Himalay qonur ayısı (lat. Ursus arctos isabellinus) — Qonur ayı növündən olan yarımnöv. Pamir, Tyan-Şan və Himalay dağları ərazisində yayılmışdır. Qonur ayıların orta ölçüyə malik yarımnövüdür. Uzunluqları 140 sm, çəkiləri isə 300 kq olur. Bununla belə aralarında iri fərdlərə də rast gəlinir. Buna misal kimi Moskva şəhərinin zooparklarının birində 2005-ci ildən 24 yaşlı (2017) bir fərd yaşayır. Bu fərdin çəkisi 700 kq-dır.[1] Hər şeylə qidalanırlar. Əsas fərqləndirici xüsusiyyəti ön ətraflarında uzun və parlaq caynaqların olmasıdır. Doğuş qışda, ayının kahasında olur. Bu yarımcinsin nümayəndələri əsasən 1 və ya iki bala verir[2]
Statusu: 3 kateqoriya. Nadir növ, areal və sayında azalma.
XX əsrin 40-cı illərində Mərkəzi Asiyanın Sırdərya Karatausunda soyu tükənmişdir.
Qonur ayının Qazaxıstanda yayılmış iki yarımnövündən biridir. Aksu-Cabaqlı, Alma-Ata qoruqları və Alma-Ata, Lepinski, Toktinski[3] yasaqlıqlarında qorunur.
Himalay qonur ayısı (lat. Ursus arctos isabellinus) — Qonur ayı növündən olan yarımnöv. Pamir, Tyan-Şan və Himalay dağları ərazisində yayılmışdır. Qonur ayıların orta ölçüyə malik yarımnövüdür. Uzunluqları 140 sm, çəkiləri isə 300 kq olur. Bununla belə aralarında iri fərdlərə də rast gəlinir. Buna misal kimi Moskva şəhərinin zooparklarının birində 2005-ci ildən 24 yaşlı (2017) bir fərd yaşayır. Bu fərdin çəkisi 700 kq-dır. Hər şeylə qidalanırlar. Əsas fərqləndirici xüsusiyyəti ön ətraflarında uzun və parlaq caynaqların olmasıdır. Doğuş qışda, ayının kahasında olur. Bu yarımcinsin nümayəndələri əsasən 1 və ya iki bala verir
Statusu: 3 kateqoriya. Nadir növ, areal və sayında azalma.
XX əsrin 40-cı illərində Mərkəzi Asiyanın Sırdərya Karatausunda soyu tükənmişdir.
Qonur ayının Qazaxıstanda yayılmış iki yarımnövündən biridir. Aksu-Cabaqlı, Alma-Ata qoruqları və Alma-Ata, Lepinski, Toktinski yasaqlıqlarında qorunur.
L'ós bru de l'Himàlaia (Ursus arctos isabellinus) és una subespècie de l'ós bru (Ursus arctos).[1] Es troba a Àsia: l'Afganistan, la Xina, l'Índia, el Kazakhstan, el Kirguizistan, Mongòlia, el Nepal, l'Uzbekistan i el Pakistan.[2] Hom pensa que és a l'origen del mite del ieti.[3]
L'ós bru de l'Himàlaia (Ursus arctos isabellinus) és una subespècie de l'ós bru (Ursus arctos). Es troba a Àsia: l'Afganistan, la Xina, l'Índia, el Kazakhstan, el Kirguizistan, Mongòlia, el Nepal, l'Uzbekistan i el Pakistan. Hom pensa que és a l'origen del mite del ieti.
Medvěd plavý (Ursus arctos isabellinus) je poddruh medvěda hnědého žíjící v Pamíru, Ťan-šanu a Himálaji. Je uváděn jako kriticky ohrožený poddruh. Jedná se o reprezentanta poměrně staré medvědí populace ze střední Asie.[1] Informací o tomto medvědovi existuje jen málo.[2] Je považován za možný zdroj legend o sněžném muži yettim. V České republice je k vidění v Zoo Hluboká, která jej chová jako jediná zoologická zahrada v západní polovině Evropy.[3]
U medvěda plavého se projevuje poměrně výrazný pohlavní dimorfismus. Samci (délka 1,5 m až 2,2 m) jsou výrazně mohutnější než samice (délka 1,37 až 1,83 m). Jedná se o největší zvíře Himálaje. Srst je obvykle písková nebo červenohnědá.
Přes zimu medvěd plavý obvykle hibernuje (od října do dubna/května).
Medvěd plavý je všežravec. Loví malá i velká zvířata (jako kozy a ovce). Kromě toho však také konzumuje hmyz, trávu a další zeleň. Oblíbenou potravou jsou také ovoce a bobule.
Hlavními nebezpečími pro existenci medvěda plavého jsou lov a úbytek životního prostředí. Lidé ho loví ze dvou důvodů. Za prvé kvůli zisku trofejí a zábavě, za druhé kvůli uspokojení poptávky po částech těl ze strany tradiční čínské medicíny. Za úbytkem životního prostředí stojí těžba nerostných surovin, dřeva a rozvoj zemědělství. V současné době (2014) přežívá medvěd jen na 2 % území ze svého původního výskytu.[4]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Himalayan brown bear na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu medvěd plavý ve Wikimedia Commons
Medvěd plavý (Ursus arctos isabellinus) je poddruh medvěda hnědého žíjící v Pamíru, Ťan-šanu a Himálaji. Je uváděn jako kriticky ohrožený poddruh. Jedná se o reprezentanta poměrně staré medvědí populace ze střední Asie. Informací o tomto medvědovi existuje jen málo. Je považován za možný zdroj legend o sněžném muži yettim. V České republice je k vidění v Zoo Hluboká, která jej chová jako jediná zoologická zahrada v západní polovině Evropy.
Der Isabellbär (Ursus arctos isabellinus) oder Himalayabär ist eine Unterart des Braunbären. Sein Fell hat eine rötlich-braune Farbe oder Sandfarbe. Er lebt in den Vorbergen des Himalaya in Höhen von bis zu 4900 Metern[1] und dem nördlichen Pakistan sowie Kaschmir. Genetische Untersuchungen bestätigen, dass sich diese zentralasiatischen Braunbären deutlich von anderen Artvertretern unterscheiden. Die Bären der Wüste Gobi, die bisweilen als Gobibären bezeichnet werden, stellen diesen Analysen zufolge eine Reliktpopulation des Isabellbären dar.[2] Die Anzahl der frei lebenden Tiere ist aufgrund ihrer Seltenheit unbekannt. Rund 35 Tiere leben im Deosai Nationalpark. Der internationale Handel mit diesen Tieren ist von indischen Naturschutzbehörden untersagt. Man vermutet, dass der Isabellbär der Auslöser für die Yeti-Mythologie ist, da er sich wie andere Braunbären auch bei der Nahrungssuche gelegentlich auf seine Hinterbeine stellt, wodurch er größer und „menschlicher“ erscheint.[1]
Isabellbären zeigen einen ausgeprägten Sexualdimorphismus: Das Männchen wird 1,5 bis 2,2 Meter lang, während das Weibchen eine Größe zwischen 1,37 und 1,83 m erreicht. Zwischen Oktober und April/Mai befinden sich die Bären in Winterruhe, die sie in selbstgebauten Höhlen verbringen.
