Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Perception Channels: tactile ; chemical
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Uçan opossumlar (lat. Petauridae) ikikəsicidişlilər dəstəsinə aid heyvan fəsiləsi.
Petauridae zo ur c'herentiad e rummatadur ar bronneged godellek.
3 genad hag 11 spesad zo ennañ :
Petauridae zo ur c'herentiad e rummatadur ar bronneged godellek.
Els petàurids (Petauridae) són una família que inclou onze espècies de pòssum de mida mitjana, repartides en tres gèneres. Viuen a Austràlia i Papua Nova Guinea.
Vakoveverkovití (Petauridae) jsou čeledí malých býložravých vačnatců, žijících převážně na stromech.
Vakoveverkovití (Petauridae) jsou čeledí malých býložravých vačnatců, žijících převážně na stromech.
Die Gleitbeutler (Petauridae) sind eine Familie der Beuteltierordnung der Diprotodontia. Neben Arten mit Gleitmembran gibt es auch welche, die keine haben. Darüber hinaus gibt es auch in anderen Familien Beuteltiere mit Gleitmembran: Der Riesengleitbeutler gehört zu den Ringbeutlern, während der Zwerggleitbeutler mit einer zweiten Art wieder eine eigene Familie bildet.
Die Familie der Gleitbeutler umfasst drei Gattungen mit 14 Arten.
Gleitbeutler kommen im ganzen Osten Australiens und auf Neuguinea vor.
Nur die Gleithörnchenbeutler (Gattung Petaurus) haben eine Gleitmembran, die Streifenbeutler und der Hörnchenbeutler hingegen nicht. Alle Arten sind durch den relativ kurzen Kopf und den buschigen Schwanz gekennzeichnet. Schwarzweiße Musterungen auf dem meist graubraunen Fell sowie im Gesicht sind ebenfalls typisch. Die Gleitbeutler erreichen eine Kopf-Rumpf-Länge von 12 bis 32 cm (der Schwanz kann zusätzlich über 40 cm lang sein) und ein Gewicht von bis zu 0,7 kg.
Gleitbeutler sind nachtaktive Waldbewohner, die selten bis nie auf den Boden kommen. Tagsüber verstecken sie sich in Nestern oder hohlen Bäumen. Alle Arten sind ausgezeichnete Kletterer und können weite Sprünge über Äste machen. Bei den Gleithörnchenbeutlern kommt noch das Gleiten dazu. Der buschige Schwanz dient der Balance bei den Kletteraktionen, bei den Gleithörnchenbeutlern auch dem Steuern bei den Gleitflügen. Gleitbeutler leben meist in kleinen Gruppen, Paare bleiben oft über mehrere Jahre hinweg zusammen.
Die Nahrung der Gleitbeutler besteht aus Insekten, Früchten, Blättern und Blüten. Manche Arten nehmen auch Nektar zu sich oder knabbern Baumrinde an, um Baumsäfte aufzulecken.
Gleitbeutler haben zwei bis vier Zitzen in einem gut entwickelten Beutel. Außer im australischen Sommer (Dezember bis Februar) kann die Paarung das ganze Jahr über erfolgen. Nach 14 bis 21 Tagen Tragzeit kommen ein bis zwei Junge zur Welt. Diese bleiben 70 bis 90 Tage im Beutel, werden mit vier bis fünf Monaten entwöhnt und selbständig und im 2. Lebensjahr geschlechtsreif. Die Lebenserwartung kann in Gefangenschaft bis zu 14 Jahre betragen.
Die Rodung der Wälder und somit die Zerstörung ihres Lebensraumes stellt das größte Problem für die Gleitbeutler dar. Drei der zehn Arten sind laut IUCN bedroht, zwei weitere gefährdet.
Die Gleitbeutler (Petauridae) sind eine Familie der Beuteltierordnung der Diprotodontia. Neben Arten mit Gleitmembran gibt es auch welche, die keine haben. Darüber hinaus gibt es auch in anderen Familien Beuteltiere mit Gleitmembran: Der Riesengleitbeutler gehört zu den Ringbeutlern, während der Zwerggleitbeutler mit einer zweiten Art wieder eine eigene Familie bildet.
Die Familie der Gleitbeutler umfasst drei Gattungen mit 14 Arten.
