 2000 valaita arveltiin olevan noin 20 000 kappaletta, mutta 2,1–10,8 % kannasta jää vuosittain kiinni ajoverkkoihin.[8] Verkkoihin takertumisen lisäksi myös ympäristömyrkyt kuten DDT ovat vähentäneet kantaa. Kannan nykyistä määrää ja kannan vuosittaista kasvua ei tunneta.
Laplatanjokidelfiini eli platanvalas (Pontoporia blainvillei) on Etelä-Amerikan kaakkoisrannikolla esiintyvä hammasvalaslaji, joka kuuluu heimoon Iniidae. Se on sukunsa Pontoporia ainoa laji. Laplatanjokidelfiini luokitellaan toisinaan heimon Pontoporiidae ainoaksi lajiksi tai osaksi jokivalaita (Platanistidae). Nisäkäsnimistötoimikunnan ehdotus lajin uudeksi suomenkieliseksi nimeksi on rannikkojokidelfiini.
Pontoporia blainvillei
Le dauphin de la Plata ou Franciscain (Pontoporia blainvillei) est une espèce de petit cétacé vivant dans les eaux côtières du Sud-Est de l'Amérique du Sud. Taxinomiquement c'est un membre du groupe des dauphins de rivière, mais il est le seul de ce groupe qui vit actuellement dans les estuaires aux eaux salées plutôt que d'habiter exclusivement dans les eaux douces des systèmes fluviaux. Cette espèce est menacée par l'utilisation de grands filets de pêche[1].
Pontoporia blainvillei
Le dauphin de la Plata ou Franciscain (Pontoporia blainvillei) est une espèce de petit cétacé vivant dans les eaux côtières du Sud-Est de l'Amérique du Sud. Taxinomiquement c'est un membre du groupe des dauphins de rivière, mais il est le seul de ce groupe qui vit actuellement dans les estuaires aux eaux salées plutôt que d'habiter exclusivement dans les eaux douces des systèmes fluviaux. Cette espèce est menacée par l'utilisation de grands filets de pêche.
A dos pontoporíidos (Pontoporiidae) é unha familia de cetáceos odontocetos da superfamilia dos inoideos que comprende un único xénero, Pontoporia Gray, 1870 (antes, Stenodelphis d'Orbigny & Gervais, 1847),[1] unha única especie, Pontoporia blainvillei,[2] un golfiño de auga doce que habita fundamentalmente no grande estuario do Río da Prata, e tamén nas costas sudamericanas do océano Atlántico, sendo a única especie de golfiño que, aínda que de río, pode vivir indistintamente en augas doces e salgadas.
Nas rexións onde vive coñécese vulgarmente, na Arxentina e Uruguai, como franciscana ou tonina (no Brasil, toninha), e nos textos científicos da rexión, como delfín del Plata, nome que pasou á bibliografía internacional.[3]
Pontoporia blainvillei é a única especie do seu xénero. Foi descrita por primeira vez por Paul Gervais e Alcide d'Orbigny en 1844, que a denominaron Delphinus blainvillei, aludindo o nome específico ao zoólogo francés Henri Marie Ducrotay de Blainville, e máis tarde reclasificada no xénero Pontoporia, de aí o nome científico válido actualmente.
Ten o bico máis longo (en proporción ao seu tamaño) de todos os cetáceos, máis do 15 % do tamaño do corpo nos adultos. Os machos alcanzan 1,6 m de lonxitude, e as femias poden ser maiores (até 1,8 m). O corpo é cor castaña agrisada, máis clara no ventre (de aí o nome popular de framciscana). As aletas tamén son moi longas en comparación ao corpo, e son moi anchas. A aleta dorsal ten unha gran base e forma arredondada. O peso promedio dos exemplares desta especie ronda os 50 kg.
O golfiño do Prata distribúese pola costa atlántica do sueste de Sudamérica, sendo a parte máis importante da súa área de distribución o estuario do Río da Prata. Polo norte chega até o trópico de Capricornio cerca de Ubatuba, Brasil, e polo sur até a península Valdés, Arxentina. É o único membro do grupo dos golfiños de río que vive tamén en auga salgada, como a dos estuarios e mesmoi en matr aberto, ademais de en auga doce, o que indica a gran tolerancia da especie aos cambios de hábitat. Aínda que algúns espécimes vagan constantemente, pasando períodos de tempo en ríos e no mar, outros pasan toda a súa vida nos ríos.
A súa expectativa de vida é de 20 anos. O período de xestación é de 10 a 11 meses. As femias poden parir a desde o os cinco anos de idade. Normalmente solitarios, obsereváronse excepcionalmente grupos de até 15 individuos.
Aliméntanse en augas profundas, e exames dos seus estómagos revelaron que a súa dieta componse de cerca de 24 diferentes especies de peixes, ademais de polbos, luras e camaróns.
O seus inimigos naturais son as candorcas e varias especies de tiburóns.
Platanista balionvillei está clasificada desde 2008 como especie vulnerábel (VU) na Lista vermella da IUCN,[4] debido á perda dun 30 % da súa poboación durante tres xeracións (36 anos).[4] A súa situación produce preocupación, particularmente na comunidade científica debido ao reducido da súa área de distribución e a súa gran predispocición para quedar atrapada accidentalmente nas artes de pesca, onde un gran número de individuos perecen ao quedaren prendidos nas redes. Aínda que o maior número de capturas documentadas produciuse na década de 1970 en Uruguai, as mortes accidentais en décadas recentes aumentaron no sur de Brasil e na Arxentina. Científicos dos tres países manifestaron a súa preocupación polo futuro da especie, para intentar implicar aos gobernos e á comunidade onde se distribúe, en estudos para trazar un plan de conservación deste golfiño.
A dos pontoporíidos (Pontoporiidae) é unha familia de cetáceos odontocetos da superfamilia dos inoideos que comprende un único xénero, Pontoporia Gray, 1870 (antes, Stenodelphis d'Orbigny & Gervais, 1847), unha única especie, Pontoporia blainvillei, un golfiño de auga doce que habita fundamentalmente no grande estuario do Río da Prata, e tamén nas costas sudamericanas do océano Atlántico, sendo a única especie de golfiño que, aínda que de río, pode vivir indistintamente en augas doces e salgadas.