Der Isabellbär ist ein Allesfresser, der sich hauptsächlich von Gräsern, Wurzeln und anderen Pflanzen sowie Insekten und kleinen Säugetieren ernährt. Aber auch größere Säugetiere wie Schafe oder Ziegen gehören zu seinem Speiseplan. Ausgewachsene Tiere fressen meistens vor dem Sonnenaufgang und am späten Nachmittag.
Der Isabellbär (Ursus arctos isabellinus) oder Himalayabär ist eine Unterart des Braunbären. Sein Fell hat eine rötlich-braune Farbe oder Sandfarbe. Er lebt in den Vorbergen des Himalaya in Höhen von bis zu 4900 Metern und dem nördlichen Pakistan sowie Kaschmir. Genetische Untersuchungen bestätigen, dass sich diese zentralasiatischen Braunbären deutlich von anderen Artvertretern unterscheiden. Die Bären der Wüste Gobi, die bisweilen als Gobibären bezeichnet werden, stellen diesen Analysen zufolge eine Reliktpopulation des Isabellbären dar. Die Anzahl der frei lebenden Tiere ist aufgrund ihrer Seltenheit unbekannt. Rund 35 Tiere leben im Deosai Nationalpark. Der internationale Handel mit diesen Tieren ist von indischen Naturschutzbehörden untersagt. Man vermutet, dass der Isabellbär der Auslöser für die Yeti-Mythologie ist, da er sich wie andere Braunbären auch bei der Nahrungssuche gelegentlich auf seine Hinterbeine stellt, wodurch er größer und „menschlicher“ erscheint.
Isabellbären zeigen einen ausgeprägten Sexualdimorphismus: Das Männchen wird 1,5 bis 2,2 Meter lang, während das Weibchen eine Größe zwischen 1,37 und 1,83 m erreicht. Zwischen Oktober und April/Mai befinden sich die Bären in Winterruhe, die sie in selbstgebauten Höhlen verbringen.
Der Isabellbär ist ein Allesfresser, der sich hauptsächlich von Gräsern, Wurzeln und anderen Pflanzen sowie Insekten und kleinen Säugetieren ernährt. Aber auch größere Säugetiere wie Schafe oder Ziegen gehören zu seinem Speiseplan. Ausgewachsene Tiere fressen meistens vor dem Sonnenaufgang und am späten Nachmittag.
Ursus arctos isabellinus es un subspecie de Ursus arctos.
Ursus arctos isabellinus (лат. Ursus arctos isabellinus) —подаэзлӧн ош котырись ош увтырын миян ош видын торья субвид. Лысиныс овлӧ кузянас 1.5-2.2♂ — 1.37-1.83♀ м. Ош пантасьӧ Пакистанын, Индияын, Непалын, Бутанын да Китайын.
Хималайн хүрэн баавгай (Ursus arctos isabellinus) хүрэн баавгайн дэд зүйл. Хималайн хүрэн баавгай голдуу элсэн шар буюу улаан хүрэн өнгөтэй. Хималайн нурууны бэл, Пакистаны нутаг дэвсгэрт тархсан бөгөөд Дачигамын үндэсний парк болон Кашмираас цааш байдаггүй. Ховор учир, нийт тоо толгой нь мэдэгдэхгүй байгаа. Гэхдээ Деосайн үндэсний паркад 20-28 байгаа тооцоо бий.[1] Энэтхэгийн зэрлэг ан амьтныг хамгаалах хуулиар улс хооронд худалдах борлуулахыг хориглосон. Хималайн хүрэн баавгай болон Хималайн улаан баавгайг алмасны тухай домог гарах үндэс болсон гэдэг.[2][3]
Хималайн хүрэн баавгайн маахай 1.5-2.2 м урт байдаг бол эвш нь 1.37-1.83 м урт. Хималайн хүрэн баавгай Деосайн үндэсний паркийн хамгийн том амьтан.
Аравдугаар сарын үед ичээндээ орж, 4-5-р сард ичээнээс гардаг. Өөрийн бэлтгэсэн үүр ноохой эсвэл агуйд ичдэг.
Холимог тэжээлтэн бөгөөд өвс, үндэс, бусад ургамал, болон шавьж, жижиг хөхтөн барьж иднэ. Түүнчлэн хонь, ямаа зэрэг томхон хөхтөн ч барьж иднэ. Бие гүйцсэн баавгай нар гарахаас өмнө болон үдээс хойш хооллодог.
Хималайн хүрэн баавгай (Ursus arctos isabellinus) хүрэн баавгайн дэд зүйл. Хималайн хүрэн баавгай голдуу элсэн шар буюу улаан хүрэн өнгөтэй. Хималайн нурууны бэл, Пакистаны нутаг дэвсгэрт тархсан бөгөөд Дачигамын үндэсний парк болон Кашмираас цааш байдаггүй. Ховор учир, нийт тоо толгой нь мэдэгдэхгүй байгаа. Гэхдээ Деосайн үндэсний паркад 20-28 байгаа тооцоо бий. Энэтхэгийн зэрлэг ан амьтныг хамгаалах хуулиар улс хооронд худалдах борлуулахыг хориглосон. Хималайн хүрэн баавгай болон Хималайн улаан баавгайг алмасны тухай домог гарах үндэс болсон гэдэг.
Хималайн хүрэн баавгайн маахай 1.5-2.2 м урт байдаг бол эвш нь 1.37-1.83 м урт. Хималайн хүрэн баавгай Деосайн үндэсний паркийн хамгийн том амьтан.
Аравдугаар сарын үед ичээндээ орж, 4-5-р сард ичээнээс гардаг. Өөрийн бэлтгэсэн үүр ноохой эсвэл агуйд ичдэг.
Холимог тэжээлтэн бөгөөд өвс, үндэс, бусад ургамал, болон шавьж, жижиг хөхтөн барьж иднэ. Түүнчлэн хонь, ямаа зэрэг томхон хөхтөн ч барьж иднэ. Бие гүйцсэн баавгай нар гарахаас өмнө болон үдээс хойш хооллодог.
