Los viperinos, víbores o áspides (Viperinae) son una subfamilia de culiebres, que xunto colos crótalos (subfamilia Crotalinae), formen la familia de los vipéridos (Viperidae).
Son famoses pol so venenu, probablemente'l más potente ente los animales presentes n'Europa. Mientres les guerres púniques llanzavenles a los buques enemigos nel cursu de les batalles navales.
Son bien venenoses y caracterícense por tener un par de caniles llargos y buecos na parte delantera del quexal cimeru. Estos caniles se retraen contra'l cielu la boca cuando la boca ta cerrada y cuando ésta ábrese, pónense rápido en posición d'atacar a la presa, pa inyectar un venenu mortal qu'ataca la sangre y los texíos.
La cabeza triangular y ancho de les víbores ta cubierta d'escames y los güeyos tienen la neñina vertical. La mayoría de les víbores allumen a les sos críes nel interior del cuerpu, esto ye, son ovovivíparas.
Les víbores viven en casi tol mundu pol so gran facilidá d'adaptación al mediu, sacante América, Australia, Madagascar y otres islles, y la mayoría d'elles son naturales d'África.
Reconócense los siguientes:[1]
Ente les 99 especies reconocíes atópense ciertes víbores europees y áspides, la víbora de Gabón y la gariba. Les especies que viven n'España son la víbora áspid, la víbora hocicuda y la víbora de Seoane. La víbora áspid ye la más venenosa de les que viven n'España. L'usu de sueru antiofídico n'España y Portugal nun ye recomendable salvu en casos realmente necesarios y siempres so considerancia médica y nun hospital.[2]
Los viperinos, víbores o áspides (Viperinae) son una subfamilia de culiebres, que xunto colos crótalos (subfamilia Crotalinae), formen la familia de los vipéridos (Viperidae).
Son famoses pol so venenu, probablemente'l más potente ente los animales presentes n'Europa. Mientres les guerres púniques llanzavenles a los buques enemigos nel cursu de les batalles navales.
Viperinae (lat. Viperinae) — gürzəkimilər fəsiləsinə aid ilan yarımfəsiləsi.
Viperinae (lat. Viperinae) — gürzəkimilər fəsiləsinə aid ilan yarımfəsiləsi.
An naered-gwiber eo ar stlejviled a ya d'ober an iskerentiad Viperinae, er c'herentiad Viperidae. Naered binimus int.
E-touez ar spesadoù naered-gwiber emañ:
...
An naered-gwiber eo ar stlejviled a ya d'ober an iskerentiad Viperinae, er c'herentiad Viperidae. Naered binimus int.
Die Echten Vipern (Viperinae), gelegentlich auch als Altweltottern bzw. -vipern bezeichnet, bilden eine Unterfamilie innerhalb der Vipern (Viperidae). Die etwa 80 Arten sind in Europa, Asien und Afrika verbreitet, wobei die meisten Arten im Bereich der Tropen und Subtropen leben und nur wenige auch in den gemäßigten Breiten zu finden sind. Die nördlichste Art ist die Kreuzotter (Vipera berus), deren Verbreitungsgebiet in Skandinavien bis über den Nördlichen Polarkreis reicht. Alle Arten dieses Taxons sind giftig. Im Gegensatz zu den ebenfalls zu den Vipern gehörenden Grubenottern (Crotalinae) besitzen sie kein Grubenorgan zur Wahrnehmung von Wärmestrahlung.
Die Echten Vipern umfassen Schlangenarten mit Körperlängen von etwa 20 Zentimeter wie der Zwergpuffotter (Bitis peringueyi) bis hin zu über 2 Metern wie bei der Gabunviper (Bitis gabonica). Der Körper ist meist gedrungen und besitzt einen deutlich vom Körper abgesetzten, dreieckigen Kopf. Die Kopfoberseite ist im Gegensatz zu den Nattern und Giftnattern sowie einigen Viperngruppen wie der Fea-Viper (Azemiops feae) oder den zu den Grubenottern zählenden Zwergklapperschlangen (Sistrurus) bei allen Arten von kleinen Schuppen besetzt.
Echte Vipern sind wie alle Vipern Giftschlangen. Sie verfügen über einen entsprechenden Giftapparat mit großen Giftdrüsen hinter den Augen, die über einen Giftkanal mit den meistens großen Giftzähnen im vorderen Oberkiefer verbunden sind. Bei den Zähnen handelt es sich um so genannte Röhrengiftzähne oder solenoglyphe Zähne, das bedeutet, dass sie über einen vollständig geschlossenen Giftkanal im Zahn verfügen. Sie sind von einer bindegewebigen Zahnscheide umgeben, die sich beim Öffnen des Maules zurückzieht und die ausgeklappten Zähne freigibt.
Die meisten Arten sind an das Leben am Boden angepasst, ausgesprochene Baumbewohner sind nur die Arten der Buschvipern (Atheris), die in den Wäldern Afrikas leben. Diese sind mit einem Greifschwanz ausgestattet und dadurch sehr gute Kletterer. Die terrestrisch lebenden Arten sind in allen Formen des Untergrunds zu finden und meistens sehr speziell darauf angepasst. So gibt es reine Wüstenarten wie die Zwergpuffotter (Bitis peringueyi) oder die Afrikanischen Hornvipern (Cerastes), die sich seitenwindend auf dem Wüstensand fortbewegen können, oder auch grabende Arten wie die Uzungwe-Viper (Adenorhinos barbouri).
Echte Vipern sind meisten tag- oder dämmerungsaktiv. Dabei sind vor allem die europäischen Arten der gemäßigten bis gemäßigt-warmen Zone fast ausschließlich tagsüber anzutreffen, während Arten des tropischen Afrika häufiger in der Dämmerung oder nachts aktiv sind. Durch die klimatischen Verhältnisse kommt es zudem bei mittel- bis nordeuropäischen sowie asiatischen Arten zu Ruhephasen während des Winters, während diese bei Arten aus Afrika und dem südlichen Asien nicht anzutreffen sind. Die Aktivitätsphasen sind allerdings auch bei vielen europäischen Arten weniger arttypisch, sondern können zwischen Populationen in unterschiedlichen Lebensräumen variieren.