Aquesta familha de marsupials compren tres genres e 10 espècias :
Recampa d'animals qu'an una membrana que religa las patas anteriora e posteriora de cada costat del còrs, del punhet a la cavilha, çò que lor permet de planar d'un arbre a l'autre. Lor coa, preensila, es cobèrta de longs pels. Los Petaurids son pas presents qu'en Austràlia e en Nòva Guinèa. Existís un autre grop de Petaurs, los Acrobatids, que son apelats los « petaurs nans ».
Aquesta familha de marsupials compren tres genres e 10 espècias :
Dactylopsila (4 espècias) Gymnobelideus (1 espècia) Petaurus (5 espècias)Recampa d'animals qu'an una membrana que religa las patas anteriora e posteriora de cada costat del còrs, del punhet a la cavilha, çò que lor permet de planar d'un arbre a l'autre. Lor coa, preensila, es cobèrta de longs pels. Los Petaurids son pas presents qu'en Austràlia e en Nòva Guinèa. Existís un autre grop de Petaurs, los Acrobatids, que son apelats los « petaurs nans ».
Petauridae is a family of possums containing 11 species: four species of trioks and striped possum (genus Dactylopsila), six species of wrist-winged glider (genus Petaurus), and Leadbeater's possum (Gymnobelideus leadbeateri), which has only vestigial gliding membranes. Most of the wrist-winged gliders are native to Australia, whereas most of the striped possums to New Guinea, but some members of each group are found on both sides of the Torres Strait. Leadbeater's possum is endemic to Victoria, Australia.
All petaurids have obvious facial markings, a well-defined dorsal stripe, very large lower front incisors, and four-cusped molars. Despite their distinctive appearance, petaurids are closely related to the ringtail possums (family Pseudocheiridae) and are grouped together with them to form the superfamily Petauroidea.
The wrist-winged gliders are omnivorous, specialising on sap and nectar, but taking a wide variety of supplemental foods. The gliders appears to have evolved in the open forests of Australia—gliding membranes are an adaptation which aids mobility when the forest canopy is incomplete, and are of little use in rainforests— but now has representatives in New Guinea and many of the smaller islands nearby. Their similarities to the unrelated flying squirrels are an example of convergent evolution.
The striped possums, on the other hand, are thought to have evolved on New Guinea; the sole Australian species (the striped possum of Cape York) is considered a recent immigrant. All members of this genus are insectivores, and have specialised structures for catching insects: a heel-like structure on the wrist that is thought to be used to tap on wood to locate insect larvae, and an elongated fourth finger to extract them from their burrows.
The listing for extant species is based on The Third edition of Wilson & Reeder's Mammal Species of the World (2005), except where the Mammal Diversity Database and IUCN agree on a change. The family consists of the following three genera and 11 species:
Petauridae is a family of possums containing 11 species: four species of trioks and striped possum (genus Dactylopsila), six species of wrist-winged glider (genus Petaurus), and Leadbeater's possum (Gymnobelideus leadbeateri), which has only vestigial gliding membranes. Most of the wrist-winged gliders are native to Australia, whereas most of the striped possums to New Guinea, but some members of each group are found on both sides of the Torres Strait. Leadbeater's possum is endemic to Victoria, Australia.
Los petáuridos (Petauridae) son una familia de marsupiales diprotodontos que habitan en Australia y Nueva Guinea.
Los petáuridos (Petauridae) son una familia de marsupiales diprotodontos que habitan en Australia y Nueva Guinea.
Pussiliito-oravat (Petauridae) on 11 lajia käsittävä pussieläinheimo, joka jaetaan kolmeen sukuun.[1]
Kaikilla pussiliito-oravilla selvät kasvomerkit ja selkäraita, isot alaetuhampaat ja nelikärkiset poskihampaat. Ne ovat selvistä omainaispiirteistään huolimatta kuitenkin läheistä sukua pussioraville, joiden kanssa ne kuuluvat samaan Petauroidea-yläheimoon.
