Winter visitor.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
El malvís carrascal[2] (Turdus pilaris) ye una especie d'ave paseriforme de la familia Turdidae.[3]
El malvís real ye un tordu grande, algama un llargor d'unos 26 cm y un pesu de 100 gramos. Les femes y machos son bien similares. El so envés ye de color castañu y la zona posterior de la so cabeza, el cogote y obispillo son de color gris azuláu. La zona inferior de les nales ye blanca y de color pardu nel so parte cimeru. El so pechu ye de color acoloratáu con llamátigos negres, siendo'l restu de les sos partes inferiores de color blancu. La so cola ye de color pardu nel so parte cimeru.
Solo una parte de la población migra, les aves mover del norte escontra'l sur mientres el iviernu. Reproduzse en montes y carbes en Escandinavia y l'antigua Xunión Soviética incluyíos los estaos bálticos, n'Europa central la so zona de reproducción llega hasta Holanda, Bélxica, Alemaña, Suiza, y Francia. Magar escasamente nidifica en Gran Bretaña ya Irlanda, grandes bandaes pasen l'iviernu nestos países. Ye avezáu que mientres la migración y mientres el periodu ivernizu les aves formen grandes bandaes, muncha vegaes xuntu colos malvises alirrojos.
Ye omnívoru, alimentándose d'una amplia gama d'inseutos, viermes y cascoxos mientres el branu y de bagues mientres l'iviernu.
Añera nos árboles, poniendo dellos güevos nun nial refechu. Polo xeneral la fema constrúi un nial de folla y yerbes. Pon de 5 a 6 güevos de color verdosu con pequeñes pintes, la fema guarar mientres 2 selmanes. Dambos padres alimenten a los pitucos que tán en condiciones de volar a les 2 selmanes de nacer.
Ye común velos añerar en pequeñes colonies, posiblemente pa protexese de los cuervos grandes. Reparóse que defenden el so nial atacando a aves predadoras como los cuervos dexando cayer fieces sobre les sos nales.
El machu tien un cantar simple paeciendo dicir "chac-chac", un individuu que busca restablecer contautu cola so bandada suel llanzar un "uic" nun tonu agudu.
El so nome n'inglés Fieldfare deriva del anglosaxón feld-fere que significa viaxeru de los campos, probablemente pol so constante movimientu mientres s'alimenta.[4]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. El malvís carrascal (Turdus pilaris) ye una especie d'ave paseriforme de la familia Turdidae.
An drask louet (liester : driski louet)[1] a zo ur spesad golvaneged, Turdus pilaris an anv skiantel anezhañ.
.JPG)
Turdus pilaris
Bevañ a ra diwar zivellkeineged ha frouezh hag a gav er brousgwez hag er girzhier[2].
Kavout a reer ar spesad e kornôg Europa dre reter Rusia[3].
An drask louet (liester : driski louet) a zo ur spesad golvaneged, Turdus pilaris an anv skiantel anezhañ.
La griva cerdana, tordanxa al País Valencià o tord burell i tord reial a les illes Balears (Turdus pilaris) és un ocell de la família dels túrdids. Cria en boscos i arbustos del nord d'Europa i Àsia. És un ocell migrador amb molts exemplars movent-se de nord a sud durant l'hivern.
La griva cerdana, tordanxa al País Valencià o tord burell i tord reial a les illes Balears (Turdus pilaris) és un ocell de la família dels túrdids. Cria en boscos i arbustos del nord d'Europa i Àsia. És un ocell migrador amb molts exemplars movent-se de nord a sud durant l'hivern.
Mae'r Socan Eira (Turdus pilaris) yn aelod o deulu'r Turdidae. Mae'n aderyn cyffredin ac adnabyddus, yn nythu yng ngogledd Ewrop a gogledd Asia.
Mae'r Socan Eira yn aderyn mudol sy'n symud tua'r de a thua'r gorllewin yn y gaeaf. Adeiledir y nyth mewn coed gweddol fawr, ac mae nifer o barau yn aml yn nythu yn agos at ei gilydd, efallai fel amddiffyniad yn erbyn adar eraill megis teulu'r brain. Yn y gaeaf maent yn ymgasglu'n heidiau, yn aml gyda'r Coch dan Adain. Eu prif fwyd yw pryfed ac aeron.
Gellir ei adnabod o'r cefn brown gyda darn mawr llwyd ger y gynffon, llwyd ar gefn y pen a smotiau ar y frest a'r bol, sydd a gwawr goch neu oren. Nid yw'r rhywogaeth yma yn nythu yng Nghymru, er fod ychydig o barau yn nythu yn Alban, ond mae'n aderyn cyffredin yma yn y gaeaf.
Drozd kvíčala (Turdus pilaris) je malý zpěvný pták z čeledi drozdovití. Jako méně správný a zastaralý byl používán též název kvíčala obecná.
Drozd kvíčala je pěvec veliký asi jako kos černý, se štíhlým tělem, poměrně dlouhým ocasem a tenkým zašpičatělým zobákem. Dospělý pták má hnědý ocas, křídla, boky a hrdlo s černými šípovitými skvrnami, bílé břicho, šedý zátylek a hlavu s bílým pruhem nad okem. Zobák je žlutý, končetiny hnědožluté. Samec i samice jsou zbarveny stejně. Ve střední Evropě se jedná mezi drozdy o naprosto nezaměnitelný druh.
Drozd kvíčala se vyskytuje v severní, střední a východní Evropě a v Asii od Rýnu až po severní Sibiř. Během 2. poloviny 20. století se dostal také do západní Evropy a na Britské ostrovy. Drozd kvíčala je převážně tažný druh, na zimu migruje do jižní a západní Evropy, Malé Asie a do Indie. V Evropě žije v současné době zhruba 28–48 000 000 jedinců.[2]
V České republice hojně hnízdí, protahuje i migruje. Počet hnízdících párů je u nás odhadován na 400–800 000, počet zimujících jedinců na celých 1–2 000 000 jedinců.[3]
Žije v lesících, sadech, parcích a na loukách.
Drozd kvíčala je společenský pták žijící v početných hejnech. Při tazích se sdružuje do ohromných, několika sto členných skupin, často ve společnosti drozda cvrčaly (Turdus iliacus). Často se ozývá drsným a hlasitým, v rychlém sledu křičeným „gag šak šak šak“. Zpěv je tvořen ze švitořivých, drnčivých a hvízdavých tónů.
Přes léto vyhledává především drobný hmyz a žížaly. V zimě, kdy je o tuto potravu nouze, se živí bobulemi. V zimě při objevení možného zdroje potravy (spadaná jablka, bobule ptačího zobu aj.) je kvíčala poměrně agresivní vůči ptákům své velikosti, tzn. jiné drozdy a kosy nepouští ke krmení a naopak je pronásleduje a zahání.
Většinou hnízdí v koloniích čítajících maximálně padesát párů. Ročně mívá jednu nebo dvě snůšky po 5–6 nažloutlých vejcích o velikosti 29 × 21 mm. První snůšku klade během dubna, druhou na přelomu května a června. V rozsoše větví listnatých stromů si staví ve výšce od 4 do 7 m od země hnízdo z větviček a travin vystlané částmi rostlin. Na vejcích sedí po dobu 12–14 dní pouze samice. Samec se zapojuje až do výchovy mláďat, která opouštějí hnízdo zhruba po dvou týdnech života, ale ještě několik dnů poté jsou dokrmována.
V tomto článku byly použity překlady textů z článků Fieldfare na anglické Wikipedii a Kwiczoł na polské Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu drozd kvíčala ve Wikimedia Commons
Galerie drozd kvíčala ve Wikimedia CommonsDrozd kvíčala (Turdus pilaris) je malý zpěvný pták z čeledi drozdovití. Jako méně správný a zastaralý byl používán též název kvíčala obecná.
Sjaggeren (latin: Turdus pilaris) er en spurvefugl i familien af drosselfugle. Den er med sine 26 cm på størrelse med en solsort. Sjaggeren er let genkendelig med sit grå hoved, mørkebrune ryg og pileformede pletter på det gyldne bryst og den hvide bug. Dens advarselskald er et hæst sjak-sjak-sjak, som har inspireret til artens danske navn. Sangen er knirkende med skræppende og snerrende lyde.
Det er en forholdsvis ny art i Danmark, hvor den første gang ynglede i 1960, hvorefter den har spredt sig kraftigt. Sjaggeren er i stigende omfang begyndt at yngle i beboede områder, bl.a. i haver og parker. Den er dog mest almindelig som trækgæst, og i vinterhalvåret samles den ofte i store flokke. Der er eksempelvis set flokke på op til 10.000 fugle ved København.
Sjaggeren er almindelig i et bælte fra Nord- og Centraleuropa langt ind i Asien. Desuden har den en mindre udbredelse i Vesteuropa, bl.a. yngler den spredt i Frankrig og Storbritannien. I Danmark findes sjaggeren over det meste af landet, men den er mest almindelig i Nordsjælland, Nordvestjylland samt på Bornholm. I store dele af Jylland yngler arten meget spredt.
Sjaggeren yngler overvejende i mindre kolonier, sandsynligvis for gensidig forsvar mod kragefugle og andre ægtyve, og bygger fortrinsvis rede i træer og buske i løv- eller blandingsskov. Potentielle redeplyndrere bliver jaget med stor aggressivitet, kraftige alarmkald og et bombardement af ekskrementer, som kan være skadelig for andre fugles fjerdragt.
I maj–juni lægger hunnen 5–6 lysegrønne æg med brune pletter. Hunnen ruger i 10–14 dage, hvorefter begge forældre fodrer ungerne. Ungerne er flyvedygtige efter yderligere 12–14 dage og forlader derefter reden.
Om foråret og om sommeren lever den for det meste af regnorme, men også af andre slags smådyr som insekter og edderkopper, mens den om efteråret og vinteren lever af bær, nedfaldsfrugt og lignende.
Sjagger
Sjaggerrede med æg
Sjaggerunger
Ungfugl
Sjaggeren (latin: Turdus pilaris) er en spurvefugl i familien af drosselfugle. Den er med sine 26 cm på størrelse med en solsort. Sjaggeren er let genkendelig med sit grå hoved, mørkebrune ryg og pileformede pletter på det gyldne bryst og den hvide bug. Dens advarselskald er et hæst sjak-sjak-sjak, som har inspireret til artens danske navn. Sangen er knirkende med skræppende og snerrende lyde.
Det er en forholdsvis ny art i Danmark, hvor den første gang ynglede i 1960, hvorefter den har spredt sig kraftigt. Sjaggeren er i stigende omfang begyndt at yngle i beboede områder, bl.a. i haver og parker. Den er dog mest almindelig som trækgæst, og i vinterhalvåret samles den ofte i store flokke. Der er eksempelvis set flokke på op til 10.000 fugle ved København.
Sjaggeren er almindelig i et bælte fra Nord- og Centraleuropa langt ind i Asien. Desuden har den en mindre udbredelse i Vesteuropa, bl.a. yngler den spredt i Frankrig og Storbritannien. I Danmark findes sjaggeren over det meste af landet, men den er mest almindelig i Nordsjælland, Nordvestjylland samt på Bornholm. I store dele af Jylland yngler arten meget spredt.
Die Wacholderdrossel (Turdus pilaris) ist eine Vogelart aus der Familie der Drosseln (Turdidae). Diese große Drosselart besiedelt die mittlere und nordöstliche Paläarktis von Schottland und dem mittleren Frankreich nach Osten bis zum Amur in Sibirien. Sie bewohnt halboffene Landschaften, in Mitteleuropa vor allem Waldränder und Baumgruppen mit angrenzendem feuchtem Grünland. Die Art hat ihr Areal in den letzten etwa 200 Jahren stark nach Westen ausgedehnt und ist heute im östlichen Mitteleuropa ein mäßig häufiger Brutvogel. Die Wacholderdrossel ist überwiegend Kurzstreckenzieher und verbringt den Winter vor allem in Mittel- und Südwesteuropa sowie im Mittelmeerraum.
Die Art wurde früher Krammetsvogel (seltener: Kramtsvogel, Krammetvogel oder Krummetvogel) genannt, der Name ist abgeleitet von der alten Bezeichnung Krammet (auch: Kranewitt) für den Wacholder.
Die Wacholderdrossel ist mit einer Körperlänge von 22 bis 27 cm nur wenig kleiner als die bekanntere Amsel, jedoch etwas langflügeliger als diese und deutlich schwerer. Die Art ist verglichen mit den anderen Drosseln Mitteleuropas auffallend bunt, die Geschlechter unterscheiden sich nicht. Bei adulten Vögeln sind oberer Rücken, die Schulterfedern und die Oberflügeldecken rötlich braun; Kopf, hinterer und seitlicher Hals sowie hinterer und unterer Rücken sind hellgrau. Der Kopf zeigt einen deutlichen weißlichen Überaugenstreif. Kehle, Vorderhals und obere Brust sind auf ockergelbem Grund schwärzlich gestrichelt, die Flanken zeigen auf meist etwas blasser rötlich beigem Grund dunkle, pfeilspitzenähnliche Flecken. Die übrige Unterseite des Rumpfes, die Unterschwanzdecken sowie die Unterflügeldecken sind weiß. Die Schwingen sind dunkel graubraun und schmal hell gerandet. Der Schwanz ist schwarzgrau.
Die Beine sind dunkelbraun, der Schnabel ist gelb bis gelborange mit dunkler Spitze. Die Iris ist dunkelbraun.
Der wenig melodische Gesang wird überwiegend im Flug vorgetragen. Er ist gepresst zwitschernd mit schrillen und krächzenden Tönen; die bei anderen Drosseln typischen flötenden Motive fehlen. Durchzügler und Wintergäste rufen im Flug durchdringend und gepresst „gii“ und vor allem häufig rau tschackernd „schack, schack, schack“. Bei Störungen im Nest ist ein kratzendes „trrtrrtrr“ zu hören.[1]
Das Verbreitungsgebiet der Wacholderdrossel umfasst große Teile der mittleren und nordöstlichen Paläarktis von Schottland und dem mittleren Frankreich nach Osten bis zum Oberlauf des Amur in Sibirien. In Nord-Süd-Richtung reicht die Verbreitung in Europa von der Nordspitze Norwegens bis zum Südrand der Alpen und in die mittlere Ukraine. Die Art hat ihr Areal in den letzten etwa 200 Jahren stark nach Westen ausgedehnt: In der Zeit um die Mitte des 19. Jahrhunderts verlief die westliche Grenze des geschlossenen Areals in Europa z. B. noch durch Mecklenburg-Vorpommern, Sachsen-Anhalt, Thüringen und Oberfranken. Die Ursachen dieser Arealausdehnung sind unklar.[2]
Die Wacholderdrossel bewohnt halboffene Landschaften, in Mitteleuropa vor allem Waldränder und Baumgruppen mit angrenzendem feuchtem Grünland, aber auch Streuobstwiesen, Parks und größere Gärten. In Sibirien bewohnt die Art auch stark aufgelockerte Laub- und Mischwälder, vor allem in der Nähe zu Fließgewässern. Generell werden kleinräumig feuchte und kühlere Habitate bevorzugt. Wichtige Habitatelemente sind Flächen mit frischen bis feuchten Böden und niedriger grasiger Vegetation für die Nahrungssuche und höhere Bäume und Büsche für die Nestanlage; Nahrungsflüge erfolgen meist nur bis in 250 m Entfernung vom Brutplatz.
Die Nahrung besteht sowohl aus tierischen als auch aus pflanzlichen Bestandteilen. Im Frühjahr und Sommer werden weit überwiegend Regenwürmer verzehrt, daneben auch andere Wirbellose. Ab Mitte Juni werden Beeren und andere Früchte einschließlich Fallobst gefressen, diese bilden im Herbst und im Winter den überwiegenden Teil der Nahrung. Ob die Wacholderdrossel auch zu den Mistelverbreitervögeln gehört, wie teilweise behauptet wurde, muss noch endgültig geklärt werden.
Die Wacholderdrossel brütet meist in kleinen Kolonien, aber auch einzeln. Vor allem Koloniebrüter verteidigen die Nestumgebung sehr vehement mit Sturzflügen gegen Rabenvögel und Greifvögel, aber auch gegen andere Nestfeinde. Nicht selten versuchen sie dabei den Störenfried durch gemeinschaftliches Bekacken (mit „Kotbomben“) vorübergehend oder dauerhaft flugunfähig zu machen. Das Nest wird auf Bäumen und hohen Sträuchern errichtet, häufig auf alten Bäumen und dann auffallend offen in Stammgabelungen oder auf starken Ästen am Stamm. Es besteht außen und an der Basis aus groben Grashalmen oder Blättern. Dieser „Rohbau“ wird mit nasser Erde ausgekleidet und der Napf dann mit einer Schicht feiner Grashalme ausgelegt.
Die Eiablage erfolgt in Mitteleuropa frühestens Ende März, überwiegend im April. Zweitbruten kommen in Mitteleuropa regelmäßig vor, letzte Gelege werden hier Ende Juni begonnen. Das Gelege besteht aus 2–7, meist 5–6 Eiern, die auf hell bläulichgrünem Grund sehr variabel rotbraun gefleckt sind. Die Brutzeit dauert 10–13 Tage. Die Bebrütung erfolgt ausschließlich durch das Weibchen, auch die Nestlinge werden bis zum Alter von 9–10 Tagen nur vom Weibchen gehudert, danach aber von beiden Eltern gefüttert. Die Jungvögel können mit 18 Tagen schon gut fliegen, mit etwa 30 Tagen sind sie selbstständig.
Die Wacholderdrossel ist in Mittel-, Ost- und Nordeuropa ganz überwiegend Kurzstreckenzieher. Der Abzug aus den Brutgebieten erfolgt ab Ende September und dauert bis Ende November. Die Vögel überwintern vor allem in Mittel- und Südwesteuropa sowie im Mittelmeerraum. Wacholderdrosseln sind auch außerhalb der Brutzeit gesellig; sie ziehen und rasten in Trupps oder kleinen Schwärmen und rasten häufig in der freien Landschaft auf Wiesen oder Äckern. Der Heimzug durch Mitteleuropa erfolgt ab Mitte Februar, die Brutreviere werden je nach geografischer Lage überwiegend ab März und bis in den April hinein besetzt.
Gesicherte Angaben zum Weltbestand gibt es nicht, die IUCN gibt als grobe Schätzung für den europäischen Bestand 28 bis 48 Mio. Individuen an. Die Art ist laut IUCN nicht gefährdet (LC).
Früher wurden die Vögel, vor allem während der Zugzeiten, auch in Mitteleuropa z. T. massenhaft gefangen. Krammetsvögel sind in zahlreichen alten Rezeptbüchern erwähnt.[3]
Aus einem Kochbuch von 1911:
„Die Krammetsvögel werden gerupft, die Haut vom Kopf gezogen, gesengt, der Darm durch die Afteröffnung entfernt. Dann wäscht man die Vögel, sticht die Augen aus, schlägt die Krallen von den Füßen, biegt den Kopf über die Brust und steckt die Füße über Kreuz durch die Augenhöhlen. Die Vögel werden mit Salz und einigen gestoßenen Wacholderbeeren eingerieben. Hierauf macht man Butter in einer Pfanne hellbraun, etwa ½ Eßlöffel für eine Drossel, und bratet die Vögel unter öffteren Umwenden etwa in einer halben Stunde gar. Zur Sauce gießt man etwas Wasser hinzu. Die Vögel werden nicht ausgenommen. Man kann die Krammetsvögel auf gerösteten Semmelnscheiben anrichten und Sauerkohl dazu geben.“[4]
Die Wacholderdrossel wurde mit Schlingen, früher Dohnen genannt, aus Pferdehaar gefangen. Die Schlingen wurden in oder in die Nähe von Vogelbeeren mit Früchten gehängt. Viele Drosseln verendeten qualvoll, da sie nicht sofort erstickten, sondern sich zu Tode zappelten. Im Sauerland bekamen die Fänger Anfang des 20. Jahrhunderts 11 bis 18 Pfennig pro Vogel. Im Deutschen Reich wurde am 30. Mai 1908 der Fang von Wacholderdrosseln und anderen Drosselarten mit Schlingen verboten.[5] Erreicht wurde dies vor allem durch den persönlichen Einsatz von Lina Hähnle sowie der Aufklärungsarbeit des von ihr gegründeten Bundes für Vogelschutz (BfV), dem Vorläufer des heutigen NABU.[6]
Die Wacholderdrossel (Turdus pilaris) ist eine Vogelart aus der Familie der Drosseln (Turdidae). Diese große Drosselart besiedelt die mittlere und nordöstliche Paläarktis von Schottland und dem mittleren Frankreich nach Osten bis zum Amur in Sibirien. Sie bewohnt halboffene Landschaften, in Mitteleuropa vor allem Waldränder und Baumgruppen mit angrenzendem feuchtem Grünland. Die Art hat ihr Areal in den letzten etwa 200 Jahren stark nach Westen ausgedehnt und ist heute im östlichen Mitteleuropa ein mäßig häufiger Brutvogel. Die Wacholderdrossel ist überwiegend Kurzstreckenzieher und verbringt den Winter vor allem in Mittel- und Südwesteuropa sowie im Mittelmeerraum.
