Troupante (Coraciidae) is 'n familie van bont, middelgroot voëls in die orde Coraciiformes. Die voëls sit dikwels op hoë takke en duik vanuit die posisie ondertoe om insekte te vang. Die familie omvat 12 spesies.[1]
Wikiwoordeboek het 'n inskrywing vir troupant.Troupante (Coraciidae) is 'n familie van bont, middelgroot voëls in die orde Coraciiformes. Die voëls sit dikwels op hoë takke en duik vanuit die posisie ondertoe om insekte te vang. Die familie omvat 12 spesies.
Əsl rakşilər (lat. Coraciidae) rakşikimilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Ar c'horaged[1] eo an evned a ya d'ober ar c'herentiad Coraciidae, termenet e 1815 gant ar skiantour stadunanat Constantine Samuel Rafinesque (1783-1840)[2].
Diouzh Doare 6.2 an IOC World Bird List[3] ez a daou c'henad d'ober ar c'herentiad :
Ar c'horaged eo an evned a ya d'ober ar c'herentiad Coraciidae, termenet e 1815 gant ar skiantour stadunanat Constantine Samuel Rafinesque (1783-1840).
Diouzh Doare 6.2 an IOC World Bird List ez a daou c'henad d'ober ar c'herentiad :
Els coràcids són una família d'ocells tropicals o subtropicals de l'ordre dels coraciformes.
Fan el niu a un forat d'un arbre i hi ponen 2-4 ous.
Mengen insectes que atrapen al vol.
Viuen en àrees obertes, boscos, parcs i jardins.
Són autòctons d'Àfrica, el sud d'Euràsia i Austràlia.
S'han observat 2 gèneres amb 12 espècies:
Els coràcids són una família d'ocells tropicals o subtropicals de l'ordre dels coraciformes.
Teulu o adar ydyw'r Rholyddion (Lladin: Coraciidae; Saesneg: Rollers), sy'n frodorol o Affrica, Ewrop ac Asia (yr Hen Fyd).
Mae'r grŵp yn cael ei enwi'n "Rholyddio" oherwydd y modd acrobatig mae nhw'n perfformio yn ystod paru neu ar deithiau hedfan tiriogaethol. Mae'r Rholeri'n debyg i frain o ran maint ond yn debycach i Leision y dorlan (Alcedo atthis) o ran eu plu lliwgar. Mae dau o fysedd traed blaen y Rholydd wedi'u cysylltu, ond nid yr un allanol.
Pryfaid yw eu prif fwyd, gyda'r rhywogaeth Eurystomus yn cymryd eu hysglyfaeth ar yr adain, ac aelodau'r genws Coracias yn plymio o gangen i ddal eu bwyd o'r ddaear.
Er bod y Rholyddion sy'n fyw heddiw'n byw mewn hinsawdd cynnes yr Hen Fyd, dengys cofnodion ffosil bod Rholyddion yn bresennol yng Ngogledd America yn ystod yr Eosen.[1] Maent yn unweddog (yn cadw'n ffydlon i'w gilydd fel pâr); mewn twll mewn coeden mae nhw'n nythu, neu weithiau mewn wal garreg. Yn y trofannau, mae'r iâr yn dodwy rhwng 2-4 wy ar y tro, ond ceir 3-6 ar y mynyddoedd. Gwyn ydy lliw'r wyau ac maent yn deor ar ôl 17-20 diwrnod. Mae'r cyw yn aros ger y nyth am tua 30 diwrnod wedi hynny.
Rhestr Wicidata:
teulu enw tacson delwedd Rholydd Coracias garrulus Rholydd Abysinia Coracias abyssinicus.jpg)
.jpg)
2.jpg)
.jpg)
Teulu o adar ydyw'r Rholyddion (Lladin: Coraciidae; Saesneg: Rollers), sy'n frodorol o Affrica, Ewrop ac Asia (yr Hen Fyd).
Mae'r grŵp yn cael ei enwi'n "Rholyddio" oherwydd y modd acrobatig mae nhw'n perfformio yn ystod paru neu ar deithiau hedfan tiriogaethol. Mae'r Rholeri'n debyg i frain o ran maint ond yn debycach i Leision y dorlan (Alcedo atthis) o ran eu plu lliwgar. Mae dau o fysedd traed blaen y Rholydd wedi'u cysylltu, ond nid yr un allanol.
Pryfaid yw eu prif fwyd, gyda'r rhywogaeth Eurystomus yn cymryd eu hysglyfaeth ar yr adain, ac aelodau'r genws Coracias yn plymio o gangen i ddal eu bwyd o'r ddaear.
Er bod y Rholyddion sy'n fyw heddiw'n byw mewn hinsawdd cynnes yr Hen Fyd, dengys cofnodion ffosil bod Rholyddion yn bresennol yng Ngogledd America yn ystod yr Eosen. Maent yn unweddog (yn cadw'n ffydlon i'w gilydd fel pâr); mewn twll mewn coeden mae nhw'n nythu, neu weithiau mewn wal garreg. Yn y trofannau, mae'r iâr yn dodwy rhwng 2-4 wy ar y tro, ond ceir 3-6 ar y mynyddoedd. Gwyn ydy lliw'r wyau ac maent yn deor ar ôl 17-20 diwrnod. Mae'r cyw yn aros ger y nyth am tua 30 diwrnod wedi hynny.
Mandelíkovití (Coraciidae) jsou čeleď ptáků, jejíž druhy jsou rozšířené hlavně v Africe, Asii a Evropě. Čeleď zahrnuje dva rody a dvanáct druhů ptáků, z nichž se v Evropě vyskytuje pouze mandelík hajní. K dalším druhům patří např. mandelík fialovoprsý (Coracias caudata), mandelík nachový (Coracias naevia) a mandelík skořicový (Eurystomus glaurucus). Mandelíkovití jsou blízce příbuzní vlhovitým. Jsou to středně velcí ptáci se silným zobákem, krátkým silným ocasem a krátkýma nohama, nádherně zbarvení. Hnízdí v dutinách stromů, norách a zdech opuštěných stavení. Jsou velmi dobří letci, někteří migrují.
Obsahuje 12 druhů:
Obrázky, zvuky či videa k tématu mandelíkovití ve Wikimedia Commons
Mandelíkovití (Coraciidae) jsou čeleď ptáků, jejíž druhy jsou rozšířené hlavně v Africe, Asii a Evropě. Čeleď zahrnuje dva rody a dvanáct druhů ptáků, z nichž se v Evropě vyskytuje pouze mandelík hajní. K dalším druhům patří např. mandelík fialovoprsý (Coracias caudata), mandelík nachový (Coracias naevia) a mandelík skořicový (Eurystomus glaurucus). Mandelíkovití jsou blízce příbuzní vlhovitým. Jsou to středně velcí ptáci se silným zobákem, krátkým silným ocasem a krátkýma nohama, nádherně zbarvení. Hnízdí v dutinách stromů, norách a zdech opuštěných stavení. Jsou velmi dobří letci, někteří migrují.
Ellekrager (Coraciidae) er en familie i ordenen skrigefugle (Coraciiformes).
Ellekrager (Coraciidae) er en familie i ordenen skrigefugle (Coraciiformes).
Die Racken oder Raken (Coraciidae) sind eine Familie in der Ordnung der Rackenvögel (Coraciiformes). Das Hauptverbreitungsgebiet befindet sich in Afrika und Südasien. Einige wenige bewohnen die gemäßigt warmen und subtropischen Gebiete von Europa, Vorder- und Ostasien, Nord- und Ostaustralien.[1]
Racken haben ein leuchtend bunt gefärbtes Gefieder, bei dem in der Regel Blautöne vorherrschen. Größere Gefiederpartien können auch purpurn oder bräunlich sein. Die Unterschiede zwischen den Geschlechtern sind gering, das Gefieder der Weibchen ist matter. Racken besitzen einen gedrungenen Körperbau, der den Krähen ähnelt, einen relativ großen Kopf mit kurzem, dicken Hals. Der Schnabel ist kräftig und relativ breit. An der Spitze des Oberschnabels befindet sich ein kleiner nach unten gebogener Haken. Die Beine sind kurz, die Füße dünn. Die zweite und dritte Zehe sind teilweise zusammengewachsen. Die Flügel sind lang und breit und mit dunklen Streifen gemustert. Der Schwanz ist mittellang, die äußeren Schwanzfedern sind oft länger als die inneren.[1]
Racken kommen vor allem in offenen Habitaten mit einzelnen Bäumen wie Savannen vor, hin und wieder auch an den Rändern tropischer Regenwälder. Sie ernähren sich als Ansitzjäger ausschließlich carnivor von Insekten und kleineren Wirbeltieren. Coracias-Arten erbeuten ihre Nahrung vor allem am Boden, Eurystomus-Arten fangen fliegende Insekten häufig im Flug.[1]
Racken sind monogam und beide Eltern kümmern sich um die Brut. Die meisten Arten bauen kein Nest, sondern nutzen natürliche Höhlen in Bäumen oder zwischen Felsen oder Baumhöhlen, die von anderen Vögeln angelegt wurden. Das Nest besteht höchsten aus einem dünnen Ring von pflanzlichen Materialien. In den Tropen besteht das Gelege aus 2 bis 4, nördlich davon aus bis zu 6 Eiern. Während der Nacht brütet ausschließlich das Weibchen, tagsüber auch das Männchen. Die Nestlinge schlüpfen nach 17 bis 24 Tagen und sind 25 bis 30 Tage später flügge. Danach werden sie noch einige Tage von den Eltern gefüttert.[1]
In der Familie der Racken gibt es zwei Gattungen und dreizehn Arten.