Nas rexións onde vive coñécese vulgarmente, na Arxentina e Uruguai, como franciscana ou tonina (no Brasil, toninha), e nos textos científicos da rexión, como delfín del Plata, nome que pasou á bibliografía internacional.
La Plata dupin (lat. Pontoporia blainvillei) je jedina vrsta u porodici Pontoporiidae, La Plata riječnih dupina. To je najmanji od svih riječnih dupina a ujedno i najmanji kit uopće.
Dužinom od 150 cm i težinom od oko 50 kg ovaj dupin je prilično nježno građen. Boja tijela mu je siva. Kao i kod svih riječnih dupina, i njegova je njuška izraženo odvojena od siluete glave. Ekstremno je duga i blago savijena prema dole. Ona je oko 15% ukupne dužine tijela.
Iako je uvršten u skupinu riječnih dupina ovaj dupin uglavnom živi u moru. Ljeti ulazi u deltu Rio de la Plate, a zimi se kreće duž obale Atlantika. Uzvodno ne ulazi dublje u rijeku od njene delte. Da je svrstan u skupinu riječnih dupina posljedica je prije svega povijesnih razloga. U međuvremenu taj takson više ne postoji.
Ova vrsta dupina se hrani ribama, lignjama i rakovima. Dijelom lovi na način da njuškom "ruje" po mulju na dnu i istjeruje iz njega potencijalnu lovinu. Kao samotnjak, izbjegava susrete s drugim dupinima svoje vrste. Ne roni dugo, a na površini boravi još kraće. Zbog ovako skrovitog načina života ljudi ga rijetko viđaju. Godišnje se u ribarskim mrežama utopi oko 1.500 ovih dupina. Postoji bojazan da ova populacija nije dovoljno velika da bez štete izdrži takav gobitak.
La Plata dupin (lat. Pontoporia blainvillei) je jedina vrsta u porodici Pontoporiidae, La Plata riječnih dupina. To je najmanji od svih riječnih dupina a ujedno i najmanji kit uopće.
La pontoporia (Pontoporia blainvillei) vive nelle acque costiere dell'Atlantico del Sudamerica sudorientale. Tassonomicamente è un membro del gruppo dei delfini di fiume e il solo che attualmente vive nell'oceano e negli estuari di acqua salata, piuttosto che abitare esclusivamente i sistemi d'acqua dolce.
La pontoporia è la sola specie del suo genere. È stata descritta per la prima volta da Paul Gervais e Alcide d'Orbigny nel 1844 (l'epiteto della specie, blainvillei, commemora lo zoologo francese Henri Marie Ducrotay de Blainville). La pontoporia è anche largamente conosciuta come franciscana - il nome argentino ed uruguayano che è stato adottato internazionalmente. Altri nomi comuni sono toninha (il nome brasiliano) e cachimbo.
La pontoporia ha il rostro più lungo (in proporzione alle dimensioni del corpo) di ogni cetaceo - più del 15% della lunghezza negli adulti più vecchi. I maschi raggiungono 1,6 m e le femmine 1,8 m. Il corpo è di colore bruno grigiastro, con le regioni inferiori più chiare. Anche le pinne pettorali sono molto grandi rispetto alle dimensioni corporee e sono molto larghe, ma strette dove si congiungono al corpo, e nella forma sono quasi triangolari. I bordi d'uscita sono seghettati. Lo sfiatatoio a forma di mezzaluna giace proprio davanti ad una piega del collo, dando l'impressione che il delfino abbia sempre ferita la regione superiore della testa. La pinna dorsale ha una lunga base ed una punta arrotondata.
Pesa fino a 50 kg e vive fino a 20 anni. Il periodo di gestazione è di circa 10-11 mesi e i giovani impiegano pochi anni per diventare maturi. Le femmine sarebbero in grado di riprodursi a partire dai cinque anni.
L'animale non è molto appariscente - si muove molto lentamente e senza intoppi - e può essere difficile da individuare se le condizioni dell'estuario non sono molto calme. Solitamente nuotano da soli o in piccoli gruppi. Eccezionalmente sono stati visti gruppi di 15 esemplari. Le pontoporie si nutrono sul fondo e le ispezioni del tubo digerente hanno rivelato che si nutrono di almeno 24 diverse specie di pesci e sono più numerosi dove queste specie sono più comuni. Catturano anche polpi, calamari e gamberetti. A loro volta vengono cacciati dall'orca e da alcune specie di squalo.
Vive nelle acque costiere atlantiche del Sudamerica sudorientale, incluso l'estuario del Río de la Plata. Il suo areale va dal tropico del Capricorno nei pressi di Ubatuba, in Brasile, fino alla penisola di Valdés, in Argentina, a sud. È l'unico membro del gruppo dei delfini di fiume che attualmente vive nell'oceano e negli estuari di acqua salata, piuttosto che nell'acqua dolce. Sebbene alcuni membri della specie trascorrano parte della propria vita al di fuori dei sistemi fluviali, sono presenti molti individui che passano la loro vita intera all'interno dei fiumi, non avventurandosi mai nell'oceano vero e proprio.
Viene classificato come "Vulnerabile" nella Lista Rossa delle Specie Minacciate della IUCN. Comunque questa classificazione non tiene conto di un'opinione molto diffusa tra i conservazionisti, cioè che la specie non sia in grado di assorbire il numero delle uccisioni accidentali nelle reti da pesca che avvengono ogni anno e che mantengono immutata la crescita della popolazione. Questa specie è anche minacciata dalla pesca a strascico lungo la costa. Negli anni settanta al largo della costa dell'Uruguay avvennero molte uccisioni documentate, ma studi più recenti suggeriscono che ora siano più nocive le reti al largo delle coste brasiliane meridionali ed argentine. Scienziati di tutti e tre i Paesi hanno espresso le loro preoccupazioni e hanno richiesto l'assistenza internazionale nel mettere in luce i pericoli che minacciano questo delfino. La popolazione totale e l'andamento annuo della stessa sono in diminuzione.
La pontoporia (Pontoporia blainvillei) vive nelle acque costiere dell'Atlantico del Sudamerica sudorientale. Tassonomicamente è un membro del gruppo dei delfini di fiume e il solo che attualmente vive nell'oceano e negli estuari di acqua salata, piuttosto che abitare esclusivamente i sistemi d'acqua dolce.
