ginate, usually strongly recurved. Bracts included, ligulate, ca. 1/2 as long as seed scales. Seeds brownish white mottled with red, ovoid-cuneate, slightly flattened, ca. 4 × 3 mm; wing reddish yellow tinged with brown, ovate-oblong, ca. 8 × 4 mm.
Xonsyu (Yaponiya) adasının dağ yamaclarında, dəniz səviyyəsindən 1600-2700 m hündürlükdə daşlıqda bitir. Təmiz və qarışıq meşə əkinləri əmələ gətirir. Hündürlüyü 35 m-ə qədər olan tezböyüyən gözəl ağacdır. Uzun, qalın, üfüqi budaqları enli, piramidal çətir əmələ gətirir. Çoxuclu gövdəsi nazik, qırmızı-qonur qabıqla örtülmüşdür. Cavan zoğları qırmızı, göy çöküntülüdür. Budaqlarının qabığı boz, tumurcuqları parlaq, tünd-qonurdur. Göy-yaşıl iynəyarpaqlarının uzunluğu 5 sm-ə qədərdir. Qozaları erkən yaşlarda sarımtıl-yaşıl, şarşəkilli (2-3 sm), nazikdir, yuxarı hissəsindən aşağıya əyilmiş olur. Budaqlarda üç ilə qədər qalır. Toxum qabıqları çoxsaylı, nazik, rozetşəkilli, yumrudur. Toxumları xırda, açıq-qonur və ya tünd-qonur qanadlıdır, sentyabrda yetişir. İynəyarpaqları payızda digər növlərdən sonar parlaq sarı çabarlı olur və ay ərzində əkinlərdə parlaq rənglər yaradır. Soyuğa dözümlüdür, qışa qədər zoğları tamamilə oduncaqlaşır. Torpaq şəraitinə və havanın rütubətliyinə çox tələbkardır, gilli və gillicə torpaqlara üstünlük verir. İşıqsevən, şəhər şəraitinə yaxşı uyğunlaşan bitkidir. Digər qara şamlara nisbətən kölgəyə davamlıdır. 15-20 yaşında toxum verir. Dekorativ cəhətdən bu növ qeyri-adi mərtəbəli çətiri, gözəl rəngli uzun iynəyarpaqları və qozalarının forması ilə digər növlərdən üstündür. Küknar, şam, ardıc, cökə, göyrüş və digər dekorativ kollarla yaxşı uyğunlaşır. Bakı şəhərinə mədəni şəraitdə bu növdən yaşıllaşdırmada tək-tək və qrup əkinlərində, kompozisiyalarda istifadə olunur.
Деревья и кустарники СССР. т.3.1954; Флора Азербайджана. т.5. 1954; Azərbaycanın ağac və kolları. III cild. 1970; Azərbaycanın “Qırmızı” və “Yaşıl Кitabları”na tövsiyə olunan bitki və bitki formasiyaları. 1996; Azərbaycan florasının konspekti. I-III cildlər. 2005; 2006; 2008.
Xonsyu (Yaponiya) adasının dağ yamaclarında, dəniz səviyyəsindən 1600-2700 m hündürlükdə daşlıqda bitir. Təmiz və qarışıq meşə əkinləri əmələ gətirir. Hündürlüyü 35 m-ə qədər olan tezböyüyən gözəl ağacdır. Uzun, qalın, üfüqi budaqları enli, piramidal çətir əmələ gətirir. Çoxuclu gövdəsi nazik, qırmızı-qonur qabıqla örtülmüşdür. Cavan zoğları qırmızı, göy çöküntülüdür. Budaqlarının qabığı boz, tumurcuqları parlaq, tünd-qonurdur. Göy-yaşıl iynəyarpaqlarının uzunluğu 5 sm-ə qədərdir. Qozaları erkən yaşlarda sarımtıl-yaşıl, şarşəkilli (2-3 sm), nazikdir, yuxarı hissəsindən aşağıya əyilmiş olur. Budaqlarda üç ilə qədər qalır. Toxum qabıqları çoxsaylı, nazik, rozetşəkilli, yumrudur. Toxumları xırda, açıq-qonur və ya tünd-qonur qanadlıdır, sentyabrda yetişir. İynəyarpaqları payızda digər növlərdən sonar parlaq sarı çabarlı olur və ay ərzində əkinlərdə parlaq rənglər yaradır. Soyuğa dözümlüdür, qışa qədər zoğları tamamilə oduncaqlaşır. Torpaq şəraitinə və havanın rütubətliyinə çox tələbkardır, gilli və gillicə torpaqlara üstünlük verir. İşıqsevən, şəhər şəraitinə yaxşı uyğunlaşan bitkidir. Digər qara şamlara nisbətən kölgəyə davamlıdır. 15-20 yaşında toxum verir. Dekorativ cəhətdən bu növ qeyri-adi mərtəbəli çətiri, gözəl rəngli uzun iynəyarpaqları və qozalarının forması ilə digər növlərdən üstündür. Küknar, şam, ardıc, cökə, göyrüş və digər dekorativ kollarla yaxşı uyğunlaşır. Bakı şəhərinə mədəni şəraitdə bu növdən yaşıllaşdırmada tək-tək və qrup əkinlərində, kompozisiyalarda istifadə olunur.
Coeden fytholwyrdd sydd i'w chanfod yn Hemisffer y Gogledd yw Llarwydden Japan sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Pinaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Larix kaempferi a'r enw Saesneg yw Japanese larch.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Llarwydden Japan, Llarwydden Siapan.
Yn yr un teulu ceir y Sbriwsen, y binwydden, y llarwydden, cegid (hemlog) a'r gedrwydden. Mae'r dail (y nodwyddau) wedi'u gosod mewn sbeiral ac yn hir a phigog. Oddi fewn i'r moch coed benywaidd ceir hadau, ac maent yn eitha coediog ac yn fwy na'r rhai gwryw, sydd yn cwympo bron yn syth wedi'r peillio.
Coeden fytholwyrdd sydd i'w chanfod yn Hemisffer y Gogledd yw Llarwydden Japan sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Pinaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Larix kaempferi a'r enw Saesneg yw Japanese larch. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Llarwydden Japan, Llarwydden Siapan.
Yn yr un teulu ceir y Sbriwsen, y binwydden, y llarwydden, cegid (hemlog) a'r gedrwydden. Mae'r dail (y nodwyddau) wedi'u gosod mewn sbeiral ac yn hir a phigog. Oddi fewn i'r moch coed benywaidd ceir hadau, ac maent yn eitha coediog ac yn fwy na'r rhai gwryw, sydd yn cwympo bron yn syth wedi'r peillio.
Modřín japonský (Larix kaempferi) je opadavý jehličnatý jednodomý strom. Jméno je odvozeno z jeho původu – pochází z Japonského souostroví. Všechny taxony rodu modřín (Larix) jsou řazeny do čeledi borovicovitých.[2]
Strom je až 45 metrů vysoký[3] s korunou široce kuželovitou. Větve má vodorovné, které jsou na koncích vždy vztyčené k vrcholu koruny. Borka je šupinatá. Mladé větvičky jsou často ojíněné a oproti modřínu opadavému (Larix decidua) jsou výrazně tmavší (nejčastěji mají barvu oranžovočervenou, hnědou nebo až do purpurovou). Pupeny typicky vykazují velký obsah pryskyřice. Samčí šištice jsou žluté s maximální délkou 10 mm[3] a rostou na spodní straně větviček. Naproti tomu samičí jsou červeno-fialově zbarvené o délce nejvýše 30 mm[3] a rostou do vzpřímené polohy. Samičí i samčí šištice vyrůstají v průběhu března až dubna.[2] Dozrálé samičí šištice jsou podobně jako u modřínu opadavého hnědavě zbarvené, jejich semenné šupiny jsou však otevřenější.
V Japonsku roste jen na půdách vulkanického původu v nadmořských výškách od 1300 do 2900 metrů nad mořem.[3] Vyžaduje též deštivé a vlhké prostředí, proto je v Evropě hojně vysazován především u mořského pobřeží.[3]
Jádro je tmavé, vnější dřevo je světlé, ale rychle tmavne. Využívá se především ve stavebnictví (domy, lodě, laťky, obložení).[2]
Modřín japonský je méně citlivý na průmyslově znečištěné ovzduší (hlavě proti kyselému dešti) než modřín opadavý[2] a také méně než mnoho jiných jehličnatých dřevin, proto se často vysazuje v Evropě v parcích velkých měst.[2] Zatím není známa příčina této odolnosti, ale předpokládá se, že je tomu tak díky silnější voskové vrstvě na jehlicích. Pravděpodobně tomu přispívá i fakt, že každoročně shazuje jehlice a tím se škodliviny nedostávají tolik do samotného dřeva.[2]
Před více než sto lety vznikl mezi modřínem opadavým a modřínem japonským kříženec – modřín euroasijský (Larix × eurolepis).[2] Znaky stromu mají charakteristické rysy obou rodičů v rovnoměrném zastoupení (půl na půl).[2] Nedá se tedy říci, jakému druhu je tento kříženec více podobný.
Větvička a šištice
Borka
Podzimní zbarvení
Porost modřínu japonského
Obrázky, zvuky či videa k tématu modřín japonský ve Wikimedia Commons
Modřín japonský (Larix kaempferi) je opadavý jehličnatý jednodomý strom. Jméno je odvozeno z jeho původu – pochází z Japonského souostroví. Všechny taxony rodu modřín (Larix) jsou řazeny do čeledi borovicovitých.
Japansk lærk (Larix kaempferi) er et op til 40 m højt nåletræ med en bred, kegleagtig vækstform. Det er almindeligt plantet i Danmark i haver og skove.
