Sooty Tern

Die Roetsterretjie (Onychoprion fuscatus, vroeër Sterna fuscata^[1]) is 'n algemene voël. Dis 'n nie-broeiende somerbesoeker aan die kus langs Mosambiek en noord KwaZulu-Natal uit tropiese Indiese Oseaan-kolonies. Hulle woon meestal ver van vastelande en broei op eilande in die ewenaargordel. Die voël is 40 tot 44 cm lank, weeg 160 tot 220 g met 'n vlerkspan van 90 cm. In Engels staan die voël bekend as die Sooty Tern.

Fotogalery

• Op sy nes

• Eier

• Kuiken

• In vlug

• Swerm

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Bron

• Sasol Voëls van Suider-Afrika. Struik Nature. Vierde Uitgawe 2011. ISBN 978-1-77007-928-1

Verwysings

Tünd susüpürən (lat. Onychoprion fuscatus) - onychoprion cinsinə aid quş növü.

İstinadlar

Ar Skrav kein du^[1] (liester: Skraved kein du) a zo un evn-mor. Onychoprion fuscatus eo e anv skiantel.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Bevañ a ra al labous tost d'ar c'heheder^[2].

Rummatadur

Diouzh an evnoniourien e vez renket ar Skravig Amazonia er c'herentiad Laridae (bremañ, hervez IOC 5.3. (2015)^[3]) pe e Sternidae.

Liammoù diavaez

Daveoù

El xatrac fosc^[1] (Onychoprion fuscatus) és un ocell de la família dels làrids (Laridae) d'hàbits pelàgics que habita tots els mars tropicals del món.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Xatrac fosc

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Môr-wennol fraith (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: Môr-wenoliaid brithion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Sterna fuscata; yr enw Saesneg arno yw Sooty tern. Mae'n perthyn i deulu'r Gwylanod (Lladin: Laridae) sydd yn urdd y Charadriiformes.^[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. fuscata, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America, Gogledd America, Affrica ac Awstralia.

Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.

Teulu

Mae'r môr-wennol fraith yn perthyn i deulu'r Gwylanod (Lladin: Laridae, is-deulu'r Larinae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Corswennol Inca Larosterna inca Gwylan fechan Hydrocoloeus minutus Gwylan ifori Pagophila eburnea Gwylan Ross Rhodostethia rosea Gwylan Sabine Xema sabini Gwylan y Galapagos Creagrus furcatus Môr-wennol bigfawr Phaetusa simplex Môr-wennol gawraidd Hydroprogne caspia Môr-wennol ylfinbraff Gelochelidon nilotica

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Rybák černohřbetý (Onychoprion fuscatus) je středně velký druh rybáka ze skupiny tmavohřbetých rybáků rodu Onychoprion, žijící v tropických mořích celého světa.

Popis

Rybák černohřbetý má ze všech rybáků rodu Onychoprion nejtmavší svrchní stranu těla. Temeno, proužek od zobáku přes oko, zadní strana krku, hřbet, svrchní strana křídel, kostřec a ocas (až na krajní pera) jsou černé, bílá je spodina těla a čelo. Bílý proužek od čela nezasahuje na rozdíl od dalších druhů za oko. Ocas je hluboce vykrojený, nohy a zobák jsou černé. Mladí ptáci jsou téměř celí černohnědí, bělavá je pouze spodní část břicha, spodní část křídel a krajní ocasní pera.^[2]

Rozšíření

Rybák černohřbetý hnízdí v několika poddruzích v tropických mořích celého světa, často v obrovských koloniích:

• O. f. oahuensis hnízdí v tropickém severním Tichém oceánu
• O. f. crissalis hnízdí v Tichém oceánu na ostrovech u západního pobřeží Mexika na jih po Galapágy
• O. f. luctuosa hnízdí v Tichém oceánu na ostrovech u pobřeží Chile
• O. f. serrata hnízdí převážně v Tichém oceánu od západní a severní Austrálie na východ po Velikonoční ostrov
• O. f. kermadeci hnízdí na Kermadeckých ostrovech
• O. f. fuscata hnízdí v Atlantském oceánu od střední Ameriky po Guinejský záliv
• O. f. nubilosa hnízdí převážně v Indickém oceánu od Rudého moře a Perského zálivu na východ po Filipíny a Japonsko

Po vyhnízdění se rozptylují v tropických mořích, odkud je mohou hurikány zanést i dále mimo tropické vody; pozorováni bývají podél pobřeží Afriky, zalétli do řady zemí západní Evropy (Belgie, Dánsko, Francie, Itálie, Německo, Norsko, Portugalsko, Španělsko, Švédsko, Velká Británie). Celosvětová početnost druhu je odhadována na 21 až 22 miliónů jedinců.^[2][3]

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ ^{a b} HARRISON, P. Seabirds: an identification guide. Londýn: Christopher Helm, 1989. ISBN 0-7136-3510-X.
3. ↑ BIRDLIFE INTERNATIONAL. IUCN Red List of Threatened Species: Sterna fuscata [online]. 2008 [cit. 2009-02-15]. Dostupné online.

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu rybák černohřbetý ve Wikimedia Commons
• Galerie rybák černohřbetý ve Wikimedia Commons
• Taxon Onychoprion fuscatus ve Wikidruzích
• Informace o rybáku černohřbetém v Červené knize IUCN (anglicky)

Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.

Den sodfarvede terne (Onychoprion fuscatus) er en terne, der lever ved de tropiske oceaner. Den når en længde på 35-45 cm og vejer 150-250 g.

Die Rußseeschwalbe (Onychoprion fuscatus) ist ein Seevogel aus der Familie der Seeschwalben. Früher wurde die Art in die Gattung Sterna gestellt.^[1]

Merkmale

Die Rußseeschwalbe ist eine große Seeschwalbe, die eine ähnliche Größe wie die Brandseeschwalbe (Sterna sandvicensis) erreicht. Sie hat eine Länge von 33 bis 36 Zentimeter und eine Spannweite von 82 bis 94 Zentimeter. Die Flügel und der tief gegabelte Schwanz sind lang. Die Oberseite ist grau und die Unterseite weiß. Schnabel und Beine sind schwarz. Junge Rußseeschwalben sind an Ober- und Unterseite fahlgrau. Ihr Ruf ist ein lautes, durchdringendes ker-wack-a-wack oder kvaark.

Es gibt zwei ähnliche Rassen: O. f. fuscatus von der Karibik, dem Atlantik und Westafrika hat eine weiße Unterseite, während O. f. nubilosus, die vom Roten Meer bis ins südöstliche Asien brütet, eine gräuliche Tönung am Bauch und an den Unterflügeldecken aufweist.

Die Rußseeschwalbe ist kaum mit anderen Seeschwalbenarten zu verwechseln, außer mit der kleineren Zügelseeschwalbe. Der Rücken ist ähnlich gefärbt, aber dunkler. Des Weiteren hat sie eine breitere weiße Stirn und keinen hellen Kragen.

Verbreitung und Lebensraum

Sie ist ein Vogel der tropischen Meere, der auf Inseln überall in der Äquatorzone brütet. Die Art ist ein Zugvogel und überwintert weitgehend über den tropischen Meeren. Die Rußseeschwalbe ist ein extrem seltener Gast in Westeuropa. So gab es im Juli 2005 eine Sichtung in der Cemlyn Bay, Wales.

Lebensweise

Rußseeschwalben brüten in Kolonien auf Fels- oder Koralleninseln, wie beispielsweise auf Ascension und den Seychellen. Sie nisten auf dem ausgeschabten Boden oder in Mulden und legen ein bis drei Eier. Die Rußseeschwalbe ernährt sich von Fischen, die sie an der Meeresoberfläche fängt. Sie ist dabei in großen Schwärmen zu beobachten. Abgesehen von der Brutzeit kann sie zwischen drei und zehn Jahren über dem Meer verbringen.