La Platos delfinas (lot. Pontoporia blainvillei, sin. Stenodelphis blainvillii, angl. La Plata Dolphin, vok. La-Plata-Delfin) – laplatinių delfinų (Platanistidae) šeimos žinduolis. Tai monotipinė rūšis laplatinių (Pontoporiidae) delfinų šeimoje.
Ilgis 1,5-1,75 m. Svoris apie 40 kg. Būdingas laibas, snapo formos snukis su daugeliu dantų žanduose – turi 222 dantis. Gyvūnas yra visiškai aklas. Jis orientuojasi ir ieško maisto garso lokacija ir lytėjimu.
Gyvena Pietų Amerikos La Platos upėje.
La Platos delfinas (lot. Pontoporia blainvillei, sin. Stenodelphis blainvillii, angl. La Plata Dolphin, vok. La-Plata-Delfin) – laplatinių delfinų (Platanistidae) šeimos žinduolis. Tai monotipinė rūšis laplatinių (Pontoporiidae) delfinų šeimoje.
Ilgis 1,5-1,75 m. Svoris apie 40 kg. Būdingas laibas, snapo formos snukis su daugeliu dantų žanduose – turi 222 dantis. Gyvūnas yra visiškai aklas. Jis orientuojasi ir ieško maisto garso lokacija ir lytėjimu.
Gyvena Pietų Amerikos La Platos upėje.
De La Plata-dolfijn (Pontoporia blainvillei) is een zoogdier uit de familie van de orinocodolfijn (Iniidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Gervais & d'Orbigny in 1844.
De soort komt voor in Brazilië, Uruguay en Argentinië.
Bronnen, noten en/of referentiesDe La Plata-dolfijn (Pontoporia blainvillei) is een zoogdier uit de familie van de orinocodolfijn (Iniidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Gervais & d'Orbigny in 1844.
Multimedia w Wikimedia Commons Tonina mała[4], delfin mały[5], delfin La Platy[5] (Pontoporia blainvillei) – gatunek ssaka z rodziny iniowatych (Iniidae), żyjącego w Ameryce Południowej w dorzeczu La Platy[2]. Jedyny przedstawiciel rodzaju Pontoporia. Czasami klasyfikowany w Pontoporiidae[6] lub Platanistidae - w zależności od przyjętej klasyfikacji. Delfin mały ma długi,wąski dziób, który rośnie z upływem lat, trójkątną, zaokrągloną na końcu płetwę grzbietową i odstające, łopatowate płetwy piersiowe. Kolor przeważający to kolor szary, na grzbiecie ciemniejszy niż na stronie brzusznej. Ma ponad 200 zębów, po 51-58 w każdym rowku zębowym. Odżywia się głównie rybami dennymi.
Takson po raz pierwszy opisany naukowo przez P. Gervaisa i A. d’Orbigny’ego w 1844 roku pod nazwą Delphinus blainvillei[7]. Opis ukazał się w czasopiśmie Bulletin de la Société Philomathique de Paris. Jako miejsce typowe autorzy wskazali ujścir Rio de La Plata w pobliżu Montevideo w Urugwaju (fr. „qui a été pris à Montevideo”)[7]. Jedyny przedstawiciel rodzaju Pontoporia – tonina[4], utworzonego przez J. E. Graya w 1846 roku[8].
Gatunek typowy: Delphinus blainvillei Gervais & d’Orbigny, 1844
Tonina mała, delfin mały, delfin La Platy (Pontoporia blainvillei) – gatunek ssaka z rodziny iniowatych (Iniidae), żyjącego w Ameryce Południowej w dorzeczu La Platy. Jedyny przedstawiciel rodzaju Pontoporia. Czasami klasyfikowany w Pontoporiidae lub Platanistidae - w zależności od przyjętej klasyfikacji. Delfin mały ma długi,wąski dziób, który rośnie z upływem lat, trójkątną, zaokrągloną na końcu płetwę grzbietową i odstające, łopatowate płetwy piersiowe. Kolor przeważający to kolor szary, na grzbiecie ciemniejszy niż na stronie brzusznej. Ma ponad 200 zębów, po 51-58 w każdym rowku zębowym. Odżywia się głównie rybami dennymi.
A franciscana ou toninha (nome científico: Pontoporia blainvillei)[2] é uma espécie de cetáceo da família dos pontoporídeos (Pontoporiidae) e a única do gênero Pontoporia. É a única espécie de golfinho em ameaça de extinção no Brasil, e possivelmente a mais ameaçada da América do Sul.[3] Também pode ser encontrada nas águas do Uruguai e Argentina, onde também está ameaçada de extinção.
