Els tenebriònids (Tenebrionidae) són una de les grans famílies de coleòpters amb 2300 gèneres i unes 20.000 espècies descrites.[1][2] La seva mida oscil·la entre 1 i 80 mm;[3] són predominantment de coloracions fosques, d'on deriva el seu nom. Són bàsicament detritívors i són especialment diversos en ambients esteparis i desèrtics.
La majoria de les espècies són de color negre o marró, però no falten les coloracions vistoses. Les antenes tenen normalment 11 segments i són relativament curtes. Tenen cinc artells en els tarsos anteriors i mitjans, i quatre en els posteriors (fórmula tarsal 5-5-4, rarament 4-4-4);[4] les antenes s'insereixen sota un sortint lateral del front. L'abdomen té 5 esternites visibles, les tres primeres unides i immòbils.[4] Els èlitres presenten usualment costelles longitudinals. Moltes espècies posseeixen glàndules defensives a l'abdomen que produeixen secrecions repugnatòries de caràcter defensiu. Les larves són cilíndriques i estan ben esclerotitzades.
Els tenebriònids són principalment detritívors i viuen majoritàriament en el sòl. Alguns Alleculinae són florícoles i s'alimenten de pol·len. Hi ha diversos gèneres mirmecòfils (viuen en relació amb formigues), com Oochrotus, Stenosis, Dichillus, Etc.[5] Diverses espècies dels gèneres Elenephorus, Akis i Blaps mostren tendències antropòfiles i són freqüents en llocs habitats. Diverses espècies són corticícioles (viuen sota escorces d'arbres) i altres estan estretament relacionades amb fongs.
Diverses espècies dels gèneres Tenebrio, Palorus, Gnathocerus, Tribolium, Alphitophagus, Clitobius, etc., són cosmopolites i constitueixen greus plagues per als cultius i els productes amilacis emmagatzemats (farina, arròs).
Els tenebriònids són enormement diversos en hàbitats esteparis i desèrtics, sent els insectes més característics d'aquests ambients. Estan perfectament adaptats a la manca d'aigua; tenen una cutícula molt gruixuda i durant el dia es refugien sota pedres o s'enterren a la sorra per evitar la dessecació; són una baula clau en la xarxa tròfica d'aquests ecosistemas, ja que són la base de l'alimentació de nombrosos rèptils i aus.
Es troben distribuïts per tot el món, excepte en les regions polars, la majoria no volen bé i molts tenen les ales reduïdes o atrofiades, per la qual cosa tenen una limitada capacitat de dispersió; això ha propiciat la proliferació de nombrosos endemismes amb àrees de distribució molt restringides limitades a hàbitats concrets.
La taxonomia del tenebriònids es complexa; la darrera revisió reconeix 9 subfamílies:[6]
Els tenebriònids (Tenebrionidae) són una de les grans famílies de coleòpters amb 2300 gèneres i unes 20.000 espècies descrites. La seva mida oscil·la entre 1 i 80 mm; són predominantment de coloracions fosques, d'on deriva el seu nom. Són bàsicament detritívors i són especialment diversos en ambients esteparis i desèrtics.
Potemníkovití (Tenebrionidae) jsou čeleď brouků celosvětově rozšířených a čítajících více než 20 000 druhů. Mnohé druhy této čeledi mají černé krovky. Potemníci se živí jak čerstvými tak hnijícími rostlinami. Hlavními nepřáteli potemníků jsou ptáci, hlodavci, a ještěrky. Potemníci ve stadiu larvy slouží jako potrava hmyzožravých živočichů chovaných v zajetí. Jsou to larvy druhů Tenebrio molitor, Zophobas morio a méně známého druhu Tenebrio obscurus.
Brouk rodu Coelometopine z Indie
Brouk rodu
Platynotine z Indie
Alogenius cavifrons z Namibie
Obrázky, zvuky či videa k tématu potemníkovití ve Wikimedia Commons
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Darkling beetle na anglické Wikipedii.
Potemníkovití (Tenebrionidae) jsou čeleď brouků celosvětově rozšířených a čítajících více než 20 000 druhů. Mnohé druhy této čeledi mají černé krovky. Potemníci se živí jak čerstvými tak hnijícími rostlinami. Hlavními nepřáteli potemníků jsou ptáci, hlodavci, a ještěrky. Potemníci ve stadiu larvy slouží jako potrava hmyzožravých živočichů chovaných v zajetí. Jsou to larvy druhů Tenebrio molitor, Zophobas morio a méně známého druhu Tenebrio obscurus.
Brouk rodu Coelometopine z Indie
Brouk rodu
Platynotine z Indie
Alogenius cavifrons z Namibie
Die Schwarz- oder Dunkelkäfer (Tenebrionidae) sind eine Familie der Käfer (Coleoptera). Weltweit gehören sie mit ca. 20.000 Arten zu den größten Käferfamilien. In Europa kommen fast 1.800 Arten und Unterarten vor,[1] in Mitteleuropa sind es dagegen lediglich etwa 70 Arten.
Die Käfer werden 1 bis 50 Millimeter lang und sind in ihrem Körperbau sehr vielgestaltig. Viele Arten ähneln äußerlich Vertretern aus praktisch allen übrigen Käferfamilien. Ihre Körperform reicht von rundlich oval, bis langgestreckt und von flach bis kugelig. Sie sind meist komplett schwarz, schwarzbraun oder rostig gelb bis braun gefärbt. Bei vielen Arten ist der Körper mit Punkten strukturiert. Der Halsschild ist in der Regel so breit wie der angrenzende Teil der Deckflügel und hat eine gerundete Seite. Manche Arten haben darauf auffällige Strukturen. Die Deckflügel sind oft strukturiert, bei einigen Arten sind sie auch an der Flügeldeckennaht zusammengewachsen. Bei diesen ist das zweite Flügelpaar zurückgebildet. Ihre Fühler haben 11 Glieder und sind überwiegend fadenförmig, es gibt aber auch solche, die am Ende mehr oder weniger stark keulenförmig verbreitert sind. Die Basis (Einlenkung) der Fühler wird von den Wangen in Form von vorstehenden Leisten überdeckt. Die langen Beine der Käfer haben vorne und in der Mitte fünf Tarsen, hinten nur vier.
Eine Reihe von Arten besitzt Wehrdrüsen am Hinterleibsende (Pygidialdrüsen) und manche zusätzlich auch am Thorax. Damit können sie übelriechende Wehrsekrete abgeben, die vor Fressfeinden schützen sollen. Auch können manche Sexual- und Aggregationspheromone aussondern.
Die Larven haben einen langgestreckten, im Querschnitt runden, relativ stark chitinisierten Körper und sind gelbbraun gefärbt. Wie die bekannten „Mehlwürmer“ sehen sie den Drahtwürmern (Larven der Schnellkäfer) ähnlich.
Schwarzkäfer kommen in vielen verschiedenen Biotopen vor, sie bevorzugen aber warme Lebensräume. Viele Arten kommen in Wüsten- und Steppengebieten vor, wo sie zu den typischen Bewohnern sandiger Gegenden zählen. Andere Arten leben in oder an Baumpilzen, Totholz, Mulm, Rinde, Stroh, Heu, Laub, Vogel- und Säugetiernestern und sind auch als Kulturfolger in der Nähe des Menschen in Lagern, Wohnungen, Kellern und Ställen zu finden. Dabei leben manche Arten gesellschaftlich zusammen.
Die meisten Käfer und Larven sind Pflanzen- oder Allesfresser. Sie ernähren sich in erster Linie von faulenden oder morschen Pflanzenteilen, aber auch von Samen, Pilzen, toten Insekten usw. Einige Arten sind gefürchtete Schädlinge an verschiedensten Vorräten des Menschen. Bekanntestes Beispiel dafür ist der Mehlkäfer (Tenebrio molitor). Viele Arten spielen eine ökologisch wichtige Rolle beim Abbau von pflanzlichen Abfällen. Die meisten Arten sind dämmerungs- oder nachtaktiv. Tagsüber können sie sich in heißem Wüstensand eingraben oder hochbeinig mit weit vom Boden abgehobenem Körper schnell über den Wüstenboden laufen.
