The Chinese pangolin has been referred to as the scaly anteater because that is what it resembles. It measures around 60 cm from head to body with an 18 cm tail. Sexual dimorphism is present in this species.
Manis pentadactyla has about 18 rows of overlapping scales. The scales are accompanied by hairs, an unusual combination in mammals.
Chinese pangolins have a small pointed head and a narrow mouth. The nose is fleshy and has nostrils at the end. This bronze colored animal has a very round body. The forefeet and hind feet are equipped with sharp claws.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 2350 g.
Average basal metabolic rate: 3.727 W.
Chinese pangolins inhabit subtropical and deciduous forests. In central Nepal these areas are on rolling hills where there are numerous, large termite mounds.
Manis pentadactyla is a burrowing species. They use their strong, clawed forefeet to dig burrows up to 8 ft deep. This can be done in three to five minutes. Once the pangolin is inside, it blocks the entrance. In some cases, they have been observed occupying the burrow of another animal.
Terrestrial Biomes: forest ; scrub forest
Manis pentadactyla, or the Chinese pangolin, ranges westward through Nepal, Assam, and eastern Himalaya, Burma, and China. The Chinese pangolin has been reported in Ramechap, Pannauti, Soondarijal, Barabisse, and Baglung.
Biogeographic Regions: oriental (Native )
Manis pentadactyla feed on insects, namely ants and termites. They use their claws to open up termite and ant mounds. Then they draw the prey into their mouths with their 25 cm long, sticky tongues.
The Chinese pangolin is considered a delicacy in many areas such as Vietnam and Hong Kong. They are hunted mainly for their meat.
Manis pentadactyla live in many protected forests throughout their range. The biggest conservation problem that they face is being hunted for meat, and habitat destruction. Many of the protected parks that they inhabit cannot be patrolled and poachers hunt at will with little chance of being caught. Land development threatens the areas that are not protected.
US Federal List: no special status
CITES: appendix ii
IUCN Red List of Threatened Species: endangered
Perception Channels: tactile ; chemical
In Nepal, Chinese pangolins reproduce during April and May. A single young is born measuring about 45 cm and weighing about 1 lb. The young come equipped with scales, although they are soft and flexible for the first two days of life. Although they are able to walk at birth, young pangolins are carried on their mother's tail or back. If the mother is threatend, she folds her offspring under her body with her tail. Male pangolins have been observed to exhibit remarkable parental instincts and share a burrow with the female and young.
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average birth mass: 92.5 g.
Average number of offspring: 1.
TheChinese pangolin(Manis pentadactyla)appears like a scaly anteater andis found in northernIndia,Nepal,Bhutan, possiblyBangladesh, acrossMyanmarto northernIndochina, through most ofTaiwanand southernChina, including the islands ofHainan.From head to body, it measures around 60cm (24in) and its tail measures about 18cm (7 inches). A mature Chinese pangolin weighs about 2.4kg (82.7oz). A newborn pangolin weighs about 93 g (3.3oz). It has 18 rows of overlapping scales accompanied by hair, a rare combination in mammals. It has a small, narrow mouth and a little, pointed head. Its nose is plump, with nostrils at its end. This is a bronze-colored animal with a round body equipped with extremely sharp claws.
Van die orde Pholidota het slegs die geslag Manis (met sewe soorte) oorgebly. Die Suid-Afrikaanse ietermagog (M. temmincki) is 'n terrestriële nagdier wat van miere en termiete leef. Die ietermagog lewe in bome en klim nie net met sy pote nie, want die stert is omvorm tot 'n grypstert sodat hy daarmee aan takke kan vasklou.
Van die orde Pholidota het slegs die geslag Manis (met sewe soorte) oorgebly. Die Suid-Afrikaanse ietermagog (M. temmincki) is 'n terrestriële nagdier wat van miere en termiete leef. Die ietermagog lewe in bome en klim nie net met sy pote nie, want die stert is omvorm tot 'n grypstert sodat hy daarmee aan takke kan vasklou.
Çin kərtənkələsi[1], və ya Çin panqolini[1] (lat. Manis pentadactyla) — Panqolinlər dəstəsinə aid sürünən növü. Asiyada yayılmış dörd növdən biri.
Çin panqolinlərinin uzunluğu 60 sm, quyruqları 18 sm təşkil edir[2]. Bu canlıların bədənlərində 18 cərgə pulcuq olur. Bu isə sürünənlər üçün qeyri adidir. Onların kiçik başı və ensiz quyruqları olur. Burunları iri olur. Bu canlılar dairəvi formaya malik olurlar. Ön və arxa ətraflar iti caynaqlara sahib olur. Digər sürünənlərdən fərqli olaraq yaxşı inkişaf etmiş qulaq seyvanına malikdir.
Çin paqolinlərinə Nepalın qərbi, Assam, Şərqi Himalay, Birma və Çində rast gəlinir.
Çin paqolinləri enliyarpaq və subtropik meşələrdə yayıllırlar. Nepalın təpəlik ərazilərində onlara rast gəlmək mümkündür. Səbəb isə bölgədə çoxlu termit yuvaları mövcuddur.
Çində onları iyuq qazan canlılar kimi tanıyırlar. Onlar öz güçlü əlləri və iti dırnaqları ilə uzunluqları 8 m olan yuva qaza bilirlər. Onlar bu tip oyuğu 3-5 dəqiqəyə qaza bilirlər. İçəri daxil olan canlı elə oradanc ehmalca girişi bağlaya bilir.
Çin paqolinlərinin həyatı barədə məlumat olduqca azdır. Bu onların gecə həyatı sürməsi ilə əlaqədardır. Astagəl hərəkətə malik canlılardır. Demək olar ki, aqressivlik nümaş etdirmirlər. Onların üzərinə hansısa yırtıcı düşərsə, bu canlılar bükülərək öz qalın pulcuqlarına arxayın olurlar. Pulcuqlar bütün bədəni əhatə edir. Əsasən yer üstü canlılardırlar. Ancaq bəzi hallarda ağaca belə çıxırlar. Digər panqolinlər kimi Çin panqolinləridə qarışqa və termitlərlə qidalanır. Onlar həmdə öz dırnaqlarında termitlərin yuvalarında dəlik açmaq məqsədi üçün istifadə edirlər. Sonra olar uzun dillərini dəlikdən içəri salaraq şikarını yeyir. Dilin uzunluğu 25 sm təşkil edir.
Nepalda panqolinlər aprel-may ayları bala verir. Balanın uzunluğu 45 sm, uzunluğu usə 1 fut təşkil edir. Balalar doğularkən belə pulcuğa sahib olurlar. İlk iki gün balalar olduqca zəif olur. Doğulan andan hərəkət etmək istəyən balaları anası quyruğu və belində gəzdirir. Erkəklərdə balalarına qarşı şəfqətli davranır.
Çin panqolinləri təhlükədə olan növ olaraq (ing. EN, Endangered)[3] qeydə alınmışdır. Onların həyatı üçün əsas təhlükə ətlərinə görə ovlanmaları və yaşadığı bölgələrin mənimsənilməsidir.
Çin kərtənkələsi, və ya Çin panqolini (lat. Manis pentadactyla) — Panqolinlər dəstəsinə aid sürünən növü. Asiyada yayılmış dörd növdən biri.
El pangolí xinès (Manis pentadactyla) és una espècie de pangolí que habita el nord de l'Índia, el Nepal, Bhutan, possiblement Bangla Desh, a través de Myanmar fins al nord de la Indoxina, passant per gran part del sud de la Xina, incloent-hi les illes de Taiwan i Hainan.
El pangolí xinès (Manis pentadactyla) és una espècie de pangolí que habita el nord de l'Índia, el Nepal, Bhutan, possiblement Bangla Desh, a través de Myanmar fins al nord de la Indoxina, passant per gran part del sud de la Xina, incloent-hi les illes de Taiwan i Hainan.
Luskoun krátkoocasý (Manis pentadactyla) je savec z čeledi luskounovití.
Vyskytuje se v Bangladéši, Bhútánu, Číně, Hong Kongu, Indii, severní Kambodži, Laosu, Myanmaru, východním Nepálu, Tchaj-wanu, Thajsku a Vietnamu.[2]
Váží kolem 5 kg, má drobné ušní boltce, šupiny se třemi hroty uspořádané na hřbetě do cca 16 řad. Při ohrožení se svine do koule (pasivní ochrana). Detaily o rozmnožování nejsou příliš známé, protože zvířata žijí v hlubokých norách a neexistuje podrobný výzkum.
Živí se jako všichni luskouni termity a mravenci.
V Číně jsou luskouni nejvíce ohroženi tradiční čínskou medicínou. V roce 2010 jich bylo kvůli nelegálnímu obchodu zabito téměř pět tisíc. Za čtyři kilogramy luskouního masa se platí až 12 000 korun. Situaci zhoršuje skutečnost, že luskouni mívají pouze jedno mládě ročně.[3]
V zajetí se v současné době (2017) chová jen ve čtyřech zoologických zahradách na světě (Zoologischer Garten Leipzig v Německu, Ueno Zoological Gardens v Japonsku, Taipei Zoo na Taiwanu a v Saigon Zoo & Botanical Gardens ve Vietnamu).[4] V chovu je pouze jeden samec (v Ueno Zoological Gardens v Japonsku).
Luskoun krátkoocasý (Manis pentadactyla) je savec z čeledi luskounovití.
Det kinesiske skældyr (Manis pentadactyla) er en art af skældyr. Den når en længde på 54-80 cm med en hale på 26-34 cm og vejer 2,5-7 kg. Den er udbredt i det østlige og sydøstlige Asien. Den er en af tre arter af skældyr, som lever i Asien.
Det kinesiske skældyr (Manis pentadactyla) er en art af skældyr. Den når en længde på 54-80 cm med en hale på 26-34 cm og vejer 2,5-7 kg. Den er udbredt i det østlige og sydøstlige Asien. Den er en af tre arter af skældyr, som lever i Asien.
Das Chinesische Schuppentier oder Ohrenschuppentier (Manis pentadactyla), gelegentlich auch China-Schuppentier, ist eine Säugetierart aus der Familie der Schuppentiere (Manidae). Es lebt im südlichen Ostasien sowie in Südostasien und in den nördlichen Flachlandgebieten Südasiens. Die Tiere sind nachtaktiv und einzelgängerisch. Sie bewohnen zumeist verschiedene Waldtypen und bewegen sich dort am Boden fort, wo sie Erdbaue anlegen. Allerdings können sie auch gut klettern. Ihre Nahrung besteht weitgehend aus staatenbildenden Insekten, die selektiv ausgewählt werden. Die versteckte Lebensweise der Schuppentierart bedingt, dass über die genaue Lebensweise nur wenige Informationen vorliegen. Aufgrund des Fleisches und der Schuppen wird das Chinesische Schuppentier stark bejagt, sein Bestand ist zudem durch die Ausbreitung menschlicher Siedlungen gefährdet. Es gilt daher als vom Aussterben bedroht. Die Erstbeschreibung der Art stammt aus dem Jahr 1758.
