Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Perception Channels: tactile ; chemical
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Kangaroes (Macropodidae) is 'n familie van buideldiere wat in Australië en Nieu-Guinee voorkom. Daarnaas is hulle ook na Hawaii, Engeland en Nieu-Seeland ingevoer.
Benewens die algemeen bekende groter spesies ware kangaroes, vorm 'n aantal rot- en haasagtige diere, wat met die eerste oogopslag nie baie na die kangaroes lyk nie, ook deel van hierdie familie. Sedert kangaroes in 1629 die eerste keer opgemerk is, het bioloë baie belang gestel in die wyse waarop die wyfiekangaroe haar kleintjies in die wêreld bring.
Eers in 1923 het al die feite oor hierdie diere se geboorteproses bekend geword. Omdat veral die reuse kangaroe as groot planteter vir die Australiese skape 'n gedugte voedsel mededinger is, word hy op groot skaal gejag en doodgemaak. Die kangaroegetalle het dan ook sedert die koms van die koloniste skerp gedaal. Die jag op kangaroes het in die laaste paar jaar so toegeneem dat hul voortbestaan nou soos die van alle ander buideldiere bedreig word.
Die Kangaroeagtiges (familie Macropodidae) is seker die bekendste buideldierfamilie op die Australiese vasteland. Alle verteenwoordigers van hierdie familie - waartoe nie net die kangaroes nie, maar ook verskeie kleiner spesies behoort - het ʼn aantal kenmerkende eienskappe. Omtrent alle kangaroeagtiges beweeg met spronge vorentoe en hiervoor gebruik hulle net die agterpote.
Die benaming kangaroe kom van die oorspronklike inwoners van Australië en beteken "springhaas". Die agterpoot is by veral die groter kangaroespesies sterk verleng, terwyl die voorpote in vergelyking hiermee swak ontwikkel is. Hierdie groep het ook 'n lang, dik stert wat hulle help om sy ewewig te behou. Kangaroes is tipiese planteters: die gebit bestaan uit groot, skerp snytande en die groter spesies het ʼn diastema ('n tandlose deel in die kaak). wat kenmerkend is vir planteters.
Soos alle buideldiere het die kangaroe ook 'n buidel, 'n diep vou in die buikvel wat 'n sak op die buik vorm. Binne-in die buidelsak is daar vier tepels, waarvan slegs twee gewoonlik melk gee. Die kangaroefamilie word in drie subfamilies verdeel, naamlik die muskuskangaroerotte, die kangaroerotte en die egte kangaroes. Die klein muskuskangaroerot (Hypsiprymnodon moschatus) is die enigste spesie van die subfamilie muskuskangaroerotte (Hypsiprymnodontinae).
Die subfamilie Potoroinae (kangaroerotte) sluit altesame 8 spesies in en die egte kangaroes (subfamilie Macropodinae) is met sy 44 spesies die grootste groep. Kangaroes lewe in Australië, Tasmanië, Wes-Irian, op die Aroe-en die Kai-eilande en die van die Bismarck-argipel.
Bioloë het bykans 200 jaar lank navorsing gedoen oor die wyse waarop kangaroes gebore word. Die eerste Westerling wat ʼn kangaroewyfie met haar kleintjie gesien het, was die Nederlander Pelsaert (1629). Hy het aangeneem dat die kleintjie in die buidel gebore word.
Eers 200 jaar later, in 1830, het bioloë vasgestel dat die kleintjies normaal deur die geslagsopening van die wyfie gebore word. 8ioloe het destyds geglo dat die moeder die uiters klein diertjie na sy geboorte in die buidelsak plaas. Eers in 1923, toe die volledige geboorteproses van 'n rooikangaroe (Megaleia rufa) waargeneem is, is die veronderstelling verkeerd bewys.
Na 'n draagtyd van 30 tot 40 dae, word gewoonlik 1 maar soms 2 of 3 kleintjies gebore. Hulle lyk soos fetusse, is sowat 2 sentimeter lank, blind, doof en haarloos. Die kleintjies se agterpote is nog swak ontwikkel in teenstelling met die deel van die brein wat reuk beheer en die voorpote, wat goed ontwikkel is. Die neusgate is ook reeds oop. Die kleintjie klou met behulp van sy voorpote se sterk naels aan die moeder se buikpels vas, en klim binne 3 tot 5 minute sigsagsgewys na die buidelsak.
Die diertjie se skerp reuksin lei hom reguit na die tepels binne-in sy moeder se buidelsak. 'n Jong rooikangaroe bly gemiddeld 235 dae in die buidel. Na sowat 6 maande verskyn die diertjie se kop die eerste keer buite die buidel. Die kleintjie is nou te groot om voortdurend deur die moeder rondgedra te word, maar hy drink steeds gereeld aan sy moeder deur sy kop binne-in haar buidel te steek. As daar gevaar dreig, duik die kleintjie gou in sy moeder se buidel in.
Veral die groot kangaroes word deur Australiese boere as 'n voedselbedreiging vir die skape beskou. Die skape is deels self vir hierdie opvatting verantwoordelik omdat hulle selektief wel en nie gras van 'n swak gehalte vreet nie.
As gevolg hiervan verlaag die grasland se gehalte op die duur en is die swakker weiveld nie meer vir skape geskik nie. Die kangaroes is egter nie so kieskeurig nie. Omdat die kangaroes skerp snytande in sowel die onder- as die bokaak het, byt hulle die gras bale naby aan die grond af.
Gevolglik neem die gras soveel langer om weer te groei as wanneer skape op die land gewei het. Om hierdie rede is die kangaroes jare lank op groot skaal uitgeroei. Skaaptelers probeer die beste moontlike voedselsituasie vir hulle diere skep deur die kangaroes in groot getalle dood te skiet en te vergiftig. Daar is selfs voorgestel dat waterbronne vergiftig moet word om sowat 1 miljoen kangaroes uit te roei.
Sulke optredes is natuurlik onprakties omdat duisende ander diere ook kan sterf. Die genadelose jag op veral groot kangaroespesies word gemotiveer deur syfers waaruit dit sou blyk dat die verhouding van skape tot kangaroes een tot 'n paar dosyn is. Wetenskaplike navorsing het egter aangetoon dat daar op goeie grasland 25 keer meer skape as kangaroes wei. As gevolg van die jag op kangaroes het die diere se getalle in die laaste paar jaar geweldig afgeneem. Deesdae word die moontlikheid ook oorweeg om kangaroes vir vleisproduksie te teel. Kangaroevleis is baie smaaklik en die huid is ook van goeie gehalte.
Die muskuskangaroerot (Hypsiprymnodon moschatus) is die enigste verteenwoordiger van die subfamilie Hypsiprymnodontinae. Dit is ʼn rotagtige dier wat sy naam gekry het van die sterk muskusgeur wat hy afgee. Hy het effens verlengde agterpote, en benewens plante eet die muskuskangaroerot ook insekte en wurms. Die kangaroerot se subfamilie (Potoroinae) bestaan uit 8 spesies rotagtige kangaroes. Hoewel hierdie diere se agterpote ook net effens verleng is, beweeg hulle soos die kangaroe met spronge vorentoe.
Die bekendste dier in hierdie groep is die potoroe (Potorous tridactylus). Die Tasmaanse subspesie van die potoroe kruip gedurende die dag onder gras en blare weg. Die dier lewe van vrugte, wortels en blare en plunder dikwels tuine. Die buidelkonyne (genus Bettongia) het vroeër algemeen voorgekom, maar 'n paar spesies van hierdie genus is heeltemal uitgeroei. Hierdie diere het hulle naam aan 'n kenmerkende stertkwas te danke. Buidelkonyne woon in nessies binne-in gate wat hulle self grawe. Omdat hulle soms vrugte steel, word hulle met strikke gevang.
Die egte kangaroes (subfamilie Macropodinae) vorm die grootste groep van die kangaroeagtiges. Met uitsondering van die buidelhase (genus Lagorchestes) lyk al die verteenwoordigers van hierdie groep soos die kangaroes wat algemeen bekend is. Die diere se liggaamsgrootte kan wissel; sekere spesies is nie veel groter as hase nie, maar ander kan so hoog soos ʼn volwasse man word. Die drie spesies klip- of rotskangaroes (genus Petrogale) kan nie net met spronge voortbeweeg nie, maar is ook uitstekende klimmers.
Vroeër is daar van wee hul pragtige pels so dikwels op hierdie kangaroes jag gemaak dat hulle nou bykans uitgeroei is. die oerwoude in die verre noordoostelike deel van Queensland lewe. Die pademelons is aan die groot kangaroes verwant, maar hulle is heelwat kleiner. Vier spesies vorm ʼn deel van die pademelongenus (Thylogale). Omdat diere van hierdie genus baie stadig voortplant, is hulle getalle baie min. Die stekelstertkangaroes (genus Onychogalea) dra 'n horingagtige stekel aan die stertpunt. Hierdie diere is relatief skaars omdat daar vroeër ook grootskaals op hulle jag gemaak is. Boomkangaroes (genus Dendrolagus) kom veral in Nieu-Guinee voor. Die dier leef in die oerwoud en is die enigste kangaroespesie wat sy agterpote onafhanklik van mekaar kan beweeg.
Die kangaroes klim boom met behulp van hul sterk ontwikkelde voorpote. Twee boomkangaroespesies kom ook in Australië voor, waar hulle in Die quokka (Setonix brachyurus) lyk baie soos die pademelon. Hierdie dier het oorspronklik oral in Wes-Australië voorgekom, maar word tans nog net op 'n paar eilandjies soos Rottnesteiland naby Perth en Baldeiland by Albany gevind. Die quokka gebruik sy kort stert as 'n soort sitkussing. Die wallaby of kangaroetjie (genera Dorcopsis en Wallabia) is kangaroes van middelmatige grootte. Die 5 spesies van die genus Dorcopsis word net in Nieu-Guinee gevind en is ware bosbewoners. Die 11 spesies van die genus Wallabia lewe weer op oop grasvlaktes en oop bosgebiede.
Die Bennettkangaroe (Wallabia rutogrisea) word ernstig bedreig. Die witwang-wallaby (Wallabia canguru) se voortbestaan was ook bedreig omdat sy pragtige pels vir die maak van speelgoed teddiebere gebruik is. Die vernaamste verskil tussen die sogenaamde wallabies en die kangaroes lê in hul liggaamsgrootte. Die rooikangaroe (Megaleia ruta), die gryskangaroe (Macropus giganteus) en die reuse bergkangaroe of walleroo (Macropus robustus) kan 1,6 m hoog word, en die agterpoot is gewoonlik sowat 25 cm lank. Hulle pas goed by droë klimaatsomstandighede en hoe temperature aan.
Die groot kangaroes kan oor kort afstande 'n snelheid van 80 kilometer per uur bereik. Normaalweg spring hierdie kangaroes 1,5 tot 2 m ver en 1 m hoog, maar in buitengewone omstandighede kan die dier 13 m ver en 3 m hoog spring.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Kangaroe.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Kangaroe
Kangaroes (Macropodidae) is 'n familie van buideldiere wat in Australië en Nieu-Guinee voorkom. Daarnaas is hulle ook na Hawaii, Engeland en Nieu-Seeland ingevoer.
Benewens die algemeen bekende groter spesies ware kangaroes, vorm 'n aantal rot- en haasagtige diere, wat met die eerste oogopslag nie baie na die kangaroes lyk nie, ook deel van hierdie familie. Sedert kangaroes in 1629 die eerste keer opgemerk is, het bioloë baie belang gestel in die wyse waarop die wyfiekangaroe haar kleintjies in die wêreld bring.
Eers in 1923 het al die feite oor hierdie diere se geboorteproses bekend geword. Omdat veral die reuse kangaroe as groot planteter vir die Australiese skape 'n gedugte voedsel mededinger is, word hy op groot skaal gejag en doodgemaak. Die kangaroegetalle het dan ook sedert die koms van die koloniste skerp gedaal. Die jag op kangaroes het in die laaste paar jaar so toegeneem dat hul voortbestaan nou soos die van alle ander buideldiere bedreig word.
Kenqurular (lat. Macropodidae) ikikəsicidişlilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Kenqurular (lat. Macropodidae) ikikəsicidişlilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Macropodidae a zo ur c'herentiad e rummatadur ar bronneged godellek. En o zouez emañ ar c'hangouroued hag ar wallabied.
11 genad gant spesadoù bev hiziv an deiz a zo ennañ:
Macropodidae a zo ur c'herentiad e rummatadur ar bronneged godellek. En o zouez emañ ar c'hangouroued hag ar wallabied.
Els macropòdids (Macropodidae) són la segona família més gran de l'ordre dels marsupials. La família dels macropòdids està formada per unes 54 espècies[1] dividides en 11 gèneres.[2] Els macropòdids viuen a Austràlia, Nova Guinea i altres illes de la zona.[1]
Els macropòdids (Macropodidae) són la segona família més gran de l'ordre dels marsupials. La família dels macropòdids està formada per unes 54 espècies dividides en 11 gèneres. Els macropòdids viuen a Austràlia, Nova Guinea i altres illes de la zona.
Klokanovití (Macropodidae) jsou druhá největší čeleď vačnatců (po vačicovitých) s 54 druhy v 11 rodech. Klokani se vyvinuli poměrně rychle v období pozdního miocénu až pliocénu, přibližně již v průběhu 3 až 4 milionů let (nikoliv 5 až 12 milionů let, jak se předpokládalo dříve).[1] Nezahrnuje však klokánkovité, kteří mají samostatnou čeleď, přestože se velmi klokanovitým podobají. Jedná se o středně velké až velké vačnatce (patří sem i největší druhy žijících vačnatců) s prodlouženými zadními končetinami, které u pozemních druhů slouží ke skákavému pohybu. U stromových druhů není prodloužení zadních končetin tak výrazné. Většina druhů je výhradně býložravých. České slovo klokan nenajdeme v žádném jiném jazyce s výjimkou chorvatštiny. Jedná se o obrozenecký výtvor J. S. Presla, jeho etymologie je nejasná, inspirací snad mohla být slova kloaka a skokan. Názvy používané ve ostatních jazycích (např. kangaroo, känguru, ale i slovenské kengura aj.) mají domorodý původ, zřejmě z jazyka guugu jimidhirr z Yorského poloostrova.[2]
Klokani jsou endemity, kteří žijí v Austrálii a Tasmánii, Nové Guineji a na přilehlých ostrovech. Obývají nejrůznější biomy, od pouště po deštný prales.
Klokan rudokrký je uměle vysazený i v severní a střední Evropě.[3] Na přelomu 19. a 20. století byl chován i v Česku v oboře u Poděbrad.)
Klokani mají dlouhou a úzkou lebku, většinou protáhlý čenich a hlavu, která vypadá drobná vzhledem k velikosti zbývajícího těla. Jejich vzrůst je střední až velký. Některé druhy dorůstají až do výšky dvou metrů. Váhy dosahují od 0,5 kg do 90 kg. Klokanovití jsou ploskochodci, mají dlouhou úzkou zadní tlapu a velmi silné zadní končetiny. Čtvrtý prst na zadní tlapě je nejdelší a nejsilnější, klokanovití ho ve značné míře používají k odrážení při skákání. Pátý (vnější) prst je také velký. Stejně jako všichni dvojitozubci jsou syndaktilní (druhý a třetí prst na předních končetinách je srostlý). Palec je někdy zakrnělý, ale obvykle úplně chybí. Většina druhů má mohutný a dlouhý ocas, který však není chapavý. Místo toho je spíš používán jako balancující či stabilizační orgán.
Klokani jsou endemity, kteří žijí v Austrálii a Tasmánii, Nové Guineji a na přilehlých ostrovech. Obývají nejrůznější biomy, od pouště po deštný prales.
Většina klokanovitých nedovede pohybovat nezávisle svýma nohama, tudíž nemohou normálně chodit, musí poskakovat. Také nemohou chodit pozpátku, což jim přináší velké problémy, je-li před nimi uzavřena úniková cesta.
Pro pomalý pohyb používá klokan chůzi „po pěti“: ze sedu se nadzvedne na předních nohách a ocasu, a přesune zadní nohy.
Velcí klokani pohybující se v křovinaté stepi skoky dlouhými až 11 m a rychlostí téměř 60 km/h se vyskytují na velkých územích. Jejich neustále se stěhující stáda jsou s to za jediný den urazit za pastvou dráhu až 100 km. Klokan rudý může vyvinout rychlost vyšší než 70 km/h, avšak jen na krátké vzdálenosti.
Klokani jsou býložravci, většina z nich spásá trávu a byliny. Dále se mohou živit kapradinami, výhonky, listy a lesními plody. Nevyhýbají se ani jedovatým rostlinám.
Tráva, kterou se živí, je velmi tuhá a její žvýkání silně opotřebovává zuby. Ačkoli mají klokani na každé straně čtyři páry stoliček, jen přední jsou využívány. Pokud se opotřebují a vypadnou, jsou nahrazeny dalšími. Občas se klokan dožije toho, že je opotřebován i poslední pár. Tehdy uhynou hladem. Jen klokanovi rezavému dorůstají stoličky po celý život.
Na rozdíl od ovcí, skotu a dalších placentálních býložravců, spásají klokanovití trávu a byliny velmi šetrně. Nikdy ji nevypasou až ke kořenům, čímž jí neznemožňují obnovení.
Všichni klokani dovedou přežvykovat. Velký svalnatý žaludek je rozdělený na několik částí a pojme mnoho potravy, která je trávena pomocí mikroorganismů.
Klokanovití jsou podobně jako většina savců živorodí. Oproti samicím placentálních savců, které mají jednu dělohu a pochvu, mají samice klokanů zdvojený systém se dvěma dělohami, každá s vlastní boční pochvou - vagínou. Mládě při porodu prochází odděleným středním porodným kanálem (centrální vagínou). Tato trubice se u klokanů vytváří před prvním porodem a přetrvává celý život. Samci klokanů mají penis na konci rozeklaný, zřejmě k zavedení semene do obou pochev. Březost u klokana obrovského trvá 36 dnů. Novorozené klokáně je však po narození velmi nevyvinuté – je holé, slepé a schází mu zadní končetiny. Přichytí drápky k matčině srsti a šplhá jen za pomoci svého čichu a hmatu k jejímu vaku, kde se přisaje na mléčnou bradavku. Matka mláděti neulizuje cestičku mezi chlupy, jak se dříve předpokládalo, ale jen čistí srst od porodní tekutiny. Ve vaku mu ztvrdnou koutky, tudíž dokonale drží. To bylo patrně příčinou, proč si dříve australští usedlíci myslili, že vyrůstají přímo z bradavky. Ve vaku saje mléko do chvíle, než se dovyvine. Samice má ve vaku čtyři ústí mléčných žláz, bradavky, v nichž se může vytvářet mléko s rozdílným složením. Mláděti se vytvoří zadní končetiny, začne vidět, uši se mu vzpřímí a naroste mu srst.
Kolem 7. měsíce mládě vystrčí hlavu z vaku, ochutná trávu, ale když je v nebezpečí, hned zaleze zpět do vaku. Do něj leze hlavou napřed, takže ve vaku musí udělat kotoul. Vak je však brzy obsazen dalšími přírůstky, tudíž klokáně strká hlavu do vaku jen tehdy, když se chce napít. V 1. roce se již pase s ostatními, neleze již zpět do vaku, ale zůstává v blízkosti matky do 2. roku.
Délka života je kolem 9 až 18 let, někdy až 28 let.
Tato část článku je příliš stručná nebo postrádá důležité informace. Pomozte Wikipedii tím, že ji vhodně rozšíříte. Choroba očí u klokanovitých je vzácná, ne však nová. Prvá úřední zpráva o klokaní slepotě byla podána ve středním Novém Jižním Walesu v roce 1994. Následující rok zprávy o jejich slepotě přišly i z jižních států Viktorie a jižní Austrálie. V roce 1996 se choroba rozšířila pouštěmi až do západní Austrálie. Australané se znepokojovali kvůli jejímu možnému přenosu na dobytek a lidi samé. Zkoumání v Australských živočišných zdravotních laboratořích (AAHL) v Geelongu objevilo virus zvaný Wallal ve dvou druzích komárů (mušek) nebo písečných much, které tento virus pravděpodobně přenášely. Zvěrolékaři sledováním klokaní populace objevili, že u méně jak 3 % klokanů vystavených viru se slepota projevila.
Pro australské domorodce byl klokan významnou lovnou zvěří, pro některé kmeny dokonce představovalo klokaní maso hlavní zdroj potravy. Domorodci lovili klokany pomocí oštěpů a bumerangů nebo je chytali do pastí. Ze zabitého klokana uměli využít vše. Maso a vnitřnosti jedli, z kůže zhotovovali oděvy , vaky a masky, z kostí nástroje a ozdoby, šlachy sloužily jako provazy a Kurnaiové z jihovýchodní Austrálie používali sušený šourek klokaního samce místo míče při tradiční hře marngrook. Klokan však má významnou úlohu také v jejich mytologii a rituálech. Příběhy, odehrávající se v mýtickém čase snění, často hovoří o klokanech, kteří tehdy vypadali jinak a byli podobnější lidem. Jiné kmeny spojují klokana se sluncem, ale také s mýty o původu ohně či některých útvarů v krajině. První Evropan, mající možnost vidět klokany v přírodě byl holandský mořeplavec François Pelsaert, který roku 1629 ztroskotal u západního pobřeží Austrálie. Později se s klokany setkal také pirát William Dampier a roku 1770 James Cook a jeho společník, přírodovědec Joseph Banks, Cook klokana popsal jako „zvíře podobné chrtu, které poskakuje po dlouhých zadních nohách jako luční kobylka“. Nedlouho poté byli první klokani jako atrakce dovezeni do Anglie. První angličtí přistěhovalci, zejména trestanci, se zpočátku živili klokaním masem podobně jako domorodci. Později si jej oblíbili hlavně němečtí a polští emigranti, avšak australští farmáři jej obvykle nejedí. V 60.-80. letech 20. stol. probíhal v Austrálii odstřel klokanů ve velkém pro kůži a maso. Z kůže, která se kvalitou podobá teletině, se vyráběly hlavně boty, klokaní maso bylo z Austrálie vyváženo do Evropy, USA i Číny, kde se z něj většinou vyráběly konzervy pro psy. Postupně však s ohledem na ochranu přírody mnoho států dovoz klokaního masa omezuje. Dnes se již pro výrobu psího krmení neužívá, ale našlo uplatnění ve výživě lidí. Prodává i v evropských obchodech a restauracích. Maso má tmavou barvu a nízký obsah tuku, je dosti vláknité a má chuť podobnou srnčí nebo daňčí zvěřině. Nejchutnější je dušené nebo vařené.
Australští farmáři vidí v klokanech škůdce. Aby je zničili, otrávili farmáři vodu, takže v jedné oblasti v Západní Austrálii zahynulo během dvou měsíců 13 000 klokanů. Na jiné farmě otrávili během pěti let 90 000 klokanů a pobouřené noviny psaly: „Symbol naší země krmíme strychninem.“ Dále farmáři věří, že mohou zahnat klokany ohněm. Také si myslí, že vypalováním se pastviny pohnojí. Vypalování však dobře snášejí nejodolnější, málo výživné trávy, které již ovcím nevyhovují, ale klokanům stále postačují. Kvalita pastvin se tak neustále zhoršuje. Vypalování pastvin se nepodařilo vymýtit dodnes a má na svědomí také zničující lesní požáry.
Přirozené prostředí klokanovitých se vlivem člověka mění a způsobuje stále větší ohrožení těchto zajímavých živočichů. Zavlečení králíci a ovce spásají klokanům trávu. Nebezpečí přináší i zavlečené lišky, které raději než králíky loví méně pohyblivá klokaní mláďata nebo malé druhy klokanů, jako jsou např. klokan quokka a klokánek králíkovitý. Mnoho klokanů také zahyne na silnicích, v mnoha částech Austrálie jsou srážky aut s klokany na denním pořádku. Na Nové Guineji netrpí ztrátou přirozeného prostředí až tak jako v Austrálii, stromovým druhům však ubývají lesy v důsledku nadměrného kácení.
V evropských zoo bylo na počátku roku 2019 chováno 14 druhů klokanovitých.[4] V Česku je chováno deset druhů.[5] Jedná se o tyto taxony: klokan Hagenův, klokan velký, klokan obrovský, klokan parma, klokan horský, klokan rudokrký, klokan rudý, klokan žlutonohý, klokan uru a klokan bažinný.[5] Největší kolekce v Česku se nachází v Zoo Plzeň – sedm druhů, následovaná Zoo Praha, v níž žije šest druhů.[5] V případě klokana Hagenova se Zoo Praha stala přitom vůbec první zoo mimo Asii, kde se podařil odchov.[6]
Obrázky, zvuky či videa k tématu klokanovití ve Wikimedia Commons
Klokanovití (Macropodidae) jsou druhá největší čeleď vačnatců (po vačicovitých) s 54 druhy v 11 rodech. Klokani se vyvinuli poměrně rychle v období pozdního miocénu až pliocénu, přibližně již v průběhu 3 až 4 milionů let (nikoliv 5 až 12 milionů let, jak se předpokládalo dříve). Nezahrnuje však klokánkovité, kteří mají samostatnou čeleď, přestože se velmi klokanovitým podobají. Jedná se o středně velké až velké vačnatce (patří sem i největší druhy žijících vačnatců) s prodlouženými zadními končetinami, které u pozemních druhů slouží ke skákavému pohybu. U stromových druhů není prodloužení zadních končetin tak výrazné. Většina druhů je výhradně býložravých. České slovo klokan nenajdeme v žádném jiném jazyce s výjimkou chorvatštiny. Jedná se o obrozenecký výtvor J. S. Presla, jeho etymologie je nejasná, inspirací snad mohla být slova kloaka a skokan. Názvy používané ve ostatních jazycích (např. kangaroo, känguru, ale i slovenské kengura aj.) mají domorodý původ, zřejmě z jazyka guugu jimidhirr z Yorského poloostrova.
