Acrocephalus orinus és un ocell de la família dels acrocefàlids (Acrocephalidae) que habita zones de muntanya, criant localment al Kazakhstan, Afganistan i Pakistan. Passa l'hivern més cap al sud.
Acrocephalus orinus és un ocell de la família dels acrocefàlids (Acrocephalidae) que habita zones de muntanya, criant localment al Kazakhstan, Afganistan i Pakistan. Passa l'hivern més cap al sud.
Der Großschnabel-Rohrsänger (Acrocephalus orinus) ist ein sehr seltener Singvogel aus der Gattung der Rohrsänger (Acrocephalus) in der Familie der Rohrsängerartigen (Acrocephalidae). Exemplare wurden ausschließlich in Asien entdeckt.
Rücken- und Schulterfedern des 13–14 cm langen und 10,5 g schweren Rohrsängers sind schlicht olivbraun, Bürzel und Oberschwanzdecken haben einen wärmeren Farbton. Von der Stirn bis zum Nacken ist die Färbung gleichmäßig olivbraun, ebenfalls in einem etwas wärmeren Farbton. Am Kopf befindet sich ein kurzer, blasser Überaugenstreif der zu den blassen Zügeln hin breiter wird, ein dunkler Wangenfleck und ein kurzer, dunkler Augenstreif. Die Ohrdecken sind gelblichbraun. Kinn und Kehle sind weißlich. Die übrige Unterseite ist weißlich mit gelblichbrauner Tönung, insbesondere an Brust, Flanken und Unterschwanzdecken. Die Handdecken, die Schirmfedern und die Armschwingen sind hellbraun gesäumt. Die Steuerfedern sind dunkel gräulichbraun, schmal braun gesäumt und an den Spitzen undeutlich aufgehellt.[1]
Der Schnabel ist relativ lang, der Oberschnabel schwärzlich, der Unterschnabel rosa fleischfarben. Die Beine sind graubraun. Die Iris ist mattbraun.[1]
Brut- und Überwinterungsgebiete des Großschnabel-Rohrsängers sind noch nicht vollständig bekannt. Das Typusexemplar wurde in Nordindien entdeckt, die ersten lebenden Individuen wurden etwa 3100 km[2] von der Typuslokalität entfernt in Thailand gefangen. Weitere Vögel wurden in Nordostafghanistan, Nordpakistan, Südostkasachstan, Westbengalen, Südosttadschikistan und Myanmar gesichtet. Möglicherweise umfasst das Verbreitungsgebiet den Hindukusch, den Pamir, den Karakorum und das West Tian Shan.[1]
Seit der Entdeckung im Tal des Satluj im indischen Bundesstaat Himachal Pradesh am 13. November 1867 wurden bis in die Gegenwart keine Exemplare dieser Vogelart mehr gefunden.[2] Die Weltnaturschutz-Union (IUCN) beklagte in der von ihr verantworteten Roten Liste der gefährdeten Arten den Mangel an belegbaren Daten. Der Vogel galt bis dato als ausgestorben.[3]
Im März 2006 entdeckte der Ornithologe Philip Round von der Mahidol-Universität in Bangkok ein Exemplar im Rieselfeld einer Kläranlage in der thailändischen Provinz Phetchaburi, nahe der Hauptstadt Bangkok.[2] Die Bestätigung dafür erfolgte über einen Test der DNA im Labor der schwedischen Universität Lund.[4]
Verschiedene Ornithologen erklärten ihr Interesse, nun weitere Tiere zu finden und deren lokale Populationen in ihrem Bestand zu schützen.[3] Es geht aktuell darum, mehr Informationen über mögliche Verbreitungsregionen in Erfahrung zu bringen. Vermutet werden diese vor allem in Thailand und Myanmar.[4]
Im Sommer 2009 gelang es drei afghanischen Ornithologen, bei Feldstudien in der Provinz Badachschan im Nordosten Afghanistans die seltenen Tiere aufzuspüren. Mit Netzen konnten die Forscher mehr als ein Dutzend der seltenen Großschnabel-Rohrsänger einfangen und untersuchen. Weil die Einwohner der Region die Bäume im Lebensraum der Vögel abholzen, sehen die Forscher die Tiere allerdings in Gefahr.[5]
Der Großschnabel-Rohrsänger wurde 1869 von Allan Octavian Hume unter dem wissenschaftlichen Namen Phyllopneuste macrorhyncha erstbeschrieben. Zwei Jahre später erfolgte die Umbenennung in Acrocephalus macrorhynchus (Hume, 1871). 1905 wurde von Harry Church Oberholser der Artname auf Acrocephalus orinus geändert, da macrorhyncha bereits von Calamoherpe macrorhyncha (Müller, 1853) belegt war und sich als Synonym von Acrocephalus stentoreus herausstellte.[1]
Der Großschnabel-Rohrsänger (Acrocephalus orinus) ist ein sehr seltener Singvogel aus der Gattung der Rohrsänger (Acrocephalus) in der Familie der Rohrsängerartigen (Acrocephalidae). Exemplare wurden ausschließlich in Asien entdeckt.
