Major predators include seals, sea lions, whales, dolphins, and other large bony fish. Human fishing operations play a significant role in pollock mortality, and there is speculation that overfishing may be causing the decrease in age at maturity observed by Cargnelli et al. (1999). Adults and juveniles exhibit schooling as an anti-predator defense. Rangeley and Kramer (1998) found that schooling and habitat selection are important anti-predator strategies in juveniles; juveniles spend more time in algae beds in the presence of a predator. Juveniles that remain in the open were more likely to aggregate in the presence of a predator.
Known Predators:
Pollock are brownish-green dorsally with the color becoming more pale ventrally. They have a pale, smooth lateral line that is interrupted. The body is fusiform. They have a small chin barbel and a terminal mouth (Cohen et al. 1990). Although there is evidence that some populations may be geographically isolated, there is no evidence that there are any important genetic differences between populations (Mayo et al. 1989). Adult pollock can reach maximum lengths of 130 cm but are usually less than 110 cm (Collette and Klein-MacPhee 2002). Mayo et al. (1989) reported that for the period 1970 to 1984 mean length was 50.5 cm for males and 47.9 cm for females. O'Brien et al. (1993) reported that for the period 1986 to 1988 mean length was 41.8 cm for males and 39.1 cm for females. This change in size has also been accompanied by a decrease in mean age at maturity (see Development).
Range mass: 32 (high) kg.
Average mass: 0.5-5 kg.
Range length: 28 to 130 cm.
Average length: 45-85 cm.
Other Physical Features: ectothermic ; heterothermic ; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Maximum reported age in pollock is 25 years. A more typical lifespan is 10 years. The majority of fish caught, however, range between 3 and 6 years of age (Mayo 1994).
Range lifespan
Status: wild: 25 (high) years.
Typical lifespan
Status: wild: 10 (high) years.
Average lifespan
Status: captivity: 25 years.
The eggs are pelagic, and are typically found at depths of 50 to 90 m. Juvenile pollock move into the shallow littoral zone for the first two years of life (Steele 1963). Juvenile pollock often use macroalgae in the rocky intertidal zone as a source of refuge and forage during this period (Rangeley and Kramer 1995). Adults leave the shallow littoral zones and swim in large schools throughout the water column. Adults show no substrate preference, but temperature is an important factor. Adults may be found at depths ranging from 5 to 325 m, but more typically between 35 and 130 m (Cargnelli et al. 1999)
Range depth: 5 to 325 m.
Average depth: 35-130 m.
Habitat Regions: temperate ; saltwater or marine
Aquatic Biomes: pelagic ; coastal
Other Habitat Features: intertidal or littoral
Pollachius virens occurs on both sides of the North Atlantic. In the western Atlantic, their distribution is centered between Cape Cod and the Strait of Canso, while in the eastern Atlantic they are mainly found around Iceland, in the North Sea, and off the northern coast of Norway (Steele 1963). Specimens have been found as far south as North Carolina (Coles 1926), although their abundance is very low at the southern edge of their range. They are native to much of the Atlantic and Arctic Oceans.
Biogeographic Regions: arctic ocean (Native ); atlantic ocean (Native )
Food sources differ between life history stages. Larval pollock subsist initially on yolk contained in egg sacks. Small larvae consume larval copepods, while larger larvae consume adult copepods (Steele 1963). Juvenile pollock subsist mainly on crustaceans, particularly the euphausiid Meganyctiphanes norvegica (Collette and Klein-MacPhee 2002), and to a lesser degree on fish and mollusks. Adults feed on crustaceans, fish, and mollusks as well, but the relative importance of these varies with the size of individual. The smallest adults (41 to 65 cm) feed primarily on crustaceans, medium size adults (66 to 95 cm) feed mainly on fish such as Atlantic herring Clupea pallasii pallasii, while the largest adults (> 95 cm) feed on mollusks such as squid Loligo (Bowman and Michaels 1984).
Animal Foods: fish; mollusks; aquatic crustaceans
Primary Diet: carnivore (Piscivore , Eats non-insect arthropods, Molluscivore )
Pollock are an important predator in many ecosystems due to their population size and density. They play in important role in population dynamics for some crustaceans, fish, and mollusks (see 'Food Habits'). Sea lampreys Petromyzon marinus parasitize pollock.
Commensal/Parasitic Species:
Pollock are an extremely important fish in commercial fisheries, and commercial fisheries on both sides of the Atlantic are well developed. The degree to which pollock are integrated into the fisheries of many nations is evidenced by the several dozen common names in several languages for P. virens. They are also an important gamefish (Steele 1963).
Positive Impacts: food
There are no negative impacts of Atlantic pollock on humans.
Pollock are characterized by a pelagic larval stage that typically lasts between three and four months. When individuals reach 3 cm in length they migrate into the shallow sublittoral zone until near the end of their second year. Individuals are often termed "harbor" pollock at this stage (Steele 1963). At the end of their second year, juveniles move to offshore regions where they will spend most of their adult life (Cargnelli et al. 1999).
Habitat loss or degradation of nearshore intertidal zones that serve as a refuge for juvenile pollock are a current concern, and there is a call for more research related to this topic (Cargnelli et al. 1999). There is some speculation that these habitats may be a bottleneck restricting population size. There are additional concerns regarding the effect of overfishing on pollock population sizes. After catch rates increased steadily throughout the 1970s and early 1980s, catch rates dropped 82% between 1986 and 1996 (Mayo 1998). This was accompanied by a 36% decrease in spawning stock biomass between 1986 and 1994. There is speculation that overfishing may be causing important changes in population structure as well, for example the decrease in mean age at maturity and mean size at maturity observed by Caragnelli et al. (1999).
US Federal List: no special status
CITES: no special status
Pollock rely on their lateral line system for schooling. Pitcher et al. (1976) covered the eyes of schooling ollock with opaque patches to demonstrate that vision is not necessary for schooling behavior. However pollock are not able to school if their lateral line has been severed, evidence that it is important for schooling. Pollock may use vision for prey detection and capture and for mating.
Perception Channels: visual ; tactile ; chemical
Alaskan Pollock is a separate species (Theragra chalcogramma).
Atlantic Pollock are know by various common names including saithe, coalfish, billet, and many others.
Pollock undertake migrations to reach spawning grounds. The largest concentrations of spawning adults occur in Massachusetts Bay, the Stellwagen Bank, Cape Ann to the Isle of Shoals, the western Gulf of Maine and on the Scotian Shelf (Cargnelli et al. 1999). However, there is little information on the actual spawning event, and no knowledge of mating system (Cargnelli et al. 1999).
Pollock undertake north-south migrations for spawning. Spawning occurs between September and April but peaks between December and February (Cargnelli et al. 1999) . There is more variability in spawning time in northern sites than in southern sites. Spawning occurs over hard bottoms with stony or rocky surfaces, and is highly dependent on temperature. Spawning begins when water temperatures fall below 8 C, and peaks when temperatures are below 4.5 to 6 C. Spawning is reported to occur at salinities of 32 to 32.8 ppt (Collette and Klein-MacPhee 2002). Fecundity per female ranges from 200,000 to 8,260,000 eggs. Incubation time of eggs ranges from 5 to 15 days, and optimal development occurs at 8.9 C (Cargnelli et al. 1999).
Mayo et al. (1989) reported that for the period 1970 to 1984 mean age at maturity was 3.5 years for males and 3.2 years for females. O'Brien et al. (1993) reported that for the period 1986 to 1988 mean age at maturity had dropped to 2.3 years for males and 2.0 years for females.
Breeding interval: Pollock breed once yearly after reaching sexual maturity.
Breeding season: Spawning occurs between September and April, and is concentrated between December and February.
Range number of offspring: 200,000 to 8,260,000.
