Saxifraga paniculata és una espècie de planta de flors de la família de les saxifragàcies.
És una planta perenne, densament cespitosa de fulles obovades a oblongues, verd-blavoses, finament dentades, incrustades de calç. Les fulles estan disposades en denses rosetes hemisfèriques d'on surt un tija floral amb flors de color blanc. Peduncles de fins a 30 cm ramosos per sobre. Flors de 8-11 mm de diàmetre; pètals blancs o crema, de 4-6 mm, que a vegades presenten taques vermelles. Floreix a finals de primavera i a l'estiu.
La seva capacitat per tancar les seves rosetes de fulles quan es troba en condicions ambientals perjudicials, com la calor excessiva i les sequeres, proporciona a Saxifraga paniculata una resistència molt alta a la fotoinhibició sostinguda i la deshidratació irreversible.[1]
Es distribueix per les muntanyes del centre i sud d'Europa, des dels Vosges i Polònia al nord d'Espanya, sud d'Itàlia i nord de Grècia. Molt local a Noruega.[2] Habita a llocs pedregosos, còdols de les muntanyes. Creix a altures de 1.000 a 2.800 msnm.
Saxifraga paniculata va ser descrita per Philip Miller i publicada a The Gardeners Dictionary no. 3, l'any 1768.[3]
Saxifraga paniculata és una espècie de planta de flors de la família de les saxifragàcies.
Planhigyn blodeuol yw Tormaen paniglog sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Saxifragaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Saxifraga paniculata a'r enw Saesneg yw Livelong saxifrage.[1]
Mae gan y blodau 4 neu 5 o betalau a rhwng 5 – 10 briger.
Planhigyn blodeuol yw Tormaen paniglog sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Saxifragaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Saxifraga paniculata a'r enw Saesneg yw Livelong saxifrage.
Mae gan y blodau 4 neu 5 o betalau a rhwng 5 – 10 briger.
Lomikámen vždyživý (Saxifraga paniculata) je vytrvalá a trsnatá bylina z čeledi lomikamenovité. Bývá označován i jako lomikámen latnatý.[1]
Vytváří husté přízemní růžice s dužnatými a kožovitými listy, které jsou obkopinaté až obvejčité a 1 až 6 centimetrů dlouhé.[2] Lodyha je přímá, nevětvená, řídce olistěná. V době květu (od květen až srpen) rostlina dorůstá 15 až 30 centimetrů.[3] Květy jsou bílé nebo nažloutlé, 5četné a vyrůstají ve vrcholičnatých latách v počtu deseti až padesáti květů. Plodem rostliny jsou kulovité tobolky. Po odkvětu růžice odumírá.[3]
Roste na skalách, sutích a svazích. V Česku roste ostrůvkovitě, hojněji se vyskytuje například v Českém středohoří, Českém a Moravském krasu či na Pálavě. Obecně roste nesouvisle v horských oblastech střední a jižní Evropy, na Kavkaze, v severní Evropě (Norsko, Island, Grónsko) a ve východní části Severní Ameriky.[2]
V Česku se řadí mezi ohrožené druhy (C3) a silně ohrožené druhy.[3]
Galerie lomikámen vždyživý ve Wikimedia Commons Obrázky, zvuky či videa k tématu lomikámen vždyživý ve Wikimedia Commons
Lomikámen vždyživý (Saxifraga paniculata) je vytrvalá a trsnatá bylina z čeledi lomikamenovité. Bývá označován i jako lomikámen latnatý.
Vytváří husté přízemní růžice s dužnatými a kožovitými listy, které jsou obkopinaté až obvejčité a 1 až 6 centimetrů dlouhé. Lodyha je přímá, nevětvená, řídce olistěná. V době květu (od květen až srpen) rostlina dorůstá 15 až 30 centimetrů. Květy jsou bílé nebo nažloutlé, 5četné a vyrůstají ve vrcholičnatých latách v počtu deseti až padesáti květů. Plodem rostliny jsou kulovité tobolky. Po odkvětu růžice odumírá.
