Guidance for identification
El camperol dels carrers (Agaricus bitorquis, bitorquis vol dir "dos collarets", ja que en llatí bis significa "doble" i torquis "collar", i és una al·lusió clara a l'anell doble que guarneix el peu d'aquest bolet) és un bolet robust que té la capacitat d'aixecar el terreny, per dur i compacte que sigui, quan creix i surt enfora.
Surt sobretot en terreny compactats i té una certa tendència a defugir el bosc. És corrent veure'l en terrenys endurits i camins molt trepitjats, fins i tot a les vores dels carrers, ni que siguin asfaltats. Hi ha qui diu que també aixeca el paviment de les carreteres, per sota de les quals discorre el seu miceli.
És un bon comestible que convé coure bé a fi d'estovar-ne la carn, de gust molt semblant al xampinyó conreat, però més intens.[1]
El camperol dels carrers (Agaricus bitorquis, bitorquis vol dir "dos collarets", ja que en llatí bis significa "doble" i torquis "collar", i és una al·lusió clara a l'anell doble que guarneix el peu d'aquest bolet) és un bolet robust que té la capacitat d'aixecar el terreny, per dur i compacte que sigui, quan creix i surt enfora.
Pečárka opásaná (Agaricus bitorquis) nebo též pečárka pochvatá (Agaricus edulis) je jedlá houba z čeledi pečárkovité (Agaricaceae).
Klobouk bývá 40–120 mm široký, hladký, v mládí skoro kulovitý, později vyklenutý, plochý až mírně prohloubený. Mívá bílou barvu, uprostřed nažloutlou až světle okrovou. Lupeny jsou nejdříve bělavé, během stárnutí růžové, u starších plodnic červeno- až černohnědé.[1]
Pečárka opásaná roste od května do října, a to jednotlivě, v malých skupinách až trsech, či roztroušeně na člověkem ovlivněných lokalitách. Obvykle se vyskytuje přímo ve městech a vesnicích v parcích a na zahradách. Nezřídka ji lze nalézt na holé zemi. Díky své tvrdé dužině a klobouku dokáže prorážet dokonce mezi dlažebními kostkami a skrz asfalt.[1]
Obrázky, zvuky či videa k tématu pečárka opásaná ve Wikimedia Commons
Pečárka opásaná (Agaricus bitorquis) nebo též pečárka pochvatá (Agaricus edulis) je jedlá houba z čeledi pečárkovité (Agaricaceae).
Der Stadt-Champignon (Agaricus bitorquis), auch Stadt- oder Scheiden-Egerling genannt, ist eine Pilzart aus der Familie der Champignonverwandten (Agaricaceae). Typisch sind das recht harte Fleisch und der doppelte, nach unten abziehbare Stielring. Während der Hut leicht gilben kann, zeigt der kurze, gedrungene Stiel selbst beim Reiben keine solche Verfärbung. Das Fleisch läuft bei Kontakt mit Luftsauerstoff bräunlich rot an, vor allem im Hut. Der Blätterpilz besiedelt vor allem Weg- und Straßenränder. Dort vermögen die Fruchtkörper Pflastersteine aus dem Boden zu hebeln und sogar Straßenasphalt zu durchbrechen.
Das Artepitheton leitet sich vom lateinischen Wort torques (Halsreif) ab und bezieht sich auf den doppelten Ring.[1]
Der Fruchtkörper des Stadt-Champignons wird etwa 6–9 cm hoch und 4–12 cm breit. Der Hut ist jung fast halbkugelig, später polsterförmig und verflacht dann uneben. Der Huthaut ist jung weiß und glatt, im Alter grauweiß und reißt im Zentrum manchmal felderig auf. Oft ist die Oberfläche mit Erdresten bedeckt und gilbt leicht. Der Hutrand ist lange herabgebogen, eingerollt, überragt die Lamellen und ist bisweilen mit Velumresten behangen. Die frei stehenden Lamellen sind bei jungen Exemplaren blass fleischfarben, später lilagrau und im Alter purpurschwarz mit weißflockigen Schneiden. Das Sporenpulver ist dunkelbraun gefärbt. Der zylindrische, manchmal etwas zugespitzte Stiel ist kurz und gedrungen, er wird etwa 4–7 cm lang und 1,5–2 cm stark und ist weißlich gefärbt, er gilbt im Gegensatz zum Hut nicht. Charakteristisch für den Stadt-Champignon ist der doppelte, nach unten abziehbare Ring. Das ziemlich harte Fleisch ist weiß und läuft im Schnitt bräunlich rot an. Es riecht angenehm säuerlich bis mandelartig und schmeckt mild und nussig.
Die elliptischen Sporen sind 5–6,5 Mikrometer lang und 4–5 µm breit, Cheilozystiden sind vorhanden, aber unauffällig.
