Populier (Populus) is 'n genus van tussen 25 en 35 spesies bladwisselende bedeksadiges (blomdraendes) in die familie Salicaceae (wilgers). Populiere is inheems aan die meeste dele van die Noordelike Halfrond. Populus trichocarpa is die eerste boom wie se DNS-kode ten volle d.m.v. DNS-sekwensiëring bepaal is. Populiere tel ongeveer 40 spesies van die genus Populus en behoort tot dieselfde familie as die wilgerbome.
Met uitsondering van een spesie is die populiere almal inheems in die Noordelike Halfrond, maar hulle word wêreldwyd aangeplant ter wille van hul hout, wat vir verskeie doeleindes gebruik kan word. In Suid-Afrika is hulle feitlik die enigste bron van hout vir vuurhoutjies.
Die bome is tweehuisig, en manlike en vroulike blomme word dus op afsonderlike bome gedra. Die genus Populus vorm saam met die wilgerbome (genus Salix) die wilgerfamilie (familie Salicaceae), en net soos by die wilgerbome is die populiere se bloeiwyses in die vorm van katjies wat vroeg in die lente verskyn voordat die blare uitkom. Die jong takkies is rond, maar wanneer hulle deurgesny word, blyk dat die murg vyfhoekig is.
Die blare is afwisselend en gewoonlik rond, driehoekig, hart- of eiervormig en veervormig beaar. Die klassifikasie van populiere is baie moeilik omdat verbastering baie maklik plaasvind en daar gevolglik in die natuur ook baie bastervorms is. Die maklikste manier om populiere te kweek, is deur middel van steggies (vegetatief) en groot getalle bome word op die manier vir die bosbou gekweek.
Die totale aantal Populus-spesies word vandag op tussen 30 en 40 geskat, maar daarbenewens is daar nog 'n groot aantal hibriede en variëteite, Ongeveer 5 spesies en 2 hibriede word gereeld in Suid-Afrika gekweek. Die belangrikste en seker bekendste hiervan is die vuurhoutjiepopulier (Populus deltoides), wat oorspronklik van Noord-Amerika af kom.
Die spesie word op groot skaal in die vogtige dele van Mpumalanga en Natal aangeplant. Die vaalpopulier (Populus canescens) is 'n natuurlike hibried van die Mediterreense gebied en word op kleiner skaal in die Kaap aangeplant met die oog op vuurhoutjievervaardiging. Oral in die land word dit egter vir die herwinning van grond in spoelslote aangeplant. Ander spesies wat hoofsaaklik vanweë hul estetiese waarde in tuine aangeplant word, is die Italiaanse populier (Populus nigra var. italica) en Populus wislizenii.
Die vuurhoutjiepopulier (Populus deltoides) is in Suider-Afrika feitlik die enigste bron van hout vir vuurhoutjies en om die rede baie belangrik. Hierdie boom het 'n wit, sagte, goeie hout en bereik volwassenheid na ongeveer 16 jaar, in teenstelling met die ongeveer 30 jaar wat dennebome nodig het. In ideale omstandighede kan hulle 'n hoogte van tot 30 m bereik.
Soos die meeste ander populiere verkies vuurhoutjiepopuliere diep, vrugbare grond aan riviere en is die oppervlakte wat daarmee beplant kan word, dus relatief beperk. In Suid-Afrika is daar tans ongeveer 4 500 ha onder populiere. Ongeveer 50 ton hout per dag is nodig vir die vuurhoutjiebedryf. Heelwat navorsing word veral deur die vuurhoutjiebedryf gedoen ten einde beter populierkultivars te kan teel en 'n beter genetiese weerstand teen siektes soos swartroes op te bou.
Die vaalpopulier bevat tussen 40 en 52 % sellulose en word in verskeie wêrelddele aangeplant as grondstof vir papier. In Suid-Afrika word hoofsaaklik dennebome egter vir papierproduksie gebruik omdat daar so min geskikte habitat vir populiere is. Veral die hout van die vaalpopulier is van sodanige gehalte dat dit ook vir die vervaardiging van meubels, ensovoorts, gebruik kan word; in die Noordelike Halfrond word dit trouens dikwels wel vir daardie doel gebruik.
Populiere versprei baie maklik en op baie dele van die Hoëveld kom hulle reeds geruime tyd oral langs stroompies en riviere voor. Hierdie bome gebruik geweldig bale water en waar daar groot getalle van hulle voorkom, kan hulle 'n ernstige uitwerking op die stroompies se watervoorraad hê.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Populier.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Populier
Populier (Populus) is 'n genus van tussen 25 en 35 spesies bladwisselende bedeksadiges (blomdraendes) in die familie Salicaceae (wilgers). Populiere is inheems aan die meeste dele van die Noordelike Halfrond. Populus trichocarpa is die eerste boom wie se DNS-kode ten volle d.m.v. DNS-sekwensiëring bepaal is. Populiere tel ongeveer 40 spesies van die genus Populus en behoort tot dieselfde familie as die wilgerbome.
Met uitsondering van een spesie is die populiere almal inheems in die Noordelike Halfrond, maar hulle word wêreldwyd aangeplant ter wille van hul hout, wat vir verskeie doeleindes gebruik kan word. In Suid-Afrika is hulle feitlik die enigste bron van hout vir vuurhoutjies.
Die bome is tweehuisig, en manlike en vroulike blomme word dus op afsonderlike bome gedra. Die genus Populus vorm saam met die wilgerbome (genus Salix) die wilgerfamilie (familie Salicaceae), en net soos by die wilgerbome is die populiere se bloeiwyses in die vorm van katjies wat vroeg in die lente verskyn voordat die blare uitkom. Die jong takkies is rond, maar wanneer hulle deurgesny word, blyk dat die murg vyfhoekig is.
Die blare is afwisselend en gewoonlik rond, driehoekig, hart- of eiervormig en veervormig beaar. Die klassifikasie van populiere is baie moeilik omdat verbastering baie maklik plaasvind en daar gevolglik in die natuur ook baie bastervorms is. Die maklikste manier om populiere te kweek, is deur middel van steggies (vegetatief) en groot getalle bome word op die manier vir die bosbou gekweek.
Qovaq (lat. Populus L.) - Söyüd fəsiləsindən bitki cinsi.
Boyu 35 m. diametri 80 sm olan genişçətirli iri ağacdır. Uzanmış zoğlarının yarpağı hibrid qovağının yarpağına oxşayır. Qısa zoğlarının yarpaqları alt tərəfdən ağ və ya bozumtul-ağ rəngdə olub, sıx keçətükcüklüdür, üstdən seyrək tükcüklüdür, yumurtavari rombəşkillidir, kənarı dilimli və dişlidir, ucdan sivriləşmişdir. Dişicik sırğalarının oxu tükcüklüdür. Mart-aprel aylarında çiçəkləyir. Toxumu may-iyun aylarında yetişir. Qafqazda yayılıb. Azərbaycanda Quba, Samur-Dəvəçi düzənliyində, bozqır yaylada, Kür-Araz ovalığında, çay sahillərində, vadilərdə bitir. Bəzən yaşıllaşdırmada təsadüf edilir. İlk dəfə Kutaisidən təsvir olunub.
Boyu 45 m-ə çatan geniş çətirli düzdirək gövdəli ağacdır. Uzun boy zoğları zəif qabırğalıdır, pöhrələri isə daha aydın seçilən qabırğaya malikdir. Yarpaqları qalın dərivaridir, tünd-yaşıl və parlaqdır, üçbucaqvari və ya enliyumurtavaridir, qaidəsi düz və geniş pazvaridir. Ucdan qısa sivridir. Təbii halda Şimali Amerikada bitir. Azərbaycanda əkilib becərilir.
Böyük Qafqazın Quba sahəsində, Kiçik Qafqazın cənubunda, Kür-Araz ovalığında, Naxçıvanda qeydə alınıb.
Boyu 35 m olan enli yumurtavari çətirli ağacdır. Vətəni Orta Asiyadır, burada çay vadilərində bitir. Azərbaycanda xüsusən Abşeronda əkilib becərilir.
Əlverişli bitmə şəraitində boyu 40 m-ə çatır. Vətəni Əfqanıstandır, Aralıq dənizi ölkələrində xüsusən İtaliyada geniş sahədə becərilir. Orta Asiyada və Azərbaycanda yaşıllaşdırmada geniş istifadə edilir.
Boyu 30 m-ə çatan pramidal çətirli ağacdır. Yarpaqları Sosnovski qovağına oxşayır. Azərbaycanda yaşayış məntəqələrinin yaşıllaşdırılmasında, fərdi bağlarda geniş əkilib becərilir.
Şimali Amerika meşələrində bitir. Boyu 25 m, diametri 100 sm olan ağacdır. 200 ilə kimi yaşayır. Yarpaqları yumurtavari və ya yumurtavari-lansetvaridir, tədricən ensizləşərək təpədə sivriləşmiş olur, kənarı xırda mişardişlidir. Yaşıllaşdırmada geniş istifadə olunur.
Şimali Sibirdə və Uzaq Şərqdə dağ çaylarının deltalarında bitir. Cənub arealında 35 m boya, 200 sm diametrə çatır. Uzun-ömürlüdür. 200 ildən artıq yaşayır. Tumurcuqları uzunsov, yapışqanlı və ətirlidir. Torpağa az tələbkar, şaxtaya davamlı və tez böyüyəndir, kökdən güclü pöhrə verir. Yaşıllıqlarda geniş istifadəyə yararlıdır.
Türkiyadə qovaq növlərindən və hibridlərindən ibarət müxtəlif yaşlı plantasiyalar vardır. Bu plantasiyalarda vaxtaşırı qısa dövriyyəli qırıntı tətbiq etməklə istehsal olunan oduncaq satışından yüksək gəlir götürülür.
"Azərbmeşə" İstehsalat Birliyinin mütəxəssislərinin təşəbbüsü ilə 1998-ci ildə Türkiyədən qovaq növlərinin hibrid formalarından qələmlər gətirilmiş və Ağdaş, Bərdə, Qəbələ, Yalama və s. meşə təsərrüfatlarının ərazilərində sınaq əkinləri aparılmışdır. İlkin nəticələr yaxşıdır. Belə ki, həmin əkinlərdən 95-98% bitiş alınmış və qovaqların illik boy artımı 5 m-dən çox olmuşdur.
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. An elv, a vez graet pupli anezho ivez, a zo gwez eus ar genad Populus. 35 spesad bennak anezho a gaver er broioù yen ha kerreizh.
Els pollancres,[1] pollancs, polls o xops[2] són arbres del gènere Populus, inclouen diverses espècies relacionades com els àlbers i els pollancres tropicals (turanga).
A l'exemplar de setembre de 2006 de la revista Science el Joint Genome Institute va anunciar que l'espècie Populus trichocarpa era el primer arbre del qual s'havia determinat completament l'ADN mitjançant la seqüenciació d'ADN[3]
Els pollancres són arbres caducifolis que canvien el color de les fulles abans que caiguin a la tardor. La majoria, especialment el pollancre trèmol, tenen fulles amb llargs pecíols que fan que es moguin fàcilment amb el vent. Són arbres de molt ràpid creixement, sobretot els híbrids, (en quinze anys ja es poden tallar) quan tenen suficient aigua disponible, per això es planten en llocs al costat de corrents d'aigua o amb la capa freàtica alta com és el cas de les pollancredes de la riba del riu Tordera. Tenen diversos enemics naturals, entre d'altres el corc del pollancre que ataca sobretot arbres joves.
A voltes és conreat pel seu ràpid creixement i perquè el seu tronc llarg i recte creix en línia vertical, en formacions regulars criades en planters. La seva fusta és de mala qualitat, com ho és en general la de tots els arbres de ràpid creixement. La seva fusta és emprada per fabricar puntals, pasta de paper, mobles lleugers (o una part d’aquests mobles), cadires, banquetes, guies de persianes, etc. Són apreciats com a arbres d'ombra en parcs i passejos. Les seves formacions, rares vegades enterament naturals, s'anomenen pollancredes. Finalment es pot esmentar l'ús de la seva fusta com suport en la pintura.
El conreu és difícil pel corc del pollancre, un corc del què les larves fan molt mal, sobretot als arbres joves, en excavar galeries profundes que fan la fusta inutilitzable, si l'arbre no en mor. És difícil i onerós combatre'l.[4]
Els pollancres, pollancs, polls o xops són arbres del gènere Populus, inclouen diverses espècies relacionades com els àlbers i els pollancres tropicals (turanga).
A l'exemplar de setembre de 2006 de la revista Science el Joint Genome Institute va anunciar que l'espècie Populus trichocarpa era el primer arbre del qual s'havia determinat completament l'ADN mitjançant la seqüenciació d'ADN
Topol (Populus L.) je rod dřevin z čeledi vrbovitých.
Topoly jsou dvoudomé opadavé stromy. Listy jsou střídavé, dlouze řapíkaté. Květy jsou v květenstvích, jehnědách. Květy jsou jednopohlavné, v paždí listenů. Samčí květy mají 8 (vzácněji až 30) tyčinek. Samičí květy mají gyneceum srostlé ze 2 (vzácně až 4) plodolistů. Plodem je tobolka, která se otvírá chlopněmi. Opylování se děje větrem, stejně jako šíření semen, která se tak šíří s pomocí bohatého chmýří. Klíčivost semen není dlouhá a zpravidla potřebují k vyklíčení vlhký holý substrát, např. bahnitý náplav řeky.
Topoly jsou rozšířeny po celém subtropickém, mírném a boreálním pásu severní polokoule. V České republice jsou domácí jen 3 druhy a jeden kříženec. Po celé České republice (kromě vyšších hor) je rozšířen topol osika (Populus tremula). Topol černý (Populus nigra) roste především v nivách nížinných řek. V posledních desetiletích je však silně na ústupu. Byl vytlačen člověkem a to hlavně vysazováním hybridních topolů, nejčastěji topolu kanadského (Populus x canadensis), které mají lepší vlastnosti co se týče dřeva. V úvalech Moravy je rozšířen topol bílý (Populus alba). Kříženec topolu bílého a topolu osiky se jmenuje topol šedý (Populus × canescens). Vznikl spontánně i vlivem člověka a můžeme ho vidět běžně i ve volné přírodě. V Čechách je topol bílý a šedý asi nepůvodní, ale v současnosti ho můžeme vidět i tam. V sadovnictví a lesnictví je pěstována řada kultivarů topolů, které jsou většinou hybridního původu.
Rod topol (Populus) patří do čeledi vrbovitých, v níž tvoří monofyletickou skupinu, která je sesterská k rodu Salix (vrba). Vzhledem k časté hybridizaci uznávaný počet druhů variuje mezi 22 a 89. Dělí se obvykle do šesti, v novějších pojetích do pěti sekcí.[1][2] Lektotypem rodu je topol bílý (Populus alba).[3]
Topoly jsou velmi rychle rostoucí dřeviny s měkkým dřevem; patří k nejrychleji rostoucím dřevinám v České republice a v krátké době dosahují značných výškových i objemových přírůstků. Jsou proto cíleně pěstovány pro produkci biomasy, především jejich různé šlechtěné hybridy. Patří mezi ně např. takzvaný japonský topol, rychle rostoucí kříženec topolu černého (Populus nigra) a topolu Maximowiczova (Populus maximowiczii), topol kanadský a řada dalších kříženců ze sekce černých topolů a osik.
Obrázky, zvuky či videa k tématu topol ve Wikimedia Commons
Topol (Populus L.) je rod dřevin z čeledi vrbovitých.
Poppel (Populus) er en slægt af hurtigt voksende, løvfældende træer. Visse arter af Poppel kaldes også Asp, som er det gamle, danske navn for disse træer.
Arter
Die Pappeln (Populus) sind eine Pflanzengattung in der Familie der Weidengewächse (Salicaceae). Sie sind in gemäßigten Gebieten auf der Nordhalbkugel in Nordamerika und Eurasien weit verbreitet. Sie wachsen an Flussufern und in Wäldern und werden häufig zur Gewinnung von Holz, Papier und Energie angebaut.
Pappeln sind sommergrüne Bäume oder Sträucher, die Wuchshöhen von 30 bis 45 Metern erreichen. Der Stamm ist gewöhnlich aufrecht. Die Borke ist rau oder glatt und häufig grau.[1]
Pappeln bilden Herzwurzelsysteme bis Horizontalwurzelsysteme aus. Pfahlwurzeln sind nicht belegt, dafür aber stark ausgeprägte horizontale Wurzeln, von denen einerseits Senker nach unten abzweigen, andrerseits Schösslinge nach oben austreiben, die der vegetativen Vermehrung dienen. Die Feinwurzeln der Pappeln sind im Vergleich zu anderen Bäumen recht lang, wenig verzweigt und dünn. Die Wurzeln bilden sowohl Ektomykorrhizen wie auch Vesikulär-arbuskuläre Mykorrhiza.[2][3] Auf nassem oder schlecht durchlüftetem Substrat kommen auch Brettwurzeln vor.[4]
Das Holz aller Pappelarten ist recht ähnlich, die Unterschiede aufgrund von Umweltbedingungen sind größer als die Unterschiede zwischen Arten. Pappelholz hat einen sehr hohen Zelluloseanteil, was es flexibel macht. Die Rohdichte bei einer Holzfeuchte von 15 Prozent beträgt im Schnitt 0,45 g cm−3, wobei die Werte zwischen 0,41 und 0,60 liegen. Die Zitter-Pappel liegt etwa bei 0,49. Die Werte von Pappelholz liegen in ähnlichen Bereichen wie beim Holz der Nadelbäume Gemeine Fichte und Weymouths-Kiefer.[5]
Das Holz der Pappeln ist zerstreutporig; die Gefäße des Frühholzes sind nicht größer als die des Spätholzes. Die Holzstrahlen sind im Wesentlichen aus gleich großen Zellen aufgebaut. Im Holzparenchym wird Stärke, Protein und Öl gespeichert. Das Kernholz, in dem kein lebendes Parenchym mehr vorkommt, wird bei Populus tremuloides ab dem fünften Jahr gebildet, und ist bei allen Pappeln farblich nicht deutlich abgegrenzt.[6]
Die Borke besitzt relativ dünnwandige Korkzellen. Junge Bäume besitzen eine glatte Rinde mit durchgehendem Periderm. Später wird die Borke häufig rau und gefurcht.[6]
Die Laubblätter sind dreieckig, herz- oder eiförmig und entweder ganzrandig oder gelappt. Der Blattstiel ist lang, der Querschnitt rund oder seitlich abgeflacht. Die Blätter an Lang- und Kurztrieben, d. h. die in den Winterknospen vorgebildeten und die im Sommer gebildeten Blätter, sind häufig unterschiedlich gestaltet.[7] Die Winterknospen besitzen mehrere ungleiche Schuppen.
Wie sämtliche Vertreter der Weidengewächse (Salicaceae) sind Pappeln zweihäusig, es gibt also männliche und weibliche Pflanzen.[8] In allen Sektionen der Gattung wurden aber ausnahmsweise auch Individuen beobachtet, deren Blütenstände sowohl Stempelblüten als auch Staubblattblüten enthielten.[9][10]
Die Blütenstände sind gestielte, hängende Kätzchen. Männliche und weibliche Kätzchen sind sehr ähnlich. Die Blüten stehen in den Achseln eines lanzettlichen oder gezähnten Tragblatts und sind gestielt. Die Tragblätter fallen bereits während der Anthese ab.[11] Eine Blütenhülle fehlt bei männlichen wie weiblichen Blüten, jedoch sind die männlichen bzw. weiblichen Organe von einem mehr oder weniger ausgeprägten Diskus umgeben. Die männlichen Blüten besitzen vier bis 60 Staubblätter, deren Staubfäden nicht verwachsen sind. In den weiblichen Blüten ist der Fruchtknoten sitzend und unilokulär. Der Fruchtknoten besteht aus zwei bis vier verwachsenen Fruchtblättern[11] und ist an der Basis oder bis zu drei Viertel seiner Höhe vom Diskus umgeben. Die Samenanlagen stehen zu vielen an zwei bis vier parietalen Plazenten. Der Griffel ist kurz und trägt zwei bis vier Narben. Nektarien fehlen.[7]
Die Pappeln werden vom Wind bestäubt (Anemophilie), die Blüten erscheinen vor den Blättern.
Die Frucht ist eine zwei- bis vierklappige Kapsel, die zahlreiche Flugsamen beinhaltet. Die Samen sind von einem langen, dichten Flausch aus Haaren umgeben, Endosperm ist kaum ausgebildet oder fehlt völlig. Das Gewicht eines Samens beträgt meist nur einige Zehntel Milligramm, dafür kann ein Baum pro Jahr über 25 Mio. Samen produzieren.[12] Die Ausbreitung der Samen erfolgt durch den Wind (Anemochorie).
Pappeln bilden als sekundäre Inhaltsstoffe Phenole, jedoch keine stickstoffhaltigen sekundären Pflanzenstoffe. Die mengenmäßig bedeutendsten Phenole sind Phenol-Glykoside, Flavonoide und Tannine. Zu den Phenol-Glykosiden zählen Salicin, Salicortin, Tremuloiden und Tremulacin. Sie sind besonders in Blättern, Zweigen und in der Rinde vorhanden. In Fraßversuchen reduzieren sie das Wachstum vieler Insekten.[13]
Im Herbst werden im Stamm aus der gespeicherten Stärke die Zucker Saccharose, Raffinose und Stachyose gebildet. Während Stärke im Winter nur in geringen Mengen vorkommt, können Raffinose und Stachyose je 6 bis 7 Prozent der Stamm-Trockenmasse ausmachen. Fette werden im Stamm und in der Borke ebenfalls gespeichert. Im Gegensatz zu früheren Meinungen, als die Pappeln als reine fettspeichernde Arten angesehen wurden, stellen die Fette neben den Kohlenhydraten nur einen Teil der Reservestoffe dar.[6]
Die Chromosomenzahl beträgt bei allen Arten 2n=38. Das Kern-Genom ist mit 2C = 1,2 Pikogramm vergleichsweise klein.[14]
Pappeln blühen abhängig von der geographischen Breite zwischen Februar und April. Auch innerhalb einer Population kann sich die Blütezeit einzelner Bäume um zwei Monate unterscheiden. Die Eizellen werden innerhalb von 24 Stunden nach der Bestäubung befruchtet. Die Samen werden durch den Wind und durch Wasser bis zu einigen Kilometern ausgebreitet; meist sind es aber wenige hundert Meter. Die Samen sind vielfach nur wenige Wochen keimfähig, sie keimen bei günstigen Bedingungen, das heißt auf feuchtem Mineralboden, sogleich aus. Bereits im ersten Jahr können die Keimlinge Wurzeltiefen von 75 bis zu 150 Zentimeter erreichen, während das Höhenwachstum wesentlich bescheidener ausfällt. Die erste Blüte erfolgt im Alter von etwa fünf bis zehn Jahren. Pappeln werden meist 100 bis 200 Jahre alt.[12]
Die Pappeln können sich sehr gut vegetativ, d. h. über Wurzelausschläge vermehren. Auch abgebrochene Zweige und umgefallene Bäume – z. B. durch Überflutung – können sich wieder bewurzeln. Besonders Pappeln der Sektion Populus wachsen oft in großen Klon-Kolonien, die aus einem einzelnen Samen entstanden sind. Die Schösslinge können bis zu 40 m vom Mutterbaum entfernt auftreten. Auch wenn durch ein Feuer etwa der gesamte oberirdische Baumbestand zerstört wird, überlebt das Wurzelnetz. So kann die Kolonie Tausende von Jahren überdauern. Im amerikanischen Bundesstaat Utah ist eine Gruppe von Pappeln bekannt, welche möglicherweise bereits seit 80.000 Jahren an diesem Standort existiert.
In der Sektion Tacamahaca kommt Cladoptose vor: Zweige werden durch die Bildung einer Abszissionsschicht, ähnlich wie beim herbstlichen Laubfall, abgeworfen.[12]
Pappeln gehören zu den am schnellsten wachsenden Gehölzen der gemäßigten Breiten. Diese Eigenschaft begünstigt ihre ökologische Rolle als Pioniergehölze. Das Wachstum ist nicht wie bei den meisten Bäumen dieser Gebiete auf die in den Winterknospen vorgebildeten Blätter beschränkt. Die Pappeln wachsen auch später im Jahr mit neuen Blättern weiter. Das Wachstum wird – zumindest bei manchen Arten – erst durch die verkürzte Photoperiode im Herbst beendet.[11]
Pappeln kommen in den temperaten Gebieten der Nordhalbkugel vor (holarktische Verbreitung). Ihre Verbreitung reicht von den subtropischen Gebieten Chinas, wo sie ein Mannigfaltigkeitszentrum besitzen, bis in die boreale Zone. In Amerika reicht ihr Vorkommen im Süden bis nach Mexiko. Populus ilicifolia kommt in Ostafrika vor.
In Mitteleuropa sind die Schwarz-Pappel (Populus nigra), die Silber-Pappel (Populus alba), und die Zitter-Pappel (Populus tremula) heimisch; daneben die natürliche Hybride Grau-Pappel (Populus canescens).
Pappeln kommen häufig an Flussläufen vor, wo sie Bestandteil der Auwälder sind. Viele Arten wie die Schwarzpappel sind gegen Überflutung und auch Überschlickung tolerant, während Trockenheit oft schlecht vertragen wird. Mit Weiden und Erlen gehören sie zur Weichholzaue, der tiefsten Auwaldstufe.
Daneben wachsen sie in temperaten, borealen und montanen Wäldern. Viele Arten sind aufgrund ihres raschen Wachstums im Jugendstadium und der vegetativen Vermehrung aggressive Kolonisten auf zuvor gestörten Standorten.
Weltweit gibt es rund 80 Millionen Hektar natürlichen Pappelbestand, davon 28,3 Millionen Hektar in Kanada (2001), 21,9 Millionen in Russland und 17,7 Millionen in den USA (2003). Die Hauptnutzung ist hier die Holzproduktion. Als viertgrößtes Pappel-Land folgt China mit 2,1 Millionen Hektar. Hier liegt die Hauptnutzung im Naturschutz durch die Wälder.[15]
An Pappeln wurden über 650 Pilzarten nachgewiesen. An Populus tremuloides wurden über 300 Insektenarten und 250 Pilzarten gefunden. Weltweit ökonomisch wichtige Erkrankungen sind Blattrost (Melampsora spp.), Blatt- und Spross-Bleiche (Venturia spp.), die Blattfleckenkrankheit Marssonia, der Stammkrebs Hypoxylon mammatum, der Fäule-Erreger Phellinus tremulae und Septoria[16]
In Mitteleuropa bedeutende Krankheiten sind der Bakterielle Pappelkrebs (Xanthomonas populi), der Rindenbrand (Dothichiza populae), der Braunfleckengrind, der Blattrost (Melampsora spp.), die Triebspitzenkrankheit (Pollaccia radiosa) und die Blattfleckenkrankheit (Marssonia spp.). An Insekten sind der Große Pappelbock (Saperda carcharias), der Kleine Pappelbock (Saperda populnea) und der Moschusbock (Aromia moschata) zu erwähnen. Verbiss- und Fegeschäden sind durch Mäuse, Hasen, Kaninchen, Rot-, Dam- und Rehwild möglich.
Fast hundert Falterraupenarten siedeln auf Pappeln.[17]
Die Gattung Populus wurde seit jeher zur Familie der Weidengewächse gezählt. Sie ist eine monophyletische Gruppe und die Schwestergruppe der Gattung Salix.[18]
Innerhalb der Gattung kommt es häufig zu Hybridisierungen. Es gibt verschiedene Gliederungen in Sektionen, auch die Artenzahl variiert je nach Bearbeiter zwischen 22 und 89. Vor allem Bearbeiter der russischen und chinesischen Pappeln tendieren zu einer größeren Artenzahl. Die folgende Gliederung stammt aus Eckenwalder 1996:[11]
Auf Gensequenzanalysen basierende phylogenetische Studien haben diese auf morphologischen Merkmalen beruhende Gliederung in Sektionen im Wesentlichen bestätigt.[18] Allerdings sind nach genetischen Untersuchungen entgegen Eckenwalders Auffassung Populus tremula und die ostasiatische Populus davidiana getrennte (wenn auch fruchtbar kreuzbare) Arten.[21]
Bei den Pappeln treten sehr häufig natürliche Hybride auf. Dabei hybridisieren die einzelnen Arten der jeweiligen Sektion untereinander. Arten der beiden Sektionen Tacamahaca und Aigeiros hybridisieren wechselseitig, während Arten der Sektion Populus nicht mit Arten anderer Sektionen hybridisieren. Im Gegensatz zu vielen anderen Pflanzensippen kommt Polyploidie nach Hybridisierung bei den Pappeln nicht vor.
Durch natürliche Kreuzung entstanden, und durch den Anbau sehr weit verbreitet sind die beiden Hybriden:
Eher selten treten triploide Hybriden auf, die dann steril sind, jedoch klonal vermehrt werden können. Ein Beispiel ist die Convarietät Astria, eine Kreuzung aus Populus tremula × Populus tremuloides.[22]
Innerhalb der Gattung gilt die Sektion Abaso als die ursprünglichste, aus der sich über Leucoides die anderen Sektionen entwickelt haben. Die Sektion Populus wird als am weitesten entwickelte angesehen.[14]
Fossil ist die Gattung durch ihre Blätter sehr häufig vertreten. Die ältesten Funde stammen aus dem späten Paläozän Nordamerikas und sind rund 58 Mio. Jahre alt. Sie können der Sektion Abaso zugeordnet werden. Im späten Eozän traten erstmals Fossilien der Sektion Leucoides auf, wie auch die ersten Fossilien in Eurasien. Im Oligozän traten in Nordamerika wie Eurasien Vertreter auf, die als gemeinsame Vorläufer der Sektionen Tacamahaca und Aigeiros angesehen werden, eindeutig den beiden Sektionen zuordenbare Fossilien sowie solche der Sektion Populus traten erst im Miozän auf.[11]
Pappeln wachsen schnell, sind einfach zu vermehren und viele Formen bilden aufrechte, ausgeprägte Hauptstämme. Diese Eigenschaften machen Pappelholz zu einem beliebten Nutzholz.
