Der Weißrandige Grashüpfer (Chorthippus albomarginatus) gehört zur Unterfamilie der Grashüpfer und ist in Deutschland weit verbreitet.
Weißrandige Grashüpfer sind sehr farbvariabel. Sie können je nach Habitat grünlich bis bräunlich dunkel gefärbt sein. Oft treten auch Mischfarben auf. Die männlichen Tiere sind stets kleiner (13 bis 15 mm) als die Weibchen (18 bis 21 mm). Ihre Stirn ist vor dem Auge leicht rhombisch eingesenkt oder abgeplattet. Die Fühler sind am Ende nicht verdickt und fadenförmig. Die Hinterschenkel besitzen keinen gelblichen Ring. Die Seitenkiele des Hinterschilds sind parallel oder schwach trapezförmig angeordnet. Ihre Flügel sind stets voll entwickelt, fast so lang wie der Hinterleib, erreichen Hinterknie (die hell und kaum verdunkelt sind) jedoch nicht. Die Tiere können nicht nur hüpfen, sondern ihre Flügel auch zum kurzzeitigen Fliegen benutzen. Die Hinterflügel sind nur wenig kürzer als die vorderen und schnarren beim Auffliegen nicht. Die Vorderflügel sind dagegen etwa 5-mal so lang wie breit. Im Vorderflügel ist die zweite Längsader von vorn deutlich gewellt.
Es herrscht Geschlechtsdimorphismus: Männliche und weibliche Tiere unterscheiden sich voneinander. Dabei sind die Weibchen stets größer. Ihre Vorderflügel sind schmaler als der Hinterschenkel. Die oberen Legescheidenklappen (die nur bei Weibchen vorkommen) sind allmählich zur Spitze in einem Winkel von etwa 45° abfallend. Der Vorderrand der Vorderflügel ist bei den Weibchen meist mit einem gelblich-weißen Längsstrich versehen. Die Männchen dagegen besitzen Vorderflügel, die etwa so breit wie die Hinterschenkel sind. Zudem haben sie einen kegelförmig ausgezogenen Hinterleib.
Verwechselungsgefahr besteht mit dem Wiesengrashüpfer (Chorthippus dorsatus).
Die Tiere kommen auf nassen Wiesen, Weiden, Dünen und Salzwiesen vom Tiefland bis in die Mittelgebirge vor. Im Süden von Deutschland sind sie seltener, im Norden dagegen weit verbreitet und häufig. Die erwachsenen Tiere treten von ca. Mitte Juni bis Ende September auf.
Die erwachsenen Tiere legen im Herbst ihre Eier bevorzugt in die Erde oder zwischen Blüten in Bodennähe ab. Diese überwintern und im Juni/Juli schlüpfen daraus dann die Imagines. In sehr heißen Jahren können sie je nach Temperatur auch früher schlüpfen. Das Singen (s. u.) erfolgt meist nur an sehr warmen, sonnigen Tagen.
Erkennbar sind sie am lauten Gesang (einzelne kurze Schwirrlaute „schrrr“ in einigen Sekunden Abstand, Hörbarkeit ca. 10–20 Meter). In direkter Nähe von Weibchen stridulieren die Männchen dann sehr leise (Hörbarkeit ca. 50 cm) und mit langsamerer abwechselnder Beinbewegung. An der Lautäußerung kann man sie von der im Aussehen sehr ähnlichen Art Chorthippus dorsatus (Wiesengrashüpfer) unterscheiden.
grüne Farbvariante
Seitenansicht der braunen Farbvariante
Weibchen: Farbvariante mit grünem Rücken
Weibchen: Farbvariante mit grünen Seiten und Hinterschenkeln
Der Weißrandige Grashüpfer (Chorthippus albomarginatus) gehört zur Unterfamilie der Grashüpfer und ist in Deutschland weit verbreitet.
Chorthippus albomarginatus, the lesser marsh grasshopper, is a common grasshopper of European grassland both damp-marshy and (despite its name) dry, including salt-marsh and coastal habitats.
The range of the lesser marsh grasshopper extends from Finland and southern Scandinavia in the north to Spain and Italy in the south.[1] It was once present only in the southern parts of the UK but has been expanding its range northwards.
Females grow to approximately 20 millimetres (0.8 in) and are larger than males that grow to approximately 15 mm (0.6 in). The female almost always has a longitudinal white stripe on the wing whereas the male rarely does.
The region behind the head is referred to as the "pronotal side-keels" and the bars are approximately parallel in this species. Although quite similar, it can be distinguished from the meadow grasshopper Chorthippus parallelus, which also has straight pronotal side-keels, by a number of characteristics. These include its ability to fly, white stripe on female's wing, and more pointed snout. It often tends to be less brightly coloured and more straw-brown than Chorthippus parallelus.