Die meisten Vipern ernähren sich von Kleinsäugern, denen sie aktiv nachstellen und die sie mit einem Biss töten. Wenige Arten wie etwa die Kykladen-Viper (Macrovipera schweitzeri) und einzelne Populationen vieler anderer Arten sind auf die Jagd auf Vögel spezialisiert. Besonders große Arten wie die Gabunviper (Bitis gabonica) erbeuten auch Stachelschweine, kleine Affen, Fledertiere oder Kleinstböckchen. Demgegenüber ernähren sich viele kleine Arten teilweise oder fast vollständig von Arthropoden und anderen Kleintieren, darunter etwa die Wiesenotter (Vipera ursinii) oder die bereits erwähnte Uzungwe-Viper.
Mit Ausnahme weniger Arten sind die Echten Vipern lebendgebärend, zu den eierlegenden Arten gehören Großvipern (Macrovipera), die Uzungwe-Viper und die Persische Trughornviper (Pseudocerastes persicus).
Die Vertreter der Echten Vipern leben in weiten Teilen Afrikas ohne Madagaskar, Asiens inklusive der Südostasiatischen Inselwelt und Europas. In Amerika und Australien sind keine Arten dieser Gruppe zu finden. Der evolutionäre Ursprung der Echten Vipern liegt wahrscheinlich in Afrika, von dort haben sie sich über ihren gesamten heutigen Verbreitungsraum verteilt.
Unter den Echten Vipern gibt es insbesondere in Eurasien einige Arten mit einem sehr großen Verbreitungsgebiet, darunter beispielsweise die Kettenviper (Daboia russelii) oder die Levanteotter (Macrovipera lebetina), andere Arten sind nur auf begrenzte Gebiete wie Gebirgszüge oder Inseln eingeschränkt wie etwa die Ostafrikanische Bergotter (Montatheris hindii) oder die Kykladenviper (Macrovipera schweizeri). Die meisten Arten leben in tropischen und subtropischen Gebieten, nur wenige erreichen gemäßigte Breitengrade und ausschließlich die Kreuzotter (Vipera berus) ist bis zum nördlichen Polarkreis verbreitet.
Die Echten Vipern umfassen traditionell alle Vipern, die nicht über ein Grubenorgan verfügen. Durch Untersuchungen der Morphologie, insbesondere der Schädel- und der Genitalmorphologie, sowie durch molekularbiologische Untersuchungen wurden die Krötenvipern (Causinae) sowie die Fea-Viper (Azemiops feae) als ursprünglichste Vertreter der Gruppe als eigene Taxa erkannt und werden heute nicht mehr den Echten Vipern zugeordnet. Die Monophylie der verbleibenden Arten, also ihre gemeinsame Abstammung von einer nur ihnen gemeinsamen Stammart, wird durch diese Untersuchungen mittlerweile als gesichert angesehen.
Innerhalb der Echten Vipern werden etwa 80 Arten in zwölf Gattungen unterschieden. Dabei gehören die meisten Arten den Echten Ottern (Vipera) an, andere enthalten nur eine Art wie Montatheris und Proatheris und sind entsprechend monotypisch. Besonders innerhalb der Echten Ottern wurden in der nahen Vergangenheit mehrere Revisionen vorgenommen, aus denen neue Gattungen wie die Großvipern (Macrovipera) und die Orientalischen Ottern (Daboia) hervorgingen, eine Reihe weiterer Revisionen wurden vorgeschlagen.[1][2]
Die meisten Viperngifte sind vor allem hämotoxisch und/oder zytotoxisch wirksam. Sie beeinflussen Blut, Blutgefäße und Gewebe, beispielsweise durch verschiedene Proteasen. Die Toxine können zu Gewebezerstörungen (Nekrosen), inneren Blutungen, lokalen Schmerzen und Schwellungen führen. Häufig sind Proteine enthalten, die die Hämostase (Blutgerinnung) durch unterschiedliche Mechanismen unterdrücken und, zum Teil gemeinsam mit den gewebezerstörenden Anteilen, innere Blutungen verursachen. Blutungen treten dabei unter der Haut, in Nasen- und Mundhöhle sowie in Darm und Gehirn der Beutetiere auf. Einige Arten produzieren zudem neurotoxische Bestandteile, die auf das Nervensystem des Opfers wirken und Lähmungen hervorrufen.
Die Informationen dieses Artikels entstammen zum größten Teil den unter Literatur angegebenen Quellen, darüber hinaus werden folgende Quellen zitiert:
Die Echten Vipern (Viperinae), gelegentlich auch als Altweltottern bzw. -vipern bezeichnet, bilden eine Unterfamilie innerhalb der Vipern (Viperidae). Die etwa 80 Arten sind in Europa, Asien und Afrika verbreitet, wobei die meisten Arten im Bereich der Tropen und Subtropen leben und nur wenige auch in den gemäßigten Breiten zu finden sind. Die nördlichste Art ist die Kreuzotter (Vipera berus), deren Verbreitungsgebiet in Skandinavien bis über den Nördlichen Polarkreis reicht. Alle Arten dieses Taxons sind giftig. Im Gegensatz zu den ebenfalls zu den Vipern gehörenden Grubenottern (Crotalinae) besitzen sie kein Grubenorgan zur Wahrnehmung von Wärmestrahlung.
The Viperinae, or viperines, are a subfamily of vipers endemic to Europe, Asia and Africa. They are distinguished by their lack of the heat-sensing pit organs that characterize their sister group, the subfamily Crotalinae. Currently, 13 genera are recognized.[2] Most are tropical and subtropical, although one species, Vipera berus, even occurs within the Arctic Circle.[3] Like all vipers, they are venomous.
The common names "pitless vipers", "true vipers", "Old World vipers",[3] and "true adders"[4] all refer to this group.