Kænguruer (Macropodidae) er en familie af pungdyr. De hører til blandt de mest velkendte pungdyr og er typiske repræsentanter for Australiens fauna, men findes også på Ny Guinea. Kænguruer kendetegnes ved de tydeligt længere bagben og er planteædere, der overvejende er aktive i skumringen og om natten. Familien omfatter cirka 60 nulevende arter. Flere arter er uddøde i moderne tid. Til de mest udbredte og almindelige arter hører de tre arter af kæmpekænguruer. Andre arter er truet af udryddelse. De varierer i højde fra 35 cm til 2 meter, hvortil kommer halens længde. De fleste arter lever på jorden, bortset fra arterne i slægten trækænguruer (Dendrolagus), der klatrer i træer. Nogle af de mindre og mellemstore arter kaldes wallabyer. I de senere år er kængurukød blevet en populær spise flere steder i verden.
Forskellen i størrelse er stor blandt kænguruer. Mens den største art, rød kæmpekænguru, kan blive op til 1,8 meter høj og veje 90 kilogram, vejer harewallabyen Lagorchestes hirsutus kun 0,8 til 1,8 kilogram og har en længde på omkring 35 centimeter.[1]
Forbenene er små og har fem fingre, der anvendes til fødeindtagelse og som støtte ved langsom gang. Bagfoden er smal og langstrakt. Kænguruer er sålegængere, hvilket betyder at de går på hele fodfladen. Den første tå på bagfoden mangler, den anden og tredje tå er sammenvoksede, men ender i to adskilte kløer, der anvendes ved pelspleje (ligesom hos andre arter i ordenen Diprotodontia), den fjerde tå er den længste og kraftigste, den femte er af mellemstørrelse.
Gruppens videnskabelige navn, Macropodidae, kommer fra det græske makropod som betyder "stor fod" (μακρός makrós = "stor" og πούς poús, genitiv ποδός podós = "fod").
Et af de tidligste skriftlige europæiske vidnesbyrd om ekænguruer findes i den britiske opdagelsesrejsende James Cooks dagbogsoptegnelser fra juli 1770, der tillige indeholder en beskrivelse.[2] Betegnelsen kænguru (engelsk: kangaroo) stammer fra aboriginer-stammen Guugu Yimidhirr, der lever på Kap York-halvøen i det nordøstlige Australien. Ordet er afledt af gangurru, der tjener som betegnelse for den grå kæmpekænguru.[3][4] Stammen har flere ord for de forskellige kænguruarter. Ifølge en udbredt myte skulle Cook som første europæer have set disse dyr, og navnet "kænguru" skulle betyde "Jeg forstår ikke" og som svar på britens naturlige og på engelsk formulerede spørgsmål "Hvad er det for et dyr?". At denne historie ikke var sand, blev afsløret af lingvisten John B. Haviland i 1970'erne.[5][6]
Kænguruer forekommer i Australien og på nærliggende øer som Tasmanien og Ny Guinea. Her lever de i så forskellige habitater som regnskove og busk- eller græsbevoksede tørre savanner og ørkenområder. Nogle arter såsom klippewallabyer lever også i bjergområder op til 3.100 meter over havet.
Som hos alle pungdyr fødes kænguruunger efter en kort drægtighedsperiode på omkring 20 til 40 dage og er sammenlignet med placentale pattedyr relativt uudviklede. Selv hos den største kænguruart, den røde kæmpekænguru, måler ungen ved fødslen kun 2,5 centimeter og vejer 0,75 gram.[7] Normalt fødes kun en enkelt unge, tvillinger er sjældne. Den kravler efter fødslen selv fra fødekanalen ind i pungen og suger sig fast med munden til en dievorte, som den ikke giver slip på i de næste to til tre måneder.
Hos mange arter findes en "forsinket" fødsel: Umiddelbart efter en unges fødsel parrer hunnen sig igen. Dette embryo fortsætter ikke med at vokse, før den store unge endegyldigt har forladt pungen. Først da udvikler embryoet sig videre og fødes. Evolutionært er dette sandsynligvis en tilpasning til ugæstfrie omgivelser: skulle ungen dø, eller moren måtte forlade den, så er der straks en efterfølger klar.
Efter omkring et halvt år forlader ungen for første gang pungen; efter omkring otte måneder er den blevet endegyldigt for stor til at rummes i pungen. Ungen får dog lov til at die indtil en alder af omkring et år, hvilket sker ved at den stikker sit hoved ind i pungen, hvor ofte allerede en ny lille unge dier. I sådanne tilfælde drikker den store og lille unge af forskellige dievorter, der desuden giver mælk af forskellig sammensætning.
Alt efter kravet til hastighed har mange kænguruarter to måder at bevæge sig på: Ved højere tempo springer de kun med bagbenene, halen forbliver i luften og tjener til at holde balancen. På denne måde kan de i et kortere tidsrum komme op på 50 km/t. Hos de større arter er disse spring ofte 9 meter lange, hos en grå kæmpekænguru er der målt 13,5 meter lange spring.[8]
Ved langsom gang benytter kænguruer fem lemmer: Mens dyret støtter med forpoterne og halen, svinger bagbenene frem og så snart disse igen er sat i jorden, flyttes forpoter og hale igen. Den hoppende bevægelsesmåde er meget effektiv ved høj fart. Takket være meget elastiske muskler kan de uden stort energiforbrug komme hurtigt fremad, hvad der er en fordel i et tørt klima med til dels få føderesurser. Ved lavere fart er denne bevægelsesmåde dog ineffektiv og energikrævende. Kænguruer kan ikke bevæge sig baglæns.
Kænguruer var et vigtigt jagtbytte for aboriginerne, der jagtede dem for kødet og pelsen. På den anden side fik kænguruerne nye levesteder på grund af aboriginernes afbrændinger, der tidligere udførtes som en del af jagten og i nyere tid som en del af svedjebrug. Afvekslingen mellem afbrændte flader med ny grøn vegetation og tæt bevoksning gav dyrene føde og tilflugtsmuligheder.
Også europæerne jagtede disse dyr efter deres ankomst. I dag er de fleste australske kænguruarter fredet. Den røde og grå kæmpekænguru, der siden europæernes ankomst er blevet talrigere og uden naturlige fjender, jages dog. I modsætning til mange andre kommercielt udnyttede dyr findes ingen opdræt af kænguruer. Afskydningen er nøje underlagt kvoter; årligt nedlægges i Australien omkring 3 millioner dyr.[9]
Kængurukød anvendes til dyrefoder, [10] størstedelen eksporteres – 80 % til Europa.[11] Kængurulæder har ry for at være meget slidstærkt på grund af kollagenfibrenes regelmæssighed,[12] og anvendes bl.a. til handsker (fx indersiden på motorcykelhandsker), sko og støvler.
I Australien findes der et antal udpegede jægere, der har ret til at skyde kænguruer. Kængurukød ekporteres til 60 lande verden over. [13]
De cirka 60 arter af nulevende kænguruer i familien Macropodidae samles i 11 slægter:[14][15]
Kænguruer (Macropodidae) er en familie af pungdyr. De hører til blandt de mest velkendte pungdyr og er typiske repræsentanter for Australiens fauna, men findes også på Ny Guinea. Kænguruer kendetegnes ved de tydeligt længere bagben og er planteædere, der overvejende er aktive i skumringen og om natten. Familien omfatter cirka 60 nulevende arter. Flere arter er uddøde i moderne tid. Til de mest udbredte og almindelige arter hører de tre arter af kæmpekænguruer. Andre arter er truet af udryddelse. De varierer i højde fra 35 cm til 2 meter, hvortil kommer halens længde. De fleste arter lever på jorden, bortset fra arterne i slægten trækænguruer (Dendrolagus), der klatrer i træer. Nogle af de mindre og mellemstore arter kaldes wallabyer. I de senere år er kængurukød blevet en populær spise flere steder i verden.
Die Kängurus (Macropodidae; von griechisch μακρός makrós „groß“ und πούς poús, Gen. ποδός podós „Fuß“) – in Abgrenzung zu den Rattenkängurus auch als Echte oder Eigentliche Kängurus bezeichnet – sind eine Familie aus der Beuteltierordnung Diprotodontia. Sie zählen zu den bekanntesten Beuteltieren und gelten als typische Vertreter der Fauna Australiens, leben aber auch auf Neuguinea. Kängurus sind durch die deutlich längeren Hinterbeine charakterisiert. Sie sind Pflanzenfresser und vorwiegend dämmerungs- oder nachtaktiv. Die Familie umfasst rund 65 rezente Arten, von denen vier ausgestorben sind.
Kängurus unterscheiden sich deutlich in ihren Ausmaßen. Während die größte Art, das Rote Riesenkänguru bis zu 1,8 Meter Höhe und ein Gewicht von 90 Kilogramm erreichen kann, bringt das Zottel-Hasenkänguru nur 0,8 bis 1,8 Kilogramm auf die Waage und hat eine Kopfrumpflänge von 31 bis 39 Zentimetern.[1] Bei nahezu allen Arten sind die Hinterbeine deutlich länger und stärker als die Vorderbeine; Ausnahme sind die Baumkängurus, die sich an das Leben in den Bäumen angepasst haben und sich nicht mehr hüpfend fortbewegen, und bei denen Hinter- und Vorderbeine annähernd gleich lang sind. Der Schwanz ist lang, muskulös und meistens behaart, er wird oft als Stütze oder zur Balance benutzt, kann aber nicht als Greifschwanz eingesetzt werden. Bei den Nagelkängurus ist er mit einer knöchernen Spitze ausgestattet. Das Fell ist meistens in Grau- oder Brauntönen gefärbt, es gibt auch gemusterte Arten, beispielsweise die Felskängurus.
Die Vorderpfoten sind klein und enden in fünf Fingern; sie dienen zur Nahrungsaufnahme und zum Abstützen. Der Hinterfuß ist schmal und langgestreckt, Kängurus sind Sohlengänger (plantigrad). Die erste Zehe der Hinterfüße fehlt, die zweite und die dritte Zehe sind wie bei allen Diprotodontia zusammengewachsen, enden aber in zwei getrennten Nägeln, die zur Fellpflege verwendet werden. Die vierte Zehe ist die längste und kräftigste, die fünfte ist mittelgroß.
Der Kopf ist zwar langgestreckt, aber verglichen mit der Körpergröße relativ klein. Die Ohren sind groß. Im Oberkiefer haben Kängurus insgesamt sechs Schneidezähne, im Unterkiefer nur zwei. Die unteren Schneidezähne sind wie bei allen Diprotodontia vergrößert und treffen beim Zubeißen auf eine harte Stelle im Gaumen hinter den oberen. Die oberen Schneidezähne sind U- oder V-förmig angeordnet und liegen nicht wie bei anderen Diprotodontia hintereinander. Diese Anordnung bildet ein effektives Werkzeug zum Abrupfen auch harter Pflanzenmaterialien und findet sich in konvergenter Form auch bei manchen Paarhufern. Die unteren Eckzähne fehlen, die oberen fehlen ebenfalls oder sind stark zurückgebildet, so dass eine große Lücke (Diastema) die Schneide- und die Backenzähne trennt. Die Prämolaren sind schmal und klingenförmig, die Molaren sind breit und hochkronig. Die Backenzähne kommen nicht gleichzeitig, sondern nacheinander aus dem Zahnfleisch; erst wenn die vorderen abgenutzt sind und ausfallen, kommen die nächsten und wandern dann im Mund nach vorne. Insgesamt lautet die Zahnformel der Kängurus I 3/1, C 0-1/0, P 2/2, M 4/4 – insgesamt haben sie also 32 oder 34 Zähne.
Der Magen der Kängurus hat sich analog zu dem der Wiederkäuer mehrkammerig entwickelt. Er weist drei Abschnitte auf: der erste Abschnitt, der Vormagensack, dient als Fermentationskammer, wo ähnlich wie im Pansen Pflanzennahrung mit Hilfe von Mikroorganismen verarbeitet wird. Die weitere Verdauung erfolgt im schlauchförmigen Vormagentubus und im Hintermagen.[2] Der Darm ist wie bei den meisten Pflanzenfressern lang, der Blinddarm gut entwickelt. Das Herz-Kreislauf-System zeigt gegenüber anderen Beuteltieren keine Besonderheiten. Auch der Fortpflanzungstrakt entspricht weitgehend dem der übrigen Beutelsäuger. Der Penis der Männchen liegt in Ruhe eingezogen und s-förmig gebogen in einer Penistasche, die Hoden liegen vor dem Penis. Weibchen haben zwei Uteri und zwei Vaginen und, im Gegensatz zu vielen anderen Beutelsäugern, einen dauerhaft angelegten Beutel (Marsupium). Seine Öffnung ragt nach vorne und er beinhaltet vier Zitzen. Juvenile Kängurus steigen vorwärts in den Beutel und drehen sich darin um. Männliche Kängurus haben keinen Beutel.
Kängurus kommen in Australien einschließlich vorgelagerter Inseln wie Tasmanien sowie in Neuguinea vor. Sie bewohnen unterschiedliche Lebensräume und sind in tropischen Regenwäldern ebenso zu finden wie in Busch- oder Grasländern und trockenen Steppen- und Wüstenregionen. Manche Arten wie die Fels- und Buschkängurus bewohnen auch gebirgige Regionen und sind in Höhen von über 3100 Metern zu finden.
Auch in Bezug auf Aktivitätszeiten und Sozialverhalten sind die Kängurus variabel. Die meisten Arten sind zwar dämmerungs- oder nachtaktiv, in unterschiedlichem Ausmaß sind sie jedoch auch tagsüber zu beobachten, etwa beim Sonnenbaden am Nachmittag. Den Tag verbringen sie im Schatten von Bäumen, in Höhlen oder Felsspalten und in anderen Unterschlupfen. Diese Tiere entwickeln keine ausgeprägten Sozialstrukturen; manchmal kommt es zur Bildung lockerer Verbände aus mehreren Individuen, die jedoch nicht dauerhaft sind.
Je nach Geschwindigkeitsbedürfnis kennen viele Känguruarten zwei Arten der Fortbewegung: Bei höherem Tempo springen sie nur mit den Hinterbeinen, der Schwanz bleibt in der Luft und dient der Balance. Auf diese Weise können sie kurzzeitig eine Geschwindigkeit von 50 km/h erreichen. Bei den größeren Arten sind diese Sprünge oft 9 Meter weit, bei einem Grauen Riesenkänguru wurden 13,5 Meter gemessen.[3] Diese Sprünge sind kaum höher als 1,5 Meter.
Bei langsamer Gangart benutzen Kängurus „fünf Gliedmaßen“: Während sich das Tier mit Vorderpfoten und Schwanz abstützt, schwingen die Hinterbeine nach vorne; sobald diese stehen, werden Vorderpfoten und Schwanz wieder nachgeholt. Die hüpfende Fortbewegung ist bei hoher Geschwindigkeit sehr effizient. Dank spezieller hoch elastischer Muskelbänder können sie ohne großen Energieaufwand schnell vorankommen, was bei einem trockenen Klima und teils dürftigem Nahrungsangebot von Vorteil ist. Bei niedriger Geschwindigkeit jedoch ist dieser Bewegungsablauf eher ineffizient und energieaufwändig. Kängurus können sich nicht rückwärts und die Hinterbeine nicht einzeln fortbewegen.
Die Baumkängurus hüpfen nicht, können aber gut klettern. Die kurzschwänzigen Quokkas und die Filander bewegen sich hauptsächlich auf allen vieren fort.
Kängurus sind Pflanzenfresser, die sich je nach Lebensraum von unterschiedlichsten Pflanzen ernähren. Vereinfacht können eher grasfressende (zum Beispiel Rote und Graue Riesenkängurus) und eher blätterfressende Vertreter (zum Beispiel die Baumkängurus) unterschieden werden, die auch in der Form ihrer Backenzähne deutlich voneinander abweichen. In unterschiedlichem Ausmaß nehmen sie auch andere Pflanzenteile wie Früchte, Knospen und anderes zu sich. Dank ihres effizienten Verdauungstraktes können sie die schwer verdauliche Pflanzennahrung gut verwerten, manche Arten käuen auch wieder. Diese Anpassungen – verbunden mit der Fähigkeit, mit wenig Wasser auszukommen – führen dazu, dass sie auch in trockenen Gebieten mit wenig Vegetation überleben können.
Wie bei allen Beuteltieren kommen Kängurubabys nach einer kurzen Tragzeit von rund 20 bis 40 Tagen, verglichen mit Plazentatieren, relativ unterentwickelt zur Welt. Selbst bei der größten Känguruart, dem Roten Riesenkänguru, misst das Jungtier bei der Geburt nur 2,5 Zentimeter und wiegt 0,75 Gramm.[4] Üblicherweise kommt nur ein einzelnes Jungtier zur Welt, Zwillinge sind selten. Es krabbelt nach der Geburt selbstständig vom Geburtskanal in den Beutel und hängt sich mit dem Maul an eine Zitze, die es während der nächsten zwei bis drei Monate nicht loslässt.
Bei vielen Arten kommt es zu einer „verzögerten Geburt“: Unmittelbar nach der Geburt eines Jungtieres paart sich das Weibchen erneut. Dieser Embryo wächst jedoch kaum weiter, bis das große Jungtier den Beutel endgültig verlassen hat. Erst dann entwickelt der Embryo sich weiter und kommt zur Welt. Der evolutionäre Vorteil dürfte in den teils unwirtlichen Lebensräumen dieser Tiere stecken: Sollte das Jungtier sterben oder die Mutter es verlassen müssen, ist sofort ein Nachfolger da.
Nach rund einem halben Jahr verlässt das Jungtier erstmals den Beutel; mit rund acht Monaten ist es endgültig zu groß geworden, um noch hineinzupassen. Jungtiere werden aber bis zum Alter von rund einem Jahr gesäugt. Zu diesem Zweck stecken sie den Kopf in den Beutel der Mutter, wo häufig bereits ein weiteres kleines Jungtier genährt wird. In solchen Fällen trinken großes und kleines Jungtier an verschiedenen Zitzen, die auch Milch in verschiedener Zusammensetzung abgeben.
In Australien werden die Jungtiere der meisten Beuteltierarten „Joeys“ genannt.
Eines der frühesten schriftlichen Zeugnisse zur Wahrnehmung des Kängurus durch Europäer sind Tagebucheinträge des britischen Seefahrers James Cook vom Juli 1770, die auch eine Beschreibung enthalten.[5] Die Bezeichnung Känguru (englisch: kangaroo) stammt aus der Sprache des Aborigines-Stamms der Guugu Yimidhirr, die auf der Kap-York-Halbinsel leben. Er ist abgeleitet von dem Wort „gangurru“ (bzw. gang-oo-roo), das als Bezeichnung für ein graues Riesenkänguru dient.[6][7] Der Stamm hat mehrere Wörter für die verschiedenen Känguruarten. Nach einer weitverbreiteten Geschichte hätte Cook als erster Europäer diese Tiere gesichtet, und der Name Känguru bedeute in dieser Aboriginesprache „Ich verstehe nicht“ und soll den Briten auf ihre natürlich auf Englisch formulierte Frage „Was ist das für ein Tier?“ geantwortet worden sein. Dass diese Geschichte nicht den Tatsachen entspricht, wurde erst in den 1970er-Jahren von dem Linguisten John B. Haviland bei seiner Forschungstätigkeit mit den Guugu Yimidhirr herausgefunden.[8][9]
1771 brachte Cook auch zwei Bälge von Kängurus nach England, die nach dem Ausstopfen dem berühmten Tiermaler George Stubbs als Vorlage für ein vielfach reproduziertes Ölgemälde dienten.
Gemäß alter deutscher Rechtschreibung war die korrekte Schreibweise Känguruh. Dies wurde im Zuge der Rechtschreibreform 1996 geändert, seither ist Känguru korrekt.[10]
Kängurus waren bereits für die Aborigines wichtige Beutetiere – sie jagten sie wegen ihres Fleisches (Kängurufleisch) und verarbeiteten auch das Kängurufell. Andererseits hat die von den Aborigines betriebene Brandrodung, sei es zur Jagd oder in neuerer Zeit für einfachen Ackerbau, neuen Lebensraum geschaffen. Das Nebeneinander von abgebrannten Flächen, Flächen mit jungem Grün und dicht bewucherten Flächen bot den Tieren Nahrung und Zufluchtsmöglichkeiten.
Auch die Europäer machten nach ihrer Ankunft Jagd auf diese Tiere. Heute sind die meisten australischen Känguruarten geschützt. Die Roten und Grauen Riesenkängurus jedoch, die sich seit Ankunft der Europäer deutlich ausgebreitet haben und keine natürlichen Feinde besitzen, werden bejagt. Im Gegensatz zu vielen anderen kommerziell genutzten Tieren gibt es keine Zuchtbetriebe. Der Abschuss ist strikten Quoten unterworfen; jährlich werden in Australien rund drei Millionen Tiere erlegt.[11]
Kängurufleisch hatte lange Zeit einen schlechten Ruf. Es galt als Arme-Leute-Essen nur für diejenigen, die sich kein anderes Fleisch leisten konnten. In Australien ist das Fleisch wenig beliebt und wird zu Tierfutter verarbeitet.[12] Ein Großteil wird exportiert – 80 % nach Europa.[13] Auch Leder wird aus den gejagten Kängurus produziert. Känguruleder gilt unter anderem aufgrund der gleichmäßigen Ausrichtung der Kollagenfasern als sehr reißfest[14] und wird unter anderem zur Herstellung von Handschuhen (z. B. Handinnenflächen von Motorradhandschuhen), Schuhen und Stiefeln eingesetzt.
Eine größere Bedrohung als die Bejagung – die nur die größeren Arten betrifft – war und ist für die Kängurus die Zerstörung ihres Lebensraums. Das Konzept der Brandrodung der Aborigines wurde zugunsten großflächiger Weide- und Landwirtschaft aufgegeben, was den Lebensraum vieler Arten stark einschränkte. Eine weitere Rolle spielt die Nachstellung durch eingeschleppte Räuber wie den Rotfuchs.
Je nach Lebensraum und Verhalten haben die Arten unterschiedlich auf die veränderten Lebensumstände reagiert. Vier Arten (zwei Hasenkänguruarten, das Mondnagelkänguru und das Östliche Irmawallaby) sind ausgestorben. Andere Arten bewohnen nur mehr einen Bruchteil ihres früheren Lebensraums – so lebt das Gebänderte Hasenkänguru nur mehr auf zwei kleinen Inseln vor der Küste Western Australias. Es gibt auch weniger bedrohte Arten: So leben die Felskängurus vorwiegend in gebirgigen Regionen, die als Tierweiden unbrauchbar sind – daher haben sie aus dieser Richtung keine Bedrohung zu fürchten. Auch die Riesenkängurus sind weitverbreitet und nicht gefährdet.
Die Arten auf Neuguinea waren nicht der Besiedlung ihres Lebensraumes durch die Europäer ausgesetzt, jedoch leiden auch sie heute unter der Abholzung der Wälder und dem damit einhergehenden Verlust ihres Lebensraumes. So gelten mehrere Arten der Baum- und Buschkängurus auf dieser Insel laut IUCN als bedroht.
Die größte Bedrohung der Kängurus ist nach wie vor der Mensch. Australische Farmer sehen in den Tieren eine Bedrohung ihrer Existenz, da sie ihre Felder abfressen, und bekämpfen sie auf verschiedenste Arten. Tränken werden vergiftet und viele Kängurus erschossen. Trotz der eindeutigen Gesetzeslage in Australien, die Tiere nach einer Verletzung sofort zu töten, werden sie oftmals noch lebendig zu den Schlachthöfen gebracht. Die Regierung Australiens gibt jedes Jahr eine gewisse Zahl an Kängurus frei, die getötet werden dürfen. Jedoch weisen Tierschützer darauf hin, dass es zu wenige Kontrollen gibt, vor allem wird der Regierung vorgeworfen, damit die die Kängurus verarbeitende Industrie zu schützen.[15]
Ein häufiger Grund für den Tod von Kängurus in Australien sind auch Autos oder die weit verbreiteten Road Trains.[16] Absichtliches Überfahren der Tiere ist zwar verboten, es kommt jedoch des Öfteren vor.
In den Mythen der Traumzeit der Aborigines gibt es ein „großes Känguru“. Es sorgte dafür, dass die animal people (die Tierleute) das Wasser zurückhielten, als die große Flut kam. Danach spie es alle Worte aus, die die Menschen auf der Erde sprechen. Damit wurde es zum Schöpfer aller Töne, der Laute und Sprachen.[17]
Ein Känguru und ein Emu sind die Wappentiere Australiens. Beide Tiere können sich nur vorwärts bewegen, was für den Fortschritt steht. Daneben sind Kängurus als Symboltiere in Australien allgegenwärtig, beispielsweise auf dem Emblem der Fluglinie Qantas Airways oder auf der australischen Ein-Dollar-Münze.