Die Racken oder Raken (Coraciidae) sind eine Familie in der Ordnung der Rackenvögel (Coraciiformes). Das Hauptverbreitungsgebiet befindet sich in Afrika und Südasien. Einige wenige bewohnen die gemäßigt warmen und subtropischen Gebiete von Europa, Vorder- und Ostasien, Nord- und Ostaustralien.
Τα Κορακοειδή είναι μια παγκοσμίως διαδεδομένη οικογένεια πτηνών της τάξης των Στρουθιόμορφων (Passeriformes). Περιλαμβάνει 24 σωζόμενα γένη, 5 εξαφανισμένα και 129 είδη, εκ των οποίων τα 10 απαντώνται στον ελλαδικό χώρο.[1] Mόνο το γένος Corvus, στο οποίο ανήκουν τα κοράκια, οι κουρούνες, οι κάργιες και τα χαβαρόνια, αποτελεί το 1/3 της οικογένειας.
Είναι μεσαίου έως μεγάλου μεγέθους και γεροδεμένα στρουθιόμορφα, με ισχυρά πόδια, ρωμαλέα ράμφη και σμήριγγες (εκτός του Gymnorhinus cyanocephalus) (βλ. λήμμα Ράμφος). Αλλάζουν πτέρωμα μία φορά το χρόνο, ενόσω τα υπόλοιπα στρουθιόμορφα αλλάζουν δύο φορές το χρόνο. Εξαπλώνονται σε ολόκληρη την υφήλιο εκτός του νότιου άκρου της Νότιας Αμερικής και τα πολικά παγωκαλύμματα.[4] Τα περισσότερα είδη βρίσκονται στην τροπική Νότια και Κεντρική Αμερική και τη νότια Ασία.
Είναι πουλιά κοινωνικά, συχνά σχηματίζουν κοπάδια, ενώ βρίσκονται συνεχώς σε εγρήγορση. Τα φύλα είναι παρόμοια. Όλα τους είναι παμφάγα, τρώνε έντομα, καρπούς, σπόρους, ζωικά υπολείμματα, αυγά και νεοσσούς. Είναι μονογαμικά πτηνά που ζευγαρώνουν δια βίου, φτιάχνουν φωλιά από κλαδιά ψηλά στα δέντρα.[5]
Στον ευρύτερο ελλαδικό θαλάσσιο χώρο, οι Κορακίδες εκπροσωπούνται από 5 γένη και 10 είδη:
Από αυτά, τα πρώτα εννιά είναι απαντώνται σταθερά στον ελλαδικό χώρο, ενώ μόνο η μαυροκουρούνα είναι σπάνιος περιπλανώμενος επισκέπτης.[1]
Τα Κορακοειδή είναι μια παγκοσμίως διαδεδομένη οικογένεια πτηνών της τάξης των Στρουθιόμορφων (Passeriformes). Περιλαμβάνει 24 σωζόμενα γένη, 5 εξαφανισμένα και 129 είδη, εκ των οποίων τα 10 απαντώνται στον ελλαδικό χώρο. Mόνο το γένος Corvus, στο οποίο ανήκουν τα κοράκια, οι κουρούνες, οι κάργιες και τα χαβαρόνια, αποτελεί το 1/3 της οικογένειας.
Τα κορακοειδή παρουσιάζουν εκπληκτική ευφυΐα για ζώα του μεγέθους τους και είναι από τα πιο έξυπνα πτηνά που έχουν μελετηθεί. Συγκεκριμένα κάποια μέλη της οικογένειας έχουν επιδείξει αυτογνωσία σε τεστ με καθρέφτη (καρακάξες) και δημιουργία εργαλείων (χαβαρόνια, κουρούνες), δεξιότητες οι οποίες μέχρι πρόσφατα πιστευόταν ότι κατείχαν μόνο ο άνθρωπος και μερικά άλλα ευφυή θηλαστικά.Είναι μεσαίου έως μεγάλου μεγέθους και γεροδεμένα στρουθιόμορφα, με ισχυρά πόδια, ρωμαλέα ράμφη και σμήριγγες (εκτός του Gymnorhinus cyanocephalus) (βλ. λήμμα Ράμφος). Αλλάζουν πτέρωμα μία φορά το χρόνο, ενόσω τα υπόλοιπα στρουθιόμορφα αλλάζουν δύο φορές το χρόνο. Εξαπλώνονται σε ολόκληρη την υφήλιο εκτός του νότιου άκρου της Νότιας Αμερικής και τα πολικά παγωκαλύμματα. Τα περισσότερα είδη βρίσκονται στην τροπική Νότια και Κεντρική Αμερική και τη νότια Ασία.
Είναι πουλιά κοινωνικά, συχνά σχηματίζουν κοπάδια, ενώ βρίσκονται συνεχώς σε εγρήγορση. Τα φύλα είναι παρόμοια. Όλα τους είναι παμφάγα, τρώνε έντομα, καρπούς, σπόρους, ζωικά υπολείμματα, αυγά και νεοσσούς. Είναι μονογαμικά πτηνά που ζευγαρώνουν δια βίου, φτιάχνουν φωλιά από κλαδιά ψηλά στα δέντρα.
Къуаргъэкъащхъуэ лъэпкъыр (лат-бз. Coraciidae) — къуаргъэкъащхъуэ хэкӀыгъуэщ.
Мы къуалэбзухэр быдэу зэхэщӀыхьащ, щхьэщхуэхэщ, пщагуэхэщ, пэ лъэщхэщ, мащӀэу гъэшауэ. Лъакъуэхэр кӀэщӀщ, теплъэр лыд-удзыфабзэщ, къащхъуэщ, щхъуэмчыфэщ. Анэмрэ хъумрэ зэфэгъущ.
Щопсэу Еуропэм, Азиэм, Африкэм я ипщэ лъэныкъуэхэм.
कोरैसीडाए (Coraciidae) या रोलर पक्षी (Roller) पूर्वजगत में मिलने वाले कोरैसीफ़ोर्मीस जीववैज्ञानिक गण के पक्षियों का एक कुल है, जिसका एक प्रसिद्ध सदस्य नीलकंठ पक्षी है। यह आकृति और आकार में कौवे जैसे होते है लेकिन इनके शरीर पतेना और रामचिरैया की तरह रंग-बिरंगे होते हैं। प्रणवकाल में यह हवा में कलाबाज़ियाँ खाते हुए नज़र आते हैं। इनका आहार मुख्य रूप से कीट पर आधारित है।[1]
कोरैसीडाए (Coraciidae) या रोलर पक्षी (Roller) पूर्वजगत में मिलने वाले कोरैसीफ़ोर्मीस जीववैज्ञानिक गण के पक्षियों का एक कुल है, जिसका एक प्रसिद्ध सदस्य नीलकंठ पक्षी है। यह आकृति और आकार में कौवे जैसे होते है लेकिन इनके शरीर पतेना और रामचिरैया की तरह रंग-बिरंगे होते हैं। प्रणवकाल में यह हवा में कलाबाज़ियाँ खाते हुए नज़र आते हैं। इनका आहार मुख्य रूप से कीट पर आधारित है।
Coraciidae (/kɒrəˈsaɪ.ɪdiː/) is a family of Old World birds, which is known as rollers because of the aerial acrobatics some of these birds perform during courtship or territorial flights. Rollers resemble crows in size and build, and share the colourful appearance of kingfishers and bee-eaters, blues and pinkish or cinnamon browns predominating. The two inner front toes are connected, but not the outer one.
They are mainly insect eaters, with Eurystomus species taking their prey on the wing, and those of the genus Coracias diving from a perch to catch food items from on the ground, like giant shrikes.
Although living rollers are birds of warm climates in the Old World, fossil records show that rollers were present in North America during the Eocene.[1] They are monogamous and nest in an unlined hole in a tree or in masonry, and lay 2–4 eggs in the tropics, 3–6 at higher latitudes. The eggs, which are white, hatch after 17–20 days, and the young remain in the nest for approximately another 30 days.