Хималајската кафеава мечка (Ursus arctos isabellinus) е подвид на кафеавата мечка (Ursus arctos), со црвеникава боја на крзно поради што е позната и под името Хималајска црвена мечка. Живеат во регионите на Хималаите и северен Пакистан, до Дачигам и Кашмир. Точниот број на индивидуи е непознат, но се проценува дека во националниот парк Деосаи има околу 20-28 единки[1]. Се претпоставува дека овој вид (слично како и Тибетската сина мечка) може да биде причина за легендата за Јети[2][3].
Кај овие мечки има полов диморфизам, односно мажјаците се поголеми од женките. Мажјаците достигнуваат должина од 1,5 до 2,2 метри, доека женките се со должина од 1,37 до 1,83 метри. Оваа мечка е најголемотo животно кое живее на просторот на националниот парк Деосаи.
Мечките зимата ја поминуваат хибернирајќи од октомври до април или мај. Хималајските кафеави мечки се омнивори и се храната со растенија, корења, плодови, но и инсекти и мали цицачи. Понекогаш можат да нападнат и да изедат овца или коза.
Хималајската кафеава мечка (Ursus arctos isabellinus) е подвид на кафеавата мечка (Ursus arctos), со црвеникава боја на крзно поради што е позната и под името Хималајска црвена мечка. Живеат во регионите на Хималаите и северен Пакистан, до Дачигам и Кашмир. Точниот број на индивидуи е непознат, но се проценува дека во националниот парк Деосаи има околу 20-28 единки. Се претпоставува дека овој вид (слично како и Тибетската сина мечка) може да биде причина за легендата за Јети.
Кај овие мечки има полов диморфизам, односно мажјаците се поголеми од женките. Мажјаците достигнуваат должина од 1,5 до 2,2 метри, доека женките се со должина од 1,37 до 1,83 метри. Оваа мечка е најголемотo животно кое живее на просторот на националниот парк Деосаи.
Мечките зимата ја поминуваат хибернирајќи од октомври до април или мај. Хималајските кафеави мечки се омнивори и се храната со растенија, корења, плодови, но и инсекти и мали цицачи. Понекогаш можат да нападнат и да изедат овца или коза.
हिमाली खैरो भालु नेपालको हिमाली क्षेत्रमा पाइने खैरो भालुको प्रजाति हो । यो भालुलाई यतिको किम्बदन्तीको स्रोत मानिन्छ ।[१]
हिमाली खैरो भालुको भाले पोथीमा शारीरिक भिन्नता हुन्छ । यसको भालेको शरीर १.५ मिटर देखि २.२ मिटर (४ फिट ११ इन्च-७ फिट ३ इन्च) लामो हुन्छ भने पोथीको शरीर १.३७ मिटर देखि १.८३ मिटर (४.६ फिट-६ फिट) लामो हुन्छ । यो भालु हिमाली क्षेत्रमा पाइने जनावरहरू मध्ये सबैभन्दा ठुलो हुन्छ ।
हिमाली खैरो भालु नेपाल तथा तिब्बतमा मात्र पाइन्छन । यसको प्रजाति भुटानबाट धेरै पहिले नै लोप भैसकोका छन् ।
हिमाली खैरो भालुहरू सर्वाहारी खालका हुन्छन । यिनीहरूले भेडा र बाख्राजस्ता स्तनधारी जनावरका साथै घाँस, रुखका जरा तथा अन्य वनस्पति पनि खान्छन । वयस्क भालुले सुर्योदय भन्दा अगाडि र दिन ढले पछि मात्र खान्छन ।
हिमाली खैरो भालु नेपालको हिमाली क्षेत्रमा पाइने खैरो भालुको प्रजाति हो । यो भालुलाई यतिको किम्बदन्तीको स्रोत मानिन्छ ।
இமயமலை பழுப்புக் கரடி (Himalayan Brown Bear) என்பது ஒரு கரடி இனமாகும். இது பழுப்புக் கரடியின் கிளையினம் ஆகும். இந்த கரடிதான் தொன்மங்களில் கூறப்பட்ட எட்டி (மனிதன்) என்று கருதப்படுகிறது.[1][2]
இமாலயப் பழுப்பு கரடிகளின் உடல் பருமன் பாலினரீதியாக ஏற்றத்தாழ்வு கொண்டது. ஆண் கரடிகள் 1.5மீ இருந்து 2.2மீட்டர் (4 அடி 11 அங்குலம் - 7 அடி 3 அங்குலம்) நீளம் கொண்டவை. பெண் கரடிகள் 1.37மீ இல் இருந்து 1.83 மீட்டர் (4 அடி 6 அங்குலம் - 6 அடி) வரை இருக்கும். இவைதான் இமய மலையில் வாழக்கூடிய பெரிய விலங்குகள் ஆகும்.
இந்த கரடிகள் நேபாளம், திபெத், வட இந்தியா, வடக்கு பாக்கித்தான் போன்ற இடங்களில் காணப்படுகின்றன. இவை ஏற்கனவே பூட்டானில் இருந்து அழிந்துவிட்டது எனக் கருதப்படுகிறது.
இவை கரடிகள் அக்டோபர் காலகட்டத்தை ஒட்டி பனிக்கால உறக்கம் மேற்கொள்கினறன ஏப்ரல், மே மாதங்களில் வெளிப்படுகின்றன. அதுவரை பொதுவாக இந்த கரடிகள் குகைகளில் உறக்கத்தை மேற்கொள்கின்றன.
இமாலயப் பழுப்பு கரடிகள் அனைத்துண்ணி ஆகும். இவை புற்கள், வேர்கள், தாவரங்கள், பூச்சிகளையும், சிறிய பாலூட்டிகள்,பழங்கள் போன்றவற்றை விரும்பி உண்கின்றன. சில சமயம் ஆடுகளையும் வேட்டையாடுகின்றன. வயதுவந்த கரடிகள் சூரிய உதயத்திற்கு முன் அல்லது பிற்பகலின் போது சாப்பிடுகின்றன.
இமயமலை பழுப்புக் கரடி (Himalayan Brown Bear) என்பது ஒரு கரடி இனமாகும். இது பழுப்புக் கரடியின் கிளையினம் ஆகும். இந்த கரடிதான் தொன்மங்களில் கூறப்பட்ட எட்டி (மனிதன்) என்று கருதப்படுகிறது.