Kängurus gehören innerhalb der Beutelsäuger zur Ordnung Diprotodontia und innerhalb dieser Gruppe zur Unterordnung der Macropodiformes oder Macropodoidea. Diese Unterordnung umfasst neben den Eigentlichen Kängurus noch die Rattenkängurus (Potoroidae) und das urtümliche Moschusrattenkänguru, das in einer eigenen Familie Hypsiprymnodontidae geführt wird. Wahrscheinlich haben sich die Kängurus aus baumbewohnenden Tieren entwickelt, die dem Moschusrattenkänguru ähnelten. Dieses Tier hat eine Reihe von Besonderheiten, die sich bei anderen Arten nicht mehr finden: es ist sehr klein, hat noch annähernd gleich lange Vorder- und Hintergliedmaßen und einen nackten Schwanz. Die Schwestergruppe der Kängurus sind die Rattenkängurus. Die Abstammungsverhältnisse innerhalb der Macropodiformes kommen in folgendem Kladogramm zum Ausdruck:[18]
Macropodiformes („Känguruartige“) N.N.Rattenkängurus (Potoroidae)
(Eigentliche) Kängurus (Macropodidae)
Moschusrattenkänguru (Hypsiprymnodontidae)
Innerhalb der Kängurus erschien die Unterfamilie der Kurzschnauzenkängurus (Sthenurinae) erstmals im Miozän, erreichte ihre größte Vielfalt jedoch im Pleistozän. Sie war generell durch einen festeren Körperbau als die heutigen Arten gekennzeichnet. In dieser Unterfamilie entwickelten sich mit der Gattung Procoptodon die größten Kängurus. Als einziger heute noch lebender Vertreter der Sthenurinae galt früher das Gebänderte Hasenkänguru. Mittlerweile wird es jedoch in die Unterfamilie der Lagostophinae gestellt[19]. Die Sthenurinae sind demnach seit dem späten Pleistozän ausgestorben. Die restlichen rezenten Arten gehören alle zur Unterfamilie der Macropodinae, die ebenfalls seit dem Miozän belegt ist.
Im Pleistozän, also vor rund 51.000 bis 38.000 Jahren, kam es in Australien zu einem Massenaussterben größerer Tiere, von dem neben einigen riesenhaften Kängurus (Procoptodon, Simosthenurus) auch andere Beuteltiergruppen wie die Diprotodonten und die Beutellöwen betroffen waren. Dieses Aussterben hat weltweite Parallelen, der Zeitpunkt dieser Quartären Aussterbewelle korreliert ungefähr mit der Siedlungsgeschichte des Menschen. Unklar ist, in welchem Ausmaß die menschliche Bejagung (Overkill-Hypothese) oder klimatische Faktoren dafür verantwortlich sind – durch die Bindung großer Wassermassen während der Würm-Eiszeit herrschte eine starke Trockenheit. Denkbar ist auch eine Vermischung der beiden Ursachen: Die durch die klimatischen Veränderungen in Mitleidenschaft gezogene Tierwelt könnte dem mit der Ankunft des Menschen einsetzenden Jagddruck nicht mehr standgehalten haben.[20]
Innerhalb der Kängurus unterscheidet man heute 13 Gattungen mit rund 65 rezenten Arten; hiervon gelten 4 Arten als bereits ausgestorben:[21]
Die stammesgeschichtlichen Beziehungen der Gattungen zueinander kommen in dem folgenden Kladogramm zum Ausdruck. Dieses wurde 2019 durch den Vergleich der Zellkern- und mitochondrialen DNA aller in der heutigen Zeit lebenden Känguruarten entwickelt.[22]
Kängurus LagostrophinaeGebändertes Hasenkänguru (Lagostrophus fasciatus)
Nagelkängurus (Onychogalea)
Kurzschwanzkänguru (Setonix brachyurus)
Hasenkängurus (Lagorchestes)
Graue Riesenkängurus (Macropus)
Sumpfwallaby (Wallabia bicolor)
Wallabys (Notamacropus)
Filander (Thylogale)
Felskängurus (Petrogale)
Baumkängurus (Dendrolagus)
Die Kängurus (Macropodidae; von griechisch μακρός makrós „groß“ und πούς poús, Gen. ποδός podós „Fuß“) – in Abgrenzung zu den Rattenkängurus auch als Echte oder Eigentliche Kängurus bezeichnet – sind eine Familie aus der Beuteltierordnung Diprotodontia. Sie zählen zu den bekanntesten Beuteltieren und gelten als typische Vertreter der Fauna Australiens, leben aber auch auf Neuguinea. Kängurus sind durch die deutlich längeren Hinterbeine charakterisiert. Sie sind Pflanzenfresser und vorwiegend dämmerungs- oder nachtaktiv. Die Familie umfasst rund 65 rezente Arten, von denen vier ausgestorben sind.
Kangaruu (kutoka Kiing.: kangaroo) ni jina la wanyama mamalia wa spishi mbalimbali walio wenyeji wa Australia. Wote ni wala majani wanaobeba watoto wao wachanga ndani ya pochi ya ngozi iliyopo nje ya mwili juu ya tumbo wakiwa spishi zinazojulikana zaidi ya wanyama wa ngeli ndogo ya marsupialia. Familia ya spishi zao huitwa kwa jina la bioloja "Macropodidae" yaani wenye miguu mikubwa (Kigiriki makrós (kubwa) na poús (mguu)). Kuna spishi zaidi ya 60 zinazojulikana.
Kwa matumizi ya kawaida neno hili hutumika kuelezea spishi hii kutoka kwenye familia kubwa hasa wale wa jenasi ya Macropus, kangaruu mwekundu, kangaruu wa kijivu wa magharibi na kangaruu wa kijivu wa mashariki[1]. Kangaruu ni wazawa wa bara la Australia. Jamii nyingine kangaruu wengine wanapatikana pia Australia na New Guinea.
Kangaruu wakubwa wamezoea mabadiliko yaliyosababishwa na kilimo cha kibinadamu katika mazingira yao asilia lakini wale wa spishi za wadogo wengi wapo hatarini. Hawafugwi kwa lolote lakini kangaroo wa mwituni wanawindwa kwa ajili ya nyama, michezo na kulinda malisho ya kondoo na ngombe [2] japo kwa vipingamizi. Uwindaji wa kangaroo una faida kubwa kimazingira na kiafya kwa ngombe na kondoo wanaochungwa kwa ajili ya nyama.[3]
Kangaroo ni alama ya taifa ya Australia picha yake inatumika katika ngao ya taifa [4], kwenye pesa zake[5] na baadhi ya mashirika makubwa ya Australia.[6] Kangaroo ni muhimu sana kwa utamaduni na sura ya taifa ya Australia.
Kuna spishi nne ambazo huonwa kuwa kama ni kangaruu.
Zaidi kuna wanyama wengine jamii ya macropods wanaohusiana kwa ukaribu na kangaroo kwenye familia ya macropods
Kwa muda mrefu Ulaya ilimuona kangaroo kama mnyama wa ajabu watu wa mwanzo walisema kuwa kangaroo wanakuwa kama tandala (bila ya pembe); amesimama kama binadamu na anaruka kama chura. Kangaroo wana miguu ya nyuma yenye nguvu, maalumu kwa ajili ya kuruka, mkia mrefu wa nyuma wenye misuli kwa ajili ya balance, na kichwa kidogo, kangaroo jike huwa na mfuko (masupilim) ambamo mtoto humalizia kukua akiwa humo ndani.
Kangaroo ndio wanyama pekee wakubwa wanao jongea kwa kuruka. Mwendo kasi wake wa kuruka kwa kawaida ni km 20 - 25 kwa saa na anaweza kukimbia mpaka kwa kilometa 70 kwa saa kwa umbali mfupi, japo anaweza kukimbia kwa kilometa 40 kwa saa kwa hata kilometa mbili.[7] Mwendo huu umezoeleka kwake kwa sababu yeye si tu kukimbia maalum, lakini mara nyingi hukimbia kutafuta chakula na maji.
Kwa sababu ya wayo zake kubwa hawawezi kutembea vizuri na kwa kasi ndogo. Anatumia mkia wake na miguu ya mbele,kuweka kiegemeo cha miguu mitatu na kasha husogeza miguu yake miwili mikubwa. [8] Kangaruu huishi kwa miaka mine au sita (4-6). [9]
Kangaruu hula nyasi na majani ya vichaka, spishi ndogo za kangaruu hula fungi. Spishi nyingi huchanganyika usiku[10] na hutumia muda mwingi wa mchana kupumzika kivulini, na kutembea kutafuta chakula jioni tulivu, usiku na asubuhi. Kwa sababu ya ulaji wake meno ya kangaroo yamejifanyia meno mengine maalum. Meno yake chonge yanauwezo wa kung’ata nyasi chini kabisa karibu na ardhi na magego yake kwa ajili ya nyasi.mfumo wa mmeng’enyo wa chakula kama ya chakula usio toa gesi ya methane. Licha ya kuwa na utaratibu wa mfumo wa mmengenyo wa chakula kama wa wanyama wengine wala nyasi, mfano ngombe ambao hutoa kiasi kikubwa cha methane; wakati wa kutoa hewa kangaruu hawatoi nje gesi ya methane. Hewa ya hidrojeni badala ya kuwa methane, hubadilishwa na huwa kemikali ya aseteki, ambayo hutumika kutengeneza nishati zaidi. Wanasayansi wa mimea wanashauku kubwa ya kubainisha bakteria wanaofanya kazi hiyo toka kwa kangaroo mpaka kwa ng'ombe sababu gesi ya methane hutoka kwa ng'ombe. Ng’ombe huchangaia uchafuzi wa hali ya hewa mara 23 zaidi kuliko hewa ya ukaa.
Kangaruu wamejijengea maungo kadhaa yanayo wawezesha kuishi katika makazi yasiyo na rutuba na hali ya hewa yenye kubadilika badilika Bila kutegemewa wakati wa ukame msimu usio wa mvua, Ngamia dume hawazalishi manii, nao kangaroo jike hushika mimba tu kama kuna mvua ya kutosha ya kuzalisha kiasi kikubwa cha majani.
Kuna mahusiano wakati wa kuruka na kupumua kwa kangaroo wakati mguu unatoka ardhini hewa inatoka mapafuni kurusha mguu mbele tayari kwa kutua hujaza tena mapafu kwa hewa kuweka matumizi mazuri ya nishati, uchunguzi umeonesha kuwa zaidi ya nishati inayotumika kuvukia kangaroo huhitaji nishati ndogo sana kama anataka kuvuka sana tofauti na wanyama wengine wanapoongeza kasi ya miendo yao mf. farasi na binadamu
Yai la kangaroo jike huwa ndani ya ovari na hushuka mpaka kwenye uterasi tayari kwa ajili ya kurutubishwa.kijusi hukua kwa haraka sana na kutoka nje baada ya siku 33, kwa kawaida huwa anazaliwa mtoto mmoja tu. Mtoto huyo huwa haoni hana nywele na urefu wa sentimeta chache sana miguu yake ya nyuma huwa inakuwa haijakuwa hivyo hutumia tu miguu ya mbele kujisogeza kwenye mfuko wa mama yake, na huchukua dakika tatu mpaka tano. Akifika ndani ya pochi huanza kunyonya. Baada ya siku 150, mtoto anaweza kutokeza nje kwa mara ya kwanza. Baada ya kuchunguila chungulia nje kwa siku kadhaa na kuona kuwa ni salama. Baada ya hapo hutumia muda wake mwingi kuchungulia nje duniani na baada ya siku 235, hutoka nje ya pochi kwa mara ya mwisho. [11]
Nyama ya kangaroo hupikwa kwa namna mbalimbali. Nyama hii tena ni chakula kwa watu wa Aboriginal.’
Makala hii kuhusu "Kangaruu" inatumia neno (au maneno) ambalo si kawaida na matumizi yake ni jaribio la kutafsiri neno (au maneno) la asili kangaroo kutoka lugha ya Kiingereza. Neno (au maneno) la jaribio ni kangaruu. Kamusi za Kiswahili ama zinatofautiana kuhusu matumizi ya neno hili au hazieleweki au hazina neno kwa jambo linalojadiliwa.
Kangaruu (kutoka Kiing.: kangaroo) ni jina la wanyama mamalia wa spishi mbalimbali walio wenyeji wa Australia. Wote ni wala majani wanaobeba watoto wao wachanga ndani ya pochi ya ngozi iliyopo nje ya mwili juu ya tumbo wakiwa spishi zinazojulikana zaidi ya wanyama wa ngeli ndogo ya marsupialia. Familia ya spishi zao huitwa kwa jina la bioloja "Macropodidae" yaani wenye miguu mikubwa (Kigiriki makrós (kubwa) na poús (mguu)). Kuna spishi zaidi ya 60 zinazojulikana.
Kwa matumizi ya kawaida neno hili hutumika kuelezea spishi hii kutoka kwenye familia kubwa hasa wale wa jenasi ya Macropus, kangaruu mwekundu, kangaruu wa kijivu wa magharibi na kangaruu wa kijivu wa mashariki[1]. Kangaruu ni wazawa wa bara la Australia. Jamii nyingine kangaruu wengine wanapatikana pia Australia na New Guinea.
Kangaruu wakubwa wamezoea mabadiliko yaliyosababishwa na kilimo cha kibinadamu katika mazingira yao asilia lakini wale wa spishi za wadogo wengi wapo hatarini. Hawafugwi kwa lolote lakini kangaroo wa mwituni wanawindwa kwa ajili ya nyama, michezo na kulinda malisho ya kondoo na ngombe [2] japo kwa vipingamizi. Uwindaji wa kangaroo una faida kubwa kimazingira na kiafya kwa ngombe na kondoo wanaochungwa kwa ajili ya nyama.[3]
Kangaroo ni alama ya taifa ya Australia picha yake inatumika katika ngao ya taifa [4], kwenye pesa zake[5] na baadhi ya mashirika makubwa ya Australia.[6] Kangaroo ni muhimu sana kwa utamaduni na sura ya taifa ya Australia.
Ang kangaroo (Ingles: kangaroo) isang marsupial mula sa pamilya Macropodidae (na nangangahulugang "malaking paa"). Sa karaniwang paggamit ang termino ay ginagamit upang ilarawan ang pinakamalaking species mula sa pamilya, lalo na ng mga genus Macropus. Kanggaro ay katutubo sa Australia.
Ang malaking kanggaro may iniangkop mas mas mahusay kaysa sa mga mas maliit macropods sa lupain ng pag-clear ng pastoral pagbabago ng agrikultura at habitat dinala sa landscape Australyano ng mga tao. Marami sa mga mas maliit na species ay bihira at mga endangered, habang kanggaro ay medyo masagana.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Mamalya ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Kangoeroes (Macropodidae) zyn e familie van buudelbeestn (Marsupialia). De noame 'kangoeroe' wordt gebruukt vo de vier grotste soort'n, moa der bestoan nog e kêe 50 klindere soort'n lyk wallabies, boomkangoeroes, wallaroes en pademelongs. Ze leevn in Australië moa ze zyn ook te viendn in Nieuw-Guinea. D' Australiërs anzien de kangoeroe lik hunder nationaal symbool.
De noame Macropodidae wil zeggn "grootpootign", wat da verwyst noar hunder enorme achterpoot'n. Kangoeroes spriengn on z' under zeere willn verplatsn, en ze loop'n ip vier poot'n vo troage te goan. Ze kunn'n nie achteruut loop'n, moa ze kunn'n wel drie kêes zo verre spriengn of under eign lengte. Ze kunn'n ook zwemmn os 't noodig is. De kangoeroe is e plantneter. Z' eet'n gas, moa sommigte eet'n ook struuk'n.
Kangoeroes zyn buudelbeest'n omdan de wuvetjes under joengn droagn in e speciaal zaksje an hunder lyf.
Der bestoan vier soort'n 'echte' kangoeroes:
D Känguru (Macropodidae; v. altgriech. makrós μακρός „groos“ und poús πούς, Gen. podós ποδός „Fuess“) – zum sä vo de Rattekänguru abzgränze au as Ächti oder Äigentligi Känguru bezäichnet – si e Familie us dr Büteldierordnig Diprotodontia. Si zele zu de bekanntiste Büteldier und si tüpischi Verdräter vo dr australische Fauna, lääbe aber au uf Nöiginea. Charakteristisch für d Känguru isch, ass si mäistens dütlig verlengereti Hinderbäi häi, Pflanze frässe und vor allem z Nacht aktiv si oder wenn afo dunkel wird. D Familie umfasst öbbe 65 rezänti Arte, wo vier von ene scho usgstorbe si.
S Moschusrattekänguru isch en urdümlige Verwandte vo de Känguru
S Gäälfuess Känguru (Petrogale xanthopus) us dr Gattig vo de Felsekänguru
Dr Rothalsfilander (Thylogale thetis) isch e Verdräter vo de Filander.
S Quokka isch dr äinzig Verdräter vo dr Gattig Setonix
S Östlige Haasekänguru isch vor churzem usgstorbe
S Roote Känguru
S Felsekänguru
D Känguru (Macropodidae; v. altgriech. makrós μακρός „groos“ und poús πούς, Gen. podós ποδός „Fuess“) – zum sä vo de Rattekänguru abzgränze au as Ächti oder Äigentligi Känguru bezäichnet – si e Familie us dr Büteldierordnig Diprotodontia. Si zele zu de bekanntiste Büteldier und si tüpischi Verdräter vo dr australische Fauna, lääbe aber au uf Nöiginea. Charakteristisch für d Känguru isch, ass si mäistens dütlig verlengereti Hinderbäi häi, Pflanze frässe und vor allem z Nacht aktiv si oder wenn afo dunkel wird. D Familie umfasst öbbe 65 rezänti Arte, wo vier von ene scho usgstorbe si.
D'Känguruen (Macropodidae) sinn eng Famill aus der Beideldéirenuerdnung Diprotodontia.
E Känguru ass eng vu bal 180 Zorte Beidelmamendéieren. Et gëtt bis zu 40 Aarte vu Känguruen, déi vu ganz kleng bis zu 2 m kënne grouss ginn. Verschiddener kënnen souguer op Beem klammen.
Kängurue gëtt et just an Australien an an Neiguinea.
Kängurue si Beideldéiere mat laange, kräftegen Hannerbeen awer am Verglach dozou mat kuerze, schwaache viischte Been an engem décken horege Schwanz. Si sprangen op hiren hënneschte Bee fir séier virun ze kommen. Hiren décke Schwanz beréiert praktesch net de Buedem. Seng Funktioun ass, bei der Fortbeweegung, dem Kierper dee wäit no vir gebéckt ass, d'Gläichgewiicht ze ginn, an am Sëtze fir de Kierper ze stäipen. Beim Kämpfe stäipt de Känguru sech op säi Schwanz a schléit mat sengen hënneschte Been fest zou. E Känguru kann awer och op véier Patte lafen a schleeft säi Schwanz da just hannendrun. Seng hënnescht Patte si ganz laang an hu véier Zéiwen.
Hiert Gebëss huet am ieweschte Gebéck op all Säit dräi Schneitzänn déi duerch eng Spléck vun de Bakzänn getrennt sinn. Déi mëttelst ënnescht Zänn si Schneitzänn, déi no vir geriicht sinn.
Déi echt Känguruen hunn e ganz staarken hënneschten an e schwaache viischte Kierperdeel. Nëmmen e puer Aarte vu Männercher hu kräfteg Aarmmuskelen.
Déi verschidden Aarte vu Känguruen hu ganz verschidde Gréissten.
Si si meeschtens nuets aktiv an hu sech dem dréchene Klima an deenen nierstoffaarme Biedem vun Australien ugepasst.
Kängurue si Planzefrësser an erniere sech haaptsächlech vu Gras a Blieder.
D'Weibchen huet e Brutbeidel um Bauch an deem véier Mame sinn. An dësem Beidel zitt si hiert Jonkt grouss. E Känguru bréngt, bis op e puer Ausnamen, normalerweis just ee Jonkt op d'Welt. D'Zäit tëscht der Befruchtung an der Gebuert variéiert, ofhängeg vun der Aart, tëscht 29 an 38 Deeg.
De Beidel gëtt kuerz virun der Gebuert gutt ausgeleckt, da gëtt sech mam Réck géint eppes gestäipt, déi hënnescht Been, mam Schwanz dertëscht, wäit ewech gestreckt. Dat Jonkt kënnt an enger Blos op Welt, déi mat Fruuchtwaasser gefëllt ass. No der Gebuert zerplatzt déi Blos an den Nowuess klëmmt sou séier wéi méiglech an der Mamm hire Beidel, wou en dann ofgeleckt an duerno zwéi bis dräi Méint laang geniert gëtt. No aacht Méint klamme si dann definitiv aus dem Beidel well si dann ze grouss sinn, ginn awer nach bis zu engem Joer weider geniert.
Famill: Känguruen (Macropodidae)
D'Känguruen (Macropodidae) sinn eng Famill aus der Beideldéirenuerdnung Diprotodontia.
E Känguru ass eng vu bal 180 Zorte Beidelmamendéieren. Et gëtt bis zu 40 Aarte vu Känguruen, déi vu ganz kleng bis zu 2 m kënne grouss ginn. Verschiddener kënnen souguer op Beem klammen.
Macropods are marsupials belangin tae the faimily Macropodidae, which includes kangaroos, wallabies, tree-kangaroos, pademelons, an several ithers. Macropods are native tae Australie, New Guinea, an some nearbi islands.[2] Afore European settlement o Australie, aboot 65 species o macropods existit. Sax species hae syne acome extinct. Anither 11 species hae been greatly reduced in nummers. Ither species (e.g. Simosthenurus, Propleopus, Macropus titan) acame extinct efter the Australian Aborigines arrived an afore the Europeans arrived.
Macropods are marsupials belangin tae the faimily Macropodidae, which includes kangaroos, wallabies, tree-kangaroos, pademelons, an several ithers. Macropods are native tae Australie, New Guinea, an some nearbi islands. Afore European settlement o Australie, aboot 65 species o macropods existit. Sax species hae syne acome extinct. Anither 11 species hae been greatly reduced in nummers. Ither species (e.g. Simosthenurus, Propleopus, Macropus titan) acame extinct efter the Australian Aborigines arrived an afore the Europeans arrived.
Кенгуру (латин кылын Macropodidae spp.) – Macropodidae семьяысь Австралияын улӥсь пичи но бадӟым пӧйшуръёс.
Кенгуру сымалдар (лат. Macropodidae) – баштыкчан сүт эмүүчүлөрдүн тукуму. Дене узундугу 25– 160 см, куйругу 15–105 см, салмагы 1,4–90 кг. Секиргенде куйругу тең салмактуулукту сактап, тынч турганда таяныч катары кызмат аткарат. Карыны татаал түзүлүштө, көп камералуу. Өсүмдүк менен азыктанат. Азыгын кулгуп кепшейт. 15–17 уруусу, 55тей түрү Австралия, Тасмания, Жаңы Гвинея, Бисмарк архипелагында таралган. Жерде секирип жүрөт. Жылына бир жолу бирди (чанда 2) тууп, 6–8 ай баштыгында алып жүрүп жетилтет. Айрым түрүнө эти, териси үчүн мергенчилик кылынат, фермаларда өстүрүлөт. Азайып кеткендиктен, 9 түрү ТКЭСтин Кызыл китебине катталган.
Кенгуру (латин кылын Macropodidae spp.) – Macropodidae семьяысь Австралияын улӥсь пичи но бадӟым пӧйшуръёс.
Көнгерәләр (лат. Macropodidae) – сумкалы имезүчеләр гаиләсе. Үлән ашаучы, ике аягы белән бер юлы сикергәләп хәрәкәт итә. Көнгерә гаиләсенә валлаби, валлару һәм (баһадир) кенгуру керә. Капитан Джеймс Кук 1770 елда Австралия ярында I гаҗәеп сәер хайван күрә һәм шунда яшәүче - бер кешедән: «Бу хайванның исеме ничек?» — дип сорый. Теге кеше Кукның телен аңламый һәм: «Кен-гу-ру», — дип җавап бирә. Бу сүз «мин аңламыйм» дигән мәгънәне аңлата. Шул көннән башлап әлеге хайван кенгуру (көнгерә) дип йөртелә башлый.
Көнгерәнең гәүдә төзелеше бик сәер: көчле арт аяклар, зур көйрык, тар җилкә, кеше кулларына өхшаган алгы тәпиләр, бөтен көрсагын диярлек каплап алган тирән тире катламы, ягъни сумка. Көнгерәнең төрләре бик күп: зур җирән көнгерә, тау көнгерәсе, агач көнгерәсе, алып көнгерә, куаклык көнгерәсе, җирән көнгерә, сөры көнгерә, урман көнгерәсе һ.б. Зур жирән көнгерәнең авырлыгы 90 кг. Алар Австралия далаларында зур-зур көтү булып яшиләр. Зур жирән көнгерә тырнаклы алгы тәпиләре белән үзе туклана төрган тамыр һәм бүлбеләрне бик җиңел казып чыгаpa. Ә арткы аяклары белән сугыша: кинәт кенә үзенең бөтен гәүдә авырлыгын койрыгына күчерә дә, бушап калган ике арткы аягы белән өстән аска таба бер хәрәкәт ясап, дөшманына көтөчкыч җәрәхәтләр ясый. Аның арткы аякларында дүрт кенә бармак булса да, тырнаклары пычак кебек үткен була. Ә инде дөшманыннан качканда, ул, көчле арткы аяклары белән этелеп, өзынлыкка 13 м га, биеклеккә 3 м га кадәр гаять зур сикереш ясап чаба.
Көнгерәнең баласы сукыр, шәрә һәм бик кечкенә булып туа. Зур җирән көнгерәнең озынлыгы (койрыгы белән бергә) 2 м дан артып китә, ә баласының озынлыгы нибары 2 см гына була. Ул, тууга, очлы тырнаклары белән анасы корсагындагы йоннарга ябышып, сумка эченә шуышып керә һәм шунда 7-8 айга кадәр яши. Бу вакытта инде ул буйга анасының яртысы кадәр була. Шуңа күрә кайчагында анасы, дошманыннан качканда, сумкадагы баласын ташлап калдыра. Әмма бу рәхимсезлек түгел. Сумкадан тошен калгач, көнгерә баласы үзе дә качып котыла ала. Югыйсә анасы да, баласы да һәлак булырга мөмкин. Нәни көнгерә бер елга кадәр сумка эчендә әнисенең соөте белән туклана. Әмма әле ул баштагы чорда шулхәтле көчсез һәм зәгыйфь була, хәтта мөстәкыйль рәвештә имә дә алмый. Сөт аңа махсус мускуллар ярдәмендә килә.