Bilder

• Unterschwingen

• Brutkolonie

• Küken

• Im Flug

• Bindenfregattvogel mit einem erbeuteten Rußseeschwalbenküken

• Rußseeschwalbe und ihr Nest

• Ein Schwarm Rußseeschwalben

• Ei

Literatur

• Collinson, M. (2006). Splitting headaches? Recent taxonomic changes affecting the British and Western Palaearctic lists. British Birds 99 (6): 306–323.
• Olsen, Klaus Malling & Larsson, Hans (1995): Terns of Europe and North America. Christopher Helm, London. ISBN 0-7136-4056-1

Film

Im Film Rapa Nui – Rebellion im Paradies geht es u. a. darum, in einem archaischen Wettkampf ein Ei einer Rußseeschwalbe als erster von einer Felseninsel auf die Osterinsel zu bringen.^[2]

Einzelnachweise

1. ↑ Bridge et al., 2005
2. ↑ Alexander Nortrup, Winfried Schumacher: Tapati-Fest auf der Osterinsel: Vogelmann im Schleudergang In: Spiegel online, 18. Februar 2013, aufgerufen 1. Februar 2015.

Ko e talatā pe talatahi ko e tala ʻe taha ia. Ko e manupuna ʻo e tuʻafanga ʻi Tongá ni, ʻoku lahi ʻene fakafānau ʻi he Fonualei, Tokū mo e ongo Hunga, ka ʻoku siʻisiʻi pe ʻene ʻilo ʻi he ngaahi feituʻu kehe. Ko hono lahi ko e senitimita ʻe 43, kapakau sm ʻe 90.

Ko hono ʻuhinga ʻe taha ko e Sterna fuscata ia. Koʻeni mo e tala tuʻalavilavi ʻoku na ui manutara ʻi he lea fakalapanui, pea ʻoku ne ui ko e ʻewaʻewa ʻi he lea fakahauaiʻi.

Tataku

• D. Watling, Tohi talateu ki he manupuna ʻo Tonga

The sooty tern (Onychoprion fuscatus) is a seabird in the family Laridae. It is a bird of the tropical oceans, returning to land only to breed on islands throughout the equatorial zone.

Taxonomy

The sooty tern was described by Carl Linnaeus in 1766 as Sterna fuscata, bearing this name for many years until the genus Sterna was split up. It is now known as Onychoprion fuscatus.^[2] The genus name is from ancient Greek onux, "claw" or "nail", and prion, "saw". The specific fuscatus is Latin for "dark".^[3]

Colloquially, it is known as the wideawake tern or just wideawake. This refers to the incessant calls produced by a colony of these birds, as does the Hawaiian name ʻewa ʻewa which roughly means "cacophony".^[4] In most of Polynesia its name is manutara or similar – literally "tern-bird",^[5] though it might be better rendered in English as "the tern" or "common tern". This refers to the fact that wherever Polynesian seafarers went on their long voyages, they usually would find these birds in astounding numbers. It is also known as kaveka in the Marquesas Islands, where dishes using its eggs are a delicacy.^[6]

The sooty tern has little interspecific variation, but it can be divided into at least two allopatric subspecies. Some recent authors further subdivide the Indopacific population into up to eight subspecies altogether, but much of the variation is really clinal. The affinities of eastern Pacific birds (including the famous manutara of Easter Island) are most strongly contested.

Onychoprion fuscatus fuscatus (Linnaeus, 1766) – Atlantic sooty tern
Underparts white. Breeds Atlantic and Caribbean.

Onychoprion fuscatus nubilosus (Sparrman, 1788) – Indopacific sooty tern^[7]
Underparts light grey in fresh plumage, dull white in worn plumage. Breeds from Red Sea across Indian Ocean to at least central Pacific. Some authors restrict this taxon to the Indian Ocean population and use the following subspecies for the birds from Indonesia to the Americas:

• Onychoprion fuscatus infuscatus – Sunda sooty tern (Lichtenstein, 1823) – Sunda Islands and vicinity
• Onychoprion fuscatus oahuensis – Central Pacific sooty tern (Bloxam, 1826) – Bonin Islands through Micronesia to southern Polynesia
• Onychoprion fuscatus serrata – Melanesian sooty tern (Wagler, 1830) – Australia, New Guinea, New Caledonia
• Onychoprion fuscatus luctuosa – Juan Fernández sooty tern (Philippi & Landbeck, 1866) – Juan Fernández Islands
• Onychoprion fuscatus crissalis – East Pacific sooty tern Lawrence, 1872. ^[8] – Eastern Pacific from Guadalupe Island to Galápagos Islands
• Onychoprion fuscatus kermadeci – Kermadec sooty tern Mathews, 1916. ^[9] – Kermadec Islands
• Onychoprion fuscatus somaliensis – Somali sooty tern – Maydh Island (Gulf of Aden)

Description

This is a large tern, similar in size to the Sandwich tern (Thalasseus sandvicensis) at 33–36 cm (13–14 in) long with an 82–94 cm (32.5–37 in) wingspan. The wings and deeply forked tail are long, and it has dark black upperparts and white underparts. It has black legs and bill. The average life span is 32 years.^[10] Juvenile sooty terns are scaly grey above and below. The sooty tern is unlikely to be confused with any tern apart from the similarly dark-backed but smaller bridled tern (O. anaethetus). It is darker-backed than that species, and has a broader white forehead and no pale neck collar.

The call is a loud piercing ker-wack-a-wack or kvaark.

Ecology

Sooty terns breed in colonies on rocky or coral islands.^[11] It nests in a ground scrape or hole and lays a single egg, typically in the afternoon.^[12] Although "two-egg clutches" have been reported, they probably occur when an egg from one nest rolls into another.^[13] It feeds by picking fish from the surface in marine environments, often in large flocks, and rarely comes to land except to breed, and can stay out to sea for 3 to 10 years.^[14] Due to the lack of oil in its feathers, it cannot float, and spends that entire time on the wing.^[15]

This bird is migratory and dispersive, wintering more widely through the tropical oceans. It has very marine habits compared to most terns; sooty terns are generally found inland only after severe storms. The Field Museum, for example, has a male specimen which was found exhausted on August 2, 1933 on the slopes of Mount Cameroon above Buea, about 1,000 m (3,300 ft) ASL, after foul weather had hit the Gulf of Guinea.^[16] This species is a rare vagrant to western Europe, although a bird was present at Cemlyn Bay, Wales for 11 days in July 2005.^[17]

It is also not normally found on the Pacific coasts of the Americas due to its pelagic habits. At Baja California, where several nesting locations are offshore, it can be seen more frequently, whereas for example only two individuals have ever been recorded on the coast of El Salvador - one ring recovered in 1972, and a bird photographed on October 10, 2001 at Lake Olomega^[18] which was probably blown there by a storm.^[19] Hurricanes can also devastate small breeding colonies, as has been surmised for example for the sooty tern nesting sites on cays off the San Andrés Islands of Colombia.^[20]

An exceptionally common bird, the sooty tern is not considered threatened by the IUCN.^[1]

Role in Easter Island culture

On Easter Island, this species and the spectacled tern (O. lunatus) are collectively known as manutara. The manutara played an important role in the tangata manu ("birdman") ritual: whichever hopu (champion) could retrieve the first manutara egg from Motu Nui islet would become that year's tangata manu; his clan would receive prime access to resources, especially seabird eggs.