The Himalayan brown bear (Ursus arctos isabellinus), also known as the Himalayan red bear, isabelline bear or Dzu-Teh, is a subspecies of the brown bear occurring in the western Himalayas. It is the largest mammal in the region, males reaching up to 2.2 m (7 ft 3 in) long, while females are a little smaller. It is omnivorous and hibernates in dens during the winter.
Himalayan brown bears exhibit sexual dimorphism. Males range from 1.5 to 2.2 m (4 ft 11 in to 7 ft 3 in) long, while females are 1.37 to 1.83 m (4 ft 6 in to 6 ft 0 in) long. They are usually sandy or reddish-brown in colour.
The Himalayan brown bear occurs in the western Himalayas from northeastern Pakistan through the Indian states of Jammu and Kashmir, Himachal Pradesh and Uttarakhand to the Himalayas in central Nepal.[2][3] At present, it is unknown whether the Himalayan brown bear is connected to brown bear populations in the Karakoram Mountains and on the Tibetan Plateau.[2]
The Himalayan brown bear consists of a single clade that is the sister group to all other brown bears and the polar bear. The dating of the branching event, estimated at 658,000 years ago, corresponds to the period of a Middle Pleistocene episode of glaciation on the Tibetan plateau, suggesting that during this Nyanyaxungla glaciation, the lineage that gave rise to the Himalayan brown bear became isolated in a distinct refuge, leading to its divergence.[4]
Phylogenetic analysis has shown that the Gobi bear clusters with the Himalayan brown bear and may represent a relict population of this subspecies.[4]
The bears go into hibernation around October and emerge during April and May. Hibernation usually occurs in a den or cave made by the bear.
Himalayan brown bears are omnivores and will eat grasses, roots and other plants as well as insects and small mammals; they also like fruits and berries. They will also prey on large mammals, including sheep and goats. Adults will eat before sunrise and later during the afternoon.
The Himalayan brown bear is poached for fur and claws for ornamental purposes and internal organs for use in medicines. It is killed by shepherds to protect their livestock. In Himachal Pradesh, their home is the Kugti and Tundah wildlife sanctuaries and the tribal Chamba region. The tree bearing the state flower of Himachal, buransh, is the favourite habitat of the Himalayan brown bear. Due to the high value of the buransh tree, it is commercially cut causing further destruction to the brown bear's habitat.[5]
"Dzu-Teh", a Nepalese term, has also been associated with the legend of the Yeti, or Abominable Snowman, with which it has been sometimes confused or mistaken. During the Daily Mail Abominable Snowman Expedition of 1954, Tom Stobart encountered a "Dzu-Teh". This is recounted by Ralph Izzard, the Daily Mail correspondent on the expedition, in his book The Abominable Snowman Adventure.[6] A 2017 analysis of DNA extracted from a mummified animal purporting to represent a Yeti was shown to have been a Himalayan brown bear.[4]
The Himalayan brown bear (Ursus arctos isabellinus), also known as the Himalayan red bear, isabelline bear or Dzu-Teh, is a subspecies of the brown bear occurring in the western Himalayas. It is the largest mammal in the region, males reaching up to 2.2 m (7 ft 3 in) long, while females are a little smaller. It is omnivorous and hibernates in dens during the winter.
El oso pardo del Himalaya (Ursus arctos isabellinus)[1][2] es una subespecie de oso pardo propia de las laderas del Himalaya y Karakorum.
De acuerdo con Schwarz,[3] de los trabajos contrastantes de Ogonev[4] and Pocock,[5] el oso pardo del Himalaya es considerado una especie propia (Ursus isabellinus). Sin embargo Sowerby[1] tiene otro punto de vista y establece que "es posible que esta especie esté más cercana a los extintos osos de las cavernas que a los oso pardos, y debería colocarse en el género Spelaeus.
El oso pardo del Himalaya es frecuentemente asociado con el oso azul del Tíbet (Ursus arctos pruinosus). Son también reconocidos como la fuente de la leyenda del Yeti.[6][7]
Es de un tono amarillento o rojo pardo. Se localizan en los pies del Himalaya y del norte de Pakistán y aun llegan al parque nacional Dachigam y al Kashmir. La población de estos osos se desconoce debido a que es muy difícil verlos, pero está estimada en 20 a 28 en el parque nacional Deosai.[8] Su trato comercial internacional está prohibido por el Acta de Protección de la vida salvaje de la India.
El oso pardo del Himalaya exhibe dimorfismo sexual. Los machos llegan de 150 cm a 220 cm de longitud, las hembras de 140 cm a 180 cm. Este oso es el animal más largo del parque nacional Deosai.
Los osos entran en hibernación cerca de octubre hasta abril o mayo. La hibernación la pasa usualmente en una madriguera o cueva hecha por el oso.
Son omnívoros, por lo que comen pasto, raíces, demás plantas, insectos, y pequeños mamíferos. También pueden cazar animales más grandes como ovejas y cabras. Los adultos suelen cazar después del atardecer y más tarde aún.
El Dzu-Teh, palabra nepalí, ha sido parte de la leyenda del Yeti, y, por ende, del Abominable Hombre de las Nieves (circa 1921), fenómeno de su temprana introducción por su ubicación en el hábitat del Himalaya.
Durante la Expedición del Diario Daily Mail del Abominable Hombre de las nieves de 1954, Tom Stobbart encuentra a Dzu-Teh. Esta cita es luego retractada por Ralf Izzard en su libro[9]siendo el reporte empreso en el Daily Mail el 7 de mayo de 1954.[10] Ralf Izzard era el corresponsal del 'Daily Mail' en la expedición de 1954.
El oso pardo del Himalaya (Ursus arctos isabellinus) es una subespecie de oso pardo propia de las laderas del Himalaya y Karakorum.
De acuerdo con Schwarz, de los trabajos contrastantes de Ogonev and Pocock, el oso pardo del Himalaya es considerado una especie propia (Ursus isabellinus). Sin embargo Sowerby tiene otro punto de vista y establece que "es posible que esta especie esté más cercana a los extintos osos de las cavernas que a los oso pardos, y debería colocarse en el género Spelaeus.
El oso pardo del Himalaya es frecuentemente asociado con el oso azul del Tíbet (Ursus arctos pruinosus). Son también reconocidos como la fuente de la leyenda del Yeti.
Ursus arctos isabellinus
L’ours Isabelle (Ursus arctos isabellinus) est une sous-espèce de l'ours brun vivant dans l'Himalaya. Cet animal, tout comme Ursus arctos pruinosus, aurait pu inspirer la légende du Yéti[1].
Le dimorphisme sexuel est assez marqué, les mâles mesurant de 1,5 à 2,2 m et les femelles de 1,37 à 1,83 m. Cet ours peut peser jusqu'à 160 kg[2]. Leur fourrure est de couleur sable ou d'un brun rougeâtre.
