Groszek liściakowy[3] (Lathyrus nissolia L.) – gatunek rośliny z rodziny bobowatych. Występuje w zachodniej i południowej Europie (północna granica współczesnego zasięgu biegnie przez Wielką Brytanię, Niemcy, Polskę i Ukrainę), na Bliskim Wschodzie (od Turcji po Izrael na południu i Iran na wschodzie), w Afryce Północnej (od Maroka po Tunezję)[2]. W florze Polski obecny od 1903 roku[4], współcześnie uznany za gatunek zadomowiony (agriofit)[3], występujący zarówno na siedliskach antropogenicznych, jak i półnaturalnych[4]. Uznawany jest za chwast, jest trujący dla kręgowców, ale też stanowi potencjalne źródło genów odporności na suszę dla grochu zwyczajnego[2].
Roślina jednoroczna. Rośnie w miejscach trawiastych, w zaroślach i na polach[6], na przydrożach, przytorzach i trawiastych skrajach lasów[7]. Często w miejscach zaburzonych działalnością człowieka[7]. Preferuje podłoża zasobne w kredę lub gliny obfitujące w węglan wapnia[7]. Kwitnie w czerwcu i lipcu[6].
Liczba chromosomów 2n=14[8].
Groszek liściakowy (Lathyrus nissolia L.) – gatunek rośliny z rodziny bobowatych. Występuje w zachodniej i południowej Europie (północna granica współczesnego zasięgu biegnie przez Wielką Brytanię, Niemcy, Polskę i Ukrainę), na Bliskim Wschodzie (od Turcji po Izrael na południu i Iran na wschodzie), w Afryce Północnej (od Maroka po Tunezję). W florze Polski obecny od 1903 roku, współcześnie uznany za gatunek zadomowiony (agriofit), występujący zarówno na siedliskach antropogenicznych, jak i półnaturalnych. Uznawany jest za chwast, jest trujący dla kręgowców, ale też stanowi potencjalne źródło genów odporności na suszę dla grochu zwyczajnego.