Gallery

• 

  Sooty tern rookery on Tern Island (French Frigate Shoals)

• 

  Chick on Tern Island, French Frigate Shoals

• 

  Sooty tern chicks seeking shade under the shadow of a young black-footed albatross

• 

  A chick is snatched by a predatory great frigatebird

• 

  Egg

Footnotes

References

• Boulton, Rudyerd & Rand, A.L. (1952): A collection of birds from Mount Cameroon. Fieldiana Zoology 34 (5): 35–64. Fulltext at the Internet Archive
• Bridge, E.S.; Jones, A.W.; Baker, A.J. (2005). "A phylogenetic framework for the terns (Sternini) inferred from mtDNA sequences: implications for taxonomy and plumage evolution" (PDF). Molecular Phylogenetics and Evolution. 35 (2): 459–469. doi:10.1016/j.ympev.2004.12.010. PMID 15804415. Archived from the original (PDF) on 2006-07-20.
• Collinson, M (2006). "Splitting headaches? Recent taxonomic changes affecting the British and Western Palaearctic lists". British Birds. 99 (6): 306–323.
• Estela, Felipe A.; Silva, John Douglas; Castillo, Luis Fernando (2005). "El pelícano blanco americano (Pelecanus erythrorhynchus) en Colombia, con comentarios sobre los effectos de los huracanes en el Caribe [The American White Pelican (Pelecanus erythrorhynchus) in Colombia, with comments on the effects of Caribbean hurricanes]" (PDF). Caldasia (in Spanish). 27 (2): 271–275.
• Herrera, Néstor; Rivera, Roberto; Ibarra Portillo, Ricardo; Rodríguez, Wilfredo (2006). "Nuevos registros para la avifauna de El Salvador. ["New records for the avifauna of El Salvador"]" (PDF). Boletín de la Sociedad Antioqueña de Ornitología (in Spanish). 16 (2): 1–19.
• Olsen, Klaus Malling & Larsson, Hans (1995): Terns of Europe and North America. Christopher Helm, London. ISBN 0-7136-4056-1
• Pukui, Mary Kawena; Elbert, Samuel Hoyt; Mookini, Esther T. & Nishizawa, Yu Mapuana (1992): New Pocket Hawaiian Dictionary with a Concise Grammars and Given Names in Hawaiian. University of Hawaii Press, Honolulu. ISBN 0-8248-1392-8
• Streets, Thomas H. (1877): Some Account of the Natural History of the Fanning Group of Islands. Am. Nat. 11 (2): 65–72. First page image
• Tregear, Edward (1891): Maori-Polynesian Comparative Dictionary. Lyon and Blair, Wellington.

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Sooty_tern&oldid=1140402352"

La Fulga ŝterno, Onychoprion fuscata — eksa Sterna fuscata (Bridge et al., 2005) — estas marbirdo de la familio de ŝternoj aŭ Ŝternedoj.

Disvastiĝo

Ĝi estas birdo de tropikaj oceanoj, kiu reproduktiĝas en insuloj tra la zono de ekvatoro. Tiu birdo estas migranta kaj dispersema, vintras pli amplekse tra la tropikaj oceanoj. Ĝi havas tre marajn kutimojn kompare kun plej granda parto de ŝternoj. Tiu specio estas tre rara vaganto en okcidenta Eŭropo, kvankam unu ekzemplero estis ĉe la lageto kaj golfeto Cemlyn, Kimrio dum 11 tagojn en julio 2005.

Kutimaro

La Fulga ŝterno reproduktiĝas en kolonioj de rokaj aŭ koralaj insuloj. Ili nestas en grunda truo kie la ino demetas unu ĝis tri ovojn. Ili ne atingas seksan maturecon ĝis la 6a aŭ 8a jaro. Okazas fluga ceremonio kaj la demetado ne okazas samloke ĉiujare. Kovado daŭras unu monaton, sed okazas nur dum malvarmo; dum varmo la gepatroj povas iri refreŝiĝi enmare. Kiam ili revenas, ili retrovas la idojn per la voĉo. Tiuj manĝas vomitajn fiŝojn, elflugas post du monatoj sed plu estas manĝigataj de la gepatroj.

Ili manĝas fiŝojn per plukado el la surfaco (ili ne plonĝas, kiel aliaj ŝternoj) en maraj medioj, ofte laŭ grandaj aroj, kaj malofte venas enlanden escepte por reproduktado aŭ veteraj malfacilaĵoj kaj povas resti enmare (ĉu glitoflugante ĉu flosante surakve) dum el 3 ĝis 10 jarojn.

Aspekto

La Fulga ŝterno estas granda ŝterno, simila al la Sandviĉa ŝterno laŭ grando pro sia 33–47 cm longo, enverguro de 82–94 cm kaj pezo de 120 ĝis 285 g. La flugiloj kaj la tre forkoforma vosto estas longaj, kaj ĝi havas malhelgrizajn suprajn partojn (preskaŭ nigraj) kaj blankajn subajn partojn. Ĝi havas nigrajn bekon, krurojn, kronon kaj strion ekde la beko nur ĝis la nigraj okuloj kie kuniĝas kun krono kaj nuko. Inter ambaŭ nigraj partoj estas blanka larĝa frunta makulo, ne strio kie ĉe la Grizdorsa ŝterno, kio donas al la specio belan kapobildon, sed ne tiom kiom ĉe la menciita. Junuloj de Fulga ŝterno estas skvamecaj kaj grizaj supre kaj sube, pli helaj, dum la reprodukta plumaro estas tre kontraste blankonigra. La voĉo estas laŭta akra ker-ŭak-a-ŭak aŭ kvaark.

La Fulga ŝterno ne povas esti konfuzita kun iu ŝterno escepte pri la simile malheldorsa sed pli malgranda Bridŝterno. Ĝi estas pli malheldorsa ol ĉiu specio de la genro kaj havas pli larĝan blankan frunton.

Subspecioj

Estas du similaj rasoj: O. f. fuscata de Karibo, norda Brazilo, Atlantiko kaj okcidenta Afriko havas blankajn subajn partojn, dum O. f. nubilosa, kiu reproduktiĝas el Ruĝa Maro, nordo de Madagaskaro al sudorienta Azio havas grizecan nuancon en la ventro kaj subflugilojn en frua plumaro. Kelkaj fakuloj pristudis aliajn subspeciojn, ekzemple de norda Aŭstralio kaj Pacifiko, sed ilia statuso estas diskutenda. Tiu proponaro estas jena:

• Onychoprion fuscata fuscata -
• Onychoprion fuscata nubilosa -
• Onychoprion fuscata infuscata - ĉe centra Indonezio
• Onychoprion fuscata serrata - ĉe Novgvineo, Nov-Kaledonio kaj Aŭstralio
• Onychoprion fuscata kermadeci - ĉe insuloj Kermadec
• Onychoprion fuscata oahuensis - ĉe Havajo kaj okcidenta Pacifiko
• Onychoprion fuscata luctuosa - ĉe orienta Pacifiko kiel ĉe insulo Juan Fernandez.
• Onychoprion fuscata crissalis - ĉe Meksiko kaj Centrameriko kaj Galapagoj.

Vidu ankaŭ

• Malgranda Tobago

Bildaro

• Subflugiloj

• Rokaro

• Ido

• Dumfluge

• Granda fregato kun predita ido de Fulga ŝterno.

Referencoj

• BirdLife International (2004). Sterna fuscata. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 11 May 2006. Ne minacata
• Bridge, E. S.; Jones, A. W. & Baker, A. J. (2005): A phylogenetic framework for the terns (Sternini) inferred from mtDNA sequences: implications for taxonomy and plumage evolution. Molecular Phylogenetics and Evolution 35: 459–469. PDF plena teksto
• Collinson, M. (2006). Splitting headaches? Recent taxonomic changes affecting the British and Western Palaearctic lists. British Birds 99 (6): 306-323.
• Olsen, Klaus Malling & Larsson, Hans (1995): Terns of Europe and North America. Christopher Helm, London. ISBN 0-7136-4056-1

El charrán sombrío (Onychoprion fuscatus), también denominado gaviotín apizarrado, sombrío, oscuro, gaviota monja o gaviota golondrina oscura;^[2]​ es un ave de la familia Sternidae que habita en los océanos tropicales.