L'hivernation a lieu d'octobre à avril-mai dans une grotte ou une tanière faite par l'animal.
L'ours isabelle est omnivore, consommant herbes, racines et autres végétaux ainsi qu'insectes et petits mammifères. Il s'attaque aussi aux grands mammifères, y compris les moutons et les chèvres. Les adultes s'alimentent avant le lever du soleil puis plus tard, au cours de l'après-midi.
Cet ours vit dans les contreforts indiens (états du Jammu et Cachemire, Himachal Pradesh, de l'Uttarakhand et du Sikkim) et népalais de l'Himalaya et dans le Nord du Pakistan (notamment dans le parc national Deosai). L'aire de répartition de l'ours Isabelle couvre le nord du Pakistan (Gilgit-Balisthan) jusqu'aux forêts de cèdres et de pins de l'Inde et du Népal en passant par le plateau tibétain.
L'ours Isabelle est protégé au Pakistan par le Wildlife Protection Act de 1972. Au début des années 2000, 65 ours Isabelle habitaient le parc national Deosai[2].
En Inde, l'espèce est très menacée du fait de la dégradation de son habitat (notamment en Uttarakhand). Les principales aires protégées où l'ours Isabelle est recensé sont le parc national du Grand Himalaya, le parc national de Gangotri, le parc national de Pin Valley, le parc national de Hemis et le parc national de Nanda Devi.
La description d'apparitions du yéti dans l'aire de répartition de l'ours isabelle pourrait expliquer la légende du yéti, qui serait donc un ours,mais comme l'ont montrés les cryptozoologues, l'ours isabelle ne peut pas totalement expliquer la légende.Notamment sur le point des empreintes présentant un gros orteil,caractère absent chez l'ours isabelle.
Ursus arctos isabellinus
L’ours Isabelle (Ursus arctos isabellinus) est une sous-espèce de l'ours brun vivant dans l'Himalaya. Cet animal, tout comme Ursus arctos pruinosus, aurait pu inspirer la légende du Yéti.
Beruang cokelat himalaya (Ursus arctos isabellinus), juga dikenal sebagai Beruang Merah Himalaya, Beruang Isabelline atau Dzu-Teh, adalah subspesies dari beruang cokelat. Beruang ini (sebagai Dzu-Teh) dianggap menjadi sumber legenda Yeti.[1][2]
Beruang cokelat himalaya menunjukkan dimorfisme seksual. Jantan memiliki panjang berkisar dari 1.5 m sampai dengan 2,2 m (4 ft 11 in - 7 ft 3 in), sementara betina berukuran panjang 1.37 m sampai dengan 1.83 m (4 ft 6 in - 6 kaki). Mereka adalah hewan terbesar di Taman Nasional Deosai, Pakistan, dan biasanya berwarna cokelat pasir atau cokelat kemerahan.
Beruang ini ditemukan di India, Pakistan, Nepal dan Tibet. Mereka diduga telah punah di Bhutan.
Beruang memasuki waktu hibernasi sekitar bulan Oktober dan muncul selama bulan April dan Mei. Hibernasi biasanya dilakukan di sarang atau gua yang dibuat oleh beruang.
Beruang cokelat himalaya merupakan omnivora dan pemakan rumput, akar dan tanaman lainnya serta serangga dan mamalia kecil, mereka juga menyukai buah-buahan dan beri. Mereka juga akan memangsa mamalia besar, termasuk domba dan kambing. Beruang dewasa akan makan sebelum matahari terbit dan kemudian pada sore hari.
Perdagangan internasional dilarang oleh Undang-Undang Perlindungan Satwa Liar di Pakistan.
"Dzu-Teh", sebuah istilah dari Nepal, juga telah dikaitkan dengan mitos Yeti atau "Manusia Salju yang Menakutkan", yang kadang-kadang telah membingungkan atau keliru. Selama Ekspedisi Yeti oleh Daily Mail pada tahun 1954, Tom Stobbart menemukan seekor "Dzu-Teh". Hal ini diceritakan oleh Ralf Izzard, koresponden Daily Mail saat ekspedisi, dalam bukunya The Abominable Snowman Adventure. Laporan itu juga dicetak dalam berita ekspedisi Daily Mail pada 7 Mei 1954.[3]
Tidak ada alasan nyata untuk menghubungkan informasi Stobbart dengan istilah "Dzu-Teh", bagaimanapun penggunaan istilah olehnya yang seorang non-pribumi, hanya dapat menjadi dugaan.
Beruang cokelat himalaya (Ursus arctos isabellinus), juga dikenal sebagai Beruang Merah Himalaya, Beruang Isabelline atau Dzu-Teh, adalah subspesies dari beruang cokelat. Beruang ini (sebagai Dzu-Teh) dianggap menjadi sumber legenda Yeti.
L'orso bruno himalayano (Ursus arctos isabellinus Horsfield, 1826) è una sottospecie di orso bruno.[1] Gli orsi bruni himalayani sono solitamente di color sabbia o bruno-rossastro. Vivono sulle colline ai piedi dell'Himalaya e nel Pakistan settentrionale, ma non si estendono oltre Dachigam e il Kashmir. Il numero di questi orsi è sconosciuto a causa della loro rarità, ma si stima che nel parco nazionale di Deosai ne vivano 20-28 esemplari[2]. In India il commercio internazionale di questa specie è vietato dal Wildlife Protection Act. Si crede che l'orso bruno himalayano e l'orso rosso himalayano (lo Dzu-Teh) siano alla base della leggenda dello Yeti[3][4].
Gli orsi bruni himalayani mostrano un certo dimorfismo sessuale. I maschi sono lunghi tra 1,5 e 2,2 m, mentre la lunghezza delle femmine varia tra 1,37 ed 1,83 m. L'orso è l'animale più grande del parco nazionale di Deosai.
Questi orsi vanno in letargo intorno al mese di ottobre e ne escono fuori tra aprile e maggio. Il letargo viene solitamente trascorso in una tana o in una caverna costruita dall'orso stesso.
Gli orsi bruni himalayani sono onnivori e si nutrono di erbe, radici ed altre piante, così come di insetti e piccoli mammiferi. Questi orsi possono nutrirsi anche di mammiferi più grossi, come pecore e capre. Gli adulti vanno in cerca di cibo prima dell'alba e durante il pomeriggio.