Als mittelgroßer Vertreter der Schuppentiere erreicht das Chinesische Schuppentier eine Kopf-Rumpf-Länge von 40 bis 58 cm, wozu noch ein 25 bis 38 cm langer Schwanz kommt. Das Gewicht variiert von 2,5 bis 7,0 kg. Männliche Tiere sind mit einer durchschnittlichen Gesamtlänge von 75 cm und einem mittleren Gewicht von 4,5 kg in der Regel größer als weibliche, die Durchschnittswerte von 69 cm und 3,5 kg aufweisen. Wie bei allen Schuppentieren sind die Oberseite des Kopfes, der Rücken und die Flanken, die Außenseiten der Gliedmaßen sowie der Schwanz mit Hornschuppen bedeckt. Die Schuppen sind bei erwachsenen Tieren einheitlich dunkelbraun bis dunkelgrau gefärbt, es treten aber auch vereinzelt gelblich gefärbte Schuppen auf, sodass die Tiere dann ein zweifarbiges Aussehen haben. Die Schuppen sind am Körper in 15 bis 17, teilweise auch 18 quer verlaufenden Reihen angeordnet, wobei ihre Größe nach hinten kaum zunimmt, ihr Durchmesser liegt bei 2 bis 5 cm. Auf der Mittellinie des Rückens verläuft eine Schuppenreihe bis zur Spitze des Schwanzes, das untere Ende des Schwanzes zeigt eine kleine freie Hautstelle. Zwischen den Schuppen wachsen vereinzelt Haare, die dünn und hell gefärbt sind. Auf den unbeschuppten Körperpartien verteilen sich die Haare ebenfalls nur spärlich. Die dort sichtbare Haut ist weiß- bis gelbgrau, nur an der Nase kommen manchmal dunklere Farbtöne vor. Der Kopf besitzt eine birnenförmige Gestalt mit einer relativ kurzen Schnauze. Die Augen sind klein und haben eine dunkle Iris. Auffällig treten die Ohren hervor, die größer sind als bei den anderen asiatischen Schuppentierarten und 1 bis 3 cm Länge erreichen können. Die Zunge wird bis zu 40 cm lang und kann 10 bis 15 cm aus dem Maul herausgestreckt werden, ihr Durchmesser beträgt etwa 1 cm. Die Vorderbeine sind etwas länger als die Hinterbeine. Vorder- und Hinterfüße tragen jeweils fünf Krallen, die Mittelkralle an den Händen bildet eine große Grabkralle von bis zu 6,6 cm Länge. Die entsprechende Kralle des Hinterfußes ist vergleichsweise kürzer und wird maximal 2,5 cm lang. Die Hinterfußlänge variiert von 6,5 bis 8,5 cm.[1][2][3]
Der Schädel misst 7,5 bis 10,0 cm in der Länge. Er ist einfach gebaut, Nasenbein und Stirnbein sind relativ lang, letzteres übertrifft die Scheitelbeine. Als auffälliges Merkmal am Schädel der Schuppentiere ist der Jochbogen nicht geschlossen. Allerdings sind beim Chinesischen Schuppentier auch Individuen mit vollständigem Jochbogen bekannt.[4] Die Wirbelsäule umfasst 7 Hals-, 16 Brust-, 6 Lenden-, 3 Kreuzbein- und 27 bis 28 Schwanzwirbel, insgesamt kommen so 59 bis 60 Wirbel vor.[1][2]
Das Chinesische Schuppentier ist vom Fuß des Himalaya im östlichen Nepal und dem nordöstlichen Indien über das nördliche Südostasien (Myanmar, Thailand sowie die nördlichen Teile von Kambodscha, Laos und Vietnam) bis in die zentralen und südlichen Bereiche der Volksrepublik China südlich des Jangtsekiang verbreitet, weiterhin kommt es auch auf Taiwan und Hainan vor. Der Lebensraum ist vielgestaltig und reicht von primären tropischen Regenwäldern über Sekundärwälder, Laub- und Nadelwälder bis hin zu Bambuswäldern sowie Gebüsch- und Graslandschaften. Die Schuppentierart tritt auch in von Menschen beeinflussten Gebieten wie landwirtschaftlichen Nutzflächen auf, sie meidet aber menschliche Siedlungsgebiete. Voraussetzung für das Vorkommen ist meist eine dichte Untergrundvegetation. Im Gebiet des Himalaya ist das Chinesische Schuppentier bis in Höhen um 1500 m nachgewiesen, auf Taiwan bis in 2000 m. In Südostasien überschneidet sich das Verbreitungsgebiet mit dem des Malaiischen Schuppentiers (Manis javanica), hier ist das Chinesische Schuppentier dann häufig auf höhere Gebirgslagen ab etwa 600 bis 800 m beschränkt.[1][2]
Das Chinesische Schuppentier ist überwiegend nachtaktiv, wodurch es eher selten gesichtet wird. Die Hauptaktivitätsphasen liegen zwischen 17:00 und 19:00 Uhr sowie 22:00 und 02:00 Uhr. Die Dauer der Aktivitäten reicht von 30 bis 90 Minuten. Vor allem im Sommer legt es dabei oft größere Strecken zurück. Überwiegend hält sich das Chinesische Schuppentier am Boden auf, ist aber auch ein guter Schwimmer und Kletterer. Am Boden bewegt es sich vierfüßig fort. Dabei sind die Krallen der Vorderfüße nach unten geklappt und zeigen nach hinten. Üblicherweise läuft ein Tier langsam mit teilweise schwingendem Kopf. Allerdings kann es sich auch schnell fortbewegen, wobei es dann in einen zweifüßigen Gang übergeht. Der Schwanz dient dabei zum Ausbalancieren des Gleichgewichts. In den Bäumen nutzt das Chinesische Schuppentier eine Art raupenartige Fortbewegung mit sich beständig beugendem und streckendem Rücken, der Schwanz ist zur Absicherung meist um den Stamm gewunden. Möglicherweise unterhalten einzelne Tiere Territorien. Männchen kämpfen bei Konfrontation gegeneinander, was eventuell auf eine gewisse Hierarchie hinweist. Am Gesäß befinden sich Duftdrüsen, die Sekrete mit einem moschusartigen Geruch ausstoßen. Diese Düfte dienen eventuell der Markierung oder aber auch der Abwehr. Urin und Kot werden mit den Vorderbeinen in kleinen Löchern von 5 bis 10 cm Tiefe vergraben. In Gefahr stößt das Chinesische Schuppentier einen zischenden Laut aus und rollt sich bei direkter Konfrontation zu einer Kugel zusammen.[1][2]
Den Tag verbringt die Schuppentierart in selbstgegrabenen Erdbauen. Beim Anlegen der Baue nutzt sie die Krallen der Vorderfüße zum Auflockern des Erdreiches. Dieses wird dann mit den Hinterfüßen weggeschoben, während der Schwanz am Boden verankert ist und so den Körper beim Graben abstützt. Durchschnittlich gräbt ein Tier 2 bis 3 m je Stunde. Die Baue liegen gemäß Untersuchungen im Dawuling-Naturreservat in der chinesischen Provinz Guangdong meist am Fuß oder in der Mitte von nach Süden zeigenden, sonnigen Hängen mit einer Neigung von 30 bis 60°. Bevorzugt werden Mischwälder aus Nadel- und Laubbäumen mit einer vor allem im Winter dichten Vegetationsdecke, aber nicht geschlossenen Baumkronen. Der einzelne Eingang misst 15 bis 20 cm im Durchmesser und ist häufig von Schlamm verdeckt.[5] Es sind zwei verschiedene Arten von Bauen bekannt. Sommerbaue liegen flach unter der Erde, bei nur 15 bis 20 cm Tiefe, und erreichen 80 bis 100 cm Länge. Ameisen- oder Termitenkolonien finden sich meist in 50 bis 100 m Entfernung. Diese Baue nutzt ein Individuum über 2 bis 7 Tage. Im Winter reichen die Baue bis zu 2 m tief in den Untergrund und sind häufig in unmittelbarer Nähe zu Termitennestern zu finden. Sie münden in eine Kammer von ebenfalls bis zu 2 m Größe. Einer Untersuchung eines Winterbaus im Luofushan-Naturreservat, ebenfalls in der chinesischen Provinz Guangdong, zufolge ist die Temperatur im Innern relativ stabil mit nur minimalen Schwankungen über den Tag. Sie liegt bei rund 19 °C und damit rund 4 °C über der Außentemperatur.[6] In den Winterbauen ziehen Muttertiere auch ihre Jungen auf. Unklar ist, ob das Chinesische Schuppentier im Winter den Bau auch wechselt.[1][2]
Die Nahrung des Chinesischen Schuppentiers besteht vorwiegend aus Ameisen und Termiten. Dabei gehen die einzelnen Tiere bei der Auswahl bestimmter Arten sehr selektiv vor, vertilgen dann aber sowohl die Eier als auch die ausgewachsenen Individuen eines Nestes. Die Nahrung wird mit dem sehr guten Geruchssinn aufgespürt. Auf Taiwan stellen möglicherweise die Termitengattungen Odontotermes und Reticulitermes eine wichtige Nahrungsressource dar.[7] Untersuchungen von Mageninhalten im Maoming-Dawuling-Naturreservat in der chinesischen Provinz Fujian lieferten Hinweise, dass sich das Chinesische Schuppentier von insgesamt elf Arten von Termiten und Ameisen aus neun verschiedenen Gattungen ernährt. Im Sommer überwiegen dabei Ameisen der Gattung Polyrhachis, im Winter aber Termiten der Gattungen Macrotermes und Coptotermes. Bevorzugte Fressplätze befinden sich mit 45 % in Nadelwäldern gemischt mit Laubbäumen und dort unter herab gefallenem Laub, im Gras, in verrottendem Holz in Form umgefallener Bäume oder von Baumstümpfen oder in Termiten- und Ameisennestern.[8] Häufig graben die Tiere Tunnel zu den Nestern oder folgen den Gängen, die von der Beute angelegt wurden. Die Nester werden mit den Krallen der Vorderfüße aufgebrochen und die Nahrung mit der langen, klebrigen Zunge aufgenommen. Kleinere Nester können so innerhalb von 30 Minuten aufgebraucht werden. Größere Nester mit rund 90 cm Durchmesser sucht ein Tier über mehrere Nächte hintereinander auf, bis die Nahrungsmenge zurückgeht. Ein durchschnittlich großes Tier von 4,5 kg Gewicht kann bis zu 500 g Nahrung aufnehmen. Berichten zufolge kommt die Schuppentierart im Sommer bis zu sieben Tage ohne Nahrung aus, im Winter sogar bis zu zehn.[1][2]
Weibchen sind mit einem Jahr geschlechtsreif. Männchen kämpfen untereinander um das Paarungsvorrecht. Die Paarungszeit ist möglicherweise jahreszeitlich begrenzt. Sie findet im Frühjahr neben der Behausung des Weibchens statt und dauert gewöhnlich für 3 bis 5 Tage an. Beim Geschlechtsakt, der meist bis zu 5 Minuten währt, sind die Schwänze der beiden Tiere miteinander verflochten. Über die Dauer der Tragzeit ist nur wenig bekannt, sie wird aber häufig mit etwas mehr als zwei Monaten veranschlagt, laut unterschiedlichen Untersuchungen an Tieren in Gefangenschaft soll sie weniger als 169 Tage[9] oder sogar bis zu einem Jahr andauern.[10] Beobachtete Geburten erfolgten zwischen September und Februar.[11] In der Regel wird ein Jungtier zur Welt gebracht, dass zwischen 20 und 21 cm lang ist (der Schwanz erreicht dabei 6,7 bis 7,5 cm Länge) und 80 bis 110 g wiegt. Die Neugeborenen sind weit entwickelt, haben geöffnete Augen, weiche Schuppen mit dazwischen wachsenden Haaren und ausgebildete Krallen, außerdem sind sie befähigt, direkt nach der Geburt zu krabbeln.[12] Während des Winters zieht das Muttertier das Junge im Winterbau auf. Dort bewohnen beide eine Art Brutkammer, in der das Jungtier anfänglich gesäugt wird und die gegen äußere Temperatureinflüsse isoliert ist. Ein in der Nähe des Winterbaus befindliches Termitennest sorgt später für feste Nahrung. Im Frühjahr verlassen Mutter- und Jungtier den Bau, das Junge reitet dabei auf der Schwanzwurzel der Mutter, sehr junge Tiere werden auch am Bauch getragen. Das Junge ist sehr aktiv und klettert. Ein fortlaufendes Jungtier wird von der Mutter aber nicht gestoppt, andere Weibchen adoptieren manchmal allein herumlaufende Junge. Bei Gefahr rollt sich das Muttertier mit dem Jungen ein. Nach rund drei Monaten ist das Jungtier entwöhnt.[1][2] Die Lebenserwartung in freier Wildbahn ist unbekannt. In zoologischen Einrichtungen gehaltene Tiere verbrachten dort wenigstens zehn Jahre.[9]