Der älteste bekannte Fund eines Schwarzkäfers stammt aus den Braunkohlelagen des Geiseltals, die dem Mittleren Eozän angehören.[2] Etwa gleichaltrig sind die in Baltischem Bernstein gefundenen Vertreter aus mindestens 10 Gattungen dieser Familie. Auch aus dem jüngeren Dominikanischen Bernstein ist die Familie bekannt.[3][4][5]
Helea scaphiformis
Platynotus excavatus
Hegemona
Gemeiner Wollkäfer
Lagria pubescens
Großer Faulholz-Schwarzkäfer
Uloma culinaris
Stenocara dentata
Gonopus tibialis
Tentyria rotundata
Einige Arten, im Besonderen Mehlkäfer, Glänzendschwarzer Getreideschimmelkäfer und Großer Schwarzkäfer, werden kommerziell gezüchtet. Vorwiegend im Larvenstadium finden sie Verwendung als protein- und fettreiches Lebendfutter für Heimtiere, als Speiseinsekten sowie als Köder beim Sportfischen.
Die Schwarz- oder Dunkelkäfer (Tenebrionidae) sind eine Familie der Käfer (Coleoptera). Weltweit gehören sie mit ca. 20.000 Arten zu den größten Käferfamilien. In Europa kommen fast 1.800 Arten und Unterarten vor, in Mitteleuropa sind es dagegen lediglich etwa 70 Arten.
Darkling beetle is the common name for members of the beetle family Tenebrionidae. The number of species in the Tenebrionidae is estimated at more than 20,000 and the family is cosmopolitan in distribution.
Tenebrio is the Latin generic name that Carl Linnaeus assigned to some flour beetles in his 10th edition of Systema Naturae 1758-59.[1] The name means "lover of darkness";[2] the English language term 'darkling' means "characterised by darkness or obscurity";[3] see also English 'tenebrous', figuratively "obscure, gloomy."[4]
Numerous Tenebrionidae species do inhabit dark places; however, there are many species in genera such as Stenocara and Onymacris, which are active by day and inactive at night.
The family covers a varied range of forms, such that classification presents great difficulties. These eleven subfamilies were listed in the 2021 review by Bouchard, Bousquet, et al., updating a similar catalog from 2005.[5][6]
Ongoing phylogenetic studies are showing that some taxonomic changes are needed. For instance the tribal classification of tribe Pedinini has recently been altered.[7]
The misspelling "Terebrionidae" occurs frequently enough to be easily overlooked.[8][9] The error appears to have no particular significance, but to be the product of misreadings, mis-scans and mis-typings.
The oldest known member of the family is Jurallecula from the Late Jurassic Karabastau Formation of Kazakhstan, assigned to the subfamily Alleculinae.
The Tenebrionidae may be identified by a combination of features, including:
Tenebrionid beetles occupy ecological niches in mainly deserts and forests as plant scavengers. Most species are generalistic omnivores, and feed on decaying leaves, rotting wood, fresh plant matter, dead insects, and fungi as larvae and adults.[10] Several genera, including Bolitotherus, are specialized fungivores which feed on polypores. Many of the larger species are flightless, and those that are capable, such as T. molitor, often rarely do so.[11][12][13]
_tribulus_larva.jpg)
The larvae, known as mealworms or false wireworms, are usually fossorial, heavily sclerotized and nocturnal. They may possibly be an important resource for certain invertebrates and small mammals. However, the adults of many species have chemical defenses and are relatively protected against predators.[12] Adults of most species, except grain pests, have slow metabolisms, and live long lives compared to other insects, ranging from approximately six months to two years.
Some species live in intensely dry deserts such as the Namib, and have evolved adaptions by which they collect droplets of fog that deposit on their elytra. As the droplets accumulate the water drains down the beetles' backs to their mouthparts, where they swallow it.[14]
Humans spread some species such that they have become cosmopolitan, such as Tribolium castaneum, the red flour beetle, which was spread through grain products.
The larval stages of several species are cultured as feeder insects for captive insectivores or as laboratory subjects:
Diaperis boleti under bark of oak.
Platynotus excavatus, India
Stenocara dentata in southern Africa
Pie dish beetle, Helea sp. in Australia
Hegemona sp. (De Laporte, 1840) from Belize
Neomida bicornis, male
Neomida bicornis, female
Meracantha contracta, USA
Darkling beetle is the common name for members of the beetle family Tenebrionidae. The number of species in the Tenebrionidae is estimated at more than 20,000 and the family is cosmopolitan in distribution.
Tenebrionedoj (aŭ Tenebrionidae laŭ la scienca nomo) estas familio ene de la koleopteroj.
Larvoj estas raŭpoformaj. Ili estas relative forte kitinaj.
Iliaj antenoj havas 11 eroj kaj estas ĉefe fadenformaj.
Tenebrionedoj (aŭ Tenebrionidae laŭ la scienca nomo) estas familio ene de la koleopteroj.
Los tenebriónidos (Tenebrionidae) son una de las grandes familias de coleópteros con unas 20.000 especies descritas.[2] Su tamaño oscila entre 1 y 80 mm;[3] son predominentemente de coloraciones oscuras, de donde deriva su nombre. Son básicamente detritívoros y son especialmente diversos en ambientes esteparios y desérticos.
La mayoría de las especies son de color negro o marrón, pero no faltan las coloraciones vistosas. Las antenas tienen normalmente 11 segmentos y son relativamente cortas. Tiene cinco artejos en los tarsos anteriores y medios, y cuatro en los posteriores (fórmula tarsal 5-5-4, raramente 4-4-4);[4] las antenas se insertan bajo un saliente lateral de la frente. El abdomen tiene 5 esternitos visibles, los tres primeros unidos e inmóviles.[4] Los élitros presentan usualmente costillas longitudinales. Muchas especies poseen glándulas defensivas en el abdomen que producen secreciones repugnatorias de carácter defensivo. Las larvas son cilíndricas y están bien esclerotizadas.
Los tenebriónidos son principalmente detritívoros y viven mayoritariamente en el suelo. Algunos Alleculinae son florícolas y se alimentan de polen. Existen diversos géneros mirmecófilos (viven en relación con hormigas), como Oochrotus, Stenosis, Dichillus, etc.[5] Diversas especies de los géneros Elenephorus, Akis y Blaps muestran tendencias sinantrópicas (son frecuentes en lugares habitados). Diversas especies viven bajo cortezas de árboles y otras están estrechamente relacionadas con hongos.
Varias especies de los géneros Tenebrio, Palorus, Gnathocerus, Tribolium, Alphitophagus, Clitobius, etc., son cosmopolitas y constituyen graves plagas para los productos amiláceos almacenados (harina, arroz) o cultivos.
Los tenebriónidos son enormemente diversos en hábitats esteparios y desérticos, siendo los insectos más característicos de dichos ambientes. Están perfectamente adaptados a la falta de agua; poseen una cutícula muy gruesa y durante el día se refugian bajo piedras o se entierran en la arena para evitar la desecación; son un eslabón clave en la cadena trófica de estos ecosistemas, ya que son la base de la alimentación de numerosos reptiles y aves.
Se hallan distribuidos por todo el mundo, excepto en las regiones polares; la mayoría son malos voladores y muchos tienen las alas reducidas o atrofiadas, por lo que su capacidad de dispersión es limitada; ello ha propiciado la proliferación de numerosos endemismos con áreas de distribución muy restringidas limitadas a hábitats concretos.
Los tenebriónidos (Tenebrionidae) son una de las grandes familias de coleópteros con unas 20.000 especies descritas. Su tamaño oscila entre 1 y 80 mm; son predominentemente de coloraciones oscuras, de donde deriva su nombre. Son básicamente detritívoros y son especialmente diversos en ambientes esteparios y desérticos.
See artikkel räägib mardikaliste sugukonnast; kalade kohta vaata artikleid Pollak (ehk euroopa süsikas) ja Põhjaatlandi süsikas. Süsiklased (Tenebrionidae) on sugukond mardikaliste seltsis. Sugukonda arvatakse üle 20 000 liigi.
Süsiklased (Tenebrionidae) on sugukond mardikaliste seltsis. Sugukonda arvatakse üle 20 000 liigi.