Die Art wurde früher Krammetsvogel (seltener: Kramtsvogel, Krammetvogel oder Krummetvogel) genannt, der Name ist abgeleitet von der alten Bezeichnung Krammet (auch: Kranewitt) für den Wacholder.
Boqije an bûqije (Turdus pilaris), cureyekî fîkar an balindeyên wîçwîçok e.
Meziniya wê 25 cm e.
Boqije an bûqije (Turdus pilaris), cureyekî fîkar an balindeyên wîçwîçok e.
The feltifleer (Turdus pilaris) is a member o the throstle faimily Turdidae.
The feltifleer (Turdus pilaris) is a member o the throstle faimily Turdidae.
Fjalltrøstur (frøðiheiti - Turdus pilaris) er heldur størri enn óðinshani. Hann er vakur á liti. Kápan er brún, dimmari og ljósari flekkut; annars er hann gráur omaná; øsið og bringan eru brúngul við longum svørtum blettum; búkurin er hvítur og velið svart. Hann eigur norðarlaga í Noregi. Um veturin heldur hann seg longur suðuri, í Svøríki og í Danmark. Men tá fer hann ofta til stroks aðrar vegir, og mangan sæst hann í Føroyum, oftast einstakir ella fáir saman, men stundum í stórum flokkum. Í desember 1936 sóust hundraðtals í mongum bygdum, hoppandi kvikir um í bønum. So við og við fækkaðust teir, og eftir halvarðsøku vóru eingir at síggja.[1]
Fjalltrøstur (frøðiheiti - Turdus pilaris) er heldur størri enn óðinshani. Hann er vakur á liti. Kápan er brún, dimmari og ljósari flekkut; annars er hann gráur omaná; øsið og bringan eru brúngul við longum svørtum blettum; búkurin er hvítur og velið svart. Hann eigur norðarlaga í Noregi. Um veturin heldur hann seg longur suðuri, í Svøríki og í Danmark. Men tá fer hann ofta til stroks aðrar vegir, og mangan sæst hann í Føroyum, oftast einstakir ella fáir saman, men stundum í stórum flokkum. Í desember 1936 sóust hundraðtals í mongum bygdum, hoppandi kvikir um í bønum. So við og við fækkaðust teir, og eftir halvarðsøku vóru eingir at síggja.
De Fjildlyster (Turdus pilaris) is in fûgelsoarte út de famylje fan de lysterfûgels.
De fljildlyster wurdt yn it Frysk ek wol oantsjutten mei: fjildbok, fjildmantsje of skaarlyster.
De fjildlyster is ien fan de gruttere lysterfûgels en is likernôch 25 sm grut, hast like grut as de Klyster. It mantsje en wyfke binne gelyk, nekke en kop binne griis. De rêch is brún en de búk en it boarst binne ljochter mei brune plakken, fierder hat er op in part fan syn boarst en kiel oranje fearren.
It briedgebiet fan de fjildlyster lei yn de 19e iuw foaral yn de bosken fan Noard-Jeropa en Sibearië. Sûnt dy tiid hat er syn briedgebiet nei it súdwesten útwreide en no heart ek de midden fan Jeropa lykas Dútslân en Poalen derby. It is in echte trekfûgel. Winterdeis is er ek yn it suden en westen fan Europa te finen, ek yn Nederlân. Yn de winter foarmje se faak grutte kloften, geregeld mei readwjukken.
De fjildlyster yt bynammen ynsekten en wjirms. Winterdeis ite se meastentiids beien. Lykas de klyster hipket de fjildlyster oer de grûn op 'e siik nei iten. Sa no en dan hâldt er dêr mei op en pikt er yn 'e grûn.
De fjildlyster makket syn nêst yn in beam. Foar de beskerming tsjin krieën en eksters briede se yn lytse koloanjes. As der in rôfdier yn 'e buert fan de nêsten komt wurdt er troch de fjildlysters mei stront bekûgele.
Yn maaie leit it wyfke 5-6 aaien. Nei in dei of 12 brieden komme de aaien út en it duorret noch sa'n skoft foar't de jongen útfleane.
Eartiids waarden de fjildlysters yn grutte tallen fongen en iten.
De Fjildlyster (Turdus pilaris) is in fûgelsoarte út de famylje fan de lysterfûgels.
Jagódnik (Turdus pilaris) – to je ôrt ptôcha z rodzëznë drózdowatëch (Turdidae). Òn żëje m. jin. na Kaszëbach, téż òb zëmã mòże gò tu widzec.
Jagódnik (Turdus pilaris) – to je ôrt ptôcha z rodzëznë drózdowatëch (Turdidae). Òn żëje m. jin. na Kaszëbach, téż òb zëmã mòże gò tu widzec.
Kräkäččy (Turdus pilaris) on raččoloin heimoh kuului lindu.
Lindu tundietah karjalan kielen paginluadulois perindöllizesti nimil korbiračoi[1] (Siämärves da Suojärves) da kräkäččy[2] (Tverin Karjalas). Suomengi kielen paginluadulois korpirastas[3] on perindöllizesti tarkoitannuh Turdus pilaris libo Turdus philomelos -luavun račoidu, ga nygöi sil tarkoitetah suomen yleiskieles Catharus ustulatus -luavun linduu. Sendäh karjalangi yleiskieles voidas käyttiä nimie korbiračoi täh luaduh näh, ga nimie kräkäččy sit Turdus pilaris -luaduh näh.
Kräkäččy (Turdus pilaris) on raččoloin heimoh kuului lindu.
Ránesrásttis (Turdus pilaris) lea rásttiide (Turidiae) gullevaš loddi.
De schatliester (ok wel: schatter of kramsvoegel; Latien: Turdus pilaris) is een zangvoegel uut de femilie van de liesters (Turdidae).
De voegels nusselen in bomen of op gebouwen. Ze bruden in Oost-Europese lanen zoas Duutslaand, Polen en Ruslaand. In 1967 bruudde et eerste peer in België, en rond 1983 weren d'r al roem 10.000 bruudperen in Wallonië en zoe'n 500 in Limburg.
In de winter is de schatliester in Nederlaand en België an te treffen. Ze kommen dan ok op eupen terreinen veur, vaeke tegere mit aandere liesters.
De schatliester (ok wel: schatter of kramsvoegel; Latien: Turdus pilaris) is een zangvoegel uut de femilie van de liesters (Turdidae).
De voegels nusselen in bomen of op gebouwen. Ze bruden in Oost-Europese lanen zoas Duutslaand, Polen en Ruslaand. In 1967 bruudde et eerste peer in België, en rond 1983 weren d'r al roem 10.000 bruudperen in Wallonië en zoe'n 500 in Limburg.
In de winter is de schatliester in Nederlaand en België an te treffen. Ze kommen dan ok op eupen terreinen veur, vaeke tegere mit aandere liesters.
Дрозд-піскун (па-лацінску: Turdus pilaris) — пеўчая птушка сямейства драздовых атраду вераб’інападобных.
У Беларусі пералётны від; у паўднёвых і цэнтральных раёнах часткова зімуе, асабліва ў гады, ураджайныя на ягады рабіны. Прылятае ў першай палове красавіка, адлятае ў кастрычніку. Даўжыня цела 12—18 см, маса 100—210 г. Корміцца ягадамі рабіны, маліны, каліны, ажыны.
Даўней масава лавілі сіламі. Мяса лічыцца самым смачным увосень, калі птушкі сілкуюцца пераважна «ягадамі» ядлоўцу і набываюць спэцыфічны смак і водар, якія раней высока цаніліся шляхецкімі гурманамі (польская назва — kwiczoły). Кнігі XIX стагодзьдзя зьмяшчалі парады, як карміць куранят ядлоўцам такім чынам, каб яны набылі смак рабіньніка.
Найлепш смакуюць печанымі, з укладзенымі ў брушную поласьць птушкі кавалкамі масла, зьмяшанага са здробненымі «ягадамі» ядлоўцу. Падавалі таксама халоднымі ў жэле. На зіму рабіньнікаў кансэрвавалі (пасьля папярэдняга запяканьня) гэтаксама як іншых дробных птушак — рабчыкаў, бакасаў, амялушак, перапёлак, вымаючы грудныя косткі разам з вантробамі празь сьпіну, і начыняючы фаршам з працёртай булкі і сала.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Дрозд-піскун (па-лацінску: Turdus pilaris) — пеўчая птушка сямейства драздовых атраду вераб’інападобных.
У Беларусі пералётны від; у паўднёвых і цэнтральных раёнах часткова зімуе, асабліва ў гады, ураджайныя на ягады рабіны. Прылятае ў першай палове красавіка, адлятае ў кастрычніку. Даўжыня цела 12—18 см, маса 100—210 г. Корміцца ягадамі рабіны, маліны, каліны, ажыны.
Даўней масава лавілі сіламі. Мяса лічыцца самым смачным увосень, калі птушкі сілкуюцца пераважна «ягадамі» ядлоўцу і набываюць спэцыфічны смак і водар, якія раней высока цаніліся шляхецкімі гурманамі (польская назва — kwiczoły). Кнігі XIX стагодзьдзя зьмяшчалі парады, як карміць куранят ядлоўцам такім чынам, каб яны набылі смак рабіньніка.
Найлепш смакуюць печанымі, з укладзенымі ў брушную поласьць птушкі кавалкамі масла, зьмяшанага са здробненымі «ягадамі» ядлоўцу. Падавалі таксама халоднымі ў жэле. На зіму рабіньнікаў кансэрвавалі (пасьля папярэдняга запяканьня) гэтаксама як іншых дробных птушак — рабчыкаў, бакасаў, амялушак, перапёлак, вымаючы грудныя косткі разам з вантробамі празь сьпіну, і начыняючы фаршам з працёртай булкі і сала.
Квіч або рябинник (Turdus pilaris) є малый співавый птах з родины дроздовых.
Квіч є співакый великый дас як кос, із щіглым тїлом, релатівно довгым хвостом і тонкым шпіцятым дзёбаком. Дорослый птах мать бурый хвіст, крыла бокы і горло з чорныма шіповыма фляками, білый бріх, сивый затылок а голову з білов смугов над оком. Дзёбак є жовтый, лабкы бурожовты. Самець і саміцї мають тоты самы фарбы. В середнїй Европі іде о міджі дроздами напросто незамінительный вид.
Квіч жыє в северній, середнїй а выходній Европі а в Азії од Ріну аж по северну Сібірь. Бігом 2. половины 20. стороча ся дістав тыж до западной Европы а на Брітаньскы остробы. Квіч є переважно перелїтный вид, на зиму міґрує до южной і западной Европы, Малой Азії а до Індії. В Европі жыє в сучасности коло 28 - 48 000 000 екземпларів.[1]
Жыє в лїсах, садах, парках і на луках.
Квіч є сполоченьскый птах жыючій в чісленых ґрупах. В часї міґрацій ся зґрупує до величезных, дакілько сто членных ґруп. Часто ся озывать драпавым і голосным, в швыдкым слїдї ґрявчаным „ґаґ шак шак шак“. Спів є твореный із щебетавых, черкотавых і піскавых звуків.
Через лїто выглядавать передовшыткым дрібных хробаків і глисты, в зимі, коли такого їджіня нїт, ся жывить бобулями.
Векшынов гнїздить в колоніях рахуючіх максімално 50 парів. Шторік мать єдну або дві зношкы по 5 - 6 жовткастых яєць о великости 29 × 21 мм. Першы яйця кладе в апрілю, другу на переломі мая а юна. В россосї конарїв строму собі будує у вышцї од 4 до 7 м од земли гнїздо з конаріків і трав постеленых частями рослин. На яйцях сидить по добу 12 - 14 днїв лем саміця. Самець ся запоює аж до выховованя молодять, котры опущають гнїздо дас по двох тыжднях жывота, але іщі пару днїв потім суть докормлёваны.
Ливадскиот кос (науч. Turdus pilaris) е член на фамилијата дроздови. Се размножува во шумски и во предели со грмушки низ северна Европа и Азија. Таа е птица преселничка, со многу птици што живеат на север, кои се селат зиме на југ.
Гнездат во дрвјата, лежејќи неколку јајца во плетено гнездо. Невообичаено за дроздовите, ливадските косови често гнездат во колонии, можеби за да се заштитат од големите гаврани. Преселничките се собираат во големи јата заедно со лисестиот дрозд. Сештојади се, кои јадат широк спектар инсекти и црви лете, а разни бобинки зиме.
Ливадскиот кос е долг 22-27 см, со чисто кафеав грб, бел под крилјата, со сив заден дел и тил. Градите се светло портокалови, а останиот долен дел му е бел. Градите и страните се многу точкави. По изглед, половите се слични.
Ливадскиот кос е опишан од Linnaeus во неговата Systema naturae (1758) под името Turdus pilaris.[2]
Видот има широк опсег, на околу 10 милиони квадратни километри, голема популација, со приближно 28-48 милиони индивидуи само во Европа. Според статусот спаѓа во категоријата на најмала загриженост.[1]
Ливадскиот кос (науч. Turdus pilaris) е член на фамилијата дроздови. Се размножува во шумски и во предели со грмушки низ северна Европа и Азија. Таа е птица преселничка, со многу птици што живеат на север, кои се селат зиме на југ.
Гнездат во дрвјата, лежејќи неколку јајца во плетено гнездо. Невообичаено за дроздовите, ливадските косови често гнездат во колонии, можеби за да се заштитат од големите гаврани. Преселничките се собираат во големи јата заедно со лисестиот дрозд. Сештојади се, кои јадат широк спектар инсекти и црви лете, а разни бобинки зиме.
Ливадскиот кос е долг 22-27 см, со чисто кафеав грб, бел под крилјата, со сив заден дел и тил. Градите се светло портокалови, а останиот долен дел му е бел. Градите и страните се многу точкави. По изглед, половите се слични.
Ливадскиот кос е опишан од Linnaeus во неговата Systema naturae (1758) под името Turdus pilaris.
Видот има широк опсег, на околу 10 милиони квадратни километри, голема популација, со приближно 28-48 милиони индивидуи само во Европа. Според статусот спаѓа во категоријата на најмала загриженост.
Миләш баркылдыгы (миләш чыпчыгы, лат. Turdus pilaris) — баркылдыклар ыругыннан кош. Аурупа һәм Себердә киң таралган.
30–40 парлап төркемләрегә җыелып оялый. Утрак һәм күчмә кош. Кышын баркылдыклар өерләре пешкән миләшне һәм башка җиләкне ашыйлар.
↑ Integrated Taxonomic Information System — 1996. ↑ таксономическая база данных Национального центра биотехнологической информации США / National Center for Biotechnology Information ↑ Энциклопедия жизни — 2008.Мышар барҡылдағы, мышар турғайы, миләш сыпсығы, шоморт сыпсығы (рус. дрозд-рябинник, лат. Turdus pilaris) — Евразияла таралған ҡош.
Сыйырсыҡтан ҙурыраҡ. Күмәкләшеп йөрөйҙәр. Түбәһе, елкәһе, ҡойроҡ төбөнөң өҫ яғы күкһел һоро. Арҡаһы, ҡа¬наттары, ҡойроғо ҡара-көрән. Кәүҙәһенең аҫ яғы ҡара буй таптар менән сыбарланған һарғылт ерән, ҡорһағы аҡ. Башҡа барҡылдаҡтарҙан түбәһендәге, елкәһендәге-һәм ҡойроҡ төбөндәге һорғолт күк төҫө менән айырыла
Тауышы көслө генә: «трррҡ-трррҡ». һайрауы сырылдаҡ, тауыштарҙан тора
Төрлө урмандарҙа йәшәй. Башлыса мышар һәм балан менән туҡлана, бөжәктәр ҙә аулай. Ҡайһы ваҡыт йылы яҡҡа китмәй, бер урындан икенсе-урынға күсеп йөрөй. Бик киң таралған. Ояһы ағастарҙа була. Ҡара таплы 4—5 бөртөк зәңгәр төҫтәге йомортҡа һала.
Мышар барҡылдағы, мышар турғайы, миләш сыпсығы, шоморт сыпсығы (рус. дрозд-рябинник, лат. Turdus pilaris) — Евразияла таралған ҡош.
Пелыськай (латин Turdus pilaris, рочӧн Ряби́нник) — ватшкысь кайяс (дроздъяс) котырӧ лэбач. Пелыськайкӧд ӧти сикасӧ туялысьяс пыртӧны вель уна тылабордаӧс, шуам, сера ватшканӧс «пестрый дрозд», сьылысь ватшканӧс «певчий дрозд», сьӧд зобъя ватшканӧс «чернозобый дрозд» да с.в.
Пелыськай неуна ыджыдджык ябырысь: тушаыслӧн кузьтаыс овлывлӧ 28 сантиметрӧдз, сьӧктаыс — 150 граммӧдз. Юр вылысыс, сьыліыс да бӧж вевдорыс руд, мышкуыс, бордйыс да бӧжыс сьӧдовруд. Кынӧмыс еджгов, ӧтар-мӧдарӧдыс сьӧдӧн серӧдалыштӧма; голяыс, морӧсыс да зобйыс вижов. Гӧн рӧмнас айыс и эньыс дзик ӧткодьӧсь, ӧта-мӧдсьыс оз торъявны. Ай лэбачьясыс дзользьӧны дзуртышталігтырйи. Чуксасьӧны «тшак-тшак-тшак» шыясӧн, а повзиганыс «ра-ра-ра» горӧдӧны. Та вӧсна удорасаяс нимтӧны тшаръяӧн.
Пелысь кайяс олӧны-вылӧны Европа пасьтала, асыввылын — Сибырса Лена юлӧн Алдан вожӧдз. Комиын поздысьӧны-быдтысьӧны кыдзи пармаын, сідзи и вӧра тундраын, нӧшта Урал излӧн войвыв юкӧнъясас.
Ветлысь-мунысь лэбачьяс. Войвылӧ локтӧны косму тӧлысь помын — ода-кора тӧлысь пуксигӧн. Овмӧдчӧны оз сӧмын пожӧма, но и сора да коръя вӧръяслӧн дорӧсын, васӧд местаяссянь матіникӧ. Гожӧмбыд олӧны оз ӧткӧн-ӧткӧн, а гырысь кельӧбъясӧн.