Die Nutzung von Pappeln für Holz, Brennstoff und Einstreu für Tiere ist für den Mittelmeerraum bis nach Zentralasien seit der Antike belegt. Zunächst wurden vor allem Populus nigra und Populus alba genutzt. Nach der Einführung der amerikanischen Populus deltoides nach Europa wurde diese Art sowie die Hybride Populus x canadensis zunehmend genutzt. Seit dem frühen 20. Jahrhundert wurde die Pappelzucht auf wissenschaftliche Weise weitergeführt. 1947 wurde die Internationale Pappel-Kommission (International Poplar Commission) unter der Ägide der Ernährungs- und Landwirtschaftsorganisation der UNO (FAO) gegründet.[23]
In Deutschland und den Niederlanden werden Holzschuhe, die niederländischen Klompen, unter anderem aus Pappelholz gefertigt.
Das Holz der Pappeln ist im Allgemeinen weißlich bis leicht gelblich. Es ist weich, aber dennoch belastbar. Dazu ist es weniger leicht entzündlich als andere einheimische Hölzer. Es wird daher zu Streichhölzern verarbeitet, welche nach dem Entzünden nicht allzu schnell abbrennen sollen. Wärmebehandeltes Pappelholz wird zum Innenausbau von Saunen verwendet.[24]
Zerkleinertes Pappelholz wird als Holzwolle für Verpackungszwecke eingesetzt. Diese eignet sich auch gut zur Haltung von Kleintieren, da das Holz keine ätherischen Öle enthält (wie etwa Kiefern und andere Nadelhölzer).[24] Pappelholz wird fein gespalten, um daraus Lebensmittelverpackungen (z. B. für Camembert) und Essstäbchen anzufertigen. Zu Zellulosebrei aufgelöst wird es zu Papier verarbeitet. Aus Pappelholz werden Paletten und Sperrholz in einfachen Qualitäten produziert. Der Kern von Snowboards besteht häufig aus dem sehr flexiblen Holz der Pappeln. Ebenso der Korpus von Streichinstrumenten, Gitarren und Trommeln, da es gute Resonanzeigenschaften haben soll.[24]
In Italien wurden speziell in der Renaissance Gemälde und Tafelbilder auf Pappelholztafeln gemalt, so auch das Bildnis der Mona Lisa.
Obwohl das Stammholz am Baum im Falle von Verletzungen nicht sehr beständig gegen Fäulnis ist, ist das verarbeitete Holz einigermaßen form- und witterungsbeständig, solange es nach Durchfeuchtung schnell abtrocknen kann. Es bleicht im Außenbereich zu einer silber-grauen Farbe.
Im Nordwesten Russlands wird Pappelholz traditionell zur Herstellung von Dachschindeln verwendet.
Wie Eichenholz enthält die Rinde der Bäume Tannine, welche zum Gerben von Leder verwendet wurden.
Aufgrund der in Blättern, Knospen, Zweigen und Rinde enthaltenen Phenole wurden traditionell Extrakte zur Behandlung von Verbrennungen, Juckreiz und Gelenkschwellungen sowie zur Zubereitung von Tee zur Anwendung bei leichten Harnwegsinfektionen verwendet.
Weltweit gibt es rund 6,7 Millionen Hektar gepflanzte Pappeln, davon 3,8 Millionen zur Holzproduktion und 2,9 Millionen zum Umweltschutz. 30 Prozent der Fläche sind Agroforestry-Systeme. Von der Gesamtfläche entfallen 4,9 Millionen (73 Prozent) auf China, 1 Million auf Indien. Es folgen Frankreich mit 236.000, Türkei mit 130.000, Italien mit 118.800, Argentinien mit 63.500 und Chile mit 15.000 Hektar. Die Holzernte aus natürlichen Beständen belief sich 2003 auf 100 Millionen m³ in Russland und 16 Millionen in Kanada. In fünf Ländern wurden mehr als eine Million m³ aus angepflanzten Beständen geerntet: Türkei (3,8 Mio.), China (1,85 Mio.), Frankreich (1,8 Mio.), Italien (1,4 Mio.) und Indien (1,2 Mio.).[15]
Es gibt im Wesentlichen drei Formen von Pappel-Pflanzungen: Produktions-Plantagen, Schutzpflanzungen und landschaftspflegerische Anpflanzungen.
Die Knospen der Pappeln[25] wurden früher zur Herstellung der in der Heilkunde genutzten Pappelsalbe (Unguentum) Populeum (auch Unguentum Populi, „unguentum populeon“ und „Popolium-Salbe“ genannt) verwendet, insbesondere die Pappelbaumknospen von Populus nigra und Populus alba.[26][27] Volkstümliche Anwendungen der Pappelsalbe sind belegt gegen Hämorrhoiden, Verbrennungen und Entzündungen.[28]
Monoklonale Bestände als schnellwachsendes Holz werden in Kurzumtriebskulturen genutzt. In Nord- und Westeuropa sowie in Nordamerika betragen die Umtriebszeiten von Kulturen mit 20- bis 30-jähriger Nutzungsdauer 1 bis 5 Jahre.[23] In Italien werden die Pappelplantagen nach 10 bis 15 Jahren geerntet. Das aus Plantagen gewonnene Holz wird in Form von Hackschnitzeln und Holzpellets für die Energiegewinnung genutzt, kann jedoch auch als Industrieholz für die Holzwerkstoffindustrie zur Produktion von Spanplatten, Papier und anderen Werkstoffen eingesetzt werden.
Balsampappeln der Sektion Tacamahaca werden dagegen eher in Wäldern angebaut, häufig auch zusammen mit anderen Arten. Diese Form ist in Nordamerika weit verbreitet. In Reinbeständen beträgt die Rotationsdauer 40 bis 50 Jahre. In Asien, im Mittleren Osten und Nordafrika werden häufig Säulenformen in engen Abständen von einem Meter in 10–20-Jahresrotation angebaut.
In der Agroforstwirtschaft (Agroforestry) werden Pappeln zusammen mit Zuckerrohr, Mais, Weizen, Soja und anderen Feldfrüchten angebaut. Verbreitet ist diese Anbaumethode im nördlichen Indien und China.[23]
Pflanzungen zum Schutz an Flussufern und als Windschutz sind seit Jahrhunderten üblich. Als Windschutz sind Pappeln wegen ihres raschen Wuchses gut geeignet. Durch die Wahl der Pappel-Sorte kann auch die Breite und Höhe der Krone recht gut im Voraus bestimmt werden. Häufig werden säulenförmige Formen wie die Pyramiden-Pappeln angepflanzt. Weit verbreitet sind Pappeln als Windschutz in Russland, der Ukraine und Kanada.[23]
Entlang von Flussufern vermindern Pappeln nicht nur die Erosion, sondern verbessern auch die Wasserqualität. Wegen ihrer Raschwüchsigkeit und Anspruchslosigkeit finden sie als Pionierbaumarten bei der forstlichen Rekultivierung von Halden oder Tagebauen Verwendung.
Zur Landschaftspflege werden einzelne Bäume oder kleine Gruppen angepflanzt, häufig Säulenpappeln. Beispiele häufig verwendeter Cultivare sind Populus nigra cv. italica in temperaten Gebieten und Populus nigra var. thevestina in Asien und im Mittelmeerraum. In West- und Mitteleuropa sind es die Cultivare Robusta, Serotina, Regenerata und Marilandica von Populus canadensis. Häufig sind Pappeln in Reihenpflanzungen entlang von Gräben, Wegen und Grundstücksgrenzen zu finden.[23]
Das Holz wird bei ausreichender Größe zu Schnittholz sowie Schälfurnieren (zur Zündholzherstellung) verarbeitet. Es findet auch in der Paletten- und Verpackungsindustrie Verwendung. Weitere Verarbeitungsbereiche sind Spanplatten, Faserplatten und Spanholzformteile. Im Innenausbau ist Pappelholz gut verwendbar, unter direkten Witterungseinflüssen ist es nur beschränkt haltbar.[5]
Ein überwiegender Teil des Pappelholzes wird jedoch in der Zellstoff-, Karton- und Papierindustrie eingesetzt. Die Nutzung als Brennholz und als Biomasse zur Energiegewinnung ist nicht sehr bedeutend.[15]
Das Genom von Populus trichocarpa war das erste Genom eines Baumes, das vollständig sequenziert wurde.[29] Pappeln waren zwischen 1994 und 2004 nach Kiefern die am häufigsten verwendeten Bäume im Bereich Biotechnologie und mit 47 Prozent aller Studien die am häufigsten verwendete Baum-Gattung für gentechnische Veränderungen.[30] Transgene Pappeln werden in den Vereinigten Staaten, Kanada, der Europäischen Union und in China in Freisetzungsversuchen untersucht. Veränderte Holzqualität, Schädlingsresistenz und verbesserte Schwermetallaufnahme und dessen Akkumulierung zur Bodensanierung stehen dabei im Zentrum der Forschungsaktivitäten.[30]
Seit 1998 sind in China transgene Pappeln zum kommerziellen Anbau zugelassen, die ein Bt-Toxin exprimieren[31], um Fraßschäden durch Insekten zu verhindern ohne Insektizide zu spritzen.[32] Von 2013 bis 2016 wurden 543 Hektaren insektenresistente Pappeln angepflanzt.[33] In Freilandversuchen wird die Möglichkeit eines Auskreuzens des Bt-Transgens in Wildformen der Pappel als wenig wahrscheinlich eingestuft, da die Pollen relativ wenig weit verteilt werden und die Samen im trockenen Klima eine beschränkte Überlebensrate haben.[34]
Für die Züchtung günstige Eigenschaften der Pappeln sind die leichte Bildung von Art-Hybriden, die durch den Heterosis-Effekt häufig günstigere Eigenschaften aufweisen, sowie die Möglichkeit, die Eigenschaften solcher Hybriden durch klonale Vermehrung konstant zu halten.[22] 1992 führte der Catalogue of Poplar Cultivars 280 Cultivare an, die vor allem aus Klonen bestehen.[35] Seit 2006 gibt es eine offizielle Datenbank[15], in der im März 2008 332 Cultivare registriert waren.[36]
Der Name Populus wurde bereits vor Linné benutzt. Im Lateinischen ist das Wort pōpulus (feminin im Gegensatz zum maskulinen populus, das „Volk“ bedeutet) seit Cato dem Älteren belegt, stets in der Bedeutung Pappel. Die Etymologie des lateinischen Wortes ist nicht bekannt.[37] Plinius der Ältere unterschied bereits die drei in Südeuropa vorkommenden Arten.[38] Der deutsche Name Pappel leitet sich vom althochdeutschen popel, mittelhochdeutsch papele, papel gleicher Bedeutung ab.
Mit Ausnahme der mit Einzelnachweisen versehenen Angaben entstammen die Informationen dieses Artikels überwiegend aus den folgenden Quellen:
Die Pappeln (Populus) sind eine Pflanzengattung in der Familie der Weidengewächse (Salicaceae). Sie sind in gemäßigten Gebieten auf der Nordhalbkugel in Nordamerika und Eurasien weit verbreitet. Sie wachsen an Flussufern und in Wäldern und werden häufig zur Gewinnung von Holz, Papier und Energie angebaut.
Alamu (genus Populus) nisqakunaqa huk sach'akunam, pichqa chunka rikch'aq, Iwrupapi, Asyapi, Chinchay Abya Yalapipas wiñaq, Piruwman apamusqam.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Alamu
Alamu (genus Populus) nisqakunaqa huk sach'akunam, pichqa chunka rikch'aq, Iwrupapi, Asyapi, Chinchay Abya Yalapipas wiñaq, Piruwman apamusqam.
Asemlal neɣ Ccix n lebqul, (isem usnan: Populus) d yiwet n tewsit n yemɣan yeṭṭafaren tawacult n tsemlalin
Asemlal neɣ Ccix n lebqul, (isem usnan: Populus) d yiwet n tewsit n yemɣan yeṭṭafaren tawacult n tsemlalin
Chés carolines is sont des abes du ginre Populus de la famille des Salicaceae obin Salicacées.
Din ch'ginre populus il y o 35 éspèches .
Chés carolines is sont des abes du ginre Populus de la famille des Salicaceae obin Salicacées.
Din ch'ginre populus il y o 35 éspèches .
.JPG)
Papeln (Populus) waaks miast üs en buum, enkelt slacher uk man üs en bosk, an wurd brükt för holt, papiir an energii. Jo hiar tu't famile faan a wilagplaanten (Salicaceae)
Los pibols [1] son d'arbres del genre Populus de la familha de las Salicacèas.
Lo genre populus compren 35 espècias de las regions temperadas e frejas de l'emisfèri nòrd. Compren tanben de fòça ibrids naturals o artificials (creats par l'òme). Los pibols, arbres de creissença aviada se veson rarament en selva densa mas puslèu a las broas de las zonas umidas que coma los sauses, son apreciats dels vibres.
Creisson suls terrens umids veire temporarament aigats. Lo lor sistèma racinari, important, sovent superficial e traçant pòt destruire de parets, levar los asfaltes e colonizar de tudèls. Qualques espècias (pibol tremble) pòdon butat sus de sols sablencs paures e suportan pro los embruns, a disténcia pasmens.
Fòrça varietats son disponiblas per la silicultura. Lo sequençatge del genòma del pibol de l'Oèst foguèt anonciat en 2004 e publicat en 2006[2]. Lo pibol essent un arbre de creissença aviada venguèt lo primièr arbre transgenic en 1986[3].
Un luòc plantat de pibols es una pibolada (var. piboleda, piboleta, piboliera) (gasc. pibolèra, pigolèra, piulada, pigolada, b(r)iular, bigolar, biulèra, biuladera, (a)breular).
Son de grands arbres de fuèlhas simplas, alternas, cordiformas o triangularas, caducas, ovalas, acuminadas, de long petiòl comprimat.
La racina es traçanta e contribuís a la disseminacion per rebrots a partir de racinas superficialas..
La rusca es puslèu palle (pel jove arbre) e de mai e mai cretat quand l'arbre vielhís.
La fusta es blanc, leugièr, tendre, pro resistent, aderant e paus asclant.
Aquelas espècias son dioïcas (los individús son o mascle o feme). Las flors son reünidas en catons penjadisses, qu'apareisson abans las fuèlhas. lor periant se redusís a una cupula. Las flors masclas presentant de 8 a 30 etaminas rogenca. L'ovari de la flor feme es uniloculara, a doas carpèlas. Un còp fecondadas, aqueles darrièrs forman una capsula uniloculara de doas valvas contenent fòrça granas veludas.
Los paleobotanistas donan als pibols una origina fòrt anciana, dentre los Angiospèrmes.
Lo Soïssa O. Heer atribuís al genre Populus d'emprentas de fuèlhas simplas encontradas dins lo neocomian de Kome (lignit), sus la còsta oèst de Groenlàndia (P. primaeva Heer)[4][5].
Lo genre Populus es divisada en sièis seccions:
Las espècias naturalas foguèron utilizadas per crear de cultivars dempuèi lo sègle XVIII. Qualques ibrids sont fixat a l'estat salvage:
Aquela fusta blanca tendra e leugièra se pòt aisiment empegar, ténher, pindre, clavelar e agrafer mas il se resega e se polís dificilament.
Se fa de panèls, contraplacats), bostias de formatge, embalatges leugiers pel fruches e legums o aluquetas. La segonda qualitat es sovent valorizada per la fabricacion de palètas o de pastas de papièr.
Fòrça clòns séleccionats per lor creissença aviada, e que l'evapotranspiracion foguèt maximizada se mostrèron lèu fin finala pro vulnerables a qualques insèctes desfoliadors puèi als rovilhs del pibol (malatiás fongicas degudas a de fongis microscopics qui semblan sistematicament s'adaptar aprèp qualques ans als clòns seleccionats per resistir), malgrat un franc melhorament de la qualitat de l'aire causat per las pluèjas acids[6].
Per de bonas practicas per la santat de las selvas[7], - coma per las plantacions monoclonalas de resinoses o d'eucaliptus - se recomanda ara d'al mens tornar introduire un pau de diversitat genetica per una mèscla de clònes o ibrids diverses, coma estrategia de luta contra las epidèmias e parasitosis[8]. D'estrategias de luta integrada son tanben recomandadas, dins un biais de gestion mai sotenible de las pantacion encoratjar a escala mondiala per la FAO[9]
Las larvas de qualques espècias de coleoptèrs parasitan lo pibol.
Des parpalhòls que las cucas consoman de fulhas.
Los pibols son d'arbres del genre Populus de la familha de las Salicacèas.
Lo genre populus compren 35 espècias de las regions temperadas e frejas de l'emisfèri nòrd. Compren tanben de fòça ibrids naturals o artificials (creats par l'òme). Los pibols, arbres de creissença aviada se veson rarament en selva densa mas puslèu a las broas de las zonas umidas que coma los sauses, son apreciats dels vibres.
Creisson suls terrens umids veire temporarament aigats. Lo lor sistèma racinari, important, sovent superficial e traçant pòt destruire de parets, levar los asfaltes e colonizar de tudèls. Qualques espècias (pibol tremble) pòdon butat sus de sols sablencs paures e suportan pro los embruns, a disténcia pasmens.
Fòrça varietats son disponiblas per la silicultura. Lo sequençatge del genòma del pibol de l'Oèst foguèt anonciat en 2004 e publicat en 2006. Lo pibol essent un arbre de creissença aviada venguèt lo primièr arbre transgenic en 1986.
Un luòc plantat de pibols es una pibolada (var. piboleda, piboleta, piboliera) (gasc. pibolèra, pigolèra, piulada, pigolada, b(r)iular, bigolar, biulèra, biuladera, (a)breular).
U piobu (o piobbu o piopu) (populus) hè un tipu d'arburu chì faci partita di a famiglia di i Salicaceae.
U nomu latinu di u piobbu, Populus significheghja 'populu in latinu, parchì i piobi erani piantati da i Rumani in i loca publichi. U genaru populus cumprendi 35 spezii di i rigioni temperati è fretti di l'emisferu nordu.
U legnu di u piobu hè biancu, lighjeru, tennaru, abbastanza resistenti. Hè faciuli da incuddà, da tigna è da pigna. Inveci, hè difficiuli da sigà.
U genaru populus hè divisu in cinqui sizioni :
Esistini in Corsica parechji spezii di piobu:
U piobbu o piopu è un' tuponimu assai in l'usanza corsa; Per esempiu u nome di i paese di Piubetta o Piubbeta signifighegjja logu alberatu di piopi. Ci o parechje fiume o vadelli di i piobbi.
Per veru u piopu isulanu e cummunu pare esse a tremula..
U piobu (o piobbu o piopu) (populus) hè un tipu d'arburu chì faci partita di a famiglia di i Salicaceae.
U nomu latinu di u piobbu, Populus significheghja 'populu in latinu, parchì i piobi erani piantati da i Rumani in i loca publichi. U genaru populus cumprendi 35 spezii di i rigioni temperati è fretti di l'emisferu nordu.
Plepi është një dru i lartë i vendeve me lagështirë, me trung të gjatë e të drejtë dhe me gjethe në formë zemre. Plepat bëjnë pjesë në grupin e bimëve gjethërënëse. Pyjet e plepit zakonisht rriten përgjatë brigjeve të lumenjëve dhe njihen për rritjen e tyre të shpejtë. Trungu i plepit përdoret gjerësisht në industrinë e drurit dhe të letrës. Në përgjithësi, sot në botë ekzistojnë rreth 30 lloje të plepave.
Plepi është një dru i lartë i vendeve me lagështirë, me trung të gjatë e të drejtë dhe me gjethe në formë zemre. Plepat bëjnë pjesë në grupin e bimëve gjethërënëse. Pyjet e plepit zakonisht rriten përgjatë brigjeve të lumenjëve dhe njihen për rritjen e tyre të shpejtë. Trungu i plepit përdoret gjerësisht në industrinë e drurit dhe të letrës. Në përgjithësi, sot në botë ekzistojnë rreth 30 lloje të plepave.
On plope u poplî u blanc-bwès, c' est ene sôre d' åbe, beazet hôt, ki crexhe voltî dins les plinnes dilé l' mer, sovint clintchî a cåze do vint.
No d' l' indje e sincieus latén : Populus spp.
On plope u poplî u blanc-bwès, c' est ene sôre d' åbe, beazet hôt, ki crexhe voltî dins les plinnes dilé l' mer, sovint clintchî a cåze do vint.
No d' l' indje e sincieus latén : Populus spp.
She genus dy viljyn yn-lhoamey 'sy chynney Salicaceae eh pobbyl, as ta 25-35 dooie ayn.
Ta roost rea ec biljyn aegey, as eshyn bane dys lheeah, as lenticellyn baghtal er. Ta roost shenn viljyn çheet dy ve garroo ayns shiartanse dy ghooie. Ta stholeyn poinnee oc as buinney jerrinagh oc, anchasley rish y vooinjer oc, y çhellagh.
Ta ny duillagyn oc er nyn reaghey ayns caslagh. Foddee ad ve trooraneagh, kiarkylagh ny (dy anvennick) babbagh. Ta cass duillag liauyr oc. Dy mennick, ta duillagyn buighaghey ny h-airhaghey roish my tuittee ad 'syn 'ouyr.[2][3]
Ta ny blaaghyn çheet magh roish ny duillagyn anmagh 'ayn arrey. T'ad ayns cummey clooieyn ny gayt liauyrey.
She genus dy viljyn yn-lhoamey 'sy chynney Salicaceae eh pobbyl, as ta 25-35 dooie ayn.
Populus (L., 1758) ye un chenero de plantas dicotiledonias magnoliopsidas en a familia d'as salicacias, composau por especies de port arborio u arbustivo, caducifolias, a mayoría d'ellas naturals de o Hemisferio Norte. Corresponde con as especies que, en aragonés, se denomina chenericament alamos[1] u, principalment en a Ribagorza y Sobrarbe, albars[1][2] (pronunciau /al'bas/~/aʎ'bas/).
Son árbols de creiximiento rapedo, que viven en puestos con augua (como sotos y riberas), y arriban dica a altarias d'entre 15 y 50 metros, con troncos que gosan fer 2,5 m de diametro en os exemplars más viellos.
As fuellas creixen pendulars, oposadas, con un peciolo luengo y con as laderas lisas u, en qualques especies, lobuladas. A forma d'a fuella varía d'entre amanada a formar un circlo como en P. lasiocarpa dica triangular (P. nigra). Anque a color d'o follamen ye verde, a sobén se torna amariella u royisca d'agüerros, chusto enantes de cayer.
A crosta ye lisa en os árbols chovens, con freqüents lenticelos, pero gosa tornar-se aspra quan creixen. A color ye blanca u grisa en muitas especies, escurindo-se con a edat y aspritut, pero en atras destaca por o escura que ye, en comparanza con as primeras que son a mayoría.
As flors son dioicas, rarament monoicas. Naixen como amentos pedunculaus enantes que brosten as fuellas en primavera. Cada flor individual tiene una escata protectora que s'enradiga directament en o raquis de l'amento. As flors masculinas dan muitismo polen, por o que resultan árbols muit alerchenicos, principalment por o elevau numero d'estambres que contienen; d'entre 4 y 50 por cada flor.
O chenero Populus concabe una gran cantidat d'especies, d'entre as que son más freqüents en Aragón o chopo (que incluye a variedat «lombardo»), a tremolera y o chopo blanco.
O chenero tradicionalment se subdivide en 6 seccions, en base acaracters morfolochicos de a flor y a fuella. Os estudeos cheneticos que s'han feito han confirmau ista división, pero tamién que ha existiu qualque cosa d'hibridación d'entre as diferents seccions en o pasau.
Lu nomu cumuni di stu gèniri è lu «chiuppu» o «chiùppiru». Tipicamenti li chiuppi sunnu àrvuri auti cu n'apparenza assai piacèvuli. Lu nomu biològgicu diriva dî rumani antichi chi chiamàvanu sta chianta arbor populis (àrvuru dû pòpulu).
Populus is a genus o 25–35 species o deciduous flouerin plants in the faimily Salicaceae, native tae maist o the Northren Hemisphere.
Populus (populiere) is e geslacht uut de familie van de wulgachtign (Salicaceae). De boomn groein styf zêre en kunn toet 40 m hoge kommn. De maximoale leeftyd van de populiere ligt ip oungeveer twêehounderd joar.
't Geslacht Populus wordt traditionêel ounderverdêeld in zes secties ip boasis van blad- en blomkenmerk'n.
L'albera (se dix anca "albara", "pobia", e, de rar, "pobla"[1]. Ind el oltrepò paves qella bianca la se ciama "tavarner") l’è un jener de pianta de la fameia de le Salicaceae qe la comprend pressapoc trenta tipi de piante, qe in latin le se ciama tœte populus, e qe le cress soratœt ind el emisfer boreal.
L'alteza de le albere la va dai 15 ai 20 meter, cont el fust qe al pœl havir-g plussee de 2,5 meter de circonferenza.
La crœsta de le piante jovine l'è lissa, e el color al va dal bianc, al virdisin e al grix scur, e de spess l'è piena de macie picinine come de le pànere; le crœste de le piante plussee veggie de solit le diventa derœçe e piene de crespe.
I bœtts i è forts e apicai, çoè i se trova a la fin dei ram (al contrare dei so "cusin" salex). Le foie i è metide a spiral e la so forma la varia dal triangol al sercc o, plussee de rar, la foia l'è lobada e la g'ha el gambin long.
Le speci qe le se ciama Populus e Aegiros le g'ha i gambin picen e piats, e quand qe bofa el vent le foie le se mœv e par qe la pianta la treme tœta. Le dimension de le foie le varia da una pianta a l’oltra e de spess le cambia de color in autœm e le diventa jalde e dorade[2][3].
Tœte le speci de albere de solit i è dioiqe, çoè una pianta la g'ha tœts duu i sess, però g'è de le speci qe i è monoiqe; se riess sœbet a capir quai i è le piante feminii e qelle masqii: le prime le g'ha i ram grands, el foiam volominos e i bœtts gross, invece le oltre i è plussee slanciade e le g’ha plussee tanti bœtts picinin. Tant temp fa se pensava infina qe i era do speci diverse de piante.
A 10-15 agn le albere le cominça a fa i fior e a moltiplicar-ss. I fior i compariss al princepe de la primavera, prima qe vegne fœra le foie. I se presenta con de le infiorescenze a ament slongads e pendents. I fior masqii i è plussee curts e i compariss prima de qei feminii qe i g'ha i aments plussee long e pendents. I frœts i è faits da capsule de color vird o ross scur, e i maruda a meza estat. I g'ha dent tante armine maron qe le ven portade via dal vent con dei piumin qe i se ciama papo e i someia al coton (in ingles defat le albere le se ciama cottontree "alber del coton")[2].
Le piante de la sezion Aegiros le de trova plussee ind le zone umide e long le rive dei fiœm. Qelle de la sezion Populus i è forse le piante latifoie qe i è plussee facil de trovar ind el emisfer boreal[2]. L’è una pianta sempervirda, perqè le foie anca se in autœm le diventa jalde, le resta tacade a la pianta per tœt l'inverne.
El jener Populus l'è dividid in cinq sezion, e ognuna la g'ha el so nœmer de speci:
In Italia, qe le cress de so, ind el grœp dei Populus g’è noma le albere bianqe e qelle tremole, e ind el grœp dei Aigeiros g’è le albere nigre.
Le albere le se pianta per la so legna qe la se usa per esempe ind la fabricazion dei foi de compensat, de le cassete de legn, de la carta, dei zolfanei. La se usa anca per ornar i parc, i jardin e i viai de le citaa.
Ge vœl tanta lux per coltivar le albere e anca un terren umid e fertil, senza restagn de aqua; se dovra anca dei trataments contra i parasiti dei tronc e de le foie.
In natura le albere le se moltiplica con la somenza qe la viaja indei piumin (aments), per la coltivazion invece se dopra dei toqei de pianta qe i è tratads in manera de far-g meter fœra le radix (talea).
In Italia le albere le se coltiva soratœt per fa i panei de compensat e la pianta l’è faita cresser per 9-12 agn, prima de taiar-la.
L’albera la pœl viver infina a 200-400 agn.
Ind el ultem censiment del 2000 in Italia g’era 83.368 etar de bosc de albere dividids in 25.022 aziende agricole. Dopo g’era anca 35.000 etar de bosc de albere miga inserids ind le aziende agricole. Donca el total dei bosc de albere in Italia l’è de pressapoc 120.000 etar[5].
La superfiç totala l’è però adree a diminuir dai agn setanta, quand qe l’era de 150.000 etar noma qella de le aziende agricole.
Plussee del 70% dei bosc de albere in Italia i è ind la Pianura Padana.
Ogni etar de bosc de albere al produx in media 15 tonelade de legn tœts i agn[6]. La quantitaa totala de la legna de le albere l’è el 45-50% de tœta la produzion nazionala de legnam[7].