The roller family Coraciidae was introduced (as Coracinia) by the French polymath Constantine Samuel Rafinesque in 1815.[2][3] It is one of nine families in the order Coraciiformes, which also includes the motmots, bee-eaters, todies, ground rollers, cuckoo-roller and three families of kingfishers.[4] Apart from the ground rollers, these families do not appear to be particularly closely related to the rollers, and the Coraciiformes are therefore probably polyphyletic.[5][6] The Coraciiformes family gets its scientific name for Latin coraciumcode: lat promoted to code: la , "like a raven", and the English name "roller" from the aerial acrobatics some of these birds perform during courtship or territorial flights.[7]
A molecular phylogenetic study by Ulf Johansson and collaborators published in 2018 found that the azure dollarbird (Eurystomus azureus) was nested in a clade containing subspecies of the Oriental dollarbird (Eurystomus orientalis).[8]
Coraciidae EurystomusBlue-throated roller – E. gularis
Broad-billed roller – E. glaucurus
Oriental dollarbird – E. orientalis orientalis
Azure dollarbird – E. azureus
Oriental dollarbird – E. orientalis pacificus
Oriental dollarbird – E. orientalis waigiouensis
CoraciasBlue-bellied roller – C. cyanogaster
Purple roller – C. naevius
Racket-tailed roller – C. spatulatus
Lilac-breasted roller – C. caudatus
Abyssinian roller – C. abyssinicus
European roller – C. garrulus
Indian roller – C. benghalensis
Indochinese roller – C. affinis
Purple-winged roller – C. temminckii
The roller family has two extant genera as follows:[9]
Rollers can be identified as medium-sized birds with strong, slightly hooked beaks and stocky bodies, often with brightly colored plumage.[10] Rollers resemble crows in size and build, ranging from 25 to 27 cm (9.8 to 10.6 in) in length. They share the colourful appearance of kingfishers and bee-eaters, blues and pinkish or cinnamon browns predominating.[11] The rollers are similar in general morphology to their relatives in the order Coraciiformes, having large heads on short necks, bright plumage, weak feet and short legs. The two inner front toes are connected, but not the outer one.[11] The weakness of the feet and legs is reflected in their behaviour: rollers do not hop or move along perches and seldom use their feet other than for occasional lurching leaps along the ground pursuing escaping prey. The bill is robust, and is shorter yet broader in the genus Eurystomus, sometimes known as the broad-billed rollers. The broad-billed rollers have brightly coloured bills, whereas those of the Coracias (or true) rollers are black. Other differences between the two genera are in wing length; the more aerial Eurystomus rollers have longer wings (and shorter feet still) than the Coracias rollers, this reflects differences in their foraging ecology.[12] Their calls are "repeated short, gruff caws".[11]
The rollers are found in warmer parts of the Old World. Africa has most species, and is believed to be where the family originated. This is supported by the fact that the related ground rollers are found on Madagascar.[4] The European roller is completely migratory, breeding in Europe and wintering in Africa, and the dollarbird also leaves much of its breeding range in winter. Other species are sedentary or short-range migrants.[13] These are birds of open habitats with trees or other elevated perches from which to hunt.[14]
Rollers are noisy and aggressive when defending their nesting territories, which they patrol while displaying their striking plumage. Intruders are attacked with intimidating rolling dives.[4] They are monogamous and nest in an unlined hole in a tree or in masonry, and lay 2–4 eggs in the tropics, 3–6 at higher latitudes. The eggs, which are white, hatch after 17–20 days, and the young remain in the nest for approximately another 30 days.[7][11] Egg laying is staggered at one-day intervals so that if food is short only the older larger nestlings get fed. The chicks are naked, blind and helpless when they hatch.[4]
Coracias rollers are watch-and-wait hunters. They sit in a tree or on a post before descending on their prey and carrying it back to a perch in the beak before dismembering it. They take a wide range of terrestrial invertebrates, and small vertebrates such as frogs, lizards, rodents and young birds. They will take items avoided by many other birds, such as hairy caterpillars, insects with warning colouration and snakes.[14]
Eurystomus rollers hunt on the wing, swooping on flying beetles, crickets and other insects which are crushed by their broad deep beaks and eaten on the wing. The azure roller and dollarbird will hunt huge swarms of termites and flying ants which appear after thunderstorms. Tens or hundreds of these rollers may be attracted to large swarms.[14]
Coraciidae (/kɒrəˈsaɪ.ɪdiː/) is a family of Old World birds, which is known as rollers because of the aerial acrobatics some of these birds perform during courtship or territorial flights. Rollers resemble crows in size and build, and share the colourful appearance of kingfishers and bee-eaters, blues and pinkish or cinnamon browns predominating. The two inner front toes are connected, but not the outer one.
They are mainly insect eaters, with Eurystomus species taking their prey on the wing, and those of the genus Coracias diving from a perch to catch food items from on the ground, like giant shrikes.
Although living rollers are birds of warm climates in the Old World, fossil records show that rollers were present in North America during the Eocene. They are monogamous and nest in an unlined hole in a tree or in masonry, and lay 2–4 eggs in the tropics, 3–6 at higher latitudes. The eggs, which are white, hatch after 17–20 days, and the young remain in the nest for approximately another 30 days.
Koraciedoj estas familio de birdoj. Ĝi konsistas el du genroj de similaj brilkoloraj kaj fortaj birdoj kiuj manĝas ĉefe insektojn. En Eŭropo troviĝas nur unu specio, la Koracio aŭ Eŭropa koracio, Coracius garrulus, sed la vorto Koracioj taŭgus ankaŭ kaj por ĉiuj specioj de la familio kaj por ĉiuj specioj de la genro Coracias.
La du genroj de la familio estas Koracioj kaj Eŭristomoj kaj la dekdu specioj estas jenaj:
- Genro Koracioj
- Genro Eŭristomoj
Ili aspektas kiel korvoj laŭ grando kaj konstruo, sed estas pli parencaj al alcionoj kaj abelmanĝuloj. Ili kunhavas la saman kolorplenan aspekton de tiuj grupoj, kie hegemonias blua kaj bruna, anstataŭ nigra kiel ĉe korvoj. La du internaj antaŭenaj fingroj estas konektitaj, sed ne la ekstera.
Ili estas insektovoruloj, kutime predantaj siajn predojn en aero dumfluge. Ili ofte ripozas elstare dumĉasado, kiel gigantaj lanioj. Tiuj birdoj estas tre akrobataj dumfluge.
Tiuj estas birdoj de varmaj klimatoj. Ili nestumas en nekovrita arbotruo, kie la ino demetas 2-4 ovojn.
Las carracas (Coraciidae) son un clado de aves coraciiformes que se distribuyen por territorios tropicales y cálidos del Viejo Mundo.
La familia incluye dos géneros y 12 especies:[1][2]
Las carracas (Coraciidae) son un clado de aves coraciiformes que se distribuyen por territorios tropicales y cálidos del Viejo Mundo.
Coraciidae Coraciiformes familiako hegaztia ordena da, Mundu zaharran tropikal klimak bizi dena.
Coraciidae Coraciiformes familiako hegaztia ordena da, Mundu zaharran tropikal klimak bizi dena.
Sininärhet (Coraciidae) eli säihkynärhet on säihkylintujen lahkoon kuuluva heimo.
Sininärhet ovat keskikokoisia, kirkkaanvärisiä lintuja, joilla on lyhyt nokka ja jalat ja keskipitkät siivet. Joillakin lajeilla on pitkät pyrstösulat.[1]
Sininärhet elävät Vanhan mantereen alueella avoimissa metsissä ja metsänreunoilla, jotkin lajit alamaan sademetsissä ja niiden reunoilla.[1]
Sininärhet (Coraciidae) eli säihkynärhet on säihkylintujen lahkoon kuuluva heimo.
Les Coraciidae (ou coraciidés en français) sont une famille d'oiseaux constituée de 2 genres et de 13 espèces existantes de rolliers et de rolles.
Ce sont des oiseaux de taille moyenne (25 à 40 cm), brillamment colorés. Ils ont un bec court à pointe crochue, des pattes courtes, des ailes de longueur moyenne, et leur queue porte parfois de longues rectrices médianes.
Ils vivent dans l'Ancien Monde, où ils fréquentent les bois clairs, la savane boisée, les lisières forestières ; quelques espèces vivent dans les forêts pluviales de plaine et leurs abords. Ils apprécient un climat chaud.
D'après la classification de référence (version 9.2, 2019) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Les Coraciidae (ou coraciidés en français) sont une famille d'oiseaux constituée de 2 genres et de 13 espèces existantes de rolliers et de rolles.
Os corácidos[1] (Coraciidae) constitúen unha familia de aves do Vello Mundo. En Galicia vive unha especie desta familia, Coracias garrulus, o gaio azul[2] ou rolieiro.[3] Moitas especies realizan un cortexo ou loitas territoriais caracterísitcos nos que fan moitas acrobacias aéreas. Lembran os corvos en tamaño e forma e comparten a colorida aparencia dos martiños peixeiros ou abellarucos, na que predominan as cores rosadas, ou canela. As dúas dedas anteriores internas están conectadas, pero non a externa.
Son principalmente comedores de insectos, e as especies de Eurystomus capturan as súas presas no aire voando e as do xénero Coracias lanzándose desde unha rama para capturalas no chan, igual que fan os lánidos.
Aínda que son paxaros de climas cálidos do Vello Mundo, os rexistros fósiles mostran que estaban presentes en Norteamérica durante o Eoceno.[4] Son monógamos e aniñan nun burato non forrado nunha árbore ou en construcións humanas e poñen de 2 a 4 ovos nos trópicos e de 3 a 6 nas latitudes máis altas. Os ovos, que son brancos, eclosionan aos 17–20 días, e as crías permanecen no niño durante uns 30 días máis.
A familia dos gaios azuis ou rolieiros, hoxe Coraciidae, foi introducida co nome Coracinia polo polígrafo francés Constantine Samuel Rafinesque en 1815.[5][6] É unha das nove familias da orde Coraciiformes.[7] Á parte dos Brachypteraciidae de Madagascar, estas familias non parecen estar relacionadas dun modo especialmente estreito cos corácidos, e os Coraciiformes é probable que sexan polifiléticos.[8][9] Os Coraciidae reciben o seu nome a partir do latín coracium, "como un corvo", e o nome rolieiro débese ás acrobacias aéreas que realizan, mentres que gaio azul vén da súa cor e parecido cos gaios (Garrulus glandarius).[10] A familia divídese en dous xéneros.