L'orso bruno himalayano (Ursus arctos isabellinus Horsfield, 1826) è una sottospecie di orso bruno. Gli orsi bruni himalayani sono solitamente di color sabbia o bruno-rossastro. Vivono sulle colline ai piedi dell'Himalaya e nel Pakistan settentrionale, ma non si estendono oltre Dachigam e il Kashmir. Il numero di questi orsi è sconosciuto a causa della loro rarità, ma si stima che nel parco nazionale di Deosai ne vivano 20-28 esemplari. In India il commercio internazionale di questa specie è vietato dal Wildlife Protection Act. Si crede che l'orso bruno himalayano e l'orso rosso himalayano (lo Dzu-Teh) siano alla base della leggenda dello Yeti.
Himalajinis rudasis lokys (lot. Ursus arctos isabellinus) – rudojo lokio porūšis.
Kitaip dar vadinamas Himalajų raudonuoju lokiu, Dzu-Teh. Spėjama, kad himalajinis rudasis lokys gali būti legendų apie sniego žmogų pagrindas.[1][2]
Himalajiniai rudieji lokiai pasižymi lytiniu dimorfizmu. Patinų kūno ilgis – 1,5-2,2 m, patelių – 1,37-1,83 m. Kailio spalva smėlinė ar raudonrudė.
Himalajiniai rudieji lokiai aptinkami Himalajų priekalnėse ir šiauriniame Pakistane, bet neperžengia Dačiamo nacionalinio parko ir Kašmyro. Deosajaus nacionaliniame parke yra 65 himalajiniai rudieji lokiai.[3]
Šio porūšio lokiai žiemos miegu užmiega maždaug spalio mėn. ir atsikelia iš žiemos miego balandį ar gegužį. Lokiai paprastai miega savo guolyje ar urve.
Himalajiniai rudieji lokiai yra visaėdžiai, ėda varpines žoles, šaknis, vabzdžius ir smulkius žinduolius. Jie medžioja ir stambius žinduolius, tokius kaip avys, naminės ožkos.
Indijos Laukinių gyvūnų apsaugos įstatymas draudžia tarptautinę prekybą šiais lokiais.
Himalajinis rudasis lokys (lot. Ursus arctos isabellinus) – rudojo lokio porūšis.
Kitaip dar vadinamas Himalajų raudonuoju lokiu, Dzu-Teh. Spėjama, kad himalajinis rudasis lokys gali būti legendų apie sniego žmogų pagrindas.
Himalaju brūnais lācis jeb Himalaju sarkanais lācis (Ursus arctos isabellinus) ir viena no brūno lāču (Ursus arctos) pasugām. Himalaju brūno lāci var sastapt Tjanšana, Pamira,[1] Himalaju kalnos un Pakistānas ziemeļu daļā.[2] Pastāv uzskats, ka Himalaju brūnais lācis ir izraisījis mītiskās leģendas par sniega cilvēku.[3]
Himalaju brūnajam lācim tēviņi ir lielāki par mātītēm. Tēviņu ķermeņa garums ir apmēram 1,5—2,2 m, mātītēm 1,4—1,8 m. Tie ir lielākie dzīvnieki, kas apdzīvo attiecīgās kalnu teritorijas. Lielākie sver apmēram 160 kg.[2] Uz skausta tiem ir izteikta muskuļu kumpa, to profils ir nedaudz ieliekts un priekškājām ir gari nagi. Nagi ir gaiši pelēki, dažreiz pat balti, to garums 8—10 cm.
Kažoka krāsa šiem lāčiem parasti ir gaišāka kā citiem brūnajiem lāčiem, tā ir smilšu brūna vai koši sarkanbrūna, tādēļ tos mēdz saukt arī par sarkanajiem lāčiem. Jauni lāči ir gaišāki par pieaugušajiem lačiem, mazuļiem reizēm ir balta apkakle. Pieaugušie tēviņi ir vistumšākie, bet ar laiku matojuma gali paliek balti, līdz ar to kažoks iegūst grizlilāča kažoka izskatu.[1] Ziemas laikā Himalaju brūnajiem lāčiem uzaug biezs dubults kažoks, un tā akotspalva ir apmēram 175 mm gara.[4]
Himalaju brūnais lācis galvenokārt ir veģetārietis. Tas ēd dažādus augus, augļus, ogas, sēklas, saknes un gumus. Bet pie izdevības tas nomedī dažādus grauzējus: žurkas, peles, vāveres un murkšķus; ežus un zivis. Retu reizi lāči uzbrūk mājlopiem: liellopiem un aitām.[2]
Himalaju brūnais lācis guļ ziemas miegu apmēram 5—7 mēnešus; no novembra līdz aprīlim. Miega laikā lāča ķermeņa temperatūra ir pazemināta, un sirds puksti ir retāki. Kā visi lāči arī Himalaju brūnais lācis ir vientuļnieks, un tikai mātes ar bērniem dzīvo ģimenēs. Riesta laikā no maija līdz jūnijam tēviņš ar mātīti pavada kopā apmēram 2 nedēļas. Mātīte pārojas tikai katru trešo vai ceturto gadu, šo intervālu iespaido arī augsto kalnu retinātais gaiss.[2] Parasti piedzimst 2 mazuļi, lai gan var piedzimt arī trīs.
Himalaju brūnais lācis jeb Himalaju sarkanais lācis (Ursus arctos isabellinus) ir viena no brūno lāču (Ursus arctos) pasugām. Himalaju brūno lāci var sastapt Tjanšana, Pamira, Himalaju kalnos un Pakistānas ziemeļu daļā. Pastāv uzskats, ka Himalaju brūnais lācis ir izraisījis mītiskās leģendas par sniega cilvēku.
De Isabelbeer (Ursus arctos isabellinus), ook wel: Himalayabeer, is een ondersoort van de bruine beer. De beer leeft in delen van de Himalaya en het noorden van Pakistan. De beer wordt ervan verdacht vaak te worden verward met een Yeti.
De beer is lichtbruin, soms zanderig van kleur en is het grootste dier levend in de Himalaya. De isabelbeer is een bedreigde soort. De populatie in Pakistan wordt geschat op 150 tot 200 exemplaren. De beer komt daarnaast voor in Nepal, India en Tibet, vroeger ook in Bhutan, waar wordt verondersteld dat de beer is uitgestorven.
De Isabelbeer (Ursus arctos isabellinus), ook wel: Himalayabeer, is een ondersoort van de bruine beer. De beer leeft in delen van de Himalaya en het noorden van Pakistan. De beer wordt ervan verdacht vaak te worden verward met een Yeti.