Der Stadt-Champignon ist ein saprobiontischer Bodenbewohner, der vor allem an Straßen- und Wegrändern oder auf Gehwegen, an bewuchsfreien oder leicht grasigen Stellen in Gärten, Friedhöfen und Parks, seltener entlang von Waldwegen fruktifiziert. Er wächst unter verschiedenen Laubbäumen oder in der prallen Sonne auf kaum bis sehr nährstoffreichen Böden, die schwach sauer bis basenreich und trocken bis frisch sein können. Der Pilz ist in der Lage, durch Schotter und selbst Asphaltdecken zu brechen.
In Mitteleuropa erscheinen die Fruchtkörper gleichmäßig vom Frühjahr bis in den Herbst.
Das Vorkommen des Stadt-Champignons erstreckt sich von Süd- und Nordamerika über Asien bis nach Europa. In Europa ist die Art vom Mittelmeergebiet über Frankreich, die Niederlande, in Mitteleuropa bis nach Polen, Estland und die Ukraine verbreitet. Der Stadt-Champignon ist in Deutschland zerstreut oder örtlich schwach verbreitet.
Der Stadt-Champignon ist essbar, allerdings eignen sich Fruchtkörper an stark befahrenen Straßen oder von Hunden frequentierten Plätzen wegen der Schadstoffbelastung bzw. der Gefahr von Parasitenaufnahme nicht zum Verzehr.
Der Stadt-Champignon (Agaricus bitorquis), auch Stadt- oder Scheiden-Egerling genannt, ist eine Pilzart aus der Familie der Champignonverwandten (Agaricaceae). Typisch sind das recht harte Fleisch und der doppelte, nach unten abziehbare Stielring. Während der Hut leicht gilben kann, zeigt der kurze, gedrungene Stiel selbst beim Reiben keine solche Verfärbung. Das Fleisch läuft bei Kontakt mit Luftsauerstoff bräunlich rot an, vor allem im Hut. Der Blätterpilz besiedelt vor allem Weg- und Straßenränder. Dort vermögen die Fruchtkörper Pflastersteine aus dem Boden zu hebeln und sogar Straßenasphalt zu durchbrechen.
Das Artepitheton leitet sich vom lateinischen Wort torques (Halsreif) ab und bezieht sich auf den doppelten Ring.
Agaricus bitorquis is an edible white mushroom of the genus Agaricus, similar to the common button mushroom that is sold commercially. The name supersedes Agaricus rodmani. It is also commonly known as torq, the banded agaric, spring agaric, or pavement mushroom, as it has been recorded pushing up paving slabs.
The specific epithet bitorquis is Latin "having two collars", and refers to the two rings resulting from detachment of the veil from both the top and bottom of the stipe. The species was first defined by the French mycologist Lucien Quélet in 1884, in the form of Psalliota bitorquis (using another genus name in place of the modern Agaricus).[1]
The cap is dry, smooth, and white (but stains yellowish in age), and measures 4 to 15 cm in diameter, convex to flat, often with dirt on the cap. The gills are free, very narrow and close. They are a light pink color when young, becoming dark reddish-brown as the spores mature.[2] The spore print is chocolate brown.
The stipe is 3–11 cm long, 1–4 cm thick, cylindrical to clavate (club-shaped), stout, white, smooth, with a membranous veil and thick white mycelial sheathing near the base. Distinctively it has both a thick upper ring which is shaped like a funnel and a thinner skirt-like lower ring, giving rise to the species name bitorquis.[3]
The flesh is solid and firm, with a mild odor. It is often confused with the briny-smelling Agaricus bernardii.[4] It also resembles Agaricus campestris somewhat, but that species only has a single fragile ring.[5]
Basidiospores are elliptical in shape, smooth, and with dimensions of 5–7 x 4–5.5 µm. Basidia are 20–25 x 6.5–8.5 µm, usually four-spored, but often with two-spored basidia present. Cystidia are present and numerous.
Agaricus bitorquis may be found growing solitary or in small groups in gardens (noted as growing in a gregarious manner), and at roadsides, usually on the pavement, often where salt is applied to combat ice in winter.[2] Pushing through asphalt and slabs, it is subterranean, and often matures underground. It is occasional throughout North America,[6] Europe, Asia[7] and Australia.