La coltivazion de le albere l’è l’uneg esempe de produzion de alber qe l’è degn de vesser regordad in Italia.
In Italia, la clonazion de qell jener de pianta qé l’è faita col control de la Commissione nazionale per il Pioppo, çoè la Comission nazionala per l’Albera, qe la classifega i cloni dent ind un rejister fait aposta (in italian, el “Registro nazionale dei cloni forestali”) perqè i sies certifegats con la so jœsta identitaa e le so carateristege.
Lu nomu cumuni di stu gèniri è lu «chiuppu» o «chiùppiru». Tipicamenti li chiuppi sunnu àrvuri auti cu n'apparenza assai piacèvuli. Lu nomu biològgicu diriva dî rumani antichi chi chiamàvanu sta chianta arbor populis (àrvuru dû pòpulu).
Populus is a genus o 25–35 species o deciduous flouerin plants in the faimily Salicaceae, native tae maist o the Northren Hemisphere.
L'albera (se dix anca "albara", "pobia", e, de rar, "pobla". Ind el oltrepò paves qella bianca la se ciama "tavarner") l’è un jener de pianta de la fameia de le Salicaceae qe la comprend pressapoc trenta tipi de piante, qe in latin le se ciama tœte populus, e qe le cress soratœt ind el emisfer boreal.
Populus (L., 1758) ye un chenero de plantas dicotiledonias magnoliopsidas en a familia d'as salicacias, composau por especies de port arborio u arbustivo, caducifolias, a mayoría d'ellas naturals de o Hemisferio Norte. Corresponde con as especies que, en aragonés, se denomina chenericament alamos u, principalment en a Ribagorza y Sobrarbe, albars (pronunciau /al'bas/~/aʎ'bas/).
Populus (populiere) is e geslacht uut de familie van de wulgachtign (Salicaceae). De boomn groein styf zêre en kunn toet 40 m hoge kommn. De maximoale leeftyd van de populiere ligt ip oungeveer twêehounderd joar.
Terak (Populus L.) — toldoshlar oilasiga mansub daraxtlar turkumi. Ayrim maʼlumotlarga koʻra, 100 dan ortik, turi bor. 30 ga yaqin turi Yevrosiyo, Shim. Amerika va Shim. Afrikada Tarkalgan. Oʻzbekistonda terakning koʻkyaproqli T. yoki zangori bargli T. (P. pruinosa Schrenk), furot T.i (P. euphratica Olid.), mirzaterak (P. nigra L.), afgʻon T.i (R. afghanica), oq terak (P. alba), Baxofen teragi yoki koʻkterak (P.bachofenu Wierzb.) turlari oʻsadi. Mirzaterak, koʻkterak, oqterak turlari koʻp ekiladi. T.larning baʼzi turlari boʻyi 30— 45 (baʼzan 60) m gacha, diametri 1,5 (ayrim daraxtlariniki 3) m gacha yetadi. T.lar tanasi tik, shoxshabbasi tuxumsimon, piramidasimon, keng ovalsimon boʻladi. Barglari bandli, ketmaket, barg plastinkasi yaxlit yoki kertikli, nashtarsimon. Kuchalasi silindrsimon, boshoqsimon toʻpgul, gullagandan keyin toʻkiladi. Guli bir jinsli, ikki uyli. Aksariyati barg yozishdan oldin, baʼzilari barg yozgandan keyin gullaydi. Urugʻi koʻsakcha, shamol va suv yordamida tarqaladi. Nam tuprokda tez unib chiqadi. T. issiqsevar, yorugʻsevar, sovuqqa bardoshli (mas., mirzaterak) oʻsimlik. Sernam va unumdor tuproklarda tez yetiladi, lekin baʼzilari shoʻrxok tuproqni xush koʻrmaydi. T. qisqa umrli (25—30 yoshgacha yaxshi rivojlanadi) daraxt boʻlsa ham 150—200 yil umr koʻradiganlari gʻam (mirzaterak va oqterakning ayrim daraxtlari) bor.
Terakzorlar sof va aralash holda tashkil etiladi. Qayir yerlar sharoitida T. qayragʻoch, qandagʻoch va butalar bilan birga yetishtiriladi. Oʻrmonchilik rivojlangan mamlakatlarda T.ni koʻpaytirishda yangi yigʻib olingan urugʻlari sepilib, dastlab koʻchat (1 ga maydondan 400—500 ming tup) olinadi. Bir yillik koʻchatlardan 2yili terakzorlar barpo etiladi. Oʻzbekiston sharoitlarida bir yillik novdalardan olingan kalamchalardan (uz. 30—35 sm) koʻpaytiriladi (yoʻl yoqalari, ariqboʻylariga bir qatorlab ekilganda tuplar orasi 0,8–1 m, terakzorlarda 0,8—1xZ m sxemada ekiladi), ildizidan bachkilab, toʻnkasidan oʻsib chiqib ham koʻpayadi. Qulay sharoit boʻlsa va terak yetishtirish texnologiyasiga rioya etilsa, 25—30 yoshida gektaridan (Oʻzbekistonda, hatto 15—20 yilda) yetilgan (8—10 yoshida ishga yaroqli) 500–900 m³ gacha yogʻoch olinadi. T.lar turlari tez oʻsishi, manzarali boʻlishi va joy tanlamasligi sababli ihota va oʻrmon muhofazasi, koʻkalamzorlashtirish ishlarida muhim ahamiyat kasb etgan (qarang Dala ihota oʻrmonzorlari).
T. yogʻochi imorat qurilishida, yogʻochni qayta ishlash, mebel sanoatida ishlatilishidan tashqari sellyulozaqogoz sanoati uchun muhim xom ashyodir. Uning yogʻochi gidrolizlanib etil spirta olinadi. T. sellyulozasidan gazlama, kord tolasi tayyorlanadi. Gugurt ishlab chiqarish.da ishlatiladi. T., asosan, ihota oʻrmonlar hosil qilish uchun koʻp ekiladi. Keyingi yillarda Oʻzbekistonda imoratbop qurilish materiallari olish maqsadida terakzor maydonlar koʻp tashkil qilinmoqda. Amerika va Yevropadan tez yetiladigan T. navlari keltirib ekilmoqda. OʻzR Vazirlar Mahkamasining 1994 y. 8 fevraldagi "Sanoat terakchiligini rivojlantirish va boshqa tez oʻsuvchi yogʻochbop daraxtzorlarni barpo etishga oid choratadbirlar toʻgʻrisida"gi qarori eʼlon qilinib, mamlakat hududida har yili 10 ming gektar maydonda terakzorlar tashkil etish rejasi belgilangandan keyin bu sohaga, terakchilikka jiddiy eʼtibor berila boshlandi.
Sulton Xolnazarov.
Terak (Populus L.) — toldoshlar oilasiga mansub daraxtlar turkumi. Ayrim maʼlumotlarga koʻra, 100 dan ortik, turi bor. 30 ga yaqin turi Yevrosiyo, Shim. Amerika va Shim. Afrikada Tarkalgan. Oʻzbekistonda terakning koʻkyaproqli T. yoki zangori bargli T. (P. pruinosa Schrenk), furot T.i (P. euphratica Olid.), mirzaterak (P. nigra L.), afgʻon T.i (R. afghanica), oq terak (P. alba), Baxofen teragi yoki koʻkterak (P.bachofenu Wierzb.) turlari oʻsadi. Mirzaterak, koʻkterak, oqterak turlari koʻp ekiladi. T.larning baʼzi turlari boʻyi 30— 45 (baʼzan 60) m gacha, diametri 1,5 (ayrim daraxtlariniki 3) m gacha yetadi. T.lar tanasi tik, shoxshabbasi tuxumsimon, piramidasimon, keng ovalsimon boʻladi. Barglari bandli, ketmaket, barg plastinkasi yaxlit yoki kertikli, nashtarsimon. Kuchalasi silindrsimon, boshoqsimon toʻpgul, gullagandan keyin toʻkiladi. Guli bir jinsli, ikki uyli. Aksariyati barg yozishdan oldin, baʼzilari barg yozgandan keyin gullaydi. Urugʻi koʻsakcha, shamol va suv yordamida tarqaladi. Nam tuprokda tez unib chiqadi. T. issiqsevar, yorugʻsevar, sovuqqa bardoshli (mas., mirzaterak) oʻsimlik. Sernam va unumdor tuproklarda tez yetiladi, lekin baʼzilari shoʻrxok tuproqni xush koʻrmaydi. T. qisqa umrli (25—30 yoshgacha yaxshi rivojlanadi) daraxt boʻlsa ham 150—200 yil umr koʻradiganlari gʻam (mirzaterak va oqterakning ayrim daraxtlari) bor.
Terakzorlar sof va aralash holda tashkil etiladi. Qayir yerlar sharoitida T. qayragʻoch, qandagʻoch va butalar bilan birga yetishtiriladi. Oʻrmonchilik rivojlangan mamlakatlarda T.ni koʻpaytirishda yangi yigʻib olingan urugʻlari sepilib, dastlab koʻchat (1 ga maydondan 400—500 ming tup) olinadi. Bir yillik koʻchatlardan 2yili terakzorlar barpo etiladi. Oʻzbekiston sharoitlarida bir yillik novdalardan olingan kalamchalardan (uz. 30—35 sm) koʻpaytiriladi (yoʻl yoqalari, ariqboʻylariga bir qatorlab ekilganda tuplar orasi 0,8–1 m, terakzorlarda 0,8—1xZ m sxemada ekiladi), ildizidan bachkilab, toʻnkasidan oʻsib chiqib ham koʻpayadi. Qulay sharoit boʻlsa va terak yetishtirish texnologiyasiga rioya etilsa, 25—30 yoshida gektaridan (Oʻzbekistonda, hatto 15—20 yilda) yetilgan (8—10 yoshida ishga yaroqli) 500–900 m³ gacha yogʻoch olinadi. T.lar turlari tez oʻsishi, manzarali boʻlishi va joy tanlamasligi sababli ihota va oʻrmon muhofazasi, koʻkalamzorlashtirish ishlarida muhim ahamiyat kasb etgan (qarang Dala ihota oʻrmonzorlari).
T. yogʻochi imorat qurilishida, yogʻochni qayta ishlash, mebel sanoatida ishlatilishidan tashqari sellyulozaqogoz sanoati uchun muhim xom ashyodir. Uning yogʻochi gidrolizlanib etil spirta olinadi. T. sellyulozasidan gazlama, kord tolasi tayyorlanadi. Gugurt ishlab chiqarish.da ishlatiladi. T., asosan, ihota oʻrmonlar hosil qilish uchun koʻp ekiladi. Keyingi yillarda Oʻzbekistonda imoratbop qurilish materiallari olish maqsadida terakzor maydonlar koʻp tashkil qilinmoqda. Amerika va Yevropadan tez yetiladigan T. navlari keltirib ekilmoqda. OʻzR Vazirlar Mahkamasining 1994 y. 8 fevraldagi "Sanoat terakchiligini rivojlantirish va boshqa tez oʻsuvchi yogʻochbop daraxtzorlarni barpo etishga oid choratadbirlar toʻgʻrisida"gi qarori eʼlon qilinib, mamlakat hududida har yili 10 ming gektar maydonda terakzorlar tashkil etish rejasi belgilangandan keyin bu sohaga, terakchilikka jiddiy eʼtibor berila boshlandi.
Topol' (latin.: Populus) om lehtesižiden puiden heim. Mülüb Raidaižed-sugukundha. Tipine erik om Populus alba. Levitadud erik om Hab (Populus tremula).
Kaik 25..35 erikod om olmas heimos, i enamba 10 erikoidenkeskešt gibridad. Sen kazmused levitadas Kitain subtropižes vönes (topolin eziauguine sündundtahond), Pohjoižen mapoliškon venos vönes (Evrazii, Pohjoižamerik Meksikhasai), üks' Populus ilicifolia-erik kazvab Afrikan päivnouzmas.
Järedad pud 40..60 m kortte, tüvi oleleb üht metrad da sen enamba sankte. Kor' i oksad oma hahkad mujul vai hahkanke ližamujunke. Jurišt om madal, levigandeb edahaks kronaspäi. Topol' sädab ploduid 10..12-voččes igäspäi. Kazvab teravas, eskai pil'düd, kävutadas puhtastamha mahusid. Üks' 15-vozne topol' purustab 82 m³ vet sezonas, ištutadas melioracijan täht. Andab heid'omad mezjäižile. Eläb 60..80 vot, sid' koleb senüdespäi.
Topol' (latin.: Populus) om lehtesižiden puiden heim. Mülüb Raidaižed-sugukundha. Tipine erik om Populus alba. Levitadud erik om Hab (Populus tremula).
Kaik 25..35 erikod om olmas heimos, i enamba 10 erikoidenkeskešt gibridad. Sen kazmused levitadas Kitain subtropižes vönes (topolin eziauguine sündundtahond), Pohjoižen mapoliškon venos vönes (Evrazii, Pohjoižamerik Meksikhasai), üks' Populus ilicifolia-erik kazvab Afrikan päivnouzmas.
Järedad pud 40..60 m kortte, tüvi oleleb üht metrad da sen enamba sankte. Kor' i oksad oma hahkad mujul vai hahkanke ližamujunke. Jurišt om madal, levigandeb edahaks kronaspäi. Topol' sädab ploduid 10..12-voččes igäspäi. Kazvab teravas, eskai pil'düd, kävutadas puhtastamha mahusid. Üks' 15-vozne topol' purustab 82 m³ vet sezonas, ištutadas melioracijan täht. Andab heid'omad mezjäižile. Eläb 60..80 vot, sid' koleb senüdespäi.
Topoł[1][2] (Populus) jo rod ze swójźby wjerbowych rostlinow (Salicaceae).
Wopśimjejo slědujuce družyny:
Topoł (Populus) jo rod ze swójźby wjerbowych rostlinow (Salicaceae).
Wopśimjejo slědujuce družyny:
ameriski topoł (Populus deltoides) běły topoł (Populus alba) carny topoł (Populus nigra) kanadiski topoł (Populus x canadensis) libotcyna (Populus tremula) šery topoł (Populus x canescens) wónjaty topoł (Populus balsamifera) pódwjacorny topoł (Populus trichocarpa)Η λεύκα ή λεύκη ή αιγείρα (γένος Populus) είναι φυλλοβόλο δένδρο, με ωοειδή φύλλα και λευκό κορμό που αναπτύσσει μεγάλο ύψος, μέχρι 50 μέτρα. Τα άνθη της σχηματίζουν κρεμαστές ταξιανθίες ιούλων και οι καρποί τους καλύπτονται από λευκό χνούδι. Ανήκουν στην οικογένεια των Ιτεοειδών ή Σαλικιδών (Salicaceae) (βλέπε Salix = Ιτιά). Οι λεύκες αναπτύσσονται σε εδάφη με μεγάλη υγρασία, όπως για παράδειγμα οι όχθες των ποταμών. Χρησιμοποιούνται ευρέως ως καλλωπιστικό δέντρο, καθώς έχουν το πλεονέκτημα ότι αναπτύσσονται πολύ γρήγορα και αποκτούν μεγάλο μέγεθος και για τη κόμη τους.
Η λεύκα είναι φυλλοβόλο δένδρο ταχυαυξές, με μεγάλη παραβλαστικότητα. Φέρει λοβωτά φύλλα με γυαλιστερή ανοιχτοπράσινη την επάνω επιφάνεια και λευκή χνοώδη την κάτω. Τα θηλυκά φυτά, όταν ανθίζουν τέλη Μαρτίου με αρχές Απριλίου, παράγουν λευκούς σπόρους που μοιάζουν με βαμβάκι, το οποίο διασπείρεται σε μεγάλη απόσταση δημιουργώντας μεγάλα προβλήματα. Πολύ ανθεκτικό στις παραθαλάσσιες φυτεύσεις, αναπτύσσει επιφανειακές ρίζες που δημιουργούν προβλήματα σε παρακείμενες κατασκευές. Ευδοκιμεί σε ηλιόλουστες θέσεις και γόνιμα, πολύ υγρά εδάφη. Φυτεύεται μεμονωμένα, σε δενδροστοιχίες καθώς και για την παραγωγή ξύλου. Αντέχει σε χαμηλές θερμοκρασίες κάτω των -20 °C. Πολλαπλασιάζεται εύκολα με μοσχεύματα. Η λεύκα χρησιμοποιείται κυρίως για τη γρήγορη αναδάσωση περιοχών που είναι υγρές, αλλά ακατάλληλες για άλλη καλλιέργεια. Ακόμη, για τη δημιουργία πράσινου σε πάρκα και σε πλατείες. Το ξύλο της είναι γενικά άσπρο, ελαφρό, μαλακό, δουλεύεται πολύ εύκολα, δεν είναι όμως πολύ γερό. Ακόμη χρησιμοποιείται στη χαρτοποιία για την παραγωγή κυτταρίνης, στην κατασκευή σπιρτόξυλων και άλλων μικροαντικειμένων.
Στην Ελλάδα τα πιο γνωστά είδη είναι η Λεύκη η λευκή (Populus alba) με φλοιό άσπρο, που το ξύλο της χρησιμοποιείται στη βιομηχανία κυτταρίνης και η Λεύκη η μέλαινα (Populus nigra) το γνωστό καβάκι, που φυτρώνει μόνη της στις όχθες των ποταμών και σε υγρούς τόπους σ' όλη την Ελλάδα κι έχει κόμη σχεδόν πυραμιδοειδή. Άλλη γνωστή λεύκα είναι η Λεύκη η τρέμουσα που φυτρώνει στις ορεινές και υγρές περιοχές της Ελλάδας. Σήμερα υπάρχουν και καλλιεργούνται πολλά υβρίδια από τις λεύκες αυτές, κυρίως στη Μακεδονία, στη Θεσσαλία κοντά στα ποτάμια και τις λίμνες και στις μεγάλες εθνικές οδούς.
Άλλα γνωστά είδη είναι η Λεύκη η βαλσαμώδης (Populus balsamifera), Λεύκη η καναδική (Populus x canadensis), Λεύκη η ετερόφυλλος (Populus heterophylla), Λεύκη η υπόλευκος (Populus candicans) και η Λεύκη η τρεμοφυλλοειδής (Populus tremuloides ή Populus graeca)[7]. Και τα πέντε είδη είναι ιθαγενή της Βορείου Αμερικής, καλλιεργούνται όμως σε πολλά μέρη ως καλλωπιστικά.[3]
Η αρχαία ελληνική ονομασία του δέντρου ήταν ἀχερωΐς[8] ή Αίγειρος[3][9]. Την αναφέρουν ο Όμηρος και ο Ησίοδος καθώς και ο Θεόφραστος στο έργο του Περί φυτών. Η λεύκη αναφέρεται επίσης στην ελληνική μυθολογία. Σύμφωνα με ένα μύθο ο γιος του Ήλιου, ο Φαέθων, οδηγώντας το άρμα του πατέρα του πλησίασε τόσο πολύ τη γη, που άρχισε να καίγεται και τα ποτάμια άρχισαν να ξεραίνονται από την εκπεμπόμενη θερμότητα. Ο Δίας για να μην γίνει μεγαλύτερη καταστροφή τον κατακεραύνωσε και αυτός έπεσε νεκρός στον Ηριδανό ποταμό. Εκεί στις όχθες του ποταμού τον βρήκαν οι αδελφές του οι Ηλιάδες και από τη λύπη τους μεταμορφώθηκαν σε αίγειρες (λεύκες) και τα δάκρυά τους έγιναν κεχριμπάρι. Άλλος μύθος αναφέρει ότι η Λεύκη ήταν κόρη του Ωκεανού. Ο Άδης την άρπαξε στο βασίλειό του και όταν πέθανε την μεταμόρφωσε σε δέντρο, την αργυρόφυλλη λεύκα. Αναφέρεται επίσης η Λεύκα του Δία. Αυτή ήταν μυθικό ιερό δέντρο στην Κρήτη κάτω από το οποίο γεννήθηκε ο Δίας. Σύμφωνα με τον μύθο, η Λεύκα του Δία φύτρωνε στην Κρήτη έξω από το Ιδαίον Άντρον. Το δέντρο αυτό ήταν το μοναδικό του είδους του που έφερε καρπούς, αφού όλα τα άλλα έχαναν τους καρπούς τους πριν ωριμάσουν. Στη σπηλιά αυτή και κάτω από την σκιά της Λεύκας μεγάλωσε ο Δίας. Στο ίδιο σημείο παρέλαβε ο Μίνωας τους νόμους από τον ολύμπιο θεό για να τους παραδώσει στους κατοίκους της Κρήτης. Σύμφωνα με τον Θεόφραστο, στο σημείο αυτό γινόταν θυσία. Στους νόμους του Πλάτωνα μνημονεύεται ένα φαρδύ μονοπάτι με δέντρα γύρω γύρω που οδηγούσε από την Κνωσσό μέχρι στο σημείο που φύτρωνε η Λεύκα. Κοντά στο δέντρο αυτό φύτρωνε δάσος από γηραιότατα κυπαρίσσια, το οποίο έκρυβε τα θεμέλια πανάρχαιου ναού της Ρέας.
Η λεύκα ή λεύκη ή αιγείρα (γένος Populus) είναι φυλλοβόλο δένδρο, με ωοειδή φύλλα και λευκό κορμό που αναπτύσσει μεγάλο ύψος, μέχρι 50 μέτρα. Τα άνθη της σχηματίζουν κρεμαστές ταξιανθίες ιούλων και οι καρποί τους καλύπτονται από λευκό χνούδι. Ανήκουν στην οικογένεια των Ιτεοειδών ή Σαλικιδών (Salicaceae) (βλέπε Salix = Ιτιά). Οι λεύκες αναπτύσσονται σε εδάφη με μεγάλη υγρασία, όπως για παράδειγμα οι όχθες των ποταμών. Χρησιμοποιούνται ευρέως ως καλλωπιστικό δέντρο, καθώς έχουν το πλεονέκτημα ότι αναπτύσσονται πολύ γρήγορα και αποκτούν μεγάλο μέγεθος και για τη κόμη τους.
Миха (я), михаш (я) (эрс: То́поль, лат: Pópulus) — гIаьнаш легача гаьний ваьр я Ивовые (Salicaceae) яхача дезала чура.
ДукхагIа михаш ягIача хьунах эрсий меттала «тополёвник» оал.
Иштта Михий ваьрах я:
Iаьржа миха (тополь черный)
акхтарг (тополь серый)
тал (тополь белолистый)
Акхтарга гаьн ткъовро
Акхтарга Iолийга гIаьнаш
Миха (я), михаш (я) (эрс: То́поль, лат: Pópulus) — гIаьнаш легача гаьний ваьр я Ивовые (Salicaceae) яхача дезала чура.
ДукхагIа михаш ягIача хьунах эрсий меттала «тополёвник» оал.
Иштта Михий ваьрах я:
Iаьржа миха (тополь черный)
акхтарг (тополь серый)
тал (тополь белолистый)
Сафедор (лот. Pópulus) — ҷинси дарахтест аз оилаи бедиҳо.
Баргаш дандонадор ё бедандонаи гуногуншакл (дилшакл, байзашакл, гурдашакл, паррашакл ва ғайра); гулаш майдаи якҷинса (баъзан дуҷинса), хӯшагулаш гӯшворак, пеш аз баргбарорӣ мешукуфад, шамол гардолуд мекунад. Ғӯзааш 2-4 паллаи сертухм, тухмаш майда (дарозиаш 1-3 мм), дар нӯгаш пати пахтамонанд дорад. Дар дунё 45-50 намуди сафедор мерӯяд. Бештар дар дарёбоди туғайзор ва бешаи кӯҳсор месабзад. Чӯбашро дар сохтмон истифода мебаранд.
Таполя (па-лацінску: Populus) — род лістападных дрэў сямейства вярбовых.
Дрэвы вышынёй да 40 м, дыямэтрам да 2 м.
Крона шатрападобная, яйкападобная або пірамідальная.
Лісьце шырокае, чаранковае, лянцэтнае, рамбічнае або дэльтападобнае.
Кветкі ў зьвіслых цыліндрычных каташках, ветраапыляльныя.
Плод — каробачка.
Сьвятлалюбныя, хуткарослыя, газа- і дымаўстойлівыя дрэвы.
На Беларусі распаўсюджаны таполя белая, або серабрыстая, ясакар і асіна. Растуць у далінах рэк, у лясах, хмызьняках; вырошчваюцца як дэкаратыўныя. Квітнеюць у красавіку-маі.
У садох і парках больш за 10 інтрадукаваных відаў. Найбольш пашыраны таполі канадзкая, пірамідальная, ляўралістая, бальзамічная, Сімана, або кітайская, валасістаплодная.
Таполя (па-лацінску: Populus) — род лістападных дрэў сямейства вярбовых.
Терек (лат. Populus, L. 1753) – өсүмдүктөрдүн талдар тукумундагы дарак. Тоn гүлү – сөйкөчө. Шамал аркылуу чаңдашат, эрте жазда гүлдөйт. Мөмөсү кутуча. Көп кездешкени – мырза Терек, кара Терек (Populus nigra), бака Терек, ак Терек (Populus alba), көк Терек, бай Терек, симон Тереги жана тянь-шань Тереги, алар тез өсүп, чарбалык иште кеңири пайдаланылат. Формасы ар түрдүү, жалбырагы жазы, кезектешип жайгашат. Түндүк жарым шардын мелүүн алкагында өсөт. КМШ өлкөлөрүндө 50дөй, Кыргызстанда 8 түрү кездешет. Уругу өнүмдүүлүгүн тез жоготкондуктан, негизинен калемчесинен жана сабагынан көбөйтүлөт. Терек кагаз, фанера жасоодо, курулушта ж. б. чарбалык иштерде пайдаланылат.
Терек (лат. Populus, L. 1753) – өсүмдүктөрдүн талдар тукумундагы дарак. Тоn гүлү – сөйкөчө. Шамал аркылуу чаңдашат, эрте жазда гүлдөйт. Мөмөсү кутуча. Көп кездешкени – мырза Терек, кара Терек (Populus nigra), бака Терек, ак Терек (Populus alba), көк Терек, бай Терек, симон Тереги жана тянь-шань Тереги, алар тез өсүп, чарбалык иште кеңири пайдаланылат. Формасы ар түрдүү, жалбырагы жазы, кезектешип жайгашат. Түндүк жарым шардын мелүүн алкагында өсөт. КМШ өлкөлөрүндө 50дөй, Кыргызстанда 8 түрү кездешет. Уругу өнүмдүүлүгүн тез жоготкондуктан, негизинен калемчесинен жана сабагынан көбөйтүлөт. Терек кагаз, фанера жасоодо, курулушта ж. б. чарбалык иштерде пайдаланылат.
Тирек (лат. Pópulus) —Хăва йышшисем (Salicaceae) çемьинчи хăвăрт ӳсекен йывăçсен ăрачĕ.
Халăх пухăвĕсене ирттернĕ вырăн йĕри-тавра лартнине пула ăрачĕн ятне лат. populus — халăх сăмахран илнĕ. Çав палăртупах Гораци çырăвĕнче тĕл пулать.
Тирек (лат. Pópulus) —Хăва йышшисем (Salicaceae) çемьинчи хăвăрт ӳсекен йывăçсен ăрачĕ.
Халăх пухăвĕсене ирттернĕ вырăн йĕри-тавра лартнине пула ăрачĕн ятне лат. populus — халăх сăмахран илнĕ. Çав палăртупах Гораци çырăвĕнче тĕл пулать.
Тирәк (Pópulus) — талдар ғаиләһенә ҡараған ағастар ырыуы. Был ырыуҙағы ағастар генетик яҡтан ҡарғанда, күп төрлө булалар. Теләһә ниндәй ерҙә үҫә ала, оҙолоғо 15 м-ҙан алып 50 метрға тиклем, ағас олоно диаметры 2.5 мертға тиклем етә.
Тирәк ағасының оҙонлоғо 40 — 45 метр (ҡайһы берҙә 60 метрға тиклем үҫә), ә олоно диаметры 1 метрҙан ашыу. Йәш ағастарҙың ҡабығы шыма, аҡһыл йәшел йәки ҡара һоро төҫтә; ҡарт ағастарҙың ҡайһы бер төрҙәрендә ҡабыҡтары шыма булып ҡала, ә икенселәрҙә ҡытырша һәм тәрән ярыҡтар менән. Ботаҡтары йыуан (талдан айырмалы рәүештә). Япраҡтары ботаҡта спираль рәүешендә урынлаша, һәм формаһы менән айрылып тора, ҡайһылары өсмөйөштән түңәрәккә йәки көрәк формаһында (һирәк). Һәм оҙон һап менән. Япраҡтарҙын ҙурлығы бер үк түгел: сит ботаҡтарҙа улар бәләкәй, ә үҙәк ботаҡтарҙа улар бик ҙур.
Тирәктең тамыр системаһы бик ныҡ уҫешкән була, әммә ләкин, тамырҙарҙың өҫкө ҡатламы ғына иң ныҡ үҫешә.
Сәскәләре ике өйлө (бер өйлөләр һирәк була) һәм яҙ башында япраҡтарҙан иртәрәк барлыҡа киләләр. Сәскәләре башаҡҡа оҡшаш сәскәлеккә (һырғаларға) йыйылған.
Тирәктең орлоғо ваҡ, оҙонлоғо 1 — 3 мм, һәм мамыҡ кеүеҡ, нәҙек сәстәр беркетелгән. Тирәк ағасы 40 — 60 йыл бик тиҙ уҫә, артабан үҫеүе һүлпәнәйә. Тирәктең ғүмер оҙонлоғо 60 — 150 йыл тирәһе.