Die häufigsten äußeren Parasiten stellen Zecken aus der Gattung Amblyomma dar.[13][14] Innere Parasiten können meist den Fadenwürmern zugewiesen werden. Berichtet wurde unter anderem von Manistongylus und Necator bei Tieren von Taiwan sowie von Strongyloides und Leipernema bei Individuen aus Indien. Zusätzlich sind bei Schuppentieren vom chinesischen Festland noch Cylicospirura und Cheonofilaria[15][16] dokumentiert worden. Daneben liegen auch Nachweise des Kratzwurms Paraprosthenorchis vor.[17][12][2]
Manis pentadactyla
Das Chinesische Schuppentier gehört als eigenständige Art in die Gattung Manis, die zusätzlich drei weitere, heute noch bestehende Arten umfasst. Alle vier Arten zusammen bilden die asiatischen Vertreter der Familie der Schuppentiere (Manidae). Die Schuppentiere wiederum stellen das gegenwärtig einzige Mitglied der Ordnung der Pholidota dar, die somit als monotypisch anzusehen sind. In die weitläufigere Verwandtschaft der Schuppentiere gehören die Raubtiere (Carnivora). Die Beziehung der beiden Gruppen wurde allerdings erst durch molekulargenetische Untersuchungen ermittelt und abgesichert.[19] Alle asiatischen Vertreter der Schuppentiere werden in die Unterfamilie der Maninae gestellt. Diese formt das Schwestertaxon zu den afrikanischen Schuppentieren mit den Unterfamilien der Smutsiinae und der Phatagininae.[20]
Die Gattung Manis wird teilweise in die Untergattungen Manis und Paramanis untergliedert. In dieser Aufteilung gehört das Chinesische Schuppentier ersterer an, sein nächster Verwandter wäre das Vorderindische Schuppentier (Manis crassicaudata) als einziges weiteres Mitglied der Untergattung Manis.[21] Genetischen Untersuchungen aus dem Jahr 2017 zufolge bildet aber das Chinesische Schuppentier die Schwestergruppe zu allen anderen asiatischen Schuppentieren. Es spaltete sich bereits im Mittleren Miozän vor 12,9 Millionen Jahren von der gemeinsamen Vorfahrenlinie ab.[18] Fossile Überreste des Chinesischen Schuppentiers sind nicht bekannt. Der Schuppentierart werden drei Unterarten zugewiesen:[1][2]
Genetischen Untersuchungen zufolge unterscheiden sich die taiwanische und die festländische Unterart in der Anzahl der Nukleolusorganisatorregionen an den Chromosomen, wobei bisher unklar ist, ob dies auf eine lange Trennung der Populationen zurückzuführen ist.[22] Innerhalb der Unterart M. p. aurita treten eine braungraue und eine sehr dunkle Farbvariation auf. Gemäß Untersuchungen an Tieren aus der chinesischen Provinz Yunnan basierend auf mitochondrialer DNA sollen diese sich bereits vor rund 600.000 im Verlauf des Pleistozäns voneinander getrennt haben.[23]
Die Erstbeschreibung der Art erfolgte im Jahr 1758 durch Linnaeus. Der von ihm vergebene Artname pentadactyla verweist auf die fünf Zehen an den Füßen, was indiziert, dass Linnaeus ein Exemplar der Art gesehen haben muss. Als Typuslokalität gab er „Formosa“ an, das heutige Taiwan.[24] Für die Aufstellung der Unterart M. p. aurita verwendete Brian Houghton Hodgson ein 89 cm langes Tier aus den Tieflandlagen Nepals, er benutzte dabei aber den Artnamen Manis auritus.[25] Die Unterart M. p. pusilla beschrieb Joel Asaph Allen anhand eines kleinen und recht alten Individuums mit nur 42 cm Kopf-Rumpf-Länge und 67 cm Gesamtlänge von Hainan gleichfalls als eigenständige Art. Insgesamt waren zur Zeit der Beschreibung nur drei Tiere von der Insel bekannt.[26]
Die größte Bedrohung für den Bestand des Chinesischen Schuppentiers ist die starke Bejagung, hauptsächlich in China und Vietnam. Es gilt wegen seiner bodenbewohnenden Lebensweise als relativ einfach zu fangen im Vergleich zu baumlebenden Arten wie dem Malaiischen Schuppentier.[27] In der Traditionellen Chinesischen Medizin werden die Schuppen der Schuppentierart zur Behandlung von Hautkrankheiten, zur Verbesserung der Blutzirkulation und zur Stimulierung der Milchproduktion bei stillenden Müttern eingesetzt. Ebenso gilt ihr Fleisch in China und Vietnam als Delikatesse. Seit dem Jahr 2000 ist der Handel mit diesen Tieren oder deren Körperteilen gemäß dem Washingtoner Artenschutz-Übereinkommen (CITES) verboten, somit gilt die zero annual export quota des CITES. Auch durch lokale Gesetzgebungen ist das Chinesische Schuppentier geschützt, jedoch werden Tiere weiterhin auf dem Schwarzmarkt gehandelt, der zunehmend internationalisiert ist. Im übervölkerten Süd- und Ostasien spielt darüber hinaus auch die Lebensraumzerstörung eine große Rolle. Aufgrund dieser Faktoren ist die Population in einigen chinesischen Provinzen seit dem Jahr 2000 um bis zu 90 % eingebrochen, so in Guangdong und Hunan, von der Insel Hainan ist die Art möglicherweise ganz verschwunden. Die Gesamtpopulation im festländischen China wurde 2008 auf 25.100 bis 49.450 Tiere geschätzt.[28][1] Die IUCN stufte das Chinesische Schuppentier aufgrund der Bestandsgefährdung im Jahr 2014 von „stark gefährdet“ (endangered) auf „vom Aussterben bedroht“ (critically endangered) hoch. Die Schuppentierart ist in mehreren geschützten Gebieten vertreten.[29]
Das Chinesische Schuppentier oder Ohrenschuppentier (Manis pentadactyla), gelegentlich auch China-Schuppentier, ist eine Säugetierart aus der Familie der Schuppentiere (Manidae). Es lebt im südlichen Ostasien sowie in Südostasien und in den nördlichen Flachlandgebieten Südasiens. Die Tiere sind nachtaktiv und einzelgängerisch. Sie bewohnen zumeist verschiedene Waldtypen und bewegen sich dort am Boden fort, wo sie Erdbaue anlegen. Allerdings können sie auch gut klettern. Ihre Nahrung besteht weitgehend aus staatenbildenden Insekten, die selektiv ausgewählt werden. Die versteckte Lebensweise der Schuppentierart bedingt, dass über die genaue Lebensweise nur wenige Informationen vorliegen. Aufgrund des Fleisches und der Schuppen wird das Chinesische Schuppentier stark bejagt, sein Bestand ist zudem durch die Ausbreitung menschlicher Siedlungen gefährdet. Es gilt daher als vom Aussterben bedroht. Die Erstbeschreibung der Art stammt aus dem Jahr 1758.
The Chinese pangolin (Manis pentadactyla) is a pangolin foond in northren Indie, Nepal, Bhutan, Bangladesh, Myanmar, northren Indocheenae, throu maist o Taiwan, an soothren Cheenae (includin the islands o Hainan).[3]
The Chinese pangolin (Manis pentadactyla) is a pangolin foond in northren Indie, Nepal, Bhutan, Bangladesh, Myanmar, northren Indocheenae, throu maist o Taiwan, an soothren Cheenae (includin the islands o Hainan).
Il-Pangolin Ċiniż (Manis pentadactyla) huwa mammiferu plaċentat insettivoru mifrux ma' bosta pajjiżi fix-Xlokk tal-Asja. Il-Pangolin Ċiniż ġie klassifikat taħt is-sottoġeneru Manis, flimkien mal-aktar speċi ta' pangolin relatat fil-qrib miegħu, il-Pangolin Indjan.
Il-Pangolin Ċiniż (Manis pentadactyla) huwa mammiferu plaċentat insettivoru mifrux ma' bosta pajjiżi fix-Xlokk tal-Asja. Il-Pangolin Ċiniż ġie klassifikat taħt is-sottoġeneru Manis, flimkien mal-aktar speċi ta' pangolin relatat fil-qrib miegħu, il-Pangolin Indjan.
चीनी पैंगोलिन (Chinese pangolin), जिसका वैज्ञानिक नाम मैनिस पेन्टाडैक्टाएला (Manis pentadactyla) है, पैंगोलिन की एक जीववैज्ञानिक जाति है जो उत्तरी भारत, नेपाल, भूटान, बांग्लादेश, बर्मा, उत्तरी हिन्दचीन, ताइवान और दक्षिणी चिन (जिसमें हाइनान द्वीप भी शामिल है) में पाया जाता है।[3] यह पैंगोलिन की आठ जातियों में से एक है और अति-संकटग्रस्त माना जाता है। चीन व पूर्वी एशिया में इसके मांस को खाने से सम्बन्धित कई अन्धविश्वास हैं कि उस से कई रोग ठीक होते हैं हालाकि चिकित्सकों ने इस मान्यता को सरासर झूठ पाया है। अंतर्राष्ट्रीय प्रकृति संरक्षण संघ के अनुसार पिछ्ले १५ सालों में इसकी संख्या में ज़बरदस्त गिरावट हुई है।[4]
चीनी पैंगोलिन (Chinese pangolin), जिसका वैज्ञानिक नाम मैनिस पेन्टाडैक्टाएला (Manis pentadactyla) है, पैंगोलिन की एक जीववैज्ञानिक जाति है जो उत्तरी भारत, नेपाल, भूटान, बांग्लादेश, बर्मा, उत्तरी हिन्दचीन, ताइवान और दक्षिणी चिन (जिसमें हाइनान द्वीप भी शामिल है) में पाया जाता है। यह पैंगोलिन की आठ जातियों में से एक है और अति-संकटग्रस्त माना जाता है। चीन व पूर्वी एशिया में इसके मांस को खाने से सम्बन्धित कई अन्धविश्वास हैं कि उस से कई रोग ठीक होते हैं हालाकि चिकित्सकों ने इस मान्यता को सरासर झूठ पाया है। अंतर्राष्ट्रीय प्रकृति संरक्षण संघ के अनुसार पिछ्ले १५ सालों में इसकी संख्या में ज़बरदस्त गिरावट हुई है।
The Chinese pangolin (Manis pentadactyla) is a pangolin native to the northern Indian subcontinent, northern parts of Southeast Asia and southern China. It has been listed as Critically Endangered on the IUCN Red List since 2014, as the wild population is estimated to have declined by more than 80% in three pangolin generations, equal to 21 years. It is threatened by poaching for the illegal wildlife trade.[1]
The Chinese pangolin has the appearance of a scaly anteater. It's scales are typically grayish blue. Its head and body measure about 40–58 cm (16–23 in) and its tail measures about 25–38 cm (9.8–15.0 in).[5] A mature Chinese pangolin weighs from 2 to 7 kilograms (4.4 to 15.4 lb). It has 18 rows of overlapping scales accompanied by hair, a rare combination in mammals. It has a small, narrow mouth and a little, pointed head. Its claws grow in as it grows older. The female gives birth to a single offspring at a time.
A newborn pangolin weighs about 93 g (3.3 oz), its length is about 45 cm (18 in). The Chinese pangolin reproduces in April and May when the weather warms. The young are born with soft scales, which harden after two days. Although the young pangolin can walk on its first day, the mother carries it on her back or tail.[6] If the mother feels threatened, she immediately folds her baby onto her belly with the help of her tail. Male pangolins have been observed allowing the female and baby to share his burrow.