Range gestation period: 5 to 15 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 2.0 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 2.3 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (External ); oviparous
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 839 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 730 days.
Parents provide no care for the young, and eggs rise in the water column and drift after fertilization. Young have a yolk sack that is absorbed after approximately five days. The rate at which yolk is absorbed is temperature dependent (Steele 1963).
Parental Investment: no parental involvement; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female)
Al levneg du (Pollachius virens) a zo ur pesk mor, prizet ar c'hig anezhañ.
El peix carboner (Pollachius virens) és una espècie de peixos marins del gènere Pollachius. Se sol confondre per la seva similitud tant en forma com en pes amb el bacallà (Gadus morhua) o l'abadejo (Pollachius pollachius), i de vegades sol substituir culinariament a algun d'ells. La característica que el distingeix (entre altres) de tots dos és la línia que recorre longitudinalment tots dos lloms.
La grandària d'aquest peix pot aconseguir una longitud d'una mica més d'un metre, encara que és molt freqüent veure espècimens que ronden entre els 35 cm i el metre. Es troba generalment en l'Oceà Atlàntic en el nord de França, Alemanya, Països Baixos i a Islàndia, en el sud-oest de Groenlàndia, així com en les costes de l'est de Canadà, rares vegades canvia de climes i és molt poc freqüent trobar-se a latituds més baixes. A Espanya rares vegades se li veu en les llotges i si fos així correspondrien a les de les costes del nord.
És un peix actiu que sol viure en petits grups, en aigües a una profunditat de 200 metres. Sol distingir-se per tenir una pell lleugerament fosca pel llom que oscil·la entre el negre i el verd fosc (per aquesta raó se li denomina carboner), posseeix una aleta caudal ahorquillada. La màxima edat reportada d'un exemplar ha estat de 30 anys. La fortalesa i grandària del peix fa d'ell un dels més benvolguts per a la pesca esportiva.
El peix carboner (Pollachius virens) és una espècie de peixos marins del gènere Pollachius. Se sol confondre per la seva similitud tant en forma com en pes amb el bacallà (Gadus morhua) o l'abadejo (Pollachius pollachius), i de vegades sol substituir culinariament a algun d'ells. La característica que el distingeix (entre altres) de tots dos és la línia que recorre longitudinalment tots dos lloms.
Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Gadidae ydy'r chwitlyn glas sy'n enw gwrywaidd; lluosog: chwitlyniaid glas/gleision (Lladin: Pollachius virens; Saesneg: Pollachius virens).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Môr y Gogledd ac mae i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Heb ei gwerthuso' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth gan nad oes data digonol.[1]
Mae'r math yma o bysgodyn yn cael ei bysgota ar gyfer y bwrdd bwyd.
Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Gadidae ydy'r chwitlyn glas sy'n enw gwrywaidd; lluosog: chwitlyniaid glas/gleision (Lladin: Pollachius virens; Saesneg: Pollachius virens).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Môr y Gogledd ac mae i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Heb ei gwerthuso' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth gan nad oes data digonol.
Mae'r math yma o bysgodyn yn cael ei bysgota ar gyfer y bwrdd bwyd.
Sejen (Pollachius virens) er en ret stor torskefisk. Sejen kaldes også gråsej eller mørksej. Den er ved kønsmodningen i 5-6 års alderen normalt 60-70 centimeter og vejer godt 5 kg. Gamle eksemplarer kendes på op til 160 cm og 30 kg.[1] Sejen kendes på at have underbid og lys sidelinje, der er næsten helt lige. Sidelinjen er et sanseorgan for bevægelse og trykændringer. Den voksne sej mangler skægtråd, mens unge sej har en meget kort skægtråd. Sejen lever pelagisk i stimer, og gyder på dybt vand. Sølaks er et handelsnavn for konserveret sej.
Sejen vandrer vidt omkring og følger ofte sildestimerne. Den gyder på 150-200 meters dybne på skrænterne af Norskse Rende i Skagerrak, i nordlige Nordsø, ved Færøerne og langs Norges kyst. Efter gydningen vokser sejen kun langsomt.
Sejen lever under opvæksten mest af plankton, lyskrebs og yngel af sild og brisling. Den voksne sej æder foruden pelagiske krebsdyr, sild, brisling, laksesild og ikke mindst egne yngre artsfæller.[2]
Sejen fanges enten vha. trawl, snurrevod, eller ringnot. Sejen kan fanges hele året. På Færøerne er sejen en af de mest almindelige fisk, og man fanger omkring 50 tusind ton af dem årligt.[3] Globalt blev der i 2013 fanget 309 tusind ton.[4]
Sejen er ligesom andre torskearter rig på proteiner, ligesom den har en høj værdi af Vitamin B12
Sejslægten, Pollachius, består af yderligere en art, lubbe eller lyssej (Pollachius pollachius). Den har mørk, bugtet sidelinje og et meget udpræget underbid. Lubben lever langs Europas kyster fra det vestlige Middelhav til Trondhjem fjord i Norge, sjældent nordligere.
Sejen (Pollachius virens) er en ret stor torskefisk. Sejen kaldes også gråsej eller mørksej. Den er ved kønsmodningen i 5-6 års alderen normalt 60-70 centimeter og vejer godt 5 kg. Gamle eksemplarer kendes på op til 160 cm og 30 kg. Sejen kendes på at have underbid og lys sidelinje, der er næsten helt lige. Sidelinjen er et sanseorgan for bevægelse og trykændringer. Den voksne sej mangler skægtråd, mens unge sej har en meget kort skægtråd. Sejen lever pelagisk i stimer, og gyder på dybt vand. Sølaks er et handelsnavn for konserveret sej.
Der Köhler oder Kohlfisch (Pollachius virens) gehört zur Familie der Dorsche und damit zur Ordnung der dorschartigen Fische. Fischer und Angler nennen ihn in der Regel „Köhler“. Im Handel wird er aber aus verkaufsfördernden Gründen fast ausschließlich unter dem zugelassenen Handelsnamen Seelachs verkauft[1] und damit fälschlich mit der Familie der Salmoniden („Forellenfische“, „Lachsfische“) assoziiert.
Die Art wird im Englischen auch als Pollack[2] oder Pollock bezeichnet und ist zu unterscheiden vom im Nordost-Atlantik und Mittelmeer vorkommenden Pollack (Pollachius pollachius; auch Steinköhler, Kalmück oder Kohlmaul) sowie dem Pazifischen Pollack (Gadus chalcogrammus; auch Alaska-Pollack oder Alaska-Seelachs[3][4]), die beide ebenfalls zu der Familie der Dorsche gehören.
Der in Handel und Gastronomie verbreitete Handelsname Seelachs ist insoweit verwirrend, als diese Tierart nicht zu den Lachsen zählt, die zur Familie der Salmoniden („Forellenfische“, „Lachsfische“) gehören, sondern zu den dorschartigen Fischen. Bei diesem Handelsnamen (wie bei dem als Alaska-Seelachs bezeichneten Pazifischen Pollack) handelt es sich um eine historische Handelsbezeichnung aus der Zeit, in der Dorscharten und Dorschartige erstmals als Lachsersatz genutzt wurden. Die Lebensmittelindustrie übernahm den historischen Namen, um die zumeist mit diesen Fischen produzierten Fischstäbchen besser vermarkten zu können.[5][6]
Der Körper des Köhlers ist langgestreckt und er besitzt drei Rückenflossen sowie zwei Afterflossen, die dicht zusammenstehen. Die Seitenlinie, ein deutlich sichtbarer heller Streifen, verläuft parallel zu seinem Rücken, wo er meist pechschwarz gefärbt ist und die Färbung über die Flanken in eine silbrig-weiß glänzende Unterseite übergeht. Die älteren Tiere erkennt man an einem leicht vorstehenden Unterkiefer. Es ist auffallend, dass der für Dorsche charakteristische Kinnfaden meist fehlt.