Japansk Lærk er et løvfældende nåletræ med en bred, kegleagtig vækstform. Stammen er ret og gennemgående til toppen, og hovedgrenene er svære og vandrette. Barken er først rødbrun og senere gråbrun og skællet. Stammebark bliver efterhånden opsprækkende og furet. Knopperne sidder dels på étårsskud, og så finder man dem enkeltvis ud langs skuddet, og dels på ældre grene, hvor de sidder i bundter à 20-30 stykker på ganske korte, vorteagtige dværgskud (se billedet i boksen til højre).
Nålene er bløde og lysegrønne. Høstfarven er gul. Hanblomsterne sidder på undersiden af vandrette skud, men de ses ikke meget. Hunblomsterne sidder derimod i oprette, røde stande, som er meget iøjnefaldende. Koglerne er korte, brede og oprette med tilbagekrængede skæl. Frøene spirer villigt.
Rodnettet består af kraftige, dybtgående hovedrødder. Siderødderne ligger højt i jorden og er fint forgrenede. Alle Lærkearter har samliv, mycorrhiza, med svampe, f.eks. lærkens rørhat.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 30 × 10 m (40 × 30 cm/år).
Japansk lærk findes i blandede løv- og nåletræsskove på den japanske hovedø, Honshu, i op til 3000 m højde. Her er jorden vulkansk, dvs. porøs og næringsrig. Nedbøren er rigelig: 2000 mm/år.
Den japanske lærk kom første gang til Danmark i 1889 og er fra tyverne blevet plantet ret almindeligt i vore skove, hvor den synes at trives godt. Den har den fordel frem for europæisk lærk, at den ikke angribes af svampesygdommen lærkekræft. Japansk Lærk har ofte grove grene, der giver store knaster, hvilket gør veddet mindre anvendeligt. Men til gengæld så plantes den ofte i læhegn.
Lærkearterne er lystræer. Løvet er meget surt (pH=3!), så det omsættes kun langsomt. Frugtlegemer af lærkens rørhat, der vokser i symbiose med lærk, er velsmagende og de ses ofte under træet.
I julehandlen kaldes koglerne fra japansk lærk for "Rosenkogler", og de foretrækkes til pynt.
Japansk lærk (Larix kaempferi) er et op til 40 m højt nåletræ med en bred, kegleagtig vækstform. Det er almindeligt plantet i Danmark i haver og skove.
Die Japanische Lärche (Larix kaempferi (Lamb.) Carrière, Syn.: Larix leptolepis (Siebold & Zucc.) Gordon) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Lärchen (Larix) in der Familie der Kieferngewächse (Pinaceae). Sie wurde von dem englischen Koniferenkenner Aylmer Bourke Lambert zu Ehren von Engelbert Kaempfer benannt.
Im Unterschied zur Europäischen Lärche (Larix decidua) zeichnet sich die Japanische Lärche durch einen steiferen, breiter ausladenden Wuchs aus. Die Krone wirkt weniger kompakt und zylindrisch, im Alter aufgelockert und ausladend. Die Äste stehen horizontal ab, hängen nicht durch. Die Jahrestriebe sind kräftiger als bei Larix decidua und besitzen eine rötliche Färbung (Larix decidua: gelblich). Der Baum erreicht Wuchshöhen von maximal 50 Meter. Die Nadeln sind wie bei allen Lärchen gewöhnlich einjährig und bläulicher grün als bei Larix decidua.
Ein weiteres wichtiges Unterscheidungsmerkmal: Die Schuppen der Zapfen sind bei Larix kaempferi leicht bis deutlich aufgerollt, bei Larix decidua immer anliegend!
Mit dem herzförmigen Wurzelsystem besitzt die Japanische Lärche wie alle Lärchen gegenüber Fichten und Kiefern den Vorteil, beide Wurzelformen – Flach- und Tiefwurzelsystem – miteinander zu verbinden. Das weit ausladende flache Wurzelsystem erschließt eine große Fläche als Einzugsgebiet für Bodennährstoffe, während die tief reichende Zentralwurzel Grundwasser erreichen kann und eine größere Standfestigkeit gegen Windwurf ermöglicht.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 24.[1]
Die Heimat der Japanischen Lärche ist Zentral-Honshū in Japan. Sie wird in ihrer Heimat als Forstbaum wie auch als Zierbaum genutzt. Häufig ist sie dort auch als Bonsai zu sehen.
In Deutschland ist sie ein nicht invasiver Neophyt, der in der zweiten Hälfte des 19. Jahrhunderts eingeführt wurde und mittlerweile als heimisch eingestuft wird.[2]
In Mitteleuropa wird die Japanische Lärche häufig gezielt forstlich angebaut. Gelegentlich kreuzt sie sich mit der Europäischen Lärche zu Larix × eurolepis A.Henry. Diese Hybride zeigt oft höhere Zuwachswerte als die Elternarten.
In den deutschen Wäldern nimmt die Japanische Lärche nach der Dritten Bundeswaldinventur (2012) mit 83.000 Hektar in der Hauptbestockung einen Flächenanteil von 0,8 Prozent ein.[3]
Die Japanische Lärche liebt hohe Luftfeuchtigkeit, sie ist aber gegen extreme Temperaturschwankungen zwischen Sommer und Winter empfindlicher als die Europäische Lärche. In Klimaten mit hoher Luft- und Bodenfeuchtigkeit scheint sie dieser aber überlegen zu sein.
Die Japanische Lärche trägt nach etwa 10 bis 15 Jahren erstmals Samen, aber nur alle 3 bis 7 Jahre ist ein Samenjahr. Samenreife erreichen die Zapfen bereits im Jahr der Befruchtung. Die Zapfen verbleiben am Baum, öffnen sich nur bei Trockenheit, um die kleinen geflügelten Samen freizugeben.
Zur Keimung benötigen die Samen keine direkte Sonne. Sie gehen auch im Altbestand unter Kronendruck auf. Allerdings sind die Jungpflanzen sehr lichthungrig und vertragen im Aufwuchs weniger Kronendruck als zum Beispiel die Gemeine Fichte.
Mit ausreichender Lichtversorgung wächst die Japanische Lärche sehr schnell. Im Alter von 10 Jahren (unverpflanzt) erreicht sie bereits eine Höhe von bis zu 5 Metern (Gemeine Fichte: 3,5 m) und kann so mit der ebenso schnellwüchsigen Douglasie mithalten.
Auch mit der Japanischen Lärche kommen einige der die Europäische Lärche begleitenden Saprophyten und Mykorrhizapilze, wie der Gold- bzw. Gelbe Lärchenröhrling und der Hohlfußröhrling, vor.
Außerdem besiedeln seltene Flechten gern ältere Japanische Lärchen. Erst jüngst wurden auf Japanischen Lärchen im Thüringer Wald in der Umgebung von Suhl Vertreter der Gattung der Bartflechten (Usnea) wiederentdeckt, die seit 30 und mehr Jahren im Freistaat Thüringen als ausgestorben galten.
Auch im Naturpark Südheide (Gebiet um Hermannsburg) wurden seit 1997 Usneen vorwiegend an Lärchen entdeckt, wo sie viel häufiger als an Eichen oder Birken (ursprünglich) vorkommen.[4]
Auch wenn die Japanische Lärche etwas schnellwüchsiger ist als die Europäische Lärche, so ist sie stärker für Wollläuse anfällig.
Larix kaempferi (Lamb.) Carrière hat folgende Synonyme:[5] Pinus kaempferi Lamb., Abies kaempferi (Lamb.) Lindl., Pseudolarix kaempferi (Lamb.) Gordon & Glend., Larix orientalis Thunb., Pinus japonica Thunb., Larix leptolepis (Siebold & Zucc.) Gordon & Glend., Abies leptolepis Siebold & Zucc., Laricopsis kaempferi (Lamb.) A.H.Kent.
Die Japanische Lärche wird wie die Europäische Lärche forstwirtschaftlich genutzt. Das rötliche Holz der Japanischen Lärche ist weniger harzreich als das der europäischen Art. Da die Bestände oft gemischt sind, wird das Holz aber nicht separat klassifiziert.
Doch nicht nur die direkte Holznutzung ist für die forstwirtschaftliche Bedeutung der Japanischen Lärche entscheidend. Im witterungsmechanisch beanspruchten Bergwald-Bestand wird durch die Forstwirtschaft oft gezielt die Japanische Lärche zur Stärkung des Bestandes eingebracht. Im Thüringer Wald an der Mordfleckswand bei Oberhof in 900 m Höhe NN haben sich Japanische Lärchen im Versuchsanbau bewährt, eine stark klimatisch exponierte Fläche, deren Fichtenbestockung durch Schnee-, Windbruch und Luftschadstoffe zerstört war, wieder zu einem kräftigen Bestand zu führen.
Es sind verschiedene Cultivars zur Nutzung als Zierpflanze gezüchtet worden:
Die Japanische Lärche (Larix kaempferi (Lamb.) Carrière, Syn.: Larix leptolepis (Siebold & Zucc.) Gordon) ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Lärchen (Larix) in der Familie der Kieferngewächse (Pinaceae). Sie wurde von dem englischen Koniferenkenner Aylmer Bourke Lambert zu Ehren von Engelbert Kaempfer benannt.
Japański larik (Larix kaempferi, syn. Larix leptolepis) jo rostlina ze swójźby chójcowych rostlinow (Pinaceae).
Japański larik je bom, kótaryž dośěgnjo wusokosć wót až do 30 m a šyrokosć wót až do 6 m.