A familia Coraciidae comprende os dous xéneros vivos seguintes:[11]
Estas aves poden identificarse como aves de mediano tamaño con bicos fortes e lixeiramente ganchudos e corpos fortes, a miúdo con plumaxe de cores rechamantes.[12] Lembran os corvos en tamaño e constitución, e miden de 25 a 27 cm de lonxitude. Comparten a aparencia colorida dos martiños peixeiros e os abellarucos, con cores predominantemente azuis, rosas ou canela.[13] Son similares en morfoloxía xeral aos seus parentes da orde Coraciiformes, con grandes cabezas e pescozos curtos, plumaxe brillante, pés febles e patas curtas. As dúas dedas anteriores internas están conectadas, pero a externa está libre.[13] A debilidade dos seus pés e patas reflíctese no seu comportamento, non choutan apenas ou se moven ao longo das pólas e raramente usan os pés para outra cousa que non sexa dar saltiños cambaleantes ocasionais polo chan perseguindo presas que escapan. O bico é robusto e máis curto no xénero Eurystomus, o cal ten bicos de vivas cores, mentres que os dos Coracias son negros. Outras diferenzas entre os dous xéneros son a lonxitude das ás; os rolieiros máis aéreos do xénenro Eurystomus teñen ás máis grandes (e pés aínda máis curtos) que os Coracias, o que reflicte as diferenzas na súa forma de procurar a comida.[14] As súas chamadas son "grallidos roucos curtos e repetidos"[13]
Viven en zonas cálidas do Vello Mundo. En África viven a maioría das especies e crese que foi alí onde se orixinou a familia. Isto está apoiado polo feito de que os rolieiros braquipterácidos se encontran en Madagascar.[7] O gaio azul ou rolieiro europeo é completamente migratorio, reprodúcese en Europa e inverna en África, e o Eurystomus orientalis tamén abandona a maior parte da súa zona de reprodución en inverno. Outras especies son sedentarias ou migrantes de curto alcance.[15]
Son aves de hábitats abertos que cazan desde árbores ou outros pousadeiros elevados.[16]
Son aves ruidosas e agresivas cando defenden os seus terriotorios de nidación, que patrullan mentres exhiben a súa rechamante plumaxe. Os intrusos son atacados con voos ondulantes intimidantes.[7] Son monógamos e aniñan nun oco sen forrar nunha árbore ou en construcións humanas e poñen de 2 a 4 ovos nos trópicos, e de 3 a 6 en altitudes máis altas. Os ovos, que son brancos, eclosionan aos 17–20 días, e as crías permanecen no niño durante aproximadamente outros 30 días.[10][13] A posta de ovos faise en intervalos sucesivos dun día para que se a comida é escasa só se alimenten as crías máis grandes e vellas, que son as que teñen máis posibilidades de sobrevivir. Os polos están espidos, son cegos e indefensos no momento de eclosionar.[7]
Os Coracias cazan ao axexo. Pousan nunha árbore ou poste antes de descender sobre a súa presa e transpórtana no bico a un pousadeiro antes de desmembrala. Comen unha ampla variedade de invertebrados terrestres e pequenos vertebrados como ras, lagartos, roedores e paxaros novos. Comen presas que evitan moitas outras aves, como as eirugas peludas, insectos con coloración de advertencia e serpes.[16]
Os Eurystomus cazan mentres voan, caendo en picado sobre escaravellos que voan, grilos e outros insectos que son esmagados polos seus bicos anchos e profundos e comidos mentres voan. O E. azureus e E. orientalis cazan nos grandes enxames de térmites e formigas voadoras que saen despois das tormentas. Decenas ou centos deste rolieiros poden ser atraídos por estes enxames.[16]
Os corácidos (Coraciidae) constitúen unha familia de aves do Vello Mundo. En Galicia vive unha especie desta familia, Coracias garrulus, o gaio azul ou rolieiro. Moitas especies realizan un cortexo ou loitas territoriais caracterísitcos nos que fan moitas acrobacias aéreas. Lembran os corvos en tamaño e forma e comparten a colorida aparencia dos martiños peixeiros ou abellarucos, na que predominan as cores rosadas, ou canela. As dúas dedas anteriores internas están conectadas, pero non a externa.
Son principalmente comedores de insectos, e as especies de Eurystomus capturan as súas presas no aire voando e as do xénero Coracias lanzándose desde unha rama para capturalas no chan, igual que fan os lánidos.
Aínda que son paxaros de climas cálidos do Vello Mundo, os rexistros fósiles mostran que estaban presentes en Norteamérica durante o Eoceno. Son monógamos e aniñan nun burato non forrado nunha árbore ou en construcións humanas e poñen de 2 a 4 ovos nos trópicos e de 3 a 6 nas latitudes máis altas. Os ovos, que son brancos, eclosionan aos 17–20 días, e as crías permanecen no niño durante uns 30 días máis.
Zlatovrane (lat. Coraciidae) su porodica ptica iz reda modrivrana. Po izgledu podsjećaju na vrane, ali po boji i ponašanju su slične ostalim pripadnicima reda mordrivrana. Ova porodica se sastoji od dva roda, Coracias i Eurystomus.
Zlatovrane žive u toplijim krajevima Starog svijeta. U Africi živi najviše vrsta, a vjeruje se da ova porodica odatle i potiče.[1] Zlatovrana je selica, razmnožava se u Europi i zimuje u Africi, a Eurystomus orientalis se također seli s većine svog areala zimi. Druge vrste su stanarice ili se sele samo djelomično.[2]
Ovo su ptice otvorenih staništa s drvećem ili drugim mjestima odakle se mogu bacati na plijen.
Zlatovrane podsjećaju na vrane po veličini i građi, budući da su duge 25 do 27 cm. Šarene su poput vodomara i pčelarica, s plavom, ružičastom i smeđom dominantnom bojom. Po morfologiji su slične ostalim pripadnicima reda modrivrana: imaju veliku glavu na kratkom vratu, šareno perje i nejake i kratke noge. Dva unutrašnja prsta stopala su povezana, ali vanjski nije. Slabe noge i stopala imaju odraza na njihovo ponašanje. Ne skaču i ne hodaju po granama i rijetko koriste stopala za nešto drugo osim za odbacivanje za plijenom. Kljun je glomazan. Kraći je i širi kod pripadnika roda Eurystomus. Oni imaju šarene kljunove, dok pripadnici roda Coracias imaju crn kljun. Druge razlike između ta dva roda se ogledaju u dužini krila; zlatovrane roda Eurystomus imaju duža krila od onih iz roda Coracias.
Zlatovrane su bučne i agresivne kada brane svoj teritorij za gniježđenje. Uljeze napadaju tako što se obrušavaju na njih. Monogamne su i gnijezde se u neobloženoj rupi u drvetu i nesu 2-4 jaja u tropima, a 3-6 u višim predjelima. Ptići se izlegu iz bijelih jaja nakon 17-20 dana, a mladi ostaju u gnijezdu još otprilike 30 dana. Ženka snese jaja u intervalima od jednog dana, tako da ako ne bude dovoljno hrane, preživjet će samo stariji ptić. Ptići su, kao svi čučavci, goluždravi, slijepi i bespomoćni kada se izlegu.[1]
Zlatovrane roda Coracias sjede i čekaju plijen da prođe. Kada ga uhvate, odnesu ga u kljunu do grane i tu ga pojedu. Jedu razne kopnene kukce, malene kralježnjake poput žaba, guštera, štakora i mladih ptica. Hrane se mnogim životinjama koje drugi grabežljivci izbjegavaju, poput gusjenica, kukaca jarkih boja i zmija.[1]
Zlatovrane roda Eurystomus love u letu. Gutaju bube, zrikavce i druge kukce i drobe ih velikim kljunom i pojedu ih u zraku.
Postoji jedanaest vrsta:[1]
Zlatovrane su dobile svoj znanstveni naziv od latinske riječi coracium, što znači "sličan gavranu".[3]
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: zlatovrane
Wikivrste imaju podatke o: zlatovranama Zlatovrane (lat. Coraciidae) su porodica ptica iz reda modrivrana. Po izgledu podsjećaju na vrane, ali po boji i ponašanju su slične ostalim pripadnicima reda mordrivrana. Ova porodica se sastoji od dva roda, Coracias i Eurystomus.
I Coracidi (Coraciidae Rafinesque, 1815) sono una famiglia di uccelli coraciformi noti comunemente come ghiandaie marine, con generi diffusi nel vecchio mondo, arboricoli, e caratterizzati dal becco uncinato e le dita anteriori libere.
