Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
In the late 1960s, declines in many black-crowned night heron populations were noted, and were attributed to the use of DDT. The status of these populations is indicative of environmental quality due to the high rank of these birds in the food chain, and their wide geographic distribution.
Adults were often killed or trapped near fish-culture establishments, due to their fishy diet, but other methods of discouraging them from eating the fish are now available. It is estimated that 1,300 birds were killed per year at fish hatcheries in nine states. Herons that nested too close to human settlements were considered pests and were also often killed, but other methods that do not involve killing have been developed. Since most populations are stablized or increasing, management has not been a major focus, though habitat destruction is an important factor in the conservation of this species. (Davis, 1993) This is a species of special concern in Michigan.
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: special concern
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
At fish hatcheries, humans claimed that the amount of fish the birds were consuming were becoming destructive. If they nest near human settlements, they are considered pests. (Davis, 1993)
Black-crowned night herons have been hunted for food, though they are hunted for this purpose much less frequently now.
The black-crowned night heron is an opportunistic feeder. Its diet consists mainly of fish, though it is frequently rounded out by other items such as leeches, earthworms, aquatic and terrestrial insects. It also eats crayfish, mussels, squid, amphibians, lizards, snakes, rodents, birds, eggs, carrion, plant materials, and garbage and refuse at landfills. It is usually a solitary forager, and it strongly defends its feeding territory. The night heron prefers to feed in shallow waters, where it grasps its prey with its bill instead of stabbing it. A technique called 'bill vibrating'--which is opening and closing the bill rapidly in water--creates a disturbance which may lure prey. Evening to early morning are the usual times it feeds, but when food is in high demand, such as during the breeding season, it will feed at any time of the day. (Davis, 1993)
The black-crowned night heron is found across North America from Washington through Quebec, south through coastal Mexico, as well as locally in Central America and the Caribbean. Some winter as far north as Oregon and the New England states. The Old World race 'nycticorax' occurs from Europe to Japan, Africa and India. (Davis, 1993)
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); palearctic (Native ); oriental (Native ); ethiopian (Native ); neotropical (Native )
Most colonies of black-crowned night herons are associated with large wetlands. They inhabit a variety of wetland habitats such as swamps, streams, rivers, marshes, mud flats and the edges of lakes that have become overgrown with rushes and cattails. (Davis, 1993; http://www.biology.ualberta.ca/uamz.hp/heron.html)
Average lifespan
Status: wild: 253 months.
The night heron has a stocky body, with a comparatively short neck and legs. The length averages 58-72 cm, with the females averaging slightly smaller than the males. The adult has distinctive coloring, with black cap, upper back and scapulars; gray wings, rump and tail; and white to pale gray underparts. The bill is stout and black, and the eyes are red. For most of the year, the legs of the adult are yellow-green, but by the height of the breeding season, they have turned pink. The eyes of the juvenile black-crowned night heron are yellowish or amber, and the dull gray legs lack the colorful pigmentation of those of the adult. The juvenile has a brown head, neck, chest and belly streaked with buff and white. The wings and back are darker brown, though the tips of the feathers have large white spots. These spots are particularly large on the greater secondary coverts. The young do not acquire full adult plumage until the third year. (Davis, 1993; http://www.mbr.nbs.gov/id/htmid/h2020id.html)
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 800 g.
Black-crowned night herons are presumed to be monogamous. Pair formations are signaled by males becoming aggressive and performing Snap Displays, in which they walk around in a crouched position, head lowered, snapping their mandibles together or grasping a twig. The Snap Display is followed by the Advertisement Display--sometimes called the Stretch, Snap-hiss, or Song and Dance display--to attract females. In this display a male stretches his neck out and bobs his head, and when his head is level with his feet, he gives a snap-hiss vocalization. Twig-shaking and preening may be occur between songs. It has been suggested that these displays provide social stimulus to other birds, prompting them to display. This stimultion in colonial species may be crucial for successful reproduction. Females that come near the displaying male are rejected at first, but eventually a female is allowed to enter his territory. The newly-formed pair then allopreens and engages in mutual billing. At the time of pair formation, the legs of both sexes turn pink. Copulation usually takes place on or near the nest, and begins the first or second day after the pair is formed.
There is one brood per season. Black-crowned night herons nest colonially, and often there can be more than a dozen nests in one tree. The nest is built near the trunk of a tree or in the fork of branches, either in the open or deep in foliage. The male initiates nest building by beginning to build a new nest or refurbishing an old one. The nest is usually a platform lined with roots and grass. During and after pair formation, the male collects sticks and presents them to the female, who works them into the nest. The male's twig ceremony gradually changes to nest building.
The eggs are laid at 2 day intervals, beginning 4-5 days after pair formation. Incubation, which lasts 24-26 days, is carried out by both adults. The clutch size is 3-5 eggs. The eggs are greenest on the first day and fade to pale blue or green after that. On hot days, the parents wet their feathers, perhaps to keep the eggs cool. Both parents brood the young. After 2 weeks, the young leave the nest, although they don't go far. By 3 weeks, they can be found clustered at the tops of trees if they are disturbed. By Week 6-7 they fly well and depart for the feeding grounds. Adult black-crowned night herons do not recognize their own young and will accept and brood young from other nests. The young have a tendancy to regurgitate their food onto intruders when disturbed. (Davis, 1993)
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average time to hatching: 25 days.
Average eggs per season: 4.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 730 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 730 days.
Resident breeder?, regular passage visitor and winter visitor.
A small (23-28 inches), thick-set heron, the Black-crowned Night-Heron is most easily identified by its gray wings, black back and head, pale breast, and, in the breeding season, twin white head plumes. Where their ranges overlap, this species may be distinguished from its relative, the Yellow-crowned Night Heron (Nyctanassa violacea), by the latter species’ black face, gray breast, and, logically, by its yellow crown. Male and female Black-crowned Night-Herons are similar in all seasons. The Black-crowned Night Heron inhabits every continent except Australia and Antarctica. In the North America, this species breeds at lower elevations across much of the United States and southern Canada. Some populations in warmer areas are non-migratory, but others migrate south to the southern U.S., interior Mexico, and Central America. Elsewhere in the New World, other populations exist in the West Indies, coastal Mexico, southern Central America, and South America south to southern Argentina and Chile. In the Old World, this species inhabits warmer parts of Europe, Asia, and Africa, with populations ranging from sedentary to fully migratory depending on climate and habitat. Black-crowned Night-Herons inhabit a variety of wetland habitats, whether flowing or standing, large or small, and freshwater or saltwater. In tropical areas, this species may be found in mangrove wetlands and lagoons. Black-crowned Night Herons primarily eat a number of plant and animal foods, including small fish, crustaceans, mollusks, reptiles, small mammals, and aquatic plant seeds and vegetation. Black-crowned Night-Herons may be best observed wading in shallow water, where they may be seen plunging their bills into the water to catch fish. It is also possible to see Black-crowned Night Herons at their nesting colonies, especially when they return to roost, or while flying with their feet extended and their necks pulled in. As its name suggests, this species hunts mainly from sunset to sunrise, although individuals may be seen during the morning and afternoon as well.
A small (23-28 inches), thick-set heron, the Black-crowned Night-Heron is most easily identified by its gray wings, black back and head, pale breast, and, in the breeding season, twin white head plumes. Where their ranges overlap, this species may be distinguished from its relative, the Yellow-crowned Night Heron (Nyctanassa violacea), by the latter species’ black face, gray breast, and, logically, by its yellow crown. Male and female Black-crowned Night-Herons are similar in all seasons. The Black-crowned Night Heron inhabits every continent except Australia and Antarctica. In the North America, this species breeds at lower elevations across much of the United States and southern Canada. Some populations in warmer areas are non-migratory, but others migrate south to the southern U.S., interior Mexico, and Central America. Elsewhere in the New World, other populations exist in the West Indies, coastal Mexico, southern Central America, and South America south to southern Argentina and Chile. In the Old World, this species inhabits warmer parts of Europe, Asia, and Africa, with populations ranging from sedentary to fully migratory depending on climate and habitat. Black-crowned Night-Herons inhabit a variety of wetland habitats, whether flowing or standing, large or small, and freshwater or saltwater. In tropical areas, this species may be found in mangrove wetlands and lagoons. Black-crowned Night Herons primarily eat a number of plant and animal foods, including small fish, crustaceans, mollusks, reptiles, small mammals, and aquatic plant seeds and vegetation. Black-crowned Night-Herons may be best observed wading in shallow water, where they may be seen plunging their bills into the water to catch fish. It is also possible to see Black-crowned Night Herons at their nesting colonies, especially when they return to roost, or while flying with their feet extended and their necks pulled in. As its name suggests, this species hunts mainly from sunset to sunrise, although individuals may be seen during the morning and afternoon as well.
Distribucion General: Se distribuye desde el sur de Canadá hasta Tierra del Fuego; las aves del norte inviernan desde la parte central y el sur de E.U.A. hacia el sur. Es de amplia distribución en el viejo mundo.
Die gewone nagreier is 'n algemene standvoël en besoeker. Die wetenskaplike naam beteken "nagraaf", en verwys na die spesie se nagtelike gewoontes en die skor kraaiagtige geluid wat dit uiter.
Dit is 'n bonkige reier met 'n kort nek. 'n Volwassene het 'n kenmerkende swart mus en rug wat by sy wit en grys vlerke en onderkant afsteek. Die agterkoppluime ontbreek soms. Alhoewel volwasse nagreiers na grootrietreiers lyk, verskil die jong voëls deurdat hulle kleiner is, oranje oë het en wit kolle aan die punte van die rugvere het. Volwasse voëls het 'n algemene lengte van 56 cm.
Kom een-een, in pare of in groepíes langs stil rivierlope, damme en strandmere voor. Skuil bedags in bome of tussen oewerplantegroei. Soms is tot 18 voëls by mekaar te síen. Kom teen laat namiddag te voorskyn. Jag veral snags deur stil te staan aan die waterkant. Hulle vang klein vissies, garnale, paddas, klein waterdiertjies en klein soogdiertjies. Gedurende die dag rus hulle in die bosse of struike.
Die broeigebiede is vars- en soutwatervleilande oor groot gedeeltes van Noord-Amerika, Europa, Asië, en Afrika. Hulle maak nes in kolonies op platforms van stokke in boomplate of op die grond in beskermde plekke soos eilande of rietbeddings, en lê 3 tot 8 eiers.
Buite die nesmaaktyd is hulle nomadies. Die Noord-Amerikaanse groep, N. n. hoactli, oorwinter in Meksiko, die Suidwestelike Verenigde State, Sentraal-Amerika en die Wes-Indiese Eilande. Die ander groep, N. n. nycticorax, oorwinter in tropiese Afrika, en die suidelike Asië. In die Amerikas kan N. n. nycticorax tot sover as Patagonië gevind word.
'n Skor, kraaiagtige gekras.
'n Jong nagreier.
'n Gewone nagreier afgeneem in Toronto, Kanada.
Nycticorax nycticorax
Die gewone nagreier is 'n algemene standvoël en besoeker. Die wetenskaplike naam beteken "nagraaf", en verwys na die spesie se nagtelike gewoontes en die skor kraaiagtige geluid wat dit uiter.
Nycticorax nycticorax ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Ardeidae[2][3] llargamente distribuyida por Eurasia, África y América.
Amás de martinete común que ye'l nome dáu n'España, tamién ye llamáu na so distribución americana como garza nocherniega coroninegra, guaco, wacana, huaco, garza bruxa, huairavo (Chile) y (arxentina), gauda (Chiloé), chocuaco (Costa Rica), cuaco, pedrete corona negra, y pedrete gris,
De tamañu mediu (ente 60 y 65 cm), destaquen rápido los güeyos de color coloráu intensu. Gargüelu, pechu y partes inferiores d'un blancu puru. La parte cimera de la cabeza y l'envés son d'un gris escuru, pero d'una tonalidá cambiante. De la nuca sálen-y trés llargues plumes blanques, daqué más llargues nel machu que na fema.
Les pates y pies son de color mariellu maciu (daqué más intensu en dómina de cría), y el picu, fuerte anque non descomanadamente llargu, ye verdosu na base y negru na parte cimera. Ye notable l'escasu llargor del so pescuezu, si comparar col d'otres garces como la garza real o la garceta común.
Los xuveniles amuesen un plumaxe marrón, veteado de blancu, según güeyos pardos. Nun presenten les plumes de la nuca hasta'l primer añu de vida.
Ye una ave de costumes eminentemente crepusculares y nocherniegues, anque en dómina de cría ye posible velo n'actividá pel sol.
L'hábitat de cría del martinete son güelgues d'agua salao, en gran parte del planeta. La subespecie N. n. hoactli añera en toa América, dende Canadá hasta la Patagonia. La subespecie nominal, N. n. nycticorax n'Europa, Asia y África. Ye un ave migratoria. Les poblaciones d'Europa pasen l'iviernu nel África tropical y el sur d'Asia, y les d'América facer en Méxicu, el sur d'Estaos Xuníos y en Centroamérica.es bien rara atopala en (España).
Los martinetes lleguen a les sos zones de nidificación en marzu. Los machos enantes de la construcción del nial empiecen el difícil ritual de seleición de pareya. Una vegada establecida la pareya, constrúyese'l nial sobre un árbol o una carba alta a unos 4 o 5 metros d'altor. El nial ye una senciella estructura de palos y cañes y otros elementos.
La puesta realizar ente mayu y xunu, y consiste en 3 o 4 güevos d'un pálidu verde azuláu. La incubación, na que s'alternen el machu y la fema, dura unos 20-21 díes. Una vegada eclosionados los güevos, dambos proxenitores alimenten a los pollos, que van permanecer nel nial 3 o 4 selmanes, anque van volver a él pa dormir.
Aliméntase principalmente de pexes, anfibios y inseutos. Escepcionalmente puede completar la so dieta con dalgún mure.
Conócense cuatro subespecies de Nycticorax nycticorax:[2]
En Chiloé, un archipiélagu del sur de Chile, esti páxaru tien un papel importante na mitoloxía local, porque ye acomuñáu cola bruxería y les fuercies del mal. Créese que ye la forma qu'adopta la Voladora pa cumplir les sos xeres; ye esta una muyer mensaxera de los bruxos de Chiloé que devuelve les sos coraes y muévese pel aire emitiendo berros espeluznantes y risaes.[nota 1]
En Bolivia, el nome de la llocalidá de Guaqui, allugáu nel departamentu de La Paz, provién del soníu qu'emite esta ave.[4]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Nycticorax nycticorax ye una especie d'ave pelecaniforme de la familia Ardeidae llargamente distribuyida por Eurasia, África y América.
Adi qarıldaq (lat. Nycticorax nycticorax) - Leyləkkimilər dəstəsinin vağlar fəsiləsinə aid quş növü.
Ar gerc'heiz-noz kein du a zo un evn hirc'harek, Nycticorax nycticorax an anv skiantel anezhañ.
Al labous a gaver ar pevar isspesad anezhañ[1]:
Ar gerc'heiz-noz kein du a zo un evn hirc'harek, Nycticorax nycticorax an anv skiantel anezhañ.
El martinet de nit, martinet o orval (Nycticorax nycticorax) és una ardèida rabassuda que rep aquest nom pels seus costums crepusculars. El nom comú d'aquest ocell (martinet de nit) es fa extensiu a l'altra espècie del seu gènere, i als propers gèneres Nyctanassa i Gorsachius.
Nom vernacle al Delta del Llobregat: Martinet negre[1]
Es troba a les zones humides o bé en extensions d'aigües estancades o corrents. Li agrada molt posar-se en els arbres, bé que també aprofita els canyissars.
És típic veure els seus nius en els boscos de ribera.
És un ocell estival i nidificant que arriba als Països Catalans als mesos de març i abril.
Es pot observar en època de cria al Delta de l'Ebre, als Aiguamolls de l'Empordà i a l'Albufera de València. També és habitual veure'l com a migrant, i a l'hivern se'n poden trobar alguns.[2]
La data d'inici de l'estació reproductora és variable segons les localitats on s'assenta la colònia: tractant-se, com es tracta, d'animals que nidifiquen en colònies molte vegades mixtes, i que comparteixen amb altres espècies d'ardèids, la construcció dels nius i les postes oscil·la entre els mesos d'abril i juny.
El volum de la posta va de 2 a 7 ous per niu. Els ous són postos en intervals de dos dies cada un.
El martinet de nit, martinet o orval (Nycticorax nycticorax) és una ardèida rabassuda que rep aquest nom pels seus costums crepusculars. El nom comú d'aquest ocell (martinet de nit) es fa extensiu a l'altra espècie del seu gènere, i als propers gèneres Nyctanassa i Gorsachius.
Nom vernacle al Delta del Llobregat: Martinet negre
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr nos (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod nos) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Nycticorax nycticorax; yr enw Saesneg arno yw Black-crowned night heron. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn N. nycticorax, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r crëyr nos yn perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn bwn bach Ixobrychus exilis Aderyn bwn cefn rhesog Ixobrychus involucris
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Crëyr nos (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: crehyrod nos) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Nycticorax nycticorax; yr enw Saesneg arno yw Black-crowned night heron. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn N. nycticorax, sef enw'r rhywogaeth.
Kvakoš noční (Nycticorax nycticorax) je středně velká volavka.
Je velký přibližně jako vrána,[2] dorůstá 58–65 cm, váží 340–800 g a v rozpětí křídel měří 90–100 cm. Má zavalité, převážně šedě zbarvené tělo, černé temeno, zátylek a hřbet, několik výrazných bílých zátylkových per, krátké žlutě zbarvené končetiny s dlouhými prsty, tmavý zobák a jasně červené oči. Obě pohlaví jsou zbarvena stejně, mladí ptáci jsou hnědí s bílým skvrněním.
Kvakoš noční má velmi rozsáhlý areál rozšíření, je zastoupen na všech světových kontinentech s výjimkou Austrálie a Antarktidy a je vůbec nejrozšířenějším a pravděpodobně i nejhojnějším zástupcem volavek. Vyskytuje se ve dvou poddruzích: N. n. nyctiorax obývá Evropu, Asii a Afriku, N. n. hoactli hnízdí v Severní a Jižní Americe od Kanady až po Patagonii. Je částečně tažný, ptáci ze Severní Ameriky zimují v Mexiku, na jihu Spojených států a v Karibiku, jedinci z Eurasie se na zimu stahují do tropické Afriky a jižní Asie.
Značně kolísavě bývá několik hnízdících párů zaznamenáno také na území České republiky, obvykle 300–370. Je chován v řadě zoologických zahrad, např. v ZOO Liberec.
Mimo hnízdní období se kvakoš noční zdržuje samotářsky. K životu preferuje hustě porostlé, sladké, slané i poloslané močály, bažiny, jezera a podmáčené louky, v poslední době proniká stále častěji i do center měst. Přes den obvykle odpočívá ve větvích stromů nebo v keřích a za potravou se vydává zejména za soumraku a v noci.