Distribución y hábitat

Es una especie principalmente pelágica que pasa largas temporadas en alta mar, y que se acerca a la costa para criar. El charrán sombrío cría en islas a lo largo de toda la zona ecuatorial. En invierno migra internándose principalmente en los océanos tropicales, apareciendo como divagante raro en las zonas templadas del planeta como el área mediterránea.

Morfología

Mide 40–43 cm, con la cabeza negra hasta más abajo de la línea ocular, incluyendo los lorums. Tiene la frente blanca y ancha. La nuca y cuello posterior negros. La garganta, mejillas y parte delantera y lateral del cuello y laterales son blancos. Las partes superiores son de color gris oscuro casi negro. Las partes inferiores son blancas. La cola negra es horquillada con réctrices laterales blancas. El pico y las patas son negruzcos.

Comportamiento

Los charranes sombríos se reproducen en colonias en las islas rocosas o de coral. Anida en el suelo en hoyos someros y ponen de uno a tres huevos. Se alimenta de peces que capturan en la superficie del mar.

Referencias

Txenada ilun (Onychoprion fuscatus) Onychoprion generoko animalia da. Hegaztien barruko Laridae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Onychoprion
• Laridae

Nokitiira (Onychoprion fuscata)^[2], aiemmin Sterna fuscatus, on nokitiirojen sukuun kuuluva trooppisten merten tiira.

Koko ja ulkonäkö

Linnun pituus on 42–45 cm ja siipien kärkiväli 72–80 cm, joten se on kalatiiraa suurempi. Aikuisen linnun höyhenpuku on mustavalkoinen: yläpuoli on musta ja alapuoli valkoinen. Myös otsa on valkoinen. Nuoret linnut ovat harmaita, vatsapuolelta vaaleampia ja yläpuolelta vaalearaitaisia.^[3]

Esiintyminen

Nokitiira elää lisääntymisaikana trooppisen merialueen saarilla, lähimpänä Punaisella merellä ja Persianlahdella. Lajia tavataan harvoin läntisen Euroopan rannikoilla, eikä sitä ole tavattu Suomessa. Lajin maailman populaation koko on 21–22 miljoonaa yksilöä ja sen kanta on elinvoimainen.^[1]

Elinympäristö

Lisääntymisaikana nokitiirat elävät suurina yhdyskuntina kallioisilla saarilla ja koralliriutoilla. Ne ovat muuttolintuja, jotka viettävät pääosan vuotta tropiikin valtamerillä.

Lisääntyminen

Nokitiirat ovat sukukypsiä 6–8 vuoden iässä. Pesä on maassa ja munia on tavallisesti yksi, joskus kaksi tai kolme. Haudonta kestää kolmekymmentä päivää. Emot suojaavat poikasia auringolta. Poikaset saavat ruokaa noin 16 tunnin välein ja ne ovat lentokykyisiä noin kahdeksan viikon ikäisinä, minkä jälkeenkin emot ruokkivat niitä vielä useita viikkoja.^[4] Pesintäväli on yhdeksän kuukautta eikä siis sidottu vuodenaikaan, mikä viittaa poikkeuksellisen vakaisiin elinoloihin.^[5]

Ravinto

Nokitiirat saalistavat usein suurina parvina merenpinnan pieniä kaloja. Ne myös saalistavat usein öisin.

Lähteet

Onychoprion fuscatus

La Sterne fuligineuse (Onychoprion fuscatus) est une espèce d’oiseaux appartenant à la famille des Laridae. Les sternes fuligineuses sont également appelées hirondelles de mer.

Caractéristiques

La sterne fuligineuse mesure 36 à 45 cm de longueur pour une envergure de 82 à 95 cm et une masse de 140 à 240 g. Elle est noirâtre sur le dessus et blanche sur le dessous. Son front est blanc, ses pattes et son bec noirs. Sa queue, noire, est bordée de blanc sur les plumes externes.

Comportement

Cette sterne est capable de voler pendant plusieurs mois d'une seule traite.

Reproduction

Cet oiseau niche sur des îles tropicales en colonies bruyantes^[1], à même le sol. Un œuf (voire deux) est pondu puis couvé durant un mois environ. Les deux parents se relaient pour l'incubation et l'élevage. Cette espèce se repère grâce aux astres et au soleil pour retourner vers son nid, comme lors des chasses pour nourrir ses petits^[2].

Régime alimentaire

Cette Sterne se nourrit de petits poissons, calmars et crustacés. Elle apprécie particulièrement les poissons volants, qu'elle attrape au vol ou en immergeant son bec, mais elle plonge rarement car elle est incapable de nager.

Répartition

Cette espèce est présente sur tous les océans dans les zones tropicales.

Taxinomie

D’après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des sept sous-espèces suivantes :

• Onychoprion fuscatus crissalis (Lawrence) 1872 ;
• Onychoprion fuscatus fuscatus (Linnaeus) 1766 ;
• Onychoprion fuscatus kermadeci Mathews 1916 ;
• Onychoprion fuscatus luctuosus (Philippi & Landbeck) 1866 ;
• Onychoprion fuscatus nubilosus (Sparrman) 1788 ;
• Onychoprion fuscatus oahuensis (A. Bloxam) 1827 ;
• Onychoprion fuscatus serratus (Wagler) 1830.

Références externes

• (fr) Référence Oiseaux.net : Sterna fuscata (+ répartition)
• (en) Référence Congrès ornithologique international : (consulté le 2 juin 2015)
• (fr+en) Référence Avibase : Onychoprion fuscatus (+ répartition) (consulté le 1^er juillet 2015)
• (en) Référence UICN : espèce Onychoprion fuscatus (Linnaeus, 1766) (consulté le 1^er juillet 2015)
• (fr) Référence CITES : taxon Sterna fuscata (sur le site du ministère français de l'Écologie)

Références

O carrán escuro (Onychoprion fuscatus, antes Sterna fuscata) é unha especie de ave Charadriiforme da familia Sternidae.

Características

A parte ventral e gorxa son brancas, mentres que a parte superior do corpo varia entre o marrón escuro dos xoves ó negro característico dos adultos. É unha especie moi similar ó carrán embridado.

Distribución

Cría en illas, costas de mares cálidos e incluso tropicais. Fóra da época de cría, o seu comportamento é fortemente peláxico. É unha ave rara na Europa occidental, e só no verán é posible a observación de individuos divagantes.

1. ↑ BirdLife International (2012). "Sterna fuscata". Lista Vermella de especies ameazadas. Versión 2013.2 (en inglés). Unión Internacional para a Conservación da Natureza. Consultado o 26 November 2013.

La sterna fuligginosa o rondine di mare oscura (Onychoprion fuscatus, Linnaeus, 1766), è un uccello della sottofamiglia Sterninae nella famiglia Laridae^[1].

Tassonomia

Onychoprion fuscatus possiede sette sottospecie^[1]:

• O. fuscatus fuscatus
• O. fuscatus nubilosus
• O. fuscatus serratus
• O. fuscatus kermadeci
• O. fuscatus oahuensis
• O. fuscatus crissalis
• O. fuscatus luctuosus

Distribuzione e habitat

Questa sterna ha un vasto areale che va dal Canada atlantico fino a Cile e Argentina in America; dalla Norvegia fino al Golfo di Guinea e dal Sudafrica fino all'Australia, passando per le coste dell'Oceano Indiano di Africa e Asia; è presente in Oceania e sulle coste pacifiche di Asia e Americhe. Raramente la si incontra anche nel Mediterraneo, nel Mar Baltico, a Terranova, in Gran Bretagna, Nuova Zelanda, Colombia e su alcune isole dell'Oceano Atlantico.