Köhler erreichen ein Alter von bis zu 30 Jahren und werden bis zu 1,20 Meter lang und bis zu 17 Kilogramm schwer. Den weltweit größten dokumentierten Köhler, einen Fisch von 22,3 kg, konnte ein Angler am Saltstraumen in Nord-Norwegen fangen, jedoch wurden von Berufsfischern angeblich schon Köhler von weit über 40 kg gefangen.
Der Köhler kommt im gesamten Nordatlantik und in der nördlichen Nordsee vor, immer öfter auch in der Ostsee. Er hält sich in der Nähe der Küste und auf dem offenen Meer auf und ist bis zu einer Tiefe von 250 Metern anzutreffen.
Der Köhler ist ein pelagisch lebender Schwarmfisch. Die Hauptnahrungsquelle der Jungtiere sind Krebstiere und Fischlaich, während erwachsene Köhler Jagd auf kleinere Schwarmfische (Heringe, Sprotten) machen.
Der Köhler ist in Deutschland der achtwichtigste Speisefisch (ca. 2 % des Fischangebotes im Jahr 2016)[7] und kommt als Frisch-, Salz- oder Trockenfisch, gefärbt als Seelachs in Öl und als gefrorene Filets auf den Markt.
Der Name „Seelachs“ ist (ebenso wie „Alaska-Seelachs“)[8] eine Erfindung der Lebensmittelindustrie und beruht auf der (aus der Zeit vor Einführung der Lachszucht stammenden) Verwendung des Fleisches als rot eingefärbter „Lachsersatz“. Für solchen entstand historisch zunächst ein Bedarf durch den einbrechenden Import echten Lachses im Ersten Weltkrieg,[8] dann durch den zurückgehenden Lachsfang in Mitteleuropa.[9] In Deutschland starb der Lachs in den 1950er Jahren aus. Das Köhlerfleisch soll bereits im Ersten Weltkrieg als Lachsersatz rot eingefärbt worden sein,[8] üblicher wurde das Verfahren und die Bezeichnung als „Lachsersatz“ vielleicht erst später, um den zuerst unbefriedigenden Absatz des Köhlerfleisches zu verbessern.[9] In den 1930er Jahren ersetzte der Handel die Bezeichnung „Köhler“ oder „Kohlfisch“ durch „Seelachs“, sei es zur Betonung seiner Bedeutung als Lachsersatz, sei es zur (scheinbaren) Aufwertung des Produkts gewesen.[10][8] Die Vermarktungsmethoden gewannen an Erfolg[10][9] und behielten ihn selbst, als echter Lachs durch die Aquakulturzucht wieder verfügbar wurde.[8] Ende der 1990er Jahre war der Köhler/Seelachs seinerseits überfischt.[10]
Köhler/„Seelachs“ im Fischhandel: Filets (li.), ausgenommene Fische
Fischstäbchen, hier aus „Alaska-Seelachs“ hergestellt
Panieren von (bereits mehlierten) „Seelachsfilets“ mit geschlagenem Ei und Paniermehl
„Seelachsfilet“ in Kräuterhülle, mit Zitronensauce, Gemüse und Salzkartoffeln
„Seelachs“ mit Pistazienkruste überbacken, mit Gemüse und Salzkartoffeln
Der Köhler oder Kohlfisch (Pollachius virens) gehört zur Familie der Dorsche und damit zur Ordnung der dorschartigen Fische. Fischer und Angler nennen ihn in der Regel „Köhler“. Im Handel wird er aber aus verkaufsfördernden Gründen fast ausschließlich unter dem zugelassenen Handelsnamen Seelachs verkauft und damit fälschlich mit der Familie der Salmoniden („Forellenfische“, „Lachsfische“) assoziiert.
The saithe (Pollachius virens) is a species o marine fish in the Pollachius genus.
Sáidi (Pollachius virens) lea dorskeguolli, mii eallá Atlántta davveosiin.
The saithe (/seɪð/[1][2] or /seɪθ/)[3] (Pollachius virens) is a species of marine fish in the Pollock genus Pollachius. Together with P. pollachius, it is generally referred to in the United States as pollock. Other names include the Boston blue (separate from bluefish), coalfish/coley, and saithe in the UK,[4] where the young fish are called podleys in Scotland and northern England.[5]
This species can be separated from P. pollachius by looking at the relative lengths of the upper and lower jaws. P. pollachius has a longer underslung lower jaw while P. virens has approximately equal upper and lower jaw lengths. This gives a very different profile to the head. In general, P. pollachius is a brown or golden colour with a dark back while P. virens is bright silver with a very dark green back. P. virens generally appears to have relatively smaller eyes. The lateral line of P. pollachius has a noticeable kink over the pectoral fins while that of P. virens is straighter.
The flesh of coalfish (P. virens) is darkly coloured (hence the common name) while that of P. pollachius is similar to other members of the cod family. This dark colour in the fresh uncooked flesh may have led to the undeserved reputation of this fish as poor for eating.
It is common in the northern parts of the Northern Atlantic, including the Bay of Biscay and Palmas Altas Campus. Adults can typically live up to 16–20 years and grow to 100–120 centimetres (39–47 in) but individuals up to 130 cm (51 in) and weigh up to 32 kg (70 lb 9 oz) have been caught.[6] Juveniles tend to be found close to shore, particularly in rocky areas, and tend to move out into deeper waters as they grow. The current IGFA All-Tackle World Record is 22.7 kilograms (50 lb 1 oz) which was caught at Saltstraumen in Norway.
Norwegian scientists documented that saithe have made a habit of congregating around fish farms and feeding on uneaten salmon feeds which get through the net walls of the cages, with negative consequences on the taste of their flesh.[7]
Saithe reach sexual maturity at 4–9 years old and are iteroparous, batch spawners with determinate fecundity.[8] Females produce, depending on their size, between 500 thousand and 9 million eggs which are 1.0 to 1.3 millimetres (5⁄128 to 7⁄128 in) in diameter.[9][10]
Saithe is fished year-round using gear such as Danish seine nets, trawlers, long lines and gill nets and is often caught in mixed species fishery with other groundfish species such as cod and whiting. The main fishing grounds in the eastern Atlantic are in the Barents Sea, around Iceland, around the Faeroe Islands and in the North Sea and Celtic Sea. Landings in the eastern Atlantic have fluctuated around 300–700 thousand metric tons (300,000–690,000 long tons; 330,000–770,000 short tons) in the period 1980–2017. All the stocks in eastern Atlantic are assessed by International Council for the Exploration of the Sea (ICES) which publish a recommendations on an annual basis for Total Allowable Catch.
The commercial catch of saithe in the western Atlantic is taken by USA and Canada and has fluctuated around 5–45 thousand metric tons (4,900–44,300 long tons; 5,500–49,600 short tons) per year between 1980 and 2018. The population in the western Atlantic is assessed by USA National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) and Fisheries and Oceans Canada.
All four stocks assessed in the eastern Atlantic and the stock in the western Atlantic are harvested sustainably with many saithe fisheries having been certified as sustainable by the Marine Stewardship Council.
Coalfish is edible and has commercial value, although it is considerably less valuable than premium whitefish such as cod and haddock.[11] To achieve a salmon-like orange color, it can be salted and smoked. In Germany, the fish is commonly sold as Seelachs (literally 'sea salmon'), although it is not closely related to any salmon.
While a great deal of saithe consumed in Europe are caught in British waters, it is not a popular fish with consumers there. Most of the British saithe catch is thus exported to France, where it is widely eaten.[12]
Saithe is also used as food for domestic cats.