Na kořist, kterou dokáže pomocí svého vynikajícího zraku zaregistrovat i ve tmě, číhá podobně jako většina ostatních volavek „ze zálohy“, nehybně stojí na březích vod, vyčnívajících kamenech nebo větvích a vyhlíží zejména menší ryby, korýše, žáby, vodní hmyz a malé savce, kterých se zmocňuje rychlým pohybem krku. Často se ozývá velmi hlubokými chraplavými zvuky připomínajícími volání havrana.
Kvakoš noční hnízdí v menších koloniích, často v přítomnosti jiných brodivých ptáků. Místo k hnízdění, které bývá v rákosí, v křovinách nebo na stromech, vybírá samec, přičemž na jednom stromě může být až 12 hnízd. Samice do nově postaveného hnízda klade přibližně 3–8 nazelenalých vajec, na kterých sedí 24–26 dní. Na jejich inkubaci i na péči o mláďata se podílejí oba rodiče.
Vědecký název kvakoše nočního Nycticorax je latinského původu a v překladu znamená doslova „noční havran“. Tento poněkud neobvyklý název vznikl na základě kvakošova výrazného chraptivého hlasu.
Kvakoš noční ve svém přirozeném prostředí
Mladý pták
Dvojice kvakošů číhajících na potravu
Nycticorax nycticorax
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Black-crowned Night Heron na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu kvakoš noční ve Wikimedia Commons
Galerie kvakoš noční ve Wikimedia CommonsKvakoš noční (Nycticorax nycticorax) je středně velká volavka.
Nathejren (Nycticorax nycticorax) er en lille hejre, der er udbredt over store dele af verden. Foruden Europa findes den i dele af Asien og Afrika samt i Nord-, Mellem- og Sydamerika. Fuglen er især aktiv ved skumring og daggry, deraf navnet. Om dagen sover den flokvis i træer.
Nathejren er 61 cm lang og vejer 550 g. Halsen er kort. Som voksen er den gråhvid med sortblå ryg og isse. Næbbet er sort og benene gule. I yngletiden har nathejren lange hvide nakkefjer.
Ungfuglene er mørkebrune med lyse pletter på ryg og vingedækfjer, undersiden er hvidlig med mørke striber.
Dens føde består af småfisk, padder, haletudser, vandinsekter, igler og småpattedyr.
Nathejren optræder i Inger Christensens digt "Juninatten" i digtsamlingen Alfabet.
Nathejren (Nycticorax nycticorax) er en lille hejre, der er udbredt over store dele af verden. Foruden Europa findes den i dele af Asien og Afrika samt i Nord-, Mellem- og Sydamerika. Fuglen er især aktiv ved skumring og daggry, deraf navnet. Om dagen sover den flokvis i træer.
Der Nachtreiher (Nycticorax nycticorax) ist eine Art aus der Familie der Reiher (Ardeidae) und gehört somit in die Ordnung Pelecaniformes.
Der Nachtreiher ist nahezu weltweit vertreten, er fehlt lediglich in Australasien. Er war ursprünglich auch in Mitteleuropa weit verbreitet, er ist mittlerweile jedoch nur noch im Osten und Südosten Mitteleuropas ein verhältnismäßig häufiger Brut- und Sommervogel.
Nachtreiher erreichen eine Körpergröße zwischen 58 und 65 Zentimetern und wiegen zwischen 727 und 1014 Gramm.[1] Die Weibchen sind meist etwas kleiner und haben während der Fortpflanzungszeit einen etwas kürzeren Federschopf als Männchen. Sie haben einen untersetzten Körperbau mit vergleichsweise kurzem Hals und Beinen.
Das Federkleid der adulten Nachtreiher ist auffällig grau, schwarz und weiß gefärbt. Grundsätzlich weisen sie – je nach Verbreitungsgebiet – eine leicht voneinander abweichende Gefiederfärbung und Körpergröße auf. Die Haube, bestehend aus wenig verlängerten Kopf- und längeren Nackenfedern, ist schwarz. Rücken und Schultern sind ebenfalls schwarz, der Bauch ist hellgrau bis weiß gefärbt, ansonsten sind Rumpf und Flügel unscheinbar aschgrau. Stirn und Gesicht sind weiß, der dicke Schnabel ist schwarz, die Iris ist auffällig rot. An manchen Stellen ist ihr Gesicht unbefiedert, die Haut dort ist grünlich-gelb. Die Beine der adulten Nachtreiher sind blass gelbgrün. Die Flügel sind breit und rund. Im Flug ähneln sie den Rohrdommeln.
Die Jungvögel haben noch mattgraue Beine, und ihre Augen sind gelblich bis bernsteinfarben. Kopf, Hals, Brust und Bauch sind braun, ocker und weiß gestreift, während die Federspitzen mit großen weißen Flecken versehen sind. Erst mit dem dritten Jahr erhalten sie das voll ausgefärbte Federkleid eines adulten Nachtreihers.
Ihr allgemeiner Ruf erinnert an die raue, heisere Stimme eines Raben und klingt wie Qua, Quak oder Quark. Dieser Ruf wird meist im Flug oder von einem hoch gelegenen Standort ausgestoßen.
Nachtreiher kommen in Europa, Afrika, Asien und Amerika vor. In Mitteleuropa waren sie im 19. Jahrhundert noch verbreitete Brutvögel. Heute sind sie vorwiegend eine südeuropäische Art. Sie kommen dort an Salz- und Brackgewässern und im Marschland vor, auch an großen Flüssen, flachen Sümpfen und an Seeufern, die großzügig mit Binsen- (Juncaceae) und Rohrkolbengewächsen (Typhaceae) überwachsen sind.
Die Unterart Nycticorax nycticorax hoactli findet man in einem vergleichbaren Habitat, allerdings nur auf den hawaiischen Inseln. Auf der Insel Lāna'i wurde sie jedoch noch nie gesichtet. Die Unterart Nycticorax nycticorax falklandicus ist nur auf den Falklandinseln beheimatet und ist damit die Unterart, die unter den extremsten Klimabedingungen lebt. Sie ist grundsätzlich kleiner und dunkler gefiedert als andere Unterarten des Nachtreihers.[2]
Nachtreiher sind das ganze Jahr über sehr sozial, man findet sie meist zusammen mit Gleichartigen, aber auch mit anderen Reiherarten. Im Winter sitzen sie meist gemeinsam auf einem Ast. Europäische Bestände sind Zugvögel, einige außereuropäische Populationen bleiben auch im Winter am selben Ort. Wenn es kalt ist, ziehen sie im Flug die Beine ein, um sich warm zu halten. Die Jungvögel ziehen sich bei Kälte ins Nest zurück und kauern dort zusammen. Nachtreiher verteidigen ihr Nahrungs- und Nistrevier.
Auf Nahrungssuche begeben sich Nachtreiher vor allem abends und nachts, wodurch sie Gerangel um Futter mit tagaktiven Reiherarten vermeiden. Wenn Nahrung knapp ist, z. B. in der Brutzeit, suchen sie auch am Tage nach Futter. Sie ernähren sich recht vielseitig, hauptsächlich von kleinen Fischen, Würmern und Insekten. Gelegentlich fressen sie auch Krebstiere, Amphibien, Reptilien, Muscheln, Nager, Vögel, Eier und Aas, selten pflanzliche Materialien. Sie suchen ihre Futterplätze immer wieder auf.
In der Brutsaison verfärben sich die Beine der monogam lebenden Nachtreiher pinkfarben, zwei oder drei auffallend weiße, lange Federn reichen dann vom Nacken bis weit auf den Rücken. Während der Balz werden die Männchen aggressiver, tänzeln fast kriechend herum, Kopf geduckt, und klappern mit dem Schnabel oder greifen nach einem Zweig. Nach dem Tanz strecken sie ihren Hals weit aus, nicken mit dem Kopf immer tiefer, bis er die Höhe der Füße erreicht, dann geben sie schnalzend-zischende Geräusche von sich. Das Fuchteln mit einem Zweig oder das Putzen des Gefieders kann man zumeist zwischen den Balzgesängen beobachten. Man nimmt an, dass dieses Balzspiel andere Männchen stimuliert, selbst zu balzen. Bei einer in Kolonien brütenden Art ist das für eine erfolgreiche Fortpflanzung entscheidend. Weibchen, die sich dem balzenden Männchen nähern, werden erst mal zurückgewiesen. Wird es einem Weibchen dann doch gestattet, das Revier zu betreten, putzt das neue Pärchen sich gegenseitig, und sie klappern abwechselnd mit dem Schnabel. Ein bis zwei Tage nach der Bindung vollziehen sie die Kopulation entweder im Nest oder nahe dabei.
Sie brüten wie einige andere Reiher, zum Beispiel Kanada- (Ardea herodias) oder Seidenreiher (Egretta garzetta), in Kolonien. Etwa 30 Nester werden gewöhnlich in einen Baum gebaut, dicht am Baumstamm oder in Astgabeln. Ähnlich wie der Mangrovereiher (Butorides striatus) bauen auch Nachtreiher nur ein sehr dürftiges Nest. Dabei beginnt das Männchen mit dem Bau, es errichtet eine Zweigunterlage oder renoviert ein schon bestehendes Nest. Es trägt dann weitere Zweige, Wurzeln und Gras herbei, die anschließend vom Weibchen eingeflochten werden.
Es wird nur einmal im Jahr gebrütet, sehr selten auch zweimal. Etwa in vier bis fünf Tagen nach der Kopulation (Ende April bis Ende Juni) legt das Weibchen in Intervallen von zwei Tagen etwa drei bis fünf Eier. Am ersten Tag sind sie noch kräftig grün, doch sie blassen schnell ins Bläuliche oder Grünliche aus. Das Pärchen bebrütet sie abwechselnd etwa 22 bis 25 Tage lang. An sehr heißen Tagen befeuchten die Altvögel ihr Federkleid, um die Eier kühl zu halten. Die Jungvögel verlassen das Nest schon drei Wochen nach dem Schlüpfen, aber sie entfernen sich noch nicht sehr weit. Ab drei Wochen verstecken sich die Jungvögel hoch oben in den Baumkronen, wenn sie sich bedroht fühlen. Im Alter von etwa sechs bis sieben Wochen können sie schon gut fliegen und stecken eigene Reviere ab, die sie schon zu verteidigen wissen. Die Altvögel erkennen ihre Jungen meist nicht wieder und ziehen auch die Brut anderer Nester auf.
Fischereibetriebe beklagen sich, dass das Auftreten der Nachtreiher sehr schlecht für die Fischzucht sei, da sie eine große Menge an Fisch verspeisen sollen. Das ist der Grund, weshalb Nachtreiher, die nahe an Fischzuchtstationen gesehen werden, gestellt oder geschossen werden. Jedoch gibt es mittlerweile andere Möglichkeiten, Nachtreiher von den Zuchtbecken fernzuhalten.
Wenn sie in der Nähe von Siedlungen Kolonien aufbauen, sagt man den Nachtreihern nach, dass sie großen Schaden anrichten sollen. Deshalb soll man sie auch hier geschossen haben, jedoch wurden hier auch andere Möglichkeiten entwickelt, Nachtreiher fernzuhalten. Früher wurden sie wegen ihres Fleisches gejagt, aber heute jagt man sie fast gar nicht mehr.
Der Nachtreiher ist in der Roten Liste der Brutvögel Deutschlands in der Kategorie 2 ("stark gefährdet") aufgeführt. Er ist eine Art des Anhangs I der EU-Vogelschutzrichtlinie (RL 79/409/EWG). Im Zeitraum 1995 bis 1999 wurden in Deutschland 35 Brutpaare beobachtet, 2005 bis 2009 waren es nur noch 18 bis 22 Brutpaare[3]. Der mitteleuropäische Verbreitungsschwerpunkt ist Ungarn, wo 2002 3.600 Brutpaare vorkamen.[4]
Ein Bestandseinbruch auf Grund direkter Verfolgung und Habitatzerstörung erfolgte bereits im 18. und 19. Jahrhundert. Erst in der zweiten Hälfte des 20. Jahrhunderts erfolgte eine Bestandszunahme und Ausbreitung in das derzeitige Areal. Allerdings kam es danach erneut zu einem Rückgang der Populationszahlen. Dabei spielte erneut direkte Verfolgung eine Rolle, allerdings könnten bei diesem Langstreckenzieher, der in Afrika große Wüstenzonen durchquert, auch die Trockenjahre eine große Rolle gespielt haben. Seitdem hat der Bestand unter anderem in Frankreich stark zugenommen und auch auf den Reisfeldern Italiens wieder zugenommen. In den Niederlanden, in Belgien und Deutschland sind die Populationen jedoch nach wie vor sehr klein und isoliert und unterliegen großen Bestandfluktuationen.[5]
Der Asteroid des inneren Hauptgürtels (8753) Nycticorax ist nach dem Nachtreiher benannt, dessen wissenschaftlicher Name Nycticorax nycticorax lautet. Zum Zeitpunkt der Benennung des Asteroiden am 2. Februar 1999 befand sich der Nachtreiher auf der niederländischen Roten Liste gefährdeter Arten.[6]
Der Nachtreiher (Nycticorax nycticorax) ist eine Art aus der Familie der Reiher (Ardeidae) und gehört somit in die Ordnung Pelecaniformes.
Der Nachtreiher ist nahezu weltweit vertreten, er fehlt lediglich in Australasien. Er war ursprünglich auch in Mitteleuropa weit verbreitet, er ist mittlerweile jedoch nur noch im Osten und Südosten Mitteleuropas ein verhältnismäßig häufiger Brut- und Sommervogel.
Buhorioe[1] o Bitoreau, Bihéron, Pouache, Pouacre, Roupeau (Nycticorax nycticorax)
Buhorioe o Bitoreau, Bihéron, Pouache, Pouacre, Roupeau (Nycticorax nycticorax)
De kwak (Nycticorax nycticorax) is in fûgel út de famylje fan de reagerfûgels.
De kwak wurdt ek wol de Nachtreager neamd.
De kwak (Nycticorax nycticorax) is in fûgel út de famylje fan de reagerfûgels.
Nycticorax nycticorax es un specie de Nycticorax.
Ang black-crowned night heron (Nycticorax nycticorax), na karaniwang pinaikling sa gabi lamang sa ibon sa Eurasia, ay isang bakaw na natagpuan sa buong isang malaking bahagi ng mundo, maliban sa pinakamalamig na rehiyon at Australasia (kung saan ito ay pinalitan ng malapit kaugnay na rufous night heron, na kung saan ito ay hibridizado sa lugar ng kontakto).
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Nátthegri (frøðiheiti - Nycticorax nycticorax)
Waqwa, Mayu sunsu icha Wajchilla (Nycticorax nycticorax) nisqaqa huk mayu patapi kawsaq, challwa mikhuq pisqum.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Waqwa
Waqwa, Mayu sunsu icha Wajchilla (Nycticorax nycticorax) nisqaqa huk mayu patapi kawsaq, challwa mikhuq pisqum.
Yöhaigari (Nycticorax nycticorax) on haigariloin heimoh kuului lindu.
Àm-kong ia̍h àm-kong-chiáu sī ji̍t--sî hioh-khùn, àm-sî thó-chia̍h ê chiáu. Saⁿ-kiⁿ-poàⁿ-mê koh m̄ khùn ê lâng tiāⁿ hông keng-thé chò àm-kong-chiáu.
Àm-kong ia̍h àm-kong-chiáu sī ji̍t--sî hioh-khùn, àm-sî thó-chia̍h ê chiáu. Saⁿ-kiⁿ-poàⁿ-mê koh m̄ khùn ê lâng tiāⁿ hông keng-thé chò àm-kong-chiáu.
Ο Νυχτοκόρακας (Nycticorax nycticorax - Νυχτοκόρακας ο νυχτοκόρακας) (Λινναίος 1758) είναι ένας κοινός ερωδιός με κοσμοπολίτικη εξάπλωση. Ανήκει στην τάξη των Πελαργόμορφων (Ciconiiformes), στην οικογένεια των Ερωδιίδων (Ardeidae) και το Γένος Νυχτοκόρακας (Nycticorax). Είναι μερικώς μεταναστευτικό είδος, στις περιοχές φωλιάσματος όπου συμβαίνει αυτό φτάνει τον Μάρτιο και αναχωρεί γύρω στον Σεπτέμβριο.
Είναι ένας μικρού μεγέθους ερωδιός με μέγεθος 58-65 εκ, άνοιγμα φτερών 105-112 εκ και βάρος 550 γρ. Δεν υπάρχει διμορφισμός μεταξύ των δύο φύλων ούτε όσον αφορά το μέγεθος ούτε και τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά. Έχει κοντό λαιμό και πόδια σε σύγκριση με τους υπόλοιπους ερωδιούς. Ο χρωματισμός των ενήλικων είναι ωραίος και τον χαρακτηρίζει ένα μακρύ λευκό λοφίο στο κεφάλι που αποτελείται από τρία φτερά, οι ώμοι και το πάνω μέρος της πλάτης είναι μαύρα, η υπόλοιπη πλάτη, τα φτερά και η ουρά είναι γκρι. Το κάτω μέρος από τον λαιμό μέχρι την ουρά έχει έναν χρωματισμό που ποικίλει από λευκό μέχρι ανοιχτό γκρι. Τα πόδια είναι κιτρινοπράσινα εκτός από την περίοδο της αναπαραγωγής που έχουν μία ροζ απόχρωση. Τα μάτια είναι κόκκινα και το ράμφος μαύρο. Τα νεαρά έχουν έναν μιμητικό χρωματισμό, κεφάλι, λαιμό και κάτω μέρος καφέ με λευκές λωρίδες ενώ το υπόλοιπο σώμα είναι σκούρο καφέ. Τον χρωματισμό των ενηλίκων τον αποκτούν μετά το τρίτο έτος της ηλικίας τους, ενώ δεν έχουν το λευκό λοφίο.
Ο Νυχτοκόρακας (Nycticorax nycticorax) είναι ένας ερωδιός που ζει σε μικρές αποικίες. Είναι το μοναδικό νυχτόβιο είδος, της οικογένειας του, στην Ευρώπη γι' αυτό δεν είναι συχνή η παρατήρηση του. Είναι εδαφικό όσον αφορά την περιοχή κυνηγιού του, όπου και πιάνει τα ψάρια, που είναι και η κύρια τροφή του, και σπανιότερα έντομα, σκουλήκια, τρωκτικά και σαύρες. Κατά την περίοδο της αναπαραγωγής το αρσενικό χτίζει μία φωλιά, στη διχάλα ενός δέντρου συνήθως χαμηλού ύψους και σπάνια σε καλαμιώνες, και μετά προσπαθεί να προσελκύσει τα θηλυκά. Όταν δημιουργηθεί το ζευγάρι το αρσενικό προσφέρει υλικά για την εσωτερική επένδυση της φωλιάς. Εκεί το θηλυκό γεννά 3 έως 5 γαλαζοπράσινα αυγά που κλωσσάνε και οι δύο γονείς για 24-26 μέρες. Συμμετέχουν και οι δύο στην ανατροφή των μικρών που διαρκεί 6 με 7 εβδομάδες. Μία ιδιαιτερότητα τους είναι το γεγονός ότι οι ενήλικες δεν αναγνωρίζουν τα μικρά τους και έτσι τρέφουν, όταν τύχει, και άλλα.