A franciscana tem o bico mais longo (em proporção do tamanho do corpo) de qualquer cetáceo – até 15% em adultos mais velhos. Os machos crescem até 1,6 metro (5,2 pés) e as fêmeas até 1,8 metro (5,9 pés). Tem dentição homodonte com dentes cônicos e o número de dentes varia de 48 a 61 em cada lado do maxilar superior e inferior. O corpo é marrom acinzentado, com a parte inferior mais clara. As nadadeiras também são muito grandes em comparação com o tamanho do corpo e são muito largas, mas estreitas ao se unirem ao corpo, portanto, são quase triangulares. As bordas de fuga são serrilhadas. O espiráculo em forma de meia-lua fica bem na frente de um vinco no pescoço, dando a impressão de que o golfinho sempre tem a cabeça dobrada para cima. A barbatana dorsal tem uma base longa e uma ponta arredondada. Pesa até 50 quilos (110 libras) e vive até 20 anos. A maturidade sexual é alcançada entre dois e três anos. As fêmeas têm um ciclo reprodutivo de dois anos. Os bezerros têm 70 a 75 centímetros quando nascidos após uma gestação de 10 a 11 meses. Os bezerros são desmamados com um ano de idade.[4] Há evidências que sugerem a franciscana que tem um ciclo reprodutivo de dois anos; no entanto, é necessário mais para fazer quaisquer reivindicações legítimas.[5]
Com base em parâmetros genéticos, morfológicos, de distribuição e populacionais, Secchi et al. (2003a) propuseram quatro unidades de gestão provisórias (Áreas de Gestão da Franciscana, ou AGFs) com as seguintes abrangências: AGF I - águas costeiras dos estados do Espírito Santo (AGF Ia) e Rio de Janeiro (AGF Ib), Brasil; AGF II - Estados de São Paulo, Paraná e Santa Catarina, Brasil; AGF III - águas costeiras do estado do Rio Grande do Sul, sul do Brasil e Uruguai; e AGF IV - águas costeiras da Argentina, incluindo as províncias de Buenos Aires e Rio Negro (apenas ocasionais até o sul de Chubut). Em levantamentos aéreos realizados em 2011, não foram feitos registros na AGF Ia, enquanto em AGF Ib foram avistados dois mil indivíduos, o que indica que seja a menor e menos densa de todas as AGFs para as quais existem estimativas. Em 2008/9, a abundância na AGF II foi estimada em 8 500 indivíduos. Levantamentos recentes na AGF III foram realizados apenas na porção brasileira (Rio Grande do Sul) e as estimativas foram de 6 800 em 2004 e cerca de 10 mil em 2014. A discrepância é decorrente de métodos de levantamento e análise de dados diferentes e não indicam uma melhora da situação da espécie localmente. Pesquisas para estimar a abundância de Franciscana nunca foram realizadas no Uruguai. Levantamentos aéreos realizados na Argentina (AGF IV) em 2003-2004 estimaram uma população de cerca de 15 mil indivíduos. Acredita-se que esta estimativa tenha um viés negativo porque não foi corrigida para o viés de percepção e porque a densidade estimada para áreas em mar aberto (profundidades superiores a 30 metros) não foi extrapolada para áreas não pesquisadas.[1]
A franciscana é encontrada nas águas costeiras do Oceano Atlântico do sudeste da América do Sul, incluindo o estuário do rio da Prata. Sua distribuição varia desde a abertura do rio Doce, em Regência, no Espírito Santo, no Brasil, ao sul da península Valdés, Argentina. É o único membro do grupo dos golfinhos de rio que vive no oceano e nos estuários de água salgada, em vez de água doce. A espécie foi observada em Miramar, na província de Buenos Aires, e na província de Rio Negro.[6] A espécie é geralmente encontrada em águas costeiras turvas, mas também habita águas claras, bem como áreas marinhas associadas a ilhas e costões rochosos. Franciscanas são encontradas principalmente no ambiente marinho e apenas ocasionalmente em estuários e uma baía interior. São relativamente comuns na parte uruguaia do estuário do rio da Prata. São principalmente costeiras, habitando águas além da zona de arrebentação e até a isóbata de 30 ou 50 metros, dependendo da região. Nas AGFs III e IV, ocorrem em águas até 50 metros de profundidade, enquanto nas AGFs I e II parecem estar restritas às águas costeiras dos 25 ou 30 metros da isóbata.[1] Em capturas acidentais nas AGFs I e II, foi registrada em até 35 metros.[7][8] No entanto, existem alguns relatos de indivíduos mais distantes da costa.[9]
As Franciscanas aparentemente não migram, embora movimentos sazonais litoral-marítimo tenham sido documentados em algumas áreas. Movimentos de 70-90 quilômetros ao longo da costa foram registrados para indivíduos marcados por satélite na Argentina.[1] A predação por grandes tubarões e orcas (Orcinus orca) foi documentada.[10] Se alimentam de várias espécies de peixes de águas rasas (cienídeos, engraulídeos, gadídeos, batracoidídeos, triquiurídeos e carangídeos), cefalópodes e crustáceos. Seu habitat marinho costeiro é tipicamente caracterizado por escoamento continental com alta vazão de fluxos de rios ricos em nutrientes. Cienídeos juvenis, a presa mais importante da espécie, são tipicamente associados ao escoamento continental e à influência das águas da plataforma subtropical.[1]
A franciscana é afetada por fatores como a destruição do habitat e a poluição da água. Detritos plásticos e material sintético foram encontrados no conteúdo estomacal desses animais. Mais pesquisas são necessárias para determinar se esses fatores afetam negativamente a saúde desse animal.[1] 90% da população da baía de Guanabara foi perdida em três décadas.[11] As áreas comercializadas costumam ter escoamento agrícola ou zonas industriais prejudiciais à saúde da espécie. O lixo e a poluição dessas áreas levam à degradação do habitat e produtos químicos tóxicos nos peixes dos quais os golfinhos se alimentam.[12]
No Brasil, em 2005, foi listada como em perigo na Lista de espécies ameaçadas de extinção do Estado do Espírito Santo;[13] 2014, como em perigo na Lista de espécies de flora e de fauna de extinção do estado de São Paulo[14] e sob a rubrica de dados insuficientes na Lista de Ameaça de Flora e Fauna do Estado do Rio Grande do Sul;[15][16] e em 2014 e 2018, respectivamente, como criticamente em perigo no Livro Vermelho da Fauna Brasileira Ameaçada de Extinção e na Lista Vermelha do Livro Vermelho da Fauna Brasileira Ameaçada de Extinção do Instituto Chico Mendes de Conservação da Biodiversidade (ICMBio).[17][18][19] Em 2012, o governo brasileiro estabeleceu regulamentos à pesca com redes de emalhar que incluíam comprimentos máximos de rede permitidos e várias categorias de áreas proibidas para pesca. No entanto, há evidências de que o nível de mortalidade das franciscanas no sul e sudeste do Brasil permanece alto. O número de espécimes mortos no Brasil em redes de emalhar e encalhados na terra a cada ano permanece na ordem de várias centenas, o que não é diferente dos números observados nos anos anteriores à regulamentação.[1]
A captura acidental também é alta no Uruguai e na Argentina. Uma vez que seu habitat natural diminuiu ao longo das últimas décadas, o que teve como consequência um declínio da população da espécie, a União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN / IUCN), em sua Lista Vermelha, classificou a franciscana como uma espécie vulnerável.[1] A espécie está listada no Apêndice I da Convenção sobre o Comércio Internacional das Espécies Silvestres Ameaçadas de Extinção (CITES)[20] e no Anexo I e Anexo II da Convenção sobre a Conservação de Espécies Migratórias de Animais Silvestres (CMS). Está listado no Anexo I, pois esta espécie foi categorizada como ameaçada de extinção em toda ou em uma proporção significativa de sua área de distribuição. As Partes do CMS empenham-se em proteger rigorosamente esses animais, conservando ou restaurando os locais onde vivem, mitigando os obstáculos à migração e controlando outros fatores que possam colocá-los em perigo. Ele está listado no Apêndice II porque tem um estado de conservação desfavorável ou se beneficiaria significativamente da cooperação internacional organizada por acordos personalizados.[21][22]
Um juvenil foi resgatado em 2011 em Montevidéu, Uruguai.[23] Em fevereiro de 2016, um juvenil morreu na praia de Santa Teresita, Argentina. Relatos circularam internacionalmente de que a morte ocorreu depois de ser passado por uma multidão que estava posando para selfies com ele.[24][25] No entanto, uma entrevista do fotógrafo das imagens, Hernan Coria, contradiz tal afirmação.[26]
A franciscana ou toninha (nome científico: Pontoporia blainvillei) é uma espécie de cetáceo da família dos pontoporídeos (Pontoporiidae) e a única do gênero Pontoporia. É a única espécie de golfinho em ameaça de extinção no Brasil, e possivelmente a mais ameaçada da América do Sul. Também pode ser encontrada nas águas do Uruguai e Argentina, onde também está ameaçada de extinção.