The large-billed reed warbler (Acrocephalus orinus) is an Old World warbler in the genus Acrocephalus. The species has been dubbed as "the world's least known bird".[2] It was known from a single specimen collected in India in 1867 and rediscovered in the wild in Thailand in 2006. The identity of the bird caught in Thailand was established by matching DNA sequences extracted from feathers; the bird was released. After the rediscovery in the wild a second specimen was discovered amid Acrocephalus dumetorum specimens in the collections of the Natural History Museum at Tring.[3] A breeding area was found in Afghanistan in 2009 and studies in 2011 pointed to its breeding in Kazakhstan and Tajikistan. One bird was found in the Baikka Wetland in Srimangal, Bangladesh on 7 December 2011.[4]
This species has the upper plumage and visible portions of wings and tail olive-brown while the underside is pale creamy with the underwing and axillaries paler.
The length is about 5 in (130 mm) with the tail being 2.3 in (58 mm) and the wing 2.4 in (61 mm) long. The tarsus is 0.85 in (22 mm) while the bill from gape is 0.8 in (20 mm). The first primary measures 0.35 in (8.9 mm) while the second is intermediate in length between the ninth and tenth. The closed tail appears graduated with the difference between the longest and shortest feathers being 0.4 in (10 mm). The type specimen was obtained in the Sutlej valley ("Sukedje valley"[5]) not far from Rampur.[6]
The upper mandible is dark, but the cutting edges and entire lower mandible are pale. The tarsi, toes and claws appear pale brown. The hind claw is longer than in A. dumetorum. The tips of the tail feathers are pointed and more acutely lanceolate than in A. dumetorum or A. concinens. The primary tips are broad and rather squarer. Recent observers note that it has a habit of fanning out its tail open as it forages.
The specimens from Afghanistan and Kazakhstan suggest that they breed in Central Asia and moult indicates that they migrate along the Himalayas to winter in northern India and Southeast Asia. Sequence variation points to a stable or shrinking population structure.[7]
It was first collected by Allan Octavian Hume in the Sutlej Valley near Rampur, Himachal Pradesh, India on 13 November 1867. This specimen (BMNH registration no. 1886.7.8. 1742) was first provisionally described as Phyllopneuste macrorhyncha (Hume, 1869[8]) but the name was changed two years later to Acrocephalus macrorhynchus (Hume, 1871). H C Oberholser, however, pointed out in 1905 that this was unacceptable because a specimen from Egypt described by von Müller in 1853 as Calamoherpe macrorhyncha turned out to be Acrocephalus stentoreus; Acrocephalus macrorhynchus was abandoned in favour of A. orinus. The identity of the species was in question and until 2002 was considered as a synonym of the clamorous reed warbler (A. stentoreus).[9] Some others considered it an aberrant Blyth's reed warbler. A recent re-check of the morphology[10] and the mtDNA suggested that it was a distinct species.[11] An additional ten new specimens in collections were identified in 2008. These included specimens collected by John Biddulph from Gilgit and W N Koelz from Zebak.[12]
On 27 March 2006 a living specimen was caught at the Laem Phak Bia Environmental Research and Development Project in Phetchaburi, Thailand by ornithologist Philip Round of Mahidol University. The bird was ringed and two feathers were extracted; DNA from them was found to match the DNA of the 1867 specimen.[13][14]
Based on the short and rounded wings, earlier studies had suggested that the species was likely to be a short-distant migrant or a resident. The rediscoveries of a second museum specimen from a different location and the wild specimen from Thailand suggest that this may not be so.
Some field identifications from West Bengal and central India were subsequently reported based on behaviour,[15] but captured specimens did not appear to match the species.[16]
A breeding site of the large-billed reed warbler, Acrocephalus orinus, was discovered in the Wakhan Corridor of the Pamir of north-eastern Afghanistan by researcher Robert Timmins of the Wildlife Conservation Society, who was studying avian communities in the Pamir Mountains. He came across a small brown warbler and recorded its song. Dr. Timmins did not realize the importance of his discovery until he visited a Natural History Museum in Tring, England. There he examined a specimen of a large-billed reed warbler, which looked identical to the bird he had seen and recorded.