Του αρέσουν οι περιοχές που έχουν γλυκά νερά με μικρό βάθος και πλούσια βλάστηση στις όχθες. Μπορούμε να τον συναντήσουμε στους καλαμιώνες που βρίσκονται στις όχθες λιμνών, ποταμών, ελών και σπανιότερα σε λιμνοθάλασσες.
Είναι ένα κοσμοπολίτικο είδος που βρίσκεται σχεδόν σε όλο τον κόσμο εκτός από την Αυστραλία και την Ινδοκίνα. Στις πιο βόρειες και τις πιο νότιες περιοχές της εξάπλωσης του είναι μεταναστευτικό ενώ στις υπόλοιπες είναι μόνιμο. Στην Ευρώπη και την Ελλάδα είναι καλοκαιρινός επισκέπτης. Στην Ελλάδα μπορούμε να τον δούμε στη λίμνη της Καστοριάς, στις Πρέσπες, στον Αμβρακικό κόλπο, στη Λίμνη Κερκίνη, στο δέλτα Αξιού, στο δέλτα Έβρου και στη λίμνη Βιστονίδα.
Υπάρχουν 4 υποείδη:
Ο Νυχτοκόρακας (Nycticorax nycticorax - Νυχτοκόρακας ο νυχτοκόρακας) (Λινναίος 1758) είναι ένας κοινός ερωδιός με κοσμοπολίτικη εξάπλωση. Ανήκει στην τάξη των Πελαργόμορφων (Ciconiiformes), στην οικογένεια των Ερωδιίδων (Ardeidae) και το Γένος Νυχτοκόρακας (Nycticorax). Είναι μερικώς μεταναστευτικό είδος, στις περιοχές φωλιάσματος όπου συμβαίνει αυτό φτάνει τον Μάρτιο και αναχωρεί γύρω στον Σεπτέμβριο.
Кваква (Nycticorax nycticorax) є середнї велика чапля.
Росте до 58-65цм, важыть 340-800ґ і в роспятю крыл мірять 90-100цм. Мать робустне сиво зафарблене тїло, чорне тимя, затылок і хырбет, дакілько выразных білых затылковых пірок, курты жовто зафарблены ногы з довгыма палцями, тмавый дзёбак і ясно червены очі. Обидві поглавя суть фарбов такы самы, молоды птахы суть буры з білыма фляками.
Ноќната чапја или драјка (науч. Nycticorax nycticorax) е чапја со средна големина.
Возрасните птици се долги 64 см и тежат 800 г. Имаат црна кикиришка и грб, а остатокот од телото им е бел или сив, со црвени оч и куси жолти нозе. Младите се кафени, со бели и сиви дамки. Овој вид чапји се кусоврати и набиени.
Овие птици се размножуваат во слатководни и соленоводни мочуришта ширум светот. Подвидот N. n. hoactli се размножува во Северна и Јужна Америка од Канада, па сѐ до Патагонија на југ, а расата N. n. nycticorax е присутна во Европа, Азија и Африка. Ноќната чапја се гнезди во колонии на платформи на стапови во групи дрвја, или пак на земја во заштитени предели како острови и трскарници. Птицата несе по 3-8 јајца.
Оваа чапја е преселница, освен во тропските предели, каде живее постојано. Северноамериканските ноќни чапји презимуваат во Мексико, југот на САД, Средна Америка и Карибите, додека оние кои живеат во Стариот свет презимуваат во тропска Африка и јужна Азија.
Овие птици стојат мирно на работ на водата и го напаѓаат пленот од заседа, главно ноќно време. Главно се хранат со мали риби, ракови, жаби, водни инсекти и мали цицачи. Во текот на денот тие се одмораат во дрвја или честак. Новосветските раси се подруштвени вон сезоната за парење отколку евроазиските раси.
Често се среќаваат вгнездени во авениски дрвја на прометни улици.
На Фолкландските Острови, овие птици ономатопеично се нарекуваат „кваркови“ (quarks).
_I_IMG_7687.jpg)
_I_IMG_7687.jpg)
_I_IMG_7687.jpg)
|accessdate= (помош) (англиски) Внос во базата на податоци со објаснение зошто овој вид е најмалку загрозенПсыхэуэпщагуэ (лат-бз. Nycticorax nycticorax) — псыхэуэ лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.
И щхьэщыгур, тхыцӀащхьэр фӀыцӀэ-щӀыху лыдщ. НатӀэр, нащхьэр, ныбэ щӀагъыр сырыхуфэщ. Дамэхэр, кӀэпкъыщхьэр, кӀэ кӀагуэр фӀыцӀэщ.
Щопсэу Еуразиэм, Африкэм, Ипщэ Америкэм. Къаукъазым щымащӀэщ. Мэлъэтэж. Мэгъуалъхьэ гуп-гупурэ, псы, псыпцӀэлъэм — къэкӀыгъэ Ӏув лъагэ здэщыӀэхэм. Гуоурейщ, махуэкӀэ жьауэ щӀэсщ, жэщкӀэ мэщакӀуэ.
Ӏусыр — хьэпщхупщ, хьэндыркъуакъуэ, шындырхъуо, дзыгъуэ.
Псыхэуэпщагуэ (лат-бз. Nycticorax nycticorax) — псыхэуэ лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.
Ҡауылдаҡ селән, ала селән, ала селән (кваква) — селәндәр ғаиләһендәге ҡош; Рәсәйҙең Европа өлөшөнөң көньяғында, Ҡаҙағстанда, Урта Азия респуликаларында һәм Кавказда йәшәй торған төнгө селән.
Ҡарғанан ҙурыраҡ. Түбәһе һәм һырты ҡара, ҡанаттары һоро. Яҙғыһын башында ҙур өлпөһө була. Суҡышы ҡара, аяҡтары ҡыҙғылт һары, күҙҙәре ҡыҙыл. Башҡа селәндәрҙән төҫө менән айырыла.
Тауышы киҫкен һәм көслө: «ҡау... ҡау».
Ағаслы һаҙлыҡтарҙа, һай күлдәрҙә йәшәй. Күсмә ҡош. Бик һирәк осрай. Башлыса балыҡ, тәлмәрйендәр менән туҡлана, һирәкләп эре бөжәктәрҙе лә аулай. Ағас ботаҡтарында оялай. Ояһы башҡа селәндәрҙекеңә оҡшаған. 3—5 аҡһыл зәңгәр йомортҡаһы була.
Ҡауылдаҡ селән, ала селән, ала селән (кваква) — селәндәр ғаиләһендәге ҡош; Рәсәйҙең Европа өлөшөнөң көньяғында, Ҡаҙағстанда, Урта Азия респуликаларында һәм Кавказда йәшәй торған төнгө селән.
तार बकुला (अंग्रेजी:Black-crowned night heron) (Nycticorax nycticorax) चिरइन की हेरन (heron) परिवार क सदस्य हवे। ई लगभग पूरा भारत में साल भर पावल जाला।
तार बकुला (अंग्रेजी:Black-crowned night heron) (Nycticorax nycticorax) चिरइन की हेरन (heron) परिवार क सदस्य हवे। ई लगभग पूरा भारत में साल भर पावल जाला।
અવાક કે વાક (અંગ્રેજી: Black-crowned Night Heron, Night Heron (યુરેશિયામાં)), (Nycticorax nycticorax) એ મધ્યમ કદનો નિશાચર બગલો છે. એ બોલે છે ત્યારે અવાક... અવાક... બોલતું હોવાથી એેનું નામ અવાક પડ્યું છે. નિશાચર હોવાથી ઘણા એને રાત બગલું પણ કહે છે. આ પક્ષી ખુબજ ઠંડા પ્રદેશ અને ઔસ્ટ્રેલેશિયા સિવાય સમગ્ર વિશ્વમાં જોવા મળે છે.
પુખ્ત પક્ષી આશરે 64 cm (25 in) લાંબુ અને 800 g (28 oz) વજન ધરાવતુ હોય છે. તેના માથાનો ઉપરનો ભાગ અને પીઠ કાળી તથા બાકીનું શરીર સફેદ કે રાખોડી, આંખો લાલ તથા પગ પીળા ટુંકા હોય છે. તેની પાંખો પીળાશ પડતી ભુખરી જે નીચેના ભાગે સફેદ હોય છે.
બચ્ચુ
સાપને લઈ જતુ, તાઈપેઈ, તાઈવાન
ગ્યુંડી રાષ્ટ્રીય ઉધ્યાન, ભારતમાં અવાક
અમેરીકાના નેચરલ હીસ્ટ્રી સંગ્હાલયમાં સ્ટફ્ડ કરેલું અવાક
તિરુવનંતપુરમ, ભારતમાં અવાક
|last૧= ignored (મદદ); Check date values in: |accessdate=, |year= (મદદ) અવાક કે વાક (અંગ્રેજી: Black-crowned Night Heron, Night Heron (યુરેશિયામાં)), (Nycticorax nycticorax) એ મધ્યમ કદનો નિશાચર બગલો છે. એ બોલે છે ત્યારે અવાક... અવાક... બોલતું હોવાથી એેનું નામ અવાક પડ્યું છે. નિશાચર હોવાથી ઘણા એને રાત બગલું પણ કહે છે. આ પક્ષી ખુબજ ઠંડા પ્રદેશ અને ઔસ્ટ્રેલેશિયા સિવાય સમગ્ર વિશ્વમાં જોવા મળે છે.
இராக்கொக்கு அல்லது கருந்தொப்பி இராக்கொக்கு என்பது (Black-crowned Night Heron, Nycticorax nycticorax)) நீர்நிலைகளை சார்ந்திருக்கும் வாத்தினை ஒத்த உடலளவுடைய பறவையினம்.
இவை சுமாராக 64 செ.மீ. நீளமும், 800 கிராம் எடையும் உள்ளன.
இவைகட்கு கருப்பு நிறத்தில் தொப்பியினைப்போன்ற அமைப்பு தலையின்மீது இருப்பது போக வெள்ளையாகவோ, பழுப்பாகவோ உடல் உள்ளது. சிவந்த கண்களும், குட்டையான மஞ்சள் நிறக்கால்களும் இருக்கும். கருத்த நிறத்திலும் மஞ்சள் கலந்த நிறத்திலும் அலகு உண்டு. இளம்பழுப்பு நிறத்தில் சிறகுகளும், கழுத்தும் உடலின் அடிப்பகுதியும் வெளிரிப்போனது போல் இருக்கும். இரண்டு அல்லது மூன்று இறகுகள் மட்டும் தலையின் பின்புறம் இனவிருத்திக்காலங்களில் நீண்டிருப்பதுண்டு. இரு பாலினமும் ஒன்றாயிருப்பினும் ஆண்கள் பெரியதாக இருப்பதைக்காணலாம். இவை மற்ற நாரைகள் அல்லது கொக்குகள் போன்றில்லாமல் சற்றே தடித்த உடல் வாகுடனும் நீளம் குறைந்த அலகினையும் கால்களும், கழுத்தும் கொண்டுள்ளன. கூனல் பொட்டது போன்று அமர்ந்திருப்பது இதன் சிறப்பம்சம். இவை வேட்டையின் போது மட்டும் கழுத்தை நீட்டுவதால், இராக்கொக்கை நீரில் மேய்ந்துண்ணும் பறவைகளோடு (wading birds) ஒப்பிட இயலும். மற்ற மீனுண்ணும் பறவைகள் பகலில் வேட்டையாட, இவை மட்டும் இரவுப்பறவையாயின.
இளம் பறவைகள் பழுப்பும்-இளஞ்சிவப்பும் கலந்த உருவையும், பல இடங்களில் வெளிரிப்போன புள்ளிகளையும் கொண்டுள்ளன. அடிப்பகுதிகள் வெளுத்துப்போயிருக்கும். கண்கள் இளஞ்சிவப்பு கண்களும் பச்சை-மஞ்சள் கால்களும் கொண்டுள்ளன. இவைகள் மிகவும் அதிகமாக ஒலியெழுப்பும் தன்மையோடு குவாக், குவாக், அல்லது வாக், வாக் என்று கூக்குரலிடுகின்றன.
உலகம் முழுதும் பரவி இருக்கின்றன என்றாலும் ஆஸ்திரலேசியா போன்ற மிகுந்த குளிருள்ள பிரதேசங்களை தவிர்க்கின்றன. இப்பகுதிகளில் இளஞ்சிவப்பு இராக்கொக்குகள் ஆட்சி செய்தாலும், இவை இரு இனங்களும் தம்முள்ளே இனவிருத்தியும் செய்தல் கூடும்.
இவை அதிகபட்ச வாழ்விடங்களில் வலசை வரக்கூடிய தன்மை கொண்டுள்ளன, எனினும் பல இடங்களில் தங்கும் உள்ளூர்ப்பறவைகளாகவே காணப்படுகின்றன (குளிர்மிகுந்த பேடகோனியா உட்பட). வட அமேரிக்காவிலுள்ள பறவைகள் மெக்சிகோ மற்றும் தென் அமேரிக்காவிலும் மத்திய அமேரிக்காவிலும் மேற்கிந்திய தீவுகளுக்கும் வலசை வருகின்றன. பழைய உலக பறவைகள் ஆப்பிரிக்காவிற்கும், தெற்கு ஆசியாவிற்கும் வலசை வருகின்றன.
இவ்வினத்திற்கு நான்கு துணையினங்கள் உள்ளன:
இவை பகல் முழுதும் ஏதாவதொரு மரக்கிளையிலோ புதர்களிலோ ஓய்வெடுத்துவிட்டு, மாலைப்பொழுதுகளிலும் இரவிலும் கூட்டங்களாக வேட்டையாட கிளம்புகின்றன.
இராக்கொக்குகள் நீரின் கரையருகே இரவிலும் அதிகாலையிலும் அசையாது தன் இரையின் அசைவுகளை பார்த்திருக்கும். தருணம் சரியாய் அமையும் வேளையில் இவை கொத்திப்பிடித்துண்ணுகின்றன. இவற்றின் முக்கிய உணவு சிறிய மீன்கள், தவளைகள், தேரைகள், பூச்சிகள், ஓடுடைய நீர்வாழ் உயிரினங்கள் மற்றும் சிறிய பாலூட்டிகளுமாகும்.
இவை 3 முதல் எட்டு முட்டைகள் வரை இடுகின்றன.
இவற்றின் பேரினப்பெயரான Nycticorax என்பதற்கு "இரவின் காகம்" என பொருள். இவை இரவில் பெரும்பாலும் வேட்டையாடுதலாலும், இவற்றின் ஒலி காகம் கரைவதைப்போலிருப்பதாலும் இவ்வாறாகப்பெயரிட்டனர்.
ஃபாலக்லாந்து தீவுகளில் இவற்றின் பெயர் ஒலிவடிவை முன்னிட்டு "குவார்க்" ("quark") என்றும், பல்வேறு மொழிகளில் இதுபோன்றொலிக்கும் பெயர்களும் உள்ளன. எடுத்துக்காட்டாக டச்சு மற்றும் பிரிசியன் (Frisian) மொழியில் "kwak", செக் மொழியில் "kvakoš noční", உக்ரேன் மொழியில் "квак", ருசியா மொழியில் "кваква", வியட்நாம் மொழியில் "Vạc", இந்தோனிசியா மொழியில் "Kowak-malam", மற்றும் குவெசுவா (Quechua) மொழியில் "Waqwa" எனவும் பெயரிட்டுள்ளன.
இராக்கொக்கு அல்லது கருந்தொப்பி இராக்கொக்கு என்பது (Black-crowned Night Heron, Nycticorax nycticorax)) நீர்நிலைகளை சார்ந்திருக்கும் வாத்தினை ஒத்த உடலளவுடைய பறவையினம்.
