White Willow

El salgueru blancu, salguera o salgar (Salix alba), ye un árbol caducifoliu de rápida crecedera de la familia de les salicacees.

Vista del árbol.

Distribución

Tópase en zones templaes, como'l centru y sur d'Europa, el norte d'África y l'oeste asiáticu, anque, en menor midida, tamién puede vese en norteamérica. Precisa tar en llugares húmedos y nun soporta les temperatures estremes.

Descripción

Algama hasta 25 metros d'altor. Les sos fueyes son serruchaes de color gris plateáu, y mide de 5 a 12 cm. Les sos flores tienen amentos en forma cilíndrica, que crecen en primavera. Les sos fueyes tienen el viesu sedosu y la corteza ye de color abuxáu.

Enfermedaes

Por cuenta de la so rápida crecedera ta espuestu a enfermedaes qu'encurtien la so vida, como l'antracnosis, causada pol fungu Marssonina salicicola, y la marca d'agua, causada pola bacteria Brenneria salicis. Estes enfermedaes pueden ser un gran problema en campos de cultivu y n'exemplares utilizaos como plantes ornamentales.

Forma híbridos naturales con Salix fragilis, dando como resultáu Salix × rubens Schrank.

Usos

Estractu de Salix alba.

La so madera ye flexible y pesa bien poco, y utilízase pa faer cerilles, ente otros instrumentos.

Usos melecinales

Hipócrates escribió en sieglu V e.C. alrodiu d'una sustancia amargoso estrayida del salgueru blancu y que podía curar los dolores y solliviar la fiebre. Los nativos indios americanos yá la usaben d'antiguo pa los dolores de cabeza, fiebres, dolores musculares, y reumatismos. Más tarde, nel añu 1763, el reverendu Edward Stone comprobó que, efeutivamente, el salgueru blancu menguaba la fiebre.

La corteza del salgueru blancu contién una sustancia llamada salicina, de la cual llógrase'l acedu salicílicu, predecesor de l'actual aspirina. La salicina amenorga la sensación de dolor y, amás de propiedaes analxésiques, tien propiedaes antiinflamatories, y antipirétiques.^{[ensin referencies]}

Taxonomía

hugffff Salix alba describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 2: 1021–1022, nel añu 1753.^[1]

Etimoloxía

Salix: nome xenéricu llatín pal salgueru, les sos cañes y madera.^[2]

alba: epítetu llatín que significa "blanca".^[3]

Variedaes

• Salix alba subsp. caerulea (Sm.) Rech.f.
• Salix alba var. caerulea (Sm.) Sm.
• Salix alba var. calva G.Mey.
• Salix alba subsp. vitellina (L.) Arcang.; una variedá ornamental ye'l dsalgueru murniu S. alba ssp. vitellina "Tristis"
• Salix alba var. vitellina (L.) Stokes^[4][5]

Sinonimia

Salix sepicola Gand.^[6]
Salix leucophora Gand.^[6]
Salix fausta Gand.^[6]
Salix vitellina L.^[4]

Nome común

• Castellán: arcazón, azaoz, balaguera, balaquera, blina, mimbre, mimbrera, mimbrera blanca, mimbres, mocha, mocho, nidos de bruja, paleiro, palera, palero, sace, salce, salce blanco, salce mayor, salcer, salga, salgar, salgueiro blanco, salguera, salguera blanca, salguero, salguero blanco, salze, salzo, sandisa, sanz, sao, saoz, sarache, sarga , sargatera, sargatillo, sauce, sauce blanco, sauce blanco salado, sauce llorón, sauce real, sauce reluciente, sauz, saúz, saz, támara, taza, zalgatera, zaragato, zargatera, zargatillo, zargatillo timonero, zauce, zaz.^[7]

Ver tamién

• Terminoloxía descriptiva de les plantes
• Cronoloxía de la botánica
• Hestoria de la Botánica
• Carauterístiques de les salicacees

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Salix alba.
• Salix alba n'Árboles Ibéricos
• páxina d'información sobre'l sauce de Deltarium, el parque de naturaleza del Delta del Ebro

Ağ söyüd (lat. Salix alba){{Taksoqutu

Təbii yayılması

İlk dəfə Avropada təsvir olunub. Avropanın hər yerində, İranda, Hindistanda, Çində, Kiçik və Orta Asiyada yayılmışdır.

Botaniki təsviri

Hündürlüyü 15-20 m-ə, gövdəsinin diametri 2-3 m-ə çatan, geniş çətirli, iri gövdəli ağacdır. Qabığı bozdur, budaqları gümüşü tüklüdür. Yarpaqaltlıqları хırda, gümüşü tüklü və erkən töküləndir. Yarpaq saplaqlarının uzunluğu 3-10 mm-dir, üst tərəfində vəziləri vardır. Yarpaqlarının uzunluğu 5-12 sm, eni 1-3 sm-dir. Sırğaları nazikdir, uzunluqları 3-5 sm, yarpaqları ilə eyni zamanda açılır. Erkəkcikləri 2-dir, sərbəstdir, alt tərəfi tüklüdür. Tozluqları parlaq-sarı rəngdədir. Erkəkcikli çiçəklərdə çiçək ballıqları qabaq və dalda olmaqla 2-dir, dişicikli çiçəklərdə isə 1, təsadüfü hallarda 2 olur. Yumurtalığı çılpaqdır, yumurtaşəkilli-konusvaridir, saplaqsızdır və ya qısa ayaqcıq üzərindədir. Aprel ayında çiçək açır.

Ekologiyası

Torpağa az tələbkar, tez böyüyən, şorakətli torpaqlara dözümlü bitkidir.

Azərbaycanda yayılması

Böyük və Kiçik Qafqaz, Naхçıvan, Lənkaran, Kür-Araz ovalığı və Alazan-Əyriçay vadisində orta dağ qurşağına qədər olan sahələrdə əkilir.

İstifadəsi

Abşeronda özəl həyətyanı sahələrdə yaşıllaşdırmada istifadə edilir.

Mənbə

• Tofiq Məmmədov, “Azərbaycan dendroflorasi” V cild, Baki, “Elm”, 2019, 370 səh.

El salze blanc, salze grec o sàlic (Salix alba)^[1] és un arbre de la família de les salicàcies. Els sinònims de l'espècie són Salix alba L. forma chermesina i Salix alba L. var. britzensis. Per a referir-se a la planta en català, se la pot anomenar de diferents maneres: sarga, saule, vimenera, vimera o vimetera.

Distribució i etimologia

Pel que fa a la distribució, el salze blanc està present a bona part d'Europa, Àsia, al nord d'Àfrica i naturalitzat a Amèrica sobretot a zones humides. També es troba a la Conca Mediterrània. Pel que fa a l'etimologia, és possible que el nom "Salix alba" faci referència a l'àcid de gust salat i una mica amarg que s'extreu d'aquest arbre. Per altra banda, "Sal-lis" en llengua cèltica significa prop de l'aigua.

Ecologia

Es troba a les zones seques, a les ribes de rius i rierols fins a altituds de 1800 metres aproximadament.

Descripció

Es tracta d'un arbre de fulla caduca que pot arribar a fer entre 6 i 20 metres. Té una tija llenyosa erecta, prima i estreta de fusta grisosa amb solcs longitudinals profunds. Copa allargada i irregular, constituïda per nombroses branques llargues i flexibles de fusta llisa i castanya, vermellosa o ataronjada, d'on surten ramificacions més o menys penjants amb indument serici i glabre.

Les fulles de 10x1-2,5cm són lanceolades, acuminades, amb marge lleugerament serrat i pèls sedosos al revers. Són discolores, de color verd-blavós per l'anvers i blanquinós pel revers. Tenen el pecíol curt, d'àpex agut, base cuneïforme i nervació pennada. Són seroses i glabrescents. S'insereixen a la branca de manera alterna.

Com tots els arbres de la família de les salicàcies, el salze blanc és dioic. Les seves flors no tenen periant, és a dir, ni pètals ni sèpals. Fa inflorescències en ament disposades sobre un peduncle amb bràctees foliàcies de marge enter; les masculines, de color groc, són més allargades que les femenines, de color verdós, que són més compactes i curtes. La pol·linització és anemòfila.

L'androceu presenta dos nectaris (un exterior i l'altre interior) i dos estams de filaments lliures i pelosos. El gineceu té un nectari, un pistil glabre sèssil o subsèssil, estil reci i estigmes dividits i lleugerament corbats.

El fruit és molt petit i en forma de càpsula ovoide que s'obre per dues valves, entre les quals es deixen anar llavors blanques i d'aspecte plomós.

Farmacologia

S'utilitzen diverses parts de la planta. Les diferents drogues són l'escorça, les inflorescències, les branques joves, d'entre 2 i 3 anys, i les fulles.

Fent referència a la composició química, tot l'arbre, però sobretot l'escorça, és ric en glucòsids fenòlics 1: salicòsids (6%), salicina (0,1-2%), salicortina (0.01-11%) que per hidròlisi generen alcohol salicílic(1,5-12%). També és ric en flavonoides, present a escorça i fulles. Alguns d'ells són: albina, apigenina, astragalina, etc. Tenen una proporció entre l'1 i el 4%. A més a més, conté tanins condensats (prop de 14% presents a escorça i fulles, també), sals minerals, catequines, entre d'altres. Les inflorescències són riques contenen substàncies astrogèniques, que s'usen per pal·liar els problemes menstruals.

Les seves accions farmacològiques són activitats 2 analgèsica-antiinflamatòria i antipirètic. A més a més, també té propietats astringents degut als tanins, propietats antireumàtiques i actua com a antiagregant plaquetari.

En les fases inicials de la inflamació, els derivats salicilats actuen inhibint la síntesi de prostaglandines per inactivació irreversible de la ciclooxigenasa.

Pel que fa a l'analgèsia, també hi ha una actuació dels derivats salicilats a nivells central i perifèric de l'hipotàlem bloquejant la generació d'impulsos dolorosos, mitjançant el bloqueig de síntesi de prostaglandines conduïda per la inhibició de ciclooxigenases. Les prostaglandines es troben a la pròstata i permeten la contracció de la musculatura llisa. Es produeix una davallada de la temperatura anormalment elevada en actuar sobre el centre termoregulador de l'hipotàlem i produir vasodilatació perifèrica. Conseqüentment, augmenta la sudoració i per tant, es perd calor.

S'acostuma a utilitzar per pal·liar artritis, dolor osteomuscular, altres processos dolorosos d'origen inflamatori, diarrees, insomni i estats d'hiperexcitació i per evitar un infart de miocardi.

Els seus efectes adversos i/o tòxics són diversos. Hi poden haver molèsties gàstriques degut als derivats salicilats que inhibeixen la síntesi de prostaglandines protectores de la mucosa gàstrica i degut als efectes irritants dels tanins. Es pot patir d'asma, pels efectes broncoconstrictor dels salicilats per inhibició de síntesi de prostaglandina E2. Les alteracions en la coagulació són freqüents, ja que els salicilats són antiagregants plaquetaris i per tant, es podria provocar una hemorràgia. En nens menors de 16 anys amb febre, grip o varicel·la, es podria produir la Síndrome de Reye. A més a més, hi pot haver hipersensibilitat als salicilats. És recomanable no utilitzar-los durant l'embaràs, ja que podria provocar avortaments o parts prematurs ni tampoc durant la lactància perquè podria ser perjudicial per al nadó.

Les interaccions medicamentoses i contraindicacions es produeixen amb naproxè, que es podria produir un augment de l'aclariment renal fins a un 65%; heparina, anticoagulants orals i plaquetaris, per potenciar els efectes, i risc a hemorràgies; alcohol i barbitúrics: per una sobredosi de salicilats, la toxicitat és elevada i inhibidors de l'anhidrasa carbònica com acetazolamida i diclofenamida.

