The eggs and nestlings of Asian openbills, are commonly preyed upon by crows, Indian spotted eagles, and monitor lizards. This usually occurs at times when parents are away from the nest during incubation and chick-rearing periods. Asian openbills employ several anti-predator adaptations. Parents take turns incubating and foraging to more effectively defend their offspring from predators. Asian openbills also form mixed colonies with other stork species and waterbirds such as herons to establish safety in numbers. Colonies are isolated from their surroundings in a moat-like fashion and nests are typically built in tall trees to make them more difficult for predators to reach.
Known Predators:
Asian openbills are medium-sized storks. They are, on average, 81 cm long with a wingspan ranging from 147 to 149 cm. Their mass has not been well-documented, however, storks typically weigh anywhere from 1.3 to 8.9 kg. Asian openbills have pale white or gray plumage with black wings and a forked black tail. Their legs are red and their bills are a dull, yellow-gray color. A notable feature is their open bill, formed by the downward curvature of their lower mandible, which only meets the upper mandible at the tip. Asian openbills are often mistaken for herons, as are other stork species. Storks generally are of a heavier build and fly with their necks outstretched as opposed to retracted.
Males and females are sexually monomorphic, and are usually distinguished by position during copulation rather than by physical appearance. The young contain traces of brown in their plumage, enabling them to be easily distinguished from adults.
Range mass: 1.3 to 8.9 kg.
Average length: 81 cm.
Range wingspan: 147 to 149 cm.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
The longest lifespan of Asian openbills in captivity is 18 years. However, in one study, an Asian openbill stork was found to survive for more than 18 years in captivity.
Range lifespan
Status: captivity: 18 (high) years.
Asian openbills inhabit wetland habitats including flooded fields, shallow estuarine marshes, and lakes with brackish water. Flooded fields are often agricultural areas and serve as rice paddies. Such wetlands are on average 385 to 1100 m above sea level and 10 to 50 cm in depth. Asian openbills are wading birds and as such, require ample amounts of rainfall for moist feeding grounds. Nests are built on tree branches which are usually 15 to 60 ft above the ground.
Range elevation: 385 to 1100 m.
Range depth: 0.1 to 0.5 m.
Habitat Regions: tropical ; freshwater
Aquatic Biomes: lakes and ponds; brackish water
Wetlands: marsh
Other Habitat Features: estuarine
Asian openbills are native to the oriental biogeographic region and are largely found in India, Sri Lanka, and certain parts of Indochina. They occupy their entire native range all year round, migrating to specific destinations during breeding season.
Biogeographic Regions: oriental (Native )
Asian openbills are carnivores. Their diet primarily consists of golden apple snails and small aquatic invertebrates such as molluscs, crabs, and worms. Frogs, lizards and snakes, insects, and fish also make up a large part of their diet. Asian openbills leave their colonies from time to time in search of food. They typically feed alone, but may form flocks in areas saturated with food. Asian openbills wade in the water and locate their prey using touch and sight. Sometimes, they are seen stalking their prey in an effort to capture them. In most cases, these storks swallow their prey whole, however, they may use their sharp, pointed lower mandibles to crush hard-shelled prey and extract their flesh.
Animal Foods: amphibians; reptiles; fish; insects; mollusks; aquatic or marine worms; aquatic crustaceans
Primary Diet: carnivore (Molluscivore )
Asian openbills serve as effective indicators of the ecological health of wetlands. They are also vital components of wetland ecosystems in that they establish significant links in food webs and nutrient cycles. Asian openbills produce fecal matter that is rich in nitrogen and phosphorus, serving as an effective form of fertilizer for wetland plants. This in turn causes substantial increases in fish and crab populations which feed on them. Asian openbills feed on golden apple snails , a major rice pest in Asia, and effectively reduce their populations.
Trematodes (Chaunocephalus ferox) commonly use Asian openbills as a host species. They inhabit the small intestine, producing a series of nodular lesions. Trematodes live in the host up through much of its adult life, producing more severe symptoms with increasing age. Symptoms generally include diarrhea, convulsions, and loss of appetite. The trematodes eventually kill the host. Other trematodes (Echinoparyphium oscitansi) have also been found in the intestinal nodules of Asian openbills. Their pathology in Asian openbills has not been well-studied.
Commensal/Parasitic Species:
Asian openbills produce feces that serve as fertilizer for wetland plants, leading to increases in both the plants and fish and crab populations which feed on them. Fishermen benefit from the abundance of such organisms.The meat and eggs of Asian openbills are regarded as delicacies, and are sold at high prices in the market, enabling poachers to earn substantial profit. Asian openbills also feed on golden apple snails, which are major rice pests in Asia, effectively reducing their populations.
Positive Impacts: food ; produces fertilizer; controls pest population
Asian openbills carry and transmit H5N1, a form of avian influenza. It is questionable whether Asian openbills have the ability to transmit H5N1 directly to humans. Researchers have hypothesized that this is quite unlikely, as Asian openbills tend to keep a great distance from human civilization. They can contract the virus by coming in contact with fecal matter of infected birds. Once infected, Asian openbills house the virus for long periods of time and transmit it to smaller terrestrial birds which come in contact with poultry frequently. In turn, humans who come in contact with infected poultry are highly susceptible to the virus. However, again researchers that they are an unlikely vector for transmission.
Negative Impacts: injures humans (carries human disease); causes or carries domestic animal disease
Asian openbills are largely unthreatened, however several threats exist which can potentially cause their populations to decline. Invasive weed species can choke wetlands, resulting in reduced water flow and drying of wetland habitat. Large animals such as buffaloes tend to destroy wetland habitats and consume many of their resources. Fishing further reduces food sources for Asian openbills. Pesticides used by farmers in agricultural wetlands can increase mortality among members of this species. In addition, farmers use rockets, polythene bags and other harmful devices to scare away storks. Asian openbills are often victims of poaching, which can have detrimental impacts on population size. Reclamation of wetlands by the government for developmental purposes also poses a major threat.
In recent years, several measures have been taken in an effort to conserve Asian openbills. Strict laws have been implemented which prohibit poaching and fishing in wetland areas. The government has also strived to increase public awareness by offering educational classes and transforming wetland reserves into eco-tourism sites. Various conservation committees have been established by former poachers, who have been successful in recruiting other poachers by promising them an alternate source of income. More stringent regulation of developmental undertakings has also been implemented to increase the effectiveness of conservation.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
Asian openbills rely heavily on sight and touch to perceive their environment; however studies involving closely related species such as turkey vultures suggest that they may also utilize olfactory cues. Enlarged olfactory bulbs make olfaction possible. Asian openbills, like other storks, are largely mute due to the absence of syrinx muscles, hence vocalization is minimal. Their calls can be described as a mournful “hoo-hoo” and at very close distances, they can be heard making a low grunting noise. Asian openbills resort to bill-clattering as their primary method for various forms communication. Bill-clattering also serves as an important form of communication during breeding season.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Asian openbills are largely monogamous, however rare cases of polygyny have also been reported. Monogamous pairs typically occupy nesting sites in trees early on during breeding season. Male storks, which arrive at these trees after they are fully occupied are compelled to share nesting sites, hence engage in intraspecific attack. In doing so, they attract several single male storks to join the fight. In the end, a male stork joins the monogamous pair or replaces the male which the female originally mated with. Males in polygynous pairs exhibit displays in the same manner as do those of monogamous pairs. Members of polygynous nests generally share the responsibilities of nest-building, incubation, and caring for offspring in a non-discriminant manner. Polygynous nests are also highly successful in terms of hatching, fledging, and protection against intraspecific attack.
Courtship involves male display of nest-building behavior, a sexually-selected trait. Males do this by showing females potential nesting sites and manipulating materials for nest construction. In doing so, males demonstrate the qualities of their genes and willingness to invest in reproduction. Females choose good nest-builders so they can save energy and maintain good physique to meet the costs of reproduction.
During the mating process, Asian openbills fly near each other, often above one another, and eventually pair. Males and females rest side by side on a branch for hours, pecking each other’s heads and behaving aggressively. During copulation males stand on females backs and touch females necks with their bills while establishing cloacal contact for sperm transfer.
Mating System: monogamous ; polygynous
Asian openbills breed on an annual basis, usually between June and December. Breeding reaches its peak during the monsoon months when there is sufficient rainfall to moisten feeding grounds. Both parents work together to build the nest using leaves, grasses, branches, and twigs. Females lay 2 to 5 eggs per reproductive cycle. Both parents incubate the eggs until they hatch at 27 to 30 days. The nestlings are completely dependent on the parents through fledging at 35 to 36 days and continue to remain dependent until reaching sexual maturity at 60 days. At this time, the nestlings leave the nest and are able to breed within the same breeding season in which they have hatched.
Breeding interval: Breeding season for Asian openbills occurs once each year.
Breeding season: Asian openbills breed from June to December.
Range eggs per season: 2 to 5.
Average eggs per season: 3.
Range time to hatching: 27 to 30 days.
Range fledging age: 35 to 36 days.
Average time to independence: 60 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 2 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 2 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Both parents make significant investments throughout the various reproductive stages in a cooperative fashion. During nest-building, males generally gather the construction materials while females defend the nesting site. Both sexes construct the nest together, with the female typically taking charge. After the female lays the eggs, both sexes take turns incubating them while simultaneously enlarging the nest. During hatching, both parents work together to drop the shell and other particles. When the offspring are very young, both parents are continuously present at the nest to protect them from predators and harsh weather conditions. When the offspring become more mature, the parents take turns foraging, however the females spend more time in the nest. Both parents partake in feeding and watering their offspring.
Parental Investment: altricial ; male parental care ; female parental care ; pre-hatching/birth (Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
Ar beg-digor India (Anastomus oscitans) a zo ur spesad evned eus ar c'herentiad Ciconiidae.
Bevañ a ra al labous e douaroù izel eus Indez da Azia ar Gevred[1].
Ar beg-digor India (Anastomus oscitans) a zo ur spesad evned eus ar c'herentiad Ciconiidae.
El bec de tenalles asiàtic[1] (Anastomus oscitans) és un gran ocell camallarg de la família dels cicònids (Ciconiidae) que hom pot trobar en llacs, aiguamolls i camps negats, a terres baixes de Pakistan, Índia, Sri Lanka, Bangladesh, Birmània, Tailàndia, Cambodja i sud de Vietnam.
És una cigonya relativament petita que fa uns 68 cm de llargària. De color general blanc a excepció de les plomes de vol, negres. Potes vermelles i bec gris, amb la forma característica del gènere Anastomus, amb les dues mandíbules corvades, que no fan contacte excepte en la punta.
Fa el niu prop de zones humides, amb trossos de fusta, on pon 2 – 6 ous.
S'alimenta de mol·luscs, granotes i grans insectes.
El bec de tenalles asiàtic (Anastomus oscitans) és un gran ocell camallarg de la família dels cicònids (Ciconiidae) que hom pot trobar en llacs, aiguamolls i camps negats, a terres baixes de Pakistan, Índia, Sri Lanka, Bangladesh, Birmània, Tailàndia, Cambodja i sud de Vietnam.
És una cigonya relativament petita que fa uns 68 cm de llargària. De color general blanc a excepció de les plomes de vol, negres. Potes vermelles i bec gris, amb la forma característica del gènere Anastomus, amb les dues mandíbules corvades, que no fan contacte excepte en la punta.
Fa el niu prop de zones humides, amb trossos de fusta, on pon 2 – 6 ous.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ciconia pig agored Asia (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ciconiaid pig agored Asia) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Anastomus oscitans; yr enw Saesneg arno yw Asian open-bill stork. Mae'n perthyn i deulu'r Ciconiaid (Lladin: Ciconiidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. oscitans, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r ciconia pig agored Asia yn perthyn i deulu'r Ciconiaid (Lladin: Ciconiidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ciconia Abdim Ciconia abdimii Ciconia amryliw Mycteria leucocephala
_21-Mar-2007_7-37-51_AM_21-Mar-2007_7-37-52.JPG)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ciconia pig agored Asia (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ciconiaid pig agored Asia) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Anastomus oscitans; yr enw Saesneg arno yw Asian open-bill stork. Mae'n perthyn i deulu'r Ciconiaid (Lladin: Ciconiidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. oscitans, sef enw'r rhywogaeth.
Asiatisk gabenæb (latin: Anastomus oscitans) er en storkefugl, der lever i det sydlige Asien.
Taksonomi fra Wikispecies Asiatisk gabenæb (latin: Anastomus oscitans) er en storkefugl, der lever i det sydlige Asien.
Der Silberklaffschnabel (Anastomus oscitans) ist eine Art aus der Familie der Störche (Ciconiidae). Er lebt als Brutvogel im tropischen Südasien von Indien und Sri Lanka bis nach Südostasien.
Der Silberklaffschnabel ist ein großer, breitflügeliger Vogel, der mit 68 Zentimetern Größe für einen Storch relativ klein ist. Den Namen verdankt er zum einen seinem hellen, weißen bis silberfarbenen Gefieder, zum anderen dem Schnabel, dessen Spitze auseinanderklafft, weil sich die beiden Hälften nicht aufeinanderlegen. Ausgewachsene Tiere sind immer vollständig weiß und nur die Federn der Schwingen sind schwarz, während die Beine rot sind und der Schnabel gelbgrau ist. Jungtiere haben ein Jugendkleid mit braunen Federn.
Er bedient sich beim Flug vor allem des Auftriebs aufsteigender heißer Luft. Wie alle Störche läuft er auf dem Boden mit vorgestrecktem Kopf. Er ernährt sich wie die meisten seiner Verwandten vornehmlich von Schnecken, Fröschen, großen Insekten und anderen Kleintieren, die er im flachen Wasser watend fängt.