လင်းဝက် သည် ဗျိုင်းမျိုးတို့နှင့်အတူ ဆီကိုနီအီ ဖောမီး မျိုးစဉ်တွင် အာဒီအီဒီး မျိုးရင်း၌ပါဝင်၍ ပါဏဗေဒအလိုအားဖြင့် နစ်တီကောရက် ဟုခေါ်သည်။ အလျား ၂၄ လက်မ ရှိသည်။ လင်းဝက်သည် ဗျိုင်းမျိုးရင်း၌ ပါဝင်သော်လည်း ဗျိုင်းနှင့် အလေ့အထချင်း လုံးဝမတူချေ။ ညဉ့်ငှက်ဖြစ်သည် အားလျော်စွာ ညဉ့်အချိန်တွင် ကျက်စား၍ နေ့ခင်းတွင် အရွက်ထူသောသစ်ပင်၌ အိပ်နေတတ်သည်။ ပျံသန်းနေသည့်အခါ စင်ရော် ငှက်ကဲ့သို့ ဦးခေါင်းကို တုတ်ခိုင်သောကိုယ်ထည်အတွင်းသို့ ကျုံ့သွင်းထား ဘိသကဲ့သို့ရှိရကား အဝေးကကြည့်လျှင် လင်းဝက်သည် ခပ်လုံးလုံးကဲ့သို့ တွေ့ရသည်။ သို့ဖြင့် ဦးခေါင်းနှင့်ကျောရှိ အမည်းရောင်အမွှေးများမှာ တစ် ဆက်တည်းဖြစ်လျက်ရှိလေသည်၊ ဝိုင်း၍ကျယ်ပြန့်သော အတောင်များနှင့် အမြီး၏အရောင်မှာမူ ညိုမွဲမွဲရှိ၏။ လဲနေသော အမောက်မည်းတစ်ခုနှင့် လည်ကုပ်တွင် ဖြူသောအမွှေးမျှင် သုံးချောင်းရှိသည်။ မိတ်လိုက်သည့်အခါ လဲနေသော အမောက်နှင့် ရင်ပတ်၊ လည်ကုပ်၊ ကျောမှအမွှေးများ ထောင်ထ လာတတ်သည်။ ငှက်သားကလေးများ၏ ကိုယ်အထက်ပိုင်းသည် အညိုပုပ် ရောင်ရှိ၍ ဖြူဝါဝါအပြောက်ကလေးများနှင့် အစင်းများရောလျက်နေသည်။ အောက်ပိုင်း၏ အရောင်မှာကား မွဲပြာပြာရှိ၍ အမည်းစင်းများ ရောလျက် ရှိသည်။
တစ်ခါတစ်ရံ နေ့လယ်ခင်းများပင် ဖြစ်သော်လည်း လင်းဝက်၏ အော်သံကိုကြားရတတ်သည်။ လင်းဝက်များသည် သဘာဝအားဖြင့် ကြောက် တတ်သည့်အပြင် ဆိတ်ဆိတ်နေလေ့ရှိသည်။ အအုပ်အသင်းဖြင့်နေ၍ မှောင်စ ပျိုးချိန်တွင် ပျံသန်းကာ အစာရှာဖွေထွက်ကြသည်။ အစာကို တစ်ကောင် ချင်းရှာဖွေလေ့ရှိသည်။ မိုးရာသီအတွင်း သားပေါက်၍ တစ်မြုံလျှင် လေးဥမှ ငါးဥအထိ ရှိ၏။ လင်းဝက်များကို ကမ္ဘာအရပ်ရပ်တွင် တွေ့ရသည်။ မြန်မာနိုင်ငံ၌ လွင်တီးပြင်များတွင် တွေ့ရသည်။[၁]
In Saint-Eustache, Quebec, Canada
In Saint-Eustache, Quebec, Canada
Immature in mangroves of Ding Darling National Wildlife Refuge, Sanibel Island, Florida
Immature in flight, Kolkata, West Bengal, India
Immature acquiring adult plumage, Kolkata, West Bengal, India
Close-up of juvenile, Lake Merritt, Oakland, California, USA
လင်းဝက် သည် ဗျိုင်းမျိုးတို့နှင့်အတူ ဆီကိုနီအီ ဖောမီး မျိုးစဉ်တွင် အာဒီအီဒီး မျိုးရင်း၌ပါဝင်၍ ပါဏဗေဒအလိုအားဖြင့် နစ်တီကောရက် ဟုခေါ်သည်။ အလျား ၂၄ လက်မ ရှိသည်။ လင်းဝက်သည် ဗျိုင်းမျိုးရင်း၌ ပါဝင်သော်လည်း ဗျိုင်းနှင့် အလေ့အထချင်း လုံးဝမတူချေ။ ညဉ့်ငှက်ဖြစ်သည် အားလျော်စွာ ညဉ့်အချိန်တွင် ကျက်စား၍ နေ့ခင်းတွင် အရွက်ထူသောသစ်ပင်၌ အိပ်နေတတ်သည်။ ပျံသန်းနေသည့်အခါ စင်ရော် ငှက်ကဲ့သို့ ဦးခေါင်းကို တုတ်ခိုင်သောကိုယ်ထည်အတွင်းသို့ ကျုံ့သွင်းထား ဘိသကဲ့သို့ရှိရကား အဝေးကကြည့်လျှင် လင်းဝက်သည် ခပ်လုံးလုံးကဲ့သို့ တွေ့ရသည်။ သို့ဖြင့် ဦးခေါင်းနှင့်ကျောရှိ အမည်းရောင်အမွှေးများမှာ တစ် ဆက်တည်းဖြစ်လျက်ရှိလေသည်၊ ဝိုင်း၍ကျယ်ပြန့်သော အတောင်များနှင့် အမြီး၏အရောင်မှာမူ ညိုမွဲမွဲရှိ၏။ လဲနေသော အမောက်မည်းတစ်ခုနှင့် လည်ကုပ်တွင် ဖြူသောအမွှေးမျှင် သုံးချောင်းရှိသည်။ မိတ်လိုက်သည့်အခါ လဲနေသော အမောက်နှင့် ရင်ပတ်၊ လည်ကုပ်၊ ကျောမှအမွှေးများ ထောင်ထ လာတတ်သည်။ ငှက်သားကလေးများ၏ ကိုယ်အထက်ပိုင်းသည် အညိုပုပ် ရောင်ရှိ၍ ဖြူဝါဝါအပြောက်ကလေးများနှင့် အစင်းများရောလျက်နေသည်။ အောက်ပိုင်း၏ အရောင်မှာကား မွဲပြာပြာရှိ၍ အမည်းစင်းများ ရောလျက် ရှိသည်။
တစ်ခါတစ်ရံ နေ့လယ်ခင်းများပင် ဖြစ်သော်လည်း လင်းဝက်၏ အော်သံကိုကြားရတတ်သည်။ လင်းဝက်များသည် သဘာဝအားဖြင့် ကြောက် တတ်သည့်အပြင် ဆိတ်ဆိတ်နေလေ့ရှိသည်။ အအုပ်အသင်းဖြင့်နေ၍ မှောင်စ ပျိုးချိန်တွင် ပျံသန်းကာ အစာရှာဖွေထွက်ကြသည်။ အစာကို တစ်ကောင် ချင်းရှာဖွေလေ့ရှိသည်။ မိုးရာသီအတွင်း သားပေါက်၍ တစ်မြုံလျှင် လေးဥမှ ငါးဥအထိ ရှိ၏။ လင်းဝက်များကို ကမ္ဘာအရပ်ရပ်တွင် တွေ့ရသည်။ မြန်မာနိုင်ငံ၌ လွင်တီးပြင်များတွင် တွေ့ရသည်။
The black-crowned night heron (Nycticorax nycticorax), or black-capped night heron, commonly shortened to just night heron in Eurasia, is a medium-sized heron found throughout a large part of the world, including parts of Europe, Asia, and North and South America. In Australasia it is replaced by the closely related nankeen night heron (N. caledonicus), with which it has hybridized in the area of contact.
The black-crowned night heron was formally described by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in 1758 in the tenth edition of his Systema Naturae. He placed it with herons, cranes and egrets in the genus Ardea and coined the binomial name Ardea nicticorax.[2] It is now placed in the genus Nycticorax that was introduced in 1817 by the English naturalist Thomas Forster for this species.[3][4] The epithet nycticorax is from Ancient Greek and combines nux, nuktos meaning "night" and korax meaning "raven". The word was used by authors such as Aristotle and Hesychius of Miletus for a "bird of ill omen", perhaps an owl. The word was used by the Swiss naturalist Conrad Gessner in 1555 and then by subsequent authors for a black-crowned night heron.[5][6]
Four subspecies are recognised:[4]
In the Falkland Islands, the bird is called quark, which is an onomatopoeia similar to its name in many other languages, like qua-bird in English, kwak in Dutch and West Frisian, kvakoš noční in Czech, квак in Ukrainian, кваква in Russian, vạc in Vietnamese, kowak-malam in Indonesian, and waqwa in Quechua.
Adults have a black crown and back with the remainder of the body white or grey, red eyes, and short yellow legs. They have pale grey wings and white under parts. Two or three long white plumes, erected in greeting and courtship displays, extend from the back of the head. The sexes are similar in appearance although the males are slightly larger. Black-crowned night herons do not fit the typical body form of the heron family. They are relatively stocky with shorter bills, legs, and necks than their more familiar cousins, the egrets and "day" herons. Their resting posture is normally somewhat hunched but when hunting they extend their necks and look more like other wading birds.
Immature birds have dull grey-brown plumage on their heads, wings, and backs, with numerous pale spots. Their underparts are paler and streaked with brown. The young birds have orange eyes and duller yellowish-green legs. They are very noisy birds in their nesting colonies, with calls that are commonly transcribed as quok or woc.
Measurements:[7]
The breeding habitat is fresh and salt-water wetlands throughout much of the world. The subspecies N. n. hoactli breeds in North and South America from Canada as far south as northern Argentina and Chile, N. n. obscurus in southernmost South America, N. n. falklandicus in the Falkland Islands, and the nominate race N. n. nycticorax in Europe, Asia and Africa. Black-crowned night herons nest in colonies on platforms of sticks in a group of trees, or on the ground in protected locations such as islands or reedbeds. Three to eight eggs are laid.
This heron is migratory in the northernmost part of its range, but otherwise resident (even in the cold Patagonia). The North American population winters in Mexico, the southern United States, Central America, and the West Indies, and the Old World birds winter in tropical Africa and southern Asia.
A colony of the herons has regularly summered at the National Zoo in Washington, D.C. for more than a century.[8] The birds also prominently live year-round in the shores around the San Francisco Bay, with the largest rookery in Oakland.[9] Their ever presence at Oakland's Lake Merritt and throughout the city's downtown area, as well as their resilience to the urban environment and displacement efforts, have led to them being named Oakland's official city bird.[9]
There are two archaeological specimens of the black-crowned night heron in Great Britain. The oldest is from the Roman London Wall and the more recent from the Royal Navy's late medieval victualling yards in Greenwich.[10] It appears in the London poulterers' price lists as the Brewe, a bird which was thought to have been the Eurasian whimbrel or glossy ibis, which has now been shown to refer to the black-crowned night heron, derived from the medieval French Bihoreau.[11] Black-crowned night heron may have bred in the far wetter and wider landscape of pre-modern Britain. They were certainly imported for the table so the bone specimens themselves do not prove they were part of the British avifauna. In modern times the black-crowned night heron is a vagrant and feral breeding colonies were established at Edinburgh Zoo from 1950 into the 21st century[12] and at Great Witchingham in Norfolk, where there were 8 pairs in 2003 but breeding was not repeated in 2004 or 2005.[13] A pair of adults were seen with two recently fledged juveniles in Somerset in 2017, which is the first proven breeding record of wild black-crowned night herons in Great Britain.[14]
These birds stand still at the water's edge and wait to ambush prey, mainly at night or early morning. They primarily eat small fish, leeches, earthworms, mussels, squid,[15] crustaceans (such as crayfish),[16] frogs, other amphibians,[17] aquatic insects, terrestrial insects, lizards, snakes,[18] small mammals (such as rodents),[19] small birds, eggs, carrion, plant material, and garbage and refuse at landfills.[20] They are among the seven heron species observed to engage in bait fishing; luring or distracting fish by tossing edible or inedible buoyant objects into water within their striking range – a rare example of tool use among birds.[21][22] During the day they rest in trees or bushes. N. n. hoactli is more gregarious outside the breeding season than the nominate race.
A thorough study performed by J. Sitko and P. Heneberg in the Czech Republic in 1962–2013 suggested that the central European black-crowned night herons host 8 helminth species. The dominant species consisted of Neogryporhynchus cheilancristrotus (62% prevalence), Contracaecum microcephalum (55% prevalence) and Opistorchis longissimus (10% prevalence). The mean number of helminth species recorded per host individual reached 1.41. In Ukraine, other helminth species are often found in black-crowned night herons too, namely Echinochasmus beleocephalus, Echinochasmus ruficapensis, Clinostomum complanatum and Posthodiplostomum cuticola.[23]
Egg
.jpg)
N. n. hoactli, Tobago
Feeding
Wading, Arches National Park, Utah
_juvenile_in_flight.jpg)
juvenile in flight, Cyprus
_in_flight.jpg)
adult in flight, Cyprus
Eating a Goldfish, Toronto
A night heron building a nest. The black-crowned night heron (Nycticorax nycticorax), or black-capped night heron, commonly shortened to just night heron in Eurasia, is a medium-sized heron found throughout a large part of the world, including parts of Europe, Asia, and North and South America. In Australasia it is replaced by the closely related nankeen night heron (N. caledonicus), with which it has hybridized in the area of contact.
La Noktardeo (Nycticorax nycticorax) estas birdospecio, nome vadbirdo el la familio de Ardeedoj. Ĝi nomiĝas plej precize Nigrakrona noktardeo, komune mallongigite al nur Noktardeo en Eŭrazio, estas mezgranda ardeo troviĝanta tra tre granda parto de la mondo, escepte en la plej malvarmaj regionoj kaj Aŭstralazio (kie ĝi estas anstataŭata de la tre proksime rilata Oceania noktardeo, kun kiu ĝi hibridiĝis en la kontaktareo).
Ĝi grandas averaĝe ĉ. 60 cm, sed plenkreskuloj povas esti 64 cm longaj kaj povas pezi ĉirkuax 800 g. Ĝi havas malsveltan fortikan diketan korpon, kaj mallongajn krurojn, male al aliaj vadbirdoj, eĉ al tipaj ardeoj. Ĝi havas ankaŭ pli mallongajn bekon, krurojn kaj kolon ol la pli familiaraj kuzoj, nome laegretardeoj kaj la “tagaj” ardeoj. Ties ripozsinteno estas normale iome ĝibeca sed por ĉasado ĝi etendas sian kolon kaj aspektas pli kiel aliaj vadbirdoj.
La korposubo estas blankeca kun flaveta aŭ griza nuancoj. La krono, dorso kaj skapulaj estas nigraj (kun blanka frunto kaj iome da traokula strio el bridoj), el la nuko etendiĝas posten du aŭ tri blankaj longfadenaj ornamplumoj, kiuj erektiĝas por salutado kaj pariĝadaj ceremonioj kontraste kun la nigra krono. La okulirisoj estas rimarkinde tre ruĝaj, la beko dika, la kruroj flavaj (dum la reprodukta sezono helruĝecaj al karnokoloraj). La flugiloj estas grandaj, larĝaj kaj helgrizaj, kaj ankaŭ pugo kaj vosto estas grizaj. La beko estas nigra kaj fortika. Ambaŭ seksoj estas similaj laŭ aspekto kvankam maskloj estas iome pli grandaj.
Dorso, kapo kaj flugiloj de la junbirdoj estas malpurec-brunaj (grizecbrunaj) kun densa, helflava makulado. Ties subaj partoj estas pli palaj kaj striecaj je bruna. Junuloj havas oranĝecajn okulirisojn kaj pli senkolore flavverdecajn krurojn. La birdidoj ne havas ornamplumojn.
Ili estas tre bruemaj birdoj en siaj nestokolonioj, kun alvokoj kiuj estas komune transkribitaj kiel kvok aŭ ŭok.
La reprodukta biotopo estas kaj salakvaj kaj nesalakvaj humidejoj tra multe de la mondo. La subspecio N. n. hoactli reproduktiĝas en Norda kaj Sudameriko el Kanado ĝis tiom for suden kio ĝis norda Argentino kaj Ĉilio, N. n. obscurus en plej suda Sudameriko, N. n. falklandicus en la Falklandoj, kaj la nomiga raso N. n. nycticorax en Eŭropo, Azio kaj Afriko.
Tiu ardeo estas migranta en plej nordaj partoj de siaj teritorioj, sed aliloke estas specio de loĝantaj birdoj (eĉ en malvarma Patagonio). La nordamerika populacio vintras en Meksiko, suda Usono, Centrameriko, kaj Karibio, kaj la birdoj de la Malnova Mondo vintrumas en tropika Afriko kaj suda Azio.
Ili flugas havante kuntiritan kolon kaj bekon indikantan suben, dum la kruroj apenaŭ videblas. La Noktardeo moviĝas – krom la kovperiodo- nur krepuske, dumtage ĝi kaŝe ripozas en arbusto, sur branĉo kaj ĉe krepusko ekiras por nutraĵo. Dum la reprodukta sezono ili manĝas ankaŭ tage.
Ĝia voĉo estas karakteriza „kvak-kvakk", aŭdebla ĉefe dum krepusko.
Ĝi vivas ĉe abundplantaj riverbordoj, riveraj mort-branĉoj, fiŝlagoj, marĉaj herbejoj. Ĝi nestas proksime al la akvo sur arboj, arbustoj, kolonie. Foje ĝis 20 aŭ 30 paroj en sama arbo. Ili foje reuzas saman kolonion dum sekvaj jaroj. La Noktardeo (Nycticorax nycticorax) nestumas en kolonioj sur platformoj el bastonetoj en grupo de arboj, aŭ surgrunde en protektataj lokoj kiaj insuloj aŭ kareksejoj.
Oni supozas, ke ili estas monogamaj. Parformado estas markata ĉar maskloj iĝas agresemaj kaj plenumas memmontrna ceremoniojn, kiuj konsistas je kaŭra piedirado, kaposubigo, bekofrapado aŭ prenado de bastoneto; sekvas averta memmontrado kun fajfoj kaj dancado por allogi inojn. Por tio li etendas sian kolon kaj klinas sian kapon, kaj kiam lia kapo estas samnivele kun liaj piedoj, li iel fajfas. Bastonprenado kaj plumaranĝado povas okazi interkante. Oni sugestis, ke tiuj ceremonioj havigas socian kuraĝigon al aliaj birdoj, kiuj pretas al memmontrado. Tiu kuraĝigo en koloniaj specioj povas esti grava por sukcesa reproduktado. Inoj dekomence estas malakceptitaj de la ceremonia masklo sed poste unu estas akceptata en lia teritorio. La ĵusformita paro poste engaĝiĝas en plumaranĝado kaj reciproka bekumado. Tiam la kruroj de ambaŭ partneroj iĝis rozkoloraj. Kopulacio kutime okazas sur aŭ ĉe la nesto, kaj ekas la unuan aŭ duan tagon post la parformo. La konstruado de la nesto komencas ceremonie per montrado de bastonetoj fare de la masklo sed poste iĝas efektiva nestokonstruado (aŭ rekonstruado). La ino demetas 3 al 8 ovojn. La kovado daŭras 24-26 tagojn kaj ambaŭ gepatroj kaj kovas kaj idozorgadas. Elnestiĝo okazas du semajnojn post eloviĝo. Elflugo nur post 6 aŭ 7 semajnoj.
Tiuj birdoj staras senmove ĉe akvobordo kaj atendas gvatante predon, ĉefe nokte aŭ frumatene. Ili ĉefe manĝas malgrandajn fiŝojn, krustulojn, ranojn, reptiliojn, akvajn insektojn, araneojn, malgrandajn mamulojn (kiaj vespertoj) kaj malgrandajn birdojn: ili estas oportunemaj. La subspecio N. n. hoactli estas pli gregema for de la reprodukta sezono ol la nomiga raso.
Temas pri migrobirdo.
La tutmonda populacio estas ĉirkaŭkalkulata je 510,000-3,600,000 individuoj (Wetlands International 2006), dum kelkaj ŝtataj populacioj estas ĉirkaŭkalkulitaj je: 100,000-1 milionoj da reproduktaj paroj,>10,000 individuoj dum migrado kaj>10,000 vintrantaj individuoj en Ĉinio; 100,000-1 miliono da reproduktaj paroj en Tajvano; 10,000-100,000 reproduktaj paroj kaj 50-1,000 vintrantaj individuoj en Koreio kaj 10,000-100,000 reproduktaj paroj kaj 1,000-10,000 individuoj dum migrato en Japanio (Brazil 2009). [1] En Hispanio oni ĉirkaŭkalkulis historian maksimumon de vintrumantaj ekzempleroj en la delto de la rivero Ebro, nome pli ol milo da ekzempleroj en Januaro 2013.[2]
Minacoj estas sekigado de humidejoj, uzado de pesticidoj, naftopoluado, birda gripo kaj eĉ predado ĉu por manĝo ĉu ĉe akvokulturo ĉar ili predas tie fiŝojn.
La latina scienca nomo, Nycticorax, signifas laŭvorte "nokta korako", kaj tio aludas kaj al la noktulaj kutimoj de la specio kaj al ties akra korveca alvoko.
En la Falklandoj, tiu birdospecio nomiĝas "quark", kio estas onomatopeo simila al ties nomo en multaj aliaj lingvoj, kiel "kwak" en nederlanda kaj frisa, "kvakoš noční" en ĉeĥa, "квак" en ukraina, "кваква" en rusa, "Vạc" en vjetnama, "Kowak-malam" en indonezia, kaj "Waqwa" en keĉua.
Klare montrante blankajn nukoplumojn
Junulo, Kalifornio
Unuvintrulo
Ĉe Saint-Eustache.
Ĉe Saint-Eustache.
Tajvano.
En marĉo.
Proksime de urbocentro de Otavo (majo 2008)
Tutmonda distribuado: reproduktejoj ĉefe ĉe norda hemisfero kaj vintrejoj ĉefe ĉe suda hemisfero.
La Noktardeo (Nycticorax nycticorax) estas birdospecio, nome vadbirdo el la familio de Ardeedoj. Ĝi nomiĝas plej precize Nigrakrona noktardeo, komune mallongigite al nur Noktardeo en Eŭrazio, estas mezgranda ardeo troviĝanta tra tre granda parto de la mondo, escepte en la plej malvarmaj regionoj kaj Aŭstralazio (kie ĝi estas anstataŭata de la tre proksime rilata Oceania noktardeo, kun kiu ĝi hibridiĝis en la kontaktareo).