Көнгерәләр (лат. Macropodidae) – сумкалы имезүчеләр гаиләсе. Үлән ашаучы, ике аягы белән бер юлы сикергәләп хәрәкәт итә. Көнгерә гаиләсенә валлаби, валлару һәм (баһадир) кенгуру керә. Капитан Джеймс Кук 1770 елда Австралия ярында I гаҗәеп сәер хайван күрә һәм шунда яшәүче - бер кешедән: «Бу хайванның исеме ничек?» — дип сорый. Теге кеше Кукның телен аңламый һәм: «Кен-гу-ру», — дип җавап бирә. Бу сүз «мин аңламыйм» дигән мәгънәне аңлата. Шул көннән башлап әлеге хайван кенгуру (көнгерә) дип йөртелә башлый.
Көнгерәнең гәүдә төзелеше бик сәер: көчле арт аяклар, зур көйрык, тар җилкә, кеше кулларына өхшаган алгы тәпиләр, бөтен көрсагын диярлек каплап алган тирән тире катламы, ягъни сумка. Көнгерәнең төрләре бик күп: зур җирән көнгерә, тау көнгерәсе, агач көнгерәсе, алып көнгерә, куаклык көнгерәсе, җирән көнгерә, сөры көнгерә, урман көнгерәсе һ.б. Зур жирән көнгерәнең авырлыгы 90 кг. Алар Австралия далаларында зур-зур көтү булып яшиләр. Зур жирән көнгерә тырнаклы алгы тәпиләре белән үзе туклана төрган тамыр һәм бүлбеләрне бик җиңел казып чыгаpa. Ә арткы аяклары белән сугыша: кинәт кенә үзенең бөтен гәүдә авырлыгын койрыгына күчерә дә, бушап калган ике арткы аягы белән өстән аска таба бер хәрәкәт ясап, дөшманына көтөчкыч җәрәхәтләр ясый. Аның арткы аякларында дүрт кенә бармак булса да, тырнаклары пычак кебек үткен була. Ә инде дөшманыннан качканда, ул, көчле арткы аяклары белән этелеп, өзынлыкка 13 м га, биеклеккә 3 м га кадәр гаять зур сикереш ясап чаба.
Көнгерәнең баласы сукыр, шәрә һәм бик кечкенә булып туа. Зур җирән көнгерәнең озынлыгы (койрыгы белән бергә) 2 м дан артып китә, ә баласының озынлыгы нибары 2 см гына була. Ул, тууга, очлы тырнаклары белән анасы корсагындагы йоннарга ябышып, сумка эченә шуышып керә һәм шунда 7-8 айга кадәр яши. Бу вакытта инде ул буйга анасының яртысы кадәр була. Шуңа күрә кайчагында анасы, дошманыннан качканда, сумкадагы баласын ташлап калдыра. Әмма бу рәхимсезлек түгел. Сумкадан тошен калгач, көнгерә баласы үзе дә качып котыла ала. Югыйсә анасы да, баласы да һәлак булырга мөмкин. Нәни көнгерә бер елга кадәр сумка эчендә әнисенең соөте белән туклана. Әмма әле ул баштагы чорда шулхәтле көчсез һәм зәгыйфь була, хәтта мөстәкыйль рәвештә имә дә алмый. Сөт аңа махсус мускуллар ярдәмендә килә.
मैक्रोपोडीडाए (macropodidae) धानीप्राणी (मारसूपियल) जानवरों का एक बड़ा जीववैज्ञानिक कुल है। यह कभी-कभी कंगारू कुल भी कहलाता है क्योंकि कंगारू की सभी जातियाँ इसी कुल की सदस्य हैं। इनके अलावा वालाबी, वृक्ष-कंगारू, क्वोका, इत्यादि भी इसी कुल के अंतर्गत हैं। मैक्रोपोडीडाए के सदस्य मैक्रोपोड (macropod) कहलाते हैं। यह प्राणी ऑस्ट्रेलिया, नया गिनी और आसपास के द्वीपों पर रहते हैं।[1] ऑस्ट्रेलिया पर यूरोपीय क़ब्ज़े से पहले यहाँ ६५ मैक्रोपोड जातियाँ मिलती थीं लेकिन तब से ६ विलुप्त हो चुकी हैं और ११ की संख्य बहुत घट चुकी है। इस से पहले, मैक्रोपोड की कुछ ऐसी भी जातियाँ थी जो उस महाद्वीप पर ऑस्ट्रेलियाई आदिवासी लोगों के आगमन के बाद विलुप्त हो गई।
मैक्रोपोडीडाए (macropodidae) धानीप्राणी (मारसूपियल) जानवरों का एक बड़ा जीववैज्ञानिक कुल है। यह कभी-कभी कंगारू कुल भी कहलाता है क्योंकि कंगारू की सभी जातियाँ इसी कुल की सदस्य हैं। इनके अलावा वालाबी, वृक्ष-कंगारू, क्वोका, इत्यादि भी इसी कुल के अंतर्गत हैं। मैक्रोपोडीडाए के सदस्य मैक्रोपोड (macropod) कहलाते हैं। यह प्राणी ऑस्ट्रेलिया, नया गिनी और आसपास के द्वीपों पर रहते हैं। ऑस्ट्रेलिया पर यूरोपीय क़ब्ज़े से पहले यहाँ ६५ मैक्रोपोड जातियाँ मिलती थीं लेकिन तब से ६ विलुप्त हो चुकी हैं और ११ की संख्य बहुत घट चुकी है। इस से पहले, मैक्रोपोड की कुछ ऐसी भी जातियाँ थी जो उस महाद्वीप पर ऑस्ट्रेलियाई आदिवासी लोगों के आगमन के बाद विलुप्त हो गई।
કાંગારુ (હિંદી:कंगारू ; અંગ્રેજી:Kangaroo) વિશ્વભરમાં ઓસ્ટ્રેલિયા દેશમાં જોવા મળતું એક સસ્તન પ્રાણી છે. આ સુંદર દેખાવ ધરાવતું પ્રાણી ઓસ્ટ્રેલિયા દેશનું રાષ્ટ્રીય પ્રાણી છે.
માદા કાંગારુના પેટના ભાગમાં કોથળી જેવી રચના હોય છે, જેમાં તેનાં બચ્ચાંને રાખે છે. ઓસ્ટ્રેલિયાના લોકો આ બચ્ચાંને 'જોય' (Joey) તરીકે ઓળખાવે છે, તથા કાંગારુઓનાં ટોળાંને 'મોબ' (mob) તરીકે ઓળખાવે છે.
கங்காரு பாலூட்டிகளில் வயிற்றில் பை உள்ள இனத்தைச் சேர்ந்த ஒரு விலங்கு ஆகும். இவை பொதுவாக ஆஸ்திரேலியா மற்றும் அதன் அருகில் உள்ள தீவுகளில் காணப்படுகின்றன. இவை நான்கு கால்களைக் கொண்டிருப்பினும் தன் பின்னங்கால்களால் தத்திச்செல்கின்றன. சமநிலை பேணுவதற்குத் தனது வாலைப் பயன்படுத்துகின்றன.
ஒரே தாண்டுதலில் 13 மீட்டர்கள் தூரம் தாண்டும் ஒரே விலங்கினம் கங்காருவாகும். இவ்விலங்கின் மடியில் ஒரு பை காணப்படுகிறது. இப்பையில் இவை தங்கள் குட்டியைக் தாங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன. குட்டிகள் பால் அருந்துவதற்கான முலையும் இந்தப்பையினுள்ளே இருக்கின்றது.
கங்காருகள் அவற்றின் இறைச்சிக்காகவும் தோலுக்காகவும் கங்காருகளின் அதிப்படியான மேய்ச்சலினால் ஏற்படும் புல்வெளிகளின் இழப்பைத் தடுப்பதற்காகவும் சுட்டுக்கொல்லப்படுகின்றன.[2] கங்காரு இறைச்சியி்ல் கொழுப்பின் அளவு குறைவாக உள்ளதால் மனிதர்களுக்கு நல்லதாகக் கருதப்படுகின்றது.[3]
கங்காரு பாலூட்டிகளில் வயிற்றில் பை உள்ள இனத்தைச் சேர்ந்த ஒரு விலங்கு ஆகும். இவை பொதுவாக ஆஸ்திரேலியா மற்றும் அதன் அருகில் உள்ள தீவுகளில் காணப்படுகின்றன. இவை நான்கு கால்களைக் கொண்டிருப்பினும் தன் பின்னங்கால்களால் தத்திச்செல்கின்றன. சமநிலை பேணுவதற்குத் தனது வாலைப் பயன்படுத்துகின்றன.
ஒரே தாண்டுதலில் 13 மீட்டர்கள் தூரம் தாண்டும் ஒரே விலங்கினம் கங்காருவாகும். இவ்விலங்கின் மடியில் ஒரு பை காணப்படுகிறது. இப்பையில் இவை தங்கள் குட்டியைக் தாங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன. குட்டிகள் பால் அருந்துவதற்கான முலையும் இந்தப்பையினுள்ளே இருக்கின்றது.
கங்காருகள் அவற்றின் இறைச்சிக்காகவும் தோலுக்காகவும் கங்காருகளின் அதிப்படியான மேய்ச்சலினால் ஏற்படும் புல்வெளிகளின் இழப்பைத் தடுப்பதற்காகவும் சுட்டுக்கொல்லப்படுகின்றன. கங்காரு இறைச்சியி்ல் கொழுப்பின் அளவு குறைவாக உள்ளதால் மனிதர்களுக்கு நல்லதாகக் கருதப்படுகின்றது.
Macropodidae is a family of marsupials that includes kangaroos, wallabies, tree-kangaroos, wallaroos, pademelons, quokkas, and several other groups. These genera are allied to the suborder Macropodiformes, containing other macropods, and are native to the Australian continent (the mainland and Tasmania), New Guinea and nearby islands.[2]
Although omnivorous kangaroos lived in the past these were not members of the family Macropodidae, modern macropods are herbivorous. Some are browsers, but most are grazers and are equipped with appropriately specialised teeth for cropping and grinding up fibrous plants, in particular grasses and sedges. Modern omnivorous kangaroos generally belong to a different family. For example, the Musky rat-kangaroo. In general, macropods have a broad, straight row of cutting teeth at the front of the mouth, no canine teeth, and a gap before the molars. The molars are large and, unusually, do not appear all at once but a pair at a time at the back of the mouth as the animal ages, eventually becoming worn down by the tough, abrasive grasses and falling out. Like many Macropodiformes, early kangaroos had plagiaulacoids, but these converted into normal molars in more derived species.[3] Most species have four molars and, when the last pair is too worn to be of use, the animals starve to death.[4] The dental formula for macropods is 3.0–1.2.41.000.2.4.
Like the eutherian ruminants of the Northern Hemisphere (sheep, cattle, and so on), macropods have specialised digestive systems that use a high concentration of bacteria, protozoans, and fungi in the first chamber of a complex stomach to digest plant material. The details of organisation are quite different, but the end result is somewhat similar.
The particular structure-function relationship of the Macropodidae gut and the gut microbiota allows the degradation of lignocellulosic material with a relatively low emission of methane relative to other ruminants. These low emissions are partly explained by the anatomical differences between the macropodid digestive system and that of ruminants, resulting in shorter retention times of particulate digesta within the foregut. This fact might prevent the establishment of methanogenic archaea, which has been found in low levels in tammar wallabies (Notamacropus eugenii) and eastern grey kangaroo (M. giganteus). Metagenomic analysis revealed that the foregut of tammar wallabies mainly contains bacteria belonging to the phyla Bacillota, Bacteroidota, and Pseudomonadota. Among Pseudomonadota populations of the Succinivibrionaceae family are overrepresented and may contribute to low methane emissions.[5]
Macropods vary in size considerably, but most have very large hind legs and long, powerfully muscled tails. The term macropod comes from the Greek for "large foot" and is appropriate: most have very long, narrow hind feet with a distinctive arrangement of toes. The fourth toe is very large and strong, the fifth toe moderately so; the second and third are fused; and the first toe is usually missing. Their short front legs have five separate digits. Some macropods have seven carpal bones instead of the usual eight in mammals.[6] All have relatively small heads and most have large ears, except for tree-kangaroos, which must move quickly between closely spaced branches. The young are born very small and the pouch opens forward.
The unusual development of the hind legs is optimised for economical long-distance travel at fairly high speed. The greatly elongated feet provide enormous leverage for the strong legs, but the famous kangaroo hop has more: kangaroos and wallabies have a unique ability to store elastic strain energy in their tendons. In consequence, most of the energy required for each hop is provided "free" by the spring action of the tendons (rather than by muscular effort). The main limitation on a macropod's ability to leap is not the strength of the muscles in the hindquarters, it is the ability of the joints and tendons to withstand the strain of hopping.
Furthermore, the act of hopping in kangaroos and wallabies is associated with their breathing process. The movement of their feet off the ground helps to expel air from their lungs, while bringing their feet forward for landing replenishes their lungs with air, resulting in greater energy efficiency. Studies conducted on these animals have shown that hopping at faster speeds requires only a minimal increase in effort beyond the energy required to hop in general, which is significantly less than what would be required in other animals like horses, dogs, or humans. Additionally, it has been observed that carrying extra weight requires little additional energy, which is particularly important for female kangaroos and wallabies carrying heavy pouch young.
The ability of larger macropods to survive on poor-quality, low-energy feed, and to travel long distances at high speed without great energy expenditure (to reach fresh food supplies or waterholes, and to escape predators) has been crucial to their evolutionary success on a continent that, because of poor soil fertility and low, unpredictable average rainfall, offers only very limited primary plant productivity.
Gestation in macropods lasts about a month, being slightly longer in the largest species. Typically, only a single young is born, weighing less than 1 g (0.035 oz) at birth. They soon attach themselves to one of four teats inside the mother's pouch. The young leave the pouch after five to 11 months, and are weaned after a further two to six months. Macropods reach sexual maturity at one to three years of age, depending on the species.[7]
The evolutionary ancestors of marsupials split from placental mammals during the Jurassic period about 160 million years ago (Mya).[8] The earliest known fossil macropod dates back about 11.61 to 28.4 Mya, either in the Miocene or Late Oligocene, and was uncovered in South Australia. Unfortunately, the fossil could not be identified any further than the family. A Queensland fossil of a species similar to Hadronomas has been dated at around 5.33 to 11.61 Mya, falling in the Late Miocene or Early Pliocene. The earliest completely identifiable fossils are from around 5.33 Mya.[9]
The listing for extant species is based on The Third edition of Wilson & Reeder's Mammal Species of the World (2005), except where the Mammal Diversity Database and IUCN agree on a change. The two living subfamilies in the family Macropodidae are the Lagostrophinae, represented by a single species, the banded hare-wallaby, and the remainder, which make up the subfamily Macropodinae (67 species).
Macropodidae is a family of marsupials that includes kangaroos, wallabies, tree-kangaroos, wallaroos, pademelons, quokkas, and several other groups. These genera are allied to the suborder Macropodiformes, containing other macropods, and are native to the Australian continent (the mainland and Tasmania), New Guinea and nearby islands.
La makropedoj - latine fake Macropodidae - estas bestoj el la biologia familio de marsupiuloj, la "kangurua familio": al tiu grupiĝo apartenas kanguruoj, valabioj, kvokaoj, arbokanguruoj de la genro Dendrolagus kaj pluraj aliaj subfamilioj. Makropedoj hejmas en la aŭstralia kontinento (la ĉefa teritorio Aŭstralio, insuloj Tasmanio kaj Nov-Gvineo kaj pluraj pliaj insuloj). Antaŭ la alveno de eŭropanoj al tiu regiono, ekzistis pli ol 65 specioj de makropedoj. Ses el ili ekde tiam formortis, kaj 11 pliaj forte reduktiĝis en nombroj, tial ke nun ili estas minacataj de ebla formorto. Aliaj specioj jam antaŭe formortis kiam la indiĝenaj aŭstralianoj alvenis.
Los macropódidos (Macropodidae) son una familia de mamíferos marsupiales del orden Diprotodontia compuesta por un gran número de géneros. Incluye a los canguros, ualabíes y especies afines. El término "canguro" se usa en sentido amplio para todo el grupo, aunque es más frecuente su uso para las especies de mayor tamaño
La mayoría de especies son terrestres y se desplazan a saltos cuando corren. Hay unas pocas especies que son principalmente de vida arborícola (género Dendrolagus) y que son torpes en tierra. Los macropódidos son exclusivamente herbívoros.
Subfamilia †Bulungamayinae
Subfamilia Lagostrophinae[1]
Subfamilia †Sthenurinae
Subfamilia †Balbarinae
Subfamilia Macropodinae
Los macropódidos (Macropodidae) son una familia de mamíferos marsupiales del orden Diprotodontia compuesta por un gran número de géneros. Incluye a los canguros, ualabíes y especies afines. El término "canguro" se usa en sentido amplio para todo el grupo, aunque es más frecuente su uso para las especies de mayor tamaño
La mayoría de especies son terrestres y se desplazan a saltos cuando corren. Hay unas pocas especies que son principalmente de vida arborícola (género Dendrolagus) y que son torpes en tierra. Los macropódidos son exclusivamente herbívoros.
Känguru on peamiselt hüpates liikuv pikkade tugevate tagajalgadega ja võimsa sabaga Austraalia ja Okeaania kukkurloom kängurulaste (Macropodidae) sugukonnast.[1]
Sõna "känguru" tuleneb Austraalia aborigeenide guugu-yimithirri-keelsest sõnast gangurru, mis viitab ida hallkängurule. Sõna "känguru" võttis esimest korda kasutusele 12. juulil 1770 inglise loodusteadlane Joseph Banks oma päeviku sissekandes.[2]
Ingliskeelse sõna kangaroo kohta on levinud legend, et sõna kangaroo tähendas guugu-yimithirri keeles 'ma ei mõista sind'. Selle legendi järgi uurisid James Cook[3] ja Banks Endeavouri jõe piirkonda, kuni nad kohtasid ühte looma. Nad küsisid kohalikelt, kuidas seda looma nimetatakse, mille peale kohalikud olid vastanud "kangaroo", mis tähendab "ma ei mõista sind". Cook arvas, et see oligi selle looma nimetus. See lugu kummutati 1970. aastatel keeleteadlase John B. Havilandi guuru-yimithirri rahvaste uurimistöös.[4][5]
Känguruteks nimetatakse harilikult nelja känguruliiki.
Kängurud on ühed suurimad loomad, kes liiguvad hüpates. Punakänguru tavaline liikumiskiirus on 20–25 km/h, aga see võib lühikeste vahemaade läbimisel ulatuda kuni 70 km/h. Kiirusega 40 km/h on punakänguru võimeline liikuma kuni 2 km. Selline kiire ja energiasäästlik liikumismeetod on kängurutel arenenud mitte põgenemiseks kiskjate eest, vaid toiduotsingutel pikkade vahemaade läbimiseks. Aeglasel kiirusel liiguvad kängurud viiejalgselt, kasutades saba koos esijäsemetega statiivina, et tuua tagumised jäsemed ette. Kängurud on head ujujad ja tihti põgenevad kiskjate eest vette. Vees võivad kängurud kasutada esijäsemeid, et hoida vaenlast vee all, kuni ta upub.[10]
Kängurute magu on erinevalt mäletsejalistest ühekambriline. Kängurud on rangelt herbivoorsed, süües peamiselt rohttaimi ja puhmaid.
Kängurud on võimelised elama kuid ilma joomata, juhul kui nad saavad piisavalt vedelikku oma toidust.[11]
Kängurute karja nimetatakse inglise keeles mob. Sellistes gruppides on 10 või rohkem isendit. Gruppides elamine kindlustab kaitse nõrgematele isenditele. Üks kängurutele omane sotsiaalne käitumine on ninade vastastikune puudutamine ja nuusutamine, mis toimub üksiku isendi liitumisel karjaga. Selline käitumine tekitab karjas ühtekuuluvustunde ja ennetab agressiooni karjaliikmete vahel. Tervitamine isas- ja emasloomade vahel on tavaline, kusjuures suuremad isased tutvuvad emasloomadega tihemini. Emaslooma ja poja vahel tekib tugev side imetamise ajal, kui ema oma poega puhastab. Emasloom hoolitseb oma järglase eest ka pärast imetamise lõppu.
Isasloom paaritub mitme emasloomaga. Paaritumisvalmis emasloomad saadavad isasloomadele silmnähtavaid signaale. Isasloom jälgib emaslooma igat liigutust ning läheneb talle ettevaatlikult, et emast mitte eemale hirmutada. Niisugune paaritumiskäitumine võib aega võtta mitu päeva ja tõmbab teiste isasloomade tähelepanu.
Kaklused on iseloomulikud kõigile känguruliikidele. Kaklused võivad olla lühikesed või pikemad ja rituaalsed. Tavalisemad kakluste põhjused on paaritumisvalmis emaste või joomiskohtade üle. Suured isasloomad lükkavad sageli tagasi väiksemate isendite väljakutseid.[12]
Kängurutel ei ole palju looduslikke vaenlasi. Nende arvatav suurim looduslik vaenlane, tasmaania kukkurhunt, on tänapäevaks välja surnud.
Tänapäeval kujutavad kängurutele ohtu dingod ja võõrliigid, nagu rebased, metskassid ning kodu- ja metskoerad.[13]
Kängurutel on arenenud mitmeid kohastumusi kuival, viljatul maal ja varieeruvas kliimas elamiseks. Kuuma ilmaga lakuvad kängurud käppasid ning tõmbavad end küüru, et väiksem osa kehast oleks päikese käes. Külma ilma korral kasutavad nad karvastikku isolatsioonina.[12]
Kukkurloomadele iseloomulikult sünnivad järglased väga varases arengustaadiumis, pärast 31–36-päevast tiinust. Sündides on ainult esijäsemed piisavalt arenenud, et vastsündinu saaks ronida kukrusse ja kinnituda nisale. Poeg jääb kukrusse üheksaks kuuks, enne kui hakkab kukrust välja käima. Emasloom toidab poega, kuni see on 18 kuu vanune.[14]
Kängurud mängivad olulist rolli Austraalia aborigeenide ajaloos. Kängurud on austatud loomad riigi erinevates piirkondades. Kängurusid on kütitud liha ja naha pärast, tänapäeval kütitakse neid Austraalias kohati arvukuse piiramiseks.
Kängurud ründavad inimesi harva ilma põhjuseta. Teada on vaid üks kängururünnak aastast 1936, mis lõppes inimese surmaga.
Arvatakse, et mõned farmerid mürgitavad känguruid, et neid oma põldudelt eemal hoida. Teda peetakse nii ohuks kui ka tüütuseks. Kuna surnud looma mürgituse allikat on raske tuvastada, on farmereid selles tegevuses raske takistada.[15]
Känguru on peamiselt hüpates liikuv pikkade tugevate tagajalgadega ja võimsa sabaga Austraalia ja Okeaania kukkurloom kängurulaste (Macropodidae) sugukonnast.
Macropodidae ugaztun martsupialen familia bat da, barnean kanguru, walabi eta erlazionatutako espezieak hartzen dituena.
Macropodidae ugaztun martsupialen familia bat da, barnean kanguru, walabi eta erlazionatutako espezieak hartzen dituena.
Kengurut (Macropodidae)[2] on pussieläimiin kuuluva heimo Macropodiformes-alalahkossa. Heimo jaetaan kahteen alaheimoon ja 11 sukuun.[1] Nykyisin lajeja on 65[3], mutta monet alaheimot ovat kuolleet sukupuuttoon jo esihistoriallisena aikana.
Kenguruita ei tavata luontaisesti muualla kuin Australiassa ja Uudessa-Guineassa. Australiaan kengurut ovat eristäytyneet alkumantereen hajotessa. Kenguruilla nykyaikana ei ole juuri muita luonnollisia vihollisia kuin dingo. Sen lisäksi esimerkiksi varaanit voivat olla vaarallisia pienille lajeille. Pussihukka oli yksi kenguruiden muinaisista vihollisista, mutta se on jo kuollut sukupuuttoon.[4] Kengurut ovat Australiassa varsin yleisiä, ja Kansainvälinen luonnonsuojeluliitto on luokitellut monet lajit, kuten punajättikengurun, elinvoimaisiksi. Viime aikoina on karanneista ja istutetuista yksilöistä syntynyt pieniä, paikallisia kengurukantoja myös Australian ulkopuolelle Uuteen-Seelantiin, Havaijille, Englantiin ja Saksaan.[5]
Kengurut ovat koalan ohella Australian tunnetuimpia eläimiä. Kengurun kuva on myös Australian vaakunassa.
Kengurut ovat märehtiviä kasvinsyöjiä,[5] joten niiden ravintoon kuuluvat ruoho, lehdet ja juuret. Kengurut ovat joutuneet sopeutumaan Australian mantereen kuumaan ilmastoon ja usein toistuviin pitkiin kuiviin kausiin. Kenguru saa vetensä pääosin syömistään kasveista, eikä sen yleensä tarvitse erikseen juoda vettä. Kenguru kykenee pysäyttämään tiineenä ollessaan raskauden hetkeksi, jos vettä ei ole tarpeeksi saatavilla.[5]
Suurimmat kengurut voivat painaa jopa 80 kg, kun taas pienimmät kengurut painavat vain puoli kiloa. Kenguruiden elinajanodote on luonnossa neljästä kuuteen vuotta,[6] mutta vankeudessa jotkin lajit voivat elää yli 15-vuotiaiksikin[7].