Laplatski delfin (znanstveno ime Pontoporia blainvillei) je vrsta rečnih delfinov, ki pa za razliko od drugih vrst rečnih delfinov živi v slanih vodah in somornih estuarijih jugovzhodne Južne Amerike.
Laplatski delfin je edina vrsta v svojem rodu in jo pogosto uvrščajo v samostojno družino, Pontoporiidae. Vrsto sta leta 1844 prva opisala Paul Gervais in Alcide d'Orbigny. Znanstveno ime blainvillei je delfin dobil po francoskem zoologu de Blainvillu. Delfinu v Argentini in v Urugvaju rečejo Franciscana, ime pa se je uveljavilo tudi drugod po svetu. V Braziliji delfinu rečejo toninha ali cachimbo.
Laplatski delfin ima med vsemi rečnimi delfini proporcionalno največji kljun, saj pri odraslih živalih doseže okoli 15% telesne dolžine. Samci zrastejo do 1,6 m, samice pa do 1,8 m. Hrbet in boki so rjavo sive barve, trebuh pa je svetlejši. Plavuti so prav tako relativno velike in široke, pri stiku s telesom pa se zožajo.Robovi plavuti so nazobčani. Polkrožno oblikovana nosna odprtina se nahaja tik pred vratno gubo, zaradi česar se zdi, da ima delfin glavo vedno obrnjeno rahko navzgor. Hrbtna plavut ima dolgo bazo in je na vrhu zaobljena.
Laplatski delfin doseže do 50 kg in lahko doseže starost 20 let. Samica je breja od 10 do 11 mesecev, mladiči pa odrastejo v nekaj letih. Samice spolno dozorijo okoli petega leta.
Običajno je laplatski delfin samotarska žival, občasno pa se združuje v manjše jate. Zabeleženih je tudi nekaj opažanj večjih jat, v katerih je bilo združenih do 15 osebkov. Kot vsi delfini se tudi laplatski delfin prehranjuje izključno z ribami in morskimi nevretenčarji kot so lignji in hobotnice, občasno pa tudi z raki. Sami so plen nekaterih vrst morskih psov in ork.
Laplatski delfin se zadržuje v somornih vodah rek, med katerimi je tudi estuarij reke Río de la Plata, po kateri je dobil ime. Pogosto se zadržuje tudi v obalnih vodah Atlantika, od Ubatube v Braziliji pa vse do polotoka Valdés v Argentini.
Vrsta velja za ranljivo in je uvrščena na IUCN Rdeči seznam ogroženih vrst. Veliko jih konča v mrežah lokalnih ribičev, občasno pa se na njih izvaja tudi organiziran lov.
Laplatski delfin (znanstveno ime Pontoporia blainvillei) je vrsta rečnih delfinov, ki pa za razliko od drugih vrst rečnih delfinov živi v slanih vodah in somornih estuarijih jugovzhodne Južne Amerike.
Laplatadelfin (Pontoporia blainvillei) är en art i gruppen floddelfiner som förekommer i Sydamerika. Arten är ensam i släktet Pontoporia.[2] Beroende på taxonomi listas den i familjen Iniidae eller som enda medlem i familjen Pontoporiidae.[2]
Arten når en kroppslängd av 125 till 175 centimeter och en vikt av 20 till 61 kilogram. Delfinen har en gråaktig kroppsfärg med lite ljusare undersida. Hos ungar är kroppsfärgen brun. Som hos alla floddelfiner finns en tydlig avsats mellan nosen och övriga kroppen. Nosen är påfallande lång och lite böjd nedåt.[3] Den upptar cirka 15 % av hela kroppslängden.
Arten har i motsats till Amazondelfinen inga borstar vid nosen. Magsäcken består av en enda kammare och blindtarmen saknas. Hos Laplatadelfinen förekommer i varje käkhalva 48 till 61 tänder. Det största uppräknade antalet tänder var 242.[3]
Blåshålet liknar i formen en skära vad som skiljer arten från alla andra tandvalar.[4]
Laplatadelfin räknas som floddelfin men den vistas vanligen i saltvatten eller bräckt vatten. Under sommaren lever den i mynningen av Río de la Plata och under vintern vandrar den längs Atlantens kustlinje. Arten simmar inte till flodernas sötvattenområden.[3]
Laplatadelfin livnär sig av fiskar, bläckfiskar och kräftdjur. Djuret hittar sin föda genom att gräva med nosen i bottensedimentet samt med hjälp av ekolokalisering.[3] Varje individ lever ensam när honan inte är brunstig och undviker kontakt med artfränder. Laplatadelfinen dyker bara korta tider men vistas likaså bara korta tider med nosen över vattenytan. Arten är skygg och sällsynt. Varje år fastnar upp till 1 500 individer i fiskenät. De används sedan för lampolja och foder för grisar. Det befaras att populationer minskar betydlig på grund av dessa olyckor.
De flesta honor parar sig vartannat år mellan december och februari. De är cirka 10 månader dräktig och föder mellan september och december en enda unge. Ungen diar sin mor fram till nästa augusti eller september. Några honor kan para sig igen kort efter födelsen och sedan vilar embryon en tid. Vid födelsen har ungen en längd av 70 till 80 cm samt en vikt av 7,3 till 8,5 kg. Ungefär tre månader senare börjar den med fast föda. Könsmognaden infaller efter 2 till 3 år men först 1 till 2 år senare är individen tillräcklig stor för en framgångsrik parning. Det äldsta kända exemplaret levde 16 år.[3]
Artens naturliga fiender är späckhuggare och vissa arter av hajar.