El huairavo o martinete común (Nycticorax nycticorax)[2] es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae[3][4] ampliamente distribuida por Eurasia, África y América.
Es una garza rechoncha y de tamaño medio (entre 60 y 65 cm). Es notable la escasa longitud de su cuello, si lo comparamos con el de otras garzas, como la garza real o la garceta común. Se caracteriza por sus ojos de color rojo intenso. El plumaje de las partes inferiores es principalmente blanquecino grisáceo. El cuello puede ser blanco o gris claro. El rostro, garganta y vientre son de color blanco puro. El píleo, nuca y espalda son de color negruzco, aunque de tonalidad cambiante, y las alas son de color gris. A los adultos les salen de la nuca dos o tres plumas blancas largas y estrechas, algo más largas en el macho que en la hembra.
Las patas y pies son de color amarillo pálido (algo más intenso en época de cría). El pico, robusto pero no excesivamente largo, es verdoso en la base y negro en la parte superior.
Los juveniles muestran un plumaje veteado en marrón y blanco, así como ojos de color miel o amarillos. No presentan las plumas de la nuca hasta el primer año de vida.
Es un ave de costumbres eminentemente crepusculares y nocturnas, aunque en época de cría es posible verla en actividad a la luz del día.
Nycticorax nycticorax es la especie tipo del género Nycticorax, perteneciente a la familia de las garzas, Ardeidae.[4] A su vez, las garzas se clasifican en el orden Pelecaniformes, junto a otras cuatro familias de aves acuáticas: Pelecanidae (pelícanos), Threskiornithidae (ibis y espátulas), Balaenicipitidae (picozapato) y Scopidae (ave martillo).[5]
Esta ave fue descrita científicamente por Carlos Linneo en 1758, en la décima edición de su obra Systema naturae, con el nombre científico de Ardea Nycticorax,[6] que significa «garza cuervo nocturno». En 1828, el naturalista inglés Thomas Ignatius Maria Forster lo trasladó al género Nycticorax.[4] El nombre de su género y especie procede de la combinación de las palabras griegas nyktos (noche) y korax (cuervo). Hace referencia a sus hábitos nocturnos y sus graznidos, similares a los del cuervo.[7]
Se reconocen cuatro subespecies de Nycticorax nycticorax :[8]
El hábitat de cría de esta ave son los humedales de agua salada, en gran parte del planeta. La subespecie N. n. hoactli anida en toda América, desde Canadá hasta Patagonia. La subespecie nominal, N. n. nycticorax en Europa, Asia y África. Las poblaciones del hemisferio norte son principalmente migratorias. Las poblaciones de Eurasia pasan el invierno en el África tropical y el sur de Asia, y las de América lo hacen en México, el sur de Estados Unidos y en Centroamérica. En cambio, las poblaciones del hemisferio sur son sedentarias.
Se alimenta principalmente de peces, anfibios, pequeños reptiles e insectos. Excepcionalmente puede completar su dieta con algún ratón.
Estas garzas llegan a sus zonas de nidificación en marzo. Los machos comienzan el complejo ritual de selección de pareja antes de la construcción del nido. Una vez establecida la pareja, se construye el nido sobre un árbol o un matorral alto a unos cuatro o cinco metros de altura. El nido es una sencilla estructura de palos, ramas y otros elementos.
La puesta se realiza entre mayo y junio, y consiste en tres o cuatro huevos de un pálido verde azulado. La incubación, en la que se alternan el macho y la hembra, dura unos 20-21 días. Una vez eclosionados los huevos, ambos progenitores alimentan a los pollos, que permanecerán en el nido tres o cuatro semanas, aunque luego volverán a él para dormir.
En Chiloé, un archipiélago del sur de Chile, esta ave tiene un papel importante en la mitología local, porque es asociada con la brujería y las fuerzas del mal. Se cree que es la forma que adopta la Voladora para cumplir sus tareas. Ésta es una mujer mensajera de los brujos de Chiloé que vomita sus entrañas y se desplaza por el aire emitiendo gritos espeluznantes y carcajadas.[nota 1]
En Bolivia, el nombre de la localidad de Guaqui, ubicada en el departamento de La Paz, proviene del sonido que emite esta ave.[9]
Argentina guaco 
Colombia
Venezuela chocuaco
Costa Rica huairavo 
Chile gauda Chile guanabá de la Florida 
Cuba martinete común[10] 
España huaco
México huaco
Perú rey congo cabeza negra 
República Dominicana yaboa real 
Puerto Rico El huairavo o martinete común (Nycticorax nycticorax) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae ampliamente distribuida por Eurasia, África y América.
Ööhaigur (Nycticorax nycticorax) on haigurlaste sugukonda kuuluv linnuliik.
Teda võib näha ka Eestis.
Ööhaigur andmebaasis eElurikkus 
Ööhaigur (Nycticorax nycticorax) on haigurlaste sugukonda kuuluv linnuliik.
Teda võib näha ka Eestis.
Amiltxori arrunta (Nycticorax nycticorax) ardeidae familiako hegaztia da. Familiako beste kideak bezala hanka luze, lepo luze eta moko luze ditu.
Ebro ibaiaren inguruetan aurki daiteke.
Nycticorax nycticoraxek lau azpiespezie ezagunak ditu[1]:
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Amiltxori arrunta (Nycticorax nycticorax) ardeidae familiako hegaztia da. Familiako beste kideak bezala hanka luze, lepo luze eta moko luze ditu.
Ebro ibaiaren inguruetan aurki daiteke.
Yöhaikara (Nycticorax nycticorax) kuuluu laajimmalle levinneisiin haikaroihin. Nimensä mukaisesti tämä kosteikkolintu on aktiivisimmillaan öisin. Yöhaikara sopeutuu monenlaisiin oloihin ja etsii syötävää yhtä lailla syrjäisillä puustoisilla soilla ja merenrannoilla kuin riisipelloilla ja tekojärvilläkin. Sen elinikä on enintään 16 vuotta
Yöhaikaran pituus on 56–65 senttiä, siipiväli 105–112 senttiä ja paino 525–800 grammaa.
Yöhaikaralla on musta-harmaa selkä ja valkoinen mahanseutu ja kaula. Lisäksi sillä on musta päälaki josta lähtee pitkä valkea töyhtö, jolla suuri merkitys soidinmenoissa. Nokka on väriltään musta.
Yöhaikaraa tavataan trooppisilla seuduilla ja lauhkean vyöhykkeen lämpimissä osissa laajalla alueella ympäri maailmaa. Euroopassa yöhaikaran esiintyminen on hyvin laikuttaista. Suomessa satunnainen vierailija.
Yöhaikara elää rannikkoseuduilla, järvillä, lammilla, joilla, kosteikoilla ja suo- ja mangrovealueilla, eli aina veden läheisyydessä.
Yöhaikara syö kaloja, sammakoita, kilpikonnia, liskoja, linnunmunia ja -poikia, nilviäisiä ja hyönteisiä.
Yöhaikara, Quebec, Kanada.
Yöhaikara, Quebec, Kanada.
Esiaikuinen, Kolkata, Intia.
Esiaikuinen saavuttamassa aikuisen höyhenpukua, Kolkata, Intia.
Nuori Yöhaikara, Oakland, Yhdysvallat.
Yöhaikaran muna.
Yöhaikara (Nycticorax nycticorax) kuuluu laajimmalle levinneisiin haikaroihin. Nimensä mukaisesti tämä kosteikkolintu on aktiivisimmillaan öisin. Yöhaikara sopeutuu monenlaisiin oloihin ja etsii syötävää yhtä lailla syrjäisillä puustoisilla soilla ja merenrannoilla kuin riisipelloilla ja tekojärvilläkin. Sen elinikä on enintään 16 vuotta
Nycticorax nycticorax
Le Bihoreau gris (Nycticorax nycticorax), ou Héron bihoreau, est une espèce d'oiseaux échassiers de la famille des Ardeidés que l'on retrouve dans de nombreuses parties du monde.
Le bihoreau gris ne revêt pas son plumage adulte avant sa troisième année. Le jeune a un bec jaune-verdâtre et des pattes gris mat, son plumage est brun tacheté de blanc puis brunâtre avant de prendre ses couleurs définitives: blanc sur le bas de la tête et le plastron, gris sur l'avant des ailes et le dessus de la queue, noir avec des reflets bleu-vert sur le dos et la calotte, jaune-verdâtre pour les pattes et les doigts. Le puissant bec est pointu et noir, deux longues plumes blanches ornent la nuque en période de reproduction et la couleur rouge de l'iris est frappante. La femelle ne se distingue guère que par sa taille légèrement plus petite que celle du mâle (58 à 70 centimètres pour un poids de 700 à 1 000 grammes et une envergure de 110 cm environ). Les "c(r)oassements" rauques émis en vol ou du haut d'un arbre évoquent un batracien ou une corneille et sont à l'origine du nom nycticorax du grec « corneille nocturne ».
Ce petit héron est souvent seul quand il se nourrit au crépuscule et la nuit mais il niche en colonie.
Dans l'eau, il est souvent immobile ou alors il marche lentement. C'est un bon grimpeur qui se déplace avec facilité dans les branches des arbres, près du bord de l'eau[1].
Il attend, parfaitement immobile, une proie qu'il attrape en détendant brutalement le cou et avale après l'avoir assommée. Il fait parfois vibrer son bec dans l'eau pour leurrer sa proie, poisson ou batracien, mais le Bihoreau gris se nourrit également d'insectes, vers, reptiles, rongeurs et « visite » aussi à l'occasion d'autres nids, n'hésitant pas à gober les œufs ou les petits qu'ils contiennent, en particulier les héronneaux d'autres espèces. De mœurs nocturnes, il cherche cependant sa nourriture de jour si nécessaire, par exemple en périodes de nidification.
En période d'accouplement, les pattes rosissent, et deux ou trois plumes blanches ornent la nuque, descendant jusque sur le dos. Les mâles deviennent plus agressifs, rentrent la tête, claquent du bec ou s'emparent d'une brindille qu'ils offrent parfois à leur partenaire, battent des ailes en chantant, se balancent d'une patte sur l'autre et dansent en rasant le sol. Après cette parade nuptiale, ils redressent le cou, hochent de la tête en direction du sol jusqu'à atteindre le niveau des pattes puis poussent des sifflements rauques. Les femelles qui s'approchent sont d'abord repoussées puis quand elles sont admises à rejoindre leur partenaire, ils se lissent mutuellement les plumes, et frottent leurs becs. Ces rituels semblent avoir pour but de stimuler la reproduction de toute la colonie car par ailleurs, nycticorax nycticorax est monogame. Un ou deux jours plus tard a lieu la copulation, dans le nid ou à proximité. Les mâles rénovent un nid existant ou en construisent un nouveau à base de brindilles, de racines et d'herbe que la femelle entrelace, le résultat est assez sommaire, on peut en trouver jusqu'à une trentaine dans un même arbre, près du tronc ou aux fourches de branches. La ponte a lieu quelques jours après l'accouplement, en général une seule fois par an: trois à huit œufs couvés alternativement par le couple durant 22 à 25 jours. Trois semaines après l'éclosion, les jeunes quittent le nid mais ne s'en éloignent guère, se cachant dans la couronne des arbres quand ils se sentent menacés. À l'âge de 6-7 semaines, ils volent déjà très bien et commencent à délimiter leur territoire et à le défendre.
Cet oiseau est migrateur, sauf dans les régions chaudes, et cosmopolite car hormis les zones polaires ou tempérées fraîches et l'Australie, on le trouve partout : États-Unis y compris Hawaï (Nycticorax nycticorax hoactli), Canada, Amérique du Sud, Europe, Asie et Afrique.
Cet oiseau niche au sein de colonies constituées exclusivement de hérons bihoreaux ou bien incluant aussi d'autres hérons grégaires (les héronnières). Il s'installe dans des bois ou bosquets à l'intérieur ou en périphérie de zones humides d'eau douce. Il apprécie la proximité des rizières. Localement, il habite également les peupleraies artificielles ou les roselières.
L'espèce Nycticorax nycticorax a été décrite par le naturaliste suédois Carl von Linné en 1758, sous le nom initial d''Ardea nycticorax[2].
Son nom latin, Nycticorax nycticorax, provient des termes grecs nuktos (nuit), et korax (corbeau), les deux formant le terme nucticorax, corbeau de nuit, correspondant, probablement, à l'époque, à l'engoulevent ou à la chouette. La filiation linguistique (et comportementale d'ailleurs) avec le milieu nocturne se retrouve dans son nom anglais: night heron.
En ce qui concerne son nom commun français, il dérive, vraisemblablement, du terme buhoreau, attesté au XIVe siècle, qui proviendrait lui-même du moyen français bior, c'est-à-dire butor. Bihoreau serait donc à l'origine une façon de désigner le butor (peut être en raison de ses croassements nocturnes bruyants), devenue, par la suite, le nom d'une espèce à part entière.
Notons également que Rabelais le nommait pouacre, mot de formation onomatopéique, d'après les cris de l'oiseau. Pouacre qui a donné, par la suite, notre "pouah"[3].
La disparition des zones humides et des sites de nidification ainsi que la pollution provoquent la diminution des ressources alimentaires et menacent l'espèce dans toute l'Europe. Après une forte régression, les populations se sont stabilisées ou augmentent grâce à des mesures de protection[4].
Le bihoreau gris n'est pas considéré comme une espèce menacée par l'UICN.
Le héron bihoreau bénéficie d'une protection totale sur le territoire français depuis l'arrêté ministériel du 17 avril 1981 relatif aux oiseaux protégés sur l'ensemble du territoire. Il est inscrit à l'annexe I de la directive Oiseaux de l'Union européenne. Il est donc interdit de le détruire, le mutiler, le capturer ou l'enlever, de le perturber intentionnellement ou de le naturaliser, ainsi que de détruire ou enlever les œufs et les nids et de détruire, altérer ou dégrader leur milieu. Qu'il soit vivant ou mort, il est aussi interdit de le transporter, colporter, de l'utiliser, de le détenir, de le vendre ou de l'acheter. Depuis l'arrêté du 17 avril 81 a été modifié. Les arrêtés successifs de mars 2006 et octobre 2009 précisent que ces interdictions ne s'appliquent qu'aux oiseaux vivant dans le milieu naturel et pas aux oiseaux nés et élevés en captivité.
Bihoreau gris à Saint-Eustache (Québec).
Bihoreau gris en Floride.
Bihoreau gris à Taïwan.
Bihoreau gris dans un marais.
Jeune Bihoreau gris au Lac Merritt à Oakland (Californie).
Bihoreau gris au lac McKay près du centre-ville d'Ottawa (mai 2008)
Jeune bihoreau gris à San Francisco dans une posture d'attention devant un de ses congénères. Février 2019.
Nycticorax nycticorax
Le Bihoreau gris (Nycticorax nycticorax), ou Héron bihoreau, est une espèce d'oiseaux échassiers de la famille des Ardeidés que l'on retrouve dans de nombreuses parties du monde.
A garza da noite[2] (Nycticorax nycticorax) tamén chamada garza denoiteira[3], é unha especie de ave pelecaniforme da familia Ardeidae[4] amplamente distribuída por Eurasia, África e América.
A garza da noite (Nycticorax nycticorax) tamén chamada garza denoiteira, é unha especie de ave pelecaniforme da familia Ardeidae amplamente distribuída por Eurasia, África e América.
Kowak-malam Abu atau Kowak-malam Kelabu adalah sejenis burung cangak malam dari keluarga Ardeidae. Dinamai kowak karena burung ini kerap mengeluarkan suara serak dan keras wak.. ... kwak..! berulang-ulang sambil terbang di malam hari. Burung ini juga disebut sebagai Kowak Maling di kalangan nelayan karena kegemarannya mencuri ikan di tambak.
Nama ilmiahnya Nycticorax nycticorax (L.), yang berarti 'gagak malam', karena suara seraknya mirip dengan panggilan gagak (Gr.: nyctus malam, corax gagak). Sementara dalam bahasa Inggris burung ini disebut Black-crowned Night-heron.
Burung cangak yang berukuran sedang, kowak-malam abu dewasa mencapai ukuran 64 cm dan berat 800 g. Berkepala besar dan bertubuh kekar.
Burung dewasa memiliki mahkota yang berwarna hitam kebiruan, leher dan dada berwarna putih, punggung dan mantel hitam berkilau kehijauan atau kebiruan, serta sayap dan ekor berwarna abu-abu. Pada musim kawin sampai bertelur, burung ini mempunyai dua bulu putih hiasan yang memanjang dari belakang kepalanya hingga mencapai mantelnya. Burung muda mempunyai bulu coklat kusam dengan bintik-bintik putih yang mencolok, sangat mirip dengan anak burung kowak-malam merah (Nycticorax caledonicus).
Paruh agak panjang dan runcing, berwarna hitam. Iris mata merah (kuning pada hewan muda). Kaki kuning, yang berubah menjadi kemerahan bila musim berbiak.
Sesuai namanya, kowak-malam abu bersifat nokturnal, aktif berburu mangsanya di malam hari. Pada siang hari burung ini beristirahat, bertengger sambil merumuk dalam kelompok, di dahan-dahan atau di sela dedaunan pohon yang rimbun. Biasanya tidak jauh dari air.
Petang hari burung-burung itu mulai beterbangan di sekitar tempatnya beristirahat, dan di waktu magrib berkelompok-kelompok terbang meninggalkan peristirahatannya menuju tempatnya masing-masing untuk mencari makanan. Kelompok burung itu terbang dalam gelap sambil mengeluarkan bunyi-bunyi panggilannya yang khas, yang terdengar sampai jauh. Pagi-pagi buta kelompok itu akan kembali, juga sambil berbunyi-bunyi saling memanggil.
Kowak-malam abu memangsa ikan, kodok, serangga air, ular kecil, bahkan juga tikus kecil dan cerurut. Burung ini memburu mangsanya di sekitar sungai dan aliran air, tambak, rawa, persawahan dan padang rumput.
Berbiak dalam koloni yang ramai, biasanya kowak membuat sarangnya di pohon-pohon di atas air. Sarangnya dianyam dari ranting-ranting kecil di bawah tajuk pohon yang rimbun dan tersembunyi. Kowak-malam abu bertelur 2-4 butir, biru kehijauan pucat. Tercatat berbiak di Jawa Timur antara Desember sampai April, dan di Jawa Barat pada Februari sampai Juli.
Burung ini menyebar luas hampir di seluruh dunia. Di Indonesia, kowak-malam abu dijumpai terutama di Indonesia barat (Sumatra, Borneo, Jawa, Bali), Sulawesi dan Flores.
Kowak-malam Abu atau Kowak-malam Kelabu adalah sejenis burung cangak malam dari keluarga Ardeidae. Dinamai kowak karena burung ini kerap mengeluarkan suara serak dan keras wak.. ... kwak..! berulang-ulang sambil terbang di malam hari. Burung ini juga disebut sebagai Kowak Maling di kalangan nelayan karena kegemarannya mencuri ikan di tambak.