Agaricus bitorquis is a choice edible species,[8] with a typical 'mushroomy' taste. Specimens collected in the wild may be gritty due to its often subterranean habitat. As with all specimens picked from the wild, care should be taken to consider the suitability of the collection site, as this species can bioaccumulate toxic heavy metals, especially lead, from polluted areas.[9] Nutritional analysis has shown this species to contain 18 amino acids, including all of the essential ones.[10]
First cultivated commercially in 1968,[11] A. bitorquis has several growth characteristics that have piqued the interest of mushroom cultivators looking for an alternative to the standard button mushroom, A. bisporus. For example, A. bitorquis is more resistant to various viral diseases,[12][13][14] can grow at higher temperatures[15] and CO2 concentrations,[16] and has better resistance to bruising.[17] Furthermore, high temperature-resistant strains have recently been developed which may help cultivators overcome problems associated with cooling production rooms during hot summer months.[18][19]
Agaricus bitorquis is an edible white mushroom of the genus Agaricus, similar to the common button mushroom that is sold commercially. The name supersedes Agaricus rodmani. It is also commonly known as torq, the banded agaric, spring agaric, or pavement mushroom, as it has been recorded pushing up paving slabs.
Agaricus bitorquis, es una especie de hongo comestible, basidiomicetos de la familia Agaricaceae.
La forma del sombrero (Píleo (micología)) es convexo a plano en su parte superior, seca, suave y blanca, miden entre 4 y 15 centímetros de diámetro, su color es blanquecino.
Es un hongo que está extendido en América del Norte y Europa, crecen en los jardines y en los bordes de los caminos que hayan recibido sal para combatir el hielo en el invierno. Es de producirse y madurar bajo tierra.
Es comestible y su sabor es arenoso (debido a su hábitat subterráneo), la carne es sólida, firme y de suave olor. Se los puede cultivar, es resistente a las enfermedades virales y pueden crecer con temperaturas altas, lo que puede favorecer a los cultivadores a bajar costos, ya que no es necesario mantener temperaturas bajas en verano.
Agaricus bitorquis, es una especie de hongo comestible, basidiomicetos de la familia Agaricaceae.
Puistoherkkusieni (Agaricus bitorquis) on valkoinen tienvarsilla, puistoalueilla, nurmikoilla ja puutarhoissa viihtyvä herkkusienilaji. Sen heltat ovat ensin punaiset, sitten tummanruskeat. Jalka on valkoinen. Sieni on hyvä ruokasieni, mutta saattaa kerätä raskasmetalleja. Jalka on valkoinen ja siinä on kaksi rengasta. Sienen lakki on usein hiekkainen, koska se on kehittynyt jo maassa.[2]
Viljelyherkkusieni on herkkusienistä eniten myyty laji maailmassa, puistoherkkusientäkin on kokeiltu viljellä. Kaupassa myytävissä valkoisissa herkkusienissä ei ole tummia helttoja koska ne myydään keskenkasvuisina kun ihmiset eivät halua ostaa sieniä joissa on tummat heltat ja itiöt.[3]
Puistoherkkusieni (Agaricus bitorquis) on valkoinen tienvarsilla, puistoalueilla, nurmikoilla ja puutarhoissa viihtyvä herkkusienilaji. Sen heltat ovat ensin punaiset, sitten tummanruskeat. Jalka on valkoinen. Sieni on hyvä ruokasieni, mutta saattaa kerätä raskasmetalleja. Jalka on valkoinen ja siinä on kaksi rengasta. Sienen lakki on usein hiekkainen, koska se on kehittynyt jo maassa.
Viljelyherkkusieni on herkkusienistä eniten myyty laji maailmassa, puistoherkkusientäkin on kokeiltu viljellä. Kaupassa myytävissä valkoisissa herkkusienissä ei ole tummia helttoja koska ne myydään keskenkasvuisina kun ihmiset eivät halua ostaa sieniä joissa on tummat heltat ja itiöt.
L'agaric des trottoirs (Agaricus bitorquis) est une espèce de champignons basidiomycètes comestibles, de la famille des Agaricaceae.
Famille : Agaricacées
Synonyme : Psalliota edulis
Comestibilité : à rejeter
Chapeau : jusqu'à 10-12 cm de diamètre, très ferme et même dur au centre, à marge fortement enroulée; blanc à beige pâle, souvent souillé par des débris de terre.
Lames : libres, rose pâle puis brun chocolat à maturité.
Pied : court et trapu, atteignant rarement 10 cm de longueur pour une largeur de 3-3,5 cm; à odeur de champignon de paris.
Ce champignon est facile à reconnaître en raison de son anneau caractéristique et de son habitat bien particulier.
L'anneau sur son pied est en effet à double bord: à la fois ascendant - comme une chaussette - et descendant - comme une jupe -, rappelant, chez l'adulte, la jante d'une roue de voiture.
La chair très ferme de cet agaric, qui parvient à percer les revêtements les plus résistants, n'est pas au goût de tout le monde.
En outre, elle tend à accumuler les polluants, plus abondants en ville et sur les bords de route qu'en rase campagne.
Ce champignon pousse sur les sols très durs et piétinés, aux abords des chemins, voire au milieu d'un trottoir ou d'une allée goudronnée dont il perce le bitume.
On le rencontre surtout en automne mais aussi lors de printemps pluvieux.