Both sexes can be extremely variable in colour from green to brown.
The song is very similar to Chorthippus brunneus, though perhaps a little slower, with 2–6 chirps each lasting approximately half a second.[2] There can be an 'alternation song' between competing males. Females lay eggs at the base of grass blades.[3]
More rapid development of C. albomarginatus (maturation at a younger age) was found to be associated with higher DNA damage.[4] The association of increased DNA damage with shorter developmental times suggests that there is a trade-off between genetic integrity and growth rate. Although rapid growth would likely provide a fitness advantage, the increase production of reactive oxygen species associated with rapid development would probably make the individual more subject to oxidative DNA damage with negative consequences later in life.[4]
Chorthippus albomarginatus typical stridulation Typical song of Chorthippus albomarginatus from a field recording, 9.7s Problems playing this file? See media help. Sound of Chorthippus albomarginatus Field recording in the Netherlands, 45s Problems playing this file? See media help. Chorthippus albomarginatus stridulation Song of Chorthippus albomarginatus from a lab recording, 7min 46s Problems playing this file? See media help. Chorthippus albomarginatus, the lesser marsh grasshopper, is a common grasshopper of European grassland both damp-marshy and (despite its name) dry, including salt-marsh and coastal habitats.
Chorthippus albomarginatus, también conocido como saltamontes menor de los pantanos, es un saltamontes común de los pastizales europeos, tanto húmedos-pantanosos como (a pesar de su nombre) secos, incluidos los hábitats costeros y de las marismas saladas.
El área de distribución del saltamontes menor se extiende desde Finlandia y el sur de Escandinavia hasta el norte de España y sur de Italia.[1] En Reino Unido inicialmente se encontraba sólo en la zona meridional, pero en la actualidad se está expandiendo hacia el norte.
Las hembras crecen hasta aproximadamente 20 milímetros y son más grandes que los machos que crecen hasta aproximadamente 15 mm. La hembra casi siempre tiene una raya blanca longitudinal en el ala, mientras que el macho rara vez la tiene.
La región detrás de la cabeza se conoce como quillas laterales pronotales y las barras son aproximadamente paralelas en esta especie. Aunque es bastante similar, se puede distinguir del saltamontes Chorthippus parallelus, que también tiene quillas laterales pronotales rectas, por una serie de características. Éstas incluyen su capacidad para volar, una franja blanca en el ala de la hembra y un hocico más puntiagudo. A menudo tiende a tener colores menos brillantes y más marrón pajizo que Chorthippus parallelus.
Ambos sexos pueden tener un color extremadamente variable, de verde a marrón.
Su sonido es muy similar a Chorthippus brunneus, aunque quizás un poco más lenta, con 2 a 6 chirridos que duran aproximadamente medio segundo cada uno.[2] Puede haber una 'canción de alternancia' entre machos competidores. Las hembras ponen huevos en la base de las hojas de la hierba.[3]
Datos: Q1755270
Multimedia:
Especies: Chorthippus albomarginatus
Chorthippus albomarginatus, también conocido como saltamontes menor de los pantanos, es un saltamontes común de los pastizales europeos, tanto húmedos-pantanosos como (a pesar de su nombre) secos, incluidos los hábitats costeros y de las marismas saladas.
Sale-rohutirts (Chorthippus albomarginatus) sihktiivaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on kõikjal Eestis ja kohati on ta arvukas.[1]
Sale-rohutirts (Chorthippus albomarginatus) sihktiivaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on kõikjal Eestis ja kohati on ta arvukas.
Rantaheinäsirkka (Chorthippus albomarginatus) on Suomessa yleisenä tavattava heinäsirkkalaji. Se esiintyy merenrantojen rantaniityillä. Sukulainen on esimerkiksi ketoheinäsirkka.
Rantaheinäsirkka (Chorthippus albomarginatus) on Suomessa yleisenä tavattava heinäsirkkalaji. Se esiintyy merenrantojen rantaniityillä. Sukulainen on esimerkiksi ketoheinäsirkka.
Chorthippus albomarginatus, le Criquet marginé, est une espèce de criquets de la famille des Acrididae.
Cette espèce a été nommée Chorthippus albomarginatus par De Geer en 1773.
Synonymes : Chorthippus albomarginatus albomarginatus De Geer 1773; Chorthippus elegans Charpentier, 1825[1].