Ӧти пу вылас пелыськайяслӧн овлывлӧ нёль-ӧ-вит позйӧдз. Найӧ джынъя сяр кодьӧсь. Ассьыныс быдтысянінсӧ дасьтігӧн лун витӧдз дугдывтӧг ноксьӧны лэбачьясыс — тэчӧны позъяснысӧ шепта быдмӧгъяслӧн заясысь, коръясысь да вуж сіясысь, пытшкӧссӧ кышӧны нюйтӧн, пыдӧсас вольсалӧны бонзьӧм кач да турун тылӧб. Позтырас овлывлӧ сизим колькйӧдз. Пӧжсян кадыс кыссьӧ кык вежонӧдз. Кайпияныслы сёянсӧ ваялӧны батьыс и мамыс. Быдтасъясыс асшӧр олӧмӧ петӧны борд йылас кыпӧдчытӧдз на. Лэбавны сӧвмытӧдзыс найӧ олӧны сук турун пиӧ дзебсясьӧмӧн.
Пӧткӧдчӧны пелыськайяс мувывса небыд гагъясӧн: номыръясӧн, лёльӧясӧн, нидзувъясӧн. Арнас — вотӧсӧн. Медся ёна радейтана чӧсмасянторйыс — пелысь пулӧн кисьмӧм мольясыс. Лэбалӧны пуысь пуӧ да кокалӧны став вотӧссӧ ӧтчыд пуксьылӧмӧн.
Воыс кӧ озыр вотӧсӧн (пелысьӧн, лежнӧгӧн, жовйӧн), пелыськайяс тӧв шӧрӧдз оз эновтны чужанінсӧ. Кӧдзыд кадсӧ коллявны лэбзьылӧны Европаса шӧринъясӧ да весиг воӧдчывлӧны Африкаса муясӧдз.
Перымса комияс лэбачсӧ шуӧны миян моз жӧ — пелыськайӧн. Мыйла тадзи сійӧс нимтӧны рочьяс (рябинник) да комияс (пелыськай), гӧгӧрвоана. Удмуртъяс ногӧн «палэзьсиись» да «пурысь юбер», кодьяс гӧгӧрвосьӧны, кыдзи «пелысь сёйысь» да «руд ябыр».
Пелыськай (латин Turdus pilaris, рочӧн Ряби́нник) — ватшкысь кайяс (дроздъяс) котырӧ лэбач. Пелыськайкӧд ӧти сикасӧ туялысьяс пыртӧны вель уна тылабордаӧс, шуам, сера ватшканӧс «пестрый дрозд», сьылысь ватшканӧс «певчий дрозд», сьӧд зобъя ватшканӧс «чернозобый дрозд» да с.в.
Пилеш кайăкĕ (лат. Turdus pilaris[1]) - шăнкăрчран пысăкрах кайăк. Тĕрлĕрен вăрмансенче колонисемпе вырнаçать. Çăмартисем (4-7) симĕс, хăмăр пăнчăсемлĕ. Чĕпписем çĕртме уйăхĕнче тухаççĕ. Пилеш кайăкĕсем хăюллă, çăткăн кайăксене вĕсем йышпа хăваласа яраççĕ. Этеме те, çывăха пырсан, тапăнма пултараççĕ. Каяшĕпе сирпĕтеççĕ. Çавăнпа та вĕсен колонийĕ патĕнче ытти вĕт кайăксем те йăва çавăрма тăрăшаççĕ. Пуш уйăхĕн вĕçĕнче 60-100 кайăкран тăракан йышпа вĕçсе килеççĕ, кайма час каймаççĕ, хура кĕркуннечченех пилеш çисе пурнаççĕ, хăш çул хĕл каçма та юлаççĕ.
Пилеш кайăкĕ (лат. Turdus pilaris) - шăнкăрчран пысăкрах кайăк. Тĕрлĕрен вăрмансенче колонисемпе вырнаçать. Çăмартисем (4-7) симĕс, хăмăр пăнчăсемлĕ. Чĕпписем çĕртме уйăхĕнче тухаççĕ. Пилеш кайăкĕсем хăюллă, çăткăн кайăксене вĕсем йышпа хăваласа яраççĕ. Этеме те, çывăха пырсан, тапăнма пултараççĕ. Каяшĕпе сирпĕтеççĕ. Çавăнпа та вĕсен колонийĕ патĕнче ытти вĕт кайăксем те йăва çавăрма тăрăшаççĕ. Пуш уйăхĕн вĕçĕнче 60-100 кайăкран тăракан йышпа вĕçсе килеççĕ, кайма час каймаççĕ, хура кĕркуннечченех пилеш çисе пурнаççĕ, хăш çул хĕл каçма та юлаççĕ.
Хара чаччыгыныар эбэтэр чаарда, хара чаччыгы (нууч. Сибирский дрозд, лат. Zoothera sibirica) — улааппыт атыыр харатыҥы-өлбөөркөй өҥнөөх (черно-сизый), хаастара уонна өрөҕөтө үрүҥ буолаллар. Улахан истээх, кынатын алын өттүгэр маҥан бээтинэлээх. Тыһыта уонна эдэр көтөрдөр оливково-бурые. Саха Сирин соҕуруу улуустарыгар уонна Халыма соҕуруу тардыытыгар үөскүүр. Уйатын маска туттар. 4—5 сымыыттаах.
Хара чаччыгыныар эбэтэр чаарда, хара чаччыгы (нууч. Сибирский дрозд, лат. Zoothera sibirica) — улааппыт атыыр харатыҥы-өлбөөркөй өҥнөөх (черно-сизый), хаастара уонна өрөҕөтө үрүҥ буолаллар. Улахан истээх, кынатын алын өттүгэр маҥан бээтинэлээх. Тыһыта уонна эдэр көтөрдөр оливково-бурые. Саха Сирин соҕуруу улуустарыгар уонна Халыма соҕуруу тардыытыгар үөскүүр. Уйатын маска туттар. 4—5 сымыыттаах.
The fieldfare (Turdus pilaris) is a member of the thrush family Turdidae. It breeds in woodland and scrub in northern Europe and across the Palearctic. It is strongly migratory, with many northern birds moving south during the winter. It is a very rare breeder in Great Britain and Ireland, but winters in large numbers in the United Kingdom, Southern Europe, North Africa and the Middle East. It is omnivorous, eating a wide range of molluscs, insects and earthworms in the summer, and berries, grain and seeds in the winter.
Fieldfares often nest in small colonies, possibly for protection from predators. The nest is built in a tree where five or six eggs are laid. The chicks are fed by both parents and leave the nest after a fortnight. There may be two broods in southern parts of the range but only one further north. Migrating birds and wintering birds often form large flocks, often in the company of redwings.
The fieldfare is 25 cm (10 in) long, with a grey crown, neck and rump, a plain brown back, dark wings and tail and white underwings. The breast and flanks are heavily spotted. The breast has a reddish wash and the rest of the underparts are white. The sexes are similar in appearance but the females are slightly more brown. The male has a simple chattering song and the birds have various guttural flight and alarm calls.
The English common name fieldfare dates back to at least the 11th century. The Old English word feldefare perhaps meant 'traveller through the fields'.[2]
The species was described by Carl Linnaeus in his landmark 1758 10th edition of Systema Naturae under its current scientific name.[3] The name Turdus pilaris comes from two separate Latin words for 'thrush'.[4] No subspecies are recognised.[5]
About 65 species of medium to large thrushes are in the genus Turdus, characterised by rounded heads, longish, pointed wings, and usually melodious songs. Although two European thrushes, the song thrush and mistle thrush, are early offshoots from the Eurasian lineage of Turdus thrushes after they spread north from Africa, the fieldfare is descended from ancestors that had colonised the Caribbean islands from Africa and subsequently reached Europe from there.[6]
The fieldfare is easily recognisable with its slate-grey head, nape and rump, dark brown back, blackish tail and boldly speckled breast. In flight, its white under wing-coverts and axillaries are conspicuous. The harsh flight call "tsak tsak" is also distinctive.[7]
The forehead and crown of the male are bluish-grey and each feather has a central brownish-black band. The lores and under-eye regions are black and there are faint, pale streaks above the eyes. The ear coverts, nape, hind neck and rump are bluish-grey, usually with a white streak near the shaft of each rump feather. The scapulars and mantle feathers are dark chestnut-brown with dark central streaks and pale tips. There are fourteen tail feathers each with a pointed tip, the outer two slightly shorter than the others giving a rounded tail. They are brownish-black, with inconspicuous darker bars visible in some lights. The outer edge of each tail feather is fringed with grey near the base and the outer pair of feathers have a narrow white border on the inner edge. The chin, throat and upper breast are creamy-buff with bold streaks and speckles of brownish-black. The lower breast is creamy-white with a diminishing buff tinge and fewer speckles and the belly is similarly creamy-white, with the speckles restricted to the uppermost parts. The primaries are brownish-black with the leading edge fringed grey and the inner edge of the outer feathers grey near the base whereas the inner feathers are fringed with brown near the base. The secondaries are similar but fringed with chestnut-brown on the leading edge. The upper wing-coverts are brownish-black and similar to the outer primaries in their margin colouration. The axillaries and under wing-coverts are white and the under tail-coverts have dark greyish-brown bases and margins and white centres and tips. The beak is strong, with a slight curve and a notch near the tip. It is orange-yellow in winter, with the upper mandible somewhat brownish and both mandible tips brownish-black. In the summer both mandibles of the male's beak are yellow. The irises are dark brown and the legs and feet are brown. The average adult length is 25 cm (9.8 in), the winglength is 14.5 cm (5.7 in) and the tarsal length 3.5 cm (1.4 in).[8] Wingspan ranges from 39 to 42 cm and weight ranges from 80 to 140 g.[9]
The female is very similar to the male but the upper parts are somewhat more brownish and the feathers on the crown have narrower black central stripes. The throat and breast are paler with fewer, smaller markings. The beak is similar to the male's winter beak. The juvenile are a duller colour than the adults with pale coloured streaks on the feathers that have dark streaks in the adult. The young assume their adult plumage after their first moult in the autumn.[8]
The call is mostly uttered in flight and is a harsh "tsak tsak tsuk". The same sound, but softer, is made more conversationally when individuals gather in trees. When angry or alarmed they emit various warning sounds reminiscent of the mistle thrush (Turdus viscivorus). The male has a rather feeble song that he sings in the breeding season. It is a mixture of a few phrases like those of the common blackbird (Turdus merula) interspersed with whistles, guttural squeaks and call notes. This is sung on the wing and also from a tree and a subdued version of this song with more warbling notes is sung by a group of birds at communal roosts.[8]
The fieldfare is a migratory species with a palearctic distribution. It breeds in northern Norway, northern Sweden, Finland, Belgium, Germany, Switzerland, Austria, the Czech Republic, Slovakia, Hungary, Poland and Siberia as far east as Transbaikal, the Aldan River and the Tian Shan Mountains in North West China. Its winter range extends through western and southern Europe to North Africa, though it is uncommon in the Mediterranean region. Eastern populations migrate to Anatolia, Israel, Iran and Northwest India, and occasionally Northeast India. It is a vagrant to Iceland, Greenland, Spitsbergen, the Canary Islands, the Balearic Islands, Madeira, Corsica, Sardinia, Sicily, the United States, Malta and Cyprus.[8]
The flight of the fieldfare is slow and direct. It takes several strong beats then closes its wings briefly before flapping on. It is highly gregarious, quite shy and easily scared in the winter and bold and noisy in the breeding season. When a group is in a tree they all tend to face in the same direction, keeping up a constant chatter.[10] When foraging on the ground, often in association with redwings, the group works its way up wind, each bird pausing every so often to stand erect and gaze around before resuming feeding. When alarmed they fly off down wind and the feeding group reforms elsewhere.[10] In woodland they do not skulk in the undergrowth as do blackbirds or song thrushes, instead they perch in the open on bushes and high branches. They roost socially, sometimes in overgrown hedges and shrubberies but usually on the ground. Common sites are in rough grass among bushes or clumps of rushes, in young plantations, on stubble and in the furrows of ploughed fields.[8]
In the summer the fieldfare frequents mixed woodland of birch, alder, pine, spruce and fir, often near marshes, moorland or other open ground. It does not avoid the vicinity of humans and can be seen in cultivated areas, orchards, parks and gardens. It also inhabits open tundra and the slopes of hills above the tree line. In the winter, groups of fieldfares are chiefly found in open country, agricultural land, orchards and open woodland. They are nomadic, wandering wherever there is an abundance of berries and insects. Later in the year they move on to pastureland and cultivated fields.[7]
Migration southwards from the breeding range starts in October but the bulk of birds arrive in the United Kingdom in November. Some of these are still on passage and carry on into continental Europe but others remain. The passage-migrants return in April and they and the resident migrants depart from the United Kingdom mostly by early May.[8]
The fieldfare is omnivorous. Animal food in the diet includes snails and slugs, earthworms, spiders and insects such as beetles and their larvae, flies and grasshoppers. When berries ripen in the autumn these are taken in great number. Hawthorn, holly, rowan, yew, juniper, dog rose, Cotoneaster, Pyracantha and Berberis are all relished. Later in the winter windfall apples are eaten, swedes attacked in the field and grain and seeds eaten.[8] When these are exhausted, or in particularly harsh weather, the birds may move to marshes or even the foreshore where molluscs are to be found.[7]
Berries form an important part of the winter diet
Fieldfare eating worms
Fieldfare in front of the window
The breeding season starts in May in Poland but further north in Scandinavia may not start until early July. The female fieldfare builds a cup-shaped nest with no attempt at concealment. The location is often in woodland but may be in a hedgerow, garden, among rocks, in a pile of logs, in a hut or on the ground.[8] Fieldfares usually nest in close proximity to others of the same species. The adults will defend the nest aggressively and nesting gregariously may offer protection from predators. The nest is built of dried grasses and weeds with a few twigs and a little moss, with a lining of mud and an inner lining of fine grasses. There are usually five to six eggs in a clutch, but occasionally three, four, seven or eight eggs are laid. The eggs vary in size from 28.8 by 20.9 to 33.5 by 23.4 millimetres (1.13 in × 0.82 in to 1.32 in × 0.92 in) and are variable in colour. Many are pale blue speckled with fine brown dots and resemble those of the common blackbird. Others are bright blue, with or without larger red-brown splotches. Incubation starts before all the eggs are laid and lasts for thirteen to fourteen days. The female does all or most of the incubation. The chicks are altricial and both parents bring food to them. They are usually ready to leave the nest after fourteen to sixteen days and there may be two broods in the season, especially in the southern parts of the breeding range.[8]
The fieldfare has an extensive range, estimated at 10 million square kilometres (3.8 million square miles), and a large population, including an estimated forty two to seventy two million individuals in Europe. There are thought to be up to twenty million individuals in Russia and the global population is estimated to be between forty-four and ninety-six million individuals. The population size appears to be stable and the bird is not believed to approach the thresholds for the population decline criteria of the IUCN Red List of Threatened Species (i.e., declining more than 30% in ten years or three generations), and is therefore evaluated as being of "least concern".[1]
In the United Kingdom, at the extreme edge of the fieldfare's breeding range, only a handful of pairs breed. It is therefore classified by the RSPB as a Red List species as of January 2013.[11]
Eggs, Collection Museum Wiesbaden, Germany
Nest and chicks
Turdus pilaris - MHNT
The fieldfare (Turdus pilaris) is a member of the thrush family Turdidae. It breeds in woodland and scrub in northern Europe and across the Palearctic. It is strongly migratory, with many northern birds moving south during the winter. It is a very rare breeder in Great Britain and Ireland, but winters in large numbers in the United Kingdom, Southern Europe, North Africa and the Middle East. It is omnivorous, eating a wide range of molluscs, insects and earthworms in the summer, and berries, grain and seeds in the winter.
Fieldfares often nest in small colonies, possibly for protection from predators. The nest is built in a tree where five or six eggs are laid. The chicks are fed by both parents and leave the nest after a fortnight. There may be two broods in southern parts of the range but only one further north. Migrating birds and wintering birds often form large flocks, often in the company of redwings.
The fieldfare is 25 cm (10 in) long, with a grey crown, neck and rump, a plain brown back, dark wings and tail and white underwings. The breast and flanks are heavily spotted. The breast has a reddish wash and the rest of the underparts are white. The sexes are similar in appearance but the females are slightly more brown. The male has a simple chattering song and the birds have various guttural flight and alarm calls.
La Griza turdo aŭ litorno (Turdus pilaris) estas palearkta birdospecio membro de la genro de Turdoj kaj familio de Turdedoj. Tiu specio estis unuafoje priskribita de Linnaeus en sia Systema naturae en 1758 laŭ la nuna ankoraŭ valida scienca nomo.[1]
Ili reproduktiĝas en arbaroj kaj makisoj de norda Eŭropo kaj Azio. Ili estas ege migrantaj, kun multaj nordaj birdoj kiuj moviĝas suden vintre. Ĝi estas tre rara reproduktanto en Britio kaj Irlando, sed vintras en grandaj nombroj en tiuj landoj.
Ili nestumas en arboj, kie la ino demetas kelkajn ovojn en simpla nesto. Malkutime inter turdoj, ili ofte nestas en etaj kolonioj, eble por serĉi protekton kontraŭ grandaj korvoj. Migrantaj kaj vintrantaj birdoj ofte formas grandajn arojn, ofte kun la Ruĝaksela turdo.
Ili estas ĉiomanĝantaj, kaj nutras sin el ampleksa vario de insektoj kaj tervermoj en somero, kaj beroj en vintro.
La Griza turdo estas 22-27 cm longa, kun tute bruna dorso, blankaj subflugiloj, kaj grizaj pugo, krono, vizaĝo kaj nuko (de kio devenas la nomo). La subaj partoj estas blankecaj, sed la brusto havas ruĝecan nuancon, dum la mentono estas senpunkte hela kaj la ventro blankeca, sed kaj en brusto kaj en flankoj estas tre markite de grandaj nigraj punktoj preskaŭ korformaj pli markite kaj kune ĉe bruste. La beko estas flaveca kun malhela pinto. La gamboj estas malhelaj diference de tiuj de la Kantoturdo kaj de la Viskoturdo, kiuj estas flavecaj, krom ke tiu ĉi estas pli griza supre anstataŭ bruna. Ambaŭ seksoj estas similaj.
La masklo havas simplan babilecan kanton, trileman flugon kaj alarmalvokon.
La Griza turdo havas etendan teritorion, ĉirkaŭkalkulita de 10 milionoj da km² kaj grandan populacion, inklude ĉirkaŭ 28 al 48 milionoj da individuoj nur en Eŭropo. Tiu specio ne alproksimiĝas al la sojlo de la kriterioj de populacimalpliiĝo de la IUCN Ruĝa Listo kaj pro tio estas konsiderata kiel Malplej Zorgiga.[2]
La Griza turdo aŭ litorno (Turdus pilaris) estas palearkta birdospecio membro de la genro de Turdoj kaj familio de Turdedoj. Tiu specio estis unuafoje priskribita de Linnaeus en sia Systema naturae en 1758 laŭ la nuna ankoraŭ valida scienca nomo.
El zorzal real (Turdus pilaris) es una especie de ave paseriforme de la familia Turdidae.[2]
El zorzal real es un tordo grande, alcanza una longitud de unos 26 cm y un peso de 100 gramos. Las hembras y machos son muy similares. Su dorso es de color castaño y la zona posterior de su cabeza, el cogote y obispillo son de color gris azulado. La zona inferior de las alas es blanca y de color pardo en su parte superior. Su pecho es de color rojizo con motes negras, siendo el resto de sus partes inferiores de color blanco. Su cola es de color pardo en su parte superior.
Solo una parte de la población migra, las aves se desplazan del norte hacia el sur durante el invierno. Se reproduce en bosques y matorrales en Escandinavia y la antigua Unión Soviética incluidos los estados bálticos, en Europa central su zona de reproducción llega hasta Holanda, Bélgica, Alemania, Suiza, y Francia. Si bien rara vez nidifica en Gran Bretaña e Irlanda, grandes bandadas pasan el invierno en estos países. Es usual que durante la migración y durante el período invernal las aves formen grandes bandadas, mucha veces junto con los zorzales alirrojos.
Es omnívoro, alimentándose de una amplia gama de insectos, gusanos y caracoles durante el verano y de bayas durante el invierno.