Members of this subfamily range in size from Bitis schneideri, which grows to a maximum total length (body and tail) of 280 mm (11 in), to the Gaboon viper, which reaches a maximum total length of over 2 m (6.6 ft). Most species are terrestrial, but a few, such as those of the genus Atheris, are completely arboreal.[3]
Although the heat-sensing pits that characterize the Crotalinae are clearly lacking in the viperines, a supernasal sac with sensory function has been described in a number of species. This sac is an invagination of the skin between the supranasal and nasal scales and is connected to the ophthalmic branch of the trigeminal nerve. The nerve endings here resemble those in the labial pits of boas. The supernasal sac is present in the genera Daboia, Pseudocerastes and Causus, but is especially well developed in the genus Bitis. Experiments have shown that strikes are not only guided by visual and chemical cues, but also by heat, with warmer targets being struck more frequently than colder ones.[3]
Viperinae are found in Europe, Asia, and Africa,[1] but not in Madagascar.[5]
Generally, members of this subfamily are ovoviviparous, although a few, such as Pseudocerastes, Cerastes, and some Echis species are oviparous (egg-laying).[3]
Until relatively recently, two other genera were also included in the Viperinae. However, they were eventually considered so distinctive within the Viperidae, that separate subfamilies were created for them:[1]
Nevertheless, these groups, together with the genera currently recognized as belonging to the Viperinae, are still often referred to collectively as the true vipers.[3]
Broadley (1996) recognized a new tribe, Atherini, for the genera Atheris, Adenorhinos, Montatheris and Proatheris, the type genus for which is Atheris.[1]
The Viperinae, or viperines, are a subfamily of vipers endemic to Europe, Asia and Africa. They are distinguished by their lack of the heat-sensing pit organs that characterize their sister group, the subfamily Crotalinae. Currently, 13 genera are recognized. Most are tropical and subtropical, although one species, Vipera berus, even occurs within the Arctic Circle. Like all vipers, they are venomous.
The common names "pitless vipers", "true vipers", "Old World vipers", and "true adders" all refer to this group.
Los viperinos, víboras o áspides (Viperinae) son una subfamilia de serpientes, que junto con los crótalos (subfamilia Crotalinae), forman la familia de los vipéridos (Viperidae).
Son famosas por su veneno, probablemente el más potente entre los animales presentes en Europa. Durante las guerras púnicas se lanzaban a los buques enemigos en el curso de las batallas navales.
Son muy venenosas y se caracterizan por poseer un par de colmillos largos y huecos en la parte delantera de la mandíbula superior. Estos colmillos se retraen contra el paladar cuando la boca está cerrada y cuando esta se abre, se ponen rápidamente en posición de atacar a la presa, para inyectar un veneno mortal que ataca la sangre y los tejidos.
La cabeza triangular y ancha de las víboras está cubierta de escamas y los ojos tienen la pupila vertical. La mayoría de las víboras alumbran a sus crías en el interior del cuerpo, es decir, son ovovivíparas.
Dada la longitud de sus colmillos, estas serpientes suelen atacar proyectándolos adelante y clavándolos de un golpe a sus víctimas a diferencia de las demás serpientes (que atacan mordiendo).
Las víboras viven en casi todo el mundo por su gran facilidad de adaptación al medio, a excepción de América (exceptuando las serpientes de cascabel o crótalos que pertenecen a la misma familia), Australia, Madagascar y otras islas, y la mayoría de ellas son naturales de África.
Se reconocen los siguientes:[1]
Entre las 99 especies reconocidas se encuentran ciertas víboras europeas y áspides, la víbora de Gabón y la gariba. Las especies que viven en España son la víbora áspid, la víbora hocicuda y la víbora de Seoane. La víbora áspid es la más venenosa de las que viven en España. El uso de suero antiofídico en España y Portugal no es recomendable salvo en casos realmente necesarios y siempre bajo consideración médica y en un hospital.[2]
Los viperinos, víboras o áspides (Viperinae) son una subfamilia de serpientes, que junto con los crótalos (subfamilia Crotalinae), forman la familia de los vipéridos (Viperidae).
Son famosas por su veneno, probablemente el más potente entre los animales presentes en Europa. Durante las guerras púnicas se lanzaban a los buques enemigos en el curso de las batallas navales.
Pärisrästiklased (Viperinae) madude alamsugukond. Pärisrästiklaste puhul ei ole loomadele ohtlik mitte mao haardesse sattumine, vaid märg hammustus. Eestis kuulub teadaolevalt sellesse alamsugukonda vaid üks liik – harilik rästik.
Pärisrästiklaste alamsugukonda klassifitseeritakse roomajate andmebaasis järgmised maoperekonnad[2]:
Pärisrästiklastel termolokatsioonielund puudub.
Selles artiklis on kasutatud prantsuskeelset artiklit fr:Viperinae seisuga 14.12.2013.
Pärisrästiklased (Viperinae) madude alamsugukond. Pärisrästiklaste puhul ei ole loomadele ohtlik mitte mao haardesse sattumine, vaid märg hammustus. Eestis kuulub teadaolevalt sellesse alamsugukonda vaid üks liik – harilik rästik.
Sugegorriak Viperinae azpifamiliako sugeak dira. Guztira 43 sugegorri espezie inguru daude. Europa, Asia eta Afrikan banatuak daude. Oso ahaidetuak daude Asia eta Amerikako Crotalinae subfamiliako krotaloekin; azkeneko honetan kriskitin-sugeak sartzen dira. Beren artean desberdinak dira. Krotaloek begi bakoitzaren aurrean beroari sentsitiboa den sakonune bat dute. Sakonune hori odol beroko animaliak egunez eta gauez aurkitzeko ahalmena ematen dien organo bat da. Bi azpifamilia horiek viperidae familia osatzen dute.
Sugegorri guztiek bereizgarria den pozoi-guruin bat dute. Guruin hori falta diren beste sugeenak baino sofistikatuagoa da.