Manis pentadactyla was the scientific name proposed by Carl Linnaeus in 1758 for the Chinese pangolin.[3] In the 19th century and 20th centuries, several Chinese pangolin specimens were collected and described:
The Chinese pangolin is native to southern Nepal, northeastern India, Bhutan, Bangladesh, Myanmar, northern Indochina, southern China including the island of Hainan, and most of Taiwan. It has been recorded up to an elevation of 3,000 m (9,800 ft).[1] It formerly ranged throughout provinces south of the Yangtze River, as well as north of the Yangtze River in southern Sichuan, northeast Chongqing, northwest Hubei, and southwest Henan Provinces.[8] Currently, confirmed populations in mainland China are known from Yunnan, Hainan, Guangxi, Guangdong, Hunan, Chongqing, Fujian, Jiangxi, Zhejiang and Anhui provinces.[8] Habitats include:
The Chinese pangolin is a rather secretive, nocturnal animal. It moves slowly. Its hard scales work as a protective cover from predators, and when it feels threatened, it curls into a ball ("volvation").[10]
The Chinese pangolin feeds mainly on insects, particularly termites and ants. It digs into ant nests and termite mounds with its large fore claws and extracts insects with its long, sticky tongue. The Chinese pangolin digs long burrows in the ground, which they use to sleep and hunt termites.[11]
Gut contents of a wild juvenile individual killed by dogs in Hong Kong on November 24, 2013 included only 25,803 ants and 812 termites, representing 6 genera and 9 species. Ants represented the main food source in terms of species richness (8 species), abundance (97%), and biomass (98%), the most abundant species being Camponotus nicobarensis, Polyrhachis tyrannica, and Crematogaster dohrni.[12] The invasive yellow crazy ant was also present in the stomach contents, a species commonly found near human settlements and at forest edges rather than in undisturbed forest, suggesting this individual foraged at forest margins, unlike the disturbance-avoiding behavior observed within heavily hunted rural populations.[12][13]
Due to its specific diet, it can become arduous to provide the appropriate food for captive animals. Since the 1970s "pangolins are now almost unknown to visitors and are exhibited infrequently in zoos", and have "historically been difficult to maintain, with most captive animals dying within a short period after capture". When in their natural habitat, this species lives "on a diet of ants, termites, and various other invertebrates including bee larvae, flies, worms, earthworms, and crickets". After carefully creating new, more sustainable recipes in zoos, some of the ingredients used have included "egg, meat (ground beef, horse, canned feline diet), evaporated milk products, milk powder, fish protein, orchid leaves, commercial chows, psyllium seed, carrots, yeast, multivitamins, and insects (mixtures of silkworm larvae, earth, ants, termites, meal worms, or crickets)". A number of zoos that have kept pangolins under observation have found that the animals died most commonly after a few years, without breeding successfully. Researchers claim this outcome is correlated to the "poor acceptance of captive diets and digestive problems."[14] The Chinese pangolin is considered to be high risk in terms of extinction.[11]
The Chinese pangolin is threatened foremost by poaching.[1] Some Chinese people eat its meat, and its scales are used as an ingredient in traditional Chinese medicine (TCM). In the 1960s, about 170,000 to 180,000 Chinese pangolins were seized annually across the Chinese provinces Fujian, Hunan, Guangxi, Guizhou, Yunan and Guangdong.[15] The Convention on International Trade in Endangered Species in 2002 prohibited selling pangolins across national borders. Although China has already passed laws to protect the pangolin, it might not be enough to save the species. The Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora reports that pangolins are the most trafficked and poached mammal.[16] The Chinese pangolin is hunted for its meat, claws, and scales. Pangolin meat, which is considered a delicacy in parts of China and Vietnam, has been reported to sell for as high as US$200/kg. Pangolin scales and blood are in demand in Asia for their supposed medicinal qualities.[17] Chinese pangolin scales are sold to treat a wide variety of ailments, from cancer to upset stomach to asthma. Other pangolin body parts are also used in traditional Chinese medicine. 71% of the TCM practitioners interviewed in a 2020 study believed that pangolin scales could be substituted by other ingredients "in at least some, if not all, treatments".[18] Local people in eastern Nepal consider pangolin scales as good-luck charms.[19]
Though pangolins have been protected by legislation since the 1970s and 1980s, people still choose to hunt these endangered animals. After random inspections on 28 May 2014, at the Kwai Chung cargo port in Hong Kong, officials detained scales from nearly 8,000 pangolins. Just two weeks later, Hong Kong officials seized a second shipment that contained scales from about 5,000 pangolins. The Indonesian Forestry Ministry director of investigations and forest observation, Raffles Panjaitan, told the Jakarta Post that in October 2011, his agency had 587 cases of pangolin trafficking since 2006. The estimated value is US$4.3 million worth of pangolins on the illegal market.[20]
The journal Frontiers in Ecology & the Environment estimated that the remains of about 10,000 pangolins are intercepted each year.[21] Zhao-Min Zhou and Macdonald from Frontiers in Ecology & the Environment claim from their records that 220 living pangolins and the remains of 4,909 dead pangolins were seized in 43 law enforcement actions since 2010.[20]
In April 2013, the Philippine coast guard seized a boat containing 22,000 lb (10,000 kg) of pangolin meat and 400 boxes containing thousands of frozen skinned pangolins from Indonesia. The Regional Trial Court in Puerto Princesa city in Palawan province sentenced the boat captain to 12 years in prison and each crew member received from six to ten years. Each member of the crew was also fined $100,000.[21]
In 2016, CITES moved the Chinese pangolin from its Appendix II, designating species not directly threatened with extinction but in need of protection to prevent exploitation, to Appendix I, reserved for species most directly threatened with extinction. The Appendix I listing prohibits commercial trade in wild-caught specimens.[1] Many range countries have already passed legislation to protect it:
China has passed much more legislation for pangolin protection than other countries, because the species' population has drastically declined in China over the last few decades. This is the direct result of extreme poaching for pangolin scales and meat.
In May 2016, a poll representing 1,892 Chinese adults revealed that more than 80% of the Chinese public want pangolins to be protected. The survey was led by Aita Foundation and Humane Society International.[23]
The IUCN SSC Pangolin Specialist Group made a proposal in July 2014 to increase awareness, funding, and research for pangolin conservation. Some of the plan's highlights include making protocols to monitor pangolin populations, establishing a consumption index of pangolin products, using DNA analysis to determine variation between and within species, and identifying species strongholds to determine best allocation of resources.[24] Furthermore, the conservation plan aims to increase patrol-based monitoring around stronghold populations, increase awareness and education about the severity of the problem, and, most importantly, implement a demand reduction strategy for pangolin meat and scales.[24]
Another alternative to legislation, proposed by IUCN, includes offering positive incentives, like monetary payments or control over land's resources, to local communities for their involvement in conservation efforts.[25] Other researchers have proposed the importance of finding biological substitutes for endangered species used in traditional medicines.[26] DNA barcoding and analysis could be used to determine what common species are genetically similar enough and produce similar effects as the Chinese pangolin scales. To crack down on poaching, the barcoding technique could also be used for accurate detection of species products being imported and exported.
The China Biodiversity Conservation and Green Development Foundation (CBCGDF), a non-profit and non-governmental organization is particularly proactive in doing research and collecting field data for the conservation of Chinese pangolins. Since July 2017, the Beijing-based NGO has established three Chinese pangolin Community Conservation Areas in Hunan, Guangxi and Jiangxi provinces.[27]
In late August 2017, CBCGDF confiscated 33 Chinese pangolins from Chinese poachers and released them to the Guangxi Wildlife Rescue Centre. Suggestions from the foundation such as the improvement of their rescue regulations and procedures; their immediate release to the wild after full recovery; keeping information open to the public; revising the endangered species conservation laws and regulations in Guangxi, followed the release. However, only 14 Chinese pangolins survived. At the World Pangolin Day 2017, CBCGDF called for deletion of pangolin scales from the Traditional Chinese Medicine Book. CBCGDF also called for the burning of confiscated pangolin scales illegally trafficked to China.[28] Moreover, in July 2018, a conference organised by CBCGDF hosted the Global Biodiversity Information Facility (GBIF). During that conference, CBCGDF openly shared recent and precious data on Chinese pangolins with GBIF.[29]
{{cite journal}}
: Cite journal requires |journal=
(help) The Chinese pangolin (Manis pentadactyla) is a pangolin native to the northern Indian subcontinent, northern parts of Southeast Asia and southern China. It has been listed as Critically Endangered on the IUCN Red List since 2014, as the wild population is estimated to have declined by more than 80% in three pangolin generations, equal to 21 years. It is threatened by poaching for the illegal wildlife trade.
El pangolín chino (Manis pentadactyla) es una especie de mamífero folidoto de la familia Manidae. Se encuentra en el norte de la India, Nepal, Bután, posiblemente Bangladés y a través de Birmania hasta Indochina, pasando por la mayor parte de Taiwán y el sur de China, incluyendo la isla de Hainan.
Es de tamaño mediano, con una cola de 25-40cm de longitud, su cuerpo mide entre 45 y 60 cm. Sus ojos son grandes, caracterizados por párpados espesos. Sus extremidades tienen cinco dedos. Tiene escamas pequeñas, son de color marrón.
Son animales nocturnos, con la habilidad de trepar en los árboles y son excelentes nadadores. Se alimentan de las termitas Coptotermes formosanus y Cyclotermes formosanus y algunas hormigas. Como mecanismo de defensa se enrollan en forma de bola escondiendo la cara bajo la cola.
Se conocen tres subespecies de pangolín chino:[2]
En Hong Kong es una especie protegida bajo la llamada Wild Animals Protection Ordinance Cap 170.
Tras el brote del Coronavirus de Wuhan en enero de 2020, científicos chinos concluyeron que esta especie pudo haber ejercido como huésped intermediario del virus SARS-CoV-2.[3][4]
El pangolín chino (Manis pentadactyla) es una especie de mamífero folidoto de la familia Manidae. Se encuentra en el norte de la India, Nepal, Bután, posiblemente Bangladés y a través de Birmania hasta Indochina, pasando por la mayor parte de Taiwán y el sur de China, incluyendo la isla de Hainan.
Pangoliin (Manis pentadactyla) on soomusloom, kelle suured kõrvalestad torkavad rohkem silma kui teistel liikidel.
Tüvepikkus 50–60 cm, saba pikkus 18 cm.
Liik on levinud Põhja-Indias, Nepalis, Bhutanis, Birmas, Indohiina poolsaare põhjaosas ja suuremas osas Lõuna-Hiinast.
Manis pentadactyla Manis generoko animalia da. Pholidota ordenaren barruko ugaztuna da. Manidae familian sailkatuta dago.
Kiinanmuurahaiskäpy (Manis pentadactyla) on yksi kahdeksasta muurahaiskäpyjen lahkon nisäkäslajista. Se esiintyy metsäalueilla Himalajan seudulla, Burmassa, pohjoisessa Indokiinassa sekä Etelä-Kiinassa subtrooppisilla ja kesävihannilla alueilla.
Täysikasvuinen kiinanmuurahaiskäpy on häntineen 65-95 sentin pituinen ja painaa 2-7 kiloa. Se synnyttää yleensä yhden poikasen kerrallaan. Kiinamuurahaiskäpy on hidasliikkeinen ja liikkuu öisin.[2]
Kiinanmuurahaiskäpy on äärimmäisen uhanalainen. Suoranainen uhka on (sala)metsästys, joka liityy lajin käyttöön sekä ravintona että perinteisessä lääketieteessä.[3]
Kiinanmuurahaiskäpy (Manis pentadactyla) on yksi kahdeksasta muurahaiskäpyjen lahkon nisäkäslajista. Se esiintyy metsäalueilla Himalajan seudulla, Burmassa, pohjoisessa Indokiinassa sekä Etelä-Kiinassa subtrooppisilla ja kesävihannilla alueilla.
Täysikasvuinen kiinanmuurahaiskäpy on häntineen 65-95 sentin pituinen ja painaa 2-7 kiloa. Se synnyttää yleensä yhden poikasen kerrallaan. Kiinamuurahaiskäpy on hidasliikkeinen ja liikkuu öisin.
Kiinanmuurahaiskäpy on äärimmäisen uhanalainen. Suoranainen uhka on (sala)metsästys, joka liityy lajin käyttöön sekä ravintona että perinteisessä lääketieteessä.
Manis pentadactyla
Le Pangolin à courte queue ou Pangolin de Chine (Manis pentadactyla). est une espèce de mammifères de la famille des Manidae. Il vit en Asie orientale et du Sud-Est.
C’est un animal au corps allongé, couvert d’écailles kératineuses, qui vit dans des dizaines de terriers répartis sur son territoire. Il chasse la nuit les fourmis et les termites qu’il attrape avec une langue très longue et gluante.