Roste na skalách, sutích a svazích. V Česku roste ostrůvkovitě, hojněji se vyskytuje například v Českém středohoří, Českém a Moravském krasu či na Pálavě. Obecně roste nesouvisle v horských oblastech střední a jižní Evropy, na Kavkaze, v severní Evropě (Norsko, Island, Grónsko) a ve východní části Severní Ameriky.
V Česku se řadí mezi ohrožené druhy (C3) a silně ohrožené druhy.
Der Rispen-Steinbrech (Saxifraga paniculata), auch Trauben-Steinbrech oder Immergrüner Steinbrech genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Steinbrech (Saxifraga) innerhalb der Familie der Steinbrechgewächse (Saxifragaceae).
Der Rispen-Steinbrech wächst als ausdauernde sukkulente Pflanze und erreicht Wuchshöhen von 5 bis 30 Zentimetern. Die immergrünen, fleischigen Blätter bilden ein bis zu 6 Zentimeter breites halbkugeliges Rosettenpolster. Die Blätter scheiden wie beim Blaugrünen Steinbrech (Saxifraga caesia) aktiv Kalk am Rand aus und sind oft mit einer hellgrauen Kalkschicht überzogen. Die Grundblätter werden 3 bis 6 Millimeter lang und sind eiförmig, kurz bewimpert.
Die Blütezeit liegt je nach Höhenlage im Mai bis August. Ein bis drei Blüten befinden sich je Rispenast in einem lockeren, rispenartigen traubigen Blütenstand am meist drüsig behaarten Stängel. Die zwittrige Blüte ist bei einem Durchmesser von 8 bis 15 Millimetern radiärsymmetrisch und fünfzählig. Die weißen bis gelblichen Kronblätter sind oft rotgepunktet. Die zwei Fruchtblätter sind nur teilweise verwachsen und enden jeweils in einem freien Griffel.
Die Kapselfrüchte sind fachspaltig.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 28.
Vegetative Vermehrung erfolgt durch bis 4 Zentimeter lange Ausläufer. Der Rispen-Steinbrech ist sehr trockenresistent und frosthart und somit gut an extreme Standortbedingungen angepasst. Die Winkel der Blattzähne besitzen Wasserspalten (Hydathoden), die aktiv kalkreiches Wasser abscheiden, um den Kalküberschuss zu verringern. Nach Verdunstung des Wassers bleiben dort kleine Kalkschüppchen zurück. Immergrüne, kleine Blätter nützen jeden Sonnenstrahl, der Wasservorrat ist in den fleischigen Blättern mit einer dicken Oberhaut geschützt, Anordnung in Rosetten, angeborene Frosthärte. An schneefrei geblasenen Stellen ist Assimilation sogar im Winter möglich.
Nach Beobachtungen auf der Schwäbischen Alb[1] ist der Rispen-Steinbrech lichtliebend, erträgt Halbschatten, meidet aber eher vollsonnige Südexposition. Der Rispen-Steinbrech gedeiht auf kalkreichen Felsen, vor allem auf Felsköpfen und Felsgesimsen, auch auf konsolidiertem Felsschutt. Der Rispen-Steinbrech wurzelt aber nicht mit der Hauptwurzel in Spalten, sondern mit vielen feineren Wurzeln in der dünnen humosen Schicht über den Felsen, gern zusammen mit teppichbildenden Moosen.
Blütenökologisch handelt es sich um „Nektarführende Scheibenblumen“. Die Blüten sind ausgeprägt vormännlich; die Griffel entwickeln sich erst nach dem Verstäuben der Staubbeutel. Die gelben Flecken an der Basis der Kronblätter verstärken die Signalwirkung der Staubblätter und ersetzen diese nach dem Abwurf der Staubbeutel (Antherenimitation). Dies soll verhindern, dass die Bestäuber die Blüten außerhalb der männlichen Phase meiden. Über 90 Insektenarten, vorwiegend Fliegen, kommen als Bestäuber in Frage.