Spjerchlinowa škóra je nacerwjena bruna, pśi staršych gałuzow teke oranžocerwjena.
Jegły su měke, šere až módrozelene.
Šyški su brune a kulowate. Jich spjerchliny su napadnje naslědk zgibnjone.
Japański larik (Larix kaempferi, syn. Larix leptolepis) jo rostlina ze swójźby chójcowych rostlinow (Pinaceae).
Јапонскиот ариш (науч. Larix kaempferi); јапонски: 唐松, карамацу) — вид на ариш со потекло од Јапонија, поточно од планинските предели на регионите Чубу и Канто во средишниот дел на Хоншу. Присутен е и во Македонија, каде е воведен во 1950-тите.[1][2]
Ова е листопадно иглолисно дрво, средно до високо по големина, достигнувајќи височина до 20-40 м, со пречник на трупот до 1 м. Крошната му е широка и конусна; главните и гранки му се хоризонтални, а страничните исто така, со ретки исклучоци. Фиданките му се диморфични, со тоа што растот се дели на долги фиданки (10-50 см) со неколку пупки, и кратки фиданки (1-2 мм) со само една пупка. Листовите му се иглични, светло-синозелени, со должина од 2-5 см; пред да паднат на есен стануваат светлжолти до портокалови, така оставајќи ги розово-кафените фиданки голи сѐ до следната пролет.[2]
Шишарките им се исправени, јајчесто-конусни, со должина од 2-3,5 см, и со 30-50 семени лушпи свиени на рабовите; во младоста тие се зелени, а кога ќе созреат се отвораат и ги пуштаат семињата, што се случува 4-6 месеци по опрашувањето. Старите шишарки остануваат на дрвото долги години, и по боја се сиво-црни.[2]
Дрвото вирее на надморска височина од 500-2.900 м на добро исцедена почва, и избегнува расквасена земја.
Научниот назив дрвото го носи во чест на германскиот природонаучник Енгелберт Кемпфер. Дрвото е познато и по синонимот Larix leptolepis.
Јапонскиот ариш има важна улога во шумарството, и се одгледува ширум северна и средна Јапонија (на север до Хокаидо), но исто така нашироко и во северна Европа, особено во Велика Британија. Дрвото му е цврсто и трајно, и се користи за општо градежништво. Често се среќаваат и огради од мали аришови прачки.
Гранки
Машки (поленови) шишарки (горните две), и незрели женски (семени) шишарки (под нив)
Сува шишарка
Стара шишарка и млади иглички израснати од гранката
Јапонскиот ариш (науч. Larix kaempferi); јапонски: 唐松, карамацу) — вид на ариш со потекло од Јапонија, поточно од планинските предели на регионите Чубу и Канто во средишниот дел на Хоншу. Присутен е и во Македонија, каде е воведен во 1950-тите.
Ова е листопадно иглолисно дрво, средно до високо по големина, достигнувајќи височина до 20-40 м, со пречник на трупот до 1 м. Крошната му е широка и конусна; главните и гранки му се хоризонтални, а страничните исто така, со ретки исклучоци. Фиданките му се диморфични, со тоа што растот се дели на долги фиданки (10-50 см) со неколку пупки, и кратки фиданки (1-2 мм) со само една пупка. Листовите му се иглични, светло-синозелени, со должина од 2-5 см; пред да паднат на есен стануваат светлжолти до портокалови, така оставајќи ги розово-кафените фиданки голи сѐ до следната пролет.
Шишарките им се исправени, јајчесто-конусни, со должина од 2-3,5 см, и со 30-50 семени лушпи свиени на рабовите; во младоста тие се зелени, а кога ќе созреат се отвораат и ги пуштаат семињата, што се случува 4-6 месеци по опрашувањето. Старите шишарки остануваат на дрвото долги години, и по боја се сиво-црни.
Дрвото вирее на надморска височина од 500-2.900 м на добро исцедена почва, и избегнува расквасена земја.
Научниот назив дрвото го носи во чест на германскиот природонаучник Енгелберт Кемпфер. Дрвото е познато и по синонимот Larix leptolepis.
УпотребаЈапонскиот ариш има важна улога во шумарството, и се одгледува ширум северна и средна Јапонија (на север до Хокаидо), но исто така нашироко и во северна Европа, особено во Велика Британија. Дрвото му е цврсто и трајно, и се користи за општо градежништво. Често се среќаваат и огради од мали аришови прачки.
Larix kaempferi, the Japanese larch[2] or karamatsu (唐松) in Japanese, is a species of larch native to Japan, in the mountains of Chūbu and Kantō regions in central Honshū.[3]
It is a medium-sized to large deciduous coniferous tree reaching 20–40 m tall, with a trunk up to 1 m diameter. The crown is broad conic; both the main branches and the side branches are level, the side branches only rarely drooping. The shoots are dimorphic, with growth divided into long shoots (typically 10–50 cm long) and bearing several buds, and short shoots only 1–2 mm long with only a single bud. The leaves are needle-like, light glaucous green, 2–5 cm long; they turn bright yellow to orange before they fall in the autumn, leaving the pinkish-brown shoots bare until the next spring.[3]
The cones are erect, ovoid-conic and 2–3.5 cm long, with 30–50 reflexed seed scales; they are green when immature, turning brown and opening to release the seeds when mature, 4–6 months after pollination. The old cones commonly remain on the tree for many years, turning dull grey-black.[3]
It grows at altitudes up to 2,900 m on well-drained soils, avoiding waterlogged ground.
The scientific name honours Engelbert Kaempfer. It is also sometimes known by the synonym Larix leptolepis.[4]
Japanese larch is an important tree in forestry plantations, being grown throughout central and northern Japan (north to Hokkaidō), and also widely in northern Europe, particularly Ireland and Britain. The wood is tough and durable, and is used for general construction work. Small larch poles are widely used for fencing.
Larix kaempferi is used for ornamental purposes in parks and gardens.[5] It is also widely used as material for bonsai.[6] The dwarf cultivars ‘Blue Dwarf’,[7] growing to 1.5 m (4.9 ft) tall and broad, and ‘Nana’,[8] growing to 1 m (3.3 ft) tall and broad, have gained the Royal Horticultural Society’s Award of Garden Merit.[9]
In late 2009 Phytophthora ramorum or sudden oak death disease was first found in Japanese larch trees, in the English counties of Devon, Cornwall and Somerset.[10] The disease was found in Counties Waterford and Tipperary in Ireland the following year.[11]
Old cone and young needles growing out of a branch
Bark on the tree's trunk
cones and seeds - museum specimen
Needles
_(34851823316).jpg)
Developing seed cones
Young female cone
Male cones
Young female cone
Old seed cones
Larix kaempferi, the Japanese larch or karamatsu (唐松) in Japanese, is a species of larch native to Japan, in the mountains of Chūbu and Kantō regions in central Honshū.
It is a medium-sized to large deciduous coniferous tree reaching 20–40 m tall, with a trunk up to 1 m diameter. The crown is broad conic; both the main branches and the side branches are level, the side branches only rarely drooping. The shoots are dimorphic, with growth divided into long shoots (typically 10–50 cm long) and bearing several buds, and short shoots only 1–2 mm long with only a single bud. The leaves are needle-like, light glaucous green, 2–5 cm long; they turn bright yellow to orange before they fall in the autumn, leaving the pinkish-brown shoots bare until the next spring.
The cones are erect, ovoid-conic and 2–3.5 cm long, with 30–50 reflexed seed scales; they are green when immature, turning brown and opening to release the seeds when mature, 4–6 months after pollination. The old cones commonly remain on the tree for many years, turning dull grey-black.
It grows at altitudes up to 2,900 m on well-drained soils, avoiding waterlogged ground.
The scientific name honours Engelbert Kaempfer. It is also sometimes known by the synonym Larix leptolepis.
La japana lariko (Larix kaempferi; Karamatsu (唐松) en japana lingvo), estas specio de lariko, hejma en Japanujo, en la montaroj de Ĉubu kaj Kanto-regiono en centra Honŝuo[1]. La scienca nomo honorigas la naturaliston Engelbert Kaempfer. La specio kelkfoje ankaŭ estas konata kiel Larix leptolepis.
Ĝi estas mez-granda ĝis granda decidua konifera arbo, atinginta altecon de 20-40 ml, kun trunko ĝis 1 m de diametro. La arbokrono estas larĝe konusa; kaj la ĉefaj kaj la flankaj branĉoj estas horizontalaj, la flankaj branĉoj nur malofte malsuprenpendigantaj. La ŝosoj estas duformaj, kun kreskado partigita en long-ŝosojn ( tipe 10-50 cm longaj ) kaj portante plurajn burĝonojn, kaj en mallong-ŝosojn nur 1-2 mm longaj kun nur unu burĝono. La folioj estas pinglecaj, hele glaŭkaj, 2-5 cm longaj; ili estiĝas hele flavaj ĝis oranĝkoloraj antaŭ ol ili defalas aŭtune, postlasante en nuda stato la rozkolor-brunajn ŝosojn ĝis la sekvanta printempo[1].
La strobiloj estas starantaj, ovoid-konusaj, 2-3,5 cm longaj , kun 30-50 kurbigitaj semo-skvamoj; ili estas verdaj kiam nematuraj, estiĝantaj brune kaj malfermante por liberigado de la semoj kiam maturaj, 4–6 monatojn post polenado. Kutime la maljunaj strobiloj restas sur la arbo dum multaj jaroj, estiĝante malbrile griz-nigraj[1].
Tiu palearktisa specio vegetas inter altitudoj de 500-2 900 m, je bone drenadaj grundoj, evitante trohumidiĝajn grundojn.