A team of ornithologists, including Afghan scientists of the Wildlife Conservation Society, confirmed his discovery by capturing, sampling and releasing almost 20 specimens of the bird in 2009, the largest number ever recorded, using a combination of field observations, museum specimens, DNA sequencing, and also the first known audio recording of the species that were already made in 2008.[17][18][19][20][21]
A study by Russian ornithologists in 2011 indicated that the species had been misidentified as A. dumetorum in museum collections and that the species may be breeding in Tajikistan, Kyrgyzstan, eastern Uzbekistan and south-eastern Kazakhstan.[22] Nests were found in 2011 in the Panj river valley, Tajikistan.[23]
The large-billed reed warbler (Acrocephalus orinus) is an Old World warbler in the genus Acrocephalus. The species has been dubbed as "the world's least known bird". It was known from a single specimen collected in India in 1867 and rediscovered in the wild in Thailand in 2006. The identity of the bird caught in Thailand was established by matching DNA sequences extracted from feathers; the bird was released. After the rediscovery in the wild a second specimen was discovered amid Acrocephalus dumetorum specimens in the collections of the Natural History Museum at Tring. A breeding area was found in Afghanistan in 2009 and studies in 2011 pointed to its breeding in Kazakhstan and Tajikistan. One bird was found in the Baikka Wetland in Srimangal, Bangladesh on 7 December 2011.
La Grandbeka kanbirdo (Acrocephalus orinus) estas birdo de la genro Acrocephalus aŭ kanbirdoj kiuj estas brunecaj birdoj kiuj loĝas en kareksejoj kaj apartenas al la familio de Akrocefaledoj, sed iam estis inkludataj en la grupo de Silviedoj. Tiu specio estis difinita kiel "la malplej konata birdo en la mondo".[1] Ĝi estis konata el ununura specimeno kolektata en Barato en 1867 kaj remalkovrita en naturo en Tajlando en 2006. La identeco de la birdo kaptata en Tajlando estis certigita pere de kongruo de sekvencoj de DNA elprenitaj el ties plumoj; tiu birdo estis poste liberigita. Post la malkovro en naturo, dua specimeno estis malkovrita iinter specimenoj de Acrocephalus dumetorum en la kolektoj de la Natural History Museum ĉe Tring.[2]
Tiu specio havas la supran plumaron kaj videblajn partojn de flugiloj kaj vosto olivbrunajn dum la subaj partoj estas helkremokoloraj kun subflugiloj kaj akselplumoj pli palaj; la gorĝo estas blanka kaj ankaŭ videblas blanka okulringo ĉirkaŭ malhelbruna iriso en helbruna vizaĝo, dum la krono estas pli bruna.
La longo de la korpo estas ĉirkaŭ 5 colojn, la vosto 2.3 colojn kaj la flugiloj estas 2.4 colojn longaj. La tarso estas 0.85 colojn dum la beko estas 0.8 colojn, kio estas multe pli longa ol samgenraj specioj, kio nomigas la specion en Esperanto, dum en la latina scienca nomo macrorhyncha kio signifus “kun granda nazo” estis ŝanĝita (vidu sube). La unua unuaranga estas 0.35 colojn dum la dua estas intermeza en longo inter la 9a kaj la 10a. La vosto fermita aspektas gradeca kun diferencoj inter la plej longa kaj la plej mallonga de 0.4 colojn. La tipa specimeno estis havita en la valo Sutlej ne malproksime de Rampur.[3]
La supra makzelo de la beko estas tre malhela, sed la tranĉobordoj kaj tuta suba makzelo estas palaj. La tarsoj, fingroj kaj ungoj estas palbrunaj. La malantaŭa ungo estas pli longa ol ĉe dumetorum. La vostopintoj estas pintecaj kaj pli akre lanĉoformaj ol ĉe dumetorum aŭ ĉe Acrocephalus concinens. La unuarangaj pintoj estas larĝaj kaj pli kvadrataj. Ĵusaj observantoj konstatis, ke ĝi havas kutimon malfermi voston dum manĝado.