Ihr Nest legen die Vögel in der Nähe von Feuchtgebieten in Bäumen an. Das Gelege besteht aus zwei bis sechs Eiern.
Der Silberklaffschnabel (Anastomus oscitans) ist eine Art aus der Familie der Störche (Ciconiidae). Er lebt als Brutvogel im tropischen Südasien von Indien und Sri Lanka bis nach Südostasien.
घोंघिल (ओपनबिल्ड स्टॉर्क- अंग्रेज़ी: Openbilled Stork) एक वृहदाकार पक्षी है जो पहाड़ी क्षेत्रों को छोड़कर पूरे भारतीय उपमहाद्वीप में पायी जाती है। इसके अतिरिक्त, यह पक्षी, थाइलैंड, चीन, वियतनाम, रूस आदि देशों में भी मौजूद हैं। लम्बी गर्दन व टाँगे तथा चोंच के मध्य खाली स्थान इसकी मुख्य पहचान हैं। इसके पंख काले-सफ़ेद रंग के होते हैं जो प्रजनन के समय अत्यधिक चमकीले हो जाते है और टाँगे गुलाबी रंग की हो जाती है। प्रजनन के उपरान्त इनका रंग हल्का पड़ जाता है और गन्दा सिलेटी रंग हो जाता है। किन्तु प्रजनन काल के उपरान्त कुछ समय बीतते ही, पंखों में चमक दोबारा वापस आ जाती है। इनके पंख सफेद व काले रंग के और पैर लाल रंग के होते हैं। इनका आकार बगुले से बड़ा और सारस से छोटा होता है। इनकी चोंच के मध्य खाली स्थान होने के कारण इन्हें ओपनबिल कहा गया। चोंच का यह आकार घोंघे को उसके कठोर आवरण से बाहर निकालने में मदद करता है। यह पक्षी पूर्णतया मांसाहारी है।
पक्षियों की यह प्रजाति 'ओपनबिल स्टार्क' कहलाती हैं। यह पक्षी सिकोनिडी परिवार का सदस्य है। इसकी दुनिया में कुल 20 प्रजातियां पाई जाती हैं, जिनमें से 8 प्रजातियां भारत में मौजूद हैं। ओपनबिलस्टार्क सामान्यतः भारतीय उपमहाद्वीप, थाईलैण्ड व वियतनाम, में निवास करते है तथा भारत में जम्मू कश्मीर व अन्य बर्फीले स्थानों को छोड़कर देश के लगभग सभी मैदानी क्षेत्रों में पाये जाते हैं।
यह पक्षी वैश्विक स्तर पर आई०यू०सी०एन० की रेड लिस्ट में यह पक्षी कम से कम Least Concern चिंता की श्रेणी में रखा गया है।
यह अपने घोसले मुख्यतः इमली, बरगद, पीपल, बबूल, बांस व यूकेलिप्टस के पेड़ों पर बनाते हैं। स्टार्क पक्षी १० से २०,००० की संख्या तक अपने घोसले बनाते हैं। एक पेड़ पर 40 से 50 घोसले तक पाये जाते हैं। प्रत्येक घोसले में 4 से 5 अण्डे होते हैं। सितम्बर के अन्त तक इनके चूजे बड़े होकर उड़ने में समर्थ हो जाते हैं और अक्टूबर में यह पक्षी यहां से चले जाते हैं। चूंकि यह पक्षी मानसून के साथ-साथ यहां आते हैं, इसलिए ग्रामीण इसे बरसात का सूचक मानते हैं। गांव वाले इसको पहाड़ी चिड़िया के नाम से पुकारते हैं, जबकि यह चिड़िया पहाड़ों पर कभी नहीं जाती। ये पक्षी जीवनकाल में सिर्फ़ एक बार जोड़ा बनाते हैं और जीवन पर्यन्त साथ रहते है, घोसलों का स्थान भी निश्चित होता है, जहाँ प्रत्येक वर्ष यह जोड़ा उन्ही टहनियों पर घोसला रखता है जहां पूर्व के वर्ष में था। एक साथी की मृत्यु के पश्चात ये दूसरा साथी चुन लेते हैं, कभी-कभी इनमें पॉलीगैमी भी देखी गयी हैं। प्रजनन काल में दोनों पक्षी बराबर की भूमिका निभाते हैं, घोसले बनाना, चूजों की भोजन व्यवस्था व सुरक्षा में नर-मादा दोनों की बराबर की भागीदारी होती हैं।
जून से अक्टूबर
बरगद, पीपल, इमली, अर्जुन, नेवला, बाँस, इनके पसंदीदा वृक्ष हैं जहाँ ये अपने घोंसलों का निर्माण करते हैं, वर्तमान में ओपनबिल यूकेलिप्टस पर भी घोसले बना लेते हैं, घोंसलों में प्रयुक्त की जाने वाली सामग्री में स्थानीय वृक्षों एंव झाड़ियों की टहनियां व पत्ते उपयोग में लाते हैं, अपने चूजों के लिए आरामदायक स्थान देने के लिए ये घोंसलों की तली में धान, व मुलायम जलीय पौधों का प्रयोग भ करते हैं।
सामन्यत: ४ से ५, पर ३-४ अण्डों की बहुलता।
चूजे भूरे-काले रंग के आँखे बन्द, जो एक सप्ताह के उपरान्त खुलती हैं, पूर्णतय: अपने माता-पिता पर निर्भर। वृद्धि के पश्चात ये काले-भूरे रंक के पंखों से युक्त और आस-पास के वृक्षों तक उड़ने की क्षमता विकसित कर लेते हैं। लगभग तीन महीने बाद ये पूर्ण वयस्क हो जाते हैं।
ओपनबिलस्टार्क का मुख्य भोजन घोंघा, मछली, केंचुऐ व अन्य छोटे जलीय जन्तु हैं। जो जलाशयों, नमभूमियों, एंव नदी की तलहटियों में प्रचुर मात्रा में उपलब्ध रहता है।
इन पक्षियों के प्रवास से वहाँ के स्थानीय जनमानस में प्लेटीहेल्मिन्थस संघ के परजीवियों से होने वाली बीमारियों नियन्त्रण रखता है क्योंकि सिस्टोसोमियासिस, आपिस्थोराचियासिस, फैसियोलोप्सियासिस व फैसियोलियासिस (लीवरफ्लूक) जैसी होने वाली बीमारियां जो मनुष्य व उनके पालतू जानवरों में बुखार, यकृत की बीमारी पित्ताशय की पथरी, स्नोफीलियां, डायरिया, डिसेन्ट्री आदि पेट से सम्बन्धित बीमारी हो जाती हैं। चूंकि इन परजीवियों का वाहक घोंघा (मोलस्क) होता है जिसके द्वारा खेतों में काम करने वाले मनुष्यों और जलाशयों व चरागाहों में चरने व पानी पीने वाले वाले पशुओं को यह परजीवी संक्रमित कर देता है। इन पक्षियों की बहुतायत से यहां घोंघे लगभग पूर्णतया इनके द्वारा नष्ट कर दिये जाते हैं, जिससे यह परजीवी अपना जीवनचक्र पूरा नहीं कर पाते और इनसे फैलने वाला संक्रमण रूक जाता है। इन रोगों की यह एक प्रकृति प्रदत्त रोकथाम है।
इन पक्षियों के मल में फास्फोरस, नाइट्रोजन, यूरिक एसिड आदि कार्बनिक तत्व होने के कारण जिन पेड़ों पर यह आवास बनाते हैं उसके नीचे इनका मलमूत्र इकट्ठा होकर बरसात के दिनों में पानी के साथ बहकर आस पड़ोस के खेतों की उर्वरकता को कई गुना बढ़ा देता है।
पेडों की कटाई और अवैध रूप से खेती के लिए तालाबों की कटाई जारी है जिससे इन पक्षियों के आवास और भोजन प्राप्ति के स्थानों पर खतरा मडरा रहा है जो भविष्य में इनकी संख्या को कम कर देगा। शिकार एक प्रमुख समस्या है, इनका शिकार होटल व्यवसाय में इनके मांस के प्रयोक के कारण अत्यधिक किया जा रहा हैं।
उत्तर प्रदेश में स्टॉर्क का ग्रामीणों द्वारा सरंक्षण-
जिला लखीमपुर का एक गांव सरेली, जहां पक्षियों की एक प्रजाति सैंकड़ों वर्षों से अपना निवास बनाये हुये है और यहां के ग्रामीण इस पक्षी को पीढ़ियों से संरक्षण प्रदान करते आ रहे हैं। यह गांव मोहम्मदी तहसील के मितौली ब्लाक के अन्तर्गत आता है। इतनी संख्या में ओपनबिल स्टार्क पूरे उत्तर प्रदेश में कहीं अन्यन्त्र देखने को नहीं मिलती। चिड़ियों की यह प्रजाति लगभग 200 वर्षों से लगातार हजारों की संख्याओं में प्रत्येक वर्ष यहां अपने प्रजनन काल में जून के प्रथम सप्ताह में आती है। गांव वालों के अनुसार आज से 100 वर्ष पूर्व यहां के जमींदार श्री बल्देव प्रसाद ने इन पक्षियों को पूर्णतया संरक्षण प्रदान किया था और यह पक्षी उनकी पालतू चिड़िया के रूप में जाने जाते थे। तभी से उनके परिवार द्वारा इन्हें आज भी संरक्षण दिया जा रहा है। यह पक्षी इतना सीधा व सरल स्वभाव का है कि आकार में इतना बड़ा होने कें बावजूद यह अपने अण्डों व बच्चों का बचाव सिकरा व कौओं से भी नहीं कर पाता। यही कारण है कि यह पक्षी यहां अपने घोसले गांव में ही पाये जाने वाले पेड़ों पर बनाते हैं। जहां ग्रामीण इनके घोसले की सुरक्षा सिकरा व अन्य शिकारी चिड़ियों से करते हैं। यहां गॉव दो स्थानीय नदियों पिरई और सराय के मध्य स्थिति है गॉव के पश्चिम नहर और पूरब सिंचाई नाला होने के कारण गॉव के तालाबों में हमेशा जल भराव रहता है।
ऐंठापुर के निजी जंगल में अर्जुन के वृक्षों पर यह पक्षी प्रत्येक वर्ष १००० से अधिक घोसले बनाते हैं। इन्हे यहाँ सामुदायिक सरंक्षण प्राप्त हैं।
दुधवा नेशनल पार्क के बाकें ताल के निकट के वृक्षों पर इन पक्षियों की प्रजनन कालोनी विख्यात थी किन्तु सन 2001 से पक्षियों का सह बसेरा उजड़ गया। यानी संरक्षित क्षेत्रो के बजाय ग्रामीण क्षेत्रो में इन चिड़ियों का जीवन चक्र अघिक सफल है।
घोंघिल (ओपनबिल्ड स्टॉर्क- अंग्रेज़ी: Openbilled Stork) एक वृहदाकार पक्षी है जो पहाड़ी क्षेत्रों को छोड़कर पूरे भारतीय उपमहाद्वीप में पायी जाती है। इसके अतिरिक्त, यह पक्षी, थाइलैंड, चीन, वियतनाम, रूस आदि देशों में भी मौजूद हैं। लम्बी गर्दन व टाँगे तथा चोंच के मध्य खाली स्थान इसकी मुख्य पहचान हैं। इसके पंख काले-सफ़ेद रंग के होते हैं जो प्रजनन के समय अत्यधिक चमकीले हो जाते है और टाँगे गुलाबी रंग की हो जाती है। प्रजनन के उपरान्त इनका रंग हल्का पड़ जाता है और गन्दा सिलेटी रंग हो जाता है। किन्तु प्रजनन काल के उपरान्त कुछ समय बीतते ही, पंखों में चमक दोबारा वापस आ जाती है। इनके पंख सफेद व काले रंग के और पैर लाल रंग के होते हैं। इनका आकार बगुले से बड़ा और सारस से छोटा होता है। इनकी चोंच के मध्य खाली स्थान होने के कारण इन्हें ओपनबिल कहा गया। चोंच का यह आकार घोंघे को उसके कठोर आवरण से बाहर निकालने में मदद करता है। यह पक्षी पूर्णतया मांसाहारी है।
गंगला या डोकर (अंगरेजी: Asian openbill, बै॰:Anastomus oscitans) चिरइन के स्टॉर्क परिवार के एगो प्रजाति बाटे।
घुँगीफोर गरुड (वैज्ञानिक नाम: Anastomus oscitans) नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । नेपालको तराई क्षेत्रमा पानीको छेउछाउ वस्न रुचाउने लोपोन्मुख जातको चरा | यसको प्रमुख आहार शङ्खेकिरा (घुङ्गी) भएकोले यसको नाम घुङ्गीफोर रहन गएको हो ।
घुँगीफोर गरुडको उभिँदा उचाई ६८ तथा लम्बाई ८१ सेन्टिमिटर हुन्छ ।[२] यो चराको ठुँडो खैरो-पहेँलो रङ्गको, लामो तथा केही फट्टिएको हुन्छ। यसको शरिरको माथिल्लो तथा अगाडीको भाग सेतो र पँखेटा तथा पछाडीको भाग कालो रङ्गको हुन्छ। घुँगीफोर गरुडको रङ्ग र बनावट लगभग सेतो गरुड जस्तै हुन्छ।
घुँगीफोर गरुड नेपाल, भारत, बङ्गलादेश, म्यानमार, थाइल्याण्ड तथा कम्बोडियामा ब्यापक मात्रामा तथा पाकिस्तानको सिन्ध र पञ्जाब क्षेत्रमा केही मात्रामा पाइन्छ। यो चराहरू सिमसार क्षेत्र, तालतलैया तथा नदीको आसपास क्षेत्रमा बसोबास गर्ने गर्छन।
घुँगीफोर गरुड (वैज्ञानिक नाम: Anastomus oscitans) नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । नेपालको तराई क्षेत्रमा पानीको छेउछाउ वस्न रुचाउने लोपोन्मुख जातको चरा | यसको प्रमुख आहार शङ्खेकिरा (घुङ्गी) भएकोले यसको नाम घुङ्गीफोर रहन गएको हो ।
मुग्धबलाक,घोंगल्या फोडा किंवा उघड्या चोचीचा करकोचा हा करकोचा जातीचा पक्षी असून नावाप्रमाणेच याची चोच उघडी असते. चोच बंद केल्यावर याच्या चोचीतील फट स्पष्टपणे दिसते. भारतातील पाणथळ जागेत हा पक्षी वास्तव्यास असतो.