La japana lariko estas grava arbo por forstado, kaj estas kultivata tra centra kaj norda Japanujo (en la nordo ĝis Hokajdo), kaj ankaŭ larĝe tra norda Eŭropo, precipe en Britujo. La ligno estas rezista kaj daŭra, uzata por ĝenerala konstruada laboro. Malgrandaj larikaj palisoj estas vaste uzataj por ruraj bariloj. Ĝi ankaŭ estas vaste uzata kiel materialo por bonsajoj.
En malfrua 2009 Phytophthora ramorum, kaŭzanto de ŝosoformorto, unue estis trovata ĉe japanaj larikoj, en la anglaj distriktoj de Devon, Kornvalo kaj Somerset[2].
Branĉoj
Masklaj strobiloj (supre du), nematuraj femalaj strobiloj (sube)
Sekiginta strobilo
Maljuna strobilo kaj junaj pingloj, kreskantaj el branĉo
Arboŝelo
La japana lariko (Larix kaempferi; Karamatsu (唐松) en japana lingvo), estas specio de lariko, hejma en Japanujo, en la montaroj de Ĉubu kaj Kanto-regiono en centra Honŝuo. La scienca nomo honorigas la naturaliston Engelbert Kaempfer. La specio kelkfoje ankaŭ estas konata kiel Larix leptolepis.
Larix kaempferi, el alerce del Japón, (Karamatsu (唐松) en japonés) es una conífera, especie de alerce nativo de Japón, en las montañas de las regiones de Chūbu y Kantō en el centro de Honshū.[1]
Es un árbol conífero de tamaño mediano a grande caducifolio, que alcanza de 20 a 40 m de alto, con un tronco de hasta 1 m de diámetro. La corona es amplia, cónica, las ramas principales y las ramas laterales están al mismo nivel, las ramas laterales se inclinan solo raramente. Los brotes son dimorfos, con el crecimiento dividido en los brotes largos (típicamente de 10 a 50 cm de largo) y constan de varios brotes, y crecimientos cortos solamente de 1 a 2 milímetro de largo con solamente un solo brote. Las hojas son aciculares, de verde claro glauco, de 2 a 5 cm de largo, que cuando caen en otoño varían de amarillo brillante a naranja, saliendo de las yemas rosáceas a marrones en la primavera siguiente.[1]
Los conos son erectos, cónicos ovoideos, de 2 a 3.5 cm de longitud, con 30 a 50 escalas con semilla, son verdes cuando están inmaduros, cambiando a marrón cuando están maduros y abriéndose para lanzar las semillas, de 4 a 6 meses después de la polinización. Los conos viejos permanecen comúnmente en el árbol durante muchos años, cambiando su color a gris o negro oscuro.[1]
Se desarrollan entre los 500 a 2,900 msnm en suelos bien drenados, evitando los terrenos encharcados.
Su nombre fue puesto en honor a Engelbert Kaempfer. A menudo se le reconoce por el sinónimo de Larix leptolepis.
El alerce japonés es un árbol importante en las plantaciones en silvicultura, siendo cultivado en el Japón central y norteño (norte de Hokkaidō), y también extensamente en el norte de Europa, particularmente las islas británicas. Su madera es resistente y se utiliza para hacer artículos, usados en la construcción en general. Los pequeños postes del alerce son ampliamente utilizados para cercado rústico.
Larix kaempferi fue descrito por (Lamb.) Carr. y publicado en Journal Général d'Horticulture 11: 97. 1856.[2]
Larix: nombre genérico que proviene del término latíno larix que significa "alerce, lárice".[3]
kaempferi: epíteto otorgado en honor del naturalista alemán Engelbert Kaempfer.
Larix kaempferi, el alerce del Japón, (Karamatsu (唐松) en japonés) es una conífera, especie de alerce nativo de Japón, en las montañas de las regiones de Chūbu y Kantō en el centro de Honshū.
Jaapani lehis (Larix kaempferi) on männiliste sugukonda lehise perekonda kuuluv puu.
Liik on teadusliku nime saanud Jaapanis Hollandi saatkonnas töötanud saksa arsti ja botaaniku Engelbert Kaempferi (1651–1716) järgi, kes mainis esimesena jaapani lehist 1712. aastal oma Jaapani taimestiku ülevaates.[3]
Puu kasvab tavaliselt kuni 30, harva kuni 40 m kõrguseks. Tüve läbimõõt on kuni 1,0 m. Võra on laimunajas ja võrdlemisi hõre. Oksad on pikad ja asetsevad peaaegu horisontaalselt. Tüvi on enamasti sirge, suhteliselt õhukese, hallikaspruuni ja peenrõmelise koorega.[4]
Võrseid on kahesuguseid. Pikkvõrse on tüüpiliselt 1–5 dm pikk ja sellel on mitu punga. Lühivõrse on kõigest 1–2 mm pikk ja sellel on üks pung.[5]
Talve alguses on sama aasta võrsed kahvatud kollakaspruunid ja hallika kirmega, hõredate karvadega või päris paljad, aga eelmise aasta võrsed on punakad või ruuged. Puukoor on võrdlemisi õhuke ja pikilõhedega.
Juurestik on väga hästi arenenud, sügavale tungivast peajuurest hargneb rohkesti külgjuuri.[4]
Pungad on tumepruunid ja läikivad. Noored võrsed on punakasvioletjad, kaetud õrna valkja või sinaka vahaga. Okkad on laiade õhulõheribade tõttu sinakasrohelised, sügisel kollased, 2–3 (4) cm pikad, pehmed, tömbi tipuga, pealmisel küljel on kaks 4–6-realist, allküljel 8–10-realist õhulõheriba, lühivõrsetel 40–75 kaupa kimbus.[4]
Isasõisikud on kollakaspruunid ja ellipsoidsed. Käbid on noorelt kollakasrohelised või roosakad, valminult helepruunid, tömbi tipuga, pikkus 2–2,7 (3,0), läbimõõt 1,7–2,4 cm. Seemnesoomused on nahkjad, võrdlemisi õhukesed, lusikakujulised ja purpurjate servadega. Kattesoomused on lillakaspruunid ja ulatuvad välja ainult käbi alusel. Seemned on helepruunid ja 4–5 mm pikad, tiivake on 8–9 mm pikk. Seeme kaalub 3,3–4,5 mg.[4]
Jaapani lehis on levinud Honshū saare keskosas, kus ta kasvab 500–2900 m kõrgusel merepinnast. Kaaspuuliikidest esinevad koos temaga madalamatel kõrgustel kalmumänd (Pinus densiflora), hondo kuusk (Picea jezoensis ssp. hondoensis), eriokkaline tsuuga (Tsuga diversifolia) ja nikko nulg (Abies homolepis). Suurematel kõrgustel kasvab ta tihti koos jaapani nuluga (Abies veitchii).[6]
Jaapani lehis on naturaliseeritud Sahhalinil.
Jaapani lehised kasvavad tihti pioneerliikidena õhukese mullakihiga vulkaanide nõlvadel, laviinide tekitatud rusunõlvadel ja veega küllastunud turvasmuldadel rabade ümbruses. Metsad on avatud ja valgusrohked. Metsade leviku ülemisel piiril kasvavad nad tihti põõsakujuliste kääbuspuudena, mille kõrgus 30 aasta vanuselt võib olla kõigest 2–4 dm. Kuna jaapani lehis armastab valgusküllast kasvukohta, siis segametsades tõrjuvad varjutaluvad puud ta järk-järgult välja.[7]
Aasta jooksul kasvab jaapani lehise võra kõrgusse 25 cm, aga laiusse 10–15 cm. Käbisid hakkab ta kandma 15.–20. eluaastal.
Tolmlemine toimub aprillis-mais. Seemned valmivad augustis-septembris. Noored seemikud vajavad kasvuks valgusküllast või poolvarjulist kohta. Täisvarjus ei suuda nad ellu jääda.[7]
Käbid on püstised. Käbil on seemnesoomuseid 30–50. Kui seemned on küpsed, siis käbid avanevad ja puistavad seemned tuulde. Ent vanad käbid võivad puule jääda veel aastateks. Ajapikku muutuvad nad tuhmiks hallikasmustaks.[5]
Talvel talub jaapani lehis külma kuni –29...–34 °C.[8]
Jaapani lehis on lehisevähile oluliselt vastupidavam kui teised lehiseliigid[9]. Kuid 2009 avastati jaapani lehistel Inglismaal, nimelt Cornwallis, Devonis ja Somersetis tamme-äkksurma.
Jaapani lehist on Euroopas ja Jaapanis laialdaselt kultiveeritud puidu saamiseks. Eriti häid tulemusi annab ta merelise kliimaga piirkondades, mandrilises kliimas jääb oluliselt väiksemaks. Tema puit on läikiv ja heade mehaaniliste omadustega: hea survetugevusega ja vastupidav välistingimustes. Maltspuit on kollakas, lülipuit punakaspruunikas. Puitu kasutatakse laialdaselt ehituskonstruktsioonides, laevaehituses, vesiehituses, postide ja mastide valmistamisel ning mujal. Samuti kasvatatakse jaapani lehist ilupuuna aedades ja parkides.[4] Kasvukohas eelistab jaapani lehis niisket merelist kliimat (soovitav sademete hulk aastas üle 1000 mm) ja kasvab kultiveerituna hästi Lääne-Euroopa rannikualadel. Puu kasvab mitut tüüpi muldadel, välja arvatud kuivas. Samuti talub ta halvasti põuda.[9]
Aedades kasvatatakse enamasti madalaid sorte.