Тәбиғәттә тирәк ағасының күп төрҙәре йылға буйында һәм дымлы ҡыялыҡтарҙа үҫә. Ә культур рәүештә ултыртылған ағас теләһә ниндәй ерҙә үҫә. Ябай тирәк ағасы һаҙлы урында үҫә алмай, сөнки ошондай ерҙә тамыры менән һулай алмай.
Тирәктәрҙең күбеһен декоратив ағас итеп үҫтерәләр. Улар башҡа ағастарға ҡарағанда бейегерәк һәм бик шәп үҫә. Бик тиҙ тамыр биреүсе ағас, хатта һынып төшкән ботаҡтары тамыр ебәреп уҫә алалар.
Тал ағасы кеүек, тирәктең тамыр системаһы бик ныҡ үҫешкән, ағастан 40 метрҙан ашыуға тарала, шуға ла ошондай ағастарҙы өй эргәһендә һәм керамик торбалар үткән ерҙә ултыртыуы — яҡшы уй түгел.
Тирәк ағасының уҙағасы бик эре көпшәләрҙән тора, шуға ла ныҡ сыҙамлы булмай.
Тирәкте ҡағыҙ етештергәндә ҡулланалар. Тирәктән ҡиммәт булмаған ағас материалдары эшләйҙәр, мәҫәлән, осһоҙ фанера, поддон, һ. б. Тамырында дубиль матдәләр күп булғанлыҡтан, европа идәрендә тире эшкәрткәндә ҡулланылған дубиль матдәләр алалар.
Аүыл хужалығында ел эрозияһынан һаҡлау өсөн трәкте яландарҙа ҡыршау итеп ҡулланалар . Тирәк ағасы түмәрҙәрендә бәшмәк үҫтерәләр.
Был ырыуға 6 секцияға бүленгән 25 — 35 төр ағастар ҡарай. [17]
Үҫеү ареалы — Мексика. Ҡалған тирәктәр секцияһы менән сағыштырғанда Мексика тирәктәренең бөтә органдары ла бәләкәй.
Ҡалғандарҙан үҙенсәлекле дельталы япраҡтары менән айрыла, япраҡ һабаҡтары уҫаҡтаҡы кеүек оҙон. Ошо секцияла сатырҙары пирамида формаһындағы ағастар бар, улар Рәсәйҙең көньяҡ райондарында үҫә.
Тирәктәр төркөмө араһанда иң оло төркөм тип күҙаллайҙар. Был тирәк ағастарының бөрөләре, һырғалары һәм япраҡтары бик ҙур.
Иң киң таралган төркөм. Ҡалған тирәктәр төркөмөнән япрпҡтары һәм бөрөләре сайыр һымаҡ матдә бүлеп сығармауы менән айрыла.
Япраҡтары һәм бөрөләре хуш еҫле ыҫмалаға бай.
Бал секциялағы тирәктәр уҫаҡҡа оҡшаған, үҙағасы йомшағыраҡ. Ҡалған тирәктәрҙән олоно менән айрылып тора, бындай тирәктәрҙең олоно талдыҡы кеүеҡ күп төплө.
Тирәк (Pópulus) — талдар ғаиләһенә ҡараған ағастар ырыуы. Был ырыуҙағы ағастар генетик яҡтан ҡарғанда, күп төрлө булалар. Теләһә ниндәй ерҙә үҫә ала, оҙолоғо 15 м-ҙан алып 50 метрға тиклем, ағас олоно диаметры 2.5 мертға тиклем етә.
Топола (науч. Populus) — род на листопадни дрва од семејство врби (Salicaceae). Содржат околу 30 вида високи листопадни дрвја од Северната полутопка. Листовите се прости, на долга, сплескана дршка. Има дводомни со еднополни цветови, собрани во цветни реси. Плодовите се мали чушки со ситно семе, снабдено со бели влакна. Виреат во крајречната растителност.
Во Република Македонија природно се застапени:[1]
Топола (науч. Populus) — род на листопадни дрва од семејство врби (Salicaceae). Содржат околу 30 вида високи листопадни дрвја од Северната полутопка. Листовите се прости, на долга, сплескана дршка. Има дводомни со еднополни цветови, собрани во цветни реси. Плодовите се мали чушки со ситно семе, снабдено со бели влакна. Виреат во крајречната растителност.
Тополь (латин кылын Populus ) – ивовой семействоысь писпу.
Удмурт шаерын 9 пумо, соос пӧлысь 3-ез интыысь писпуос: пипу (яке куалекъясь тополь), тӧдьы тополь, сьӧд тополь.
Тополь (латин кылын Populus ) – ивовой семействоысь писпу.
Удмурт шаерын 9 пумо, соос пӧлысь 3-ез интыысь писпуос: пипу (яке куалекъясь тополь), тӧдьы тополь, сьӧд тополь.
La piopa ( talpon o brèdola ) (nome sientifego Populus nigra) l'è na pianta de la fameja de le Salicaceae. Al mondo iè presenti 30 specie de piope, tute originarie de l'emisfero boreal.
Sta pianta la riva fin a 20 metri de altezza e el peon el pol rivar a do metri e mezo de diametro. Le foje le ga forma tonda, triangolar o lobada.
La scorza del peon ła xe bianca, verdastra, pì vanti bisa che la se destaca a strissete
L'alteza de le piope la va dai 15 ai 30 metri e oltre, con trochi che i pol superare i 2,5 metri de circonferènza.
La scorza de le piante zoene l'è gualiva, con colorazion che le va dal bianco al verdo al griso scuro. In tei esemplari pì veci, la scorza la deventa rugosa e profondamente crepà.
I buti iè robusti e iè presenti anca come buti apicali (contrariamente ai "cuxini" salgari). Le foje le ga na forma che la pol canbiarela da triangolare a circolare o, pì raramente, lobata, con longhi picoli.
In tele specie comprese in tele sezion Populus e Aegiros i picoli iè schizà, sicché el vento el pol facilmente movere le foje dando l'impression che l'arbaro "el sia drio tremare". Le dimension de le foje le varia facilmente da pianta a pianta e par solito le cambia colore in autuno, rivando ad esare zale o dorà.
I fiori, longhi e pendoloni i vien fora in marzo - april. Le semenze iè drento a de le balote de pelumìn bianco somejante a cotòn.
Le piope le vien piantà par far unbria drio le strade, par motivi ornamentali e par doparar el so legno.
El legno el vien doparà par far carta, conpensato, casete da inbałagio, fulminanti. Ogni ano un etaro de piope el produxe mediamente na tonełada e mexa de legno.
La piopa ( talpon o brèdola ) (nome sientifego Populus nigra) l'è na pianta de la fameja de le Salicaceae. Al mondo iè presenti 30 specie de piope, tute originarie de l'emisfero boreal.
Sta pianta la riva fin a 20 metri de altezza e el peon el pol rivar a do metri e mezo de diametro. Le foje le ga forma tonda, triangolar o lobada.
La scorza del peon ła xe bianca, verdastra, pì vanti bisa che la se destaca a strissete
L'alteza de le piope la va dai 15 ai 30 metri e oltre, con trochi che i pol superare i 2,5 metri de circonferènza.
La scorza de le piante zoene l'è gualiva, con colorazion che le va dal bianco al verdo al griso scuro. In tei esemplari pì veci, la scorza la deventa rugosa e profondamente crepà.
I buti iè robusti e iè presenti anca come buti apicali (contrariamente ai "cuxini" salgari). Le foje le ga na forma che la pol canbiarela da triangolare a circolare o, pì raramente, lobata, con longhi picoli.
In tele specie comprese in tele sezion Populus e Aegiros i picoli iè schizà, sicché el vento el pol facilmente movere le foje dando l'impression che l'arbaro "el sia drio tremare". Le dimension de le foje le varia facilmente da pianta a pianta e par solito le cambia colore in autuno, rivando ad esare zale o dorà.
I fiori, longhi e pendoloni i vien fora in marzo - april. Le semenze iè drento a de le balote de pelumìn bianco somejante a cotòn.
Къавах (лат. Pópulus)
Лезги чӀалал набататрин тӀварар Алакъавах • Алванар (арбаяр) • Алгъандцуьк • Алуча • Алчудунар • Анар • Андуз • Афни (арфунаг)• Бадам • Бадамжан • БатIраяр • Биян • Бубуяр • Буран • Буьндуьгуьр (буьшкIуьн, буьшлуьнкI) • ВакӀан канаб • Верг • Верхитар • Вершитар • ВилицӀикIер • Газар • ГалкӀацар • Гатун хали • Гергер • Гийинтар (Гигинтар) • Гирав (кудакьачI) • Гъвергъвер • Гъвершитар • Гъегъелар • Гьетрецуьк (матIан) • Гъулцитар • Гъутугъуд • ГьажикӀа (гьажибугъда, шагьбугъда) • Гьармулаяр • Гьелбеяр (гьилибаяр, вишсебеб, чайдцуьк, чайдкьал) • Гьуьлуьн келем• ДакӀурар • Дамардпеш (жуьдгъвел) • Данакъиран • Дарчин • Деведцаз • ДекурквачӀ • Дили • ДуркӀундин чай • Дуьгуь • Енгецуьк • Жанавурдин векь • ЖикӀияр • Жинжибармак • Жум • Зарда • Зарзарар • Зегьреяр (ханбигид хъач, сухван хъач) • Зейтун • Зенгияр (кукупӀдин цуьк) • Зигилар • Ивигар (набатат) (яранкьалар)• Игидтар • ИкӀи (биян)• Инаб • Инжи (пудракьей) • Инжил • Истивут • Иферар • Йиги (йигидул, игди, вакӀан кӀирияр) • Кагьу • Калинмез • Канаб • Картуф • Келем • Кикенар• Кицик • Куг (набатат) • Кудахъач • КукупӀдин накъвар (ширишар) • Кулункьалар • КурквачӀ • Куркурар • Куш (пиф) • Къабах (буран) • Къав чага • Къавах • Къагьве • Къазрапац (тапан некьияр) • Къажал • Къалгъан • Къалчамаг (эленз) • Къарагъаж • Къараткен • Къарачип (чӀулавкьал) • Къарби • Къарникъуз (бебелук) • Къвакъва • Къев (цӀихрих, шлам) • Къени кицик • Къижи • Къизидгуьл (марвар) • Къизилдувул • Къулах (бейшуьткьвер) • Къунж (спах) • Къуьл • Къуьрен емиш • Кьифрехарар • Кьурукьалар • Кьурушар (къабришар, хурлиншар) • КӀаламар (къирхдуьгуьм, надриш) • КӀанчӀаганар • КӀаштӀабан (псидтум) • КӀвегьег • КӀеленмез • КӀерец • КӀешниш • КӀирияр • КӀуьркIуьл • Лаврав • Лали • Ламраяпар • Мажв (мачвар, менжер) • Макъ • Маймундин ичер (чӀуру партахалар) • Марв • Марцар (кицӀин цӀипицӀар, кицӀин рацӀар) • Махпурцуьк • Машмаш (къенси) • Машмашцуьк • Мегъв • Мере (ферефук) • Мерекупар • Мержемек • Мертер • Миргигъалар • Михек • Мурсар (эвелукар) • Мух • Муьтквер (зигилтар, ялавтар) • Наргиз • НахутӀ • НацӀ • НекӀедхъач (некхъач, псисар) • Нехв • Ниницуьк • НуькӀревилер • Памидур • Паркьул • Парс • Пехърецуьк • Пехъречанг • ПехъречичӀек • Пехърехали (къакъацӀ, кевер) • Пил • Пирер (легъер) • Пипинтар • Плидцуф • Псияр • Пудпеш • Пурни (чидрикь, спӀра, шанат, сирисамбал) • Пурнух • ПӀини • Ракъинцуьк • Рейгьан • Рекьедтар (рекьешта) • Рипераг (мукӀраг, купулцаз) • Рипирипер • Ругъунар • Сармашугъ • Сафрахъач • Седефган • Сенжефил • Серг • СеркӀв (кирф, къерф) • Сил • Сирсилар • Синер• Суванцуьк (камбарцуьк, кIунтIацуьк) • Суьрме • Таквар • Такъар (такунар, цулуяр) • Тамун як • Тархун • Темезхан • Тереяр • Терефулар (жуванар) • ТупӀутӀаяр • Турп (кьа) • ТӀангуяр • ТӀапӀасар (тамун некьияр) • ТӀенгир • УрусцуькӀ • Успагьан • Фартар • Ферар (сурар) • Хал • Хали • Хамзарар • Харар (пахлаяр, цӀарни) • Харх (тамун харх) • Хархал • Хархар • Хархунаг • Хатрут • Хват • Хвешхвеш • Хиренпеш • ХумбукӀ • Хумрав • Хъархъ • Хъипикьар • Хъипен • Хъуртахъач (гитӀ, селме, хьетІ) • Хьвехьвер • Хьелхел • Хьирхьам • Хъипицуьк (дуьдгъверцуьк) • Хьуьтуьк • Цагъамар • Цазцуьк (ламракикер) • Цинцуьк • Цири • Цирипул • Цурунпеш • Цуцунтар • ЦуькӀ • ЦӀанар • ЦӀангур • ЦӀантарар (къветрекьалар, кьуртухъар, къанжукьар) • ЦӀахатIар • ЦӀвелинтар • ЦӀегьрекарч (таразунд хъач) • ЦӀегьрекьа • ЦӀелуьк • ЦӀирицӀар • ЦӀиртӀераг • Чайдин векь • Чандар • Чивир (явдан, ригевекь, цупӀурвекь, къилчихвекь) • Чиладагъ • Чинар (шишкъавах) • ЧичIек • Чумал • Чуьхвер • ЧӀаф • ЧӀафарар • ЧӀижрецуьк (варвардцуьк) • ЧӀереяр • ЧӀулав турп • ЧӀуран ич • ЧӀуру верг • ЧӀуру ич • ЧӀуру хват • ЧӀуру цирицIар • ЧӀутрацуьк • ЧӀухлумпӀар • Шабалт (цIанбул) • Шарчикьалар • Шемдеганар • Шефтел (гугъри) • Шивит • ШирванпIини (алабали, вишни) • Шугъултар • ШутӀратар (мерв) • ШутӀрацуьк • Шуьмягъ • Эвелукар (мурсар) • Эферар • Юргъунар • Явакьан • Явшан (туькьуьлкьал, рекьекьуьл) • Ялтан • Яманчуп • Яралма (чилин ичер) • Яру ини • Ярукулар • Яру чугъундур
Populus is a genus of 25–30 species of deciduous flowering plants in the family Salicaceae, native to most of the Northern Hemisphere. English names variously applied to different species include poplar (/ˈpɒplər/), aspen, and cottonwood.
The western balsam poplar (P. trichocarpa) was the first tree to have its full DNA code determined by DNA sequencing, in 2006.[1]
The genus has a large genetic diversity, and can grow from 15–50 m (49–164 ft) tall, with trunks up to 2.5 m (8 ft) in diameter.
.jpg)
The bark on young trees is smooth and white to greenish or dark gray, and often has conspicuous lenticels; on old trees, it remains smooth in some species, but becomes rough and deeply fissured in others. The shoots are stout, with (unlike in the related willows) the terminal bud present. The leaves are spirally arranged, and vary in shape from triangular to circular or (rarely) lobed, and with a long petiole; in species in the sections Populus and Aigeiros, the petioles are laterally flattened, so that breezes easily cause the leaves to wobble back and forth, giving the whole tree a "twinkling" appearance in a breeze. Leaf size is very variable even on a single tree, typically with small leaves on side shoots, and very large leaves on strong-growing lead shoots. The leaves often turn bright gold to yellow before they fall during autumn.[2][3]
The flowers are mostly dioecious (rarely monoecious) and appear in early spring before the leaves. They are borne in long, drooping, sessile or pedunculate catkins produced from buds formed in the axils of the leaves from the previous year. The flowers are each seated in a cup-shaped disk which is borne on the base of a scale which is itself attached to the rachis of the catkin. The scales are obovate, lobed, and fringed, membranous, hairy or smooth, and usually caducous. The male flowers are without calyx or corolla, and comprise a group of four to 60 stamens inserted on a disk; filaments are short and pale yellow; anthers are oblong, purple or red, introrse, and two-celled; the cells open longitudinally. The female flower also has no calyx or corolla, and comprises a single-celled ovary seated in a cup-shaped disk. The style is short, with two to four stigmata, variously lobed, and numerous ovules. Pollination is by wind, with the female catkins lengthening considerably between pollination and maturity. The fruit is a two- to four-valved dehiscent capsule, green to reddish-brown, mature in midsummer, containing numerous minute, light-brown seeds surrounded by tufts of long, soft, white hairs aiding wind dispersal.[2][4]
The genus Populus has traditionally been divided into six sections on the basis of leaf and flower characters;[3][5] this classification is followed below. Recent genetic studies have largely supported this, confirming some previously suspected reticulate evolution due to past hybridisation and introgression events between the groups. Some species (noted below) had differing relationships indicated by their nuclear DNA (paternally inherited) and chloroplast DNA sequences (maternally inherited), a clear indication of likely hybrid origin.[6] Hybridisation continues to be common in the genus, with several hybrids between species in different sections known.[2][7] There are currently 57 accepted species in the genus.[8]
The oldest easily identifiable fossil of this genus belongs to Poplus wilmattae, and comes from the Late Paleocene of North America about 58 million years ago.[9]
Poplars of the cottonwood section are often wetlands or riparian trees. The aspens are among the most important boreal broadleaf trees.[2]
Poplars and aspens are important food plants for the larvae of a large number of Lepidoptera species. Pleurotus populinus, the aspen oyster mushroom, is found exclusively on dead wood of Populus trees in North America.
Several species of Populus in the United Kingdom and other parts of Europe have experienced heavy dieback; this is thought in part to be due to Sesia apiformis which bores into the trunk of the tree during its larval stage.[12]
Many poplars are grown as ornamental trees, with numerous cultivars used. They have the advantage of growing to a very large size at a rapid pace. Almost all poplars take root readily from cuttings or where broken branches lie on the ground (they also often have remarkable suckering abilities, and can form huge colonies from a single original tree, such as the famous Pando forest made of thousands of Populus tremuloides clones).
Trees with fastigiate (erect, columnar) branching are particularly popular, and are widely grown across Europe and southwest Asia. However, like willows, poplars have very vigorous and invasive root systems stretching up to 40 metres (130 ft) from the trees; planting close to houses or ceramic water pipes may result in damaged foundations and cracked walls and pipes due to their search for moisture.
A simple, reproducible, high-frequency micropropagation protocol in eastern cottonwood Populus deltoides has been reported by Yadav et al. 2009.[13]
In India, the poplar is grown commercially by farmers, mainly in the Punjab region. Common poplar varieties are:
The trees are grown from kalam or cuttings, harvested annually in January and February, and commercially available up to 15 November.
Most commonly used to make plywood, Yamuna Nagar in Haryana state has a large plywood industry reliant upon poplar. It is graded according to sizes known as "over" (over 24 inches (610 mm)), "under" (18–24 inches (460–610 mm)), and "sokta" (less than 18 inches (460 mm)).
Although the wood from Populus is known as poplar wood, a common high-quality hardwood "poplar" with a greenish colour is actually from an unrelated genus Liriodendron. Populus wood is a lighter, more porous material.
Its flexibility and close grain make it suitable for a number of applications, similar to those of willow. The Greeks and Etruscans made shields of poplar, and Pliny the Elder also recommended poplar for this purpose.[14] Poplar continued to be used for shield construction through the Middle Ages and was renowned for a durability similar to that of oak, but with a substantial reduction in weight.
In addition to the foliage and other parts of Populus species being consumed by animals, the starchy sap layer (underneath the outer bark) is edible to humans, both raw and cooked.[15]
In Pakistan, poplar is grown on a commercial level by farmers in Punjab, Sindh, and Khyber Pakhtunkhwa Provinces. However, all varieties are seriously susceptible to termite attack, causing significant losses to poplar every year. Logs of poplar are therefore also used as bait in termite traps for biocontrol of termites in crops.
Interest exists in using poplar as an energy crop for biomass, in energy forestry systems, particularly in light of its high energy-in to energy-out ratio, large carbon mitigation potential, and fast growth.
In the United Kingdom, poplar (as with fellow energy crop willow) is typically grown in a short rotation coppice system for two to five years (with single or multiple stems), then harvested and burned - the yield of some varieties can be as high as 12 oven-dry tonnes per hectare every year.[18] In warmer regions like Italy this crop can produce up to 13.8, 16.4 oven-dry tonnes of biomass per hectare every year for biannual and triennial cutting cycles also showing a positive energy balance and a high energy efficiency.[19]
Biofuel is another option for using poplar as bioenergy supply. In the United States, scientists studied converting short rotation coppice poplar into sugars for biofuel (e.g. ethanol) production.[20] Considering the relative cheap price, the process of making biofuel from SRC can be economically feasible, although the conversion yield from short rotation coppice (as juvenile crops) were lower than regular mature wood. Besides biochemical conversion, thermochemical conversion (e.g. fast pyrolysis) was also studied for making biofuel from short rotation coppice poplar and was found to have higher energy recovery than that from bioconversion.[21]
Poplar was the most common wood used in Italy for panel paintings; the Mona Lisa and most famous early Italian Renaissance paintings are on poplar. The wood is generally white, often with a slightly yellowish colour.
Some stringed instruments are made with one-piece poplar backs; violas made in this fashion are said to have a particularly resonant tone. Similarly, though typically it is considered to have a less attractive grain than the traditional sitka spruce, poplar is beginning to be targeted by some harp luthiers as a sustainable and even superior alternative for their sound boards:[22] in these cases another hardwood veneer is sometimes applied to the resonant poplar base both for cosmetic reasons, and supposedly to fine-tune the acoustic properties.
Lombardy poplars are frequently used as a windbreak around agricultural fields to protect against wind erosion.
Logs from the poplar provide a growing medium for shiitake mushrooms.[23]
Poplar represents a suitable candidate for phytoremediation. This plant has been successfully used to target many types of pollutants including trace element (TEs) in soil[24] and sewage sludge,[25][26] Polychlorinated Biphenyl (PCBs),[27] Trichloroethylene (TCE),[28] Polycyclic Aromatic Hydrocarbon (PAHs).[29]
Two notable poems in English lament the cutting down of poplars, William Cowper's "The Poplar Field" and Gerard Manley Hopkins' "Binsey Poplars felled 1879".
In Billie Holiday's "Strange Fruit", she sings "Black bodies swinging in the southern breeze/Strange fruit hanging from the poplar trees…".
The Odd Poplars Alley, in Iași, Romania, is one of the spots where Mihai Eminescu sought inspiration in his works (the poem "Down Where the Lonely Poplars Grow"). In 1973, the 15 white poplars still left (with age ranges between 233 and 371 years) were declared natural monuments.[30]
Populus is a genus of 25–30 species of deciduous flowering plants in the family Salicaceae, native to most of the Northern Hemisphere. English names variously applied to different species include poplar (/ˈpɒplər/), aspen, and cottonwood.
The western balsam poplar (P. trichocarpa) was the first tree to have its full DNA code determined by DNA sequencing, in 2006.
Poplo (Populus) estas holarktisa genro de 25–35 specioj de deciduaj angiospermoj en la familio de la salikacoj, indiĝenaj en la plejparto de la Norda duonsfero.
La genro havas grandan genetikan diversecon, kaj povas atingi altecon inter 15–50 m tall, kun trunkoj ĝis 2,5 m je diametro.
Specioj de arboj de la Genro Populus; ĉefaj specioj:
La famaj nederlandaj lignaj ŝuoj plejofte estas farataj el popla ligno.
Poplo (Populus) estas holarktisa genro de 25–35 specioj de deciduaj angiospermoj en la familio de la salikacoj, indiĝenaj en la plejparto de la Norda duonsfero.
La genro havas grandan genetikan diversecon, kaj povas atingi altecon inter 15–50 m tall, kun trunkoj ĝis 2,5 m je diametro.
Specioj de arboj de la Genro Populus; ĉefaj specioj:
Populus alba blanka poplo Populus berolinensis berlina poplo Populus candicans Populus canescens griza poplo Populus deltoides orient-amerika nigra poplo Populus euphratica (diversifolia) eŭfrata poplo Populus fremontii Fremont-poplo Populus nigra italica Tabriza poplo Populus tremula tremolo Populus tremuloides ŝajntremola poploLa famaj nederlandaj lignaj ŝuoj plejofte estas farataj el popla ligno.
Populus konsiderata kiel sekcio el la latine samnoma poplo-genro, inkludas ne nur la tremolecojn poplojn sed ankaŭ inter alie la blankan poplon (Populus alba) [2]. Ĉiuj kvin tipaj tremolecaj poploj estas hejmaj en malvarmaj regionoj kun malvarmetaj someroj, en la nordo de la Norda duonglobo, etendiĝantaj ankaŭ suden ĉe altaj altitudoj en la montaro. Kontraŭe, blanka poplo estas indiĝena en pli varmaj regionoj, kun varmegaj, sekaj someroj. Ĉiuj tiuj ĉefe holarktisaj specioj konstituas mezgrandajn deciduajn arbojn, mature kun alteco de 15–30 metroj.
Iuj el la specioj en la sekcio estas [3]:
Naturaj hibridoj inter specioj en la sekcio inkludas:
Ĉiuj specioj el la sekcio tipe vegetas en grandaj klonaj kolonioj, kiuj originis de unuopa arbido, kaj disvastiĝis helpe de draĵoj; novaj tigoj en la kolonio povas ekaperi ĉe ĝis 30-40 metroj de la gepatrarbo. Ĉiu individua arbo povas vivi dum 40-150 jaroj supergrunde, sed la radiksistemo de la kolonio estas longeviva. En iuj kazoj, dum miloj da jaroj novaj trunkoj estas senditaj supren kiam la pli malnovaj trunkoj mortas supergrunde. Por tiu kialo ĝi estas konsiderita esti indikilo de praaj duonarbaroj. Unu tia kolonio en Utaho, havanta la kromnomo de "Pando", estas taksita aĝi 80 000 jarojn, eble la plej maljuna vivanta kolonio de tremolecaj poploj. Iuj poplaj kolonioj iĝas tre vastaj kune kun la tempo, disvastiĝantaj proksimume metron ĉiun jaron, poste kovrantaj multajn hektarojn. Ili povas postvivi arbarajn incendiojn, ĉar la radikoj ne suferas de la varmeco de la fajro, kaj novaj ŝosoj elkreskas post la incendio.
Tamen, tiuj poploj ne prosperas en la ombro, kaj estas malfacile por arbidoj ekkreski en jam matura poplaro. Fajro senpere profitigis ilin, ĉar ĝi permesas al la arbidoj prosperi en malferma sunlumo en la bruligita pejzaĝo. Lastatempe, membroj el tiu sekcio obtenis pliigitan popularecon en forstado, plejparte pro siaj rapida kreskokvoto kaj kapablo regeneriĝi de ŝosoj, farante la rearbarigon post rikoltado multe pli malmultekosta, ĉar neniu plantado aŭ semado estas postulataj.
Kontraste kun multaj arboj, la ŝelo de tiuj poploj estas bazoriĉa, signifante ke ili estas gravaj gastigantoj por briofitoj [8] kaj funkcias kiel nutraĵplantoj por la larvoj de papiliospecioj.
Junaj arboj el tiu sekcio estas grava laŭsezona furaĝo por la eŭropa leporo kaj aliaj bestoj en frua printempo. Ili ankaŭ estas la preferataj specioj de la eŭrazia kastoro.
La ligno estas blanka kaj mola, sed sufiĉe forta, kaj havas malaltan ekflamiĝemecon. Ĝi havas iom da uzoj, precipe por farado de alumetoj kaj papero, kie ĝia malalta ekflamiĝemeco pli sekurigas ol la plej multaj aliaj lignospecoj. Pecetigita ligno estas uzita por pakado kaj plenigado, foje nomita "lignolano" (angle : wood wool). Ĝi ankaŭ estas populara bestoŝutaĵo, ĉar al ĝi mankas la fenoloj asociitaj kun pino kaj junipero, kiuj supozeble kaŭzas spir-sistemajn malsanojn por iuj bestoj. Varmtraktitaj poploj estas populara materialo por la internoj de saŭnoj. Dum starantaj arboj foje emas putri ekde la kerno eksteren, la seka ligno tre bone solidiĝas, estiĝanta arĝenta-griza kaj rezistema al putrado kaj kurbiĝado, kaj estis tradicie uzita por kampara konstruado en la nordokcidentaj regionoj de Rusujo (precipe por tegmentokovraĵoj, en la formo de maldikaj latoj).
Tiuj poploj kaj aliaj membroj de la poplo-genro enhavas salikilatojn, kunmetaĵojn rilatajn al aspirino. La folioj kaj foliburĝonoj estis uzitaj por trakti brulvundojn, inflamojn, dolorojn, kaj ŝveligantajn artikojn. Amara tizano de ŝelo kaj foliaro servis al traktado de moderaj urinduktinflamoj. La Oĝibvoj utiligis la internan ŝelon de la trunko kiel kataplasmon, kaj la Krioj manĝis la internan ŝelon en la printempo kiel mildan puriganton [9].
Populus konsiderata kiel sekcio el la latine samnoma poplo-genro, inkludas ne nur la tremolecojn poplojn sed ankaŭ inter alie la blankan poplon (Populus alba) . Ĉiuj kvin tipaj tremolecaj poploj estas hejmaj en malvarmaj regionoj kun malvarmetaj someroj, en la nordo de la Norda duonglobo, etendiĝantaj ankaŭ suden ĉe altaj altitudoj en la montaro. Kontraŭe, blanka poplo estas indiĝena en pli varmaj regionoj, kun varmegaj, sekaj someroj. Ĉiuj tiuj ĉefe holarktisaj specioj konstituas mezgrandajn deciduajn arbojn, mature kun alteco de 15–30 metroj.