Tenebrionidoa koleopteroen ordenako Tenebrionidae familiako intsektuez esaten da. Itxuraz labezomorroaren antzekoak dira; neurriz, ordea, txikiagoak. Kolorez, beltzak edo arreak izan daitezke; formaz, berriz, biribil samarrak edo luzaranak. Gehienek ez dute hegan egiteko gaitasunik, eta batzuek hegorik ere ez dute. 20.000 mila espezie inguru biltzen dira familia horretan. Horietan ezagunena Tenebrio molitor izenekoa da, zekale-irinetan ibiltzen dena.
Tenebrionidoa koleopteroen ordenako Tenebrionidae familiako intsektuez esaten da. Itxuraz labezomorroaren antzekoak dira; neurriz, ordea, txikiagoak. Kolorez, beltzak edo arreak izan daitezke; formaz, berriz, biribil samarrak edo luzaranak. Gehienek ez dute hegan egiteko gaitasunik, eta batzuek hegorik ere ez dute. 20.000 mila espezie inguru biltzen dira familia horretan. Horietan ezagunena Tenebrio molitor izenekoa da, zekale-irinetan ibiltzen dena.
Pimikkökuoriaiset (Tenebrionidae) on pimikkökuoriaismaisten yläheimoon kuuluva kovakuoriaisheimo. Siihen kuuluvia lajeja ovat rohmukuoriainen (Tribolium destructor) ja jauhopukki (Tenebrio molitor).
Monet lajit ovat tummanvärisiä. Koko on vaihteleva.
Pimikkökuoriaisiin kuuluu useita aavikolla eläviä lajeja.
Jotkut lajit syövät varastoissa ruokatavaroita.[2]
Pimikkökuoriaiset (Tenebrionidae) on pimikkökuoriaismaisten yläheimoon kuuluva kovakuoriaisheimo. Siihen kuuluvia lajeja ovat rohmukuoriainen (Tribolium destructor) ja jauhopukki (Tenebrio molitor).
La famille des Ténébrionides comprend environ 20 000 espèces de coléoptères de 2 à 80 mm aux types morphologiques variés ressemblant généralement à des carabidés ou des chrysomèles.
Les Tenebrionides tiennent une grande place dans l'écosystème des déserts. Ils sont protégés de la déshydratation par leurs téguments durs et souvent très fortement convexes.
Les téguments souvent noirs ("Mélasomes" des anciens auteurs) sont rarement métalliques; certaines espèces sont rouges, vertes ou bleues et même dépigmentées recouvertes d'enduit blanc chez les espèces désertiques.
La plupart des adultes et leurs larves, longues et cylindriques, sont détritivores, ils se nourrissent de matières végétales sèches ou décomposées, de bois dépérissant ou de champignons, quelques espèces s'attaquent aux plantes vivantes. Peu d'espèces sont carnassières et quelques autres vivent dans les nids des fourmis.
Les traits distinctifs des ténébrions sont leurs antennes, la forme de leurs yeux et le nombre d'articles de chaque tarse. Les antennes des ténébrions sont composées habituellement de 11 articles filiformes, perlés ou en petite massue. Les yeux sont presque toujours échancrés. Leurs tarses sont de type 5-5-4.
Certains émettent un liquide foncé nauséabond quand ils sont dérangés. Ce liquide colore ensuite les doigts pour quelques jours, comme si on avait touché de la teinture d'iode.
La moitié des espèces vit dans les régions steppiques et désertiques constituant le "fond" de la faune des déserts; on peut cependant faire plusieurs types éthologiques :
Certaines espèces du genre Tribolium ont été utilisées en laboratoire pour étudier en écologie les mécanismes de la compétition intraspécifique et la dynamique des populations.
La famille des Ténébrionides comprend environ 20 000 espèces de coléoptères de 2 à 80 mm aux types morphologiques variés ressemblant généralement à des carabidés ou des chrysomèles.
Os tenebriónidos (Tenebrionidae) son unha gran familia de escaravellos, cosmopolita, que comprende un número estimado de especies de 20 000. Os humanos espallaron certas especies por todo o mundo facendo que hoxe teñan unha distribución cosmopolita. Exemplos coñecidos son Tenebrio molitor ou Tribolium castaneum.
O nome Tenebrionidae procede do nome do xénero Tenebrio,[1] que á súa vez significa "buscador de lugares escuros"[2] or figurativamente 'timador'.
Moitas especies de Tenebrionidae habitan en lugares escuros. As excepcións inclúen xéneros como Stenocara e Onymacris, que son activos polo día e inactivos de noite.
A familia comprende unha variada gama de formas, polo que a clasificación presena grandes dificultades. A seguinte lista de subfamilias foi amplamente aceptada en 2005.[3]
Os Tenebrionidae poden identificarse por unha combinación de características, como son :
Os escaravellos tenebriónidos ocupan nichos ecolóxicos principalmente en desertos e bosques como comedores de restos de plantas. A maioría das especies son omnívoros xeneralistas, e aliméntanse de follas en descomposición, madeira podre, materia vexetal fresca, insectos mortos e fungos, sexa como larvas ou adultos.[4] Varios xéneros, como Bolitotherus, son funxívoros especializados, que se alimentan de fungos políporos. Moitas das especies máis grandes non poden voar e as que poden facelo, como Tenebrio molitor, só o fan cando é verdadeiramente necesario, como cando se dispersan ou están malntutridos.[5][6][7]
As larvas son xeralmente escavadoras, están fortemente acoirazadas e son nocturnas. Posiblemente son unha fonte importante de recursos para certos invertebrados e pequenos mamíferos. Porén, os adultos de moitas especies teñen defensas químicas e están relativamente protexidos contra os predadores.[6] Os adultos da maioría das especies, excepto as que son pragas de cereais, teñen metabolismos lentos, e teñen vidas longas comparados con outros insectos, que van desde aproximadamente os seis meses a dous anos.
Algunhas especies viven en desertos moi secos como o de Namibia, e neles evolucionaron adaptacións para recoller pingas de auga da néboa que se depositan nos seus élitros. A medida que se acumula a auga, esta drénase fluíndo polo dorso do animal ata a súa boca, onde a tragan.[8]
Os estadios larvarios de varias especies críanse para a alimentación de animais insectívoros que están en catividade nos laboratorios:
Diaperis boleti baixo a codia dun carballo.
Un Platynotina (Tenebrioninae) en India
Stenocara dentata no sur de África
Escaravello Helea sp. en Australia
Hegemona sp. (De Laporte, 1840) de Belize
Os tenebriónidos (Tenebrionidae) son unha gran familia de escaravellos, cosmopolita, que comprende un número estimado de especies de 20 000. Os humanos espallaron certas especies por todo o mundo facendo que hoxe teñan unha distribución cosmopolita. Exemplos coñecidos son Tenebrio molitor ou Tribolium castaneum.
I Tenebrionidae Latreille, 1802, sono una famiglia di coleotteri polifagi diffusa in tutto il mondo con circa 15.000 specie.
I tenebrionidi sono insetti dalle forme più svariate e che assomigliano talvolta a famiglie sistematicamente lontane.
Sono comunque sempre caratterizzati da tarsi eteromeri (formula tarsale 554), hanno cioè cinque segmenti tarsali per ogni zampa, tranne le posteriori che ne hanno quattro.
Le sottofamiglie più primitive (Alleculinae, Lagriinae), che in passato erano trattate come famiglie a parte, presentano antenne filiformi, mandibole visibili dall'alto, elitre poco sclerificate e ali posteriori funzionali.
Nelle forme più evolute si osserva una tendenza all'accorciamento delle antenne, che diventano moniliformi, il clipeo, troncato in avanti, tende a coprire completamente le mandibole, le elitre tendono a diventare fortemente sclerificate, talvolta tondeggianti e munite di creste, le ali posteriori tendono a scomparire.
Nelle tribù più primitive dominano le specie brunastre o testacee. A volte i gruppi floricoli (Omophlus, Cteniopus, Heliotaurus) hanno vivaci colorazioni aposematiche su toni di rosso-giallo e nero.