Die sehr kleinen Samen werden als Körnchenflieger ausgebreitet. Fruchtreife erfolgt ab September.
Saxifraga paniculata gedeiht in den europäischen Gebirgen in den Pyrenäen, den Alpen, dem Apennin, den Karpaten und in den Gebirgen der Balkanhalbinsel. Sie kommt aber auch in Island und Norwegen vor. Sie besiedelt (meist in besonderen Unterarten oder Varietäten) auch die Gebirge in Eurasien und Nordamerika.[1][2]
Die Standorte dieser kalkliebende Pflanze sind meist felsige alpine Rasen, Felsspalten und Felsflure bis in die alpine Höhenstufe in Höhenlagen von etwa 3400 Metern. Sie ist pflanzensoziologisch eine Charakterart der Ordnung Potentilletalia caulescentis.[3] Nach Beobachtungen auf der Schwäbischen Alb kommt der Trauben-Steinbrech im Drabo-Hieracietum humilis, im Diantho-Festucetum pallescentis und im Valeriano-Seslerietum vor.
Die ökologischen Zeigerwerte nach Landolt et al. 2010 sind in der Schweiz: Feuchtezahl F = 2 (mäßig trocken), Lichtzahl L = 5 (sehr hell), Reaktionszahl R = 4 (neutral bis basisch), Temperaturzahl T = 2 (subalpin), Nährstoffzahl N = 2 (nährstoffarm), Kontinentalitätszahl K = 3 (subozeanisch bis subkontinental).[4]
Die Erstveröffentlichung von Saxifraga paniculata erfolgte 1768 durch Philip Miller in Gard. Dict., 8. Auflage, n. 3. Synonyme für Saxifraga paniculata Mill. sind: Saxifraga aizoon Jacq., Chondrosea aizoon (Jacq.) Haw.
Der Rispen-Steinbrech (Saxifraga paniculata), auch Trauben-Steinbrech oder Immergrüner Steinbrech genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Steinbrech (Saxifraga) innerhalb der Familie der Steinbrechgewächse (Saxifragaceae).
Saxifraga paniculata is an alpine species of flowering plant in the saxifrage family, with native distribution in the temperate northern hemisphere. Common names include alpine saxifrage, encrusted saxifrage, lifelong saxifrage,[2] lime-encrusted saxifrage,[3] livelong saxifrage,[4] white mountain saxifrage,[5] and silver saxifrage.
Saxifraga paniculata was first formally described in the eighth edition of The Gardeners Dictionary by the Scottish botanist Philip Miller in 1768 [6] and is placed in the genus Saxifraga (the saxifrages) and in the Saxifragaceae family.[6] The generic name Saxifraga literally means "stone-breaker", from Latin saxum ("rock" or "stone") + frangere ("to break"). It is usually thought to indicate a medicinal use for treatment of urinary calculi (such as kidney stones), rather than breaking rocks apart.[7][8]
Saxifraga paniculata is a perennial and stoloniferous herbaceous plant with flowering stems 10–30 cm in height.[3][9] The most easily identifiable feature is its highly dense basal rosette of leaves, which are leathery, flat and stiff.[3][9] 1–3 cm long, the oblong to ovate leaves are densely toothed and have fine leaf margins; a lime-encrusted white pore is present at the base of each leaf.[3][9] The rosettes produce erect flowering stems (though nothing might be produced for a few years), whilst the rosettes themselves grow at the end of runners (horizontal, long stolons).[3][9]
The flowering stems have reduced and scattered leaves which terminate in a somewhat elongated cluster.[3] The flowers are white, approximately 1 cm across and have dots which are either purplish or red.[3] It flowers from mid-to-late June to early August,[3] and produces perfect flowers (as it has both stamens and carpels).[9] The flowers themselves have five petals, two styles, one inferior ovary and a two-beaked seed capsule.[9] Warming (1909) noted that the flowers are protandrous, in the sense that even before the stigmas become receptive the flowers make and disperse pollen.[3] However, as discussed in the 'Ecology' section below, the plant can self-pollinate.