Sukujen Petaurus ja Gymnobelideus edustajat ovat kasvinsyöjiä, jotka ovat erikoistuneet mahlaan, meteen ja muihin kasvinesteisiin. Sen sijaan pussisormieläimet (Dactylopsila) syövät pääasiassa hyönteisiä, joita ne sormieläimen tavoin kaivavat puiden rungoista huomattavan pitkän neljännen sormensa avulla.[2] Kaikki lajit elävät pääasiassa puissa ja liikkuvat öisin.[2] Näillä pussieläimillä on kehittynyt liitopoimu, joka auttaa niitä liikkumaan tilanteissa, joissa metsän lehväkatos on vajaa. Useimmilla lajeilla on pitkä ja tuuheakarvainen häntä, jonka avulla ne vakauttavat ja ohjaavat liitoaan[2].
Pussiliito-oravia elää Tasmaniassa, manner-Australiassa ja Uudessa-Guineassa sekä muutamilla näiden alueiden pienillä lähisaarilla.[2] Heimoon kuuluvaa sokerioravaa pidetään toisinaan Suomessakin lemmikkieläimenä.
Nisäkäsnimistötoimikunta on ehdottanut, että pussiliito-oravien suomenkieliseksi nimeksi vaihdettaisiin "liitopussikkaat".[3] Nämä nisäkkäät eivät kuitenkaan ole sukua pussikkaille, jotka ovat perhosia.
Pussiliito-oravat (Petauridae) on 11 lajia käsittävä pussieläinheimo, joka jaetaan kolmeen sukuun.
Kaikilla pussiliito-oravilla selvät kasvomerkit ja selkäraita, isot alaetuhampaat ja nelikärkiset poskihampaat. Ne ovat selvistä omainaispiirteistään huolimatta kuitenkin läheistä sukua pussioraville, joiden kanssa ne kuuluvat samaan Petauroidea-yläheimoon.
Sukujen Petaurus ja Gymnobelideus edustajat ovat kasvinsyöjiä, jotka ovat erikoistuneet mahlaan, meteen ja muihin kasvinesteisiin. Sen sijaan pussisormieläimet (Dactylopsila) syövät pääasiassa hyönteisiä, joita ne sormieläimen tavoin kaivavat puiden rungoista huomattavan pitkän neljännen sormensa avulla. Kaikki lajit elävät pääasiassa puissa ja liikkuvat öisin. Näillä pussieläimillä on kehittynyt liitopoimu, joka auttaa niitä liikkumaan tilanteissa, joissa metsän lehväkatos on vajaa. Useimmilla lajeilla on pitkä ja tuuheakarvainen häntä, jonka avulla ne vakauttavat ja ohjaavat liitoaan.
Pussiliito-oravia elää Tasmaniassa, manner-Australiassa ja Uudessa-Guineassa sekä muutamilla näiden alueiden pienillä lähisaarilla. Heimoon kuuluvaa sokerioravaa pidetään toisinaan Suomessakin lemmikkieläimenä.
Nisäkäsnimistötoimikunta on ehdottanut, että pussiliito-oravien suomenkieliseksi nimeksi vaihdettaisiin "liitopussikkaat". Nämä nisäkkäät eivät kuitenkaan ole sukua pussikkaille, jotka ovat perhosia.
Les Petauridae forment une famille qui regroupe trois genres et dix espèces de marsupiaux.
Ce sont des animaux possédant une membrane qui relie les pattes antérieure et postérieure de chaque côté du corps, du poignet à la cheville, ce qui leur permet de planer d'un arbre à l'autre. Leur queue préhensile est couverte de longs poils. Les Pétauridés ne sont présents qu'en Australie et en Nouvelle-Guinée. Il existe un autre groupe de Pétaures, les Acrobatidés, qui sont appelés les "pétaures nains".
Les Petauridae forment une famille qui regroupe trois genres et dix espèces de marsupiaux.
Ce sont des animaux possédant une membrane qui relie les pattes antérieure et postérieure de chaque côté du corps, du poignet à la cheville, ce qui leur permet de planer d'un arbre à l'autre. Leur queue préhensile est couverte de longs poils. Les Pétauridés ne sont présents qu'en Australie et en Nouvelle-Guinée. Il existe un autre groupe de Pétaures, les Acrobatidés, qui sont appelés les "pétaures nains".