Le maggioranza delle specie più evolute ha invece una colorazione brunastra, che tende a diventare nero opaco nelle forme degli ambienti aridi.
Le larve dei tenebrionidi sono generalmente sclerificate, cilindriche, dotate di zampe e molto spesso due tipici uncini rivolti all'insù sull'ultimo segmento addominale.
Sono mobili, attive, e reagiscono arcuandosi verso l'alto.
Le larve di alcuni (Tenebrio, Zophobas) molto facili da allevare vengono talvolta impiegate dall'uomo come mangime e vendute nei negozi per animali.
La stragrande maggioranza dei tenebrionidi si nutre di materiale vegetale.
Le specie xilofaghe (Helopini) si nutrono di legno almeno allo stadio larvale. Gli adulti possono essere perciò trovati sotto le cortecce o nel legno marcio.
Le specie fitofaghe (Lagria) si nutrono di piante o resti di queste e gli adulti vivono sugli steli o le foglie. Alcune sono floricole (Omophlini) e si nutrono di polline.
Quelle che si nutrono di vegetali secchi o semi (Tribolium, Tenebrio, Zophobas) possono trovare facili condizioni di vita nei depositi di derrate alimentari e diventare molto dannosi.
Altre specie (Diaperinae, Mycetocharini) sono micofaghe e vivono tutta la vita all'interno di funghi più o meno legnosi.
Molte specie sono notturne o rifuggono la luce (da cui il nome della famiglia), ma altre possono essere trovate in pieno sole (Omophlini), persino su spiagge o deserti (Pimelia).
I tenebrionidi sono diffusi in tutto il mondo, con prevalenza nelle zone tropicali. Molti gruppi sono atteri e provvisti di un robusto esoscheletro che ha permesso loro di adattarsi e di colonizzare anche regioni desertiche precluse alla maggior parte degli insetti.
Secondo le più moderne vedute, i tenebrionidi comprendono gli Alleculidae (o Cistelidae) e i Lagriidae, ora considerati a livello di sottofamiglie.
I primi hanno infatti gruppi che si discostano poco dai tenebrionidi più consueti, come il genere Prionychus o i Mycetocharini, mentre i secondi trovano nella tribù dei Belopini (Belopus) forme chiaramente tenebrioidi.
Viceversa sono stati esclusi dai Tenebrionidae gli Zopherinae, che ora costituiscono una famiglia a parte assieme ai Colydiidae e i Monommatidae, considerati tutti sottofamiglie di Zopheridae.
I Tenebrionidae comprendono le seguenti sottofamiglie:[1]
Cteniopus sulphureus
Alleculinae
Lagria hirta
Lagriinae
Blaps mortisaga
Tenebrioninae
Opatrum sabulosum
Tenebrioninae
Tenebrio molitor
Tenebrioninae
Tribolium castaneum
Tenebrioninae
I Tenebrionidae Latreille, 1802, sono una famiglia di coleotteri polifagi diffusa in tutto il mondo con circa 15.000 specie.
Tenebrionidae sunt familia plus quam 20 000 specierum coleopterorum, per totum orbem terrarum endemicarum. Multis speciebus sunt elytrae atrae. Plantis crescentibus marcescentibusque vescuntur. Maiores praedatores sunt aves, lacertilia, rodentia, et solifugae.
Larvae nonnullarum specierum aluntur insecta alimentationis insectivororum captivorum, et comprehendunt Tenebrionem molitorem celebratum et Zophobatem morio, et Tenebrionem obscurum, minus notum.? Aliae species in Deserto Namibiano habitant, ubi proprietates evolverunt quibus aquam ex caligine in elytris concretam capiunt.
Coleoptera huius familiae nonnullis proprietatibus agnoscuntur:
Platynotina ex India
Tenebrionida cum foveis ex Namibia
Tenebrio molitor saepe est pro cibo amniotorum terrestrialium in terrariis conservatorum. Zophobas morio est aliud insectum alimentationis a reptilium custodibus adhibitum, et notus est quia, quamquam Tenebrione molitore maior, minus chitinum? continet. Tribolium castaneum est coleopterum in laboratoriis populare, organismum exemplare (Anglice: model organism), praecipue in investigationibus certaminis intragenomici et oecologiae numerorum animalium. Hae species, cum aliis speciebus Triboliorum (e.g., Tribolii confusi, Tribolii constructoris, et Gnathoceri cornuti), sunt pestes turrium in quibus farina frumentumque reponuntur, et in similibus aedificationibus.
Species generis Eleodis in America Septentrionali appellantur "coleoptera obscura" (Anglice: darkling beetles), praecipue Eleodes obscurus et similes species "coleoptera pinacata" et "foetida deserti coleoptera" vulgo appellatae.
Tenebrionidae sunt familia plus quam 20 000 specierum coleopterorum, per totum orbem terrarum endemicarum. Multis speciebus sunt elytrae atrae. Plantis crescentibus marcescentibusque vescuntur. Maiores praedatores sunt aves, lacertilia, rodentia, et solifugae.
Larvae nonnullarum specierum aluntur insecta alimentationis insectivororum captivorum, et comprehendunt Tenebrionem molitorem celebratum et Zophobatem morio, et Tenebrionem obscurum, minus notum.? Aliae species in Deserto Namibiano habitant, ubi proprietates evolverunt quibus aquam ex caligine in elytris concretam capiunt.
Juodvabaliai (lot. Tenebrionidae, vok. Schwarzkäfer) – vabalų (Coleoptera) šeima.
Juodvabalių, kaip ir kitų vabalų, metamorfozė pilna. Iš kiaušinėlio išsiritusi lerva, perėjusi keletą stadijų, virsta į lėliukę, iš kurios išsirita suaugėlis (imago). Juodvabalių lervos, priklausomai nuo rūšies, vystosi kempininių vaiskūniuose, grybų pažeistoje, pūvančioje medienoje, pūvančiose augalų liekanuose, dirvožemyje. Minta augaliniu maistu, grybiena, detritu. Kai kurios rūšys (milčiai) randamos butuose, svirnuose, sandėliuose, kur gadina grūdus, miltus ir kitus maisto produktus. Lervų pakenkti miltai įgyja specifinį stiprų labai nemalonų kvapą. Tokie miltai maistui netinka. Miltuose matomos lervų landos.
Lervos panašios į sprakšių lervas, ilgos, cilindriškos, gelsvos ar rudos, kietos. Turi 3 poras palyginti trumpų kojų. Galva išgaubta, jos priekinis kraštas tiesus.
Suaugėlių juodvabalių kūno forma labai įvairi: nuo beveik rutuliškos (Diaperis sp.) iki ištysusios, siauros (Corticeus sp.). Dydis taip pat varijuoja nuo labai mažų (~1 mm) iki stambių (40 mm). letenos (tarsi) narelių skaičius 5-5-4 (priekinės, vidurinės, užpakalinės) (išskyrus Myrmechixenus gentį).
Terminas labiau rodo vabalų gyvenimo būdą, o ne išvaizdą. Tenebrio Lotynų kalboje reiškia „Gyvenantis tamsoje, vengiantis šviesos, apgavikas, aferistas.“ Taip Karlas Linėjus pavadino didžiųjų milčių vabalų gentį savo veikale „Systema Naturae“ 1758 m. Iš šios genties vėliau padarytas ir visos šeimos pavadinimas Tenebrionidae. Lietuviškas pavadinimas „Juodvabaliai“ greičiausiai yra vertinys iš rusų kalbos Чернотелки. Nors juodvabalų šeimai priklauso nemažai juodos spalvos vabalų rūšių, bet taip pat yra daug ir geltonų, margų, rudų, mėlynų ir kitų spalvų.
Nors, dėl gyvenimo būdo taip pat yra išimčių. Pavyzdžiui geltonasis dulkiagraužis (Cteniopus flavus) aptinkamas saulėtomis dienomis ant įvairių augalų žiedų. Bet, dauguma šių išimčių yra taksonominis klausimas, kadangi didžioji dalis tokių rūšių priklauso anksčiau buvusioms atskiroms vabalų šeimoms – dulkiagraužiams (Alleculidae) ir gauravabaliams (Lagriidae). Šios šeimos iš savarankiškų šeimų paverstos juodvabalių šeimos pošeimiais tik XX a. pabaigoje, remiantis filogenetiniais tyrimais. Morfologinių ir ekologinių panašumų su „tėviniu“ Tenebrioninae pošeimiu šios grupės turi nedaug.