Le Pangolin de Chine est actuellement classé par IUCN comme une espèce en « danger critique d’extinction ». Le déclin des populations tient à une chasse et à un braconnage excessifs, stimulés par les demandes des pharmacopées traditionnelles chinoises, vietnamienne et coréenne. Une tradition culinaire de la Chine du Sud et du Vietnam, de consommer de la viande de la faune sauvage, pour des raisons de santé et pour « réchauffer » (sous-entendu « la vigueur sexuelle »), porte aussi une lourde responsabilité.
Le nom de genre Manis vient du latin Mânes « esprit des morts, fantôme » en raison des mœurs nocturnes du pangolin. L’épithète spécifique penta.dactyla vient du grec πεντα penta « cinq » et δακτυλος daktulos « doigt », réfère aux cinq doigts de l’animal.
En français, le nom commun pangolin vient d’un mot malais penggoling, signifiant « celui qui s’enroule ». En malais moderne, c’est teggiling[1]. Le terme a été introduit en français par Buffon[2] dans son Histoire naturelle (tome X) en 1763.
Carl Linné a donné le nom de Manis pentadactyla à l’espèce en 1758 dans Systema naturae[3]. Il l’a classé dans l’ordre des Bruta à côté des éléphants, des lamantins, paresseux et tamanoir (fourmilier), auxquels il rajoutera en 1766 les tatous. L’anatomiste Vicq d’Azyr les met en 1792 dans l’Ordre des Édentés (sans les éléphants, éliminés par Storr). Cuvier[4] en 1798 distingue parmi les Édentés, I. Fourmiliers II. Oryctérope III. Tatous IV. Paresseux. Les premiers se décomposent en fourmiliers couverts de poils (tamanoirs), les fourmiliers épineux (Echidna) et les fourmiliers écailleux ou pangolins (Manis pentadactyla L. et M. tetradactyla L.).
Au début du XXe siècle, le zoologiste germano-néerlandais Weber pour regrouper à part les Pangolins dans un ordre qui leur soit propre, crée l’ordre des Pholidota, sous le superordre des Edentata qui comprend aussi les Xenarthra, regroupant tatous, paresseux et fourmiliers. L’homogénéité des Edentata ne cessa pourtant pas de susciter des débats.
La séparation des Pangolins et des Xenarthra fut encore renforcée par les analyses d’ADN menées à partir de 1985 qui rapprochèrent les Pangolins des carnivores. Une étude de O’Leary et al.[5] (2013) a clairement établi les relations entre les ordres des mammifères vivants et fossiles en construisant un arbre phylogénétique étalonné avec des fossiles. Les pangolins (Pholidota) sont proches des Carnivora (loups) mais très éloignés des Xenarthra.
On compte 3 sous-espèces[6], basées sur les différences morphologiques :
Les caractéristiques principales du Pangolin de Chine sont[7] :
Le corps est allongé, fuselé, adapté à la vie souterraine. Les mâles sont 30 % plus gros que les femelles.
Les écailles couvrent la surface dorsale de la tête et du dos, l’extérieur des membres et de la queue. En tout, il y en a de 520 à 580 écailles, soigneusement empilées comme des ardoises. Faites de kératine (comme les ongles et les cheveux humains), elles sont de couleur brun foncé, jaune brune ou gris sombre. Des poils épais comme des soies poussent à leur base. Seuls le museau, la face ventrale du tronc et l’intérieur des membres en sont dépourvues.
La tête est conique et le museau court — une adaptation à la vie dans des galeries souterraines. La peau faciale est grise jaunâtre. Comme tous les pangolins, l’espèce n’a pas de dents. Il a une langue longue (de 16 à 40 cm) et fine, couverte de salive gluante. Elle s’étend et se rétracte rapidement pour collecter une proie. Rétractée, elle est pliée dans une poche située dans la gorge[7]. Les pavillons des oreilles sont proéminents, les plus gros de toutes les espèces de pangolin.
L’estomac comporte deux compartiments, un premier servant de lieu de stockage et représentant 80 % du total, un second assurant la fonction de mastication, pour écraser les insectes vivants absorbés. Des parois musculaires épaisses équipées d’épines kératineuses, ainsi que des pierres absorbées, servent à broyer les proies.
Les quatre membres sont robustes, chacun doté de cinq doigts munis de grosses griffes acérées. La griffe du troisième doigt est la plus puissante, la première et cinquième griffes sont petites et essentiellement vestigiales.
Des glandes anales produisent une odeur musquée. Les pangolins de Chine émettent une odeur repoussante lorsqu’ils se sentent agressés et pour marquer leur territoire. Les mâles ont un pénis bien développé mais les testicules ne descendent pas dans le scrotum, elles résident dans un pli de peau dans l’aine. Les femelles ont deux mamelles pectorales[7].
Le Pangolin de Chine creuse des terriers pour s’abriter et pour chercher ses proies. Des mesures de télémétrie effectuées à Taiwan, ont permis d’évaluer un domaine vital des mâles allant de 70 à 96 ha et des femelles de 24 à 30 ha. Le domaine d’un mâle peut recouper plusieurs domaines de femelles, ce qui suggère une structure sociale polygyne. L’espèce préfère creuser ses terriers d’habitation sur de fortes pentes (de 30 à 60°) qui reçoivent directement le soleil[7].
Il y a deux types de terrier : ceux pour résider et ceux pour se nourrir. Les terriers pour se nourrir sont moins grands que ceux pour résider. En Chine du Sud et à Taiwan, il a été observé que les terriers d’hiver sont plus longs (de 1 à 3 m) que ceux d’été (de 0,3 à 1 m). Ce qui peut être mis en relation avec leurs proies. En hiver, le pangolin de Chine consomme au moins deux espèces de termites dont la Macrotermes barneyi, dont le nid est situé à 2 m sous la surface l’hiver, et juste sous la surface (15-50 cm) l’été.
Au sud de Taiwan, le pangolin mâle possède de 72 à 83 terriers d’habitation et la femelle de 29 à 39. Ils sont utilisés durant 2 à 3 jours de suite durant la saison sèche (novembre-avril) mais seulement une fois durant la saison humide (juin-octobre). En Chine du Sud, dans la province de Canton, les pangolins utilisent le même terrier pendant 9 à 15 jours avant d’en changer[7].
L'animal est un insectivore nocturne. Il passe la majorité de la journée à dormir ou se reposer dans son terrier et sort le soir ou la nuit pour chasser. En Chine continentale, il se nourrit de fourmis en été et de termites en hiver. Il consomme aussi bien leurs œufs, leurs larves et que les imagos. À Taiwan, on observe aussi des fluctuations saisonnières du régime alimentaire. Durant la saison humide de juin à octobre, le pangolin à courte queue consomme presque deux fois plus d’insectes qu’à la saison sèche (novembre-avril), avec la proportion de fourmis allant de 56 % à 98 %. En saison humide, la diversité des espèces et l’abondance des fourmis est significativement plus grande ; elle correspond à un accroissement du poids de l’animal.
C’est un quadrupède marchant sur ses deux pattes arrières, la tête levée, le dos courbé et les pattes avant repliées. Quand il chasse, il marche lentement et s’arrête régulièrement pour humer l’air ou le sol, sa faible vue l’obligeant de s’appuyer sur l’olfaction pour localiser les proies.
Une fois qu’il a trouvé un nid de fourmis ou une termitière, il le creuse de ses pattes avant, en s’appuyant fermement sur ses pattes arrières et éventuellement sur sa queue. Les nids de fourmis sont vite éventrés, le pangolin sort alors sa longue langue et lape les fourmis. Accéder à un nid de fourmis ou de termites peut nécessiter de creuser un tunnel qui pourra éventuellement servir d’abri.
Il fouille le sol à l'aide de son long nez allongé et possède des griffes qui lui permettent d'éventrer les fourmilières.
Grâce à sa langue, il est capable d'avaler plus de 80 fourmis en une minute[8].
Quoique principalement terrestre, le pangolin est capable de grimper par exemple pour chasser une espèce arboricole. C’est aussi un nageur habile. Quand il perçoit un danger, il s’arrête soudain, fuit ou se roule en boule.
Ordinairement solitaires, les individus se rencontrent uniquement quand les femelles sont en œstrus. Autrement, la femelle reste avec son petit jusqu’à ce qu’il devienne indépendant. Les accouplements ont lieu au printemps et en été (de février à juillet) et les femelles mettent bas en automne et au début du printemps. Cependant, une étude menée dans l’Est de Taiwan rapporte que les mâles visitent les terriers des femelles de décembre à mai, et restent avec les femelles de 2 min à 24 h[7]. La gestation dure de 6 à 7 mois durant laquelle la femelle prend du poids et voit ses glandes mammaires gonfler. Un seul petit naît, rarement deux. Quand il a faim, il cherche un téton de sa mère. Celle-ci l’enserre étroitement sur sa poitrine en ne laissant exposer que sa tête.
Les premières semaines, le jeune est laissé dans le terrier lorsque sa mère sort chasser. Plus tard, il l’accompagne en se fixant sur la base de sa queue. Au bout de 11 semaines, le jeune commence à sortir du terrier. Il sort chasser vers 4 mois. Le sevrage a lieu à l’âge de 5-6 mois quand le jeune pèse 2 à 3 kg. Les femelles deviennent sexuellement mature à un an, un an et demi.
La durée de vie à l’état sauvage est inconnue mais en captivité, les individus peuvent vivre plus de 20 ans[7].
Jadis commun en Chine, la population de pangolins de Chine a considérablement décliné entre 1960 et 1990 en raison d’une surexploitation. Wu et al.[9] a établi une diminution de 94 % de la population durant ces trois décennies. Il est probable que l’espèce a été extirpée des provinces du Jiangsu, Henan et Shanghai. Yang et al.[10] estiment qu’en Chine orientale (Fujian, Jiangxi, Zhejiang) l’aire de l’espèce s’est contractée de 52 % entre 1970 et 2000. Les populations se limitent aux monts Wuyi au nord du Fujian.
À Taiwan aussi, l’espèce un temps commune a connu un déclin rapide dans les années 1950-1970 en raison de surexploitation. Les populations se sont rétablies depuis, et Taiwan (avec Hong Kong) représente probablement le seul lieu où les populations ne sont plus en déclin. La population totale est estimée à 15 000 individus[7].
Les populations de pangolins de Chine ont décliné partout dans l’Asie du Sud-Est et en Asie du Sud.
Au Bangladesh, les populations ont disparu dans certaines parties du Sud-Est, mais des populations isolées dans certaines parties des Chittagong Hill Tracts persistent.
Cette espèce vit en Asie de l'Est et du Sud-Est. Elle est distribuée en Chine (essentiellement au sud du Yangzi Jiang), Taiwan (sauf à l’ouest), au Vietnam (Nord et Centre), Laos (Nord), de l’ouest du Myanmar jusqu’au nord-est de l’Inde, et le nord de l’Inde, le Bangladesh et Népal[11].
L’espèce est sympatrique (partage le même territoire) avec le Pangolin malais (M. javanica) en Asie du Sud-Est, et avec le Grand pangolin de l'Inde (M. crassicaudata) dans le sud du Népal et l’Inde du Nord-Est.
Le Pangolin à queue courte habite les forêts tropicales et subtropicales, les forêts de bambous, les forêts mixtes de conifères et feuillus. Il s'approche parfois des zones urbanisées, dans les prairies et les paysages agricoles.
Il apparaît dans un très large gradient d’altitudes, allant de moins de 100 m dans les collines de Taiwan jusqu’à 3 000 m dans l’est du Népal[7].
Le Pangolin de Chine est classé dans la Liste rouge des espèces menacées de l’IUCN comme une espèce en « danger critique d’extinction »[12]. Le déclin des populations tient à une chasse et un braconnage excessifs. Les motivations humaines poussant à une prédation importante de la faune sauvage ne sont plus le besoin de se nourrir (comme ce pouvait être avant 1970) ou le plaisir de déguster des mets fins puisque le pangolin possède des glandes anales qui produisent une odeur musquée repoussante[13]. Les motivations semblent essentiellement liées à des traditions culturelles très anciennes, de marquer son identité culturelle en invoquant un savoir ancien et en consommant un mets réchauffant, voire stimulant la libido. De plus, le pangolin étant un mets très cher, c’est aussi le moyen d’afficher sa réussite sociale.