Alimentació

És una planta comestible.

Història

L'ús de l'escorça de salze com antipirètic i analgèsic ve de l'Antiga Grècia, per exemple, per a calmar els dolors del part i per fer disminuir la febre. Es recomanava una cocció de fulles i escorça juntament amb el suc que contenen aquestes parts.

Quant a la Teoria dels Signes, a causa del fet que l'arbre creixia en llocs humits i no calorosos, s'havia d'usar per a tractar temperatures elevades i contra dolors que s'agreugen amb la humitat. Va substituir la quina americana, de sabor molt amargant i de cost elevat, ja que el Salix alba no té un gust tan fort. En l'agricultura tradicional i ecològica, és una de les espècies de salzes més utilitzat per a fer tanques o boscs de ribera amb salze coronadís.^[2]

El 1820, el farmacèutic Johann S. Pagenstecher va extreure la salicina. El 1830, el químic Rafael Pira i el 1839, el químic Karl J. Löwig van obtenir l'àcid salicílic. Degut a les molèsties que produïa amb les llagues gastrointestinals, es va començar a investigar algun derivat en el qual es veiessin aquests efectes reduïts: l'àcid acetil salicílic, descrit per primer cop per Charles Fréderic Gerhart el 1853 i estabilitzat posteriorment per Félix Hoffmann i Heinrich Dreser, el 1897. Finalitzades les proves d'investigació, es va veure que era eficaç per tractar processos febrils i malalties articulars. Aquest compost va rebre un nom comercial el 1899, aspirina, A, per acetil i SPIR, per Spiraea ulmaria (la primera planta que es va usar per a la síntesi d'àcid acetilsalicílic), patentat per Bayer. L'èxit que havien aconseguit ràpidament es va veure enfonsat per falsificacions, sintetitzant el compost a partir de fenol i no obtenint-lo de forma natural.

Més endavant, ja a les acaballes del segle XX, el 1971 investigadors britànics desxifren el mecanisme d'actuació de l'àcid. El 1985, des de la Universitat Harvard es descobreixen les propietats antiagregants plaquetàries per a prevenir l'infart de miocardi. El 1997, es veu que pot ser eficaç per a prevenir el càncer de còlon.

Legislació i Conservació

L'escorça està registrada a la Farmacopea Britànica (BHP 1996), on s'indiquen per a alleugerir els processos inflamatoris. British Herbal Compendium addiciona les altres propietats: analgèsiques, antipirètiques, antireumàtiques i astringent. També està registrada a la Farmacopea Alemanya estant aprovada per la Comissió E i està reconeguda per autoritats sanitàries d'Espanya.

Observacions

Abans de la Primera Guerra Mundial, Alemanya suspèn el comerç d'aspirina a les Illes Britàniques i el govern decideix oferir una recompensa a qui pogués sintetitzar-la. És guanyada per les Illes Britàniques, les quals treuen la patent a Alemanya. Tot i així, en el futur, els alemanys la tornen a recuperar.

El 1900, Bayer produïa 4,2 tones anuals d'àcid acetil salicílic.

A part de l'ús medicinal de la planta, també és usada en l'elaboració de mobiliari i eines i en l'àmbit de la construcció. A més a més, s'acostuma a utilitzar per a l'elaboració dels pals del joc de criquet.

Galeria d'imatges

• Aspecte general

• Detall fulles

• Detall flors

• salzes coronadissos a Bèlgica

Notes i referències

http://search.platformaonline.com/Search.aspx?q=Salix+alba+salicilin+analgesyc&ctid=CT142118&Name=PubMed

Bibliografia

• Taxonomy for Plants GREEN (http://www.ars-grin.gov/cgi-bin/npgs/html/taxecon.pl) Agricultural Research Service. United States, Department of Agriculture.
• Alonso, J.R. (2004). Tratado de Fitofármacos y nutracéuticos. Ed. Corpus. Buenos Aires.
• Berdonces, J.L. (1998). Gran enciclopedia de las plantas medicinales: el dioscórides del tercer milenio. Ed. Tikal. Madrid.
• http://www.floraiberica.org/PHP/generos_lista.php
• Vanaclocha, B. & Cañigueral, S. (2003). Fitoterapia: vademecum de prescripción. Ed. Masson, Edició 4a. Barcelona.

Enllaços externs

• Herbari Virtual de la Mediterrània Occidental

Referències

Mae'r Helygen Wen yn perthyn i deulu o goed a elwir yn Helyg, sy'n goed colldail (Lladin: Salix alba; Saesneg: White Willow) sy'n tyfu i fod tua 10 m o uchder. Mae'n tyfu yn Ewrop a gorllewin a chanol Asia.^[1]

Arian yw lliw'r rhisgl ac mae'r dail yn olau hefyd: o siap pigfain ac yn sidanaidd pan fyddant yn ifanc. Mae'r canghennau'n troi i fyny a'r boncyff yn plygu'n aml. Blodeuai rhwng Ebrill a Mai. Tyf arni gynffonau ŵyn bach (neu wyddau bach) sfferaidd 4–5 cm o hyd. Fe all dyfu hyd at 20 medr o daldra.

Rhai rhywogaethau eraill o fewn y teulu Salicaceae

Rhestr Wicidata:

Cyfeiriadau

Vrba bílá (Salix alba) je obvykle mohutný, rychle rostoucí strom z čeledi vrbovitých, původní v české flóře. Vysazuje se též jako okrasná dřevina. Jméno druhu je odvozeno od zbarvení listů, které jsou světlejší než u většiny jiných druhů vrb.

Popis

Botanická ilustrace

Je to statný opadavý listnatý strom rostoucí na vlhkých půdách a dosahující výšky 15 až 35 metrů. Roste rychle, ale dožívá se jen 80–100 let, průměr kmene často přesáhuje 1 m. Borka mladých stromů je hladká, u starších hrubě podélně brázditě rozpukaná. Větve jsou vzájemně postavené v ostrém úhlu; přitiskle chlupaté, převisající letorosty jsou dlouhé, tenké, ohebné, hnědé či hnědofialové barvy, ale mohou být též žluté, oranžové či červené.^[2] Značně rozvinutý kořenový systém dřevinu dobře upevňuje i v nestabilním mokrém terénu; v případě potřeby dokáže vytvářet přídatné kořeny i skrze borku.^[3]

Listy jsou střídavé, na obvodu jemně pilovité, 7–11 cm dlouhé a 1,2–1,6 cm široké a porostlé jemnými bílými chloupky, řídce z horní strany a hustě ze spodní strany. Vyvinuty jsou také drobné polokopinaté palisty, které záhy opadávají.^[2] Pupeny jsou tupě kuželovité, chlupaté.^[4]

Jako u jiných vrb jde o dvoudomý strom s květy uspořádanými v jehnědách, které jsou úzce válcovité, 4-6 cm dlouhé. Kvetou na počátku jara (obvykle v dubnu), současně s rašením listů. Samčí květy mají dvě chlupaté tyčinky obklopené zelenožlutými listenci a dvě nektariové žlázky, samičí květy dvoulaločnou, ven zakřivenou bliznu na krátké čnělce. K hlavním opylovačům patří včely. Plod je kuželovitá tobolka s mnoha ochmýřenými semeny, dozrává v květnu.^[2]

Ploidie druhu je 2n = 76.^[2]

Ekologie a rozšíření

Detail olistění a letorostů

Vrba bílá je jednou z hlavních dřevin lužních lesů a diagnostickým druhem svazu Salicion albae (měkké, vrbotopolové luhy). Roste též podél vodních příkopů, na náspech a v pískovnách. Preferuje hluboké, úživné, hlinité půdy s vyšší hladinou spodní vody, dobře snáší zaplavování (až v délce 60 dnů). Je světlomilná, ale na rozdíl od vrby křehké snese i slabší boční zastínění.^[2][3]

Rozsáhlý areál jejího rozšíření zasahuje z Evropy až do Střední Asie, roste také v severní Africe. Ve střední Evropě je jednou z nejrozšířenějších vrb, vyskytuje se především v nížinách a pahorkatinách teplejších oblastí, méně často v mezofytiku. Ve vyšších polohách je pouze pěstována, často jako tzv. "hlavatá vrba" z ladovských obrázků vzhledem ke svojí vynikající kmenové i pařezové výmladnosti. Vyžaduje dlouhou vegetační dobu, ve vyšších polohách proto bývá poškozována ranými i pozdními mrazy.^[2][3]

Hybridizace

Rozkvetlý samčí strom na jaře

Vrba bílá je jedním z nejčastěji se křížících druhů vrb. Ve střední Evropě se hojně vyskytuje zejména její hybrid s vrbou křehkou, zvaný Salix ×rubens, méně často lze nalézt též křížence s vrbou trojmužnou (Salix ×undulata) nebo pětimužnou (Salix ×ehrhartiana).^[5] Kříženec s vrbou babylónskou – vrba náhrobní (Salix ×sepulcralis) je ve středoevropských podmínkách nejčastěji vysazovanou "smuteční vrbou"; vyznačuje se žlutými silně převisajícími letorosty a vyskytuje pouze v samčích exemplářích.^[6]

Komplex Salix ×rubens

Salix ×rubens (česky někdy uváděn jako vrba červenavá) je spontánní hybrid vrby bílé a křehké, který často vzniká na místech dotyku a překryvu jejich areálů. Jedná se o plodného křížence schopného dále se křížit, a to i zpětně s oběma rodičovskými druhy, takže místy nabývá nepřehledného charakteru hybridního roje. I jeho morfologické znaky tedy značně variují na kontinuální škále mezi vrbou bílou a křehkouː pružné a místy převisající, lysé letorosty jsou v barevné škále vrby bílé, zároveň ale křehce lámavé; listy jsou svrchu lysé, vespod jemně pýřité, proměnlivého tvaru, obvykle s vytaženou špičkou, ale širší než u vrby bílé.^[5]

Vrba červenavá je značně vitální a odolný kříženec s velmi dobrými růstovými kvalitami a jedna z nejběžnějších hybridních vrb v prostoru střední Evropy. Vyskytuje se velmi hojně na středních a dolních tocích řek, na některých místech (Litovelské Pomoraví, soutok Dyje a Moravy) i častěji než oba rodičovské taxony. Doporučován je jako rychle rostoucí dřevina i k pěstování na biomasu.^[7]

Vrba bílá pěstovaná jako hlavatá vrba

Využití

Měkké, pórovité, lehké, pružné, ale nepříliš trvanlivé dřevo vrby bílé se používá mj. pro výrobu pálek na kriket, dále též na překližky, bedny a celulózu pro papírenský průmysl. Z kůry byla roku 1838 poprvé izolována kyselina salicylová, z ní pak byl roku 1899 synteticky připraven aspirin. Jde o dobrou medonosnou dřevinu poskytující kvalitní jarní pastvu včelám.^[2] Vysazuje se také jako okrasný strom, zejména jako solitéra ve vlhčích parcích či jako alejový strom na nábřežích.

Okrasné kultivary

Rozšířený je kultivar s převislými větvemi, tzv. vrba bílá smuteční (Salix alba cv. 'Tristis'); zmíněná podobně vypadající vrba náhrobní (Salix x sepulcralis) se liší olistěním, které vytrvává na stromě zelené až dlouho do podzimu. Kultivar 'Vitellina' má větve žluté, nepřevislé, kultivar 'Chermesiana' oranžové.^[3] Dekorativní je nápadně stříbřitý vzhled Salix alba 'Sericea' daný hustým ochlupením listů.

