Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Perception Channels: tactile ; chemical
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Hamarburunkimilər (lat. Vespertilionidae),Yarasalar dəstəsindən aid fəsilədir.
Başın üst hissəsində mürəkkəb dəri törəmələri olmayıb traqus yaxşı ifadə edilmişdir. Ölçüləri, bədən quruluşu və qanadların formaları müxtəlifdir. Ən çoxsaylı, geniş yayılmış yarasa fəsiləsi olub, 35 cinsi və 200 – dən artıq növü əhatə edir. Qafqazda 24, Azərbaycanda 8 cinsdə birləşən 19 növ aşkar edilmişdir.
Hamarburunkimilər (lat. Vespertilionidae),Yarasalar dəstəsindən aid fəsilədir.
Els vespertiliònids (Vespertilionidae) són una família de ratpenats. Hi ha 300 espècies d'aquesta família repartides per tot el món, amb l'excepció de l'Antàrtida. Als Països Catalans, el nombre de representants d'aquesta família és molt gran i algunes espècies són morfològicament molt semblants.
Es caracteritzen per tenir un musell semblant al dels ratolins, mancat d'excrescències nasals, i per la presència d'una eminència cartilaginosa, anomenada tragus, davant de l'orifici auditiu. La forma del tragus és molt variable: pot ésser de secció cilíndrica o bé plana, amb l'extrem arrodonit, acabat en punta o bé eixamplat, en forma de bolet, etc. i és un dels trets que serveix per a determinar l'espècie. Els pavellons de les orelles també són de mida i formes molt diferents segons l'espècie, mentre que les ales poden ser llargues i estretes o bé curtes i amples, però sempre engloben del tot o gairebé del tot la cua.
Per a dormir poden penjar-se de cap per avall com els ratpenats de ferradura, però més sovint s'amaguen entre les clivelles de les roques o els troncs. Les que es pengen, pleguen les ales al costat del cos -llevat, de vegades, dels ratpenats orelluts-, de manera que no el recobreixen per complet com passa amb els rinolòfids. També, a diferència d'aquests, dobleguen la cua sobre l'abdomen i no sobre el llom, i la majoria són quadrúpedes àgils.
Responent a les variacions estacionals de temperatura, els vespertiliònids entren en hibernació, i algunes espècies de vol ràpid i constant realitzen llargues migracions, de fins a més de 1.000 km, per anar a cercar els seus refugis d'hivern.
Gairebé totes són insectívores, llevat d'algunes espècies de Myotis i Pizonyx, que poden pescar peixos, i de les espècies més grosses del gènere Nyctalus que poden caçar ocells volant.
Les dades moleculars indiquen que els vespertiliònids se separaren dels molòssids a principis de l'Eocè.[1] Es creu que la família té els seus orígens en algun punt de Laurasia, possiblement a Nord-amèrica.[2]
Són reconegudes sis subfamílies:[3][4]
Els vespertiliònids (Vespertilionidae) són una família de ratpenats. Hi ha 300 espècies d'aquesta família repartides per tot el món, amb l'excepció de l'Antàrtida. Als Països Catalans, el nombre de representants d'aquesta família és molt gran i algunes espècies són morfològicament molt semblants.
Barnæser (Vespertilionidae) er en familie i ordenen flagermus med omkring 320 arter, udbredt over hele verden (bortset fra polaregnene). I Europa findes omkring 25 arter. Samtlige i Danmark fundne flagermus tilhører denne familie.
Barnæser adskiller sig fra andre flagermus ved manglen på hudvedhæng på næsen. Den eneste undtagelse er den australske underfamilie Nyctophilinae som har rudimentære næseblade.[1] Øjnene er små, ørerne er derimod store, hos slægten Plecotus kan de være 40 millimeter lange. Alle arter har en hudflig, kaldet tragus eller ørelåg, i det ydre øre for at lukke øreåbningen.[2] Tragus er ofte til god hjælp ved artsbestemmelsen. Pelsens farve er sædvanligvis brun, grå eller sort, men der findes også arter med gul, rødlig eller broget pels. Arterne når en kropslængde mellem 32 og 105 millimeter og dertil kommer en 25 til 75 millimeter lang hale. Vægten ligger mellem 4 og 50 gram.[2] Halen er helt omgivet af flyvehuden.[3] Barnæser har et vingefang på 200 til 400 mm.[1]
Tandformlen er i hver halvdel af overkæbe/underkæbe: Fortænder 1-2/2-3, hjørnetand 1/1, forkindtænder 1-3/2-3, kindtænder 3/3. Altså 28 til 38 tænder.[2]
Disse flagermus forekommer i flere forskellige habitater, de ses blandt andet i tørre ørkner eller i våde regnskove. Deres sovepladser har de sædvanligvis i grotter, men de hviler også i bygninger, huller i træer eller i tæt vegetation. Små individer kan til og med gemme sig i større blomster.[3] Hos nogle arter lever hvert individ alene og hos andre arter forekommer grupper med flere hundredtusinder af flagermus. En del arter som forekommer i kolde områder trækker før vinteren til varmere regioner eller går i dvale, ofte har de særskilte hvilepladser om vinteren. Ligesom andre flagermus er barnæser oftest aktive om natten.[2]
Barnæsernes føde er insekter, i visse tilfælde spindlere og i to tilfælde (Ia io og kæmpeflagermusen Nyctalus lasiopterus) også småfugle.[1][4] De fleste arter fanger deres bytte i flugten med flyvehuden som omslutter halen. Andre arter samler insekter krybende over jord eller planter. En del arter æder også fisk som de fanger med deres bagben, når de flyver lavt over søer og andet åbent vand.[2] Visse arter lever af skorpioner og små øgler. I flugten og for at opdage byttet anvender de ekkolokalisering.[3]
Hos de fleste arter har hunnerne to patter, kun hos slægten Lasiurus findes fire patter.[3] Hunner af mange arter opfostrer deres unger sammen. Hanner tager sædvanligvis ikke del i ungernes opfostring. I kolde regioner sker parringen oftest om efteråret eller vinteren. Hannens sæd forbliver i hunnens kønsorganer og ægget befrugtes først om foråret. I varme områder kan barnæser parre sig hele året. Den egentlige drægtighed varer oftest 40 til 70 dage og der fødes normalt en enkelt unge. Sjældent fødes tvillinger eller op til fire unger per kuld. Livslængden er sammenlignet med arternes størrelse påfaldende lang, visse individer bliver 20 år gamle eller ældre.
Barnæser trues især af tab af levesteder. Det gælder særskilt for arter som lever endemisk på mindre øer. I Europa ødelægges deres levesteder ofte ved sanering af gamle bygninger, og de forgiftes desuden indirekte af insekticider. World Conservation Union (IUCN) lister to arter som udryddede og flere andre som stærkt truede. For mange arter mangler man information om populationens størrelse.
Barnæsernes nærmeste slægtninge findes i familien buldogflagermus (Molossidae). De ældst kendte fossiler af barnæser dateres til mellemste eocæn.[1]
I Danmark er registreret 17 arter:[5]
Barnæser (Vespertilionidae) er en familie i ordenen flagermus med omkring 320 arter, udbredt over hele verden (bortset fra polaregnene). I Europa findes omkring 25 arter. Samtlige i Danmark fundne flagermus tilhører denne familie.
Die Glattnasen (Vespertilionidae) sind eine Familie der Fledermäuse. Es ist die artenreichste Familie dieser Gruppe, zu ihnen gehören mit weltweit etwa 350 Arten in rund 45 Gattungen rund ein Drittel aller bekannten Fledermausarten.
Glattnasen sind weltweit in gemäßigten, subtropischen und tropischen Regionen verbreitet, sie fehlen lediglich in der Arktis, der Antarktis und auf entlegensten Inseln. In Europa sind rund 35 Arten verbreitet, davon rund 25 auch in Mitteleuropa. Mit Ausnahme mehrerer Hufeisennasen, der Europäischen Bulldoggfledermaus (Tadarida teniotis) und dem Nilflughund (Rousettus aegyptiacus) in Zypern gehören alle europäischen Fledermäuse in diese Familie. Eine komplette Liste findet sich im Abschnitt Systematik.
Glattnasen haben ihren Namen daher, dass sie im Gegensatz zu anderen Fledermäusen keine Nasenaufsätze besitzen, nur in der Unterfamilie der Australischen Langohrfledermäuse ist ein rudimentäres Nasenblatt vorhanden. Die Augen sind klein, die Ohren im Gegensatz sehr groß, sie können etwa bei den Langohrfledermäusen (Plecotus) bis zu 40 Millimeter lang werden und sind über einen Ohrdeckel (Tragus) verschließbar. Die Fellfärbung ist in der Regel braun, grau oder schwarz, es gibt jedoch auch rötliche, gelbe und mehrere gemusterte Arten. Ein Schwanz ist generell vorhanden, er ist in der Schwanzflughaut (Uropatagium) eingebettet. Glattnasen erreichen eine Kopfrumpflänge von 32 bis 105 Millimetern, eine Schwanzlänge von 25 bis 75 Millimetern und ein Gewicht von 4 bis 50 Gramm.
Diese Fledermäuse kommen in einer Vielzahl von Lebensräumen vor, von trockenen Wüsten bis zu feuchten Regenwäldern. Als Schlafplätze dienen ihnen vorrangig Höhlen, sie sind jedoch auch in Minen, Gebäuden, Baumhöhlen oder in großen Blättern zu finden. Einige Arten leben einzelgängerisch, andere sind in großen Gruppen von hunderttausenden Tieren zu finden. Die Arten in kühleren Regionen migrieren während der kalten Jahreszeit in wärmere Gebiete oder halten einen Winterschlaf, wozu sie oft eigene Winterquartiere aufsuchen. Wie die meisten Fledermäuse sind sie nachtaktiv.
Die meisten Glattnasen ernähren sich von Insekten. Die meisten fangen ihre Beute im Flug mit Hilfe ihrer Schwanzflughaut, einige jedoch sammeln Insekten auch kriechend. Von manchen Arten ist bekannt, dass sie Fische fressen, zu diesem Zweck fischen sie ihre Beute mit Hilfe ihrer Hinterbeine aus Seen oder Flüssen.
Die meisten Glattnasenweibchen haben zwei Zitzen. Bei vielen Arten bilden die Weibchen „Wochenstuben“, in die sie sich zur Geburt und der folgenden Zeit der Jungenaufzucht gemeinsam zurückziehen. Die Männchen beteiligen sich in der Regel nicht an der Aufzucht. Bei Arten in kühleren Gebieten erfolgt die Paarung im Herbst oder Winter, das Sperma wird im Fortpflanzungstrakt des Weibchens aufbewahrt und kommt erst im Frühjahr zur Befruchtung. In wärmeren Gebieten kann die Paarung das ganze Jahr über erfolgen. Die Tragzeit liegt im Schnitt bei 40 bis 70 Tagen, üblicherweise kommt ein einzelnes (selten bis zu vier) Jungtier zur Welt. Die Lebenserwartung ist für Tiere ihrer Körpergröße relativ hoch, einzelne Exemplare können ein Alter von 20 Jahren und mehr erreichen.