Anida en los árboles, poniendo varios huevos en un nido prolijo. Por lo general la hembra construye un nido de barro y hierbas. Pone de 5 a 6 huevos de color verdoso con pequeñas pintas, la hembra los empolla durante 2 semanas. Ambos padres alimentan a los polluelos que están en condiciones de volar a las 2 semanas de nacer.
Es común verlos anidar en pequeñas colonias, posiblemente para protegerse de los cuervos grandes. Se ha observado que defienden su nido atacando a aves predadoras como los cuervos dejando caer heces sobre sus alas.
El macho posee un canto simple pareciendo decir "chac-chac", un individuo que busca restablecer contacto con su bandada suele lanzar un "uic" en un tono agudo.
Su nombre en inglés Fieldfare deriva del anglosajón feld-fere que significa viajero de los campos, probablemente por su constante movimiento mientras se alimenta.[3]
El zorzal real (Turdus pilaris) es una especie de ave paseriforme de la familia Turdidae.
Hallrästas (Turdus pilaris) on linnuliik rästaslaste sugukonnast rästa perekonnast.
Hallrästas pesitseb Põhja-Euroopas ja Siberis kuni Leenani. Talvitub Kesk- ja Lõuna-Euroopas, Põhja-Aafrikas ja Väike-Aasias. Samas headel pihlaka-aastatel jääb osa hallrästaid isegi Soome talvituma. Euroopa (ilma Venemaata) hallrästa populatsiooni moodustab 5–8 miljonit isendit[viide?]. Eestis on hallrästas üsna arvukas haudelind, kelle pesitsusaegset arvukust hinnatakse 100 000 – 200 000 paarile, talvist arvukust 1000 – 100 000 isendile [2].
Täiskasvanud linnu pikkus on 25–28,5 cm, tiiva pikkus 14–15 cm, tiibade siruulatus ca 43 cm ja kaal ca 100 g.[3]
Hallrästa pea ja kaela ülapool on terashallid. Peas on mustad tähnid. Selg ja õlad on tumekastanpruunid, tiivad ja saba mustjaspruunid. Alakael, pugu ja rind on rusked mustade pikilaikudega. Kõhualuse keskosa on valge, päranipuala valge. Noorlinnud on kirjud: keha ülapool on pruunikas, seljal heledate triipudega, alapool on ookrivärvi ja tumedate laikudega.[3]
Hallrästas sööb väheliikuvaid maismaaputukaid ja nende vastseid, hulkjalgseid, vihmausse, väikesi limuseid ja ämblikke. Suve lõpul ja sügisel läheb ta peaaegu täielikult üle taimetoidule, süües eriti pihlaka- ja muid marju, põhjustades suuri kahjusid marjakasvandustes. Marjade söömisega soodustab ta mitme puu (kadakas, lodjapuu, pihlakas, viirpuu) levimist.[3]
Hallrästas saabub enamikus levilas pesitsuspaika aprilli keskel.
Hallrästas pesitseb kolooniatena. Sageli rajab koloonia 2–3 pesa ühe puu otsa, aga kokku on koloonias 10–30 paari, vahel rohkemgi.
Kui linde ei häirita, on pesad 1–4 m kõrgusel maapinnast, metsas ehitatakse pesad kõrgemale, 7–10 m kõrgusele ja isegi kõrgemale.
Pesa on suur poolkerajas ehitis, mis koosneb kõrreliste mullustest lehtedest, juurtest ja taimevartest. Pesa tugevdatakse saviga. Seestpoolt on ta vooderdatud saviga segatud samblatükikestega ja kuivade kõrrekestega. Pesa ehitamiseks kulub rästapaaril 4–5 päeva.[3]
Emaslind haub 12 päeva. Sama kaua viibivad pojad pesas. Sel ajal isaslind kaitseb pesa: tungib ründajale valju kädinaga kallale ja pasandab tema peale. Sellest on tulnud rahvapärane nimetus "paskrästas". Poegi toidavad mõlemad vanemad. Pesast lahkudes ei ole pojad veel iseseisvad, vaid vanemad peavad neid veel kaua õpetama.[3]
Hallrästa rinnaliha peetakse suureks delikatessiks.[viide?]
Hallrästas (Turdus pilaris) on linnuliik rästaslaste sugukonnast rästa perekonnast.
Durdula (Turdus pilaris) turdidae familiako hegazti paseriformea da, iparraldeko Eurasian bizi dena[1].
25 bat zentimetro izaten da luze. Burua eta bizkarra kolore grisekoak ditu, eta isatsa iluna, beltza ia. Paparra hori-gorrixka du, eta marra beltzak ditu paparrean eta alboetan. Europako iparraldean eta Asian erruten ditu arrautzak, eta Europan, Asian, Afrikan eta Turkestan hegoaldean, eta India ipar-ekialdean bizi da.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Durdula (Turdus pilaris) turdidae familiako hegazti paseriformea da, iparraldeko Eurasian bizi dena.
25 bat zentimetro izaten da luze. Burua eta bizkarra kolore grisekoak ditu, eta isatsa iluna, beltza ia. Paparra hori-gorrixka du, eta marra beltzak ditu paparrean eta alboetan. Europako iparraldean eta Asian erruten ditu arrautzak, eta Europan, Asian, Afrikan eta Turkestan hegoaldean, eta India ipar-ekialdean bizi da.
Räkättirastas (Turdus pilaris) on rastaiden (Turdidae) heimoon kuuluva keskikokoinen lintulaji, joka asuu valoisissa lehti- ja sekametsissä, puistoissa sekä puutarhoissa. Se syö hyönteisiä, matoja, nilviäisiä ja marjakaudella myös marjoja ja hedelmiä.
Räkättirastas on 22–27 cm pitkä. Sen pää ja yläperä ovat harmaat, selkä ja hartiat punaruskeat sekä rinta ja vatsapuoli keltaisenkirjavat ja mustatäpläiset. Räkättirastaan kutsuääniä ovat kirskahtava "giih" sekä räksyttävä "kräk-ksäk-ksäk". Räkättirastaan laulu on räksättävistä äänistä koostuvaa nopeaa visertelyä, jossa ei ole selvää rakennetta.[2]
Sulkasato on heinä-elokuussa; sen kesto on 54 vuorokautta. Euroopan vanhin tunnettu räkättirastas eli 18 vuotta ja 7 päivää. Se rengastettiin Suomessa.
Räkättirastas pesii Keski- ja Pohjois-Euroopassa sekä Pohjois-Aasiassa Jäämeren rannikoita myöten.[1] Suomen pesimäkanta on noin 1,3–2 miljoonaa paria.[3] Maailman räkättirastaskannaksi arvioidaan 44,7–96,0 miljoonaa yksilöä, joista 14–24 miljoonaa paria pesii Euroopassa.[1] Lintu muuttaa talveksi etelämmäksi usein sekaparvissa punakylkirastaiden kanssa. Britteinsaarilla sitä pidetään odotettuna jouluvieraana. Hyvinä pihlajanmarjatalvina jää Suomeenkin kymmeniä tuhansia räkättejä. Kevätmuutto tapahtuu huhtikuussa, syysmuutto loka-joulukuussa. Räkättirastaan liike maassa on rastaille tunnusomaista tasajalkahypintää.
Räkättirastas pesii sekametsien reunoissa harvana yhdyskuntana. Se rakentaa heinistä ja savesta puuhun tai maahan puolipallon muotoisen pesän, ja tekee siihen 5–6 vihertävää, ruskeapilkkuista munaa. Muninta alkaa Etelä-Suomessa vapun tienoilla. Haudonta kestää noin kaksi viikkoa. Poikaset lähtevät pesästä pariviikkoisina, useinkin lentotaidoiltaan heikkoina. Yksilöt pesivät usein muiden räkättien kanssa melko lähekkäin, jotta emot voivat yhdessä puolustaa poikasia lokeilta, varislinnuilta ja muilta pedoilta sekä ihmisiltä. Räkättirastas ei tavallisesti pesi kuin kerran kesässä. Uusintapesiä tavataan yleisesti vielä juhannuksen maissa.
Räkättirastas (Turdus pilaris) on rastaiden (Turdidae) heimoon kuuluva keskikokoinen lintulaji, joka asuu valoisissa lehti- ja sekametsissä, puistoissa sekä puutarhoissa. Se syö hyönteisiä, matoja, nilviäisiä ja marjakaudella myös marjoja ja hedelmiä.
Turdus pilaris
La Grive litorne (Turdus pilaris) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Turdidae.
Cette espèce de grive est migratrice, avec une distribution paléarctique. Elle est nicheuse en Europe du Nord et centrale, jusqu'en Sibérie et au Nord-Est de la Chine.
En hiver, on la retrouve en Europe occidentale et méridionale, jusqu'en Afrique du Nord. Les populations de l'Est de l'Europe migrent au Moyen-Orient, jusqu'au Nord-Est de l'Inde.
Elle affectionne les bois et les prés de moyenne montagne. Contrairement aux autres espèces de grives, elle migre de jour en petites bandes.
La Grive litorne regagne son aire de nidification vers la fin du mois de mars.
La saison de reproduction commence en mai en Pologne, mais peut ne pas commencer avant début juillet plus au nord en Scandinavie. La femelle construit un nid en forme de coupe. L'emplacement est souvent dans une forêt mais peut être dans une haie, un jardin, parmi des rochers, dans un tas de rondins, dans une cabane ou sur le sol[1]. Le diamètre du nid varie de 39 à 42 cm et le poids de 80 à 140 g[2].
Les litornes nichent généralement à proximité d'autres individus de la même espèce. Les adultes défendent le nid de manière agressive et la nidification grégaire peut offrir une protection contre les prédateurs. Le nid est constitué d'herbes sèches, quelques brindilles et un peu de mousse, avec un enduit de boue et une doublure intérieure d'herbes fines. Généralement, une couvée comporte cinq à six œufs, mais parfois trois, quatre, sept ou huit œufs sont pondus. Les œufs varient en taille de 28.8 x 20.9 mm à 33.5 x 23.4 mm et sont de couleur variable. Beaucoup sont bleu pâle mouchetés avec de fins points bruns et ressemblent à ceux du merle noir. D'autres sont d'un bleu vif, avec ou sans grandes taches rouge-brun. L'incubation commence avant la ponte de tous les œufs et dure de treize à quatorze jours. La femelle couve pendant presque toute l'incubation. Les poussins sont nidicoles et les deux parents leur apportent de la nourriture. Ils sont généralement prêts à quitter le nid après quatorze à seize jours ; il peut y avoir deux couvées pendant la saison, en particulier dans les parties sud de l'aire de reproduction[1].
La litorne est omnivore. Son régime se compose d'escargots et limaces, vers de terre, araignées et insectes : scarabées et leurs larves, mouches et sauterelles...
Lorsque les baies mûrissent à l'automne, elles sont prises d'assaut. Aubépine, houx, sorbier des oiseleurs, if, genévrier, baies d'églantier, Cotoneaster , Pyracantha et Berberis sont tous appréciés. Plus tard en hiver, des pommes tombées sont mangées, des navets de Suède attaqués dans le champ et des céréales et des graines sauvages picorées[1].
Lorsqu'elles sont épuisées ou par temps particulièrement rude, les grives peuvent migrer vers les marais ou même l'estran où des mollusques peuvent être trouvés[3].
Cri sonore, gloussant, plus ou moins sec : "tchac-tchac-tchac" caractéristique, d'où le surnom "tchaktchak" en Wallonie dialectale, "tcha-tcha" en Picardie ou encore "tchia-tchia" en Limousin. Chant :gazouillis faible, souvent au vol[4].
La litorne est très répandue, sur une zone estimée à 10 millions de kilomètres carrés ; sa population est évaluée de quarante-deux à soixante-douze millions d'individus en Europe. On estime la présence de vingt millions d'individus en Russie et la population mondiale est estimée entre quarante quatre et quatre-vingt seize millions d'individus. La taille de la population semble stable et l'oiseau ne semble pas approcher les seuils des critères de déclin de la population de l'UICN Liste rouge des espèces menacées (c.-à-d. Déclin de plus de 30% en dix ans ou trois générations). Son statut est donc évalué comme étant de « préoccupation mineure »[5].
Au Royaume-Uni, à l'extrême limite de l'aire de reproduction, seule une poignée de couples se reproduisent. Elle est donc classée par la RSPB en Liste rouge à partir de janvier 2013[6].
Turdus pilaris
La Grive litorne (Turdus pilaris) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Turdidae.
Cineál smólaigh a chaitheann an geimhreadh in Éirinn agus an tréímhse ó Bhealtaine go Samhain i dtuaisceart is oirthear na hEorpa, mar a bpóraíonn sé. A dhroim donnrua, baill liatha ar a cheann is a eireaball. Áitríonn sé coillte is talamh feirmeoireachta. Itheann sé torthaí, feithidí, péisteanna is seilidí. Bailíonn sé ina n-ealtaí de na céadta de ghnáth.
Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
O tordo real[2][3] (Turdus pilaris) é un paxaro da familia dos túrdidos que se reproduce en zonas boscosas e arbustivas do norte de Europa e Asia, que en Galicia é unha ave invernante pouco común.[3] É unha especie moi migratoria, e moitos dos exemplares do norte trasládanse ao sur durante o inverno. Inverna en grandes cantidades nas illas británicas (onde uns poucos exemplares tamén se reproducen), e no sur de Europa, norte de África e Próximo Oriente. É omnívoro, e come unha ampla variedade de moluscos, insectos e miñocas de terra en verán e bagas, cereais e outras sementes en inverno.
Adoitan nidificar en pequenas colonias, posiblemente como protección contra os predadores. Constrúen o niño nunha árbore, no que poñen cinco ou seis ovos. Os polos son alimentados polos dous proxenitores e abandonan o niño pasados quince días. Poden criar dúas roladas na parte sur da súa área de distribución, pero só unha máis ao norte. As aves migrantes e invernantes a miúdo forman grandes bandadas, frecuentemente en compañía de tordos rubios.
O tordo real ten unha lonxitude duns 25 cm, cun píleo, pescozo e mitra grises, un dorso marrón puro, ás e cola escuras e parte inferior da á branca. O peito e flancos teñen moitas manchas. O peito ten un ton avermellado destinguido e o resto das partes inferiores son brancas. Os sexos son similares en aparencia pero as femias son lixeiramente máis marróns. Os machos teñen unha canción simple e a ave fai varias chamadas guturais en voo e de alarma.
A especie foi descrita por Linnaeus na súa obra Systema naturae (1758) co seu actual nome científico.[4] O nome Turdus pilaris procede de dúas palabras distintas que significaban 'tordo'.[5] Non se recoñecen subespecies.[6]
No xénero Turdus hai unhas 65 especies de tordos de tamaño medio a grande, caracterizadas por ter cabezas arredondadas, ás longas e bicudas e xeralmente cancións melodiosas. Aínda que os dous tordos europeos, o tordo común e o tordo charlo, separáronse temperanmente da liñaxe euroasiática de Turdus despois de que estes se espallasen polo norte de África, o tordo real descende de devanceiros que colonizaron as illas do mar Caribe desde África e despois chegaron a Europa desde América.[7]
O tordo real é doadamente recoñecible coa súa cabeza, caluga e mitra grises lousa, dorso marrón escuro, cola anegrada e peito con moitas manchas. En voo, as súas cobertoiras da parte inferior da á son brancas e as axilares son conspicuas. A áspera chamada de voo de tipo "tsac tsac" é tamén distintiva.[8]
A fronte e píleo do macho son grises azulados e cada pluma ten unha banda central negra amarronada. Os loros e rexións debaixo do ollo son negros e teñen unhas liñas claras débiles sobre os ollos. As cobertoiras do oído, caluga, parte de atrás do pescozo e mitra son grises azlados, xeralmente cunha liña branca preto do talo de cada pluma da mitra. As escapulares e plumas do manto son castaas escuras con liñas centrais escuras e puntas claras. Teñen catorce plumas na cola, cada unha cun extremo agudo, as dúas máis externas son lixeiramene máis curtas que as outras orixinando unha cola arredondada. Son negros amarronadas, con barras máis escuras pouco marcadas visibles con certa luz. A beira externa de cada pluma da cola é gris preto da base e o par externo de plumas ten un bordo branco estreito na beira interna. O queixo, gorxa e peito superior son de cor beixe crema con liñas intensas e manchas de cor negra amarronada. A parte inferior do peito é de cor branca crema cun ton beixe cada vez menos intenso e con menos manchas e a barriga é igualmente de cor branco crema, con manchas restrinxidas á parte máis superior. As primarias son negras amarronadas co bordo de ataque beireado de gris e o bordo interno das plumas externas gris preto da base, mentres que as plumas internas están beireadas de marrón preto da base. As secundarias son similares, pero beireadas de castaño no bordo de ataque. As cobertoiras das ás superiores son negras amarronadas e similares ás primarias externas na coloración das marxes. As axilares e cobertoiras das ás inferiores son brancas e as cobertorias da parte que está baixo a cola teñen bases e marxes marróns agrisados escuras e centros e extremos brancos. O peteiro é forte, facendo unha curva lixeira e unha amosega preto da punta. É de cor amarelo laranxa en inveno, e a mandíbula superior é algo amarronada e ambas puntas da mandíbula negras amaronadas. No verán ambas as mandíbulas do peteiro do macho son amarelas. O iris é marrón escuro e as patas e pés son marróns. A lonxitude media do adulto é de 25 cm, a lonxitude das ás é de 14,5 cm e a lonxitude tarsal é de 3,5 cm.[9]
A femia é moi similar ao macho, pero as partes superiores son algo máis amarronadas e as plumas do píleo teñen liñas centrais negras máis estreitas. A gorxa e peitos son máis claros con marcas máis pequenas e en menor número. O peteiro é similar ao peteiro do macho en inverno. O xove é de cor máis clara que adulto con liñas de cores claras nas plumas que teñen liñas escuras nos adultos. O xove adopta a súa plumaxe adulta despois da súa primeira muda no outono.[9]
A chamada desta ave faina principalmene en voo e é un áspero "tsak tsak tsuk". O mesmo son, pero máis suave, faino máis ocasionalemnte cando os individuos se xuntan nas árbores. Cando está incomodado ou alarmado emite varios sons de advertencia que lembran os do tordo charlo (Turdus viscivorous). O macho ten unha canción bastante febleque canta na estación reprodutora. É unha mestura dunhas poucas frases como as do merlo (Turdus merula) intercaladas con asubíos, chíos guturais e notas de chamada. Cántaa en voo e tamén desde as árbores e unhs versión tenue desa canción con máis notas de trilos é cantada por un grupo de aves en pousadeiros comunais.[9]
O tordo real é unha especie migratoria cunha distribución paleártica. Reprodúcese no norte de Noruega, norte de Suecia, Finlandia, Bélxica, Alemaña, Suíza, Austria, a República Checa, Eslovaquia, Hungría, Polonia e Siberia cara ao leste ata Transbaikal, o río Aldán e as montañas Tian Shan no noroeste da China. No inverno a súa área de distribución esténdese polo oeste e sur de Europa e Norte de África, aínda que non é común na rexión mediterránea. As poboacións do leste migran a Anatolia, Israel, Irán e noroeste da India e ás veces ao nordeste da India. É unha ave que chega errante a Islandia, Groenlandia, Spitsbergen, as illas Canarias, as illas Baleares, Madeira, Córsega, Sardeña, Sicilia, Malta e Chipre.[9] O voo do tordo real é lento e directo. Dá varios fortes batidos de ás e despois pecha as ás brevemente antes de volver a batelas. É moi gregario, bastante tímido e asústase doadamente no inverno e é máis afouto e ruidoso na estación reprodutora. Cando un grupo está nunha árbore tenden a mirar na mesma dirección, mantendo unha constante charla.[10] Cando buscan alimento no chan, a miúdo en asociación cos tordos rubios, o grupo avanza a favor do vento, e cada ave fai unha pausa cada pouco para erguerse e mirar arredor antes de volver a alimentarse. Cando están alarmados vanse voando e o grupo de alimentación volve formarse noutro sitio.[10] En zonas boscosas non vagan polo sotobosque como fan os merlos ou os tordos comúns, senón que se pousan en zonas abertas en arbustos e ramas altas. Póusanse socialmente, ás veces en setos crecidos e matorrais ou arbustos, pero máis xeralmente no chan. Sitios comúns son as zonas de herbas bastas entre arbustos ou matas de xuncos, en plantacións xoves, en restroballos e nos sucos dos campos arados.[9]
No verán os tordos reais frecuentan zonas boscosas mixtas de bidueiros, amieiros, piñeiros, piceas e abetos, a miúdo preto de marismas, páramos ou outras zonas abertas. Non evita a veciñanza dos humanos e poden verse en áreas cultivadas, hortas, parques e xardíns. Tamén habita en tundras abertas e ladeiras de montañas sobre a liña de árbores. No inverno, os grupos de tordos charlos encóntranse principalmente en campo aberto, terras agrícolas, hortas e zonas boscosas. Son nómades, e roldan por onde hai unha abundancia de bagas e insectos. Posteriormente no ano trasládanse a zonas de pasto e campos cultivados.[8]
A migración cara ao sur desde as zonas de reprodución empeza en outubro, pero en países como o Reino Unido a maior masa de aves chega en novembro. Algunhas destas aves están de paso e continúan cara ao continente europeo, pero outras permanecen. Os migrantes de paso volven en abril e eles e os migrantes residentes parten do Reino Unido principalmente a inicios de maio.[9]
O tordo real é omnívoro. O alimento de orixe animal da súa dieta inclúe caracois e lesmas, miñocas, arañas e insectos como escaravellos e as súas larvas, moscas e saltóns. Cando maduran as bagas no outono cómenas en grandes cantidades. Os froitos de estripeiros, acivros, Sorbus, teixos, xenebreiros, Rosa canina, Cotoneaster, Pyracantha e Berberis son tamén preferidos. Máis avanzado o inverno comen mazás que tirou o vento, nabos nos campos e cereais e sementes.[9] Cando estes están exhaustos ou en tempo particularmente malo, as aves poden trasladarse a marismas ou incluso ás costas onde poden encontrar moluscos.[8]
A tempada reprodutora comeza en maio en Polonia, pero máis ao norte, en Escandinavia, pode non empezar ata inicios de xullo. A femia constrúe un niño con forma de copa que non intenta agochar. A localización adoita ser unha zona boscosa pero pode ser unha liña de setos, un xardín, entre rochas, nunha morea de troncos, nun alpendre ou no chan.[9] Xeralmente nidifican en estreita proximidade con outros individuos da súa mesma especie. Os adultos defenden o seu niño agresivamente e a nidificación gregaria pode ofrecer protección dos predadores. O niño constrúese con herbas secas e outras plantas con algúns taliños e algo de musgo, e ten unha cuberta de barro e un forro interno de herbas finas. A posta é normalmente de cinco ou seis ovos, pero ás veces pode ser de tres, catro, sete ou mesmo oito ovos. Os ovos varían de tamaño desde 28,8x20,9 mm a 33,5x23,4 mm e son de cor variable. Moitos son de cor azul clara salferida de pintas pequenas azuis e lembran os do merlo. Outros son azuis brillantes, con ou sen manchas marróns avermelladas máis grandes. A incubación comeza antes de que se puxeran todos os ovos e dura de trece a catorce días. A femia encárgase de toda ou da maioría da incubación. Os polos son altriciais e ambos os proxenitores lles levan comida. Están normalmente listos para abandonar o niño en de catorce a dezaseis días e poden criar dúas roladas por tempada, especialmente na parte sur da súa área de reprodución.[9]
O tordo real ten unha ampla área de distribución, estimada en 10 millóns de km2 e unha gran poboación que só en Europa é de 42 a 72 millóns de individuos. Pénsase que hai uns 20000 individuos en Rusia e a poboación global calcúlase entre 44 e 96 millóns de individuos. O tamaño da poboación parece ser estable e a especie non se cre que estea dentro dos criterios de declive poboacional da lista vermella da IUCN, polo que foi avaliada cun status de "especie pouco preocupante".[1]
O tordo real (Turdus pilaris) é un paxaro da familia dos túrdidos que se reproduce en zonas boscosas e arbustivas do norte de Europa e Asia, que en Galicia é unha ave invernante pouco común. É unha especie moi migratoria, e moitos dos exemplares do norte trasládanse ao sur durante o inverno. Inverna en grandes cantidades nas illas británicas (onde uns poucos exemplares tamén se reproducen), e no sur de Europa, norte de África e Próximo Oriente. É omnívoro, e come unha ampla variedade de moluscos, insectos e miñocas de terra en verán e bagas, cereais e outras sementes en inverno.