La specimenoj el Afganio kaj Kazaĥio sugestas, ke ili reproduktiĝas en Centra Azio kaj plumoŝanĝado indikas, ke ili migras laŭlonge de Himalajo por vintrumi en norda Barato kaj Sudorienta Azio. Oni supozas stabilan aŭ malpliiĝantan populacion.[4]
Tiu specio estis unuafoje kolektita de Allan Octavian Hume en la Valo Sutlej ĉe Rampuro, Himaĉal-Pradeŝo, Barato la 13an de novembro 1867. Tiu specimeno (registro ĉe BMNH no. 1886.7.8. 1742) estis dekomence provizore priskribita kiel Phyllopneuste macrorhyncha (Hume, 1869[5]) sed la nomo estis ŝanĝata post du jaroj al Acrocephalus macrorhynchus (Hume, 1871). H C Oberholser tamen konstatis en 1905 ke tio neakcepteblas ĉar specimeno el Egiptio priskribita de von Müller en 1853 kiel Calamoherpe macrorhyncha rezultis Acrocephalus stentoreus; tiele la nomo Acrocephalus macrorhynchus estis abandonata favore de A. orinus. La identeco de la specio estis dubinda kaj ĝis 2002 estis konsiderata sinonimo de Stentora kanbirdo (Acrocephalus stentoreus).[6] Aliaj fakuloj konsideris ĝin kiel mutacia Arbedokanbirdo. Ĵusa revizio de la morfologio[7] kaj la mtDNA sugestis, ke ĝi estas distinga specio.[8]
La 27an de marto de 2006 oni kaptis vivantan specimenon ĉe Medistuda kaj Disvolviga Projekto en Peĉaburio, Tajlando fare de ornitologo Philip Round de Universitato Mahidol. Tiu birdo estis ringata kaj oni elprenis du plumojn, kies DNA kongruis kun tiu de la specimeno de 1867.[9][10]
Baze sur la mallongaj kaj rondoformaj flugiloj, pli fruaj studoj estis sugestintaj, ke tiu estas ŝajne mallongdistanca migranta specio aŭ estas komponata de loĝantaj birdoj. La remalkovro de la dua muzespecimeno el diferenca loko kaj la natura specimeno el Tajlando sugestas, ke tio povus ne esti tia.
Kelkaj ennaturaj identigoj el Okcidenta Bengalo kaj centra Barato estis konsiderataj baze sur kutimaro[11] sed la kaptitaj specimenoj ŝajne ne kongruas kun la specio.[12]
La Grandbeka kanbirdo (Acrocephalus orinus) estas birdo de la genro Acrocephalus aŭ kanbirdoj kiuj estas brunecaj birdoj kiuj loĝas en kareksejoj kaj apartenas al la familio de Akrocefaledoj, sed iam estis inkludataj en la grupo de Silviedoj. Tiu specio estis difinita kiel "la malplej konata birdo en la mondo". Ĝi estis konata el ununura specimeno kolektata en Barato en 1867 kaj remalkovrita en naturo en Tajlando en 2006. La identeco de la birdo kaptata en Tajlando estis certigita pere de kongruo de sekvencoj de DNA elprenitaj el ties plumoj; tiu birdo estis poste liberigita. Post la malkovro en naturo, dua specimeno estis malkovrita iinter specimenoj de Acrocephalus dumetorum en la kolektoj de la Natural History Museum ĉe Tring.
El carricero picudo (Acrocephalus orinus) es una especie de ave paseriforme de la familia Acrocephalidae propia de Asia. La especie fue conocida por un único espécimen encontrado en la India el año 1867 y redescubierta el año 2006 en Tailandia, 139 años después. La identidad del ave encontrada en Tailandia, que después de ser anillada fue liberada, se reconoció comparando el ADN de ambas. Después del redescubrimiento un segundo espécimen fue encontrado en la colección del Museo de Historia Natural de Tring que había sido capturado en 1869.[1]
La primera captura fue realizada por Allan Octavian Hume en el valle Sutlej cerca de Rampoor, Himachal Pradesh, (al norte de la India) el 13 de noviembre de 1867. Ese espécimen fue el primero, provisoriamente nombrado como Phyllopneuste macrorhyncha (Hume, 1869[2]) pero el nombre fue cambiado dos años después a Acrocephalus macrorhynchus (Hume, 1871). Sin embargo H C Oberholser el año 1905 apuntó que era inaceptable porque un espécimen de Egipto descrito por von Müller en 1853 como Calamoherpe macrorhyncha terminó siendo Acrocephalus stentoreus, Acrocephalus macrorhynchus fue abandonado en favor de A. orinus. La identidad de ambas especies se cuestionó hasta que el año 2002 fueron considerados como una sola especie, llamada Carricero Aclamador (Acrocephalus stentoreus).[3] Una revisión reciente de su morfología[4] y de su ADN mitocondrial sugirió que eran especies diferentes.[5]
El 27 de marzo de 2006 fue capturado un segundo espécimen por investigadores de la Universidad Tailandesa de Mahidol, en una planta de tratamiento de aguas en la provincia de Phetchaburi, a unos 150 km de Bangkok en Tailandia.[6]
La muestra de ADN fue compara con la de la otra ave encontrada en el siglo XIX para confirmar su identidad. Basándose en sus alas cortas, los estudios sugieren que esta ave acostumbra a hacer migraciones cortas o simplemente no lo hacen.