Hauptbedrohung der Glattnasen ist die fortschreitende Vernichtung ihres Lebensraumes, insbesondere endemische Arten auf kleinen Inseln sind davon betroffen. Aber auch in Europa sind viele Arten durch Sanierung von Altbauten oder durch Vergiftung mit Insektenschutzmitteln betroffen. Die IUCN listet zwei Arten als ausgestorben, 27 weitere gelten als stark bedroht oder bedroht, für viele Arten fehlen jedoch genaue Daten.
Glattnasen werden in einer eigenen Überfamilie, Vespertilionoidea eingeordnet. Ihre nächsten Verwandten bilden die Bulldoggfledermäuse (Molossidae). Fossile Vorfahren sind seit dem mittleren Eozän belegt.
Die interne Systematik ist immer noch Gegenstand zahlreicher Diskussionen. Die zahlreichen Gattungen werden in sechs Unterfamilien eingeteilt, deren stammesgeschichtliche Verhältnisse aber unklar bleiben. Die südamerikanische Art Tomopeas ravus dürfte nach jüngeren Untersuchungen zu den Bulldoggfledermäusen gehören, dafür gehören die Antrozoinae, die manchmal als Antrozoidae in den Rang einer eigenen Familie erhoben werden, vermutlich doch zu den Glattnasen.
Die Glattnasen (Vespertilionidae) sind eine Familie der Fledermäuse. Es ist die artenreichste Familie dieser Gruppe, zu ihnen gehören mit weltweit etwa 350 Arten in rund 45 Gattungen rund ein Drittel aller bekannten Fledermausarten.
Los vespertilionids (Vespertilionidae) son una familha de ratapenadas, principalament de l'Ancian Mond.
Lista dels nòu genres qu'apartenon a la familha Vespertilionidae emai las espècias mai comunas en Euròpa :
Segon ITIS:
Segon MSW:
Los vespertilionids (Vespertilionidae) son una familha de ratapenadas, principalament de l'Ancian Mond.
Vespertilionidae is a family of microbats, of the order Chiroptera, flying, insect-eating mammals variously described as the common, vesper, or simple nosed bats. The vespertilionid family is the most diverse and widely distributed of bat families, specialised in many forms to occupy a range of habitats and ecological circumstances, and it is frequently observed or the subject of research. The facial features of the species are often simple, as they mainly rely on vocally emitted echolocation. The tails of the species are enclosed by the lower flight membranes between the legs. Over 300 species are distributed all over the world, on every continent except Antarctica. It owes its name to the genus Vespertilio, which takes its name from a word for bat, vespertilio, derived from the Latin term vesper meaning 'evening'; they are termed "evening bats" and were once referred to as "evening birds". (The term "evening bat" also often refers more specifically to one of the species, Nycticeius humeralis.)
They are allied to the suborder Microchiroptera, the families of microbats separated from the flying foxes and fruit bats of the megabat group Megachiroptera. The treatments of bat taxonomy have also included a placement amongst the Vespertilioniformes, or Yangochiroptera, as suborder Vespertilionoidea.
Molecular data indicate the Vespertilionidae diverged from the Molossidae in the early Eocene period.[2] The family is thought to have originated somewhere in Laurasia, possibly North America.[3] A recently extinct species, Synemporion keana, is known from the Holocene of Hawaii.[4]
All species are carnivorous and most are insectivores, exceptions are bats of genera Myotis and Pizonyx that catch fish and the larger Nyctalus species known to capture small passerine birds in flight. The dentition of the family varies between species; the dental formula of the family is:
They rely mainly on echolocation to navigate and obtain food, but they lack the elaborate nose appendages of microbats that focus nasal emitted ultrasound. The ultrasound signal is usually produced orally, and many species have large external ears to capture and reflect sound, enabling them to discriminate and extract information.
The vespertilionids employ a range of flight techniques. The wing surface is extended to the lower limbs, and the tails of this family are enclosed in an interfemoral membrane.[5] Some are relatively slow-flying genera, such as Pipistrellus, that manipulate the configuration of their broader wing shape and may give a fluttery appearance as they forage and glean. Others are specialised as long-winged genera, such as Lasiurus and Nyctalus, that use rapid pursuit to capture insects. The size range of the family is 3 to 13 cm (1.2 to 5.1 in) in head and body length; this excludes the tail, which is itself quite long in many species. They are generally brown or grey in colour, often an indiscriminate appearance as a 'little brown bat', although some species have fur that is brightly colored, with reds, oranges, and yellows all being known. The patterns of the superficial appearance include white patches or stripes that may distinguish some species.[6]
Most species roost in caves, although some make use of hollow trees, rocky crevices, animal burrows, or other forms of shelter. Colony sizes also vary greatly, with some roosting alone, and others in groups up to a million individuals. Species native to temperate latitudes typically hibernate to avoid cooler weather, while a few of the tropical species employ aestivation as a method of evading extremes of climate.[6]
The four subfamilies of Vespertilionidae separate the presumably related taxa, tribes, and genera of extant and extinct taxa. The subfamilial treatments, based on morphological, geographical, and ecological comparisons have been recombined since the inclusion of the phylogenetic implications of molecular genetics; only the Murininae and Kerivoulinae have not been changed in light of genetic analysis.[7] Subfamilies that were once recognized as valid, such as the Nyctophilinae, are considered dubious, as molecular evidence suggests they are paraphyletic in their arrangements.[7] Within the concept Yangochiroptera, an acknowledged cladistic treatment, the closest relatives to the family are the free-tailed bats of family Molossidae.[7]
The monotypic genus Tomopeas, represented by the blunt-eared bat (Tomopeas ravus), is acknowledged as the potentially closest link between the Vespertilionidae and Molossidae, as it is the most basal member of the Molossidae and has intermediate characteristics of both families.[8]
The grouping of these subfamilies is the classification published by the American Society of Mammalogists.[9] Other authorities raise three subfamilies more: Antrozoinae (which is here the separate family of pallid bats), Tomopeatinae (now regarded as a subfamily of the free-tailed bats), and Nyctophilinae (here included in Vespertilioninae).
Four subfamilies are recognized by Mammal Species of the World (2005),[10] the highly diverse Vespertilioninae are also separated as tribes. Newer or resurrected genera are noted. The genus Cistugo is no longer included following its move to the separate family Cistugidae.[11][12] Miniopterinae is additionally no longer recognized as a subfamily, as it was elevated to family status.[13][14]
A 2021 study attempted to resolve the systematic relationships among the pipistrelle-like bats of sub-Saharan Africa and Madagascar, with systematic inferences based on genetic and morphological analyses of more than 400 individuals across all named genera and the majority of described African pipistrelle-like bat species, with a focus on previously unstudied samples of East African bats. The study proposed a revision of the pipistrelle-like bats in East Africa and described multiple new genera and species.[15]
Family Vespertilionidae
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) {{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) Vespertilionidae is a family of microbats, of the order Chiroptera, flying, insect-eating mammals variously described as the common, vesper, or simple nosed bats. The vespertilionid family is the most diverse and widely distributed of bat families, specialised in many forms to occupy a range of habitats and ecological circumstances, and it is frequently observed or the subject of research. The facial features of the species are often simple, as they mainly rely on vocally emitted echolocation. The tails of the species are enclosed by the lower flight membranes between the legs. Over 300 species are distributed all over the world, on every continent except Antarctica. It owes its name to the genus Vespertilio, which takes its name from a word for bat, vespertilio, derived from the Latin term vesper meaning 'evening'; they are termed "evening bats" and were once referred to as "evening birds". (The term "evening bat" also often refers more specifically to one of the species, Nycticeius humeralis.)
Los vespertiliónidos (Vespertilionidae) son una familia de murciélagos, habitantes principalmente de las zonas templadas del planeta.
Es la familia más diversificada de murciélagos, se distribuyen por toda clase de hábitats, desde tropicales hasta desérticos. Su tamaño varía entre los 3 y 10 cm y de 4 a 50 g de peso, ojos pequeños y hoja nasal ausente; orejas muy largas en algunos géneros, como Plecotus e Histiotus; trago usualmente presente.[1]
De 28 a 38 dientes y con la fórmula dentaria 1 − 2.1.1 − 3.3 2 − 3.1.2 − 3.3 {displaystyle {frac {1-2.1.1-3.3}{2-3.1.2-3.3}}} 
Los vespertiliónidos anidan en cuevas y otros refugios. Según la especie, pueden ser solitarios o gregarios; las especies de zonas templadas pueden emigrar o hibernar.
Están reconocidas cinco subfamilias:
|doi-access= ignorado (ayuda) Hoofer 2003
Kulemzina 2011
Los vespertiliónidos (Vespertilionidae) son una familia de murciélagos, habitantes principalmente de las zonas templadas del planeta.
Es la familia más diversificada de murciélagos, se distribuyen por toda clase de hábitats, desde tropicales hasta desérticos. Su tamaño varía entre los 3 y 10 cm y de 4 a 50 g de peso, ojos pequeños y hoja nasal ausente; orejas muy largas en algunos géneros, como Plecotus e Histiotus; trago usualmente presente.
De 28 a 38 dientes y con la fórmula dentaria 1 − 2.1.1 − 3.3 2 − 3.1.2 − 3.3 {displaystyle {frac {1-2.1.1-3.3}{2-3.1.2-3.3}}}
Los vespertiliónidos anidan en cuevas y otros refugios. Según la especie, pueden ser solitarios o gregarios; las especies de zonas templadas pueden emigrar o hibernar.
Nahkhiirlased (Vespertilionidae) on suurim ja tuntuim käsipihklaste sugukond. Nad on käsitiivalistest kõige laiema levikuga: neid leidub kõigil mandritel peale Antarktika.[1] Ladinakeelne nimetus vespertilio (nahkhiir), tuleb sõnast vesper, mis tähendab õhtut.
Nahkhiirlased on suuruselt teine imetajate sugukond, liike on kokku 407. Neist 14 elab ka Eestis.