I Petauridi (Petauridae Bonaparte, 1838) sono una famiglia di marsupiali dell'ordine dei Diprotodonti[1]. Oltre a specie munite di membrana planante - i rappresentanti più famosi della famiglia -, il gruppo comprende anche specie che ne sono prive. Bisogna inoltre ricordare che ci sono specie plananti anche in altre famiglie di marsupiali: il petauro maggiore, appartenente agli Pseudocheiridi, e le due specie di Acrobatidi, che costituiscono un gruppo a parte.
Tra i rappresentanti di questa famiglia, solo i petauri (genere Petaurus) possiedono una membrana planante: gli opossum striati (generi Dactylopsila e Dactylonax) e il gimnobelideo ne sono privi. Tutte le specie sono caratterizzate da una testa relativamente breve e da una coda folta. Molti membri della famiglia sono caratterizzati da disegni bianchi e neri sul muso e da una pelliccia prevalentemente grigio-marrone. Nel complesso, i Petauridi hanno una lunghezza testa-corpo di 12-32 cm (la coda può superare anche i 40 cm di lunghezza) e possono raggiungere i 700 g di peso.
I Petauridi sono presenti in tutta l'Australia orientale e in Nuova Guinea.
La dieta dei Petauridi è costituita da insetti, frutti, foglie e fiori. Alcune specie si cibano anche di nettare o mordicchiano la corteccia degli alberi per farne uscire la linfa, che consumano leccando.
I Petauridi sono creature notturne tipiche delle foreste che scendono a terra solo molto raramente. Durante il giorno rimangono nascosti in nidi o negli alberi cavi. Tutte le specie sono ottime arrampicatrici e possono effettuare lunghi salti da un ramo all'altro. Nelle specie volanti, i petauri, il volo viene ottenuto con l'uso di una membrana sottile ricoperta di peli, che si estende dai polsi alle caviglie, aumentando la superficie durante il volo, fino a formare un grande rettangolo. La membrana viene retratta quando non è utilizzata, e può essere visibile sotto forma di linea ondulata lungo i lati del corpo. I Petauridi di solito vivono in piccoli gruppi e le coppie spesso rimangono unite per diversi anni.
Tranne che durante l'estate australiana (da dicembre a febbraio), l'accoppiamento può avvenire in qualsiasi periodo dell'anno. Dopo un periodo di gestazione di 14-21 giorni, nascono uno o due piccoli. Questi rimangono 70-90 giorni nel marsupio e vengono svezzati a 4-5 mesi; raggiungono la completa indipendenza e la maturità a due anni di età. In cattività l'aspettativa di vita può essere anche di 14 anni.
La distruzione delle foreste, e quindi del loro habitat, rappresenta la minaccia più grande per i Petauridi. Sulla Lista Rossa della IUCN, tre delle undici specie vengono considerate «in pericolo» (Endangered) e una «in pericolo critico» (Critically Endangered).
La famiglia dei Petauridi comprende 11 specie, suddivise in quattro generi[1]:
Le quattro specie di opossum striati (Dactylopsila e Dactylonax) sono caratterizzate da una serie di strisce sul dorso e dal quarto dito delle zampe anteriori più lungo e simile a quello dell'ayè-ayè.
Il gimnobelideo (Gymnobelideus leadbeateri) è presente in una piccola area dell'Australia sud-orientale.
I petauri o scoiattoli volanti (Petaurus) comprendono sei specie presenti in Australia orientale e in Nuova Guinea. Ricordano moltissimo nell'aspetto gli scoiattoli volanti appartenenti all'ordine dei Roditori. Il loro rappresentante più noto è il petauro dello zucchero.
I Petauridi (Petauridae Bonaparte, 1838) sono una famiglia di marsupiali dell'ordine dei Diprotodonti. Oltre a specie munite di membrana planante - i rappresentanti più famosi della famiglia -, il gruppo comprende anche specie che ne sono prive. Bisogna inoltre ricordare che ci sono specie plananti anche in altre famiglie di marsupiali: il petauro maggiore, appartenente agli Pseudocheiridi, e le due specie di Acrobatidi, che costituiscono un gruppo a parte.