El género Populus comprende unas cuarenta especies de árboles y arbolillos de las zonas templadas y frías septentrionales, en concreto las que se conocen vulgarmente como álamos o chopos. Aparece en el Cretáceo inferior, si bien es en el Terciario cuando alcanza amplia representación. Pertenece a la familia de las salicáceas.
Son árboles de crecimiento rápido y pueden alcanzar grandes tallas (de 10 a 30 metros, dependiendo de la especie). Ramas flexibles y corteza lisa, de colores blanquecinos o cenicientos, con marcas horizontales de tonos más oscuros similares a estrías. Hojas simples, alternas y caedizas, habitualmente anchas y de bordes enteros, aserrados, dentados, lobulados o festoneados. Sus yemas están cubiertas por escamas. El peciolo, largo y glanduloso, con frecuencia aparece comprimido lateralmente, lo que confiere gran movilidad a la hoja.
El álamo es habitualmente dioico, con las flores masculinas y femeninas en ejemplares distintos. Las flores se encuentran agrupadas en amentos y su polinización se realiza básicamente por acción del viento, por lo que se dice que es anemófila.
El fruto, con forma de cápsula, es lampiño, dehiscente, de color verdoso que se torna pardo al madurar generalmente en verano, y libera numerosas semillas pequeñas provistas de vilano blanco, lo que les confiere aspectos de copos de algodón.
Dentro de los ecosistemas se relacionan con multitud de seres vivos, por ejemplo, alimentando a diversos lepidópteros.
Son nativas de las regiones templadas del hemisferio norte, aunque también se introdujeron en el hemisferio sur. Así, podemos decir sobre su localización que se extiende por Europa, (llegando a formar bosques frondosos en las regiones nórdicas), parte de Asia, América del Norte y norte de África. También está muy extendido el híbrido de esta especie, sobre todo orientado a su potencial productor.[1]
Cultivado en estaciones húmedas de agua movida y rica en nutrientes es aprovechado por su rápido crecimiento (bajo líneas de mejora genética detrás); presenta fustes largos y rectos y es plantado en formaciones regulares llamadas choperas, plantíos o plantigos.
Su madera es de buena calidad a pesar de ser una especie de crecimiento rápido: en buenos sitios llega a crecer más de 20 m³/ha/año. Si se ha seguido un buen itinerario silvícola la madera se destina a muebles de baja densidad, puntales y chapa la plana; pero su uso estrella es el de la industria del tablero contrachapado. Si presenta una disminución de calidad notable y no satisface la demanda del contrachapado, se destina a la industria de trituración devaluándose así el precio por métro cúbico. También se puede mencionar el uso de su madera como soporte en la pintura, como por ejemplo en la Mona Lisa.
Son también apreciados como árboles de sombra en parques y paseos.
Son utilizados en el sur de Argentina como cortinas forestales cortavientos.[4]
Uno de los usos más interesantes de los árboles pertenecientes a este género es en fitorremediación, tanto usando directamente la planta como a partir de ella, consiguiendo, mediante biotecnología, replicar su capacidad para acumular xenobióticos en otras especies.[5]
En muchas culturas a lo largo de la historia se le han atribuido propiedades curativas y místicas al álamo, usándose muchas veces sus ramas flexibles para espantar a malos espíritus. Esta creencia se daba, por ejemplo, en Japón, donde, en sus templos shinto se llevaban a cabo ceremonias en las que se azotaba el aire con estas ramas para espantar a los oni.[1]
En el marco europeo, la Inquisición flagelaba a los culpables de crímenes menores con ramas de álamo como medio de expiación.[1]
El género Populus comprende unas cuarenta especies de árboles y arbolillos de las zonas templadas y frías septentrionales, en concreto las que se conocen vulgarmente como álamos o chopos. Aparece en el Cretáceo inferior, si bien es en el Terciario cuando alcanza amplia representación. Pertenece a la familia de las salicáceas.
Pappel (Populus L.) on pajuliste sugukonda kuuluv mitmeaastaste heitlehiste lehtpuude perekond.
Perekonnas on kokku umbes 35 liiki (erinevate autoriteetide järgi on liikide arv 30–40). Paplid on levinud tervel põhjapoolkeral.
Looduses on tavalised ka mitmed papliliikide hübriidid. Lisaks on haljastuses levinud looduslike liikide ja nende hübriidide kultivarid. Eestis on hübriidsetest kultivaridest tuntumad hübriidhaab, mis on aretatud insenergeneetilisi meetodeid kasutades hariliku haava (Populus tremula) ja ameerika haava (Populus tremuloides) ristamisel.
Looduslike paplipopulatsioonide liikideks klassifitseerimine on keeruline. Liigi määramiseks on sageli vajalik määratavat isendit vaadelda kolmel aastaajal – õitsemisajal, seemnekuparde valmimisajal ja vahetult enne lehtede langemist (et vaadelda preformseid ja neoformseid lehti ning talvepungi).
Papli liigid jagunevad järgmistesse sektsioonidesse:
Eestis on pärismaine üks papli perekonna liik:
Vahel kasvatatakse veel introdutseeritud liikidena:
Pappel (Populus L.) on pajuliste sugukonda kuuluv mitmeaastaste heitlehiste lehtpuude perekond.
Perekonnas on kokku umbes 35 liiki (erinevate autoriteetide järgi on liikide arv 30–40). Paplid on levinud tervel põhjapoolkeral.
Looduses on tavalised ka mitmed papliliikide hübriidid. Lisaks on haljastuses levinud looduslike liikide ja nende hübriidide kultivarid. Eestis on hübriidsetest kultivaridest tuntumad hübriidhaab, mis on aretatud insenergeneetilisi meetodeid kasutades hariliku haava (Populus tremula) ja ameerika haava (Populus tremuloides) ristamisel.
Makal Salicaceae familiaren Populus generoaren izen arrunta da. Genero honen barruan 40 espezie inguru aurkitzen dira; Eurasiaren eta Ipar Amerikaren zonalde epel eta hotzetan hazten dira, hau da, Ipar Hemisferioan zehar[1]. Kretazeo berantiarrean agertu ziren lehen aldiz, baina Tertziarioan asko nagusitu ziren.
Fenologiari dagokionez, Makalek, oro har, martxoaren edo apirilaren inguruan loratzen dira.
Euskal Herrian nagusitzen diren espezieak 4 dira: Populus tremula, P. alba, P. deltoides eta P. nigra.
Makalak hostoerorkorreko zuhaitzak edo zuhaixkak dira, 30-45 metrotako altuerara hazi daitezkeenak. Zurtoina normalean bertikalean dago eta azala latza edo leuna eta, sarritan, kolore grisekoak dira. [2]
Populus generoaren espezie guztien egurra nahiko antzeko da; haien artean dauden desberdintasunak inguruneko baldintzen araberakoak dira nagusiki. Makalaren egurrak zelulosa kantitate handia du, honek malgutasuna eskaintzen dio.
Makalen egurra hedatua eta porotsua da. Egur gaztearen hodiak ez dira egur helduarenak baino handiagoak. Egurarren parenkiman almidoia, proteinak eta olioak biltzen ditu. Populus tremuloides espeziean duramena agertzen da. Duramena xilema osatzen duen zurtoinaren zatia da.
Azalak horma mehea duten kortxozko zelulak ditu. Gazteak diren zuhaitzak, peridermo jarraitua duen azal leuna daukate. Geroago, askotan, azala latzen eta zimurtzen da.
Hostoak triangeluarrak, bihotz- edo arrautz-formakoak dira eta osoak edo lobulatuak daude. Pezioloa luzea da, zehar ebaketa biribila edo lateralki laututa. Kimu luze eta motzen hostoak, hau da, neguko begietan eratzen direnak eta udakoetan eratzen direnak desberdinako izaten dira normalean.
Makalak dioikoak dira, landare arrak eta emeak daude[3]. Hala ere, salbuespenez, pistilo eta estamina loreak zituzten infloreszentziak zituzten indibiduoak aurkitu dira.
Infloreszentziak pedunkulatuak dira, zintzilikariak. Amentu arrak eta emeak nahiko antzekoak dira. Loreak, lantza-formako edo hortzduneko brakteen galtzarbeetan kokatzen dira (brakteak antesia gertatzen den bitartean erortzen dira[4]). Periantoaren falta dago lore ar eta emeetan, baina organo arrak eta emeak nahiko nabarmena den disko baten bidez inguratuta daude.
Lore arrek 4-60 estamina dituzte, zeinen harizpiak batera hazi ez diren. Lore emeetan obarioa unilokularra da; hazitako 2-4 karpelo ditu eta diskoaren bidez inguratuta dago.
Haziak ile luze eta dentsoa duen adatsez inguratuta daude, endospermoa ez da ia garatzen edo guztiz absentea dago. Zuhaitz bakar batek 25 milioi hazi ekoiztu ditzake urtero[5]. Hauek haizearen bidez sakabanatzen dira (anemofilia).
Populus generoko zuhaitzak, latitudearen arabera, Otsailan eta Apirilan zehar loratzen dira. Horregatik, gerta daiteke, populazio baten barruan, zuhaitz bakoitzaren loratze aldia 2 hilabeteko desberdintasuna izatea. Obuluak, polinizazioren ondorengo 24 ordutan fekundatzen dira. Haziak haizearen eta uraren bidez kilometro batzuetara sakabanatu daitezke baina gehienetan metro batzuk bakarrik aldentzen dira.
Haziak aste gutxiko epean germinatu daitezke, eta baldintza egokietan, hau da, lurzoru heze eta mineralki aberastuetan, berehala hazten dira. Lehenengo urtean, nahiz eta sustraiak 75-150 cm hazi, ez du altuera asko lortzen. Lehenengo loratzea, 5-10 urterekin ematen da eta normalean Makalek 100-200 urte inguru bizi izaten dira.
Zuhaitz hauek begetatiboki ugaldu daitezke, hau da, sustraien erupzioen bidez, gainera, adar apurtuak edo uholde odorioz apurtutako zuhaitzetatik sustrai berriak agertu daitezke. Populus sekzioko Makalek nagusiki, hazi bakar batetik hazitako klonetatik, kolonia handiak lortzen dituzte. Brote hauek zuhaitz “ama”-tik 40 m-tara agertu ohi dira eta nahiz eta sute batek inguruko zuhaitz guztiak suntsitu, sustraien sarea bizirik mantenduko dira, horregatik, koloniak, milaka urtez bizi daitezke (esaten da Utah-n, EEUU, makal talde batek 80.000 urtez bizi izan dela).
Makalek, latitude epeletan azkarren hazten diren zuhaitzen artean aurkitzen dira, eta honek, zuhaitz aitzindari bezala ezagutzea ahalbidetzen du. Zuhaitz hauek, urte osoan zehar hosto berriak garatzen dituzte, nahiz eta espezie batzuetan, hazkuntza udazkenean amaitu.
Populus generoa, Ipar hemisferio-ko jatorrizkoak dira, hala ere, bere banaketa Txinako eskualde hegotropikaletatik (aniztasun handieneko lekua) zonalde borealetaraino zabaltzen da. Genero honen espezie desberdinak Amerikatik, Afrika ekialdetik eta Europa erdialdetik zabaltzen dira. Europan, ohikoenak, Populus nigra, Populus alba, Populus tremula eta Populus canescens dira.
Makalak normalean erreken alboetan zehar aurkitzen dira, baso alubialak sortuz. Espezie asko, Populus nigra adibidez, uholdekiko erresistenteak dira baina oso sentikorrak lehorteekiko. Zuhaitz mota hauen hazkuntza azkarraren ondorioz, aurretik nahasitako lurzoruetan inbaditzaile bortitz bezala jokatzen dute. Mundu mailan, genero honen 80 milioi hektarea existitzen dira, hauen artean, 28,3 milioi Kanadan (2001), 21,9 milioi Errusian eta 17,1 milioi Estatu Batuetan (2003), non zuhaitz hauen erabilera nagusia egurra da. Txinan berriz, 2,1 milioiko hektareekin, zuhaitz hauek naturaren babespenerako erabiltzen dira, Makalez osatutako basoak sortuz[6].
Genero hau 6 sekzio desberdinetan banatuta dago karakteristika morfologikoetan oinarriturik. Munduaren eboluzioan zehar, sekzio desberdinak garai desberdinetan agertu egin dira. Genero barruan, jatorrizko sekzioa Abaso-a dela pentsatzen da, eta hemendik beste sekzioak garatu egin zirela, Leukoides sekziotik pasatuz, Populus sekziora heldu arte, garatuena izanik[7].
Aurkikuntza zaharrenak Ipar Amerikako Paleozoiko amaierakoak dira (252 milioi urteko antzitasunarekin). Eozeno amaieran, (orain dela 55.8 milioi urte), Leucoides sekzioko lehenengo fosilak agertu ziren, Eurasiako lehenengo fosilekin batera. Oligozeno garaian (orain dela 34 milioi urte), Iparamerikan eta Eurasian, Tacamahaca eta Aigerios sekzioen aitzindarien arrastoak aurkitu ziren. Populus generoa, bakarrik Miozeno garaian (orain dela 23 milioi urte) aurkitu egin da[8].
Zuhaitz honek 20 m inguru du. Hostoak meheak dira eta heldutasunean ilegabekoak; goiko aldean kolore berde bizia daukate eta azpian, aldiz, argiagoak dira. Amentuak (Lore unisexualez osatutako lore-elkarte zintzilikaria) zilindrikoak, zintzilikariak eta oso iletsuak dira.
Nahiz eta batzuetan ur-bazterretan eta ibai-haranetan hazi, ohikoagoak dira hosto erorkorreko basoetan (lurzorua ondo garatuta eta hezetasun nahikoa badago). Naturalki bizi da Europa eta Asiaren zati handian, eta gero eta hegoalderago urriagoa da.[9][10]
20-25(30) m-ko zuhaitza da. Hostoak dimorfikoak dira eta kolore berde ilunekoak; gainealdean ilegabekoak dira eta azpialdean ilupa zurixkabatez estalita daude. Oin arretan amentu iletsuak daude, ezkata mintzaire eta dentikulatuekin. Beste alde batetik, oin emeetan, aldiz, amentu zilindrikoak agertzen dira, ile gutxikoak.
P. canescens makal honen antzekoa da, Europa erdialde eta ekialdekoa jatorriz. Zenbaitetan landatu egin da Arabako hegoaldean.
Altitude gutxiko zonaldeak nahiago ditu. Ibai-sistemei, iturriei eta iturburuei lotuta bizi da; lurzoru buztintsuak ondo jasaten ditu eta ondo hazten da kalkareotan, baina gazietan desagertzen da. Europako erdialdean eta hegoaldean, Asiako mendebaldean eta Afrika iparraldean bizi da.[11][10]
30 m edo gehiagoko zuhaitza da. Begiak ilegabeak eta likatsuak dira; kolore arrekoak. Hostoak kolore berde bizia dute. Lore arrak amentu trinkoetan kokatzen dira eta ezkata ziliatuaz hornituta daude. Amentu emeen kasuan, luzeak eta laxoak dira.[10]
30 m luze inguru den zuhaitza da. Begiak ilegabeak, oso likatsuak eta itsaskorrak dira. Hostoak tamaina aldakorra daukate, kolore berde bizikoak dira eta guztiz ilegabeak dira.
Amentu arrek kolore gorrixka dute eta lore ugariak dituzte; eta honetako bakoitzak ilegabea eta kolore purpura edo arrea duen ezkata bat du. Amentu emeak luzedunak eta berdexkak dira.
Ibai-bazterretan, urmaelen ertzeetan eta urtegietan hazten da, sahats, lizar eta haltzekin batera.[12][10]
Makaletan 650 onddo baino gehiago identifikatu dira. Populus tremulan 300 intsektu eta 250 onddo-espezie aurkitu dira. Mundu mailan Populus kaltetzen duten espezie nabarienak Melampsora, Venturia, Marssonina, Hypoxylon tribu eta Phellinus tremulae dira. Lehenengoak hostoetan herdoia eragiten du. Bigarrenak kimu eta hostoen txuriketa. Hurrengoak hostoetan orban ilunak agerrarazten ditu. Laugarrenak zurtoinari minbizia eragiten dio. Azkenekoak zuhaitza usteltzen du[13].
Ordea, Europa erdialdean dauden gaixotasun nagusienak makalaren kantzer bakterianoa (Xanthomonas populi), enborraren azalaren erreketa (Dothichiza populea), orban marroiak eta hostoen herdoia (Marssonina brunnea)[14]. Gehien erasotzen dituzten intsektuak Saperda carcharias, Saperda populnea eta Aromia moschata dira. Arratoiak, untxiak, erbiak, oreinak, adarzabalak eta orkatzak izaten dira kalteak eragiten dituzten animaliak beraien koskekin.
Beldar eta tximeleten ehun espezieen inguru makaletan bizitzen dira.
Urtaro hezeetan landatuz eta mantenugaiez aberastutako urekin oso azkar hazten denez, asko erabiltzen da genero hau. Makaldi edo alor deituriko formazio erregularretan landatzen dira eta enbor luze eta zuzenak aurkezten ditu.
Azkar hazten den arren, bere egurra kalitate oso onekoa da; leku egokietan 20m3/ha/urte baino gehiago haztea lortu du. Egur hau dentsitate baxuko altzariak, eskorak eta txapa plana egiteko erabiltzen da; baina bere erabilera nagusia taula kontratxapatuen industrian da. Beste erabilera bat margolanen euskarriena da, Mona Lisa-rena adibidez.
Parke eta pasealekuetan zuhaitz hauek itzalak egiteko erabiltzen dira.
Argentinaren hegoaldean basoetan haize-babes gortinak eratzeko landatzen dira.
Erabilera interesgarri bat fitoerremediazioa da. Genero honetako zuhaitzak bioteknologikoki beraien xenobiotikoak metatzeko ahalmena erreplikatzen da beste espezieetan[15].
Populs albak egurr zuria, arina eta biguina du, malgutatsun gutxikoa eta ale zakarrekoa; zurgintzan eta paper pastarako erabiltzen da. Bestalde, bere sustrai sistema indartsu eta zabala lurzorua finkatzeko zeharo eraginkorra da; hau dela eta, ibai eta erreken bazterrak babesteko oso zuhaitz egokia da[16].
Populus tremulak egur biguina, zuria eta arina du, generokide artean estimatuena, baina zerrarako behar den tamaina nekez lortzen du; pospoloak, hortzetako txotxak, jostailuak etab. egiteko erabiltzen da; paper pastarako ere estimazioa du, baina baso sail handirik ez eratzean ezin da ondo ustiatu. Hostoak azienden neguko bazkartarako erabiliak izan dira, eta begiak medikuntzam, hemorroideen tratamenduan.
Zuhaitz apaingarri bezala ere estimatua da, hostoek haizearekin duten mugimenduagatik eta udazkenean hartzen dituzten kolore politengatik[16].
Populus nigraren egurra biguina, arina, ahula eta hauskorra denez zurgintza arinean, ontziketan, sutarako eta paper pastarako erabiltzen da. Bere hazkunde bizkorragatik landatua izan da. Hostoak neguko bazkatarako erabili izan dira eta begiak hemorroideak sendatzeko ukendu herrikoia prestatzeko.
Apaingarritarako barietate ikusgarriak ditum udazkenean itxura polita hartzen dutenak. Hauen artean, zutabe eitea duten aleak italica Moench barietatekoak dira[16].
Populus deltoides kalitate ongarriko egurra bizkor eta asko ekoiztean duten interesagatik, hibridazio artifizial eta hobekuntza genetikoko teknikak ezarri zaizkie. Egur zuri, biguin eta arima desbiribiltzeko eta zerrerako erabili daiteke. Gainerakoa paper pastarako eta pieza txikiak, hortz txotxak adibidez, egiteko erabiltzen da[16].
Makal Salicaceae familiaren Populus generoaren izen arrunta da. Genero honen barruan 40 espezie inguru aurkitzen dira; Eurasiaren eta Ipar Amerikaren zonalde epel eta hotzetan hazten dira, hau da, Ipar Hemisferioan zehar. Kretazeo berantiarrean agertu ziren lehen aldiz, baina Tertziarioan asko nagusitu ziren.
Fenologiari dagokionez, Makalek, oro har, martxoaren edo apirilaren inguruan loratzen dira.
Euskal Herrian nagusitzen diren espezieak 4 dira: Populus tremula, P. alba, P. deltoides eta P. nigra.
Poppelit[1] eli haavat[2] (Populus) on pajukasveihin (Salicaceae) kuuluva puusuku. Se sisältää kesävihantia puita, jotka muodostavat runsaasti juurivesoja. Kukinnot ovat norkkoja ja tuulipölytteisiä.
Suomen suurin poppeli on Heinolan kaupungin rantapuistossa kasvava tsaarinpoppeli (Populus nigra 'Petrowskiana').[3]
Poppelit eli haavat (Populus) on pajukasveihin (Salicaceae) kuuluva puusuku. Se sisältää kesävihantia puita, jotka muodostavat runsaasti juurivesoja. Kukinnot ovat norkkoja ja tuulipölytteisiä.
Suomen suurin poppeli on Heinolan kaupungin rantapuistossa kasvava tsaarinpoppeli (Populus nigra 'Petrowskiana').
Populus
Les peupliers sont des arbres du genre Populus de la famille des Salicacées.
Le genre Populus englobe 35 espèces des régions tempérées et froides de l'hémisphère nord. Il comprend aussi de nombreux hybrides naturels ou artificiels (créés par l'homme). Les peupliers, arbres à la croissance rapide se rencontrent rarement en forêt dense, mais plutôt dans les ripisylves et aux abords des zones humides où comme les saules, ils sont appréciés des castors et ils recèpent ou drageonnent facilement quand ils ont été coupés par ces derniers.
Ils croissent sur les terrains humides, voire temporairement inondés. Leur système racinaire, important, souvent superficiel et traçant (comme celui du peuplier d'Italie par exemple) peut détruire des murs, soulever les enrobés bitumés et coloniser des tuyaux d'égouts. Certaines espèces (peuplier tremble) peuvent pousser sur des sols sableux pauvres et supportent relativement bien les embruns marins, à une certaine distance de la mer toutefois.
Leur culture est nommée populiculture. En dehors des espèces spontanées, de nombreuses variétés ou cultivars sont à la disposition des sylviculteurs (populiculteurs). Le séquençage du génome du peuplier de l'Ouest a été annoncé en 2004 et publié en 2006[1]. Le peuplier étant un arbre à croissance rapide (d'où une évaluation vite disponible lors de tests) et progressivement entièrement séquencé, il devient le premier arbre transgénique en 1986 et est depuis l'essence qui a fait l'objet du plus grand nombre d'essais et de tests (47 % en 2005) d'arbres génétiquement modifiés (une souche en France, par l'INRA et d'autres au Canada)[2].
De pouplier, poplier, dérivé avec le suffixe -ier de l'ancien français pople, peuple (XVe siècle), du latin pōpǔlus, dont l'origine n'est pas connue.
L'étymologie populaire selon laquelle le latin populus (peuplier) évoquerait le peuple, car les places publiques romaines étaient ombragées de peupliers ou que l'arbre pousse souvent en groupes denses comme une foule humaine[3], est fantaisiste. Le pǒpǔlus de peuple, masculin, avec la première syllabe courte, n'est pas le même mot que le pōpǔlus de peuplier, féminin[a] comme tous les noms d'arbres et avec la première syllabe longue[4],[5].
Il existe aussi l'hypothèse d'un substrat méditerranéen plus ancien[5], l'étymologie peu satisfaisante faisant rattacher le peuplier au grec papalein, référence au tremblement caractéristique de ses feuilles triangulaires portées par un long pétiole ou à sa capacité à se tordre face au vent en effet le peuplier semble se « plier » face aux différences de pression entre deux masses d'air[6].
Ce sont de grands arbres à feuilles simples, alternes, cordiformes ou triangulaires ou ovales, caduques, acuminées, à long pétiole comprimé[7].
Le système racinaire est traçant et contribue à la dissémination par drageonnage à partir de racines superficielles.
L'écorce est plutôt pâle (chez le jeune arbre) et de plus en plus crevassée alors que l'arbre vieillit.
Le bois est blanc, léger, tendre, assez résistant, adhérent et peu fissile.
Ces espèces sont dioïques (un individu est soit mâle, soit femelle). Les fleurs sont réunies en chatons pendants, qui apparaissent avant les feuilles. Leur périanthe est réduit à une cupule. Les fleurs mâles présentent de 8 à 30 étamines rougeâtres. L'ovaire de la fleur femelle est uniloculaire, à deux carpelles. Une fois fécondées, ces derniers forment une capsule uniloculaire à deux valves contenant de nombreuses graines velues.
Les paléobotanistes s'accordent à donner aux peupliers une origine fort ancienne, parmi les Angiospermes.
Le Suisse O. Heer attribue au genre Populus certaines empreintes de feuilles simples rencontrées dans le néocomien de Kome (lignite), sur la côte ouest du Groenland (P. primaeva Heer)[8],[9].
Les Turanga seraient donc des formes primitives.
Il semble que ce n'est qu'au Sénonien que les représentants des autres sections sont apparus
.
Le genre Populus est divisé en six sections :
Les espèces naturelles ont été utilisées pour créer des cultivars depuis le XVIIIe siècle. Certains hybrides se sont fixés à l'état sauvage. On trouve les principales espèces de peupliers :
Ce bois blanc tendre et léger (1,2 sur l'échelle de Chalais-Meudon[10]) est facile à coller, à teindre, à peindre, à clouer et à agrafer, mais il se scie et se ponce difficilement.
Au siècle dernier, dans les régions de production, il servait de bois de charpente; léger et résistant, on l'utilisait comme volige, chevron ou poutre en tronc entier.
Les peupliers sont cultivés de façon industrielle par des « populiculteurs » dans des zones dédiées dites peupleraies ou ramiers en région toulousaine.
Les belles billes servent au déroulage. On en fait des panneaux (lattés, contreplaqués), boîtes à fromage, emballages légers pour fruits et légumes, bourriches d'huîtres ou allumettes. La seconde qualité est généralement valorisée pour la fabrication de palettes, de cagettes ou de pâtes à papier.
Le peuplier (Populus trichocarpa) a été le premier arbre dont le génome a été entièrement séquencé. Il a été choisi pour son « petit » génome qui contient 485 millions de paires de bases (le génome du pin en contient 40 à 50 fois plus) réparties sur 38 chromosomes. L'autre critère de choix a été la capacité de cet arbre à grandir de 5 m par an, permettant d'évaluer efficacement les modifications génétiques. Environ 45 500 gènes codant des protéines ont été identifiés[1].
En 2007, des chercheurs de l'Université de Washington ont développé un peuplier OGM capable de métaboliser et détruire le trichloréthylène souillant des sites industriels pollués[11].
De nombreux clones sélectionnés pour leur croissance rapide, et dont l'évapotranspiration a été maximisée se sont finalement rapidement montrés particulièrement vulnérables à certains insectes défoliateurs puis aux rouilles du peuplier (maladies fongiques dues à des champignons microscopiques qui semblent systématiquement s'adapter après quelques années aux clones sélectionnés pour leur résister), en dépit d'une nette amélioration de la qualité de l'air en termes de pluies acides[12].
En termes de bonnes pratiques pour la santé des forêts[13], - comme pour les plantations monoclonales de résineux ou d'eucalyptus - on recommande maintenant d'au moins réintroduire un peu de diversité génétique par un mélange de plusieurs clones ou hybrides, comme stratégie de lutte contre les épidémies et parasitoses[14]. Des stratégies de lutte intégrée sont aussi recommandées, dans une démarche de gestion plus durable des peupleraies encouragée à échelle mondiale par la FAO[15].
Des logiciels d'analyse automatique de photographie permettent maintenant de mieux mesurer l'état des houppiers (décoloration, défeuillaison du houppier)[16] en tenant compte des caractéristiques de différents hybrides[17].
Les larves de quelques espèces de coléoptères parasitent le peuplier :
Les papillons dont les chenilles consomment des feuilles de peupliers sont :
Les papillons de nuit (hétérocères) suivants (classés par famille) se nourrissent de peuplier :
(Voir aussi ces papillons sur le Wiktionnaire)
Un autre invertébré parasite fréquent du peuplier est le puceron lanigère (Phloeomyzus passerinii)
La culture de peuplier repose sur trois piliers essentiels : la qualité du cultivar utilisé, la qualité de la station et les traitements appliqués à la culture.
La sylviculture appliquée se base prioritairement sur les modes de régénération privilégiés par tel ou tel groupe de peupliers. Ainsi la sylviculture des trembles utilise leurs capacités à spontanément drageonner alors que la gestion des peupliers des zones désertiques (P. euphratica, P. fremontii…) se basera préférentiellement sur la reproduction sexuée.
Les différences entre les espèces de peupliers sont aussi importantes qu'il n'y a de similitudes dans la gestion de leurs peuplements naturels. Dans les régions chaudes et sèches ou dans les régions proches du Cercle Arctique, les peupleraies se confinent aux plaines inondables et aux bords de cours d'eau où elles constituent le plus souvent des peuplements étroits (ripisylves) presque purs ou mélangés d'aulnes et de saules, en taches ou rubans sur plusieurs kilomètres.