Tüvele poogitud lehised vajavad kaua tugesid. Nende võra kasvab kiiresti, aga tüvi jämeneb hoopis aeglasemalt ega pea ilma toeta vastu.
1861. aastal Euroopasse toodud jaapani lehist kasvatatakse meil alates 19. sajandi lõpust. Ta puhkeb meil kasvatavatest lehiseliikidest kõige hiljem. Sügisel kolletuvad okkad hiljem kui vene lehisel, kuid varem kui euroopa lehisel. Käbid valmivad novembris-detsembris, misjärel peatselt varisevad. Seemned on väga hea kvaliteediga, idanevus on sageli kuni 80%. Puud on meie talvedel võrdlemisi külmakindlad, vaid noorte puude võrsed saavad hilise puitumise tõttu (puu juurdekasv vältab sageli kuni septembrini) aeg-ajalt kannatada sügiseste varakülmade ajal. Mullastiku suhtes pole jaapani lehis eriti nõudlik, kasvab hästi keskmise viljakusega saviliivmuldadel ning on eriti kiire kasvu ja suure tootlikkusega parasniisketel viljakatel liivsavimuldadel. Samuti parandavad puud rohke varisega (kuivanud oksad, käbid ja okkad) mulla viljakust.[4]
Suuri puid kasvab meil Mäksal, Sangastes (parkmetsas on 13 üle 100-aastast puud, kõrgeim 40 m[9]), Hummulis (puude kõrgused 27–33 m[9]), Järvseljal (kõrgeim 37 m[9]) ja mujal.
Ta annab sageli hübriide meil kasvavate teiste lehiseliikidega[4]. Eriti hästi kasvavad Eestis tema hübriidid euroopa lehisega ehk eurojaapani lehised (Larix × marschlinsii), mis on kõige kiirema juurdekasvuga okaspuud Eestis. 2006. aastal Söe arboreetumis mõõdetud 30-aastased eurojaapani lehised olid 21,3–23,3 m kõrged.[10]
Jaapani lehis (Larix kaempferi) on männiliste sugukonda lehise perekonda kuuluv puu.
Liik on teadusliku nime saanud Jaapanis Hollandi saatkonnas töötanud saksa arsti ja botaaniku Engelbert Kaempferi (1651–1716) järgi, kes mainis esimesena jaapani lehist 1712. aastal oma Jaapani taimestiku ülevaates.
Japoniar laritza edo japoniar alertzea (Larix kaempferi), Larix generoko espeziea da, Pinaceae familiakoa. Zuhaitz hosto erorkorra da, Japoniako mendietan, Honshū uharteko Chūbu eta Kantō eskualdeetakoetan hain zuzen ere, jatorria du.[1]. Bertan Karamatsu (japonieraz: 唐松?) du izena.
Silbikulturan erabilia da oso, Japonian ez ezik iparraldeko Europan ere.
Euskal Herrian ere asko erabiltzen da basogintzan.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Japoniar laritza edo japoniar alertzea (Larix kaempferi), Larix generoko espeziea da, Pinaceae familiakoa. Zuhaitz hosto erorkorra da, Japoniako mendietan, Honshū uharteko Chūbu eta Kantō eskualdeetakoetan hain zuzen ere, jatorria du.. Bertan Karamatsu (japonieraz: 唐松?) du izena.
Silbikulturan erabilia da oso, Japonian ez ezik iparraldeko Europan ere.
Euskal Herrian ere asko erabiltzen da basogintzan.
Japaninlehtikuusi (Larix kaempferi) on lehtikuusiin kuuluva puulaji. Sen luontainen esiintymisalue on Japanissa Honshun saaren vuoristoissa.[2] Suomessa lajia voidaan käyttää koristepuuna.[2] Metsätalouskäyttöön se ei kunnolla sovellu pienen kokonsa ja huonon teknisen laadun vuoksi.[3]
Japaninlehtikuusi (Larix kaempferi) on lehtikuusiin kuuluva puulaji. Sen luontainen esiintymisalue on Japanissa Honshun saaren vuoristoissa. Suomessa lajia voidaan käyttää koristepuuna. Metsätalouskäyttöön se ei kunnolla sovellu pienen kokonsa ja huonon teknisen laadun vuoksi.
Larix kaempferi
Le mélèze du Japon (Larix kaempferi) est une espèce d'arbre résineux du genre Larix et de la famille des Pinaceae.
Originaire du Japon, ce mélèze vient plus particulièrement de l'île de Honshū où il pousse à des altitudes de 1 300 à 2 900 mètres[1]. L'arbre fut introduit en Europe en 1861 et on le cultive plutôt dans les régions littorales[1]. Dans ses premières années, il pousse plus vite que le mélèze d'Europe. En France, il se trouve à 1 860 mètres d'altitude, plus particulièrement dans les zones de climat océanique ou dans les parcs d'ornement. Par croisement avec le mélèze d'Europe, on obtient l'hybride Larix × marschlinsii Coaz[2],[3].
Le mélèze du Japon se distingue de la version européenne par de fortes branches horizontales, une écorce fine et des rameaux de couleur bronze[1]. Longs de 20 à 35 mm, les cônes sont arrondis. Les bords des écailles du cônes sont recourbés[1],[4].
Espèce caduque : très sensible aux gelées tardives.
Aspect : cime conique avec des branches longues presque horizontales, de hauteur d'environ 30 à 35 mètres. Il atteint un âge de 200 ans environ. Son tronc est souvent flexueux (plié ou courbé en zigzag).
Rameaux : ce sont des rameaux longs et courts, brun rouge orangé, luisant (glabres et légèrement pubescents au début), épais portant des touffes de feuilles.
Bourgeons : brun-rougeâtre, luisants, un peu résineux.
Écorce : brun-orangé, assez finement fissurée en petites écailles, assez fine.
Feuilles : aiguilles molles de longueur comprise entre 1,8 et 4 cm, caduques, isolées sur les rameaux longs, groupées en touffes sur les rameaux courts ; elles deviennent jaune-orangé à l'automne au moment de la chute.
Fleurs : femelles en chatons globuleux, jaune verdâtre plus ou moins carminé, bractées réfléchies.
Floraison : mars-avril
Fructification : novembre-février
Fruits : cônes globuleux, presque sphériques, petits (15-30 mm), écailles minces à bords réfléchis, apparaissent comme disposées en rosette, bractées courtes peu visibles. Une des différences avec le mélèze d'Europe est qu'au niveau du cône les écailles ont les bords supérieurs réfléchis (vers l'extérieur).
Graines : petites, 125 000 à 333 000/kg[5]
Il demande un climat tempéré froid avec une pluviométrie de 1 000 à 2 000 mm/an. Il exige la pleine lumière et humidité atmosphérique élevée. Sensible aux gelées de printemps (débourrement précoce) et d'automne et aux sécheresses estivales.
Sol : légers, aérés et profond.
Ennemis : scolytes
Champignons : formés, polypore, résiste au chancre.
Il résiste mieux à la pollution que le Larix Decidua et il résiste aussi au vent.
La sylviculture du mélèze est très intensive. C'est une essence pionnière avec une densité de plantation qui est inférieure ou égale à 1100 plants par hectare. Il faut un travail du sol pour que le système racinaire s'installe bien et le plus rapidement possible.
Les éclaircies sont assez fortes et très précoces ainsi que le dépressage. Le dépressage est conseillé quand les arbres font entre 3 et 9 mètres de hauteur, en une ou deux fois selon la densité. Les éclaircies sont demandées quand les arbres font 20 mètres de hauteur ayant atteint un âge de 30 à 50 an. La rotation entre chaque éclaircie est de 10 ans minimum.
L'élagage est conseillé car il faut un couvert léger (favorable au gibier).
Le mélèze du Japon a une croissance initiale très rapide jusqu'à 20 ans puis ralenti après 30 ans.
Il produit entre 4 et 14 mètres cubes par hectare et par an.
Il est exploitable quand il a atteint un âge de 50 ans[6],[7].
Aiguilles
Cone
Planche botanique
Cônes et graines - Muséum de Toulouse
Larix kaempferi
Le mélèze du Japon (Larix kaempferi) est une espèce d'arbre résineux du genre Larix et de la famille des Pinaceae.
Originaire du Japon, ce mélèze vient plus particulièrement de l'île de Honshū où il pousse à des altitudes de 1 300 à 2 900 mètres. L'arbre fut introduit en Europe en 1861 et on le cultive plutôt dans les régions littorales. Dans ses premières années, il pousse plus vite que le mélèze d'Europe. En France, il se trouve à 1 860 mètres d'altitude, plus particulièrement dans les zones de climat océanique ou dans les parcs d'ornement. Par croisement avec le mélèze d'Europe, on obtient l'hybride Larix × marschlinsii Coaz,.
Le mélèze du Japon se distingue de la version européenne par de fortes branches horizontales, une écorce fine et des rameaux de couleur bronze. Longs de 20 à 35 mm, les cônes sont arrondis. Les bords des écailles du cônes sont recourbés,.
Japanski larik (Larix kaempferi, syn. Larix leptolepis) je rostlina ze swójby chójnowych rostlinow (Pinaceae).
Japanski larik je štom, kotryž docpěwa wysokosć wot hač do 30 m a šěrokosć wot hač do 6 m.
Šupiznowa skora je načerwjeń bruna, při staršich hałuzow tež oranžočerwjena.
Jehły su mjechke, šěre hač módrozelene.
Hable su brune a kulowate. Jich šupizny su napadnje wróćo zhibnjene.
Japanski larik (Larix kaempferi, syn. Larix leptolepis) je rostlina ze swójby chójnowych rostlinow (Pinaceae).