Artens position i systematiken är omstridd. Vissa zoologer betraktar gruppen floddelfiner som en blandning av delfiner med liknande egenskaper som uppkom genom konvergent evolution. Andra biologer hänvisar till molekylärgenetiska undersökningar som visade att laplatadelfinen är släkt med amazondelfinen och den asiatiska floddelfinen (som möjligtvis redan är utdöd). Enligt de nämnda studierna ska dessa tre arter sammanfattas i familjen Iniidae.
Laplatadelfin (Pontoporia blainvillei) är en art i gruppen floddelfiner som förekommer i Sydamerika. Arten är ensam i släktet Pontoporia. Beroende på taxonomi listas den i familjen Iniidae eller som enda medlem i familjen Pontoporiidae.
La Plata yunusu (Pontoporia blainvillei) Güney Amerika'nın güneydoğusunda Atlas Okyanusu kıyılarında bulunan bir yunus türüdür. Taksonomik olarak nehir yunusları grubunun bir üyesi olan La Plata yunusu, tatlısuda yaşayan diğer üç nehir yunusu türünün aksine okyanusta ve tuzlusu haliçlerinde yaşar.
La Plata yunusu cinsindeki tek türdür. İlk olarak 1844'te Paul Gervais ve Alcide d'Orbigny tarafından tanımlanmıştır. Türün ismi olan blainvillei Fransız zoolog Henri Marie Ducrotay de Blainville'in anısına verilmiştir. La Plata yunusu, Arjantin ve Uruguay'da kullanılan Franciscana adıyla da bilinir. Brezilya'da Toninha ve Cachimbo diye de adlandırılmaktadır.
La Plata yunusu, deniz memelileri arasında gövdesine oranla en uzun ağza sahiptir, erişkin erkeklerde bu oran %15'e kadar ulaşır. Erkekler 1,6 metreye, dişiler ise 1,8 metreye kadar büyür. Gövde rengi grimsi kahverengidir ve vücudun alt kısmı daha açık renklidir. Gövde boyutlarına göre yan yüzgeçlerde hem geniş hem de büyüktür. Gövdeye bağlandığı yerde daralan yan yüzgeçler hemen hemen üçgen şeklindedir. Yan yüzgeçlerin arka kenarları testere gibi dişlidir. Yarımay şeklindeki havadeliği boyundaki sanki yunus kafasını yukarıya doğru kaldırıyormuş izlenimi veren bir deri kırışıklığının hemen önünde yer alır. Sırt yüzgecinin gövdeye bağlandığı kısım uzundur ve yüzgecin ucu yuvarlaktır.
Ağırlığı 50 kg.'a ulaşan La Plata yunusu 20 yıl kadar yaşar. Hamillelik süresi 10-11 aydır ve yavrular birkaç yıl içinde erişkin hâle gelir. Dişiler beş yaşına geldikten sonra doğurabilir.
Yunus göze çarpmayacak şekilde yavaş ve akıcı bir şekilde hareket eder ve haliçteki koşullar oldukça sakin olmadığı sürece görülmeleri çok zordur. Genel olarak tek başına ya da küçük gruplar hâlinde yüzerler. İstisna olarak 15 yunustan oluşan gruplar görülmüştür. La Plata yunusu deniz tabanından beslenir. Yunusların bağırsaklarının incelenmesi sonucunda en az 24 farklı tür balık yedikleri görülmüştür. Ayrıca ahtapot, mürekkep balığı ve karides de avlayan La Plata yunusları orkalar ve çeşitli köpekbalığı türleri tarafından avlanır.
La Plata yunusu Güney Amerika'nın güneydoğusunda Atlas Okyanusu kıyısında ve Rio de la Plata'nın halicinde bulunur. Kuzeyde Brezilya Ubatuba yakınlarındaki Oğlak Dönencesi'nden güneyde Arjantin Valdés Yarımadası'na kadar bir alanda yaşar. Nehir yunusları ailesi içinde tatlısuda değil de denizde ve tuzlusu haliçlerinde yaşayan tek türdür. Her ne kadar bazı yunuslar yaşamlarını nehir sistemleri dışında geçirse de birçok bireyin yaşamlarını nehir sistemleri içnde geçirdiği ve hiçbir zaman denize açılmadıkları bilinmektedir.
La Plata yunusu IUCN Kırmızı Liste'sinde "eksik veri" kategorisinde listelenmiştir.[1] Ancak bu kategori, koruma yanlıları tarafından her yıl ağlara takılarak oluşan kazalar nedeniyle yunus ölümlerinin yunus türü popülasyonun düzenli bir sayıda kalmasını engelleyeceği konusundaki endişelerini maskelemektedir. Bu yunus türü aynı zamanda kıyılarda yapılan trol avcılığı nedeniyle de tehdit altındadır. 1970'lerde tutulan kayıtlara göre ölümler daha çok Uruguay sahilinde yaygınken son zamanlardaki araştırmalar artık Brezilya'nın güney sahilleri ile ve Arjantin sahillerinde bulunan ağların daha tehlikeli olduğunu göstermektedir. Her üç ülkeden de biliminsanları bu konudaki endişelerini dile getirmiş ve bu yunusların kötü durumlarının vurgulanması için uluslararası yardım isteğinde bulunmuşlardır.[2] La Plata yunusu popülasyonu ve yıllık popülasyon değişimi bilinmemektedir.
La Plata yunusu (Pontoporia blainvillei) Güney Amerika'nın güneydoğusunda Atlas Okyanusu kıyılarında bulunan bir yunus türüdür. Taksonomik olarak nehir yunusları grubunun bir üyesi olan La Plata yunusu, tatlısuda yaşayan diğer üç nehir yunusu türünün aksine okyanusta ve tuzlusu haliçlerinde yaşar.
Населяє прибережні води південно-західного узбережжя Південної Америки.
З таксономічної точки зору належить до групи річкових дельфінів ї є єдиним з них видом, що може жити як в морських солоних, так і в річкових прісних водах. Решта річкових дельфінів зустрічається винятково у прісноводних водоймах.
