Pak Choi

Pak Choi, auch Pak Choy, Pok Choi bzw. im Deutschen Chinesischer Senfkohl oder Chinesischer Blätterkohl (Brassica rapa subsp. chinensis) genannt, ist ein naher Verwandter des Chinakohls. Er bildet lockere Köpfe mit hellen Blattrippen. Die Blätter sind von dunklerem Grün, ähnlich denen des Mangolds.^[2][3]

Der auch aus der Familie der Kreuzblütler stammende und somit verwandte Choisum (Brassica rapa subsp. parachinensis, 菜心, englisch choy sum, choi sum)^a) wird umgangssprachlich auch als Falscher Pak Choi bezeichnet.^[4][5][6] Verwandt ist auch der Kai-lan (Brassica oleracea var. alboglabra).

Namensgebung

Der Name Pak Choi leitet sich von der kantonesischen Bezeichnung für Brassica rapa subsp. chinensis (kantonesisch 白菜, báicài, Jyutping baak⁶coi³ – „weißes Gemüse“)^b) her. Dessen chinesische – genauer standardchinesische – Bezeichnung lautet Xiaobaicai (chinesisch 小白菜 – „kleiner Pak Choi – kleines weißes Gemüse“)^c) oder umgangssprachlich Qingcai (青菜 – „grünes Gemüse“)^{d)[1][7][8][9]}. Aufgrund der gleichen Schriftzeichen im Chinesischen soll die Wortherkunft aus dem Kantonesischen nicht mit der chinesischen Bezeichnung aus dem Hochchinesisch für Chinakohl Brassica rapa subsp. pekinensis (白菜, báicài, auch 大白菜, dàbáicài)^e)[9][10] verwechselt werden.

Pak Choi mit „kleineren Köpfen“ wird als Baby Pak Choi (kant. 白菜仔, báicàizǎi – „kleiner Pak Choi“)^f)[7][8][11] bezeichnet. Hingegen hat Shanghai Pak Choi (chin. 上海白菜, shànghǎi báicài, ugs. auch 上海青, shànghǎiqīng)^g) grüne Blattrippen und -stiele. Daneben existiert manchmal auch die Bezeichnung „Shanghai Baby Pak Choi“.^[12][13]

Im Englischen wird er auch als Bok Choi, Bok Choy bezeichnet, im Niederländischen ist er hingegen meist als Paksoi bekannt.

Herkunft und Anbau

In seinem Ursprungsland China und in Asien wird Pak Choi in großem Maßstab angebaut. Obwohl die Pflanze die feuchte Wärme asiatischer Klimazonen bevorzugt, ist ein Anbau in gemäßigten europäischen Regionen, auch im eigenen Garten, möglich. Pak Choi wird seit ca. 2004 in den Niederlanden gezüchtet. Die rasch wachsende, wärmeliebende Pflanze wird in Treibhäusern kultiviert und kann nach sechs bis acht Wochen geerntet werden.^[14]

Im Freiland wird Pak Choi in Europa auch in Spanien (Murcia) angebaut.

Beschreibung und Verwendung

Die Pflanzen bilden Rosetten aus kurzstieligen, kreisförmig angeordneten Blättern mit hellen, saftigen Blattrippen. Zubereitet werden die Rosetten als Gemüse gekocht oder roh als Salat gegessen. Pak Choi hat einen leicht senfartigen, aromatischen Geschmack, der stark an die hellen Blätter des Blumenkohl und entfernt an Chinakohl erinnert.

Pak Choi lässt sich in Gerichten an Stelle von Mangold oder Spinat einsetzen. Insbesondere der Baby Pak Choi^f) kommt diesen von den Kocheigenschaften her sehr nahe. Da Pak Choi viel Feuchtigkeit enthält, sollte er möglichst frisch verarbeitet werden.^[14]

• Verschiedene Pak Choi-Sorten
• Pak Choi – weiße Blattrippen und -stiele

• Baby Pak Choi ^f) – wesentlich kleiner

• Shanghai Pak Choi ^g) – leicht grünlicher

• Typisch gelbe Blüten des Pak Chois

• Shanghai Pak Choi ^g) – zubereitet als Gericht

• Baby Pak Choi ^f) – einfach zubereitet

Inhaltsstoffe

Pak-Choi enthält viel Kalium und Carotin, Calcium, Vitamin C und einige B-Vitamine, zudem auch sekundäre Pflanzenstoffe wie Flavonoide, Phenolsäure und Glucosinolate (Senföle). Letzteren wird eine antibiotische bzw. keimtötende Wirkung zugeschrieben. Die Werte der Inhaltsstoffe dienen als allgemeine Orientierung, da Umwelt- und Anbaubedingung einen Einfluss auf die Höhe dieser Werte haben.^[15]

Quelle zu den Tabellen: ^[16][17]