Il loro nome deriva dall'aggettivo latino coracinus (a sua volta derivante dal greco kórax (corvo)) e da formis (a forma di), perché hanno teste e becchi grandi e corpi compatti proprio come i corvi.[1]
Le ghiandaie somigliano ai corvi in taglia e struttura, misurando circa 27–29 cm in lunghezza, e condividono l'aspetto colorito dei martin pescatori e dei gruccioni, con predominanza di livree blu, rosate e cannella.[2] La loro morfologia generale è simile a quella dei parenti nell'ordine dei coraciiformes, con capi massicci su colli corti, piumaggio sgargiante, zampe deboli e corte. Le dita mediane sono collegate tra di loro per buon tratto;[2] la debolezza delle loro zampe trova riscontro nel loro comportamento: non saltellano né si muovono lungo i trespoli e di rado usano le zampe oltre che per inseguire le prede a terra sobbalzando. Il becco è robusto, più corto e massiccio nel genere Eurystomus, i cui membri sono conosciuti come ghiandaie beccogrosso. I loro becchi differiscono da quelli del genere Coracias anche per i colori sgargianti, dove nei Coracias sono neri. Altre differenze tra i due generi risiedono nella lunghezza delle ali: gli Eurystomus, più propensi al volo, hanno ali più lunghe e zampe più corte che nei Coracias: ciò riflette le differenze nella loro ecologia di nutrizione.[3] Il loro canto è un breve e ripetuto gracchio rauco.[2]
I Coraciidi abitano le zone più calde del vecchio mondo. L'Africa possiede la maggior parte delle specie, e si crede che la famiglia si sia originata da qui. Questa teoria è supportata dal fatto che le parenti ghiandaie terricole sono endemiche del Madagascar.[4] La ghiandaia marina eurasiatica (Coracias garrulus) è un uccello completamente migratorio, che sverna in Africa e si riproduce in Europa. Anche la ghiandaia marina orientale (Eurystomus orientalis) lascia quasi completamente il suo areale riproduttivo in inverno. Altre specie sono sedentarie o migratorie a corto raggio.[5] Popolano habitat ricchi di alberi o altri appigli da dove lanciarsi sulla preda.[4]
Le ghiandaie sono molto chiassose ed aggressive nella difesa dei territori di nidificazione, che perlustrano sfoggiando il piumaggio mozzafiato e attaccando gli intrusi con tuffi roteanti intimidatori. Sono monogami e costruiscono il nido in buchi nei tronchi degli alberi o nelle intercapedini dei muri, e depongono tra le due e le quattro uova ai tropici, e da tre a sei a più alte latitudini. Le uova, bianche, si schiudono dopo 17-20 giorni, e i pulcini rimangono nel nido per circa 30 giorni.[1][2] La deposizione è scaglionata a intervalli giornalieri in modo da garantire la sussistenza degli uccellini nati prima se dovesse presentarsi una condizione di scarsità di cibo. I pulcini nascono nudi, ciechi e bisognosi di cure.[4]
Le ghiandaie del genere Coracias sono cacciatrici da agguato: stanno appollaiate sugli alberi o su altre postazioni in attesa delle prede che riportano sul trespolo prima di cibarsene. Si nutrono di una vasta gamma di invertebrati terrestri e piccoli vertebrati come rane, lucertole, roditori e piccoli uccelli. Non disdegnano prede evitate da altri uccelli come bruchi pelosi, insetti con colori di avvertimento e serpenti.[4]
Le specie del genere Eurystomus si nutrono in volo.
La famiglia dei Coracidi è una delle 6 nell'ordine dei Coraciiformes, che include anche Momotidae, Meropidae, Todidae, Brachypteraciidae e Alcedinidae.[6][7]
Comprende i seguenti generi e specie:[7]
I Coracidi (Coraciidae Rafinesque, 1815) sono una famiglia di uccelli coraciformi noti comunemente come ghiandaie marine, con generi diffusi nel vecchio mondo, arboricoli, e caratterizzati dal becco uncinato e le dita anteriori libere.
Žalvarniniai (lot. Coraciidae) – paukščių šeima, priklausanti žalvarininių paukščių (Coraciiformes) būriui. Ryškių spalvų, keliaujantys paukščiai. Snapas stiprus ir tiesus. Kojos stiprios su laisvais pirštais. Minta dideliais vabzdžais ir smulkiais stuburiniais. Deda 4-6 kiaušinius. Peri 18-19 d.
Šeimoje 2 gentys, 12 rūšių. Paplitę Europoje, Azijoje ir Afrikoje. Dauguma rūšių gyvena tropikuose. Lietuvoje aptinkama viena rūšis – žalvarnis (Coracias garrulus).
Žalvarniniai (lot. Coraciidae) – paukščių šeima, priklausanti žalvarininių paukščių (Coraciiformes) būriui. Ryškių spalvų, keliaujantys paukščiai. Snapas stiprus ir tiesus. Kojos stiprios su laisvais pirštais. Minta dideliais vabzdžais ir smulkiais stuburiniais. Deda 4-6 kiaušinius. Peri 18-19 d.
Šeimoje 2 gentys, 12 rūšių. Paplitę Europoje, Azijoje ir Afrikoje. Dauguma rūšių gyvena tropikuose. Lietuvoje aptinkama viena rūšis – žalvarnis (Coracias garrulus).
Zaļvārnu dzimta jeb zaļo vārnu dzimta, arī krāšņvārnu dzimta[1] (Coraciidae) ir viena no zaļvārnveidīgo putnu kārtas (Coraciiformes) dzimtām. Zaļvārnu dzimtā ir 12 sugas, kas sistematizētas 2 ģintīs.[2]
Lielākā daļa zaļvārnu dzimtas putnu dzīvo silta klimata zonās Eirāzijā, Āfrikā un Austrālijā. Vislielākā zaļvārnu sugu dažādība ir Āfrikā. Pastāv viedoklis, ka tieši šajā kontinentā ir izveidojusies zaļvārnu dzimta. Zaļā vārna (Coracias garrulus) ir vienīgā zaļvārnu suga, kas ir sastopama Eiropā, kur tā ligzdo, bet ziemas periodā tā migrē uz Āfriku. Otra suga, kas migrē tālus ceļus ir dolāru zaļvārna (Eurystomus orientalis), kas ligzdo Āzijas austrumos un Austrālijas ziemeļos. Pārējās sugas ir vairāk vai mazāk nometnieces, un, ja migrē, tad nelielus attālumus.[3]
Latvijā no zaļvārnu dzimtas ir sastopama viena suga — zaļā vārna (Coracias garrulus). Tās ir retas ligzdotājas, kuru skaits pēdējos gados samazinās. Latvijā 2010. gadā ligzdoja 24 pāri.[4]
Zaļvārnu dzimtas putni augumā un proporcijās ir līdzīgi vārnām, bet to apspalvojums ir košs, krāsains. Tas var būt gan zaigojoši zilizaļš, gan rozīgi kanēļbrūns.[5] Ķermeņa garums ir 25—27 cm. Kopumā zaļvārnu dzimtas putniem ir lielas galvas, īsi kakli, košs apspalvojums, vājas pēdas un īsas kājas. Divi iekšējie pirksti ir savienoti, bet ne ārējie.[5] Kāju un pēdu vājumu var novērot putnu uzvedībā. Piemēram, zaļā vārna uz zemes nekad nelec vai ilgstoši nestaigā. Tā reižu reizēm tikai pieskaras zemei gadījumos, kad medī kādu kukaini. Knābis ir samērā masīvs. Platknābja zaļvārnām knābis ir īsāks nekā tā platums. Zaļajām vārnām knābis ir melns, bet platknābja vārnām tas ir košs un krāsains. Arī spārni abām ģintīm ir atšķirīgi. Platknābja zaļvārnām tie ir lielāki.[5]
Zaļvārnu dzimtas putni mājo atklātās ainavās, kurās ir daži koki, vai skrajos mežos.[3] Zaļvārnu dzimtas putni pamatā barojas ar kukaiņiem, tos noķerot lidojumā vai tāpat kā čakstes tie sēž kādā augstākā vietā un vēro apkārtni. Tādas ir zaļās vārnas, kas vēro un gaida, kad tām garām lidos, rāpos kāds labs medījums. Tās parasti sēž koka zarā vai uz kāda staba. Kad medījums veiksmīgi noķerts, tas tiek aiznests atpakaļ uz novērošanas punktu un tur sadalīts. Zaļvārnu dzimtas putni barojas ar visāda veida bezmugurkaulniekiem, kā arī ar vardēm, ķirzakām, grauzējiem un citu sugu putnēniem. Tie medī arī tādus bezmugurkaulniekus, no kuriem citi putni izvairās, kā spalvainos tauriņu kāpurus, kukaiņus brīdinošās, košās krāsās un čūskas.[3]
Platknābja zaļvārnas medī lidojot, dzenoties pakaļ dažādiem kukaiņiem. Tie tiek saķerti lidojumā un, nepārtraucot lidojumu, saspiesti platajā knābī un apēsti. Dolāru zaļvārna un zilā zaļvārna seko lielajiem termītu un lidojošo skudru bariem, kas parādās pēc pērkona lietiem. Šādiem kukaiņu bariem reizēm seko vairāki desmiti vai simti zaļo vārnu.[3]
Zaļvārnu dzimtas putni veido monogāmus pārus un ligzdas veido koku dobumos. Ligzdošanas laikā zaļvārnu dzimtas putni kļūst teritoriāli, agresīvi un skaļi putni. Teritorija tiek uzmanīta un pārbaudīta ik pa laikam. Ikviens traucētājs tiek agresīvi padzīts. Dējumā tropu putniem ir 2—4 olas, bet vēsākos reģionos 3—6 olas. Tās ir baltā krāsā. Inkubācijas periods ilgst 17—20 dienas, bet putnēni izlido apmēram pēc 30 dienām.[5] Mātīte dienā izdēj 1 olu, bet perēt sāk uzreiz. Ja vasarā trūkst kukaiņu, lai izbarotu putnēnus, izdzīvo tikai vecākie mazuļi.[3]
Zaļvārnu dzimta jeb zaļo vārnu dzimta, arī krāšņvārnu dzimta (Coraciidae) ir viena no zaļvārnveidīgo putnu kārtas (Coraciiformes) dzimtām. Zaļvārnu dzimtā ir 12 sugas, kas sistematizētas 2 ģintīs.