Adoitan nidificar en pequenas colonias, posiblemente como protección contra os predadores. Constrúen o niño nunha árbore, no que poñen cinco ou seis ovos. Os polos son alimentados polos dous proxenitores e abandonan o niño pasados quince días. Poden criar dúas roladas na parte sur da súa área de distribución, pero só unha máis ao norte. As aves migrantes e invernantes a miúdo forman grandes bandadas, frecuentemente en compañía de tordos rubios.
O tordo real ten unha lonxitude duns 25 cm, cun píleo, pescozo e mitra grises, un dorso marrón puro, ás e cola escuras e parte inferior da á branca. O peito e flancos teñen moitas manchas. O peito ten un ton avermellado destinguido e o resto das partes inferiores son brancas. Os sexos son similares en aparencia pero as femias son lixeiramente máis marróns. Os machos teñen unha canción simple e a ave fai varias chamadas guturais en voo e de alarma.
Gráþröstur (fræðiheiti: Turdus pilaris) er spörfugl af ætt þrasta sem verpir í skógum og kjarrlendi í Norður-Evrópu og Asíu.
Gráþröstur (fræðiheiti: Turdus pilaris) er spörfugl af ætt þrasta sem verpir í skógum og kjarrlendi í Norður-Evrópu og Asíu.
La cesena (Turdus pilaris Linnaeus, 1758) è un uccello della famiglia dei Turdidi[2].
Specie migratrice, nidifica dalla Scandinavia all’Asia settentrionale e sverna nell'Europa occidentale, centrale e meridionale e sulla sponda settentrionale del Mediterraneo. La migrazione post-riproduttiva verso i quartieri di svernamento inizia a settembre e culmina tra novembre e dicembre, mentre quella pre-riproduttiva verso i quartieri di nidificazione inizia a febbraio. Nidifica nelle aree boschive e ai margini di foreste di betulle, pini, abeti rossi, ontani, spesso all'interno di zone umide, vicino a prati, valli fluviali, torbiere e paludi, ma si trova anche in parchi, frutteti, giardini, ai margini dei terreni agricoli. Alle latitudini inferiori raggiunge i 2.400 metri di quota, ma le maggiori densità si registrano tra gli 800 e i 1.600 metri. Durante la migrazione e in inverno, frequenta habitat più aperti e radi come campi e pascoli, terreni agricoli, boschi e arbusti.
Per taglia, si situa tra la tordela e il tordo sassello. Monogama e territoriale, conduce vita gregaria in tutte le stagioni, mantenendo un comportamento sociale anche nel periodo riproduttivo, nidifica in piccoli nuclei di 10-20 coppie e difende coraggiosamente il suo territorio. È prevalentemente insettivoro durante la stagione riproduttiva e frugivoro in autunno-inverno; analogamente al Merlo, è capace di scavare nella neve, alla ricerca del cibo e di entrare in acque poco profonde per catturare pesci di piccola taglia. In Italia è migratrice regolare tra marzo e metà aprile e tra ottobre e novembre e nidificante tra aprile e maggio. Sverna in modo omogeneo nel centro-nord, dove frequenta i frutteti, le zone coltivate ed i boschi, in genere a quote comprese tra i 200 e i 1.000 metri. La specie classificata nella categoria a Rischio minimo della Lista Rossa dell'IUCN delle specie minacciate.
Raggiunge la lunghezza di circa 26 cm, con apertura alare 39-42 cm e un peso medio di 100 g. A differenza degli altri tordi, ha una colorazione relativamente vivace. Caratteristica distintiva è il grigio ardesia della testa e della parte posteriore del collo e groppa, che contrasta con il marrone del dorso e delle ali e il nero della coda. Le parti inferiori sono biancastre, fortemente ombrate di giallo-arancio sul petto e segnate da striature nerastre, che spesso sfumano in macchie nere sui lati del petto. La parte inferiore delle ali è bianca come nella tordela. È sempre presente un leggero sopracciglio chiaro, l’iride è bruno scuro. Ha becco robusto, giallo e zampe nero-brunastre. I sessi non presentano alcun dimorfismo[3][4][5].
Il suo ciclo vitale può superare i 18 anni. I due sessi raggiungono la maturità sessuale a dodici mesi. Specie migratrice, conduce vita gregaria in tutte le stagioni dell’anno e può formare stormi di centinaia o, addirittura, migliaia di individui, spesso insieme al tordo sassello. Mantiene un comportamento sociale anche nel periodo riproduttivo e nidifica in piccoli nuclei di 10-20 coppie, che sfruttano comuni aree di alimentazione; ciascuna coppia conserva, comunque, un esclusivo territorio, limitatamente alle immediate vicinanze del nido. Territoriale, difende coraggiosamente il suo territorio. Rumorosa nella stagione riproduttiva, è schiva e guardinga in inverno. Possiede un volo alto e leggermente ondulato, alternando potenti battiti d’ala a brevi planate ad ali aperte o chiuse. Sulle lunghe distanze, gli stormi si mantengono alti con un volo rapido, forte e diretto; sono stati monitorati dal radar stormi in volo fino a 3.270 metri dal suolo[6]. Sul terreno, cammina con portamento eretto e saltella con eleganza. Il suo comportamento ricorda quello della tordela, dacui si differenzia per la coda più corta[4].
Come per la maggior parte dei Turdidi, la dieta della cesena dipende dalle disponibilità offerte dall'ambiente e varia a seconda della stagione: nelle aree di nidificazione si ciba di insetti e delle loro larve (ditteri, imenotteri, lepidotteri, ortotteri), anellidi, lumache, ragni, ma anche dei semi delle conifere e delle piante da fiore, di germogli e boccioli. Come il merlo, è capace di scavare nella neve per arrivare al terreno sottostante, alla ricerca del cibo e di entrare in acque poco profonde per catturare pesci di piccola taglia. La dieta dei pulcini è composta prevalentemente da invertebrati. Nelle aree di svernamento, la sua dieta comprende frutta e bacche come cachi, mele, pere, uva, agrifoglio, biancospino, edera, ginepro, mora, rosa canina, sorbo e tasso[4][3][7].
Monogama, è l'unico turdide che nidifica volentieri in colonie. La specie è nidificante in tutta l'Europa nord-orientale, dalla tundra artica fino agli Urali. A marzo-aprile, gli uccelli lasciano i loro quartieri di svernamento e si spostano a nord verso i loro siti di nidificazione in Europa, fino alla Scandinavia. La stagione riproduttiva è compresa tra aprile e fine agosto, a seconda della latitudine. I maschi svolgono un’intensa attività di inseguimenti e combattimenti. La parata nuziale ha un rituale assai semplice: il maschio canta e saltella attorno alla compagna, tenendo il corpo orizzontale, le ali semiaperte e la coda spiegata e abbassata. Nidifica in foreste rade di conifere, ai margini di boschi misti e anche in frutteti e campagne con grandi alberi. Il nido, a forma di coppa, è costruito dalla femmina abbastanza in alto (in media da 7 a 8 m), generalmente sulla forcella di un albero, contro il tronco o su un ramo, utilizzando erbe, muschio, peli di animali e fuscelli impastati e cementati con fango. Le quattro-sei uova, blu pallido, screziato più o meno estesamente di marrone-rossastro, sono incubate dalla femmina per 13-14 giorni, mentre i pulcini sono accuditi da entrambi i genitori per circa due settimane. Nell’anno può compiere una o due covate[8][4][3][9]. Nei dintorni delle colonie di nidificazione allontana i potenziali predatori (corvidi e rapaci), da sola o in gruppo spruzzandoli di escrementi[6].
La cesena è estremamente rumorosa e il suo canto non è particolarmente sviluppato. Durante la stagione degli amori, fa sentire il suo canto, al mattino e alla sera, in volo o dal posatoio su un albero, che consiste in un gorgheggio debole, stridulo, non musicale, intervallato da frasi ridacchianti e fischianti. Spesso inizia con note chack seguite da note cinguettanti, o un lento take-take-tcheree-cherri-weeo intervallato da note chack. Il canto in volo, che fa parte del corteggiamento, consiste in un debole, ridacchiante chiacchiericcio chuck-chuck-chuck ... chack-chack-chac, intervallato da fischi e cigolii. Il grido di allarme è un forte chetchetchetj o un trt-trt-trrrt-trr acuto che sale di tono, diretto all'intruso[6].
Tra le specie del genere Turdus, la cesena è quella che sverna alle latitudini più settentrionali. Nidifica dalla Scandinavia all’Asia settentrionale e sverna nell'Europa occidentale centrale e meridionale e sulla sponda settentrionale del Mediterraneo, dalla Turchia alla Penisola iberica. Le aree più meridionali sono raggiunte solo negli inverni particolarmente freddi. La migrazione post-riproduttiva verso i quartieri di svernamento inizia a settembre e culmina tra novembre e dicembre, mentre quella pre-riproduttiva verso i quartieri di nidificazione inizia nel mese di febbraio. L’areale di svernamento interessa quasi tutta l’Europa, che rappresenta più del 75% dei quartieri invernali complessivi della specie[4].
La specie è caratterizzata da flussi migratori irregolari di anno in anno, spesso legati al deterioramento delle condizioni meteorologiche nell'Europa centrale e settentrionale. I soggetti svernanti tendono a muoversi continuamente per trovare aree ricche di cibo e per fuggire alle ondate di freddo. I giovani sono sensibili al freddo e alla neve e, talvolta, invadono improvvisamente le aree in gruppi di diverse centinaia o migliaia di esemplari, a causa di un peggioramento delle condizioni meteorologiche. La fedeltà ai siti di svernamento è generalmente bassa. La migrazione autunnale si verifica soprattutto da fine settembre a novembre, le date di arrivo nei siti riproduttivi variano in relazione alle condizioni climatiche locali. La maggior parte delle aree occupate durante l’inverno viene abbandonata entro maggio[4].
Durante il periodo riproduttivo, abita le alte e medie latitudini caratterizzate da climi temperati, boreali o subartici. Nidifica nelle aree boschive e ai margini di foreste di betulle, pini, abeti rossi, ontani, spesso all'interno di zone umide, vicino a prati, valli fluviali, torbiere e paludi. Durante la nidificazione, si trova anche in parchi, frutteti, giardini, ai margini dei terreni agricoli e nelle zone montuose ricoperte di betulle ai margini del limite del bosco. Nella Penisola Scandinava frequenta gli stessi ambienti del merlo dal collare, nidificando fin sopra i 1.000 metri, dove gli arbusti di ginepro e betulla nana forniscono sufficiente protezione; talvolta si spinge sugli affioramenti rocciosi in presenza di scarsa vegetazione o in zona di tundra aperta, oltre il limite degli alberi. Alle latitudini inferiori (Alpi) raggiunge i 2.400 metri di quota, ma le maggiori densità si registrano tra gli 800 e i 1.600 metri, soprattutto lungo i corsi fluviali ricchi di vegetazione arborea. Durante la migrazione e in inverno, frequenta ambienti più aperti e radi come campi e pascoli, terreni agricoli, boschi e arbusti[3][4][8].
È predato da vari rapaci, tra i quali lo sparviero, e dai corvidi (gazza e ghiandaia), che si cibano delle sue uova e dei pulcini, ed è parassitata dal cuculo. Gli ectoparassiti comprendono pidocchi, pulci e zecche, gli endoparassiti e patogeni includono Anomotaenia, Campilobacter, Haemoproteus, Leucocytozoon, Menacantus, Passerilepis, Philopterus, Plasmodium e Virus dell’encefalite[10][11].
La popolazione mondiale è stimata in 71.000.000 – 143.000.000 individui, dei quali 28.400.000 – 57.300.000 individui maturi rappresenterebbero la popolazione europea. In Europa, la popolazione di questa specie è stata stabile tra il 1980 ed il 2013 ed ha consistenza e diffusione estremamente ampie e si ritiene che il declino non sia sufficientemente rapido per avvicinarsi alle soglie di vulnerabilità. Le tendenze attuali consentono di classificare la specie nella categoria a Rischio minimo della Lista Rossa dell'IUCN delle specie minacciate[8].
Nella seconda metà del XX secolo, l’espansione della cesena ha subito un’accelerazione, che l’ha portata a colonizzare la Slovacchia negli anni ’50 e la Danimarca, il Belgio, la Francia centro-orientale, il Nord Italia e la Romania negli anni ’60. Nel decennio successivo ha raggiunto i Paesi Bassi, la Gran Bretagna, la Francia sudorientale, la Slovenia e l’Ungheria e negli anni ’80 la Macedonia e la Grecia. L’espansione è continuata negli ultimi anni del secolo, accompagnata da aumenti della popolazione nella maggior parte dei Paesi europei, ma soprattutto in Lussemburgo, Italia, Slovenia, Ungheria e Romania, con incrementi maggiori del 50%[4].
Importante è il ruolo di questo tordo nella propagazione delle specie vegetali che gli forniscono il nutrimento, per le implicazioni relative alla preservazione della biodiversità.
In una prospettiva di lungo termine, considerato il cambiamento climatico che sta determinando la ridistribuzione della vita sulla Terra, la cesena è tra i migratori con il maggior potenziale di dispersione delle piante europee verso latitudini più fredde[12].
Alcuni paesi hanno emesso francobolli con l’immagine della cesena: Belgio, Burundi, Jersey e Turchia[13].
In Italia è migratrice regolare tra marzo e metà aprile e tra ottobre e novembre, svernante, parzialmente sedentaria, nidificante tra aprile e maggio. I contingenti che transitano in Italia originano soprattutto dalla Finlandia meridionale, dagli Stati Baltici e dall’Europa centrale. Nidifica esclusivamente sulle Alpi, anche se in modo discontinuo, con maggior diffusione e consistenza nei settori valdostano, lombardo, trentino e altoatesino, che sono stati i primi ad essere colonizzati. Sta colonizzando progressivamente tutti i settori della catena alpina con due popolazioni distinte, una "di montagna", che presenta una distribuzione irregolare, e l’altra più continua "di pianura", che segue i principali fondovalle. I nidi vengono costruiti all’interno di pinete o in boschi di latifoglie, in prossimità di praterie, paludi, frutteti, parchi e giardini. In inverno, tende ad abbandonare la vegetazione d’alto fusto, per frequentare zone di aperta campagna e terre coltivate, in cerca di invertebrati. Si mantiene, comunque, nelle vicinanze degli alberi da frutto che, nel caso di inverni particolarmente rigidi, possono rivelarsi preziose fonti di cibo. Il carattere gregario e nomade viene evidenziato durante lo svernamento quando gruppi, formati da centinaia fino a un migliaio di individui, si muovono alla ricerca del cibo. Sverna in modo omogeneo nel centro-nord, mentre risulta più sporadica al sud. In genere si trova a quote comprese tra i 200 e i 1.000 metri.
La popolazione italiana stimata in 5.000 - 10.000 coppie. L'areale della popolazione italiana è vasto, ma la specie risulta in decremento del 53% nel periodo 2000 – 2010, per cause non completamente chiare e, pertanto ,la specie viene classificata Vulnerabile. La specie è in aumento in diversi Paesi limitrofi all'Italia, che è comunque situata al margine dell'areale. Per questa ragione, assieme al fatto che la specie è migratrice a corto raggio e svernante in Italia, non è possibile escludere l’immigrazione da fuori regione e la specie viene pertanto declassata a Quasi Minacciata[4].