En 2016, le pangolin de Chine a été inclus dans l'Annexe I de la CITES[7], comme 6 autres espèces de pangolins qui cette année là sont passées de l'Annexe II à l'Annexe I qui en interdit généralement le commerce international. Ils rejoignent ainsi le pangolin de Temminck qui y était déjà.
Les écailles du Pangolin (en chinois chuanshanjia, 穿山甲[n 1]) sont utilisées par la médecine traditionnelle chinoise (MTC) depuis le VIe siècle. Actuellement, début 2020, elles sont utilisées dans plus de 60 agents curatifs, produits et commercialisés par plus de 200 sociétés pharmaceutiques, selon un rapport de la fondation China Biodiversity and Green Development[14].
La première mention dans un ouvrage médical chinois se trouve dans le Bencao jing Ji Zhu[n 2]《本草经辑注》 (500 EC) de l’alchimiste taoïste Tao Hongjing de la dynastie Liang - une version reconstituée et complétée de l’ouvrage de référence de matière médicale, le Shennong bencao jing. Tao Hongjing dit du pangolin « cet animal mange des fourmis, donc il guérit des fourmis »[n 3]. Ce qui peut se comprendre, d'après les gloses ultérieures : les écailles de pangolins servent à guérir des piqûres de fourmis, car par le principe de sympathie mimétique, sur l’animal qui mange des fourmis, ses écailles le protègent des piqûres de celles-ci.
Les médecins et pharmacologues des siècles suivants vont régulièrement ajouter de nouvelles fonctions pour les écailles et comme ils travaillent beaucoup par compilation et citations d'autorité, la médecine traditionnelle chinoise va à l’époque moderne hériter d'une longue liste d’indications et fonctions. Nous en donnons un petit aperçu tiré de Shuang Xing, T. C. Bonebrake et al.[15], 2020.
Durant la dynastie Tang, le Qianjin yaofang, 《千金要方》(682 EC) de Sun Simiao autre alchimiste taoïste, est le premier à introduire la soupe d’écailles de pangolin réduites en poudre, pour guérir le paludisme, les écailles réduites en cendre avec du saindoux pour réduire les infections occasionnées par des piqûres de fourmis, et des écailles accompagnées d’herbes pour expulser les esprits malfaisants.
Un autre ouvrage de la même époque, le Wai Tai Mi Yao 《外台秘药》(752 EC) est le premier ouvrage à indiquer les écailles pour stimuler la lactation chez les femmes allaitantes, un usage qui est toujours d’actualité.
Durant la dynastie Song, le Tai Ping Sheng Hui Fang 《太平圣恵方》(978 EC) ajoute l’usage pour débloquer les caillots sanguins et de favoriser la circulation sanguine. La pangolin étant un terrassier remarquable capable d’ouvrir des galeries souterraines dans des sols durs, les médicaments à base de ses écailles débouchent les vaisseaux sanguins et favorisent la circulation sanguine, ouvrent les canaux galactophores obstrués et permettent au lait maternel de s'écouler.
La plus grande figure de la pharmacopée chinoise, Li Shizhen a compilé méthodiquement tous ses prédécesseurs. Il reprend en particulier dans Bencao Gangmu 《本草纲目》la citation précédente de Tao Hongjing[16] et donne un grand nombre de fonctions : éliminer les turgescences, décharger les purulences, draguer les canaux, stimuler la circulation du sang et la sécrétion de lait (par la femme allaitante).
De nos jours, débloquer les caillots sanguins, stimuler la circulation sanguine, et favoriser la lactation restent après 17 siècles, les applications principales des écailles de pangolin en Chine - constituées simplement de kératine, rappelons-le.
Les produits à base de pangolin ont aussi une grande variété d’applications associées avec les maladies gynécologiques et sont très utilisés pour traiter l’infertilité féminine. Il existe des pilules contenant de la poudre d’écailles de pangolin qui sont considérées favorables pour traiter l’obstruction des trompes de Fallope afin de traiter l’infertilité tubulaire. Les écailles sont utilisées dans le traitement du cancer de l’ovaire et du sein et des lymphomes[15].
La pharmacopée officielle de la République populaire de Chine contient toujours les écailles de pangolin (mars 2020). Il existe donc un marché légal des écailles en Chine. En 2007, le gouvernement chinois a promulgué des notifications sur l’usage des écailles pour s’assurer que les Pangolins de Chine sauvages n’entrent pas dans le commerce. Entre 2009 et 2015, le gouvernement chinois a libéré annuellement 26,6 tonnes d’écailles de ses réserves pour la MTC qui n'étaient légalement disponibles que dans 716 hôpitaux. La demande d’écailles étant très forte en Chine, les écailles non certifiées sont largement disponibles illégalement dans les pharmacies et les boutiques de médecine traditionnelle. Divers substituts ont été proposés (comme les sabots de cochons, de bovidés ou de cervidés ou des plantes) mais avec très peu de succès[15].
Le professeur Lao Lixing, de l’École de Médecine chinoise de l’Université de Hong Kong a déclaré lors d'une conférence de conservation que « beaucoup de plantes médicinales ont le même effets que les écailles de pangolin » et qu’il faut entre 5 et 9 g d’écailles par dose de remède, additionnées d’autres substances, pour traiter l’arrêt du lait maternel, la polyarthrite rhumatoïde, les plaies et furoncles[17]. Il a expliqué que l’industrie de la MTC associe les qualités d’un ingrédient avec le comportement de l’animal : les pangolins « vont à travers le sol, aussi est-il pensé que [leurs écailles] vont à travers les vaisseaux » a dit le Prof. Lao en se référant au système des méridiens, à travers lesquels le flux de qi et de sang circule suivant la MTC.
Les écailles de pangolins sont aussi utilisées par la Médecine traditionnelle coréenne et vietnamienne. De grandes quantités d’écailles ont été importées en Corée durant les années 1980 et 1990. En médecine vietnamienne, les écailles de pangolin, sont recommandées pour stimuler l’énergie, améliorer la circulation sanguine, traiter les ulcères, faciliter la lactation des femmes[15].
Le Pangolin de Chine a été aussi consommée pour sa viande en Chine.
Dans ses Jilei bian 鸡肋编 « Chroniques des côtes de poulet » (1139 EC) le docteur Zhuang Chuo (1079-1149) relate une coutume de la province du Jiangxi de cuire le pangolin dans des ferments tirés de vin de riz fermenté. Cette viande était vendue dans la rue durant l’hiver. Sous les Qing, le peuple Miao en Chine du Sud-Ouest avaient l’habitude de sécher et fumer les pangolins pour les manger ultérieurement.
La Chine du Sud est depuis longtemps le centre d’une tradition populaire qui recherche les mets rares, les gibiers exotiques ou indigènes d’espèces peu communes. Les Cantonais sont réputés dans cet art gourmand pour la santé. Cette tradition vient de l’ « étude du manger thérapeutique » 药膳学 Yàoshàn xué. C’est une gastronomie savante qui allie pour la santé de ses adeptes des denrées à des matières médicales[18]. Elle est basée sur les règles de la médecine traditionnelle chinoise et de la cuisine chinoise raffinée. Elle considère les remèdes comme des aliments et les aliments comme des traitements. Le but est de maintenir en bonne santé, de soigner ou de guérir. Les populations méridionales considèrent la viande de pangolin comme un aliment « chaud », bon à être consommé l’hiver pour chasser le « froid » du corps.
Autrefois dans le sud de la Chine, les animaux de la faune sauvage comme les pangolins et les civettes étaient couramment consommés en hiver. À Hong Kong dans les années 1960-1980, les colporteurs apportaient du gibier sauvage vivant dans les rues de Sham Shui Po, comme des hérons, des passereaux ou les serpents[13].
En consommant les animaux de la faune sauvage, les yewei, on s’approprie la force indomptable et féroce qui anime le monde sauvage. Dans la mentalité populaire, cette force est toujours associée à la vitalité, à la vigueur — sous-entendue la « vigueur sexuelle ». Or les raisonnements médicaux des médecines traditionnelles, dans tous les pays du monde avant l’émergence de la médecine scientifique aux XVIIe – XVIIIe siècles, utilisaient aussi les relations de sympathie et d’antipathie dans la nature pour trouver les propriétés médicinales de la matière médicale. En France, Guy Ducourthial a bien décortiqué le mode de fonctionnement de cette démarche dans la médecine européenne depuis l'Antiquité gréco-romaine jusqu’à l’époque moderne[19],[20]. Le développement des techniques d’analyses chimiques a permis en Europe de passer de la matière médicale au principe actif, du quinquina à la quinine, de la digitale à la digitaline etc. En deux siècles, la médecine gréco-romaine, a été complètement laminée par la biochimie. Si la médecine traditionnelle européenne a été anéantie par la médecine moderne, ce n’est pas le cas des médecines traditionnelles asiatiques qui continuent à utiliser les matières médicales animales (comme l'atteste un rare texte critique d'un professeur de l'université de l'Anhui[21]), tout en donnant à leur discours une apparence scientifique, en adoptant partiellement des formulations de biologie moderne.
Le gouvernement chinois a essayé de pallier ces difficultés en favorisant le rapprochement de la médecine chinoise et de la médecine moderne (que les Chinois appelle médecine occidentale). D'autre part, il a développé l’élevage des espèces chassées pour diminuer la pression sur les populations sauvages menacées d’extinction. Ainsi, la Trionyx de Chine, une tortue à carapace molle, dont la carapace est utilisée par la médecine chinoise, a connu un déclin des populations sauvages mettant en danger d’extinction l’espèce. Les autorités chinoises ont fait le choix d’investir dans de grandes stations d’élevage de tortues et d’inonder le marché tous les ans, de centaines de millions d’animaux d’élevage (300 millions de tortues par an, pour une valeur de 750 millions de dollars US selon le chercheur Shi Haitao et al.[22], 2008).
Des tentatives pour garder en captivité des pangolins existent depuis 150 ans, mais avec une forte mortalité et très peu de réussite de reproduction. Les difficultés principales rencontrées sont la susceptibilité des pangolins à éprouver un fort stress et le problème de leur faire accepter une nourriture de substitution équilibrée à leur régime de fourmis et de termites.
Avec l’élévation rapide du niveau de vie depuis les dernières décennies, la demande très forte de yewei a fait grimper les prix et a stimulé un marché noir. Ce qu’un blogueur chinois exprime ainsi : sachant qu’un braconnier qui attrape un petit pangolin peut le vendre pour le prix de deux gros cochons gras, il va à son gain d’argent, ajouter un gain de temps, puisqu’élever des porcs demande une demi-année et attraper des pangolins demande une demi-journée[23] (le 23/01/2020).
En 2004, Wu Shibao et Liu Naifa[24] indiquaient « presque tous les pangolins destinés à l'alimentation et aux médicaments en Chine proviennent de la contrebande, et cette activité de contrebande n'est pas efficacement contrôlée ».
Peu après le début de la pandémie de Covid-19, le coronavirus responsable, le SARS-CoV-2, a été séquencé et il a été montré qu’il était identique à 96 % à celui d’une chauve-souris[25]. Deux semaines plus tard, il est montré qu’il est identique à 99 % avec le coronavirus d’un pangolin.
Des chauve-souris seraient le réservoir primaire, tandis que le pangolin, un animal vendu illégalement, serait un hôte intermédiaire avant l’homme[26].
Manis pentadactyla
Le Pangolin à courte queue ou Pangolin de Chine (Manis pentadactyla). est une espèce de mammifères de la famille des Manidae. Il vit en Asie orientale et du Sud-Est.
C’est un animal au corps allongé, couvert d’écailles kératineuses, qui vit dans des dizaines de terriers répartis sur son territoire. Il chasse la nuit les fourmis et les termites qu’il attrape avec une langue très longue et gluante.
Le Pangolin de Chine est actuellement classé par IUCN comme une espèce en « danger critique d’extinction ». Le déclin des populations tient à une chasse et à un braconnage excessifs, stimulés par les demandes des pharmacopées traditionnelles chinoises, vietnamienne et coréenne. Une tradition culinaire de la Chine du Sud et du Vietnam, de consommer de la viande de la faune sauvage, pour des raisons de santé et pour « réchauffer » (sous-entendu « la vigueur sexuelle »), porte aussi une lourde responsabilité.