Käsitiivaliste selts jaguneb kaheks alamseltsiks: väike-käsitiivalised (Microchiroptera) ja suur-käsitiivalised (Megachiroptera). Väike-käsitiivalisi eristab suur-käsitiivalistest kajalokatsiooni kasutus ehk nad lendavad ja toituvad ultraheli abiga. Molekulaaruuringud näitavad, et nahkhiirlased eraldusid fülogeneetiliselt lähimast Molossidae sugukonnast juba varases eotseenis, 38 miljonit aastat tagasi.[2] Arvatakse, et sugukond pärineb Lauraasia mandrilt, tõenäoliselt Põhja-Ameerika piirkonnast.[3]
Sugukonnas on kokku kuus perekonda: Vespertilioninae, Antrozoinae, Myotinae, Miniopterinae, Murininae ja Kerivoulinae.
Enamik sugukonna liike on suhteliselt väikesed, kaaludes vaid 4–50 g.[4] Tüvepikkus jääb 30 ja 130 mm vahele, paljudel liikidel on ka hästi arenenud saba. Karva värvus on enamasti tume, hall või pruun, kuid sugukonnas esineb ka liike, kelle karv on oranži, kollase või punase tooniga ning mõningatel liikidel on ka valged laigud või triibud.[5]
Nahkhiirlastel puuduvad suuremale osale käsitiivalistele iseloomulikud ninajätked, kuid esineb traagus (kõrvakaas, kõrvalesta alumise serva küljes asetsev jätke). Silmad ja kõrvad on harilikult väikesed, eranditeks on perekonnad Plecotus, Idionycteris ja Euderma, kellel on ülipikad kõrvad.[4] Hambaid on kuni 38, kuid hambavalem on liigiti väga varieeruv.[6]
Hambavalem 1–2.1.1–3.3 2–3.1.2–3.3Nahkhiirlased on kõige laiema levikuga käsitiivaliste sugukond. Nad on levinud ka saartele: Hawaiile, Bermudale, Galápagose saartele, Assooridele, Islandile, Uus-Meremaale ja tõenäoliselt ka Samoale.
Levivad kõrbetest parasvöötme metsadeni, võivad asustada mitmesuguseid elupaiku. Sõltuvalt liigist eelistavad kas metsi või avatud maastikke. Liigiline mitmekesisus on suurim troopikas.[7]
Valdavas osas on nahkhiirlased öise eluviisiga ning kasutavad saagi püüdmiseks ja orienteerumiseks kajalokatsiooni. Vihmaga tavaliselt ei lennata, sest vihm segab kajalokatsiooni toimimist.
Päeval kogunetakse varjepaikadesse, mis asuvad koobastes, kaevandustes, hoonetes, puuõõntes või muudes varjulistes kohtades. Päevasel ajal ripuvad nahkhiired koopa või küüni laes ja magavad. Samas asendis nad ka poegivad, puhastavad end ja magavad talveund. Suurem osa liike elab koloniaalselt, kuid on ka neid, kes elavad üksikult või paarikaupa. Enamasti moodustavad emased ja isased eraldi kolooniaid.[4]
Troopilised liigid on paiksed, kuid osa parasvöötme liikidest rändab talveks soojemasse kliimavööndisse, paiksed liigid jäävad parasvöötmes talveunne. Nahkhiired talvituvad tavaliselt kolooniates, kusjuures isendite arv talvituskolooniates võib olla mõnest isendist tuhandete isenditeni. Põhja-Euroopa suurima talvekoloonia rekord pärineb 2005. aastast Piusa koobastest.[8]
Nahkhiired toituvad öösel. Kõik liigid on loomtoidulised, toituvad põhiliselt putukatest, vähem teistest lülijalgsetest. Erand on näiteks Edela-Ameerikas elav Antrozous pallidus, kes toitub skorpionitest ja teistest suurematest maas elavatest saakloomadest.[9] Toitumisala suurus, kaugus ja biotoop olenevad liigist. Mõned spetsialiseeruvad rohkem veekogude ääres esinevate putukate püüdmisele, teised puuvõrades elavatele putukatele.
Eestis toimub talveunne jäämine põhiliselt oktoobris, sest siis jääb vähemaks lendavaid putukaid. Talveuni kestab keskmiselt kuus kuud. Kui olukord talvitumispaigas ebasobivaks osutub, võib nahkhiir üles ärgata ja sobivama koha otsida, kuid iga ärkamisega väheneb ka ta kehakaal. Talveunega kaotab nahkhiir 25–50% oma kaalust. Mõnikord ei ela nahkhiirlased talve üle, sest häiringute tõttu on kaotatud liiga suur osa oma kehakaalust.
Talvitumise edukus on seotud talvituspaiga tingimustega. Sobivad tingimused on
Nahkhiirlaste paaritumist pole laiemalt uuritud, see varieerub liigiti ja elupaigati. Esineb polügüünseid, polüandrilisi ja monogaamseid liike. Uuritud liikidest elavad kõik kogu aasta vältel paarituvad liigid troopikas, hooajaliselt paarituvad liigid aga kas subtroopikas või parasvöötmes.[7] Eestis elavad liigid paarituvad kas kolooniates (ka talvel), kogunevad pulmalennule kindlatesse parvlemiskohtadesse või isased meelitavad emaseid enda juurde kindlate häälitsustega. Talveunne jäävatel liikidel ei toimu imetajatele omast hilist implantatsiooni, vaid sperme säilitatakse emasisendi suguteedes üle talve ning ovulatsioon ja viljastumine toimuvad kevadel.[4]
Suurem osa liikidest toob igal aastal ilmale vaid ühe järglase, kuid nahkhiirlastel pole ka kaksikute sündimine haruldane. Selleks ajaks luuakse peamiselt emastest koosnevad poegimiskolooniad, sest nahkhiirlastel hoolitsevad järglaskonna eest vaid emased. Üksteise äratundmine koloonias käib hääle järgi, noortel isenditel kujuneb hääleaparaat juba väga varakult. Laktatsioon kestab ühest kuni kolme kuuni.[10]
Nahkhiired on üsna pikaealised loomad. Vanimad loomad võivad elada rohkem kui 30 aastat. Keskmine eluiga on aga palju lühem: 3–5 aastat. See tuleneb noorte isendite suurest suremusest. Paljud ei suuda talve üleelamiseks sobivat talvituskohta leida.[8]
Looduslikke vaenlasi on nahkhiirlastel suhteliselt vähe. On teada, et nahkhiired on langenud röövlindude, madude ja teiste puudel elutsevate kiskjate saagiks. Piirkondades, kus oht kiskja saagiks langeda on suurem, valivad nahkhiired varjepaikadeks kitsamaid kohti. Euroopas ei ela kiskjaid, kelle toidulaual oleks nahkhiired olulisel kohal.[4]
Nii Euroopas kui ka Eestis on nahkhiired kaitsealused imetajad. Eestis kuuluvad kõik liigid teise kaitsekategooriasse.[11]
Elupaikade kadu on suurim arvukuse langemise põhjustaja. Samuti on haavatavad liigid, kes talvituvad suurte kolooniatena kindlates koobastes. Ameerikast on tulnud teateid nahkhiirte kohta, kes on saanud surma tuulegeneraatori tiivikusse lendamise tõttu.[12]
Nahkhiired on reservuaariks paljudele haigustele, näiteks marutaudile. Metsamarutaudi (RABV) nahkhiirtel ei ole, kuid levivad teised marutaudi esilekutsuvad Lyssa-viiruste genotüübid. Võimalik on ka lähikontaktist inimeste nakatamine. Seetõttu peaks tuppa sattunud nahkhiirtega olema ettevaatlik ja hoiduma hammustustest.[13]
Põhja-Ameerikas levib nahkhiirtel valge nina sündroom (White Nose syndrom, WNS), mida põhjustab seen. Sellega nakatunud nahkhiirte suremus on mõnel pool üle 90%. Nakatunud isenditel täheldatakse enneaegset rasvavarude kadu, ebatüüpilist talvist aktiivsust ning suurt suremust. Haigust on leitud ka Euroopas, kuid siin pole kirjeldatud nii tõsiseid tagajärgi.[14]
Eestist on leitud 12 liiki käsitiivalisi, kes kõik kuuluvad nahkhiirlaste sugukonda:
Ultraheli detektori abiga on Eestis salvestatud veel kahe liigi hääled: väikevidevlase (Nyctalus leisleri) ja Euroopa laikõrva (Barbastella barbastellus). Pooled Eesti liikidest on paiksed ehk jäävad meile talvituma.
Neli liiki: põhja-nahkhiir, pargi-nahkhiir, veelendlane ja pruun-suurkõrv, on Eestis laialt levinud, kohati isegi arvukad. Teised liigid on haruldasemad.[8]
Nahkhiirlased (Vespertilionidae) on suurim ja tuntuim käsipihklaste sugukond. Nad on käsitiivalistest kõige laiema levikuga: neid leidub kõigil mandritel peale Antarktika. Ladinakeelne nimetus vespertilio (nahkhiir), tuleb sõnast vesper, mis tähendab õhtut.
Nahkhiirlased on suuruselt teine imetajate sugukond, liike on kokku 407. Neist 14 elab ka Eestis.
Vespertilionidae chiropteraren barruko animalia familia da, saguzaren 300 espezieak sailkatuta dago.
Vespertilionidae chiropteraren barruko animalia familia da, saguzaren 300 espezieak sailkatuta dago.
Siipat[1][2] (Vespertilionidae) on suurin ja tunnetuin lepakkojen (Chiroptera) heimo, jonka 300 eri lajia ovat jakaantuneet ympäri maailmaa. Osa näistä on alkuperäisiä Euroopan ja Pohjois-Amerikan asukkaita. Kaikki Suomessa asuvat lepakot kuuluvat siippoihin.
Melkein kaikki siipat ovat hyönteissyöjiä. Poikkeuksena ovat jotkut Myotis ja Pizonyx -sukujen lajit, jotka pyydystävät kaloja, ja isommat Nyctalus-suvun lajit, joiden tiedetään pyydystävän pieniä varpuslintuja lennosta. Esimerkiksi Euroopan suurin lepakkolaji, jättiläislepakko (Nyctalus lasiopterus) siirtyy säännöllisesti keväisin ja syksyisin syömään sen elinalueen ohi kulkevia muuttolintuja.[3] Siippojen koko vaihtelee kolmesta sentistä 13 senttiin.
Nisäkäsnimistötoimikunta ehdotti lajille uutta nimeä aitolepakot[4].
Siipat (Vespertilionidae) on suurin ja tunnetuin lepakkojen (Chiroptera) heimo, jonka 300 eri lajia ovat jakaantuneet ympäri maailmaa. Osa näistä on alkuperäisiä Euroopan ja Pohjois-Amerikan asukkaita. Kaikki Suomessa asuvat lepakot kuuluvat siippoihin.