मुग्धबलाक,घोंगल्या फोडा किंवा उघड्या चोचीचा करकोचा हा करकोचा जातीचा पक्षी असून नावाप्रमाणेच याची चोच उघडी असते. चोच बंद केल्यावर याच्या चोचीतील फट स्पष्टपणे दिसते. भारतातील पाणथळ जागेत हा पक्षी वास्तव्यास असतो.
শামুকভঙা (ইংৰাজী: Asian Openbill/Asian Openbill Stork, বৈজ্ঞানিক নাম: Anastomus oscitans) এবিধ সাৰেং জাতীয় চৰাই৷
শামুকভঙা এবিধ পৰিভ্ৰমী চৰাই৷ খাদ্যৰ সন্ধানত ইহঁতে জাকপাতি বহু দূৰলৈ পৰিভ্ৰমণ কৰে৷ জলাশয়, বিল আদিত ইহঁতক জাকপাতি ফুৰা দেখা যায়৷ অকলশৰীয়া অৱস্থাত ইহঁতক একেবাৰে দেখা নাযায় বুলিব পাৰি৷ দূৰৈৰপৰা ইহঁতক দেখিবলৈ বগলীৰ নিচিনা লাগে৷ উৰন্ত অৱস্থাত ডিঙিটো আগলৈ আৰু ভৰিদুখন পাছলৈ ৰাখি উৰে৷
দেহৰ বৰণ ধূসৰ, ছাই বৰণীয়া। ডেউকা বহল৷ পিঠিৰ তলত নেজ আৰু ডেউকাৰ প্ৰাথমিক পাখি ক'লা। প্ৰজননৰ সময়ত ঠেং ৰঙা হয়। সাধাৰণ অৱস্থাত পাতল গোলপীয়া বা ছাই বৰণৰ৷ ঠোঁট দীঘল। ঠোঁটৰ মাজত অলপ ফাঁক থাকে। পোৱালি অৱস্থাত অৱশ্যে এই ফাঁক নাথাকে৷ ঠোঁটৰ হনু শক্তিশালী বাবে ইহঁতে শামুকৰ খোলা অনায়াসে ভাঙিব পাৰে৷[2]
বিশেষকৈ ভাৰতীয় উপমহাদেশত ইহঁতৰ উপস্থিতি দেখা যায়৷ তাৰোপৰি বাংলাদেশ, থাইলেণ্ড, শ্ৰীলংকাটো ইহঁতক দেখা যায়৷ বিল, পথাৰ, জলাহভূমি আদিৰ কাষত সাধাৰণতে ইহঁতক দেখা যায়। নদীৰ কাষত ইহঁতক দেখা নাযায় বুলিব পাৰি৷ পোৱালিবোৰ উৰিব পৰা হ'লে খাদ্য আৰু উপযুক্ত পৰিবেশৰ সন্ধানত ইহঁত বহু দূৰৈলৈ পৰিভ্ৰমণ কৰে৷ ভাৰতৰ ভৰতপুৰত চিহ্নিত কৰা চৰাই ৮০০ কি.মি. পূবত আৰু থাইলেণ্ডত চিহ্নিত কৰা চৰাই ১৫০০ কি.মি পশ্চিমত বাংলাদেশত দেখা গৈছে৷[3] [4] আগষ্ট আৰু চেপ্তেম্বৰ মাহত ভাৰতৰ দক্ষিণ-পূৱ উপকূলৰ লাইটহাউচৰ বাবে এনে বহুতো পৰিভ্ৰমী পক্ষী দিশহাৰা হোৱা দেখা যায়৷[5] শামুকভঙা চৰায়ে সাধাৰণতে ওখ ফেৰেঙণি থকা গছত বাহ সাজে। ইহঁতে ওচৰা-ওচৰিকৈয়ে বাহ সাজে৷ ভাৰতৰ উত্তৰাঞ্চলত প্ৰজননৰ সময় জুলাইৰ পৰা চেপ্তেম্বৰলৈ, দক্ষিণ ভাৰত আৰু শ্ৰীলংকাত মাৰ্চৰ পৰা নৱেম্বৰলৈকে৷ এবাৰত সাধাৰণতে ২-৪ টাকৈ কণী পাৰে৷ প্ৰায় ২৫ দিনত কণীৰপৰা পোৱালি উলায়৷ মতা -মাইকী দুয়োটায়ে উমনি আৰু পোৱালিৰ যত্ন লয়৷ কেতিয়াবা এটা চৰাইৰ দুজনী সংগী থকা দেখা যায়৷ তেতিয়া একেটা বাহতে দুজনী মাইকীয়ে কণী পৰা দেখা যায়৷[6]
জলাশয় বিলাকত জাক পাতি লাহে লাহে খোজ কাঢ়ি খাদ্যৰ সন্ধান কৰে। জলজ সৰীসৃপ, কীট-পতংগ, ভেকুলী, শামুক আদি ইহঁতৰ খাদ্য।[7] শামুক ইহঁতৰ প্ৰিয় খাদ্য৷ ঠোঁটেৰে শামুকৰ খোলাটো বিশেষ কাইদাৰে এৰোৱাই খাব পাৰে। ঠোঁটেৰ তলৰ বখলাটো সোঁফালে বেঁকা কৰি শামুকৰ খোলাটো এৰোৱাই খাব পাৰে৷ সৰু সৰু শামুকবোৰ ই গোটাকৈয়ে গিলি থয়৷[8]
-_Immatures_in_Uppalpadu,_AP_I_IMG_2770.jpg)
_in_Uppalpadu,_AP_W_IMG_2767.jpg)
শামুকভঙা (ইংৰাজী: Asian Openbill/Asian Openbill Stork, বৈজ্ঞানিক নাম: Anastomus oscitans) এবিধ সাৰেং জাতীয় চৰাই৷
ଗେଣ୍ଡାଳିଆ (ଇଂରାଜୀ ନାମ ଏସିଆନ ଓପେନ ବିଲ ଷ୍ଟର୍କ - Asian openbill stork, ଜୀବ ବିଜ୍ଞାନ ନାମ - Anastomus oscitans) ଏକ ବଗ ପରିବାରର ପକ୍ଷୀ ଅଟେ ଯାହାର ଲମ୍ବା ଗୋଡ ଓ ଲମ୍ବା ଥଣ୍ଟ ଥାଏ[୨] । ମୌସୁମୀ ବର୍ଷା ପୂର୍ବରୁ ଗେଣ୍ଡାଳିଆ କାଠିକୁଟା, ନଡ଼ାପାଳ ଏବଂ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ପତ୍ର ବ୍ୟବହାର କରି ନିଜର ବସା ସୁଦୃଢ କରି ବାନ୍ଧିଥାଏ ।[୩]
ଗେଣ୍ଡାଳିଆ ମୁଖ୍ୟତଃ ଭାରତୀୟ ଉପମହଦେଶ ତଥା ଦକ୍ଷିଣ ପୂର୍ବ ଏସିଆ ଅଂଚଳରେ ଦେଖାଯାଆଂତି । ଏହି ପକ୍ଷୀ ଓଡ଼ିଶାରେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଦେଖାଯାଉଥିଲେ[୪] [୫]।
ମୁଖ୍ୟତଃ ଏହାର ଦେହର ରଙ୍ଗ ଧୂସର (ପ୍ରଜନନ ଋତୁକୁ ଛାଡିକି) ବା ଧଳା (ପ୍ରଜନନ ଋତୁରେ), ଡେଣା ଚିକ୍କଣ କଳା, ଲାଂଜରେ ଟିକିଏ ଶାଗୁଆ ବା ବାଇଗଣି ରଂଗ ମିଶା କଳା । ଏହାର ଥଣ୍ଟର ଉପର ଓ ତଳ ମାଢି ଭିତରେ କିଛି ଖୋଲା ସ୍ଥାନ ରହେ, ସେଥିପାଇଁ ଏହାକୁ ଇଂରାଜୀରେ ଓପେନ ବିଲ କୁହାଯାଏ । ଛୋଟ ଅବସ୍ଥାରେ ସେମାନଂକର ଏ କଣା ନ ଥାଏ । ଉପର ମାଢିର କାଟୁଥିବା ଧାର ଅଂଶରେ ବ୍ରଶ ଭଳି କିଛି ଭାଗ ଥାଏ ଯାହା ସେମାନଂକୁ ଗେଣ୍ଡା ଖାଇବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିଥାଏ ।
ଗେଣ୍ଡାଳିଆ (ଇଂରାଜୀ ନାମ ଏସିଆନ ଓପେନ ବିଲ ଷ୍ଟର୍କ - Asian openbill stork, ଜୀବ ବିଜ୍ଞାନ ନାମ - Anastomus oscitans) ଏକ ବଗ ପରିବାରର ପକ୍ଷୀ ଅଟେ ଯାହାର ଲମ୍ବା ଗୋଡ ଓ ଲମ୍ବା ଥଣ୍ଟ ଥାଏ । ମୌସୁମୀ ବର୍ଷା ପୂର୍ବରୁ ଗେଣ୍ଡାଳିଆ କାଠିକୁଟା, ନଡ଼ାପାଳ ଏବଂ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ପତ୍ର ବ୍ୟବହାର କରି ନିଜର ବସା ସୁଦୃଢ କରି ବାନ୍ଧିଥାଏ ।
நத்தை குத்தி நாரை அல்லது அகலவாயன்[2](Anastomus oscitans) நீர்நிலைகளைச் சார்ந்திருக்கும் நாரைக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு பெரிய பறவையினமாகும். இந்தத் தனிச்சிறப்புள்ள பறவையினம் இந்திய துணைக்கண்டத்திலும், தென்கிழக்கு ஆசியாவிலும் பரவலாகக் காணப்பெறுகிறது. ஓரிடத்தில் தங்கும் பறவையெனினும் சிறுதொலைவுக்குப் பறந்துசென்று இரைதேடும் பண்புடையது.
இவை சற்றே சாம்பல்கலந்த வெள்ளை நிறமும் பளபளக்கும் கருநிறச்சிறகும் வாலும் கொண்டிருக்க, கருத்த உடல் பகுதிகள் ஒருவகை பச்சை வண்ணம் அல்லது ஊதா போன்ற நிறத்தில் பளபளப்பாக மின்னுகின்றன. வளர்ந்த பறவைகளுக்கு இரு அலகுகளுக்கு இடையில் ஒரு துளை போன்ற அமைப்பு சிறப்பு. இத்துவாரமானது மேல் அலகு மேல்நோக்கி வளைந்திருப்பதனாலும், அதற்குத்தகுந்தாற்போல் கீழ் அலகு கீழ்நோக்கி வளைந்தும் உள்ளதால் உருவாகிறது. புதிதாய் பிறந்த குஞ்சுகளிலும், இளம் பறவைகளிலும் இவ்வாறான துளையைக் காண இயலாது, எனினும் அவற்றின் மேநிறம் பெரியபறவைகளையொத்தே இருக்கும். இவ்வகையான துவாரத்தினால் இவை தன் முக்கிய இரையான நத்தைகளை வெகு இலாவகமாகப் பற்றிக்கொள்வதாலேயே இவ்வினத்திற்கு இப்பெயர் வரக்காரணம். மேலும் இவ்வலகுகளின் பிடிமானத்திற்கானப் பரப்பில் (மேல் அலகிற்கு கீழ் பகுதியும், கீழ் அலகின் மேல் பகுதியும்) தூரிகை போன்று அமைப்புள்ளதால் நத்தைகளின் வழுக்கும் ஓட்டினைச் சரிவரப் பிடிக்க இப்பறவையால் இயலும்.[3] அலகு தொடங்கும் இடத்தில் சிறிதளவு கருப்பு இருப்பினும், எஞ்சிய நீளம் முழுவதும் பழுப்பு நிறத்தில் இருக்கும். சற்றே குட்டையான கால்கள் பவள நிறத்திலும் இனவிருத்திக் காலத்தில் சசிவப்பாகவும் மாறும். இனவிருத்திகக்காலமல்லாதபோது பறவைகளின் முதுகுப்புறத்தில் புகையாலடித்தது பழுப்பு போன்ற நிறமாகவும் இளம்பறவைகள் இளஞ்சிவப்பு கலந்த பழுப்பு நநிறம் கொண்டும் இருக்கின்றன. இவை சராசரியாக 68 செ.மீ. உயரமுடையவை, எனினும் பிற நாரைகளைப்போன்று இறகுகளையும் கழுத்தையும் நன்றாக விரித்து வானில் வெப்பக்காற்றின் போக்கிற்கேற்ப வட்டமிடும் தன்மையுடையவை. இதனால் இவை பறக்கும்போது மிகக்குறைந்த ஆற்றலைப் பயன்படுத்தி வானில் நெடுநேரம் பறக்க இயலும்[4][5][6].