Saxifraga paniculata can sometimes be mistaken for another plant in the same genus, Saxifraga tricuspidata (prickly saxifrage); whilst S. tricuspidata does grow in a similar range, it can be differentiated from S. paniculata by its lack of lime-encrusted pores and by its crowded and much narrower leaves, which apart from three terminating stiff spine-tipped teeth have otherwise smooth margins.[3]
Growing in the Circumboreal Region, Saxifraga paniculata can be found throughout Central Europe, Greenland, Iceland and Scandinavia, as well as in the Caucasus[9] and in North America where it can be found in the northern Great Lakes region, New England and New York State. Only historical records document it in Maine, whilst it is present, though considered a rarity, in Vermont, Nova Scotia, Newfoundland Island, New Brunswick, Minnesota and Labrador.[3]
Saxifraga paniculata is a calciphile, and hence is found in calcareous habitats: an example of which is in a crevice of a basic rock (including basalt and volcanic rock conglomerates).[3] Of the rock crevices or rock ledges it does grow on, S. paniculata prefers the shady ones.[9]
Its ability to close its leaf rosettes when undergoing deleterious environmental conditions such as excessive heat and droughts gives Saxifraga paniculata a very high resistance to sustained photoinhibition and irreversible dehydration;[3] a paper published by Hacker and Neuner in 2006 found that S. paniculata was more resistant to cold induced photoinhibition in winter than any other evergreen subalpine species that the group had studied.[3] Due to the short growing season and the possible lack of pollinators, S. paniculata (like many arctic plants) can self-pollinate - whilst usually avoided in plant species as there is no potential for genetic variation in offspring, it does still ensure in dire conditions that seed is produced and dispersed.[3]
In the wild, Saxifraga paniculata has been observed with many associated species, including but not limited to: Trisetum spicatum, Polygonum viviparum, Polypodium virginianum, Sagina nodosa, Woodsia alpina, Campanula rotundifolia, Rubus pubescens, Aralia nudicaulis, Tortella tortuosa, Aquilegia canadensis, Carex eburnea and Woodsia glabella, as well as lichen cover.[3][9]
Saxifraga paniculata is cultivated as an ornamental garden plant. Though hardy, it dislikes winter wetness and requires very sharp drainage in an alkaline or neutral soil. It is therefore often to be found in a rock garden or alpine house. It has given rise to numerous hybrids and cultivars. The following have gained the Royal Horticultural Society’s Award of Garden Merit:-[10]
Media related to Saxifraga paniculata at Wikimedia Commons
Saxifraga paniculata is an alpine species of flowering plant in the saxifrage family, with native distribution in the temperate northern hemisphere. Common names include alpine saxifrage, encrusted saxifrage, lifelong saxifrage, lime-encrusted saxifrage, livelong saxifrage, white mountain saxifrage, and silver saxifrage.
Saxifraga paniculata es una especie de planta de flores de la familia Saxifragaceae.
Planta perenne, densamente cespitosa de hojas obovadas a oblongas, verdiazules, finamente dentadas, incrustadas de cal. Las hojas están dispuestas en densas rosetas hemisféricas de donde sale un tallo floral con flores de color blanco. Cabillos de hasta 30 cm ramosos por encima. Flores de 8-11 mm de diámetro; pétalos blancos o crema, de 4-6 mm, a veces con manchas rojas. Florece a final de primavera y en verano.
Lugares pedregosos, gleras en montañas. Crece en alturas de 1.000 a 2.800 msnm.
Montañas del centro y sur de Europa desde los Vosgos y Polonia al norte de España, sur de Italia y norte de Grecia. Muy local en Noruega.[1]
Saxifraga paniculata fue descrita por Philip Miller y publicado en The Gardeners Dictionary: . . . eighth edition Saxifraga no. 3. 1768.[2]
Saxifraga: nombre genérico que viene del latín saxum, ("piedra") y frangere, ("romper, quebrar"). Estas plantas se llaman así por su capacidad, según los antiguos, de romper las piedras con sus fuertes raíces. Así lo afirmaba Plinio, por ejemplo.
paniculata: epíteto latino que significa "con panículas".[3]
Saxifraga paniculata es una especie de planta de flores de la familia Saxifragaceae.