Dans son milieu typique, cette espèce a souvent des difficultés à soulever la terre ou à faire éclater le goudron qui la recouvre.
L'habitat de l'agaric des trottoirs limite beaucoup les risques de confusion.
Seul l'agaric champêtre, ou rosé-des-près (Agaricus campestris), se trouve parfois sur la terre nue lui aussi.
Cependant, sa chair est beaucoup moins ferme, son anneau bien moins développé, et son pied en fuseau à la base.
Agaric des trottoirs dans un environnement caillouteux à Paris
Agaric des trottoirs dans l'allée d'un parc à Paris
Agaric des trottoirs dans l'allée d'un parc à Paris
Agaric des trottoirs perçant le macadam en été près de Paris
L'agaric des trottoirs (Agaricus bitorquis) est une espèce de champignons basidiomycètes comestibles, de la famille des Agaricaceae.
Agaricus bitorquis é unha especie de fungo comestible, basidiomiceto da familia Agaricaceae.
A forma do chapeu (píleo (micoloxía)) é convexa e é plano na súa parte superior; seco, suave e branco, mide entre 4 e 15 centímetros de diámetro.
É un fungo que se estende por América do Norte e Europa, crece nos xardíns e nos roleiros dos camiños especialmente nos que recibiran sal de combater o xeo na invernía. Prodúcese e madura baixo terra.
É un comestible de sabor areoso, debido ao seu hábitat subterráneo. A súa carne é sólida, firme e de suave recendo. Cultívanse, pois son resistente ás enfermidades virais e poden desenvolverse en altas temperaturas, o que facilita o seu cultivo durante todo o ano.
Agaricus bitorquis é unha especie de fungo comestible, basidiomiceto da familia Agaricaceae.
Agaricus bitorquis (Quél.) Sacc., Sylloge fungorum (Abellini) 5: 998 (1887). È un fungo basidiomicete riconoscibile tra le altre specie della Sezione "Bitorques" per la presenza di due anelli evidenti, l'odore gradevole ed il gambo corto rispetto al diametro del cappello.
È un prataiolo inconfondibile anche per la facilità con cui riesce a "demolire" letteralmente l'asfalto stradale su cui occasionalmente cresce il carpoforo. Logicamente bisogna evitare nel modo più assoluto il consumo di esemplari che crescono ai bordi delle strade o su substrati innaturali, in quanto questi accumulano sostanze inquinanti.
15 x 1–2 cm, emisferico, poi espanso, molto carnoso, compatto, spesso sporco di terra.
Libere o leggermente adnate, piuttosto sottili, strette 4÷6 mm, arrotondate, biancastre-rosa pallido, poi rosa carnicino, infine bruno scuro, con filo intero e biancastro.
8-12 x 3–5 cm, cilindrico, bianco, pieno, sodo, glabro, attenuato verso il basso, facilmente separabile dal cappello.
Anello doppio infero, spesso attaccato al margine del cappello, può avere l'aspetto di un'armilla plissettata.
Soda, bianca, al taglio vira leggermente al rosa carne.
Fruttifica dalla primavera all'autunno, spesso gregario, nei prati, ai margini delle strade e perfino sull'asfalto dal quale spunta sollevando il manto stradale, in terreni calcarei e sabbiosi.
È un ottimo commestibile, assai apprezzato da crudo.
Dal latino "agaricus" = campestre, per via dell'habitat e "bitorquis" = con due collane, per via dei suoi due anelli.
Può essere confuso con:
Agaricus bitorquis (Quél.) Sacc., Sylloge fungorum (Abellini) 5: 998 (1887). È un fungo basidiomicete riconoscibile tra le altre specie della Sezione "Bitorques" per la presenza di due anelli evidenti, l'odore gradevole ed il gambo corto rispetto al diametro del cappello.
È un prataiolo inconfondibile anche per la facilità con cui riesce a "demolire" letteralmente l'asfalto stradale su cui occasionalmente cresce il carpoforo. Logicamente bisogna evitare nel modo più assoluto il consumo di esemplari che crescono ai bordi delle strade o su substrati innaturali, in quanto questi accumulano sostanze inquinanti.
Dvižiedis pievagrybis (lot. Agaricus bitorquis) – pievagrybinių (Agaricaceae) šeimos, pievagrybių (Agaricus) genties grybų rūšis.
skverai, parkai, sodai, rečiau miškai (lapuočių).
Vasara, ruduo.
Kotas su dvigubu žiedu, vaisiakūniai pilkšvi, gelsvi, rusvi.
Kepurėlė 5–10 (15) cm skersmens, mėsinga, pusiau apvali, vėlaiu – paplokščia, kartais centrinėje dalyje įdubusi, smulkiai žvynuota, balta, pilkšvai balta, sena – ochriškai ruda. Lakšteliai šviesiai rožiniai, seni – purpuriškai juodi. Kotas 4–7×2–4 cm, kartais ties viduriu sustorėjęs, pamate nusmailėjęs, su dvigubu baltu žiedu. Trama balsva, įpjauta pamažu rausvėjanti, iki 2,5 cm storio, malonaus kvapo ir skonio. Sporos elipsiškos, 4,5–6,5×4,5–5,5 μm.