Odkazy

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
2. ↑ ^{a b c d e f g} Chmelař J. & Koblížek J. (1990): Salix L. – vrba. – In: Hejný S., Slavík B., Hrouda L. & Skalický V. (eds), Květena České republiky 2, p. 458–489, Academia, Praha.
3. ↑ ^{a b c d} Ivan Musil, Jana Möllerováː Listnaté dřeviny 1. Prahaː ČZU 2005, s. 53-54
4. ↑ SALIX ALBA L. – vrba bílá / vŕba biela | BOTANY.cz. botany.cz [online]. [cit. 2018-09-16]. Dostupné online.
5. ↑ ^{a b} VAŠUT, Radim J.; SOCHOR, Michal; HRONEŠ, Michal. Vrby České republiky. Olomouc: Univerzita Palackého, 2013. 108 s. ISBN 978-80-244-4121-4.
6. ↑ Ivan Musil, Jana Möllerováː Listnaté dřeviny 1. Prahaː ČZU 2005, s. 60
7. ↑ Seznam rostlin vhodných k pěstování.... www.vukoz.cz [online]. [cit. 2018-09-23]. Dostupné online.

Externí odkazy

• Taxon Salix alba ve Wikidruzích
• Obrázky, zvuky či videa k tématu vrba bílá ve Wikimedia Commons

Hvidpil (Salix alba), ofte skrevet hvid-pil, er et op til 25 meter højt træ, der i Danmark vokser f.eks. ved bebyggelser, veje, i hegn og langs søer. Den ligner skørpil, men årsskuddene er den første tid tæt silkehårede.

Beskrivelse

Hvidpil er et stort, løvfældende træ med en åben og uregelmæssigt kuplet krone. Barken er først dækket af sølvagtige silkehår, men ret hurtigt tabes hårene, og barken er gulgrøn og glat med små lysebrune korkporer. Senere bliver den grå, og til sidst kan gamle grene og stammer få en furet, grå bark med smalle barkkamme. Knopperne sidder spredt, og de er tilliggende, smalle, hårløse og gule.

Bladene er elliptiske med fint takket rand. Oversiden er næsten hårløs og græsgrøn, mens undersiden er mere eller mindre gråhvid med tæt hårbeklædning. Høstfarven er gul. Blomstringen sker i maj. Blomsterne er enten hanlige eller hunlige, og da træet er særbo, findes der rent hanlige og rent hunlige individer. Blomsterne er reducerede og sidder samlet i rakler. Frugterne er kapsler med mange frø, som har frøuld.

Rodnettet er tæt og filtagtigt. Da træet har luftkanaler helt ud i rodspidserne, tåler det at stå med rødderne under vand i lange perioder.

Højde x bredde og årlig tilvækst: 25 x 18 m (50 x 50 cm/år). Årstilvæksten er dog væsentligt større i ungdommen, hvor træet kan nå skudlængder på 200-250 cm.

Voksested

Hvidpil hører hjemme i Europa, nordafrika, Mellemøsten og Centralasien, hvor arten er knyttet til vedvarende fugtige floddale og bredder langs søer og vandløb.

I Danmark er den almindelig på Øerne, mens den findes hist og her i Jylland. Den vokser ved bebyggelse og veje, i hegn og langs søer og åer.

Varieteter og underarter

• Sølvpil (Salix alba var. sericea)
• Hvidpil (Salix alba ssp. alba )
• Salix alba ssp. caerulea
• Salix alba ssp. vitellina

Anvendelse

Hvidpil kan anvendes både som hjælpetræart og som blivende træ i læplantninger. Det kan blive op til 25 m højt og er et bredkronet træ. Træet er lyskrævende. Det tåler kraftig beskæring.

Af inderbarken fra hvidpil kan laves et afkog der er svagt smertestillende. Dette fordi barken indeholder salicylsyre. Acetylsalicylsyre som er et derivat af salicylsyre indgår i håndkøbslægemidler. Hvidpil er den art af piletræerne som skulle indeholde den største mængde af salicylsyre ^[1]

Kilder

Portal:Botanik

• Signe Frederiksen et al., Dansk flora, 2. udgave, Gyldendal 2012. ISBN 87-02-11219-1.
• Træer og buske til skovbryn, læhegn og vildtplantninger

Eksterne henvisninger

• Arne og Anna-Lena Anderberg: Den virtuella floran, Naturhistoriska riksmuseet (svensk)
• Fugleognatur.dk - Billeder og udbredelse i Danmark af Hvid-pil

Die Silber-Weide (Salix alba) ist eine Pflanzenart in der Gattung der Weiden (Salix) aus der Familie der Weidengewächse (Salicaceae). Der Name nimmt auf die silbrig erscheinenden schmal lanzettlichen Laubblätter Bezug. Sie ist eine der wenigen baumförmigen Weiden und war Baum des Jahres 1999.

Erscheinungsbild

Wuchsform

Die Silber-Weide kann als Laubbaum eine Wuchshöhe bis zu 35 Metern erreichen, sie wächst nur ausnahmsweise strauchig. Es wurden Weiden gefunden, die etwa 200 Jahre alt sind. Jüngere Bäume haben noch eine spitz kegelförmige Baumkrone; die Krone älterer Bäume wirkt dagegen formlos. Der Stamm kann einen Durchmesser von bis zu 1 Meter erreichen, der bei älteren Bäumen durch eine gräuliche, tiefgefurchte Borke gekennzeichnet ist. Die Rinde ist dunkelgrau mit dicken, dicht zusammenstehenden Leisten. Die Verzweigungen sind spitzwinklig. Junge Zweige sind gelb bis (rot)braun, kurz anliegend behaart und biegsam. Ältere Zweige verkahlen. Die Sommerblätter werden 5 bis 12 Zentimeter lang. Sie sind schmal lanzettlich mit der größten Breite in der Mitte und beiderseits gleichmäßig verschmälert. Die Blattränder sind fein drüsig gesägt; die Drüsen sitzen auf den Zahnspitzen. Die Behaarung der Blätter ist oberseits dünn und seidig, unterseits dicht und längs ausgerichtet. Dadurch wirken die Blätter silbrig glänzend und haben zu der deutschen und botanischen Artbezeichnung geführt. Der Blattstiel erreicht 5 Millimeter Länge.

Die zweihäusigen Blüten erscheinen nach dem Blattaustrieb von April bis Mai. Die männlichen Blüten sind gelb, die weiblichen grün und später wollig-weiß. Die Kätzchen werden bis zu 7 Zentimeter lang und sind zylindrisch. Die Staubblätter sind an der Basis dicht behaart. Die Fruchtknoten sind kahl, sitzend oder kurz gestielt. Die Tragblätter sind einfarbig gelb und lang gestreckt. Die Basis und der Rand sind kurzhaarig, im vorderen Teil kahl. Es ist nur eine äußere Knospenschuppe vorhanden, eine innere Knospenschuppe und eine Pseudoschuppe fehlen (im Gegensatz zu Salix - rubens). Die Samen sind zwischen Juni und Juli ausgereift und tragen lange, weiße Haare, die als Flughilfe dienen.

Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 76.^[1]

• Habitus Salix alba

• Blätter der Silber-Weide

• Einzelnes Blatt

• Bäume mit männlichen (links) und weiblichen (rechts) Kätzchen

• Weibliche Kätzchen der Silber-Weide

• Männliche Kätzchen der Silber-Weide

• Männliche Blüte mit zwei Staubblättern und kahlem Deckblatt

Verbreitung und Standort

Verbreitung der Silber-Weide (grüne Flächen): ursprüngliches Vorkommen, grünes X: isolierte Vorkommen, oranges Dreieck: eingeführt^[2]

Die Silber-Weide ist in ganz Europa mit Ausnahme von Skandinavien, in Nordafrika und nach Osten bis nach Zentralasien heimisch. In Mitteleuropa kommt sie von der Ebene bis in mittlere Gebirgslagen (meist bis 850 m) vor. In den Allgäuer Alpen steigt sie in Vorarlberg an einem Hang bei Gatter nahe Riezlern bis zu 1150 Metern Meereshöhe auf.^[3]

Sie wächst als etwas wärmeliebende Lichtholzart in Überflutungsgebieten in Ufergebüschen, in Auwäldern, an Altwässern, an Bächen oder Seen. Sie bevorzugt periodisch überschwemmte, nährstoff- und basenreiche, kalkhaltige bis mäßig saure, sandig-kiesige Tonböden oder reine Schlickböden (Rohauböden). Sie ist eine Charakterart des Salicetum albae aus dem Verband Salicion albae.^[1]

Sie besiedelt als Pionierpflanze auch Sekundärstandorte wie Gräben, Ufer von Restgewässern oder ehemaliger Entnahmestellen von Sand, Kies, Ton und Lehm. Die Silber-Weide kann ebenfalls als Haldenbegrünung, zur Rekultivierung von Anbauflächen (Bodenverbesserung) oder als Windschutzgehölz eingesetzt werden.

Ökologie

In den Überschwemmungsbereichen großer Flüsse wachsen oft mächtige Exemplare der Silber-Weide. Die Bestände sind auf regelmäßige Überflutungen angewiesen und tragen zusammen mit anderen Arten der Weichholzaue dazu bei, Hochwasserereignisse zu mildern und die Ufer zu stabilisieren. Mit ihrem breitflächigen Wurzelsystem kann die Weide die Erosion einschränken. Sie ist sehr wuchskräftig und wurzelintensiv. Sie verträgt häufige Überschwemmungen und Staunässe besser als andere Baumarten. Im Jugendstadium kann das Wachstum der Jahrestriebe bis zu 2 Meter betragen. Die Zweige bewurzeln sich bei Bodenkontakt sehr leicht und begründen ein sehr ausgeprägtes vegetatives Vermehrungsvermögen. Die Samen werden durch den Wind weit verbreitet und besitzen eine schnelle Keimfähigkeit.

Das Kernholz d. h. die inneren, nicht mehr Wasser leitenden Teile des Holzkörpers, sind nicht durch Gerbstoffe vor Fäulnis geschützt und verwittern rasch. Deshalb sind alte Weidenbäume innen oft hohl. Solche Höhlen dienen Tieren als Unterschlupf oder sie füllen sich mit Humus und werden so zum Blumentopf für andere Pflanzen.^[4] Der Biber baut seine Wohnburgen meist in der Nähe von Weiden und benutzt sie als Nahrungsquelle.

Durch den Verlust ihrer Biotope ist die Silber-Weide erheblich in ihrem Bestand zurückgegangen. Diese Tatsache war ein Anlass diese Weide als Baum des Jahres 1999 zu wählen.

Kopfweiden

Kopfweiden entstehen dadurch, dass man die Zweige regelmäßig bis fast zum Stamm zurückschneidet. Die Zweige wurden als Flechtweide zum Flechten von Körben und als Flechtwerk für die Ausfachung von Fachwerkhäusern genutzt. Weil das Zurückschneiden der Kopfweiden im Zuge der modernen Landwirtschaft zu mühsam bzw. zu unrentabel wurde, wuchsen viele Kopfweiden aus und brachen zusammen. Inzwischen haben aber Umweltschützer vielfach das Zurückschneiden der Kopfweiden übernommen.^[4]

Schädlinge

Die Wirrzöpfe der Weide sind bis 20 cm lange, gestauchte Sprosse, bei denen die Blätter zu Schuppen verkümmert sind. Sie werden durch Gallmilben der Gattungen Eriophyes, Aceria und Vasates verursacht.^[4]

Systematik

Die Silber-Weide wurde 1753 von Carl von Linné in Species Plantarum erstveröffentlicht.^[5]

Von der Silber-Weide sind einige Unterarten beziehungsweise Varietäten bekannt. Der Status der verschiedenen Formen wird unterschiedlich aufgefasst:^[6]

• Salix alba subsp. alba
• Salix alba subsp. caerulea (Sm.) Rech.f.
• Salix alba subsp. vitellina (L.) Schübl. & G.Martens, auch Bunte Weide, Gelbe Weide oder Dotter-Weide genannt.
• Salix alba var. sericea Gaudin.