Anmerkungen

• ¹⁾ Die Nährstofftabelle ist unvollständig, d. h. es sind noch andere hier in der Tabelle nicht angeführte Nährstoffe enthalten! Gekochter Pak Choi hat andere Nährstoffwerte, siehe Originaltabelle (gekocht) in den Einzelnachweisen.
• ^a) Choisum (Brassica rapa subsp. parachinensis, chinesisch 菜心, Pinyin càixīn, Jyutping coi³sam¹, englisch choy sum, choi sum), eine verwandte Gemüsesorte des Pak Chois.
• ^b) Pak Choi (Brassica rapa subsp. chinensis, kantonesisch 白菜, báicài, Jyutping baak⁶coi³ Yale baak6 choi3, wörtlich „weißes Gemüse“) ist eine kantonesische Ad-Hoc-Umschrift ohne Norm nach englischer Schreibkonvention.
• ^c) Xiaobaicai (chin. 小白菜, xiǎobáicài, Jyutping siu²baak⁶coi³ – „kleiner Pak Choi – kleines weißes Gemüse“) ist die standardchinesische Bezeichnung von Pak Choi aka Chinesischer Senfkohl oder Chinesischer Blattkohl.
• ^d) Qingcai (chin. 青菜, qīngcài, Jyutping cing¹coi³ – „grünes Gemüse“) ist die umgangssprachliche Bezeichnung im Standardchinesischen (Hochchinesisch) von Pak Choi.
• ^e) Der Chinakohl (Brassica rapa subsp. pekinensis, kant. 白菜, báicài, pai²-ts'ai⁴, Jyutping baak⁶coi³, Yale baak²choi³, auch 大白菜, dàbáicài, ta⁴ pai²-ts'ai⁴, Jyutping daai⁶baak⁶coi³, Yale daai⁶baak⁶choi³) wird gelegentlich im kantonesischen Region Chinas auch umgangssprachlich Pak Choi genannt.
• ^f) Baby Pak Choi (kant. 白菜仔, báicàizǎi, Jyutping baak⁶coi³zai² – „kleiner Pak Choi“, gelegentlich kant. 小白菜, xiǎobáicài, Jyutping siu²baak⁶coi³) ist eine Bezeichnung aus der kantonesischen Sprache.
• ^g) Shanghai Pak Choi (chin. 上海白菜, shànghǎi báicài, Jyutping soeng⁶hoi² baak⁶coi³, ugs. auch 上海青, shànghǎiqīng, Jyutping soeng⁶hoi²cing¹) ist eine Bezeichnung aus dem Standardchinesischen (Hochchinesisch).

Siehe auch

• Chinesischer Schnittlauch
• Tatsoi
• Tsa Tsai

Einzelnachweise

Sawi ya iku sayuran kang kalebu marga Brassica.^[1] Godhong lan kemban wi digunakaké dadi bahan pangan ya iku dadi sayuran.^[1] Sawi dipangan nalika isih seger. Kena uga diolah utawa dimasak.^[1] Sawi iku kalebu spésies Brassica kang padha siji lan sijiné.^[1]

Ing Indonésia istilah sawi lumrahé nyebutaké sawi ijo ya iku Brassica rapa saka kelompok parachinensis.^[1] Sawi ijo nduwéni jeneng liya ya iku sawi bakso, caisim, utawa caisin.^[1] Sawi ijo uga nduwéni khasiat kanggo nyegah kanker.^[1] Saliyané sawi ijo ana uga jinis sawi liyané kaya ta sawi putih.^[2] Sawi putih kalebu kalompok pekinensis utawa petsai.^[2] Sawi putih lumrahé digawé sop utawa diolah dadi asinan.^[2] Ana uga sawi sayur kang rada mirib karo sawi ijo.^[2] Jinis liyané ya iku Kailan utawa Brassica oleraceae saka kelompok alboglabra.^[2] Sawi jinis iki ya iku sayuran godhong kang nduwéni godhong kang kandel.^[2] Sawi jinis iki cocog kanggo dadi bahan campuran mi goréng.^[2] Ana uga kang diarani sawi sendok utawa pakcoy utawa bok choy.^[2] Sawi jinis iki kalebu sawi kang wiwit dingertèni ing Indonésia.^[2]

Sawi cocog ditandur ing tlatah kang nduwéni suhu antarané 23-35oC lan lembap kang dhuwur.^[2] Sawi ora bisa urip ing panggoan kang akèh udan, awit udan bisa ngurak godhong sawi lan nggawé èlèk kualitas sawi.^[2] Nggunakaké omah kanggo njaga sawi saka udan utawa struktur kang jaring-jaring bisa kanggo ngurangi èfèk udan ing wit sawi.^[2] Yèn nandur sawi, lemah kang dikanggoake nandur kudu dipacul nganti 15-20 cm.^[2] Banjur wates kang ukuran ambané 1,2 mèter, dawané 7,5 mèter lan dhuwuré 20-30 cm.^[2]

Cathetan suku

Το μποκ τσόι ή μποκ τσόυ ή λάχανο του Πεκίνου^[1] η κινέζικο λάχανο (είδος Brassica rapa - Κράμβη η ράπυς, ποικιλίες pekinensis - πεκινέζικη και chinensis - κινεζική) είναι ένα φυλλώδες λαχανικό που χρησιμοποιείται στην κινέζικη κουζίνα. Είναι συγγενικό με το λάχανο και ανήκει στο ίδιο είδος με το γογγύλι. Χρησιμοποιείται στις σαλάτες και επίσης μπορεί να τσιγαριστεί.

Υπάρχουν δύο μεγάλες ποικιλίες του είδους Brassica rapa που χρησιμοποιείται ως φυλλώδη λαχανικά στη κινεζική κουζίνα, η ποικιλία Pekinensis, γνωστή και ως νάπα, και η ποικιλία chinensis. Η ποικιλία chinensis έχει λευκά βλαστάρια και ζαρωμένα πράσινα φύλλα και η ποικιλία νάπα έχει μακριά, κατσαρωμένα φύλλα με πράσινες άκρες και πλατιά λευκά βλαστάρια.^[2]

Παραπομπές

Кинеско зелје (бок чој или пак чој, кинески: 上海青; науч. Brassica rapa subsp. chinensis) — сорта на репка мошне присутна во кинеската кујна. Не образува главичка и има мазни темнозелени листови набрани во сноп. Особено е застапена јужна Кина и Југоисточна Азија. Бидејќи е издржлива на студ, се одгледува и во северна Европа. Денес сочинува сортна група заедно со кинеската зелка, која порано се сметала за посебен вид под називот Brassica chinensis, даден од Карл Линеј.