Būdingi požymiai: dažniausiai auga panamėse, skveruose, parkuose, sugeba prasisprausti per asfalto ar betono suaižėjusį sluoksnį.
Auga pavieniui ar grupelėmis. Arti judrios gatvės, skveruose ar panamėse rinkti nepatartina, nes grybai gali būti sukaupę automobilių išmetamų teršalų.
Lietuvos grybų atlasas, Vincentas Urbonas, Kaunas, Lututė, 2007, ISBN 978-9955-692-59-1, 214 psl.
Dvižiedis pievagrybis (lot. Agaricus bitorquis) – pievagrybinių (Agaricaceae) šeimos, pievagrybių (Agaricus) genties grybų rūšis.
Augimo vietaskverai, parkai, sodai, rečiau miškai (lapuočių).
Augimo laikasVasara, ruduo.
Pagrindiniai požymiaiKotas su dvigubu žiedu, vaisiakūniai pilkšvi, gelsvi, rusvi.
Kepurėlė 5–10 (15) cm skersmens, mėsinga, pusiau apvali, vėlaiu – paplokščia, kartais centrinėje dalyje įdubusi, smulkiai žvynuota, balta, pilkšvai balta, sena – ochriškai ruda. Lakšteliai šviesiai rožiniai, seni – purpuriškai juodi. Kotas 4–7×2–4 cm, kartais ties viduriu sustorėjęs, pamate nusmailėjęs, su dvigubu baltu žiedu. Trama balsva, įpjauta pamažu rausvėjanti, iki 2,5 cm storio, malonaus kvapo ir skonio. Sporos elipsiškos, 4,5–6,5×4,5–5,5 μm.
Būdingi požymiai: dažniausiai auga panamėse, skveruose, parkuose, sugeba prasisprausti per asfalto ar betono suaižėjusį sluoksnį.
Auga pavieniui ar grupelėmis. Arti judrios gatvės, skveruose ar panamėse rinkti nepatartina, nes grybai gali būti sukaupę automobilių išmetamų teršalų.
Pilsētas atmatene (Agaricus bitorquis, arī Psalliota bitorquis un Agaricus campester var. edulis) ir Latvijā vidēji bieža atmateņu dzimtas sēne, kuras augļķermeņi ir ēdami. Tiek audzēta arī mākslīgi. 2008. gadā Latvijas Mikologu biedrība to izvēlēja par gada sēni.[1]
Humusa saprofīte. Aug grupās no maija līdz septembrim bagātās augsnēs parkos, ielās un celiņu malās, nevairās noblīvētu augšņu, nereti paceļot ielas segumu.[3]
Ēdama bez iepriekšējas novārīšanas, taču parasti aug ekoloģiski nelabvēlīgā vidē, un šādās vietās augušo sēņu uzkrātās kaitīgās vielas rada draudus veselībai.[4]
Līdzīga ir dārza atmatene, kuras cepurītei nav iedzeltenu plankumu, un lauka atmatene, par kuras formu šo sugu reizēm uzskatīja un kurai nav vairāk par vienu gredzenu. Visas atmatenes, ar kurām Latvijā šo sugu var sajaukt, ir ēdamas. Mušmires atšķiras no atmatenēm ar savām vienmēr baltajām lapiņām.
Pilsētas atmatene (Agaricus bitorquis, arī Psalliota bitorquis un Agaricus campester var. edulis) ir Latvijā vidēji bieža atmateņu dzimtas sēne, kuras augļķermeņi ir ēdami. Tiek audzēta arī mākslīgi. 2008. gadā Latvijas Mikologu biedrība to izvēlēja par gada sēni.
De straatchampignon (Agaricus bitorquis) is een schimmel uit de familie Agaricaceae. De soort is zeer nauw verwant met de gekweekte champignon (Agaricus bisporus) en de gewone weidechampignon (Agaricus campester) en is hiervan eenvoudig te onderscheiden door de dubbele ring.
De soort komt voor op straten, namelijk tussen trottoirbanden en het plaveisel. Zelfs onder asfalt kan de soort overleven en komt tevoorschijn door het asfalt naar boven te drukken.[1] De paddenstoel is eetbaar, maar wordt minder vaak gegeten dan de gekweekte champignon. Dit komt doordat de vindplaats vaak verontreinigd is met uitlaasgassen of urine van honden.