Melkein kaikki siipat ovat hyönteissyöjiä. Poikkeuksena ovat jotkut Myotis ja Pizonyx -sukujen lajit, jotka pyydystävät kaloja, ja isommat Nyctalus-suvun lajit, joiden tiedetään pyydystävän pieniä varpuslintuja lennosta. Esimerkiksi Euroopan suurin lepakkolaji, jättiläislepakko (Nyctalus lasiopterus) siirtyy säännöllisesti keväisin ja syksyisin syömään sen elinalueen ohi kulkevia muuttolintuja. Siippojen koko vaihtelee kolmesta sentistä 13 senttiin.
Nisäkäsnimistötoimikunta ehdotti lajille uutta nimeä aitolepakot.
Les vespertilionidés (Vespertilionidae) sont une famille de chauves-souris, largement répandue sur tous les continents (sauf l’Antarctique). Avec 407 espèces connues, c’est la seconde plus grande famille de mammifères. La plupart se nourrissent d’insectes qu’elles localisent par écholocation ultrasonore en émettant des vibrations du larynx[1], et quelques-unes, rares, se nourrissent aussi de poissons ou de vertébrés.
Le terme vespertilionidae est dérivé du latin vespertilio, -onis « chauve-souris » et du suffixe -idae marqueur indiquant une famille zoologique.
La famille des Vespertilionidae regroupe 407 espèces connues, 48 genres et cinq ou six sous-familles selon les auteurs (ITIS, MSW, ADW voir section ci-dessous). Ils forment la seconde plus grande famille de mammifères, surpassée seulement par la famille des Muridés (rats et souris de l’Ancien Monde) qui contient plus de 1 150 espèces. Elles représentent près d’un tiers des chauves-souris vivantes.
La plupart des espèces sont de taille assez petite (de 30 à 130 mm) et de masse de 40 à 80 g. Leur face ne comporte pas de feuille nasale mais elle peut être ornée de glandes renflées.
Les vespertilionidés ont de petits yeux généralement cachés par la fourrure et une queue bien développée.
Leurs oreilles externes sont souvent de taille réduite avec un tragus simple. Une exception notable est constituée par les genres Plecotus, Idionycteris, et Euderma, qui portent de grandes oreilles, engorgées de sang quand elles sont actives[2], et se dégonflant subitement quand elles cessent leur activité. La plupart des espèces ont de longues ailes.
La fourrure est généralement terne : grise, brune ou noirâtre, avec un dessous pâle[3]. Cependant, plusieurs espèces arboricoles, en particulier les chauves-souris du genre Kerivoula, sont connues pour leurs motifs de couleurs vives et contrastées qui les aident à se cacher lorsqu'elles reposent dans des branches d'arbres.
Le dimorphisme sexuel est présent dans beaucoup de vespertilionidés. Les femelles sont plus grandes que les mâles.
La plupart des vespertilionidés se nourrissent d’insectes. Elles attrapent leurs proies dans la membrane alaire tendue entre leurs pattes arrière puis elles penchent leur tête sous leur corps pour les saisir avec les dents. Certaines espèces du genre Myotis (nom vernaculaire français peut être vespertilions ou murins), peuvent se nourrir de poissons ou de crustacés, comme le « murin pêcheur » Myotis vivesi.
Elles utilisent l’écholocation ultrasonore pour localiser leurs proies. Toutes les espèces de vespertilionidés utilisent des impulsions dont la fréquence varie au fur et à mesure de leur production, c'est pourquoi ils sont classés comme chauves-souris à modulation de fréquence. Les appels sociaux utilisent généralement des fréquences inférieures à celles utilisées pour l'écholocation et sont souvent audibles par l'homme.
Le système d’accouplement est mal connu dans la plupart des espèces. Seulement 17 espèces ont bien été étudiées. Parmi celles-ci, 3 espèces comportent un système de harem toute l’année, avec une population de femelles assez stable, 6 espèces présentent des groupements polygames saisonniers, et 3 espèces ont un comportement monogame[2].
Les espèces qui s’accouplent toute l’année proviennent des régions tropicales de l’Ancien Monde, alors que les espèces qui s’accouplent de façon saisonnière se trouvent dans les régions subtropicales ou tempérées.
Les vespertilionidés vivent typiquement 4 à 6 ans dans la nature, mais quelques Myotis peuvent vivre plus de 20 ans.
Elles peuvent être victimes de prédateurs comme des oiseaux (faucons, aigles, chouettes), des serpents (Colubridae), des ratons laveurs (Procyon lotor), opossums (famille des Didelphidae), blaireaux, etc. Elles hébergent de nombreux ectoparasites tels que les acariens, les puces, et les tiques.
Le virus de la rage peut être porté par quelques espèces.
Les espèces tropicales ont tendance à rester dans la même région au cours de l’année, alors que les espèces tempérées peuvent migrer (cas de Lasiurus) mais le plus souvent, elles hibernent.
Les vespertilionidés constituent la famille la plus largement répandue de chauves-souris. Elles sont bien établies sur tous les continents sauf l’Antarctique (ADW[2]). Elles ont aussi colonisé beaucoup d’îles océaniques, comme Hawaï, les Galapagos, les Açores, l’Islande, etc.
On trouve les vespertilionidés dans une grande diversité d’habitats. Des régions tropicales ou régions tempérées, suivant l’espèce, elles peuvent préférer les zones boisées ou ouvertes.
En 2008, l’IUCN a répertorié 44 espèces de vespertilionidés en danger d’extinction. Le genre le plus menacé est Myotis.
La destruction des habitats, est la plus grande menace pour les chauves-souris.
Selon BioLib (2 octobre 2020)[4] :
Selon ITIS (2 octobre 2020)[5] :
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (2 octobre 2020)[6] :
Selon BioLib (2 octobre 2020)[4] :
Selon Catalogue of Life (2 octobre 2020)[7] :
Liste des neuf genres appartenant à la famille Vespertilionidae comportant les espèces les plus communes en Europe [réf. nécessaire]:
Les vespertilionidés (Vespertilionidae) sont une famille de chauves-souris, largement répandue sur tous les continents (sauf l’Antarctique). Avec 407 espèces connues, c’est la seconde plus grande famille de mammifères. La plupart se nourrissent d’insectes qu’elles localisent par écholocation ultrasonore en émettant des vibrations du larynx, et quelques-unes, rares, se nourrissent aussi de poissons ou de vertébrés.
Os vespertiliónidos (Vespertilionidae) son unha familia de morcegos, habitantes principalmente das zonas temperadas do planeta.
É a familia máis diversificada de morcegos, distribúense por toda clase de hábitats, desde tropicais até desérticos. O seu tamaño varía entre os 3 e 10 cm e de 4 a 50 g de peso, ollos pequenos e folla nasal ausente; orellas moi longas nalgúns xéneros, como Plecotus e Histiotus; trago usualmente presente.[1]
De 28 a 38 dentes e coa fórmula dentaria 1 − 2.1.1 − 3.3 2 − 3.1.2 − 3.3 {displaystyle {frac {1-2.1.1-3.3}{2-3.1.2-3.3}}}
Os vespertiliónidos aniñan en covas e outros refuxios. Segundo a especie, poden ser solitarios ou gregarios; as especies de zonas temperadas poden emigrar ou hibernar.
Están recoñecidas cinco subfamilias:
Os vespertiliónidos (Vespertilionidae) son unha familia de morcegos, habitantes principalmente das zonas temperadas do planeta.
É a familia máis diversificada de morcegos, distribúense por toda clase de hábitats, desde tropicais até desérticos. O seu tamaño varía entre os 3 e 10 cm e de 4 a 50 g de peso, ollos pequenos e folla nasal ausente; orellas moi longas nalgúns xéneros, como Plecotus e Histiotus; trago usualmente presente.
De 28 a 38 dentes e coa fórmula dentaria 1 − 2.1.1 − 3.3 2 − 3.1.2 − 3.3 {displaystyle {frac {1-2.1.1-3.3}{2-3.1.2-3.3}}}
Os vespertiliónidos aniñan en covas e outros refuxios. Segundo a especie, poden ser solitarios ou gregarios; as especies de zonas temperadas poden emigrar ou hibernar.
Kelelawar biasa adalah suku kelelawar terbesar, yang paling beragam dan paling tersebar luas, terdapat di setiap benua kecuali Antartika. Tengkorak dan susunan giginya bervariasi. Janis2 dari pulau Kalimantan dikelompokkan dalam empat anak suku yang terdiri dari 11 marga (dua di antaranya dibagi lebih lanjut menjadi anak marga). Masing2 marga dapat dibedakan berdasarkan kombinasi ciri-ciri eksternal seperti telinga dan bentuk sayap, dan juga ciri tengkorak dan gigi.
Kelelawar biasa terbagi atas anak suku
Kelelawar biasa adalah suku kelelawar terbesar, yang paling beragam dan paling tersebar luas, terdapat di setiap benua kecuali Antartika. Tengkorak dan susunan giginya bervariasi. Janis2 dari pulau Kalimantan dikelompokkan dalam empat anak suku yang terdiri dari 11 marga (dua di antaranya dibagi lebih lanjut menjadi anak marga). Masing2 marga dapat dibedakan berdasarkan kombinasi ciri-ciri eksternal seperti telinga dan bentuk sayap, dan juga ciri tengkorak dan gigi.
I Vespertilionidi (Vespertilionidae Gray, 1821) sono una famiglia di Chirotteri che include pipistrelli comunemente noti come vespertili, serotini, nottole e orecchioni.
Comprende pipistrelli di dimensioni piccole e medie, con la lunghezza dell'avambraccio tra 26,5 mm di Hypsugo musciculus e 88 mm di Scotophilus nigrita e un peso fino a 91 g. Vi appartiene Tylonycteris pachypus, considerato, con soltanto 5 grammi di peso, uno dei mammiferi più piccoli al mondo.
L'omero presenta un trochite molto più grande del trochine che si estende ben oltre la testa dell'osso e forma un'articolazione molto estesa con la spalla. La cintura scapolare è di proporzioni normali, mentre la settima vertebra cervicale è libera. Il secondo dito ha il metacarpo sviluppato e una falange ossea. Il terzo dito è fornito di tre falangi, l'ultima delle quali è ossea alla base e cartilaginea nella parte terminale. La fibula è filiforme. Il cranio è caratterizzato dalla mancanza della porzione palatale delle ossa pre-mascellari. I denti masticatori hanno la caratteristica disposizione a W delle cuspidi.
La pelliccia è folta. Le orecchie sono generalmente separate, talvolta unite alla base da una banda di pelle. Possono essere piccole e arrotondate ma anche raggiungere proporzioni enormi come in alcuni Plecotini. Il trago è sempre ben sviluppato e abbastanza semplice nella forma. Il muso è caratterizzato dall'assenza di qualsiasi foglia nasale, eccetto alcune forme munite di un'escrescenza carnosa sopra le narici o di strutture ghiandolari sui lati del muso. La coda è lunga e sempre completamente inclusa nell'uropatagio, a sua volta molto esteso. Il calcar è sempre presente, di dimensioni variabili e spesso rinforzato tramite una carenatura. I piedi sono solitamente normali, eccetto alcune forme del genere Myotis nelle quali è ingrandito, adattamento ad un particolare tipo di dieta, similmente ai pipistrelli della famiglia dei Nottilionidi.