Pozoi-guruin bakoitza hortz luze eta huts baten oinarriarekin lotzen da. Sugea erasotzean letagin pozoitsu horiek ehizakian sartzen dira eta puntatik pozoia egozten da. Pozoiak harrapakinaren ehunak sakonki kutsatzen ditu. Letagin horiek mugikorrak dira. Erabiltzen direnean goiko barailarekin angelu zuzenean jaurtitzen dira; gainerako denboran, atzerantz okertzen dira eta ahosabaiaren kontra ehun bigunezko bilduki batean gelditzen dira. Pozoia eraldatutako listu guruinek sortutako gaia da eta proteina, pozoina, eta entzimaz osaturik dago. Sugegorrien pozoia odolharrimin eta odol-loditzailea da, eta tentsiobeherakada, bihotz-taupada neurriaren aldaketa, hezur-usteltzeak eta hanturak eragiten ditu. Bere eginkizuna, ehizakia hiltzeaz gain, liseriketa erraztea da.
Europan zazpi sugegorri inguru daude, guztiak vipera kideak. Horiek benetan arriskutsuak diren sugeen taldea osatzen dute. Euskal Herrian hiru sugegorri mota ditugu: kantauriar sugegorria (Vipera seoanei), alde atlantikoan; aspis sugegorria (Vipera aspis aspis), Pirinioetan eta erdialdean; eta, azkenik, lataste sugegorria (Vipera latastei), hegoaldean. Aurreneko biak ez bezala, azkena oso urria da.
Europar sugegorriek gorputz erlatiboki astuna dute eta bere buztana motza izaten da. Burua ondo zehaztua dute, askotan hiruki erakoa. Gainaldeko ezkatak karenatuak dira. Begia nahiko txikia da eta begi-ninia zutika dute. Buruaren perfila aldagarria da eta suge mota batzuek "sudur-adar" biguna eta ezkataduna dute.
Sugegorriak lurzoruko biztanleak dira, suge mota guztiak egunez ekileak dira, baina gautar bihurtzen dira gauez berotasuna handia bada.
Europako sugegorri gehienak ugaztun txikiz (sagu, satitsu....) elikatzen dira baina batzuek txori edo sugandilak harrapatzen dituzte. Vipera ursinik, berriz, zomorro handiak ehizatzen ditu.
Sugegorriak nahiko motel mugitzen dira, baldin eta gogaitzen ez badituzte. Toki estalietatik ehizatzen dute. Ehizakirik gerturatuz gero, ziztu batean burua malgukiaren gisara aurrera bota eta ahoa zabal-zabalik duelarik hozka egiten diote. Gero, pozoia bere lana egin arte itxaroten dute eta usaimenaren bidez mingaina astinduz arrastoari jarraitzen diote; hau gertatzen da harrapari ugaztunak ehizatzen dituztenean. Txori, sugandila edo xomorroak badira, heldu egiten dituzte eta mugitzeari uzten diotenean burutik hasita irensten dituzte. Sugegorriak ere ehizatzeko batzuetan ugaztunen gordelekuetan sartzen dira.
Sugegorri gehienek, giro hotzetarako egokitzapen gisara, barnerruleak (obobibiparoak) dira; arrautzak amaren barruan hazten dira eta kumeak bizirik erditzen dituzte. Vipera lebetinak berriz, Europan arrautzak erruten ditu. Arrunt udaberrian ugaltzen dira. Ernaltzea egin baino lehen ar lehiakideek borroka-dantza bat egiten dute. Arrak bata bestearen aurrean tente jartzen dira eta burua eta lepoarekin bultzaka, indartsuenak, gehienetan helduena, emea ernalduko du.
Sugegorri batzuek bereizgarriak diren ezaugarriak dituzte eta ez da zaila bereiztea. Beste batzuk berriz, oso aldagarriak dira eta bereizteko zailtasunak sortzen dituzte. Behatu behar diren ezaugarriak muturraren perfila (zapala, gora begira edo sudur-adarrarekin), marrazkia eta ahal bada goiko aldeko ezkaten neurria dira.
Sugegorriak Viperinae azpifamiliako sugeak dira. Guztira 43 sugegorri espezie inguru daude. Europa, Asia eta Afrikan banatuak daude. Oso ahaidetuak daude Asia eta Amerikako Crotalinae subfamiliako krotaloekin; azkeneko honetan kriskitin-sugeak sartzen dira. Beren artean desberdinak dira. Krotaloek begi bakoitzaren aurrean beroari sentsitiboa den sakonune bat dute. Sakonune hori odol beroko animaliak egunez eta gauez aurkitzeko ahalmena ematen dien organo bat da. Bi azpifamilia horiek viperidae familia osatzen dute.
Sugegorri guztiek bereizgarria den pozoi-guruin bat dute. Guruin hori falta diren beste sugeenak baino sofistikatuagoa da.
Pozoi-guruin bakoitza hortz luze eta huts baten oinarriarekin lotzen da. Sugea erasotzean letagin pozoitsu horiek ehizakian sartzen dira eta puntatik pozoia egozten da. Pozoiak harrapakinaren ehunak sakonki kutsatzen ditu. Letagin horiek mugikorrak dira. Erabiltzen direnean goiko barailarekin angelu zuzenean jaurtitzen dira; gainerako denboran, atzerantz okertzen dira eta ahosabaiaren kontra ehun bigunezko bilduki batean gelditzen dira. Pozoia eraldatutako listu guruinek sortutako gaia da eta proteina, pozoina, eta entzimaz osaturik dago. Sugegorrien pozoia odolharrimin eta odol-loditzailea da, eta tentsiobeherakada, bihotz-taupada neurriaren aldaketa, hezur-usteltzeak eta hanturak eragiten ditu. Bere eginkizuna, ehizakia hiltzeaz gain, liseriketa erraztea da.