Die Bunte Weide ist ein aus Ostasien stammendes in Deutschland eingeführtes Ziergehölz. Sie zeichnet sich durch die dottergelbe bis mennigrote Farbe der jungen Zweige aus, die besonders im Winter auffallen. Der Austrieb ist rot. Die Blätter sind oberseits fast kahl und unterseits nur wenig behaart.

Die Silber-Weide bildet zusammen mit der Bruch-Weide (Salix fragilis) die Fahl-Weide oder Hohe Weide (Salix × rubens Schrank). Die Hybride hat rotbraune Zweige. Die Blattspreite ist unterhalb der Mitte am breitesten. Die Tragblätter sind am Rand lang behaart und an der Spitze bärtig. Ein seltener Hybride mit der Mandel-Weide (Salix triandra) ist die Welligblättrige Weide (Salix × undulata Ehrh.).

Außerdem bildet die Silber-Weide mit der aus China stammenden Echten Trauerweide (Salix babylonica L.) eine Hybride, die Trauerweide Salix × sepulcralis Simonk. mit schlaff hängenden Zweigen.

Da heutzutage überall Weiden verschiedener Herkunft angepflanzt werden, haben Sämlinge oft Eltern verschiedener Unterarten. Dies führt zu einer gewissen Vereinheitlichung der in Erscheinung tretenden Merkmale (Phänotyp), bedeutet aber keine genetische Verarmung.

Zuchtformen im Gartenbau

Es existieren zahlreiche Zuchtformen der Silber-Weide, die im Garten- und Landschaftsbau verwendet werden:^[7]

• 'Liempde': Die Krone dieses großen, bis zu 30 Meter hohen Baumes hat eine schmal kegelförmige Form. Die Rinde ist gelblich und später hellbraun. Sie wird für die Bepflanzung von Wegen, Straßen und Alleen eingesetzt.
• 'Sericea': Diese auch 'Argentea' genannte Form ist in Gärten und Parks häufig anzutreffen. Die bis 10 cm langen Blätter sind glänzend silberweiß durch die lange, weiße, seidige Behaarung auf beiden Blattseiten; dadurch ist der Baum schon von weitem auffällig.
• 'Tristis': Diese in Frankreich um 1815 entstandene Form ist die allseits bekannte Trauerweide. Sie wird an Gewässern und in Parks häufig angebaut. Der Baum kann 22 m hoch werden. Die Baumkrone ist unregelmäßig breit gewölbt; die langen dünnen Zweige hängen schlaff herab. Die Rinde ist hell graubraun. Die Zweige sind im Frühjahr kräftig gelb, im Sommer hellgelb. Die Blätter treiben früher als beim Typ aus; sie sind auch größer (bis zu 10 cm Länge und 1,5 cm Breite). Die meisten Exemplare sind männliche Klone; bisweilen kommen jedoch weibliche Blüten in den männlichen Kätzchen vor. Im Handel ist die Trauerweide häufig unter der falschen Bezeichnung Salix babylonica zu finden.
• Lockenweide (Salix × erythroflexuosa): Kreuzung aus Salix matsudana 'Tortuosa' und Salix alba 'Tristis'.

• Trauerweide (Salix alba 'Tristis') in Weinheim

• Trauerweide (Salix alba 'Tristis')

• Salix alba 'Tristis' im Frühling (April)

Nutzung

Weidenruten und Holz

Das weiche und leichte Weidenholz wird wegen des geringen Aufkommens und der geringen Witterungsbeständigkeit kaum industriell genutzt. Jedoch ist das Schälfurnier aufgrund seiner sehr homogenen Struktur, seines geringen Gewichts und der leichten Bearbeitbarkeit als Blindholz im Möbelbau und für die Herstellung von Sperrholz und Streichhölzern nutzbar.^[8] Es wird seltener auch für die Herstellung von Cricketschlägern, Prothesen oder Holzschuhen verwendet. Die Silber-Weide wurde früher häufig als Kopfweide geschnitten. Die Weidenruten wurden als Flechtmaterial genutzt. Weitere Verwendung findet es als Brennholz und in der Papierindustrie.

Heilpflanze

Die Rinde der Weide enthält das schmerzlindernde und fiebersenkende Salicin. Im 12. Jahrhundert empfahl Hildegard von Bingen Weidenrindentee gegen Fieber, Gicht und Gelenkrheumatismus. Im 17. Jahrhundert wurde die Rinde zur Medikamentenherstellung gegen Gicht und Rheuma verwendet.

Kosmetik

In der Haarpflege findet die Silber-Weide mittlerweile Anwendung zur Vermeidung des Gelbstichs bei älterem ergrauten, blondiertem oder verchlortem Haar.

Literatur

• Henning Haeupler, Thomas Muer: Bildatlas der Farn- und Blütenpflanzen Deutschlands. Hrsg.: Bundesamt für Naturschutz (= Die Farn- und Blütenpflanzen Deutschlands. Band 2). Eugen Ulmer, Stuttgart (Hohenheim) 2000, ISBN 3-8001-3364-4.
• Erich Oberdorfer: Pflanzensoziologische Exkursionsflora. Unter Mitarbeit von Theo Müller. 6., überarbeitete und ergänzte Auflage. Eugen Ulmer, Stuttgart (Hohenheim) 1990, ISBN 3-8001-3454-3.
• Andreas Rohloff: Biologie und Ökologie der Silberweide (Salix alba L.). In: Klaus Höppner (Hrsg.): Baum des Jahres 1999 - Silberweide. Landesforstanstalt, Eberswalde; Ministerium für Landwirtschaft, Umweltschutz und Raumordnung des Landes Brandenburg, Potsdam 2001, ISBN 3-933352-38-X, S. 11–18, PDF-Datei.
• Norbert Lagoni: Die Weidenrinde als pharmazeutischer Rohstoff - gestern und heute. In: Klaus Höppner (Hrsg.): Baum des Jahres 1999 - Silberweide. Landesforstanstalt, Eberswalde; Ministerium für Landwirtschaft, Umweltschutz und Raumordnung des Landes Brandenburg, Potsdam 2001, ISBN 3-933352-38-X, S. 52–57, PDF-Datei.
• Volker Zahner: Biber und Weiden – eine Beziehung zum gegenseitigen Nutzen? In: Christian Wild (Hrsg.): Beiträge zur Silberweide. Tagungsband zum Baum des Jahres 1999. – Berichte aus der Bayerischen Landesanstalt für Wald und Forstwirtschaft 24. Freising 1999. (PDF-Datei.)
• M. Bächtiger, E. Trachsel, S. Bilger: Salix alba. In: Urs-Beat Brändli (Hrsg.): Übungen Gehölzportrait. Wintersemester 2003/04. Zürcher Hochschule für Angewandte Wissenschaften Wädenswil, Institut für Umwelt und Natürliche Ressourcen, Studiengang Umweltingenieurswesen, PDF-Datei.
• Margot Spohn, Marianne Golte-Bechtle: Was blüht denn da? Die Enzyklopädie: über 1000 Blütenpflanzen Mitteleuropas. Kosmos, Stuttgart 2005, ISBN 3-440-10326-9.

Einzelnachweise

1. ↑ ^{a b} Erich Oberdorfer: Pflanzensoziologische Exkursionsflora für Deutschland und angrenzende Gebiete. 8. Auflage. Verlag Eugen Ulmer, Stuttgart 2001, ISBN 3-8001-3131-5. Seite 305.
2. ↑ Salix alba, White willow auf EUFORGEN
3. ↑ Erhard Dörr, Wolfgang Lippert: Flora des Allgäus und seiner Umgebung. Band 1, IHW, Eching 2001, ISBN 3-930167-50-6, S. 408.
4. ↑ ^{a b c} Ruprecht Düll, Herfried Kutzelnigg: Taschenlexikon der Pflanzen Deutschlands und angrenzender Länder. Die häufigsten mitteleuropäischen Arten im Porträt. 7., korrigierte und erweiterte Auflage. Quelle & Meyer, Wiebelsheim 2011, ISBN 978-3-494-01424-1, S. 686–687.
5. ↑ Carl von Linné: Species Plantarum. Band 2, Impensis Laurentii Salvii, Holmiae 1753, S. 1021, http://vorlage_digitalisat.test/1%3Dhttp%3A%2F%2Fwww.biodiversitylibrary.org%2Fopenurl%3Fpid%3Dtitle%3A669%26volume%3D2%26issue%3D%26spage%3D1021%26date%3D1753~GB%3D~IA%3D~MDZ%3D%0A~SZ%3D~doppelseitig%3D~LT%3D~PUR%3D
6. ↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN)
7. ↑ H.-D. Warda: Das große Buch der Garten- und Landschaftsgehölze. Bruns Pflanzen, Bad Zwischenahn 2001, ISBN 3-9803833-3-4.
8. ↑ Dietger Grosser: Das Holz der Weide - seine Eigenschaften und Verwendung. Abgerufen am 28. Oktober 2020.

Baltglousnē žīda

Baltglousnis (luotīnėškā: Salix alba) ī tuokis prī gluosniu (Salix) prėgolons medis.

Aug vėsuo Lietovuo, ī tonkē sotinkams. Anam tink švėisės, šlapuokas aba šlapės vėitas, tūdie ons aug šalėp opiu, pamedies, prī suodu, parkūs.

Paprastā baltglousnis nie dėdlis medis ėr ožaug lėgė 20-25 m augoma, vuo sīkēs lėgė 35 m. Stombora stuoroms būn 1-2 metrā.

Aug spierē ba par metus glousnioks paaug lėgė 1-1,2 m. Gal gīventė par šimta metu.

Žīda baltglousnis tuokēs "katokās" onksti pavasarie (balondė-gegožė mienesees). Žīdiejėms tronk 13 dėinū.

Baltglousnė žėidus lonka bėtis. Jaunas anou šakalės (vītės) baisē gerā lonkstas, tūdie tink kriežiam pintė, tuorā būdavuotė.

Shelgu i bardhë ( lat. Salix alba L.) është pemë e familjes Salicaceae dhe rritet në lartësi deri në 25m mbi tokë. Gjendet zakonisht në Evropë dhe Azi, dhe më së shumti në vende me lagështi. Acidi Salicilik ka prejardhje nga korja e shelgut . Gjithashtu perdorimi i kores se shelgut per kurimin e dhimbjen e kokes daton qe nga kohet e lashta.

• S. alba
  Shelgu i bardhë

• S. alba
  Shelgu i bardhë

• S. alba
  Shelgu i bardhë

• S. alba
  Shelgu i bardhë

• S. alba
  Shelgu i bardhë

Shiko dhe këtë

Shelgu i bardhë në projektin Commons të Wikipedias

Lëste strzébné wierzbë

Strzébrznô wierzba (Salix alba L.) – to je drzéwiã z rodzëznë wierzbòwatëch (Salicaceae). Òna rosce m. jin. na Kaszëbach. W ni je salicylowi kwas.

Isemlel neɣ Tafessant neɣ Tafsent (Assaɣ ussnan: Salix alba) d talmest n isekla yeṭṭafaren tawsit n tsemlel. Talmest-a tettemɣay-d deg yideggan igrawayen n tamiwin timnummsanin

Aglam

Ideggan n wemɣay

Asexdem

Tiwlafin

Salix alba - Tafsent^[1]

Salix alba - Tafsent

Tiwelhiwin

1. ↑ 'Amawal n Yemɣan - Lexique de plantes ' - Chabane Mohand u Remdane - Mémoire d'études en Agronomie - Université de Tizi ouzou (non daté ~années 80)

Vauged raid (latin.: Salix alba) om lehtezpu vai penzaz, Raid-heimon tipine erik. Mülütadas Raidaižed-sugukundha.

Leviganduz

Areal om Evrop päiči Edahaižes Pohjoižes, Päivlaskmaine Sibir', Kazahstanan pohjoine. Pu om naturalizuidud Pohjoižamerikas.