Straatchampignon breekt door het asfalt
Dubbele ring
Doorsnede
De straatchampignon (Agaricus bitorquis) is een schimmel uit de familie Agaricaceae. De soort is zeer nauw verwant met de gekweekte champignon (Agaricus bisporus) en de gewone weidechampignon (Agaricus campester) en is hiervan eenvoudig te onderscheiden door de dubbele ring.
Capel fin a 12 cm, bombà carnos, un pòch seuli, da bianch a òcra ciàir con ël bòrd anrolà. Lamele reusa ciàir peui brun-e. Gamba àuta fin a 12 cm e larga fin a 3,5 cm, silìndrica atenuà, bianca o ciàira, motobin spëssa. Anel dobi, spess. Carn da bes ciàir a rosà, motobin spëssa.
A chërs ant ij pòst batù. A riess a chërpé l'asfalt!
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Comestìbil.
Capel fin a 12 cm, bombà carnos, un pòch seuli, da bianch a òcra ciàir con ël bòrd anrolà. Lamele reusa ciàir peui brun-e. Gamba àuta fin a 12 cm e larga fin a 3,5 cm, silìndrica atenuà, bianca o ciàira, motobin spëssa. Anel dobi, spess. Carn da bes ciàir a rosà, motobin spëssa.
AmbientA chërs ant ij pòst batù. A riess a chërpé l'asfalt!
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Comestìbil.
Pieczarka miejska (Agaricus bitorquis (Quél.) Sacc.) – gatunek grzybów należący do rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Agaricus, Agaricaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1884 r. Lucien Quélet nadając mu nazwę Psalliota bitorquis. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1887 r. Pier Andrea Saccardo[1].
Niektóre synonimy naukowe[2]:
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten wcześniej miał nazwę pieczarka szlachetna. Nazwa p. miejska pochodzi stąd, że wszystkie jej stanowiska podane w literaturze naukowej do 2003 r. znajdowały się w miastach[3].
Średnica 4-10, a nawet 15 cm, za młodu półkulisty, u starszych okazów płaski, a nawet z zapadniętym środkiem. Brzeg wystający poza blaszki i długo utrzymuje się podwinięty. Powierzchnia gładka i sucha, czasami pękająca na poletka. Jest białawy i nie zmienia barwy po potarciu. Czasami na jego brzegu znajdują się resztki osłony[4].
Gęste, wąskie i wolne. Początkowo są jasnoróżowe, potem czekoladowobrunatne, w końcu czarnobrązowe. Ostrza biało kłaczkowate[4].
Niski i gruby, walcowaty o zwężonej podstawie, pełny i twardy. Powierzchnia gładka lub wełnista, biaława. Posiada masywny, podwójny pierścień o barwie od białej do jasnoochrowej[4].
Twardy i bardzo zwarty, biały, po uszkodzeniu nie zmienia barwy, lub staje się lekko różowy. Ma przyjemny, migdałowy zapach i orzechowy smak[4].
Pieczarka miejska w Polsce jest dość częsta[4]. W piśmiennictwie naukowym do 2003 r. opisano 8 jej stanowisk[3].
Rośnie na ziemi, głównie w miastach. Spotkać ją można w ogrodach, na poboczach dróg, w miejskich parkach i zaroślach z bzem czarnym, czasami w szczelinach chodników a nawet starych, zniszczonych tynków[3].
Saprotrof[3]. Jest grzybem jadalnym i bardzo smacznym, jednak zazwyczaj jest silnie zarobaczywiona[3].
Pieczarka dwuzarodnikowa (Agaricus bisporus) występująca głównie w uprawie i sprzedawana w sklepach. Na siedliskach naturalnych jest dość rzadka, a jej dziko rosnąca forma jest ciemniejsza, brązowawa i ma ściągalny pierścień. Najpewniejsze jednak jest rozróznienie tych gatunków badaniem mikroskopowym; p. miejska ma Podstawki 4-zarodnikowe, a p. dwuzarodnikowa 2-zarodnikowe[4].
Pieczarka miejska (Agaricus bitorquis (Quél.) Sacc.) – gatunek grzybów należący do rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae).
Agaricus bitorquis (Lucien Quélet, 1884 ex Pier Andrea Saccardo, 1887) sin. Psalliota bitorquis (Lucien Quélet, 1884) este o specie saprofită de ciuperci comestibile din încrengătura Basidiomycota, în familia Agaricaceae și de genul Agaricus, numită în popor ciupercă albă termofilă,[1] scurt ciupercă termofilă,[2] bulgăre de zăpadă[3] sau șampinion de pavaj.[4] Buretele se poate găsi în România, Basarabia și Bucovina de Nord, crescând solitar sau în grupuri mici cu preferință in totdeauna pentru solurile grele, în grădini sau pe pajiști, pe marginea de drumuri și străzi precum trotuare urbane, unde străpunge chiar și asfaltul. Timpul apariției este din mai până în octombrie (noiembrie).[5][6] Se potrivește excepțional pentru cultivare.