Japanslerki (larix kaempferi) er lerkitegund sem vex í fjöllum Honshu-eyju Japans.
Il Larice del Giappone (Larix kaempferi) è una specie diffusa ma introdotta perché resiste al cancro del larice. Può raggiungere i 40 metri d'altezza. La particolarità di questo albero è che è molto elastico, e può assumere forme molto strane.
Fu scoperto dal botanico inglese Charles Maries.[2]
Il Larice del Giappone (Larix kaempferi) è una specie diffusa ma introdotta perché resiste al cancro del larice. Può raggiungere i 40 metri d'altezza. La particolarità di questo albero è che è molto elastico, e può assumere forme molto strane.
Fu scoperto dal botanico inglese Charles Maries.
Japoninis maumedis (lot. Larix kaempferi) – spygliuotis medis, priklausantis pušinių (Pinaceae) augalų šeimai. Auga Japonijoje, Honšiū salos centrinės dalies kalnuose (Čiūbu ir Kanto regionuose).
Medis 20-40 m aukščio, kamieno skersmuo iki 1 m. Laja plati, kūgiška. Spygliai šviesiai žali, 20-50 mm ilgio, rudenį ryškiai pagelsta ar tampa oranžiniais ir nukrenta. Kankorėžiai 2-3,5 cm ilgio, rudi, statmeni[1].
Japoninis maumedis auga 500–2900 m aukštyje, mėgsta gerai vedinamą dirvą.
Japoninis maumedis (lot. Larix kaempferi) – spygliuotis medis, priklausantis pušinių (Pinaceae) augalų šeimai. Auga Japonijoje, Honšiū salos centrinės dalies kalnuose (Čiūbu ir Kanto regionuose).
Medis 20-40 m aukščio, kamieno skersmuo iki 1 m. Laja plati, kūgiška. Spygliai šviesiai žali, 20-50 mm ilgio, rudenį ryškiai pagelsta ar tampa oranžiniais ir nukrenta. Kankorėžiai 2-3,5 cm ilgio, rudi, statmeni.
Japoninis maumedis auga 500–2900 m aukštyje, mėgsta gerai vedinamą dirvą.
De Japanse lork, Japanse larix[1], Goudlarix of Goudlork (Larix kaempferi, synoniemen: Larix leptolepis, Pinus kaempferi) is een plantensoort uit de dennenfamilie (Pinaceae). De plant is door de Engelse coniferenspecialist Aylmer Bourke Lambert als Pinus kaempferi vernoemd naar Engelbert Kaempfer. Élie Abel Carrière heeft de soort vervolgens ingedeeld in het geslacht Larix.
In vergelijking met de Europese lork (Larix decidua) heeft de Japanse lork een stijver, breder uitspringend figuur. De kroon is minder compact en cilindrisch en bij oudere exemplaren losgewerkt en uitspringend. De twijgen zijn horizontaal geplaatst en hangen niet door. De jaarscheuten zijn krachtiger dan bij Larix decidua en bezitten een roodachtige kleur (Larix decidua: geelachtig). De boom bereikt een hoogte van maximaal 50 meter. De naalden zijn zoals bij alle lorken gewoonlijk eenjarig en blauwgroen als bij Larix decidua. De schubben van de kegelvruchten zijn bij Larix kaempferi licht tot duidelijk opgerold, waar ze bij Larix decidua altijd aanliggend zijn.
Met het hartvormige wortelsysteem bezit de Japanse lork net als alle andere lariksen het voordeel tegenover sparren en dennen het voordeel de beide wortelvormen (vlak- en diepwortelsysteem) met elkaar te verbinden. Het sterk uitdijende wortelsysteem zorgt ervoor dat de soort veel bodemnutriënten kan opnemen, terwijl de diep reikende centrale wortel het grondwater bereiken kan en tevens een grotere weerstand kan bieden tegen omvallen door de wind.
De Japanse lork komt van nature voor in het centrale deel van het Japanse eiland Honshu. De soort is in Europa veel toegepast in gebieden buiten het natuurlijke verspreidingsgebied van de Europese lork. Met deze soort kruist de Japanse lork zich soms tot de bastaard Larix eurolepis (= Larix ×marschlinsii).
De Japanse lork draagt haar eerste zaden na tien tot vijftien jaar, maar draagt slechts eens per drie tot zeven jaar zaden. De zaden rijpen in hetzelfde jaar als de bevruchting plaatsvindt. De kegels hangen aan de boom en open zich slechts bij droogte, om dan de kleine gevleugelde zaden vrij te geven.
Om te rijpen behoeven de zaden geen directe zon; ze komen ook op in de grond in de schaduw van de boom. De jonge planten vereisen echter wel veel licht en verdragen in tegenstelling tot bijvoorbeeld de fijnspar (Picea abies) weinig schaduw. Als de plant voldoende licht krijgt groeit ze erg snel. Op een leeftijd van tien jaar bereikt ze, mits niet verplant, een hoogte tot 5 meter (bij de fijnspar is dit slechts 3,5 meter) en kan zo de strijd aan met de even snelgroeiende douglasspar (Pseudotsuga menziesii).
Net als de Europese lork heeft ook de Japanse larix te maken met begeleidende saprofyten en symbionten, zoals de gele ringboleet (Suillus grevillei) en de holsteelboleet (Boletinus cavipes). Daarnaast zetten korstmossen zich graag op oude Japanse larixen. Zo werden op Japanse larixen in het Thüringer Woud in de omgeving van Suhl vertegenwoordigers van baardmos (Usnea) herontdekt, die aldaar meer dan 30 jaar als uitgestorven golden.
De soort is gevoeliger voor wolluis dan de Europese lork.
De Japanse lork wordt net als de Europese lork gebruikt voor de bosbouw. Omdat de soorten vaak door elkaar groeien wordt het hout niet afzonderlijk geclassificeerd. Daarnaast wordt de soort bijvoorbeeld in Duitsland ingezet om in het Thüringer Woud bossen op grotere hoogten, die door klimatologische omstandigheden (sneeuw, wind en luchtvervuiling) waren uitgedund, weer te stabiliseren.
De Japanse lork, Japanse larix, Goudlarix of Goudlork (Larix kaempferi, synoniemen: Larix leptolepis, Pinus kaempferi) is een plantensoort uit de dennenfamilie (Pinaceae). De plant is door de Engelse coniferenspecialist Aylmer Bourke Lambert als Pinus kaempferi vernoemd naar Engelbert Kaempfer. Élie Abel Carrière heeft de soort vervolgens ingedeeld in het geslacht Larix.
Japanlerk (Larix kaempferi) er et bartre i lerkeslekta innenfor furufamilien (Pinaceae). Det er et ganske bredt bartre som kan bli 45 meter høyt. Grenene er vannrette ut fra stammen. De peker gjerne litt opp, ytterst. Grenene henger aldri.
Treet blir inntil 40 m høyt, kronen er meget bred og grenene ustående eller lett nedbøyde. Barken er rødbrun eller purpur gråbrun. Skuddene har mørkt oransje eller brun bark, ofte med små knopper på. Kongler 15-45 mm lange, i alt 30-50 ovale, skjell ganske åpne og litt krumme med tydelig utbøyd spiss. Nålene er mørkegrønne eller mørkt grågrønne, 15–35 mm lange. Undersiden av nålene har lysegrå stomatabånd. Blomstring i mai-juni. Japansk lerk feller nålene om vinteren. Utpå høsten får treet en gyllen gul farge, før nålene faller av. Om våren kommer det nye friske grønne nåler og samtidig blomstrer treet.
Naturlig utbredelse er i sentrale deler av Japan. Treet har blitt plantet i Mellom-Europa som prydtre. Den kan være gjenstående eller frøspredt i Norden.
Japansk lerk krever ikke spesielt næringsrikt jordsmonn, men vokser bare der det er ganske høy luftfuktighet og fuktig jord. Må ha fuktighet og tåler ikke å tørke. Vokser opp til tregrensen.
Japanlerk (Larix kaempferi) er et bartre i lerkeslekta innenfor furufamilien (Pinaceae). Det er et ganske bredt bartre som kan bli 45 meter høyt. Grenene er vannrette ut fra stammen. De peker gjerne litt opp, ytterst. Grenene henger aldri.
Treet blir inntil 40 m høyt, kronen er meget bred og grenene ustående eller lett nedbøyde. Barken er rødbrun eller purpur gråbrun. Skuddene har mørkt oransje eller brun bark, ofte med små knopper på. Kongler 15-45 mm lange, i alt 30-50 ovale, skjell ganske åpne og litt krumme med tydelig utbøyd spiss. Nålene er mørkegrønne eller mørkt grågrønne, 15–35 mm lange. Undersiden av nålene har lysegrå stomatabånd. Blomstring i mai-juni. Japansk lerk feller nålene om vinteren. Utpå høsten får treet en gyllen gul farge, før nålene faller av. Om våren kommer det nye friske grønne nåler og samtidig blomstrer treet.
Naturlig utbredelse er i sentrale deler av Japan. Treet har blitt plantet i Mellom-Europa som prydtre. Den kan være gjenstående eller frøspredt i Norden.
Japansk lerk krever ikke spesielt næringsrikt jordsmonn, men vokser bare der det er ganske høy luftfuktighet og fuktig jord. Må ha fuktighet og tåler ikke å tørke. Vokser opp til tregrensen.
Costa sòrt ëd malëzzo oriental a riva a n'aotëssa ëd na tranten-a ëd méter. A l'ha 'd branch curt e orisontaj, scòrsa sël gris, feuje molzin-e bleu-vërde marcà da sota da doe righe bianche e còno ovoidal longh da 1 a 4 centim.