Europan zazpi sugegorri inguru daude, guztiak vipera kideak. Horiek benetan arriskutsuak diren sugeen taldea osatzen dute. Euskal Herrian hiru sugegorri mota ditugu: kantauriar sugegorria (Vipera seoanei), alde atlantikoan; aspis sugegorria (Vipera aspis aspis), Pirinioetan eta erdialdean; eta, azkenik, lataste sugegorria (Vipera latastei), hegoaldean. Aurreneko biak ez bezala, azkena oso urria da.
Europar sugegorriek gorputz erlatiboki astuna dute eta bere buztana motza izaten da. Burua ondo zehaztua dute, askotan hiruki erakoa. Gainaldeko ezkatak karenatuak dira. Begia nahiko txikia da eta begi-ninia zutika dute. Buruaren perfila aldagarria da eta suge mota batzuek "sudur-adar" biguna eta ezkataduna dute.
Sugegorriak lurzoruko biztanleak dira, suge mota guztiak egunez ekileak dira, baina gautar bihurtzen dira gauez berotasuna handia bada.
Europako sugegorri gehienak ugaztun txikiz (sagu, satitsu....) elikatzen dira baina batzuek txori edo sugandilak harrapatzen dituzte. Vipera ursinik, berriz, zomorro handiak ehizatzen ditu.
Sugegorriak nahiko motel mugitzen dira, baldin eta gogaitzen ez badituzte. Toki estalietatik ehizatzen dute. Ehizakirik gerturatuz gero, ziztu batean burua malgukiaren gisara aurrera bota eta ahoa zabal-zabalik duelarik hozka egiten diote. Gero, pozoia bere lana egin arte itxaroten dute eta usaimenaren bidez mingaina astinduz arrastoari jarraitzen diote; hau gertatzen da harrapari ugaztunak ehizatzen dituztenean. Txori, sugandila edo xomorroak badira, heldu egiten dituzte eta mugitzeari uzten diotenean burutik hasita irensten dituzte. Sugegorriak ere ehizatzeko batzuetan ugaztunen gordelekuetan sartzen dira.
Sugegorri gehienek, giro hotzetarako egokitzapen gisara, barnerruleak (obobibiparoak) dira; arrautzak amaren barruan hazten dira eta kumeak bizirik erditzen dituzte. Vipera lebetinak berriz, Europan arrautzak erruten ditu. Arrunt udaberrian ugaltzen dira. Ernaltzea egin baino lehen ar lehiakideek borroka-dantza bat egiten dute. Arrak bata bestearen aurrean tente jartzen dira eta burua eta lepoarekin bultzaka, indartsuenak, gehienetan helduena, emea ernalduko du.
Sugegorri batzuek bereizgarriak diren ezaugarriak dituzte eta ez da zaila bereiztea. Beste batzuk berriz, oso aldagarriak dira eta bereizteko zailtasunak sortzen dituzte. Behatu behar diren ezaugarriak muturraren perfila (zapala, gora begira edo sudur-adarrarekin), marrazkia eta ahal bada goiko aldeko ezkaten neurria dira.
Les Viperinae ou vipères sont une sous-famille de serpents de la famille des Viperidae[1]. Elle a été créée par Nicolaus Michael Oppel (1782-1820) en 1811.
Elle compte près de 100 espèces. Les Viperinae avec les Azemiopinae et les Crotalinae forment la famille des Viperidae.
Les Viperinae se rencontrent en Afrique, en Asie et en Europe[1]. Elles ne sont pas présentes sur le continent américain, contrairement à leurs proches parents de la sous-famille des Crotalinae.
Selon Reptarium Reptile Database (22 janvier 2014)[2] :
Les critères diagnostiques fréquemment employés pour différencier couleuvres et vipères en France ne sont pas toujours opérants.
Les couleuvres ne possèdent pas toujours une tête ovale, elle peut tendre vers une forme rejoignant le triangle, surtout à l'âge adulte, et les vipères n'ont pas toujours une tête bien triangulaire et aplatie. La coloration dorsale en zigzags, souvent attribuée aux vipères, peut être présente chez certaines couleuvres, notamment la couleuvre vipérine totalement inoffensive, et peut, à l'inverse, avoir tendance à disparaître chez certaines vipères. Les vipères ont souvent un motif en V sur la tête, mais ce critère n'est pas du tout fiable car il est parfois estompé chez les vipères alors que de nombreuses couleuvres ont également un motif plus ou moins similaire. L'écaillure de la tête varie d'une espèce à l'autre : si la vipère aspic se reconnait bien à ses petites écailles sur la tête, au contraire des couleuvres européennes qui ont toutes un certain nombre de grandes écailles en plaques (souvent neuf plaques sur le dessus de la tête), ce n'est pas le cas d'autres espèces de vipères, notamment la vipère péliade qui a de grandes écailles sur la tête (dont le nombre peut varier) et qui rappellent donc faussement les couleuvres si l'on se fie uniquement à ce critère. Les vipères ont un corps plus trapu et ont une queue nettement plus courte et plus distincte que celles des couleuvres, mais ce critère n'est pas toujours facilement discernable, certaines vipères (surtout les mâles) peuvent être minces et élancées, sans limite visible pour le début de la queue, tandis que certaines couleuvres comme la coronelle lisse ont une queue relativement courte comparativement aux autres espèces de couleuvres. Tous ces critères ne doivent donc pas être considérés comme fiables par des personnes peu accoutumées à observer et différencier les serpents, ils ne forment qu'un ensemble de critères parmi d'autres qui aident à reconnaitre ces serpents avec un peu d'expérience. Il est dans tous les cas fortement déconseillé de toucher à un serpent si l'on est pas certain de pouvoir l'identifier correctement.
En Europe de l'Ouest, le seul et unique critère fiable pour les débutants qui permette de différencier facilement les vipères des couleuvres (toutes espèces confondues), est que les vipères ont toutes des pupilles nettement verticales (comme les yeux d'un chat), quelle que soit l'intensité lumineuse, alors que les couleuvres ont toutes des pupilles bien rondes. En Europe orientale cependant, une seule espèce de couleuvre, vivant uniquement dans les Balkans, fait exception à cette règle et présente des pupilles verticales : la couleuvre-chat. Ce critère peut donc être utile en Europe, mais il ne doit surtout pas être pris en compte dans les autres régions du monde où de nombreux serpents très dangereux ont des pupilles rondes (les Élapidés notamment, et même quelques vipères comme le genre Causus en Afrique).