Kengurunaaraalla on jatkuvasti kolme eri kehitysvaiheessa olevaa poikasta. Sillä on kohdussaan kehittyvä alkio, pussissa nisään kiinnittynyt pieni poikanen ja vielä iso poikanen, joka imee toista nisää. Poikaset syntyvät vaiheessa, joka vastaa istukallisten nisäkkäiden sikiöasteen alkamista. Alkion kehitys on pysähdyksissä, kunnes iso poikanen lähtee pussista. Kaksi imevää poikasta saavat eri nisistä erilaista maitoa.
33 päivän kantoajan jälkeen syntyy gramman painoinen poikanen. Pienestä koostaan huolimatta se kiipeää omin voimin 30–50 sentin matkan synnytysaukosta emon pussiin.
Kun poikanen on päässyt pussiin, se löytää yhden emon neljästä nisästä ja tarttuu siihen. Sitten nisä paisuu poikasen suussa niin, että poikanen ei vähään aikaan pääse siitä irti.
Poikanen on 235 päivää pussissa, missä sen paino nousee grammasta 4–5 kiloon. Poikanen on vielä karvaton, sillä turkki kasvaa vasta yksilönkehityksen loppuvaiheessa.
Viimeisenä kuukautena ennen pussista lähtemistään poikanen alkaa kurkottaa päätään ulos ja syödä ruohoa. Kohdussa oleva alkio alkaa nyt jatkaa kehitystään.
Pussista lähdettyään poikanen käy vielä neljän kuukauden ajan pussissa imemässä nisää. Uudella poikasella on oma nisänsä. Naaras tuottaa kahdenlaista maitoa.
Kengurut ovat tärkeä osa Australian alkuperäisasukkaiden ravintoa. Siirtomaakaudella tuhoeläimenä pidetyn kengurun lihan myynti oli kiellettyä, mutta myynti laillistettiin 1980–1993 ja nykyisin kengurutalous on vienti mukaan lukien arvoltaan noin 250 miljoonaa A$ vuodessa.[8] Lihan vähärasvaisuus (n. 2 %) ja villinä kasvaneiden kengurujen metsästämisen luontoystävällisyys (verrattuna nauta- tai lammastarhaukseen) ovat hiljalleen kasvattaneet sen suosiota.[9] Kengurun nahkaa käytetään nahkateollisuudessa vahvikkeena sen erinomaisen lujuuden ja kulutuskestävyyden takia.
Kengurut (Macropodidae) on pussieläimiin kuuluva heimo Macropodiformes-alalahkossa. Heimo jaetaan kahteen alaheimoon ja 11 sukuun. Nykyisin lajeja on 65, mutta monet alaheimot ovat kuolleet sukupuuttoon jo esihistoriallisena aikana.
Kenguruita ei tavata luontaisesti muualla kuin Australiassa ja Uudessa-Guineassa. Australiaan kengurut ovat eristäytyneet alkumantereen hajotessa. Kenguruilla nykyaikana ei ole juuri muita luonnollisia vihollisia kuin dingo. Sen lisäksi esimerkiksi varaanit voivat olla vaarallisia pienille lajeille. Pussihukka oli yksi kenguruiden muinaisista vihollisista, mutta se on jo kuollut sukupuuttoon. Kengurut ovat Australiassa varsin yleisiä, ja Kansainvälinen luonnonsuojeluliitto on luokitellut monet lajit, kuten punajättikengurun, elinvoimaisiksi. Viime aikoina on karanneista ja istutetuista yksilöistä syntynyt pieniä, paikallisia kengurukantoja myös Australian ulkopuolelle Uuteen-Seelantiin, Havaijille, Englantiin ja Saksaan.
Kengurut ovat koalan ohella Australian tunnetuimpia eläimiä. Kengurun kuva on myös Australian vaakunassa.
Les Macropodidae (ou macropodidés en français) forment une famille de marsupiaux qui comprend les kangourous, les wallabies, les petrogales, les dendrolagues, les thylogales et quelques autres espèces. Ils vivent tous soit en Australie, soit en Nouvelle-Guinée, soit en Indonésie. Avant l'arrivée des européens, 53 espèces existaient en Australie, dont six ont disparu et onze ont fortement diminué en nombre. Un certain nombre d'espèces avaient déjà disparu avec l'arrivée des aborigènes (Simothanurus, Propleopus, Macropus titan, etc.).
Les différents macropodidés ont des tailles très variables mais la plupart ont de très grandes pattes arrière et une queue longue et musclée. Le terme macropodidé dérive du grec et signifie « à longs pieds » ; la plupart ont de très longues et étroites pattes arrière avec des orteils à la disposition particulière: le quatrième orteil est très long et très puissant, le cinquième l'est moins que le quatrième; le deuxième et le troisième orteils sont fusionnés, le premier est absent. Les pattes avant sont courtes et possèdent cinq doigts séparés. Quelques macropodidés n'ont que sept os au niveau du poignet (« carpe ») au lieu des huit habituels, par fusion du scaphoïde avec le semi-lunaire. Tous ont des têtes relativement petites avec de grandes oreilles à l'exception des kangourous arboricoles qui ont besoin de pouvoir se déplacer rapidement entre les branches des arbres.
Les Macropodidae sont des animaux herbivores: quelques-uns se nourrissent de feuilles ou de tiges mais la plupart broutent de l'herbe et sont équipés de dents adaptées à leur alimentation, leur permettant de couper les herbes puis d'écraser les fibres. En général les macropodidés ont une rangée de puissantes incisives, pas de canines et donc un intervalle libre avant les molaires. Les molaires n'apparaissent pas toutes à la fois mais une nouvelle génération apparait une fois que la série précédente a été usée par l'abrasion des végétaux et est tombée. La plupart des marsupiaux ont ainsi quatre générations de molaires et lorsque la dernière génération est devenue hors d'usage, les animaux meurent de faim.[1]
Comme les ruminants placentaires de l'hémisphère nord (moutons, bovidés, etc.), les macrpodidae ont un système digestif spécial qui utilise de fortes quantités de bactéries ou de champignons pour dégrader les fibres dans la première poche de leur estomac. Si les détails de l'organisation de leur système digestif sont assez différents, les résultats sont assez semblables.
À la naissance les larves (marsupiales) sont petites avec seulement les membres antérieurs suffisamment différenciés et puissants, pour pouvoir migrer vers la poche marsupiale qui s'ouvre vers l'avant.[2]
Il y a un lien entre la respiration et les sauts des kangourous. Lorsque les pattes arrière quittent le sol, l'air est expulsé des poumons par une sorte de piston interne; lorsqu'elles reviennent vers l'avant avant de se reposer, les poumons se remplissent en consommant très peu d'énergie.
Des études sur les kangourous et les wallabies ont démontré que, outre la faible consommation d'énergie nécessaire pour de déplacer en sautant, l'augmentation de vitesse s'accompagne d'un minime effort supplémentaire (qui n'est pas du tout comparable à celui dont ont besoin les autres animaux comme les chevaux, les chiens et même les hommes). De même une augmentation de poids s'accompagne d'une faible surconsommation d'énergie ce qui est important pour les femelles qui charrient leurs petits dans leur poche marsupiale.
La possibilité pour les grands macropodidés de survivre avec une nourriture de mauvaise qualité, à faible valeur énergétique et de pouvoir voyager sur de grandes distances à grande vitesse sans consommer beaucoup d'énergie (pour atteindre une nourriture fraîche, un point d'eau ou échapper aux prédateurs) a été un facteur crucial pour le succès de leur évolution sur un continent qui, avec la faible fertilité de ses sols et sa faible et imprévisible pluviométrie, offre des possibilités très limitées de développement.
Les macropodidés de moyenne ou de grande taille sont en outre remarquables par leur allure lente, l'allure pentapédique, qui voit leur queue servir de cinquième appui au sol.
Les macropodidae sont divisés en deux sous familles :
Selon Haaramo, M., Mikko's Phylogeny Archive: Macropodidae - kenguroos:
Les Macropodidae (ou macropodidés en français) forment une famille de marsupiaux qui comprend les kangourous, les wallabies, les petrogales, les dendrolagues, les thylogales et quelques autres espèces. Ils vivent tous soit en Australie, soit en Nouvelle-Guinée, soit en Indonésie. Avant l'arrivée des européens, 53 espèces existaient en Australie, dont six ont disparu et onze ont fortement diminué en nombre. Un certain nombre d'espèces avaient déjà disparu avec l'arrivée des aborigènes (Simothanurus, Propleopus, Macropus titan, etc.).
Os macropódidos (Macropodidae) son unha familia de mamíferos marsupiais da orde dos diprotodontes composta por un gran número de xéneros. Inclúe ós canguros, ualabís e especies afíns. O termo "canguro" úsase no senso amplo para todo o grupo, aínda que é máis frecuente o seu uso para as meirandes especies.
A maioría de especies son terrestres e desprázanse a chimpos cando corren. Hai unhas poucas especies que son principalmente de vida arborícola (xénero Dendrolagus) e que son torpes en terra. Os macropódidos son exclusivamente herbívoros.
Klokani (Macropodidae) su porodica iz reda Diprodontia, i svakako su, uz koale, najpoznatiji tobolčari i tipični predstavnici životinja Australije. Ovu porodicu inače nazivaju još i pravi klokani.
Ne odgovaraju sve vrste uobičajenoj predodžbi o klokanima. Upadljiva osobina gotovo svih vrsta su izraženo veliki stražnji udovi, značajno veći od prednjih. Samo klokani penjaši, koji su se prilagodili životu na drveću i ne kreću se više skačući, imaju stražnje i prednje udove podjednako dugačke. Rep im je dugačak, mišićav i najčešće obrastao dlakom, a životinje ga koriste kao oslonac, gotovo kao petu nogu, ili za održavanje ravnoteže. U građi tijela većina vrsta iz ove porodice su slične, ali se veličinom vrlo razlikuju, od vrsta iz roda Lagorchestas koje često teže samo od jednog do dva kilograma, pa do velikog crvenog klokana koji dosižu tjelesnu težinu do 90 kg.
Glava im je relativno mala i izdužena s velikim ušima. Kao sve vrste iz reda diprodontia i životinje iz porodice klokana imaju povećana dva donja sjekutića koji kod zagrizanja dolaze do tvrdog mjesta na nepcu iza gornjih sjekutića. Takav ugriz omogućuje im da i tvrd biljni materijal mogu odgristi, a sličan oblik zubi postoji i kod nekih parnoprstaša. Nemaju očnjake, ili su im sasvim zakržljali. Kutnjaci im ne rastu svi istovremeno. Kad se prednji istroše i ispadnu, rastu sljedeći i pomiču se u ustima prema naprijed.
Prednje noge imaju pet prstiju i služe uzimanju hrane ili podupiranju. Na stražnjim nogama nemaju prvi prst, drugi i treći su srašteni i čine jedan, najsnažniji, dok je peti srednje velik. Kao i kod svih drugih tobolčara, mužjaci klokana imaju, kad je životinja uspravna, skrotum iznad penisa.
Klokani žive u Australiji, Novoj Gvineji, Tasmaniji i nekim otocima pored njih.
Klokani nastanjuju vrlo različite okoliše. Pored obitavanja u stepama, neke vrste žive u planinama, dok klokani penjaši nastanjuju stabla i žive u krošnjama. Općenito, oni su aktivniji noću, no neke se jedinke mogu sresti i po danu. Mnoge vrste žive u skupinama bez vidljivih socijalnih struktura.
Klokani imaju dva načina kretanja, ovisno o brzini koju žele postići. Kod veće brzine, skaču samo stražnjim nogama a rep ostaje u zraku i služi održavanju ravnoteže. Na taj način dosižu brzinu od 50 km/h a ovakvi skokovi kod velikih vrsta često dosižu dužinu i do 9 m. Kad se polako kreću, klokani se koriste s "pet udova": dok se oslanja na prednje noge i rep, povlači stražnje prema naprijed; kad se osloni na njih, prednje noge i rep pomiče prema naprijed. Skokovi su kod velikih brzina vrlo efikasan način kretanja. Zahvaljujući vrlo elastičnim trakama mišića, mogu bez veće potrošnje energije brzo napredovati, što je u suhoj klimi i ponekad škrtoj raspoloživoj hrani vrlo značajno. Pri maloj brzini njihov način kretanja ima značajno veću potrošnju energije. Klokani se ne mogu kretati unatrag.
Klokani penjaši ne skaču, ali se dobro penju.
Klokani su biljožderi koji se hrane raznim biljkama, ovisno što u njihovom okolišu raste. Često koriste jednake biološke niše koje na drugim kontinentima naseljavaju parnoprstaši, a i probavni sustav im se konvergentno razvio. Mikroorganizmi u višedjelnom želucu pomažu kod probave teško probavljive hrane, a ponekad pojedenu hranu ponovo žvaču. To je omogućilo, da klokani mogu preživjeti i u područjima s vrlo škrtom vegetacijom.
Ženke klokana imaju dobro razvijen tobolac s otvorom prema naprijed i u kojem se nalaze četiri dojke. Ženka na svijet donosi samo jedno (vrlo rijetko dva) mladunče. Kod mnogih vrsta dolazi do "odgođenog koćenja": neposredno nakon što okoti jedno mladunče, ženka se ponovo pari. No taj embrio "miruje" dok prethodni mladunac definitivno ne napusti tobolac. Tek tada se dalje razvija i dolazi na svijet. Smisao toga bi mogao biti da, ako u surovom okolišu mladunac ugine ili ga majka iz nekog razloga mora napustiti, novi mladunac može vrlo brzo doći na svijet.
Kao općenito kod svih tobolčara, i kod klokana se mladunci kote nakon vrlo kratkog razdoblja skotnosti (20 do 40 dana) i u odnosu na mladunčad viših sisavaca su jako nerazvijeni. Mladunac se rađa dug samo oko 2 cm i težak manje od jednog grama. Mora samostalno prepuzati put od porođajnog kanala do majčinog tobolca, ući u njega i uhvatiti se ustima za bradavicu majčine dojke koju ne ispušta idućih dva do tri mjeseca. U dobi od 6 mjeseci prvi put izlazi iz tobolca, a sa osam su preveliki da bi ulazili u njega. No, mladunci sišu do starosti od godine dana zavlačeći glavu u tobolac, u kojem se u pravilu već prisisan na drugoj dojci, nalazi novi mladunac. Majka za svako od svojih dvoje mladunaca luči drugačije mlijeko, primjereno starosti određenog mladunca.
U Australiji mladunce svih tobolčara nazivaju "Joeys".
Porijeklo i međusobni odnosi između pojedinih rodova izraženi su u sljedećem dijagramu. Na temelju kombiniranja mnogih različitih filogenetičkih studija (izvor) razvio ga je Marcel Cadillo je sa suradnicima 2004. godine.
Klokani (Macropodidae) ├──Lagostrophus └──Macropodinae ├──novogvinejski klokani │ ├── Dorcopsis │ └── Dorcopsulus └──N. N. ├── Dendrolagus (klokani penjaši) └── N. N. ├── N.N. │ ├── Petrogale │ └── Thylogale └── N.N. ├── Lagorchestes (zecoliki klokani) └── N.N. ├── Setonix (kratkorepi valabiji ili kuoka) └── N.N. ├── Onychogalea └── N.N. ├── Macropus (veliki klokani, brdski klokani i valabiji) └── Wallabia (močvarni valabiji)
Klokani (Macropodidae) su porodica iz reda Diprodontia, i svakako su, uz koale, najpoznatiji tobolčari i tipični predstavnici životinja Australije. Ovu porodicu inače nazivaju još i pravi klokani.
Kengúrur eru pokadýr sem tilheyra ættinni Macropodidae en til hennar teljast allt að 47 tegundir. Kengúrur finnast ekki aðeins í Ástralíu heldur einnig á Tasmaníu, Papúa-Nýju Gíneu og á Bismarck-eyjum. Á hverju ári eignast kengúrur unga, meðgangan er mjög stutt, hún varir einungis í 30 daga. Unginn er mjög vanþroska við fæðingu, aðeins um 2 cm á lengd og vegur um eitt gramm. Unginn kemur sér í poka móður sinnar og heldur sig þar í um sjö til tíu mánuði. Strax eftir að unginn hefur yfirgefið pokann er móðirin reiðubúin til mökunar á nýjan leik.
Kengúrur éta mikið af gróðri, þær tyggja mat sinn vel og lengi áður en þær kyngja. Fæða þeirra er mismunandi eftir tegundum en allar kengúrur eru þó jurtaætur. Framtennur þeirra eru beittar sem auðveldar þeim mjög að bíta gras niðri við rót.
Orðið kengúra er dregið af ensku "kangaroo" sem aftur kemur úr Guugu Yimithirr orðinu gangurru, sem vísar til grákengúru.[1][2] Nafnið var fyrst skráð "kanguru" þann 12. júlí 1770 í dagbók Sir Joseph Banks. Það gerðist þar sem nú er Cooktown, á bökkum Endeavour-ár, þar sem HMS Endeavour undir stjórn James Cook var dregið á land og næstum sjö vikur tók að gera við skemmdir sem það hafði orðið fyrir á Kóralrifinu mikla.[3] Cook minntist fyrst á kengúrur í dagbókarfærslu þann 4. ágúst. Guugu Yimithirr er tungumál- Guugu Yimithirr þjóðflokksins á svæðinu.
Algeng saga um enska nafnið er að "kangaroo" þýði "Ég skil þig ekki"[4] á Guugu Yimithirr. Samkvæmt þessari þjóðsögu voru Cook og Banks að rannsaka svæðið þegar þeir rákust á dýrið. Þeir spurðu nálægan frumbyggja hvað skepnurnar nefndust. Viðkomandi svaraði "Kangaroo", sem þýddi "Ég skil þig ekki", sem Cook tók fyrir nafnið á skepnunni. Þessi þjóðsaga var afsönnuð um 1970 af málfræðingnum John B. Haviland í rannsóknum hans á Guugu Yimithirr-fólkinu.[5]
Jón Már Halldórsson. „Hvað getið þið sagt mér um kengúrur?“. Vísindavefurinn 10.3.2003. http://visindavefur.is/?id=3216. (Skoðað 15.5.2013).
Kengúrur eru pokadýr sem tilheyra ættinni Macropodidae en til hennar teljast allt að 47 tegundir. Kengúrur finnast ekki aðeins í Ástralíu heldur einnig á Tasmaníu, Papúa-Nýju Gíneu og á Bismarck-eyjum. Á hverju ári eignast kengúrur unga, meðgangan er mjög stutt, hún varir einungis í 30 daga. Unginn er mjög vanþroska við fæðingu, aðeins um 2 cm á lengd og vegur um eitt gramm. Unginn kemur sér í poka móður sinnar og heldur sig þar í um sjö til tíu mánuði. Strax eftir að unginn hefur yfirgefið pokann er móðirin reiðubúin til mökunar á nýjan leik.
Canguro è un nome comune con cui si indicano alcune delle circa 60 specie della famiglia dei macropodidi (ordine dei diprotodonti). Le più comuni sono il canguro rosso e il canguro grigio.
Il termine Macropodidae deriva dal nome del genere tipico Macropus, che a sua volta viene dal greco e significa grande piede. Il nome comune canguro proviene dal termine inglese kangaroo, che a sua volta deriva dalla parola gangurru che definisce propriamente il canguro grigio nella lingua guguyimidjir, del Queensland[1][2], registrato per la prima volta come "Kangooroo or Kanguru" il 4 agosto 1770 dal Capitano James Cook, sbarcato lungo la costa nord-orientale dell'Australia per effettuare una riparazione alla nave. In seguito ad altre spedizioni che portarono ad altri contatti con diverse tribù aborigine emersero vari altri termini utilizzati per identificare l’animale in questione e per un periodo si ritenne che il termine segnalato in origine da Cook, piuttosto che indicare l'animale, fu adoperato dall'aborigeno per rispondere semplicemente "Non capisco". Non si tenne però conto che in Australia esistevano moltissime tribù diverse (i cui linguaggi non sempre coincidevano) e lo stesso valeva per le sottospecie di canguri e wallaby. In realtà alla fine si scoprì che Cook non era caduto in errore: il termine veniva effettivamente utilizzato da alcune tribù locali per identificare la sottospecie del canguro grigio. [3]
Le dimensioni sono molto variabili: la specie più piccola di canguro lepre (Lagorchestes) può pesare 1 kg, mentre le più grandi del genere Macropus possono superare i 90 kg. La testa è piccola rispetto al resto del corpo e allungata, le orecchie sono ben sviluppate.
Una caratteristica presente in quasi tutte le specie è la maggiore dimensione degli arti posteriori, usati nella tipica andatura a salti, rispetto a quelli anteriori. L'unica eccezione è costituita dai canguri arboricoli (genere Dendrolagus) che, essendo adattati alla vita sugli alberi, hanno i quattro arti approssimativamente uguali.
La coda, lunga e muscolosa, è utilizzata sia come sostegno (infatti a riposo il canguro poggia sulle due zampe posteriori e la coda) sia per bilanciare il corpo durante i salti.
Le zampe anteriori terminano con cinque dita, usate per prendere il cibo e aggrapparsi. Nei piedi manca il primo dito mentre il secondo e il terzo sono uniti per sindattilia, come in tutti i Diprotodonti, e il quarto è il più forte e sviluppato.
La dentatura, come quella di tutti i Diprotodonti, contiene solo quattro incisivi: i due inferiori sono più sviluppati di quelli superiori e nella masticazione urtano una zona dura del palato. I canini sono fortemente regrediti o mancano del tutto.
L'attività è per lo più notturna. Molte specie vivono in gruppi senza strutture sociali definite.
La maggior parte delle specie può spostarsi con due diverse andature: a basse velocità procede come un quadrupede aiutandosi con la coda come quinto arto, mentre ad alte velocità avanza con salti compiuti con le poderose zampe posteriori, usando la coda per bilanciare il corpo. Nel secondo caso alcune specie possono raggiungere la velocità di 50 km/h e compiere balzi di 9 metri di lunghezza. I generi Setonix e Thylogale usano tuttavia prevalentemente l'andatura quadrupede e l'andatura a salti è assente nelle specie arboricole appartenenti al genere Dendrogalus.
I canguri sono erbivori e occupano le stesse nicchie ecologiche che in altri continenti sono tipiche degli Artiodattili. L'apparato digerente dei due gruppi di animali mostra significative convergenze: lo stomaco dei canguri è diviso in comparti, alcuni dei quali sono dotati di microrganismi utili alla digestione.
Sono pericolosi per i raccolti e per tal motivo il governo federale australiano consente ogni anno l'uccisione di un milione di capi.
Le femmine dei canguri hanno marsupi ben sviluppati aperti anteriormente e dotati di quattro mammelle. Partoriscono in genere un solo cucciolo all'anno nel mese di gennaio/febbraio: i parti gemellari sono abbastanza rari. Alcune specie presentano il fenomeno della nascita ritardata: la femmina subito dopo il parto concepisce di nuovo, ma l'embrione rimane quiescente, senza svilupparsi, fino a quando il primo nato lascia il marsupio, a meno che non muoia prima. Una femmina di canguro può allevare contemporaneamente tre figli a differenti stadi di sviluppo: il primo succhia il latte dal capezzolo; il secondo nel marsupio e il terzo, già concepito, in attesa di poter cominciare il suo sviluppo all'interno dell'utero. Questo sistema permette l'immediata sostituzione dei cuccioli morti prematuramente.
La gestazione varia dai 90 ai 110 giorni. Quando il piccolo nasce pesa soltanto un grammo ed è lungo non più di 2 centimetri. Il piccolo percorre con i suoi mezzi il percorso dall'utero al marsupio, dove si aggrappa con la bocca ad una mammella, senza lasciarla per due o tre mesi. Rimane poi nel marsupio almeno fino al sesto mese e continua a vivere con la madre e ad essere allattato fino anche a 12-18 mesi.
L'età massima di un canguro può arrivare fino a 28 anni in cattività; nella vita selvatica la vita media si aggira tra i 12 e i 18 anni.
Sulla base dei reperti fossili ritrovati, si ipotizza che i canguri siano comparsi in Australia circa 15 milioni di anni fa.
Vivono in Australia, Nuova Guinea e nelle isole limitrofe.
Gli habitat sono molto vari, dalla steppa ad habitat di montagna.
La famiglia contiene 63 specie, ripartite nei seguenti 13 generi:
Canguro è un nome comune con cui si indicano alcune delle circa 60 specie della famiglia dei macropodidi (ordine dei diprotodonti). Le più comuni sono il canguro rosso e il canguro grigio.
Macropodidae (nomen a Gray anno 1821 inventum; Anglice: kangaroos & wallabies) sunt familia marsupialium herbivorum Australiae et Tasmaniae.
Vide "Macropodidae" apud Vicispecies. 
Haec stipula ad zoologiam spectat. Amplifica, si potes! Macropodidae (nomen a Gray anno 1821 inventum; Anglice: kangaroos & wallabies) sunt familia marsupialium herbivorum Australiae et Tasmaniae.
Kengūriniai (lot. Macropodidae, angl. Wallabies, Kangaroos, vok. Känguruhs, Springbeutler) – sterblinių žinduolių šeima. Priekinės galūnės penkiapirštės, trumpos, su aštriais nagais, o užpakalinės – labai stiprios ir ilgos. Uodega ilga ir raumeninga. Pėdos su ryškia sindaktilija (pirštų suaugimas), stipriausias IV pirštas.