Galleria d'immagini

• Sterna fuligginosa in volo

• 
• Museum specimen

Note

Bibliografia

• (EN) BirdLife International 2008, Onychoprion fuscatus, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.

Burung Camar Angin ( Onychoprion fuscatus ) adalah seekor burung laut dalam keluarga Laridae. Ia merupakan burung dari lautan tropika, yang membiak di kepulauan di seluruh zon khatulistiwa termasuk Malaysia. Nama sainsnya ialah Sterna fuscata.

Ciri-ciri

Burung Camar Angin ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Camar Angin adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Paruh Burung Camar Angin tidak bergigi.

Makanan

Pembiakan

Burung Camar Angin membiak dengan bertelur. Telur Burung Camar Angin bercangkerang keras.

Habitat

Taksonomi

Burung Camar Angin telah dinamakan oleh Linnaeus pada 1766 sebagai Sterna fuscata, membawa nama ini selama beberapa tahun sehinggan genus Sterna dipecahkan. Ia kini dikenali sebagai Onychoprion fuscatus.^[2] Nama genus merupakan dari perkataan Yunani onux, "cakar", dan "prion", paku. Spesifik fuscatus adalah bahasa Latin bagi "gelap".^[3]

Burung Camar Angin memiliki sedikit variasi interspesies, tetapi ia boleh dibahagi pada sekurang-kurangnya dua spesies kecil allopatric. Sesetengah penulis terkini memecahkan lagi populasi Indopasifik menjadi 8 spesies kecil kesemuanya, tetapi kebanyakan variasi sebenarnya populasi klin. Kemiripan burung Pasifik timur (termasuk manutara terkenal di Pulau Easter) dibantah dengan hebat.

Onychoprion fuscatus fuscatus (Linnaeus, 1766) – Atlantic sooty tern
Underparts white. Breeds Atlantic and Caribbean.

Onychoprion fuscatus nubilosus (Sparrman, 1788) – Indopacific sooty tern^[4]
Underparts light grey in fresh plumage, dull white in worn plumage. Breeds from Red Sea across Indian Ocean to at least central Pacific. Some authors restrict this taxon to the Indian Ocean population and use the following subspecies for the birds from Indonesia to the Americas:

• Onychoprion fuscatus infuscatus – Sunda sooty tern (Lichtenstein, 1823) – Sunda Islands and vicinity
• Onychoprion fuscatus oahuensis – Central Pacific sooty tern (Bloxam, 1826) – Bonin Islands through Micronesia to southern Polynesia
• Onychoprion fuscatus serrata – Melanesian sooty tern (Wagler, 1830) – Australia, New Guinea, New Caledonia
• Onychoprion fuscatus luctuosa – Juan Fernández sooty tern (Philippi & Landbeck, 1866) – Juan Fernández Islands
• Onychoprion fuscatus crissalis – East Pacific sooty tern Lawrence, 1872Templat:Verify source – Eastern Pacific from Guadalupe Island to Galápagos Islands
• Onychoprion fuscatus kermadeci – Kermadec sooty tern Mathews, 1916Templat:Verify source – Kermadec Islands
• Onychoprion fuscatus somaliensis – Somali sooty tern – Maydh Island (Gulf of Aden)

Description

Burung Camar Angin adalah burung Camar yang besar, sama dengan saiz ke Camar Sandwich ("Thalasseus sandvicensis") dengan 33-36 cm (13-14 in) panjang dengan sayap 82-94 cm (32.5-37 in). Sayap dan ekornya yang sangat bercabang panjang, dan ia mempunyai bahagian atas hitam dan bawah putih yang gelap. Ia mempunyai kaki dan paruh hitam. Jangka hayat purata adalah 32 tahun.^[5] Burung Camar Angin muda adalah kelabu bersisik dari atas dan di bawah. Burung Camar Angin tidak mungkin dikelirukan dengan mana-mana tern selain ternama yang disokong dengan gelap tetapi kecil yang lebih kecil ( O. anaethetus ). Burung Camar Angin lebih gelap daripada spesies itu, dan mempunyai dahi putih yang lebih luas dan tiada kolar leher pucat.

The Sooty Tern is unlikely to be confused with any tern apart from the similarly dark-backed but smaller bridled tern (O. anaethetus). It is darker-backed than that species, and has a broader white forehead and no pale neck collar.

Panggilan itu adalah menindik ker-wack-a-wack atau kvaark dengan kuat .

Peranan dalam budaya Pulau Easter

Di Pulau Easter , spesies ini dan (O. lunatus) secara kolektif dikenali sebagai manutara. Manutara memainkan peranan penting dalam upacara tangata manu ("orang burung"): sesiapa sahaja hopu (juara) dapat mengambil telur manutara pertama dari pulau Motu Nui akan menjadi tangata manu tahun itu; puaknya akan mendapat capaian utama kepada sumber, terutamanya telur burung laut.

Galeri

• O. f. nubilosus/oahuensis rookeri di Pulau Tern (French Frigate Shoals)

• O. f. nubilosus/oahuensis anak, di Pulau Tern (French Frigate Shoals)

• O. f. nubilosus/oahuensis anak berteduh disebalik Black-footed Albatross muda.

• Great Frigatebird muda memagut anak O. f. nubilosus/oahuensis

• Telor

Rujukan

• Boulton, Rudyerd & Rand, A.L. (1952): A collection of birds from Mount Cameroon. Fieldiana Zool. 34(5): 35-64. Fulltext at the Internet Archive
• Bridge, E.S.; Jones, A.W. & Baker, A.J. (2005): A phylogenetic framework for the terns (Sternini) inferred from mtDNA sequences: implications for taxonomy and plumage evolution. Molecular Phylogenetics and Evolution 35(2): 459-469. doi:10.1016/j.ympev.2004.12.010 PubMed PDF fulltext
• Collinson, M. (2006). Splitting headaches? Recent taxonomic changes affecting the British and Western Palaearctic lists. British Birds 99(6): 306-323.
• Estela, Felipe A.; Silva, John Douglas & Castillo, Luis Fernando (2005): El pelícano blanco americano (Pelecanus erythrorhynchus) en Colombia, con comentarios sobre los effectos de los huracanes en el Caribe [The American White Pelican (Pelecanus erythrorhynchus) in Colombia, with comments on the effects of Caribbean hurricanes]. Caldasia 27(2): 271- 275 [Spanish with English abstract]. PDF fulltext
• Herrera, Néstor; Rivera, Roberto; Ibarra Portillo, Ricardo & Rodríguez, Wilfredo (2006): Nuevos registros para la avifauna de El Salvador. ["New records for the avifauna of El Salvador"]. Boletín de la Sociedad Antioqueña de Ornitología 16(2): 1-19. [Spanish with English abstract] PDF fulltext
• Olsen, Klaus Malling & Larsson, Hans (1995): Terns of Europe and North America. Christopher Helm, London. ISBN 0-7136-4056-1
• Pukui, Mary Kawena; Elbert, Samuel Hoyt; Mookini, Esther T. & Nishizawa, Yu Mapuana (1992): New Pocket Hawaiian Dictionary with a Concise Grammars and Given Names in Hawaiian. University of Hawaii Press, Honolulu. ISBN 0-8248-1392-8
• Streets, Thomas H. (1877): Some Account of the Natural History of the Fanning Group of Islands. Am. Nat. 11(2): 65-72. First page image
• Tregear, Edward (1891): Maori-Polynesian Comparative Dictionary. Lyon and Blair, Wellington.