Vauktan raidan penzhad da pud kazdas vugonkoil, jogiden, kaivoiden, uitoiden i toižiden vezištoiden randoil, padoseinil, pudotesil, pautkil, teveril i eländpunktoiš. Kazmusen žomad vedadas pidust' jogiden randoid erasti äi kilometrid. Kazvab mägiden pautkil 2000 m ü.m.t. korktushesai.

Ümbrikirjutand

Pu voib kätas penzhaks čapatesen jäl'ghe. Kazmuz om 20..30 metrhasai kortte. Tüvi om üks'jäine vai severz'-se tüvid 3 metrhasai diametras ühtes. Kul'turine vauged raid eläb sada vot, mectub ištutandan tahoiš. Eläb lidnoiden arvoimižiš hüvin. Kazmuz om päivännavedii, pakaiženvastaine. Navedib luhtoiden nepsoid letkesižid mahusid, no eile lujid mahusen tarbhaičendoid.

Änikoičeb lambhaižil 3..5 sm pitte, aigaline medenkandai kazmuz. Äikerdoičese semnil londuses. Semned oleldas küpsad semendkus-kezakus, no niiden idämižmahtuz kadob teravas, i äikerdoitas kul'turkazmusid vegetativižikš kebnas — čokvezoil, langenuzid jurdunuzil barboil. Täuz'kaznuden kazmusen jurišt andab vezoid harvoin.

Alaerikod i dekorativižed formad

Alaerikod

• Salix alba subsp. alba
• Salix alba subsp. caerulea. Lehtesed oma sivivauvhan polhe.
• Salix alba subsp. vitellina. Vezoiden muju om pakuine.

Erased dekorativižed formad

• f. argentea = f. regalis = 'Sericea' = 'Splendens' = var. sericea. Lehtesiden molembad poled oma hobedakahad.
• 'Liempde' — kronan form om konine, pu 30 metrhasai kortte om 10..12 m diametral.
• 'Ovalis' — lehtesed oma ellipsan polhe.
• 'Pendula' — kronan oksiden barbad oma oigetud maha.

Homaičendad

Η λευκή ιτιά (Salix alba - Ιτέα η λευκή) είναι είδος ιτιάς αυτοφυούς στην Ευρώπη, τη δυτική και κεντρική Ασία.^[1][2] Η ονομασία προέρχεται από το λευκό χρωματισμό στην κάτω πλευρά των φύλλων.^[3]

Είναι ένα μεσαίου έως μεγάλου μεγέθους φυλλοβόλο δέντρο, που φτάνει σε ύψος τα 10–30 m, με έναν κορμό μέχρι 1 m διάμετρο και ακανόνιστη κορυφή που συχνά γέρνει. Ο φλοιός είναι γκρι-καφέ και βαθιά σχισμένος στα μεγαλύτερα δέντρα. Οι βλαστοί στα τυπικά είδη είναι γκρι-καφέ έως πράσινο-καφέ. Τα φύλλα είναι πιο ανοιχτόχρωμα από τις περισσότερες άλλες ιτιές, λόγω επικάλυψης πολύ λεπτών, μεταξένιων άσπρων τριχών, ιδίως στο κάτω μέρος· έχουν μήκος 5–10 cm και πλάτος 0,5–1,5 cm. Τα άνθη παράγονται σε ίουλους^{[Σημ. 1]} νωρίς την άνοιξη και γονιμοποιούνται από έντομα. Είναι δίοικο, με αρσενικούς και θηλυκούς ίουλους σε ξεχωριστά δένδρα· οι αρσενικοί ίουλοι έχουν μήκος 4–5 cm, οι θηλυκοί ίουλοι μήκους 3–4 cm στην επικονίαση, το οποίο επιμηκύνεται, καθώς ωριμάζει ο καρπός. Όταν ωριμάζει στο κατακαλόκαιρο, οι θηλυκοί ίουλοι αποτελούνται από πολλές μικρές (4 mm) κάψουλες, που το καθένα περιέχει πολλούς μικροσκοπικούς σπόρους ενσωματωμένους σε λευκό πούπουλο, το οποίο βοηθά τη διασπορά με τον άνεμο.^[1][2][4]

Οικολογία

Δέντρο όπου φαίνεται το υπόλευκο φύλλωμα, συγκρινόμενο με τα περιβάλλοντα δέντρα.

Οι λευκές ιτιές αναπτύσσονται γρήγορα, αλλά είναι σχετικά βραχύβια, καθώς είναι ευπαθή σε διάφορες ασθένειες, συμπεριλαμβανομένης της «ασθένειας του υδατογραφήματος» που προκαλείται από το βακτήριο Brenneria salicis (που ονομάστηκε έτσι λόγω του χαρακτηριστικού «υδατογραφήματος» στη χρώση του ξύλου· συν. Erwinia salicis) και ανθράκωση ιτιάς (willow anthracnose), που προκαλείται από το μύκητα Marssonina salicicola. Οι ασθένειες αυτές μπορεί να είναι ένα σοβαρό πρόβλημα για τα δέντρα που καλλιεργούνται για ξυλεία ή καλλωπισμό.

Σχηματίζει εύκολα μορφές φυσικών υβριδίων με την ιτιά ρωγμής Salix fragilis, το υβρίδιο που ονομάζεται Salix × rubens Schrank.^[1]

Χρήσεις

Βάμμα Salix alba.

Το ξύλο είναι σκληρό, δυνατό και ελαφρύ σε βάρος, αλλά έχει ελάχιστη αντίσταση στη φθορά. Τα στελέχη (λύγινοι) από πρεμνοφυή (coppiced) και κλαδεμένα (pollarded) φυτά, χρησιμοποιούνται για την καλαθοποιΐα. Το κάρβουνο που γίνεται από το ξύλο ήταν σημαντικό για την παρασκευή του μπαρουτιού. Η τανίνη του φλοιού, στο παρελθόν, χρησιμοποιήθηκε για το μαύρισμα του δέρματος.^[1][2] Το ξύλο του χρησιμοποιείται για να παρασκευή ροπάλων του κρίκετ. Το ξύλο της S. alba έχει χαμηλή πυκνότητα και μικρότερη εγκάρσια θλιπτική αντοχή. Αυτό επιτρέπει στο ξύλο να λυγίζει και γι' αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παρασκευή καλαθιών. Ο φλοιός ιτιάς περιέχει Ινδολο-3-βουτυρικό οξύ, το οποίο είναι μια φυτική ορμόνη που τονώνει την ανάπτυξη της ρίζας· μερικές φορές, γαρνιτούρες ιτιάς χρησιμοποιούνται για την κλωνοποίηση ριζωμάτων στη θέση των συνθετικών διεγερτικών ριζών του εμπορίου.^[5]

Ποικιλίες και υβρίδια

Μια σειρά από ποικιλίες και υβρίδια έχουν επιλεγεί για δασοκομική και κηπευτική χρήση:^[1][2]

• Salix alba ΄Caerulea΄ (cricket-bat willow–ιτιά ροπάλου κρίκετ· συν. Salix alba ποικ. caerulea (Sm.) Sm.· Salix caerulea Sm.), καλλιεργείται ως ειδική ξυλεία καλλιέργειας στη Βρετανία, κυρίως για την παραγωγή ροπάλων του κρίκετ και για άλλες χρήσεις όπου απαιτείται ένα ανθεκτικό, ελαφρύ ξύλο που δεν σχίζεται εύκολα. Διακρίνεται κυρίως από την φόρμα της ανάπτυξης, πολύ γρήγορα αναπτυσσόμενο με ένα μοναδικό ευθύ στέλεχος και επίσης, από τα ελαφρώς μεγαλύτερα φύλλα του (10–11 cm μήκος, 1,5–2 cm πλάτος), με ένα πιο μπλε-πράσινο χρώμα. Η προέλευσή του είναι άγνωστη, μπορεί να είναι ένα υβρίδιο μεταξύ λευκής ιτιάς και crack willow, αλλά αυτό δεν επιβεβαιώνεται.^[1]
• Salix alba ΄Vitellina΄ (golden willow–χρυσή ιτιά· συν. Salix alba ποικ. vitellina (L.) Stokes), είναι μια ποικιλία που καλλιεργείται για τους βλαστούς του σε κήπους, που είναι χρυσό-κίτρινοι για ένα ή δύο χρόνια πριν πάρουν καφέ χρώμα. Είναι ιδιαίτερα διακοσμητικό το χειμώνα, το καλύτερο αποτέλεσμα επιτυγχάνεται με την πρεμνοφυΐα κάθε δύο με τρία χρόνια για να διεγείρουν την παραγωγή για μακρύτερους νέους βλαστούς με καλύτερο χρώμα. Άλλες παρόμοιες ποικιλίες είναι οι ΄Britzensis΄, ΄Cardinal΄ και ΄Chermesina΄, που επιλέγονται για ακόμα πιο λαμπερούς πορτοκαλοκόκκινους βλαστούς.
• Salix alba ΄Sericea΄ (silver willow–ασημένια ιτιά), είναι μια ποικιλία όπου οι λευκές τρίχες στα φύλλα είναι ιδιαίτερα πυκνές, δίνοντας πιο έντονα αργυροειδές-λευκό φύλλωμα. Αυτή η ποικιλία έχει αποκτήσει τη Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.^[6]
• Salix alba ΄Vitellina-Tristis΄ (golden weeping willow–χρυσή κλαίουσα ιτιά, συνώνυμο ΄Tristis΄), είναι μια κλαίουσα ποικιλία με κίτρινα κλαδιά τα οποία γίνονται κοκκινωπά-πορτοκαλί το χειμώνα. Είναι πλέον σπάνιο στην καλλιέργεια και έχει αντικατασταθεί σε μεγάλο βαθμό από τη Salix x sepulcralis ΄Chrysocoma΄. Ωστόσο, είναι ακόμα η καλύτερη επιλογή στα πολύ κρύα μέρη του κόσμου, όπως ο Καναδάς, οι βόρειες ΗΠΑ και η Ρωσία.
• Η χρυσή υβριδική κλαίουσα ιτιά (golden hybrid weeping willow–Salix x sepulcralis ΄Chrysocoma΄), είναι ένα υβρίδιο μεταξύ λευκής ιτιάς και της ιτιάς Πεκίνου Salix babylonica.

Θεραπευτικές χρήσεις

Φύλλα ιτέας της λευκής.

Οι Ιπποκράτης, Γαληνός, Πλίνιος ο Πρεσβύτερος και άλλοι ήξεραν ότι ο φλοιός της ιτιάς θα μπορούσε να έχει αναλγητική και αντιπυρετική δράση.^[7] Έχει χρησιμοποιηθεί από καιρό στην Ευρώπη και την Κίνα για τη θεραπεία αυτών των περιστάσεων.^[8] Επίσης, αυτό το φάρμακο αναφέρεται σε κείμενα από την αρχαία Αίγυπτο, Σουμερία και Ασσυρία.^[9] Την πρώτη «κλινική δοκιμή» ανέφερε το 1763 ο Αιδεσιμότατος Έντουαρντ Στόουν, εφημέριος από το Chipping Norton, στο Oxfordshire, Αγγλία, με την επιτυχή θεραπεία του πυρετού της ελονοσίας με τον φλοιό ιτιάς.^[7][10] Συχνά, ο φλοιός εμβαπτίζεται σε αιθανόλη, για να παραγάγει ένα βάμμα.

Το ενεργό εκχύλισμα από το φλοιό, που ονομάζεται σαλικίνη, μετά από τη Λατινική ονομασία του Salix, ήταν απομονωμένη στην κρυσταλλική του μορφή το 1828 από τον Henri Leroux, ένα Γάλλο φαρμακοποιό και τον Raffaele Piria, έναν Ιταλό χημικό, ο οποίος στη συνέχεια κατάφερε να ξεχωρίσει το οξύ στην καθαρή του κατάσταση. Το σαλικυλικό οξύ, όπως η ασπιρίνη, είναι ένα χημικό παράγωγο της σαλικίνης.