Kengūros yra augalėdės, stambios rūšys suėstą žolę atrajoja kaip dykaragiai ar elniniai. Paplitusios Australijoje, Naujojoje Gvinėjoje ir Tasmanijoje.
Šeimoje yra apie 57 rūšys. Jos labai skiriasi dydžiu ir gyvenimo būdu:
Pošeimis. Sthenurinae
Pošeimis. Macropodinae
Ķenguru dzimta (Macropodidae) ir viena no somaiņu (Marsupialia) diprotodontu kārtas (Diprotodontia) dzimtām, kas pieder ķengurveidīgo apakškārtai (Macropodiformes). Ķenguru dzimta apvieno ķengurus, valabijus, kokķengurus, klinšu valabijus, zaķķengurus un filanderus. Šajā dzimtā ir 61 mūsdienās dzīvojoša suga, kas sistematizētas 11 ģintīs. Par aizvēsturiskajām, izmirušajām ķenguru dzimtas ģintīm skatīt rakstu - Ķengurveidīgie.
Ķenguru dzimtas dzīvnieki ir sastopamai Austrālijā, Jaungvinejā un dažas citās tuvējās salās. Zinātniskais nosaukums macropodidae cēlies no grieķu vārda, kas latviski nozīmē gara pēda.
Ķenguru dzimtas dzīvnieki var būt gan samērā maza auguma, gan lieli. Taču tiem visiem ir spēcīgas un, salīdzinot ar ķermeni, lielas pakaļkājas un gara, muskuļota aste. Lielākajai daļai ir garas, šauras pakaļkāju pēdas ar īpatnēju pirkstu izkārtojumu: ceturtais pirksts ir ļoti garš un spēcīgs, piektais pirksts ir līdzīgs ceturtajam, bet otrais un trešais apvienots vienā, toties pirmā pirksta parasti nav. Īsajām priekškājām ir tradicionālākas ķepas ar 5 pirkstiem. Visiem ķenguru dzimtas pārstāvjiem ir salīdzinoši mazas galvas, un lielākajai daļai ir lielas ausis. Izņēmums ir kokķenguri un citas sugas, kas pārvietojas pa koku zariem. To ausis ir nelielas un līdzīgas peļu ausīm.
Tā kā ķenguri ganās, ēdot dažādas stiebrzāles, to priekšzobi ir veidoti tādā veidā, ka spēj nokost zāli tuvu pie zemes, bet dzerokļi zāli samalt un sakošļāt. Apakšžoklis ir daudz īsāks kā augšžoklis, to kompensē garie apakšžokļa priekšzobi, līdz ar to tiem veidojas dziļš sakodiens. Valabijiem dzerokļi ir izvietoti taisnā rindā, bet ķenguriem apakšžokļa dzerokļi izceļas uz augšu vienmērīgā lokā.[1] Kā jau zālēdājiem raksturīgs ķenguru dzimtas dzīvniekiem nav ilkņu, un starp priekšzobiem un dzerokļiem veidojas atstarpe. Lielākajai daļai sugu katrā pusē ir 4 dzerokļi.
Lielākais ķenguru dzimtā ir rudais ķengurs (Macropus rufus), kura ķermeņa garums var sasniegt 1,82 m un svars 45 kg,[2] bet mazākais ir mazais meža valabijs (Dorcopsulus vanheurni), kas dzīvo Jaungvinejā un tika atklāts 2008. gadā.[3]
Lielā auguma ķenguri visu mūžu uzturas uz zemes, bet dažas mazāka auguma sugas vismaz daļēji uzturas kokos. Ķenguru dzimtas pārstāvji barojas pa pāriem vai ģimeņu grupās, bet, ja barības ir pietiekami, tiek veidoti lieli bari. Ķengurs, kuram nav ģimenes, pamatā ceļo viens. Lielākā daļa ķwnguru ir aktīvi nakts laikā vai agri no rīta un vēlu pēcpusdienā.[2]
Lai arī pagātnē ir bijušas arī plēsīgu ķenguru sugas, mūsdienās visi ķenguri ir zālēdāji. Daži bez zāles un grīšļiem ēd arī krūmu zarus un dzinumus. Ķengurs ir veidots tā, ka spēj iztikt no ļoti nabadzīgas, zemas enerģijas barības, tajā pašā laikā pārvarot lielus attālumus, meklējot jaunus barības un ūdens resursus, nepatērējot daudz enerģijas.
Grūsnības periods ilgst apmēram 1 mēnesi, lielāka auguma sugām tas ir dažas dienas ilgāk. Parasti piedzimst tikai 1 mazulis, kas sver mazāk kā 1 gramu. Mazulis pats ierāpo mātes somā, kas atrodas uz vēdera un pieķeras pie viena no 4 piena dziedzeriem. Mazuļi somu atstāj pēc 5 - 11 mēnešiem, tomēr māte tos turpina zīdīt ar pienu vēl 2 - 6 mēnešus. Dzimumbriedumu ķenguru dzimtas dzīvnieki sasniedz 1 - 3 gadu vecumā, atkarībā no sugas.[4]
Ķenguru dzimta (Macropodidae) ir viena no somaiņu (Marsupialia) diprotodontu kārtas (Diprotodontia) dzimtām, kas pieder ķengurveidīgo apakškārtai (Macropodiformes). Ķenguru dzimta apvieno ķengurus, valabijus, kokķengurus, klinšu valabijus, zaķķengurus un filanderus. Šajā dzimtā ir 61 mūsdienās dzīvojoša suga, kas sistematizētas 11 ģintīs. Par aizvēsturiskajām, izmirušajām ķenguru dzimtas ģintīm skatīt rakstu - Ķengurveidīgie.
Ķenguru dzimtas dzīvnieki ir sastopamai Austrālijā, Jaungvinejā un dažas citās tuvējās salās. Zinātniskais nosaukums macropodidae cēlies no grieķu vārda, kas latviski nozīmē gara pēda.
Kangoeroes (Macropodidae) zijn een familie van buideldieren die voorkomen in Australië en Nieuw-Guinea. Daarnaast zijn ze ingevoerd op Hawaï en in Engeland en Nieuw-Zeeland.
De naam Macropodidae betekent "grootpotigen", wat verwijst naar hun enorme achterpoten. Deze achterpoten stellen de soorten in staat om grote sprongen te maken. Verder hebben de dieren een lange, gespierde staart. Het vrouwtje heeft een buidel, waarvan de bovenkant open is. Het zijn over het algemeen grazers. De grootste soort is de rode reuzenkangoeroe (Macropus rufus), waarvan de mannetjes 80 kilogram kunnen wegen. De grijze reuzenkangoeroe (Macropus giganteus) wordt ongeveer even groot. Bij de geboorte zijn kangoeroes doorgaans niet groter dan 2 centimeter in diameter.
In Australië maakten de Aboriginals eeuwenlang jacht op de kangoeroe voor de vacht en vlees. Dit had weinig gevolgen voor de populatie. De komst van Europeanen had echter een grote invloed op de kangoeroes. Ze vernietigden grote delen van hun leefgebied om ruimte te maken voor onder meer schapen en akkerbouw en introduceerden uitheemse zoogdieren zoals vos, kat, hond en konijn. Enkele (vooral kleinere) kangoeroesoorten stierven uit, maar het aantal reuzenkangoeroes nam toe. Door het vernietigen van bossen ontstonden grote grazige gebieden die uitermate geschikt waren voor reuzenkangoeroes. Deze worden vaak als een plaagsoort gezien, omdat ze gras eten waarvan ook productiedieren moeten leven. Ze worden daarom door boeren in groten getale afgeschoten. Ook de toename van de vraag naar kangoeroevlees en -leer draagt hieraan bij.
Kangoeroes hebben tanden die gespecialiseerd zijn om te grazen. Ze hebben snijtanden om gewassen dicht bij de grond af te snijden en kiezen voor het hakken en malen van het gras. Het siliciumdioxide in het gras werkt schurend, waaronder de voorste kiezen het meeste lijden; nieuwe maaltanden (molaren) ontstaan in het lamina dentalis en groeien aan de achterkant aan en schuiven steeds een plaats op tot ze de voorste zijn, waarna ze uitvallen om weer plaats te maken voor een nieuwe tand.[1] Dit proces staat bekend als polyphyodontie en komt onder andere zoogdieren enkel voor bij olifanten en lamantijnen.
Het woord 'kangoeroe' is afgeleid van 'gangurru' wat in het Guugu Yimidhirr 'zwarte kangoeroe' betekent. De naam is voor het eerst opgetekend op 4 augustus 1770 door luitenant James Cook aan de oever van de Endeavourrivier, niet ver van het huidige Cooktown. Het Guugu Yimidhirr is de taal die gesproken wordt door de oorspronkelijke bevolking van de streek.
Volgens een wijdverspreide mythe komt het woord kangoeroe van 'kagoroo' wat in het Guugu Yimidhirr ik versta je niet zou betekenen. Volgens die legende waren luitenant James Cook en de natuurkundige Sir Joseph Banks de streek aan het verkennen toen ze het dier zagen. Ze vroegen aan een inboorling wat de naam was van het dier. Die antwoordde: kagoroo. Zo zou de Engelse naam 'kangaroo' voor het dier zijn geboren. In de jaren zeventig heeft de antropoloog John Beard Haviland dit verhaal ontkracht nadat hij onderzoek deed bij het Guugu Yimidhirrvolk.[2]
Er zijn elf geslachten:
Enkele bekende kangoeroesoorten zijn:
Een fossiele soort is onder andere de Watutia.
Kangoeroes (Macropodidae) zijn een familie van buideldieren die voorkomen in Australië en Nieuw-Guinea. Daarnaast zijn ze ingevoerd op Hawaï en in Engeland en Nieuw-Zeeland.
De naam Macropodidae betekent "grootpotigen", wat verwijst naar hun enorme achterpoten. Deze achterpoten stellen de soorten in staat om grote sprongen te maken. Verder hebben de dieren een lange, gespierde staart. Het vrouwtje heeft een buidel, waarvan de bovenkant open is. Het zijn over het algemeen grazers. De grootste soort is de rode reuzenkangoeroe (Macropus rufus), waarvan de mannetjes 80 kilogram kunnen wegen. De grijze reuzenkangoeroe (Macropus giganteus) wordt ongeveer even groot. Bij de geboorte zijn kangoeroes doorgaans niet groter dan 2 centimeter in diameter.
In Australië maakten de Aboriginals eeuwenlang jacht op de kangoeroe voor de vacht en vlees. Dit had weinig gevolgen voor de populatie. De komst van Europeanen had echter een grote invloed op de kangoeroes. Ze vernietigden grote delen van hun leefgebied om ruimte te maken voor onder meer schapen en akkerbouw en introduceerden uitheemse zoogdieren zoals vos, kat, hond en konijn. Enkele (vooral kleinere) kangoeroesoorten stierven uit, maar het aantal reuzenkangoeroes nam toe. Door het vernietigen van bossen ontstonden grote grazige gebieden die uitermate geschikt waren voor reuzenkangoeroes. Deze worden vaak als een plaagsoort gezien, omdat ze gras eten waarvan ook productiedieren moeten leven. Ze worden daarom door boeren in groten getale afgeschoten. Ook de toename van de vraag naar kangoeroevlees en -leer draagt hieraan bij.
Kenguruar er ein pattedyrfamilie som høyrer til pungdyra. Han omfattar mellom anna raud og grå kjempekenguru og wallaby.
Ordet «kenguru» kjem frå engelsk kangaroo som er avleidd frå gangurru på aboriginarspråket guugu yimithirr. Dette ordet viste til den grå kjempekenguruen.[1][2] Namnet blei først skrive ned som kanguru den 12. juli 1770 i dagboka til naturforskaren Joseph Banks. Han var då ved breidda til Endeavour-elva, i området der byen Cooktown ligg i dag men der guugu yimithirr-folk budde då. Skipet HMS «Endeavour» leia av løytnant James Cook var på land der i fleire veker for å reparara skader det hadde fått på Great Barrier Reef.[3] Cook nemnde kenguruar for første gong i eit dagboksnotat frå 4. august.
Like etter at kenguruungen har blitt født, kryp han opp i pungen til mor si, klamre seg fast til ein kjertel og slepp ikkje før etter om lag ni månader. Då kryp han ut og kan ta sine første skritt.
Kenguruar er ein pattedyrfamilie som høyrer til pungdyra. Han omfattar mellom anna raud og grå kjempekenguru og wallaby.
Ordet «kenguru» kjem frå engelsk kangaroo som er avleidd frå gangurru på aboriginarspråket guugu yimithirr. Dette ordet viste til den grå kjempekenguruen. Namnet blei først skrive ned som kanguru den 12. juli 1770 i dagboka til naturforskaren Joseph Banks. Han var då ved breidda til Endeavour-elva, i området der byen Cooktown ligg i dag men der guugu yimithirr-folk budde då. Skipet HMS «Endeavour» leia av løytnant James Cook var på land der i fleire veker for å reparara skader det hadde fått på Great Barrier Reef. Cook nemnde kenguruar for første gong i eit dagboksnotat frå 4. august.
Like etter at kenguruungen har blitt født, kryp han opp i pungen til mor si, klamre seg fast til ein kjertel og slepp ikkje før etter om lag ni månader. Då kryp han ut og kan ta sine første skritt.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Kangurowate[1] (Macropodidae) – rodzina torbaczy z rzędu dwuprzodozębowców. Jest drugą pod względem liczby gatunków rodziną torbaczy[2]. Obejmuje ponad 50 gatunków zwierząt nazywanych powszechnie kangurami, czyli zwierzętami o silnych tylnych nogach i długim, mocnym ogonie, poruszających się skokami[3]. Samice kangurów nazywane są kangurzycami. W klasyfikacji zoologicznej kangurami nazwano kilka gatunków z rodzaju Macropus, a oprócz kangurów do rodziny Macropodidae zaliczane są walabie, drzewiaki, pazurogony, filandry i pademelony. Wcześniej zaliczano również gatunki obecnie wyodrębniane do kanguroszczurowatych (Potoroidae).
Szczątki kopalne kangurowatych znane są z plejstocenu.
Żywią się głównie trawą porastającą wzgórza lub parowy górskie. Pokarm to również liście, kora drzew i korzonki.
Kangurowate są endemitami australijskiej krainy zoogeograficznej. Występują w Australii, Tasmanii, Nowej Gwinei, Nowej Zelandii i okolicznych wyspach. Poszczególne gatunki przystosowały się do warunków panujących w różnych środowiskach i zajęły wszystkie nisze ekologiczne. Żyją na trawiastych równinach, w zaroślach, rzadkich lasach i w górach. Większe gatunki preferują otwarte przestrzenie.
W Nowej Zelandii zostały introdukowane.
Nazwa kangur (ang. kangaroo) wywodzi się z języka Guugu Yimidhirr[4], w którym słowo "gang-oo-roo" odnosi się do kangura szarego. Pierwsza wersja w języku angielskim brzmiała "Kangooroo", albo "Kanguru" i powstała 4 sierpnia 1770. Utworzył ją porucznik (później kapitan) James Cook nad brzegiem rzeki Endeavour.
W 1820 przebywający nad Endeavour kapitan P. P. King zetknął się z innym określeniem kangurów. King uznał, że Cook się pomylił. Stąd powstała anegdota mówiąca, że nazwa kangaroo miała pochodzić od aborygeńskich słów oznaczających "Nie rozumiem cię". Zgodnie z tą anegdotą kapitan James Cook i badacz przyrody sir Joseph Banks podczas badania terenów Australii napotkali na dziwne zwierzę. Chcąc dowiedzieć się nazwy tego stworzenia, zapytali mieszkańca tamtych ziem: "Co to za zwierzę?". Tubylec odpowiedział "Kangaroo" czyli "Nie rozumiem cię". Tę odpowiedź, zdaniem Kinga, kapitan Cook przyjął za nazwę zwierzęcia. W 1898 etnolog W. E. Roth potwierdził, że "gang-oo-roo" w języku Guugu Yimithirr oznacza kangura[4].
Naukowa nazwa rodziny Macropodidae pochodzi z greckich słów makrós i podós – "długa noga, długa stopa".
Do kangurowatych zaliczane są gatunki średniej wielkości – od 0,5 kg masy ciała – oraz duże, o masie sięgającej 90 kg. Należą do nich największe ze współcześnie żyjących torbaczy: kangur rudy, szary i olbrzymi. Zwierzęta te charakteryzują się długimi, silnie rozwiniętymi, skocznymi kończynami tylnymi zakończonymi długą, wąską stopą. Czwarty palec stopy jest najdłuższy i najsilniejszy. Piąty palec jest dość duży, drugi i trzeci zredukowany, zrośnięte skórą, pierwszego zwykle brak. Budowa tylnych kończyn umożliwia zwierzęciu pokonywanie dużych dystansów ze znaczną prędkością.
Kończyny przednie, wyraźnie krótsze od tylnych, zakończone są pięciopalczastą dłonią. Długi i silny ogon jest gruby u nasady, owłosiony, ale nie jest chwytny. Wykorzystywany jest jako podpora w czasie spoczynku oraz jako narząd równowagi w czasie skoków. Czaszka kangurowatych jest wąska i wydłużona, stosunkowo mała. Uszy zwykle duże. U wielu gatunków samce są znacznie większe od samic.
Układ rozrodczy samic składa się z dwóch jajowodów i dwu macic połączonych z dwiema pochwami uchodzącymi do steku. Występuje u nich dobrze rozwinięta, otwierająca się do przodu torba lęgowa osłaniająca 4 sutki.
Macropodidae przyjmują wyraźnie pionową postawę. Poruszają się długimi skokami odbijając się tylnymi kończynami (zobacz: dwunożność).
Wzór zębowy I C P M 32-34 = 3 0-1 2 4 1 0 2 4W uzębieniu kangurowatych brak dolnych kłów, a górne są zredukowane lub nie występują. Pierwsze dolne, najbardziej wysunięte siekacze są powiększone, stąd nazwa rzędu Diprotodontia – dwuprzodozębowce. Trzonowce są duże.
Kangurowate prowadzą głównie nocny tryb życia, tylko nieliczne żerują w dzień. Odpoczywają w legowiskach z trawy lub płytkich jamach. Są zwierzętami naziemnymi lub nadrzewnymi. Potrafią pływać. Budowa tylnych kończyn wymusza ich jednoczesne ruchy przy poruszaniu na lądzie, jednak w wodzie zwierzęta te mogą każdą kończyną poruszać niezależnie. Podobnie dzieje się u gatunków nadrzewnych – w czasie wspinania mogą poruszać każdą kończyną niezależnie od pozostałych.
Wszystkie Macropodidae są roślinożerne. U gatunków żywiących się trawą proces trawienia przebiega podobnie jak u przeżuwaczy, w żołądku złożonym, przy udziale bakterii symbiotycznych. Niektóre gatunki zwracają pokarm w celu powtórnego strawienia. Mają małe zapotrzebowanie na wodę.
Kangurowate osiągają dojrzałość płciową, w zależności od gatunku, pomiędzy pierwszym a trzecim rokiem życia. Ciąża trwa około miesiąca (maksymalnie 35 dni). Samica rodzi zwykle jedno, rzadziej dwa młode, które o własnych siłach przedostają się do sutków osłoniętych torbą lęgową. Długość ciała nowo narodzonego kangura wynosi mniej niż 25 mm. Dzień lub dwa po porodzie samica może zostać ponownie zapłodniona, ale dopóki torba lęgowa jest zajmowana przez dojrzewającego potomka, zarodek pozostaje w stanie embrionalnej diapauzy. Młode przebywa w torbie matki przez 5-11 miesięcy. Po pierwszych 3-4 miesiącach, kiedy jego skóra pokryje się futrem, zaczyna opuszczać na krótko torbę i zapoznaje się z otoczeniem. Po kilku kolejnych miesiącach opuszcza torbę całkowicie, ale jeszcze przez jakiś czas – różny w zależności od gatunku – ssie mleko matki. W tym czasie samica rodzi kolejnego potomka, który przytwierdza się do drugiego sutka. Dopóki starszy z rodzeństwa ssie matkę, każdy z sutków produkuje mleko o innym składzie. Przy takiej strategii rozmnażania samica może mieć jednocześnie trzech potomków: najstarszego, który niedawno opuścił torbę i jest jeszcze dokarmiany mlekiem, średniego, przebywającego w torbie, oraz oczekujący na miejsce w torbie zarodek w stanie diapauzy.
Do rodziny kangurowatych należą gatunki preferujące samotniczy tryb życia, niektóre żyją w małych grupach rodzinnych, są też w tej rodzinie najbardziej społeczne wśród torbaczy gatunki walabii i kangurów. Są to zwierzęta pasące się na otwartych przestrzeniach i w rzadkich lasach, przebywające w dość dużych grupach o luźnej strukturze stadnej[5].
Kangurowate żyją w warunkach naturalnych 6-8 lat, w niewoli znacznie dłużej.
Kangurowate są obiektem polowań. Pozyskuje się z nich mięso i futra. Mniejsze gatunki są narażone na ataki drapieżników, zwłaszcza introdukowanych gatunków obcych. Na skutek rozwijającej się gospodarki człowieka kangurowate tracą swoje naturalne siedliska. Ponad połowa torbaczy umieszczona została w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych.
Systematyka i polskie nazewnictwo zwyczajowe za „Polskie nazewnictwo ssaków świata”, MiIZ PAN, Warszawa 2015[1]:
Systematyka rodziny Podrodzina Rodzaj Gatunki filanderki (Sthenurinae) filanderek (Lagostrophus) filanderek pręgowany (Lagostrophus fasciatus) kangury (Macropodinae) drzewiak (Dendrolagus) drzewiak czarnostopy (Dendrolagus bennettianus) • drzewiak jednobarwny (Dendrolagus dorianus) • drzewiak dwupręgi (Dendrolagus goodfellowi) • drzewiak szary (Dendrolagus inustus) • drzewiak jasnolicy (Dendrolagus lumholtzi) • drzewiak rudy (Dendrolagus matschiei) • drzewiak naziemny (Dendrolagus mbaiso) • drzewiak złotogrzbiety (Dendrolagus pulcherrimus) • drzewiak stokowy (Dendrolagus scottae) • drzewiak nizinny (Dendrolagus spadix) • drzewiak górski (Dendrolagus stellarum) • drzewiak niedźwiedzi (Dendrolagus ursinus) kangurowiec (Dorcopsis) kangurowiec czarny (Dorcopsis atrata) • kangurowiec białopręgi (Dorcopsis hageni) • kangurowiec szary (Dorcopsis luctuosa) • kangurowiec pręgowany (Dorcopsis muelleri) kangurnik (Dorcopsulus) kangurnik papuaski (Dorcopsulus macleayi) • kangurnik górski (Dorcopsulus vanheurni) filander (Lagorchestes) filander szczątkowy (Lagorchestes asomatus) • filander okularowy (Lagorchestes conspicillatus) • filander kosmaty (Lagorchestes hirsutus) • †filander zajęczy (Lagorchestes leporides) kangur (Macropus) kangur szary (Macropus fuliginosus) • kangur olbrzymi (Macropus giganteus) • kangur smukły (Macropus agilis) • kangur pasmowy (Macropus dorsalis) • kangur mniejszy (Macropus eugenii) • †kangur rączy (Macropus greyi) • kangur zachodni (Macropus irma) • kangur mały (Macropus parma) • kangur nadobny (Macropus parryi) • kangur rdzawoszyi (Macropus rufogriseus) • kangur antylopi (Macropus antilopinus) • kangur czarny (Macropus bernardus) • kangur górski (Macropus robustus) • kangur rudy (Macropus rufus) pazurogon (Onychogalea) pazurogon pręgoudy (Onychogalea fraenata) • †pazurogon księżycowy (Onychogalea lunata) • pazurogon jedwabisty (Onychogalea unguifera) skalniak (Petrogale) skalniak stadny (Petrogale assimillis) • skalniak krótkouchy (Petrogale brachyotis) • skalniak malutki (Petrogale burbidgei) • skalniak północny (Petrogale coenensis) • skalniak karłowaty (Petrogale concinna) • skalniak kamienny (Petrogale godmani) • skalniak duży (Petrogale herberti) • skalniak zwyczajny (Petrogale inornata) • skalniak czarnostopy (Petrogale lateralis) • skalniak wyżynny (Petrogale mareeba) • skalniak brązowoogonowy (Petrogale penicillata) • skalniak skryty (Petrogale persephone) • skalniak purpurowoszyi (Petrogale purpureicollis) • skalniak atrakcyjny (Petrogale rothschildi) • skalniak drobny (Petrogale sharmani) • skalniak żółtonogi (Petrogale xanthopus) kuoka (Setonix) kuoka krótkogonowa (Setonix brachyurus) pademelon (Thylogale ) pademelon rudobrzuchy (Thylogale billardierii) • pademelon nowogwinejski (Thylogale browni) • pademelon śniady (Thylogale brunii) • pademelon stokowy (Thylogale calabyi) • pademelon górski (Thylogale lanatus) • pademelon czerwononogi (Thylogale stigmatica) • pademelon czerwonoszyi (Thylogale thetis) walabia (Wallabia) walabia bagienna (Wallabia bicolor)Kangurowate wraz z kanguroszczurowatymi (Potoroidae) tworzą nadrodzinę Macropodoidea[6].
Kangurowate (Macropodidae) – rodzina torbaczy z rzędu dwuprzodozębowców. Jest drugą pod względem liczby gatunków rodziną torbaczy. Obejmuje ponad 50 gatunków zwierząt nazywanych powszechnie kangurami, czyli zwierzętami o silnych tylnych nogach i długim, mocnym ogonie, poruszających się skokami. Samice kangurów nazywane są kangurzycami. W klasyfikacji zoologicznej kangurami nazwano kilka gatunków z rodzaju Macropus, a oprócz kangurów do rodziny Macropodidae zaliczane są walabie, drzewiaki, pazurogony, filandry i pademelony. Wcześniej zaliczano również gatunki obecnie wyodrębniane do kanguroszczurowatych (Potoroidae).