Pautan luar

Wikimedia Commons mempunyai media berkaitan: Burung Camar Angin. Wikispesies mempunyai maklumat berkaitan dengan Burung Camar Angin

• Sooty tern article at BirdNote.org
• Sooty terns on Ascension Island South Atlantic
• Carian Google.

Senarai burung A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z

Vogels

De bonte stern, Onychoprion fuscatus (vroeger Sterna fuscata^[2]), is een zeevogel uit de familie van de meeuwen (Laridae) en de geslachtengroep sterns (Sternini).

Kenmerken

Uiterlijk

Het is een grote stern, in formaat vergelijkbaar met de grote stern, 33-36 cm lang, 150 tot 250 gram zwaar en een spanwijdte van 82-94 cm. De vleugels en de diep gevorkte staart zijn lang en de vogel heeft grijze bovendelen en witte onderdelen. De snavel en poten zijn zwart. Juveniele bonte sterns zijn vaal grijs zowel van boven als onder. De bonte stern kan moeilijk met een andere stern verward worden behalve met de kleinere brilstern. De rug van de bonte stern is donkerder, het wit op het voorhoofd is breder en de witte nekband van de brilstern ontbreekt. Het verenkleed is bij beide geslachten gelijk.

Voedsel

Hun voedsel bestaat uit vissen, garnalen en inktvissen. Om de prooi te vangen, scheert de vogel laag over het water. Zijn verenkleed wordt daarbij droog gehouden.

Voortplanting

Bonte sterns broeden in kolonies van soms meer dan 1 miljoen paren op rots- of koraaleilanden. Het nestelt op de grond in een holletje en legt een tot drie eieren. Het foerageren geschiedt door, vaak in grote groepen, vis op te pikken van het wateroppervlak. Ze komen zelden aan land behalve om te broeden en ze kunnen 3 tot 10 jaar op zee verblijven.

Verspreiding en leefgebied

Het is een vogel van de tropische oceanen en de broedgebieden bevinden zich op eilanden rond de evenaar. De bonte stern is een trekvogel met een verspreid leefgebied, die meestal overwintert boven de tropische oceanen. In vergelijking met andere sterns wordt een veel groter deel van de tijd op volle zee doorgebracht.

De soort telt 7 ondersoorten:

• O. f. fuscatus: de Golf van Mexico en West-Indië, de Golf van Guinee en de zuidelijke Atlantische Oceaan.
• O. f. nubilosus: van de Rode Zee en de Indische Oceaan tot de Riukiu-eilanden, de Filipijnen en de Grote Soenda-eilanden.
• O. f. serratus: van westelijk en noordelijk Australië en Nieuw-Guinea via de zuidelijke Grote Oceaan tot Paaseiland.
• O. f. kermadeci: de Kermadeceilanden, Lord Howe-eiland en Norfolk.
• O. f. oahuensis: van de Bonin-eilanden (Japan) tot Hawaï en zuidelijk tot Kiritimati (Line-eilanden).
• O. f. crissalis: van de eilanden nabij westelijk Mexico tot de Galapagoseilanden.
• O. f. luctuosus: Juan Fernández-archipel (Chili).

Status

De bonte stern heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) uiterst gering. De grootte van de populatie wordt geschat op 21 tot 22 miljoen individuen. Over trends in aantallen is niets bekend. Om deze redenen staat deze stern als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Voorkomen in Europa het Koninkrijk der Nederlanden

De bonte stern broedt ook op Saba.^[3] en Aruba^[4] De soort is een zeldzame dwaalgast in West-Europa, met ook één waarneming (in 2012) in Nederland.^[5][6]

Trivia

De bonte stern speelt een rol in de vogelmancultuur van het Paaseiland.

Bronnen, noten en/of referenties

Multimedia w Wikimedia Commons

Rybitwa czarnogrzbieta (Onychoprion fuscatus) – gatunek ptaka z rodziny mewowatych (Laridae), spotykany na oceanach świata w strefie tropikalnej.

Charakterystyka

Dorosłe osobniki rybitwy czarnogrzbietej osiągają 33-36 cm długości przy rozpiętości skrzydeł 82-94 cm. Ptaki te posiadają długie skrzydła i głęboko wcięty ogon. Upierzenie na grzbiecie i wierzchniej stronie skrzydeł ma ciemnoszarą barwę. Podbródek, pierś i spodnia strona skrzydeł są upierzone na biało. Nogi i dziób są czarne.

Systematyka

Wyróżnia się dwa podgatunki rybitwy czarnogrzbietej:

• Onychoprion fuscatus fuscatus (Linnaeus, 1776) – gniazduje na wyspach Oceanu Atlantyckiego i Karaibach

• Onychoprion fuscatus nubilosus (Sparrman, 1788) – gniazduje w obszarze od Morza Czerwonego przez Ocean Indyjski aż po środkowy Pacyfik. Niektórzy autorzy ograniczają ten takson tylko do obszaru Oceanu Indyjskiego i wyróżniają następujące podgatunki, gniazdujące na obszarze od Indonezji po Amerykę:
  • Onychoprion fuscatus infuscatus (Lichtenstein, 1823) – Archipelag Sundajski i okolice
  • Onychoprion fuscatus oahuensis (Bloxam, 1826) – Wyspy Ogasawara przez Mikronezję po południową Polinezję
  • Onychoprion fuscatus serrata (Wagler, 1830) – Australia, Nowa Gwinea, Nowa Kaledonia
  • Onychoprion fuscatus luctuosa (Philippi & Landbeck, 1866) – archipelag Juan Fernández
  • Onychoprion fuscatus crissalis (Lawrence, 1872) – wschodni Pacyfik od Guadalupe po Galapagos
  • Onychoprion fuscatus kermadeci (Mathews, 1916) – Wyspy Kermadec
  • Onychoprion fuscatus somaliensis – Wyspa Maydh (Zatoka Adeńska)

Przypisy

Gaivina-de-dorso-escuro,^[1] andorinha-do-mar-escura, garajau-escuro ou trinta-réis-das-rocas (nome científico: Onychoprion fuscatus) é uma espécie de ave da família Sternidae.^[2] Distingue-se da maioria das outras espécies da sua família pela plumagem bastante escura: asas, dorso e coroa quase pretos, contrastando com as partes inferiores brancas.

Descrição

Esta andorinha-do-mar distribui-se pelos oceanos Atlântico, Pacífico e Índico mas é muito rara em águas portuguesas. Já foi registada a sua nidificação nos Açores (ilha de Santa Maria e ilha Graciosa) e na Madeira (ilhas Selvagens).

Subespécies

São reconhecidas sete subespécies:^[3]

• Onychoprion fuscatus fuscatus (Linnaeus, 1766) - ocorre no Golfo do México, no Leste do México e nas ilhas do Caribe; e no Atlantico Sul; também ocorre nas Ilhas do Golfo da Guiné;
• Onychoprion fuscatus nubilosus (Sparrman, 1788) - ocorre no Sul do Mar Vermelho e nas Ilhas do Oceano Índico até as Ilhas Ryukyu e nas Filipinas;
• Onychoprion fuscatus serratus (Wagler, 1830) - ocorre na Nova Guiné, Austrália e Nova Caledônia;
• Onychoprion fuscatus kermadeci (Mathews, 1916) - ocorre nas Ilhas Kermadec;
• Onychoprion fuscatus oahuensis (A. Bloxam, 1827) - ocorre das Ilhas Bonin até o Havaí e nas Ilhas do Pacífico Sul;
• Onychoprion fuscatus crissalis (Lawrence, 1872) - ocorre das Ilhas da Costa Oeste do México e da América Central até o Arquipélago de Galápagos.
• Onychoprion fuscatus luctuosus (Philippi & Landbeck, 1866) - ocorre no Arquipélago de Juan Fernández no Chile.