Δείτε επίσης

• Ιτιά

Σημειώσεις

Παραπομπές σημειώσεων

Παραπομπές

Επιπρόσθετη ανάγνωση

• (Αγγλικά) Morader, H. L.; Prego, I. A.; Facciuto, G. R.; Maldonado, S. B. (November 2000). «Storage Behavior of Salix alba and Salix matsudana Seeds». Annals of Botany 86 (5): 1017–1021. doi:10.1006/anbo.2000.1265.

• (Αγγλικά) van Casteren, A.; Sellers, W. I.; Thorpe, S. K. S. (23 November 2011). «Why don’t branches snap? The mechanics of bending failure in three temperate angiosperm trees». Trees 26 (3): 789–797.

• (Αγγλικά) Vennetier, Michel (February 2015). Tree root architecture: new insights from a comprehensive study on dikes. 387, σελ. 81–101. doi:10.1007/s11104-014-2272-9. http://www.springerlink.com/content/100326/. Ανακτήθηκε στις 29 April 2015.

Εξωτερικές συνδέσεις

• (Αγγλικά) EUFORGEN species page on Salix alba. Πληροφορίες, μονάδων διατήρησης γενετικού υλικού και σχετικών πόρων.

Шурă йăмра, (лат. Sálix álba) — йывăçсен йăмра йышшисен çемьинчи йăмра ăрачĕн тĕсĕ.

Пĕтĕмĕшле çырни

Отто Томе Flora von Deutschland, Österreich und der Schweiz кĕнекинчи ботаника капăрлатăвĕ, 1885

Йăмра чăваш ялĕнче

Кирек хăш чăваш ялĕ те йăмраллă. Авал йăмра чăвашăн юратнă йывăçĕ пулнă. Йăмрана чăвашсем урам тăрăх, çуртсем хушшине, пĕве е çырма таврашне лартнă. Урамри е кил таврашĕнчи йăмра çулла сулхăн панă, вут-кăвар сарăласран сыхланă.

Халĕ вара урам тăрăх электричество е радио пралукăсем карăнса тăраççĕ. Çавăнпа та урам тăрăх йăмра лартмаççĕ – тураттисем электричество пралукĕсене перĕнесрен сыхланаççĕ.

Пĕве таврашĕнче вара халĕ те йăмра яланах тĕл пулать. Унăн тымарĕсем çĕре ишĕлме памаççĕ. Ӳсессе те йăмра хăвăрт ӳсет, ку енĕпе ытти йывăçран тем чул ирттерет. Ăвăс кăна йăмраран юлмасть. Хальхи чăваш ялĕсенче хурăн, вĕрене, ăвăс, каврăç, пилеш, çĕмĕрт йышлă лартаççĕ. Çавăнпа чăваш ялĕ халĕ те аякран вăрман пек курăнать. Йывăçлă çĕрте сывлăш та таса. Çуллахи шăрăхра та йывăç сулхăнĕнче кăмăллă. Выльăх та шăрăхра йывăç сулхăнне пытанать.

Ареалĕ

Каçăсем

• Йăмра: информаци GRIN сайтĕнче(акăлч.) 2009 çулхи авăнăн 27-мĕшĕнче тĕресленĕ.
• Йăмра: информаци «Энциклопедия жизни» сайтĕнчи (EOL)(акăлч.) 2009 çулхи авăнăн 27-мĕшĕнче тĕрĕсленĕ.
• Йăмра — Пысăк совет энциклопединчи статья 2009 çулхи авăнăн 27-мĕшĕнче тĕресленĕ.

Асăрхавсем

Өянке, яки ак тал, яки көмеш тал (лат. Sálix álba) — таллар гаиләлеге тал ыругына керә торган агач яки куак.

1. ↑ ^{1,0 1,1} Integrated Taxonomic Information System — 1996.
2. ↑ ^{2,0 2,1} таксономическая база данных Национального центра биотехнологической информации США / National Center for Biotechnology Information
3. ↑ International Plant Names Index — 1999.
4. ↑ The Plant List 1.1 — 2013.

व्हाइट विलो यहां पुनर्निर्देशित करता है। नार्वेजियन बैंड के लिए व्हाइट विलो (बैंड) देखें.

गोल्डन विलो यहां पुनर्निर्देशित करता है। इस नाम के घोड़े पर जानकारी के लिए देखें गोल्डेन विलो.

सेलिक्स अल्बा (व्हाइट विलो), विलो की एक प्रजाति है जो यूरोप और पश्चिमी और मध्य एशिया की देशज है।^[1][2] को मोल इस नाम को पत्तियों के पिछले भाग के सफेद रूप से लिया गया है।

यह मध्यम आकार से लेकर विशाल पर्णपाती पेड़ हैं जो 10-30 मीटर लम्बे होते हैं, जिनका तना 1 मीटर व्यास का और शीर्ष अक्सर झुका हुआ होता है। छाल भूरे-स्लेटी रंग की होती है जो पुराने पेड़ों में गहरी दरार युक्त होती है। इसकी ठेठ प्रजातियों की कलियां स्लेटी-भूरे रंग से ले कर हरे-भूरे रंग की होती हैं। पत्तियां अन्य अधिकांश विलो से अधिक पीली होती है, जिसका कारण है बिलकुल बारीक सफेद रेशमी बालों की परत, विशेष रूप से पिछले हिस्से पर; 5-10 सेमी लंबे और 0.5-1.5 सेमी चौड़े. ये फूल वसंत के आरम्भ में कटकीन में पैदा होते हैं और कीट द्वारा छिड़के जाते हैं। यह डीएशस है, यानी नर-मादा कटकीन अलग-अलग पेड़ों पर होते हैं; नर कटकीन 4-5 सेमी लंबे होते हैं, मादा कटकीन परागण के समय 3-4 सेमी लंबी होती है और फल के पकने के साथ लम्बी होती जाती है। जब गर्मियों के मध्य में पक जाती है, मादा कटकीन में कई छोटे (4 मिमी) कैप्सूल शामिल होते हैं जिनमे प्रत्येक में कई मिनट बीज होते हैं जो सफेद डाउन में एम्बेडेड है जो पवन प्रसार में सहायता करता है।^[1][2][3]

पारिस्थितिकी

आसपास की तुलना में, सफेद पत्तियों को दर्शाते वृक्ष

सफेद विलो तेजी से बढ़ता है, लेकिन अपेक्षाकृत अल्पजीवी होता है और कई रोगों के प्रति अतिसंवेदनशील होता है, जिसमें शामिल है वॉटरमार्क रोग जो ब्रेनेरिया सेलिसिस जीवाणु की वजह से होता है (ऐसा नाम इसलिए क्योंकि लकड़ी में धुंधले 'वॉटरमार्क' की विशेषता होती है; समानार्थी। एर्विनिया सलिसिस) और विलो अन्थ्राक्नोज़ जो मर्सोनिना सलिसिकोला कवक के कारण होती है। ये बीमारियां, टिम्बर या आभूषण के लिए लगाए जाने वाले पेड़ों के लिए एक गंभीर समस्या हो सकती है।

यह क्रैक विलो सेलिक्स फ्रेजिलिस के साथ आसानी से प्राकृतिक संकर बनाती है, इस संकर का नाम सेलिक्स × रूबेंस श्रांक है।^[1]

उपयोग

लकड़ी कठोर, मजबूत और वज़न में हल्की होती है लेकिन जल्दी खराब हो जाती है। छंटनी किये गए और ठूंठ पौधों के तने (विथीस) का इस्तेमाल टोकरी बनाने के लिए किया जाता है। इसकी लकड़ी से बना कोयला बारूद निर्माण के लिए महत्वपूर्ण है। इसकी छाल का इस्तेमाल अतीत में चमड़े को कमाने के लिए किया जाता था।^[1][2]

जोत और संकर

विभिन्न जोतों और संकर किस्मों को वानिकी और बागवानी के लिए चुना गया है:^[1][2]

• सेलिक्स अल्बा 'केरुलिया' (क्रिकेट-बैट विलो ; समानार्थी। सेलिक्स अल्बा वार. केरुलिया (Sm.) Sm; सेलिक्स केरुलिया एस.एम.) को ब्रिटेन में एक विशेष इमारती लकड़ी की फसल के रूप में उगाया जाता है, मुख्य रूप से क्रिकेट बल्ले के उत्पादन के लिए और अन्य उपयोगों के लिए जहां एक कठोर, हल्के वज़न की लकड़ी की आवश्यकता होती है जो आसानी से नहीं दरकती. इसे मुख्य रूप से इसके विकास रूप से पहचाना जाता है, एक सीधे तने के साथ बहुत तेजी से बढ़ता है और इसकी पत्तियां भी थोड़ी अधिक चौड़ी होती हैं (10-11 सेमी लंबी, 1.5-2 सेमी चौड़ी) जिनका रंग नीला-हरा होता है। इसका मूल अज्ञात है, यह व्हाईट विलो और क्रैक विलो का एक संकर हो सकता है, लेकिन इसकी पुष्टि नहीं हुई है।^[1]
• सेलिक्स अल्बा विटेलिना (गोल्डेन विलो, syn. सेलिक्स अल्बा var. विटेलिना (एल.) स्टोक्स) एक जोत है जिसे उसकी कलियों के लिए बगीचों में उगाया जाता है, जो भूरे रंग में बदलने से पहले 1-2 साल तक सुनहरे पीले रहते हैं। यह विशेष रूप से सर्दियों में सजावटी होता है, बेहतरीन प्रभाव के लिए हर 2-3 साल में उसकी छंटाई कर देनी चाहिए ताकि और अधिक लम्बी कलियों का जन्म हो सके. अन्य समान जोत में शामिल है 'ब्रिटज़ेन्सिस', 'कार्डिनल ' और' चेर्मेसिना', जिसे और भी चमकीले नारंगी-लाल कलियों के लिए चुना जाता है।
• सेलिक्स अल्बा 'सेरिसिया' (सिल्वर विलो) एक जोत है जहां पत्तों के सफेद बाल विशेष रूप से घने होते हैं, जिससे उन्हें अधिक घने रूप में चांदीनुमा सफ़ेद स्वरूप मिलता है।.
• सेलिक्स अल्बा 'विटेलिना-ट्रिसटिस' (गोल्डेन वीपिंग विलो पर्याय 'ट्रिसटिस') एक गीली जोत है जिसकी शाखाएं पीली होती है और जो सर्दी में नारंगी-लाल हो जाती हैं। इसकी खेती अब दुर्लभ हो गई है और इसे अब काफी हद तक सेलिक्स सेपुलक्रालिस समूह'क्रिसोकोमा' द्वारा प्रतिस्थापित कर दिया गया है। हालांकि यह अभी भी कनाडा, उत्तरी अमेरिका और रूस जैसे दुनिया के अत्यंत ठन्डे भागों में सबसे अच्छा विकल्प है।

• गोल्डन हाइब्रिड वीपिंग विलो (सेलिक्स सेपुलक्रालिस समूह 'क्रिसोकोमा') व्हाइट विलो और पेकिंग विलो सेलिक्स बेबीलोनिका के बीच एक संकर है।

औषधीय उपयोग

सेलिक्स अल्बा अर्क

हिप्पोक्रेट्स ने 5 वीं शताब्दी ईसा पूर्व में विलो की छाल से निकाले जाने वाले एक कड़वे पाउडर के बारे में लिखा जो दर्द और पीड़ा से राहत देता था और बुखार को कम करता था। इस उपचार के बारे में प्राचीन मिस्र, सुमेर और असीरिया के ग्रंथों में भी उल्लेख मिलता है। ऑक्सफोर्डशायर, इंग्लैंड में चिपिंग नौर्टन के एक पादरी, रेवरेंड एडमंड स्टोन ने 1763 में कहा कि विलो की छाल बुखार को कम करने में प्रभावी है।^[4] एक अर्क का उत्पादन करने के लिए इस छाल को अक्सर इथेनॉल में द्रवनिवेशन किया जाता है।

छाल के सक्रिय सार को, जिसे लैटिन नाम सेलिक्स के आधार पर सेलिसिन कहा जाता है, उसे 1828 में एक फ्रांसीसी फार्मासिस्ट, हेनरी लेरोक्स और एक इतालवी रसायनज्ञ, रफेले पिरिया द्वारा अपने क्रिस्टलीय रूप में अलग किया गया था। सेलिसिलिक एसिड, एस्पिरिन की तरह सेलिसिन का रासायनिक व्युत्पन्न है।

सन्दर्भ

સેલિક્સ આલ્બા (સફેદ વિલ્લો ) મૂળ યુરોપ અને પશ્ચિમ તથા કેન્દ્રિય એશિયાના વીલોની એક જાત છે.^[૧][૨] આ નામ તેના પર્ણાની નીચેની તરફના સફેદ રંગ પરથી પાડવામાં આવ્યું છે.