Lielākā daļa zaļvārnu dzimtas putnu dzīvo silta klimata zonās Eirāzijā, Āfrikā un Austrālijā. Vislielākā zaļvārnu sugu dažādība ir Āfrikā. Pastāv viedoklis, ka tieši šajā kontinentā ir izveidojusies zaļvārnu dzimta. Zaļā vārna (Coracias garrulus) ir vienīgā zaļvārnu suga, kas ir sastopama Eiropā, kur tā ligzdo, bet ziemas periodā tā migrē uz Āfriku. Otra suga, kas migrē tālus ceļus ir dolāru zaļvārna (Eurystomus orientalis), kas ligzdo Āzijas austrumos un Austrālijas ziemeļos. Pārējās sugas ir vairāk vai mazāk nometnieces, un, ja migrē, tad nelielus attālumus.
Scharrelaars (Coraciidae) zijn een familie van bontgekleurde, middelgrote vogels uit de orde scharrelaarvogels. Het zijn vogels uit streken met een warm klimaat. Er zijn twee geslachten en 12 soorten.
De soorten uit het geslacht Coracias jagen vanuit een vaste zitplaats, vaak zitten ze op een hoge tak en ondernemen vanuit die positie duikvluchten om kleine gewervelde dieren zoals hagedissen of grote ongewervelde dieren zoals grote insecten; vaak soorten die door andere dieren niet gegeten worden omdat ze lange haren of schrikkleuren hebben. De soorten uit het geslacht Eurystomus verschillen van de Coracias-soorten doordat ze een korte, brede snavel hebben. Hun jachtmethode is ook anders. Net als bijeneters vliegen ze rond door bijvoorbeeld zwermen termieten en andere insecten, dus niet vanuit een vast punt.
De acht soorten uit het geslacht Coracias komen vooral in Afrika voor, behalve de Indische scharrelaar en de sulawesischarrelaar de van Celebes. De gewone scharrelaar broedt tot in West-Europa, maar trekt 's winters naar Afrika. De soorten uit het geslacht Eurystomus komen van Afrika tot in Australië voor.
Scharrelaars (Coraciidae) zijn een familie van bontgekleurde, middelgrote vogels uit de orde scharrelaarvogels. Het zijn vogels uit streken met een warm klimaat. Er zijn twee geslachten en 12 soorten.
Råkar ein biologisk familie, Coraciidae, av tolv fugleartar som lever i «den gamle verda». Dei har nært slektskap med sporvefuglar. Råkar liknar kråker i storleik og kroppsbygging, og deler den fargerike utsjånaden med isfuglar og bietarar, der blått og rosa eller kanelbrunt er dominerande fargar. Dei to indre framtærne er samanvaksne, men ikkje den ytre tåa.
Dei er hovudsakleg insektetarar, Eurystomus-artane snappar bytte i flukt, og artane i slekta Coracias stuper ned frå greiner ned mot bakken for å fange bytte, som store varslarar gjer.
Råkar liknar kråker i storleik og kroppsbygging, lengda varierer frå 25 til 27 centimeter. Dei deler den fargerike utsjånaden med isfuglar og bietarar, der blått og rosa eller kanelbrunt er dominerande fargar.[1] Råkar har tilsvarande generell morfologi som slektningane sine i den den biologiske ordenen Coraciiformes, med store hovud på korte nakkar, ljos fjørdrakt, svake føter og korte bein. Dei to indre framtærne er vaksne saman, men ikkje den ytre tåa.[1] Veikskapen til føter og bein reflekterer levemåten, dei flyttar seg ikkje rundt på greiner, og på bakken brukar dei ikkje føtene anna enn til sporadiske sprang for å følgje etter rømte byttedyr. Nebbet er robust, og er kortast, men breiast i slekta Eurystomus, som nokre gonger blir kalla breinebba råkar. Breinebba råkar har lyst farga nebb, medan dei i slekta Coracias har svarte nebb. Andre skilnader mellom dei to slektene er i lengda på venger, Eurystomus-råkar har beste eigenskapar i lufta med hjelp av lengre venger, har òg kortare føter enn Coracias-råkar, dette reflekterer skilnadene i ernæringsøkologi.[2] Lydytringane deira er gjentatte korte, grove 'kå'.[1]
Råkar finst i varmare delar av «den gamle verda». Afrika har dei fleste artane, og ein antar at familien har opphav derfrå. Dette blir støtta av det faktumet at dei nærskylde markråkar finst på Madagaskar.[3] Blåråke er ein gjennomført trekkfugl, som hekkar i Europa og overvintrar i Afrika. I stor grad forlét òg orientråke hekkeområdet sitt om vinteren. Andre artar er standfuglar eller trekkjer korte distansar.[4]
Dette er fuglar som føretrekk opne habitat med tre eller andre høge utkikkspostar for jakt.[3]
Råkar er bråkete og aggressive når dei forsvarar hekketerritoriet som dei patruljerer medan dei syner fram den slåande fjørdrakta. Inntrengjarar blir åtaka med skremmande rullande stup.[3] Dei er monogame og hekkar i ufora hòl i tre eller i mur. Storleiken på kullet er 2-4 egg i tropane, og 3-6 ved høgare breiddegradar. Egga, som er kvite, blir klekte etter 17-20 dagar, og ungane held seg deretter i reiret i ca. 30 dagar.[5] [5] Egglegginga har ein dags intervall, så om det blir lite tilgang på mat, vil berre dei eldste og største ungane få mat. Ungane er nakne, blinde og hjelpelause når dei blir klekt.[3]
Coracias-råkar er jegerar som sit på post i eit tre eller anna høgd før dei stig ned på byttet sitt, og ber det tilbake i nebbet før dei deler det opp. Dei tek eit breitt spekter av terrestriske virvellause dyr og små virveldyr, som froskar, øgler, gnagarar og unge fuglar. Dei tar òg bytte som mange av mange andre fuglar unngår, slik som hårete larvar, insekt med varselfarge og slangar.[3]
Eurystomus-råkar jaktar i flukt, slår ned på flygande biller, grashopper og andre insekt som dei knuser med det breie, djupe nebbet sitt og dei et òg i flukta. Molukkråke og orientråke vil jakte enorme svermar av termittar og maur som flyg ut etter torevêr. Titals eller hundrevis av råkar kan trekkjast mot store svermar.[3]
Råkefamilien Coraciidae er éin av ti familiar i den biologiske ordenen Coraciiformes, råkefuglar, som òg omfattar motmotar, bietarar, todiar, markråkar, kurol og isfuglfamilien og tre andre familiar.[6] Om ein ser bort frå markråkar, er ikkje desse familiane særleg tett knytt til råkar, og Coraciiformes er difor truleg ei polyfyletisk gruppe.[7][8] Delingen av råkar i to slekter er ukontroversielt.[3]
Råkar i rekkjefølgje etter Clementslista versjon 6.8 frå august 2013[6] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler.[9]
Slekt Coracias
Slekt Eurystomus
Den vitskaplege forma for familienamnet refererer til latin 'coracium', «som ein ramn», og det engelske namnet 'roller' kjem av dugleiken i luftakrobatikk som nokre av desse fuglane syner under paringsleik eller markering av territorium.[5].
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Råkar Råkar ein biologisk familie, Coraciidae, av tolv fugleartar som lever i «den gamle verda». Dei har nært slektskap med sporvefuglar. Råkar liknar kråker i storleik og kroppsbygging, og deler den fargerike utsjånaden med isfuglar og bietarar, der blått og rosa eller kanelbrunt er dominerande fargar. Dei to indre framtærne er samanvaksne, men ikkje den ytre tåa.
Dei er hovudsakleg insektetarar, Eurystomus-artane snappar bytte i flukt, og artane i slekta Coracias stuper ned frå greiner ned mot bakken for å fange bytte, som store varslarar gjer.
Råker eller råkefamilien (Coraciidae) er en familie med mellomstore, fargerike råkefugler. Artene er relativt vanlige i tropiske og subtropiske strøk av Den gamle verden, men lite studert.