இவை பொதுவாக உள்நாட்டு நீர்நிலைகளை நாடுகின்றன என்றாலும் சில நேரங்களில் ஆற்றங்கரையோரங்களிலும், கடலோரங்களிலும் காண இயலும். நத்தை குத்தி நாரைகள் இந்திய துணைக்கண்டத்திலும், தென்கிழக்கு ஆசியாவிலும் பரவலாகக் காணப்பெறுகின்றன. இவை உணவை நாடி பரவுவதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் அதிகம்.[4][7] இந்நாரைகள் தென்கிழக்கு இந்தியாவில் கலங்கரைவிளக்கங்களின் ஒளியால் திசையறியாது தத்தளிக்கவும் செய்கின்றன.[4] இவை பாகிஸ்தான் பகுதிகளான சிந்து மற்றும் பஞ்சாப் பகுதிகளில் அரிதாக இருப்பினும் இந்தியா, மியான்மார், தாய்லாந்து, இலங்கை போன்ற பிரதேசங்களில் பரவியிருக்கின்றன.[8]
மிகவும் முக்கியமான இரை நத்தைகள் என்றாலும், இவை நண்டுகள் மற்றும் பல கடின உடல்கொண்ட உயிரினங்களை உண்ணுகின்றன. இப்பறவைகள் தன் அலகுகளின் இடையிருக்கும் துவாரம் தன்னில் நத்தைகளை வைத்து அழுத்தி வெளிப்புற ஓட்டினை உடைத்து உட்புற மாமிசத்தினை உட்கொள்கின்றன. எனினும், குஞ்சுகள் முழுக்க முழுக்க மீன்களையே உண்கின்றன. எனவே இனவிருத்தி காலத்தில் மட்டும் இப்பறவையினம் சிறு வகை மீன் பிடிப்பதனை காணலாம். மற்ற நாரைகளைப் போல், நத்தை குத்தி நாரையும் பறந்து சென்று தன் உணவிடங்களை அடைகின்றன. அடிக்கடி சிறகுகளை அடித்துக்கொள்ளாமல் பறக்கின்றன. சதுப்பு நிலங்களுள்ள இடங்களில் நத்தைகள் அதிகம் காணப்பெறுவதனால், இவை இவ்வாறான இடங்களில் தரையிறங்குகின்றன. பிலா இனத்தில் உள்ள பெரிய நத்தைகளை பிடித்து அதன் தசையை ஓட்டிலிருந்து அலகின் இடைவேளையால் பிரித்தெடுத்து உண்ணுகின்றன. கீழலகின் நுனியினைக்கொண்டு அவை வலப்புறம் நகர்த்தி நுனியினை நத்தையோட்டின் நுழைவாயிலில் உட்புகுத்தி உடலை உறிஞ்சுகின்றன. இவை அனைத்தும் நீரின் அடியிலேயே முடிகிறது. தாமஸ் சி. ஜெர்டான் என்ற பறவை ஆராய்ச்சியாளர் இவை கண்கள் கட்டிய நிலையிலும் நத்தைகளைச் சரிவரப் பிடித்துண்பதனைக் கண்டறிந்துள்ளார். சரியாகக் காண இயலமுடியாத சூழ்நிலையில் இதனை எப்படி சாதிக்கின்றன என்பது கற்பனைக்குரியதே. சர் ஜூலியன் ஹக்ஸ்லி என்பவர் இது தன் அலகின் இடைவெளையை கொட்டை உடைப்பானைப் போல் பிரயோகப்படுத்துவதையும், இதன் அலகிலிருக்கும் பல் போன்ற தடங்கள் இவ்வகை விசைகளினால் உண்டானதையும் கண்டுபிடித்துள்ளார்[9]. ஆனால் பின்வந்த பல ஆராய்ச்சிகளும் இவ்வகையான பல் போன்ற அமைப்புகள் கடினமான மற்றும் வழுக்கும் நத்தை ஓடுகளைச் சரியாகக் கையாளும் ஒரு உடல்கூறின் பரிணாம வளர்ச்சி என்று பறைசாற்றியுள்ளன.[3][10] இவை தன் அலகுகளைக் கொஞ்சம் விலக்கியே இரையைத் தேடுகின்றன என்றும் இரையை தொடு உணர்ச்சியால் கண்டறிந்த உடனேயே பிடித்துக்கொள்கின்றன. இவ்வகை விசைகளை இவை நீரில் அலகையும் சிறிது தலையையும் மூழ்கி இருக்கும் தருணங்களிலும் செய்ய இயலும். அலகின் இடைவேளை வயதாக ஆக விரிவடையும் என்றாலும், இளம் பறவைகளும் நத்தைகளை வேட்டையாடுவதில் வல்லமை பெற்றே இருக்கின்றன. எனவே அலகின் அமைப்பு நத்தை ஓட்டின் மீது தரும் அழுத்தும் விசையை அதிகரிக்கவே என்றும் தெரிகிறது. சிறு நத்தைகள் உடைத்தோ உடைக்காமலோ உண்ணப்படுகின்றன.[10] இவை நீர்ப்பாம்புகள், தவளைகள் மற்றும் பெரிய பூச்சிகளையும் சமயங்களில் உட்கொள்கின்றன[11].
இனவிருத்திக்காலம் வட இந்தியாவில் மழைக்குப் பின் சூலை முதல் செப்டம்பர் வரை மற்றும் தென்னிந்தியாவிலும் இலங்கையிலும் நவம்பர் முதல் மார்ச் வரை. வறட்சிக்காலங்களில் இவை இனப்பெருக்கம் செய்வதில்லை. பொதுவாக மற்ற வகை நாரைகள் போன்று இவையும் அமைதியாக இருப்பினும் ஆண்கள் பெண்ணுடன் இணையும்போது மட்டும் அலகுகளை அடித்துக்கொண்டு ஒலியெழுப்புகின்றன. இதே போல் தன் இணை கூட்டிற்கு திரும்பும் வேளையில் குறைந்த ஹாரன் சத்தத்தினை வெளிப்படுத்துகின்றன.[8][12][13]
பாதி மூழ்கியுள்ள மரங்களின் கிளைகளில் இவை குச்சிகளை ஒரு பலகைபோல் வடிவமைத்துக் கூடு கட்டுகின்றன. இம்மரங்களை மற்ற பறவைகளான கொக்குகள், நாரைகள், நீர்க்காகங்கள், ஆகியனவற்றுடன் நேசமாகப் பகிர்ந்து கொள்கின்றன. சில நேரங்களில் கிராமங்கள் மத்தியிலும் தொந்தரவைப்பொருட்படுத்தாமல் கூடு கட்டுகின்றன[14]. தன் சகபறவைகளின் கூடுகளின் மிக அருகாமையில் இருப்பதால், அக்கம்பக்கத்தினரோடு அடிக்கடி சண்டை மூளவும் வாய்ப்புள்ளது.
சுமாராக 2 முதல் 4 முட்டைகள் இடுகின்றன. இரு பெற்றோரும் அடை காக்கவும் கூட்டைப்பராமரிக்கும் பணியிலும் பங்களிக்கின்றன. 25 நாட்கள் வரை அடைகாத்தபின் குஞ்சுகள் பொரிகின்றன. சில நேரங்களில் ஒரு ஆண் பல பெண்களோடு தொடர்பு வைத்துக்கொள்ள ஒரே கூட்டில், இரு பெண்களும் முட்டையிட வாய்ப்புள்ளது[15].
முட்டைக்குள்ளிருந்து குஞ்சுகள் வெளிர்மஞ்சள் நிறத்தில் பொரிய, இவற்றைப் பெற்றோர் இறகுகளைப் பாதி விரித்த நிலையில் நிழலளித்து காக்கின்றன[4].
இப்பறவையின் கூடுகள் திறந்தே இருப்பதனால் கழுகுகளும், பெரும் புள்ளிப்பருந்துகளும் சிறு குஞ்சுகளை வேட்டையாட இயலுகிறது[16]. Chaunocephalus ferox என்ற குடலின் உட்புறம் தாக்கும் நாக்குப்பூச்சி போன்றிருக்கும் உடலுண்ணி இவ்வினப்பறவைகளை தாக்குகிறது. இவை தாய்லாந்தில் 80 சதவிகித பறவைகளில் காணப்பெறுகின்றன[17]. Echinoparyphium oscitansi என்ற இன்னொரு இனமும் தாய்லாந்திலுள்ள பறவைகளில் வாழ்கின்றது[18]. பிற வகையான உண்ணிகள் Thapariella anastomusa, T. oesophagiala மற்றும் T. udaipurensis இரைக்குழாயில் கண்டறியப்பட்டுள்ளன[19][20].
நத்தை குத்தி நாரை அல்லது அகலவாயன்(Anastomus oscitans) நீர்நிலைகளைச் சார்ந்திருக்கும் நாரைக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு பெரிய பறவையினமாகும். இந்தத் தனிச்சிறப்புள்ள பறவையினம் இந்திய துணைக்கண்டத்திலும், தென்கிழக்கு ஆசியாவிலும் பரவலாகக் காணப்பெறுகிறது. ஓரிடத்தில் தங்கும் பறவையெனினும் சிறுதொலைவுக்குப் பறந்துசென்று இரைதேடும் பண்புடையது.
ಬಾಯ್ಕಳಕ ಹಕ್ಕಿಭಾರತೀಯ ಉಪಖಂಡದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಕೊಕ್ಕರೆ ಜಾತಿಯ ಹಕ್ಕಿ. ನೋಡಲು ಅದು ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಬೆಳ್ಳಕ್ಕಿಗಳಂತಿದೆ. ಅದರ ಕಡ್ಡಿ ಕಡ್ಡಿ ಕಾಲ ಕೆಳಗಿನ ನೀರು ಸರಸರನೇ ಸರಿದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರೂ ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ, ಸೆಕೆಂಡಿನ ನೂರನೆಯ ಒಂದು ಭಾಗದಷ್ಟು ವೇಗವಾಗಿ ನೀರಿನಾಳದಲ್ಲಿ ಕದಲುವ ಬೇಟೆಯನ್ನು ಗಬಕ್ಕನೇ ಹಿಡಿದು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ನೀರು ಸಿಡಿಸುತ್ತಾ ಕಟಕ್ಕೆಂದು ಅಷ್ಟು ದೂರದವರೆಗೆ ಕೇಳಿಸುವಂತೆ,ಏಡಿ,ಶಂಕಹುಳುವನ್ನು ಅಡಿಕೆ ಕತ್ತರಿಸುವಂತೆ ಕತ್ತರಿಸುತ್ತಾ ನಿಲ್ಲುವ ಈ ಕೊಕ್ಕರೆ ಹೆಸರೇ ಬಾಯ್ಕಳಕ.ಕಾರಣ ಇದು ಬಾಯಿ ಮುಚ್ಚಿದ್ದರೂ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ತೆರೆದೇ ಇರುತ್ತದೆ.ಅಡಿಕೆ ಕತ್ತರಿಸುವ ಅಲಗಿನಂತೆ ಇದೆ ಅದರ ಕೊಕ್ಕು. ಅಂದ ಹಾಗೆ ಇದು ದೂರದ ಬರ್ಮಾ.ಇಂಡೋನೆಶಿಯ.ಥೈಲ್ಯಾಂಡ್.ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಿ೦ದ ನಮ್ಮ ಕರಾವಳಿಗೆ ಕಾಲ್ಲಿಟ್ಟು ತನ್ನ ಬಸಿರು ಬಾಣಂತನ ಮುಗಿಸಿಕೊಂಡು ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ಸಾವಿರ ಕಿ.ಮೀ. ಹಾರಿ ಹೋಗುವ ಅಪರೂಪದ ಕೊಕ್ಕರೆ ಜಾತಿಯ ಪಕ್ಷಿ. ಇದು ಜತೆಗಿರುವ ನಮ್ಮೂರ ಕೊಕ್ಕರೆಗಳ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ಇವುಗಳು ಸೇರಿಹೋಗುತ್ತವೆ.
ಎರಡಡಿ ಎತ್ತರದ,ಶಕ್ತಿಶಾಲಿ ರೆಕ್ಕೆಗಳ ಬಾಯ್ಕಳಕಕ್ಕೆ 'ಏಶಿಯನ್ ಓಪನ್ ಬಿಲ್ ಸ್ಟಾರ್ಕ್' ಎಂದು ಹೆಸರು. ಮೂಲತಃ ಎಲ್ಲ ಹಕ್ಕಿಗಳಂತೆ 'ಅನಿಮಾಲಿಯಾ' ಸಂತತಿಯ 'ಸಿಕೋನಿಡೈ' ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸೇರುವ ಇದು 'ಸಿಖೊನಿ ಫ಼ಾರ್ಮ್ಸ್' ಸರಣಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಸದಾಕಾಲ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿರುವ ಇವು ಎತ್ತರದ ಮರದಲ್ಲೇ ವಾಸಿಸುತ್ತವೆ. ಅಲ್ಲೇ ಮರದ ತೊಗಟೆ ಮತ್ತು ಎಲೆಯ ಮರೆಯಲ್ಲಿ ಅದೇ ರೀತಿಯ 'ಕ್ಯಾಮೋಪ್ಲಾಜಿಕ್' ಗೂಡು ಕಟ್ಟುವ ಕ್ರಿಯೆಯಿ೦ದಾಗಿ ಹೊರ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಸಂತಾನೋತ್ಪತಿ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಕಾಣ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ.