Sistematika nėra nusistovėjusi. Senesnėse knygose, pvz „Lietuvos fauna: vabalai“ (1995-1997 m.)[1] Juodvabalių šeima priskiriama plokščiavabalinių (Cucujoidea) antšeimiui, o gauravabaliai ir dulkiagraužiai išskirti į atskiras šeimas. Vėliau iš plokščiavabalinių antšeimio išskyrė atskirą antšeimį - juodvabalinius (Tenebrionoidea), kuriam be juodvabalių šeimos priskiriamos dar mitriavabalių (Anthicidae), kirmvabalių (Boridae), skaudvabalių (Meloidae) ir kitos giminingos šeimos.
ITIS nurodo šiuos juodvabalių pošeimius[2], tokia klasifikacija ir 2011 m. sudarytam Lietuvos vabalų sąraše[3].
Pasaulyje yra apie 20 000 rūšių. Iš jų nemažai sinantropinių ir kosmopolitinių rūšių.
Lietuvoje žinoma apie 50 rūšių. iš dulkiagraužių (Alleculinae), Diaperinae, gauravabalių (Lagriinae) ir Tenebrioninae pošeimių. Viena rūšis – kelminis juodvabalis (Uloma culinaris) – įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
Paprastasis gauravabalis (Lagria hirta)
Smailiasparnis juodvabalis (Blaps mortisaga)
Didysis milčius (Tenebrio molitor)
Kempininis juodvabalis (Bolitophagus reticulatus)
Raštuotasis juodvabalis (Diaperis boleti)
Vienspalvis juodvabalis (Hypophloeus unicolor)
Omophlus lepturoides
Geltonasis dulkiagraužis (Cteniopus sulphureus)
Kelminis juodvabalis (Uloma culinaris)
Melnuļi (latīņu: Tenebrionidae) ir viena no izplatītākajām vaboļu dzimtām pasaulē. Ir aprakstītas vairāk nekā 20 000 sugu. Īpatņu morfoloģiskā daudzveidība ir tik liela, ka bieži vien ir apgrūtināta īpatņa noteikšana.[1]
Melnuļi (latīņu: Tenebrionidae) ir viena no izplatītākajām vaboļu dzimtām pasaulē. Ir aprakstītas vairāk nekā 20 000 sugu. Īpatņu morfoloģiskā daudzveidība ir tik liela, ka bieži vien ir apgrūtināta īpatņa noteikšana.
De zwartlijven (Tenebrionidae) vormen een familie uit de orde kevers. De naam is afgeleid van het Latijnse woord tenebrae, wat duisternis betekent. De familie telt een geschat aantal van ruim 20.000 beschreven soorten. Ze kent een kosmopolitische verspreiding, maar heeft de grootste soortendiversiteit in droge en woestijnachtige gebieden.
De familie zwartlijven kent een grote diversiteit in kleur, vorm en lichaamsgrootte. Veel soorten hebben zwarte dekschilden, maar er bestaan veel andere kleurvormen. Zwartlijven zijn onder andere te herkennen aan een richel voor de ogen waaronder de voelsprieten zijn ingeplant. De volwassen kevers zijn zeer heterogeen van vorm, maar de larven zijn juist zeer eenvormig en lijken alle op meelwormen. Er zijn soorten met rechte flanken, maar ook grote ovale soorten. Ook de textuur varieert, van glad en glanzend tot dof en ruw. Er zijn veel soorten die niet kunnen vliegen, omdat ze gereduceerde achtervleugels hebben. De lichaamslengte varieert van 0,1 tot 8 centimeter.
Het voedsel van zwartlijven bestaat uit plantaardig en dierlijk afval. Sommige soorten scheiden een onwelriekende vloeistof af ter verdediging.
Zie ook Lijst van kevers in Nederland Deze familie komt wereldwijd voor in verschillende terrestrische habitats, vooral in droge gebieden. In Nederland en België komen ruim vijftig soorten voor, waaronder de wolkever (Lagria hirta), de meeltor (Tenebrio molitor) en het boletenzwartlijf (Diaperis boleti).
De volgende taxa zijn bij de familie ingedeeld:[1]
Dodentor (Blaps mortisaga)
Boletenzwartlijf (Diaperis boleti)
Wolkever (Lagria hirta)
Akis-soort in de Iconographia Zoologica
De zwartlijven (Tenebrionidae) vormen een familie uit de orde kevers. De naam is afgeleid van het Latijnse woord tenebrae, wat duisternis betekent. De familie telt een geschat aantal van ruim 20.000 beschreven soorten. Ze kent een kosmopolitische verspreiding, maar heeft de grootste soortendiversiteit in droge en woestijnachtige gebieden.
Skyggebiller (Tenebrionidae) er en svært artsrik gruppe av biller der de fleste av artene er knyttet til tørre miljøer. De har derfor meget stor evne til å motstå uttørking. Det gjør blant annet at noen av artene kan leve på tørre næringsmidler som mel og nøtter. Andre er typiske ørkeninsekter. Skyggebillene lever for det meste av levende eller døde planter, men noen arter kan være temmelig altetende. Det finnes også noen arter som lever i mer fuktige miljøer, på sopp eller under barken på døde trær.
Når det gjelder størrelse og utseende varierer disse billene sterkt, men et fellestrekk er at frem- og mellomføttene (tarsene) er fem-leddet, bakføttene fire-leddet.
Små til store (2 – 50 mm) biller, kroppsformen sterkt varierende. Antennene er middels lange, trådformede og 11-leddete. Kroppen er ofte mer eller mindre oval og høyt hvelvet, men mange unntak finnes. Oversiden er vanligvis matt og hårløs, oftest mørk på farge, og skallet er gjerne uvanlig tykt og hardt (svært sterkt sklerotiserte). For- og mellomføttene består av fem ledd, bakføttene av fire (såkalt heteromere føtter).
Underfamilien boreskyggebiller (Diaperinae) består av små til middelsstore, kort ovale arter. De er ofte ganske blanke, og kan ha gule eller røde flekker. En del arter har en sterkt knudrete overflate, og brystskjoldet kan ha framoverrettede horn.
Underfamilien Myrmechixeninae omfatter små, brune, slanke biller som kan minne om muggbiller (Corticariidae).
De typiske medlemmene av underfamilien skyggebiller (Tenebrioninae) er middelsstore til store, ovale, høyt hvelvede biller, grå eller svarte, matte, med svært tykt skall. Noen ørkenlevende arter har svært lange bein og ligner edderkopper, dette er en tilpassing til å bevege seg over varm sand. Denne underfamilien omfatter også gruppen melbiller (slektene Tribolium og Tenebrio, som ikke er nært beslektet), som er avlange, parallellsidige, ganske flate og rødbrune på farge.
Underfamilien Hypophlaeinae er også lange, smale og flate. Smalskyggebiller (Alleculinae) kan ligne på visse løpebiller (Carabidae). De er ovale med temmelig lange bein, og ulikt de fleste skyggebiller er de lite sklerotisert og temmelig myke, på farge ofte gul- eller rødaktige.
Underfamilien Hårskyggebiller (Lagriinae) skiller seg fra andre skyggebiller ved at oversiden er dekket av lange, oppstående hår. De er nærmest pæreformede, og ganske lite sklerotisert.
Larvene hos skyggebiller er ganske harde, langstrakte og sylindriske, med få, korte hår, korte, kraftige bein og en mer eller mindre flattrykt, lite fremtredende hodekapsel.
Skyggebillene har utpregede tilpasninger til å overleve i tørre miljøer, med meget tykk, vanntett kutikula og velutviklede ekskresjonsorganer (malpighiske rør) som tar vare på det aller meste av fuktigheten. De fleste av artene lever da også i tørre omgivelser, men det finnes også arter som lever blant annet i sopp. Stort sett lever skyggebillene av ulike slags dødt plantemateriale.