Хранливост

Сировото кинеско селје се состои од 95% вода, 2% јаглехидрати, 1% белковини и помалку од 1% масти (табела). На 100 грама, дава 13 калории и е богата со (20% или повеќе од препорачаната дневната доза, ПДД) витамин А (30% ПДД), витамин Ц (54% ПДД) и витамин К (44% ПДД), а содржи и фолна киселина, витамин Б6 и калциум во умерени количини (10-17% ПДД) (табела).

Растението го зазема второто место по хранлива густина од вкупно 41 хранливи растенија.^[1]

Токсичност при прекумерна употреба

Кинеското зелје содржи глукозинолоати. Овие соединенија во помали дози спречуваат рак, но, како и многу други супстанции, во прекумерни количини можат да бидат токсични, особено кај веќе заболени лица. Во 2009 г. е забележан случај на старица со шеќерна болест која секој ден јадела 1 до 1,5 кг (сирово) кинеско зелје за да си ја лечи болеста, и добила хипотироидизам (недоволно активна штитна жлезда) поради болеста, што довело до микседематозна кома.^[2]

Галерија

• Насад на кинеско зелје

• Кинеско зелје

• Цветови на кинеското зелје

Поврзано

• Кинеска зелка
• Список на зеленчуци

Наводи

ಬಾಯ್ ಚಾಯ್ (ಬ್ರ್ಯಾಸಿಕಾ ರಾಪಾ ಉಪಪ್ರಜಾತಿ ಚಿನೆನ್ಸಿಸ್) ಒಂದು ಪ್ರಕಾರದ ಚೀನಿ ಎಲೆಕೋಸು. ಚಿನೆನ್ಸಿಸ್ ವಿಧಗಳು ಶಿರಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸುವುದಿಲ್ಲ; ಬದಲಾಗಿ ಅವು ನಯವಾದ, ಕಡು ಹಸಿರು, ಉದ್ದನೆಯ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಸಾಸಿವೆ ಅಥವಾ ಸೆಲರಿಯನ್ನು ನೆನಪಿಸುವ ಒಂದು ಗೊಂಚಲನ್ನು ರೂಪಿಸುತ್ತವೆ. ಚಿನೆನ್ಸಿಸ್ ವಿಧಗಳು ದಕ್ಷಿಣ ಚೀನಾ ಮತ್ತು ಆಗ್ನೇಯ ಏಷ್ಯಾದಲ್ಲಿ ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿವೆ. ಬಾಯ್ ಚಾಯ್ ವಿಟಮಿನ್ ಎ ಯನ್ನು ಅಧಿಕ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ.

Gallery

• Baby bok choy

• B. rapa chinesis

• B. rapa chinesis has yellow flowers

• Cooked bok choy

Bok choy (American English, Canadian English, and Australian English), pak choi (British English) or pok choi (Brassica rapa subsp. chinensis) is a type of Chinese cabbage, used as food. Chinensis varieties do not form heads and have green leaf blades with lighter bulbous bottoms instead, forming a cluster reminiscent of mustard greens. It has a flavor between spinach and water chestnuts but is slightly sweeter, with a mildly peppery undertone. The green leaves have a stronger flavor than the white bulb.^[2][3]

Chinensis varieties are popular in southern China, East Asia, and Southeast Asia. Being winter-hardy, they are increasingly grown in Northern Europe. Now considered a subspecies of Brassica rapa, this group was originally classified as its own species under the name Brassica chinensis by Carl Linnaeus. They are a member of the family of Brassicaceae or Cruciferae, also commonly known as the mustards, the crucifers, or the cabbage family.

Spelling and naming variations

Other than the ambiguous term "Chinese cabbage", the most widely used name in North America for the chinensis variety is simply bok choy (Cantonese for "white vegetable") or siu bok choy (Cantonese, for "small white vegetable"; as opposed to dai bok choy meaning "big white vegetable" which refers to the larger Napa cabbage). It can also be spelled pak choi, bok choi, and pak choy. In the UK and South Africa, the term pak choi is used. Less commonly, the descriptive English names Chinese chard, Chinese mustard, celery mustard, and spoon cabbage are also employed.

In Australia, the New South Wales Department of Primary Industries has redefined many transcribed names to refer to specific cultivars. In addition, they have introduced the word buk choy to refer to a specific kind of cabbage distinct from pak choy.^[4][5]

In Mandarin Chinese, the common name is 青菜 qing cai ("green vegetable")^[6] or 小白菜 xiao bai cai ("small white vegetable"). Although it is simply called 白菜 baak choi ("white vegetable") in Cantonese, the same characters pronounced bai cai by Mandarin speakers are preferably used as the name for Napa cabbage.^[7]

What is labelled Bok Choy may come in 2 forms: white bok choy (Chinese: 奶白菜; lit. 'milky white vegetable'^[8]) or Shanghai bok choy (Chinese: 上海青; lit. 'Shanghai green' or Chinese: 青江菜; lit. 'green river vegetable'). White bok choy is usually more expensive and has a dark crinkly colored leaves and stem portions that are white and crisp texture that is more suitable to Cantonese style cooking, stir fries, and simple or raw preparations.^[9] Shanghai bok choy has greater availability in most American markets, and has mild-tasting spoon-shaped leaves that are lighter green with stems that are jade green instead of white. The texture of Shanghai bok choy is less crisp, and it gets slimy if overcooked, but otherwise can often be substituted for white bok choy.^[10]

Uses

Cooking

Bok choi cooks in 2 to 3 minutes by steaming, stir-frying, or simmering in water (8 minutes if steamed whole). The leaves cook more quickly than the stem. It is used in similar ways to other leafy vegetables such as spinach and cabbage.^[11] It can also be eaten raw.