Il pangolino cinese (Manis pentadactyla Linnaeus, 1758) è un mammifero dell'ordine dei Pholidota.[2]
La lunghezza del corpo, testa compresa, è tra 40 e 60 cm; quella della coda tra 27 e 38 cm. La testa è piccola e il muso appuntito. Il colore è bronzeo. Le zampe e gli artigli sono forti.
La dieta consiste di formiche e termiti. Usa gli artigli sia per aprire termitai e formicai sia per scavare profonde tane. Ha abitudini notturne.
Vive in savane e foreste della Cina meridionale e occidentale, incluse le isole di Hainan e Taiwan, nell'Indocina settentrionale, in Nepal e negli stati indiani di Assam e Sikkim.
La IUCN Red List considera questa specie in pericolo critico di estinzione (Critically endangered).[1]
Het Chinees schubdier (Manis pentadactyla) is een zoogdier uit de familie van de schubdieren (Manidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2]
Het lichaam van dit schubdier is bedekt met lichtgele schubben met een doorsnee van 5 cm, uitgezonderd de snuit, wangen, buik en binnenzijde van de poten. Het kan alle kwetsbare delen bedekken, door zich als een bal op te rollen. De lichaamslengte bedraagt 40 tot 58 cm, de staartlengte 25 tot 38 cm[3] en het gewicht 2 tot 7 kg.
Met zijn dunne 40 cm lange tong worden mieren en termieten naar binnen gewerkt. Het is een echte acrobaat, die dankzij zijn grijpstaart en lange klauwen in bomen klimt. Het is ook een goede graver.
Deze solitaire soort komt voor in de gematigde en tropische wouden en open habitats van Oost- en Zuidoost-Azië, met name in oostelijk Nepal.
Bronnen, noten en/of referentiesHet Chinees schubdier (Manis pentadactyla) is een zoogdier uit de familie van de schubdieren (Manidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.
Łuskowiec chiński[3], łuskowiec pięciopalczasty[4], pangolin chiński, pangolin pięciopalczasty (Manis pentadactyla) – gatunek ssaka z rodziny łuskowcowatych (Manidae), występujący w południowo-wschodniej Azji[2].
Całkowita długość ciała łuskowca chińskiego wynosi od 55 do 80 cm, zaś masa waha się od 2,3 do 7 kg. Samce osiągają zazwyczaj większe rozmiary niż samice. Wydłużone, obłe ciało jest niemal całkowicie pokryte keratynowymi, nachodzącymi na siebie łuskami o średnicy od 2 do 5 cm. Nieosłonięta nimi jest brzuszna strona tułowia oraz, częściowo, kończyny i niewielka głowa. Cechą charakterystyczną tego zwierzęcia, odróżniającą go od innych przedstawicieli rodziny łuskowcowatych, są dobrze widoczne małżowiny uszne. Wąski, bezzębny pysk oraz długi, dochodzący nawet do 40 centymetrów, język są przystosowane do chwytania mrówek i termitów. Przednie kończyny, wyposażone w długie i zakrzywione pazury, umożliwiają sprawne rozkopywanie mrowisk. Długi ogon jest silnie umięśniony[5].
Łuskowce chińskie zamieszkują głównie tereny leśne, w tym lasy tropikalne i bambusowe południowo-wschodniej Azji. Są spotykane na terytoriach Nepalu, Wietnamu, południowych Chin, północno-wschodnich Indii oraz wysp Hajnan i Tajwan. Zasięg występowania tego gatunku nieustannie zmniejsza się w wyniku kłusownictwa[2].
Przedstawiciele tego gatunku wiodą samotniczy, nocny tryb życia: spędzają dni ukryte w norach, zaś wieczorem udają się na żer. Ich pokarm stanowią głównie mrówki i termity. Na ziemi poruszają się powolnie, opierając się na przednich łapach, choć są zdolne do szybkiego biegu na tylnych kończynach. Potrafią pływać oraz sprawnie wspinają się na drzewa, wspomagając się ogonem[5].
Ruja odbywa się późnym latem i wczesną jesienią. Młode rodzą się zimą, którą spędzają wraz z matką w norze. Wiosną samica opuszcza legowisko wraz z potomstwem, które przemieszcza się, przyczepione do jej ogona.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody nadała łuskowcowi chińskiemu kategorię gatunku krytycznie zagrożonego[2]. Jest on również objęty konwencją waszyngtońską.
Poważne zagrożenie dla stale malejącej populacji tego gatunku stanowią kłusownictwo oraz nielegalny handel. Mięso tych zwierząt jest cenionym daniem w Chinach oraz Wietnamie, a tradycyjna medycyna chińska przypisuje sproszkowanym łuskom właściwości lecznicze, w tym poprawę krążenia krwi i stymulowanie laktacji u kobiet[2].
Łuskowiec chiński, łuskowiec pięciopalczasty, pangolin chiński, pangolin pięciopalczasty (Manis pentadactyla) – gatunek ssaka z rodziny łuskowcowatych (Manidae), występujący w południowo-wschodniej Azji.
Šupinavec čínsky alebo šupinavec krátkochvostý (lat. Manis pentadactyla) je šupinavec vyskytujúci sa vo východnej a juhovýchodnej Ázii.
Veľkú časť jeho tela pokrývajú kostenné, bledo alebo žltohnedo sfarbené šupiny s priemerom do 5 cm;šupiny nemá na rypáku, lícach, hrdle, vnútornej strane nôh a bruchu. Keď sa skrúti do gule, nevidieť žiadnu mäkkú časť tela. Tenkým jazykom dlhým aj 40 cm, vyťahuje mravce a termity. Vďaka silne ovíjavému chvostu a dlhým pazúrom je tento šupinavec prekvapivo svižný na stromoch a zdatne hrabe.
Šupinavec čínsky alebo šupinavec krátkochvostý (lat. Manis pentadactyla) je šupinavec vyskytujúci sa vo východnej a juhovýchodnej Ázii.
Veľkú časť jeho tela pokrývajú kostenné, bledo alebo žltohnedo sfarbené šupiny s priemerom do 5 cm;šupiny nemá na rypáku, lícach, hrdle, vnútornej strane nôh a bruchu. Keď sa skrúti do gule, nevidieť žiadnu mäkkú časť tela. Tenkým jazykom dlhým aj 40 cm, vyťahuje mravce a termity. Vďaka silne ovíjavému chvostu a dlhým pazúrom je tento šupinavec prekvapivo svižný na stromoch a zdatne hrabe.
Kortsvansad myrkott eller kinesisk pangolin (Manis pentadactyla) är ett däggdjur i familjen myrkottar. Den förekommer i sydöstra Asien.[2]
Arten når en kroppslängd (huvud och bål) mellan 42 och 92 centimeter, en svanslängd mellan 28 och 35 centimeter samt en genomsnittlig vikt av 2 till 7 kilogram.[3] Huvudets ovansida, ryggen, kroppens sidor och extremiteternas utsida är liksom hos alla myrkottar täckta av styva fjäll.[3] Fjällen är hos vuxna individer svartbruna och hos ungdjur purpurbruna. Den oskyddade huden, till exempel på buken, är vitgrå.[3] Framfötterna har stora grävklor och bakfötterna har korta klor. Kortsvansad myrkott saknar liksom alla myrkottar tänder och har en lång klibbig tunga. Arten skiljer sig från andra myrkottar genom jämförelsevis stora ögon och ytteröron,[3] andra asiatiska arter har bara enklare hudveck och afrikanska arter inga ytteröron alls.
Artens utbredningsområde sträcker sig från östra Nepal och nordöstra Indien över norra Sydostasien (Burma, Thailand, norra Kambodja, norra Laos, norra Vietnam) till södra och centrala Kina. Kortsvansad myrkott finns även på Taiwan och Hainan. Habitatet utgörs främst av skogar av olika slag. Arten besöker även gräsmarker och jordbruksmark. Den når i bergstrakter 2000 meter över havet.[1]
Kortsvansad myrkott är vanligen aktiv mellan skymningen och gryningen. På dagen vilar den i underjordiska bon som den gräver själv eller övertar från andra djur. Arten hittar sin föda främst på marken och ibland i träd.[1] Vid fara kan den rulla ihop sig. Individerna riktar vid dessa tillfällen sina fjäll upp som med sina vassa kanter är bra försvarsredskap.[3] Kortsvansad myrkott kan även simma.[1]
Födan utgörs främst av myror och termiter. De använder sina långa klon på framfötterna för att bryta upp myrstackar eller trädens bark. Sedan slickar de upp insekterna med den klibbiga tungan.[4] Kortsvansad myrkott saknar tänder och födan söndersmulas därför i magsäcken.[3] Arten stänger sina näsborrar och öronöppningar när den äter och ögonen täcks av tjocka ögonlock.[3]
Under hösten eller redan under sensommaren strider hannar med varandra om rätten att para sig. Ungen föds under vintern medan honan stannar i boet.[3] Vanligen föds bara ett ungdjur per kull. Ungen är cirka 45 centimeter lång och lite över 90 gram tung.[4] Äldre ungar bärs på honans svans under utflykter. Antagligen infaller könsmognaden när individen är ett år gammal.[3]
Kött från kortsvansad myrkott betraktas i olika regioner som delikatess och fjällen används i den traditionella kinesiska medicinen. Fjällen anses vara ett antiseptikum som används mot hudsjukdomar och feber. Sedan år 2000 listas arten i appendix II av CITES[4]. Trots allt finns en utbred svart marknad. Ett annat hot är förstörelse av habitat. IUCN listar sedan 2014 kortsvansad myrkott som akut hotad (Critically Endangered)[1].
Artens närmaste släkting är indisk myrkott (Manis crassicaudata). De bildar tillsammans ett undersläkte i släktet Manis.[2]
Kortsvansad myrkott eller kinesisk pangolin (Manis pentadactyla) är ett däggdjur i familjen myrkottar. Den förekommer i sydöstra Asien.
Pentadactyla походить від penta, що означає «п'ять», і daktulos, тобто «палець». Термін pangolin походить від малайського слова peng-goling, що означає «ролик».
Manis pentadactyla згадуються в китайській літературі на початку династії Сун, 960—1279 до н. е. Китайський мандарин називав панґоліна Лінг-лі, що перекладається як пагорбовий короп. Ймовірно, це пов'язано як з їх покриттям лусками так і тим, що жовтувато-коричневі луски мають такий же колір, як короп в Китаї. Китайський кантонському назва для M. pentadactyla перекладається як тварина, яка риє через гори. Китайська легенда, що віддає належне їх здібності копати тунелі каже, що панґоліни подорожують по всьому світу під землею[3].
Морфометрія. Довжина голови й тіла: 400—580 мм, довжина хвоста: 250—380 мм (50—70% довжини голови й тіла)[4]. Довжина вух: 20—26 мм, вага: до 7 кг[3].
Опис. Верхні частини тіла, включаючи хвіст, покриті великими коричневими лусками. Луски на верхній частині голови поширюються лише частково до ніздрів; передні ноги з дуже довгими кігтями, приблизно в два рази довші задніх кігтів, зовнішні частини вуха добре розвинені й помітні, хвіст відносно короткий з 16—19 лусками по краю і є лише невелика накладка під кінчиком хвоста. Подібний вид, Manis javanica, має менші вуха, короткі передні пазурі і довший, гнучкіший хвіст[4].
Ведуть в основному нічний спосіб життя; схожі звичками, до M.javanica. Харчуються переважно термітами[2]. Самці більші за самиць. Ходять на чотирьох лапах; при цьому їх голова хитається з боку в бік, а хвіст залишає за собою слід в субстраті. Як правило, вони ходять повільно, але можуть рухатися швидше, балансуючи на їх задніх ногах і хвості. M. pentadactyla гарні плавці й дереволази. Вони підіймаються і спускаються з дерев, використовуючи їх чіпкий хвостом, щоб підтримати їх масу, дозволяючи іншим кінцівкам рухатися по стовбуру. M. pentadactyla риють нори передніми лапами, а їх хвіст вставляється в землю для підтримки. Вони штовхають бруд назад під своїм тілом. Швидкість копання землі становить 2-3 м/год.