Specia a fost menționată pentru prima dată sub denumirea Agaricus campestris var. edulis de micologul italian Carlo Vittadini în cartea sa Descrizione dei funghi mangerecci più comuni dell'Italia e de'velenosi che possono co'medesimi confondersi.[7]
În anul 1883 (confirmat 1884), micologul francez Lucien Quélet a transformat ciuperca, sub denumirea Psalliota bitorquis, într-un soi autonom în publicația sa Quelques especes critiques ou nouvelles de la Flore Mycologique de France, de verificat în jurnalul Compte Rendu de l'Association Française pour l'Avancement des Sciences.[8] Această denumire a fost folosită pentru multe decenii și mai este aplicată chiar până în prezent (2018) în cărți precum publicații micologice franceze și italiene.
Dar numele binomial valabil curent (2018) este cel dat de micologul italian Pier Andrea Saccardo în volumul 5 al marii sale opere Sylloge fungorum omnium husque cognitorum din 1887, anume Agaricus bitorquis.[9]
Au mai fost încercate destul de multe redenumiri, cu toate fără succes care sunt neglijabile, fiind însă acceptate sinonim. Cele mai importante sunt listate în înfocasetă, restul vezi la Index Fungorum: [4].
În România, buretele mai este și denumit nu rar Agaricus edulis.
A. bitorquis, lamele, inel, picior
A. bitorquis, secțiune longitudinală
A. bitorquis tânăr
A. bitorquis maturi
A. bitorquis bătrân
A. bitorquis ieșit prin asfalt
În mod general, acest șampinion poate fi doar confundat de începători sau prin neglijență cu alte specii Agaricus cum sunt de exemplu Agaricus abruptibulbus,[12] Agaricus arvensis,[13] Agaricus campestris,[14] Agaricus macrosporus[15] sau Agaricus silvicola[16] precum cu comestibila Calocybe gambosa.[17]
Altfel ar fi situația, dacă un începător ar confunda specia cu otrăvitorul Agaricus xanthodermus, a cărui carne este colorată mereu galben la bază, mirosind a iod, fenol sau cerneală.[18] sau chiar cu cele 3 soiuri letale Amanita phalloides, Amanita verna și Amanita virosa.
Agaricus abruptulus
Agaricus arvensis
Agaricus campestris
Agaricus macrosporus
Agaricus silvicola
!! Agaricus xanthodermus !!
!!! Amanita phalloides !!!
!!! Amanita verna !!!
!!! Amanita virosa !!!
Calocybe gambosa
Volvariella speciosa
Ciupercile termofile se pot consuma fierte, oprite, prăjite, crude sau uscate, fiind deosebit de gustoase. Ele pot fi pregătite ca ciulama, de asemenea împreună cu alți bureți sau adăugate la un sos de carne.[19] Gustoase sunt de asemenea cu jumări de ou, prăjite în unt cu verdețuri, la grătar, ca umplutură pentru plăcinte de foaie sau preparate în mod ardelean (seu de porc, ceapă, ciuperci tăiate, morcov, păstârnac, boia ardei, smântână.[20] Buretele firește poate fi conservat și în ulei, oțet sau saramură după ce a fost fript sau fiert.[21]
Ciuperca albă termofilă este declarată iubitoare de cultură).[22]
Datorita faptului că suprafața pălăriei este netedă, cuticula fără scuame (numai în culturi), fiind și mai rezistentă ca alți șampinioni cultivați la virusuri, ciuperca se bucură de o preferință crescândă în acest domeniu și în România, deșii necesită la fructificare temperaturi mai ridicate față de exemplu Agaricus bisporus, în marja a 23° – 25° C, prezentând astfel un randament mai ridicat în privința costurilor.[23]
Ciupercile termofile pot fi cultivate în sistem intensiv industrial sau clasic-gospodăresc, în spații în care să se asigure necesarul termic fără consum energetic, acest lucru fiind posibil numai în timpul verii, când în majoritatea pivnițelor din țara noastră temperatura este favorabilă. Cultura intensivă se realizează în localuri special amenajate prevăzute cu instalații de încălzire, pasteurizare, sterilizare, ventilație și apă. Asemenea localuri pot fi construite și amenajate special pentru suprafețe mai mari de cultură. În localurile destinate culturii intensive, substratul nutritiv se așază în straturi plane, amenajate pe stelaje cu 2-4 parapete din prefabricate de beton, ori în lăzi din mase plastice sau lemn dispuse suprapus în cazul în care tipul tehnologic de cultură este bizonal sau multizonal.[24]
Materiale media legate de Ciupercă albă termofilă la Wikimedia Commons
Agaricus bitorquis (Lucien Quélet, 1884 ex Pier Andrea Saccardo, 1887) sin. Psalliota bitorquis (Lucien Quélet, 1884) este o specie saprofită de ciuperci comestibile din încrengătura Basidiomycota, în familia Agaricaceae și de genul Agaricus, numită în popor ciupercă albă termofilă, scurt ciupercă termofilă, bulgăre de zăpadă sau șampinion de pavaj. Buretele se poate găsi în România, Basarabia și Bucovina de Nord, crescând solitar sau în grupuri mici cu preferință in totdeauna pentru solurile grele, în grădini sau pe pajiști, pe marginea de drumuri și străzi precum trotuare urbane, unde străpunge chiar și asfaltul. Timpul apariției este din mai până în octombrie (noiembrie). Se potrivește excepțional pentru cultivare.