Preserving

Bok choy, dried, is saltier and sweeter.^[12][13] Bok choy, pickled, remains edible for months.^[14] Immature plants have the sweetest, tenderest stems and leaves.^[15]

Nutritional value

See the table for the nutritional content of bok choy. The raw vegetable is 95% water, 2% carbohydrates, 1% protein and less than 1% fat. In a 100-gram (3+1⁄2-ounce) reference serving, raw bok choy provides 54 kilojoules (13 food calories) of food energy and is a rich source (20% or more of the Daily Value, DV) of vitamin A (30% DV), vitamin C (54% DV) and vitamin K (44% DV), while providing folate, vitamin B6 and calcium in moderate amounts (10–17% DV).

History

Bok choy evolved in China, where it has been cultivated since the 5th century AD.^[1]

Gallery

• 

  Young bok choy plants in garden

• 

  Bok choy

• 

  White bok choy

• 

  Shanghai bok choy

• 

  Bok choy plant in side view

• 

  Bok choy has yellow flowers

• 

  Homemade kimchi made from bok choy

See also

• Gai lan
• Choy sum
• List of leaf vegetables
• Food portal

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Bok_choy&oldid=1157659543"

Ĉinia brasiko (Brassica rapa var. chinensis, sinonimo Brassica campestris var. chinensis) estas longforma malfermita brasiko kun verdaj folioj kaj neĝblankaj tigoj de azia origino. La legomo haveblas la tutan jaron el forcejoj, sed ankaŭ el aziaj landoj, Israelo kaj Hispanio.

Oni ne konfuzu ĝin kun la Pekina brasiko. Ambaŭ havas la komunan econ ke ili ne havas la tipan brasikan guston. Ĉinia brasiko estas kraketa legomo kun vitamino C kiu taŭgas por uzi en salatoj aŭ por kirlofriti en uoko.

Nutra valoro

100 gramoj da freŝa brasiko enhavas:

Kkal: 11

Vitamino C: 21 mg

Fero: 0,6 mg

Fibroj: 1,2 g

Vidu ankaŭ

• Pekina brasiko
• listo de legomoj

Brassica rapa subsp. chinensis, conocida como bok choy o pak choi, es una de las variedades de col china. Las variedades chinensis no forman cabezas y tienen hojas verdes, lisas y oscuras, formando una agrupación que recuerda a la mostaza o al apio. Estas variedades son populares en el sur y sureste de China. Es muy resistente al frío, una de las razones por la cual su cultivo se está incrementando en el norte de Europa. Este grupo fue originalmente clasificado por Linneo como una especie bajo el nombre de Brassica chinensis .

Variaciones del nombre

Aparte del ambiguo término "col china", el nombre más utilizado en Norteamérica para la variedad "chinensis" es "bok choy" (del cantonés, que significa literalmente "vegetales blancos" ", También deletreado pak choi , bok choi y pak choy ). En el Reino Unido, Australia, Sudáfrica, y otras naciones de la Commonwealth se emplea el término "pak choi". Menos comúnmente, también se emplean los nombres descriptivos ingleses "acelga china", "mostaza china", "mostaza de apio" y "col cuchara".

En Australia, el Departamento de Industrias Primarias de Nueva Gales del Sur ha definido muchos nombres transcritos para cultivos específicos. Además, han introducido la palabra buk choy pare referirse a un tipo de col para distinguirla de pak choy.^[1]​^[2]​

En China, la mayoría de la población habla mandarín (unos 955 millones) y para ellos, el término más empleado es 青菜 qīng cài (literalmente "vegetal verde azulado"). Aunque el término 白菜 es pronunciado "baak choi" en cantonés, los mismos caracteres se pronuncian como "bái cài" en chino mandarín, para la col china.

En castellano filipino se llama pechay (en filipino, petsáy).^[3]​

Pak choi es el nombre más aceptado para esta planta en países miembros de la Commonwealth y países miembros de Iberoamérica.

En Panamá también se le conoce como "hojas de mostaza blanca".[1]

Valor nutricional

La col china cruda está compuesta por un 95% de agua, un 2% de carbohidratos, un 1% de proteína y menos de un 1% de grasa (tabla). En una cantidad de 100 gramos, la col china cruda suministra 13 calorías y es una fuente rica (20% o más de la Ingesta Diaria Recomendada), IDR) de la vitamina A (30% IDR) Vitamina C (54% DV) y vitamina K (44% IDR), mientras que aporta folato, vitamina B6 y calcio en cantidades moderadas. 17% IDR) (tabla).