Da finì.
Da finì.
Costa sòrt ëd malëzzo oriental a riva a n'aotëssa ëd na tranten-a ëd méter. A l'ha 'd branch curt e orisontaj, scòrsa sël gris, feuje molzin-e bleu-vërde marcà da sota da doe righe bianche e còno ovoidal longh da 1 a 4 centim.
DistribussionDa finì.
NotissieDa finì.
Multimedia w Wikimedia Commons Modrzew japoński (Larix kaempferi (Lambert) Carriere) – gatunek drzewa należącego do rodziny sosnowatych (Pinaceae Lindl.). Jego naturalnym siedliskiem są góry wulkaniczne na wyspie Honsiu w Japonii.
Modrzew japoński jest o wiele mniej wrażliwy na przemysłowe zanieczyszczenia gazowe niż gatunki europejskie i dlatego coraz częściej jest sadzony w miejskich parkach. Według dotychczasowego stanu wiedzy, modrzewie wydają się także nieco odporniejsze na kwaśne deszcze niż inne krajowe i zadomowione drzewa szpilkowe[3].
Drewno modrzewia uchodzi za szczególnie trwały surowiec. Zewnętrzny biel jest początkowo bardzo jasny, stopniowo jednak ciemnieje. Twardziel już w stanie świeżym jest ciemnobrązowa. Drewno ma zastosowanie przy budowie domów i statków, ze względu na trwałość robi się z niego przede wszystkim burty i boazerie[3].
Modrzew japoński (Larix kaempferi (Lambert) Carriere) – gatunek drzewa należącego do rodziny sosnowatych (Pinaceae Lindl.). Jego naturalnym siedliskiem są góry wulkaniczne na wyspie Honsiu w Japonii.
Japonski macesen, japonsko karamatsu (唐松) (znanstveno ime Larix kaempferi), je vrsta macesna, ki je domorodna v gorah japonskih regij Chūbu in Kantō v osrednjem delu otoka Honšu.[1]
Japonski macesen je listopadno drevo, ki v višino zraste med 20 in 40 m tall in ima deblo premera do 1 m. Krošnja je široka in stožčasta. Lubje je temno sivo-rjavo do temno rdeče-rjavo in luskasto. Veje so vodoravne, rahlo lokasto upognjene navzgor. Iglice so tanke, dolge med 2 in 5 cm in rastejo v šopkih po 40-50. Barva iglic je modro-zelena do temno zelena, jeseni pa postanejo izrazito živo rumene. Pred zimo odpadejo.[1] Cvetovi so manj opazni, moški so rumeni, ženski pa roza-rdeči. V Sloveniji japonski macesen cveti v aprilu. Plodovi so sprva zeleni, nato pa temno rjavi, jajčasti, pokončni storži, dolgi med 3 in 4 cm. Imajo med 30 in 50 lusk, izpod katerih po 4 do 6 mesecih po oploditvi začne izletavati seme. Stari storži še več let ostanejo na drevesu, barva pa se jim spremeni v temno sivo.[1]
Japonski macesen raste do nadmorske višine 2,900 m.
Znanstveno ime je japonski macesen dobil po nemškem naravoslovcu Engelbertu Kaempferju, poznan p aje tudi po sinonimu Larix leptolepis.[2]
Japonski macesen je razširjen po osrednji in severni Japonski, do otoka Hokaido, kasneje pa so ga zanesli tudi v Evropo, kjer je še posebej priljubljen na Irskem in v Veliki Britaniji, kjer zaradi ugodnega podnebja tudi najbolje uspeva. Les je žilav in obstojen, zaradi česar se pogosto uporablja v gradbeništvu. Manjša debla se pogosto uporabljajo za stebre ograj. Pogosto ga kot okrasno drevo sadijo v parke in vrtove[3], primeren pa je tudi za vzgojo kot bonsaj.[4]
Japonski macesen resno ogroža gliva Phytophthora ramorum, ki se je razširila v Veliko Britanijo[5] ter na Irsko,[6] pojavlja pa se tudi v Sloveniji[7]
Japonski macesen, japonsko karamatsu (唐松) (znanstveno ime Larix kaempferi), je vrsta macesna, ki je domorodna v gorah japonskih regij Chūbu in Kantō v osrednjem delu otoka Honšu.
Japansk lärk (Larix kaempferi) är art i familjen tallväxter.
Wikimedia Commons har media som rör Japansk lärk.
Japansk lärk (Larix kaempferi) är art i familjen tallväxter.
Модрина тонколуската — це дерево заввишки до 35 м.
Довгі, товсті, майже горизонтальні гілки утворюють своєрідну, широкопірамідальную крону. Молоді пагони червонуваті з сизим нальотом. Кора гілок сіра. Хвоя довга, завдовжки 5 см, синьо-зелена. Хвоя забарвлюється восени в яскраво-жовті тони значно пізніше за інші види, створюючи протягом місяця яскраві плями в посадках.
Шишки в молодості — жовтувато-зелені, кулясті (2-3 см), зберігаються на гілках до 3 років.
Дерево швидкоросле — за рік приріст складає прибл. 25 см заввишки і 10-15 см завширшки. Модрина тонколуската зазвичай не страждає від морозу, але світлолюбна. Також невибаглива до ґрунту і вологості, рідко уражується шкідниками і захворюваннями.
Батьківщиною модрини тонколускатої є Японія, де вона має назву карамацу (яп. 唐松). Широко поширена у Східній Азії. У Японії традиційно культивується як мініатюрна хвойна порода; в Європі зустрічається в групових посадках.
Деревині цього дерева, як і решті порід модрин, притаманна міцність та стійкість до гниття, вона легко піддається обробці, що визначило її широке застосування у будівництві і меблевій промисловості.
Модрина тонколуската добре розвивається в умовах міста. У декоративному відношенні цей вид перевершує всі інші як своєю незвичайною кроною, так і довгою хвоєю оригінального забарвлення, формою шишок. Добре поєднується з ялинами, соснами, ялівцями, липами, дубами, ясенами, рододендронами і іншими декоративними чагарниками. Швидкість росту, невибагливість до ґрунтових умов і морозостійкість дозволяють широко використовувати цей вид в зеленому будівництві в групових і одиночних посадках і пейзажних композиціях.
Гілки модрини тонколускатої
Кора стовбура
Гілка на тлі стовбура
Суха шишка
Larix kaempferi là một loài thực vật hạt trần trong họ Thông. Loài này được (Lamb.) Carrière miêu tả khoa học đầu tiên năm 1856.[2]
Larix kaempferi là một loài thực vật hạt trần trong họ Thông. Loài này được (Lamb.) Carrière miêu tả khoa học đầu tiên năm 1856.
Larix kaempferi (Lamb.) Carrière, 1856
Охранный статус
Ли́ственница Ке́мпфера (лат. Lárix kaémpferi) — вид хвойных деревьев из рода Лиственница (Larix) семейства Сосновые (Pinaceae).
В синонимику латинского названия входят:[1]
Другие русские названия — тонкочешу́йчатая, или тонкочешу́йная, или япо́нская.
Эндемик острова Хонсю[2]. Натурализовано на Сахалине.
Растёт в верхнем горном лесном поясе на высоте 1600—2700 м над уровнем моря, большими чистыми насаждениями или единично в лесах из ели аянской (Picea jezoensis), тсуги разнолистной (Tsuga diversifolia), сосны густоцветной (Pinus densiflora), пихты Вича (Abies veitchii), берёзы Эрмана (Betula ermanii), берёзы плосколистной (Betula platyphylla), a также на более низких высотах с дубом, грабом и буком.
Хорошо растёт в холодном и сухом климате, не страдает от поздних весенних заморозков. Лучше, чем другие лиственницы выносит затенение. В культуре успешно растёт на подзолистых и чернозёмных почвах; лучше развивается на свежих и мощных глинистых и песчаных почвах.
Дерево высотой 30—35 м и диаметром ствола 50 (до 100) см. Молодые побеги в начале зимы светло-буровато-жёлтые, с сизоватым налётом, густо-опушённые или почти голые; двулетние — красновато-бурые. Кора на стволах сравнительно тонкая, продольно-трещиноватая, тонко-лущащаяся.
Почки конусовидные, бурые. Хвоя тупая, длиной около 15 (до 50) мм, сизая или сизовато-зелёная.
Соцветия желтовато- и красновато-зелёные. Шишки округло-овальные, длиной 20—35 мм, состоят из 45—50 (до 70) чешуек, расположенных в пяти—шести рядах. Семенные чешуйки тонкие, хрупкие, красновато-светло-коричневые; кроющие чешуйки наполовину короче семенных, яйцевидные или ланцетно-приострённые, коричнево-красные. Семена длиной 3—4 (до 5) мм, с блестящим коричневым крылом. Вес 1000 семян 3,7—4,6 г.
Этот вид лиственницы отличается от других слегка закрученными по спирали ветвями и красновато-коричневой трещиноватой корой. За год даёт прирост 25 см в высоту и 10—15 см в ширину. Плодоносить начинает на 15—20-м году жизни.
Древесина этого дерева, как и у других лиственниц, обладает прочностью и устойчивостью к гниению, легко обрабатывается, благодаря чему широко используется в строительстве и мебельной промышленности.
Лиственница тонкочешуйчатая внешне привлекательна и мало повреждается вредителями и болезнями, поэтому используется как декоративное растение. На родине в культуре очень давно; выращивается в технике бонсай. В Европе известна с 1861 года, очень часто используется в садах, парках и лесных посадках. В России культивируется с 1880—1885 годов.