Sterbliniai skraiduoliai (lot. Petauridae, vok. Gleitbeutler) – sterblinių žinduolių šeima, kuri skirstoma į du pošeimius:
Pošeimis. Dactylopsilinae
Pošeimis. Petaurinae
Buideleekhoorns (Petauridae) zijn een familie van klimbuideldieren uit de Petauroidea die voorkomt in Australië en op Nieuw-Guinea. Enkele soorten uit deze familie hebben een vlieghuid en kunnen daardoor zweven. Ze zijn overigens niet de enige buideldieren die dat hebben; ook de vliegende buidelmuis (Acrobates pygmaeus) en de reuzenkoeskoes (Petauroides volans) kunnen zweven. De familie omvat drie geslachten en twaalf soorten, waarvan er één uitgestorven is. Enkele soorten worden bedreigd door het verlies van hun leefgebied.
De leden van deze familie hebben een korte kop en een borstelige staart. Ze hebben meestal een grijsbruine vacht met zwarte vlekken. Ze worden 12 tot 32 cm lang. De staart is tot 40 cm lang en ze wegen tot 700 gram. Ze hebben een goed zichtbare rugstreep. De voortanden van hun onderkaak zijn zeer groot.
Buideleekhoorns zijn bosbewoners die 's nachts actief zijn. Ze komen vrijwel nooit op de bodem. Ze brengen de dag door in nesten of holle bomen. Ze kunnen allemaal goed klimmen en ver springen. De borstelachtige staart dient als balans bij het klimmen en springen. De glijdende soorten gebruiken hem om mee te sturen tijdens het springen. Buideleekhoorns leven meestal in kleine groepen. De paartjes blijven vaak meerdere jaren lang samen.
Buideleekhoorns eten insecten, vruchten, bladeren en bloesems. Vele soorten eten ook nectar of boomsappen. De voeding van de beide onderfamilies verschilt echter: gestreepte buideleekhoorns (Dactylopsilinae) eten voornamelijk insecten, terwijl suikereekhoornachtigen (Petaurinae) meer herbivoor zijn.
Buideleekhoorns hebben een goed ontwikkelde buidel, waar twee tot vier melkklieren in zitten. Ze paren het hele jaar, behale 's zomers. Na 14 tot 21 dagen draagtijd worden er één of twee jongen geboren. Na 70 à 90 dagen in de buidel worden ze als ze vier tot vijf maanden oud zijn zelfstandig en als ze twee jaar oud zijn geslachtsrijp. In gevangenschap worden ze tot 14 jaar oud.
De familie omvat de volgende soorten:
Buideleekhoorns (Petauridae) zijn een familie van klimbuideldieren uit de Petauroidea die voorkomt in Australië en op Nieuw-Guinea. Enkele soorten uit deze familie hebben een vlieghuid en kunnen daardoor zweven. Ze zijn overigens niet de enige buideldieren die dat hebben; ook de vliegende buidelmuis (Acrobates pygmaeus) en de reuzenkoeskoes (Petauroides volans) kunnen zweven. De familie omvat drie geslachten en twaalf soorten, waarvan er één uitgestorven is. Enkele soorten worden bedreigd door het verlies van hun leefgebied.
Multimedia w Wikimedia Commons Lotopałankowate[3] (Petauridae) – rodzina ssaków z rzędu dwuprzodozębowców (Diprotodontia), blisko spokrewniona z pseudopałankowatymi (Pseudocheiridae). Obejmuje gatunki nadrzewnych zwierząt, zamieszkujących lasy Australii i Nowej Gwinei.
Ssaki te charakteryzują się kontrastowymi pasami na głowie i pysku, a u niektórych na całej długości ciała, obecnością długiego, silnie owłosionego i chwytnego ogona. U niektórych gatunków występują szerokie fałdy skórne po obu bokach ciała umożliwiające wykonywanie lotów ślizgowych pomiędzy drzewami. Ogon służy do sterowania kierunkiem lotu i przytrzymywania się gałęzi. Pierwsze dwa palce dłoni są przeciwstawne do pozostałych. Paluchy są dobrze rozwinięte. Podobnie jak u pseudopałankowatych, w uzębieniu brak dolnych kłów, a dobrze rozwinięta torba lęgowa otwiera się do przodu.
Wzór zębowy I C P M 40 = 3 1 3 4 2 0 3 4Lotopałankowate są zwierzętami małymi lub średnich rozmiarów. Żywią się owadami i sokiem drzew, głównie eukaliptusów i akacji.