De beer is lichtbruin, soms zanderig van kleur en is het grootste dier levend in de Himalaya. De isabelbeer is een bedreigde soort. De populatie in Pakistan wordt geschat op 150 tot 200 exemplaren. De beer komt daarnaast voor in Nepal, India en Tibet, vroeger ook in Bhutan, waar wordt verondersteld dat de beer is uitgestorven.
O urso-pardo-do-Himalaia (Ursus arctos isabellinus), também conhecido como urso-vermelho-do-Himalaia, urso-isabelino ou Dzu-Teh, é uma subespécie de urso-pardo encontrada no norte do Afeganistão, do Paquistão e da Índia, e no oeste da China e do Nepal. É o maior mamífero da região, e os machos atingem até 2,2 metros de comprimento, enquanto as fêmeas são um pouco menores. Esses ursos são onívoros e hibernam em uma toca durante o inverno. Enquanto o urso-pardo, como espécie, é classificado como pouco preocupante pela IUCN, essa subespécie encontra-se em perigo de extinção e suas populações estão diminuindo.
Os ursos-pardos-do-himalaia exibem dimorfismo sexual. Os machos variam de 1,5 m a 2,2 m de comprimento, enquanto as fêmeas têm de 1,37 m a 1,83 m de comprimento. Eles são os maiores animais do Himalaia e geralmente têm cor castanho-clara ou castanho-avermelhada.
Os ursos são encontrados no Nepal, Tibete, oeste da China, norte da Índia, norte do Paquistão e sudeste do Cazaquistão. Já se especula que eles tenham sido extintos no Butão. Análises filogenéticas mostraram que grupos de ursos-de-Gobi e o urso marrom do Himalaia e podem representar uma população relíquia dessa subespécie.[2]
O urso-pardo-do-himalaia consiste em um único clado que é o grupo irmão de todos os outros ursos-pardos (e ursos polares). A datação do evento de ramificação, estimada em 658.000 anos atrás, corresponde ao período de um episódio de glaciação do Pleistoceno Médio no planalto tibetano, sugerindo que durante a glaciação de Nyanyaxungla, a linhagem que daria origem ao urso-pardo-do-Himalaia ficou isolada em um refúgio distinto, levando à sua divergência. [2]
Os ursos entram em hibernação por volta de outubro e acordam durante os meses de abril e maio. A hibernação geralmente ocorre em uma toca ou caverna feita pelo próprio urso.
Os ursos-pardos-do-Himalaia são onívoros e comem gramíneas, raízes e outras plantas, além de insetos e pequenos mamíferos; eles também gostam de frutas e bagas. Eles também caçam grandes mamíferos, incluindo ovelhas e cabras. Os adultos comem antes do nascer do sol e durante a tarde.
O comércio internacional é proibido pela Lei de Proteção da Vida Selvagem na Índia.[carece de fontes?] A Fundação Leopardo das Neves (SLF, da sigla em inglês de Snow Leopard Foundation), no Paquistão, realiza pesquisas sobre o status atual dos ursos-pardos-do-Himalaia na Faixa Pamir, em Gilgit-Baltistão, um habitat promissor para os ursos e um corredor da vida selvagem que conecta populações de ursos do Paquistão à Ásia central. O projeto também pretende investigar os conflitos que os seres humanos têm com os ursos, além de promover a tolerância aos ursos na região por meio da educação ambiental. A SLF recebeu financiamento do Prince Bernhard Nature Fund e Alertis. [3] Ao contrário de outras subespécies de urso pardo, encontradas em bons números, [1] o urso-pardo-do-Himalaia está criticamente ameaçado. Eles são caçados por peles e garras para fins ornamentais e órgãos internos para uso em medicamentos. Também são mortos por pastores para proteger seus animais e seu habitat é destruído pela invasão humana. Em Himachal, seu habitat são os santuários da vida selvagem Kugti e Tundah e a região tribal de Chamba. Sua população estimada é de apenas 20 em Kugti e 15 em Tundah. A árvore com a flor do estado de Himachal, buransh, é o ponto de encontro favorito do urso. Devido ao alto valor da árvore, ela está sendo cortada comercialmente, causando mais destruição ao habitat do urso-pardo. [4] O urso-pardo-do-Himalaia é uma espécie criticamente ameaçada em parte de sua faixa, com uma população de apenas 150 a 200 indivíduos no Paquistão. As populações no Paquistão são de reprodução lenta, pequenas e em declínio devido à perda de habitat, fragmentação, caça furtiva e rinhas de urso. Na Índia, os ursos pardos existem em 23 áreas protegidas nos estados do norte de Jammu e Caxemira, Himachal Pradesh e Uttaranchal, mas são consideradas razoavelmente comuns em apenas duas delas; em todo o país, provavelmente há menos de mil indivíduos e, possivelmente, metade disso. [5]
"Dzu-Teh" é um termo nepalês que também tem sido associado com a lenda do Iéti, ou Abominável Homem das Neves, com o qual o urso-pardo-do-Himalaia tem sido por vezes confundido. Durante a Expedição Abominável Homem das Neves, do jornal britânico Daily Mail, de 1954, Tom Stobart encontrou um "Dzu-Teh". Isso é relatado por Ralph Izzard, correspondente do Daily Mail na expedição, em seu livro The Abominable Snowman Adventure (em português, A Aventura do Abominável Homem das Neves). [6] O relatório também foi impresso nos despachos da expedição do Daily Mail em 7 de maio de 1954. O criptozoólogo George Eberhart diz que o problema é o resultado da fusão do "Dzu-Teh" com uma criatura diferente, conhecida como "Dre-Mo", e essa definitivamente é um urso. [7] Uma análise de 2017 do DNA de um animal mumificado que supostamente representava um Iéti mostrou se tratar, na realidade, de um urso-pardo-do-Himalaia. [2]
O urso-pardo-do-Himalaia (Ursus arctos isabellinus), também conhecido como urso-vermelho-do-Himalaia, urso-isabelino ou Dzu-Teh, é uma subespécie de urso-pardo encontrada no norte do Afeganistão, do Paquistão e da Índia, e no oeste da China e do Nepal. É o maior mamífero da região, e os machos atingem até 2,2 metros de comprimento, enquanto as fêmeas são um pouco menores. Esses ursos são onívoros e hibernam em uma toca durante o inverno. Enquanto o urso-pardo, como espécie, é classificado como pouco preocupante pela IUCN, essa subespécie encontra-se em perigo de extinção e suas populações estão diminuindo.
Живе в горах Паміру, Тянь-Шаню, західних Гімалаїв та Афганістану. Його місцями проживання є гірські ліси, альпійські та субальпійські луги.
Веде осілий спосіб життя, активність сутінкова. Властивий зимовий сон в жовтні-грудні, в теплі зими не спить.