Szczątki kopalne kangurowatych znane są z plejstocenu.
Macropodidae é uma Família marsupial que incluem os cangurus, wallabyes e wallaroos.
Kengurovité (lat. Macropodidae) patria k vačkovcom. Kengury sú asi najznámejšími vačkovcami sveta. Rody z tejto čeľade, pokiaľ vôbec majú slovenské meno sa označujú sčasti ako valabia a sčasti ako kengura (podrobnosti pozri nižšie a pod kengura).
Kengury pochádzajú z Austrálie a Novej Guiney. Majú silné zadné končatiny, ktoré sú oveľa vyvinutejšie a silnejšie ako predné. Predné končatiny majú 5 prstov a používajú ich na príjem potravy, zatiaľ čo zadné nohy majú druhý a tretí prst zrastený (tzv. diprotodoncia) a slúžia na pohyb. Majú tiež dlhý, svalnatý chvost, ktorý používajú ako podperu a na rovnováhu. Oproti telu majú kengury relatívne malú hlavu a veľké uši.
Kengury sa pohybujú na dva spôsoby – keď skáču na zadných končatinách s chvostom vo vzduchu, dosahujú niektoré druhy rýchlosť až 50 km/h. Okrem skákania však kengury aj chodia „po piatich“. Vtedy majú predné laby a chvost na zemi a striedavo sa posúvajú zadnými a prednými končatinami. Pri efektívnom skákaní spotrebujú veľmi málo energie, čo je v suchých klimatických podmienkach ich domoviny veľkou prednosťou. Kengury sa vedia pohybovať iba smerom vpred, cúvať ich príroda nenaučila.
Kengury sú bylinožravce. Majú viac žalúdkov, vďaka čomu dokážu stráviť aj ťažšie stráviteľné rastliny, čo im umožňuje prežiť aj v menej zarastených oblastiach.
Kengury sa vyvíjajú vo vaku, ktorý sa nachádza v bruchu samice a obsahuje 4 bradavky. Samica privedie na svet 1, maximálne 2 mláďatá v jednom vrhu. Kengury patria k zvieratám, ktoré dokážu pozastaviť vývin embrya. Mláďa vo veľkosti 2,5 až 3 cm, prechádza po narodení do vaku, kde sa prisaje na struk. Samica sa po jeho narodení môže znovu spáriť so samcom a vzniknuté embryo sa nevyvinie dovtedy, kým sa mláďa neosamostatní, prípadne neuhynie. Kengury sa rodia značne nedovyvinuté po 20 až 40 dňoch gravidity. Novorodenec strávi vo vaku prisatý k struku dva až tri mesiace. Po asi pol roku po prvýkrát opustí vak a začína objavovať svet. Osemmesačná kengura už je príliš veľká na to, aby sa vrátila do vaku, kde sa už môže nachádzať ďalšie mláďa a tak ešte z času na čas strčí hlavu do vaku a napije sa mlieka. Austrálčania nazývajú kengurčatá tiež „Joey“.
Pre austrálskych domorodcov bola kengura hlavným zdrojom potravy. Prvým Európanom, ktorý mal možnosť vidieť kengury bol v roku 1770 James Cook. Prisťahovalci sa, podobne ako domorodci, živili tiež kengurím mäsom, ktoré však malo povesť jedla pre chudobných. Dnes sa kengurie mäso začína podávať aj v európskych reštauráciách.
Prirodzené prostredie, v ktorom kengury žijú sa vplyvom človeka mení a spôsobuje čoraz väčšie ohrozenie tohto druhu. Ďalším ohrozením pre kengury v ich prirodzenom prostredí sú líšky, ktoré do Austrálie priniesli Európania. V Novej Guinei kengury netrpeli stratou prirodzeného životného prostredia až v takej miere ako v Austrálii, stromové druhy vačkovcov však trpia neúmerným rúbaním lesov.
čeľaď kengurovité (Macropodidae) Gray, 1821, Owen, 1839:
Niekedy sa pod Macropodidae zaraďuje pod názvom „podčeľaď Porotinae“ aj čeľaď potkanokengurovité (Potoroidae), do ktorej sa zas v minulosti zaraďovala ďalšia čeľaď – čeľaď Hypsiprymnodontidae
Kengurovité (Macropodidae) ├──Lagostrophus – valabia/ kengura └──N. N. ├── tzv. pralesné kengury │ ├── Dorcopsis │ └── Dorcopsulus └──N. N. ├── Dendrolagus – kengura/stromokengura/kengura stromová └── N. N. ├── N.N. │ ├── Petrogale – valabia / kengura │ └── Thylogale – valabia └── N.N. ├── Lagorchestes – valabia/ kengura └── N.N. ├── Setonix – valabia └── N.N. ├── Onychogalea – valabia/kengura └── N.N. ├── Macropus – kengura └── Wallabia – valabia
V slovenčine sa v závislosti od zdroja postupuje takto:
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Kengurovité
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Kengurovité
Kengurovité (lat. Macropodidae) patria k vačkovcom. Kengury sú asi najznámejšími vačkovcami sveta. Rody z tejto čeľade, pokiaľ vôbec majú slovenské meno sa označujú sčasti ako valabia a sčasti ako kengura (podrobnosti pozri nižšie a pod kengura).
Kängurudjur (Macropodidae) är en familj i ordningen fåframtandade pungdjur (Diprotodontia) som tillhör underklassen pungdjur. De räknas idag till de mest kända pungdjuren och är typiska för den australiska faunan men några arter förekommer även på Nya Guinea. För att skilja dem från familjen råttkänguruer kallas de även egentliga kängurudjur. Kängurudjur har oftast förlängda bakre extremiteter, är växtätare och är vanligen aktiva på natten eller skymningen. Till familjen räknas omkring 65 nu levande arter samt fyra utdöda arter. De större kängurudjuren brukar kallas känguruer, och de mindre kallas vallabyer, men dessa begrepp används inte vetenskapligt.
Kängurudjur förekommer i Australien och på Nya Guinea samt på kringliggande öar som Tasmanien. De lever i olika habitat och hittas i såväl regnskogar som busk- eller gräsmark och även i torra regioner som stäpper och öknar. Vissa medlemmar som klippkänguruer samt arterna i släktena större och små skogsvallabyer finns även i klippiga bergstrakter upp till 3 100 meter över havet.
Typiskt för alla arter är de stora bakre extremiteterna som är tydligt större än de främre. Bara i släktet trädkänguruer är benen lika långa. Dessa rör sig inte hoppande framåt utan har anpassat sig för livet i träden. Svansen är hos nästan alla kängurudjur lång, stark och huvudsakligen hårbeklädd. Ofta tjänstgör den som stöd. Vissa arter använder svansen som gripverktyg i träd. Hos släktet Onychogalea slutar den i en tagg av ett benliknande ämne. Arterna liknar varandra i kroppsbyggnaden men skiljer sig mycket i storlek och vikt. Medan den största arten, röd jättekänguru, når en höjd upp till 1,8 meter och en vikt upp till 90 kilogram har den minsta arten, västlig harvallaby (Lagorchestes hirsutus), bara en vikt mellan 0,8 och 1,8 kilogram samt en kroppslängd (utan svans) mellan 31 och 39 centimeter[1]. Pälsens färg är ofta enhetligt grå- eller brunaktig. Det förekommer även arter med mönster, bland annat hos klippkänguruer.
De främre tassarna är små och har fem tår. De används som stöd eller för att hämta föda. Arternas bakre fötter är vanligen smala och långsträckta. Känguruer är hälgångare. De bakre fötterna saknar den första tån och den andra är sammanvuxen med den tredje. Det finns dock två naglar som används för pälsvårdnaden[2]. Den fjärde tån är kraftigast och den femte mellanstor.
Huvudet är jämförelsevis litet med stora öron. De två undre framtänderna är liksom hos andra arter i samma ordning förlängda. Hörntänder saknas eller förekommer bara rudimentärt. Medan premolarerna är smala och vassa är molarerna breda. Tandformeln är I3/1 C0-1/0 P2/2 M4/4, alltså sammanlagt 32 till 34 tänder.[3]
Liksom idisslare har kängurudjur en välutvecklad magsäck med flera segment.[3] Den är delad i tre avsnitt. I det första segmentet sker födans fermentation med hjälp av mikroorganismer. Denna del är motsvarigheten till idisslarnas våm. De andra två delarna är formade som en slang[4]. Tarmen är som hos flera andra växtätare lång och även blindtarmen är väl utvecklad. Hjärt-kärlsystemet uppvisar inga större skillnader gentemot andra pungdjur. Även arternas fortplantningsorgan motsvarar i stort sett andra pungdjurs organ. Hannarnas penis är gömd i ett hudveck när den vilar och är där s-formig. Testiklarna ligger framför penisen. Honor har två uteri och två vaginae. Honor har i motsats till flera andra pungdjur en permanent pung (marsupium). Pungen har öppningen framåt och innehåller fyra spenar.
Även vad gäller aktivitetstider och socialt beteende uppvisar kängurudjuren stora skillnader. De flesta arterna är aktiva under skymningen, gryningen och natten. Vissa arter kan även vara aktiva på dagen, till exempel när de solbadar på eftermiddagen. Annars vilar de på dagen i skuggan av träd eller dolda i grottor, bergssprickor eller andra gömställen. Fasta sociala strukturer förekommer inte. Ibland vistas flera individer tillsammans men grupperna består bara korta tider.
Hos kängurudjur finns två sätt att röra sig framåt. Vill de uppnå hög hastighet hoppar de endast med de bakre fötterna. Med svansen som hålls i luften håller de balansen. På så sätt når de en hastighet upp till 50 kilometer i timmen.[3] Jättekänguruer kan hoppa 9 meter i ett enda hopp, hos grå jättekänguru har hopp över 13,5 meter uppmätts[5]. Dessa skutt är sällan högre än 1,5 meter.
Den andra gångarten innebär att frambenen och svansen hålls på marken medan de flyttar bakbenen framåt. Anmärkningsvärt är att kängurudjur inte har någon förmåga att röra sig bakåt.[3]
Trädkänguruer hoppar inte men är goda klättrare. Några arter som quokkan (Setonix brachyurus) och arterna i släktet buskvallabyer rör sig på fyra fötter.
Känguruer kan även simma genom att växelvis röra på de bakre extremiteterna.[2]
Kängurudjur livnär sig uteslutande av växter. Det finns arter som äter huvudsakligen gräs (till exempel röd och grå jättekänguru) och arter som är främst bladätare (till exempel trädkänguruer). Dessa familjemedlemmar skiljer sig därför mycket vad gäller kindtändernas konstruktion. I viss mån äter känguruer även andra växtdelar som frukter och knoppar. De intar samma ekologiska nisch som partåiga hovdjur på andra kontinenter. Deras mage och tarmsystem har på grund av konvergens utvecklat sig likadant. Mikroorganismer i känguruns mage underlättar nedbrytningen av födan och ibland idisslar kängurudjuren också. Därför har kängurudjur lätt att överleva i områden med mindre utbud på växter.
Arterna i familjen har en väl utvecklad pung som innehåller fyra mjölkkörtlar. Honor föder endast en unge (i sällsynta fall två) åt gången. Dräktigheten varar liksom hos alla pungdjur bara några veckor (cirka 20 till 40 dagar). Det underutvecklade embryot är efter denna tid till och med hos den största arten, röd jättekänguru, endast 2,5 cm långt och väger ungefär 0,75 gram[6]. Embryot kravlar självständigt in i pungen och suger sig fast vid en av mjölkkörtlarna. Kort därefter parar sig honan på nytt. Det nya fostret vilar tills den första ungen i pungen blir fullt utvecklat. Den grå jättekängurun och Känguruöns jättekänguru utgör dock undantag från denna regel[2]. Efter två till tre månader släpper ungen för första gången mjölkkörteln. Det tar ungefär ett halvt år tills den så småningom lämnar pungen. Ungar som har blivit för stora för pungen får dia när de stoppar in huvudet i pungen tills de är ett år gamla. Det äldre ungdjuret dias även när det redan finns ett syskon i pungen. I dessa fall använder ungarna olika spenar.
Hos de mindre kängurudjuren blir honorna vanligen könsmogna innan de är ett år gamla. Jättekänguruer blir däremot könsmogna först efter 15 till 36 månader.[2]
Ordet känguru kommer från guugu yimithirr-stammens namn på den grå kängurun, gangurru (eller gang-oo-roo)[7]. Namnet nedtecknades under James Cooks första expedition 1770 av naturhistorikern Joseph Banks som kangaru. En vanlig vandringssägen gör gällande att namnet skulle vara resultatet av ett missförstånd och i själva verket betyda "jag förstår inte", vilket skulle varit svaret på européernas frågor om vad djuret hette. Lingvisten John B. Haviland fastställde dock under 1970-talet att denna historia är påhittad, då han studerade guugu yimithirr-stammens språk.[8]
Den australiska ursprungsbefolkningen, aboriginerna, använder sedan länge känguruernas kött och hud. Den brandröjning som aboriginerna utförde skapade däremot mer plats för kängurudjuren. Blandningen av brända ytor, ytor med ung grönska och ställen med tät vegetation erbjöd föda och gömställen för känguruerna.
Även kolonialisterna bedrev jakt på känguru från ett tidigt stadium. Idag är de flesta kängurudjuren skyddade enligt lag. Däremot ökade beståndet av röd och grå jättekänguru efter européernas ankomst betydligt och dessa arter får även jagas idag. Kommersiella farmer för uppfödning saknas. Jakten är strikt begränsad och årligen skjuts omkring 3 miljoner individer.[9] Köttet betraktades i början som mindre nyttigt. Med tiden förändrades denna uppfattning och idag serverar till och med restauranger i Europa kängurukött. Exporten till Europa står för omkring 80 %[10]. I Australien används kängurukött huvudsakligen som djurfoder[11].
Framställning av läder från känguruhud förekommer idag bara i en obetydlig omfattning. Känguruläder betraktas på grund av kollagenets jämna anordning som särskilt uthärdigt[12]. Det förarbetas till handskar, skor och stövlar.
Jakt på känguru har inte varit ödesdigert för populationerna i någon större mån. Ett större hot har däremot omvandlingen av deras levnadsområde till ängsmarker för får och nötboskap varit. Även på grund av införsel av rovdjur som räv och katt minskade beståndet. Denna förändring ledde till att fyra känguruarter utrotades. Andra arter bebor idag bara en liten del av sitt ursprungliga levnadsområde. Det finns också arter som nästan inte alls är hotade, till exempel kängurudjur som lever i klippiga regioner. Jättekänguruerna fick tidigt betydelse som symbol för Australien och fick därför mer stöd från kontinentens mänskliga invånare.
För de kängurudjur som lever på Nya Guinea har det inte skett så stora omvandlingar av levnadsområdet. Ändå har stora ytor skog blivit avverkade. IUCN räknar idag flera arter som förekommer på ön som hotade.
I aboriginernas skapelsetro, den så kallade drömtiden, finns den "stora kängurun". Den var ansvarig för att djurpersonerna (i engelska nedteckningar "animal people") flyttade tillbaka till vattnet under den stora floden. Sedan vräkte den ur sig alla ord som talas av människor på jorden. Den betraktas alltså som skapare av alla ljud och språk.[13]
Tillsammans med emun är kängurun Australiens vapendjur. Bägge djur har bra förmåga att röra sig framåt och anses därför stå för kontinentens framsteg. Dessutom finns känguruer som symbol på flera andra ställen i Australien, till exempel som logo för flygbolaget Qantas Airways och på det australiska 1-dollars-myntet.
Kängurudjur räknas bland pungdjuren till ordningen fåframtandade pungdjur och där i underordningen Macropodiformes (eller Macropodoidea). Till underordningen hör förutom de egentliga kängurudjur, råttkänguruer (Potoroidae) och arten myskkänguru, som listas i en egen familj. Det antas att de egentliga känguruer utvecklade sig från trädlevande djur som liknade myskkängurun i utseende. Den evolutionära utvecklingen i underordningen Macropodiformes förtydligas genom följande kladogram:[14]
Macropodiformes ├──Myskkänguru (Hypsiprymnodontidae) └──N.N. ├── Råttkänguruer (Potoroidae) └── (Egentliga) kängurudjur (Macropodidae)
Kängurudjurens underfamiljer, Sthenurinae och Macropodinae, är kända från miocen. Underfamiljen Sthenurinae hade flest antal arter under pleistocen. Arterna i denna underfamilj var vanligen robustare än dagens arter. Till Sthenurinae räknas släktet Procoptodon till vilket hörde de största kängurudjuren som evolutionen skapat. Idag finns endast en enda art kvar i underfamiljen, tvärbandad harvallaby (Lagostrophus fasciatus), alla andra är utdöda.
Under pleistocen för 51 000 till 38 000 år sedan ägde i Australien ett massutdöende rum, som bland annat blev slutet för jättelika känguruer samt släktet Diprotodon och punglejonet. Under samma tid ökade människans utbredningsområde betydligt och liknande massutdöenden är dokumenterade för andra kontinenter. Det är fortfarande oklart om det var människans jakt eller klimatet som var ansvarigt för djurens eliminering. På grund av Weichselnedisningen var stora vattenmängder bunden i is och stora delar av jorden var torr. Enligt nyare teorier verkade bägge faktorer tillsammans. Dessa djur som var svaga på grund av klimatförändringarna hade ingen möjlighet att motsätta sig människans jakt.[15]
Idag räknas 11 släkten till familjen kängurudjur.[16] Tidigare betraktades även råttkänguruer, som är idag en egen familj, som kängurudjur.
Hur dessa släkten uppkom under evolutionens lopp visas i följande kladogram. Diagrammet utvecklades 2004 av Marcel Cadillo enligt flera olika fylogenetiska studier.[14]
Kängurudjur (Macropodidae) ├──Lagostrophus (Tvärbandad harvallaby) └──Macropodinae ├──N.N. │ ├── Dorcopsis (Större skogsvallabyer) │ └── Dorcopsulus (Små skogsvallabyer) └──N. N. ├── Dendrolagus (Trädkänguruer) └── N. N. ├── N.N. │ ├── Petrogale (Klippkänguruer) │ └── Thylogale (Buskvallabyer) └── N.N. ├── Lagorchestes (Harvallaby) └── N.N. ├── Setonix (Quokka) └── N.N. ├── Onychogalea └── N.N. ├── Macropus (Jättekänguruer, vallaby och andra) └── Wallabia (Svartsvansvallaby)
Wikimedia Commons har media som rör Kängurudjur.
Kängurudjur (Macropodidae) är en familj i ordningen fåframtandade pungdjur (Diprotodontia) som tillhör underklassen pungdjur. De räknas idag till de mest kända pungdjuren och är typiska för den australiska faunan men några arter förekommer även på Nya Guinea. För att skilja dem från familjen råttkänguruer kallas de även egentliga kängurudjur. Kängurudjur har oftast förlängda bakre extremiteter, är växtätare och är vanligen aktiva på natten eller skymningen. Till familjen räknas omkring 65 nu levande arter samt fyra utdöda arter. De större kängurudjuren brukar kallas känguruer, och de mindre kallas vallabyer, men dessa begrepp används inte vetenskapligt.
Kangurugiller (Macropodidae), iki ön dişli bir keseli familyası. En çok tanılan keseliler olmakla birlikte, Avustralya faunasının en tipik temsilcileridir. Modern zoolojide artık yalnız bir familya olarak kabul edilen Sıçan kangurusugillerden daha iyi ayırt edilebilmeleri için Asıl Kangurugiller de denilir.
Kangurugiller birbirinden farklı habitatlarda yaşar: Çalılık bölgelerde yaşayanlar, dağlık bölgelerde yaşayanlar ve hatta ağaçlarda yaşayanları vardır. Genelde gece aktif olurlar, ancak bazı zamanlarda gündüzleri de rastlanabilirler. Çoğu türler belli bir sosyal yapısı olmayan gruplar içerisinde yaşar.
Kangurular gereken hıza göre iki farklı ilerleme yöntemi uygular: Yüksek süratte arka bacakları ile hoplayarak ilerlerler. Kuyruk havada kalır ve dengeyi sağlamak için kullanılır. Bu şekilde 50 km/saat hıza ulaşabilirler. Dev kangurular her hoplayışlarında 3 m atlayabilir. Yavaş ilerlerken tüm dört ayaklarını ve kuyruklarını kullanırlar.
Ağaç kanguruları zıplamaz ama çok iyi tırmanır. Kısa kuyruklu Quokka'lar ve Filander daima dört ayak üzerinde gider.
Avustralya'da, doğada çift toynaklıların doldurduğu yeri Avustralya'da kangurugiller doldurur. Hatta sindirim sistemleri bile onlarınki gibi, özel mikroorganizmaların yardımı ile zor sindirilen bitkileri, bölünmüş mide odalarında sindirmeye yönelik gelişmiştir. Hatta bazen geviş getirirler. Bu iyi gelişmiş sindirim sistemi verimsiz bölgelerde de yaşayabilmelerini sağlar.)
Dişi kanguruların, içinde dört memeleri olan iyi gelişmiş bir keseleri vardır. Dişi sadece tek bir yavru doğurur (çok nadir 2). Bütün keselilerde olduğu gibi kangurugillerde de gebelik kısa sürer (20 ila 40 gün) ve yavrular henüz fazla gelişmemiş şekilde doğar. Yavru doğumda ancak 2 cm büyüklükte ve 1 gram ağırlıkta olur. Yavru kendi kendine kesenin içine tırmanır, bir memeye asılır ve memeyi 2 - 3 ay boyunca ağzından bırakmaz. Yaklaşık 6 ay sonra ilk kez keseden dışarı çıkar. 8 aylık olunca artık keseye sığmıyacak kadar büyümüş olur. Bundan sonra süt emebilmek için artık kafasını kesenin içine sokması gerekir, çünkü kanguru yavruları 1 yaşına varana kadar süt ile beslenir.
Kangurugiller 11 cinse ayrılır. Eski sınıflandırmalarda Sıçan kangurusugiller'de bu familyaya sayılırdı. Artık ayrı bir familya olarak kabul edilirler.
Cinslerin arasındaki akrabalık dereceleri bu diagram'da gösterilmiştir. Bu diagram 2004 yılında Marcel Cadillo'nun yaptığı birçok araştırmalar sonuncu ortaya sürülmüştür. (Quelle)
Kangurugiller (Macropodidae) ├──Lagostrophus (Tasmalı tavşan kangurusu) └──Macropodinae ├──Çalı kanguruları │ ├── Dorcopsis │ └── Dorcopsulus └──N. N. ├── Dendrolagus (Ağaç kanguruları) └── N. N. ├── N.N. │ ├── Petrogale (Kaya kanguruları) │ └── Thylogale (Filander) └── N.N. ├── Lagorchestes (Tavşan kanguruları) └── N.N. ├── Setonix (Kısakuyruklu kanguru) └── N.N. ├── Onychogalea (Dikenli kangurular) └── N.N. ├── Macropus (Dev kangurular, Dağ kanguruları ve Volabiler) └── Wallabia (Bataklık volabileri)
Zum Namen des Kängurus:
Kangurugiller (Macropodidae), iki ön dişli bir keseli familyası. En çok tanılan keseliler olmakla birlikte, Avustralya faunasının en tipik temsilcileridir. Modern zoolojide artık yalnız bir familya olarak kabul edilen Sıçan kangurusugillerden daha iyi ayırt edilebilmeleri için Asıl Kangurugiller de denilir.
Кенгурові поширені в Австралії, Тасманії, Новій Гвінеї та деяких сусідніх індонезійських островах. 6 родин кенгурових живуть виключно у Австралії: Wallabia, Setonix, Petrogale, Onychogalea, Lagorchestes, Lagostrophus. Кенгуру (Macropus) теж переважно мешканці зеленого континенту, бо тільки один вид Macropus agilis живе не лише тут, але й на півдні Нової Гвінеї. Падемелони (Thylogale) та деревні кенгуру (Dendrolagus) поширені як у Австралії так і в Новій Гвінеї, а роди Dorcopsis та Dorcopsulus виключно у Новій Гвінеї та деяких індонезійських островах, а в Австралії не зустрічаються. Окрім природного ареалу кенгурові були інтродуковані в інші країни і зараз окремі види живуть у Новій Зеландії, на Гаваях і навіть у Британії та Німеччині[1].
Кенгурові освоїли майже усі види ландшафтів, що зустрічаються у Австралії та Новій Гвінеї від сухих та спекотних пустель до вологих лісів та прохолодних альпійських луків. Нерідко в одній місцевості живе одразу кілька видів кенгурових, часто різних родів, а у вологих лісах уздовж Великого Вододільного хребта в одній місцині зустрічається до 12 різних видів.
Різні роди кенгурових освоїли різні середовища. Представники таких родів як Dorcopsis, Dorcopsulus та деревні кенгуру живуть лише у дощових лісах півночі Австралії та Нової Гвінеї. Падемелони теж надають перевагу вологим лісам, однак менш вибагливі і поширені від Нової Гвінеї до Тасманії. Гірські кенгуру (Petrogale) живуть у найрізноманітнішому кліматі, і в посушливому, і у вологому тропічному, але завжди їх ареали прив'язані до кам'янистих схилів, розсипів валунів, скелястих виступів тощо. А от види родів Lagorchestes та Onychogalea без прив'язки до специфічного ландшафту живуть як у напівпустелях, так і в степах, скребі чи вологій саванні. Найбільш універсальним є рід Macropus представники якого живуть практично скрізь, де відома ця родина.