La cesena (Turdus pilaris Linnaeus, 1758) è un uccello della famiglia dei Turdidi.
Specie migratrice, nidifica dalla Scandinavia all’Asia settentrionale e sverna nell'Europa occidentale, centrale e meridionale e sulla sponda settentrionale del Mediterraneo. La migrazione post-riproduttiva verso i quartieri di svernamento inizia a settembre e culmina tra novembre e dicembre, mentre quella pre-riproduttiva verso i quartieri di nidificazione inizia a febbraio. Nidifica nelle aree boschive e ai margini di foreste di betulle, pini, abeti rossi, ontani, spesso all'interno di zone umide, vicino a prati, valli fluviali, torbiere e paludi, ma si trova anche in parchi, frutteti, giardini, ai margini dei terreni agricoli. Alle latitudini inferiori raggiunge i 2.400 metri di quota, ma le maggiori densità si registrano tra gli 800 e i 1.600 metri. Durante la migrazione e in inverno, frequenta habitat più aperti e radi come campi e pascoli, terreni agricoli, boschi e arbusti.
Per taglia, si situa tra la tordela e il tordo sassello. Monogama e territoriale, conduce vita gregaria in tutte le stagioni, mantenendo un comportamento sociale anche nel periodo riproduttivo, nidifica in piccoli nuclei di 10-20 coppie e difende coraggiosamente il suo territorio. È prevalentemente insettivoro durante la stagione riproduttiva e frugivoro in autunno-inverno; analogamente al Merlo, è capace di scavare nella neve, alla ricerca del cibo e di entrare in acque poco profonde per catturare pesci di piccola taglia. In Italia è migratrice regolare tra marzo e metà aprile e tra ottobre e novembre e nidificante tra aprile e maggio. Sverna in modo omogeneo nel centro-nord, dove frequenta i frutteti, le zone coltivate ed i boschi, in genere a quote comprese tra i 200 e i 1.000 metri. La specie classificata nella categoria a Rischio minimo della Lista Rossa dell'IUCN delle specie minacciate.
Smilginis strazdas (lot. Turdus pilaris, angl. Fieldfare, vok. Wacholderdrossel) – strazdinių (Turdidae) šeimos žvirblinis paukštis. Nuo kitų strazdų skiriasi pilka galva ir antuodegiu bei rudais pečiais. Paukščiui skrendant matyti balta apačia.
Gyvena miškingose ar krūmingose Šiaurės Europos ir Azijos vietovėse – nuo Skandinavijos vakaruose iki Aldano rytuose, šiaurinė arealo riba eina pro Jamalo pusiasalį, Jenisiejaus žemupį, pietinė – pro Tuvą, Jenisiejaus aukštupį, Altajų, šiaurės Kazachstaną, Volgos žemupį, Karpatus, Šveicariją. Taip pat gyvena Grenlandijoje, Gotlande, Alando salose. Smilginis strazdas sutinkamas visoje Lietuvoje, gana gausus.
Žiemą dideliais būriais migruoja į pietus, dažnai kartu su baltabruviais strazdais (Turdus iliacus).
Pavasarį negausiai atskrenda kovo antroje pusėje, rugpjūtį pradeda būriuotis, rugsėjo pabaigoje–spalį išskrenda. Nedideli būriai pasilieka žiemoti.
Tiek patino, tiek patelės pakaušis, galva ir antuodegis pilki, viršugalvis dryžuotas. Pečiai bei nugara rudos spalvos. Uodega juodai ruda. Krūtinė, pagurklis, gerklė raibi. Kojos šviesiai rudos. Snapas tamsiai rudas, pamatinė dalis geltona. Rainelė ruda.
Išsiritusių jauniklių galva ir nugara padengta ilgokais rusvai pilkais pūkais. Vėliau tampa rusvi, o jų papilvė labiau raiba nei suaugusiųjų.
Dažniausiai įsikuria gluosniais ir alksniais apaugusiose paupiuose, laukų pušynėliuose, parkuose, soduose, juodalksnynuose, kapinėse, greta girių. Smilginiams strazdams nesvarbus apgyvendinto miško brandumas, pomiškis. Apsistoja ir kultūriniuose kraštovaizdžiuose. Skirtingai nuo kitų strazdų, dažniausiai suka lizdus kolonijomis (5-15 porų, nors kartais iki 100). Labai įnirtingai gina lizdus – garsiai rėkia, atėjūną puola, smūgiuoja, apipila skystomis išmatomis. Taip jie paprastai išveja varnas ar kėkštus, todėl greta smilginių strazdų mėgsta įsikurti ir kiti smulkūs paukščiai (kikiliai, žaliosios ir ankstyvosios pečialindos, strazdai giesmininkai, sodinės ir juodagalvės devynbalsės, liepsnelės, volungės, tošinukės, pilkosios musinukės).
Smilginis strazdas lizdus suka pušyse, tuopose, alksniuose, drebulėse, beržuose, maumedžiuose, gluosniuose ir kt. medžiuose. Lizdą sukrauna iš varpučio, smilgų, aplipdo moliu, dumblu, gūžtą iškloja varpinių žolių lapeliais. Dažniausiai lizdą susuka kamieno išsišakojimuose, rečiau šakų galuose, prie kamieno, medžio vainike, pasitaiko ir ant inkilų, kempingrybių. Vidutiniškai lizdą įrengia 4,3 m aukštyje, kur dažniau lankosi žmonės – 4–15 m aukštyje.
Kiaušinius deda balandžio 15–26 d. Padeda 4–6 žalsvus, ovalius, rudomis dėmelėmis ir brūkšniais margintus kiaušinius. Peri 12–14 dienų (daugiausia patelė). Jaunikliai pradeda plunksnuotis po 7 dienų. Sulaukę 13–14 dienų (gegužės viduryje) palieka lizdą, bet dar nemoka skraidyti, todėl daug jų žūva. Jei pirma dėtis žūva, peri antrą kartą.
Pavasarį, vasarą maistą rankioja laukuose, drėgnose pievose, prie vandens telkinių, šaltinių, pakelėse. Rudenį gausiais būriais traukia arčiau sodybų, nulesa vaisius. Žiemą laikosi prie gyvenviečių, sutinkami tujų, gudobelių krūmuose, ieško nenuskintų vaisių, uogų.
Smilginiai strazdai veiklūs dieną, žmogaus nevengia, bet arti neprisileidžia. Mėgsta tupėti šakų galuose, aukštuose medžiuose, kur plačiai matyti vietovė. Maitinasi ant žemės, šuoliuoja dideliais šuoliais, drabsto senus lapus, žolę ir ieško bestuburių.
Visaėdžiai, maitinasi įvairiais vabzdžiais ir kirmėlėmis vasarą, uogomis žiemą. Maitindami rankioja sliekus, sparvas, vikšrus, smulkius moliuskus, laumžirgių lervas. Vėliau, antroje vasaros pusėje pereina daugiausia prie uogų – žemuogių, mėlynių, aviečių, ievų uogų, spanguolių. Rudenį ir žiemą ypač lesa šermukšnius. Jiems gausiai užderėjus, daug smilginių strazdų lieka žiemoti.[1]
Jauniklis
Dėtis
Patelė lizde
Lesa šermukšnius
Smilginis strazdas (lot. Turdus pilaris, angl. Fieldfare, vok. Wacholderdrossel) – strazdinių (Turdidae) šeimos žvirblinis paukštis. Nuo kitų strazdų skiriasi pilka galva ir antuodegiu bei rudais pečiais. Paukščiui skrendant matyti balta apačia.
Pelēkais strazds jeb pelēkais mežastrazds (Turdus pilaris) ir mežastrazdu dzimtas (Turdidae) Latvijā ligzdojošs dziedātājputns. Tas ligzdo Eiropas centrālajā un ziemeļu daļā, un Āzijas ziemeļdaļas mežos. Pelēkais strazds ir gājputns un galvenokārt ziemo Eiropas rietumos un dienvidos, Ziemeļāfrikā gar pašu Vidusjūras piekrasti, Tuvajos Austrumos un salīdzinoši nelielā teritorijā Vidusāzijas dienvidos.[1] Ģeogrāfisko variāciju nav.[2]
Pelēkais strazds īpaši bieži ir sastopams Skandināvijā, Somijā un Krievijas rietumu daļā. Izplatības areāls austrumu virzienā stiepjas pāri taigas zonai līdz Austrumsibīrijai. Tālākās ziemeļu un austrumu populācijas ziemo Eiropas rietumos un dienvidos, Mazāzijā un Kaspijas jūras reģionā. Ziemā pelēkie strazdi sasniedz arī Izraēlu un Ēģipti iekšzemē, kā arī Ziemeļāfrikas Vidusjūras krastu.[1][3]
Latvijā pelēkais strazds ir diezgan parasts ligzdotājs ar nevienmērīgu izplatību. Tas bieži caurceļo un regulāri ziemo, tomēr skaits ievērojami svārstās.[3]
Pelēkais strazds ir liela auguma, spēcīgi veidots strazds ar garu asti, melnā mežastrazda lielumā. Tā ķermeņa garums ir 22—27 cm, spārnu plētums 39—42 cm, svars 82—138 g.[4][5] Tam ir pelnu pelēka galva un virsaste, kura kontrastē ar tumši brūno muguru un melno asti. Seja melna, krūtis un rīkle gaiši rūsganbrūnas ar melniem, gareniem raibumiem, kas uz sāniem kļūst gaišāki, izteikti "V" veidīgi. Vēders un spārnu apakšas baltas.[4] Acu zīlītes ir tumši brūnas, kā arī kājas ir tumši brūnas.
Abi dzimumi izskatās gandrīz vienādi. Tomēr mātītes apspalvojums ir nedaudz brūnganāks, uz galvas pašā centrā mātītei ir šauras, melnas svītras. Krūtis un pakakle ir salīdzinoši gaišākas, arī raibumi ir mazāki.[6] Vasaras periodā tiem var atšķirties knābja krāsa: tēviņiem tas ir dzeltens, mātītēm un arī jaunajiem putniem tas ir līdzīgs knābja krāsai ziemā.[6] Ziemas periodā knābis abiem dzimumiem ir dzeltens ar melnu galu, augšējā knābja daļa brūngana.[4] Jaunie putni raibi, to galvas ir nevis pelēkas, bet brūnas.[4]
Pelēkais strazds mājo parkos, dārzos, kapsētās, mežmalās, nelielās lapukoku un jauktu koku audzēs, upmalu krūmājos un koku audzēs, mežmalās pļavu un lauku tuvumā, noēnotās, vēsās un mitrās vietās.[5] Kopumā pelēkais strazds ir sabiedrisks putns, lai gan ligzdas tuvumā ir agresīvs. Tam ir raksturīgi ligzdu no ienaidniekiem aizsargāt, pikējot un cenšoties nosmērēt traucētāju ar saviem mēsliem. Pelēkais strazds lido lēni, bet ir labākais lidotājs no mežstrazdiem. Lidojums taisns, dažiem spārnu vēzieniem mijoties ar mirkli, kad spārni tiek sakļauti. Pa zemi pārvietojas lēcieniem. Pelēkie strazdi migrācijas lidojumus veic gan dienā, gan naktī.
Pelēkie strazdi ir ļoti sabiedriski, viegli izbiedējami un nervozi ziemas periodā, bet ļoti skaļi un pārgalvīgi vairošanās sezonā. Barojieties visiem kopīgā barā uz zemes, ik brīdi kāds no putniem pārtrauc ēšanu, izslejas taisni un vēro apkārtni. Ja pelēko strazdu grupa sasēdusi kokā, baram ir tendence sēdēt tā, ka putnu galvas ir vērstas vienā virzienā, vienlaicīgi tie nepārtraukti savstarpēji sačivinās.[7][8] Ārpus vairošanās sezonas nakšņo lielā barā, visbiežāk uz zemes.[8]
Pelēkais strazds ir visēdājs un barojas ar tārpiem, piemēram, sliekām, dažādiem kukaiņiem, sīkiem moluskiem un zirnekļiem. Vasaras beigās tas barojas arī ar ogām un augļiem, bet ziemā ar sēklām.[6]
Pelēkais strazds ligzdo nelielās kolonijās, līdz 10 pāriem, retāk ligzdo atsevišķi. Pieaugušie putni agresīvi un bezbailīgi aizsargā ligzdu, kolonijai kopīgi cenšoties padzīt ienaidniekus. Ligzda visbiežāk atrodas mežā augošos kokos, dažādos augstumos, bet tā var būt arī dārzā, akmeņu kaudzē vai baļķu krāvumā, šķūņos un uz zemes.[6] Tā veidota no zāļu stiebriem un lapām, kas savstarpēji sastiprināti ar māliem un dubļiem, arī no iekšpuses ligzda aplikta ar mālu slāni un izklāta ar smalkiem zāļu stiebriņiem. Dējumā 2—8 olas (visbiežāk 5—6 olas), gadā divi līdz trīs perējumi. Olas čaumala ir bez spīduma, ar sarkanbrūniem raibumiem, pamatkrāsa variē no gaišzaļas līdz zilganzaļai. Inkubācijas periods ilgst 13—14 dienas. Perē tikai mātīte vai galvenokārt mātīte. Jaunie putnēni ir ligzdguļi un par tiem rūpējas abi vecāki. No ligzdas jaunie putni izlido 14—16 dienu vecumā.[6] Pēc ligzdošanas un migrācijas laikā pelēkie strazdi veido lielus barus.
Pelēkais strazds jeb pelēkais mežastrazds (Turdus pilaris) ir mežastrazdu dzimtas (Turdidae) Latvijā ligzdojošs dziedātājputns. Tas ligzdo Eiropas centrālajā un ziemeļu daļā, un Āzijas ziemeļdaļas mežos. Pelēkais strazds ir gājputns un galvenokārt ziemo Eiropas rietumos un dienvidos, Ziemeļāfrikā gar pašu Vidusjūras piekrasti, Tuvajos Austrumos un salīdzinoši nelielā teritorijā Vidusāzijas dienvidos. Ģeogrāfisko variāciju nav.
De kramsvogel (Turdus pilaris) is een zangvogel uit de familie lijsters (Turdidae). Het is een trekvogel die leeft in grote groepen. 's Zomers broedt de kramsvogel in kolonies in het noorden van Europa en in Azië, waar hij zich vooral voedt met allerlei ongewervelden. Het winterkwartier bevindt zich in de zuidelijkere delen van Europa en Azië en in Noord-Afrika. Hier voedt hij zich voornamelijk met vruchten en zaden.
De kramsvogel werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Carl Linnaeus, in zijn Systema naturae in 1758. Hij publiceerde de vogel onder de wetenschappelijke naam Turdus pilaris, de naam die nog steeds wordt gehanteerd. Er zijn geen ondersoorten beschreven.
De kramsvogel heeft de typische lichaamsbouw van de meeste echte lijsters; hij is gedrongen, heeft relatief forse poten en een stevige, dolkvormige snavel. De lichaamslengte van een volwassen vogel bedraagt zo'n 25 centimeter en de vleugelspanwijdte 39 tot 42 centimeter.[2]
De kramsvogel onderscheidt zich van andere lijsters door zijn karakteristieke verenkleed. Deze is bij het mannetje en het vrouwtje vrijwel identiek. Het voorhoofd, de kruin, de nek en de oordekveren zijn duifgrijs gekleurd. Elke veer op de kruin en het voorhoofd heeft een centrale bruinzwarte streep, die bij het mannetje iets breder is. Het gebied onder de ogen en op de teugel (tussen de ogen en de snavel) is zwart gekleurd. Boven de ogen heeft de kramsvogel vage lichte streepjes. De lichtgekleurde borst is opvallend bruinzwart gespikkeld en gestreept. De kleur van de borst verloopt van gelig op de bovenborst tot wit naar de buik. Bij het vrouwtje is de borst lichter gekleurd en heeft deze minder en kleinere vlekken en strepen.
De bovenzijde van de romp en de stuit is net als de kop duifgrijs gekleurd. De veertien bruinzwarte staartpennen hebben elk een puntig, grijzig uiteinde. De buitenste twee veren zijn wat korter, waardoor de staart een ronde vorm heeft. De slagpennen zijn bruinzwart. De dekveren op de schouders en de mantel zijn donker kastanjebruin, met donkere centrale strepen en lichte uiteinden. Bij het vrouwtje zijn deze dekveren bruiner gekleurd dan bij het mannetje. Aan de onderzijde van de vleugels en onder de schouders zijn de dekveren wit.
De irissen van een volwassen kramsvogel zijn donkerbruin gekleurd. De forse snavel is 's winters bij beide geslachten oranjegeel gekleurd, met bruinzwarte uiteinden en een wat donkerder bovensnavel. In de zomer blijft de snavel bij het vrouwtje gelijk, maar die van het mannetje wordt geel.
In tegenstelling tot de meeste lijsters leeft de kramsvogel vrijwel altijd in groepsverband. Wanneer kramsvogels in een boom rusten, maken ze kakelende geluiden. Vaak kijken alle vogels daarbij in dezelfde richting. De kramsvogels roesten meestal gezamenlijk op de grond, maar ook in dichtbegroeide struiken. Met name in het winterkwartier zijn kramsvogels schuw en snel verstoord. Tijdens het broedseizoen is de kramsvogel aanzienlijk lawaaieriger en vrijpostiger. De vlucht van de kramsvogel is langzaam en in een rechte lijn. Hij gebruikt krachtige vleugelslagen en vouwt regelmatig zijn vleugels in om ze zeer kort daarna weer uit te slaan.
Tijdens het foerageren worden kramsvogels vaak vergezeld door koperwieken (Turdus iliacus). De kramsvogel zoekt zijn voedsel voornamelijk in struiken op open terreinen of hoog in de bomen.[* 1] Een foeragerende groep beweegt zich tegen de wind in en elke vogel pauzeert regelmatig om in opgerichte houding de omgeving af te speuren. Bij verstoring vliegt de hele groep met de wind mee om elders voedsel te vinden.
De kramsvogel is omnivoor. 's Zomers voedt hij zich vooral met dierlijk voedsel, waaronder slakken, naaktslakken, wormen, spinnen en insecten, zoals kevers, keverlarven, vliegen en sprinkhanen. Wanneer in de herfst de bessen rijpen, vormen deze het hoofdvoedsel van de kramsvogel. Dit zijn bijvoorbeeld lijsterbessen, jeneverbessen en de vruchten van de vuurdoorn, meidoorn, hondsroos, venijnboom, hulst en dwergmispel. Later in de winter worden ook gevallen appels, koolrapen, graan en zaden gegeten. Bij voedselschaarste zoeken groepen kramsvogels soms moerassen of de kustlijn op, om zich hier te voeden met weekdieren.
De kramsvogel laat in de vlucht een luid tsjak tsjak tsjak horen. Wanneer hij zich in groepen in een boom ophoudt, laat hij hetzelfde geluid horen, maar dan zachter. Bij agressie of verstoring gebruikt de kramsvogel een verscheidenheid aan alarmgeluiden horen, welke sterk lijken op die van de grote lijster (Turdus viscivorous).
In het broedseizoen zingt het mannetje zachtjes een mengeling van geluiden, zowel in de vlucht als vanaf zijn zitplaats. Hiertoe behoren merelachtige zanggeluiden, maar ook fluittonen, keelklanken en de kenmerkende tsjak-roep. Een ingetogener versie van deze zang wordt ook wel gezongen wanneer een groep kramsvogels tezamen roesten.