Outre leur utilisation dans la préparation de la thériaque, on considérait au XVIIe siècle que la chair de vipère était le meilleur antidote aux envenimations causée par cette espèce ou par d'autres. Les animaux, dans certaines régions étaient élevés dans des vipèreries, lieux qui survécurent jusqu'au XIXe siècle. L'ignorance autour de leur biologie en faisait de véritables panacées. Certains médecins ou pharmaciens de cette époque, comme Moïse Charas qui publie une étude assez sérieuse à leur sujet en 1670, en avaient fait leur spécialité. C'est probablement Francesco Redi (1626-1697) qui fut l'un des premiers à démontrer comment le venin de la vipère était injecté et qu'il était sécrété par une glande située dans la tête de l'animal.
La chair de vipère était réputée, au XVIIe siècle, avoir des vertus revigorantes permettant d'allonger la durée de vie. Elle n'était pas consommée comme telle, mais donnée à manger à de la volaille, cette dernière aboutissant sur la table des élites[3].
Le venin de vipère est quelquefois utilisé dans des préparations pharmaceutiques visant à dissoudre un éventuel bouchon de cérumen.
L'ancrod est un extrait de venin d'une vipère de Malaisie (Calloselasma rhodostoma) ayant une activité anticoagulante importante par destruction rapide du fibrinogène, protéine intervenant dans la formation des caillots. L'ancrod a été testé dans différentes maladies et semble avoir une certaine efficacité dans les accidents vasculaires cérébraux pris très précocement[4].
La vipère fut l'objet d'un culte chez de nombreux peuples, comme les Lombards (culte encore mentionné à Bénévent dans les années 660), ou en Asie mineure dans l'Antiquité[5].
Les morsures de vipères européennes sont rarement mortelles : un adulte en bonne santé et sans problème cardio-vasculaire n'encourt aucun risque vital si la prise en charge est rapide en milieu hospitalier. En l'absence de traitement le pronostic peut être sévère et le décès est possible même si cela reste exceptionnel. En revanche, certaines espèces tropicales comme l'échide carénée (Echis carinatus) ou encore la vipère heurtante (Bitis arietans) peuvent être extrêmement dangereuses.
En cas de morsure, voir le plus rapidement possible un médecin et éviter tous autres gestes :
La vipère est à l'origine de certaines expressions françaises : voir Idiotisme animalier.
Les Viperinae ou vipères sont une sous-famille de serpents de la famille des Viperidae. Elle a été créée par Nicolaus Michael Oppel (1782-1820) en 1811.
Elle compte près de 100 espèces. Les Viperinae avec les Azemiopinae et les Crotalinae forment la famille des Viperidae.
Beludak sejati atau yang juga disebut beludak asli, bandotan biasa, atau bandotan tanpa dekik, adalah anak suku Viperidae yang seluruhnya terdapat di Afrika dan Eurasia.[2][3] Ular-ular ini dikelompokkan berdasarkan tidak adanya cekungan pendeteksi panas di wajahnya seperti yang dimiliki oleh anak suku Crotalidae (beludak kepala ceruk). Terdapat sekitar 66 spesies.[4] Mayoritas hidup di wilayah tropis dan subtropis, tetapi salah satu jenis yakni Beludak kutub utara (Vipera beruz), wilayah hidupnya bahkan mencapai lingkaran Arktika.
Ular ini memiliki ukuran beragam. Jenis terkecil adalah Bandotan gembung Schneider (Bitis schneideri) yang hanya berukuran 71 cm. Dan yang terbesar adalah Bandotan Gabon (Bitis gabonica) yang berukuran sampai 2 meter. Sebagian besar hidup di tanah (terestrial), sedangkan beberapa genus seperti genus Atheris sp. (Beludak semak Afrika) hidup di pohon (arboreal). Beberapa jenis juga memiliki organ pendeteksi panas seperti kelompok Crotalidae. Namun bukan dalam bentuk ceruk atau dekik, melainkan di permukaan bibir depan di mulut bagian atas. Beberapa genus yang memiliki indra ini adalah Bitis sp., Pseudocerastes sp., dan Daboia sp.. Sebagian besar berkembang biak dengan melahirkan (Ovovivipar), tetapi beberapa jenis seperti Pseudocerastes sp. berkembangbiak dengan bertelur.
Tersebar luas di Eropa, Asia, dan Afrika (kecuali Madagaskar).[1][5]
Sejauh ini, terdapat 12 genus ular beludak dan ular bandotan. Yakni:
Genus Penemu JumlahSpesies
Nama umum Penyebaran Atheris Cope,1862
16 Beludak semak Afrika Afrika bagian tengah dan di selatan Sahara Bitis Gray, 1842 17 Bandotan Afrika Seluruh wilayah Afrika (kecuali Madagaskar) dan semenanjung Arab Cerastes Laurenti,1768
4 Beludak gurun Afrika bagian utara serta Arab dan Iran Daboia Gray, 1842 5 Beludak Russel dan Bandotan puspa Pakistan, India, Sri Lanka, Bangladesh, Tiongkok selatan, Taiwan, Myanmar, Thailand, Laos, Kamboja, dan Indonesia (Jawa Timur, Pulau Komodo, Flores, Lomblen, Endeh, Kisar, dan Wetar) Echis Merrem,1820
11 Beludak sisik gergaji India dan Sri Lanka, ke barat sampai Arab dan Afrika di sebelah utara Sahara Eristicophis Alcock and Finn, 1897 1 Beludak MacMahon Wilayah gurun di daerah Iran, Afganistan, dan Pakistan Macrovipera Reuss, 1927 2 Beludak besar Eurasia Afrika bagian utara, Arab, hingga Russia bagian selatan (Armenia dan Dagestan) Montatheris Boulenger, 1910 1 Bandotan gunung Kenya Afrika (Kenya) Montivipera Gray, 1849 8 Bandotan pantai Palearktika Arab, Asia Tengah, dan sebagian Eropa Proatheris Peters, 1854 1 Bandotan tanah landai Tanzania, Malawi, sampai Mozambik Pseudocerastes Boulenger, 1896 3 Beludak bertanduk palsu Sinai, Timur Tengah, hingga Pakistan Vipera Laurenti, 1768 22 Beludak Eurasia Eropa (kecuali Irlandia), lalu ke selatan sampai Afrika sebelah utara Sahara, dan Asia bagian tengah dan utara ke timur sampai Korea UtaraBeludak sejati atau yang juga disebut beludak asli, bandotan biasa, atau bandotan tanpa dekik, adalah anak suku Viperidae yang seluruhnya terdapat di Afrika dan Eurasia. Ular-ular ini dikelompokkan berdasarkan tidak adanya cekungan pendeteksi panas di wajahnya seperti yang dimiliki oleh anak suku Crotalidae (beludak kepala ceruk). Terdapat sekitar 66 spesies. Mayoritas hidup di wilayah tropis dan subtropis, tetapi salah satu jenis yakni Beludak kutub utara (Vipera beruz), wilayah hidupnya bahkan mencapai lingkaran Arktika.