El carricero picudo (Acrocephalus orinus) es una especie de ave paseriforme de la familia Acrocephalidae propia de Asia. La especie fue conocida por un único espécimen encontrado en la India el año 1867 y redescubierta el año 2006 en Tailandia, 139 años después. La identidad del ave encontrada en Tailandia, que después de ser anillada fue liberada, se reconoció comparando el ADN de ambas. Después del redescubrimiento un segundo espécimen fue encontrado en la colección del Museo de Historia Natural de Tring que había sido capturado en 1869.
Acrocephalus orinus Acrocephalus generoko animalia da. Hegaztien barruko Acrocephalidae familian sailkatua dago.
Acrocephalus orinus Acrocephalus generoko animalia da. Hegaztien barruko Acrocephalidae familian sailkatua dago.
Tyrnikerttunen (Acrocephalus orinus) eli aiemmalta nimeltään intianruokokerttunen on Etelä-Aasiassa elävä erittäin harvinainen ja huonosti tunnettu varpuslintu. Lajin nimesi Harry Church Oberholser 1905. Lajin löysi Allan Octavian Hume 1867, joka antoi sille ensin nimen Phyllopneuste macrorhyncha, mutta muutti sen 1869 muotoon Acrocephalus macrorhynchus. Muutokset eivät jääneet tähän, sillä Oberholser osoitti 1905, että nimeä ei voida hyväksyä, ja Acrocephalus orinus lopulta voitti nimen Acrocephalus macrorhynchus suosiossa.
Linnun pituus on noin 13 cm. Olemukseltaan ja väritykseltään se muistuttaa sekä viitakerttusta että papyruskerttusta, jonka alalajina sitä on pidetty. Joidenkin tutkijoiden mielestä se on ollut olemukseltaan outo viitakerttunen. Lajista tiedetään erittäin vähän, sillä kahden museonäytteen lisäksi se on vain kerran tavattu luonnossa. Kädessä tutkittaessa lajin voi erottaa viitakerttusesta pyöreämmän käsisiiven perusteella.
Hume keräsi ensimmäisen linnun Sutlej'n laaksosta läheltä Rampooria, Himachal Pradeshin osavaltiosta Intiasta 1867. Vuonna 2005 lajin status vahvistettiin DNA-testien ja uusien morfologisten tutkimusten ansiosta. Tutkimuksen teki Staffan Bensch Lundin yliopistossa. Toinen havainto lajista tehtiin Thaimaassa 27. maaliskuuta 2006, kun ornitologi Philip Round, Mahidolin yliopiston apulaisprofessori, pyydysti elävän yksilön Laem Phak Bia Environmental Research and Development Projectissa Phetchaburissa, Bangkokin lähellä. Lintu rengastettiin, siltä otettiin kaksi höyhentä ja se päästettiin vapauteen. Höyhenistä tutkittu DNA vastasi vuoden 1867 linnun DNA:ta.[2] Tämän havainnon jälkeen löydettiin vanha intiankerttusnäyte Tringin luonnonhistoriallisen museon viitakerttusnäytteiden joukosta. Vuonna 2010 löydettiin lajin Afganistanissa sijaitseva pesimäalue.[3] Siellä oli kevääseen 2010 mennessä havaittu lähes 20 yksilöä, ja lajin laulua on saatu äänitettyä.[3]
Havaintojen vähyydestä johtuen lajin uhanalaisuudesta ja suojelun tarpeesta ei voida vielä esittää arvioita.[1]
Tyrnikerttunen on hyönteissyöjä.
Tyrnikerttunen (Acrocephalus orinus) eli aiemmalta nimeltään intianruokokerttunen on Etelä-Aasiassa elävä erittäin harvinainen ja huonosti tunnettu varpuslintu. Lajin nimesi Harry Church Oberholser 1905. Lajin löysi Allan Octavian Hume 1867, joka antoi sille ensin nimen Phyllopneuste macrorhyncha, mutta muutti sen 1869 muotoon Acrocephalus macrorhynchus. Muutokset eivät jääneet tähän, sillä Oberholser osoitti 1905, että nimeä ei voida hyväksyä, ja Acrocephalus orinus lopulta voitti nimen Acrocephalus macrorhynchus suosiossa.