The saithe (/seɪð/ or /seɪθ/) (Pollachius virens) is a species of marine fish in the Pollock genus Pollachius. Together with P. pollachius, it is generally referred to in the United States as pollock. Other names include the Boston blue (separate from bluefish), coalfish/coley, and saithe in the UK, where the young fish are called podleys in Scotland and northern England.
El carbonero o fogonero (Pollachius virens), y su denominación científica primigenia es: Gadus virens Linnaeus, 1758, Syst.Nat., ed. 10:254. Se suele confundir por su similitud tanto en forma como en peso con el bacalao (Gadus morhua) o el abadejo (Pollachius pollachius), y a veces suele sustituir culinariamente a alguno de ellos. La característica que lo distingue (entre otras) de ambos es la línea que recorre longitudinalmente ambos lomos.
Este pez puede alcanzar una longitud de un poco más de un metro, aunque es muy frecuente ver especímenes que rondan entre los 35 cm y el metro. Se encuentra generalmente en el océano Atlántico en el norte de Francia, Alemania, Holanda y en Islandia, en el suroeste de Groenlandia, así como en las costas del este de Canadá. Rara vez cambia de climas y es muy poco frecuente encontrarlo en latitudes más bajas. En España rara vez se lo ve en las lonjas y si así fuera corresponderían a las de las costas del norte.
Es un pez activo que suele vivir en pequeños grupos, en aguas a una profundidad de 200 metros. Suele distinguirse por tener una piel ligeramente oscura por el lomo, que oscila entre el negro y el verde oscuro (por esta razón se le denomina carbonero), posee una aleta caudal ahorquillada. La máxima edad reportada de un ejemplar ha sido de 30 años. La fortaleza y tamaño del pez hace de él uno de los más apreciados para la pesca deportiva.
Existen dos sinónimos reconocidos por la FAO[1]
No obstante en la literatura se mencionan otros:
Su uso principal es para la alimentación humana. En el año 1987[3] la FAO mencionaba una captura total de 483 758 toneladas, la mayor parte de la producción directamente asociada al consumo del norte de Europa (el 80% de las capturas se hacen entre los meses de octubre a diciembre), sobre todo Dinamarca e Islas Faroe. Aparece frecuentemente en los platos de las gastronomías del norte (es el tercer pescado en importancia en Alemania), preparado de diferentes formas: fresco (es uno de los pescados frecuentes del fish and chips), frito en mantequilla o en algún aceite. Es servido con patatas fritas también en los países nórdicos, en salazón, o secado al aire. Posee una carne blanca, fácilmente separable.
El carbonero o fogonero (Pollachius virens), y su denominación científica primigenia es: Gadus virens Linnaeus, 1758, Syst.Nat., ed. 10:254. Se suele confundir por su similitud tanto en forma como en peso con el bacalao (Gadus morhua) o el abadejo (Pollachius pollachius), y a veces suele sustituir culinariamente a alguno de ellos. La característica que lo distingue (entre otras) de ambos es la línea que recorre longitudinalmente ambos lomos.
Põhjaatlandi süsikas (Pollachius virens, algselt Gadus carbonarius; varem ka roheline tursk) on tursklaste sugukonda pollakite perekonda kuuluv kalaliik.[1]
Kehakujult sarnaneb põhjaatlandi süsikas tursaga, kuid on värvuselt ühtlaselt oliivikarva rohekaspruun, tursale iseloomulike täppideta. Lähedasest sugulasest pollakist ehk euroopa süsikast (Pollachius pollachius) eristavad teda väike kurgualune põis, lõugade pikkus (süsikal ühepikkused, pollakil ulatub alalõug ettepoole) ja küljejoon (süsikal sirge ja hele, pollakil aga tume ja teise seljauime alguse juures kõverdunud). Eluviisilt on ta aktiivne, parvedes liikuv röövkala.[1]
Põhjaatlandi süsikas on üks Põhja-Atlandi olulisemaid töönduskalu, mida püütakse aastas umbes 400 000 tonni. Eestile lähimad koelmud asuvad Põhjameres, kuid ta on tavaline ka Läänemere lõunaosas. Eesti rannikuvetest on põhjaatlandi süsikat kindlalt püütud 2013 ja 2014, kuid varasemaid teateid leidub juba 1939. aastast.[1]
Põhjaatlandi süsikas (Pollachius virens, algselt Gadus carbonarius; varem ka roheline tursk) on tursklaste sugukonda pollakite perekonda kuuluv kalaliik.
Kehakujult sarnaneb põhjaatlandi süsikas tursaga, kuid on värvuselt ühtlaselt oliivikarva rohekaspruun, tursale iseloomulike täppideta. Lähedasest sugulasest pollakist ehk euroopa süsikast (Pollachius pollachius) eristavad teda väike kurgualune põis, lõugade pikkus (süsikal ühepikkused, pollakil ulatub alalõug ettepoole) ja küljejoon (süsikal sirge ja hele, pollakil aga tume ja teise seljauime alguse juures kõverdunud). Eluviisilt on ta aktiivne, parvedes liikuv röövkala.
Põhjaatlandi süsikas on üks Põhja-Atlandi olulisemaid töönduskalu, mida püütakse aastas umbes 400 000 tonni. Eestile lähimad koelmud asuvad Põhjameres, kuid ta on tavaline ka Läänemere lõunaosas. Eesti rannikuvetest on põhjaatlandi süsikat kindlalt püütud 2013 ja 2014, kuid varasemaid teateid leidub juba 1939. aastast.
Ikazkina (Pollachius virens) Gadidae familiako arraina da, ipar-ekialdeko Ozeano Atlantikoan, batez ere Bizkaiko golkoan, bizi dena[1].
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Ikazkina (Pollachius virens) Gadidae familiako arraina da, ipar-ekialdeko Ozeano Atlantikoan, batez ere Bizkaiko golkoan, bizi dena.
Seiti eli sei (Pollachius virens) on Atlantin pohjoisosissa elävä turskakala, joka on turskan ja koljan ohella alueen tärkeimpiä saaliskaloja.
Seiti elää Pohjois-Atlantin molemmin puolin, Euroopassa Biskajanlahdelta Kuolan rannikolle, Huippuvuorille ja Islantiin, Pohjois-Amerikassa Pohjois-Carolinasta Hudsoninsalmeen ja Etelä-Grönlantiin.
Seiti on pelaginen parvikala joka elää rannikoiden lähellä ja avovedessä 200 metrin syvyyteen asti. Se kasvaa nopeasti, 5 vuodessa yli 60 cm:n mittaiseksi. Nuoret kalat viipyvät rannan läheisyydessä ja syövät planktonia, krillejä ja katkoja, vanhemmat siirtyvät syvemmälle ja pyydystävät kalaa. Seiti tulee sukukypsäksi 5-10-vuotiaana, Amerikassa ilmeisesti aiemmin. Se lisääntyy talvella. Pyyntikokoinen seiti on yleensä 30-110 cm:n mittaista.
Seitiä pyydetään erilaisilla nuotilla, troolaamalla sekä koukkukalastuksella. Kokonaissaalismäärät ovat olleet suhteellisen vakaat vuosikymmenten ajan, noin 400 000 tonnia vuodessa, josta valtaosa Euroopasta. Tärkein pyyntimaa on Norja. Suuri seiti on suosittu urheilukalastuskohde. Seitiä kaupataan tuoreena, fileinä ja pakastettuna.
Seiti eli sei (Pollachius virens) on Atlantin pohjoisosissa elävä turskakala, joka on turskan ja koljan ohella alueen tärkeimpiä saaliskaloja.
Pollachius virens
Le lieu noir (Pollachius virens), aussi dénommé colin et parfois encore appelé colin noir est une espèce de poissons prédateurs appartenant à la famille des Gadidae.
L'espèce voisine Pollachius pollachius est dénommée lieu jaune ou simplement colin.