Viperinae Oppel, 1811 è una sottofamiglia di serpenti velenosi, appartenenti alla famiglia Viperidae.
Questi serpenti sono caratterizzati da una testa di forma triangolare, con un corpo tozzo ed una corta coda.
I viperidi possiedono una ghiandola situata nella regione posteriore e laterale del capo che produce un veleno formato da un'alta percentuale d'acqua, diverse albumine ad alta tossicità e altre proteine enzimatiche che agiscono sui tessuti, sulla coagulazione del sangue e, a volte, sul sistema nervoso. Per inoculare questo veleno utilizzano delle lunghe zanne mobili canalicolate che, quando il serpente apre la bocca, formano un angolo di 90° con la mascella ed in caso di morso penetrano nella cute della preda e iniettano il veleno attraverso i canali; quando chiudono la bocca le zanne vengono ruotate contro il palato.
I loro occhi hanno pupille verticali, simili a quelle dei gatti. Questo carattere, per le specie italiane, contribuisce a distinguerle dagli altri serpenti presenti negli stessi habitat, come le innocue bisce, che hanno pupilla rotonda. Altri caratteri che tipicamente permettono di distinguere una vipera da un colubride non velenoso italiano sono la testa triangolare e la coda che si restringe in modo brusco, mentre gli altri ofidi presentano testa ovale e coda che si restringe gradualmente.
La sottofamiglia Viperinae comprende i seguenti generi:[1]
Le vipere sono una famiglia di serpenti velenosi, il loro veleno ha un fattore LD50 che varia da medio a elevato; in breve, ci sono vipere con un veleno di media potenza e vipere dal morso molto velenoso (letale per gli uomini).[2]
Viperinae Oppel, 1811 è una sottofamiglia di serpenti velenosi, appartenenti alla famiglia Viperidae.
Tikrosios angys (lot. Viperinae, angl. Vipers, vok. Echte Vipern) – angių (Viperidae) šeimos nuodingų gyvačių pošeimis.
Šio pošeimo gyvatės neturi termolokatorių, kurių pagalba jaučia aplinkui esančius šilumą išskiriančius gyvūnus (duobagalvės angys tokius termolokatorius turi). Kūnas nuo 28 cm (Namagvos nykštukinė margė (Bitis schneideri)) iki 2 m ilgio (Gabono angis (Bitis gabonica)). Didenės dalis rūšių gyvena ant žemės, bet kai kurios, pvz., krūmyninės afrikinės angys, pirmenybę teikia medžiams. Gyvagimdės, bet persijinė angis deda kiaušinius.
Tikrosios angys paplitusios Europoje, Azijoje ir Afrikoje. Madagaskaro saloje jų neaptikta.
Pošeimyje yra 12 genčių ir 66 rūšys:
Tikrosios angys (lot. Viperinae, angl. Vipers, vok. Echte Vipern) – angių (Viperidae) šeimos nuodingų gyvačių pošeimis.