Acrocephalus orinus
La Rousserolle à grand bec (Acrocephalus orinus) est une espèce d’oiseaux de la famille des Acrocephalidae. Cette espèce, que l'on croyait éteinte et connue seulement grâce à un seul spécimen collecté en Inde en 1867, a été redécouverte en Thaïlande en 2006. C'est donc un taxon lazare.
Cette espèce vit en Asie, ayant été trouvée en Thaïlande, en Afghanistan et au Tadjikistan.
En 2008, Robert Timmins de la Wildlife Conservation Society (WCS) entend et enregistre en Afghanistan un chant d’oiseau qui lui est inconnu. L'ornithologiste suédois Lars Svensson, de l'Université de Göteborg, lui confirme qu'il ne s'agit pas d'une espèce connue et suspecte une rousserolle à grand bec.
Or d'après les recherches de Lars Svensson, le nord-est de l'Afghanistan aurait été un lieu de reproduction de cet oiseau si mal connu dans les années 1930. Une expédition a donc été lancée en 2009 par la WCS pour confirmer cette hypothèse[1].
Acrocephalus orinus
La Rousserolle à grand bec (Acrocephalus orinus) est une espèce d’oiseaux de la famille des Acrocephalidae. Cette espèce, que l'on croyait éteinte et connue seulement grâce à un seul spécimen collecté en Inde en 1867, a été redécouverte en Thaïlande en 2006. C'est donc un taxon lazare.
La cannaiola beccogrosso (Acrocephalus orinus Oberholser, 1905) è un uccello della famiglia Acrocephalidae, che si pensava estinto, dopo l'ultimo avvistamento avvenuto nel 1867 in India.[2]
Di recente, nel 2006, è stato catturato ed anellato un esemplare in Thailandia.[1]
La cannaiola beccogrosso (Acrocephalus orinus Oberholser, 1905) è un uccello della famiglia Acrocephalidae, che si pensava estinto, dopo l'ultimo avvistamento avvenuto nel 1867 in India.
Di recente, nel 2006, è stato catturato ed anellato un esemplare in Thailandia.
Didžiasnapė nendrinukė (lot. Acrocephalus orinus, angl. Large-billed Reed-warbler, vok. Großschnabel-Rohrsänger) – devynbalsinių (Sylviidae) šeimos paukštis. Vadinamas "mažiausiai pasaulyje žinomu paukščiu"[1]. Šios rūšies buvo žinomas tik vienas individas rastas 1867 m. Satledžo slėnyje Indijoje. Antrą kartą paukštis aptiktas po 139 metų 2006 m. Tailande. 2008 m[2]. Robas Timinsas iš Laukinių gyvūnų apsaugos draugijos (angl. Wildlife Conservation Society) inicijavo paukščių tyrimus palei Vachaną ir Pamyro kalnų upes Afganistane. Čia jis aptiko perinčią šių nendrinukių populiaciją, pagavo apie 20 individų[3].
Didžiasnapė nendrinukė (lot. Acrocephalus orinus, angl. Large-billed Reed-warbler, vok. Großschnabel-Rohrsänger) – devynbalsinių (Sylviidae) šeimos paukštis. Vadinamas "mažiausiai pasaulyje žinomu paukščiu". Šios rūšies buvo žinomas tik vienas individas rastas 1867 m. Satledžo slėnyje Indijoje. Antrą kartą paukštis aptiktas po 139 metų 2006 m. Tailande. 2008 m. Robas Timinsas iš Laukinių gyvūnų apsaugos draugijos (angl. Wildlife Conservation Society) inicijavo paukščių tyrimus palei Vachaną ir Pamyro kalnų upes Afganistane. Čia jis aptiko perinčią šių nendrinukių populiaciją, pagavo apie 20 individų.
Humes karekiet (Acrocephalus orinus) is een Aziatische zangvogel uit de familie van Acrocephalidae. Gedurende 139 jaar werd deze vogelsoort als uitgestorven geacht.
Humes karekiet is 13 cm lang. Opvallend aan deze moerasvogel is de betrekkelijk lange, forse sanvel en een lange, smalle staart met puntige staartveren. De vogel is van boven olijfbruin met een roodbruine waas en de borst en buik zijn licht roodbruin tot bijna olijfkleurig, de keel is roomkleurig. De vogel verschilt onder andere van de struikrietzanger (Acrocephalus dumetorum) door een langere, bredere snavel en de lengte van de handpennen. Verder is de vogel van boven iets donkerder.
Verschillen in handpennen.