Le lieu noir ou colin noir (France), ou goberge (Canada) présente une mâchoire inférieure proéminente et un ventre argenté. D'environ 50 cm à l'âge de 5 ans, il vit une trentaine d'années et peut alors atteindre 1,3 m. C'est un prédateur endurant[1],[2] dont la nage est relativement rapide[3],[4]
C'est un poisson carnivore, qui effectue des migrations[5], autrefois abondant et jouant donc un rôle important dans l'écosystème marin. Son cycle nycthéméral a fait l'objet d'études, qui ont par exemple montré que les bancs de juvéniles sont plus ou moins compacts selon l'heure du jour et de la nuit ou à l'aube et au crépuscule[6].
Les juvéniles peuvent utiliser les habitats rocheux de la zone intertidale[7] où ils peuvent nourrir divers oiseaux marins dont le cormoran Phalacrocorax aristotelis L.[8].
Comme tous les poissons, cette espèce peut être parasitée, par exemple par :
C'est l'une des espèces d'intérêt commercial les plus recherchées en Atlantique avec la morue (Gadus morhua), l'aiglefin (Melanogrammus aeglefinus) et le merlu (Merluccius merluccius) qui vivent dans les mêmes environnements.
Les prélèvements annuels en Atlantique Nord, par la flotte européenne ont atteint 600 000 tonnes en 1970 et ont décru progressivement jusqu'à 300 000 tonnes par an en 2014, après une période de surpêche dans les années 2010 - 2011[11]. La Norvège réalise plus de la moitié des prélèvements[11].
Le lieu peut être pêché à partir de la plage d'Étretat, en Normandie, aux mois de mars et avril, avec des artifices rouge et jaune.[citation nécessaire] Il est un peu moins important économiquement que les autres Gadidae.
Le lieu noir est souvent appelé colin, nom également attribué (dans une très large confusion) à d'autres espèces, la principale restant le merlu.
Le surimi est principalement produit à partir de la chair du lieu noir (ou goberge)[réf. nécessaire].
Les lieus noirs pêchés à proximité des fermes d'élevage de saumon ont un régime alimentaire dominé par les granulés pour saumon, ce qui modifie défavorablement le goût (et la composition en acides gras) de leur chair[12].
Pollachius virens
Le lieu noir (Pollachius virens), aussi dénommé colin et parfois encore appelé colin noir est une espèce de poissons prédateurs appartenant à la famille des Gadidae.
L'espèce voisine Pollachius pollachius est dénommée lieu jaune ou simplement colin.
O Pollachius virens Linneo 1758 [1]) é un peixe mariño da familia dos gádidos, semellante ó bacallau (Gadus morhua) ou ó abadexo (Pollachius pollachius). En Galicia pode comercializarse coma fogoneiro, non confundir co burro ou fogueiro (Melanogrammus aeglefinus).[2]
Pode alcanzar tamaños de máis dun metro e pesos de ata 12–14 kg, aínda que as tallas frecuentes oscilan entre os 35 e os 50 cm, con pesos de 2–5 kg.
Presenta o dorso de cor escura, entre negro e o verde escuro [3], aclarándose ó gris amarelento nos flancos e branco prateado no ventre. As aletas son da mesma cor có dorso, excepto as pélvicas (en posición xugular) que son máis pálidas. Liña lateral pálida. Na queixada inferior ten unha pequena barbela (propia dos gádidos).
A aleta caudal presenta un bordo posterior aforquitado, mentres que noutros gádidos é recto.
Aliméntase de peixes pequenos, crustáceos copépodos e outros invertebrados, se ben cando adulto preda predominantemente peixes.
Especie migratoria, gregaria, peláxica, propia de augas ata profundidades de ata 200 m. Busca augas costeiras e superficiais para a desova, e máis profundas no inverno. No verán realiza grandes micracións cara o norte, ás zonas de alimentación. A especie distribúese polo océano Atlántico desde o norte de Francia ata Islandia, no suroeste de Groenlandia, así como polas costas do este de Canadá, sendo moi infrecuente capturala en latitudes máis baixas.
Alcanza a madurez sexual ós 5-10 anos (na poboación europea), con tallas de 60–90 cm.
Segundo estatísticas da FAO para 1987 [4] a captura total desta especie foron 483.758 toneladas, aa maior parte destinada ó consumo dos países do norte de Europa, sobre todo Dinamarca e illas Feroe.
Comercialízase en fresco ou conxelado, e cocíñase fritido, salgado ou seco. Posúe unha carne branca, facilmente separable.
O Pollachius virens Linneo 1758 ) é un peixe mariño da familia dos gádidos, semellante ó bacallau (Gadus morhua) ou ó abadexo (Pollachius pollachius). En Galicia pode comercializarse coma fogoneiro, non confundir co burro ou fogueiro (Melanogrammus aeglefinus).
Il merluzzo carbonaro[1] (Pollachius virens), conosciuto anche come merluzzo nero, è un pesce d'acqua salata appartenente alla famiglia Gadidae.
Vive nell'Atlantico settentrionale tra il Golfo di Guascogna e la Norvegia settentrionale. È presente anche lungo le coste nordamericane di Canada e new England.
Si trova in banchi in acque libere tra 10 e 100 metri ma anche presso le rocce costiere.
Assai simile fisicamente a Pollachius pollachius da cui si riconosce per la linea laterale di colore chiaro e piuttosto dritta e per la mandibola solo leggermente sporgente. La livrea è verdastra scura o nera sul dorso e bianco-argentea sul ventre.
Raggiunge una lunghezza massima di 100 cm.
Diventano maturi sessualmente dopo almeno 5 anni, è un pesce che può arrivare anche ad un'età superiore ai 20 anni.
Viene pescato con sistemi di pesca intensiva, soprattutto con reti a strascico e palamiti; in commercio si trovano esemplari di circa 4 kg di peso e di 60 - 80 cm di lunghezza.
Il merluzzo carbonaro (Pollachius virens), conosciuto anche come merluzzo nero, è un pesce d'acqua salata appartenente alla famiglia Gadidae.
Ledjūrio menkė, arba saida (Pollachius virens) – menkinių (Gadidae) šeimos žuvis, kuri užauga iki 115-120 cm ilgio ir 32 kg svorio. Kūnas verpstiškas. Apatinis žandas ilgesnis už viršutinį su trumpu ūseliu. Akys didelės. Nugara plieno ar rusvai žalsvos spalvos. Šonai pilkai gelsvi. Pilvas pilkšvas. Šoninė linija šviesi.
Baltijos jūros Lietuvos pakrantėse labai reta. Vikiteka
Ledjūrio menkė, arba saida (Pollachius virens) – menkinių (Gadidae) šeimos žuvis, kuri užauga iki 115-120 cm ilgio ir 32 kg svorio. Kūnas verpstiškas. Apatinis žandas ilgesnis už viršutinį su trumpu ūseliu. Akys didelės. Nugara plieno ar rusvai žalsvos spalvos. Šonai pilkai gelsvi. Pilvas pilkšvas. Šoninė linija šviesi.