La col china está en el puesto número 2 de un total 41 vegetales, en densidad de nutrientes.^[4]​

Efectos tóxicos

Bok choy contiene glucosinolatos. Se ha demostrado que estos componentes previenen el cáncer en pequeñas dosis, pero como muchas otras sustancias, puede ser tóxico para humanos en grandes dosis, sobre todo para personas que ya están gravemente enfermas. En 2009, una mujer anciana que era diabética, consumía de 1 a 1,5 kg de bok choy crudo al día en un intento de curar su diabetes, desarrolló hipotiroidismo por razones vinculadas a su diabetes, acabando en coma mixedematoso.^[5]​

• B. rapa chinesis en cultivo

• Flores

• Bok choy cocida

Referencias

Orrialde hau euskara ikasten ari den lankide batek egin du
Euskaraz dakien lankide batek testua zuzendu eta erroreak egileari irakatsi ahal dizkio

Aza txinatarra (Brassica rapa chinensis) Brassicaceae familiako landare belarkara da, hau da, ortuetan lantzen diren belar itxurako horietako bat. Arbiaren espeziekoa da (Brassica rapa); espezie horretakoak dira azalorea, brokolia, aza eta aza gorria ere bai. Zerbaren itxura du baina aza mota bat da berez. Beste izen batzuk ere baditu: Pak Choi, Paksoi edo Bok Choy. Txinatar jatorria du eta oso erabilia da txinatar sukaldaritzan eta Asiakoan oro har. Euskal Herrian eta Europan ere hasi da erabiltzen eta produzitzen azken urteetan. Orri-mami txuri handiak, hosto berde zabalak eta pella handiak dituzte.^[1]

Zaporea eta erabilera sukaldaritzan

Ohiko azaren antzerako zaporea du, baina, askoz suabeagoa da.^[1] Txikoriaren, arbiaren eta azaren zaporeak gogorarazten du. Sukaldean, txikiturik, gordinik (gaztea denean bereziki), gutxi egosita, entsaladan eta gratinaturik jan daitezke. Wokean, soja saltsarekin eta anakardoekin ere oso ondo geratzen dira.^[2][3][4] Beste azen modura, aza txinatarra fibra, ur eta bitaminatan oso aberatsa da, kaloria gutxi dauka, asegarria da eta aldi berean liraina eta digeritzeko erraza.

Barietateak

Pekinensis

Hosto berde eta luzeak, peziolo zuriak. Zilindrikoa burubiltzen du. Ipar Txinan kultibatzen denez, Pe (iparra) tsai (landarea) du izena. 50-60 cm-ko altuera izatera iristen da.^[1]

Chinensis

Hasieran Linnaeusek landare hauek Brassica chinensis barnean sailkatu zituen. Landare hauek ez dira burubiltzen, hosto leun eta ilun berde dira (zerba bati antzekoak). Beste barietatea baino txikiagoa izaten da, ez da 40 cm-ra iristen.^[1]

Erreferentziak

1. ↑ ^{a b c d} «Aza asiarra» baratzeparkea.ekogunea.eus . Noiz kontsultatua: 2018-03-03.
2. ↑ «Asiako azak, gure baratze eta platerentzat aproposak | Karabeleko» www.karabeleko.org . Noiz kontsultatua: 2018-03-03.
3. ↑ (Gaztelaniaz) Fuchs, Liliana (2017-02-13) Pak choi, la col asiática que parece una acelga: cómo usarla en la cocina . Noiz kontsultatua: 2018-03-03.
4. ↑ (Gaztelaniaz) «Pak Choi - Juan Mari Arzak» hogarmania.com . Noiz kontsultatua: 2018-03-03.

• (Ingelesez)Nutritional information
• (Ingelesez)Multilingual taxonomical information from the University of Melbourne
• (Ingelesez)How to choose, store and use pak choi from Veg Box Recipes

Brassica rapa subsp. chinensis

Le chou de Chine ou bok (pak) choy (choï) (Brassica rapa L. subsp. chinensis) est une plante herbacée de la famille des Brassicacées, cultivée comme plante potagère pour ses tiges et ses feuilles consommées comme légume.

Cette variété est voisine du pe-tsaï (Brassica rapa L. subsp. pekinensis), lui aussi appelé chou chinois. Pe-tsaï s'écrit 大白菜, dà báicài (mot à mot : grand chou blanc) en caractères chinois ; bok choy s'écrit 小白菜, xiǎo báicài (mot à mot : petit chou blanc). Le terme bok choy provient du cantonais, "baak choi" (jyutping : baak⁶ coi³ ), prononcé báicài (hanyu pinyin) en mandarin. Il est également appelé "bok choy" en anglais américain ou "pak choy" en anglais britannique.

Le bok choy est l'une des nombreuses variétés de choux chinois répertoriées en Asie. Aux États-Unis d'Amérique, le bok choy aurait été introduit par les Chinois ayant participé à la grande ruée vers l’or à la fin du XIX^e siècle.^{[réf. nécessaire]}. À la Réunion, il est appelé brède chou de chine.

Caractéristiques

Le bok choy ressemble à la bette à cardes et ses tiges blanchâtres sont douces, juteuses et croquantes. Ses feuilles nervurées sont d’un vert foncé et ont un goût moins prononcé que celui du chou pommé. On trouve plusieurs variétés de bok choy aux tiges longues ou courtes. On peut récolter la plante jeune (plus tendre) 30 à 40 jours après le semis ou mature vers 2 mois.

Utilisation

L'utilisation la plus courante du bok choy est la préparation en sauté à l'ail (après effeuillage).

A col chinesa, coia chinesa ou repolo chinés (Brassica rapa, ssp. chinensis ; (en chinés); cantonés 黃芽白 wong ah bahk), (tamén hakusai, pak choy, pok choi, bae-chu (en Corea), bok choy ou pak choi, tamén ortografado pachoy en Europa Occidental) é unha variedade de col moi empregada como ingrediente dalgunhas cociñas dos países asiáticos, en especial na cociña chinesa. Trátase dunha verdura da especie Brassica rapa.