તે સામાન્ય કદથી લઇને વિશાળ પાનખર વૃક્ષ 10-30 મીટરની ઊંચાઇ સુધી વિકસે છે, અને તેની ડાળીઓ 1 મીટરની જાડાઇવાળા ક્ષેત્રફળ વાળી એક અવ્યવસ્થિત અને મોટે ભાગે જૂકેલા મુગટ જેવા હોય છે. આ ઝાડની છાલ રાખોડી-ભૂરા રંગની હોય છે, અને ઝાડોમાં ઊંડી તીરાડ હોય છે. આ વૃક્ષની લાક્ષણિક જાતિઓની ડાળીઓ રાખોડી- ભૂરા થી લઇને લીલા-ભૂરા રંગની હોય છે. મોટાભાગના અન્ય વિલ્લો કરતા આના પર્ણો વધુ સફેદ હોય છે. જેની પાછળ પર્ણાની નીચેની તરફ આવેલા નાજુક સુંવાળા સફેદ વાળોનું આચ્છાદન જવાબદાર હોય છે, આ પર્ણો 5 -10 મીટર લાંબા અને 0.5–1.5 સેન્ટીમીટર પહોળા હોય છે. વસંતની શરૂઆતમાં કેટકીનમાં તેના ફૂલોનું ઉત્પન્ન થાય છે અને તેનું પરાગમન કીટકો દ્વારા કરવામાં આવે છે. ઇગ્લીંશ વિલ્લો એકલિંગી છે, અને નર અને માદા કેટકીન્સ અલગ અલગ વૃક્ષ પર હોય છે. નર કેટકીન્સ 4 -5 સેન્ટીમીટર લાંબા અને પરાગમન વખતે માદા કેટકીન્સ 3 -4 સેન્ટીમીટરની લંબાઇ ધરાવે છે. ઉનાળાના મધ્યમાં તે પાકી જાય છે, માદા કટકીન અનેક નાના કેપ્સૂલોની બનેલી હોય છે, દરેક કેપ્સ્યુલની અંદર અનેક સફેદ રુંવાટીમાં બંધ કરાયેલા સૂક્ષ્મ બીજો હોય છે, જે પવનની સહાયતાથી અલગ અલગ દિશામાં જાય છે.^{[૧][૨][૩]}

જીવસૃષ્ટિ

આસપાસના વૃક્ષો કરતા સફેદ પાલા દેખાડતું વૃક્ષ

સફેદ વીલો ઝડપથી ઉગતું, પરંતુ અપેક્ષાકૃત અલ્પજીવી વૃક્ષ છે, વળી તે અનેક રોગો પ્રતિ અતિસંવેદનશીલ હોય છે, જેમાં વોટરમાર્ક રોગનો પણ સમાવેશ થાય છે, વોટરમાર્ક રોગ બ્રેનેરિયા સાલિસાઇસ જીવાણુના કારણે થાય છે (વોટરમાર્કનું આ નામ તેની લાક્ષણિકતાના લીધે પડ્યું છે કારણકે તે લાકડા પર પાણીના ડાઘ જેવો ડાધો બનાવે છે માટે; સમાનાર્થી એર્વિનિયા સાલિસાઇસ ) અને વિલ્લો અન્થ્રિકનોઝ, મસ્ર્સોનિનાઆ સલિસિકોલા નામની ફુગને કારણે થાય છે. આ બિમારી, ટિમ્બર કે આભૂષણ માટે લગાવામાં આવતા વૃક્ષના માટે એક ગંભીર સમસ્યા થઇ શકે છે.

ઇમારતી લાકડા કે શોભાવનારી વસ્તુઓ માટે ઉગાડવામાં આવતા વૃક્ષો પર આ રોગ ગંભીર સમસ્યા ઊભી કરી શકે છે. 

આ ક્રેક વિલ્લો સેલિક્સ ફ્રેજિલિસ ની સાથે સરળતાથી પ્રાકૃતિક શંકર બનાવે છે, આ શંકરનું નામ સેલિક્સ એક્સ રૂબેંસ શ્રેન્ક છે.^[૧]

ઉપયોગો

આનું લાકડું સખત, મજબૂત હોવાની સાથો સાથ વજનમાં હલકું હોય છે, પણ તે સડવા સામે અલ્પતમ પ્રતિકારકતા ધરાવે છે. ઝાડીની દાંડી (વીથીઇસ) અને કાપેલા ઝાડ છોડોનો ઉપયોગ ટોપલી બનાવા માટે થાય છે. આ લાકડામાંથી બનેલા કોલસાને ગનપાવડરના ઉત્પાદન માટે મહત્વપૂર્ણ ગણાતો હતો. પહેલાના સમયમાં તેની છાલનો ઉપયોગ ચામડાં કમાવવા માટે થતો હતો.^[૧][૨]

સંવર્ધન કરેલ જાતો અને વર્ણશંકરો

અનેક સંવર્ધન કરેલ જાતો અને વર્ણશંકરોને વનસંવર્ધન વિદ્યા અને બાગકામ માટે કેટલીક પસંદગીની જાતોનો ઉપયોગ થાય છે:^[૧][૨]

• સેલિક્સ આલ્બા 'કેરુલિયા' (ક્રિકેટ-બેટ વીલોવ ; સમાનાર્થી સેલિક્સ આલ્બા વાર. કેરુલિયા (એસએમ.) એસએમ.; સેલિક્સ કેરુલિયા એસએમ.)ને બ્રિટનમાં એક વિશેષ ઇમારતી લાકડાના પાકના રૂપમાં ઉગાડવામાં આવે છે. તેનો મુખ્ય ઉપયોગ ક્રિકેટના બેટના ઉત્પાદનના માટે થાય છે. આ ઉપરાંત અન્ય ઉપયોગ તરીકે જ્યાં એક કઠોર, હળવા વજનવાળા લાકડાની જરૂરત હોય જે સરળતાથી નથી તૂટતા, તેમાં વીલાનો ઉપયોગ કરાય છે. મૂળ રીતે તેને તેના વિકાસરૂપથી ઓળખવામાં આવે છે, તે એક સીધા ટટાર થડ સાથે ખૂબ ઝડપથી વિકાસ પામે છે અને તેના પર્ણો પણ થોડાક વધુ પહોળા હોય છે (10–11 સેન્ટીમીટર લાંબા, 1.5–2 સેન્ટીમીટર પહોળા) જેમનો રંગ વાદળી લીલો હોય છે.

તેનું મૂળ અજ્ઞાત છે તે સફેદ વિલ્લો અને ક્રેક વિલોનું એક વર્ણશંકર હોઇ શકે પણ તેવી કોઇ સાબિતી નથી.[૧] 

• સેલિક્સ આલ્બા 'વિટેલ્લિના' (ગોલ્ડન વિલો ; સમાનાર્થી સેલિક્સ અલ્બા વાર. (var.) વિટેલિના (એલ.) સ્ટોક્સ) આ જાતિનો બગીચામાં ઉછેર તેની કળી માટે કરીને કરવામાં છે, જે ભૂરા રંગની થવાના પહેલા 1-2 વર્ષ સુધી સોનેરી પીળા રંગની રહેતી હોય છે. ખાસ કરીને શિયાળામાં તેનો ઉપયોગ શુસોભન માટે થાય છે. તેના સારા પ્રભાવ મેળવવા દર માટે 2-3 વર્ષમાં તેનું કોપ્પીસીંગ કરી દેવું જોઇએ જેથી તે વધુ લાંબી સરસ રંગની કળીયોનો જન્મ થઇ શકે. અન્ય સમાન સંવર્ધિત જાતોમાં બ્રિટજેન્સિસ, કાર્ડિનલ, અને ચેર્મેસિનાનો સમાવેશ થાય છે જેમની પસંદગી વધુ ચમકદાર નારંગી-લાલ કળિયો માટેક કરીને થાય છે.

• સેલિક્સ આલ્બા સેરિસિયા (સિલ્વર વિલો ) એક સર્વધિત જાત છે જેના પર્ણા પર સફેદ વાળ સૌથી વધુ હોય છે, જેનાથી તેને ચાંદની જેવી સફેદી મળે છે.

• સેલિક્સ આલ્બા , વિટેલિના ટ્રિસટિસ (ગોલ્ડેન વીંપિંગ વિલો પર્યાય ટ્રિસટિસ) એક નીચે લટકતી ડાળોની જાત છે જેની શાખાઓ પીળી હોય છે અને શિયાળામાં તે નારંગી લાલ રંગની બની જાય છે. તેની ખેતી હવે દુર્લભ થઇ ગઇ છે અને તેની મોટાપાયે બદલી સેલિક્સ સેપુલક્રાલિસ સમૂહની ક્રિસોકોમાથી કરી દેવામાં આવી છે. જોકે હજી દુનિયાના શ્રેષ્ઠ પસંદગીપાત્ર ભાગો જેવા કે કેનેડા, ઉત્તરી અમેરિકા અને રુસમાં જેવા અતિશય ઠંડા પ્રદેશોમાં જોવા મળે છે.

• ગોલ્ડન હાઇબ્રિડ વીપિંગ વિલો (સેલિક્સ સેપુલક્રાલિસ સમૂહ ક્રિસોકોમા) સફેદ વિલો અને પેકિંગ વિલો સેલિક્સ બેબીલોનિકા ની વચ્ચેનું એક વર્ણશંકર છે.

ઔષધિ તરીકે ઉપયોગો

સેલિક્સ આલ્બાનું ટિંકચર

હિપ્પોક્રેટ્સે 5મી સદી ઇસાપૂર્વમાં વિલોની છાલથી નીકળવામાં આવતા કડવા પાવડરના વિષે લખ્યું હતું જે પીડાથી રાહત આપતું હતું અને તાવને ઓછો કરતો હતો. આ ઉપચારનો ઉલ્લેખ પ્રાચીન ઇજિપ્તના સુમેર અને અસીરીયાના ગ્રંથોમાં પણ જોવા મળે છે. ઓક્સફોર્ડશાયર, ઇંગ્લેન્ડના ચિપિંગ નૌર્ટનના એક પાદરીએ, રેવરેંડ એડમંડ સ્ટોને 1763માં કહ્યું હતું કે વિલોની છાલ તાવને ઓછો કરવામાં અસરકારક છે.^[૪] આ ટિંકચર બનાવા માટે તેને મોટેભાગે ઇથેનોલમાં પલાળીને પોચી કરવામાં આવે છે.