Saxifraga paniculata
La Saxifrage paniculée, saxifrage en panicules ou saxifrage aizoon (Saxifraga paniculata), est une plante herbacée vivace de la famille des Saxifragacées. Les Romains s'en servaient dans leur cuisine.
Saxifraga paniculata
La Saxifrage paniculée, saxifrage en panicules ou saxifrage aizoon (Saxifraga paniculata), est une plante herbacée vivace de la famille des Saxifragacées. Les Romains s'en servaient dans leur cuisine.
Kitkaty rupik (Saxifraga paniculata) je rostlina ze swójby rupikowych rostlinow (Saxifragaceae).
Kitkaty rupik je trajne zelo, kotrež docpěwa wysokosć wot 10 hač 40 cm.
Fajn zubate, módrozelene, jazykojte łopjena steja w rozeće a docpěwaja dołhosć wot 1 hač 3 (5) cm a su mjasno-kožojte.
Kćěje wot meje hač julija. Bohatokćenjowa pakić wobsteji z jednokćenjowych hač třikćenjowych hałužkow. Kćenja docpěwaja wulkosć wot 0,8 hač 1,5 cm.
Rosće w skalnych škałbach, skalnych hłowach a skalnych trawnikach srjedźnych horinow a Alpow hač do wysokosćow wot 1300-3400 m. Preferuje suche, bazojte, zwjetša wapnite skalne pódy we słóncu abo w połsćinje.
Rostlina je w horinach Europy rozšěrjena.
Kitkaty rupik (Saxifraga paniculata) je rostlina ze swójby rupikowych rostlinow (Saxifragaceae).
De trossteenbreek (Saxifraga paniculata) is een plant uit de steenbreekfamilie (Saxifragaceae). De rotsplant komt in de gebergten van Europa voor tot een hoogte van 2700 m.
De plant verlangt kalkhoudende grond en is zodevormend. Het blad is blauwgroen, langwerpig en fijngerand. De bloem is wit of crèmekleurig, soms ook roze of purperroze gestippeld. De bloemen hebben een doorsnede van 8-11 mm. De talrijke bloempjes bloeien aan vertakte stengels van mei tot juli. Ze worden 15-25 cm hoog.
Bergjunker (Saxifraga paniculata) er en flerårig urt i sildrefamilien.
Den har tuet vekst med mange små, stive bladrosetter. Blomstene er hvite og sitter i åpne, smale topper i enden av den forgrenete stengelen. Planten vokser på berghyller og i fjellsprekker, ofte på kalkholdig grunn.[2][3]
Bergjunker har en amfiatlantisk utbredelse og deles i tre underarter. Subsp. paniculata vokser i fjellene i Sør- og Mellom-Europa, samt i Ryfylke i Norge, subsp. cartilaginea vokser i Kaukasus, mens subsp. laestadii finnes i Nord-Norge, Island, Grønland, Canada og nordlige USA.[4][5][3]
I Norge er den sørlige underarten kjent fra ca. 24 lokaliteter i Hjelmeland og Suldal, mens den nordlige er kjent fra åtte steder i Saltdal og Fauske og ett sted i Nordreisa. Den er i tilbakegang, noe som kan skyldes klimatiske årsaker, som økt snødekke og høyere temperaturer.[1]
Bergjunker er totalfredet i Norge.
Bergjunker (Saxifraga paniculata) er en flerårig urt i sildrefamilien.
Den har tuet vekst med mange små, stive bladrosetter. Blomstene er hvite og sitter i åpne, smale topper i enden av den forgrenete stengelen. Planten vokser på berghyller og i fjellsprekker, ofte på kalkholdig grunn.