ಒಮ್ಮೆಗೆ ಎರಡರಿಂದ ನಾಲ್ಕು ಮೊಟ್ಟೆಯನ್ನು ಸಾಲುಸಾಲಾಗಿ ಇರಿಸಿ ಗುಂಪು ಗೂಡಿ ಮರಿಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸುವ, ಕುಟುಂಬ ಪೋಶಿಸುವ ಈ ಹಕ್ಕಿಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರ ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣಭಾರತದ ಅರಿವು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದೆ. ಕಾರಣ ಉತ್ತರಭಾರತದ ಭಾಗದಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಜುಲೈನಿಂದ ಸೆಪ್ಟಂಬರ್ ವರೆಗೂ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾಗದಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಅಕ್ಟೋಬರ್ನಿಂದ ಮಾರ್ಚ್ವವರೆಗೂ ಮರಿ ಹಾಕುವ ,ಬೆಳೆಸುವ ಕಾರ್ಯದ ವ್ಯವಸ್ಥಿತ ಯೋಜನೆತನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ.ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಆ ವರ್ಷ ಬರಗಾಲದ ಛಾಯೆ ಇದ್ದರೆ, ನೀರಿನ ಅಭಾವ ಇದ್ದರೆ ಕುಟುಂಬ ಯೋಜನೆ ಕೈಗೊಳ್ಳುವ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಮರಿಯನ್ನು ಮಾಡುವ ಗೋಜಿಗೆ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂಥಾ ನಡವಳಿಕೆ ಕೇವಲ ಬಾಯ್ಕಳಕ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬರುತ್ತದೆ.
ಬಾಯ್ಕಳಕ ಹಕ್ಕಿಭಾರತೀಯ ಉಪಖಂಡದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುವ ಕೊಕ್ಕರೆ ಜಾತಿಯ ಹಕ್ಕಿ. ನೋಡಲು ಅದು ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಬೆಳ್ಳಕ್ಕಿಗಳಂತಿದೆ. ಅದರ ಕಡ್ಡಿ ಕಡ್ಡಿ ಕಾಲ ಕೆಳಗಿನ ನೀರು ಸರಸರನೇ ಸರಿದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರೂ ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ, ಸೆಕೆಂಡಿನ ನೂರನೆಯ ಒಂದು ಭಾಗದಷ್ಟು ವೇಗವಾಗಿ ನೀರಿನಾಳದಲ್ಲಿ ಕದಲುವ ಬೇಟೆಯನ್ನು ಗಬಕ್ಕನೇ ಹಿಡಿದು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ನೀರು ಸಿಡಿಸುತ್ತಾ ಕಟಕ್ಕೆಂದು ಅಷ್ಟು ದೂರದವರೆಗೆ ಕೇಳಿಸುವಂತೆ,ಏಡಿ,ಶಂಕಹುಳುವನ್ನು ಅಡಿಕೆ ಕತ್ತರಿಸುವಂತೆ ಕತ್ತರಿಸುತ್ತಾ ನಿಲ್ಲುವ ಈ ಕೊಕ್ಕರೆ ಹೆಸರೇ ಬಾಯ್ಕಳಕ.ಕಾರಣ ಇದು ಬಾಯಿ ಮುಚ್ಚಿದ್ದರೂ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ತೆರೆದೇ ಇರುತ್ತದೆ.ಅಡಿಕೆ ಕತ್ತರಿಸುವ ಅಲಗಿನಂತೆ ಇದೆ ಅದರ ಕೊಕ್ಕು. ಅಂದ ಹಾಗೆ ಇದು ದೂರದ ಬರ್ಮಾ.ಇಂಡೋನೆಶಿಯ.ಥೈಲ್ಯಾಂಡ್.ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಿ೦ದ ನಮ್ಮ ಕರಾವಳಿಗೆ ಕಾಲ್ಲಿಟ್ಟು ತನ್ನ ಬಸಿರು ಬಾಣಂತನ ಮುಗಿಸಿಕೊಂಡು ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ಸಾವಿರ ಕಿ.ಮೀ. ಹಾರಿ ಹೋಗುವ ಅಪರೂಪದ ಕೊಕ್ಕರೆ ಜಾತಿಯ ಪಕ್ಷಿ. ಇದು ಜತೆಗಿರುವ ನಮ್ಮೂರ ಕೊಕ್ಕರೆಗಳ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ಇವುಗಳು ಸೇರಿಹೋಗುತ್ತವೆ.
The Asian openbill or Asian openbill stork (Anastomus oscitans) is a large wading bird in the stork family Ciconiidae. This distinctive stork is found mainly in the Indian subcontinent and Southeast Asia. It is greyish or white with glossy black wings and tail and the adults have a gap between the arched upper mandible and recurved lower mandible. Young birds are born without this gap which is thought to be an adaptation that aids in the handling of snails, their main prey. Although resident within their range, they make long distance movements in response to weather and food availability.
The Asian openbill was described by the French polymath Georges-Louis Leclerc, Comte de Buffon in 1780 in his Histoire Naturelle des Oiseaux from a specimen collected in Pondichery, India.[2] The bird was also illustrated in a hand-coloured plate engraved by François-Nicolas Martinet in the Planches Enluminées D'Histoire Naturelle which was produced under the supervision of Edme-Louis Daubenton to accompany Buffon's text.[3] Neither the plate caption nor Buffon's description included a scientific name but in 1783 the Dutch naturalist Pieter Boddaert coined the binomial name Ardea oscitans in his catalogue of the Planches Enluminées.[4] The Asian openbill is now placed in the genus Anastomus that was erected by the French naturalist Pierre Bonnaterre in 1791.[5][6] The genus name Anastomus is from the Ancient Greek αναστομοω anastomoō meaning "to furnish with a mouth" or "with mouth wide-opened". The specific epithet oscitans is the Latin word for "yawning".[7]
The Asian openbill stork is predominantly greyish (non-breeding season) or white (breeding season) with glossy black wings and tail that have a green or purple sheen. The name is derived from the distinctive gap formed between the recurved lower and arched upper mandible of the beak in adult birds. Young birds do not have this gap. The cutting edges of the mandible have a fine brush like structure that is thought to give them better grip on the shells of snails.[8] The tail consists of twelve feathers and the preen gland has a tuft.[9] The mantle is black and the bill is horn-grey. At a distance, they can appear somewhat like a white stork or Oriental stork. The short legs are pinkish to grey, reddish prior to breeding. Non-breeding birds have a smoky grey wings and back instead of white. Young birds are brownish-grey and have a brownish mantle. Like other storks, the Asian openbill is a broad-winged soaring bird, which relies on moving between thermals of hot air for sustained flight. They are usually found in flocks but single birds are not uncommon. Like all storks, it flies with its neck outstretched. It is relatively small for a stork and stands at 68 cm height (81 cm long).[10][11][12]
_by_Shantanu_Kuveskar.jpg)
While feeding over snail in Mangaon, Raigad, Maharashtra
In flight over marsh habitat
The usual foraging habitats are inland wetlands and are only rarely seen along river banks and tidal flats. On agricultural landscapes, birds forage in crop fields, irrigation canals, and in seasonal marshes.[13] Birds may move widely in response to habitat conditions. Young birds also disperse widely after fledging. Individuals ringed at Bharatpur in India have been recovered 800 km east and a bird ringed in Thailand has been recovered 1500 km west in Bangladesh.[10][14] Storks are regularly disoriented by lighthouses along the southeast coast of India on overcast nights between August and September.[10] The species is very rare in the Sind and Punjab regions of Pakistan, but widespread and common in India, Sri Lanka, Nepal, Bangladesh, Myanmar, Thailand and Cambodia.[15] It has recently expanded its range into southwestern China.[16]
During the warmer part of the day, Asian openbills soar on thermals and have a habit of descending rapidly into their feeding areas. Groups may forage together in close proximity in shallow water or marshy ground on which they may walk with a slow and steady gait. The Asian openbill feeds mainly on large molluscs, especially Pila species, and they separate the shell from the body of the snail using the tip of the beak. The tip of the lower mandible of the beak is often twisted to the right. This tip is inserted into the opening of the snail and the body is extracted with the bill still under water. Jerdon noted that they were able to capture snails even when blindfolded. The exact action being difficult to see, led to considerable speculation on the method used. Sir Julian Huxley examined the evidence from specimens and literature and came to the conclusion that the bill gap was used like a nutcracker. He held the rough edges of the bill as being the result of wear and tear from such actions.[17] Subsequent studies have dismissed this idea and the rough edge of the bill has been suggested as being an adaptation to help handle hard and slippery shells.[8][18] They forage for prey by holding their bill tips slightly apart and make rapid vertical jabs in shallow water often with the head and neck partially submerged. The gap in the bill is not used for handling snail shells and forms only with age. Young birds that lack a gap are still able to forage on snails. It has been suggested that the gap allows the tips to strike at a greater angle to increases the force that the tips can apply on snail shells. Smaller snails are often swallowed whole or crushed.[18] They also feed on water snakes, frogs and large insects.[19] When foraging on agricultural landscapes with a variety of habitats, Asian openbills preferentially use natural marshes and lakes (especially in the monsoon and winter), and irrigation canals (especially in the summer) as foraging habitat.[13]
The breeding season is after the rains, during July to September in northern India and Nepal, and November to March in southern India and Sri Lanka.[13] They may skip breeding in drought years. The Asian openbill breeds colonially, building a rough platform of sticks often on half-submerged trees (often Barringtonia, Avicennia and Acacia species), typically laying two to four eggs. The nesting trees are either shared with those of egrets, cormorants and darters, or can be single-species colonies like in lowland Nepal.[20] Nesting colonies are sometimes in highly disturbed areas such as inside villages and on trees located in crop fields.[21][13] In lowland Nepal, 13 colonies found in an agricultural landscape had an average colony size of 52, ranging from 5 nests to 130 nests.[13] The majority of these colonies were located on Bombax ceiba trees, with much fewer located on Ficus religiosa and Dalbergia sissoo tree species. Asian openbills preferred trees that were much taller and bigger than trees that were available on the landscape, and selectively used wild and native tree species entirely avoiding species that were important for resources such as fruits (e.g. Mangifera indica) despite such trees being much more common.[22] Religious beliefs have secured important trees such as Ficus species, and agro-forestry has secured the most preferred species, Bombax ceiba, that Asian openbills prefer to locate colonies in lowland Nepal.[22] The nests are close to each other leading to considerable aggressive interactions between birds on neighbouring nests. Both parents take turns in incubation, the eggs hatching after about 25 days. The chicks emerge with cream coloured down and are shaded by the loosely outspread and drooped wings of a parent.[10]
Initiation of nests in lowland Nepal was highly synchronized, with colonies started during July and August. Breeding success at nests in these colonies was impacted by proximity of colonies to human habitation, and the progression of the breeding season.[23] Colonies closer to human habitation had lower success, and colonies initiated later during the breeding season (when flooding of the rice fields had reduced to allow ripening of the crop) had lower success. Number of chicks that fledged from colonies located on trees in agricultural landscapes in lowland Nepal were similar to that observed in a protected, mangrove reserve in eastern India suggesting that agricultural areas are not always detrimental to large waterbirds such as Asian openbills.[23]
Nesting openbills in Nepal took an average of 27 minutes to return to nests with food for nestlings and fledglings.[20] The time taken to find food was most impacted by the location of wetlands around colonies, and the progression of the breeding season. Adults look the least time to return with food earlier in the season when the dominant rice crop was most flooded, and time increased as the rice ripened along with the drying out of the fields.[20]
Like other storks, they are silent except for clattering produced by the striking of the male's bill against that of the female during copulation. They also produce low honking notes accompanied by up and down movements of the bill when greeting a partner arriving at the nest.[15][24][25] Males may sometimes form polygynous associations, typically with two females which may lay their eggs in the same nest.[26]
Young birds at the nest are sometimes preyed on by imperial, steppe and greater spotted eagles.[27] Chaunocephalus ferox, an intestinal parasite, is a trematode worm found in about 80% of the wild populations in Thailand[28] while another species Echinoparyphium oscitansi has been described from Asian openbills in Thailand.[29] Other helminth parasites such as Thapariella anastomusa, T. oesophagiala and T. udaipurensis have been described from the oesophagus of storks.[30][31]
In colonial India, sportsmen shot the openbill for meat, calling it the "beef-steak bird" (although this name was also used for the woolly-necked stork[32]).[33]
The Asian openbill or Asian openbill stork (Anastomus oscitans) is a large wading bird in the stork family Ciconiidae. This distinctive stork is found mainly in the Indian subcontinent and Southeast Asia. It is greyish or white with glossy black wings and tail and the adults have a gap between the arched upper mandible and recurved lower mandible. Young birds are born without this gap which is thought to be an adaptation that aids in the handling of snails, their main prey. Although resident within their range, they make long distance movements in response to weather and food availability.
La Azia anastomo aŭ Azia malfermbekulo (Anastomus oscitans) estas granda vadbirdo de la familio de cikonioj nome Cikoniedoj. Tiu distinga cikonio troviĝas ĉefe en kaj ĉirkaŭ la Hinda subkontinento. Ĝi estas ĉefe grizecblanka kun brilnigraj flugiloj kaj vosto kaj plenkreskuloj havas bekon kun mallarĝa vakutruo formata de arkeca supra makzelo kaj kurveca malsupra makzelo. Junuloj naskiĝas sen tiu bekotruo kaj oni supozas, ke tiu strukturo estas adaptaĵo kiu helpas kapti ties ĉefan predon nome helikoj. Kvankam temas pri specio de ĉefe loĝantaj birdoj en sia teritorio, ili faras longdistancajn movojn reage al vetero kaj al manĝodisponeblo.