La « sous-espèce nominative » (celle présente en France suppose-t-on) est largement répandue, au nord jusqu’en Scandinavie moyenne, à l’est jusqu’en Sibérie occidentale[2]. L'holotype de l'espèce est un individu femelle, probablement récoltée dans une prairie située non loin de Lövstabruck (N 60° 24’, E 17° 53’, province : Uppland, département : Uppsala), commune où Charles de Geer avait un manoir (où il est mort). Cet exemplaire est aujourd'hui conservé au Musée d’histoire naturelle de Stockholm[2]. La (re)découverte de cet holotype « invalide les néotypes désignés par HARZ (1975) »[3].
La littérature cite d'autres sous-espèces dont :
Dans les Balkans C. albomarginatus disparait au profit de C. dichrous (Eversmann, 1859), une espèce très proche[2] à la suite du transfert dans ce musée de la collection De Geer par C. J. Sundevall en 1834.
Le mâle mesure 13 à 15 mm et la femelle 18 à 21 mm.
Colorations variables : brun, gris, jaunâtre, vert, chez le mâle; beige ou brun clair avec une bande verte dorsale chez la femelle. Une bande blanche longitudinale souligne le bord inférieur des élytres (d'où le nom vernaculaire « marginé »), mais elle est souvent absente chez le mâle. Dans les deux sexes, les carènes latérales du pronotum sont presque rectilignes.
Ce criquet de distribution eurosibérienne (également présent en Chine[2]) est signalé de tous les pays d'Europe occidentale, plus fréquent dans les zones littorales ; en France, il semble absent de la plupart des départements de l'est et du sud (Corse comprise).
Ce criquet affectionne les prairies denses humides à moyennement humides, les prés salés dans les zones littorales, il est en régression dans des régions où se réduit son habitat favori. Les adultes se montrent de juin à octobre.
Le chant est constitué de 2 à 6 accents très brefs, durant moins d'une seconde, répétés toutes les deux secondes, les séries étant reprises à intervalles irréguliers[4]. Comme chez Chorthippus brunneus, le Criquet duettiste, il arrive que des mâles en compétition alternent leurs chants.
Chorthippus albomarginatus, le Criquet marginé, est une espèce de criquets de la famille des Acrididae.
Chorthippus albomarginatus (De Geer, 1773) è un insetto ortottero della famiglia Acrididae.[1]
È una specie con areale euro-asiatico.
In Italia è segnalato solo in Toscana, Umbria e Lazio.
Comprende le seguenti sottospecie:[1]
De kustsprinkhaan (Chorthippus albomarginatus) is een insect uit de familie veldsprinkhanen (Acrididae), onderfamilie Gomphocerinae.
Mannetjes bereiken een lengte van 13 tot 15 millimeter, de vrouwtjes zijn 18 tot 23 mm lang[1].
Deze soort is meestal bruin of soms groen van kleur, heeft langwerpige lichtere en donkere vlekken op het lichaam en met name de witte vleugelrand van de vrouwtjes is een typisch kenmerk. Hier is ook de soortnaam aan te danken want alba betekent wit en marginata betekent rand. De vleugels zijn goed ontwikkeld en worden gebruikt om na een sprong nog verder weg te zweven, het halsschild is bij deze soort recht en de voelsprieten ongeveer een derde van de lichaamslengte.
De kustsprinkhaan is voornamelijk met de weidesprinkhaan te verwarren, die echter iets gebogen opstaande randen van het halsschild heeft. De randen van het halsschild van de kustsprinkhaan zijn recht. Van de zompsprinkhaan en de krasser is de kustsprinkhaan te onderscheiden door de knieën van de achterpoten. Deze zijn bij de kustsprinkhaan hetzelfde gekleurd als de rest van de poot, bij de krasser en de zompsprinkhaan zijn de knieën donkerder. Ook de vleugeladering wijkt af maar dit is moeilijker te zien[1].
In Nederland komt de soort vooral voor in de kuststreek, maar ook in Limburg en andere provincies zijn populaties. De habitat bestaat uit drogere met grassen begroeide plaatsen met een wat hogere luchtvochtigheid, zoals duinen, wegbermen en graslanden. Het voedsel bestaat uit planten zoals grassen. Alleen op zonnige dagen komt de sprinkhaan tevoorschijn en is de zang te horen; deze is niet zo luid als veel andere soorten en bestaat uit onregelmatige series korte tjilpjes met daartussen een paar seconden pauze. De volwassen kustsprinkhaan is te zien van juli tot september, en de mannetjes zijn te horen van negen uur 's ochtends tot zeven uur in de avond[1].
Mannetje.
Vrouwtje.
Vrouwtje met stridulerend mannetje (rechts).
Koppeltje, mannetje rechts.