Do rodziny należą następujące rodzaje[4][3][5]:
Lotopałankowate są zwierzętami małymi lub średnich rozmiarów. Żywią się owadami i sokiem drzew, głównie eukaliptusów i akacji.
A família Petauridae é formada por mamíferos marsupiais que habitam na Austrália e na Nova Guiné.
A família Petauridae é formada por mamíferos marsupiais que habitam na Austrália e na Nova Guiné.
Dactylopsila
Gymnobelideus
Petaurus
Poletuše vrečarice (znanstveno ime Petauridae) je družina vrečarjev iz reda diprotodontov.
Poletuše vrečarice (znanstveno ime Petauridae) je družina vrečarjev iz reda diprotodontov.
Flygpungekorrar (Petauridae) är en familj i underklassen pungdjur. En del av individerna har glidmembran medan andra saknar detta. I familjen flygpungekorrar finns tre släkten med tillsammans 11 arter.
Arter av familjen förekommer i östra Australien och på Nya Guinea. Där lever de främst i skogar.[1]
Arterna i släktet Petaurus har en glidmembran men hos de två andra släkten finns ingen glidmembran. Kännetecknande är en svart-vit mönstring i ansiktet och på den huvudsaklig gråbruna pälsen. Alla arter har ett jämförelsevis kort huvud och en buskig svans. Det första och andra fingret vid framfötterna är motsättliga de andra fingrarna. Honornas pung (marsupium) är väl utvecklade. Individernas tandformel är I 3/2 C 1/0 P 3/3 M 4/4, alltså 40 tänder.[1]
Vuxna flygpungekorrar har en kroppslängd (huvud och bål) mellan 12 och 32 cm och en vikt upp till 700 gram. Sedan tillkommer en upp till 48 cm lång svans.[2]
Flygpungekorrar är aktiva på natten, lever i träd och kommer sällan ner till marken. Under dagen gömmer de sig i sina bon eller i håligheter i träd.[3] Alla arter har mycket bra förmåga att klättra och att göra långa hopp från gren till gren. Arterna i släktet Petaurus har dessutom förmåga att segla. Den yviga svansen hjälper dessa djur att hålla balansen och tjänstgör hos nämnda släktet som manövreringsmedel under "flyget".[2] Flygpungekorrar lever oftast i mindre grupper.[3]
Flygpungekorrar livnär sig av insekter, frukt, löv och blommor. Några arter äter även nektar och naturgummi eller suger trädens vätskor ur barken.[1]
I honornas pung finns två till fyra spenar. Parningen sker över hela året med undantag av den sydliga sommaren (december till februari). Efter dräktigheten som varar i 14 till 21 dagar föder honan ett eller två ungdjur. Ungarna stannar 70 till 90 dagar i pungen och efter fyra till fem månader, när ungarna är självständiga, slutar honan att ge di. Under andra levnadsåret blir ungarna könsmogen. Djur i fångenskap blir upp till 14 år gammalt.[2]
Det största hotet utgörs av förstöringen av flygpungekorrarnas levnadsområde genom skogsröjning. IUCN listar en art som akut hotad (critically endangered) och tre andra arter som starkt hotade (endangered).[4]
Familjen består av tre släkten.[5]
Wikimedia Commons har media som rör Flygpungekorrar.
Flygpungekorrar (Petauridae) är en familj i underklassen pungdjur. En del av individerna har glidmembran medan andra saknar detta. I familjen flygpungekorrar finns tre släkten med tillsammans 11 arter.
Uçar kuskusgiller (Petauridae) iki ön dişliler takımına ait bir keseli familyası. Familyanın her türünde uçma membranı yoktur. Ayrıca bu familyanın dışında da uçma membranına sahib kuskusumsu familyalar vardır: Cüce uçar kuskusgiller ve Kıvrıkkuyruklu keseligiller.
Uçar kuskusgiller familyası 3 cinse ayrılan 10 türden oluşmaktadır.
Sadece Asıl uçar kuskuslar (Petaurus) cinsine ait türlerin uçma membranı vardır, diğer iki cinsin yoktur. Bütün türlerin kafatası kısa ve gür bir kuyruğu olur. Gri-kahverengi postun ve suratın üzerinde siyah-beyaz işaretlerde bu familya için tipikdir. Vücut uzunlukları 12 – 32 cm (kuyruk 40 cm kadar), ve ağırlıkları 0,7 kg kadar olabilir.