La Azia anastomo estas ĉefe blankeca kun brilnigraj flugiloj kaj vosto kiuj havas verdecan aŭ purpuran nuancon. La komuna nomo devenas el distinga bekotruo formata de arkeca supra makzelo kaj kurveca malsupra makzelo de beko ĉe plenkreskuloj. Junuloj ne havas tiun bekotruon. La tranĉaj bordoj de la makzeloj havas fajnan bruŝon kiel strukturo kiu ŝajne permesas plej taŭgan kapteblon de la konkoj de helikoj.[1] La supra dorso estas blankeca, dum la suba estas nigra kaj la beko estas korno-griza. Eldistance, ili povas aperi iome kiel Blanka cikonio aŭ Blankorienta cikonio. La mallongaj kruroj estas rozkolorecaj al grizaj, ruĝecaj antaŭ ekreproduktado. Nereproduktaj birdoj havas fumogrizan dorson anstataŭ blanka. Junuloj estas brunec-grizaj kaj havas brunecajn dorsojn.
Kiel ĉe aliaj cikonioj, ankaŭ la Azia malfermbekulo estas larĝaflugila ŝveba birdo, kiu fidas por moviĝi inter termikoj de varma aero por eltena flugo. Ili kutime troviĝas en aroj sed solaj birdoj ne estas nekomunaj. Kiel ĉe ĉiuj cikonioj, ankaŭ tiu ĉi flugas havante kolon foretende. Ĝi estas relative malgranda inter cikonioj kaj estas 68 cm alta (81 cm longa).[2][3][4]
La kutimaj manĝejaj habitatoj estas internaj humidejoj kaj ili estas vidataj nur rare laŭlonge de riverbordoj kaj tajdaj kotejoj. Tiuj birdoj povas amplekse moviĝi kiel reago al habitataj kondiĉoj. Ankaŭ juuloj amplekse disiĝas post elnestiĝo. Individuoj ringitaj ĉe Bharatpur en Barato estis rekuperataj je 800 km oriente kaj birdo ringita en Tajlando estis rekuperata je 1,500 km okcidente nome en Bangladeŝo.[2][5] Cikonioj estas regule disorientitaj fare de lumturoj laŭlonge de sudorienta marbordo de Barato dum nubaj noktoj inter aŭgusto kaj septembro.[2] Tiu specio estas tre rara en la regionoj Sind kaj Panĝab de Pakistano, sed disvastigata kaj komuna en Barato, Srilanko, Birmo kaj Tajlando.[6]
La Azia anastomo, kiel multaj aliaj cikonioj, manĝas ĉe humidejoj, atinginte ilin danke al flugado per flugilfrapado interuzata kun glitado. Dum la plej varma parto de la tago, ili ŝvebas super termikoj kaj havas kutimon descendi rapide al manĝareoj. Grupoj povas manĝi kune tre proksime en neprofunda akvo aŭ marĉa grundo kie ili povas piediri montrante majestan kaj malrapidan sintenon.
La Azia anastomo manĝas ĉefe grandajn moluskojn, ĉefe speciojn de la genro Pila, kaj ili separas la konkon el la korpo de la heliko uzante la bekopinton. La pinto de la suba makzelo de la beko estas ofte returnata dekstren. Tiu pinto estas enmetita en la truo de la heliko kaj ties korpo estas elprenita kiam la beko estas ankoraŭ sukakve. Jerdon notis, ke tiuj birdoj kapablas kapti helikojn eĉ se oni kaŝis iliajn okulojn (do, blindaj). Ĉar la preciza ago estis malfacile videbla, tio kondukis al konsiderinda spekulado pri la uzita metodo. Siro Julian Huxley ekzaminis pruvojn el specimenoj kaj literaturo kaj venis al konkludo ke tiu bekotruo estas uzata kiel nuksorompilo. Li konsideris la ĉerpitajn bordojn de la beko kiel rezulto de rompo kaj disŝiro.[7] Sekvaj studoj disforigis tiun ideon kaj nun oni supozas, ke la ĉerpitaj bordoj de la beko estus adaptaĵo por helpi manipuli malmolajn kaj glitajn konkojn.[1][8] Ili manĝas predojn tenante siajn bekopintojn iome aparte kaj farante rapidajn vertikalajn frapojn en neprofunda akvo, kun kapo kaj kolo ofte parte subakve. La bekotruo ne estas uzata por manipuli la helikokonkojn kaj formiĝas nur dum aĝo. Junuloj ne havas tiun bekotruon sed povas manĝi helikojn. Oni sugestis, ke tiu bekotruo permesas pli grandan angulon kiu pligrandigas la forton per kiu la bekopinto povas premi la helikojn. Pli malgrandaj helikoj povas esti englutitaj senrompe aŭ dispremitaj.[8] Ili manĝas ankaŭ akvajn serpentojn, ranojn kaj grandajn insektojn, kiel multaj aliaj cikonioj.[9]
La reprodukta sezono estas post pluvsezono, el julio al septembro en norda Barato kaj el novembro al marto en suda Barato kaj Srilanko. Ili povas ĉesi reproduktadon en sekegaj jaroj. La Azia malfermbekulo reproduktiĝas kolonie, kaj konstruas neprilaboritan platformon el bastonetoj ofte sur duonsubakvaj arboj (ofte de specioj de genroj Barringtonia, Avicennia kaj Acacia), kie la ino tipe demetas 2-4 ovojn. La nestarboj estas kunhavataj kun ardeoj, kormoranoj kaj aliaj vadbirdoj. Nestokolonioj estas foje en tre ĝenataj areoj kiaj ene de vilaĝoj.[10] La nestoj estas tro proksimaj kio kondukas al konsiderinda kunpremado inter najbaroj. Ambaŭ gepatroj partoprenas siavice en kovado, kaj eloviĝo okazas post ĉirkaŭ 25 tagoj. La cikoniidoj havas dekomence kremokoloran lanugon kiu estas nuancata de la izole foretendaj kaj pendemaj flugiloj de unu el la gepatroj.[2] Kiel ĉe aliaj cikonioj, ili estas silentaj escepte pro bekofrapado produktata de la frapado de la maskla beko kontraŭ tiu de la ino dum kopulacio. Ili produktas ankaŭ mallaŭtajn hupajn notojn akompane de supren kaj suben movoj de la beko dum salutado al partnero alvenanta al la nesto.[6][11][12] Maskloj povas foje formi poliginiajn asociojn, tipe kun du inoj kiuj povas ovodemeti en la sama nesto.[13]
Junuloj ĉeneste estas foje predataj de la Imperia, la Stepa kaj de la Granda kriaglo.[14] Chaunocephalus ferox, intesta parazito, estas trematoda vermo troviĝanta en ĉirkaŭ 80% de naturaj populacioj en Tajlando[15] dum alia specio Echinoparyphium oscitansi estis priskribata el Aziaj malfermbekuloj de Tajlando.[16] Aliaj helmintaj parazitoj kiaj Thapariella anastomusa, T. oesophagiala kaj T. udaipurensis estis priskribataj el ezofago de cikonioj.[17][18]
La Azia anastomo aŭ Azia malfermbekulo (Anastomus oscitans) estas granda vadbirdo de la familio de cikonioj nome Cikoniedoj. Tiu distinga cikonio troviĝas ĉefe en kaj ĉirkaŭ la Hinda subkontinento. Ĝi estas ĉefe grizecblanka kun brilnigraj flugiloj kaj vosto kaj plenkreskuloj havas bekon kun mallarĝa vakutruo formata de arkeca supra makzelo kaj kurveca malsupra makzelo. Junuloj naskiĝas sen tiu bekotruo kaj oni supozas, ke tiu strukturo estas adaptaĵo kiu helpas kapti ties ĉefan predon nome helikoj. Kvankam temas pri specio de ĉefe loĝantaj birdoj en sia teritorio, ili faras longdistancajn movojn reage al vetero kaj al manĝodisponeblo.
El picotenaza asiático[1] (Anastomus oscitans) es una especie de ave ciconiforme de la familia Ciconiidae común en Indochina y en la India.[2] No se reconocen subespecies [3] y fue descrito por el naturalista francés Georges-Louis Leclerc de Buffon en 1780 en su Histoire Naturelle des Oiseaux de un espécimen recolectado en Pondichery, India.[4]
El picotenaza asiático (Anastomus oscitans) es una especie de ave ciconiforme de la familia Ciconiidae común en Indochina y en la India. No se reconocen subespecies y fue descrito por el naturalista francés Georges-Louis Leclerc de Buffon en 1780 en su Histoire Naturelle des Oiseaux de un espécimen recolectado en Pondichery, India.
Anastomus oscitans Anastomus generoko animalia da. Hegaztien barruko Ciconiidae familian sailkatua dago.
Anastomus oscitans Anastomus generoko animalia da. Hegaztien barruko Ciconiidae familian sailkatua dago.
Anastomus oscitans
Le Bec-ouvert indien (Anastomus oscitans) ou anastome[1] est une espèce d'oiseau aquatique appartenant à la famille des Ciconiidae.
C'est le ciconiidae le plus commun en Inde.
Le bec-ouvert des Indes mesure près de 80 cm de long.
Son plumage est blanc, blanc et noir pour les ailes.
L'ornithologue indien Sálim Ali décrit en 1968 cet oiseau regagnant le sol après avoir plané un certain temps dans les courants d'air chauds en compagnie d'autres espèces : "La descente est spectaculaire ; le cou dressé, la tête haute, les ailes à moitié repliées, les pattes ballantes partiellement fléchies et écartées pour garder l'équilibre, parfois amenées vers l'arrière et l'avant comme lorsqu'il court, l'oiseau fond à pic à travers l'espace ; il vire, glisse sur l'aile et tournoie violemment. Il siffle dans les airs et, en l'espace de quelques brèves secondes, alors qu'il n'était qu'un simple point dans le ciel, il atterrit doucement sur le sommet d'un des arbres de la colonie après avoir freiné vigoureusement des ailes."[2]
Cet oiseau vit en Inde et en Asie du Sud-Est continentale.
Il se trouve dans les marais, au bord des lacs et des cours d'eau.
Le bec-ouvert des Indes se déplace en couple, parfois en solitaire. Mais pendant la période de reproduction ces oiseaux se réunissent en groupe de plusieurs milliers d'oiseaux.
Le bec-ouvert indien attrape et se nourrit essentiellement de mollusques dont des escargots d'eau ampullariidae, mais aussi de crabes, de grenouilles, de gros insectes, de serpents aquatiques et de petits animaux des marécages.
La saison des amours est de juillet à septembre dans le nord de l'Inde, et de novembre à mars dans le sud de l'Inde et au Sri Lanka. Les oiseaux peuvent ne pas se reproduire durant les années de sécheresse. Les couples construisent leur grand nid avec des rameaux et des feuilles dans des arbres du genre acacia (acacia à cachou et acacia concinna ...), barringtonia ou prosopis et bien d'autres. Un arbre peut compter jusqu'à 30 nids. La femelle pond 2 à 4 œufs blanchâtres. Ces œufs sont couvés par les deux parents et ils éclosent au bout de 24 à 25 jours. Le couple nourrit les oisillons de mollusques, dont des escargots d'eau pila globosa.
Nids dans un arbre
Construction d'un nid
Couvée
Trois oisillons
Anastomus oscitans
Le Bec-ouvert indien (Anastomus oscitans) ou anastome est une espèce d'oiseau aquatique appartenant à la famille des Ciconiidae.
C'est le ciconiidae le plus commun en Inde.
L'anastomo asiatico (Anastomus oscitans, Boddart 1783) è un uccello della famiglia dei Ciconiidae dell'ordine dei Ciconiiformi.
Anastomus oscitans non ha sottospecie, è monotipico.
È una specie stanziale che vive nelle regioni tropicali dell'Asia meridionale, da India e Sri Lanka al Sud-est asiatico.
Con una lunghezza di soli 68 cm, è una delle cicogne più piccole. Nella stagione degli amori gli esemplari adulti sono completamente bianchi, tranne le copritrici nere, le zampe rosse e il becco grigio-giallastro. Come indica il nome (Anastomus significa infatti «becco aperto»), i rami del becco non si toccano mai, tranne che all'estremità. Al di fuori del periodo riproduttivo le piume bianche divengono bianco sporco. I giovani hanno un piumaggio dai toni marroncini.
L'anastomo asiatico plana sfruttando le correnti termiche di aria calda. Come tutte le cicogne, vola tenendo il collo disteso. Nidifica nelle aree paludose, costruendo nidi sulla cima degli alberi dove verranno deposte 2-6 uova.
Va alla ricerca del cibo sul suolo, catturando molluschi, rane e grossi insetti.
L'anastomo asiatico (Anastomus oscitans, Boddart 1783) è un uccello della famiglia dei Ciconiidae dell'ordine dei Ciconiiformi.
Indinis kiaurasnapis gandras (lot. Anastomus oscitans, angl. Asian Openbill, vok. Silberklaffschnabel) – gandrinių (Ciconiidae) šeimos paukštis.
Paplitę Indijoje, Šri Lankoje bei kai kuriose Indokinijos pusiasalio dalyse. Biotopas – pelkynai, užliejamos pievos, limanai, sūrūs ežerai, ryžių laukai.