Referências

Onychoprion fuscatus (numită anterior Sterna fuscata^[2]) este o pasăre din famila Sternidae (a „rândunicilor de mare” sau „chirighițelor”).

Taxonomie

Subspecii:

• Onychoprion fuscatus fuscatus (Linnaeus, 1766)
• Onychoprion fuscatus nubilosus (Sparrman, 1788)
• Onychoprion fuscatus infuscatus (Lichtenstein, 1823)
• Onychoprion fuscatus oahuensis (Bloxam, 1826)
• Onychoprion fuscatus serrata (Wagler, 1830)
• Onychoprion fuscatus luctuosa (Philippi & Landbeck, 1866)
• Onychoprion fuscatus crissalis Lawrence, 1872
• Onychoprion fuscatus kermadeci Mathews, 1916
• Onychoprion fuscatus somaliensis

Referințe

Bibliografie

• Boulton, Rudyerd & Rand, A.L. (1952): A collection of birds from Mount Cameroon. Fieldiana Zool. 34(5): 35-64. Fulltext at the Internet Archive
• Bridge, E.S.; Jones, A.W. & Baker, A.J. (2005): A phylogenetic framework for the terns (Sternini) inferred from mtDNA sequences: implications for taxonomy and plumage evolution. Molecular Phylogenetics and Evolution 35(2): 459-469. doi:10.1016/j.ympev.2004.12.010 PMID 15804415 PDF fulltext
• Collinson, M. (2006). Splitting headaches? Recent taxonomic changes affecting the British and Western Palaearctic lists. British Birds 99(6): 306-323.
• Estela, Felipe A.; Silva, John Douglas & Castillo, Luis Fernando (2005): El pelícano blanco americano (Pelecanus erythrorhynchus) en Colombia, con comentarios sobre los effectos de los huracanes en el Caribe [The American White Pelican (Pelecanus erythrorhynchus) in Colombia, with comments on the effects of Caribbean hurricanes]. Caldasia 27(2): 271- 275 [Spanish with English abstract]. PDF fulltext
• Herrera, Néstor; Rivera, Roberto; Ibarra Portillo, Ricardo & Rodríguez, Wilfredo (2006): Nuevos registros para la avifauna de El Salvador. ["New records for the avifauna of El Salvador"]. Boletín de la Sociedad Antioqueña de Ornitología 16(2): 1-19. [Spanish with English abstract] PDF fulltext
• Olsen, Klaus Malling & Larsson, Hans (1995): Terns of Europe and North America. Christopher Helm, London. ISBN 0-7136-4056-1
• Pukui, Mary Kawena; Elbert, Samuel Hoyt; Mookini, Esther T. & Nishizawa, Yu Mapuana (1992): New Pocket Hawaiian Dictionary with a Concise Grammars and Given Names in Hawaiian. University of Hawaii Press, Honolulu. ISBN 0-8248-1392-8
• Streets, Thomas H. (1877): Some Account of the Natural History of the Fanning Group of Islands. Am. Nat. 11(2): 65-72. First page image
• Tregear, Edward (1891): Maori-Polynesian Comparative Dictionary. Lyon and Blair, Wellington.
• Army Ornithological Society: [1]

Legături externe

• Sooty tern article at BirdNote.org
• Sooty terns on Ascension Island South Atlantic

Sottärna^[2] (Onychoprion fuscatus) är en fågel i familjen måsfåglar inom ordningen vadarfåglar.^[3]

Utseende och läte

Sottärnan är en stor tärna, ungefär lika lång som den kentska tärnan men med ett mindre vingspann. Den har en längd på 42-45 centimeter, varav stjärtspröten utgör sju till tio centimeter hos adulta individer, och ett vingspann på 72-80 centimeter. Vingarna och den kluvna stjärten hos stottärnan är långa. Könen är lika. Den är svartaktigt grå på hjässan, nacken och ovansidan, vit i pannan, på kinden, bröstet och undertill förutom vingpennespetsarna som är mörkgrå och ger vingundersidan ett mörkt brett kantband, som blir bredare ut mot vingspetsen. Den har svarta ben och näbb.

Till form och fjäderdräkt är den mycket lik tygeltärna (Onychoprion anaethetus) som dock är något mindre, nättare och ljusare. Sottärnan har också en mer kvadratiskt formad vit fläck i pannan och en kortare, mot näbbroten spetsigt formad, tygel.

Juvenila sottärnor har gråsvart huvud, bröst, kroppsida och buk, vit undergump och vingundersida, och svartgrå ovansida som är fint gråvattrad.

Sottärnans läte är ett högt och genomträngande "kvaark" som också beskrivs som "ker-vacki-vack".

Utbredning och systematik

Den lever i subropiska- och tropiska hav, och häckar exempelvis i södra delarna av Röda havet och Persiska viken och på öar i Västindien och runt ekvatorn. Den är en flyttfågel och övervintrar kring de tropiska haven. Jämfört med andra tärnor lever den ett mycket pelagiskt liv förutom vid häckning.

Sottärnan observeras sällsynt i holarktis och då ofta utmed Västeuropas kuster på sommaren. Man har observerat två sottärnor i Sverige. De båda adulta individerna sågs från Hallands Väderö i Skåne den 6 juli 1977 och tjugo dagar senare observerades den ena av dessa två igen ifrån Hallands Väderö.^[4]

Underarter

Arten delas upp i åtta underarter med följande utbredning:^[3]

• fuscatus – Mexikanska golfen, östra Mexiko och Västindien samt öar i Guineabukten
• nubilosus – södra Röda havet, Indiska oceanen till Ryukyuöarna och Filippinerna
• infuscatus – centrala Indonesien
• serratus – Nya Guinea, Nya Kaledonien och i Australien
• kermadeci – Kermadecöarna
• oahuensis – Boninöarna till Hawaii och öar i södra Stilla havet
• luctuosus – Juan Fernandezöarna (utanför Chile)
• crissalis – öar utanför västra Mexiko och Centralamerika söderut till Galapagosöarna

Underarten infuscatus anses av vissa vara synonym med nubilosus, medan kermadeci oftast inkluderas i serratus.^[5]

Tidigare placerades sottärnan i släktet Sterna, men genetiska studier visar att det är parafyletiskt i förhållande till tärnorna i Chlidonias.^[6] Dess närmaste släktingar är söderhavstärna, tygeltärna och beringtärna.

Ekologi

Sottärnor häckar i kolonier på bergs- eller korallöar, där den bygger bo i håligheter i marken och lägger ett till tre ägg. Den lever på att fånga fisk i närheten av havsytan och fiskar ofta i flock. Sottärnan kommer endast i land för att para sig och kan stanna ute till havs genom att glidflyga eller flyta på vågorna i tre till tio år i sträck.

Status

Artens populationstrend är okänd, men utbredningsområdet är relativt stort, liksom populationen. Internationella naturvårdsunionen IUCN anser inte att den är hotad och placerar den därför i kategorin livskraftig.^[1] Världspopulationen uppskattas till 21-22 miljoner individer.^[1]

Bilder

• 
• Sottärnsunge

• Sottärna ovanför en koloni

• En fregattfågel tar en sottärnsunge

Referenser

Delar av texten är översatt från engelska Wikipedia artikel Sooty Tern, läst i maj 2007

Noter

1. ^ [a b c] Birdlife International 2012 Onychoprion fuscatus Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-03-14.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2014) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter Arkiverad 18 oktober 2014 hämtat från the Wayback Machine., läst 2015-01-01
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2014) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.9 <http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download>, läst 2015-01-01
4. ^ Fyndstatistik - Sottärna, från Club 300
5. ^ Dickinson, E.C., J.V. Remsen Jr. & L. Christidis (Eds). 2013-2014. The Howard & Moore Complete Checklist of the Birds of the World. 4th. Edition, Vol. 1, 2, Aves Press, Eastbourne, U.K.
6. ^ Bridge, E.S., A.W. Jones, and A.J. Baker (2005), A phylogenetic framework for the terns (Sternini) inferred from mtDNA sequences: implications for taxonomy and plumage evolution, Mol. Phylogenet. Evol. 35, 459-469.