Вид Лиственница Кемпфера входит в род Лиственница (Larix) семейства Сосновые (Pinaceae) порядка Сосновые (Pinales).
.jpg)
Ли́ственница Ке́мпфера (лат. Lárix kaémpferi) — вид хвойных деревьев из рода Лиственница (Larix) семейства Сосновые (Pinaceae).
日本落叶松（學名：Larix kaempferi）是落叶松属下的一个物种。是日本的特有種植物，分布在日本本州中部地方和关东地方。學名中的種加詞是纪念在日本有重大貢獻的德國植物學者恩格柏特·坎普法（Engelbert Kaempfer）。
日本落葉松是種中至大型的落葉性針葉樹，可高達20至40米，樹幹約闊1米。樹冠呈廣錐形，由中央主幹生出的橫生支均勻水平狀，邊陲的支條只有少數彎垂，樹形優美。枝分長短兩形，長枝可長10至50厘米，上有數枚芽，葉片單立散生；短枝僅長1至2厘米，芽一枚，葉片放射狀簇生。葉針狀，淡藍綠色，2至5厘米長，臨秋落葉時則轉為黃到橙色，留下光禿禿的粉棕色支幹[2]。
毬果直立，卵圓錐形，長2至3.5厘米，有30至50片下彎的果鱗；初為綠色，在傳粉過程4至6個月後漸熟，顏色轉為褐色，並開始裂開並散出種子。老毬果會留在樹身上多年，顏色則轉為灰黑[2]。
野生日本落葉松僅分佈於日本本州中部地方和关东地方，海拔500至2900米高的火山山脊上[2][3]。在排水良好的土壤上生長得較好，水浸及過多水份的泥土會嚴重影響其生長。
日本落葉松是重要的森林植林樹種，除了在日本中部及北部有廣泛種植外（包括北海道地區），在歐洲北部也廣泛種植，特別是在英倫諸島上。木材堅硬耐用，常在一般工程中使用。小枝也常用在鄉間的圍欄上。
枝幹
雄花毬（上兩個）及未成熟雌花毬（下方）
乾的毬果
毬果及幼枝
日本落叶松（學名：Larix kaempferi）是落叶松属下的一个物种。是日本的特有種植物，分布在日本本州中部地方和关东地方。學名中的種加詞是纪念在日本有重大貢獻的德國植物學者恩格柏特·坎普法（Engelbert Kaempfer）。
保全状況評価[1] LOWER RISK - Least Concern
分類 界 : 植物界 Plantae 門 : 裸子植物門 Pinophyta 綱 : マツ綱 Pinopsida 目 : マツ目 Pinales 科 : マツ科 Pinaceae 属 : カラマツ属 Larix 種 : カラマツ L. kaempferi 学名 Larix kaempferi (Lamb.) Carrière[1][2] シノニム Larix leptolepis (Sieb. et Zucc.) Gordon[3]
和名 カラマツ、フジマツ、ラクヨウショウ[2][4] 英名 Japanese Larch 品種カラマツ（落葉松、唐松、学名：Larix kaempferi）は、マツ科カラマツ属の落葉針葉樹。日本の固有種[1]で、東北地方南部・関東地方・中部地方の亜高山帯から高山帯に分布し[7]、天然林は少なく日当たりのよい乾燥した場所が生育に適する[8]。
学名の種小名はエンゲルベルト・ケンペルへの献名である。
樹高20-40 mになる落葉針葉樹。日本の針葉樹の中で、カラマツはただ一つの落葉性の高木である[9]。幹の太さは1 mに達する。枝は長枝と短枝という二形性を示し[4]、長枝は10-50 cmになる一方、短枝はひとつの芽のみからなり、1-2 mmの長さしか無い。葉は針形で、白い粉に覆われた薄い緑色であり、長さは2-5 cm。秋には葉は黄色く色づき、褐色の冬芽を残して落葉する[7]。成木の樹皮は灰黒色から暗い赤褐色となり、表面は短冊状に剥がれる[10]。
松かさは長さ2.0-3.5 cmで、中に30-50個の種子を生産する。松かさははじめ緑色であるが、受粉後4-6ヶ月が経過して十分に熟すと茶色に変化し、種子を散布する。通常、古くなった松かさは樹にそのままついており、鈍い灰黒色に変色している[7]。下向きの雄花と紅紫色の雌花が同じ株の樹木で、花期は5月[8]。基準標本は日本のもの[8]。
カラマツは、森林を造林する際に用いる樹木として重要な種であるとされていた。
北海道では、明治30年代（1897年～）から本格的なカラマツの造林が始まった。折しも当時の北海道は、大規模な山火事が各所で頻発。明治39年（1906年）から大正4年（1915年）の10年間だけでも約48万haが焼失[11]しており、育苗が簡単で成長が速いカラマツの特徴が認められ、被災跡地や無立木地に一斉造林が盛んに行われた。大正12年（1923年）の例では、全道で約1万haの植栽が行われたが、そのほとんどはカラマツであった。こうしたカラマツの造林は、第二次世界大戦後の中断を挟んで昭和30年代後半まで、年間2～4万haの規模で行われている[12]。昭和30年代後半以降には、エネルギー利用の変化から薪炭需要に陰りが見えると、雑木中心の薪炭林などを皆伐して用材向けのカラマツへ樹種転換する拡大造林も行われた[13]。
また、長野県でも根づきやすく成長が速いことから戦後大規模な植林が行われ、造林面積の約50％がカラマツ林となった[14]。このように各地で造林に用いられたため、場所によってはその地域のカラマツが自生していたものであるのかが不明である場合もある[4]。材は硬く丈夫であるが、螺旋状に繊維が育つため乾燥後に割れや狂いが出やすく、板材としては使いにくい材料である[14]が、現在は構造用合板やLVLに加工され、木造建築で幅広く用いられている。電柱、枕木、橋梁などの土木素材として使われる他[9]、建築材、船舶材、バルブ原木の材料としても用いられている[9]。
その他、盆栽の材料としても広く利用される[15]。尾瀬では遊歩道の木道に用いられている[14]。
2010年代に入り、北海道立総合研究機構森林研究本部林産試験場が新たに開発した「コアドライ」と呼ばれる乾燥技術を用いることにより、従来問題とされていた乾燥後の割れ・狂い等を大幅に減少させることができるようになり、従来不向きとされていた建築用構造材への適用が有望視されるようになっている[16]。実際に2018年竣工予定の当麻町役場新庁舎では、「コアドライ」を用いたカラマツ材を構造材として全面的に採用する[16]。
「唐松」は、「唐松風の絵」に名前を由来している。短枝上に集まった葉っぱが、唐松風の絵を彷彿とさせることがその根拠である[9]。
イギリスのデヴォンやコーンウォールなどで、エキビョウキンの一種であるカシ突然枯死病菌 Phytophthora ramorum によるカラマツの枯死が初めて発見された。この病原菌はブナ科樹木などに感染し、アメリカでは1995年以降に、この病原菌によるカシ類の突然死が発生して大きな問題となっている[17]。
苗木～幼齢木にかけては、動物による食害に遭いやすい。日本ではノネズミの被害が著しかった時期があり、「カラマツ造林は、ネズミのエサを山に植えているようなもの。」という林家もいた。今日では、必要に応じて殺鼠剤の利用が行われている[18]。
LOWER RISK - Least Concern (IUCN Red List Ver. 2.3 (1994))[1]
IUCNレッドリストでは、1998年版で軽度懸念に評価されたが、更新が必要とされている[1]。
日本の環境省のレッドリストには掲載されていない[19]。宮城県の要注目種、新潟県の地域個体群 (LP) に掲載されている[20]。
枝
葉と枝
葉と幹
松かさ
熟した松かさ
富士山の森林限界付近で発芽した実生
古くなった松かさと若い芽生え
樹皮
カラマツの植林地の黄葉
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 カラマツ（落葉松、唐松、学名：Larix kaempferi）は、マツ科カラマツ属の落葉針葉樹。日本の固有種で、東北地方南部・関東地方・中部地方の亜高山帯から高山帯に分布し、天然林は少なく日当たりのよい乾燥した場所が生育に適する。
学名の種小名はエンゲルベルト・ケンペルへの献名である。
일본잎갈나무 또는 당송(학명 Larix kaempferi, 영어: karamatsu 또는 Japanese larch)은 일본이 원산지이고 국내에 가장 많이 재식되어 있는 낙엽성 침엽교목이다. 주로 낙엽송(落葉松)이라고 부른다. 높이는 30~40m, 지름 2.5m 정도 되고 나무껍질은 암갈색으로 균열이 생기면 긴 바늘조각으로 벗겨진다. 잎은 선형으로 길이 2~4cm 이고 끝이 뾰족하다. 긴 가지에서는 어긋나고 잔 가지에서는 국화꽃처럼 다발로 나는데, 선녹색을 띠며 가을에는 노란색 또는 황갈색으로 단풍이 든다. 암수한그루로 수꽃·암꽃 모두 잔가지 위에 나고 5월에 꽃이 핀다. 수꽃은 노란색이고 타원형이며, 암꽃은 담홍색이고 달걀꼴이다. 구과는 대체로 넓은 달걀꼴이고 길이 2,0-3.5cm, 나비 1.2-2.5cm이며 위쪽을 향하고 10월 무렵 황갈색으로 익는다. 종자는 삼각형이고 긴 날개가 있다. 특히 물속에서의 내구성이 강하여 방풍·방설수로 많이 쓰이며 목재는 침목·건축·펄프 등의 원료로 많이 쓰인다.