Referenties
Bronnen
De kustsprinkhaan (Chorthippus albomarginatus) is een insect uit de familie veldsprinkhanen (Acrididae), onderfamilie Gomphocerinae.
Typowe odgłosy gatunku nagrane na łące, 9.7s
Problem z odtwarzaniem pliku? Zobacz Pomoc.Konik wszędobylski[1] (Chorthippus albomarginatus) – euroazjatycki gatunek lub grupa[2] blisko spokrewnionych gatunków owadów prostoskrzydłych z rodziny szarańczowatych (Acrididae). Poszczególne populacje zaliczane do tej grupy owadów są bardzo podobne morfologicznie, przez co wielu autorów wyróżniało liczne podgatunki Ch. albomarginatus (np. Bej-Bienko & Miszczenko, 1951 i Harz, 1975). Analiza budowy aparatów strydulacyjnych oraz akustycznych sygnałów godowych wydawanych przez te owady wskazuje na duże zróżnicowanie etologiczne poszczególnych populacji, przy nieznacznych różnicach morfologicznych. Badacze uważają, że jest to grupa nowych, filogenetycznie młodych gatunków[3].
Na bliskie pokrewieństwo wskazuje też fakt, że zaliczane do tej grupy Ch. albomarginatus i Ch. oschei mogą się ze sobą krzyżować[4].
Gatunek wykazywany z Polski jako Chorthippus albomarginatus[5][6] jest szeroko rozprzestrzeniony, występuje na obszarze całego kraju, z wyjątkiem Sudetów Wschodnich, Kotliny Nowotarskiej i Tatr[5]. Jest to gatunek eurytopowy. Na umiarkowanie wilgotnych, uprawianych łąkach występujący licznie[5].
Konik wszędobylski (Chorthippus albomarginatus) – euroazjatycki gatunek lub grupa blisko spokrewnionych gatunków owadów prostoskrzydłych z rodziny szarańczowatych (Acrididae). Poszczególne populacje zaliczane do tej grupy owadów są bardzo podobne morfologicznie, przez co wielu autorów wyróżniało liczne podgatunki Ch. albomarginatus (np. Bej-Bienko & Miszczenko, 1951 i Harz, 1975). Analiza budowy aparatów strydulacyjnych oraz akustycznych sygnałów godowych wydawanych przez te owady wskazuje na duże zróżnicowanie etologiczne poszczególnych populacji, przy nieznacznych różnicach morfologicznych. Badacze uważają, że jest to grupa nowych, filogenetycznie młodych gatunków.
Na bliskie pokrewieństwo wskazuje też fakt, że zaliczane do tej grupy Ch. albomarginatus i Ch. oschei mogą się ze sobą krzyżować.
Gatunek wykazywany z Polski jako Chorthippus albomarginatus jest szeroko rozprzestrzeniony, występuje na obszarze całego kraju, z wyjątkiem Sudetów Wschodnich, Kotliny Nowotarskiej i Tatr. Jest to gatunek eurytopowy. Na umiarkowanie wilgotnych, uprawianych łąkach występujący licznie.
Strandängsgräshoppa (Chorthippus albomarginatus) är en art i insektsordningen hopprätvingar som tillhör familjen markgräshoppor.
Denna art uppvisar stor variation i utseendet med avseende på färgteckningen, som hos olika individer beroende på livsmiljön kan skifta från mörkt grönaktig till ljust brunaktig, eller en blandning av dessa färger. Honan har en kroppslängd på 18 till 21 millimeter, hanen är mindre och har en kroppslängd på 13 till 15 millimeter. Förutom på storleken kan könen också skiljas åt genom att honans framvingar är smalare än hanens och har en gulvit linje längs framkanten.
Utbredningsområdet för arten omfattar delar av Europa och tempererade Asien.
Gräsmarker med något högre vegetation, som fuktiga ängar, betesmarker, sanddynsområden i kusttrakter och strandängar hör till de områden där denna art förekommer.
Fortplantningen sker i slutet av sommaren till tidig höst. Under varma och soliga dagar spelar hanen spelar för att locka till sig honor. Friarsången består av en uppsättning upprepade korta, svirrande ljud, till en början hörbara för en människa på omkring 10 till 20 meters håll. När hanen befinner sig i närheten av honan blir sången lägre.
Efter parningen lägger honan ägg i marken, vilka efter övervintringen kläcks till nymfer i början på nästa sommar.
Wikimedia Commons har media som rör strandängsgräshoppa.
Strandängsgräshoppa (Chorthippus albomarginatus) är en art i insektsordningen hopprätvingar som tillhör familjen markgräshoppor.
.jpg)