Живиться рослинною (фруктами, ягодами, горіхами) і тваринною їжею.
Гін у травні-липні. Вагітність 6-8 місяців. Самиця народжує 1-4 ведмежат у грудні-січні.
Gấu nâu Himalaya hay Gấu đỏ Himalaya (danh pháp ba phần: Ursus arctos isabellinus) là một phân loài của loài gấu nâu. Phân loài gấu này (với tên Dzu-Teh) được cho là nguồn gốc của huyền thoại Yeti.[1][2] Gấu nâu Himalaya con đực dài 1,5-2,2 m, con cái dài 1,37-1,83 m. Chúng là loài động vật lớn nhất ở Himalayas và thường có màu cát hoặc nâu đỏ. Chúng phân bố ở Nepal, Ấn Độ, Pakistan và Tây Tạng. Người ta cho rằng chúng đã tuyệt chủng ở Bhutan.
.png){kind=small}
Bài viết về các loài trong bộ thú ăn thịt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Gấu nâu Himalaya hay Gấu đỏ Himalaya (danh pháp ba phần: Ursus arctos isabellinus) là một phân loài của loài gấu nâu. Phân loài gấu này (với tên Dzu-Teh) được cho là nguồn gốc của huyền thoại Yeti. Gấu nâu Himalaya con đực dài 1,5-2,2 m, con cái dài 1,37-1,83 m. Chúng là loài động vật lớn nhất ở Himalayas và thường có màu cát hoặc nâu đỏ. Chúng phân bố ở Nepal, Ấn Độ, Pakistan và Tây Tạng. Người ta cho rằng chúng đã tuyệt chủng ở Bhutan.
Тянь-шанский бурый медведь[1] лат. Ursus arctos isabellinus) — обособленный подвид бурого медведя (лат. Ursus arctos), обитающий в горах Памира, Тянь-Шаня и Гималаев. Имеет относительно небольшие размеры: длина тела до 140 см, масса до 300 кг. Однако встречаются и очень крупные особи. На биостанции "Медвежий угол" Фонда Лосиный остров" в Москве с 2005 года проживает 24-летний (в 2017 году) почти трехметровый 700-килограммовый гигант Добрыня, темно-бурого окраса с палевым "ошейником", любимец местной детворы.[2] Главный отличительный признак — длинные светлые когти на передних лапах. Тянь-шанский бурый медведь всеяден. Роды происходят зимой в берлоге, обычно рождается 1—2 медвежонка.[3]
Статус: 3 категория. Редкий вид, ареал и численность которого сокращается.
Распространен в хребты Тянь-Шаня: Каржантау, Угамский, Таласский, Киргизский, Заилийский, Кунгей, Терскей, Кетмень, а также Джунгарском Алатау с переферийными горными массивами Алтын-Эмель, Токсанбай, Кояндытау, Кайкан. В 40-х годах XX в. исчез в Сырдарьинском Каратау[4].
Является одним из двух подвидов бурого медведя в фауне Казахстана и из 6-7 подвидов в фауне СНГ. Охраняется в заповедниках Аксу-Джабаглы, Алма-Атинском, заказниках Алма-Атинском, Лепсинском и Токтинском[5].
Тянь-шанский бурый медведь лат. Ursus arctos isabellinus) — обособленный подвид бурого медведя (лат. Ursus arctos), обитающий в горах Памира, Тянь-Шаня и Гималаев. Имеет относительно небольшие размеры: длина тела до 140 см, масса до 300 кг. Однако встречаются и очень крупные особи. На биостанции "Медвежий угол" Фонда Лосиный остров" в Москве с 2005 года проживает 24-летний (в 2017 году) почти трехметровый 700-килограммовый гигант Добрыня, темно-бурого окраса с палевым "ошейником", любимец местной детворы. Главный отличительный признак — длинные светлые когти на передних лапах. Тянь-шанский бурый медведь всеяден. Роды происходят зимой в берлоге, обычно рождается 1—2 медвежонка.
Статус: 3 категория. Редкий вид, ареал и численность которого сокращается.
Распространен в хребты Тянь-Шаня: Каржантау, Угамский, Таласский, Киргизский, Заилийский, Кунгей, Терскей, Кетмень, а также Джунгарском Алатау с переферийными горными массивами Алтын-Эмель, Токсанбай, Кояндытау, Кайкан. В 40-х годах XX в. исчез в Сырдарьинском Каратау.
Является одним из двух подвидов бурого медведя в фауне Казахстана и из 6-7 подвидов в фауне СНГ. Охраняется в заповедниках Аксу-Джабаглы, Алма-Атинском, заказниках Алма-Атинском, Лепсинском и Токтинском.
喜瑪拉雅棕熊（学名：Ursus arctos isabellinus）是棕熊的一個亞種。牠們一般都是沙色或紅褐色。牠們棲息在喜瑪拉雅山山腳及巴基斯坦，但不會超越丹希岡國家公園及克什米爾。牠們的實際數量不明，只知很稀少。[1] 在印度是禁止任何喜瑪拉雅棕熊的貿易。喜瑪拉雅棕熊相信是雪人傳說的起源。[2][3]
喜瑪拉雅棕熊是兩性異形的。雄性長1.5-2.2米；雌性長1.37-1.83米。
喜瑪拉雅棕熊約於10月會開始冬眠，到了4月至5月就會起來。牠們會在巢穴或洞穴中冬眠。
喜瑪拉雅棕熊是雜食性的，主要吃草、樹根及其他植物部份、昆蟲及細小的哺乳動物。牠們也會吃較大型的哺乳動物，如羊及家山羊。成年會在日出前及下午覓食。
喜瑪拉雅棕熊（学名：Ursus arctos isabellinus）是棕熊的一個亞種。牠們一般都是沙色或紅褐色。牠們棲息在喜瑪拉雅山山腳及巴基斯坦，但不會超越丹希岡國家公園及克什米爾。牠們的實際數量不明，只知很稀少。 在印度是禁止任何喜瑪拉雅棕熊的貿易。喜瑪拉雅棕熊相信是雪人傳說的起源。
喜瑪拉雅棕熊是兩性異形的。雄性長1.5-2.2米；雌性長1.37-1.83米。
喜瑪拉雅棕熊約於10月會開始冬眠，到了4月至5月就會起來。牠們會在巢穴或洞穴中冬眠。
喜瑪拉雅棕熊是雜食性的，主要吃草、樹根及其他植物部份、昆蟲及細小的哺乳動物。牠們也會吃較大型的哺乳動物，如羊及家山羊。成年會在日出前及下午覓食。
.jpg)
.JPG)