Хоча кенгурові живуть у різних середовищах і ведуть різний спосіб життя — відповідно суттєво розрізняються будовою тіла та зовнішнім виглядом, однак в цілому для представників родини характерні певні схожі риси.
Macropodidae в перекладі з латини означае «великі ногі» — найхарактернішою рисою усіх представників родини є сильно розвинуті задні ноги. Саме довгим та дуже розвинутим ногам кенгурові зобов'язані своєму характерному способу пересування — стрибкам на задніх лапах. Хоча подібний спосіб руху трапляється і серед плацентарних, наприклад тушканових, але кенгурові є найбільшими серед сучасних ссавців та й тварин узагалі, що скачуть на задніх лапах. Іншими характерними ознаками родини є довгий хвіст та настовбурчені вуха. Ці риси притаманні усім кенгуровим.
На противагу заднім кінцівкам передні в більшості кенгурових розвинуті слабко. У власне кенгуру вони настільки слабкі, що коли тварина «ходить» себто пересувається не стрибками[2], то змушена опиратися окрім передніх лап іще й на хвіст як на п'яту кінцівку аби пересунути задні лапи. Виключенням є родина деревних кенгуру — ця наземна група повернулася[3] до життя на деревах і задля лазіння на деревах в них відродилися добре розвинуті передні кінцівки.
Для родини характерна значна розмірна різноманітність. Найменшими є представники підродини Lagorchestes які мають заледве 29 сантиметрів довжини тіла і важать до півтора кілограма, з іншого боку самці таких великі види як сірий та великий рудий кенгуру нерідко досягають довжини понад 2 метри та ваги 70–80 кілограмів чи навіть більше.
Усі представники родини вкриті хутром, яке однак в різних видів суттєво відрізняється забарвленням та структурою. Для родини характерна велика різноманітність відтінків у проміжку від піщано-рудого до чорного. Нерідкі смуги на спині, плечах, стегнах, в деяких видів лінії чи плями навколо очей. В деяких видів деревних кенгуру та валабі трапляються смуги на хвості.
Для кенгурових характерні відносно довгі та тонкі шиї. Сумки у всіх видів відкриваються вперед.
Зубна формула: I 3/1, C 1-0/0, P 2/2, M 4/4 = 32–34.[4]
Родину Кенгурових (Macropodidae) як окремий таксон вперше встановив Грей 1821 року[5]. Надалі систематика родини переглянута Тейтом 1948 року.
Типовий рід родини — Macropus Shaw, 1790, якого донедавна називали «Кенгуру», проте з 2012 року застосування цієї назви обмежили невеликою групою найбільш великорозмірних представників цього роду і родини загалом. Ця точка зору не є прийнятою у науковій літературі, проте вважається компромісом для узгодження сфер застосування назви «кенгуру» у різних мовних версіях вікіпедії.
У зоологічному словнику О. П. Маркевича й К. Татарка (1983: с. 183, 396) фіксовано однозначну відповідність назв «Macropus» (лат.) = «кенгуру» (укр.)[6].
Родина кенгурових налічує 11 сучасних родів, які вміщують 67 видів. Родину поділяють на дві сучасні підродини: Lagostrophinae та Macropodinae. Колись «успішна» підродина Sthenurinae, яка ще в плейстоцені налічувала щонайменше 20 видів[7], у сучасній фауні не відома (всі її представники вимерли). З усіх представників підродини Lagostrophinae до нашого часу дожив лише один вид — смугастий валабі-заєць. Усі інші 61 вид кенгурових, відомих у складі сучасної фауни, представляють 10 родів підродини Macropodinae.
Родина Macropodidae[8]
Загалом поведінка кенгурових як типових травоїдних схожа з поведінкою бикових чи оленевих відповідних розмірів. Зазвичай невеликі спеціалізовані травоїдні тримаються поодинці, а великі неспеціалізовані (генералісти) навпаки тримаються групами. Хоча в цілому кускусоподібні є мало соціальними тваринами, але деякі великі види кенгурових часом утворюють на зручних пасовиськах стада у півсотні чи навіть більше голів. Хоча в середині таких груп і спостерігається певне соціальне життя, але в цілому вони не мають чіткої організації, ієрархії тощо і є випадковими тимчасовими об'єднаннями.
Кенгурові не утворюють постійних сімейних груп, тож самцям кожного разу доводиться змагатися між собою за право злучитися з самицями. Зазвичай більші шанси мають особини з вищим статусом який у крупних та середніх видів пов'язаний перш за все з розмірами. Наслідком цього є значний статевий диморфізм багатьох видів — наприклад в рудих кенгуру самиці рідко бувають важчі за 30 кілограмів у той час як звичайна вага самців близько 85 кілограмів. Ієрархія самців у кенгурових річ вкрай непостійна, тож вони регулярно б'ються, аби встановити свій статус щодо одне одного. Особливо це характерно для великих видів зі значним статевим диморфізмом. Роль бійок настільки значна, що, як вважається, кращий розвиток передніх кінцівок у самців порівняно із самицями деяких кенгурових пояснюється саме тим, що вони використовуються в подібних боях[12].
Великі види кенгурових — денні тварини, але піки їх активності припадають на ранок та вечір. Серед малих видів багато нічних тварин — таким чином вони ховаються від хижаків, або ж вберігаються від денної спеки. Дрібні кенгурові переважно солітарні тварини, які уникають ворогів ховаючись від них, серед більших чимало утворюють стада, бо кількість до певної міри гарантує безпеку, адже хижаку значно важке наблизитися непоміченим до групи тварин аніж до однієї.
Кенгурові переважно травоїдні хоча деякі дрібні види всеїдні. У цілому дрібні види більше спеціалізовані і тяжіють до більш калорійної їжі як то фрукти, насіння, гриби,безхребетні в той час як крупні види в основному універсальні травоїдні, що харчуються найрізноманітнішими рослинами. Збільшений шлунок кенгурових допомагає їм перетравлювати різноманітні низькокалорійні корми як то листя чи траву.
Кенгурові не утворюють постійний пар чи гаремних груп. В кенгуру, валабі та деревних кенгуру вік статевої зрілості прямо корелює з розмірами. У великих видів самиці досягають статевої зрілості на 2–3 році життя, а в деяких малих видів вже на 4–5 місяць після того як покинуть матір. Зазвичай самці досягають статевої зрілості пізніше за самиць.
У великих видів кенгурових яскраво виражений статевий диморфізм, часом самці в 2–3 більші за самиць. Розмір самців прямо впливає на їх статус, тож найкрупніші запліднюють більшість самиць. У невеликих видів кенгурових статевий диморфізм незначний і дорослі особини обох статей мають співставні розміри.
У всіх кенгурових народжується лише одне маля. У більшості видів спостерігається явище так званої ембріональної діапаузи[13] коли розвиток ембріону зупиняється на певній стадії, аж доки попереднє дитинча не звільнить місце у сумці наступному. Завдяки ембріональні діапаузі скорочується, часом до одного дня, проміжок між народженнями. Вона дозволяє гнучкіше реагувати на зміну умов існування чи загибель молодняку. Більшість кенгурових розмножується цілорічно, хоча деякі види мають сезонні періоди розмноження.
Як і в решти сумчастих у кенгурових дитинчата народжуються дуже маленькими — лише 5–15 міліметрів завдовжки з недорозвиненими задніми кінцівками, хвостом та очима. Однак передні кінцівки у немовлят розвинуті і саме завдяки ним вони добираються від родових шляхів до сумки де міцно чіпляється у материнський сосок. Період вигодовування в сумці в залежності від виду триває 180–320 днів. Навіть підрісши та покинувши сумку дитинчата певний час продовжують підгодовуватися материнським молоком. Цей період досить тривалий у великих видів, а в деяких дрібних кенгурових його практично немає.
З 62 сучасних видів кенгурових 4 вже вимерли, один на межі зникнення, 7 видів знаходяться під загрозою, 18 уразливі чи близькі до загрозливого стану. В гіршому стані знаходяться дрібні види з посушливих регіонів, саме такими були 3 з 4 вимерлих. Головною загрозою для них є скорочення середовища існування, конкуренція з інтродукованими травоїдними, як дикими — кролями чи верблюдами, так і домашньою худобою, перш за все вівцями, не меншу загрозу становлять інтродуковані хижаки — коти та лисиці. У вологому кліматі Нової Гвінеї головною загрозою для кенгурових є втрата середовища існування через вирубку лісів на деревину та під поля. Однак великі види за останні сторіччя постраждали від людського впливу значно менше за дрібні, хоча зазвичай буває навпаки. Більше того такі види як кенгуру рудий, кенгуру гігантський, західний сірий кенгуру та звичайний валару з приходом європейців значно розширили свій ареал та збільшили чисельність внаслідок розчищення територій від лісу та кущів у вологих місцевостях та влаштування водопоїв для худоби у посушливих.
Кенгурові здавна мали неабияке значення для людей. У Австралії різноманітні види кенгуру зображенні на наскельних малюнках яким 20 тисяч років. Взагалі після винищення австралійської мегафауни саме кенгурові стали основним об'єктом полювання тубільців, що вплинуло не лише на їх господарство, але й фольклор. Важливу роль відігравали кенгурові й для перших поселенців — саме полювання на різноманітних дрібних валабі попервах було головним джерелом м'яса. Пізніше однак внаслідок розведення домашньої худоби значення полювання на кенгурових зменшилося.
Шкіра в кенгурових неміцна, але еластична і в багатьох видів має добре хутро, то ж в середині XIX століття помітну роль відігравала торгівля нею.
Не втратили кенгурові економічного значення й досі, оскільки дозволене полювання на багато розповсюджених видів, особливо на найбільші, як то руді та гігантські кенгури, звичайні валлару тощо. Зараз щороку впольовують від 2 до 4 мільйонів тварин цих видів. Оскільки полювання добре регулюється, а чисельність популяцій цих тварин дуже велика, то ніякої шкоди цим не завдається. Обсяги полювання настільки значні, що м'ясо кенгуру навіть експортується в інші країни. Взагалі великі види кенгурових настільки поширені, що часто є конкурентами домашньої худоби на пасовищах. Тобто є шкідниками сільського господарства.
Кенгурові є символом Австралії і їх зображення широко використовується на емблемах, гербах, печатках тощо як приватних компаній так і окремих громад та громадських організацій.
Macropodidae là một họ động vật có vú trong bộ Hai răng cửa. Họ này được Gray miêu tả năm 1821.[1] Họ này gồm các loài bảb địa Úc, New Guinea và các đảo phụ cận.
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Macropodidae là một họ động vật có vú trong bộ Hai răng cửa. Họ này được Gray miêu tả năm 1821. Họ này gồm các loài bảb địa Úc, New Guinea và các đảo phụ cận.
Кенгуровые[1] (лат. Macropodidae) — семейство сумчатых млекопитающих. Это второе по численности семейство сумчатых (после американских опоссумов) включает травоядных животных, приспособленных к передвижению скачками.
К нему относятся животные среднего и крупного размера: валлаби, валлару и кенгуру. Взрослые животные имеют длину тела от 30 до 160 см; весят от 0,5 до 90 кг. Голова относительно невелика, уши большие. У всех родов, за исключением древесных валлаби (Dendrolagus) и филандеров (Thylogale), задние лапы заметно крупнее и сильнее передних. Передние лапы небольших размеров и имеют по 5 пальцев; задние — по 4 (большой палец обычно атрофирован). Как и у остальных двурезцовых сумчатых, II и III пальцы на задних ногах кенгуру срастаются. Конечности стопоходящие. Большинство видов передвигается прыжками на задних ногах. Длина прыжка достигает 10—12 м; при этом кенгуру развивают скорость до 40 — 50 км/ч, правда, на непродолжительное время. Важную роль при прыжке кенгуру играют эластичные ахилловы сухожилия, которые во время прыжка бега действуют как пружины. Хвост у кенгуру обычно длинный, толстый у основания, не хватательный. Во время прыжка он служит балансиром, а в спокойном состоянии используется как дополнительная опора. Кенгуру обычно держатся «стоя», опираясь на задние лапы и хвост. Любопытно, что кенгуру не умеют двигаться задом наперёд (именно поэтому кенгуру и эму, также не умеющий пятиться, попали на герб Австралии: «Австралия всегда идет только вперед!»).
Волосяной покров у кенгуру обычно короткий и мягкий, окраска от чёрной, серой и бурой до рыжей и жёлтой. На спине и крестце могут быть полосы. Зубы приспособлены к питанию растительной пищей — широкие резцы, маленькие клыки и диастема перед крупными предкоренными зубами; зубов 32—34. Широкие коренные зубы прорезаются попарно и меняются по мере того, как очередная пара изнашивается. У большинства кенгуру 4 пары коренных зубов, и, когда последняя пара стирается, животное начинает голодать. Желудок сложный, разделён на отсеки, где происходит сбраживание растительной клетчатки под влиянием бактерий. Некоторые виды отрыгивают пищу в ротовую полость для повторного пережевывания. Хорошо развитая выводковая сумка открывается вперед. Из 4 сосков у самок обычно функционируют только два.
Водятся кенгуру в Австралии, в Тасмании, на Новой Гвинее и на архипелаге Бисмарка. Завезены в Новую Зеландию. Большинство видов — наземные, обитают на равнинах, поросших густой высокой травой и кустарником. Древесные кенгуру приспособились к лазанью по деревьям; горные валлаби (Petrogale) обитают в скалистых местах. Кенгуру — преимущественно ночные и сумеречные животные; день проводят в травяных гнездах или в неглубоких норах. Держатся обычно небольшими группами, состоящими из самца и нескольких самок с их подрастающими детенышами.
Размножаются кенгуру раз в году; определённого сезона размножения у них нет. Беременность короткая — 27—40 дней. Рождаются 1—2 детёныша; у Macropus rufus — до 3. У исполинских кенгуру длина тела новорожденного около 25 мм — это самый мелкий детёныш среди млекопитающих по сравнению со взрослым животным. Самка вынашивает потомство в сумке 6—8 месяцев. У многих кенгуру происходит задержка в имплантации эмбриона. Новое спаривание происходит через 1—2 дня после рождения детёныша (у болотного валлаби — за день до рождения детёныша). После этого эмбрион остаётся в состоянии диапаузы до тех пор, пока предыдущий детёныш не вырастет или не погибнет. С этого момента эмбрион начинает развиваться. При благоприятных условиях новый детёныш рождается, как только старший окончательно покидает сумку. Продолжительность жизни крупных кенгуру превышает 12 лет.
Численность кенгуру различается в зависимости от вида. Многие виды интенсивно истребляются, некоторые вымерли; на них охотятся ради меха, а также мяса. При большой численности кенгуру могут приносить вред пастбищам; некоторые виды уничтожают сельскохозяйственные культуры. Кенгуру отлавливают для зоопарков, где они легко приручаются и хорошо размножаются; некоторые виды разводят на фермах.
Внешние изображения 
Кенгуру на лугу, популярное фото Названия приведены в соответствии с энциклопедией[2].
袋鼠科（学名：Macropodidae）[1]为哺乳纲双门齿目的一科，是一類有袋動物，包含各种俗称为袋鼠（英語：kangaroo）、小袋鼠（wallaby）、樹袋鼠（tree-kangaroo）、短尾矮袋鼠（Quokka）與小沙袋鼠（pademelon）的物种。在歐洲人開始在澳大利亞開墾以前，共有53個袋鼠科物種，如今則有6種已經滅絕；11種大量減少；還有一些是在澳洲原住民抵達後就逐漸滅絕。
袋鼠科（学名：Macropodidae）为哺乳纲双门齿目的一科，是一類有袋動物，包含各种俗称为袋鼠（英語：kangaroo）、小袋鼠（wallaby）、樹袋鼠（tree-kangaroo）、短尾矮袋鼠（Quokka）與小沙袋鼠（pademelon）的物种。在歐洲人開始在澳大利亞開墾以前，共有53個袋鼠科物種，如今則有6種已經滅絕；11種大量減少；還有一些是在澳洲原住民抵達後就逐漸滅絕。
この項目では、動物について説明しています。その他の用法については「カンガルー (曖昧さ回避)」をご覧ください。 
カンガルー（英語: kangaroo）は、有袋類双前歯目の一群である。
カンガルー科 (Macropodidae) に分類されるが、別の分類ではネズミカンガルー科 Potoridae をカンガルー科に統合し、カンガルー科をカンガルー亜科 Macropodinae（先の分類でのカンガルー科）とネズミカンガルー亜科 Potorinae に分ける。
オーストラリア大陸、タスマニア島、ニューギニア島に生息している。大型の（狭義の）カンガルー、小型のワラビー、樹上性のキノボリカンガルーなどがいるが、同じカンガルー属 Macropus にオオカンガルーもアカクビワラビーも中間サイズのワラルーもおり、大型カンガルーとワラビーの区別は分類学的なものではない。
「カンガルー (kangaroo)」は、グーグ・イミディル語でクロカンガルーを指す言葉であった gangurru が変化したものであると考えられる[1]。これは直接的な意味としては「跳ぶもの」を指す。
“カンガルー”という語がはじめて記録されたのは、ジェームズ・クックの最初の航海について、王立協会会長を務めた貴族のジョセフ・バンクスが記述した文章においてであり、このときは「Kangaru」と綴られた。これは元々はグーグ・イミディル語でオオカンガルー（ハイイロカンガルー）の意味で、すぐにカンガルー全体を示す英語として使われるようになった。
ただし、オーストラリア周辺には多くの部族が住むため、すべての部族がこの生物のことを“カンガルー”と呼ぶわけではない。
なお、「カンガルー」の由来に関する逸話として、
西洋人が初めてオーストラリア大陸に上陸した際、現地人にカンガルーを示して「あの動物は何と言うのか？」と訊ねたところ、現地人は西洋人の言葉が理解できないため、「（何を言っているのか）わからない」という意味で「カンガルー」と答えたが、訊ねた側は「あの動物は“カンガルー”という名前らしい」と誤解してしまい、これがこの動物の通称となった。
というものがあるが、これは俗説である[1]。
体長は小さいもので25cmから大きい種では160cm、体重は0.5kg程度の種から85kgに達する大きな種まで様々ある。毛の色もアカカンガルーのように明るく赤っぽい茶色、灰色、黄色っぽい茶、クロワラルーのように黒色の毛をしている種などがある。ただし、色のバリエーションは同じ種内でも、季節や年齢などによっても変化する。 カンガルー属の学名Macropusはラテン語で「大きな足」を意味する。 オーストラリアではカンガルーを単にルー (Roo) と呼ぶ。また、子供のカンガルーだけではなく、有袋類全般の子供のことをジョーイ (Joey) と呼ぶ。
オオカンガルーやアカカンガルー、クロカンガルーなど増加傾向にある種類もあるが、絶滅した種、もしくは絶滅の危機に瀕している種も少なくはない。
絶滅群は一部のみ。
後肢が発達しており、太い尾でバランスをとりながら跳躍することにより、四肢を使うよりも少ないエネルギー消費で、高速移動ができる。大型種であるアカカンガルーは跳躍により時速70kmほどのスピードを出すことができ、2km近くの距離を時速40kmで跳躍し続けることができる。また、移動距離も長く、発情期には100km/1日程度の移動も行う。またオオカンガルーの雌が時速64kmを出した記録がある[2]。しかしながら、カンガルーは後退することができない。
大型のアカカンガルーは、両手を器用に繰り出して殴り合うボクシングを行う。特に顕著なのは発情期で、雄は雌に寄り添い交尾の時機を伺いながら、周囲から近づく別の雄を攻撃するようになる。この際、上半身を大きく見せるポンピングを行い、それでも勝負が付かない場合には殴り合いになる。これがいわゆるカンガルーのボクシングである。
ボクシングというが、蹴りもつかう。尻尾で体を支えた両足での前蹴りで、人間ならば内臓破裂しかねない程の破壊力を持つ。
食性は、ほとんどの現存する種類では草の葉を食べる草食性だが、一部の種のように木の根やキノコ、昆虫を食べる種類もある。 ただし、現存こそしていないがエカルタデタ やツヨハオオネズミカンガルーのように肉食性の種類も存在していた。
他の有袋類と同様、育児嚢（いくじのう）で子どもを育てる。実際の育児嚢の内側は非常に臭いと言う。
多くのカンガルーは繁殖環境のよい時にのみ繁殖を行う。繁殖に適さない環境の場合、雄は精子を作らない。繁殖に適した環境になると繁殖活動を開始する。
カンガルーの雌は交尾をするとすぐに出産するが、繁殖に適さない環境や、育児嚢に子供がいる間は受精卵が子宮へ着床するのを遅らせることにより、発生を遅らせることが出来る。
もし繁殖に適した環境が続いた場合、カンガルーの雌は再び交尾を行い、育児嚢の中にいる離乳前の子供と、育児嚢からは出ているが離乳前の子供、そしてさらにもう一つを胎芽の状態でとどめておくことができる。その時に袋で育てている子供が死ぬか、もしくは袋から出てしばらくすると発生が再開する。
新生児は1g程度もしくはそれに満たない、かつ未熟な状態で生まれる。生まれたての赤ちゃんは総排出腔から育児嚢の中へ自力で移動し、乳首を見つける。
完全に親離れする（袋に戻らなくなる）までに、オオカンガルーで通常で約44週間、長いと18ヶ月間かかることもある。種によるがおおむね30週間から40週間くらいである。
アカカンガルーの場合、約50%は2歳までに死亡し、90%は10歳になる前に死亡する。
オーストラリアではカンガルーをはじめとする野生動物が突然道路に飛び出してくるため、自動車との衝突事故が多発している。事実、田舎の高速道路の道ばたには、カンガルーやその他野生動物の死体を見かけることが多い。このような事故から車体の損傷の被害を最小限に抑えるためにバンパーを取り付ける車もあり、バンパーのことはルー・バー (Roo Bar) と呼ばれている。
オーストラリアではいくつかの種が絶滅、あるいは絶滅の危機に瀕している中、一部のカンガルー類はその生息数を増やし続け、現在の生息数は主要な4種だけで5000万頭以上とも言われている[3]。そのために、環境や農業へ被害を与えているともいわれ、特に近年は、旱魃の影響により、人の生活圏の側までカンガルーが進出してきたと問題になっている。
オーストラリア国防省は、2007年5月14日に旱魃の影響を受けた地域で野生のカンガルーによる深刻な被害が出たとして、キャンベラ近郊の軍用基地 2カ所で 3200 匹前後の駆除を発表した。これに対し動物保護団体からは抗議の声が挙がった[4]。一度は撤回したものの、翌2008年5月に、オオカンガルー514頭が駆除された。王立動物虐待防止委員会 (RSPCA) を含む動物管理の専門家の協力で安楽死による駆除が実行されたものの、動物保護団体や動物愛護運動家から猛反発が起きており、この際にも10人以上の動物愛護運動家が逮捕されるなどした[5]。
一方で、一部のカンガルー類において個体数が増加し、環境や農業へ被害を与えている数種のカンガルーを対象に、年間300万頭前後が商業的に狩猟され[6]、その肉はオーストラリア国内での消費をはじめ、世界55国へ輸出されている[7]。
オーストラリア国内では食用肉としてバーベキューやステーキ、ソーセージ、ミンチ肉、ケバブなどの形で、大手スーパーの精肉コーナーで販売されて、消費されている。なお、カンガルーの肉はアボリジニの代表的なブッシュ・タッカーとして消費されてきた。
毛皮や皮革はぬいぐるみや財布など様々な製品に加工され、広く販売されている。
オーストラリアの国章にエミューとともに描かれており、これらがオーストラリアの国獣とされる。オーストラリアを代表する動物とされている。
日本国内では野生種の存在は確認されていないが、2003年ごろから宮城県大崎市岩出山の真山地区周辺で、カンガルーらしき動物を目撃したとの報告が多数寄せられている[8]。正式な手続きを踏めば個人での飼育も可能なため、逃げ出した個体とも考えられるが、テレビの取材に答えた八木山動物園の飼育係の意見では、東北の気候での生存は難しいという。写真なども撮影されていないため真偽も不明であるが、目撃証言は2010年になっても寄せられており、同地区には誰かが設置したカンガルーの横断に注意を促す標識があるという[9]。
ポータル 生き物と自然 カンガルー（英語: kangaroo）は、有袋類双前歯目の一群である。
カンガルー科 (Macropodidae) に分類されるが、別の分類ではネズミカンガルー科 Potoridae をカンガルー科に統合し、カンガルー科をカンガルー亜科 Macropodinae（先の分類でのカンガルー科）とネズミカンガルー亜科 Potorinae に分ける。
オーストラリア大陸、タスマニア島、ニューギニア島に生息している。大型の（狭義の）カンガルー、小型のワラビー、樹上性のキノボリカンガルーなどがいるが、同じカンガルー属 Macropus にオオカンガルーもアカクビワラビーも中間サイズのワラルーもおり、大型カンガルーとワラビーの区別は分類学的なものではない。
캥거루과(Macropodidae)는 캥거루, 왈라비, 왈라비아, 나무타기캥거루, 숲왈라비, 쿼카 등을 포함하는 유대류의 한 분류이다.[1]
다음은 캥거루목의 계통 분류이다.[3]
캥거루목 웜뱃아목 웜뱃상과† Diprotodontidae
캥거루아목 쿠스쿠스아목 쿠스쿠스상과 주머니하늘다람쥐상과다음은 캥거루과의 계통 분류이다.[4]
캥거루과 캥거루아과 도르콥시스
_NMM_ZBA5754_(cropped).jpg)
.jpg)
_NMM_ZBA5754_(cropped).jpg)
.jpg)
_-_Museo_Civico_di_Storia_Naturale_Giacomo_Doria_-_Genoa,_Italy_-_DSC02933.JPG)
.jpg)