Bergjunker har en amfiatlantisk utbredelse og deles i tre underarter. Subsp. paniculata vokser i fjellene i Sør- og Mellom-Europa, samt i Ryfylke i Norge, subsp. cartilaginea vokser i Kaukasus, mens subsp. laestadii finnes i Nord-Norge, Island, Grønland, Canada og nordlige USA.
I Norge er den sørlige underarten kjent fra ca. 24 lokaliteter i Hjelmeland og Suldal, mens den nordlige er kjent fra åtte steder i Saltdal og Fauske og ett sted i Nordreisa. Den er i tilbakegang, noe som kan skyldes klimatiske årsaker, som økt snødekke og høyere temperaturer.
Bergjunker er totalfredet i Norge.
Multimedia w Wikimedia Commons Skalnica gronkowa (Saxifraga paniculata) – gatunek rośliny należący do rodziny skalnicowatych. Występuje w Azji i Europie. W Polsce podlega ochronie. Popularna roślina ozdobna, dostępna w szeregu odmian uprawnych.
Występuje w Azji (Iran, Turcja, Kaukaz) i we wschodniej, środkowej i południowej Europie[3]. W Polsce występuje w Tatrach, w Pieninach, na Babiej Górze i na Podhalu, gdzie schodzi z gór wzdłuż dolin rzek. W Tatrach jest pospolita, w Bieszczadach rzadko spotykana. Poza tym obszarem występuje rzadko, na pojedynczych stanowiskach na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej[4].
Różyczki liściowe skalnicy gronkowej
Liście
Kwiaty
Bylina,chamefit. Kwitnie od czerwca do lipca. Zapylana jest przez muchy. Rozmnaża się nie tylko przez nasiona, ale również wegetatywnie – na krótkich rozłogach wytwarzane są różyczki liściowe, które mogą być roznoszone przez zwierzęta, wodę i wiatr.
Preferuje siedliska o podłożu wapiennym, ale rośnie też na granicie. Jest gatunkiem arktyczno-alpejskim. Występuje głównie na skałkach, piargach, niskich murawach, w kosówce. Jest wytrzymała na suszę – w grubych liściach magazynuje wodę. W Tatrach występuje od regla dolnego aż po piętro turniowe. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Saxifrago-Festucetum versicoloris i związku zespołów (All.) Potentillion caulescentis[5].
Liczba chromosomów 2n= 28[6].
Od 2014 roku roślina jest objęta w Polsce częściową ochroną gatunkową[7]. W latach 2001–2014 gatunek był objęty ochroną ścisłą[8]. Zagrożeniem jest naturalna sukcesja ekologiczna, w wyniku której skalnica gronkowa zostaje zagłuszona przez inne rośliny oraz wykopywanie jej okazów do sadzenia w ogródkach przydomowych. W Polsce dużo stanowisk jest chronionych na terenach górskich parków narodowych[4].
Jest uprawiana jako roślina ozdobna. Szczególnie nadaje się do alpinarium, gdzie może być uprawiana nie tylko w gruncie, ale również w szczelinach skał, na murkach. Wymaga przepuszczalnej gleby o odczynie zasadowym (z dodatkiem wapieni) oraz słonecznego stanowiska. W uprawie oprócz formy typowej występują kultywary różniące się wielkością i barwą kwiatów, np. `Rosea` ma jaskrawe, bladoróżowe kwiaty, `Minima` to forma karłowa o bardzo małym wzroście. Rozmnaża się ją z nasion lub przez podział darni (jesienią)[9].
Skalnica gronkowa (Saxifraga paniculata) – gatunek rośliny należący do rodziny skalnicowatych. Występuje w Azji i Europie. W Polsce podlega ochronie. Popularna roślina ozdobna, dostępna w szeregu odmian uprawnych.
Iarba surzilor (altă denumire: Saxifraga albă) (Saxifraga aizoon, Saxifraga paniculata) este o plantă din familia Saxifragaceae.