Het broedseizoen verschilt per breedtegraad. Hoe hoger in het noorden in het noorden, hoe later de broedtijd aanvangt. In Polen begint de broedperiode in mei, terwijl deze in Scandinavië pas begin juli aanvangt. Alleen het vrouwtje bouwt het nest. Deze is vaak duidelijk zichtbaar in de omgeving. Het nest wordt vaak in een bos gebouwd, maar ook in struikhagen, tuinen, gebouwen, tussen stenen of gestapeld hout of zelfs op de grond. Meestal bevinden de nesten van kramsvogels zich dicht op elkaar, zodat predatoren sneller kunnen worden opgemerkt. De kramsvogel verdedigt zijn nest op agressieve wijze. Roofvogels en kraaiachtigen worden bestookt met modder en uitwerpselen, waardoor deze moeilijker kunnen vliegen.[2] Er is waargenomen dat haviken een dermate dikke laag op hun verenkleed hadden dat ze niet meer konden jagen.[3]
Het komvormige nest wordt gebouwd van droog gras en onkruid, een aantal takken en wat mos. De buitenkant wordt verstevigd met modder en de binnenzijde met grassprieten. Het legsel bestaat meestal uit vijf of zes eieren, maar aantallen tussen de drie en acht komen ook voor. De eieren zijn variabel van kleur en afmeting. Blauwachtig grijze eieren met kleine bruine vlekken komen veel voor en lijken sterk op die van de merel. De eieren kunnen echter ook groen of helderblauw zijn, met of zonder vlekken. Ook deze vlekken variëren in kleur en grootte. De afmeting van het ei varieert van 28,8 bij 20,9 millimeter tot 33,5 bij 23,4 millimeter.
Meestal broedt alleen het vrouwtje de eieren uit. Zij begint hiermee wanneer het laatste ei is gelegd. De broedtijd duurt dertien à veertien dagen. De jongen zijn nestblijvers en worden door beide ouders verzorgd. Gewoonlijk verlaat een juveniel het nest na veertien tot zestien dagen. Aanvankelijk is hij doffer gekleurd dan een volwassen vogel. Na de eerste rui in de herfst krijgt de jonge vogel zijn volwassen verenkleed. Soms volgt in de broedperiode een tweede broedsel, vooral in de zuidelijke gedeeltes van het broedgebied.
Het verspreidingsgebied van de kramsvogel beslaat een groot deel van het Palearctisch gebied. In oktober en november trekken de meeste kramsvogels naar het zuiden en in april en mei keren ze terug naar hun broedgebied in het noorden. Enkele kramsvogels zijn standvogels en blijven het gehele jaar door in hetzelfde gebied.
Het broedgebied vind de westelijke populaties bevindt zich in Noord-Noorwegen, Noord-Zweden, Finland, België, Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk, Tsjechië, Slowakije, Hongarije en Polen. Ook is de kramsvogel broedend aangetroffen in warmere delen van Europa, zoals Zuidoost-Frankrijk en Noord-Italië. De oostelijke populaties broeden voornamelijk in Siberië. Hier komt hij richting het oosten voor tot in Transbaikal, de rivier de Aldan en de bergen van Tiensjan in het noordwesten van China.
Voor de overwinteringsperiode trekt de kramsvogel gewoonlijk naar warmere regio's. Westelijke populaties trekken naar West- en Zuid-Europa en Noord-Afrika. In het Middellandse Zeegebied is de kramsvogel echter zeldzaam. Oostelijke populaties migreren naar Anatolië, Israël, Iran en het noordwesten van India. De kramsvogel is als dwaalgast aangetroffen in IJsland, Groenland, Spitsbergen, de Canarische Eilanden, de Balearen, Madeira, Corsica, Sardinië, Sicilië, Malta en Cyprus.
Buiten de broedperiode houdt de kramsvogel er een nomadische levenswijze op na en houdt zich overal op waar er genoeg bessen en insecten te vinden zijn. In het broedgebied bezoekt de kramsvogel vooral bosrijke gebieden met berken, elzen, dennen, sparren en zilversparren. Meestal verblijft hij in de buurt van moerassen, heides en andere open terreinen. De kramsvogel houdt zich ook regelmatig op in de nabijheid van mensen en bezoekt gecultiveerde gebieden, boomgaarden, parken en tuinen. Ook leeft de kramsvogel in toendras en berghellingen boven de boomgrens. In het winterkwartier bezoekt de kramsvogel gelijksoortige open gebieden.
Het verspreidingsgebied van de kramsvogel wordt geschat op tien miljoen vierkante kilometer. De grootte van de populatie in Europa wordt geschat op 42 tot 72 miljoen individuele vogels. Men schat het aantal vogels in Rusland op 20.000 en de totale populatie op 44 tot 96 miljoen afzonderlijke vogels. Deze grootte lijkt stabiel te zijn. Derhalve is de status van de kramsvogel als 'Niet Bedreigd' (LC of Least Concern) geklasseerd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
In België en Nederland is de kramsvogel een talrijke wintervogel. Ze worden voornamelijk in open terreinen aangetroffen, vaak samen met andere vogels zoals koperwieken, spreeuwen en kieviten. Als broedvogel komt de kramsvogel vooral in België voor. In 1967 broedde het eerste paar in België, en rond 1983 bevonden zich al ruim 10.000 broedparen in Wallonië. In Nederland werd in 1976 voor het eerst broedende kramsvogels waargenomen. In 1983 bevonden zich zo'n vijfhonderd broedparen in Limburg. In 1986 steeg het aantal Nederlandse broedparen tot 800, ook in andere delen van het land. Na dit hoogtepunt nam de broedpopulatie weer af. Volgens SOVON waren er in 2002 nog 150 tot 200 broedparen, maar is er sindsdien geen duidelijke trend vast te stellen.[4] De kramsvogel is in 2004 als 'Gevoelig' op de Nederlandse rode lijst gezet. De soort staat als 'Bedreigd' op de Vlaamse rode lijst.
Nederlandstalige Wikisource.De kramsvogel (Turdus pilaris) is een zangvogel uit de familie lijsters (Turdidae). Het is een trekvogel die leeft in grote groepen. 's Zomers broedt de kramsvogel in kolonies in het noorden van Europa en in Azië, waar hij zich vooral voedt met allerlei ongewervelden. Het winterkwartier bevindt zich in de zuidelijkere delen van Europa en Azië en in Noord-Afrika. Hier voedt hij zich voornamelijk met vruchten en zaden.
De kramsvogel werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Carl Linnaeus, in zijn Systema naturae in 1758. Hij publiceerde de vogel onder de wetenschappelijke naam Turdus pilaris, de naam die nog steeds wordt gehanteerd. Er zijn geen ondersoorten beschreven.
Gråtrast eller gråtrost (Turdus pilaris) er ein fugl i trastefamilien. Han blir òg kalla skjetatrast i somme målføre. Arten finst som hekkefugl i Europa frå Noreg i nord til Frankrike og Nord-Italia i sør, og vidare austover i eit breidt belte gjennom Sibir til forbi elva Lena. Gråtrasten er relativt ny som hekkefugl i Storbritannia der han hekkar fåtalig. Lengre vest hekkar han sporadisk på Island. På Grønland etablerte gråtrasten seg i sørvest i 1937, men er truleg forsvunnen.
Gråtrasten har gyldent bryst med svarte flekker. Hovudet og nakken er grå. Hoa og hannen er like. Nebbet er grågult.
Gråtrasten er ein vanleg hekkefugl over nesten heile landet. Han hekkar frå havnivå til langt opp på snaufjellet. I vierregionen er han relative vanleg, og stundom går han heilt opp i lavregionen. På Hardangervidda t.d., hekkar han regelmessig opp til om lag 1250 m.o.h., og er observert enda høgare. Ved Sylane er det gjort hekkefunn 1400 m.o.h. Fuglen lever i all slags skog, men unngår helst større samanhengande skogområde. Han trivst særleg godt i skogkantar, der skogen grensar mot dyrka mark, myr eller andre opne felt. Fuglen kan og slå seg til i meir opne område, særleg kulturmark, med nokre få skogholt eller berre nokre få større tre. Gråtrasten har etter kvart også vorte ein vanleg fugl i mange byar og tettstader, om enn ikkje i same utstrekning som svarttrasten. Her finn vi gråtrasten i hagar, parkar og allear og på kyrkjegardar, dersom det finst nokre større tre med opa mark i nærleiken. Arten finst også på heilt trelause stader, som t.d. i vierkjerr til fjells, og heilt ute mot Ishavskysten i Finnmark. Den norske hekkebestanden er truleg på over 1 million par.
Gråtrasten hekkar ofte i koloniar med frå nokre få par opptil 40-50 par. Somme hekkar i einslege par. Reiret vert som regel plassert i eit tre. I område utan tre og buskar kan reiret plasserast på bygningar, fiskehjellar, bruer, gjerder, store steinar eller liknande. Sjølv om gråtrasten hekkar i koloniar er det sjeldan meir enn eit reir i kvart tre. Inne i koloniane forsvarar gråtrasten små territorier som kanskje berre omfasttar reirtreet og ein utkikspost. I utkanten av koloniane er territoria noko større. Næringssøket går føre seg på nøytral grunn utanfor territoria. I låglandet legg hoa vanlegvis 5-6 egg i byrjinga i mai. Til fjells og i Nord-Noreg vert egga lagde i slutten av mai eller byrjinga av juni. Egga vert ruga i ca. 13 dagar og ungane vert flygedyktige etter to veker. I Sør-Noreg legg gråtrasten stundom to kull. Fuglane kan vere svært aggressive ved reiret, og kan angripe alle potensielle fiendar med ein stråle av ekskrement.
Fuglen lever av meitemark, insekt, edderkoppar og plantedelar. Om hausten et han mykje bær.
Gråtrasten er trekkfugl som overvintrar i Vest-Europa. Han kjem attende i slutten av mars lengst i sør. Trekket held fram ut april og ut i mai. Haustttrekket tek til i slutten av september og held fram til langt ut i november, med hovudtyngda i oktober. Gråtrastane kan danne flokkar på mange tusen individ på hausttrekket. Når det er rikeleg med bær, kan mange overvintra i Noreg. Mange av fuglane som overvintrar her i landet kjem truleg austfrå, frå Sverige, Finland og Russland.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Gråtrast Gråtrast eller gråtrost (Turdus pilaris) er ein fugl i trastefamilien. Han blir òg kalla skjetatrast i somme målføre. Arten finst som hekkefugl i Europa frå Noreg i nord til Frankrike og Nord-Italia i sør, og vidare austover i eit breidt belte gjennom Sibir til forbi elva Lena. Gråtrasten er relativt ny som hekkefugl i Storbritannia der han hekkar fåtalig. Lengre vest hekkar han sporadisk på Island. På Grønland etablerte gråtrasten seg i sørvest i 1937, men er truleg forsvunnen.
Gråtrost (Turdus pilaris) er den vanligste trostefuglen i Norge.
Gråtrosten er en kraftig bygget trost med forholdsvis lang stjert. Den er 25–27 cm lang, og har et vingespenn på 39–42 cm, på størrelse med svarttrosten. Den veier om lag 100 g.
Gråtrosten er askegrå på oversiden av hodet, nakken, overgumpen og på sidene. Ryggen er kastanjebrun, stjerten sort, mens buken og undergumpen er hvit med kraftige pilspissformede flekker. Brystet er lyst beige med langsgående streker. Den har en lys øyebrynsstrek, og er mørk mellom øyet og nebbet. Nebbet er guloransje med grå nebbspiss. Den har mørkegrå ben. Kjønnene er like i fjærdrakt.
Hannens sang er en skvatrende «prating», iblant med et høyt, tynt «giih». Varsellyden er et kraftig, gjentatt «tsjakk». I hekketiden har den en skvattrende lyd som kan vare opp mot 3-4 sekunder når den posisjonerer seg i territoriet sitt.
Gråtrosten hekker i de nordlige delene av Europa, fra helt nord i Skandinavia til sydøstlige Frankrike, nordlige Italia, Slovenia, Kroatia, Russland, nordlige Ukraina, deler av Kaukasus og øst til elven Aldan i Sibir. Siden 1937 hekker den også helt syd på Grønland. De fuglene som hekker i den nordligste delen av utbredelsesområdet trekker gjerne sørover om vinteren. Den er en vanlig vintergjest i Storbritannia og Irland, selv om den sjelden hekker der.
I Norge er den vanlig over hele landet, og spesielt på Vestlandet og i Nord-Norge. De fleste trekker sørover til sør/vest-Europa i oktober–november, men noen overvintrer også, spesielt om det har vært rikelig med bær.
Arten finnes i: Albania, Aserbajdsjan, Belgia, Bosnia-Hercegovina, Bulgaria, Tsjekkia, Danmark, Egypt, Estland, Finland, Frankrike, Grønland, Hellas, Hviterussland, Island, Iran, Irak, Irland, Israel, Italia, Jordan, Kasakhstan, Kina, Kirgisistan, Kroatia, Kypros, Kuwait, Latvia, Libanon, Libya, Liechtenstein, Litauen, Luxembourg, Malta, Montenegro, Nederland, Nord-Makedonia, Norge, Palestina, Polen, Portugal, Romania, Russland, Saudi-Arabia, Serbia, Slovakia, Slovenia, Spania, Sveits, Sverige, Syria, Tadsjikistan, Tyrkia, Tyskland, Ukraina, Ungarn, Storbritannia, Usbekistan og Østerrike.[1]
Gråtrosten legger det åpne redet fortrinnsvis i trær og busker i løv- eller blandingsskog, parker og hager. Den opptrer som regel i flokk, og til forskjell fra andre troster ruger den helst i kolonier, sannsynligvis for gjensidig forsvar mot kråkefugler og andre eggtyver. Angripere mot kolonien blir jaget med stor aggressivitet, kraftig varsling og bombardement med avføring, som kan være skadelig for andre fuglers fjærdrakt. Den har derfor også fått navnet skittrast.
I mai–juni legger hunnen 5–6 lysegrønne egg med brune flekker. Hunnen ruger i 10–14 dager, hvoretter begge foreldrene forer opp ungene. Ungene er flyvedyktige etter ytterlige 12–14 dager og forlater da redet.
Om våren og sommeren lever den for det meste av meitemark, men også andre slags smådyr, så som insekter og edderkopper, mens den om høsten og vinteren lever av bær, nedfallsfrukt o.l.
Gråtrost (Turdus pilaris) er den vanligste trostefuglen i Norge.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Kwiczoł[3] (Turdus pilaris) – gatunek niewielkiego ptaka wędrownego z rodziny drozdowatych (Turdidae), zamieszkujący północną i środkowo-wschodnią Europę na wschód od Renu i północ od Alp oraz Azję do środkowej Syberii (aż do rzeki Ałdan). W II poł. XX wieku skolonizował też część zachodniej Europy i Wyspy Brytyjskie. Zimuje w południowej i zachodniej Europie, Azji Mniejszej i Indiach.
W Polsce dawniej nieliczny, do końca XVIII w. gniazdował tylko na północnym wschodzie kraju, głównie na Mazurach. W XIX i XX wieku rozszerzał zasięg występowania i stale zwiększał swoją liczebność. Obecnie lęgowy w całym kraju i miejscami dość liczny. Podczas zimowych przelotów bywa bardzo liczny, co roku też pewna część osobników zimuje.
Skraje wilgotnych lasów łęgowych, zwłaszcza topolowych, zadrzewione brzegi rzek i inne niewielkie zadrzewienia. Obecnie gniazduje również coraz liczniej w miejskich parkach, w ogrodach, sadach, alejach i na cmentarzach z wysokimi drzewami. Na północy lęgowy także w górskich brzezinach, a nawet w tundrze, gdzie z braku drzew zakłada gniazda na budynkach i innych konstrukcjach. Na zimowiskach preferuje krajobraz rolniczy oraz miasta.
Odżywia się drobnymi bezkręgowcami wyszukiwanymi w ziemi, głównie owadami i ich larwami oraz dżdżownicami, a także nasionami i owocami. Na ziemi żeruje w charakterystycznej dla drozdów pozie - z opuszczonymi skrzydłami i uniesionym ogonem. Jesienią i zimą zjada głównie jagody i owoce, np. jałowca, głogu oraz jarzębinę, jabłka.
W ciągu roku wyprowadza jeden lub dwa lęgi, pierwszy w kwietniu, ewentualny drugi na przełomie maja i czerwca.
Nie jest zagrożony według danych IUCN (status LC – least concern).
W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[4].
Dawniej polowano na kwiczoły w celach konsumpcyjnych. Zjadane przez te ptaki jagody jałowca i jarzębiny nadawały mięsu charakterystyczny aromat, dzięki czemu były wysoko cenione przez dawnych myśliwych. W XIX wieku na samym Śląsku odławiano każdej jesieni i zimy ok. 100 tys. kwiczołów[5].
Kwiczoł (Turdus pilaris) – gatunek niewielkiego ptaka wędrownego z rodziny drozdowatych (Turdidae), zamieszkujący północną i środkowo-wschodnią Europę na wschód od Renu i północ od Alp oraz Azję do środkowej Syberii (aż do rzeki Ałdan). W II poł. XX wieku skolonizował też część zachodniej Europy i Wyspy Brytyjskie. Zimuje w południowej i zachodniej Europie, Azji Mniejszej i Indiach.
W Polsce dawniej nieliczny, do końca XVIII w. gniazdował tylko na północnym wschodzie kraju, głównie na Mazurach. W XIX i XX wieku rozszerzał zasięg występowania i stale zwiększał swoją liczebność. Obecnie lęgowy w całym kraju i miejscami dość liczny. Podczas zimowych przelotów bywa bardzo liczny, co roku też pewna część osobników zimuje.
O tordo-zornal (Turdus pilaris) é uma ave pertencente ao género Turdus, nativa da Europa e do Médio Oriente.[1]
O tordo-zornal (Turdus pilaris) é uma ave pertencente ao género Turdus, nativa da Europa e do Médio Oriente.
Cocoșarul sau sturzul de iarnă (Turdus pilaris) este o pasăre gregară, migratoare, cântătoare, din familia Turdidelor. Aria de răspândire cuprinde jumătatea nordică a Europei și Asiei.
Dimensiuni: lungimea corpului e de 22 – 27 cm, anvergura aripilor ajunge la 43 cm iar greutatea la aproximativ 100 grame. Nu prezintă dimorfism sexual.
Aspect: capul este gri, spatele este maroniu, pieptul si flancurile sunt gri amestecat cu alb punctat, abdomenul este alb.
Regim alimentar: este omnivor, consumând insecte, râme, fructe și semințe.
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareCocoșarul sau sturzul de iarnă (Turdus pilaris) este o pasăre gregară, migratoare, cântătoare, din familia Turdidelor. Aria de răspândire cuprinde jumătatea nordică a Europei și Asiei.
Dimensiuni: lungimea corpului e de 22 – 27 cm, anvergura aripilor ajunge la 43 cm iar greutatea la aproximativ 100 grame. Nu prezintă dimorfism sexual.
Aspect: capul este gri, spatele este maroniu, pieptul si flancurile sunt gri amestecat cu alb punctat, abdomenul este alb.
Regim alimentar: este omnivor, consumând insecte, râme, fructe și semințe.