Råkene er mellomstore fugler (25–40 cm) med relativt store hoder og fargerike fjærdrakter. De har kort, kroket nebb, korte lemmer, middels store vinger og av og til lang stjert.[2]
Råkefamilien består to slekter; Coracias med 9 arter (hvorav en art uten norsk navn) og Eurystomus med 4 arter.[2]
C. affinis blir av flere regnet som en underart (C. b. affinis) av Bengalråke (C. benghalensis), men fuglen skiller seg fra denne på mange måter, både i pigmenteringen av fjærdrakten og på andre måter. Den er nå løftet til artsnivå. Arten er dessuten svært lik Sulawesiråke (C. temminckii) og kan være nært beslektet med denne, til tross for at Sulawesiråke er endemisk for Sulawesi. C. H. Fry mener at C. temminckii kan være et derivat av C. affinis.[2]
Råker er hovedsakelig trelevende og artene okkuperer i hovedsak tropiske områder. Artene i slekten Coracias er rovgriske og jakter føden solitært. Fuglene sitter og venter på byttet i trærne, i stedet for aktivt å søke det opp. Utsiktsplassen ligger gjerne 3–6 meter over bakken. Artene i slekten Eurystomus bruker mye av den samme teknikken, men disse fuglene jobber mer systematisk gjennom et areal. De jakter nødvendigvis heller ikke solitært, men også sammen med artsfrender og i blandede grupper. Utsiktsplassen til disse artene kan ligge opp mot 30–40 meter over bakken.[2]
Råker eller råkefamilien (Coraciidae) er en familie med mellomstore, fargerike råkefugler. Artene er relativt vanlige i tropiske og subtropiske strøk av Den gamle verden, men lite studert.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Kraski[2] (Coraciidae) – rodzina ptaków z rzędu kraskowych (Coraciiformes). Tak jak inne kraskowe są kolorowo ubarwione, a ich palce są zrośnięte, z tym że u krasek zrośnięte są jedynie dwa wewnętrzne palce, a dwa zewnętrzne są wolne.
Polują na owady, które chwytają w locie. Gniazdują w rozmaitych dziuplach i innych otworach w drzewach, w których składają 2–4 jaja.
Występują głównie w cieplejszych krajach, w Afryce i Eurazji[3].
Rodzajem typowym jest Coracias. Do rodziny należą następujące rodzaje[2]:
Kraski (Coraciidae) – rodzina ptaków z rzędu kraskowych (Coraciiformes). Tak jak inne kraskowe są kolorowo ubarwione, a ich palce są zrośnięte, z tym że u krasek zrośnięte są jedynie dwa wewnętrzne palce, a dwa zewnętrzne są wolne.
Polują na owady, które chwytają w locie. Gniazdują w rozmaitych dziuplach i innych otworach w drzewach, w których składają 2–4 jaja.
Coraciidae é a família de aves coraciformes,que foi descrita por Rafinesque em 1815, que inclui os rolieiros. O género-tipo da família é Coracias (Linnaeus, 1758). O grupo habita o Velho Mundo e a maioria biodiversidade encontra-se nas regiões de clima quente a temperado. Existem 16 espécies, classificadas em dois géneros: Coracias e Eurystomus.
Os rolieiros são aves de médio porte, com bico largo e relativamente curto, ligeiramente encurvado na ponta. As patas são características do grupo, com o segundo e terceiro dedos unidos na base. As asas são grandes e arredondadas e a cauda pode ser longa, por comparação com o resto do corpo. A plumagem é colorida, em tons de azul, púrpura, verde e castanho. Os rolieiros não apresentam dimorfismo sexual.
Os rolieiros alimentam-se de insectos que caçam em voos por vezes bastante acrobáticos. Estas aves não constroem ninhos e chocam os ovos em buracos de árvores.
A espécie mais comum do grupo é o rolieiro-comum (Coracias garrulus)
Coraciidae é a família de aves coraciformes,que foi descrita por Rafinesque em 1815, que inclui os rolieiros. O género-tipo da família é Coracias (Linnaeus, 1758). O grupo habita o Velho Mundo e a maioria biodiversidade encontra-se nas regiões de clima quente a temperado. Existem 16 espécies, classificadas em dois géneros: Coracias e Eurystomus.
Os rolieiros são aves de médio porte, com bico largo e relativamente curto, ligeiramente encurvado na ponta. As patas são características do grupo, com o segundo e terceiro dedos unidos na base. As asas são grandes e arredondadas e a cauda pode ser longa, por comparação com o resto do corpo. A plumagem é colorida, em tons de azul, púrpura, verde e castanho. Os rolieiros não apresentam dimorfismo sexual.
Os rolieiros alimentam-se de insectos que caçam em voos por vezes bastante acrobáticos. Estas aves não constroem ninhos e chocam os ovos em buracos de árvores.
A espécie mais comum do grupo é o rolieiro-comum (Coracias garrulus)
Coraciidele sau dumbrăvencele (Coraciidae sau Coraciadidae) este o familie de păsări arboricole răspândite în zonele tropicale și temperate din Asia, Europa și Africa. Cele din ținuturile nordice sunt călătoare. Au o talie mijlocie. Ciocul de lungime mijlocie este tare, gros și puternic, de tip corvideu (ca cel al ciorilor). Corpul este robust, capul mare și picioarele scurte. Degetele anterioare libere și gheara degetului anterior mijlociu mai mare decât cea a degetului posterior. Penele sunt dure și nu prea dese, culcate pe corp. Ambele sexe sunt viu colorate. Sunt bune zburătoare. Populează coroanele arborilor. Cuibul și-l fac în scorburi, stâncării, găuri în maluri, termitiere sau cuiburile părăsite ale ciocănitorilor. Se hrănesc cu broaște, șopârle, mici rozătoare, precum și cu lăcuste, gândaci sau alte insecte pe care le prind după ce le urmăresc dintr-un loc de pândă. Ouăle sunt albe. Puii ies din ou golași și orbi, și au nevoie de o îngrijire îndelungată. Ambii parteneri clocesc cu schimbul, adesea în colonii.
Au fost descrise 2 genuri și 11 specii. În România trăiește o singură specie, dumbrăveanca (Coracias garrulus)
Coraciidele sau dumbrăvencele (Coraciidae sau Coraciadidae) este o familie de păsări arboricole răspândite în zonele tropicale și temperate din Asia, Europa și Africa. Cele din ținuturile nordice sunt călătoare. Au o talie mijlocie. Ciocul de lungime mijlocie este tare, gros și puternic, de tip corvideu (ca cel al ciorilor). Corpul este robust, capul mare și picioarele scurte. Degetele anterioare libere și gheara degetului anterior mijlociu mai mare decât cea a degetului posterior. Penele sunt dure și nu prea dese, culcate pe corp. Ambele sexe sunt viu colorate. Sunt bune zburătoare. Populează coroanele arborilor. Cuibul și-l fac în scorburi, stâncării, găuri în maluri, termitiere sau cuiburile părăsite ale ciocănitorilor. Se hrănesc cu broaște, șopârle, mici rozătoare, precum și cu lăcuste, gândaci sau alte insecte pe care le prind după ce le urmăresc dintr-un loc de pândă. Ouăle sunt albe. Puii ies din ou golași și orbi, și au nevoie de o îngrijire îndelungată. Ambii parteneri clocesc cu schimbul, adesea în colonii.
Krakľovité (lat. Coraciidae) je čeľaď vtákov z radu krakľotvaré (lat. Coraciiformes), postavou trocha pripomínajúcich sojky, no špecifických pestrým (hlavne modrým) sfarbením. Väčšina druhov žije v trópoch, v Európe žije len jeden druh - krakľa belasá. Majú mohutný, málo zohnutý zobák, ktorým lovia veľký hmyz a drobné stavovce. Často striehnu na korisť na vyvýšených posedoch. Väčšina druhov hniezdi v stromových, alebo zemných dutinách.
krakľovité (Coraciidae)
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Krakľovité
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Krakľovité
Krakľovité (lat. Coraciidae) je čeľaď vtákov z radu krakľotvaré (lat. Coraciiformes), postavou trocha pripomínajúcich sojky, no špecifických pestrým (hlavne modrým) sfarbením. Väčšina druhov žije v trópoch, v Európe žije len jeden druh - krakľa belasá. Majú mohutný, málo zohnutý zobák, ktorým lovia veľký hmyz a drobné stavovce. Často striehnu na korisť na vyvýšených posedoch. Väčšina druhov hniezdi v stromových, alebo zemných dutinách.
Zlatovránke (znanstveno ime Coraciidae) so družina ptic iz reda vpijatov (Coraciiformes). Po velikosti in videzu so podobne vranom, vendar so bolj v sorodu z vodomci in čebelarji. So podobnih barv, prevladujeta pa modra in rjava. Notranja prednja prsta sta povezana, zunanja pa ne.
Zlatovranke jedo žuželke in jih po navadi lovijo v zraku. Velikokrat med lovom sedijo visoko kot velikanski srakoperji. Angleško ime »roller« izhaja iz akrobatskega letenja, ki ga izvajajo nekatere vrste.
Zlatovranke živijo v toplem podnebju. Gnezdijo v drevesnih luknjah brez podlog, kamor samica izleže dve do štiri jajca.
Znanih je dvanajst vrst v dveh rodovih. V Sloveniji živi le (evropska) zlatovranka.
Rod Coracias - zlatovranke
Rod Eurystomus - krokarice
Zlatovránke (znanstveno ime Coraciidae) so družina ptic iz reda vpijatov (Coraciiformes). Po velikosti in videzu so podobne vranom, vendar so bolj v sorodu z vodomci in čebelarji. So podobnih barv, prevladujeta pa modra in rjava. Notranja prednja prsta sta povezana, zunanja pa ne.
Zlatovranke jedo žuželke in jih po navadi lovijo v zraku. Velikokrat med lovom sedijo visoko kot velikanski srakoperji. Angleško ime »roller« izhaja iz akrobatskega letenja, ki ga izvajajo nekatere vrste.
Zlatovranke živijo v toplem podnebju. Gnezdijo v drevesnih luknjah brez podlog, kamor samica izleže dve do štiri jajca.