Siden de fleste skyggebillene er knyttet til ørkener og andre tørre miljøer finner man ikke mange arter i Norge, men noen finnes også her på tørre steder. Blant annet kan man i sanddyner finne den lille, gråsvarte arten Phylan gibbus som der lever under ganske ørkenlignende vilkår. En kjent gruppe av skyggebiller er de såkalte "tok-tokkies" (fra afrikaans) som lever i ørkenområder i den sørlige Afrika. Navnet har de fått fordi de kommuniserer ved å banke bakkroppen mot den harde bakken, som gir en dunkelyd ("tok"). I Namib-ørkenen ved Afrikas vestkyst regner det praktisk talt aldri, men det driver inn tåke fra havet om nettene. Disse billene stiller seg opp på toppen av sanddyner og på andre høye punkter med baken i været. Væske fra tåken vil kondensere på billen og renne ned mot munnen, og den får dermed nok vann til å klare seg på svært tørr føde i ørkenen.
Den tykke og tunge kutikulaen de fleste skyggebillene har gjør at de er temmelig trege, men noen av de langbente ørkenartene er derimot raske løpere. De fleste er nattaktive. Underfamilien smalskyggebiller (Alleculinae) danner et unntak her, de har ganske tynn kutikula, er dagaktive og livlige biller som ofte kan finnes på blomster.
Melbiller (slektene Tenebrio og Tribolium) er brysomme skadedyr på lagrede matvarer, særlig mel, kjeks, brødvarer og lignende. Deres tørketilpasninger gjør at de kan leve bare på tørt mel. Disse billene er lette å holde i kultur, og derfor er larvene deres, såkalte melormer, vanlig brukt som fôr til kjæle- og laboratoriedyr. En annen art som gjør skade er Alphitobius diaperinus, som ofte er meget tallrik i hønsehus, og kan være et reservoar for salmonella og andre infeksjoner hos fjærfeet.
Silfverberg, H. 1992. Enumeratio Coleopterorum Fennoscandiae, Daniae et Baltiae (Liste over Nordens biller). Helsinki.
Skyggebiller (Tenebrionidae) er en svært artsrik gruppe av biller der de fleste av artene er knyttet til tørre miljøer. De har derfor meget stor evne til å motstå uttørking. Det gjør blant annet at noen av artene kan leve på tørre næringsmidler som mel og nøtter. Andre er typiske ørkeninsekter. Skyggebillene lever for det meste av levende eller døde planter, men noen arter kan være temmelig altetende. Det finnes også noen arter som lever i mer fuktige miljøer, på sopp eller under barken på døde trær.
Når det gjelder størrelse og utseende varierer disse billene sterkt, men et fellestrekk er at frem- og mellomføttene (tarsene) er fem-leddet, bakføttene fire-leddet.
Multimedia w Wikimedia Commons Czarnuchowate, mączniki (Tenebrionidae) – rodzina chrząszczy z podrzędu wielożernych, infrarzędu Cucujiformia i nadrodziny Tenebrionoidea. Należy tu około 20 tysięcy gatunków. W ich ubarwieniu dominuje czerń. Cechują się przykryciem od góry nasad czułków przez listewki. Kosmopolityczne, wiele gatunków pustynnych i półpustynnych. Odżywiają się najczęściej martwą materią organiczną. Należą tu także gatunki synantropijne, w tym szkodniki magazynowe zbóż i ich przetworów, mające duże znaczenie gospodarcze.
Należą tu chrząszcze od drobnych po duże[1], w faunie środkowoeuropejskiej przedstawiciele tej rodziny osiągają długość ciała od 1,3 do 40 mm[2]. Długość ciał osobników niektórych gatunków w innych częściach świata może dochodzić do 80 mm[3]. Kształty ciała mają skrajnie różnorodne. Spotyka się gatunki o ciele wydłużonym, owalnym lub krótkim; spłaszczonym, cylindrycznym lub silnie wysklepionym[2][1]. Powierzchnia ciała od gładkiej do bogato urzeźbionej; może być naga bądź pokryta łuskami, włoskami lub szczecinkami[1]. Urzeźbienie może występować w postaci zmarszczek, mikrogranulowania, punktowania, dołków, wgłębień, żeberek czy rogów[2]. Przeważają gatunki o jednolicie czarnym ubarwieniu, ale występują też czerwonobrunatne, brunatne bądź z czerwonym, pomarańczowym lub żółtym wzorem[1][2]. Wierzch ciała może być matowy lub z metalicznym, zielonym, niebieskim lub fioletowym połyskiem[2].
Głowa prognatyczna, często wciągana w przedplecze. Nadustek zrośnięty z czołem, przy czym szew czołowo-nadusktowy przeważnie dobrze widoczny. Nasadowe człony czułków przykryte od góry listewkami. Policzki często tworzą canthus przedzielający częściowo lub w całości oko[1]. Czułki 11-członowe, zwieńczone mogą być 3-8-członową buławką[2]. Rzadko czułki mogą być złożone z 10 lub 9 członów[3].
Przedplecze różnego kształtu, często obrzeżone listewką. Przedpiersie rozbudowane, opatrzone wyrostkiem rozdzielającym przednie biodra[1]. Przednie i środkowe stopy są pięcioczłonowe, tylne zaś czteroczłonowe[2]. Istnieją też gatunki o wszystkich stopach cztero- lub trójczłonowych[3]. Tarczka widoczna lub niewidoczna, czasem zredukowana lub nieobecna[1]. Tylne skrzydła mogą być dobrze rozwinięte lub zanikłe. U gatunków nielotnych pokrywy są zrośnięte wzdłuż szwu i mogą być zakończone mucro[1][2]. U gatunków latających epipleury wąskie, a u nielotnych bardzo szerokie, tworzące pseudoepipleury[1].
Liczba widocznych sternitów (wentrytów) odwłoka wynosi od 5 do 7[2]. Samcze narządy kopulacyjne złożone są zwykle z tegmenu, ruchomo połączonych z nim paramer i penisa[1].
Larwy najczęściej elateroidalne, przypominające drutowce, o ciele walcowatym lub wrzecionowatym. Głowa hipognatyczna, opatrzona trójczłonowymi czułkami i pięcioma oczkami po bokach. Szew epikranialny V-kształtny lub U-kształtny. Na drugim członie czułków obecny stożek lub pólko zmysłowe. Nadgębie silnie, a podgębie dobrze zesklerotyzowane. Epitorma z pólkami i szczecinkami zmysłowymi. Żuwaczki z 2-3 zębami. Żuwka zewnętrzna zrośnięta z żuwką wewnętrzną w łopatkę (mala). Odnóża 4-członowe. Goleniostopy opatrzone pazurkiem. Odwłok z 9 pełnymi segmentami, a dziesiątym zredukowanym do tergitu tworzącego płaty przyodbytowe lub nóżki[1].
Długość trwania cyklu rozwojowego jest różna, przeważnie wynosi od 2 miesięcy do 2 lat. Również liczba stadiów larwalnych jest różna: u trojszyków jest ich 6-7, zaś u mącznika młynarka 10-16[1]. Większość larw odżywia się materiałem roślinnym, często rozkładającym się[2]. W skład pożywienia wchodzą też rozkładające się materiały pochodzenia zwierzęcego. Wiele gatunków to mycetobionty i mycetofile, przechodzące rozwój w grzybach nadrzewnych. Inne przechodzą rozwój w drewnie zainfekowanym grzybami. Można je spotkać w przegniłych pniakach, gałęziach oraz w korytarzach żerowisk ksylofagów. Kolejną grupę stanowią gatunki przechodzące rozwój w glebie. Ich larwy żywią się drobnymi szczątkami organicznymi i spotykane są głównie w miejscach ciepłych, o glebach piaszczystych lub lessowych. Następną grupę stanowią gatunki, których larwy żywią się żywymi roślinami, głównie ich częściami przykrytymi glebą. Stosunkowo liczną grupę stanowią gatunki synantropijne, które przystosowały się do przebywania w sąsiedztwie człowieka[2][1]. W rodzinie tej znaleźć można również gatunki myrmekofilne[1].