Baltijos jūros Lietuvos pakrantėse labai reta. Vikiteka
Saida (Pollachius virens) ir viena no divām pollaku ģints (Pollachius) zivju sugām.[1] Sastopama Atlantijas okeāna ziemeļdaļā:[1] gan okeāna austrumu (Eiropas), gan rietumu (Ziemeļamerikas) piekrastēs.[2] Saida ir nozīmīgs zvejas objekts Ziemeļaustrumatlantijā. Kopējā nozveja 450 000—550 000 t gadā. Tiek uzskatīts, ka saidu resursi kopumā ir stabili un šīs zivis nav pārzvejotas. Izņēmums ir daži rajoni.[3]
Saida Atlantijas okeāna austrumdaļā izplatīta Eiropas piekrastē no Biskajas līča līdz Grenlandei, Islandei, Špicbergenai un Novaja Zemļai.[4] Okeāna rietumos sastopama Grenlandes dienvidrietumos, areālam turpinoties cauri Hudzona šaurumam līdz Ziemeļkarolīnai, lai gan areāla dienvidos sastopama reti.[2] Bagātīgākie saidu resursi mājo Ziemeļjūrā, Barenca jūrā un pie Islandes.[3]
Baltijas jūrā saida ir reta ieceļotāja. Lietuvas, Igaunijas un Latvijas piekrastēs (Rīgas jūras līcī) noķerta reti, galvenokārt 1930. un 1940. gados.[4]
Saida ir liela auguma zivs. Ķermeņa garums var sasniegt 130 cm, svars 21 kg. Parasti pieaugušie īpatņi ir apmēram 60 cm gari. Tai ir vārpstveida ķermenis. Apakšžoklis nedaudz garāks par augšžokli, bet jaunām zivīm vienā līmenī ar to. Taustekļu nav. Saidai ir trīs muguras un divas anālās spuras. Astes spura ar ieliekumu. Sānu līnija taisna, gaiša vai pelēka. Anālās spuras priekšējā mala ir vienā līmenī ar pirmās un otrās muguras spuras starpu. Mugura zaļganbrūna vai olīvkrāsā, sāni gaišāki, vēders sudrabaini pelēks.[2][4]
Saida ir jūras zivs, uzturas pelaģiālā līdz 200—250 m dziļumam.[4] Krasta seklajos ūdeņos iepeld pavasarī, bet ziemā atgriežas dziļākos ūdeņos.[2] Lai arī saida ir mencu dzimtas zivis, atšķirībā no Atlantijas mencas, tā ir sabiedriska un uzturas baros ūdens virsējos slāņos. Tā ir aktīva, ātra peldētāja un, meklējot barību, baros veic lielus attālumus.[3] Mēdz veikt lielas nārsta migrācijas.[4]
Saida ir plēsīga, galvenokārt barojas ar zivīm (siļķēm, tūbītēm, moivām un citām nelielām zivīm) tuvu ūdens virsmai.[4][3] Barojas arī ar pelaģiskajiem vēžveidīgajiem.[4]
Dzimumgatavība iestājas 5—10 gadu vecumā, kad sasniedz 40—70 cm garumu.[3] Nārsto atklātā jūrā 100—200 m dziļumā, Eiropas populācija laikā no janvāra līdz maijam pie ūdens temperatūras 5,5—10 °C un sāļuma lielāka par 35,2 PSV.[4] Ziemeļamerikas populācija nārsto laikā no septembra līdz martam.[5] Saidas mātītes auglība ir 0,2—4,0 milj. ikru, tie tāpat kā kāpuri ir pelaģiski. Mazuļi pirmajā dzīves gadā uzturas piekrastē, paisuma—bēguma joslā.[4] Kopumā pirmos divus vai trīs gadus jaunās sidas uzturas piekrastes seklajos ūdeņos. Mazuļi aug ātri un gada vecumā jau sasniedz 20 cm garumu. Ātrāk aug reģiona deinviddaļā dzīvojošās saidas.[5] Saida var sasniegt 15—25 gadu vecumu.[4][5]
Saida (Pollachius virens) ir viena no divām pollaku ģints (Pollachius) zivju sugām. Sastopama Atlantijas okeāna ziemeļdaļā: gan okeāna austrumu (Eiropas), gan rietumu (Ziemeļamerikas) piekrastēs. Saida ir nozīmīgs zvejas objekts Ziemeļaustrumatlantijā. Kopējā nozveja 450 000—550 000 t gadā. Tiek uzskatīts, ka saidu resursi kopumā ir stabili un šīs zivis nav pārzvejotas. Izņēmums ir daži rajoni.
De koolvis of zwarte koolvis (Pollachius virens) is een straalvinnige vis uit de familie van kabeljauwen (Gadidae), orde kabeljauwachtigen (Gadiformes), die voorkomt in het hoge noorden van de Atlantische Oceaan.
De volwassen koolvis is gemiddeld 60 cm en kan een lengte bereiken van 130 cm. Hij kan maximaal 25 jaar oud worden en tot 32 kg zwaar zijn. De vis heeft drie rugvinnen (met resp. 12-15, 18-24 en 19-23 vinstralen) en twee aarsvinnen (met resp. 23-29 en 18-23 vinstralen). De koolvis is van boven donkergroen met zilverkleurige flanken en buik. De zijlijn is opvallend wit[1] (zie afbeelding).
De koolvis is een zoutwatervis die voorkomt in het noordoostelijk deel van de Atlantische Oceaan van de Barentszzee en Svalbard tot de Golf van Biskaje en rond IJsland. Ook in het noordwestelijk deel van de Atlantische Oceaan zijn koolvissen: zuidwestelijk van Groenland, en bij de Noord-Amerikaanse kust van de Hudsonbaai tot Noord-Carolina. De vis is zeldzaam in de zeeën aan de rand van het verspreidingsgebied. Verder is bekend dat voor het paaien enorme trektochten worden ondernomen tussen de continenten Europa en Amerika. De diepte waarop de soort voorkomt ligt tussen de 40 en 350 m onder het wateroppervlak.
De koolvis komt ook voor in de Noordzee en de kustwateren van de Lage Landen. Het dieet van de volwassen vis bestaat hoofdzakelijk uit vis zoals haringachtigen (sprot), zandspiering, kever, wijting en blauwe wijting.[1]
De koolvis is voor de beroepsvisserij van groot belang, verder is het een gewilde vis voor de zeehengelaar. Volgens de Viswijzer heeft koolvis gevangen in de Noordzee het MSCkeurmerk.[2] De soort kan ook worden bezichtigd in grote zee-aquaria.
In Duitsland wordt deze vissoort in restaurants geserveerd als 'Seelachs' ("zeezalm"). Het is de op twee na belangrijkste consumptievis op de Duitse markt (ongeveer 8% van het aanbod aan vis).
Bronnen, noten en/of referentiesDe koolvis of zwarte koolvis (Pollachius virens) is een straalvinnige vis uit de familie van kabeljauwen (Gadidae), orde kabeljauwachtigen (Gadiformes), die voorkomt in het hoge noorden van de Atlantische Oceaan.
Sei (Pollachius virens, på Vestlandet ofte pale) er ein fisk i torskefamilien. Han kan bli opptil 120 cm lang og vega over 20 kg. Buken og sidene er sølvgråe, mens ryggen er mørkare. Berre ungfiskane har ein kort skjeggtråd.
Seien er ein populær sportsfisk og ein av dei viktigaste matfiskane i Noreg. På Sørlandet og i Vest-Noreg er mort ei vanleg nemning på småsei, det vil seie sei som er under 20-25 cm.
Sei (Pollachius virens, på Vestlandet ofte pale) er ein fisk i torskefamilien. Han kan bli opptil 120 cm lang og vega over 20 kg. Buken og sidene er sølvgråe, mens ryggen er mørkare. Berre ungfiskane har ein kort skjeggtråd.
Seien er ein populær sportsfisk og ein av dei viktigaste matfiskane i Noreg. På Sørlandet og i Vest-Noreg er mort ei vanleg nemning på småsei, det vil seie sei som er under 20-25 cm.
Sei er en fisk i torskefamilien. Den kan bli opptil 120 cm lang og veie over 20 kg. Buken og sidene er sølvgrå, mens ryggen er mørkere. Bare ungfiskene har en kort skjeggtråd. På Vestlandet refereres sei til etter størrelse, hvor småsei kalles mort eller pale-mort. Mellomstore kalles pale, mens det er bare «pale» av betydelig størrelse som kalles sei (dvs. 3–4 kg og oppover). Tilsvarende sier man småsei, stabbsei og storsei andre steder i landet, blant annet i Nord-Norge.