Nama ilmiahnya Nycticorax nycticorax (L.), yang berarti 'gagak malam', karena suara seraknya mirip dengan panggilan gagak (Gr.: nyctus malam, corax gagak). Sementara dalam bahasa Inggris burung ini disebut Black-crowned Night-heron.
La nitticora (Nycticorax nycticorax Linnaeus, 1758) è un uccello appartenente alla famiglia degli Ardeidi.[2]
È un airone di medie dimensioni di colore bianco, caratterizzato da un collo corto. Il dorso è grigio, così come la testa. Le ali sono grigiastre, più chiare rispetto al dorso. Spicca l'occhio di un color rosso molto acceso. Le zampe sono relativamente corte, gialle ed il becco è nero. Le dimensioni di un esemplare adulto possono andare dai 58 fino ai 65 cm di grandezza ed il peso è compreso tra 727 e 1014 g. Nello stadio giovanile il colore del corpo è molto più uniforme, marrone ambrato e macchiettato di bianco. Inoltre, l'occhio è di color giallo-arancione. L'apertura alare supera solitamente il metro di ampiezza.
Si tratta di una specie migratrice, gregaria. Nidifica in colonie molto numerose, composte anche da centinaia di individui, e spesso condivide le garzaie con altre specie di aironi, per lo più garzette. La femmina depone 3-5 uova, covate da entrambi i genitori per 26-27 giorni. I piccoli vengono accuditi dai genitori per le prime due settimane, al termine delle quali sono in grado di prendere il volo e nutrirsi autonomamente.
L'alimentazione è costituita da piccoli pesci, anfibi, vermi, larve di insetti, girini, rettili e piccoli mammiferi. Caccia generalmente in acque poco profonde afferrando la preda con il suo forte becco. In inglese è chiamato "night heron" per l'abitudine a cacciare anche di notte evitando così la competizione di altre specie di ardeidi.
È presente in tutti i continenti tranne in Oceania; in Europa in particolare ha un areale molto frammentato ma più accurato. In Italia sono presenti popolazioni in Sardegna e in Pianura Padana: svernante nella Pianura orientale mentre è migratrice e nidificante in Pianura occidentale (Lombardia e Piemonte). Frequenta zone paludose, fiumi, torrenti, risaie e le rive di piccoli laghi, possibilmente con ampia vegetazione e in prossimità di boschi.
In Italia sono presenti qualche decina di migliaia di esemplari contenute in un areale alquanto ristretto, pertanto resta una specie da proteggere e preservare.
La nitticora (Nycticorax nycticorax Linnaeus, 1758) è un uccello appartenente alla famiglia degli Ardeidi.
Nycticorax nycticorax est avis familiae Ardeidarum.
Haec stipula ad avem spectat. Amplifica, si potes! Nycticorax nycticorax est avis familiae Ardeidarum.
Naktikovas (lot. Nycticorax nycticorax, angl. Black-crowned Night Heron, vok. Nachtreiher) – garninių (Ardeidae) šeimos paukštis, kurio skiriamasis požymis – nuo pakaušio nukaręs ilgas baltas kuodukas.
Naktikovas yra kiek didesnis už varną. Nuo panašių paukščių skiriasi didele galva ir spalva. Patino ir patelės viršugalvis ir pečiai juodi, metalo blizgesio. Nuo pakaušio nukaręs ilgas baltas kuodukas, kaklas, nugara ir antuodegis pilki. Kakta, antakiai, gerklė ir kūno apačia balti, pilko atspalvio. Plasnojamosios ir uodegos plunksnos tamsiai pilkos. Snapas juodas, kojos žalsvai geltonos. Rainelė raudona. Jaunikliai rudi, su gelsvomis apvaliomis dėmėmis, be kuoduko.
Eurazijoje paplitęs nuo Atlanto iki Ramiojo vandenyno. Šiaurėje arealas siekia Olandiją, Juodosios jūros šiaurinę pakrantę, Volgos žemupį, šiaurės Kazachstaną, pietinę Himalajų papėdę, šiaurės rytų Kiniją. Į pietus paplitęs iki okeaninių pakrančių (išskyrus Arabijos pusiasalį), Mažosios Azijos, Viduržemio jūros. Gyvena Šiaurės ir Pietų Amerikoje, Afrikoje, Indijos, Ramiojo ir Atlanto vandenynų salose. Žiemoja Šiaurės ir Pietų Amerikoje, Afrikoje, Pietų ir Pietryčių Azijoje.
Lietuvoje pastebimas retai, užklysta iš pietinių kraštų.
Gyvena vandens telkinių pakraščiuose, gausiai apaugusiose vandens augalija, krūmais. Nevengia žmogaus kaimynystės. Gali perėti iki 5–7 kilometrų nuo maitinimosi vietų.
Aktyvus naktį. Dieną tūno pasislėpęs tarp medžių ar krūmų. Pajutęs pavojų naktikovas ištempia kaklą ir stovi nejudėdamas. Išgąsdintas pašiaušia kaklo plunksnas ir pastato kuoduką. Patinas, nejudėdamas ištisas valandas, ant vienos kojos stovi prie lizdo ir saugo perinčią patelę. Pabaidytas staigiai šauna į viršų.
Peri kolonijomis su garniais, kormoranais, ibiais. Lizdą iš šakų suka krūmuose ir medžiuose. Retkarčiais užima senus garnių bei varninių paukščių lizdus. Dėtyje būna apie 4 kiaušinius. Jaunikliai lizdą palieka po maždaug 19 dienų, dar nemokėdami skraidyti, bet jau gerai laipiodami šakomis. Dažnai ištisos jauniklių grupės susirenka į stambesnius pilkųjų garnių arba kormoranų lizdus. Tada suaugę paukščiai ištisą parą maitina jauniklius. Maždaug 35 dieną jaunikliai pradeda skraidyti ir patys ieškosi maisto.
Minta vandens bestuburiais, smulkiais stuburiniais.
Naktikovas (lot. Nycticorax nycticorax, angl. Black-crowned Night Heron, vok. Nachtreiher) – garninių (Ardeidae) šeimos paukštis, kurio skiriamasis požymis – nuo pakaušio nukaręs ilgas baltas kuodukas.
Nakts gārnis (Nycticorax nycticorax) ir vidēja auguma gārņu dzimtas (Ardeidae) putns, kas pieder nakts gārņu ģintij (Nycticorax). Nakts gārnim ir 4 pasugas. Nakts gārņa zinātniskais nosaukums Nycticorax nozīmē nakts krauklis. Nosaukums sasaucas ar putna ķērcienu, kas atgādina kraukļa ķērcienu un to, ka nakts gārnis ir aktīvs nakts laikā.
Nakts gārnim ir plašs izplatības areāls, tas ir sastopams gandrīz visos kontinentos, izņemot Antarktīdu — Eiropas centrālajā un dienviddaļā, Āzijā, Āfrikā, Austrālijā, Ziemeļamerikā un Dienvidamerikā.[1] Nakts gārnis ligzdo gan saldūdens, gan sālsūdens tilpju krastos. Lielākā daļa ziemeļos dzīvojošo populāciju ir gājputni, bet siltākos reģionos dzīvojošie putni ir nometnieki. Eiropas populācijas rudenī šķērso Vidusjūru un Sahāras tuksnesi, sasniedzot tropisko Āfriku. Iespējams, ka daži indivīdi dodas vēl tālāk uz dienvidiem.[2]
Latvijā nakts gārnis līdz šim ir novērots trīs reizes. Divi novērojumi ir ļoti seni: 1862. un 1901. gadā. Otrajā gadījumā ir bijusi ticama ligzdošana.[2] Pēc vairāk kā 100 gadu pārtraukuma nakts gārnis Latvijā atkal tika novērots 2015. gada maijā Bikstos.
Nakts gārnis ir vidēja auguma, spēcīgi veidots un kompakts gārņu dzimtas putns. Tā ķermenis ir apmēram 58—65 cm garš, spārnu plētums 105—112 cm,[2] svars 800 g.[3] Mātītes ir nedaudz mazākas nekā tēviņi. Nakts gārņa apspalvojums ir zili pelēks, ar melnu pakausi un muguru. Pavēdere ir gaišāka, gandrīz balta. Uz pakauša tam ir divas garas, baltas spalvas. Acis sarkanas. Knābis un kājas īsas, salīdzinot ar citiem gārņu dzimtas putniem. Knābis ir melns, bet kājas pieaugušiem putniem dzeltenas. Riesta laikā tās kļūst sārtas. Jaunie putni ir brūni ar balti pelēku, raibumainu apspalvojumu. Spārnu spalvu galos palieli, balti laukumi. To acis dzeltenas vai rudas. Kājas pelēkas. Jaunie putni iegūst pieauguša putna apspalvojumu tikai trešajā gadā.[3]
Nakts gārņi ir sabiedriski putni visa gada garumā. Tie labprāt uzturas arī citu gārņu dzimtas putnu sabiedrībā. Ziemas periodā uz atpūtu dienas laikā tie pulcējas lielos baros. Lidojumā vēsā laikā tas kājas pievelk pie ķermeņa, lai taupītu siltumu. Nakts gārņi apsargā gan barošanās, gan ligzdošanas teritorijas. Iztraucēti ligzdā jaunie putnēni var būt agresīvi pret cilvēku.[3]
Kā visi gārņu dzimtas putni nakts gārnis barojas ar zivīm, vēžveidīgajiem, kalmāriem, vardēm, ūdens kukaiņiem, moluskiem, dēlēm, sliekām, ķirzakām, čūskām, nelieliem zīdītājiem, visbiežāk ar grauzējiem, kā arī ar nelieliem putniņiem un to olām. Nakts gārnis neatsakās arī no maitas gaļas un cilvēku pārtikas atkritumiem.[3] Dienas laikā tie atpūšas kāda koka vai krūma zarā, bet medīt dodas naktī vai agri no rīta. Nakts gārnis medī viens, turklāt apsargājot savu medību teritoriju.[3] Visbiežāk tie medī, nekustīgi stāvot ūdens malā un gaidot, kamēr medījums pietuvojas tvēriena attālumā. Reizēm tas lēnām bradā pa seklu ūdeni ar nolaistu galvu, vērojot ūdeni.[3]
Nakts gārnis veido monogāmus pārus uz sezonu. Tēviņš, lai pievērstu mātītes uzmanību, uzsāk riņķa deju ar izstieptu kaklu, bet nolaistu galvu, šņācot un agresīvi knābjot zariņiem, tos purinot. Mātīte dejas vilināta tam tuvojas. Iesākumā tēviņš var būt agresīvs, bet drīz vien ielaiž dejas aplī mātīti. Līdz ar to pāris ir izveidots. Riesta laikā abiem dzimumiem ir sārtas kājas. Gadā pārim ir viens perējums. Nakts gārņi ligzdo kolonijās augstu kokā. Vienā kokā var būt līdz 12 ligzdām. Ligzda tiek būvēta tuvu koka stumbram zaru žāklē. Tēviņš izvēlas ligzdas vietu, sākot to būvēt vai sākot remontēt veco ligzdu. Ligzdai ir platformas forma, kas sakrauta no zariem un sausas zāles. Vēlāk ligzdu pāris būvē kopīgi. Tēviņš sagādā materiālus, bet mātīte vij ligzdu. Dējumā ir 3—5 olas. Tikko izdētas olas ir zaļas, bet vēlāk tās kļūst gaiši zilas vai zaļas. Inkubācijas periods ilgst 24—26 dienas. Olas perē abi vecāki. Karstā laikā perējošie putni mērcējas ūdenī, saslapinot savas spalvas, iespējams, lai dzesētu olas. Putnēnus baro abi vecāki. Pēc 2 nedēļām tie pamet ligzdu, bet uzturas tās tuvumā. Pēc 3 nedēļām, ja kāds iztraucē ligzdošanas koloniju, jaunie putni sastājas koka galotnē. Lidot tie sāk pēc 6—7 nedēļām. Kad jaunie putni pamet ligzdu un sajaucas savā starpā, vecāki tos neatšķir un baro ikvienu jauno nakts gārni no kolonijas.[3]
Nakts gārnis (Nycticorax nycticorax) ir vidēja auguma gārņu dzimtas (Ardeidae) putns, kas pieder nakts gārņu ģintij (Nycticorax). Nakts gārnim ir 4 pasugas. Nakts gārņa zinātniskais nosaukums Nycticorax nozīmē nakts krauklis. Nosaukums sasaucas ar putna ķērcienu, kas atgādina kraukļa ķērcienu un to, ka nakts gārnis ir aktīvs nakts laikā.
Nakts gārnim ir plašs izplatības areāls, tas ir sastopams gandrīz visos kontinentos, izņemot Antarktīdu — Eiropas centrālajā un dienviddaļā, Āzijā, Āfrikā, Austrālijā, Ziemeļamerikā un Dienvidamerikā. Nakts gārnis ligzdo gan saldūdens, gan sālsūdens tilpju krastos. Lielākā daļa ziemeļos dzīvojošo populāciju ir gājputni, bet siltākos reģionos dzīvojošie putni ir nometnieki. Eiropas populācijas rudenī šķērso Vidusjūru un Sahāras tuksnesi, sasniedzot tropisko Āfriku. Iespējams, ka daži indivīdi dodas vēl tālāk uz dienvidiem.
Latvijā nakts gārnis līdz šim ir novērots trīs reizes. Divi novērojumi ir ļoti seni: 1862. un 1901. gadā. Otrajā gadījumā ir bijusi ticama ligzdošana. Pēc vairāk kā 100 gadu pārtraukuma nakts gārnis Latvijā atkal tika novērots 2015. gada maijā Bikstos.
Burung Puchong Kuak (bahasa Inggeris: Black-crowned Night-Heron) ialah salah satu daripada haiwan yang terdapat di Malaysia. Nama saintifiknya ialah Nycticorax nycticorax[1], [2].
Malaysia merupakan salah satu daripada 12 negara yang telah diiktiraf sebagai kepelbagaian raya "mega diversity" dari segi bilangan dan kepelbagaian flora dan fauna dengan 15,000 spesies pokok berbunga yang dikenalpasti, 286 spesies mamalia, lebih 1,500 vertebrat darat, lebih 150,000 spesies invertebrat, lebih 1000 spesies rama-rama dan 12,000 spesies kupu-kupu, dan lebih 4,000 spesies ikan laut.
Habitat pembiakan adalah kawasan paya air masin atau tawar seluduh dunia. Sub spesiesN. n. hoactli membiak di Amerika Utara dan Amerika Selatan dari Kanada sehingga ke selatan di Patagonia, dan jenis N. n. nycticorax di Eropah, Asia dan Afrika. Burung Puchong Kuak bersarang dalam koloni di pelantar ranting di atas pokok, di tanah di kawasan terlindung seperti pulau atau rumput reed. Ia bertelur sebanyak tiga hingga lapan biji.
Burung kuang ini adalah burung migrasi diluar kawasan tropika dalam julatnya yang besar, di mana ia merupakan penduduk kekal. Populasi Amerika Utara menghabiskan musim sejuk di Mexico, selatan Amerika Syarikat, Amerika Tengah, dan Indies Barat, dan burung Dunia Lama menghabiskan musim sejuk di Afrika tropika dan selatan Asia. Burung Puchong Kuak boleh ditemui di Semenanjung Malaysia.
Burung Puchong Kuak adalah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam haiwan, bertulang belakang (vertebrat), kelas Burung. Dalam aturan : , tergolong dalam keluarga : .Burung Puchong Kuak adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Burung mempunyai paruh tanpa gigi.
Burung dewasa sepanjang 64 cm dan berat 800 g. Ia mempunyai kepala dan belakang hitam dengan bahagian lain bewarna putih atau kelabu, mata merah, dan kaki kuning pendek. Burung muda biasanya perang, tompok dengan putih atau kelabu. Ia merupakan kuang (heron) leher pendek dan tegap.
Jantung Burung Puchong Kuak terdiri daripada 4 kamar seperti manusia. Kamar atas dikenali sebagai atria, sementara kamar bawah dikenali sebagai ventrikel.
Sebagai burung, Burung Puchong Kuak membiak dengan cara bertelur. Telur yang dihasilkan mempunyai cangkerang keras di dalam sarang yang dibinanya.
Burung Puchong Kuak merupakan haiwan yang dilindungi di Malaysia dan lesen pemburuan diperlukan untuk aktiviti pemburuan.
Burung ini berdiri kaku berhampiran gigi air dan bersedia untuk menyerang hendap mangsa, terutamanya waktu malam. Ia kebanyakannya memakan ikan kecil, krustasean, katak, serangga air, dan mamalia kecil. Semasa siang ia berehat di atas pokok atau semak. Jenis Dunia Baru lebih menarik di luar musim mengawan berbanding jenis terpilih (nominate).
Ia sering di dapati bersarang atau berehat dalam bandar di pokok teduhan di jalan sibuk.
Nama saintifiknya, Nycticorax, bererti "gagak malam", dan merujuk kepada tabiat spesies nocturnal dan panggilannya yang kasar seperti siulan gagak.
Burung Puchong Kuak Kepala Hitam Nycticorax nycticorax di Kolkata, Bengal Barat, India.
Burung Puchong Kuak muda terbang, Kolkata, Bengal Barat, India.
Burung Puchong Kuak dengan pelepah dewasa, Kolkata, Bengal Barat, India.
Burung Puchong Kuak merupakan burung yang dilindungi di bawah Akta Perlindungan Hidupan Liar Malaysia. [3]
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Puchong Kuak (bahasa Inggeris: Black-crowned Night-Heron) ialah salah satu daripada haiwan yang terdapat di Malaysia. Nama saintifiknya ialah Nycticorax nycticorax, .
Malaysia merupakan salah satu daripada 12 negara yang telah diiktiraf sebagai kepelbagaian raya "mega diversity" dari segi bilangan dan kepelbagaian flora dan fauna dengan 15,000 spesies pokok berbunga yang dikenalpasti, 286 spesies mamalia, lebih 1,500 vertebrat darat, lebih 150,000 spesies invertebrat, lebih 1000 spesies rama-rama dan 12,000 spesies kupu-kupu, dan lebih 4,000 spesies ikan laut.
De kwak (Nycticorax nycticorax) is een van de kleinere leden van de reigerfamilie.
De kruin van de volwassen vogel is glanzend zwart. De jongere vogels hebben een naar verhouding sober, bruingestreept verenkleed. De lichaamslengte bedraagt 58 tot 65 cm[2] en het gewicht 500 tot 800 gram. Het verenkleed is bij beide geslachten gelijk. De vogel heeft een gedrongen postuur en tamelijk korte poten. De bovenkop en de rug zijn zwartgroen en de achterhals bevat enkele witte sierveren. De staart en vleugels hebben een grauwe tint. Het onderlichaam is wit.
Deze solitaire jagende nachtvogel heeft een uitstekend gezichtsvermogen en jaagt voornamelijk in het donker. Hij wacht doodstil in of langs het water op zijn prooi. Overdag verschuilen ze zich in dicht struikgewas. Zijn voedsel bestaat uit zoetwatervissen, kikkers, insecten, larven, salamanders en zoetwaterslakken. Af en toe wordt ook weleens een muis verorberd.