Rodzina kosmopolityczna, przy czym najwięcej gatunków żyje na obszarach pustynnych i półpustynnych oraz w ciepłych rejonach Holarktyki[1]. 131 gatunków wykazano z Europy Środkowej[2]. W Polsce występują 73 gatunki, a 28 kolejnych zostało wykazanych, ale ich obecność jest wątpliwa lub wymaga potwierdzenia[4].
Karol Linneusz w 10. wydaniu Systema Naturae opisał 12 gatunków i 1 rodzaj obecnie zaliczany do czarnuchowatych. Takson w randze rodziny wprowadził w 1802 roku Pierre André Latreille. Cisawkowate i omiękowate, które funkcjonowały jako niezależne rodziny, zostały włączone do czarnuchowatych przez Lewrence'a i Newtona w 1995 roku[2]. Bouchard i współpracownicy w 2005 roku zaproponowali podział czarnuchowatych na 10 podrodzin[5]. W pracy z 2011 roku Bouchard i 10 innych badaczy wprowadziło podział na 9 następujących podrodzin[6]:
Do rodziny tej należy około 20 tysięcy gatunków[7].
Gatunki saproksyliczne i grzybożerne odgrywają pożyteczną rolę w ekosystemach leśnych, biorąc udział w rozkładzie drewna na różnych etapach i tym samym włączaniu zawartych w nim substancji w glebę[1]. Larwy omiękowatych odżywiające się opadłymi liśćmi również odgrywają pozytywną rolę, przetwarzając zawarte w nich substancje na przyswajalne dla roślin[8].
W gospodarce człowieka największe znaczenie mają gatunki synantropijne, zdolne do przechodzenia całego swojego cyklu rozwojowego w zbożach i jego przetworach. Należą tu żyjące w mieszkaniach i magazynach szkodniki, jak np. mącznik młynarek czy trojszyki. W cieplejszych rejonach pewne szkody w rolnictwie wyrządzać mogą gatunki glebowe, nie dotyczy to jednak Europy Środkowej[1][2].
Czarnuchowate, mączniki (Tenebrionidae) – rodzina chrząszczy z podrzędu wielożernych, infrarzędu Cucujiformia i nadrodziny Tenebrionoidea. Należy tu około 20 tysięcy gatunków. W ich ubarwieniu dominuje czerń. Cechują się przykryciem od góry nasad czułków przez listewki. Kosmopolityczne, wiele gatunków pustynnych i półpustynnych. Odżywiają się najczęściej martwą materią organiczną. Należą tu także gatunki synantropijne, w tym szkodniki magazynowe zbóż i ich przetworów, mające duże znaczenie gospodarcze.
Svartbaggar (Tenebrionidae) är en familj i ordningen skalbaggar. Man uppskattar att det finns mellan 12 000 och 15 000 arter i familjen.
Familjen ingår i den artrika underordningen allätarbaggar och det finns arter som livnär sig på nedbrutet organiskt material från både växter och djur. Några arter räknas som skadedjur.
Wikimedia Commons har media som rör Svartbaggar.
Denna insekts-relaterade djurartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Svartbaggar (Tenebrionidae) är en familj i ordningen skalbaggar. Man uppskattar att det finns mellan 12 000 och 15 000 arter i familjen.
Familjen ingår i den artrika underordningen allätarbaggar och det finns arter som livnär sig på nedbrutet organiskt material från både växter och djur. Några arter räknas som skadedjur.
Чорнотілки є широкорозповсюдженими по всій Землі, за винятком Арктики та Антарктики, проте найвище різноманіття спостерігається в аридних зонах: пустелях, напівпустелях, степах і саваннах.
Більшість видів виділяють речовини, що мають різкий неприємний запах. Личинка видовжена, циліндрична, тверда, часто з шипами на кінці черевця.
![[icon]](https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1c/Wiki_letter_w_cropped.svg/20px-Wiki_letter_w_cropped.svg.png){kind=small}
Цей розділ потребує доповнення. Виділяють дві основні екологічні групи: лісові види (пов'язані з гниючою деревиною та грибами, що живляться деревиною) та пустельно-степові (ксерофіли, живуть в ґрунті). Деякі види, наприклад, Onymacris unguicularis, живуть в пустелі Наміб і пристосувалися до збору вологи з туману, конденсуючи її на надкрилах.
Імаго та личинки живляться переважно рослинними рештками, деякі види — живими рослинами, інколи можуть пошкоджувати продовольчі запаси.
Личинок декількох видів вирощують штучно для підгодівлі комахоїдних тварин, що утримують в неволі. Найвідомішим з таких видів є хрущак борошняний (Tenebrio molitor).
Ulomoides dermestoides, відомий як «жук-знахар» використовують в нетрадиційній медицині.
Tenebrionidae là một họ bọ cánh cứng được tìm thấy trên toàn thế giới, ước tính khoảng hơn 20.000 loài. Nhiều con bọ cánh cứng có cánh màu đen, dẫn đến tên gọi chung của họ là Bọ cánh cứng bóng tối. Ngoài 9 phân họ liệt kê ở đây, tông Opatrini của Tenebrioninae đôi khi được coi là một họ riêng biệt, và / hoặc Pimeliinae được bao gồm trong Tenebrioninae như một tông Pimeliini.
Loài bọ này ăn cả thực vật tươi và mục nát. Các động vật ăn thịt chính bao gồm chim, động vật gặm nhấm, sunspiders, và thằn lằn. Một số loài sống ở sa mạc Namib khô và đã phát triển các biến đổi giúp chúng thu nước từ sương ngưng tụ trên cánh cứng của chúng.
Tenebrionidae là một họ bọ cánh cứng được tìm thấy trên toàn thế giới, ước tính khoảng hơn 20.000 loài. Nhiều con bọ cánh cứng có cánh màu đen, dẫn đến tên gọi chung của họ là Bọ cánh cứng bóng tối. Ngoài 9 phân họ liệt kê ở đây, tông Opatrini của Tenebrioninae đôi khi được coi là một họ riêng biệt, và / hoặc Pimeliinae được bao gồm trong Tenebrioninae như một tông Pimeliini.
Loài bọ này ăn cả thực vật tươi và mục nát. Các động vật ăn thịt chính bao gồm chim, động vật gặm nhấm, sunspiders, và thằn lằn. Một số loài sống ở sa mạc Namib khô và đã phát triển các biến đổi giúp chúng thu nước từ sương ngưng tụ trên cánh cứng của chúng.
Большинство питаются растительными материалами. Есть ксилофаги (Helopini), микофаги (Diaperinae, Mycetocharini), сапрофаги и некрофаги (Blaps), некоторые питаются пыльцой (Omophlini).
Многие виды являются ночными и избегают света (отсюда и название семейства), но другие могут быть найдены в солнечные дни (Omophlini), даже на пляжах или пустынях (Pimeliinae).
Всемирное, преимущественно в тропических и аридных регионах. В Европе около 1775 видов. К песчаным почвам приурочено значительное число видов. На влажных солончаках обитают немногие виды с высокой устойчивостью к солям. К равнинным видам принадлежат обитатели степей, полупустынь и пустынь. Некоторые из этих видов населяют также предгорные холмы. Наиболее тесную связь с равнинными ландшафтами обнаруживают специализированные обитатели среднеазиатских песчаных пустынь. В Тропической и Южной Африке мирмекофильными, по-видимому, являются все виды, относящиеся к родам Hanstroemium и Tragardhus. Смещение времени активности на утренние, вечерние и ночные часы является одним из важных моментов биологии чернотелок, позволяющих им существовать в крайних условиях пустынь, поскольку лишь одни морфо-физиологические адаптации не могут обеспечить организму успешное противодействие влиянию окружающей среды.
Длина тела до 70 мм. Тело личинок преимущественно длинное, полу цилиндрическое. Покровы тела сильно и равномерно склеротизованы, глянцевые на вид, реже матовые. Окраска личинок варьирует от светло-желтой и оранжево-желтой до коричнево-бурой и почти черной. Голова более или менее гипогнатическая. Глазки расположены по бокам головы у основания усиков. Дыхальца среднегруди крупнее, чем на сегментах брюшка. Брюшко состоит из 10 сегментов.