Uçar kuskusgiller Avustralya'nın tüm doğusunda ve Yeni Gine'de yaşar.
Uçar kuskusgiller ağaçlarda yaşayan, gece aktif hayvanlardır ve neredeyse hiç yere inmezler. Gündüzleri ağaç kovuklarında veya yuvalarda saklanırlar. Bütün türler mükemmel tırmanıcıdır ve daldan dala uzun mesafeler atlayabilirler. Asıl uçar kuskuslar (Petaurus) ayrıca atlayıp havada süzülebilirler. Gür tüylü kuyrukları ile dallarda tırmanırken dengelerini sağlarlar. Asıl uçar kuskuslar (Petaurus) kuyruklarını ayrıca havada süzülürken dümen olarak kullanırlar. Uçar kuskusgiller küçük gruplar içersinde yaşar. Çiftler çoğunlukla yıllarca beraber kalır.
Uçar kuskusgiller böcek, meyve, yaprak ve çiçek ile beslenirler. Bazı türler nektarda yer. Bazı diğerleri ise ağacın suyunu emmek için ağaç kabuklarını kemirir.
Dişi uçar kuskusgillerin 2 veya 4 memesi ve iyi gelişmiş bir kesesi olur. Avustralya'nın yaz mevsimi (aralık - şubat) dışında, bütün yıl boyunca çiftleşebilirler. 14 - 21 günlük bir gebelikten sonra 1 veya 2 yavru dünyaya gelir. Bunlar 70 - 90 gün annesinin kesesinde kalır ve 4 - 5 ay sonra da emzirilme durdurulur. 2 yaşına basınca erginlik çağına ulaşırlar. Hayvanat bahçelerinde 14 yaşına varanları olmuştur.
Uçar kuskusgiller (Petauridae) iki ön dişliler takımına ait bir keseli familyası. Familyanın her türünde uçma membranı yoktur. Ayrıca bu familyanın dışında da uçma membranına sahib kuskusumsu familyalar vardır: Cüce uçar kuskusgiller ve Kıvrıkkuyruklu keseligiller.
Uçar kuskusgiller familyası 3 cinse ayrılan 10 türden oluşmaktadır.
Морфометрія. Довжина голови й тіла: 120-320 мм, довжина хвоста: 150-480 мм, вага: 100-700 грам.
Опис. Хутро може бути вовнистим чи шовковистим. Хвіст довгий, напівчіпкий, у підродини Petaurinae він повністю вкритий волоссям але в Dactylopsinae є оголений клапоть знизу на кінці хвоста. Сліпа кишка велика у Petaurinae але дуже мала у Dactylopsinae. Череп широкий. Всі види мають темну спинну смугу від голови до хвоста. Один рід (Petaurus) досяг ковзної здібності через розвиток мембран, що з'єднують передні й задні кінцівки і деякі з них можуть ширяти на відстані понад 100 метрів. У Petaurus кігті гострі та загнуті, як у кішки, збільшуючи здатність тварин чіплятися за гладкі стовбури і гілки дерев. Gymnobelideus leadbeateri має лише рудиментарні мембрани ширяння. У Dactylopsila мембрана зовсім відсутня.
Всі члени Petauridae деревні. Petauridae нічні, деревні істоти, що населяють лісисті місцевості і харчуються в основному соком і нектаром. Однак, Dactylopsila спеціалізуються на комахоїдному раціоні. У зв'язку з цим у них четвертий палець руки подовжений і тонкий, а його кіготь відігнутий, аналогічно до приматів Daubentonia. Крім того, різці є міцними і функціонують приблизно так, як і у гризунів. Вони відривають кору дерев різцями й витягують комах з щілин і отворів в деревині спеціалізованим четвертим пальцем і язиком. Dactylopsila носять смугастий малюнок, який кидається в очі й так як і в скунса пов'язаний із сильним мускусним запахом. Petaurus breviceps живуть сімейними групами і маркування запахом грає важливу роль в громадській організації групи. Кожна особина має особливий запах визнана іншими. Згуртованості групи також сприяє взаємне маркування запахом, коли всі члени групи переймають запах домінантних самців цієї групи. У Геологічний діапазон Petauridae від міоцену до сьогодення.