Het legsel bestaat uit vier onbevlekte, bleek groenblauwe eieren. De broedtijd duurt 21 tot 24 dagen, 21 dagen daarna kunnen de jongen het nest verlaten maar ze blijven 40 tot 50 dagen van de ouders afhankelijk, nadat ze uit het ei gekropen zijn.[3]
De vogel is deels trekvogel en heeft een bijzonder groot verspreidingsgebied. Hij komt in alle werelddelen voor, behalve Australië en Antarctica. In Europa zijn er maar een paar gebieden waar hij voorkomt, zo is hij in Nederland en Vlaanderen een uiterst zeldzame broedvogel. In de Verenigde Staten is het een vrij algemene verschijning. Er is bijvoorbeeld een broedkolonie van in vrijheid levende vogels midden in het Smithsonian National Zoological Park in Washington D.C. De kwak staat als niet bedreigd op de internationale Rode Lijst van de IUCN,[1] maar valt wel onder het AEWA-verdrag.[4]
Er bestaan vier ondersoorten:
De kwak leeft vooral in beboste moerassen en riviermondingen.
Volgens historische bronnen waren er in de veertiende tot de zeventiende eeuw grote kwakkenkolonies in Nederland. In de negentiende eeuw was er omstreeks 1860 nog een kolonie van ca. 100 paar. Die huisde op het voormalig Schollevaarseiland, een eiland in een tien jaar later als Alexanderpolder ingepolderd veenplassengebied. Nadat het gebied in 1870 werd ontgonnen vestigden de vogels zich in een eendenkooi bij Lekkerkerk, maar de kolonie is omstreeks 1880 definitief verdwenen. De soort was hiermee als broedvogel in Nederland officieel uitgestorven. In 1908 - 1909 mislukte een poging de kwak in het Naardermeer te introduceren. Een kleine kolonie van 17 à 18 nesten werd in 1946 ontdekt in een griend in het afgelegen waterrijke gebied de Biesbosch, nu Nationaal Park De Biesbosch. Met regelmaat werden ook uit andere plaatsen in Nederland kleine aantallen broedgevallen gerapporteerd. Niet altijd was duidelijk of het werkelijk wilde vogels betrof, er zijn verscheidene pogingen tot herintroductie geweest met in vogelparkken gekweekte dieren.[5][6] Tussen 1995 en 2007 steeg het aantal jaarlijks gevonden broedparen tot bijna vijftig paar, daarna fluctueerde het tussen dertig en veertig.[7] De soort staat sinds 2004 als niet meer wild voorkomend op de Nederlandse Rode Lijst.
In Vlaanderen komt de kwak onder andere voor in de Zwinstreek en omliggende polders. De soort staat als zeldzaam op de Vlaamse Rode Lijst.
Bronnen, noten en/of referentiesDe kwak (Nycticorax nycticorax) is een van de kleinere leden van de reigerfamilie.
Natthegre (Nycticorax nycticorax) er en mellomstor hegre som finnes i store deler av verden, med unntak av av de kaldeste områdene og Australasia (I Australasia har den blitt erstattet av den nært beslektede nankinghegren (Nycticorax caledonicus). De har også blitt hybridisert i kontaktområdene). Det vitenskapelige navnet Nycticorax betyr ordrett "nattkråke" og viser til fuglens nattaktive levesett og dens kråkeaktige utseende og skrik.
Voksne individer er mellom 58 og 65 centimeter lange og veier fra 727 til 1014 gram. De har røde øyne, et spisst sort nebb og korte gule føtter. Fjærdrakten preges av en sort krone med kappe, ellers er de hvite og grå. Hannfuglene er noe større enn hunnfuglene, men ellers er kjønnene svært like. Natthegren, med sitt korte nebb, hals og føtter skiller seg dermed tydelig fra sine nære slektninger "daghegrene". Hvileposituren er noe bøyd, men ved jakt strekker de ut halsen og ligner mer andre typiske vadefugler. Unge fugler har gråbrune fjær på hodet, ryggen og vingene med islett av lyse flekker. Undersiden er lysere med brune streker. De unge fuglene har oransje øyne og mattere gulgrønne føtter. Natthegrene er svært støyende i koloniene sine med kall som ofte blir transkribert med "quok" eller "woc".
Disse fuglene står stille i vannkanten og venter på å overfalle byttet sitt. De jakter i hovedsak om natten eller på morgenkvisten. Natthegren livnærer seg i hovedsak av småfisk, frosk, krepsdyr, små fugler og små pattedyr. Om dagen hviler den i busker eller trær.
Inndelingen under følger HBW Alive og er i henhold til Martínez-Vilalta & Motis (2018).[1] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[2][3] Navn og beskrivelser i parentes er ikke offisielle, men kun foreløpige beskrivelser.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Natthegre (Nycticorax nycticorax) er en mellomstor hegre som finnes i store deler av verden, med unntak av av de kaldeste områdene og Australasia (I Australasia har den blitt erstattet av den nært beslektede nankinghegren (Nycticorax caledonicus). De har også blitt hybridisert i kontaktområdene). Det vitenskapelige navnet Nycticorax betyr ordrett "nattkråke" og viser til fuglens nattaktive levesett og dens kråkeaktige utseende og skrik.
Voksne individer er mellom 58 og 65 centimeter lange og veier fra 727 til 1014 gram. De har røde øyne, et spisst sort nebb og korte gule føtter. Fjærdrakten preges av en sort krone med kappe, ellers er de hvite og grå. Hannfuglene er noe større enn hunnfuglene, men ellers er kjønnene svært like. Natthegren, med sitt korte nebb, hals og føtter skiller seg dermed tydelig fra sine nære slektninger "daghegrene". Hvileposituren er noe bøyd, men ved jakt strekker de ut halsen og ligner mer andre typiske vadefugler. Unge fugler har gråbrune fjær på hodet, ryggen og vingene med islett av lyse flekker. Undersiden er lysere med brune streker. De unge fuglene har oransje øyne og mattere gulgrønne føtter. Natthegrene er svært støyende i koloniene sine med kall som ofte blir transkribert med "quok" eller "woc".
Disse fuglene står stille i vannkanten og venter på å overfalle byttet sitt. De jakter i hovedsak om natten eller på morgenkvisten. Natthegren livnærer seg i hovedsak av småfisk, frosk, krepsdyr, små fugler og små pattedyr. Om dagen hviler den i busker eller trær.
Ël Nycticorax nycticorax a l'é l'airon pi grep ëd la famija, a l'ha nen ël còl longh e slansà 'd j'autr Ardeidae. Fin-a ël cant, ch'a smija squasi al baulé d'un can, a lo fà pa pasi tant. Con tut sòn, për ij bird-watchers a peul esse n'osel piasos; j'euj ross e 'l contrast tra le part dë dzora nèire e cole 'd sota bianche a-j rendo atraent. A mangio ànfib, pess e babòje. Al temp ëd la riprodussion a seurto a pësca sia ëd di che 'd neuit, ant j'autri temp a l'han pi car la neuit, abitùdin che a-j fà dé lë stranòm ëd cornajass ëd la neuit.
A fan ij nij an colònie ëd desen-e e fin-a ëd senten-e ëd cobie, sernend dzortut ij sàles, për la visinansa a l'eva. As adato 'dcò a gasìe, verne e albrëtte.
A migro decisament an vers l'Àfrica. Sò areal a và pa tròp a setentrion.
A pësca
Euv
Piumagi da giovo dl'invern
Ël Nycticorax nycticorax a l'é l'airon pi grep ëd la famija, a l'ha nen ël còl longh e slansà 'd j'autr Ardeidae. Fin-a ël cant, ch'a smija squasi al baulé d'un can, a lo fà pa pasi tant. Con tut sòn, për ij bird-watchers a peul esse n'osel piasos; j'euj ross e 'l contrast tra le part dë dzora nèire e cole 'd sota bianche a-j rendo atraent. A mangio ànfib, pess e babòje. Al temp ëd la riprodussion a seurto a pësca sia ëd di che 'd neuit, ant j'autri temp a l'han pi car la neuit, abitùdin che a-j fà dé lë stranòm ëd cornajass ëd la neuit.
AmbientA fan ij nij an colònie ëd desen-e e fin-a ëd senten-e ëd cobie, sernend dzortut ij sàles, për la visinansa a l'eva. As adato 'dcò a gasìe, verne e albrëtte.
DistribussionA migro decisament an vers l'Àfrica. Sò areal a và pa tròp a setentrion.
A pësca
Euv
Piumagi da giovo dl'invern
Multimedia w Wikimedia Commons Ślepowron zwyczajny, ślepowron (Nycticorax nycticorax) – gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny czaplowatych (Ardeidae), zamieszkującego wszystkie kontynenty prócz Australii i Antarktydy, w zależności od podgatunku[2]:
W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową oraz wymaga ochrony czynnej[6].
Widoczne dwa długie białe pióra wyrastające z głowy
.jpg)
Młody osobnik
Żerowanie
Ślepowron zwyczajny, ślepowron (Nycticorax nycticorax) – gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny czaplowatych (Ardeidae), zamieszkującego wszystkie kontynenty prócz Australii i Antarktydy, w zależności od podgatunku:
ślepowron zwyczajny (Nycticorax nycticorax nycticorax) – środkowa i południowa Europa, Azja południowa i centralna, Afryka z Madagaskarem. ślepowron czapeczkowy (Nycticorax nycticorax hoactli) – Ameryka od Kanady po północną Argentynę. ślepowron ciemnoszyi (Nycticorax nycticorax obscurus) – Chile i Argentyna po Ziemię Ognistą. ślepowron falklandzki (Nycticorax nycticorax falklandicus) – Falklandy. Cechy gatunku Krępa sylwetka. Głowa, szyja i spód białe, na głowie czarna czapeczka. Czarny również grzbiet, a skrzydła, pokrywa nadogonowa i ogon szare. W okresie godowym z głowy wyrastają dwa długie białe pióra ozdobne. Pełną gracji sylwetkę uzupełnia czerwona tęczówka. Samica i samiec wyglądają podobnie, ich upierzenie spoczynkowe różni się brakiem piór ozdobnych. U N. n. hoactli czapka dochodzi niemal do oka, a nogi w okresie godowym mają kolor łososiowy. N. n. falklandicus występuje w dwóch odmianach barwnych - jaśniejszej, która jest podobna do N. n. nycticorax, i ciemniejszej. N. n. obscurus jest najciemniejszy i największy, o czarnobrązowym spodzie ciała. To ptak nadrzewny. Do Afryki równikowej wraca pod koniec lata, w sierpniu i wrześniu. Wielkości wrony. W locie widać jego zaokrąglone, szerokie skrzydła oraz skurczoną szyję. Lata cicho podobnie jak sowa. Zarówno w powietrzu, jak i w spoczynku często wydaje dźwięk "kuak". Wymiary średnie dł. ciała ok. 60-65 cm
O socó-dorminhoco (Nycticorax nycticorax), também conhecido como savacu, é uma garça de médio porte encontrada em grande parte do mundo, exceto em regiões mais frias e na Australásia (onde é substituído por seu parente próximo, o savacu-canela, com o qual tem hibridizado na área de contato).
Nycticorax significa "corvo noturno" e deriva do grego antigo nuktos, "noite", e korax, "corvo". Isso se deve aos hábitos de alimentação majoritariamente noturnos e a vocalização da espécie ser parecida com a do corvo.[2]
Os adultos medem aproximadamente 64 cm de comprimento e pesam 800 g. Eles têm as costas e a coroa pretas, as asas de cor cinza-pálido, a parte de baixo do corpo branca, olhos vermelhos e pequenas pernas amarelas. Durante a reprodução, aparecem na parte de trás da cabeça duas ou três longas penas brancas. Os sexos são similares em aparência, embora os machos sejam levemente maiores. O savacu não se enquadra na forma do corpo típica da família, pois eles são relativamente mais robustos e possuem bicos, pernas e pescoço mais curtos do que seus parentes, como as garças dos gêneros Ardea e Egretta. Sua posição de descanso é geralmente encurvada, mas quando está caçando o pescoço é estendido.
Os jovens têm a plumagem da cabeça, das asas e das costas marrom-acinzentada com numerosas manchas pálidas, a parte de baixo é mais pálida e listrada com marrom, os olhos são amarelos e as pernas são amarelo-esverdeadas.
O hábitat de reprodução é em zonas úmidas de água doce ou salgada na maior parte do mundo. A subespécie N. n. hoactlise reproduz na América do Canadá até o norte da Argentina e Chile, N. n. obscurus no extremo sul da América do Sul, N. n. falklandicus nas Ilhas Malvinas, e a subespécie nominal N. n. nycticorax na Europa, Ásia e África. A espécie nidifica em colônias em plataformas de gravetos em um grupo de árvores, ou no chão em locais protegidos como ilhas ou canaviais. São postos de três a oito ovos.
Essa garça é migratória no extremo norte da sua distribuição, mas caso contrário é residente (até na fria Patagônia). A população norte-americana passa o inverno no México, no sul dos Estados Unidos, América Central e nas Índias Ocidentais, e a população europeia na África tropical e no sul da Ásia.
O savacu fica parado na beira da água e espera para emboscar sua presa, principalmente de noite e no início da manhã. Ele se alimenta principalmente de pequenos peixes, crustáceos, sapos, insetos aquáticos, pequenos mamíferos e pequenos pássaros. Ele está entre as sete espécies de garça observadas usando isca para pescar; atraindo ou distraindo peixes jogando comida ou objetos flutuantes não comestíveis na água – um raro exemplo de ferramentas sendo usadas entre aves.[3][4] Durante o dia descansa em árvores ou arbustos. N. n. hoactli é mais gregário fora da temporada de reprodução do que a subespécie nominal.
O socó-dorminhoco (Nycticorax nycticorax), também conhecido como savacu, é uma garça de médio porte encontrada em grande parte do mundo, exceto em regiões mais frias e na Australásia (onde é substituído por seu parente próximo, o savacu-canela, com o qual tem hibridizado na área de contato).
Stârcul de noapte (Nycticorax nycticorax) este o specie din familia stârcilor (Ardeidae) și aparține ordinului păsărilor picioroange (Ciconiiformes).
Stârcul de noapte este întâlnit în toata lumea, în afară de Australasia. Acesta era inițial foarte răspândit și în Europa Centrală, dar acum se întâlnește doar în sudul și estul acesteia, în perioada de cuibărit și de vară.
Stârcii de noapte ating între 58 și 65 cm și cântăresc între 727 și 1014 g. Femelele sunt, de obicei, mai mici și au în timpul reproducerii au smocul de pene mai mic decât masculii. Stârcii de noapte au un corp cu gâtul și picioarele mai scurte.
Penajul exemplarelor adulte este gri, negru și alb. Boneta este neagră. Spatele și șoldurile sunt, de asemenea, negre, burta fiind gri deschis până la alb. În rest, trunchiul și aripile sunt gri- cenușii. Fruntea și fața sunt albe, iar în locurile unde aceasta este fără pene, pielița este verde-gălbuie. Ciocul este negrul, irisul este roșu. Picioarele adulților sunt de-un verde-gălbui pal.
Pasărea tânără are picioare de un gri mat iar ochii sunt gălbui. Capul, gâtul, pieptul și burta sunt cu dungi maro, ocre și galbene. Vârfurile aripilor sunt cu pete mari albe. După trei ani, stârcul de noapte capătă culorile unui adult.
În general, strigătul scos de stârcul de noapte este o voce dură și răgușită a unui corb: Cua, Cuak sau Cuarc. Acest strigăt este scos în zbor sau dintr-un loc înalt.
Stârcii de noapte trăiesc în Europa, Africa, Asia și America în zonele mlăștinoase sau inundate, lângă râuri largi, zone cu stufăriș sau la malul lacurilor cu trestie sau cu papură.
Subspecia Nycticorax nycticorax hoactli trăiește doar în insulele Hawaii, în afară de insula Lānaʻi. Subspecia Nycticorax nycticorax falklandicus se găsește doar pe insulele Falkland, trăind în condiții climatice extreme. Ea este mai mica și cu un penaj mai întunecat decât al celorlalte subspecii ale stârcului de noapte.
Stârcii de noapte sunt întregul an foarte sociali, găsindu-i impunea cu indivizii din aceeași specie, dar și cu alte specii de stârci. Iarna stau majoritatea timpului împreună pe o creangă. Cei care trăiesc în Europa sunt păsări călătoare, unele populații necrofage rămânând în Europa chiar și pe timpul iernii. Când este prea frig, acești stârci își țin picioarele strânse în zbor, pentru a-și ține cald. Păsările tinere se retrag la frig înapoi în cuib, îngrămădindu-se. Stârcii de noapte își apără teritoriul de vânătoare și de cuibărit.
Aceste păsări ies la vânătoare în special seara și noaptea, ca să evite celelalte specii de stârci. Când nu este hrană destulă, de exemplu în perioada de clocit, pot să-și caute hrana chiar și ziua. Nu sunt prea pretențioși la felul de mâncare, în special mâncând pești, viermi și insecte. Pot mânca însă și crustacee, amfibieni, reptile, scoici, rozătoare și alte păsări, oua, mortăciuni, rar și plante. Stârcii își caută de fiecare dată locurile de vânătoare.
În perioada de cuibărit, picioarele se fac roz și două sau trei pene lungi devin albe. În timpul curtării, masculii devin mai agresivi, dansând, târându-se sau apucând o creangă. După curtare își întind puternic gâtul, dând din cap tot mai tare, până ce acesta atinge picioarele, după aceea scot sunete scurte. Curățatul penelor sau fluturarea unei crengi au loc în timpul cântecelor de împerechere. Într-o colonie, reproducerea este importantă. Femelele care se apropie de masculi care o curtează sunt în primul rând avertizate. Dacă aceasta îl acceptă, perechea se curăță după actul sexual și clămpăne din cioc.
Clocesc ca și celeilalți stârci, stârcul de Canada (Ardea herodias) și egreta pitică (Egretta garzetta), în colonii. Într-un copac se construiesc 30 de cuiburi pe crengile groase, asemănătoare celor al stârcului de mangrove (Butorides striatus), făcute de mascul din crenguțe, rădăcini și iarbă. Femela face retușurile.
Stârcii de noapte clocesc doar o dată pe an, rareori de două ori. Femela depune de la trei până lla cinci ouă în perioada aprilie-iunie. În prima zi, ouăle sunt de-un verde puternic, dar de deschid repede la o culoare verzuie sau albăstruie. Perechea le clocește pe rând 22-25 de zile. În zilele toride, adulții își umezesc penele pentru a le ține ouălelor cald. Puii părăsesc cuibul la trei săptămâni după eclozare. În acest timp se ascund în coroanele copacilor. La 6-7 săptămâni pot zbura și sunt pe cont propriu. Adulții nu își mai recunosc puii.
Pescarii se plâng că prezența stârcilor de noapte este dăunătoare pentru piscicultură, deoarece aceștia mănâncă o mulțime din pești. Acesta este motivul pentru care acești stârci găsiți în apropierea crescătorilor sunt împușcați sau alungați. Există însă și alte modalități de a-i ține departe.