Blåkråkor (Coraciidae) är fåglar av ordningen praktfåglar. De är liknar kråkfåglar till form och storlek, men är mycket färggrannare än dessa, med blått och brunt som vanligaste färger. Blåkråkorna är insektsätare som vanligen fångar sitt byte i flykten. De är skickliga flygare. De lever i varma klimat och bygger bo i håligheter i träd som de inte fodrar. Honan lägger 2-4 ägg.
Familjen omfattar elva arter uppdelade i två släkten:
Blåkråkor (Coraciidae) är fåglar av ordningen praktfåglar. De är liknar kråkfåglar till form och storlek, men är mycket färggrannare än dessa, med blått och brunt som vanligaste färger. Blåkråkorna är insektsätare som vanligen fångar sitt byte i flykten. De är skickliga flygare. De lever i varma klimat och bygger bo i håligheter i träd som de inte fodrar. Honan lägger 2-4 ägg.
Familjen omfattar elva arter uppdelade i två släkten:
Släkte Coracias Fläckblåkråka (Coracias naevius) Blåkråka (Coracias garrulus) Gräddhuvad blåkråka (Coracias cyanogaster) Indisk blåkråka (Coracias benghalensis) Coracias (b.) affinis – urskiljs som egen art av Birdlife International Lilabröstad blåkråka (Coracias caudata) Savannblåkråka (Coracias abyssinica) Vimpelblåkråka (Coracias spathulata) Sulawesiblåkråka (Coracias temminckii) Släkte Eurystomus Gulnäbbad blåkråka (Eurystomus glaucurus) Rödnäbbad blåkråka (Eurystomus orientalis) Blåstrupig blåkråka (Eurystomus gularis) Halmaherablåkråka (Eurystomus azureus)Gökkuzgunugiller (Coraciidae), gökkuzgunları takımına ait bir kuş familyası.
Eskidünya'nın tropik ve subtropik bölgelerinde yerleşim gösterirler. Ormanlar ve stepler bulnudukları bölgelerdir. böcekler, küçük hayvanlarla beslenirler. Besinlerini uçarken yakalarlar. Yuvalarını ağaçlara ve topraktaki oyuklara yaparlar. Gagaları düz, uzun ve ucu çengellidir. Kanat ve kuyrukları uzun, renkleri alacalı ve canlıdır.
Gökkuzgunugiller (Coraciidae), gökkuzgunları takımına ait bir kuş familyası.
Eskidünya'nın tropik ve subtropik bölgelerinde yerleşim gösterirler. Ormanlar ve stepler bulnudukları bölgelerdir. böcekler, küçük hayvanlarla beslenirler. Besinlerini uçarken yakalarlar. Yuvalarını ağaçlara ve topraktaki oyuklara yaparlar. Gagaları düz, uzun ve ucu çengellidir. Kanat ve kuyrukları uzun, renkleri alacalı ve canlıdır.
Птахи середніх розмірів серед представників ряду Сиворакшевих. Довжина тіла 18—45 см, маса тіла — 100—200 г. Статура щільна, забарвлення оперення з переважанням зелених та блакитних відтінків. Самці та самки забарвлені однаково або самки тьмяніші за самців. Дзьоб сильний, дещо загнутий донизу, ноги короткі, з сильними пальцями. Шийних хребців 13—14. Справжніх ребер 4—5. Язик довгий, сплющений з загостреною вершиною. Сліпі кишки досить довгі. Куприкова залоза оголена. У будові пера наявний додатковий стовбур. Першорядних махових пер 10, стернових — 12.
Поширені у помірних та тропічних широтах від Південної Європи та Африки через Південну Азію до Австралії. Зустрічаються у річкових долинах півдня лісової зони, в лісостепу, культурному ландшафті, безлісих степах з ярами, передгір'ях; деякі види (широкороти) населяють високостовбурові ліси.
Гніздяться поодинокими парами в дуплах або норах, які риють самостійно та інших укриттях. У кладці 3—6 білих яйця. Інкубація триває близько 3 тижнів. Насиджують кладку та вигодовують пташенят обидва батьків. Політ швидкий, вільний. По землі пересуваються доволі повільно. Через 25—30 днів після вилуплення пташенята залишають гніздо та володіють активним польотом. Поза сезоном розмноження тримають невеликими групами або поодинці. Осілі або кочуючі, в помірних широтах перелітні.
Живляться різноманітними безхребетними, дрібними ящірками, іноді вживають ягоди та фрукти. Здобич ловлять переважно у повітрі, злітаючи з присади та збирають на землі і гілках.
Викопні залишки відомі з верхнього еоцену або нижнього олігоцену Франції, в пізніших шарах — з інших районів сучасного ареалу. Центр виникнення — Старий Світ, можливо Південна Європа. Нині найбільше видове різноманіття видів в Африці.
Родина включає два роди, які об'єднують 12 видів. Роди:
Це незавершена стаття з орнітології.Họ Sả rừng (Coraciidae) là một họ chim của Cựu thế giới tương tự như chim sẻ. Chúng giống như quạ về kích thước và hình dáng, nhưng có quan hệ họ hàng gần gũi hơn với các nhóm chim bói cá và trảu. Chúng chia sẻ biểu hiện màu sắc bề ngoài với các nhóm này, trong đó màu nâu và xanh lam là chủ yếu.
Chúng là các loài chim ăn côn trùng, thông thường bắt mồi trong không trung. Trong khi đi săn, chúng hay đậu trên các cành cây rất dễ thấy, tương tự như chim bách thanh lớn. Là loại chim của vùng có khí hậu ấm áp, chúng làm tổ trong các lỗ trên cây và đẻ từ 2-4 trứng.
Mười hai loài là:
Ở Việt Nam có 2 loài là sả rừng và yểng quạ.
Họ Sả rừng (Coraciidae) là một họ chim của Cựu thế giới tương tự như chim sẻ. Chúng giống như quạ về kích thước và hình dáng, nhưng có quan hệ họ hàng gần gũi hơn với các nhóm chim bói cá và trảu. Chúng chia sẻ biểu hiện màu sắc bề ngoài với các nhóm này, trong đó màu nâu và xanh lam là chủ yếu.
佛法僧科（学名Coraciidae）在动物分类学上是鸟纲佛法僧目中的一个科，体型类似乌鸦，但与翠鸟和蜂虎亲缘关系密切。体色多为蓝色和褐色。以昆虫为食。
佛法僧科一共包括12种，在中国有3个种分布：
佛法僧属 Coracias
三宝鸟属 Eurystomus
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 佛法僧科（学名Coraciidae）在动物分类学上是鸟纲佛法僧目中的一个科，体型类似乌鸦，但与翠鸟和蜂虎亲缘关系密切。体色多为蓝色和褐色。以昆虫为食。
佛法僧科一共包括12种，在中国有3个种分布：
佛法僧属 Coracias
蓝胸佛法僧 Coracias garrulus 蓝喉佛法僧 Coracias abyssinica 紫胸佛法僧 Coracias caudata 宽尾佛法僧 Coracias spatulata 红冠佛法僧 Coracias noevia 棕胸佛法僧 Coracias benghalensis 紫翅佛法僧 Coracias temminckii 蓝腹佛法僧 Coracias cyanogaster三宝鸟属 Eurystomus
宽喙三宝鸟 Eurystomus glaucurus 蓝喉三宝鸟 Eurystomus gularis 紫三宝鸟 Eurystomus azureus 三宝鸟 Eurystomus orientalis
ブッポウソウ科（ブッポウソウか、Coraciidae）は、鳥綱ブッポウソウ目に属する科。模式属はニシブッポウソウ属。
アフリカ大陸、オーストラリア大陸、ユーラシア大陸、インドネシア、スリランカ、日本、フィリピン
全長25 - 45センチメートル[2]。翼は長い[2]。頭部は大型で扁平[2]。嘴は太短く、基部は幅広い[2]。嘴の先端はやや下方へ向かう[2]。
下記の分類と英名はIOC World Bird Listおよび（黒田, 1986）[1]、和名は（黒田, 1986）に従うものとする[2]。
森林や草原に生息する[2]。単独やペアで生活し縄張りを形成するが、大量発生した獲物を捕食したり渡りの際には大規模な群れを形成することもある[2]。
食性は動物食で、昆虫、爬虫類などを食べる[2]。樹上などから地表の獲物に襲い掛かり捕食する（ニシブッポウソウ属）か、獲物を空中で飛翔しながら捕食する（ブッポウソウ属）[2]。
繁殖形態は卵生。繁殖期になると空中を転がるような飛翔を行い求愛する[2]。本科の構成種に対しての英名Roller（「転がる者」の意）はこの求愛飛翔に由来する[2]。樹洞や建築物の隙間などを巣にする[2]。
ブッポウソウ
E. orientalis
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
파랑새과(Coraciidae)는 파랑새목의 한 하위분류로 2개 속에 12종을 포함하고 있다. 한국에는 파랑새 1종이 있다.
다음은 2014년 자비스 등(Jarvis, E.D.)[1]과 2013년 유리 등(Yury, T. et al.)의 연구[2]에 기초한 천공조류의 계통 분류이다.
천공조류 진천공조류 코뿔새목 코뿔새아목 후투티아목 파랑새목
_(11924782823),_crop.jpg)
.jpg)
2.jpg)