Psalliota bitorquis
Посилання
Вікісховище: Agaricus bitorquis 
EOL: 1009407 
NCBI: 5343 MB: 213898 IF: 213898 Печериця їстівна, печериця тротуарна (Agaricus bitorquis (Quél.) Sacc., Agaricus edulis (Vitt.) F. H. Moell et j. Schaeff, Psalliota bitorquis Quél.) — їстівний гриб з родини агарикових — Agaricaceae.
Шапка 3-15 см у діаметрі, товстощільном'ясиста, куляста, згодом опуклорозпростерта, біла, брудно-біла, зрідка жовтувато- або коричнювато-біла, матова, у центрі з малопомітними притиснутими лусочками, До краю волокниста, з коркуватою шкіркою. Пластинки вільні, рожевуваті, брудно-рожеві, пізніше темно-коричневі. Спорова маса пурпурово-коричнева. Спори майже кулясті, 4-6 Х 4-6 мкм, гладенькі. Ніжка 2-10 Х 1,5-2,5 см, дуже щільна, кольору шапки, з подвійним, щільним кільцем здебільшого в нижній частині. М'якуш білий, дуже щільний, при розрізуванні на повітрі злегка рожевів, приємний на смак і запах.
Зустрічається по всій Україні у садибах, у містах на тротуарах, у степах, на полях (на щільному ґрунті); у червні — жовтні. Добрий їстівний гриб. Використовують свіжим.
Печериця їстівна, печериця тротуарна (Agaricus bitorquis (Quél.) Sacc., Agaricus edulis (Vitt.) F. H. Moell et j. Schaeff, Psalliota bitorquis Quél.) — їстівний гриб з родини агарикових — Agaricaceae.
Шапка 3-15 см у діаметрі, товстощільном'ясиста, куляста, згодом опуклорозпростерта, біла, брудно-біла, зрідка жовтувато- або коричнювато-біла, матова, у центрі з малопомітними притиснутими лусочками, До краю волокниста, з коркуватою шкіркою. Пластинки вільні, рожевуваті, брудно-рожеві, пізніше темно-коричневі. Спорова маса пурпурово-коричнева. Спори майже кулясті, 4-6 Х 4-6 мкм, гладенькі. Ніжка 2-10 Х 1,5-2,5 см, дуже щільна, кольору шапки, з подвійним, щільним кільцем здебільшого в нижній частині. М'якуш білий, дуже щільний, при розрізуванні на повітрі злегка рожевів, приємний на смак і запах.
Зустрічається по всій Україні у садибах, у містах на тротуарах, у степах, на полях (на щільному ґрунті); у червні — жовтні. Добрий їстівний гриб. Використовують свіжим.
Agaricus bitorquis (Quél.) Sacc., 1887
Шампиньо́н двукольцево́й, или тротуа́рный (лат. Agaricus bitorquis) — вид грибов рода шампиньонов. Хороший съедобный гриб. Иногда культивируется.
и др.
Шляпка достигает в диаметре 3—15 см, толстомясистая, белая или грязновато-белая, при прикосновении не изменяется, гладкая (редко в центре малозаметные чешуйки).
Пластинки частые, розовые.
Мякоть плотная, на срезе медленно розовеет.
Ножка достигает 3—10 см в высоту, 2—4 см в диаметре, поверхность гладкая, белого цвета. На ножке находится двойное кольцо. Верхнее из них образовано остатками частного покрывала, нижнее — остатками общего.
Запах и вкус слегка кисловатый.
Распространён очень широко — почти космополит. Гумусовый сапротроф. Растёт на богатой органикой почве, в лесах, парках, часто вдоль улиц и дорог.
Шампиньо́н двукольцево́й, или тротуа́рный (лат. Agaricus bitorquis) — вид грибов рода шампиньонов. Хороший съедобный гриб. Иногда культивируется.
Psalliota bitorquis Quél., 1884 basionym Pratella bitorquis (Quél.) Quél., 1888 Fungus bitorquis (Quél.) Kuntze, 1898 Agaricus campestris subsp. bitorquis (Quél.) Konrad & Maubl., 1926и др.
.jpg)
.JPG)
.jpg)