Куколка белого цвета, со стекловидно прозрачными усиками, ногами, нижнечелюстными щупиками. Голова сильно подогнута на нижнюю сторону и сверху не видна из-за грудного щита. Задний конец куколки загнут книзу и несет два хвостообразных отростка.
На территории России чернотелки вредят в засушливых районах, а также на юге Украины, в Предкавказье, на юго-востоке европейской части, в Восточном Закавказье, в Казахстане, в Средней Азии. В более северных районах степи и лесостепи вредная деятельность чернотелок проявляется в сухие циклы. Широко известны вредители запасов пищи (Tribolium, Tenebrio, Zophobas). Личинка жука мучного хрущака (Tenebrio molitor) повреждает муку, зерно, отруби, хлеб, сухари, макароны и другие продукты, портит энтомологические коллекции, наносит вред в подпольях складов, на мельницах, макаронных и кондитерских фабриках. В качестве вредителей чернотелки трибы Opatrinae выступают на всех континентах, причем их экономическое значение наиболее заметно в засушливых районах тропического и умеренных поясов земли. В ряде районов тропического пояса (особенно в Юго-Восточной Азии) чернотелки проявляют себя как вредители в засушливый период года. Территория, где чернотелки подсемейства Opatrinae фигурируют как серьёзные вредители, кроме южных районов Европы, охватывает Переднюю Азию, Индию, Индонезию, Австралию, южную половину Африки, Мадагаскар, западные и южные штаты США.
Platynotine из Индии
Alogenius из Намибии
Личинки Tenebrio molitor
Большинство питаются растительными материалами. Есть ксилофаги (Helopini), микофаги (Diaperinae, Mycetocharini), сапрофаги и некрофаги (Blaps), некоторые питаются пыльцой (Omophlini).
Многие виды являются ночными и избегают света (отсюда и название семейства), но другие могут быть найдены в солнечные дни (Omophlini), даже на пляжах или пустынях (Pimeliinae).
拟步行虫科（Tenebrionidae；科名有時錯拼為T e r e b r i o n i d a e[1][2]），又称拟步甲科，为鞘翅目拟步总科下的一科。它是鞘翅目下的一個大科，下含約2,000種生物。其學名的意思是“似Tenebrio的”，而Tenebrio則是林奈在第10版《自然系統》中給出的一個甲蟲屬名[3]，Tenebrio的意思是“尋找黑暗之處者”[4][5]。
按2005年的分類法，該科包括以下的亞科：[6]
拟步行虫科（Tenebrionidae；科名有時錯拼為T e r e b r i o n i d a e），又称拟步甲科，为鞘翅目拟步总科下的一科。它是鞘翅目下的一個大科，下含約2,000種生物。其學名的意思是“似Tenebrio的”，而Tenebrio則是林奈在第10版《自然系統》中給出的一個甲蟲屬名，Tenebrio的意思是“尋找黑暗之處者”。
_(3989862005).jpg)
ゴミムシダマシ科 Tenebrionidae は、コウチュウ目に含まれる分類群の一つ。成虫の知名度は高くないが、幼虫であるミールワームは知名度は高く、きわめて多様なものを含んだ大きな群である。
ゴミムシダマシの名は、ゴミムシに似て異なるものの意であるが、実際にはあまり似ていない。ゴミムシ類と似ているのは、あまり外見的に目立ったところのない体型と、地味な黒っぽい体色くらいである。ゴミムシ類は捕食性の強い、素早く走る虫であるのに対して、ゴミムシダマシ類の多くは腐植や菌類などを食べる動きの遅い虫である。
ゴミムシダマシ科に含まれる種は、世界に16000種と言われ、この数はカミキリムシ科やコガネムシ科には及ばないものの、コメツキムシ科やタマムシ科よりかなり多い。ただし分類体系やその範囲には異説が多いようである。知名度の低さから、他から流用された名でない、固有の名を持つのはほとんどキマワリだけである。それ以外はゴミムシダマシに長ったらしい修飾がつくものの他に、さらに別の名前の流用でオサムシダマシ、ゴモクムシダマシ、マグソコガネダマシ、キクイムシモドキ、コクヌストモドキなどが並んでいる。
役に立つものは多くない。ミールワームのように餌として養殖されるもの、コクヌストモドキなどモデル生物として扱われる例はあるが、これらは貯蔵穀物等の害虫でもある。
外見は多様であるが、おおむねがっしりした甲虫である。触角は比較的単純な糸状や数珠状で、たまに先のふくらんでいる例もある。その基部の上に頭部の縁が伸びている。腹部の前の3節が互いに融合してしっかりと固まっている。また、歩脚のふ節（腿・すねのような長い節の先に続く小さな節と爪の続く部分）が前足と中足で5節、後足で4節になっている。
全体に地味とは言っても、様々な形と色のものがある。大きい方では日本ではオオユミアシゴミムシダマシは27mmになる。キノコゴミムシダマシの類はオオキノコムシ類のような黄色い斑点を持ち、またニジゴミムシダマシは黒っぽいながら、その表面に虹の輝きを表す。形の方ではテントウゴミムシダマシは半球形で本当にテントウムシのような姿を持っている。またクワガタゴミムシダマシやミツノゴミムシダマシの頭部や胸部にはしっかりした角がある。
幼虫の形も様々であるが、短い触角と、短い胸脚を持ち、背面は全体にキチン板に覆われる。キマワリやミールワームは円筒形をしているが、より幅広いものもあり、テントウゴミムシダマシの幼虫は成虫同様に半球形をしている。
外見からは雌雄の判別は不可能で解剖が必要であるが、大量の餌を食べた場合は首の後ろと生殖器が外に押し出されるため目視で判別できる[1]。
砂漠では穴を掘って内部に餌を入れると容易に捕獲できる[1]。
多くは物陰に棲息する。腐植食や菌食のものが多く、あるいは植物食でも草や木の葉を食べるものではなく地衣類やコケなどを餌とするものが多い。そのため、そういうものが豊富な、たとえば朽ち木や枯れ木、地表、堆積物の下と言ったところに生育するものが多い。しかし海岸や砂漠に生息するものもあり、その生息環境の幅は広い。キリアツメゴミムシダマシはナミブ砂漠やサハラ砂漠に生息しており、霧が出る朝方に尻を上に上げることで体に付着した水分を口へ導いている[1]。
チャイロコメノゴミムシダマシを主とする数種の幼虫は飼育が簡単で扱いやすい大きさなどの点から肉食性小動物を飼育する際の生き餌として重宝され、ミールワームの名で広範囲で飼育されている。またキュウリュウゴミムシダマシの幼虫は九竜虫と呼ばれ、漢方薬のように使われたことがある。また、コクヌストモドキなどが個体群生態学の分野でモデル生物として重視された。
モーリタニアではサバクトビバッタ駆除のために散布した殺虫剤による環境汚染度を測定するモデル生物として利用されている[1]。
貯蔵穀物などに発生するので、屋内害虫の面も持っている。特にガイマイゴミムシダマシは穀類や飼料を食害するほか、周囲の木材に穿孔する被害も出す。
ごく縁の近い群にクチキムシ科 Alleculidae やハムシダマシ科 Lagriidae があり、たとえば現在の名でヒゲブトハムシダマシは、かつてはこの科に含めてヒゲブトゴミムシダマシと呼ばれていた。コブゴミムシダマシ科 Zopheriidae もゴミムシダマシ科に含めたことがある。逆にテントウゴミムシダマシの類を独立科とする説もある。
日本で22族90属305種、世界で約90族1400属16000種からなる。
以下に黒澤他編著(1985)から属を拾い上げる。
.jpg)
.jpg)
_(3989862005).jpg)
.jpg)
_(3989862005).jpg)
.jpg)
_tribulus_larva.jpg)
_(3989862005).jpg)
.jpg)
.jpg)
_(9668731725).jpg)
.jpg)
_(3814836498).jpg)
.jpg)
.JPG)
_Syn._Cteniopus_sulphureus_Linn%C3%A9,_1758_(5277922318).jpg)
.jpg)
_(3989862005).jpg)
.jpg)
_(3409788662).jpg)
_female_(5901279921).jpg)