Dans la forêt boréale et la forêt tempérée, les peupliers sont communément rencontrés soit en formations pures soit en peuplements mélangés.
Dans le passé, la régénération des peupliers (peupliers blancs, baumiers, noirs, trembles, etc.) était probablement principalement conditionnée par :
Le drageonnement est la voie de reproduction naturelle qui semble avoir été privilégiée par les trembles. Elle a localement conduit à la création de peuplements à dominantes monoclonales et ce sans aucune intervention de l'homme. L'évolution d'un arbre issu de semis vers un peuplement monoclonal prend des dizaines de siècles. Dans la région des Grands Lacs et l'Alaska, la taille moyenne de ces peuplements monoclonaux varie de 2 à 8 ares ce qui est très faible comparé aux peuplements des Montagnes Rocheuses. Dans le sud de l'Utah, le peuplement monoclonal naturel Pando couvre 43 ha, ce qui en fait probablement le plus grand organisme vivant du monde. Il est composé de 47 000 tiges et pèse, selon les estimations, 6 000 tonnes (Grant et al. 1992).
Les peuplements de trembles sont habituellement exploités en « coupe rase ». Des essais de coupes progressives ont provoqué un moins bon drageonnement et une croissance plus faible des pousses, la présence d'un étage arboré aussi diffus soit-il semblant défavoriser la régénération massive et rapide de ces peupliers. La performance du drageonnement est également conditionnée par la température du sol, des réserves en hydrates de carbone du système racinaire, du génotype, de la présence de déprédateurs (grands herbivores, insectes…), des conditions de récolte et de nombreux autres paramètres (Maini 1967 ; Zasada et Schier 1973 ; Shepperd et Fairweather, 1994). L'exploitation forestière doit être particulièrement respectueuse du sol si l'on veut s'assurer d'un bon drageonnement. Les phénomènes de compaction et les blessures de l'appareil racinaire (favorisant la diffusion de l'armillaire) et diminuant d'autant les capacités du peuplement à se régénérer (Navratil et al. 1996). Dans les sites où la régénération est optimale, on compte de 30 000 à 100 000 drageons par hectare.
Bien que moins prolifique que les trembles, le P. balsamifera a également une propension à drageonner. Par exemple dans les forêts boréales occidentales du Canada on compte 3000 tiges/hectare après exploitation (Navratil et Bella, 1990). Le P. balsamifera compte également d'autres stratégies de régénération végétative (bouturage, rejet de souche…).
D'autres peupliers drageonnent, mais se reproduisent également par d'autres méthodes de régénération végétative ; rejets de souches, bouturage ou décurtation (beaucoup plus rare). Pour ces espèces, la régénération végétative est privilégiée dans les conditions stationelles moins favorables.
Moins importante dans le développement de la sylviculture des tremblaies hors vallée, elle est par contre essentielle pour les systèmes forestiers ripuaires. La durée de vie de la graine étant très courte (moins de deux à trois semaines), il est impératif que la période d’ensemencement coïncide avec la fin des inondations. La réussite du semis est conditionnée par un lit d'ensemencement humide, complètement dépourvu d'autres végétaux et bien ensoleillé. Ces conditions sont généralement remplies sur les grèves, atterrissements et terrasses soit érodées par les crues, soit nouvellement créées par les dépôts alluvionnaires. La simultanéité entre la fin des crues et la période d’ensemencement des peupliers est le fruit de longues années d'évolution. Les interventions sur les cours d'eau comme leur détournement, la stabilisation des berges, la création de barrage, les pompages, diminuent voir rendent impossible la régénération naturelle. Bien que les graines puissent se déplacer sur plusieurs kilomètres grâce notamment aux courants de convection (ou en cas de grands vents), la plupart du temps elles se déposent à peine à une centaine de mètres de leurs génitrices.
Les règles de gestion des trembles sont relativement simples. Les trembles ont été appelés par Graham et al. (1963) les arbres phoenix et ce pour la raison qu'ils peuvent en un à deux ans après perturbation de leur milieu (exploitation, tempête, incendie…) reconquérir et dominer le site. La sylviculture la plus communément appliquée est basée sur la régénération naturelle par drageonnement et n’est suivie d'aucun autre traitement jusqu'à l'exploitation. La forte concurrence entre les plants assure une sélection rapide dans le peuplement. Des baisses de croissance ou autres effets liés à la densité n’auraient que peu d'impacts sur la production volumique ; en fait les peuplements denses sont moins susceptibles d'être affectés par les attaques d'insectes et les maladies. Lexploitation à blanc étoc continue d'être le système d'exploitation dominant (notamment sur le continent nord-américain). Cela dit, les exigences de gestion durable de la forêt ont impliqué la pratique de certaines variantes. Par exemple dans l'Alberta, sur la coupe, l'Alberta Pacific Corporation laisse sur pied ±5 % du volume à exploiter afin d'atteindre les objectifs de la conservation de la nature (Stelfox 1995). Toujours dans l'Alberta, dans la gestion des peuplements mixtes trembles - conifères, les peupliers sont exploités en premier afin de permettre le maintien des conifères. Le but n'en est pour autant pas l'élimination des trembles, mais bien le maintien de la forêt mixte. Dans le nord des Grands lacs, l'Administration forestière oriente sa gestion pour favoriser la conversion de certaines peupleraies vers des systèmes forestiers à espèces longévives (selon les mêmes principes que la conversion du taillis en futaie appliquée en Europe). Le maintien d'arbres sur la mise à blanc diminue fortement la vigueur et la croissance des drageons. Perala (1977) indiquait que 2,4 à 3,6 m2 ha−1 de tiges sur pied sur la coupe réduisaient la croissance des drageons de 35 à 40 %. Par contre Doucet (1989) citait des exemples de parcelle ayant un bon drageonnement malgré la conservation de 14 m2 ha−1 d'arbres sur pied. Une autre étude du Superior National Forest of Minnesota menée par Stone et al. (2000) indiquait qu'une réserve de 75 arbres/ha uniformément répartis diminuait le drageonnement de 33 à 41 %, mais sans pour autant affecter la croissance de ceux-ci. En pratique, les arbres laissés sont soit répartis uniformément sur la parcelle, soit concentrés en petits groupes de 10 à 30 arbres. La taille recommandée des surfaces d'exploitation par mise à blanc est de l'ordre de 4-5 ha et celles-ci doivent être idéalement dispersées dans des peuplements âgés. Dans les bons sites (index stationnel de 24,5 m à 50 ans), les exploitations ont une rotation de 25 à 30 ans avec une surface terrière de 25 à 30 m2 ha−1 (Perala 1977).
Pour les autres peupliers, les conditions d'exploitation peuvent être semblables, mais nombre de peupleraies naturelles sont souvent remplacées par des plantations. Dans les formations forestières liées aux cours d'eau à fortes perturbations, les peupliers sont parmi les premiers colonisateurs avec les saules et les aulnes. Selon les cas, ces formations forestières peuvent évoluer vers des peuplements dominés par des essences plus longévives. La sylviculture des peuplements naturels peut présenter plusieurs scénarios adaptés aux types de peuplements (mélangés ou purs) et aux objectifs attendus (évolution vers un autre faciès forestier ou pérennisation de la peupleraie). Dans ces peupleraies, les éclaircies, quand cela s'avère possible, sont pratiquées très tôt et fréquemment. Généralement l'exploitation des peupliers est réalisée par la méthode des mises à blanc qui permet ensuite la régénération avec la même espèce. Cette méthode est cependant contre-indiquée pour certaines espèces (P. euphratica, P. pruinosa…) occupant les zones désertiques, car elle fragilise le peuplement et hypothèque la régénération naturelle. Dans ces types de peuplements, on choisira des exploitations d'arbres isolés ou par groupes de quelques arbres (4-5) afin de conserver un état forestier protecteur tout en assurant aux rejets ou aux semis des conditions suffisantes de développement. Quand les jeunes plants ont dépassé le stade critique, on peut agrandir les « cônes » de régénération. Cela dit, les régénérations naturelles sont essentiellement axées sur la colonisation de nouveaux sites via l'ensemencement et moins par la régénération sur même site même si cette dernière est fréquente pour les espèces drageonnant aisément.
Un des grands avantages des peupliers est que le matériel de qualité supérieure peut être rapidement disponible en grande quantité. C'est d'autant plus vrai pour les peupliers des sections Aigeros et Tacamahaca dont le bouturage est relativement facile. La multiplication chez les trembles est un peu plus difficile car elle nécessite des boutures avec talon racinaire appelées barbatelles. Les produits de la pépinière peuvent être assez différents selon le mode de propagation, les coûts, le type de plantation envisagé, les conditions de plantation… Les boutures non racinées sont produites à partir de bois d'un an et varient selon les modes de production du mini bouturage (2-3 cm) au bouturage plus classique (15 cm à maximum 100 cm). Dans le cadre d'une production intensive avec des densités de plantation supérieures à 700 tiges/ha, on emploiera préférentiellement des boutures classiques. Ce type de plantation nécessite une préparation du sol comparable à une culture agricole traditionnelle et demande un contrôle de la végétation adventice aussi minutieux. Pour des plantations moins denses (< 400 tiges/ha), on préfèrera l'emploi de plançons ; la longueur de ceux-ci peut varier entre 1,5 m et 5 ou 6 m. Ce type de matériel permet les replantations dans des milieux plus difficiles (tels qu'en forêts) et le contrôle de la végétation devenant adventice moins crucial. Ces plançons sont produits à partir des boutures classiques, installées à +/- grande densité selon les conditions climatiques (température, ensoleillement…) et le calibre des boutures désiré. Ainsi, dans la plaine du Mississippi, les écartements sont typiquement de 0,3 m × 0,3 m soit légèrement moins de 0,1 m2/plant ; les plançons sont produits en 1 ou 2 ans et dans ces conditions, l'irrigation est fréquente. Ces fortes densités sont pratiquées afin d’empêcher le développement de branches latérales ce qui permet de réduire fortement l'habillage des plants ; cette pratique fonctionne particulièrement bien avec les P. deltoïdes et P. ×euramericana, mais moins avec les hybrides moins héliophiles tels que P. trichocarpa × P. deltoïdes ou P. trichocarpa × P. nigra. Autre exemple, en Belgique, la densité pratiquée est de 5000 à 10 000 plants / ha soit des écartements de 1 m × 2 m à 1 m × 1 m. Classiquement, les plançons sont produits en 2-3 ans selon les cultivars ; l'irrigation y est rare mais la production nécessite une main-d'œuvre importante pour l'habillage des plants. Les plants de trembles peuvent être transplantés à partir de barbatelles d'un an soit à la taille d'un semis d'un an (60 à 100 cm). La production de plants en container est plus anecdotique. Elle peut être réalisée soit à partir de semis, de mini boutures, de boutures ‘en vert’ ou de boutures de racine (tremble). Elle n'est quasiment pas utilisée en Europe et est commune pour des plantations en milieux arides.
La compétition entre le peuplier et la végétation adventice est importante et il est d'autant plus nécessaire de la réduire que les plants installés sont petits. Plusieurs méthodes peuvent être envisagées :
En pépinière, les problèmes essentiels sont liés aux maladies telles que les rouilles, le Marssonina sp. et les dépérissements de pousses. Ces derniers étant favorisés par de fortes attaques des deux premières maladies, c'est sur celles-ci que vont se concentrer les efforts du pépiniériste.
Les maladies foliaires et en particulier les rouilles feront l'objet de traitements appropriés (emploi des fongicides agréés selon les états). Les dépérissements des pousses sont causés par de nombreux agents différents comme Discosporium populeum, Cytospora chrysosperma, Phomopsis oblonga…
Les déprédateurs les plus gênants en pépinière sont les défoliateurs comme les chrysomèles et les altises (notamment Chrysomela scripta aux États-Unis) et les insectes xylophages tels que les sésies et les saperdes. Ici aussi des insecticides adaptés existent et peuvent être utilisés selon les législations nationales.
Le sol idéal est bien aéré, riche, bien alimenté en eau et suffisamment profond (profondeur de la nappe à plus d'un mètre). Il a une texture limoneuse +/- légère avec un pH eau compris entre 5 et 7,5 (Baker et Broadfoot 1979). Mais en fait, chaque espèce et hybride de peupliers a ses exigences ou ses tolérances propres (le P. tremula supportera mieux les sols acides, le P. heterophylla les stations mouilleuses, le P. euphratica les sols halomorphes…). Les distances de plantations dépendent de l'espèce concernée et du produit envisagé. Dans le cadre d'une production de bois d’œuvre de haute qualité et sans éclaircie, les plantations sont réalisées à très faible densité (entre 150 et 220 plants / ha) comme cela se pratique notamment en Europe. Dans les zones méridionales ce type de culture peut être associé à des spéculations agricoles telles que la production de blé, de betterave, de produits maraîchers, de soja… Des densités plus importantes sont pratiquées notamment aux États-Unis, avec des écartements variant de 1600 à 625 tiges / ha. Sans éclaircies, le produit de ces plantations alimentera l'industrie de la cellulose ou des panneaux (par ex. OSB). Dans d'autres régions comme la Chine, où les fortes densités sont régulièrement usitées, les bois d'éclaircies servent notamment comme petit bois de construction, bois pour les manches d'outils ou encore comme combustible. Les densités pratiquées dépendent également de l'espèce ou de l'hybride cultivé ainsi que des objectifs de la plantation. Outre la production de bois, les peupliers sont également largement utilisés pour la restauration des sols, comme brise vent, comme barrière à l'ensablement, comme parasol, pour l'alimentation animale, pour l'industrie pharmaceutique, pour l'ornementation ou encore en phytoremédiation.
Les plantations en alignements sont largement pratiquées à travers le monde. Elles répondent à différents objectifs plus ou moins cumulables selon les cas. Les alignements permettent d'allier production de bois d'œuvre et activité agricole (culture ou élevage) mais cela est loin d'être leur seule fonction. Ainsi, ils sont largement utilisés comme brise-vent (notamment à l'aide de P. nigra var ‘Italica’), dans la lutte contre l'ensablement, comme arbre de bord de voirie (route, canaux…), pour l'ombrage ou pour leurs qualités ornementales.
Les écartements varient en fonction des objectifs alloués à l'alignement. En plantation brise-vent, les écartements varient entre 2 et 4 m. Dans la lutte contre l'ensablement ou en fixation de terre, les densités peuvent être largement augmentées (écartements entre 0,5 m et 4 m). Les plantations orientées vers la production de bois d'œuvre ont des écartements plus larges (généralement entre 4 et 12 m).
La production en alignement est plus rapide qu'en peuplement, mais nécessite plus d'entretien si l'on veut produire du bois de grande qualité (tailles de formation, élagages et émondages plus fréquents). Par exemple, en Belgique, la croissance du P. × euramericana ‘Robusta’ est en moyenne de 5 cm/an en peuplement forestier, mais atteint facilement 7 cm/an en alignement.
Ce système de culture est devenu très en vogue à travers le monde, l'objectif étant la production de biomasse en un temps très court pour la production cellulosique ou plus fréquemment comme biocombustible. Ce type de production ligneuse nécessite les mêmes conditions que l'agriculture classique : un travail du sol, des traitements herbicides (de pré-émergence et de post-émergence) les premières années et après chaque récolte, parfois des traitements insecticides (si attaques d'insectes défoliateurs) et des apports en fumure relativement importants. Dans les régions semi-arides et bien ensoleillées, l'irrigation ou la fertirrigation (injection d'éléments nutritifs avec l’eau d’irrigation pour leur permettre d’être rapidement absorbés par les cultures) y est assez commune.
Le peuplier ne fait pas l'objet d'une législation spécifique, mais par contre d'un abondant contentieux, qui recouvre des situations très diverses, qu'il s'agisse des chutes d'arbres, de l'aménagement foncier, des baux ruraux, des travaux menés par les collectivités publiques, du défrichement, des plantations, de l'exploitation des coupes, du débardage, de la fiscalité, des dégâts du gibier, de l'incendie, des inondations, des bords de rivière, des relations de voisinage, ou de l'usufruit (v. bibliographie).
Par ailleurs, en raison du statut particulier des populicultures (à mi-chemin entre la forêt et l'agriculture), savoir si les peupleraies étaient ou non régies par le Code forestier a été longtemps discuté. On peut considérer aujourd'hui, sur la base de deux circulaires et du contentieux (jurisprudence), que les peupleraies sont soumises à la législation du Code forestier relative au défrichement.
Dans certains pays, des subventions ou déductions fiscales, peuvent être accordées aux populiculteurs, à certaines conditions. Les labels et assertions techniques, étiquetages ou affichages environnementaux doivent aussi, quand ils existent, respecter la réglementation
Le peuplier présente la caractéristique de pousser très rapidement, et plus encore pour clones d'hybrides sélectionnés pour une croissance encore plus rapide. Et, corrélativement – comme le saule – quand il ne manque pas d'eau, il évapotranspire une grande quantité de vapeur d'eau, ce qui lui fait jouer – dans une certaine mesure – un rôle de filtre entre la nappe phréatique et la vapeur d'eau qu'il rejette dans l'air. Ce faisant, il peut cependant se contaminer en bioaccumulant certains toxiques dans son bois ou son écorce, ou au contraire les éliminer (comme déchet métabolique ou via ses feuilles mortes, pollens, graines ou exsudats racinaires…).
Certaines plantes se montrent capables d'absorber de grandes quantités de métaux lourds, de radioisotopes ou de polluants organiques[18] et parfois de les dégrader[19], en disposant par exemple de mécanismes de détoxication face au trichloroéthylène qui est toxique et génotoxique[20].
Le peuplier fait partie des plantes pouvant absorber et dégrader le trichloroéthylène (TCE), un polluant fréquent des nappes dans les régions industrielles et urbaines.
Des tests faits aux États-Unis dans les années 1990 avec des peupliers hybrides (Populus trichocarpa × P. deltoides ; clones H1-11 and 50-189[21], plantés dans un sol à aquifère artificiel (irrigué par une eau volontairement polluée par du trichloréthylène[21]) ont montré que ces peupliers absorbaient du TCE et en dégradaient une partie en plusieurs déchets métaboliques connus : trichloroéthanol, acide trichloroacétique et acide dichloroacétique)[22]. Une autre partie (moins de 5 % lors d'une des expériences, mais ce taux pourrait être différent dans la nature[23]) était évacuée via l’évapotranspiration (« phytovolatilization », habituellement mesurée en culture sous serre), en quantités mesurables.
Il s'agit bien d'une biodégradation qui ne résulte pas de l'activité de bactéries de la rhizosphère ou de symbiotes fongiques du peuplier (qui existe aussi par ailleurs pour un certain nombre de polluants[24]), car en laboratoire des cultures pures de cellules de peupliers dégradent effectivement le trichloréthylène, en produisant les mêmes produits métaboliques intermédiaires[22].
Les peupliers ou leurs cellules exposées à du trichloréthylène marqué au radiocarbone 14 (traceur[25]) produisent aussi du dioxyde de carbone radiomarqué ce qui montre qu'il y a bien eu dégradation du trichloroéthylène au niveau cellulaire[22].
Des boutures de peupliers plantées dans un sol pollué par le TCE ont produit les mêmes métabolites.
En laboratoire, le degré d'oxygénation de la rhizosphère semble avoir peu d’importance[23].
L'extraction augmente avec l'évapotranspiration (indice métabolique) et n'est donc efficace que durant la saison de croissance, mais avec, semble-t-il, un très bon rendement : « au moins 95 % du TCE supprimés » pour le TCE solubilisé dans le flux d'eau entrant dans les cellules des arbres[21]. Il faut néanmoins que le TCE soit très dilué, car il est toxique pour les cellules du peuplier, qu’il tue au-dessus d’une certaine dose[21]. D’autres contraintes environnementales doivent être prises en compte pour prédire la capacité des peupliers à dépolluer un sol de son TCE[26],[27].
Ces travaux ont suggéré que le peuplier pouvait avoir un potentiel supplémentaire en matière de phytoépuration des sols in situ, à des coûts inférieurs de 20 % environ à ceux des techniques classiques de dépollution[28] (d'autres essences pourraient aussi peut-être avoir une telle aptitude)[22]. Il existe en outre des bactéries de la rhizosphère du peuplier qui peuvent aussi efficacement extraire le trichloroéthylène de la nappe et du sol[29].
En 2014, la France est nette exportatrice de peuplier, d'après les douanes françaises. Le prix à la tonne à l'export était d'environ 64 €[31].
Populus
Les peupliers sont des arbres du genre Populus de la famille des Salicacées.
Le genre Populus englobe 35 espèces des régions tempérées et froides de l'hémisphère nord. Il comprend aussi de nombreux hybrides naturels ou artificiels (créés par l'homme). Les peupliers, arbres à la croissance rapide se rencontrent rarement en forêt dense, mais plutôt dans les ripisylves et aux abords des zones humides où comme les saules, ils sont appréciés des castors et ils recèpent ou drageonnent facilement quand ils ont été coupés par ces derniers.
Ils croissent sur les terrains humides, voire temporairement inondés. Leur système racinaire, important, souvent superficiel et traçant (comme celui du peuplier d'Italie par exemple) peut détruire des murs, soulever les enrobés bitumés et coloniser des tuyaux d'égouts. Certaines espèces (peuplier tremble) peuvent pousser sur des sols sableux pauvres et supportent relativement bien les embruns marins, à une certaine distance de la mer toutefois.
Leur culture est nommée populiculture. En dehors des espèces spontanées, de nombreuses variétés ou cultivars sont à la disposition des sylviculteurs (populiculteurs). Le séquençage du génome du peuplier de l'Ouest a été annoncé en 2004 et publié en 2006. Le peuplier étant un arbre à croissance rapide (d'où une évaluation vite disponible lors de tests) et progressivement entièrement séquencé, il devient le premier arbre transgénique en 1986 et est depuis l'essence qui a fait l'objet du plus grand nombre d'essais et de tests (47 % en 2005) d'arbres génétiquement modifiés (une souche en France, par l'INRA et d'autres au Canada).
Tugtar an tEadhadh nó an tEabhadh ( nó níos minicí fós, sa lá atá inniu ann, an Crann Creathach) ar chrainn den bhFine Salicaceae, agus bíonn an chuid is mó díobh ar fáil san 'rannóg' ( nó 'bun-fhoghéanas') Populus.
Luaitear an focal 'Eadhadh', i bhfoclóirí na Gaeilge, mar an chúigiú litir den aibítir.
Tugtar an tEadhadh nó an tEabhadh ( nó níos minicí fós, sa lá atá inniu ann, an Crann Creathach) ar chrainn den bhFine Salicaceae, agus bíonn an chuid is mó díobh ar fáil san 'rannóg' ( nó 'bun-fhoghéanas') Populus.
Luaitear an focal 'Eadhadh', i bhfoclóirí na Gaeilge, mar an chúigiú litir den aibítir.
Os chopos[1][2] ou álamos[2][3] son especies arbóreas pertencentes ao xénero Populus. O xénero comporta unhas 40 especies de árbores e arboriñas das zonas temperadas e frías setentrionais. Aparecen no Cretáceo Inferior, mais é no Terciario cando acadan unha ampla representación. Pertencen á familia das salicáceas. En Galicia non son moi comúns as especies bravas, atopando, porén, moitos exemplares de chopos negros ou lamigueiros e chopos brancos en parques e xardíns urbanos e reforestacións á beira dos regos para produción de madeira. Nalgúns lugares téñense mesmo naturalizado.
O nome do xénero: Populus, do que derivan a forma galega chopo, vén do latín: pōpŭlus, termo de orixe descoñecida, aínda que seguramente se refira ao pobo, evocando ás prazas públicas en tempos romanos, normalmente sombreadas con estas árbores[4].
Atópanse en todas as rexións temperadas do hemisferio norte de onde son oriúndas e nas do hemisferio sur como plantas introducidas. Actualmente a súa área de dispersión inclúe América do Norte e Asia central.
Os híbridos desta especie están moi estendidos, sobre todo orientada ao seu potencial produtor de madeira.
Árbores ou arboriñas, de follas simples, alternas e caedizas, habitualmente anchas e de bordos enteiros, aserrados, dentados, lobulados ou festoneados. As xemas áchanse cubertas por escamas. O pecíolo é longo e glanduloso, con frecuencia aparece comprimido lateralmente, o que confire gran mobilidade á folla.
O froito ten forma de cápsula, lampiño, dehiscente , de cor verdosa que se torna parda ao madurar. Ceiba numerosas sementes miúdas arrodeadas dunha especie de flocos de cotón.
Son especies de luz e de temperamento robusto. Adoitan amosar grande avidez pola auga, polo que é frecuente encontralos á beira de regueiros superficiais ou delatando cursos subterráneos. De crecemento rápido, poden acadar grandes talles. As necesidades en canto a nutrientes son elevadas.
* Populus sección Aegiros[5] – Chopos negros ou álamos negros América do Norte, Europa, Asia occidental; clima temperado
Cultivado en lameiros e estacións húmidas de auga movida e rica en nutrientes, é aproveitado especialmente en España polo seu rápido crecemento (baixo liñas de mellora xenética); presenta fustes longos e rectos, e adoita plantarse en formacións regulares chamadas en castelán: choperas (formación de chopos).
A madeira é de boa calidade malia ser unha especie de crecemento rápido: en bos solos chega a medrar máis de 20 m3/ha/ano. Se se seguiu un bo itinerario silvícola a madeira se destina a mobles de baixa densidade, costeiros e chapa; mais o seu uso máis salientábel é o da industria do taboleiro contrachapado. Se presenta unha diminución de calidade notábel e non satisface a demanda do contrachapado, destínase á industria de trituración depreciándose así o prezo por metro cúbico.
Tamén pode mencionarse o uso para caixas de madeira típicas da froita e como soporte de lenzos na pintura, como por exemplo na Mona Lisa.
Son tamén apreciados coma árbores de sombra en parques e paseos.
Son utilizados no sur da Arxentina como cortinas forestais cortaventos.[8]
Un dos usos máis interesantes das árbores pertencentes a este xénero é o seu uso en fitorremediación, tanto usando directamente a planta como a partir dela, conseguindo, mediante biotecnoloxía, replicar a súa capacidade para acumular xenobióticos noutras especies.[9]
Os chopos ou álamos son especies arbóreas pertencentes ao xénero Populus. O xénero comporta unhas 40 especies de árbores e arboriñas das zonas temperadas e frías setentrionais. Aparecen no Cretáceo Inferior, mais é no Terciario cando acadan unha ampla representación. Pertencen á familia das salicáceas. En Galicia non son moi comúns as especies bravas, atopando, porén, moitos exemplares de chopos negros ou lamigueiros e chopos brancos en parques e xardíns urbanos e reforestacións á beira dos regos para produción de madeira. Nalgúns lugares téñense mesmo naturalizado.
Topola (lat. Populus) je biljni rod iz porodice vrbovki ili Salicaceae.
Stablo topole može narasti u visinu do 35 m, a u promjeru deblo može imati i do 3 m. Raste na vlažnim i svijetlim staništima s dovoljno vode i mineralnih soli. Cvjeta prije listanja.
Jednodomna je biljka. U lipnju vjetar raznosi sjemenke. Razmnožavati je možemo reznicama. Njeno drvo koristi se za proizvodnju namještaja i celuloznih vlakana. Oplemenjene vrste topole koriste se za pošumljavanje vlažnih staništa. Uzgaja se plantažno. Dokazano je da topola izlučuje neke tvari koje uništavaju štetne mikroorganizme u zraku, pa je često drvo u parkovima.
Catalogue of Life: 2019 Annual Checklist:
Topola (lat. Populus) je biljni rod iz porodice vrbovki ili Salicaceae.
Stablo topole može narasti u visinu do 35 m, a u promjeru deblo može imati i do 3 m. Raste na vlažnim i svijetlim staništima s dovoljno vode i mineralnih soli. Cvjeta prije listanja.
Jednodomna je biljka. U lipnju vjetar raznosi sjemenke. Razmnožavati je možemo reznicama. Njeno drvo koristi se za proizvodnju namještaja i celuloznih vlakana. Oplemenjene vrste topole koriste se za pošumljavanje vlažnih staništa. Uzgaja se plantažno. Dokazano je da topola izlučuje neke tvari koje uništavaju štetne mikroorganizme u zraku, pa je često drvo u parkovima.
Topoł[1][2] (Populus) je ród ze swójby wjerbowych rostlinow (Salicaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
Jeli sy jedyn z mjenowanych njedostatkow skorigował(a), wotstroń prošu potrjecheny parameter předłohi {{Předźěłuj}}. Podrobnosće namakaš w dokumentaciji.
Topoł (Populus) je ród ze swójby wjerbowych rostlinow (Salicaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
ameriski topoł (Populus deltoides) běły topoł (Populus alba) čorny topoł (Populus nigra) kanadiski topoł (Populus x canadensis) libotaty topoł (Populus tremula) šěry topoł (Populus x canescens) wonjaty topoł (Populus balsamifera) zapadny topoł (Populus trichocarpa)Populus adalah genus dari 25–35 spesies tumbuhan berbunga gugur pada keluarga Salicaceae, tanaman tersebut sebagian besar berasal dari belahan bumi utara. Nama bahasa Inggris diterapkan untuk berbagai spesies yang berbeda termasuk poplar (/ˈpɒp.lər/), aspen, dan kapas.
Poplar dari bagian kapuk sering berada pada lahan basah atau riparian pohon. Aspen adalah salah satu boreal pohon berdaun lebar yang paling penting.[2]
Poplar dan aspen merupakan tanaman pangan penting bagi larva sejumlah besar spesies Lepidoptera. Pleurotus populinus, aspen jamur tiram, ditemukan secara eksklusif pada kayu mati dari pohon Populus di Amerika Utara.