Källor

• Lars Larsson, Birds of the World, 2001, CD-rom
• Collinson, M. (2006) Splitting headaches? Recent taxonomic changes affecting the British and Western Palaearctic lists, British Birds 99 (6): 306-323
• Olsen, Klaus Malling & Larsson, Hans (1995) Terns of Europe and North America ISBN 0-7136-4056-1

Це незавершена стаття з орнітології.
Ви можете допомогти проекту, виправивши або дописавши її. Ця стаття не містить посилань на джерела. Ви можете допомогти поліпшити цю статтю, додавши посилання на надійні джерела. Матеріал без джерел може бути підданий сумніву та вилучений.

Nhàn nâu (danh pháp hai phần: Onychoprion fuscatus, danh pháp cũ Sterna fuscata^[2]) là một loài chim biển trong họ Nhàn. Loài này có phân loài. Nhàn nâu phân bố ở các đại dương nhiệt đới, sinh sản ở các đảo khắp vùng xích đạo. Nó là loài nhàn lớn, giống kích thước của nhàn Sandwich (Thalasseus sandvicensis) dài 33–36 cm (13–14 in) với sải cánh dài 82–94 cm (34–37 in). Cánh tòe ra và dài, phía trên màu đen xám và dưới màu trắng. Chân và mỏ màu đen. Tuổi thọ trung bình 32 năm.^[3]

Tham khảo

• Boulton, Rudyerd & Rand, A.L. (1952): A collection of birds from Mount Cameroon. Fieldiana Zool. 34(5): 35-64. Fulltext at the Internet Archive
• Bridge, E.S.; Jones, A.W. & Baker, A.J. (2005): A phylogenetic framework for the terns (Sternini) inferred from mtDNA sequences: implications for taxonomy and plumage evolution. Molecular Phylogenetics and Evolution 35(2): 459-469. doi:10.1016/j.ympev.2004.12.010 PMID 15804415 PDF fulltext
• Collinson, M. (2006). Splitting headaches? Recent taxonomic changes affecting the British and Western Palaearctic lists. British Birds 99(6): 306-323.
• Estela, Felipe A.; Silva, John Douglas & Castillo, Luis Fernando (2005): El pelícano blanco americano (Pelecanus erythrorhynchus) en Colombia, con comentarios sobre los effectos de los huracanes en el Caribe [The American White Pelican (Pelecanus erythrorhynchus) in Colombia, with comments on the effects of Caribbean hurricanes]. Caldasia 27(2): 271- 275 [Spanish with English abstract]. PDF fulltext
• Herrera, Néstor; Rivera, Roberto; Ibarra Portillo, Ricardo & Rodríguez, Wilfredo (2006): Nuevos registros para la avifauna de El Salvador. ["New records for the avifauna of El Salvador"]. Boletín de la Sociedad Antioqueña de Ornitología 16(2): 1-19. [Spanish with English abstract] PDF fulltext
• Olsen, Klaus Malling & Larsson, Hans (1995): Terns of Europe and North America. Christopher Helm, London. ISBN 0-7136-4056-1
• Pukui, Mary Kawena; Elbert, Samuel Hoyt; Mookini, Esther T. & Nishizawa, Yu Mapuana (1992): New Pocket Hawaiian Dictionary with a Concise Grammars and Given Names in Hawaiian. University of Hawaii Press, Honolulu. ISBN 0-8248-1392-8
• Streets, Thomas H. (1877): Some Account of the Natural History of the Fanning Group of Islands. Am. Nat. 11(2): 65-72. First page image
• Tregear, Edward (1891): Maori-Polynesian Comparative Dictionary. Lyon and Blair, Wellington.
• Army Ornithological Society: [1]

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Ржанкообразные

Подотряд: Lari

Семейство: Чайковые

Род: Onychoprion

Вид: Тёмная крачка

• Onychoprion fuscata fuscata^[2]
• Sterna fuscata^[2]

Вызывающие наименьшие опасения
IUCN 3.1 Least Concern: 22694740

• 1 Описание
• 2 Размножение
• 3 Подвиды
• 4 Изображения
• 5 Примечания
• 6 Литература

Вы можете помочь проекту, обновив её и убрав после этого данный шаблон.

二名法 Onychoprion fuscatus
(Linnaeus 1766)^[2]

乌燕鸥（学名：Onychoprion fuscatus）又名乌领燕鸥，为鸥科棕背燕鷗屬的鸟类。该物种的模式产地在多米尼加。^[2]

亚种

• 乌燕鸥华东亚种（学名：Onychoprion fuscata nubilosa）。在中国大陆，分布于东南沿海等地。该物种的模式产地在印度。^[3]

参考文献

维基共享资源中相关的多媒体资源：乌燕鸥 维基物种中的分类信息：乌燕鸥 这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=乌燕鸥&oldid=50462805”

セグロアジサシ 保全状況評価 LEAST CONCERN
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 科 : カモメ科 Laridae 属 : アジサシ属 Sterna 種 : セグロアジサシ S. fuscata 学名 Sterna fuscata
Linnaeus, 1766 和名 セグロアジサシ 英名 Sooty Tern

セグロアジサシ（背黒鯵刺、学名：Sterna fuscata）は、チドリ目カモメ科に分類される鳥類の一種。

分布[編集]

大西洋、インド洋、太平洋の熱帯および亜熱帯の島嶼、オーストラリア北岸で繁殖し、非繁殖期は周辺の外洋に生息する。

日本では夏鳥として小笠原諸島、南鳥島、沖縄県仲御神島（なかのうがんじま）などに渡来し繁殖する。日本本土では、台風等の影響でまれに迷行する個体が記録される迷鳥である。

形態[編集]

体長は45cm、翼開長は94cmほどで、アジサシより大きく、ハトとカラスの中間くらいの大きさ。額、首、腹は白だが、背中側はほぼすべてが濃い黒褐色で、和名もここに由来する。幼鳥は全身が黒褐色だが、胴体に白い斑点があってまだらもようになる。

生態[編集]

翼と尾羽は細長くとがるスマートな外見どおり、飛翔能力にすぐれている。非繁殖期は外洋で過ごすが、ほとんどの時間を空中で過ごし、飛びながら眠ることもあるという。幼鳥は巣立ってから繁殖できるようになるまでの約3年間をほとんど空中で過ごすという。水面に降りることやダイビングすることも少なく、水面近くを飛びながら魚やイカをくちばしで拾いあげるように捕食する。

繁殖地では草地に大きな集団繁殖地（コロニー）をつくり、2～3個の卵を産む。近年こそ保護がすすんでいるが、この鳥の卵は現地住民の食料として大量に採取され、かつては日本の繁殖地とて例外ではなかった。

「ジュウ　ジュウ」または「ギー　ギー」と鳴く。

Sibley分類体系上の位置[編集]

シブリー・アールキスト鳥類分類

Clements鳥類分類[編集]

Clements鳥類分類

参考文献[編集]

• 『日本の鳥　550　水辺の鳥』、文一総合出版
• 真木広造他　『日本の野鳥590』　平凡社

関連項目[編集]

• 日本の野鳥一覧

「https://ja.wikipedia.org/w/index.php?title=セグロアジサシ&oldid=61263590」から取得