In 1867 werd een Humes karekiet gevangen in Noord-India (het dal van de Sutlej, Himachal Pradesh). Op 27 maart 2006 werd een exemplaar van de rietzanger ontdekt door ornitholoog Philip Round, verbonden aan de Mahidol Universiteit in Bangkok (Thailand). Hij ontdekte de vogel bij een rioleringssysteem van het Laem Phak Bia Environmental Research and Development Project in de buurt van Bangkok.[1] Verder bleek dat in diverse musea exemplaren lagen die gedetermineerd waren als struikrietzanger (A. dumetorum), waaronder vogels uit Tadzjikistan, Kirgizië, Oost-Oezbekistan en Zuidoost-Kazachstan.[2]
Humes karekiet is zeer zeldzaam en er moet nog veel onderzoek worden verricht om de grootte van de populatie, het leefgebied, het trekgedrag en de grenzen van het verspreidingsgebied te bepalen. Om deze redenen staat deze karekiet als onzeker op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesHumes karekiet (Acrocephalus orinus) is een Aziatische zangvogel uit de familie van Acrocephalidae. Gedurende 139 jaar werd deze vogelsoort als uitgestorven geacht.
Stornebbsanger (Acrocephalus orinus) er en fugl i sangerfamilien. Den var lenge en av verdens mest mystiske fuglearter, ettersom den kun var kjent gjennom ett eneste eksemplar samlet inn i India i 1867. Først i 2006 ble den påvist igjen, denne gang i Thailand. Dernest ble det i en engelsk skinnsamling oppdaget at et av eksemplarene av den svært like busksangeren, samlet inn i Asia i 1869, faktisk også var en stornebbsanger. De nye oppdagelsene førte til at man igangsatte aktivt søk etter artens hekkeområde i ulike deler av Sentral-Asia, og i 2009 ble det funnet en liten bestand i et avsidesliggende dalføre i Pamir i det nordøstlige Afghanistan. Det mistenkes også at arten hekker i Kasakhstan og Tadsjikistan.
Utseendemessig likner den busksanger, med korte, runde vinger og gråbrun fjærdrakt, mørkt overnebb og lyst undernebb. I forhold til busksanger har den betydelig lengre nebb, lange, spisse halefjær og lengre bakklo.
Stornebbsanger (Acrocephalus orinus) er en fugl i sangerfamilien. Den var lenge en av verdens mest mystiske fuglearter, ettersom den kun var kjent gjennom ett eneste eksemplar samlet inn i India i 1867. Først i 2006 ble den påvist igjen, denne gang i Thailand. Dernest ble det i en engelsk skinnsamling oppdaget at et av eksemplarene av den svært like busksangeren, samlet inn i Asia i 1869, faktisk også var en stornebbsanger. De nye oppdagelsene førte til at man igangsatte aktivt søk etter artens hekkeområde i ulike deler av Sentral-Asia, og i 2009 ble det funnet en liten bestand i et avsidesliggende dalføre i Pamir i det nordøstlige Afghanistan. Det mistenkes også at arten hekker i Kasakhstan og Tadsjikistan.
Långnäbbad sångare[2] (Acrocephalus orinus)[3] är en rörsångare (Acrocephalidae) inom ordningen tättingar.[4] Den är närbesläktad med busksångare och var länge bara känd ifrån ett enstaka specimen insamlat i norra Indien 1867 och några enstaka observationer i Thailand.[4] År 2009 upptäcktes ett häckningsområde i nordöstra Afghanistan. Ibland kallas den för världens minst kända fågel.[5]
Det första exemplaret fångades in 1867 i Sutlej valley i Himachal Pradesh i Indien och länge rådde det tvivel om det verkligen rörde sig om en art eller bara en avvikande busksångare eller en isolerad form av papyrussångare. DNA från detta specimen undersöktes 2005 av Staffan Bensch vid Lunds universitet och han kunde konstatera att det faktiskt rörde sig om egen art.
I mars 2006 infångades en svårtbestämd sångare av ornitologen Philip Round vid ett reningsverk i Bangkok och även detta visade sig, efter DNA-analys, röra sig om samma art. Ett tredje fynd upptäcktes i en låda på British Museum. Specimen hade infångats 1869 men blev först artbestämd 2006 av Staffan Bensch.
En häckningslokal upptäcktes 2009 i Wakhankorridoren i Pamir i nordöstra Afghanistan. Här har ett 20-tal individer infångats och senare släppts.[6]
Idag känner man till att långnäbbad sångare häckar i sydöstra Kazakhstan och nordöstra Afghanistan och att den övervintrar i Burma och Thailand men dess utbredningsområde är fortfarande dåligt känt.[4]
Utseendemässigt liknar den busksångaren med korta runda vingar och en gråbrun fjäderdräkt. I förhållande till busksångaren har den en stor näbb där undre näbbhalvan är ljusare. Den har långa spetsiga stjärtfjädrar som sprids ut i en solfjädersform och den har en lång bakklo.