Ла-платський дельфін (Pontoporia blainvillei) становить єдиний вид у своєму роді Pontoporia. Уперше був описаний Полем Жерве і Алсидом д'Орбіні у 1844 році (позначкою виду blainvillei була увічнена пам'ять французького зоолога Анрі Марі Дюкорте де Бленвіля). Ла-платські дельфіни також відомі під прізвиськом «францисканські» (franciscana) в Аргентині і Уругваї; це прізвисько набуло міжнародного поширення і може вживатися не тільки іспанською мовою. Також його можуть називати «качімбо» (cachimbo) чи (у Бразилії) «тонінья» (toninha).
Довжина рила у ла-платських дельфінів в порівняні з довжиною тіла найбільша за всіх китоподібних — у дорослих особин вона сягає 15%. Самці виростають до 1,6 м завдовжки, самиці — до 1,8 м. Тіло сірувато-коричневого кольору, трохи блідіше знизу. Плавці також дуже довгі у порівняні з розміром тіла і широкі, але звужуються у місці з'єднання з тілом, що надає їм майже трикутної форми. Задній край плавців зазубрений. Спинний плавець має довгу базу і закруглений кінець. На шиї, відразу за дихалом у формі півмісяця у ла-платських дельфінів є шкіряна зморшка, яка створює враження, що дельфін постійно задирає голову.
Ла-платські дельфіни важать до 60 кг і живуть до 20 років. Вагітність триває 10-11 місяців; статевої зрілості особини досягають через декілька років після народження. Самиці стають здатні до розмноження у віці 5 років.
Ла-платські дельфіни — дуже непримітні тварини, вони рухаються дуже плавно і повільно; помітити його присутність можна лише у надзвичайно спокійній воді. За звичайних обставин вони плавають поодинці чи невеликими групами: за спостереженнями, максимальний розмір групи становить 15 особин. Харчуються вони у придонній зоні. Дослідження показують, що до їх дієти входить близько 24 видів риб; вони також ловлять восьминогів, кальмарів та креветок. У свою чергу, на дельфінів полюють косатки і деякі види акул.
Ла-платські дельфіни зустрічаються у прибережних водах південно-східного атлантичного узбережжя Південної Америки, включаючи затоку Ріо-де-ла-Плата. Їх ареал тягнеться від Убатуби в Бразилії (поблизу Південного Тропіка) на південь до півострова Вальдес в Аргентині. Це єдиний представник групи річкових дельфінів, який живе переважно у солоній воді океанського узбережжя і річкових гирл. Втім, ла-платські дельфіни добре себе почувають в обох середовищах; багато дельфінів все життя проводять у прісній річковій воді, ніколи не потрапляючи до океану.
Точна кількість популяції ла-платських дельфінів та її динаміка невідомі. Спеціалісти висловлюють занепокоєння зростанням кількості дельфінів, що гинуть, потрапляючи в рибальські мережі й заплутуючись у них — може статися, що популяція не зможе компенсувати такі втрати й вид почне вимирати.
Cá heo La Plata, tên khoa học là Pontoporia blainvillei, là một loài động vật có vú trong họ Iniidae, bộ Cá voi. Chúng là loài duy nhất trong chi Pontoporia, được Gray mô tả năm 1846.[2]. Loài này được 2 nhà động vật học Paul Gervais và Alcide d'Orbigny mô tả vào năm 1844.[2] Loài này là loài cá heo sông nhỏ nhất.
Phương tiện liên quan tới Pontoporia blainvillei tại Wikimedia Commons
Cá heo La Plata, tên khoa học là Pontoporia blainvillei, là một loài động vật có vú trong họ Iniidae, bộ Cá voi. Chúng là loài duy nhất trong chi Pontoporia, được Gray mô tả năm 1846.. Loài này được 2 nhà động vật học Paul Gervais và Alcide d'Orbigny mô tả vào năm 1844. Loài này là loài cá heo sông nhỏ nhất.
Ла-платский дельфин[1][2], или лаплатский дельфин[3][4][5][6] (лат. Pontoporia blainvillei) — водное млекопитающее из подотряда зубатых китов, представитель группы речных дельфинов. Вид выделяется в отдельное семейство Pontoporiidae[7]. Видовое название дано в честь французского зоолога Анри Бленвиля (1777—1850)[8]. Наименьший и наименее специализированный среди речных дельфинов; водится как в реках, так и в море.
Один из самых мелких представителей отряда китообразных. Имеют длину тела 1,25—1,74 м; массу — 20—61 кг. Самки чуть крупнее самцов. Окраска серая, светлеющая на боках и брюхе. Молодые дельфины отличаются коричневым оттенком в окраске и волосками на верхней челюсти, которые исчезают с возрастом. У ла-платского дельфина очень длинный и узкий клюв, отделённый от лобного возвышения заметной бороздой. Длина клюва достигает 15 % длины тела. В пасти помещается от 210 до 240 острых конических зубов. Голова округлая. Шейный перехват выражен. Дыхало полулунное, расположено поперечно, а не продольно, как у большинства дельфинов. Грудные плавники крупные и очень широкие, но с узкими основаниями, что придаёт им треугольную форму. Спинной плавник треугольный с закруглённым кончиком, достигает высоты 7—10 см.
Ла-платские дельфины водятся в прибрежных водах восточного побережья Южной Америки от Эспириту-Санту (Бразилия, 18°25' ю. ш.) до полуострова Вальдес (Северная Патагония, Аргентина, 42°30' ю. ш.), а также в устье Ла-Платы. Это единственный речной дельфин, встречающийся в солёных морских водах. Распространение связано с сезонными миграциями: зимой часть дельфинов покидает Ла-Плату и кочует на север вдоль берегов материка. Судя по наблюдениям и случайным выловам, дельфины Ла-Платы населяют узкую полосу тёплых прибрежных вод до глубины 30 м, наиболее богатую кормом.
По небольшим морфологическим и генетическим различиям выделяют 2 популяции ла-платского дельфина:
Экология вида изучена слабо. Подобно другим речным дельфинам, охотятся на придонную рыбу, роясь длинным клювом в грунте. Основу рациона составляют рыбы из семейства горбылёвых (Sciaenidae). В водах Уругвая дельфины питаются в основном горбылём полосатым (Cynoscion striatus); в Бразилии также видами Paralonchurus brasiliensis, Macrodon ancylodon и Micropongonias furnieri. Самки чаще поедают кальмаров (Loligo sanpaulensis), чем самцы. Молодые особи также питаются креветками (Artemesia longinaris). На самих дельфинов охотятся косатки и некоторые виды акул. Для охоты и ориентации под водой используют эхолокацию; эхолокационные щелчки напоминают аналогичные у морской свиньи.
