Multimedia w Wikimedia Commons Miodunka długolistna[3] (Pulmonaria longifolia (Bastard) Boreau) – gatunek roślin z rodziny ogórecznikowatych (Boraginaceae). Występuje naturalnie w Wielkiej Brytanii (południowa Anglia), Holandii, Belgii, Francji, Hiszpanii oraz Portugalii[3][4][5]. Ponadto jest uprawiany jako roślina ozdobna[4]. We Francji występuje w całym kraju, jednak we wschodniej części jest rzadko spotykany[5].
Morfologia
- Pokrój
- Zimozielona bylina dorastająca do 10–50 cm wysokości[6]. Łodyga jest prosta, relatywnie gruba, pokryta grubym, szczeciniastym i gruczołowatym owłosieniem o białawej barwie i długości 0,4–1,5 mm, pozbawiona łusek u nasady[3][5][6][7]. Kłącza osiągają 1,4–9,6 (jednak najczęściej 2,7–4,4) cm długości i 0,5–1,5 (jednak najczęściej 0,7–1,3) cm szerokości[6].
- Liście
- Dojrzałe liście odziomkowe są nieco szorstkie, mierzą 20–55 cm długości i 2,5–5,5 cm szerokości, pokryte są białymi lub bladozielonymi plamkami na górnej powierzchni, mają wąsko lancetowaty kształt, z nasadą powoli zbiegającą po ogonku i spiczastym wierzchołkiem[3][5][6][7]. Blaszka liściowa jest 6–9 razy dłuższa niż szeroka, po obu stronach mniej lub bardziej pokryta gruczołami. Ogonek liściowy jest skrzydlaty, krótszy niż blaszka. Liści łodygowych jest 7–9, są siedzące (nasadą w połowie obejmujące łodygę), mają jajowato lancetowaty kształt ze spiczastym wierzchołkiem, mierzą 5,3–6,7 (maksymalnie 8,1) cm długości i 2,1 cm szerokości[3][5][6].
- Kwiaty
- Zebrane są po 1–5 w rozgałęzione, gruczołowato owłosione, gęste wierzchotki, z których każda zawiera po 10–40 pojedynczych kwiatów[5][6][7]. Kwiatostany osadzone są na szypułkach o długości 2,9–5,8 mm[6]. Kielich mierzy 7,1–11,9 mm długości, ma długie ostro zakończone klapy (o długości 1,5–3,8 mm), z wcięciami między nimi niemal do połowy jego długości[5][6][7]. Korona kwiatu ma lejkowaty kształt i 10,2–15,2 mm długości, składa się z 5 płatków, początkowo mają różowoczerwoną barwę, lecz z czasem stają się niebieskie lub fioletowe, mają 5 wiązek włosków w gardzieli tworząc pierścień[6][7]. Nitki pręcików osiągają 1,5–2 mm długości, a pylniki są długie na 1–2 mm[6]. Owocolistki są silnie skompresowane[5].
- Owoce
- Silnie spłaszczone, połyskujące orzeszki o średnicy 1,2–2,7 mm[3][6]. Zawierają po 4 nasiona[7].
- Gatunki podobne
- Roślina jest podobna do gatunku P. affinis, który różni się blaszką liści odziomkowych – ma ona owalny kształt, z ostro zakończonym wierzchołkiem i nasadą gwałtownie zbiegającą po skrzydlatym ogonku[7].
Biologia i ekologia
Rośnie w lasach mieszanych oraz zaroślach – przy alejach, na polanach lub jego skraju, często w pobliżu cieków wodnych, na wysokości do 1600 m n.p.m.[3][6][7] Występuje na podłożu bogatym w składniki odżywcze[7]. Preferuje gleby o lekko kwaśnym odczynie[5]. Najlepiej rośnie na stanowiskach w półcieniu[7]. Występuje w 5. strefie mrozoodporności[3]. Kwitnie od lutego do czerwca[7].
Zmienność
Według niektórych źródeł miodunka długolistna ma 3 podgatunki, jednak ich status nie został potwierdzony[2][6].
Ponadto w uprawie obecne są kultywary:
- 'Bertram Anderson' – blaszka liściowa jest skórzasta, wąska, pokryta licznymi plamkami o srebrzystej barwie[3],
- 'Diana Clare' – blaszka liściowa ma zieloną barwę ze srebrzystymi plamkami. Kwiaty są relatywnie duże, o niebieskofioletowej barwie[3].
Przypisy