L'areale di questa famiglia coincide con quello dei Microchirotteri, ovvero cosmopolita, eccetto le regioni polari, circumpolari e alcune isole remote.
Attualmente la famiglia è suddivisa in 5 sottofamiglie.
I Vespertilionidi (Vespertilionidae Gray, 1821) sono una famiglia di Chirotteri che include pipistrelli comunemente noti come vespertili, serotini, nottole e orecchioni.
Vespertilionidae sunt familia mammalium ordinis Chiropterorum. Huius familia sunt plus quam trecentae species, quae in omni continente praeter Antarcticam habitant. Nomen deducitur a vespertilione, nomine generis biologico et nomine antiquo omnium Chiropterorum.
Situs scientifici: • ITIS • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • WoRMS: Marine Species • Fossilworks 
Vide "Vespertilionidas" apud Vicispecies. Vespertilionidae sunt familia mammalium ordinis Chiropterorum. Huius familia sunt plus quam trecentae species, quae in omni continente praeter Antarcticam habitant. Nomen deducitur a vespertilione, nomine generis biologico et nomine antiquo omnium Chiropterorum.
Lygianosiniai (lot. Vespertilionidae) – šikšnosparnių šeima, priklausanti mažųjų šikšnosparnių (Microchiroptera) pobūriui. Gausiausia rūšių skaičiumi šeima, kuriai priklauso žinduoliai turintys lygų be odos raukšlių ir išaugų nosies paviršių bei gerai išsivysčiusį ausų kramslį.
Paplitę visuose žemynuose, bet gausiausi tropikuose ir subtropikuose.
Lietuvoje gyvena 15 šikšnosparnių rūšių (dar 3 ieškotinos - ūsuotasis pelėausis, didysis nakviša, pilkasis ausylis, žr. Lietuvos šikšnosparniai), kurie skirstomi į 7 gentis priklausančias vienai lygianosinių (Vespertilionidae) šeimai:
Šeima skirstoma į 5 pošeimius, 35 gentis ir 318 rūšių:
Lygianosiniai (lot. Vespertilionidae) – šikšnosparnių šeima, priklausanti mažųjų šikšnosparnių (Microchiroptera) pobūriui. Gausiausia rūšių skaičiumi šeima, kuriai priklauso žinduoliai turintys lygų be odos raukšlių ir išaugų nosies paviršių bei gerai išsivysčiusį ausų kramslį.
Paplitę visuose žemynuose, bet gausiausi tropikuose ir subtropikuose.
Parastie sikspārņi jeb gluddeguņu sikspārņi (Vespertilionidae) ir lielākā un vislabāk izpētītā sikspārņu kārtas dzimta. Latvijā dzīvo tikai šīs dzimtas sikspārņi. Šajā dzimtā ir aptuveni 300 sikspārņu sugas, no kurām 15 sugas dzīvo Latvijā. Parastie sikspārņi dzīvo visos kontinentos, izņemot Antarktīdu.
Parasto sikspārņu dzimtā (Vespertilionidae) ietilpst 5 apakšdzimtas:
Parastie sikspārņi jeb gluddeguņu sikspārņi (Vespertilionidae) ir lielākā un vislabāk izpētītā sikspārņu kārtas dzimta. Latvijā dzīvo tikai šīs dzimtas sikspārņi. Šajā dzimtā ir aptuveni 300 sikspārņu sugas, no kurām 15 sugas dzīvo Latvijā. Parastie sikspārņi dzīvo visos kontinentos, izņemot Antarktīdu.
De gladneuzen (Vespertilionidae) vormen een familie van kleine vleermuizen die over de hele wereld voorkomen.[1] De familie omvat 427 soorten,[2] waarvan er 32 in Europa voorkomen.[3] Deze soorten worden ingedeeld in 51 geslachten.[4] De gladneuzen vormen de grootste familie van de vleermuizen en een van de grootste families van de zoogdieren.
Gladneuzen zijn over het algemeen vrij kleine vleermuizen, zonder opvallende kenmerken. Ze worden meestal geïdentificeerd door de afwezigheid van een neusblad, zoals dat bijvoorbeeld bij hoefijzerneuzen voorkomt (vandaar de naam "gladneus"), en door de aanwezigheid van een vrij lange staart, die echter niet of nauwelijks uit het uropatagium (de vlieghuid tussen de achterpoten) steekt. Soms worden echter ook andere kenmerken gebruikt, zoals de aanwezigheid van drie vingerkootjes in de derde vinger en de vorm en afmetingen van de oren. In de praktijk is de identificatie van deze familie vrij makkelijk, maar de meeste diagnostische kenmerken komen ook - in verschillende combinaties - in andere families voor, zodat het moeilijk is de familie formeel te beschrijven. Er is geen morfologische synapomorfie (een uniek kenmerk dat door de voorouder van de familie is verworven en doorgegeven aan de latere soorten van de familie) voor de familie bekend.[5][6][7][8][9][10]
Alle gladneuzen bezitten een oor met tragus. De vorm van de tragus wordt soms gebruikt voor de identificatie van de verschillende geslachten. De meeste soorten hebben vrij kleine ogen en een onopvallende bruine, zwarte of grijze vacht, waarbij de buik lichter is dan de rug. Op de snuit bevinden zich enkele sterke tastharen. Jonge dieren hebben een goed ontwikkeld melkgebit. De meeste gladneuzen hebben twee melkklieren, maar de tweekleurige vleermuis (Vespertilio murinus) heeft er vier. Schijntepels, aanwezig bij de hoefijzerneuzen, ontbreken bij de gladneuzen.[11]
De meeste gladneuzen voeden zich met insecten, voornamelijk vliegende insecten als muggen, die de vleermuizen in de lucht vangen. Sommige soorten vangen ook prooien van de grond, van takken of van bladeren. Eén soort, de Noord-Amerikaanse visetende vleermuis (Myotis vivesi), eet vrijwel uitsluitend vissen; enkele andere Myotis-soorten eten soms ook vis. De Australische soort Scoteanax rueppellii eet mogelijk ook kleinere vleermuizen. Bij sommige soorten, zoals Murina florium, komt coprofagie (het opeten van de eigen uitwerpselen) voor. Tijdens de jacht, de oriëntatie en de navigatie maken alle soorten uit de familie gebruik van echolocatie. Hierbij worden ultrasone geluiden, bestaande uit soortspecifieke frequentiemodulerende pulsen, door de geopende mond (of, zoals bij de grootoorvleermuizen, door de neus) uitgestoten.[12][7][13][11]
In rust worden de vleugels samengevouwen en langs de zijden van het lichaam gelegd. Hierbij is de vlieghuid nog nauwelijks zichtbaar. De lange staart wordt over de buik gebogen. Behalve door te vliegen kunnen gladneuzen zich ook voortbewegen door te springen met korte sprongetjes (ook zijwaarts en achterwaarts), te rennen en te klimmen (ook achterwaarts). Gladneuzen kunnen ook van de grond wegvliegen, doordat ze zich van de grond kunnen oprichten om een klein sprongetje te maken, waardoor de luchtweerstand onder de vleugels kan komen.[11]
De meeste soorten uit de gematigde streken houden een winterslaap van zo'n vijf à zes maanden. Het zijn over het algemeen sociale soorten, die leven in soms zeer grote kolonies (deze kolonies bestaan bij sommige soorten uit meer dan 150 000 dieren). Bij de soorten uit gematigde streken wordt er een onderscheid gemaakt tussen zomerkolonies ("kraamkolonies"), waarin meestal de voortplanting plaatsvindt, en winterkolonies, waarin de dieren overwinteren. Deze laatste bevindt zich meestal in grotten of andere koele plekken, als kelders of mijnen. Enkele soorten, zoals de soorten uit de geslachten Lasiurus en Nyctalus en de ruige dwergvleermuis (Pipistrellus nathusii), houden geen winterslaap maar trekken 's winters naar het zuiden, waarbij ze afstanden van meer dan duizend kilometer kunnen overbruggen.[11][14]
Bij de meeste soorten uit de gematigde streken vindt er niet direct na de paring de bevruchting plaats, maar worden de zaadcellen gedurende de winterslaap in de baarmoeder bewaard. Pas na het ontwaken uit de winterslaap vinden de rijping van het eicel, de eisprong en de bevruchting plaats. Een uitzondering hierop is de langvleugelvleermuis (Miniopterus schreibersii). Bij deze soort vindt de bevruchting al wel na de paring plaats, maar staakt de ontwikkeling van het embryo in het blastocystestadium. De ontwikkeling zet zich pas na de winterslaap weer voort. Dit verschijnsel wordt "vertraagde inbedding" genoemd, en komt ook bij enkele andere zoogdiersoorten voor, zoals verscheidene marterachtigen en de ree.[11] De meeste soorten krijgen slechts één of twee jongen. De soorten uit het geslacht Lasiurus kunnen tot vier jongen krijgen.
Gladneuzen komen over de hele wereld voor, maar ze ontbreken op zeer afgelegen oceanische eilanden en op zeer hoge breedte.[1] Zowel de meest noordelijk als de meest zuidelijk voorkomende vleermuis behoort tot deze familie: de Noordse vleermuis (E. nilssoni) is de enige vleermuis die de Noordpoolcirkel bereikt,[15] en Myotis chiloensis en Histiotus magellanicus uit het zuiden van Chili en Argentinië zijn de meest zuidelijk voorkomende soorten van de vleermuizen.[8] Eén geslacht uit deze familie, Myotis, is het enige landzoogdierengeslacht dat vrijwel wereldwijd inheems is (deze dieren ontbreken alleen op Antarctica en op enkele plaatsen met zeer extreme klimaten); een ander geslacht, Eptesicus, ontbreekt alleen in Australië en op de eilanden van Zuidoost-Azië. De familie is in de gematigde en koelere streken van het Noordelijk Halfrond de meest talrijke familie; de meeste vleermuizen die voorkomen in Europa, Noord-Azië en Noord-Amerika behoren tot de gladneuzen.[1]
Gladneuzen behoren binnen de vleermuizen tot de groep Yangochiroptera, die de meeste soorten van de vleermuizen omvat.[16] Binnen deze groep zijn de gladneuzen waarschijnlijk het nauwste verwant aan de bulvleermuizen.