Descrición

Plantas parcialmente autoincompatíbeis. As follas son comestíbeis, de cor verde clara e brillante. As silicuas miden de 2,5 a 6 cm de longo e rematan nun bico curto e firme.^[1]

Historia

É unha verdura oriúnda do Extremo Oriente. Atopáronse as súas sementes nas escavacións neolíticas dos asentamentos de Banpo. Cultívase na China dende hai máis de 1.500 anos, dende onde chegou ao Xapón a finais do século XIX. Nos últimos anos o seu consumo e produción experimentaron paseniñamente unha difusión aos países de Europa e ás Américas. Formaba parte da dieta culinaria dos chineses do sur no século V. O botanista Li Shizhen xa estudara as propiedades medicinais desta planta.

Actualmente cultívase en Europa, China, EUA e Guatemala.^[1]

Usos

Semellante a unha acelga (Beta vulgaris var. cicla), as súas follas verdes e os seus talos brancos utilízanse na cociña asiática, en especial na cociña chinesa cantonesa. Adoitan prepararse cocidas, salgadas ou en vinagre. Unhas das operacións máis típicas cando se adquiren frescas é:

• Separar as follas e lavalas por separado.
• As follas verdes cocíñanse separadas a miúdo dos talos.
• Nun stir frying, cómpre separar os talos e deben ser cortados á xuliana. As follas férvense durante uns dous minutos antes de ser cociñadas.

Unha receita rápida sería cortar as follas moi finas e cocelas uns 3-4 minutos. Sérvense con salsa de soia e sementes de sésamo lixeiramente torradas.

Valor nutricional

Contén altas cantidades de vitamina A, por 4 onzas, arredor de 3500 IU (3086 IU por cada 100 gramos),^[2] tamén contén altas cantidades de vitamina C, aproximadamente 50 mg por 4 onzas (44 mg por cada 100 gramos)^[2]

Efectos tóxicos

As coias chinesas conteñen glicosinolatos. Estes compostos foron reportados para previr o cancro en pequenas doses, mais a doses moi elevadas resultan tóxicos para os seres humanos. En 2009, unha anciá que estivera consumindo 1 a 1.5 kg de coias chinesas diariamente terminou padecendo hipotiroidismo, chegando a unha coma mixedematosa.^[3]

Hai outros síntomas máis leves dun exceso de consumo de coia chinesa, tales como náuseas, mareos e a indixestión en persoas con feble sistema dixestivo. Ás veces isto é causado pola mala preparación.

Notas

Véxase tamén

Outros artigos

• Repolo
• Kai-lan (brócoli chinés)
• Kimchi (Prato coreano encontrado nos restaurantes do mundo, elaborado coa coia fermentada)

Kinesko zelje (pak choi, kineska raštika, kineski kupus, Brassica rapa subsp. chinensis) dolazi iz istočne Azije, i predstavlja je važno povrće u južnoj i središnjoj Kini gdje se uzgaja već 6000 godina. U 14 stoljeću proširio se na sve dijelove Kine, a početkom 20. stoljeća stigao je u Koreju i Japan. Postoji velik broj različitih tipova i oblika koji se razlikuju samo po izgledu i veličini.

Kinesko zelje je jednogodišnja biljka bogata vitaminima A, B6 C, D i K, folnom kiselinom i kalcijem i kalijem.^[1] Stabljike su mesnate.

Na Zajedničkom poslužitelju postoje datoteke vezane uz: Kinesko zelje Wikivrste imaju podatke o: Brassica rapa subsp. chinensis

Izvori

Nedovršeni članak Kinesko zelje koji govori o biljkama treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.

Prawy chinski kał (Brassica rapa subsp. pekinensis) je rostlina ze swójby křižnokwětnych rostlinow (Brasicaceae). Družina je družinje pok choi (Brassica rapa subsp. chinensis) podobna.

Wopis

Stejnišćo

Rozšěrjenje

Wužiwanje

Nóžki

1. ↑ Pawoł Völkel: Prawopisny słownik hornjoserbskeje rěče. Hornjoserbsko-němski słownik. Ludowe nakładnistwo Domowina, Budyšin 2005, ISBN 3-7420-1920-1, str. 183.
2. ↑ W internetowym słowniku: Kohl

Žórła

• Aichele, D., Golte-Bechtle, M.: Was blüht denn da: Wildwachsende Blütenpflanzen Mitteleuropas. Kosmos Naturführer (1997)
• Brankačk, Jurij: Wobrazowy słownik hornjoserbskich rostlinskich mjenow na CD ROM. Rěčny centrum WITAJ, wudaće za serbske šule. Budyšin 2005.
• Kubát, K. (Hlavní editor): Klíč ke květeně České republiky. Academia, Praha (2002)
• Lajnert, Jan: Rostlinske mjena. Serbske. Němske. Łaćanske. Rjadowane po přirodnym systemje. Volk und Wissen Volkseigener Verlag Berlin (1954)
• Rězak, Filip: Němsko-serbski wšowědny słownik hornjołužiskeje rěče. Donnerhak, Budyšin (1920)

Pakcoy atau bok choy (Brassica rapa Kelompok Chinensis; suku sawi-sawian atau Brassicaceae) merupakan jenis sayuran yang populer. Sayuran yang dikenal pula sebagai sawi sendok ini mudah dibudidayakan dan dapat dimakan segar (biasanya dilayukan dengan air panas) atau diolah menjadi asinan. Kadang-kadang sawi ini juga disebut sawi hijau karena fungsinya mirip, meskipun sawi sendok lebih kaku teksturnya serta ukurannya cenderung lebih kecil dan meroset.

Jenis sayuran ini mudah tumbuh di dataran rendah maupun dataran tinggi. Bila ditanam pada suhu sejuk tumbuhan ini akan cepat berbunga. Karena biasanya dipanen seluruh bagian tubuhnya (kecuali akarnya), sifat ini kurang disukai. Pemuliaan sawi ditujukan salah satunya untuk mengurangi kepekaan akan suhu ini. Sayuran ini biasanya digunakan dalam bahan sup atau penghias makanan.