Când formează colonii în apropierea așezărilor, se spune că aduc mari daune. De aceea sunt împușcați și în cazul acesta. În trecut, stârcii de noapte au fost vânați datorită cărnii, dar astăzi nu se mai practică acest lucru.
Stârcul de noapte (Nycticorax nycticorax) este o specie din familia stârcilor (Ardeidae) și aparține ordinului păsărilor picioroange (Ciconiiformes).
Stârcul de noapte este întâlnit în toata lumea, în afară de Australasia. Acesta era inițial foarte răspândit și în Europa Centrală, dar acum se întâlnește doar în sudul și estul acesteia, în perioada de cuibărit și de vară.
Chavkoš nočný alebo bučiak nočný[3] (Nycticorax nycticorax) je vták z čeľade volavkovité. Obýva Európu, Áziu, Ameriku a Afriku. Patrí medzi najmenej ohrozené druhy s veľkou populáciou (až 3 730 000 jedincov).[4]
Obýva porasty okolo vody, aktivitu prejavuje v neskorších hodinách. Ozýva sa zvukom „kua”. Tento vták meria 58 – 65 cm, výrazný sexuálny dimorfizmus sa nevyvinul.[4]
Chavkoš nočný je sťahovavý. Odhadovaný počet hniezdiacich párov na Slovensku je 100 - (300)[4]400[5]. Druh je fluktuujúci, územie na ktorom sa vyskytuje je stabilné, maximálna zmena do 20%. Ekosozologický status v roku 1995 E - ohrozený druh. V roku 1998 EN:B3c - ohrozený.[5] V roku 2001 VU - zraniteľný.[6] V roku 2014 LC - menej dotknutý.[2][7][8] Európsky ochranársky status SPEC3 - druhy, ktorých globálne populácie nie sú koncentrované v Európe, ale majú tam nevhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia V - zraniteľný druh.
V období rozmnožovania tvorí kolónie s 20 – 30 pármi. Hniezda si stavia z konárov a vegetácie, samica nakladie zvyčajne 3 – 4 vajcia.[4][9]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Chavkoš nočný
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Chavkoš nočný
Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Chavkoš nočný alebo bučiak nočný (Nycticorax nycticorax) je vták z čeľade volavkovité. Obýva Európu, Áziu, Ameriku a Afriku. Patrí medzi najmenej ohrozené druhy s veľkou populáciou (až 3 730 000 jedincov).
Natthäger (Nycticorax nycticorax) är en medelstor häger som är utspridd över stora delarna av världen.[2]
Natthägern är 58–65 centimeter lång, vingspannet är 90–100 centimeter. Den är ganska stor med kort näbb. I flykten ser den kompakt och kortstjärtad ut, väger tungt på "aktern" och håller näbben svagt nedåtriktad. En adult fågel är i princip omisskännlig med svart rygg och hjässa, röd iris, ljusgrå undersida med mörkgrå vingar. I flykten kan den se helt grå ut. Ungfåglarna har bruna vingar och beige bröst, överströdd med tydliga vita fläckar på vingen och brunt streckat på bröstet. I flykten hörs ett grodlikt läte: ko ark.
Natthägern har en mycket omfattande utbredning och förekommer i Europa, Asien, Afrika, Nord- och Sydamerika och på öar i Indonesien, Indiska Oceanen och Stilla havet. De populationer som häckar utanför de tropiska delarna av utbredningsområdet är flyttfåglar medan övriga är stannfågel. Den genomför också lokala förflyttningar i många områden. Den nordamerikanska populationen övervintrar i Mexiko, södra USA, Centralamerika och i Västindien. Gamla världens fåglar övervintrar i tropiska Afrika och i södra Asien.
Fågeln delas in i fyra distinkta underarter med följande utbredning:[2]
Nominatformen hybridiserar sällsynt med rostnatthäger (Nycticorax caledonicus) på Java, Sulawesi och i Filippinerna.[3]
I Sverige är natthägern en mycket sällsynt gäst som påträffats en knappt 40-tal gånger, enbart i södra delen av landet.[4]
Den är nattaktiv och sover på dagen tillsammans med andra fåglar i trädkronor. Den nordamerikanska underarten lever mer flockvis under häckningstid än nominatrasen.
Den häckar vid träsk, dammar och kanaler med lämpliga boträd och är relativt utspridd i världen. Boet är enkelt och byggs i en trädklyka eller i tät vass. Den lägger mellan tre och åtta ägg.
Dessa fåglar födosöker genom att stå still vid vattenbrynet tills de ser ett lämpligt byte, mest nattetid. Födan utgörs av småfisk, kräftdjur, grodor, vattenlevande insekter samt mindre däggdjur. Under dagarna befinner den sig i träd eller i buskar.
Arten har ett mycket stort utbredningsområde liksom en stor världspopulation som verkar vara stabil. Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar därför arten som livskraftig.[1] Den har ökat kraftigt i Nordamerika men minskar i Europa. Världspopulationen uppskattas till cirka 570.000-3,73 miljoner individer, varav 60.000-86.100 par tros häcka i Europa.[1]
Dess vetenskapliga släktnamn och artepitet Nycticorax betyder "nattkorp" vilket refererar till dess nattliga leverne och dess kråklika kraxande läte.
Wikimedia Commons har media som rör natthäger.
Wiktionary har ett uppslag om natthäger.
Wikispecies har information om natthäger.
Natthäger (Nycticorax nycticorax) är en medelstor häger som är utspridd över stora delarna av världen.
Gece balıkçılı (Nycticorax nycticorax), balıkçılgiller (Ardeidae) familyasına ait orta boyutlarda bir balıkçıl türü.
Erişkin 64 cm büyüklüğünde ve 800 g ağırlığındadır. Siyah bir tacı ve arkası vardır, vücudun geri kalanı beyaz veya gridir. Gözleri kırmızı ve kısa bacakları sarı renklidir. Genç kuşlar kahverengi olup beyaz ve gri beneklerler kaplıdır. Bunların kısa boyunlu ve güçlü balıkçıllardır.
Bu kuşlar çoğunlukla geceleyin suyun kenarında avını pusuya düşürmek için beklerler. Gün esnasında ağaçlar veya çalılıklarda dinlenirler. Öncelikle, küçük balıklar, kabuklular, kurbağalar, suya ait böcekler ve küçük memelileri yerler.
Gece balıkçılı (Nycticorax nycticorax), balıkçılgiller (Ardeidae) familyasına ait orta boyutlarda bir balıkçıl türü.
Erişkin 64 cm büyüklüğünde ve 800 g ağırlığındadır. Siyah bir tacı ve arkası vardır, vücudun geri kalanı beyaz veya gridir. Gözleri kırmızı ve kısa bacakları sarı renklidir. Genç kuşlar kahverengi olup beyaz ve gri beneklerler kaplıdır. Bunların kısa boyunlu ve güçlü balıkçıllardır.
Bu kuşlar çoğunlukla geceleyin suyun kenarında avını pusuya düşürmek için beklerler. Gün esnasında ağaçlar veya çalılıklarda dinlenirler. Öncelikle, küçük balıklar, kabuklular, kurbağalar, suya ait böcekler ve küçük memelileri yerler.
Квак (Nycticorax nycticorax) — птах родини чаплевих. В Україні — гніздовий перелітний вид[1]. Українська назва походить від голосу птаха. Квака часом називають нічною чаплею за аналогією з англійською та німецькою назвами, а також через те, що він виходить полювати у сутінках.
Квак має коротку у порівнянні з іншими чаплевими шию і короткий, але потужний дзьоб. Ноги теж коротші, ніж в інших чаплевих.
Самець у шлюбному вбранні має чорну з зеленуватим відливом шапочку і такого ж кольору спину. Крила сірі. Черево і боки — білі. На потилиці навесні виростають 2-4 довгі вузькі білі пір'їни. Дзьоб чорний, ноги з довгими пальцями, жовті або рожеві. Самиця має схоже забарвлення.
Молоді кваки — темно-бурі з поздовжніми плямами. Пташенята білі.
Квак звичайний населяє практично всю Америку, Африку, Південну і Середню Європу та Азію. Європейські кваки перелітні, зимують в Екваторіальній Африці. Немає квака звичайного лише в Австралії, де замість нього виступає споріднений квак каледонський.
В Україні це гніздовий, перелітний, зимуючий вид. Гніздиться в лісостеповій, степовій смугах; в періоди міграцій може траплятися скрізь; зимує в пониззях Дунаю та Дністра.
Кваки активні зазвичай вранці і ввечері, вдень непорушно сидять на гілці. Проте в час гніздування вони активні і вдень. Гніздяться біля густо зарослих водоймищ на узліссі або в самому лісі — на деревах або в кущах. Гніздяться колоніями з іншими чаплями або власними колоніями до тисячі пар в кожній. Якщо місце гніздування далеко від людського житла, можуть гніздитися також і на заломах очерету.
Гніздо будують з дрібних гілочок. У нього самка відкладає 3-4 яйця. Через 21 день вилуплюються пташенята, зазвичай з різницею в 1-2 дні і у тій послідовності, в якій були відкладені яйця. Пташенят годують обоє батьків, спочатку відригуючи їм в дзьоба напівперетравлену їжу. Пізніше, коли пташенята підростуть, їх починають годувати звичайною їжею.
Харчуються кваки в основному рибою і жабами, а також водними комахами.
Квак (Nycticorax nycticorax) — птах родини чаплевих. В Україні — гніздовий перелітний вид. Українська назва походить від голосу птаха. Квака часом називають нічною чаплею за аналогією з англійською та німецькою назвами, а також через те, що він виходить полювати у сутінках.
Vạc (danh pháp hai phần: Nycticorax nycticorax) là một loài chim thuộc họ Diệc. Chim trưởng thành dài khoảng 64 cm và nặng đến 800 g. Đầu và lưng có màu đen, phần thân còn lại màu trắng hoặc xám, mắt đỏ, chân ngắn màu vàng. Chim non màu nâu, đốm trắng hoặc xám. Loài vạc thường kiếm ăn vào ban đêm (ngược với loài cò).
Tại Saint-Eustache, Quebec, Canada
Tại Saint-Eustache, Quebec, Canada
Chim non ở Florida
Chim non đang bay ở Kolkata, Tây Bengal, Ấn Độ
Chim non ở Kolkata, West Bengal, India
Tại Oakland, California, USA
Vạc (danh pháp hai phần: Nycticorax nycticorax) là một loài chim thuộc họ Diệc. Chim trưởng thành dài khoảng 64 cm và nặng đến 800 g. Đầu và lưng có màu đen, phần thân còn lại màu trắng hoặc xám, mắt đỏ, chân ngắn màu vàng. Chim non màu nâu, đốm trắng hoặc xám. Loài vạc thường kiếm ăn vào ban đêm (ngược với loài cò).
Кваквы гнездятся в колониях с другими цаплями или собственными колониями до тысячи пар на деревьях или в кустах. Если место гнездования далеко от человеческого жилья, могут гнездиться также и на заломах тростника. Гнездо кваква строит из мелких веточек, куда самка откладывает 3—4 яйца. Через 21 день вылупляются птенцы, обычно с разницей 1—2 дня, в той последовательности, в которой были отложены яйца. Птенцов кормят оба родителя, сначала отрыгивая им в клюв полупереваренную пищу. Позднее, когда птенцы подрастут, их начинают кормить обычной пищей.
Выделяют 4 подвида обыкновенной кваквы[2]:
N. n. nycticorax
N. n. hoactli
_(28458857006).jpg)
N. n. obscurus
N. n. falklandicus
Кваквы гнездятся в колониях с другими цаплями или собственными колониями до тысячи пар на деревьях или в кустах. Если место гнездования далеко от человеческого жилья, могут гнездиться также и на заломах тростника. Гнездо кваква строит из мелких веточек, куда самка откладывает 3—4 яйца. Через 21 день вылупляются птенцы, обычно с разницей 1—2 дня, в той последовательности, в которой были отложены яйца. Птенцов кормят оба родителя, сначала отрыгивая им в клюв полупереваренную пищу. Позднее, когда птенцы подрастут, их начинают кормить обычной пищей.
夜鹭（学名：Nycticorax nycticorax）又稱黑頂夜鷺，俗稱灰洼子、夜洼子、星雁、暗光鳥仔，模樣相近綠鷺，是鹭科夜鹭属的一种。
夜鷺是一種很聰明的鳥類，會用魚餌釣魚 。捕魚時，夜鷺會先把野果扔在水裡，然後在岸上等待。一旦發現獵物，牠就會迅速的衝入水中，飽餐一頓。
夜鹭是分布非常广泛的一种鸟类，分布遍及欧亚大陆、非洲，整个美洲大陆及東南亞等地。
夜鷺在台灣為常見的留鳥，由於性喜食魚，魚類養殖業者視其為害鳥。
在中国大陸全境都能看到它们的身影，在中国东北地区、华北、甘肃、四川、华中、长江流域等省区繁殖，为夏候鸟，在长江以南省份为留鸟。
夜鹭雄雌同形同色，成鸟体长约40厘米至65厘米，頭、枕部略带金屬光泽的深蓝灰色，上体部分和双翅为暗灰色，下体略带乳黄色的白色。頭顶上有兩到三根细長的白色蓑羽。虹膜是血红色，喙黑色足黄色。幼鸟體長跟成鳥一樣，上體灰褐色，翅膀上有星星點點分布的白色斑點。
夜鹭主要取食蛙类、小鱼、虾等水生动物，偶尔吃一些植物性食物；受到惊吓的夜鹭会把吃进去的食物呕吐出来，经消化或未经消化的食物腥臭不堪，以此作为防卫，也可以从中得到研究夜鹭食性的线索。
夜鹭集群繁殖，在树上营巢，常结成数百只鸟的大群霸占一片树林营巢，其间经常会有小白鹭、牛背鹭等混群，夜鹭营巢密度极大，甚至一棵树乃至一个枝桠上就聚集了三四个巢，夜鹭巢系由树枝搭建，内部垫以柔软材料。每巢产卵3－8枚由双亲共同抚育，每年6月－7月间可见幼鸟随亲鸟离巢活动。
在中国大陆，夜鹭为常见鸟类。近年来中国大陆各大城市均有夜鹭数量增加的报告，在一些地方甚至泛滥成灾，因此有些地方政府采取毁巢破卵的方式控制夜鹭的数量。究竟是什么因素导致夜鹭数量的增加，其背后是否隐藏着其他环境因素改变的讯号尚须进一步的研究。
夜鷺閩南語稱為「暗光鳥」，客家語稱為「夜鶴」，這個詞也常被代指徹夜未眠的人（同等夜貓子）。
2018年，在桃園市蘆竹區曾有民眾將南崁溪棲息的夜鷺誤認為企鵝並向警察局報案[2]，由於夜鷺的顏色與站姿的確與企鵝十分神似，這起「指鷺為鵝」烏龍也被網友調侃將夜鷺改名為台灣企鵝（南崁企鵝）。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ペリカン目 Pelecaniformes 科 : サギ科 Ardeidae 亜科 : サギ亜科 Ardeinae 属 : ゴイサギ属 Nycticorax 種 : ゴイサギ N. nycticorax 学名 Nycticorax nycticoraxゴイサギ（五位鷺、学名：Nycticorax nycticorax）は、ペリカン目サギ科ゴイサギ属に分類される鳥類。
アフリカ大陸、北アメリカ大陸、南アメリカ大陸、ユーラシア大陸、インドネシア、日本、フィリピン、マダガスカル
日本では夏季に北海道に飛来（夏鳥）するか、本州以南に周年生息する（留鳥）。冬季に南下する個体もいる。
全長58-65cm。翼開長105-112cm。体重0.4-0.8kg。上面は青みがかった暗灰色、下面は白い羽毛で被われる。翼の色彩は灰色。
虹彩は赤い。眼先は羽毛が無く、青みがかった灰色の皮膚が露出する。嘴の色彩は黒い。後肢の色彩は黄色。
幼鳥は上面が褐色の羽毛で被われ、黄褐色の斑点が入る。この斑点が星のように見える事からホシゴイの別名がある。下面は汚白色の羽毛で被われる。虹彩は黄色がかったオレンジ色。眼先は、黄緑色の皮膚が露出する。
繁殖期には後頭に白い羽毛が3本伸長（冠羽）し、後肢の色彩が赤みを帯びる。
幼鳥
着陸する成鳥
2亜種に分かれる。
河川、湖、池沼、湿原、水田、海岸などに生息する。単独もしくは小規模な群れを形成して生活する。夜行性で、英名（night=夜）の由来になっている。昼間は水面に張出した樹上などでひっそりと休む。
食性は動物食で、両生類、魚類、昆虫、クモ、甲殻類などを食べる。夜間水辺を徘徊しながら獲物を捕食する。
繁殖形態は卵生。サギ科の他種も含めた集団繁殖地（コロニー）を形成する。樹上に雄が巣材となる木の枝を運び、雌がそれを組み合わせた巣を作る。日本では4-8月に3-6個の卵を年に1-2回に分けて産む。雌雄交代で抱卵し、抱卵期間は21-22日。育雛は雌雄共同で行う。雛は孵化してから20-25日で巣を離れるようになり、40-50日で飛翔できるようになり独立する。生後1-2年で性成熟する。
『平家物語』（巻第五 朝敵揃）の作中において、醍醐天皇の宣旨に従い捕らえられたため正五位を与えられたという故事が和名の由来になっている[1]。また、能楽の演目「鷺」はその五位鷺伝説に由来するものである[2]。
夜間、飛翔中に「クワッ」とカラスのような大きな声で鳴くことから「ヨガラス（夜烏）」と呼ぶ地方がある。昼も夜も周回飛翔をして、水辺の茂みに潜む。夜間月明かりで民家の池にも襲来して魚介類・両生類を漁る。主につがいや単独で行動する。都市部の小さな池にも夜間飛来し、金魚や鯉を漁ることもある。
水辺で小魚などを捕る
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
해오라기는 황새목 왜가리과에 속하는 새로, 한국에선 여름철새다.
몸길이 약 56-61cm, 날개길이 26-31cm, 꼬리길이 9.4-12cm이다. 머리와 등은 녹청색 금속 광택이 나는 검은색이며, 뒷머리에 여러 가닥의 길고 얇은 흰색 댕기가 있다. 날개·가슴·꼬리는 흰색이다. 새끼는 온몸이 갈색이며, 흐린 세로무늬와 작은 얼룩점이 있다.
논·개울·하천·습지 등에서 서식한다. 야행성으로 낮에는 침침한 숲에 있다가 저녁 때 논이나 개울에서 물고기·새우·가재·개구리·뱀·곤충·쥐를 잡아먹는다. 산란기는 4-8월이고 한배에 3-6개의 알을 낳는다. 둥지는 소나무·삼나무·잡목 숲에 작은 나뭇가지를 엮어 만들며, 종종 백로·왜가리와 함께 집단 번식을 하기도 한다. 오세아니아와 극지를 제외한 전 세계에 분포한다.
_I_IMG_7370.jpg)
.jpg)
_RWD1.jpg)
_(5).jpg)
_I_IMG_7370.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_I_IMG_7687.jpg)
_I_IMG_7370.jpg)
.jpg)
.jpg)
_RWD1.jpg)
_I_IMG_7370.jpg)
.jpg)