Sei holder sammen i stimer. Den foretrekker mer saltholdig vann enn andre arter i torskefamilien som for eksempel torsk og er derfor lite vanlig i farvann som for eksempel Østersjøen. Det er rike forekomster av sei i det nordlige Atlanterhavet fra Barentshavet i nord, langs hele kysten i Norge og til Biskayabukta i sør. Den gyter i særlig stort antall utenfor Vestlandet, i nordlige Nordsjøen og utenfor Shetland, Færøyene og Island.
Sei holder seg ofte i øvre vannlag, hvor den jager sild, fiskeyngel, krill og rødåte.[1]
Seien er i dag en populær sportsfisk og en av våre viktigste matfisker.[2]
Tradisjonelt har sei blitt foredlet til såkalt gammelsei, som i dag forhandles som tradisjonsfisk.
Denne iktyologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Sei er en fisk i torskefamilien. Den kan bli opptil 120 cm lang og veie over 20 kg. Buken og sidene er sølvgrå, mens ryggen er mørkere. Bare ungfiskene har en kort skjeggtråd. På Vestlandet refereres sei til etter størrelse, hvor småsei kalles mort eller pale-mort. Mellomstore kalles pale, mens det er bare «pale» av betydelig størrelse som kalles sei (dvs. 3–4 kg og oppover). Tilsvarende sier man småsei, stabbsei og storsei andre steder i landet, blant annet i Nord-Norge.
Sei holder sammen i stimer. Den foretrekker mer saltholdig vann enn andre arter i torskefamilien som for eksempel torsk og er derfor lite vanlig i farvann som for eksempel Østersjøen. Det er rike forekomster av sei i det nordlige Atlanterhavet fra Barentshavet i nord, langs hele kysten i Norge og til Biskayabukta i sør. Den gyter i særlig stort antall utenfor Vestlandet, i nordlige Nordsjøen og utenfor Shetland, Færøyene og Island.
Sei holder seg ofte i øvre vannlag, hvor den jager sild, fiskeyngel, krill og rødåte.
Seien er i dag en populær sportsfisk og en av våre viktigste matfisker.
Tradisjonelt har sei blitt foredlet til såkalt gammelsei, som i dag forhandles som tradisjonsfisk.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Czarniak[2], dorsz czarny[3] (Pollachius virens) – gatunek drapieżnej ryby z rodziny dorszowatych (Gadidae), blisko spokrewniony z rdzawcem. Ryba o dużym znaczeniu gospodarczym, tuż za dorszem atlantyckim i plamiakiem. Swoją nazwę zawdzięcza czarnej barwie wnętrza jamy gębowej.
Wzdłuż europejskich i kanadyjskich wybrzeży Atlantyku, czasem spotykany w zachodnim Bałtyku.
Grzbiet oliwkowozielony, linia boczna jasna, wyraźna na całej długości. Szczęka dolna wysunięta, płetwa ogonowa wcięta. Osiąga przeciętnie 60–90 cm (maksymalnie 130 cm) długości i ok. 20 kg (maksymalnie 32 kg) masy ciała.
Gatunek wędrowny. Wiosną kierują się na północ i do wód przybrzeżnych, a jesienią na południe i dalej od brzegu. Młode czarniaki polują na skorupiaki i małe ryby, dorosłe na ryby denne i pelagiczne.
Czarniak, dorsz czarny (Pollachius virens) – gatunek drapieżnej ryby z rodziny dorszowatych (Gadidae), blisko spokrewniony z rdzawcem. Ryba o dużym znaczeniu gospodarczym, tuż za dorszem atlantyckim i plamiakiem. Swoją nazwę zawdzięcza czarnej barwie wnętrza jamy gębowej.
O Pollachius virens (badejo ou escamudo) é uma espécie de peixe marinho pertencente ao gênero Pollachius (escamudo). A espécie é conhecida cientificamente por Pollachius virens (Linnaeus, 1758, Syst.Nat., ed. 10:254). É uma espécie de água fria, o que significa que é mais comum nas águas mais frias do norte do Mar do Norte, especialmente ao norte das Ilhas Britânicas, em todo o Mar Báltico e nas águas escandinavas e islandesas.[1][2] Existe uma população separada nas águas norte-americanas ao longo da costa leste dos EUA e Canadá.[1] Apesar da semelhança, não se confunde com o bacalhau (Gadus morhua) ou com o abadejo (Pollachius pollachius). Uma de suas características distintivas é a presença de uma linha longitudinal que percorre suas costas. Seu dorso é mais escuro do que o da espécie pollachius pollachius.
Trata-se de um peixe pelágico ativo, gregário e que ocorre em águas costeiras e offshore a cerca de 200 m de profundidade. Sabe-se que as migrações ocorrem especialmente no período da desova. As migrações em águas costeiras ocorrem na primavera, sendo que as de águas mais profundas ocorrem no inverno. [3] Além disso, são conhecidas migrações norte-sul de longa distância, tanto na costa da Europa quanto na da América. Durante os primeiros 2-3 anos de idade, os animais permanecem em águas costeiras rasas.[3] O crescimento é rápido: em 1 ano, ca. de 20 cm; em 2 anos, 35 cm; em 3 anos, 50 cm; em 5 anos, 60-65 cm; em 10 anos, 94-97 cm; 15 anos, 108 cm.[3] O peixe alcança a idade máxima de 25 anos. A desova ocorre no final do outono e inverno; no oeste do Atlântico Norte, começa em setembro e termina em março, com pico de novembro a fevereiro. As fêmeas produzem cerca de 220.000 ovos, mas em peixes grandes, a fecundidade pode chegar a 4.000.000 ovos por fêmea.[3] Peixes menores em águas costeiras se alimentam de pequenos crustáceos (copépodes, anfípodes, euphausiids) e peixes pequenos, enquanto os maiores predam predominantemente outros peixes.[3] O peixe atinge quase 130 cm de comprimento total. Em média possui 30 a 110 cm.[3]
Outros sinônimos na literatura:
O escamudo é pescado o ano todo, os equipamentos mais comuns para sua captura são as redes de arrasto dinamarquesas, arrastões, palangreiros e redes de emalhar. O mesmo é frequentemente capturado na pesca de espécies mistas, junto a outras espécies de peixes de águas profundas, como o bacalhau e o abadejo. Os principais pesqueiros do Atlântico localizam-se no mar de Barents, na Islândia, nas ilhas Faroé, no mar do Norte e no mar Céltico. Todas as unidades populacionais do Atlântico norte são avaliadas pelo Conselho Internacional para a Exploração do Mar (CIEM), que publica anualmente recomendações para as capturas totais admissíveis. O escamudo é um dos três peixes mais consumidos na Alemanha.[5]
Desenho do pollachius virens pela Annual Reports of the Forest, Fish and Game Commissioner of the State of New York for 1904-1905-1906 (10th-12th), Albany, NY: J. B. Lyon Company, 1907.
Desenho do pollachius virens por Gervais, H. e Boulart, R. Les Poissons, terceiro volume, Paris: Rothschild ed., 1877.
O Pollachius virens (badejo ou escamudo) é uma espécie de peixe marinho pertencente ao gênero Pollachius (escamudo). A espécie é conhecida cientificamente por Pollachius virens (Linnaeus, 1758, Syst.Nat., ed. 10:254). É uma espécie de água fria, o que significa que é mais comum nas águas mais frias do norte do Mar do Norte, especialmente ao norte das Ilhas Britânicas, em todo o Mar Báltico e nas águas escandinavas e islandesas. Existe uma população separada nas águas norte-americanas ao longo da costa leste dos EUA e Canadá. Apesar da semelhança, não se confunde com o bacalhau (Gadus morhua) ou com o abadejo (Pollachius pollachius). Uma de suas características distintivas é a presença de uma linha longitudinal que percorre suas costas. Seu dorso é mais escuro do que o da espécie pollachius pollachius.