Populus adalah genus dari 25–35 spesies tumbuhan berbunga gugur pada keluarga Salicaceae, tanaman tersebut sebagian besar berasal dari belahan bumi utara. Nama bahasa Inggris diterapkan untuk berbagai spesies yang berbeda termasuk poplar (/ˈpɒp.lər/), aspen, dan kapas.
Ösp (fræðiheiti: Populus) er ættkvísl 25 – 35 tegunda lauftrjáa sem vaxa á norðurhveli jarðar. Þær eru meðal mikilvægustu lauftrjáa á Norðurslóðum. Aspir verða yfirleitt 15-50 metra háar og getur trjástofn stærstu tegunda orðið allt að 250 cm í þvermál. Venjulega er trjábörkur ungra aspa frá hvítum lit upp í grænleitt. Í eldri trjám helst mýkt barkarins hjá sumum tegundum en hjá öðrum verður börkurinn dökkbrúnn og sprunginn. [2] Allar tegundir innan víðiættar (Salicaceae), en asparættkvíslin tilheyrir henni, eru einkynja. Trén eru því annaðhvort karl- eða kvenkyns. Aspartegundir eru líka notaðar til timburframleiðslu.
Helstu aspir sem ræktaðar eru á Íslandi eru alaskaösp (Populus trichocarpa), balsamösp (Populus balsamifera) og blæösp (Populus tremula) Einnig hafa nöturösp (Populus tremuloides) og gráösp (Populus canescens) verið reyndar.
Ættkvíslin Populus hefur vanalega verið skipt í sex deildir á grundvelli einkenna blaða og blóma;[3][4] þessari flokkun er fylgt hér fyrir neðan. Nýlegar erfðarannsóknir hafa að mestu stutt þessa flokkun, staðfest nokkrar grunaða "reticulate" þróun vegna kynblöndunar (og erfðaflæðis til baka) milli hópa. Nokkrar tegundir (nefndar að neðan) hafa mismunandi tengsl eftri því hvort kjarna DNA (erfist í karllegg) og grænukorna DNA raðir (erfist í kvenlegg) sé að ræða, greinilegt merki þess að um sé að ræða blendingsuppruna.[5] Blöndun er algeng í ættkvíslinni, með blendinga á milli tegunda í mismunandi deildum.[6][7]
Aspir af balsamaspardeild eru oft votlendis tegundir. Blæaspir eru oft mikilvæg lauftré í barrskógabeltinu.[6][3]
Aspir eru mikilvægar tegundir fyrir lirfur fjölda Lepidoptera tegunda. Pleurotus populinus, asparostruvængur, finnst einvörðungu á dauðum viði á öspum í Norður-Ameríku.
Ösp (fræðiheiti: Populus) er ættkvísl 25 – 35 tegunda lauftrjáa sem vaxa á norðurhveli jarðar. Þær eru meðal mikilvægustu lauftrjáa á Norðurslóðum. Aspir verða yfirleitt 15-50 metra háar og getur trjástofn stærstu tegunda orðið allt að 250 cm í þvermál. Venjulega er trjábörkur ungra aspa frá hvítum lit upp í grænleitt. Í eldri trjám helst mýkt barkarins hjá sumum tegundum en hjá öðrum verður börkurinn dökkbrúnn og sprunginn. Allar tegundir innan víðiættar (Salicaceae), en asparættkvíslin tilheyrir henni, eru einkynja. Trén eru því annaðhvort karl- eða kvenkyns. Aspartegundir eru líka notaðar til timburframleiðslu.
Il pioppo (Populus Linnaeus, 1753) è un genere di piante arboree della famiglia Salicaceae che comprende una trentina di specie, originarie per lo più dell'emisfero settentrionale.
Populus è voce latina (pōpulus, distinto da pŏpulus, "popolo" per via della differente vocale). Una paretimologia comune, già attestata presso gli antichi, lo associa in effetti al popolo (il pioppo come "albero del popolo")[1]. In realtà l'etimo è differente e non ben conosciuto[2], probabilmente facente parte del sostrato mediterraneo. La parola italiana pioppo deriva da una forma latina volgare[2] o medievale (XII secolo) *ploppus[3], da cui anche l'emiliano fioppa, l'italiano meridionale chiuppo,[3] il rumeno plop, lo spagnolo chopo e il portoghese choupo, passata anche nel greco di Calabria plûppos (bovese pluppo, fluppo), nell'irlandese pobhuil, nell'albanese plepi, nel tedesco Pappel, nell'antico slavo тополь topolĭ, da cui il meglenorumeno topolǎ. La forma classica pōpulus è riconoscibile nel veneto povolo.
L'altezza dei pioppi va dai 15 ai 30 metri e oltre, con fusti che possono superare i 2,5 metri di circonferenza.
La corteccia degli individui giovani è liscia, con colorazioni che vanno dal bianco al verdastro al grigio scuro, spesso ricco di lenticelle; sugli esemplari più vecchi, diviene generalmente rugosa e profondamente fessurata.
I germogli sono robusti e sono presenti le gemme apicali (contrariamente ai "cugini" salici). Le foglie sono disposte a spirale e la loro forma varia da triangolare a circolare o, più raramente, lobata, con lunghi piccioli.
Nelle specie comprese nelle sezioni Populus e Aegiros i piccioli sono appiattiti, sicché il vento può facilmente muovere le foglie dando l'impressione che l'albero "tremi". Le dimensioni delle foglie variano facilmente da individuo a individuo e spesso cambiano colore in autunno diventando gialle o oro[4][5].
Si tratta di piante solitamente dioiche, anche se alcune specie sono monoiche; le piante femminili e maschili sono facilmente distinguibili: le prime hanno rami grandi, chiome voluminose e grosse gemme, mentre le altre sono più slanciate e hanno gemme più piccole ma più numerose; queste notevole diversità ha fatto sì che in passato i sessi venissero erroneamente classificati come due specie diverse.
L'età riproduttiva comincia a 10-15 anni. I fiori compaiono all'inizio della primavera e prima delle foglie e sono raccolte in infiorescenze ad amento allungati, pendenti, sessili o peduncolate. Quelli maschili sono più corti e tozzi e compaiono prima di quelli femminili che hanno spighe più lunghe e più pendenti. I frutti sono costituiti da capsule, verdi o bruno-rossicci, e maturano tra metà primavera e metà estate. Contengono numerosi piccoli semi marroncini che poi vengono dispersi dal vento tramite una sorta di pappo (da cui il nome anglosassone di cottontree "albero del cotone")[4][6].
I pioppi della sezione Aegiros sono diffusi negli ambienti umidi e nelle zone ripariali. Quelli della sezione Populus sono probabilmente le latifoglie più diffuse nell'emisfero boreale.
Il pioppo è l'albero più usato nell'industria cartaria per le sue caratteristiche, quali la elasticità e la leggera qualità.
In Italia crescono spontaneamente solo le specie delle Leuce (di cui fanno parte i pioppi bianchi e i pioppi tremoli) e delle Aigeiros (che comprendono pioppi neri).
Il pioppo ha una parte fondamentale nel settore dell'arboricoltura da legno: viene infatti impiegato per vari usi come la fabbricazione di fogli e pannelli di compensato per produzione di mobili, cassette da imballaggio, fiammiferi, carta e cippato per biomassa. Apprezzato anche per motivi ornamentali, viene impiegato nei parchi, nei giardini e nei viali delle città. Lo si può trovare in tutta Europa fino al Circolo polare, nell'America settentrionale, in Asia e nell'Africa del Nord.
La coltivazione dei pioppi richiede molta luce e acqua; inoltre, vogliono un terreno sciolto, moderatamente fertile, umido a sufficienza e non amano il ristagno dell'acqua. Molte specie ed in particolare i genotipi coltivati sono caratterizzati da crescita repidissima, se confrontati con altre specie impiegate in arboricoltura da legno; con buoni accorgimenti in coltura e una corretta difesa fitosanitaria (tesa soprattutto a difendere le piante da insetti quali punteruolo, crisomela e saperda e dai attacchi fungini all'apparato fogliare quali ruggini e bronzatura o Marssonina brunnea) la pianta raggiunge un diametro commerciale a 9-12 anni
La loro moltiplicazione in natura avviene per seme e per polloni, mentre nei vivai, per scopi commerciali si preferisce la moltiplicazione per talea e per astone che permettono il mantenimento dell'identità clonale.
Nelle piantagioni per produzione di legno da industria, con durata decennale, i pioppi vanno messi a dimora a una distanza gli uni dagli altri di circa 6 x 6 m con sesti preferibilmente in quadro, che permettono uno sviluppo omogeneo del tronco. sesti rettangolari o più complessi sono previsti ma sconsigliati. Le coltivazioni oggi sono monospecifiche e monoclonali ma gli impianti possono essere realizzati anche con cloni differenti e con specie differenti. i modelli principali che prevedono la consociazione del pioppo con altre specie prendono il nome di 'Policiclici' e di 'Agroforestry'.
La pioppicoltura praticata in Italia, finalizzata principalmente alla produzione di pannelli di legno compensato, prevede turni di coltivazione compresi fra i 9 e i 12 anni; dopo l'abbattimento il terreno potrà essere usato per piantare altri pioppi oppure usato per altre colture, previa asportazione o trinciatura delle ceppaie. Per scopi ornamentali, vengono usate prevalentemente specie autoctone e più rustiche come P. alba e P. nigra; quest'ultimo ha anche una varietà ornamentale, p, nigra var. italica, dall'aspetto fastigiato
In natura il pioppo può arrivare a vivere fino a 200-400 anni.
I pioppeti sono i luoghi in cui si coltivano i pioppi.
Nell'ultimo censimento del 2000 risultavano in Italia 83.368 ettari di pioppeti divisi in 25.022 aziende agricole (3,33 ha per azienda). A fianco di questa pioppicoltura vi sono 35.000 ettari di pioppeti non inserita nelle aziende agricole. Dunque il totale pioppeti in Italia ammonta a poco meno di 120.000 ettari[8].
Questa superficie è però in diminuzione dagli anni settanta, in cui le pioppete inserite nelle sole aziende agricole ammontavano a 150.000 ettari.
Più del 70% delle pioppete in Italia sono situate nella Pianura Padana. Qui la diminuzione delle pioppete è stata più marcata, con una riduzione di superfici in azienda che va da 65.000 ettari dei primi anni ottanta agli attuali 35.000 ettari. Con una superficie totale che è passata dai 96.000 ettari del 1980 ai 70.000 ettari della fine degli anni novanta.
Ogni ettaro di pioppeta produce mediamente 15 tonnellate di legno ogni anno[9]. La quantità totale di legname dei pioppeti si aggira sul 45-50% dell'intera produzione nazionale di legname[10].
La pioppicoltura è l'unico esempio di arboricoltura degno di nota in Italia.
In Italia, la clonazione di questo tipo di albero avviene sotto lo stretto controllo della Commissione Nazionale per il Pioppo che classifica i cloni in un apposito registro (il Registro nazionale dei cloni forestali) perché sia certificata la corretta identità e la caratteristica di un clone di questo albero.
La registrazione avviene dopo la compilazione di una scheda dove vengono indicate tutte le caratteristiche morfologiche, biologiche e tecnologiche dei cloni che, dopo un attento esame da parte della commissione, vengono ufficialmente registrati. In campo internazionale, del pioppo si occupa la International Poplar Commission, emanazione della FAO.
Sezione Leuce:
Sezione Aigeiros:
Il pioppo (Populus Linnaeus, 1753) è un genere di piante arboree della famiglia Salicaceae che comprende una trentina di specie, originarie per lo più dell'emisfero settentrionale.
Populus (-i, f.) est genus plantarum florentium familiae Salicacearum.
Species populi sunt:
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Populus (-i, f.) est genus plantarum florentium familiae Salicacearum.
Šiam straipsniui ar jo daliai trūksta šaltinių ar nuorodų į juos.Tuopa (lot. Populus, angl. Poplar, vok. Pappeln) – gluosniažiedžių (Salicales) eilės gluosninių (Salicaceae) šeimos augalų gentis.
Priklauso stambūs medžiai su stora ir giliai suaižėjusia žieve. Žydi lapams skleidžiantis. Žiedai sukrauti žirginiuose ir apdulkinami vėjo.
Gentyje yra apie 110 rūšių, žinoma daug hibridų, kultūrinių veislių. Lietuvoje auga:
ir kt.
Vasario-kovo mėnesiais geriausias laikas rinkti tuopų pumpurus.
Vaistinei žaliavai tinka tik vegetatyviniai (ne žiediniai) pumpurai. Vegetatyviniai pumpurai yra mažesni už žiedinius, pailgi, minkštesni, stipriau laikosi prie šakelių. Ant šakučių dažnai būna keletas žiedinių, o tarp jų, viršūnėje vienas lapinis pumpuras, kurį perlaužus, matyti gelsvi lapeliai su gelsva, kvapia, dervinga medžiaga tarp jų. Perlaužus žiedinį pumpurą, jis atrodo sausas, turi žiedyno užuomazgą, užimančią visą pumpuro vidų, lipnių dervingų medžiagų jame nėra.
Tuopų pumpurai džiovinami paskleidus juos plonu sluoksniu šaltoje palėpėje. Išdžiūsta per 1-2 mėnesius. Baigti džiovinti būtų geriau apšildomoje patalpoje 30-37 °C temperatūroje. Tokioje temperatūroje galima džiovinti ir šviežiai surinktus pumpurus. Iš 1,5-2,0 kg šviežių pumpurų gaunama 1 kg sausos žaliavos.
Gerai išdžiovinti pumpurai spaudžiant tarp pirštų traška, bet nesubyra. Spaudžiami subyra tik žiediniai arba perdžiovinti pumpurai. Išdžiuvę pumpurai yra gelsvai rudi, su lipnia, kvapia medžiaga viduje.
Tuopa (lot. Populus, angl. Poplar, vok. Pappeln) – gluosniažiedžių (Salicales) eilės gluosninių (Salicaceae) šeimos augalų gentis.
Priklauso stambūs medžiai su stora ir giliai suaižėjusia žieve. Žydi lapams skleidžiantis. Žiedai sukrauti žirginiuose ir apdulkinami vėjo.
Gentyje yra apie 110 rūšių, žinoma daug hibridų, kultūrinių veislių. Lietuvoje auga:
Baltoji tuopa (Populus alba). Auginama Pav. Balzaminė tuopa (Populus balsamifera). Dažnai auginama Lieknoji tuopa (Populus bolleana). Auginama Juodoji tuopa (Populus nigra). Labai reta savaiminė rūšis Piramidinė tuopa (Populus pyramidalis). Auginama Drebulė (Populus tremula). Savaiminė rūšis Pilkoji tuopa (Populus x canescens). Auginamair kt.
Apses (Populus) ir vītolu dzimtas ģints. Tie ir ātraudzīgi divmāju koki.
Apšu ģints sugas tiek grupētas vairākās sekcijās.
Ģints Apses (Populus)
Apses (Populus) ir vītolu dzimtas ģints. Tie ir ātraudzīgi divmāju koki.
Populier (Populus), ook wel poppel of peppel, is een geslacht van loofbomen uit de wilgenfamilie (Salicaceae).
De snelgroeiende populieren kunnen tot 40 m hoog worden. De maximale leeftijd van de populier ligt op ongeveer tweehonderd jaar. Voor een goede groei hebben de bomen veel licht nodig.
Stam van canadese populier
Stam van witte populier
Stam van zwarte populier
Stam van afgaanse populier
De bladeren zijn afwisselend geplaatst. Eindknoppen zijn groter dan de zijknoppen. In de herfst kleuren de bladeren goudgeel tot geel. Populieren uit de secties Populus en Aegiros hebben bladstengels die zijdelings afgeplat zijn, zodat ze gemakkelijk heen en weer wiegen in de wind. Evenals wilgen, hebben populieren een krachtige, oppervlakkige en verspreide wortelgroei. Daarom mogen ze niet dicht bij huizen, wegen en leidingen geplant worden. De wortels kunnen door zachte muren en gaatjes in muren groeien. Ook wegen en leidingen kunnen opgedrukt worden door de wortel van de populier. Moderne muren en wegen bieden genoeg weerstand.
Alle populieren behalve Populus lasiocarpa zijn tweehuizig (er zijn aparte mannelijke en vrouwelijke planten). De bloem is een hangend katje dat voor het uitlopen van het blad verschijnt. Mannelijke bloemkatten hebben vele (vijf tot veertig) meeldraden bijeen, de kleur is vaak rood. Ze vallen spoedig af als ze hun werk hebben gedaan (stuifmeel afgeven). Dit geschiedt door windbestuiving.
De vrouwelijke katjes blijven na de bestuiving tot in mei en juni hangen. Dan springt de doosvrucht open en komt het 3 × 1 mm grote zaad vrij. Het is omgeven door donzig pluis en voert ver op de wind mee. Sommige bomen produceren zoveel pluis dat het lijkt of het sneeuwt. Mensen kunnen voor dit pluis allergisch zijn. Lang niet alle pluis bevat een zaadje. Om te ontkiemen heeft het zaad een vochtig kiembed nodig zoals rivieroevers. Een populier wordt vruchtdragend na circa vijftien jaar.
Populieren vormen een belangrijke voedselbron voor rupsen.
Blad van Italiaanse populier
Blad van zwarte balsempopulier
Blad van ratelpopulier
Blad van P. wilsonii
Populierenhout is wit tot grijsachtig van kleur. Het wordt voor veel doeleinden gebruikt. In Nederland worden er klompen van gemaakt. In Spanje wordt het hout gebruikt voor het maken van sinaasappelkistjes. Verder wordt populierenhout gebruikt voor kratten, pallets, papier, triplex, kasten en lucifers. Leonardo da Vinci schilderde de Mona Lisa op een paneel van populierenhout. Om het lage gewicht (soortelijke massa) werd het in de middeleeuwen veel gebruikt om pijlen van te maken.
Populierenhout
"Populierenwortelhout" (mappa)
Populieren kunnen aangetast worden door een vrij groot aantal schimmels, bacteriën en insecten.
De bekendste schimmels zijn populierenroest van het geslacht (Melampsora), met name Melampsora larici-populina en schimmels van het geslacht Marssonina. Van Melampsora larici-populina komen vijf fysio's voor, E1, E2, E3, E4 en E5. Een andere bladziekte is bladvlekkenziekte (Marssonina brunnea), waarbij op de bladeren olijfgroene of bruinzwarte vlekken ontstaan.
Bacteriekanker (Xanthomonas populi) vormt bastkankers op de stam en takken, waarbij takken afsterven.
Van belang zijnde insecten zijn de wilgenhoutrups, de horzelvlinder, de grote en kleine populierenboktor en de populierenglasvlinder.
Het geslacht Populus omvat zo een 100 verschillende soorten. Traditioneel worden deze onderverdeeld in zes secties op basis van blad- en bloemkenmerken.[1] Deze indeling werd in 2004 nog eens bevestigd, evenals het vermoeden van netwerkevolutie en introgressie tussen de secties. Soorten gevormd door hybridisatie kunnen in verschillende secties geplaatst worden.[2] Bastaardvorming is nog steeds veelvoorkomend in het geslacht, ook tussen de verschillende secties.[3]
In de Benelux komen van nature alleen de ratelpopulier (Populus tremula) en de zwarte populier (Populus nigra) voor. De laatste echter zeer weinig. Wel zijn op grote schaal populieren aangeplant in allerlei gekweekte vormen, zie het artikel Populierenteelt.
Soorten uit deze sectie komen voor in circumpolaire, subarctische en koele gebieden. Zuidelijker komen zij slechts voor in (koele) bergstreken.
Soorten uit deze sectie komen voor in gematigde gebieden in Europa, Noord-Amerika en Azië.
Soorten uit deze sectie komen voor in koele en gematigde gebieden van Noord-Amerika en Azië.
Soorten ui deze sectie komen voor in warme en gematigde gebieden van oostelijk Noord-Amerika en Oost-Azië.
Soorten uit deze sectie komen voor in subtropische tot tropische gebieden in Zuidwest-Azië en Oost-Afrika.
Soorten uit deze sectie komen voor in tropisch en subtropisch Mexico.
Niet voor alle, o.a. ook recent ontdekte soorten in China, is duidelijk tot welke sectie zij gerekend dienen te worden. De volgende soorten zijn nog niet ingedeeld:
Betreft kruisingen tussen populierensoorten uit de sectie Aigeiros (zwarte populieren) en de sectie Tacamahaca (balsempopulieren):
Kruising Balsemhybride Populus deltoides × Populus trichocarpa Populus x generosa (Henry), Varianten: 'Barn' en 'Donk'. Populus deltoides x Populus suaveolens Populus x petrowskiana (R.I. Schröd. ex Regel) Populus trichocarpa × Populus deltoides Populus 'Beaupré' en Populus 'Boelare' Populus laurifolia x Populus nigra 'Italica' Populus × berolinensis (Siberische balsempopulier) Populus maximowiczii × Populus × berolinensis Populus 'Geneva' en Populus 'Oxford' Populus maximowiczii × Populus nigra Populus 'Rochester' Populus maximowiczii × Populus trichocarpa Populus 'Androscoggin' Populus angustifolia x Populus deltoides Populus x acuminata (Rydb.) Populus angustifolia × Populus fremontii Populus x hinckleyana (Correll) Populus angustifolia × Populus balsamifera Populus x brayshawii (B. Boivin) Populus balsamifera x Populus deltoides Populus x jackii (Sarg.) Populus balsamifera x Populus trichocarpa Populus x hastata {Dode} Populus fremontii x Populus trichocarpa Populus x parryi (Sarg.)Bijna elke soort of kruising die commercieel wordt gekweekt kent een aantal rassen. In Nederland toegepaste rassen zijn:
... · Azara · Dovyalis · Populus (Populier) · Salix (Wilg) · Xylosma · ...
Populier (Populus), ook wel poppel of peppel, is een geslacht van loofbomen uit de wilgenfamilie (Salicaceae).
Poppelslekta (Populus) er ei slekt av lauvfellande plantar i vierfamilien. Ho omfattar mellomstore til store lauvtre som veks i dei fleste delar av den nordlege halvkula. Blada på mange av artane har lateralt flattrykte bladstilkar, noko som gjer at blada lett dirrar i vinden. Dette kan få heile treet til å sjå ut som om det skjelv.
Kjempepoppel (Populus trichocarpa) var det første treet som fekk heile DNA-koden sin kartlagt. Dette blei kunngjort i Science i september 2006.[1]
Den einaste poppelarten som veks naturleg i Noreg er osp, men fleire andre artar er blitt planta i landet. Nokre av desse kan ta over frå andre plantar, og er blitt svartelista av Artsdatabanken. Dette gjeld særleg balsampoppel og berlinerpoppel. [2] Andre artar av poppel er blitt ein ikkje-invaderande del av norsk natur. Dette gjeld til dømes svartpoppel og sølvpoppel.[3]
Poppelslekta er tradisjonelt blitt delt inn i seks seksjonar på grunnlag av utsjånaden til blad og blomar.[4] [5] Denne klassifiseringa følgjer under. Nyare genetiske studiar har i stor grad støtta opp om dette, og har også bekrefta aningar om hybridisering mellom gruppene. Nokre av artane under har ulikt slektskap i kjerne-DNA (arva frå farslinja) og kloroplast-DNA (arva frå morslinja), ein klar indikasjon på eit truleg hybrid opphav.[6] Hybridisering er framleis vanleg i slekta, og det finst fleire hybridar mellom artar frå dei ulike seksjonane.[7][8]
Artar der norsk namn er ukjend har engelsk namn i kursiv.
.jpg)
_2.jpg)
.jpg)
1.jpg)
.JPG)
.jpg)
1.jpg)
.JPG)
.jpg)
1.jpg)
1.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
1.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|dte= vart ignorert (hjelp); Populus ×berolinensis - berlinerpoppel, Artsdatabanken Den ukjende parameteren |dte= vart ignorert (hjelp) |dte= vart ignorert (hjelp); Populus alba - sølvpoppel, Artsdatabanken Den ukjende parameteren |dte= vart ignorert (hjelp) Poppelslekta (Populus) er ei slekt av lauvfellande plantar i vierfamilien. Ho omfattar mellomstore til store lauvtre som veks i dei fleste delar av den nordlege halvkula. Blada på mange av artane har lateralt flattrykte bladstilkar, noko som gjer at blada lett dirrar i vinden. Dette kan få heile treet til å sjå ut som om det skjelv.
Kjempepoppel (Populus trichocarpa) var det første treet som fekk heile DNA-koden sin kartlagt. Dette blei kunngjort i Science i september 2006.
Poppelslekten er en slekt av løvfellende planter i vierfamilien. De er mellomstore til store løvtrær som vokser i de fleste strøk på Den nordlige halvkule. Den eneste arten som vokser naturlig i Norge er osp, men flere andre arter blir plantet.
Bladene på mange av artene har lateralt flattrykte bladstilker, noe som gjør at bladene vibrerer i vinden, noe som kan få hele treet til å se ut som det bølger i vinden.
Mange popler har sterke rotsystemer, så de må ikke plantes for nært bygninger eller avløpsledninger, da de kan ødelegge konstruksjoner i sin søken etter fuktighet og næringssalter.
I september 2006 ble det kunngjort at kjempepoppel (Populus trichocarpa) var det første treet hvor hele DNA-koden hadde blitt kartlagt.
En populær art i alléer og kulturmark rundt middelhavslandene er pyramidepoppel, som ble introdusert i hager i Tyskland på 1800-tallet og i Norden på 1900-tallet.
Flere av artene i poppelfamilien kan utgjøre en trussel mot andre planter som naturlig hører hjemme i Norge og er derfor svartelistet hos Artsdatabanken. Dette gjelder særlig balsampoppel og berlinerpoppel. Andre arter av poppel har blitt en ikke-invaderende del av norsk natur. Dette gjelder bla. svartpoppel og sølvpoppel.
Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Poppelslekten er en slekt av løvfellende planter i vierfamilien. De er mellomstore til store løvtrær som vokser i de fleste strøk på Den nordlige halvkule. Den eneste arten som vokser naturlig i Norge er osp, men flere andre arter blir plantet.
Bladene på mange av artene har lateralt flattrykte bladstilker, noe som gjør at bladene vibrerer i vinden, noe som kan få hele treet til å se ut som det bølger i vinden.
Mange popler har sterke rotsystemer, så de må ikke plantes for nært bygninger eller avløpsledninger, da de kan ødelegge konstruksjoner i sin søken etter fuktighet og næringssalter.
I september 2006 ble det kunngjort at kjempepoppel (Populus trichocarpa) var det første treet hvor hele DNA-koden hadde blitt kartlagt.
En populær art i alléer og kulturmark rundt middelhavslandene er pyramidepoppel, som ble introdusert i hager i Tyskland på 1800-tallet og i Norden på 1900-tallet.
Flere av artene i poppelfamilien kan utgjøre en trussel mot andre planter som naturlig hører hjemme i Norge og er derfor svartelistet hos Artsdatabanken. Dette gjelder særlig balsampoppel og berlinerpoppel. Andre arter av poppel har blitt en ikke-invaderende del av norsk natur. Dette gjelder bla. svartpoppel og sølvpoppel.
Topola (Populus L.) – rodzaj drzew z rodziny wierzbowatych (Salicaceae Mirb.). Zalicza się do niego 35 gatunków[2], spośród których typowym jest Populus alba L.[3]. W Polsce występują trzy rodzime gatunki topoli: topola czarna, topola biała i topola osika. Topole czarna, biała i szara występują głównie w lasach łęgowych dużych dolin rzecznych, osika natomiast jest rozpowszechniona w lasach liściastych i mieszanych na terenie praktycznie całego kraju. Popularnym drzewem ozdobnym, ze względu na swój kolumnowy pokrój sadzonym zwłaszcza wzdłuż dróg jest topola włoska stanowiąca odmianę uprawną topoli czarnej. W uprawie często spotykane są także mieszańce topoli czarnej z gatunkami amerykańskimi, określane wspólnie mianem topoli kanadyjskiej. Inne topole sadzone często w Polsce należą do sekcji Tacamahaca. Pochodzą one z Ameryki Północnej oraz Azji i charakteryzują się wydzielaniem silnego, balsamicznego zapachu przez rozwijające się pąki i młode liście.
Topole (wraz z wierzbami) są najszybciej rosnącymi drzewami w klimacie umiarkowanym. Występują na półkuli północnej. Można je spotkać w środowisku wilgotnym, w lasach nadrzecznych; głównie w lasach łęgowych oraz jako domieszkę w innych lasach liściastych. Preferują żyzną glebę[2]. Są to równocześnie drzewa stosunkowo krótko żyjące. Długość życia większości gatunków zawiera się w przedziale 100-200 lat. Wyjątkowo notowane są ponad 300-letnie okazy topoli białej i czarnej. Zdecydowanie poniżej 100 lat żyje topola włoska. Nasiona bardzo szybko kiełkują, posiadają puch ułatwiający rozsiewanie. Dzięki nasionom topole są drzewami pionierskimi.
Rodzaj siostrzany dla wierzby (Salix) w obrębie plemienia Saliceae w rodzinie wierzbowate (Salicaceae), wchodzącej w skład obszernego rzędu malpigiowców (Malpighiales), reprezentującego klad różowych w obrębie okrytonasiennych[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa ukęślowe Dilleniidae Takht. ex Reveal & Tahkt., nadrząd Violanae R. Dahlgren ex Reveal, rząd wierzbowce (Salicales Lindl.), rodzina wierzbowate (Salicaceae Mirb.), rodzaj topola (Populus L.)[4].