För lite information om arten är känd för att Internationella naturvårdsunionen (IUCN) ska kunna ge den en hotkategori. På grund av att dess häckningsplatser i Afghanistan avverkas av lokalbefolkningen, främst i jakt på bränsle, så tros denna population vara akut hotad.[7]
Långnäbbad sångare (Acrocephalus orinus) är en rörsångare (Acrocephalidae) inom ordningen tättingar. Den är närbesläktad med busksångare och var länge bara känd ifrån ett enstaka specimen insamlat i norra Indien 1867 och några enstaka observationer i Thailand. År 2009 upptäcktes ett häckningsområde i nordöstra Afghanistan. Ibland kallas den för världens minst kända fågel.
Acrocephalus orinus là một loài chim trong họ Acrocephalidae.[2]
Acrocephalus orinus là một loài chim trong họ Acrocephalidae.
Acrocephalus orinus Oberholser, 1905
Охранный статус
Большеклювая камышовка[1] (лат. Acrocephalus orinus) — вид певчих[2] птиц из семейства камышевковых. Получила известность как «самая малоизвестная птица в мире»[3], так как до 2000-х годов была известна по единственному экземпляру, добытому в 1867 году в Индии. Вновь обнаружена в дикой природе в 2006 году в Таиланде. При этом тайская птица была отпущена, а ДНК для её идентификации взято из перьев.
Перья оливково-коричневые, а на нижней поверхности тела бледно-кремовые. Длина тела — около 130 мм, хвоста — 58 мм, крыла — 61 мм, клюва — 20 мм.
Первый экземпляр, долго остававшийся единственным, добыл в 1867 году Аллан Октавиан Юм.
В 2006 большеклювая камышовка была вновь обнаружена в Таиланде. Птицу поймал 27 марта орнитолог Филипп Раунд, её окольцевали и извлекли два пера для сравнения ДНК с экземпляром 1867 года[4][5].
Исследование российских учёных-орнитологов (Павел Квартальнов и другие) 2011 года показало, что ранее вид путали в музейных коллекциях с A. dumetorum и что птицы могут размножаться в Таджикистане, Кыргызстане, восточном Узбекистане и юго-восточном Казахстане[6].
В 2011 гнёзда были обнаружены в долине реки Пяндж в Таджикистане[7].
Большеклювая камышовка (лат. Acrocephalus orinus) — вид певчих птиц из семейства камышевковых. Получила известность как «самая малоизвестная птица в мире», так как до 2000-х годов была известна по единственному экземпляру, добытому в 1867 году в Индии. Вновь обнаружена в дикой природе в 2006 году в Таиланде. При этом тайская птица была отпущена, а ДНК для её идентификации взято из перьев.
オオハシヨシキリ（大嘴葦切、学名：Acrocephalus orinus）は、スズメ目・ヨシキリ科に分類される鳥の一種。
1867年にインドのヒマーチャル・プラデーシュ州ストレジュ河谷で採集された1羽の標本しか知られておらず、存在そのものが疑われていた。
イギリスのバードライフ・インターナショナルが2007年3月9日に発表した所によると、2006年3月27日にタイ・バンコク近くの汚水処理センターでフィリップ・ラウンドによって捕えられた鳥は、DNA分析の結果たまたま変わった外見の個体ではなく、約140年ぶりに再発見されたオオハシヨシキリであると判った。時を同じくして、イギリスの博物館に所蔵されていた、19世紀にインドで採集されたとされる標本もDNA鑑定の結果、同種の個体であることが判明した。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 オオハシヨシキリ（大嘴葦切、学名：Acrocephalus orinus）は、スズメ目・ヨシキリ科に分類される鳥の一種。
1867年にインドのヒマーチャル・プラデーシュ州ストレジュ河谷で採集された1羽の標本しか知られておらず、存在そのものが疑われていた。
イギリスのバードライフ・インターナショナルが2007年3月9日に発表した所によると、2006年3月27日にタイ・バンコク近くの汚水処理センターでフィリップ・ラウンドによって捕えられた鳥は、DNA分析の結果たまたま変わった外見の個体ではなく、約140年ぶりに再発見されたオオハシヨシキリであると判った。時を同じくして、イギリスの博物館に所蔵されていた、19世紀にインドで採集されたとされる標本もDNA鑑定の結果、同種の個体であることが判明した。