Šiek tiek mažesni už baltąjį gandrą. Kūno ilgis 81 cm, atstumas tarp ištiestų sparnugalių – 147–149 cm. Kūnas pilkšvai baltas, tik sparnai ir dvišakė uodega yra juodos spalvos. Rainelė tamsiai ruda. Snapas platus, geltonai pilkos spalvos. Posnapis išlinkęs, su antsnapiu susiglaudžia tik snapo gale[2]. Kojos raudonos. Jaunikliai rudo atspalvio. Snapas pilkas, posnapis nėra išlinkęs.
Dieniniai paukščiai. Migrantai. Sklando pasinaudodami kylančio šilto oro srovėmis. Bendruomeniniai, peri didelėse kolonijose, kartu su kitais vandens paukščiais. Balso stygos nėra gerai išvystytos. Veisimosi metu kalena snapu. Skrisdami būriais yra labai triukšmingi. Skleidžiamas garsas primena ančių gagenimą.
Minta moliuskais, vėžagyviais, kirmėlėmis, varliagyviais, ropliais, vabzdžiais ir žuvimi. Maisto ieško braidydami vandenyje, pavieniai. Grobį suryja visą iš karto, arba, pasinaudodami aštriu posnapiu, sutraiško.
Monogamai, bet yra pastebimi ir poligamijos atvejai. Veisiasi birželio – gruodžio mėnesiais, pučiant musoniniams vėjams. Lizdus krauna kolonijose kartu su kitais vandens paukščiais. Lizdas apie 100 cm skersmens. Lizdas kraunamas iš lapų, žolių, šakų. Krauna abu tėvai. Dėtyje 2 – 5 balti kiaušiniai. Inkubacija 27 – 30 dienų. Jaunikliai lizde maitinami 35 – 36 dienas.
Jauniklius medžioja varnos, indiniai dėmėtieji ereliai, varanai.
Kartos trukmė 18 metų.
Indinis kiaurasnapis gandras (lot. Anastomus oscitans, angl. Asian Openbill, vok. Silberklaffschnabel) – gandrinių (Ciconiidae) šeimos paukštis.
Burung Botak Siput adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Anastomus oscitans.
Burung Botak Siput ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Botak Siput ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan badan yang dilitupi bulu pelepah. Paruh Burung Botak Siput tidak bergigi.
Burung Botak Siput membiak dengan bertelur. Telur Burung Botak Siput bercangkerang keras.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Botak Siput adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Anastomus oscitans.
De Indische gaper (Anastomus oscitans) is een grote waadvogel uit de familie van de ooievaars. Hij komt voor in tropisch Azië. Hierbij horen de landen van India en Sri Lanka tot aan Zuidoost-Azië.
De Indische gaper is een breedgevleugelde, hoogvliegende vogel die zich vaak laat thermieken op warme luchtstromen. Het is een vrij kleine ooievaarachtige, met een lengte tussen de 68 en 81 centimeter staand op de grond. Over het algemeen is het een grijze vogel. De schouders, vliegveren en sommige gedeelten van de staart zijn zwart van kleur. Tijdens het broedseizoen verandert het grijze verenkleed in een helder wit verenkleed en krijgen de zwarte veren een mooie glans met paars en groene kleuren. Het verenkleed verandert weer in grijs nadat de eieren zijn gelegd. Hij heeft zijn naam te danken aan zijn raar gevormde snavel net zoals die bij zijn Afrikaanse familiegenoot, de Afrikaanse gaper. Ze hebben beide een nauw gat tussen de twee snavelhelften. In het Engels wordt hij ook "openbill stork" genoemd. De bovenste helft is recht, terwijl de onderste helft een kleine wending heeft waardoor het gat veroorzaakt wordt. Het gat kan een lengte hebben bij volwassen exemplaren van ongeveer 5,80 centimeter. De snavelkleur is een doffe groen-hoornachtige kleur. Ook staan er vlekken en strepen op de snavel die een rode of zwarte kleur hebben. De poten en tenen hebben een doffe, vleesachtige kleur. Het enige verschil tussen de twee seksen, is de grootte en de snavel. Het mannetje is iets groter dan het vrouwtje. Ook is de snavel van het mannetje langer en zwaarder.
Bronnen, noten en/of referentiesDe Indische gaper (Anastomus oscitans) is een grote waadvogel uit de familie van de ooievaars. Hij komt voor in tropisch Azië. Hierbij horen de landen van India en Sri Lanka tot aan Zuidoost-Azië.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Kleszczak azjatycki (Anastomus oscitans) – gatunek dużego ptaka z rodziny bocianów (Ciconiidae). Występuje głównie na subkontynencie indyjskim i w Azji Południowo-Wschodniej. Upierzenie szaro-białe z błyszczącymi czarnymi skrzydłami i ogonem. Dorosłe ptaki mają przerwę między łukiem górnej części dzioba a zakrzywioną żuchwą. Młode rodzą się bez tej przerwy, co uważane jest za adaptację ułatwiającą zjadanie ślimaków – ich głównego pożywienia. Choć zasadniczo jest ptakiem osiadłym, podejmuje niekiedy wędrówki, gdy zmienia się pogoda lub szukając żerowisk. Najbliżej spokrewniony z kleszczakiem afrykańskim. Nie wyróżnia się podgatunków.
Upierzenie kleszczaka azjatyckiego jest przeważnie szaro-białe z błyszczącymi czarnymi skrzydłami i ogonem, które mają zielony lub fioletowy połysk[3]. Jego zwyczajowa nazwa nawiązuje do charakterystycznej przerwy utworzonej między zakrzywioną żuchwą a górną częścią dzioba (górną szczęką), która to cecha kształtuje się u dorosłych ptaków. Młode ptaki nie mają tej przerwy. Krawędzie tnące żuchwy mają strukturę przypominającą szczotkę, która ma pomagać ptakom w chwytaniu skorupek ślimaków[4], a cały dziób z uwagi na swój wygląd i funkcję jaką pełni, przypomina kleszcze do chwytania.
Grzbiet czarny, a dziób ciemnoszary. Z daleka może przypominać bociana białego lub bociana czarnodziobego. Krótkie nogi są koloru od różowawego po szary, czerwonawe przed sezonem lęgowym. Młode ptaki są brązowo-szare i mają brązowawe grzbiety. Podobnie jak inne bociany, kleszczaki azjatyckie mają szerokie skrzydła przystosowane do szybowania, dzięki czemu mogą one polegać na ruchach ciepłych prądów powietrznych podczas długotrwałych lotów. Zazwyczaj formują stada, choć samotne osobniki nie należą do rzadkości. Podobnie jak wszystkie gatunki bocianów, latają z wyciągniętymi do przodu szyjami. Kleszczaki azjatyckie są stosunkowo niewielkie, jak na przedstawicieli rodziny bocianowatych i mają do 68 cm wysokości (81 cm długości[a])[5][6][3].
Typowe żerowiska obejmują śródlądowe tereny podmokłe, a do rzadkich należą brzegi rzek i równiny zalewowe. Ptaki mogą przemieszczać się po dużych obszarach w zależności od warunków środowiska. Młode ptaki również rozpraszają się znaczenie po pierzeniu. Osobniki zaobrączkowane w Bharatpur w Indiach zostały schwytane 800 km na wschód, a ptaki zaobrączkowane w Tajlandii schwytane 1500 km na zachód, w Bangladeszu[7][8]. W pochmurne dni od sierpnia do września kleszczaki regularnie tracą orientację z powodu świateł latarni położonych wzdłuż południowo-wschodniego wybrzeża Indii[8]. Gatunek jest bardzo rzadki w prowincjach Sindh i Pendżab w Pakistanie, ale powszechny i szeroko rozprzestrzeniony w Indiach, na Sri Lance, w Birmie i Tajlandii[9].
Jak wiele gatunków z rodziny bocianowatych, kleszczak azjatycki żeruje na mokradłach, przemierzając je lotem trzepoczącym, na zmianę z szybowaniem. W cieplejszych części dnia, unoszą się również na wznoszących prądach powietrznych i mają zwyczaj szybkiego schodzenia na żerowiska. Grupy mogą razem żerować w bliskim sąsiedztwie w płytkiej wodzie lub w grząskim podłożu, na którym mogą się poruszać powolnym i jednostajnym krokiem. Kleszczaki azjatyckie żywią się głównie dużymi mięczakami, w szczególności przepółkami, z których oddzielają skorupkę od ciała ślimaka przy pomocy końcówki dzioba. Wierzchołek dolnej żuchwy dzioba często skręcony jest w prawo. Końcówkę tę kleszczak wkłada w otwór skorupki i wyciąga ślimaka, gdy dziób jest wciąż pod powierzchnią wody. Jerdon zauważył, że były one w stanie chwytać ślimaki nawet z zawiązanymi oczami. Samą czynność jest trudno zobaczyć, stąd pojawiły się spekulację na temat zastosowanej metody. Sir Julian Huxley zbadał dowody pochodzące z okazów i literatury i doszedł do wniosku, że przerwa w dziobie używana jest jak dziadek do orzechów. Ostre krawędzie dzioba mogą być skutkiem ciągłego kruszenia skorupek ślimaków w ten sposób[10]. Późniejsze badania odrzuciły ten pomysł i zasugerowano, że szorstka krawędź dzioba jest adaptacją do chwytania twardych i śliskich muszli[4][11]. Kleszczaki żerują, trzymając końcówki swoich dziobów nieznacznie rozwarte i szybkimi, pionowymi ruchami dziobią w płytkiej wodzie, często z głową i szyją częściowo zanurzonymi. Młode ptaki, u których nie wykształciła się jeszcze przerwa w dziobie, także są w stanie polować na ślimaki. Zasugerowano, że przerwa ta umożliwia końcówkom zgniatanie pod większym kątem w celu zwiększenia siły, jaką mogą wywrzeć końcówki na muszli ślimaka. Mniejsze ślimaki są często połykane w całości lub kruszone[11]. Ptaki te jedzą również węże wodne, żaby i duże owady[12].
Sezon lęgowy następuje po porze deszczowej, od lipca do września w północnych Indiach i od listopada do marca, w południowych Indiach i na Sri Lance. Kleszczaki azjatyckie mogą pominąć przystąpienie do lęgów w latach suszy. Gniazdują w koloniach, budując sztywne platformy z patyków i gałęzi często na zanurzonych do połowy w wodzie drzewach (głównie na gatunkach z rodzaju: Barringtonia, Avicennia, Acacia), zazwyczaj składając 2-4 jaj. Drzewa, na których gniazdują, dzielą wspólnie z czaplami, kormoranami i wężówkami. Kolonie lęgowe położone są czasem w sąsiedztwie siedzib ludzkich, na przykład w środku wsi[13]. Kleszczaki gniazdują blisko siebie, co prowadzi do znacznych przepychanek między sąsiadującymi ptakami. Oboje rodzice na przemian wysiadują jaja, z których po około 25 dniach wykluwają się pisklęta[8]. Podobnie jak inne bocianowate, zazwyczaj milczą, z wyjątkiem klekotania dziobem przez kopulującego samca. Wydają także niskie dźwięki, którym towarzyszą podnoszenie i opuszczanie dzioba, gdy pozdrawiają partnera powracającego do gniazda[9][14][15]. Samce mogą niekiedy tworzyć związki poligyniczne, zwykle z dwoma samicami, które mogą znieść jaja w tym samym gnieździe[16].
Młode ptaki w gnieździe padają czasami ofiarą orła cesarskiego, stepowego i orlika grubodziobego[17] Chaunocephalus Ferox, gatunek pasożyta jelitowego z gromady przywr, odnotowano u około 80% dzikiej populacji w Tajlandii[18], podczas gdy inny gatunek przywry, Echinoparyphium oscitansi, został opisany u kleszczaka azjatyckiego w Tajlandii[19]. Inne helminty, takie jak Thapariella anastomusa, T. oesophagiala i T. udaipurensis zostały opisane z przełyku tych kleszczaków[20][21].
Kleszczak azjatycki (Anastomus oscitans) – gatunek dużego ptaka z rodziny bocianów (Ciconiidae). Występuje głównie na subkontynencie indyjskim i w Azji Południowo-Wschodniej. Upierzenie szaro-białe z błyszczącymi czarnymi skrzydłami i ogonem. Dorosłe ptaki mają przerwę między łukiem górnej części dzioba a zakrzywioną żuchwą. Młode rodzą się bez tej przerwy, co uważane jest za adaptację ułatwiającą zjadanie ślimaków – ich głównego pożywienia. Choć zasadniczo jest ptakiem osiadłym, podejmuje niekiedy wędrówki, gdy zmienia się pogoda lub szukając żerowisk. Najbliżej spokrewniony z kleszczakiem afrykańskim. Nie wyróżnia się podgatunków.
Asiatisk gapnäbbsstork[2] (Anastomus oscitans) är en fågel i familjen storkar inom ordningen storkfåglar.[3]
Fågeln förekommer i låglänta områden från indiska subkontinenten till Sydostasien.[3] Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Artens population har inte uppskattats och dess populationstrend är okänd, men utbredningsområdet är relativt stort. Internationella naturvårdsunionen IUCN anser inte att den är hotad och placerar den därför i kategorin livskraftig.[1]
Wikimedia Commons har media som rör asiatisk gapnäbbsstork.
Wikispecies har information om Anastomus oscitans.
Asiatisk gapnäbbsstork (Anastomus oscitans) är en fågel i familjen storkar inom ordningen storkfåglar.