Een morfologische fylogenetische analyse gaf eerst een verwantschap met de "Nataloidea" (een groep die trechteroorvleermuizen (Natalidae), zuigschijfvleermuizen (Myzopodidae), hechtschijfvleermuizen (Thyropteridae) en furievleermuizen (Furipteridae) omvat) en, minder nauw, met de bulvleermuizen (Molossidae) aan (de Antrozoinae, een groep binnen de gladneuzen, werd onverwachts als een verwant van de bulvleermuizen herkend), maar na verbetering van de gegevens werd een nauwere verwantschap met de bulvleermuizen beter ondersteund. De Antrozoinae was verwant aan de gladneuzen als fossiele taxa niet werden opgenomen in de analyse, maar clusterde met de bulvleermuizen als de fossielen wel werden opgenomen.[16][17]
Genetische gegevens ondersteunen de verwantschap tussen de Antrozoinae en de Molossidae niet; de Antrozoinae behoren tot de gladneuzen (zie hieronder voor meer informatie daarover). Genetisch zijn de gladneusvleermuizen het nauwst verwant aan de bulvleermuizen; deze groep is dan weer verwant aan de trechteroor- en zuigschijfvleermuizen. De hechtschijf- en furievleermuizen zijn niet verwant aan de andere Nataloidea, maar aan een grotere Amerikaanse groep met onder andere de bladneusvleermuizen van de Nieuwe Wereld (Phyllostomidae).[10][18]
Het is niet bekend wat de nauwste fossiele verwanten van de gladneuzen zijn. Stehlinia, uit het Midden-Eoceen tot Laat-Oligoceen van Europa, is door verschillende auteurs in allerlei groepen binnen de gladneuzen geplaatst, maar hoort waarschijnlijk bij de Nataloidea, samen met Ageina, Honrovits, Chamtwaria en Chadronycteris. Het is echter niet duidelijk waar deze geslachten thuishoren nu de status van de Nataloidea als een natuurlijke groep onder druk staat. De fossiele familie Philisidae behoort ook tot de Yangochiroptera; deze familie is ook gesuggereerd als een mogelijk lid van de Nataloidea, hoewel de familie oorspronkelijk als een nauwe verwant van de gladneuzen werd beschouwd.[17]
Gladneusvleermuizen worden traditioneel ingedeeld in ongeveer vijf onderfamilies. Tomopeas ravus, die vaak beschouwd is als de enige soort van de onderfamilie Tomopeatinae, wordt tegenwoordig in de familie der bulvleermuizen (Molossidae) geplaatst. De soms nog erkende onderfamilie Nyctophilinae wordt nu algemeen als een deel van de Vespertilioninae gezien. De Myotinae wordt sinds enkele jaren niet meer in de Vespertilioninae geplaatst, maar als een aparte onderfamilie gezien. De status van de onderfamilie Antrozoinae is ook onzeker. Deze groep, die traditioneel als een onderfamilie van de gladneuzen wordt gezien, is in sommige classificaties als een aparte familie verwant aan de bulvleermuizen erkend.[16] Volgens genetische gegevens zijn de twee soorten van deze groep echter deel van de Vespertilioninae, waar ze mogelijk verwant zijn aan Rhogeessa.[10] Drie onderfamilies, Murininae, Kerivoulinae en Miniopterinae zijn vrij klein en hun status als aparte onderfamilie wordt niet betwijfeld. De Miniopterinae wordt tegenwoordig echter vaak als een aparte familie gezien, omdat deze groep genetisch niet nauw verwant is aan de andere gladneuzen, maar juist aan de bulvleermuizen.[10] Alle onderfamilies kunnen worden gedefinieerd door morfologische of karyologische kenmerken.[16] De verwantschappen binnen de kleine onderfamilies Antrozoinae, Kerivoulinae, Murininae en Miniopterinae, die maar enkele geslachten omvatten, staan niet ter discussie, maar zowel de status van de drie geslachten van de Myotinae als de verwantschappen binnen de Vespertilioninae zijn nog zeer onduidelijk. Er worden nu drie geslachten in de Myotinae geplaatst, Cistugo (Zuidwest-Afrika; twee soorten), Lasionycteris (Noord-Amerika; één soort) en Myotis (vrijwel wereldwijd; 104 soorten). Lasionycteris komt in een genetische analyse echter diep in de Vespertilioninae terecht, waar hij verwant is aan Nycticeius, en Cistugo is genetisch de zustergroep van alle andere gladneuzen behalve de Miniopterinae en behoort mogelijk niet eens tot de Vespertilionidae, zodat Myotis in feite waarschijnlijk het enige geslacht in de onderfamilie is.[10][19] Met de classificatie van de Vespertilioninae is het nog erger gesteld. De onderfamilie wordt meestal in een aantal tribus (geslachtengroepen) ingedeeld. De status van vier hiervan (Lasiurini, Nyctophilini, Nycticeiini en Plecotini) was tot voor kort niet controversieel (met uitzondering van de positie van het geslacht Otonycteris, dat soms in de Plecotini, soms in de Nycticeiini wordt geplaatst). De resterende geslachten werden ofwel in een groot tribus Vespertilionini geplaatst, ofwel verdeeld tussen Eptesicini, Pipistrellini en Vespertilionini.[20][1] Genetische gegevens zetten deze indeling echter op losse schroeven. Een vrij complete fylogenetische analyse uit 2003[10] kon alleen de monofylie van de Nyctophilini en Lasiurini, die ieder maar een of twee geslachten omvatten, bevestigen (d.i., alleen deze groepen clusterden tot een klade in hun analyse; soorten uit andere groepen zijn verspreid over de "boom" terug te vinden). Alle andere tribus komen totaal niet overeen met de groeperingen in deze analyse. Ook de geslachten Eptesicus, Pipistrellus, Neoromicia en Hypsugo zijn niet monofyletisch. De auteurs suggereren daarom om Parastrellus hesperus, die toen nog tot Pipistrellus werd gerekend, in een nieuw geslacht te plaatsen (dat is inmiddels gebeurd), om het geslacht Nyctalus in Pipistrellus op te nemen en Histiotus in Eptesicus, en om Neoromicia in twee geslachten te splitsen. Ze suggereren ook een nieuwe indeling van de geslachten van de Vespertilioninae, die sterk verschilt van vroegere classificaties, maar niet alle geslachten opneemt.[10] Hier wordt voorlopig de indeling van de derde editie van het standaardwerk Mammal Species of the World gebruikt.
Er zijn dertien fossiele geslachten van gladneuzen bekend.[21] De oudste onbetwiste gladneuzen stammen uit het Vroeg-Oligoceen: Oligomyotis in Noord-Amerika en Myotis en Qinetia in Europa. Oligomyotis wordt tot de Myotinae gerekend, Qinetia wordt beschouwd als de voorouder van de Plecotini. Er zijn allerlei fossiele vormen bekend sinds het Mioceen; veel daarvan behoren al tot levende geslachten.[20]
De familie omvat de volgende geslachten, in een recente classificatie:[1][4][20]
De meeste vleermuissoorten die inheems zijn in de Benelux behoren tot de gladneuzen. De enige twee andere vleermuissoorten, de kleine en de grote hoefijzerneus, behoren tot de hoefijzerneuzen (Rhinolophidae). In de Benelux komen de volgende soorten voor:
De gladneuzen (Vespertilionidae) vormen een familie van kleine vleermuizen die over de hele wereld voorkomen. De familie omvat 427 soorten, waarvan er 32 in Europa voorkomen. Deze soorten worden ingedeeld in 51 geslachten. De gladneuzen vormen de grootste familie van de vleermuizen en een van de grootste families van de zoogdieren.
Glattnasefamilien (Vespertilionidae) er ein familie av småflaggermus. Nesten alle artane et insekt; unntaka er nokre flaggermus i Myotis- og Pizonyx-familien som fangar fisk. Dessutan har dei større Nyctalus-artane vorte kjend for å fange spurvefuglar i flukt nokon gonger. Alle flaggermus som lever i Noreg høyrer til denne familien. Det er over 300 artar i familien.
Molekylær forsking viser at Vespertilionidae skilde seg frå Molossidae, ein anna flaggermusfamilie, tidleg i eocen.[1] Ein reknar med at familien oppstod ein stad i Laurasia, moglegvis Nord-Amerika.[2] A Ein nyleg utdøydd art, Synemporion keana, er kjend frå holocen på Hawaii.[3]
Flaggermus i famillien kan ha lengd frå 3 til 13 cm om ein ser vekk frå halen, som er ganske lang hjå dei fleste artane. Dei har som regel brune eller svarte farge, men nokre av dei har pels som er sterkare farga raud, oransje eller gul. Mange har kvite flekkar eller striper.[4]
Nesten alle glattnaseflaggermus er insektetarar, bortsett frå nokre Myotis- og Pizonyx-artar som et fisk og større Nyctalus-artar som av og til fangar små sporvefuglar. Dei fleste artane bur i holer, men nokre kan også bruka hole tre, bergsprekker, dyrehi eller andre skjul. Nokre flaggermus kviler åleine og andre i koloniar som kan omfatta opptil ein million individ.
Artar frå tempererte klima ligg ofte i dvale om vinteren, medan ein del tropiske artar estiverer (går i tørkedvale).[4]
Familien Vespertillionidae
Glattnasefamilien (Vespertilionidae) er ein familie av småflaggermus. Nesten alle artane et insekt; unntaka er nokre flaggermus i Myotis- og Pizonyx-familien som fangar fisk. Dessutan har dei større Nyctalus-artane vorte kjend for å fange spurvefuglar i flukt nokon gonger. Alle flaggermus som lever i Noreg høyrer til denne familien. Det er over 300 artar i familien.
Molekylær forsking viser at Vespertilionidae skilde seg frå Molossidae, ein anna flaggermusfamilie, tidleg i eocen. Ein reknar med at familien oppstod ein stad i Laurasia, moglegvis Nord-Amerika. A Ein nyleg utdøydd art, Synemporion keana, er kjend frå holocen på Hawaii.
Glattnesefamilien er en gruppe småflaggermus. Det vitenskapelige navnet Vespertilionidae kommer fra det latinske ordet vesper som betyr «kveld».
Nesten alle artene eter insekter; unntakene er noen Myotis og Pizonyx som fanger fisk, og de større Nyctalus-artene som har vært kjent for å noen ganger fange spurvefugler i flukt.
De orienterer seg hovedsakelig ved hjelp av ekkolokalisering, men de mangler de forstørrede nesene som noen småflaggermus har for å forbedre den ultrasoniske strålen. I stedet «roper» de gjennom åpen munn for å projisere ultralydstrålen. Som kompensasjon har mange arter relativt store ører.
Som gruppe dekker glattnesefamilien hele spekteret av flygeferdigheter, med den relativt svake flygeren Pipistrellus som har en flagrende, nesten insektaktig flukt, til de langvingede og hurtigflygende slektene som Lasiurus, Nyctalus og Miniopteris.