Родина Тагуанові (Petauridae)
Підродина Dactylopsinae
Підродина Petaurinae
Petauridae là một họ động vật có vú trong bộ Hai răng cửa. Họ này được Bonaparte miêu tả năm 1838.[1]
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Petauridae là một họ động vật có vú trong bộ Hai răng cửa. Họ này được Bonaparte miêu tả năm 1838.
Petauridae Bonaparte (1838)
Систематика
Сумчатые летяги (Petauridae) — семейство сумчатых млекопитающих отряда двурезцовых сумчатых.
Семейство включает 11—12 видов некрупных поссумов трёх родов[1]:
Это некрупные поссумы, для которых характерна тёмная продольная полоса на спине, идущая от головы к хвосту. Волосяной покров мягкий и плотный. Хвост длинный, хватательный, покрыт волосами. Морда удлинённая. У некоторых видов имеется кожная перепонка между передними и задними лапками, похожая на планирующую перепонку белок-летяг; у других видов она отсутствует. Конечности пятипалые; лапы хватательные — I и II пальцы передних конечностей противопоставлены остальным пальцам. У сумчатых летяг длинные, острые, развитые нижние резцы. Зубов 40. Выводковая сумка хорошо развита и открывается вперед; сосков 2—4.
Представители этого семейства обитают в лесистых районах Австралии и Новой Гвинеи. Активны в сумерках и ночью; день проводят в дуплах, пустых гнёздах птиц. Питаются насекомыми и растительной пищей, включая нектар и сок эвкалиптов и акаций, который добывают, надсекая своими резцами древесную кору. Полосатые поссумы, которых отличает длинный IV палец на передних конечностях, кормятся, извлекая насекомых из-под коры, подобно мадагаскарским айе-айе. В помёте 1—4 детёныша. В году бывает 1—2 помёта. Продолжительность жизни — до 10 лет.
Сумчатые летяги являются близкими родичами кольцехвостых поссумов (Pseudocheiridae) и ранее объединялись с ними в одно семейство.
Сумчатые летяги (Petauridae) — семейство сумчатых млекопитающих отряда двурезцовых сумчатых.
フクロモモンガ科（Petauridae）は、哺乳綱双前歯目に属する科の1つ。リングテイル科やフクロミツスイ科、Acrobatidaeとともにフクロモモンガ上科を形成している。
インドネシア（ニューギニア島）、オーストラリア、パプアニューギニア（ニューギニア島）
非常に大きく下部の前部門歯および4咬頭性大臼歯がある。
フクロモモンガ属は雑食で、樹液や果汁を好物としているが、補給する食性はバラエティーに富んでいる。フクロモモンガ属はオーストラリアの開かれた森林の中で進化したと見られ、飛膜は不完全な林冠（途切れた樹木間）や、小さな雨林などの場で機動性を発揮する。しかし現在ニューギニアや、近隣の多くの小島に生息する。生物学的には別系統にあるムササビとの外観上の類似性は、収斂進化によるものである。
フクロシマリス属は、ニューギニアで進化したと考えられ、唯一のオーストラリア種(ヨーク岬のフクロシマリス)はニューギニアから分布を広げたものである。この属は昆虫捕食者であり、昆虫を捕らえるための特性を有している。踵のような構造をした手首で、昆虫の幼虫の居る木を叩く。そして彼らは掘り進み、捕獲用の第4指を使ってそれらを得る。
フクロモモンガダマシ属 Gymnobelideus
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
주머니하늘다람쥐과(Petauridae)는 11종의 중간 크기 포섬을 포함하는 유대류 동물 과이다.
인도네시아(뉴기니섬)와 오스트레일리아, 파푸아뉴기니(뉴기니섬)에 분포한다.
아주 큰 아래쪽 문치(門齒)와 4개의 교두성 대구치(大臼齒)가 있다.
주머니하늘다람쥐속은 잡식성 유대류로 수액이나 꽃꿀을 좋아하는 것으로 알려져 있으며, 다양한 식성을 가지고 있다.
다음은 캥거루목의 계통 분류이다.[2]
캥거루목 웜뱃아목 웜뱃상과† Diprotodontidae
캥거루아목 쿠스쿠스아목 쿠스쿠스상과 주머니하늘다람쥐상과