Gråsej (Pollachius virens) eller enbart sej är en stor, kraftig fiskart i ordningen torskartade fiskar (Gadiformes)[2]. Den liknar torsken men saknar skäggtöm. Gråsejen har tre ryggfenor och två analfenor. Ryggen är olivgrön eller grågrön, med något ljusare sidor och silvergrå buk. Underkäken är längre än överkäken och fisken har en rät sidolinje och en djupt inskuren stjärtfena.[3]
Fiskarna lever i stim och kan bli upp till 130 centimeter långa och väga upp till 32 kg om de får leva riktigt länge (uppåt trettio år). En vanligare storlek är ett till tre kilogram, men större vid Lofoten. Gråsejen äter fiskyngel, sill, skarpsill och kräftdjur. Leken sker i januari till maj.
Gråsej finns längs svenska västkusten, norska kusten, i Nordsjön, kring Brittiska öarna samt i Biscayabukten. Den är allmän i Nordsjön, Skagerrak och Kattegatt, men mindre vanlig i Öresund. I Östersjön förekommer den nästan inte alls.[4] Den är en vanlig matfisk, med en smak som liknar den andra arten i släktet Pollachius[5], lyrtorsk, men med ett gråaktigt och lite grövre kött. Förekommer ofta i mald form eller behandlad form, som fiskpinnar, gratänger och så vidare. Gråsejen är en mager fisk och därmed nästan fettfri.
Gråsej är ekonomiskt en av de viktigare fiskarna i Sverige. Inlagd på burk och rökt har den sålts under benämningen havslax.[3]
Arten är ej rödlistad av IUCN.
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, 1904–1926.Gråsej (Pollachius virens) eller enbart sej är en stor, kraftig fiskart i ordningen torskartade fiskar (Gadiformes). Den liknar torsken men saknar skäggtöm. Gråsejen har tre ryggfenor och två analfenor. Ryggen är olivgrön eller grågrön, med något ljusare sidor och silvergrå buk. Underkäken är längre än överkäken och fisken har en rät sidolinje och en djupt inskuren stjärtfena.
Fiskarna lever i stim och kan bli upp till 130 centimeter långa och väga upp till 32 kg om de får leva riktigt länge (uppåt trettio år). En vanligare storlek är ett till tre kilogram, men större vid Lofoten. Gråsejen äter fiskyngel, sill, skarpsill och kräftdjur. Leken sker i januari till maj.
Gråsej finns längs svenska västkusten, norska kusten, i Nordsjön, kring Brittiska öarna samt i Biscayabukten. Den är allmän i Nordsjön, Skagerrak och Kattegatt, men mindre vanlig i Öresund. I Östersjön förekommer den nästan inte alls. Den är en vanlig matfisk, med en smak som liknar den andra arten i släktet Pollachius, lyrtorsk, men med ett gråaktigt och lite grövre kött. Förekommer ofta i mald form eller behandlad form, som fiskpinnar, gratänger och så vidare. Gråsejen är en mager fisk och därmed nästan fettfri.
Gråsej är ekonomiskt en av de viktigare fiskarna i Sverige. Inlagd på burk och rökt har den sålts under benämningen havslax.
Arten är ej rödlistad av IUCN.
Тіло у сайди видовжене з трьома спинними і двома анальними плавцями. Відмінною особливістю зовнішнього вигляду сайди від інших представників цієї ж родини є наявність на тулубі бокової лінії. Це світла смуга, яка рельєфно простежується вздовж всього тіла. Забарвлення голови та спини чорнувате. Воно переходить через боки до черева в сріблясто-білий колір. Дорослі особини мають дещо випнуту вперед нижню щелепу. Підборідний вусик дуже короткий.
Тривалість життя сайди становить 30 років. Довжина тіла від 60 до 90 см інколи сягає 1 м 20 см при вазі до 17 кілограмів. Найбільшу в світі рибину вагою 22,3 кг, виловлено в Сальстраумені в північній Норвегії.
Сайда поширена по всій північній Атлантиці від Гренландії до Нью-Йорка, в північній частині Північного моря біля берегів Норвегії та Ісландії, інколи, але рідко, зустрічається в Балтійському морі. Сайда сильно мігрує, навесні заходить далеко на північ, а восени — на південь. Риба тримається поблизу узбережжя та у відкритому морі на глибині до 250 м.
Основним джерелом живлення для молодняка є ракоподібні та риб'яча ікра. Дорослі особини харчуються дрібними зграйними рибами: шпротами, оселедцями, мойвою, піщанкою. Полює сайда великими зграями. Оточуючи здобич зусібіч створює сильний шум.
Нерест сайди проходить по всьому ареалу з січня до червня залежно від місця. В кінці березня, іноді на початку квітня, самиці мігрують на нерест в Каттегат — протоку між південно-західною частиною Скандинавського півострова і східним узбережжям півострова Ютландія, яка з'єднує Північне та Балтійське моря. Викидання ікри відбувається на глибині до 200 метрів над м'якими ґрунтами при температурі 8-10 ° С і солоності води близько 35‰. Одна особина жіночої статі здатна відкласти від 5 до 8 млн ікринок діаметром до 1 мм. Через два тижні прокльовується личинки довжиною до 3,5 мм, які потім інтенсивно розносяться течіями на сотні кілометрів від місць нересту.
Сайда — ценная промысловая рыба.
Сайда — ценная промысловая рыба.
綠青鱈為輻鰭魚綱鱈形目鱈科的其中一種，分布於東大西洋區，從巴倫支海至比斯開灣；格陵蘭西南部至美國北卡羅萊州海域，棲息深度37-364公尺，本魚背鰭3個，臀鰭2個，下巴觸鬚小，側線連續，體背部棕綠色，腹部及側線白色，體長可達130公分，棲息在沿海，喜群游，具迴游特性，屬肉食性，以甲殼類、頭足類及小魚等為食，為高經濟價值的食用魚，適合各種烹飪方式食用。
綠青鱈為輻鰭魚綱鱈形目鱈科的其中一種，分布於東大西洋區，從巴倫支海至比斯開灣；格陵蘭西南部至美國北卡羅萊州海域，棲息深度37-364公尺，本魚背鰭3個，臀鰭2個，下巴觸鬚小，側線連續，體背部棕綠色，腹部及側線白色，體長可達130公分，棲息在沿海，喜群游，具迴游特性，屬肉食性，以甲殼類、頭足類及小魚等為食，為高經濟價值的食用魚，適合各種烹飪方式食用。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 条鰭綱 Actinopterygii 亜綱 : 新鰭亜綱 Neopterygii 上目 : 側棘鰭上目 Paracanthopterygii 目 : タラ目 Gadiformes 亜目 : タラ亜目 Gadoidei 科 : タラ科 Gadidae 属 : ポラック属 Pollachius 種 : シロイトダラ P. virens 学名 Pollachius virensシロイトダラ (学名：Pollachius virens)は、タラ科の海水魚である。日本語ではセイス、英語ではPollock、Boston blues、coalfish、saithe等とも呼ばれる。
マスノスケのような橙色を出すために、シロイトダラは塩を振って燻製にされることがある。ドイツでは「シーサーモン」（ドイツ語: Seelachs, ゼーラックス）として販売されているが、サケ属とは関係がない。
シロイトダラ (学名：Pollachius virens)は、タラ科の海水魚である。日本語ではセイス、英語ではPollock、Boston blues、coalfish、saithe等とも呼ばれる。
.jpg)
_(7064427575).jpg)
).jpeg)