Odžu apakšdzimta (Viperinae) ir viena no trijām odžu dzimtas (Viperidae) apakšdzimtām, kurā apvienotas 98 mūsdienās dzīvojošas indīgas čūsku sugas un kas tiek iedalītas 13 ģintīs.[1] Tās sastopamas Eiropā, Āzijā un Āfrikā, bet ne Madagaskarā.[2] Odžu apakšdzimtas sugas nav sastopamas Amerikā — šajos abos kontinentos dzīvo tikai klaburčūsku apakšdzimtas sugas, kas ir vēl viena odžu dzimtas apakšdzimta. Latvijā sastopama viena odžu apakšdzimtas suga - parastā odze (Vipera berus).[3] Lielākā sugu dažādība mīt tropos un subtropos, tomēr vienas sugas — parastās odzes — izplatības areāls sasniedz Ziemeļu polāro loku.[4]
Odzī apakšdzimtas sugas kā visas odzes ir masīvas čūskas, kurām ir proporcionāli īsas astes un trīsstūrveida galvas. Tās var būt dažāda lieluma. Mazākā apakšdzimtā ir Namakua pundurodze (Bitis schneideri), kuras ķermeņa garums ir apmēram 20 cm,[5] bet lielākā apakšdzimtā ir gabūnu odze (Bitis gabonica), kuras ķermeņa garums var sasniegt 2,2 m vai vairāk.[6] Lielākā daļa sugu dzīvo uz zemes, bet dažas sugas tikai kokos, piemēram, krūmu odzes (Atheris).[7]
Atšķirībā no klaburčūskām odžu apakšdzimtas sugām nav termiskā maņu orgāna, kuram raksturīga bedrīšveida ārējā atvere (atrodas starp nāsīm un acīm). Toties vairākām ģintīm ir īpaša virsnāss kamera ar sensoro funkciju. Kamera atrodas starp nāss un virsnāss zvīņām, tā ir savienota ar trīszaru nerva zaru — acs nervu (Nervus ophthalmicus), bet nervu gali kamerā atgādina termiskā maņu orgāna nervu galus. Kamera ar ārpasauli savienota ar nāsīm. Šāda kamera ir tuksnešu odzēm (Daboia), viltus ragainajām odzēm (Pseudocerastes), nakts odzēm (Causus) un Āfrikas odzēm (Bitis), pēdējām no tām virsnāss orgāns ir īpaši labi attīstīts. Šo ģinšu odzes spēj uztvert arī siltumu.[7][8]
Odžu apakšdzimtas sugu inde pamatā sastāv no enzīmiem un olbaltumvielām, kas veido hemotoksīnus (izraisa iekšējo asiņošanu, pārvērš asinis želejveida masā vai tieši pretēji asinis nespēj sarecēt), kardiotoksīnus (depolarizē sirds miocītu membrānas, traucē kontrakcijas funkciju, strauji krīt spiediens) un citotoksīnus (strauji deģenerē šūnas un izraisa nekrozi koduma tuvumā gan ādai, gan muskuļiem, attīstoties var skart visu ķermeni, izraisot gangrēnu).[8] Arī, ja čūskas kodiens nav nāvējošs, pareizi neārstēts tas var atstāt nopietnas, ilgstošas vai pat hroniskas veselības problēmas.[8]
Odzes pamatā ir aktīvas nakts laikā un medī tumsas aizsegā. Tās barojas ar dažādiem nelieliem mugurkaulniekiem.[9] Odžu dzimtas sugas ir pasīvas mednieces un medībās paļaujas uz spēju maskēties, jo ķermeņa krāsa ir pieskaņota apkārtējai videi un sarežģītais zīmējums traucē saskatīt čūskas ķermeņa kontūru. Dažas odzes (viltus ragainās odzes) dēj olas, tomēr vairums odžu ir oldzīvdzemdētājas.[7]
Pārējās odžu dzimtas apakšdzimtas:
Odžu apakšdzimta (Viperinae) ir viena no trijām odžu dzimtas (Viperidae) apakšdzimtām, kurā apvienotas 98 mūsdienās dzīvojošas indīgas čūsku sugas un kas tiek iedalītas 13 ģintīs. Tās sastopamas Eiropā, Āzijā un Āfrikā, bet ne Madagaskarā. Odžu apakšdzimtas sugas nav sastopamas Amerikā — šajos abos kontinentos dzīvo tikai klaburčūsku apakšdzimtas sugas, kas ir vēl viena odžu dzimtas apakšdzimta. Latvijā sastopama viena odžu apakšdzimtas suga - parastā odze (Vipera berus). Lielākā sugu dažādība mīt tropos un subtropos, tomēr vienas sugas — parastās odzes — izplatības areāls sasniedz Ziemeļu polāro loku.
Viperinae, ou viperinos, é uma subfamília de víboras venenosas endémicas da Europa, Ásia e África. Distinguem-se por não possuírem as fossetas características do seu grupo-irmão, a subfamília Crotalinae. Actualmente são reconhecidos 12 géneros e 66 espécies.[2] Na sua maioria são animais tropicais e subtropicais, embora uma espécie, Vipera berus, ocorra no interior no Círculo Polar Ártico.[3]
Os membros desta subfamília variam em tamanho desde Bitis schneideri, que atinge um comprimento total máximo de apenas 71 cm, até Bitis gabonica, que pode atingir os 2 m de comprimento total máximo. A maioria das espécies são terrestres, mas algumas, como as do género Atheris, são totalmente arborícolas.[3]
Embora as fossetas detectoras de calor que caracterizam Crotalinae estejam claramente ausentes nos viperinos, foi descrita uma bolsa supranasal com função sensorial em várias espécies. Esta bolsa é uma invaginação de pele entre as escamas supranasal e nasal e está ligada ao ramo oftálmico do nervo trigémeo. As terminações nervosas assemelham-se às das fossetas labiais das boas. O saco supranasal está presente nos géneros Daboia, Pseudocerastes e Causus, mas é particularmente bem desenvolvido no género Bitis. Experiências demonstraram que as investidas são guiadas não só por pistas visuais e químicas, mas também pelo calor, com alvos mais quentes a serem atacados mais frequentemente que os mais frios.[3]
Os viperinos podem ser encontrados na Europa, Ásia e África,[1] (excepto em Madagáscar).[4]
Geralmente, os membros desta subfamília são ovovivíparos, embora algumas espécies, incluindo os géneros Pseudocerastes, Cerastes, e algumas de Echis sejam ovíparas.[3]
*) Sem incluir a subespécie nominativa.
T) Género-tipo.
Até há pouco tempo, incluíam-se nesta subfamília outros dois géneros. Contudo, eventualmente foram considerados tão distintos entre os membros de Viperidae que se criaram subfamílias separadas para eles:[1]
No entanto, estes grupos, juntamente com os géneros actualmente reconhecidos como fazendo parte de Viperinae, ainda são colectivamente referidos como víboras verdadeiras.[3]
Broadley (1996) reconheceu uma nova tribo, Atherini, para os géneros Atheris, Adenorhinos, Montatheris e Proatheris, cujo género-tipo é Atheris.[1]
_Photographed_By_Shantanu_Kuveskar.jpg)
.jpg)
_(14178684015).jpg)
|acessodata= (ajuda) Viperinae, ou viperinos, é uma subfamília de víboras venenosas endémicas da Europa, Ásia e África. Distinguem-se por não possuírem as fossetas características do seu grupo-irmão, a subfamília Crotalinae. Actualmente são reconhecidos 12 géneros e 66 espécies. Na sua maioria são animais tropicais e subtropicais, embora uma espécie, Vipera berus, ocorra no interior no Círculo Polar Ártico.