Awalnya, sayuran ini sangat populer di kawasan Tiongkok namun kemudian menyebar ke berbagai negara salah satunya Indonesia sebagai bahan untuk membuat masakan yang lezat. Saat ini masakan yang berasal dari sayuran ini tidak hanya didominasi oleh warga yang berasal dari Tiongkok namun orang Indonesia dan negara lainnya juga mulai menyukainya mengingat lezat dan bermanfaatnya sayuran ini.

Deskripsi

Herba semusim yang mudah tumbuh. Perkecambahannya epigeal. Sewaktu muda tumbuh lemah, tetapi setelah daun ketiga dan seterusnya akan membentuk setengah roset dengan batang yang cukup tebal, tetapi tidak berkayu. Daun elips, dengan bagian ujung biasanya tumpul. Warnanya hijau segar, biasanya tidak berbulu.

Menjelang berbunga sifat rosetnya agak menghilang, menampakkan batangnya. Bunganya kecil, tersusun majemuk berkarang. Mahkota bunganya berwarna kuning, berjumlah 4 (khas Brassicaceae). Benang sarinya 6, mengelilingi satu putik. Buahnya menyerupai polong tetapi memiliki dua daun buah dan disebut siliqua. sawi adalah tumbuhan kuning, yang merambat

Cara menanam dan masa panen

Pada umumnya cara menanam tanaman ini adalah disemai setelah tumbuh 3-4 daun sejati kemudian ditanam (dijadikan bibit terlebih dahulu) atau tanam langsung dengan disebar di media tanam. Masa panen adalah 40-60 hari dari biji atau 25-30 hari setelah tanam dari bibit.

Kegunaan lain

Karena mudah tumbuh dan responsif terhadap perubahan lingkungan, bok choy sering dimanfaatkan sebagai tumbuhan percobaan untuk pemupukan, kesuburan tanaman, gangguan karena kurangan hara, serta bioremediasi.

Galeri

• Bok choy)

• Bunga bok choy

• Masakan bok choy

Blaðkál einnig kallað salatkál eða kínverskt selleríkál (fræðiheiti: Brassica rapa supsp. chinensis) er blaðgrænmeti sem oft er notað í kínverskum réttum. Blaðkál er skylt vestrænu káli og næpu.

Il cavolo cinese, noto anche come bok choy^[1] e pak-choi^[2], è una cultivar di Brassica rapa diffusa in estremo oriente ed originario della Cina.

Etimologia

Il termine bok choy deriva dalla lingua cantonese e significa letteralmente "verdura bianca" e si può trovare scritto anche come pak choi, choi bok e Pak Choy.

Caratteristiche

Il cavolo cinese contiene alti livelli di glucosinolati. È stato stabilito che questi composti, assunti a piccole dosi, aiutano nella prevenzione del cancro. Tuttavia, come avviene con molte sostanze, possono essere tossici per gli esseri umani in grandi dosi, in particolare per le persone che sono già gravemente malate. Nel 2009, una donna diabetica anziana che aveva consumando da 1 a 1,5 kg di cavolo cinese crudo al giorno nel tentativo di trattare il suo diabete, ha sviluppato ipotiroidismo per motivi legati al suo diabete, con conseguente mixedema.^[3]

Utilizzo

Molto diffuso nelle cucine orientali possiamo trovarlo negli stufati o nelle zuppe. Ma non c'è da sorprendersi se lo si trova anche in piatti di spaghetti in brodo o semplicemente sbollentato e condito con in maniera opportuna.

Note

Bok choy SpesiesBrassica rapaKumpulan kultivarChinensisAsalChina, sebelum abad ke-15

Bok choy, pak choi or pok choi (Bahasa Cina: 上海青; pinyin: Shànghǎi qīng; secara harfiahnya "Shanghai Green"; Brassica rapa subsp. chinensis) ialah sejenis kubis Cina. Jenis Chinensis tidak membentuk kepala dan mempunyai helaian daun hijau licin, sebaliknya membentuk kluster yang mengingatkan sayuran sawi atau saderi. Jenis Chinensis adalah popular di selatan China dan Asia Tenggara. Tahan dengan musim sejuk, ia semakin banyak ditanam di Eropah Utara. Kumpulan ini pada asalnya dikelaskan sebagai spesies sendiri di bawah nama Brassica chinensis by Linnaeus.

Variasi ejaan dan penamaan

Nama Kantonis dan Min Selatan Bahasa Cina: 白菜 Transliterasi Bahasa Min - POJ Min-nan: be̍h-chhài or pe̍h-chhài Bahasa Yue (Kantonis) - Jyutping: baak⁶ coi³ Nama Jepun Kanji: 青梗菜 Transliterasi - Romaji: chingensai Nama Korea Hangul: 청경채 Hanja: 靑莖菜 Transliterasi - Perumian
Semakan: cheonggyeongchae

Selain istilah "kubis Cina", nama yang paling banyak digunakan di untuk jenis chinensis ialah bok choy (dari Kantonis, yang secara harfiah bermaksud "sayuran putih", juga ditulis pak choi, bok choi, dan pak choy). Di UK dan Afrika Selatan, istilah pak choi digunakan. Kurang biasa, nama-nama bahasa Inggeris deskriptif chard Cina, mustard Cina, mustard sadis, dan kubis sudu juga digunakan.