Drozd čvíkota (iné názvy pozri nižšie), lat. Turdus pilaris je druh z čeľade drozdovité. Sibírsky druh, ktorý sa od roku 1750 šíri do strednej Európy a v roku 1937 dosiahol Grónsko. Od začiatku 20. storočia postupne obsadzuje Slovensko, najmä pozdĺž tokov.[3]
Drozd čvíkota je tiež známy ako drozd čvíkotavý, čvíkota severná, čvíkota[4][5][6][7][8][9], nárečovo alebo zastarano: kvíčala, cvíčala, borovčiak, v dávnej slovenčine: čvikota, prskavec, prskota, čvíčela, čvíčala, kvícala, kvíčavka, kvičánka, kvičárka, borovíčkový pták, jalovčiak, jalovčák a nepresne: trskot(a)[10][11][12][13][14][15]
Je veľký asi ako drozd kolohrivý, meria 25[16] – 25 5 cm[17] a váži 89 – 109 g.[18]
Typický hlas čvíkoty je silné "čak-čak-čak"[16][17] a vysoké "krij"[16]. Za letu sa ozýva jemným "sii"[17]. Spev čvíkoty neznie muzikálne, je to zmes rôznych zvukov s mľaskavým prídychom, často spieva i za letu.[16][17]
Od začiatku 20. storočia hniezdi aj na Slovensku a postupne sa šíri smerom na juhozápad. V období posledného mapovania (1980 – 1999) už hniezdili na 73% mapovaných kvadrátov.[3] Dodnes platí, že najmenej sa vyskytuje na západnom Slovensku. Hniezdi do 1 000 m n. m..[3]
V zimnom období je to typický druh, ktorý sa vyskytol na 93,5% kvadrátov.[3]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov je 10 000 – 20 000, zimujúcich jedincov 60 000 – 500 000. Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytuje vykazujú mierny nárast o 20 do 50%. Ekosozologický status v rokoch 1995, 1998[3] a 2001 žiadny.[19] V roku 2014 LC - menej dotknutý.[2][20][21] Európsky ochranársky status SPEC4 – druhy, ktorých globálne populácie sú koncentrované v Európe a majú tam vhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia S – vyhovujúci ochranársky status.[3]
Hniezdi v okolí riek a potokov, v pobrežných porastoch, v sadoch, v parkoch miest, v oblastiach so zvyškami malých listnatých aj ihličnatých lesíkov a na okrajoch lesov.[3]
Na jar a v lete sa živí hmyzom, pavúkmi aj malými slimákmi. Na jeseň a v zime konzumujú plody (borievka, imelo biele, jarabina vtáčia).[18]
Hniezdo s vajíčkami
Rodič sedí na hniezde
Hniezdo s mláďatami
Letná kompozitná fotografia - pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Zimná kompozitná fotografia - pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Drozd čvíkota
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Drozd čvíkota
Drozd čvíkota (iné názvy pozri nižšie), lat. Turdus pilaris je druh z čeľade drozdovité. Sibírsky druh, ktorý sa od roku 1750 šíri do strednej Európy a v roku 1937 dosiahol Grónsko. Od začiatku 20. storočia postupne obsadzuje Slovensko, najmä pozdĺž tokov.
Brinovka (znanstveno ime Turdus pilaris je vrsta ptice pevke iz družine drozgov, ki je razširjena tudi v Sloveniji.
Brinovka ima čokato telo, dolgo od 22 do 27 cm, sivo glavo, hrbet in trtico, medtem ko so pleča in zgornja stran kril rdečerjave barve.[2] Trebuh je umazano bele barve, prsi pa so okraste, posute s črnimi pegami. Po bokih ima črna peresa s svetlo rjavim robom. Kljun je okraste barve s črno konico. Spodnja stran peruti je črno bela, rep pa je dolg. Brinovka ima povprečno 14,5 cm dolga krila, stopala pa merijo okoli 3,5 cm.[3] Brinovka je aktivna podnevi, gre pa za družabno ptico, ki se najbolje počuti v skupinah. V toplem delu leta se hrani pretežno z ličinkami in z žuželkami, pa tudi z deževniki in ostalimi nevretenčarji. Jeseni in pozimi se hrani s plodovi jerebike in črnega trna, pa tudi z drugim sadjem in jagodičjem.[2]
Seli se le iz najbolj hladnih predelov na severu, in je zato v Sloveniji veliko pogostejša v zimskem času. Pozimi je tako eden najpogostejših predstavnikov drozgov pri nas.[4] Pozimi se najpogosteje zadržujejo na travnatih površinah in poljih, pa tudi po grmovju. Gnezdi v manjših kolonijah, ki mladičem zagotavljajo varnost. Gnezda gradijo iz vej tik ob deblu visoko v drevesnih krošnjah.
Oglaša se z značilnim "tsak tsak".[5]
Brinovka (znanstveno ime Turdus pilaris je vrsta ptice pevke iz družine drozgov, ki je razširjena tudi v Sloveniji.
Björktrast (Turdus pilaris) är en trast som är vanligt förekommande i sitt häckningsområde i norra Palearktis.
Björktrasten är en långstjärtad och kraftigt byggd trast. Dess nacke, övergump, nedre delen av ryggen, huvudets ovansida och kroppssidorna är askgrå. Skuldrorna och övre delen av ryggen är kastanjebruna och de undre vingtäckarna är vita. Buk och undergump är vit och den är kraftigt vattrad med pilspetsformade svarta fläckar på kroppssidorna under vingarna.[2]
Bröstet är orangebeige och också vattrad med längsgående mörka streck. Den har ett ljust ögonbrynsstreck, är mörkfärgad mellan ögat och näbben som är gulorange med en grå näbbspets och den har mörkgrå ben. Längden är 22–27 cm och vingspannet 39–42 cm. Fågeln väger cirka 100 gram. Unga fåglar i första vinterdräkt går att särskilja på de vita fjäderspetsarna på de övre vingtäckarna.[2]
Merparten av björktrastens läten är tjattrande. Dess vanligaste läte är ett skränigt upprepat ”schäckande”. Locklätet i flykten är också ett liknande upprepat ”tjackande” som pågår i några sekunder, men även ett tunt, högt ”giih”. I allmänhet är den inte sen att använda sitt tjatter för att varna för kattugglor, katter eller andra faror.[3]
Adult björktrast i sommardräkt.
Adult björktrast i vinterdräkt.
Björktrasten häckar i norra Europa, från de allra nordligaste delarna av norra Skandinavien söderut till sydöstra Frankrike, norra Italien, Slovenien och Kroatien, österut genom Ryssland och norra Ukraina till floden Aldan i östra Sibirien, söderut till de nordligaste delarna av Kazakstan, Altajbergen, Sajanbergen och Bajkalsjön. Sedan 1937 häckar de också på sydligaste delarna av Grönland.
De nordliga häckningspopulationerna är flyttfåglar och flyttar söderut i Europa och Asien. Den övervintrar exempelvis på Island, över större delarna av Storbritannien, Iberiska halvön och Italien, och den uppträder så långt söderut som Madeira, Egypten, Israel, Irak, och Kina. Trots sitt stora utbredningsområde delas den vanligtvis inte upp i några underarter.
Björktrasten är den vanligaste trasten i Sverige och häckar i stort antal över hela landet. Grovt taget kan man säga att de björktrastar som häckar norr om Mora flyttar söderut om vintern.
Den häckar i olika slags skogsmark och busksly som till exempel fjällbjörkskog, löv- och blandskog, parker och trädgårdar. Den lever mest i större flockar och den föder ofta upp mer än en kull om året. Boet som byggs i en trädkrona är öppet. Honan lägger vanligtvis 5–6 ägg som är ljusgröna med bruna fläckar. Dessa ruvas av honan i 10 till 13 dygn. När ungarna är kläckta tar föräldrarna hand om dem och efter 11 till 15 dygn är de flygfärdiga.
Björktrasten föredrar daggmask men livnär sig även på många andra sorters smådjur, till exempel insekter och spindlar. På hösten och vintern livnär de sig företrädesvis av rönnbär, enbär, lingon, fallfrukt och dylikt.
Björktrast med daggmask.
Björktrast med rönnbär.
Europa utgör 75–94 procent av den globala häckningsutbredningen för björktrasten och häckningspopulationen i detta område uppskattas till 14–24 miljoner par, vilket extrapolerat innebär 42–72 miljoner individer. Utifrån dessa siffror uppskattas det globala beståndet till ungefär 18–34 miljoner par.[1] Populationstrenden verkar vara stabil och arten bedöms inte vara hotad utan kategoriseras som livskraftig (LC) av IUCN.[1]
På många håll har björktrasten förknippats med vinter. Att den kallats snowbird i England är inte så underligt då den i stora delar av Storbritannien bara förekommer vintertid.[4][2] Men även i Sverige finns denna koppling i exempelvis det äldre namnet snöskata och det västmanländska ordstävet "När snöskatan kommer till gårds, blir det snart snö".[4]
Trastar har länge varit uppskattad mat och man har funnit benrester i europeiska grottlämningar som dateras till senaste istiden.[5] I Desiderius Erasmus tidiga 1500-talssamling av latinska ordspråk förekommer Turdus malum sibi ipse cacat, (trastens problem den själv utskiter), vilket refererar till att trasten sprider frön till de klibbiga bär som användes för att göra fågellim som i sin tur användes för att fånga fåglar.[6][7]
Björktrasten var en av de mer populära kramsfåglarna i Europa, det vill säga fågel som fångades som föda. De jagades främst med snara, limsticka och slunga.[5] Källor hävdar att det med slunga fångades 600 000 fåglar under en säsong i Preussen under 1600-talet, medan en annan källa hävdar att det årligen fångades 1,2 miljoner björktrastar bara i östra Preussen.[5]
Björktrasten beskrevs 1758 av Carl von Linné i hans Systema naturae under dess nuvarande vetenskapliga namn Turdus pilaris.[8] Turdus är ett latinskt namn för just "trast".[9] Artepitetet pilaris är svårare att härleda. Det latinska ordet betyder ungefär "från huvudet", härlett från pilus som betyder "hår".[9] Men det betyder även "trast" på grund av en sammanblandning mellan grekiskans trikhas, som betyder "trast", och thrix eller trikhos, som betyder "hår".[9] En äldre förklaring till kopplingen mellan trast och hår är att trastar fångades med snaror gjorda av tagel, det vill säga hästhår.[10] Huruvida denna förklaring stämmer är omdiskuterad.
Dess äldre svenska trivialnamn snöskata och björkskata används av många än idag. I vissa områden i Norrland kallas den än idag för skvakatrast,[11] och på flera finlandssvenska orter är den känd som skitutrast.[12] Andra äldre namn är björkdrossel[13], i Skåne berkedrösla[13], på Gotland gäddtrast[10], i Helsingland vörtrost[10], i Norrland grantrost eller fjeldtrost[13].
Wikimedia Commons har media som rör björktrast.
Wikispecies har information om björktrast.
Björktrast (Turdus pilaris) är en trast som är vanligt förekommande i sitt häckningsområde i norra Palearktis.
Tarla ardıç kuşu (Turdus pilaris), karatavukgiller (Turdidae) familyasından, 25 cm boyunda; yaşam alanları ormanlar ve parklar olan orta boylu, ötücü bir kuş türüdür. Diğer benekli ardıçlardan başının ve kuyruk sokumunun mavi-gri rengi, kızıl sırtı ve siyah kuyruğuyla ayrılır. Benekleri "V" biçimindedir.
Tarla ardıç kuşu
Tarla ardıç kuşu
Virtual Birds'de Tarla ardıç kuşu kuşunun kuş sesi bulunur.
Ötücü kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Tarla ardıç kuşu (Turdus pilaris), karatavukgiller (Turdidae) familyasından, 25 cm boyunda; yaşam alanları ormanlar ve parklar olan orta boylu, ötücü bir kuş türüdür. Diğer benekli ardıçlardan başının ve kuyruk sokumunun mavi-gri rengi, kızıl sırtı ve siyah kuyruğuyla ayrılır. Benekleri "V" biçimindedir.
Птах середнього розміру. Маса тіла 80—140 г, довжина тіла близько 25 см. Статевий диморфізм не виражений. У дорослого птаха голова зверху, щоки, шия ззаду і з боків, поперек і надхвістя сірі, на голові чорні риски; над оком білувата «брова»; спина, плечі і верхні покривні пера другорядних махових каштанові; горло, воло і груди зверху рудуваті, з темно-бурою строкатістю; боки тулуба і підхвістя білуваті, з темно-бурими стрілоподібними плямами; низ грудей і черево білі; покривні пера споду крил білі; махові пера темно-бурі; хвіст чорно-бурий; дзьоб жовтий, на кінці бурий; ноги темно-бурі. Молодий птах зверху сірувато-бурий, зі світлими рисками; низ білуватий, на волі і боках тулуба темні плями. Від решти дроздів відрізняється поєднанням сірого і каштанового кольорів у забарвленні верху[1].
Поширений у лісовій та лісостеповій зонах Європи та Азії. Зимує у південних районах області поширення.
В Україні гніздиться в лісовій і лісостеповій смугах, також подекуди в степовій смузі; мігрує і зимує по всій території.
Населяє різноманітні типи листяних, мішаних та хвойних лісів. Віддає перевагу світлим, розрідженим ділянкам лісу, часто розташованим поблизу галявин, вирубок або узлісся. Особливо охоче гніздиться по сусідству з житлом людини, а також в різноманітних насадженнях культурного ландшафту (в лісопарках, старих алеях парків, на цвинтарях, в невеликих скверах). Основна умова гніздування цього птаха — це волога місцевість. Наявність води чи вологість ґрунту необхідна чикотню не лише для зібрання мокрої землі при побудові гнізда, вона визначається особливістю їхнього живлення — дощовими червами і наземними молюсками[2].
Чисельність у Європі оцінюється в 14—24 млн пар, в Україні — 280—365 тис. пар[3].
Гніздяться окремими парами, але частіше невеликими колоніями (по 10—30 пар), зрідка досить крупними колоніями (до 100 пар).
Гнізда розміщують на деревах, частіше на висоті 1—6 м. Гніздо у чикотнів будує самка. Самець при цьому супроводжує, охороняє її і місце гніздування. Гніздо являє собою досить масивну будівлю. Гніздовий матеріал (суха трава, гілочки і мокру землю) самка збирає недалеко від гнізда. У теплу і суху погоду побудова гнізд іде досить швидко. Але в тих випадках, коли дрозди будують особливо товсту глиняну прокладку, що частіше відбувається у холодних і дощових районах або в холодні роки, побудова гнізда триває 7—10 днів і після закінчення гнізда птахи просушують його ще декілька днів. У теплі роки кількість глини може значно зменшуватись і тоді гніздо будується дуже швидко — протягом 2—4 а іноді навіть і 1 дня.
Кладку з 4—7 зеленуватих з бурими плямами яєць в травні — червні насиджує тільки самка протягом 13—15 днів. Самець в цей час оберігає її, бере активну участь у захисті колонії. Під час насиджування він не годує самку і їй потрібно самій добувати собі їжу. Вилуплення пташенят неодночасне і триває протягом 48 годин. Пташенята, які щойно вилупились, мають масу, в середньому, 6,2 г. Годують пташенят і самка і самець протягом 12—13 днів. Пташенята вилітають із гнізда зазвичай на 13—14 день після народження, ще не вміючи літати[2].
Їжу чикотні збирають під час гніздового періоду на землі. По землі дрозди переміщуються ривками, постійно крутячи головою і роздивляючись ґрунт, рухами дзьоба розкидають або навіть перевертають листя. Головною їжею є дощові черви і наземні молюски. У багатьох випадках дощовими червами живляться не лише дорослі птахи, але і вигодовують ними своїх пташенят. Поїдають чикотні також різних жуків, їх личинок, гусениць, лялечок, багатоніжок, мокриць та інших безхребетних, що живуть у ґрунті. Коли достигають ягоди, починаються масові кочівлі чикотнів, що збираються і зграї. У цей час вони поїдають полуницю, чорницю, смородину, вишні, малину. Восени вони можуть живитись м'якими і солодкими яблуками. Головним кормом чикотнів взимку є плоди горобини. Її врожаї визначають місця концентрації і умови зимівлі цих птахів у північних і центральних районах їх ареалу. Від цих урожаїв залежать не лише розміри кочівних і зимуючих зграй, а і загальна їх чисельність[2].
Turdus pilaris là một loài chim trong họ Turdidae.[1]
Turdus pilaris (Linnaeus, 1758)
Охранный статус
Ряби́нник[1], или дрозд-рябинник[2] (лат. Turdus pilaris), — распространённый вид европейских дроздов.
Гнездится повсеместно в Европе, начиная от северной границы лесной растительности до северной границы степной полосы, а также в Сибири — до водораздела между Енисеем и Леной. В Южной Европе, Северной Африке, на Кавказе, в Средней Азии и Кашмире встречается как залётная, зимующая птица, хотя при значительном урожае лесных ягод зимует также в средней Европе.
Рябинник отличается от остальных дроздов прежде всего образом жизни. Хотя некоторые пары и гнездятся изолированно, большинство их собирается в средние по численности колонии, насчитывающие 30-40 пар. Они любят селиться в парковых насаждениях и в перелесках, по опушкам лесов, поближе к влажным лугам. В глухих лесах рябинник не встречается. Главные места его обитания находятся на севере и в средней части Европы и Азии. Часть птиц ведет оседлый образ жизни, часть — кочевой. Скандинавские рябинники, как и некоторое количество среднеевропейских, на зиму отлетают на юг, прежде всего на юг и запад Европы. Гнездовой период длится с апреля по июль.
Рябинник питается как животной, так и растительной пищей. Зимой стаи рябинников слетаются полакомиться зрелыми ягодами (рябина, боярышник, облепиха, шиповник,падуб, тис, можжевельник, котонеастер, пираканта, барбарис и др.)[3].
Дрозды защищаются, бросаясь на врагов камнем вниз и обливая их помётом. Бомбы из помёта — опасное оружие, так как могут настолько загрязнить и склеить оперение врагов, что те не смогут летать. Людей ожидает такой же «обстрел», если они придут в колонию[2].
Ряби́нник, или дрозд-рябинник (лат. Turdus pilaris), — распространённый вид европейских дроздов.
Гнездится повсеместно в Европе, начиная от северной границы лесной растительности до северной границы степной полосы, а также в Сибири — до водораздела между Енисеем и Леной. В Южной Европе, Северной Африке, на Кавказе, в Средней Азии и Кашмире встречается как залётная, зимующая птица, хотя при значительном урожае лесных ягод зимует также в средней Европе.
田鸫（学名：Turdus pilaris）为鶲科鸫属的鸟类。分布于欧洲、北非及包括中国大陆的新疆、青海、甘肃等地在內的中東亞地區，一般生活于营巢于茂盛的灌丛或树木间。该物种的模式产地在瑞典。[2]
田鸫翅膀的正羽上有羽轴和羽枝，羽枝两侧长有羽小枝。羽小枝能互相钩在一起。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 科 : ツグミ科 Turdidae 属 : Turdus 種 : ノハラツグミ T. pilaris 学名 Turdus pilaris 和名 ノハラツグミ 英名 Fieldfare ノハラツグミ（学名：Turdus pilaris）は、スズメ目ツグミ科に分類される鳥類の一種。
北部ヨーロッパからシベリア中西部、バイカル湖付近で繁殖し、冬期はヨーロッパ中南部、トルコからイラン方面に渡り越冬する。ロシア西部からドイツ北部では、留鳥として生息する。
日本ではまれな迷鳥である。1960年に長野県で観察されたのが唯一の記録とされてきたが、その後北海道、埼玉県、神奈川県で数回記録されている。
体長約26cm。ツグミよりやや大きい。
農耕地や草原など、明るく開けた地域に生息する。分布地では、市街地の公園などでもよく見かける。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
회색머리지빠귀(fieldfare, 학명: furdus pilaris)는 개똥지빠귀과에 속하는 새의 하나이다. 유럽 북부와 구북구에 걸쳐 삼림 지대와 관불에서 번식을 한다. 철새의 하나로 겨울에 남쪽으로 이주한다. 브리튼 제도에서는 매우 보기 어렵지만 영국, 남유럽, 북아프리카, 중동에서 많은 수가 겨울을 난다. 잡식 동물이며 여름에 다양한 연체동물, 곤충, 지렁이를 먹으며 겨울에는 베리, 곡물, 씨를 먹는다.
회색머리지빠귀는 포식자로부터 보호를 받기 위해 작은 집단을 이루며 둥지를 튼다. 둥지는 나무로 만들며 여기에 대여섯 개의 알을 품는다. 어린 놈들은 양부모에 의해 먹이를 받아먹으며 2주후 둥지를 떠난다.
몸 길이는 25센티미터이며 등은 갈색이고 날개와 꼬리는 어두우며 아래날개는 흰색이다. 가슴에는 점이 많이 찍혀있다.
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
(js)01.jpg)
(js)04.jpg)
(js)01.jpg)
,_Lodz(Poland)(js)01.jpg)
.jpg)