Topola (Populus L.) – rodzaj drzew z rodziny wierzbowatych (Salicaceae Mirb.). Zalicza się do niego 35 gatunków, spośród których typowym jest Populus alba L.. W Polsce występują trzy rodzime gatunki topoli: topola czarna, topola biała i topola osika. Topole czarna, biała i szara występują głównie w lasach łęgowych dużych dolin rzecznych, osika natomiast jest rozpowszechniona w lasach liściastych i mieszanych na terenie praktycznie całego kraju. Popularnym drzewem ozdobnym, ze względu na swój kolumnowy pokrój sadzonym zwłaszcza wzdłuż dróg jest topola włoska stanowiąca odmianę uprawną topoli czarnej. W uprawie często spotykane są także mieszańce topoli czarnej z gatunkami amerykańskimi, określane wspólnie mianem topoli kanadyjskiej. Inne topole sadzone często w Polsce należą do sekcji Tacamahaca. Pochodzą one z Ameryki Północnej oraz Azji i charakteryzują się wydzielaniem silnego, balsamicznego zapachu przez rozwijające się pąki i młode liście.
Populus (L.) é um gênero ao qual pertencem cerca de 40 espécies arbóreas ou arbustivas da família Salicaceae (à qual também pertence o salgueiro), vulgarmente conhecidas como choupos ou álamos. O gênero surgiu no período Cretáceo Inferior, alcançando maior expressão no Terciário.
Trata-se de espécies características das florestas boreais, mas também são encontradas em regiões mais temperadas, geralmente ao longo de rios ou em áreas pantanosas. As folhas são alternas e caducas e, nalgumas espécies, tornam-se amarelas antes de caírem. São espécies dioicas: as flores masculinas e femininas nascem em indivíduos separados.
Essas árvores têm um sistema radicular invasivo, não devendo ser plantadas perto de casas ou canalizações, uma vez que podem causar fraturas, na sua busca de água. As raízes muitas vezes dão origem a novas árvores e, por essa razão, essas espécies podem sobreviver a incêndios. Uma delas (Populus trichocarpa) foi a primeira árvore cujo genoma foi completamente sequenciado. 93 dos 45.500 genes identificados foram associados pelos cientistas à produção de celulose e à lenhina.
Populus (L.) é um gênero ao qual pertencem cerca de 40 espécies arbóreas ou arbustivas da família Salicaceae (à qual também pertence o salgueiro), vulgarmente conhecidas como choupos ou álamos. O gênero surgiu no período Cretáceo Inferior, alcançando maior expressão no Terciário.
Plopul, științific Populus L., este un gen de arbori din categoria foioaselor (arbori ale caror frunze cad toamna). Plopii pot atinge înălțimea de 35–40 m.
Plopul are cca. 50 de varietăți răspândite în emisfera nordică. În Europa centrală și răsăriteană sunt mai răspândiți plopul negru (Populus nigra), plopul argintiu (Populus alba), plopul tremurător (Populus tremula) și plopul cenușiu (Populus canescens), existând și o serie de hibrizi în pepinierele de pomi unde apare frecvent (Populus canadensis) care în prezent este atacat masiv de o ciupercă parazită (Marssonina brunnea).
Frunzele capătă culoarea galbenă înainte de a cădea în timpul toamnei.[2][3] Iarna, mai ales când arborele a pierdut frunzele, se poate observa tulpina dreaptă a plopului, pentru care motiv a fost plantat pe marginea drumurilor ce alcătuiesc aleile de plopi.
Arborii cresc repede, au un lemn moale, nu suferă prea mult dacă s-au rupt sau au fost tăiate din crengi, tulpina crește mai departe, fiind un arbore puțin pretențios, din care motiv este folosit și la recultivarea cu plop a terenurilor virane, a haldelor rezulate din lucrările miniere, sau a carierelor de piatră abandonate, precum și de-a lungul căilor ferate.
Plopul fiind un lemn de esență moale este folosit la confecționarea pantofilor de lemn. Plopul este utilizat pe scară largă pentru fabricarea hârtiei.[4] În prezent plopul este obiectul unor cercetări genetice în SUA, Canada, Europa și China de a obține variante de plante rezistente la dăunători, sau la îmbunătățiri funciare prin absorbția din sol a substanțelor toxice cum ar fi de exemplu metalele grele.
Iată denumirea în limba latină a unor specii de arbori din genul Populus, denumiți, în mod generic, plută în limba română:
Plopul, științific Populus L., este un gen de arbori din categoria foioaselor (arbori ale caror frunze cad toamna). Plopii pot atinge înălțimea de 35–40 m.
Topoľ (Populus) je rod opadavých listnatých stromov z čeľade vŕbovité (Salicaceae). Ide asi o 30 druhov, ktoré sa medzi sebou často krížia. Sú to veľké a rýchlo rastúce stromy.[1]
V septembrovom vydaní časopisu Science roku 2016, oznámil Joint Genome Institute, že Populus trichocarpa bol prvým stromom, ktorého kód DNA bol sekvenovaný.[2][3]
Topole sú citlivé na hubové ochorenie listov, nekrózu.[4] Peľ je mierne alergénny.[5]
Rod má veľkú genetickú diverzitu. Druhy rastú do výšky 15 až 50 m, s obvodom kmeňa 2,5 m.
Kôra mladých jedincov je hladká, biela až zelená alebo tmavosivá a často má nápadné lenticely; staré stromy niektorých druhov zostávajú hladké, ale iné sa stávajú drsnými a hlbokými trhlinami. Výhonky sú silné, s (na rozdiel od príbuzných vŕb) je terminálny púčik prítomný. Listy sú špirálovito usporiadané a líšia sa tvarom od trojuholníkového po kruhový alebo (zriedka) lalokový s dlhou stopkou; u druhov v Populus časť Aigeiros, sú stopky laterálne sploštené, takže už ľahký vietor spôsobuje, že listy sa knísajú a dávajú celému stromu „blikajúci“ vzhľad. Veľkosť listov je veľmi variabilná aj na jednom strome, typicky sú malé listy na bočných výhonkoch a veľmi veľké listy na silno rastúcich hlavných výhonkoch. Listy sa často menia na svetlozlaté až žlté pred opadaním na jeseň.[6][7]
Kvety sú väčšinou dvojdomé (zriedka jednodomé) a objavujú sa skoro na jar pred listami. Visia na dlhých jahňadoch vytvorených z pukov v pazuchách listov z predchádzajúceho roka.
Rod Populus je tradične rozdelený do šiestich častí na základe listov a kvetných charakteristík[7][8] táto klasifikácia je uvedená nižšie. Súčasné genetické štúdie túto klasifikáciu vo väčšine podporujú. Potvrdzujú aj predtým predpokladanú evolúciu „sieťovú“ evolúciu s pomocou kríženia a introgresie medzi skupinami. Niektoré druhy (uvedené nižšie) majú odlišné vzťahy určené ich jadrovou DNA (zdedenou po otcovi) a plastidovou DNA (zdedenou po matke), dôkaz o hybridnom pôvode.[9] Kríženie pokračovalo a stalo sa v rode bežným s niekoľkými krížencami medzi druhmi v rôznych známych častiach.[6][7][10]
Topoľ (Populus) je rod opadavých listnatých stromov z čeľade vŕbovité (Salicaceae). Ide asi o 30 druhov, ktoré sa medzi sebou často krížia. Sú to veľké a rýchlo rastúce stromy.
V septembrovom vydaní časopisu Science roku 2016, oznámil Joint Genome Institute, že Populus trichocarpa bol prvým stromom, ktorého kód DNA bol sekvenovaný.
Topole sú citlivé na hubové ochorenie listov, nekrózu. Peľ je mierne alergénny.
Sekc. Populus
Sekc. Aegiros
Sekc. Tacamahaca
Sekc. Leucoides
Sekc. Turanga
Topol (znanstveno ime Populus) je rod listopadnih, hitrorastočih dreves. Luskolisti na brstih so večinoma smolnati, v primerjavi z vrbami so mačice viseče, krovne luske nazobčane ali deljene (vrbe celorobe), rastline so vetrocvetne. V cvetu je 8-30 prašnikov, plod je glavica.
Znanih je okrog 40 vrst v zmernem pasu severne poloble, v Sloveniji so 3 vrste avtohtone (beli topol, črni topol in trepetlika).
Topol je prvo drevo, katerega genom so v popolnosti razvozlali. Poročilo o uspešno razvozlanem genomu je bilo objavljeno septembra 2006 v reviji Science[1].
Topol (znanstveno ime Populus) je rod listopadnih, hitrorastočih dreves. Luskolisti na brstih so večinoma smolnati, v primerjavi z vrbami so mačice viseče, krovne luske nazobčane ali deljene (vrbe celorobe), rastline so vetrocvetne. V cvetu je 8-30 prašnikov, plod je glavica.
Znanih je okrog 40 vrst v zmernem pasu severne poloble, v Sloveniji so 3 vrste avtohtone (beli topol, črni topol in trepetlika).
Topol je prvo drevo, katerega genom so v popolnosti razvozlali. Poročilo o uspešno razvozlanem genomu je bilo objavljeno septembra 2006 v reviji Science.
Poppelsläktet (Populus)[1][2] är ett släkte i familjen videväxter.[1] Släktet kännetecknas av sina trekantiga blad och kraftiga bark på stammen. Flera arters förmåga att skjuta rotskott gör att de arterna ofta inte är särskilt populära att få in i trädgårdarna. De är dioika, tvåbyggare.
Poppeln bildar inte skog i Sverige.
Balsampoppel är den poppel som först infördes till Sverige i början av 1700-talet. De flesta av de andra arterna kom in under samma århundrade. Med några undantag förökar sig poppeln inte i vilt tillstånd utan måste odlas genom sådd, ympning eller genom sticklingar.[3]
Poppel är idag Värmlands landskapsträd.[3]
Poppel och hybridpoppel skjuter många stubbskott men relativt få rotskott.[källa behövs] För asp och hybridasp är det tvärtom, de får många rotskott och få stubbskott.[källa behövs]
Poppel går enkelt att föröka genom vedartade sticklingar[4] medan det är svårt att få vedartade sticklingar av asp och hybridasp att rota sig.[5] Det är möjligt att föröka asp och hybridasp genom örtartade sticklingar från nya skott men för att denna metod ska fungera krävs mycket noggrann passning av sticklingarna med avseende på vattentillgång och luftfuktighet.[5] Två andra och vanligare förökningsmetoder för hybridasp är mikroförökning genom knoppmeristem i laboratorium och förökning genom rotskott.[5] Förökning genom rotskott görs genom att gräva upp rötter och plantera dem i jord och sedan ta rotskotten som kommer upp.[5] Vanlig asp förökas inom skogsbruk huvudsakligen genom rotskott som naturligt alstras i stor mängd.[6]
Forskare på Sveriges lantbruksuniversitet tror att det går att producera 500 kubikmeter poppelved per hektar på 20 år på marker med god vattenhållande förmåga, även om detta inte är påvisat. De har ungefär hundra olika poppelvarianter som de arbetar med för att studera detta.[7]
Poppelved kan utgöra basmaterial för produktion av fordonsbränsle, men denna användning har globalt sett begränsad betydelse.[8]
Eftersom poppel huvudsakligen är mjuk och föga motståndskraftig används den sällan som virke. Eftersom den är lättbearbetad har den dock använts till vissa husgeråd, som virke i träskor med mera.[9] Asp ingår i poppelsläktet och används vid tillverkning av tändstickor.
Arter inom poppelsläktet är också vanliga vid tillverkning av alpinskidor.[källa behövs]
Hybrider:
.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör Poppelsläktet.
Wikispecies har information om Poppelsläktet.
Poppelsläktet (Populus) är ett släkte i familjen videväxter. Släktet kännetecknas av sina trekantiga blad och kraftiga bark på stammen. Flera arters förmåga att skjuta rotskott gör att de arterna ofta inte är särskilt populära att få in i trädgårdarna. De är dioika, tvåbyggare.
Poppeln bildar inte skog i Sverige.
Kavak, söğütgiller (Salicaceae) familyasından Populus cinsini oluşturan hemen bütün taksonları ağaç halinde bulunan, iki evcikli odunsu bitkiler.
Terminal tomurcuklu ender olarak pseudoterminal tomurcukludurlar ve sürgünlere çok sıralı sarmal dizilmişlerdir. Tomurcuklar eşit büyüklükte olmayan çok sayıda pullarla örtülmüştür ve ayrıca bazı taksonları, yapışkan bir madde ile sıvanmıştır. Uzun ve kısa sürgünler belirgindir. Sürgünlerin beş kollu yıldız şeklinde özü vardır.
Çoğunlukla uzun saplı olan yaprakları üçgen, elips, yumurta-yürek biçiminde loplu veya dar şerit halinde olmak üzere değişik formlarda ve boyuttadır. Yaprak ayasının kenarları tam, kaba veya ince dişlidir veya dilimli dişlidir. Kulakçıklar dikkati çekecek şekilde büyüktür. Yaprak sapları yandan basık, dört köşe veya silindiriktir.
Kavaklar tohumla üretilebilirlerse de, çimlenme özelliklerini çabuk yitirdiklerinden, bunlar da söğütler gibi vejetatif olarak çelik yoluyla çoğaltılırlar. Sürgün verme özellikleri fazladır. Işık ağaçlarıdır, hızlı büyürler; akarsu kenarlarında ve dolma arazide iyi gelişirler. Durgun sulu yerlerde, ağır topraklarda iyi gelişme gösteremezler. Genelde sığ bir kök sistemi yaparlar.
Kalın çaplı kavaklar genellikle kaplama ve kontrplak endüstrisinde değerlendirilmektedir. Kibrit yapımında kavak odunu kullanılmaktadır. Ayrıca tersimat masaları, ambalaj sandıkları, kuru maddeler için fıçılar ile sunta ve yonga-lif levhalarının yapımında kavak odunları geniş ölçüde kullanılmaktadır.
Kavak ekimi ve üretimi Türkiye'de hemen hemen her bölgede yapılmaktadır. Her bölgenin doğal koşullarına bağlı kavak çeşitliliği vardır.
Türkiye'nin en büyük kavak ormanları Samsun ili, Terme ilçesindedir. Kanada'dan sonra dünyada ikinci yerdedir.[Türleri Türkiye'de doğal olarak biri melez olmak üzere 5 tür yayılış gösterir.
Kavak, söğütgiller (Salicaceae) familyasından Populus cinsini oluşturan hemen bütün taksonları ağaç halinde bulunan, iki evcikli odunsu bitkiler.
Швидкорослі світлолюбні дерева, деякі живуть по 120 — 150 pp. Відомо близько 150 видів, в Україні — 11. Найпоширеніші: тополя тремтяча або осика (P. tremula L.), тополя чорна або осокір (P. nigra L.), тополя біла (P. alba L.), тополя пірамідальна (P. pyramidalis Moenoh), тополя дельтолиста або канадська (P. deltoides Marsch.), тополя бальзамічна (P. balsamifera L.). Тополя широко використовують в озелененні міст та в полезахисних лісонасадженнях, деякі вирощують як декоративні. Деревина м'яка, легка, біла, її використовують у паперовому, сірниковому та фанерному виробництвах, у будівництві, для виготовлення штучного шовку.
Тополя — один з український народних символів. Оспівана в ряді художніх творів, народних казках та бувальщинах. Зокрема — в творах Т. Г. Шевченка. у народних піснях є символом дівчини, часто дівчини-сироти.
Давні греки вважали, що тополя благотворно впливає на самопочуття людини, на її настрій. Вони обсаджували тополями місця, де відбувалися багатолюдні народні збори, а також саджали це дерево поблизу житла. Тому з легкої руки вченого Карла Ліннея за цим деревом і закріпилася наукова назва «популюс», що грецькою мовою означає «народна».[1]
Chi Dương (danh pháp khoa học: Populus) là một chi chứa các loài cây thân gỗ với tên gọi chung là dương.
Các loài dương là những cây lá sớm rụng và lá của chúng chuyển thành màu vàng tươi trước khi rụng vào mùa thu. Lá của nhiều loài dương, bao gồm các nhánh Populus và Aegiros (nhưng không bao gồm nhánh Tacamahara), có cuống lá dẹt ở phần bên, vì thế các cơn gió nhẹ dễ dàng làm cho lá lung lay, tạo ra cảm giác toàn cây "rung rinh" trong gió.
Giống như các loài liễu, nhiều loài dương có hệ thống rễ rất khỏe và lan rộng, vì thế chúng không nên trồng quá gần nhà hay các ống nước do chúng làm nứt nẻ các bờ tường và các ống dẫn để tìm kiếm hơi ẩm.
Các loài dương trong nhánh Aegiros thông thường là các loại cây của vùng đất ẩm hay ven sông. Các loài dương trong nhánh Populus là các loại cây lá rộng nằm trong số quan trọng nhất của hệ sinh thái ven Bắc cực.
Các loài dương là nguồn cung cấp thức ăn quan trọng cho ấu trùng của một lượng lớn các loài côn trùng trong bộ Cánh vẩy (Lepidoptera) - xem Danh sách côn trùng cánh vẩy phá hại dương.
Hoa của các loài dương là đơn tính khác gốc và xuất hiện vào đầu mùa xuân trước khi ra lá. Chúng mọc thành cụm hoa đuôi sóc dài, rủ xuống, không cuống hay có cuống, được sinh ra từ các chồi tạo thành trong các nách lá năm trước. Các cụm hoa đuôi sóc cái kéo dài đáng kể trước khi thuần thục. Các hoa đơn độc, mỗi hoa nằm trên một đĩa hình chén sinh ra ở đáy của vảy bắc mà tự nó gắn với trục của cụm hoa đuôi sóc. Các vảy bắc dạng trứng ngược, có thùy và đính tua, dạng màng, có lông hoặc trơn, thông thường sớm rụng. Các hoa đực không có đài hay tràng hoa và chỉ bao gồm một nhóm các nhị (4-12 hay 12-60), nằm trên một đĩa; các chỉ nhị ngắn màu vàng nhạt; bao phấn thuôn dài, màu tía hay đỏ, hướng nội, 2 ngăn; các ngăn mở theo chiều dọc.[2]
Các hoa cái cũng không có đài hay tràng hoa và bao gồm bầu nhụy một ngăn nằm trên một đĩa hình chén. Vòi nhụy ngắn, núm nhụy 2-4, có thùy riêng biệt; noãn nhiều. Quả là dạng quả nang với 2-4 mảnh vỏ, chín trước khi có sự phát triển đầy đủ của lá; màu ánh lục hoặc nâu ánh đỏ. Hạt màu nâu nhạt và được bao quanh bằng một chùm lông tơ dài, mềm, màu trắng.[2]
Các giống dương lai ghép phát triển nhanh được trồng trong các đồn điền tại nhiều khu vực để lấy gỗ làm bột giấy trong sản xuất giấy. Gỗ nói chung có màu trắng, thông thường với màu hơi vàng. Nó cũng được mua bán như là một loại gỗ cứng không đắt tiền, sử dụng để làm các giá đỡ hàng hóa và gỗ dán rẻ tiền; cụ thể được dùng nhiều để làm que diêm và các hộp đựng phó mát Camembert. Gỗ dương cũng được dùng rộng rãi để làm phần lõi các ván trượt tuyết do nó có độ dẻo cao.
Dương là loại gỗ phổ biến được dùng tại Italia để làm các tấm ván để vẽ trong hội họa; bức tranh Mona Lisa và phần lớn các bức tranh nổi tiếng thời kỳ đầu của phong trào Phục Hưng trong hội họa Italia được vẽ trên gỗ dương.
Do có chứa axít tannic nên vỏ cây dương đã từng được sử dụng ở châu Âu để thuộc da.[2]
Có một số quan tâm trong việc sử dụng dương như là cây trồng cung cấp năng lượng dưới dạng nhiên liệu sinh học, cụ thể là do tỷ lệ năng lượng đầu ra/năng lượng đầu vào cao của nó, tiền năng tiêu hao cacbon ít của nó cũng như tốc độ lớn nhanh.
Tháng 9 năm 2006, trong một bài viết trên tạp chí Science, người ta đã thông báo rằng một loài dương (Populus trichocarpa), là cây thân gỗ đầu tiên đã được giải mã toàn bộ chuỗi ADN (toàn văn công bố có tại đây).
Các loài dương thuộc về nhóm thực vật hai lá mầm cổ nhất. Khi cù tùng (Sequoia sempervirens), thông (Pinus spp.) và tuế (Cycadophyta) chiếm phần lớn diện tích rừng trong kỷ Phấn Trắng ở Greenland, thì dương là những cây thân gỗ lá sớm rụng duy nhất có mặt.[2]
Chi Dương (danh pháp khoa học: Populus) là một chi chứa các loài cây thân gỗ với tên gọi chung là dương.
Các loài dương là những cây lá sớm rụng và lá của chúng chuyển thành màu vàng tươi trước khi rụng vào mùa thu. Lá của nhiều loài dương, bao gồm các nhánh Populus và Aegiros (nhưng không bao gồm nhánh Tacamahara), có cuống lá dẹt ở phần bên, vì thế các cơn gió nhẹ dễ dàng làm cho lá lung lay, tạo ra cảm giác toàn cây "rung rinh" trong gió.
Giống như các loài liễu, nhiều loài dương có hệ thống rễ rất khỏe và lan rộng, vì thế chúng không nên trồng quá gần nhà hay các ống nước do chúng làm nứt nẻ các bờ tường và các ống dẫn để tìm kiếm hơi ẩm.
Các loài dương trong nhánh Aegiros thông thường là các loại cây của vùng đất ẩm hay ven sông. Các loài dương trong nhánh Populus là các loại cây lá rộng nằm trong số quan trọng nhất của hệ sinh thái ven Bắc cực.
Các loài dương là nguồn cung cấp thức ăn quan trọng cho ấu trùng của một lượng lớn các loài côn trùng trong bộ Cánh vẩy (Lepidoptera) - xem Danh sách côn trùng cánh vẩy phá hại dương.
Плод — коробочка, раскрывающаяся 2—4 створками. Семена мелкие, продолговатые или продолговато-яйцевидные, чёрные или чёрно-бурые, длиной 1—3 мм, при основании имеют пучок многочисленных тонких шелковистых волосков («тополиный пух»). В 1 г более 1 000 семян.
Древесина у тополей лёгкая, белая, мягкая, хорошо обрабатывается и используется очень широко в технических целях: как сырьё для бумаги, для получения искусственного шёлка, изготовления спичечной соломки, фанеры, простой мебели, пиломатериалов, тары, долблёных лодок и многого другого. Древесина идёт также на дрова и древесный уголь низкого качества, так как теплотворность дров тополя в 1,5 раза меньше теплотворности, например, берёзовых дров. В южных, малолесных районах древесина идёт на строительство зданий. Древесина тополя длительное время использовалась также при постройке железных дорог в качестве шпал.
Из почек получают фиолетовую краску, из листьев — жёлтую.
Побеги с листьями служат веточным кормом для скота.
Зимой становится заметно относительно вертикальное положение ствола тополя, что и послужило широкому распространению тополя в озеленении улиц и аллей. Тополь растёт быстро и образует мягкую древесину, продолжая расти, даже если дерево ломается или отпиливается его верхняя часть.
В связи со сравнительно быстрым ростом и образованием биомассы тополь наряду с ивой используется в качестве регенеративного источника энергии для производства горючего (этанол) и получения тепла (сжигание). Исследования показали, что ещё больше ускорять рост тополей способны некоторые виды эндофитов[16].
В США, Канаде, ЕС и Китае проводятся полевые испытания генетически модифицированного тополя с целью улучшения качества древесины, устойчивости к вредителям и усвоения и накопления тяжёлых металлов для санации почвы.[источник не указан 979 дней]
Разные виды тополя (особенно Тополь чёрный) во время цветения дают медоносным пчёлам пыльцу-обножку[17].
За вегетационный период 15-летний тополь испаряет 82 м³ воды, что позволяет использовать его в агролесомелиорации[18].
Род насчитывает более 95 видов[19], которые распределяют по 6 секциям:[20]
Секция Мексиканские тополя (Abaso)
Ареал — Мексика. Отличаются малыми размерами всех частей.
От других отличается характерными дельтовидными листьями на длинных, как у осин, черешках. Имеются формы деревьев, имеющие пирамидальную крону, которые разводятся в южных районах России — так называемые пирамидальные тополя.
По-видимому, наиболее древняя группа тополей. Обладают наиболее крупными почками, серёжками и листьями.
Наиболее распространённая группа. В отличие от других представителей рода тополь почки и листья не выделяют клейкого вещества, черешки длинные, из-за чего у всех осин даже при слабом ветре начинают «дрожать» листья. Содержит вид осина (Populus tremula) и группу белые тополя. Близки к осинам. Отличительная особенность — пальчатолопастная форма листьев порослевых побегов и плотное снежно-белое опушение нижней стороны этих листьев.
Почки и листья наиболее богаты душистой смолой.
Издалека напоминают осину, но крона более рыхлая. В отличие от всех остальных тополей, ствол у них нарастает не моноподиально, а симподиально, как у ив.
Плод — коробочка, раскрывающаяся 2—4 створками. Семена мелкие, продолговатые или продолговато-яйцевидные, чёрные или чёрно-бурые, длиной 1—3 мм, при основании имеют пучок многочисленных тонких шелковистых волосков («тополиный пух»). В 1 г более 1 000 семян.
杨属（学名：Populus）属于杨柳科，包含了胡杨、白杨、棉白杨等，通称杨树。杨属植物为落叶乔木，在落叶前叶子变黄。与柳属植物相同，杨属植物的根部有着较强的侵略性，所以它们不能被种植在房屋和水管附近。
其樹皮在為成長期間之前光滑，但很多老樹就會開裂。枝较小且具有顶芽，芽鳞在2枚以上。单叶。雌雄异株，没有花瓣，有环状花盘及苞片。种子小，具冠毛。[1][2]
杨属共分为五组：
杨属（学名：Populus）属于杨柳科，包含了胡杨、白杨、棉白杨等，通称杨树。杨属植物为落叶乔木，在落叶前叶子变黄。与柳属植物相同，杨属植物的根部有着较强的侵略性，所以它们不能被种植在房屋和水管附近。
この項目では、ヤナギ科の植物について説明しています。その他の用法については「ポプラ (曖昧さ回避)」をご覧ください。 
ポプラ（英語: poplar, 学名：Populus）は、双子葉植物綱キントラノオ目ヤナギ科ヤマナラシ属またはハコヤナギ属 に属する樹木（ハコヤナギはヤマナラシの別名）。北半球の温帯に約100種が分布する。
日本のポプラ属は、ヤマナラシ、ドロノキ、クロヤマナラシの3種が自生する。一般には明治期に導入された外来種をポプラと呼ぶ。
ポプラの学名 Populus には震えるという意味があり、ポプラの葉が僅かな風でもさやめくことから付けられたといわれる。
落葉広葉樹。葉は広三角形。雌雄異株で、春に花を咲かせる。花が終わるとすぐに綿毛付きの種子を大量に付ける。この種子が風に飛ばされて空を舞い、並木など多数のポプラのある所では、地面が真っ白になることもある。このため、英語でコットンウッドともいう。
成長が速い利点の反面、材は柔らかくて緻密さに欠け、燃えやすく強度や耐久性で劣り、用途が限られる。また寿命は比較的短く、数十年から100年程度で老木となり、台風などで倒れやすい。
主な品種を下記に記す[1]。
外来ポプラの和名は非常にややこしく、整理された和名がない。そのため同一種でも別名や別表記が多く、学術論文ですら混乱しており、植物園などの表記にも不統一なものが多い。以下の名称も統一名称ではない。
ポプラは交配や繁殖が容易で、古くから品種改良が行われ、多くのハイブリッド種が作成されてきた。現在でも目的にあわせた品種の育成が行われ、ポプラの品種はいよいよ増えつつある。品種改良されたポプラは「改良ポプラ」と総称される。
ポプラ（英語: poplar, 学名：Populus）は、双子葉植物綱キントラノオ目ヤナギ科ヤマナラシ属またはハコヤナギ属 に属する樹木（ハコヤナギはヤマナラシの別名）。北半球の温帯に約100種が分布する。
日本のポプラ属は、ヤマナラシ、ドロノキ、クロヤマナラシの3種が自生する。一般には明治期に導入された外来種をポプラと呼ぶ。
ポプラの学名 Populus には震えるという意味があり、ポプラの葉が僅かな風でもさやめくことから付けられたといわれる。
사시나무속은 버드나무과에 속하는 속이다.
온대 갈잎나무 종류 가운데 광합성률이 가장 높은 축에 들어서 성장이 매우 빠르다. 한편 사시나무속 나무들은 영양생식을 하므로, 아종 사이에 많은 잡종이 생긴다.[1]
잘 알려진 종으로 다음이 있다.
사시나무속은 잎과 꽃의 모양을 기준으로 여섯 절(section)으로 나눈다.
사시나무속은 버드나무과에 속하는 속이다.
온대 갈잎나무 종류 가운데 광합성률이 가장 높은 축에 들어서 성장이 매우 빠르다. 한편 사시나무속 나무들은 영양생식을 하므로, 아종 사이에 많은 잡종이 생긴다.
잘 알려진 종으로 다음이 있다.
미루나무(Populus deltoides) 사시나무(Populus davidiana) 은백양(Populus alba) 황철나무(Populus maximowiczii)
Commons ponúka multimediálne súbory na tému 
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému 