Gruppens arter blir fra 3 til 13 cm lange, sett bort fra halen. De er stort sett brune eller grå på farge, men noen har kraftig farget pels med rød-, oransje- eller gulfarger, og kan ha hvite flekker eller striper.
De fleste artene holder til i huler, men noen bruker hule trær, steinsprekker, hi, eller andre typer ly. Det er også stor variasjon i størrelsen på koloniene, med noen arter som lever én og én, mens andre danner flokker på opptil en million individer. Arter som lever ved tempererte breddegrader går vanligvis i dvale, mens noen av de tropiske artene går i sommerdvale.
Glattnesefamilien er en gruppe småflaggermus. Det vitenskapelige navnet Vespertilionidae kommer fra det latinske ordet vesper som betyr «kveld».
Nesten alle artene eter insekter; unntakene er noen Myotis og Pizonyx som fanger fisk, og de større Nyctalus-artene som har vært kjent for å noen ganger fange spurvefugler i flukt.
De orienterer seg hovedsakelig ved hjelp av ekkolokalisering, men de mangler de forstørrede nesene som noen småflaggermus har for å forbedre den ultrasoniske strålen. I stedet «roper» de gjennom åpen munn for å projisere ultralydstrålen. Som kompensasjon har mange arter relativt store ører.
Som gruppe dekker glattnesefamilien hele spekteret av flygeferdigheter, med den relativt svake flygeren Pipistrellus som har en flagrende, nesten insektaktig flukt, til de langvingede og hurtigflygende slektene som Lasiurus, Nyctalus og Miniopteris.
Gruppens arter blir fra 3 til 13 cm lange, sett bort fra halen. De er stort sett brune eller grå på farge, men noen har kraftig farget pels med rød-, oransje- eller gulfarger, og kan ha hvite flekker eller striper.
De fleste artene holder til i huler, men noen bruker hule trær, steinsprekker, hi, eller andre typer ly. Det er også stor variasjon i størrelsen på koloniene, med noen arter som lever én og én, mens andre danner flokker på opptil en million individer. Arter som lever ved tempererte breddegrader går vanligvis i dvale, mens noen av de tropiske artene går i sommerdvale.
Multimedia w Wikimedia Commons Mroczkowate[1] (Vespertilionidae) – kosmopolityczna rodzina ssaków z rzędu nietoperzy (Chiroptera), bardzo szeroko rozprzestrzeniona na całym świecie. Występują na wszystkich kontynentach (oprócz Antarktydy). Charakteryzują się dość prymitywnym, niezredukowanym uzębieniem. Uszy mają dobrze rozwinięte, duże, a na nich błoniasty wyrostek, tzw. koziołek, prawdopodobnie usprawniający odbieranie wysyłanych przez nie ultradźwięków. Podczas lotu posługują się echolokacją. Na nosie brak brodawek. Ogon mają długi, prawie całkowicie objęty błoną lotną. Podczas snu zimowego mają skrzydła ułożone wzdłuż ciała. Odżywiają się owadami, niektóre większe gatunki także drobnymi kręgowcami.
Do rodziny mroczkowatych należą następujące podrodziny[1][2]:
Wszystkie gatunki nietoperzy występujące w Polsce podlegają ścisłej ochronie.
Mroczkowate (Vespertilionidae) – kosmopolityczna rodzina ssaków z rzędu nietoperzy (Chiroptera), bardzo szeroko rozprzestrzeniona na całym świecie. Występują na wszystkich kontynentach (oprócz Antarktydy). Charakteryzują się dość prymitywnym, niezredukowanym uzębieniem. Uszy mają dobrze rozwinięte, duże, a na nich błoniasty wyrostek, tzw. koziołek, prawdopodobnie usprawniający odbieranie wysyłanych przez nie ultradźwięków. Podczas lotu posługują się echolokacją. Na nosie brak brodawek. Ogon mają długi, prawie całkowicie objęty błoną lotną. Podczas snu zimowego mają skrzydła ułożone wzdłuż ciała. Odżywiają się owadami, niektóre większe gatunki także drobnymi kręgowcami.
Vespertilionidae é uma família de morcegos pertencente à subordem Microchiroptera. Possui cerca de 300 espécies, distribuídas por todo o mundo, muitas delas nativas da Europa e América do Norte.
A maioria é insectívora, Alguns géneros, como Myotis e Pizonyx possuem espécies que caçam peixes. Espécies do género Nyctalus podem apanhar, ocasionalmente, aves em pleno voo.
Depende essencialmente da ecolocação, mas carecem dos narizes alargados que alguns morcegos utilizam para amplificar o sistema de ultrassom. Emitem este tipo de vocalizações pela boca. Em compensação, estas espécies possuem orelhas de dimensões relativamente grandes.
A habilidade de voo é variável. Os membros do género Pipistrellus adoptam um tipo de voo semelhante aos dos insectos. Outros géneros, como Lasiurus, Nyctalus e Miniopteris, possuem voo rápido e asas grandes.
Possuem um comprimento que varia de 3 a 13 cm.
Tradicionalmente cinco subfamílias foram reconhecidas na década de 1990: Vespertilioninae, Myotinae, Miniopterinae, Murininae e Kerivoulinae.[1][2][3] Na década de 2000, uma sexta subfamília foi reconhecida, a Antrozoinae.[4] Estudos moleculares excluíram a subfamília Miniopterinae de Vespertilionidae, elevando-a a categoria de família.[5] A subfamília Antrozoinae foi reduzida a categoria de tribo e pertence a subfamília Vespertilioninae.[6] O gênero Cistugo pertencente a subfamília Myotinae foi excluído da famílias e pertence agora a uma família própria, Cistugidae.[7]
Arranjo sistemático da família:[6]
Família Vespertilionidae Gray, 1821
Os seguintes gêneros fósseis são atribuídos à família:
Vespertilionidae é uma família de morcegos pertencente à subordem Microchiroptera. Possui cerca de 300 espécies, distribuídas por todo o mundo, muitas delas nativas da Europa e América do Norte.
A maioria é insectívora, Alguns géneros, como Myotis e Pizonyx possuem espécies que caçam peixes. Espécies do género Nyctalus podem apanhar, ocasionalmente, aves em pleno voo.
Depende essencialmente da ecolocação, mas carecem dos narizes alargados que alguns morcegos utilizam para amplificar o sistema de ultrassom. Emitem este tipo de vocalizações pela boca. Em compensação, estas espécies possuem orelhas de dimensões relativamente grandes.
A habilidade de voo é variável. Os membros do género Pipistrellus adoptam um tipo de voo semelhante aos dos insectos. Outros géneros, como Lasiurus, Nyctalus e Miniopteris, possuem voo rápido e asas grandes.
Possuem um comprimento que varia de 3 a 13 cm.
Gladkonosi netopirji (znanstveno ime Vespertilionidae) so največja družina netopirjev. Za razliko od večine drugih netopirjev imajo gladek nos (od tod tudi ime) brez posebne kožne strukture, ki je značilna za nekatere druge netopirje. Od ostalih jih ločimo tudi v stanju mirovanja, ko si telesa nikoli ne ovijajo s prhutmi, temveč jih imajo zložene ob bok. V mirovanju nimajo značilne viseče drže. Lahko prosto visijo s stene, so s trebuhom prislonjeni ob njo, ali pa se zagozdijo v ozke špranje.
V Sloveniji domuje petindvajset gladkonosih netopirjev iz dveh poddružin.
Gladkonosi netopirji (znanstveno ime Vespertilionidae) so največja družina netopirjev. Za razliko od večine drugih netopirjev imajo gladek nos (od tod tudi ime) brez posebne kožne strukture, ki je značilna za nekatere druge netopirje. Od ostalih jih ločimo tudi v stanju mirovanja, ko si telesa nikoli ne ovijajo s prhutmi, temveč jih imajo zložene ob bok. V mirovanju nimajo značilne viseče drže. Lahko prosto visijo s stene, so s trebuhom prislonjeni ob njo, ali pa se zagozdijo v ozke špranje.
Läderlappar (Vespertilionidae) är en familj i ordningen fladdermöss med omkring 320 arter, spridda över hela jorden (utom i polarområdena). I Europa finns omkring 25 arter. Samtliga i Sverige funna fladdermöss tillhör denna familj.
Läderlappar skiljer sig från andra fladdermöss genom avsaknaden av hudbihang på nosen. Enda undantaget är den australiska underfamiljen Nyctophilinae som har rudimentära näsblad.[2] Ögonen är små, öronen är däremot stora, hos släktet Plecotus kan de vara 40 millimeter långa. Alla arter har en hudflik, kallad tragus, i ytterörat för att sluta öronöppningen.[3] Denna hudflik är ofta till god hjälp vid bestämning. Pälsens färg är vanligen brun, grå eller svart men det finns även arter med gul, rödaktig eller mönstrad päls. Arterna når en kroppslängd mellan 32 och 105 millimeter och därtill kommer en 25 till 75 millimeter lång svans. Vikten ligger mellan 4 och 50 gram.[3] Svansen är helt omgiven av flygmembranen.[4] Läderlappar har en vingspann av 200 till 400 mm.[2]
Tandformeln är I 1-2/2-3 C 1/1 P 1-3/2-3 M 3/3, alltså 28 till 38 tänder.[3]
Dessa fladdermöss förekommer i flera olika habitat, de vistas bland annat i torra öknar eller i våta regnskogar. Sina sovplatser har de vanligen i grottor men de vilar även i byggnader, håligheter i träd eller täta vegetationsansamlingar. Små individer kan till och med gömma sig i större blommor.[4] Hos några arter lever varje individ ensam och hos andra arter förekommer grupper med flera hundratusen fladdermöss. En del arter som förekommer i kalla områden flyttar före vintern till varmare regioner eller håller vinterdvala, ofta har de enskilda viloplatser under vintern. Liksom andra fladdermöss är läderlappar oftast aktiv på natten.[3]
Läderlapparnas föda är insekter, i vissa fall spindlar och i två fall (jättefladdermusen och Ia io) även småfåglar.[2][5] De flesta arterna fångar sina byten under flyget med flygmembranen som omsluter svansen. Andra arter samlar insekter krypande över marken eller växter. En del arter äter även fiskar som de fångar med sina bakre extremiteter när de flyger lågt över sjöar och vattendrag.[3] Vissa arter livnär sig av skorpioner och små ödlor. Under flyget och för att upptäcka byten använder de ekolokalisering.[4]
Hos de flesta arterna har honorna två spenar, bara hos släktet Lasiurus finns fyra spenar.[4] Honor av många arter uppfostrar sina ungar tillsammans. Hannar är vanligen inte delaktiga i ungarnas uppfostring. I kalla regioner sker parningen oftast under hösten eller vintern. Hannens sperma blir kvar i honans könsorgan och ägget befruktas först under våren. I varma områden kan läderlappar para sig hela året. Den egentliga dräktigheten varar oftast 40 till 70 dagar och sedan föds vanligen ett enda ungdjur. Sällan föds tvillingar eller upp till fyra ungar per kull. Livslängden är jämförd med arternas storlek påfallande lång, vissa individer blir 20 år gamla eller något äldre.