Cò nhạn hay Cò ốc (danh pháp khoa học: Anastomus oscitans) là một loài chim thuộc Họ Hạc. Cò nhạn thường sống ở các nước trên khu vực Nam Á và Đông Nam Á. Cò nhạn có đặc điểm sống định cư, nhưng do vùng sinh sống và nơi tìm kiếm thức ăn thu hẹp nên chúng phải di cư tới vùng khác.
Cò nhạn có khối lượng 1-1,2 kg. Cò nhạn chủ yếu có màu trắng với đôi cánh màu đen bóng và đuôi có ánh lục hay tía và những con trưởng thành có mỏ với một khoảng hở hẹp hình thành bởi hàm dưới uốn ngược và hàm trên hình vòng cung. Bộ lông chim trưởng thành thay đổi theo mùa. Vào mùa hè, chim trưởng thành có lông cánh sơ cấp, thứ cấp lông vai dài nhất cánh con, lông bao cánh sơ cấp, thứ cấp và lông đuôi đen có ánh lục hay hồng. Phần còn lại của bộ lông màu trắng. Còn vào mùa đông, cánh lông trắng ở mặt lưng chuyển thành xám nhạt ở chim non đầu, cổ trức ngực nâu xám nhạt. Vai nâu đen nhạt, các lông đều viền xám hung nhạt. Mỏ xám sừng hơi lục, dưới mỏ phớt hung. Mỏ trên và dưới khép không kín (mỏ hở). Chân hồng, vàng nhạt hay nâu nhạt.
Loài này rất hiếm ở vùng Sind và Punjab thuộc Pakistan, nhưng phân bố rộng rãi tại Ấn Độ, Sri Lanka, Burma và Thái Lan.[2] Tại Việt Nam, loài cò nhạn chỉ xuất hiện ở một vài nơi như miền Tây Nam bộ và Tây Ninh với số lượng không nhiều. Cò nhạn thường gặp ở Cà Mau (Cái Nước, Đầm Dơi và rừng tràm U Minh).
Cò nhạn sống ở các sinh cảnh khác nhau của các vùng đất ngập nước ngọt như là hồ ao, kênh mương, sông, bãi bùn ngập nước, ruộng lúa... Thức ăn chủ yếu là các loại ốc, các động vật thuỷ sinh như ếch, nhái, cua và côn trùng lớn.
Mùa sinh sản là sau những cơn mưa, từ tháng Bảy đến tháng Chín ở miền bắc Ấn Độ và tháng 11 đến tháng Ba ở miền nam Ấn Độ và Sri Lanka. Chúng có thể bỏ qua sinh sản trong những năm hạn hán. Cò nhạn sinh sản thành bầy, xây dựng một tổ gồm những que thường trên cây ngập một nửa (thường là loài Barringtonia, Avicennia và cây keo)), chúng thường đẻ 2-4 trứng. Các cây làm tổ được chia sẻ với diệc trắng, chim cốc và chim cổ rắn. Các bầy làm tổ đôi khi trong các khu vực rất ồn ào chẳng hạn như bên trong làng quê[3]. Tổ gần nhau dẫn đến xô đẩy đáng kể giữa các láng giềng. Cả chim bố lẫn chim mẹ thay phiên nhau ấp trứng, trứng nở sau khoảng 25 ngày. Con trống đôi khi có thể có tình trạng đa thê, thông thường với hai con cái có thể đẻ trứng cùng một tổ.
Cò nhạn hay Cò ốc (danh pháp khoa học: Anastomus oscitans) là một loài chim thuộc Họ Hạc. Cò nhạn thường sống ở các nước trên khu vực Nam Á và Đông Nam Á. Cò nhạn có đặc điểm sống định cư, nhưng do vùng sinh sống và nơi tìm kiếm thức ăn thu hẹp nên chúng phải di cư tới vùng khác.
Anastomus oscitans
(Boddaert, 1783)
Индийский аист-разиня[1] (лат. Anastomus oscitans) — птица из семейства аистовых. Он гнездится в тропической Южной Азии от Индии и Шри-Ланки до Юго-Восточной Азии.
Индийский аист-разиня — крупная птица с широкими крыльями, которая достигая длины 68 см, относительно мала для аиста. Оперение светлое, от белого до серебристого цвета, вершина клюва расходится, так как обе половины вместе не складываются. Взрослые животные всегда полностью белые и только перья крыльев чёрного цвета, при этом ноги красные, а клюв жёлто-серый. У молодых птиц оперение коричневое.
Индийский аист-разиня пользуется в полёте восходящими потоками горячего воздуха. Как все аисты он бегает по земле с вытянутой вперёд головой. Питается как и большинство аистов, главным образом улитками, лягушками, крупными насекомыми и другими мелкими животными, которых ловит на мелководье.
Строит гнёзда на деревьях вблизи водоёмов. В кладке от 2 до 6 яиц.
Индийский аист-разиня (лат. Anastomus oscitans) — птица из семейства аистовых. Он гнездится в тропической Южной Азии от Индии и Шри-Ланки до Юго-Восточной Азии.
钳嘴鹳（学名：Anastomus oscitans，英语：Asian openbill，又称亚洲钳嘴鹳或亚洲开嘴鹳[2]）是鹳形目鹳科钳嘴鹳属的大型涉禽，没有亚种分化。[3]钳嘴鹳得名于喙闭合时的明显缺口，主要分布在印度次大陆和东南亚地区，喜好在湿地中觅食软体动物，如蜗牛和瓶螺等。2006年10月，有鸟类爱好者在中国云南省的洱源西湖发现了钳嘴鹳的活动，这是钳嘴鹳在中国的首次记录。[4]
在非繁殖期间，钳嘴鹳的体表多为灰色；到了繁殖期，外表通常会显现白色。它们的翅膀和尾部呈亮黑色，其中尾部有12根大羽毛将尾脂腺覆盖。[5]
成鸟的下喙有凹陷，喙闭合时有明显的弧形缝隙。[2]相比之下，幼鸟则没有缺口。缺口的存在是钳嘴鹳属区别于鹳科其他物种的最大特征。钳嘴鹳的拉丁文种名“oscitans”[6]即来源于此。钳嘴鹳的下颌边缘具有精细的刷状结构，可以更好地刺住蜗牛的外壳。[7]
从远处看，它们外形与白鹳或东方白鹳非常相似。在鹳科动物中，钳嘴鹳体型相对较小，成年钳嘴鹳的高度通常为68厘米，身长81厘米。[8][9][10]
钳嘴鹳通常生活在内陆湿地，较少活动于河岸和潮汐滩地（英语：Mudflat）。分布在农业生产区的鹳经常会在农田、灌溉渠和季节性沼泽中寻找食物。[11]它们是迁徙鸟类，会因棲息地的环境变化而大范围移动。印度珀勒德布爾縣的环志站点显示，该地区的钳嘴鹳曾迁徙到了该地东部800 km的地方；同时，泰国境内的环志鹳迁徙到了西部1500 km的孟加拉国。[8][12]在8月至9月阴天的夜晚，途经印度东南沿海的鹳经常会因为灯塔的亮光而迷失方向。[8]
钳嘴鹳在巴基斯坦的信德省和旁遮普地区分布较为稀少，但相比之下在印度、斯里兰卡、缅甸和泰国却很常见。[13]
2006年10月，钳嘴鹳首次出现在中国云南省的洱源西湖。2010年10月3日，钳嘴鹳出现在广西壮族自治区百色市的龙井水库。[4]2012年，钳嘴鹳出现在西双版纳自然保护区的澜沧江沿岸湿地[2]和贵州省草海。[14]
高原湿地研究中心的跟踪研究显示，贵州草海的钳嘴鹳种群居留期通常为3至5个月，其种群数量呈现逐年增加趋势，2014年观测的最高数量为602只。[15]另有研究认为，钳嘴鹳进入中国西南地区属于自然扩散，与全球变暖等环境变化没有直接关系。[16]
除了中国之外，钳嘴鹳还扩散到了马来西亚和新加坡等国家。[17]
英国生物学家朱利安·赫胥黎在研究过大量标本后认为，钳嘴鹳的最大特征——喙闭合时的缺口，是在捕食软体动物期间的磨损造成的。[18]他的想法遭到了后人的驳斥。现在的研究认为，这种特殊结构是适应环境的结果，能更好的帮助它们抓住软体动物的光滑外壳。喙闭合时的缺口并不是专为捕捉蜗牛等猎物而用的，因为没有缺口的幼鸟也能捕食到蜗牛。缺口的存在能让喙尖端以更大的角度握住蜗牛壳，并施加更大的力。[7][19]
钳嘴鹳在捕食猎物时会略微分开喙尖，在垂直方向上快速刺戳目标。当猎物较深时，它们的头部和颈部会部分浸没在水中。成功捕捉到猎物后，它们利用自己尖锐的下颌粉碎硬壳并提取内部的肉，有时还会直接吞下一些体型较小的食物。[19]它们主要以软体动物为食，但有时也捕食水蛇、蛙和大型昆虫。[20]
钳嘴鹳通常在雨季繁殖，不同地域的雨季时间会有所差别。印度北部和尼泊尔的种群在7月至9月繁殖，印度南部和斯里兰卡则在11月至3月。[11]它们会在半浸水的树木，如玉蕊木、海榄雌木和相思树等上面用枝条搭建巢，雌鸟一次产2-4枚鸟蛋。它们可能会和白鹭、鸕鶿、蛇鹈共用一棵树，也可能是当地的单一种群（如尼泊尔低地）。[11]巢也可能筑在村庄内和农田的树木上。[21][11]鸟蛋的孵化期约为25天。新生的雏鸟为奶油色。[8]
对尼泊尔钳嘴鹳种群的研究显示，成鸟为给雏鸟和雏鸟提供食物，平均需要花27分钟往返巢。[22]寻找食物所花费的时间受环境和繁殖期的影响。[22]
与其他鹳科动物一样，钳嘴鹳性情安静。雄性仅会在繁殖期的求偶期间张开喙向雌性发出咔嗒的叫声。当伴侣归巢时，它们会发出低鸣声致意。[13][23][24]
钳嘴鹳主要是一夫一妻制，但也有一夫多妻的存在。在一夫多妻的情况下，多只雌鸟会在同一个巢中产卵，雏鸟会被多只成鸟喂养和呵护。[25]
钳嘴鹳巢中的幼鸟有时可能会被白肩雕、草原雕或者烏鵰捕食。[26]科研人员在泰国境内大约80％的野生钳嘴鹳种群体内发现了不同种类的吸蟲綱肠道寄生虫。[27][28][29][30]值得注意的是，钳嘴鹳也是H5N1等禽流感病毒的宿主。[31]
在印度殖民地期间，一些野外冒险家将钳嘴鹳称为“牛排鸟”，因为这种鸟不仅数量多，易于猎杀，而且鸟肉经过烹调后美味可口。[32]
钳嘴鹳（学名：Anastomus oscitans，英语：Asian openbill，又称亚洲钳嘴鹳或亚洲开嘴鹳）是鹳形目鹳科钳嘴鹳属的大型涉禽，没有亚种分化。钳嘴鹳得名于喙闭合时的明显缺口，主要分布在印度次大陆和东南亚地区，喜好在湿地中觅食软体动物，如蜗牛和瓶螺等。2006年10月，有鸟类爱好者在中国云南省的洱源西湖发现了钳嘴鹳的活动，这是钳嘴鹳在中国的首次记录。
_in_Kolkata_I_IMG_0495.jpg)
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : コウノトリ目 Ciconiiformes 科 : コウノトリ科 Ciconiidae 属 : スキハシコウ属 Anastomus 種 : スキハシコウ A. oscitans 学名 Anastomus oscitans 和名 スキハシコウ 英名 Asian Openbill シロスキハシコウ（白隙嘴鸛、学名: Anastomus oscitans）は、スキハシコウ（隙嘴鸛）の和名で知られる[1][2]コウノトリ目コウノトリ科に分類される鳥類の1種である。
南アジア（インド、スリランカ）からベトナムにかけて分布する。南アジアに生息するコウノトリ科の種の内で、最も生息数が多い種である。
全長約81cm。体は白色で、風切羽、肩羽、尾羽は光沢のある黒色である。非繁殖期には背中の部分が灰色になる。眼の先から嘴の基部までは皮膚が裸出しており黒い。嘴は灰褐色、脚は黒みがかった桃色である。
幼鳥は頭から頸にかけてが褐色みをおび、頸から下は灰色である。
本種を含めたスキハシコウ属の種は嘴の上下に隙間があいており、和名の「スキハシコウ」の由来となっている。
湖沼や、湿地などに生息する。
主に、タニシやドブガイなどの貝類を食べる。蓋と貝殻や貝殻同士の隙間に下嘴を突っ込み、中身を取り出して食べる。カエルや昆虫類などの小動物型を食べることもある。
水辺の大木の上に、小規模のコロニーを形成して繁殖する。他種と混合コロニーを形成することもある。雌雄で造巣し、1腹3-5個の卵を産み、抱卵期間は25-30日である。抱卵、育雛は雌雄共同で行う。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
_heronery_in_Uppalpadu,_AP_W_IMG_2935.jpg)
_feeding_in_shallow_waters_in_Kolkata_W_IMG_4441.jpg)
_in_Uppalpadu,_AP_W_IMG_2767.jpg)
_juvenile_on_right.jpg)
-_Immatures_in_Uppalpadu,_AP_I_IMG_2770.jpg)
_in_Uppalpadu,_AP_W_IMG_2767.jpg)
_in_Uppalpadu,_AP_W_IMG_2767.jpg)
_in_Uppalpadu,_AP_W_IMG_2767.jpg)
_juvenile_on_right.jpg)
.JPG)
_-_Flickr_-_Lip_Kee.jpg)
.jpg)