Держатся поодиночке или мелкими группами (до 15 голов). Дельфины Ла-Платы очень тихи и скрытны; наблюдение за ними затруднено. Обычных для дельфинов акробатических способностей не проявляют.
Размножение этого вида изучено мало. Период спаривания приходится на декабрь-февраль, роды — на сентябрь-декабрь. Беременность длится 9—10,5 месяцев. Единственный детёныш миниатюрен, около 75—80 см длиной и весом 7,3—8,5 кг Лактация продолжается до августа-сентября следующего года. Половая зрелость наступает в 2—3 года. Самка приносит потомство 1 раз в 2 года.
Возраст самой старой из выловленных самок был оценен в 13 лет, самца — в 16 лет. Продолжительность жизни в природе, предположительно, 18—20 лет.
Численность популяции неизвестна. Недавние исследования прибрежной полосы вдоль Риу-Гранди-ду-Сул и Уругвая (около 64 000 км²) позволили примерно оценить численность дельфинов в 42 000 голов. Ежегодно в рыболовные сети и тралы попадается порядка 1500—2000 дельфинов. Хозяйственное значение мало; мясо идёт на корм свиньям. Добывается также жир. Современное состояние популяции вызывает серьёзную озабоченность учёных, поскольку ограниченное местообитание делает этот вид уязвимым.
Ла-платский дельфин, или лаплатский дельфин (лат. Pontoporia blainvillei) — водное млекопитающее из подотряда зубатых китов, представитель группы речных дельфинов. Вид выделяется в отдельное семейство Pontoporiidae. Видовое название дано в честь французского зоолога Анри Бленвиля (1777—1850). Наименьший и наименее специализированный среди речных дельфинов; водится как в реках, так и в море.
拉普拉塔河豚（Pontoporia blainvillei）也称普拉塔河豚、普拉塔河江豚、拉普拉塔河江豚、弗西豚，是一种生活在南美洲东南部大西洋沿岸的河豚，是一种主要生活在咸水中的河豚。
拉普拉塔河豚体型较小，但却有鲸豚类中最长的喙（相对于体长比例）。体色为灰褐色，雄性一般为可以长到1.6长，雌性为1.68米。
拉普拉塔河豚（Pontoporia blainvillei）也称普拉塔河豚、普拉塔河江豚、拉普拉塔河江豚、弗西豚，是一种生活在南美洲东南部大西洋沿岸的河豚，是一种主要生活在咸水中的河豚。
拉普拉塔河豚体型较小，但却有鲸豚类中最长的喙（相对于体长比例）。体色为灰褐色，雄性一般为可以长到1.6长，雌性为1.68米。
ラプラタカワイルカ（学名：Pontoporia blainvillei）は南アメリカ南東部の大西洋岸に棲息するイルカである。現生群では本種のみでラプラタカワイルカ科を形成する。
ラプラタカワイルカの生息域はラプラタ川河口を含む、南アメリカの南東部の海岸である。北限は南回帰線（ブラジルのウバツバ（英語版）周辺）、南限はアルゼンチンのバルデス半島周辺である。
ラプラタカワイルカは、成体では体長の15%にも及ぶ非常に長い口吻を持ち、これはクジラ目の中で体長比としては最も長い。成体の体長はオスが1.6m、メスが1.8m、体重は50kgに達する。体色は灰色がかった茶色であり、腹部はやや明るい。胸びれも体長に比べて非常に大きく、幅も広い。胴との接続部は狭く、形状はほぼ三角形で、後側の縁はぎざぎざである。噴気孔は三日月型であり、首の皺のすぐ前方に位置する。背びれは下部は広く、先端は丸くなっている。
他のカワイルカが名前の通り淡水の河川に棲息するのに対し、本種は塩水である海洋および河口域に棲息する。本来棲むべき海洋へはほとんど行かず、ほぼ一生の間を河川で過ごす個体もいる。本種は非常に滑らかに、かつゆっくり泳ぐため、水面が穏やかでない限りは、目立たず、見つけるのが困難である。単独で、あるいは小さな群を成して行動する。15頭もの群が観察されたこともあるが、例外的なものである。
海底に棲息する生物を主食とする。腸内容物の調査から、タコ、イカ、エビなどを含む、少なくとも24種類の異なる種を食べることがわかっている。何を食べるのかは生息域によって異なり、その海域に多く棲息するものを餌としている。 逆にラプラタカワイルカの捕食者はシャチやサメの一種である。
妊娠期間は10か月から11か月である。数年で成熟し、メスは早い個体では5歳で出産するようである。寿命は20年程度である。
本種は、1844年ポール・ジェルベー（英語版）とアルシド・ドルビニにより新種として報告された。種小名の blainvillei はフランスの動物学者であるアンリ・ブランヴィルへの献名。“Franciscana”と呼ばれることも多いが、これは生息域であるアルゼンチンやウルグアイでの呼び名である。同じく生息域であるブラジルでは“Toninha”と呼ばれており、“Cachimbo”という別名もある。
環境保護論者からは、毎年多くの個体が刺し網の被害になっており、種の安定的な存続を困難にしているという指摘がある。1970年代の調査では刺し網による被害はウルグアイ沖で最も多いことがわかっているが、近年は南ブラジルとアルゼンチンの沖での被害が最も多いと考えられている。これら3か国の生物学者は実態調査の必要性を表明し、調査に対する国際支援を訴えている[3]。全生息数および生息数の変動は不明である。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
라플라타돌고래('Pontoporia blainvillei)는 남아메리카의 남동부 지역의 해안에 발견되는 돌고래로 프란시스카나라고도 한다. 강돌고래와 가까운 종이지만, 다른 종과는 달리 해양에서만 서식한다.
다음은 거테시 등(Gatesy et al..)의 계통 분류이다.[2]
고래하목 수염고래† Janjucetus
이빨고래 참돌고래상과 비-남아시아 강돌고래 남아메리카
_(7408489970).jpg){kind=spacer}
_Gray_The_Pontoporia.jpeg)