Läderlappar hotas främst av habitatförlust. Det gäller särskilt för arter som lever endemiskt på mindre öar. I Europa förstörs ofta deras bon vid sanering av gamla byggnader, och de förgiftas dessutom indirekt av insekticider. Internationella naturvårdsunionen (IUCN) listar två arter som utrotade och flera andra som stark hotade. För många arter saknas information om populationens storlek.
Läderlapparnas närmaste släktingar finns i familjen veckläppade fladdermöss (Molossidae). De äldsta kända fossilen av läderlappar dateras till mellersta eocen.[2]
Den taxonomiska situationen inom familjen är fortfarande omstridd. Wilson & Reeder (2005) fördelar familjens släkten på 6 underfamiljer.[6] Den sydamerikanska arten Tomopeas ravus som tidigare räknades till läderlappar listas idag till veckläppade fladdermöss. Underordningen Antrozoinae som av vissa zoologer klassificeras som självständig familj är troligen en undergrupp inom läderlapparna.
Här listas underfamiljer och släkten samt ett urval arter:
*) Finns i Sverige
Läderlappar (Vespertilionidae) är en familj i ordningen fladdermöss med omkring 320 arter, spridda över hela jorden (utom i polarområdena). I Europa finns omkring 25 arter. Samtliga i Sverige funna fladdermöss tillhör denna familj.
Більшість видів комахоїдні, деякі полюють на рибу, використовуючи свої задні ноги, а щонайменше два види, Nyctalus lasiopterus і Ia io полюють на малих пташок. Більшість видів спочивають у печерах, хоча деякі використовують дупла дерев, скелясті ущелини, тваринні нори або інші форми укриття. Розміри колонії також сильно відрізняються: деякі види солітарні, інші ж утворюють колонії до мільйона особин. Види з помірних широтах зазвичай впадають у зимову сплячку, а деякі з тропічних видів впадають в літню сплячку. Як і більшість кажанів ведуть нічний спосіб життя.
У польоті вони покладаються в основному на ехолокацію, але вони не мають збільшеного носа, як деякі кажани для поліпшення ультразвукового променя, і натомість лиликові «кричать» через відкриті роти, щоб спрямовувати пучки ультразвуку. Як компенсацію, багато видів мають відносно великі вуха.
Вони, як правило, коричневого або сірого кольору, але деякі мають яскраво забарвлене хутро: червоне, помаранчеве, жовте та інші, і багато з них мають білі плями або смуги. Очі маленькі, на відміну від вух, які можуть бути дуже великими.
Це зазвичай невеликі кажани, вагою 4—83 гр. і розмахом крил 200–400 мм. Зубна формула коливається між видами:
Зубна формула I1-2 C1 P1-3 M3 I2-3 C1 P2-3 M3Розрізняють кілька підродин:
Лиликові представлені у фауні України близько 23-25 видами і є загалом однією з найрізноманітніших за видовим складом родин ссавців. Зокрема, до цієї родини відносять такі роди кажанів української фауни:
Họ Dơi muỗi (danh pháp: Vespertilionidae) là một họ động vật có vú trong bộ Dơi. Họ này được Gray miêu tả năm 1821.[2] Hầu như tất cả các loài trong họ này ăn côn trùng, trường hợp ngoại lệ là một số thuộc chi Myotis và Pizonyx ăn cá và các loài Nyctalus lớn hơn bắt những con chim sẻ nhỏ trong khi bay.
Có bốn phân họ được công nhận:
Họ Vespertilionidae
Bài viết họ Dơi muỗi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Họ Dơi muỗi (danh pháp: Vespertilionidae) là một họ động vật có vú trong bộ Dơi. Họ này được Gray miêu tả năm 1821. Hầu như tất cả các loài trong họ này ăn côn trùng, trường hợp ngoại lệ là một số thuộc chi Myotis và Pizonyx ăn cá và các loài Nyctalus lớn hơn bắt những con chim sẻ nhỏ trong khi bay.
Гладконосые летучие мыши, или обыкновенные летучие мыши, или кожановые (лат. Vespertilionidae) — семейство млекопитающих отряда рукокрылых.
Мелкие и средние летучие мыши: длина тела 3,2—10,5 см, размах крыльев 17—50 см, весят от 5 до 76 г. Это типичные, неспециализированные летучие мыши без каких-либо броских внешних признаков. Морда у них гладкая, без кожно-хрящевых выростов. Рудиментарный носовой листок имеется только у австралийских (Nyctophilus) и новогвинейских гладконосов (Pharotis). Глаза маленькие. Уши различной формы и размеров, но всегда с развитым козелком. У трубконосов (Murina) и шерстокрылых трубконосов (Harpiocephalus) ноздри трубчатые. Крылья различной формы. Хвост довольно длинный (2,5—7,5 см), тонкий, целиком заключен в межбедренную перепонку или выступает из неё на 1—2 позвонка; в физиологическом положении подворачивается к брюху.
Шерсть обычно густая. Окрас волосяного покрова обычно черноватый, буроватый или серый, однако встречаются ярко окрашенные особи — практически белые, ярко-рыжие, золотисто-желтые, с контрастным рисунком из белых пятен. Живот нередко окрашен светлее спины. Волосы обычно 2-, иногда 3-цветные. У некоторых видов на подошвах задних лап имеются диски-присоски. На щеках или крыльях могут располагаться пахучие кожные железы. У самок по 2 соска, только волосатохвостых гладконосов (Lasiurus) — 4. Зубы насекомоядного типа, их от 28 до 38. У всех видов высоко развит механизм ультразвуковой эхолокации.
Распространены практически повсеместно, за исключением Антарктиды, приполярных областей и некоторых удалённых от материка океанических островов; границы ареала в целом совпадают с границей древесной растительности. В умеренных широтах Евразии и Северной Америки встречаются практически представители только этого семейства.
В фауне России насчитывается 37 видов гладконосых летучих мышей.
Населяют самые разнообразные биотопы — от пустынь до тропических и таёжных лесов. Активнее всего среди летучих мышей освоили зону умеренного климата и антропогенные ландшафты, включая города. Ведут ночной или сумеречный образ жизни. День проводят в самых разнообразных убежищах: на ветвях, в дуплах и щелях коры деревьев, в расщелинах скал, пещерах, шахтах, колодцах, постройках человека. Могут селиться как поодиночке, так и большими колониями. Самцы и самки большую часть года селятся по отдельности. Преимущественно насекомоядны, некоторые виды ночниц (Myotis) едят рыбу. Большинство видов защищают свою кормовую территорию. Охотничьи тактики очень разнообразны, насекомых ловят как на лету, так и на земле. Приносят пользу, поедая множество вредных насекомых. Могут совершать значительные сезонные миграции. В холодный период года многие виды в умеренной зоне впадают в спячку; среди них кожаны (Eptesicus), ночницы (Myotis), вечерницы (Nyctalus), нетопыри (Pipistrellus) и ушаны (Plecotus).
В году обычно 1 выводок из 1, реже 2, в уникальных случаях — 3—4 детёнышей. Беременность длится 40—70 дней. Большинство видов в умеренных широт спаривается перед спячкой в сентябре — октябре, но развитие беременности задерживается до весны. При этом у самок большинства видов сперма длительное время (до 7—8 месяцев) хранится в половых путях самки, а овуляция и оплодотворение наступают только весной. Имеются виды с задержкой имплантации (длиннокрылы) или с остановкой развития имплантированного яйца (у некоторых кожанов, вечерниц). Лактация длится 1—2 месяца. Детёнышей самка носит на себе первые дни после рождения. В дальнейшем они, пока самка кормится, остаются в убежище. Меняя убежище (что большинство видов делает регулярно), самка переносит на себе даже почти лётных детенышей, но охотиться с таким грузом, разумеется, не способна.
Гладконосые — самое многочисленное семейство среди летучих мышей. Оно включает более 320 видов, объединяемых в 35 родов и 5 подсемейств[1]:
В России и сопредельных странах обитает около 48-49 видов из родов ночницы, ушаны, широкоушки, нетопыри, вечерницы, кожановидные нетопыри, кожаны, стрелоухи, двухцветные кожаны, трубконосы.
Гладконосые летучие мыши, или обыкновенные летучие мыши, или кожановые (лат. Vespertilionidae) — семейство млекопитающих отряда рукокрылых.
蝙蝠科（學名：Vespertilionidae）是哺乳纲翼手目阳翼手亞目的一科，全世界約有300多種，大部分原產於歐洲和北美。
幾乎所有蝙蝠科的種類都以昆蟲為食，部分鼠耳蝠屬(Myotis)和食魚蝠屬(Pizony)會捕魚，山蝠屬(Nyctalus)會捕捉燕雀類的鳥類。
蝙蝠科（學名：Vespertilionidae）是哺乳纲翼手目阳翼手亞目的一科，全世界約有300多種，大部分原產於歐洲和北美。
幾乎所有蝙蝠科的種類都以昆蟲為食，部分鼠耳蝠屬(Myotis)和食魚蝠屬(Pizony)會捕魚，山蝠屬(Nyctalus)會捕捉燕雀類的鳥類。
.jpg){kind=small}
蝙蝠科是一個與蝙蝠相關的小作品。你可以通过編輯或修訂擴充其內容。 
ヒナコウモリ科（ヒナコウモリか、学名 Vespertilionidae）は、コウモリ目ヒナコウモリ上科の科のひとつ。
コウモリ目を構成する科のうち、最も種数の多い科である。48属407種からなる。分布域も広く、北極圏を除くあらゆる地域に分布しており、生息環境も多様である。
メスのほうがオスよりもわずかに大きい。哺乳類では珍しく、出産時に子供が母親の体にしがみついて落下を防げるように後ろ足から生まれてくる。
애기박쥐과(Vespertilionidae)는 박쥐목 중에서 가장 널리 분포하는 과로 세계에 300여종이 분포한다.[1]
다음은 2002년 박쥐목의 계통 분류이다.[2]
박쥐목 큰귀박쥐과 넓은 의미의 애기박쥐과좁은 의미의 애기박쥐과
다음은 애기박쥐과의 계통 분류이다.[3]
넓은 의미의 애기박쥐과 좁은 의미의 애기박쥐과
_03_(HS).jpg)
.jpg)
_(7629999326).jpg)