M. pentadactyla мають дві пози оборони. Вони реагують на шум, поклавши голову між задніми ногами та виставляючи вперед до хижаків луски з області спини. Вони скочуються в сфери, якщо їх потурбувати безпосередньо. M. pentadactyla регулює температуру тіла на рівні 33.0-34.5°С. У М. pentadactyla в спокійному стані серце б'ється з темпом 80-86 уд/хв. Дихання дещо уривчасте з частотою, що має діапазон від 14-20 до 42-53 вдихів/хв.[3]
Перебувають під загрозою зникнення. Чисельність різко скоротилося через незаконне захоплення та полювання[2]. Захищений національним або субнаціональним законодавством Бангладешу, Китаю, Індії, Лаосу, М'янми, Непалу, Тайваню, Таїланду і В'єтнаму[5].
Tê tê vàng[4] hay tê tê Trung Quốc[5] (danh pháp hai phần: Manis pentadactyla) là một loài thuộc bộ Tê tê (Pholidota) sống ở bắc Ấn Độ, Nepal, Bhutan, Myanma bắc Đông Dương, miền nam Trung Quốc và có thể ở cả Bangladesh,.
Tại Việt Nam bản địa của tê tê vàng chủ yếu là Miền Bắc và Miền Trung xuống Cao nguyên Lâm Viên[6].
Thân tê tê có phủ vảy sừng xếp chồng lên nhau như vảy cá. Chúng ăn kiến và mối; miệng không có răng; lưỡi dài (đến 25 cm), bọc bởi lớp nhớt dính. Tuyến nước dãi nằm sâu trong lồng ngực tiết ra chất nhớt này để tê tê bắt mồi. Dạ dày có màng sừng như mề gà.
Tê tê vàng có chiều dài trung bình khoảng 80–90 cm. Thường thì mỗi lứa sinh chỉ một con, thỉnh thoảng mới có hai. Sau khi vài tuần ẩn trong hang, con con leo lên đuôi mẹ và được "đèo" đi mọi nơi.
Tê tê vàng khác tê tê Java cũng phổ biến ở Việt Nam ở những điểm sau đây: tai có vành thịt rõ ràng; lòng bàn chân trước không có da trơn; phần đuôi tương đối ngắn hơn; và vảy không che sống mũi[6].
Ở Việt Nam, loài này đang bị săn bắt ráo riết làm thịt vì giá bán khá cao. Vảy phởi khô của Manis pentadactyla được gọi là xuyên sơn giáp (Squama Manidis). Theo y học dân gian, đơn thuốc có xuyên sơn giáp giúp trị các chứng tắc tia sữa, tràng nhạc vỡ loét, mụn nhọt.
Các loài tê tê ở Phi lẫn Á châu đều bị con người săn bắn lấy thịt. Bên Trung Hoa thịt tê tê được coi là cao lương bổ ích trong Đông y, giúp điều hòa lưu huyết, khử trùng và tăng lượng sữa cho sản phụ nên bán rất được giá. Mối đe dọa này cùng với nạn phá rừng, phá hoại môi trường sống của chúng, đã làm giảm số tê tê, nhất là loại Manis gigantea. Ngày nay, tất cả các loài tê tê đều được liệt kê trong danh sách cấm theo Công ước CITES. Từ năm 2000 là "không hạn định số lượng" (cấm tuyệt đối), có nghĩa là cấm bất kỳ thương mại quốc tế về tê tê hoặc các bộ phận cơ thể của chúng.[7] Tháng 11 năm 2010, tê tê đã được thêm vào danh sách các động vật có vú khác biệt về mặt di truyền và có nguy cơ tuyệt chủng của Hội Động vật học của London (Zoological Society of London).[8] Theo IUCN, số lượng tê tê vàng đã giảm đáng kể trong 15 năm qua và nghi ngờ sẽ suy giảm tiếp tục trong vòng 15 năm tới, với tốc độ trên 50%, do đó IUCN đã liệt kê tê tê vàng vào danh sách có cực kỳ nguy cấp.[9]
Nếu căn cứ trên ước đoán mỗi năm có khoảng 10.000 con tê tê bị săn giết và bán qua các ngả đến hai thị trường chính là Trung Quốc và Việt Nam, thì con số thật có lẽ cao gấp 5 đến mười lần. Tính theo hiện kim thì một ký tê tê người thợ săn có thể bán giá 22 USD nhưng một tiệm ăn ở Việt Nam có thể bán một ký tê tê với giá 350 USD. Con tê tê 5 ký nấu lên dọn lên dĩa sẽ bán giá hơn 1500 USD. Tháng 11, 2013 Việt Nam có ra lệnh phạt tối đa 25.000 USD hoặc 7 năm tù những ai vi phạm luật cấm săn bắt hoặc tiêu thụ tê tê nhưng phần thi hành rất lỏng lẻo nên ngay ở Hà Nội có sẵn những tiệm bán các món thú rừng kể cả thịt tê tê.[10]
Tê tê vàng hay tê tê Trung Quốc (danh pháp hai phần: Manis pentadactyla) là một loài thuộc bộ Tê tê (Pholidota) sống ở bắc Ấn Độ, Nepal, Bhutan, Myanma bắc Đông Dương, miền nam Trung Quốc và có thể ở cả Bangladesh,.
Tại Việt Nam bản địa của tê tê vàng chủ yếu là Miền Bắc và Miền Trung xuống Cao nguyên Lâm Viên.
Manis pentadactyla (Linnaeus, 1758)
Подвиды Охранный статусКита́йский я́щер[1], или кита́йский панголи́н[1] (лат. Manis pentadactyla) — млекопитающее из отряда панголинов. Один из четырёх видов ящеров, обитающих в Азии.
Длина тела составляет около 60 см, вместе с 18-сантиметровым хвостом. У этих ящеров около 18 рядов чешуек. Чешуйки сопровождаются волосами, что весьма необычно для млекопитающих. У китайских панголинов небольшая заострённая голова и узкий рот. Нос толстый с ноздрями на конце. Это бронзовоокрашенные животные с круглым телом. Передние и задние лапы снабжены острыми когтями. В отличие от других видов обладают хорошо развитыми ушными раковинами (за что их ещё называют ушастыми).
Китайские панголины распространены на западе Непала, Ассама, в восточных Гималаях, Мьянме и Китае.
Китайские ящеры населяют широколиственные и субтропические леса. Центральная часть Непала расположена на холмистой местности, где находится множество больших термитников.
Китайские ящеры относятся к роющим видам. Они используют свои сильные, когтистые лапы для рытья нор глубиной до 8 метров. Панголины могут вырыть такую нору за 3-5 минут. После того, как ящер окажется внутри, он закрывает вход в нору. Иногда панголинов замечают и в чужих норах.
О жизни китайского ящера известно сравнительно мало. Это объясняется тем, что китайские панголины — ведущие ночной образ жизни существа, крайне пугливые и медленно передвигающиеся. Они вовсе не агрессивны. Когда на китайских ящеров нападает хищник, они свёртываются в клубок и полагаются на защиту своих чешуек, которые охватывают всё тело. Живут в основном на поверхности земли, но иногда залезают и на деревья.
Как и другие виды панголинов, китайские панголины питаются муравьями и термитами. Они используют свои когти, для того чтобы разрыть норы насекомых. Затем они захватывают добычу своим длинным, липким языком, который достигает в длину 25 см.
В Непале китайские ящеры приносят потомство в апреле-мае. Рождается один детёныш, длиной около 45 см, и весящий около 1 фунта. Молодые рождаются уже с чешуйками, хотя первые два дня жизни детёныши ещё очень слабые. Несмотря на то, что молодняк может передвигаться уже сразу после рождения, самка носит их на хвосте или на спине. Самцы также хорошо демонстрируют родительские инстинкты и делятся с самкой с детёнышами своей норой.
В МСОП китайский ящер значится как вид, на грани исчезновения (англ. CR, Critically Endangered)[2]. Главной угрозой для ящеров является охота на них ради их мяса и разрушение среды обитания. Во многих неохраняемых областях главной угрозой является хозяйственное освоение земель.
Кита́йский я́щер, или кита́йский панголи́н (лат. Manis pentadactyla) — млекопитающее из отряда панголинов. Один из четырёх видов ящеров, обитающих в Азии.
中華穿山甲(學名:Manis pentadactyla)又稱鯪鲤,是八種穿山甲中的一個種,属穿山甲科穿山甲属,主要分佈於印度东北部、尼泊爾、東南亞北部地區以至台灣、華南及海南島等在內,為一種瀕臨絕種的動物。
中華穿山甲就像食蟻獸般靠吃蟻為生。牠們適合生活於濕度高的森林內。牠們頭身共長60厘米,尾巴長18厘米。
分佈於台灣的穿山甲是中華穿山甲的亞種台灣穿山甲(台灣鯪鯉)。
在傳統中藥的角度中,穿山甲的鱗片有藥用之效,其肉亦有進補的作用,因此穿山甲常被視作野味而被獵殺。但其藥效與犀角一樣只屬於傳統迷信,其主要成份與人類指甲成份相同,同為角質。[2] 而且在非法捕獵的過程中為方便運送等理由,會為穿山甲注射各類型的鎮定劑、興奮劑及重金屬等,令進食人士的肝腎功能受損。[3]
穿山甲在非洲及亞洲均被廣泛獵殺,以作為食物及傳統藥物使用。多個物種在其原生棲地均大幅減少,包括大穿山甲、中華穿山甲及馬來穿山甲等。中華穿山甲自1990年起列入瀕危野生動植物種國際貿易公約附錄二中,表示任何從野外捕獵的商業用途均被禁止;更於2016年改列為CITES附錄一的物種(受滅絕威脅)。在多個不同國家及地區均禁止出口及貿易,包括孟加拉、中國、印度、老撾、緬甸、尼泊爾、香港、台灣、泰國及越南等。在中國屬於國家二級保護動物,禁止捕殺和食用,非法捕殺、走私或販賣,可被判監5年以上有期徒刑,案情嚴重最高可判處無期徒刑。[4]
中華穿山甲(學名:Manis pentadactyla)又稱鯪鲤,是八種穿山甲中的一個種,属穿山甲科穿山甲属,主要分佈於印度东北部、尼泊爾、東南亞北部地區以至台灣、華南及海南島等在內,為一種瀕臨絕種的動物。
中華穿山甲就像食蟻獸般靠吃蟻為生。牠們適合生活於濕度高的森林內。牠們頭身共長60厘米,尾巴長18厘米。
分佈於台灣的穿山甲是中華穿山甲的亞種台灣穿山甲(台灣鯪鯉)。
ミミセンザンコウ (学名:Manis pentadactyla) はアジアに生息するセンザンコウの一種である。哺乳綱・有鱗目(センザンコウ目)に属する。
体長54 - 80cm程で、体重は2 - 7kgとなる。前肢は力強く、鋭い爪を持つ。また、尾は筋肉質であり、巻き付けて物を掴むことができる。頭部から背面、尾の先端にかけて茶 - 黄色の鱗で覆われている。
夜行性であり、単独で行動する。生活圏は地上及び樹上。動きは機敏で、巧みに樹に登る。力強い前肢と尾は樹上生活に適応した結果である。また、前肢は土を掘る事にも適応し、これで主食のアリやシロアリを探す。そして、長い舌を使ってこれらの昆虫を舐めとることができる。外的に襲われた際は身体を丸めて身を守る。
妊娠期間は140日ほど。1 - 2頭の幼獣を出産する。
生息域は東南アジアから中国南部にかけて。草原や森林に暮らす。
ミミセンザンコウ (学名:Manis pentadactyla) はアジアに生息するセンザンコウの一種である。哺乳綱・有鱗目(センザンコウ目)に属する。
귀천산갑 또는 중국천산갑(Manis pentadactyla)은 유린목에 속하는 포유류의 일종이다. 귀천산갑은 동남아시아, 타이완·하이난 섬에 분포한다. 땅굴에서 쉬고 나무에도 오른다. 몸길이는 76-92cm이다.