Di Australia, Jabatan Industri Utama New South Wales telah mendefinisikan semula banyak nama transkripsi untuk merujuk kepada kultivar tertentu. Di samping itu, mereka telah memperkenalkan perkataan buk choy untuk merujuk kepada jenis tertentu kubis yang berbeza dari pak choy.^[1][2]

Di China, majoriti Cina berbahasa Mandarin (kira-kira 955 juta orang), dan bagi mereka, istilah yang paling lazim digunakan ialah 青菜 qīng cài (secara harfiah "sayuran biru-hijau"). Walaupun istilah 白菜 disebut "baak choi" dalam Kantonis, aksara yang sama diucapkan "bái cài" oleh penutur Mandarin dan ia digunakan untuk nama kubis Napa yang mereka panggil "kubis Cina" ketika bercakap bahasa Melayu.

Di Filipina, ia dipanggil péchay dalam bahasa Sepanyol atau petsay dalam bahasa Tagalog.

Nilai pemakanan

Kubis Cina, mentah
(chinensis, pak choi) Nilai pemakanan per 100 g (3.5 oz) Tenaga 54 kJ (13 kcal) Karbohidrat 2.2 g - Serabut diet 1.0 g Lemak 0.2 g Protein 1.5 g Air 95.3 g Vitamin A setara 243 μg (30%) - beta-karotena 2681 μg (25%) Tiamina (vit. B₁) 0.04 mg (3%) Riboflavin (vit. B₂) 0.07 mg (6%) Niasin (vit. B₃) 0.5 mg (3%) Asid pantotenik (B₅) 0.09 mg (2%) Vitamin B₆ 0.19 mg (15%) Folat (vit. B₉) 66 μg (17%) Vitamin C 45 mg (54%) Vitamin K 46 μg (44%) Kalsium 105 mg (11%) Besi 0.80 mg (6%) Magnesium 19 mg (5%) Mangan 0.16 mg (8%) Kalium 252 mg (5%) Natrium 65 mg (4%) Link to Full Report in USDA Nutrient Database
Peratusan dianggarkan
menggunakan syor A.S. untuk orang dewasa.

Kubis Cina mentah adalah 95% air, 2% karbohidrat, 1% protein dan kurang daripada 1% lemak (jadual). Dalam jumlah 100 gram, kubis Cina mentah ini membekalkan 13 kalori dan merupakan sumber yang kaya (20% atau lebih dari Nilai Harian, DV) vitamin A (30% DV), vitamin C (54% DV) dan vitamin K (44% DV), sambil menyediakan folat, vitamin B6 dan kalsium dalam jumlah sederhana (10-17% DV) (jadual).

Kubis Cina berada di kedudukan #2 untuk ketumpatan nutrien daripada 41 makanan tumbuhan kaya nutrien.^[3]

Galeri

• Bok choy kecil

• B. rapa chinensis

• B. rapa chinensis mempunyai bunga kuning

Lihat juga

• Choy sum
• Senarai sayur-sayuran

Rujukan

Wikimedia Commons mempunyai media berkaitan Bok choy

A acelga chinesa, também chamada de repolho-china, repolho-chinês, bok choy, chingensai é um complexo de variedades de repolho cultivadas e largamente usadas na culinária oriental (China, Japão, Coreia e países vizinhos). Embora os botânicos não estejam completamente de acordo, as diferentes variedades parecem pertencer a duas subespécies da Brassica rapa, cultivada no ocidente pelo nabo, a B. rapa chinensis e a B. rapa pekinensis. No entanto como, ao longo dos séculos, se desenvolveram variedades ou cultivares muito diferentes, também os nomes com que estas variedades são conhecidas, quer nas diferentes línguas asiáticas, quer no ocidente, se diversificaram. ^[1]

No Brasil também recebe o nome de acelga embora seja diferente da acelga Portuguesa.

As duas subespécies principais e os nomes por que são conhecidas são:

Brassica rapa pekinensis

Conhecido como “napa” (aparentemente uma palavra japonesa que designa qualquer tipo de vegetal folhudo, usado na alimentação), couve-aipo, acelga, repolho-chinês -, “nappa cabbage” ou ainda “celery cabbage” (em inglês), “pe-tsai” (sem informação sobre a língua). Normalmente com o formato de um repolho ovoide, com folhas largas, de cor clara, por vezes com as pontas de um verde mais escuro, e pecíolos carnudos. ^{[1] [2]}

Brassica rapa chinensis

Normalmente chamadas pak-choi, bok-choi, tsoi sum, “chinese mustard”, "chingensai" (em japonês) ou “celery mustard” (a expressão “mustard greens” é usada em inglês para as folhas da Brassica juncea, ou mostarda oriental, usadas como hortaliças), apresentam folhas separadas, verde-escuras. ^[3]

Referências

청경채(靑梗菜)는 배추의 한 종류이며, 원산지는 중국 화중으로 알려져 있다. 특별한 맛이나 향은 없고 매우 연하다. 영양 성분으로는 칼륨, 비타민A, 비타민C, 칼슘 등이 함유되어 있다.

영양가

청경채는 물 95 %, 탄수화물 2 %, 단백질 1 %, 지방 1 % 미만으로 구성되어 있다. 100 그램에서 청경채는 13 칼로리를 공급하며 비타민 A (30 % DV), 비타민 C (54 % DV) 및 비타민 K (44 %)의 풍부한 원천 (일일 값, DV의 20 % 이상) % DV), 엽산, 비타민 B6 및 칼슘을 적당한 양 (10-17 % DV)을 제공한다.

청경채는 41 가지의 영양이 풍부한 식물성 식품 중 영양소 밀도 2 위를 차지했다.^[1]

각주