Tulpina este dreaptă, de 50–200 mm, ramificată spre vârf. Ramurile sunt arcuite în sus și au câte 2-5 flori cu petale albe sau alb-gălbui așezate în stea. Uneori petalele prezintă puncte roșii. Înflorește în lunile iunie-august. Frunzele de la baza tulpinii stau așezate unele peste altele în rozete rotunde, alipite de stânci. Au culoarea verde-cenușiu sau albăstrui. Frunzele au formă de limbă, sunt scorțoase și pe margini au dinți mărunți și ascuțiți. Dinții sunt orientați drept înainte, sunt cartilaginoși la vârf și acoperiți cu o crustă subțire de calcar. Se mai găsesc și rozete fără tulpini, izolate.
În România se găsește pe stâncile calcaroase din munții Carpați.
Iarba surzilor (altă denumire: Saxifraga albă) (Saxifraga aizoon, Saxifraga paniculata) este o plantă din familia Saxifragaceae.
Це багаторічні трав'янисті кореневищні й столонові рослини 5–30 см заввишки. Неплодоносні пагони столоновиді, закінчуються розеткою дрібнопильчатого листя. Листя базальне і стеблове, черешки відсутні, пластини від довгастих до оберненояйцевидих, нелопастеві, (5)8–35(50) мм. Листки розетки шкірясті, гострозазубрені. Суцвіття 2–20-квіткові. Чашолистки прямі, (часто червонуваті), від довгастих до яйцевидих, поверхні волохаті. Пелюстки в 2–3 рази довші ніж чашолистки, від білого до кремового або рожевого кольору, від еліптичних до довгастих, іноді з оранжевими, фіалковими або червоними крапками. 2n = 28.
Цвіте залежно від середовища проживання від травня по серпень. Запилюється комахами. Розмножується і дуже дрібним насінням і вегетативно.
Європа (Україна, Австрія, Чехія, Німеччина, Угорщина, Польща, Словаччина, Швейцарія, Албанія, Боснія і Герцеговина, Болгарія, Хорватія, Греція, Італія, Македонія, Чорногорія, Румунія, Сербія, Словенія, Франція, Іспанія), Азія (Вірменія, Азербайджан, Грузія, Росія, Іран, Туреччина), Північна Америка (Ґренландія, Канада, США)[4]. Населяє скелясті уступи й ущелини, часто вапняні ділянки. Рослина дуже стійких до посухи і витривала, отже, добре пристосована до екстремальних умов.
В Україні зростає на вапняних скелях, на кам'янистому ґрунті, в субальпійському і альпійському поясах — у Карпатах (Воловецький р-н, гора Пікуй, хр. Чорногора, Чивчинські гори)[2]. Входить до списку рослин, які потребують охорони на території Чернівецької області[3].
-2599.jpg)
Saxifraga paniculata (tên thông thường trong tiếng Anh là White Mountain saxifrage, alpine saxifrage, encrusted saxifrage, lifelong saxifrage, livelong saxifrage,[1] lime-encrusted saxifrage[2] và silver saxifrage) là một loài thực vật sinh sống ở Hoa Kỳ, châu Âu và châu Á.
Saxifraga paniculata được mô tả chỉnh thức lần đầu trong lần tái bản thứ tám tác phẩm The Gardeners Dictionary của nhà thực vật học người Scotland Philip Miller năm 1768 [3] và đặt nó trong chi Saxifraga thuộc họ Saxifragaceae.[3] The generic name Saxifraga nghĩa là "người phá đá", từ tiếng Latin saxum ("đá") + frangere ("phá" hay "đập").
Bài viết chủ đề họ Tai hùm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Saxifraga paniculata (tên thông thường trong tiếng Anh là White Mountain saxifrage, alpine saxifrage, encrusted saxifrage, lifelong saxifrage, livelong saxifrage, lime-encrusted saxifrage và silver saxifrage) là một loài thực vật sinh sống ở Hoa Kỳ, châu Âu và châu Á.
.jpg)
.jpg)