છાલનો સક્રિય અર્ક,જેનું લેટિન નામ સેલિક્સ ના આધાર પર સાલિસિન પાડવામાં આવ્યું હતું તેને 1828માં એક ફ્રાંસના ફાર્માસિસ્ટ, હેનરી લેરોક્સ અન એક ઇટાલીયન રસાયણવિજ્ઞાની, રફેલે પિરિયા દ્વારા તેનું સ્ફટિકીકરણ સ્વરૂપ તૈયાર કરવામાં સફળતા મેળવી હતી. જે તેમાંથી એસિડને અલગ પાડી શુદ્ધ સ્વરૂપ જાળવવામાં સફળતા મેળવી હતી. એસ્પરીનની જેમ સેલિસિલિક એસિડ, સાલિસિનનું રાસાયણિક વ્યુત્પન્ન છે.

સંદર્ભો

ಬಿಳಿ ವಿಲೋವನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಪುನರ್ ನಿರ್ದೇಶಿಸಲಾಗಿದೆ. ನಾರ್ವೆ ದೇಶದ ವಾದ್ಯವೃಂದ ಬಿಳಿ ವಿಲೋ (ವಾದ್ಯವೃಂದ) ವನ್ನು ನೋಡಿ

ಗೋಲ್ಡನ್ ವಿಲೋವನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಪುನರ್ನಿರ್ದೇಶಿಸಲಾಗಿದೆ. ಈ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿರುವ ಕುದುರೆಯ ಬಗೆಗಿನ ಮಾಹಿತಿಗಾಗಿ ಗೋಲ್ಡನ್ ವಿಲೋವನ್ನು ನೋಡಿ.

ಸ್ಯಾಲಿಕ್ಸ್ ಆಲ್ಬಾ (ಬಿಳಿ ವಿಲೋ ) ಎಂಬುದು ವಿಲೋದ ಉಪಜಾತಿಯಾಗಿದ್ದು, ಯುರೋಪ್ ಮತ್ತು ಪಶ್ಚಿಮ ಮತ್ತು ಮಧ್ಯಏಷ್ಯಾದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ.^[೧][೨] ಈ ಹೆಸರು ಎಲೆಗಳ ಕೆಳಮೇಲ್ಮೈನಲ್ಲಿದ್ದ ಬಿಳಿಯ ಛಾಯೆಯಿಂದ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದೆ. ಇದು ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯಮ ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿದ್ದು, ಪರ್ಣಪಾತಿ ಮರವಾಗಿದೆ. ಇದು 10 ರಿಂದ 30 ಮೀಟರ್ ಗಳಷ್ಟು ಉದ್ದ ಬೆಳೆಯಬಲ್ಲದು, ಅಲ್ಲದೇ 1 ಮೀಟರ್ ವ್ಯಾಸದಷ್ಟು ಇದರ ಕಾಂಡ ಹರಡಿದ್ದು, ಅಡ್ಡದಿಡ್ಡಿಯಾಗಿ ಬೆಳೆದಿರುತ್ತದೆ ಹಾಗು ಕಿರೀಟದಂತೆ ಬಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇದರ ತೊಗಟೆ ಬೂದು- ಕಂದು ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ ಹಾಗು ಹಳೆಯ ಮರಗಳಲ್ಲಿ ಆಳವಾಗಿ ಬಿರುಕು ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಪ್ರಾತಿನಿಧಿಕ ಉಪಜಾತಿಗಳಲ್ಲಿ ಚಿಗುರು ಬೂದು- ಕಂದು ಬಣ್ಣದಿಂದ ಹಸಿರು-ಕಂದು ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ. ಇದರ ಎಲೆಗಳು ಅದರ ಮೇಲಿರುವ ಅದರಲ್ಲು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಅದರ ಕೆಳಮೇಲ್ಮೈನಲ್ಲಿರುವ ನುಣುಪಾದ ಬಿಳಿರೋಮದಿಂದಾಗಿ ಬಹುಪಾಲು ಇತರ ವಿಲೋಗಳಿಗಿಂತ ಬಿಳಚಿಕೊಂಡಿರುತ್ತವೆ; ಅವುಗಳು 5 ರಿಂದ 10 ಸೆಂಟಿಮೀಟರ್ ಉದ್ದವಿದ್ದು, 0.5 ರಿಂದ 1.5 ಸೆಂಟಿ ಮೀಟರ್ ಅಗಲವಿರುತ್ತವೆ. ಹೂಗಳನ್ನು ಏಕ ಲಿಂಗ ಪುಷ್ಪಗಳ ರೂಪದಲ್ಲಿ ವಸಂತ ಕಾಲದ ಪೂರ್ವಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಬಿಡಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಕೀಟಗಳಿಂದಾಗಿ ಪರಾಗಾಸ್ಪರ್ಶ ಮಾಡುತ್ತವೆ. ಇದು ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾದ ಮರಗಳಲ್ಲಿ ಗಂಡು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ಗೊಂಚಲುಗಳೊಂದಿಗೆ ಭಿನ್ನಲಿಂಗಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ; ಪರಾಗಸ್ಪರ್ಶದಲ್ಲಿ ಗಂಡು ಹೂ ಗೊಂಚಲುಗಳು 4–5 ಸೆಂಟಿ ಮೀಟರ್ ಉದ್ದವಿದ್ದರೆ, ಹೆಣ್ಣು ಹೂ ಗೊಂಚಲುಗಳು 3–4 ಸೆಂಟಿ ಮೀಟರ್ ಉದ್ದವಿರುತ್ತವೆ, ಹಣ್ಣು ಪಕ್ವವಾದಂತೆ ಉದ್ದ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತದೆ. ಬೇಸಿಗೆಯ ಮಧ್ಯಾವಧಿಯಲ್ಲಿ ಅರಳಿದಾಗ ಹೆಣ್ಣು ಹೂ ಗೊಂಚಲುಗಳು ಚಿಕ್ಕದಾದ (4 ಮಿಲಿ ಮೀಟರ್) ಅನೇಕ ಕೋಶಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಪ್ರತಿ ಕೋಶಗಳು ಕೆಳಭಾಗದಲ್ಲಿ ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣದಿಂದ ಆವೃತವಾಗಿರುವ ಅನೇಕ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುತ್ತವೆ. ಇದರಿಂದಾಗಿ ಗಾಳಿಯ ಮೂಲಕ ಬೀಜಗಳ ಪ್ರಸಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ.^{[೧][೨][೩]}

ಪರಿಸರವಿಜ್ಞಾನ

ಸುತ್ತಲಿರುವ ಮರಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ನಸು ಬಿಳಿಬಣ್ಣದ ಪರ್ಣಸಮೂಹವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಮರ

ಬಿಳಿ ವಿಲೋಗಳು ವೇಗವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ ಆದರೆ ಇತರ ಮರಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದಲ್ಲಿ ಬ್ಯಾಕ್ಟೀರಿಯಾದ ಬರ್ನೇರಿಯಾ ಸಾಲಿಸಿಸ್ ನಿಂದ ಉಂಟಾಗುವ ಜಲಚಿಹ್ನೆ ರೋಗ ವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಂತೆ ಅನೇಕ ರೋಗಗಳಿಗೆ ತುತ್ತಾಗಿ ಅಲ್ಪ ಕಾಲ ಜೀವಿಸುತ್ತವೆ.( 'ಜಲಚಿಹ್ನೆ' ಯ ಗುಣಲಕ್ಷಣವು ಮರದಲ್ಲಿರುವ ಕಾರಣ ಇದನ್ನು ಜಲಚಿಹ್ನೆಯ ರೋಗವೆಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ ; ಸಮಾನಾರ್ಥಕ ಪದಗಳು. ಎರ್ವಿನಿಯಾ ಸ್ಯಾಲಿಸಿಸ್ ). ಅಲ್ಲದೇ ಮಾರ್ಸೊನಿನ ಸಾಲಿಸಿಕೋಲಾ ಶಿಲೀಂಧ್ರ ದಿಂದ ಉಂಟಾಗುವ ವಿಲೋ ಅನಾತ್ರ ಅಕ್ನೋಸ್ (ಕ್ಯಾಂಕರ್)ನಂತಹ ರೋಗದಿಂದಲು ಕೂಡ ಅಲ್ಪ ಕಾಲದವರೆಗಿರುತ್ತದೆ. ಮರದ ದಿಮ್ಮಿಗಾಗಿ ಅಥವಾ ಪೂಜಾ ಸಾಧನಗಳಿಗಾಗಿ ಬೆಳೆಸುವಂತಹ ಮರಗಳ ಮೇಲೆ ಈ ರೋಗಗಳು ಅತ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಬಹುದು. ಇದು ಸುಲಭವಾಗಿ ಕ್ರ್ಯಾಕ್ ವಿಲೋ ಸ್ಯಾಲಿಕ್ಸ್ ಫ್ರಾಗಿಲೀಸ್ ನೊಂದಿಗೆ ಸಹಜವಾಗಿ ಮಿಶ್ರ ತಳಿಯನ್ನು ರೂಪಿಸಬಲ್ಲದು. ಈ ಮಿಶ್ರ ತಳಿಯನ್ನು ಸ್ಯಾಲಿಕ್ಸ್× ರುಬೆನ್ಸ್ ಸ್ಚರಾಂಕ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.^[೧]

ಉಪಯೋಗಗಳು

ಇದರ ಮರ ವು ಒರಟಾಗಿ, ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಮತ್ತು ಹಗುರವಾಗಿರುತ್ತದೆ , ಆದರೆ ಶಿಥಲಗೊಳ್ಳುವಿಕೆಯನ್ನು ತಡೆದು ಕೊಳ್ಳುವ ಕನಿಷ್ಠ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಮಾತ್ರ ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಬುಡದ ವರೆಗೆ ಕತ್ತರಿಸಿದ ಮತ್ತು ಬೋಳು ಮರಗಳಿಂದ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಕಾಂಡಗಳನ್ನು (ಯಾವುದೇ ಜಾತಿಯ ವಿಲೋ ಮರ) ಬುಟ್ಟಿಯನ್ನು ತಯಾರಿಸಲು ಉಪಯೋಗಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಮರದಿಂದ ಉತ್ಪಾದಿಸಲಾದ ಇದ್ದಿಲು, ಕೋವಿ ಮದ್ದಿನ ತಯಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಮುಖವಾಗಿದೆ. ಇದರ ತೊಗಟೆಯನ್ನು ಚರ್ಮ ಸಂಸ್ಕರಣಕ್ಕೆ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.^[೧][೨]

ಕೃಷಿ ಪ್ರಭೇದಗಳು ಮತ್ತು ಮಿಶ್ರತಳಿಗಳು

ಅನೇಕ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಕೃಷಿ ಪ್ರಭೇದಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಮಿಶ್ರತಳಿಗಳನ್ನು ವನ್ಯ ಪ್ರದೇಶದ ಮತ್ತು ತೋಟಗಾರಿಕೆಯ ಬಳಕೆಗಾಗಿ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ:^[೧][೨]

• ಸ್ಯಾಲಿಕ್ಸ್ ಆಲ್ಬಾ 'ಕ್ಯಾರುಲಿಯಾ' (ಕ್ರಿಕೆಟ್-ಬ್ಯಾಟ್ ವಿಲೋ ; ಸಮಾನಾರ್ಥಕ. ಸ್ಯಾಲಿಕ್ಸ್ ಆಲ್ಬಾ ವಾರ್. ಕ್ಯಾರುಲಿಯಾ (Sm.) Sm.; ಸ್ಯಾಲಿಕ್ಸ್ ಕ್ಯಾರುಲಿಯಾ Sm.) ವನ್ನು ಬ್ರಿಟನ್ ನಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾದ ಮರದ ದಿಮ್ಮಿ ಬೆಳೆಯಂತೆ ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಬ್ಯಾಟ್ ಗಳ ಉತ್ಪಾದನೆಗಾಗಿ ಹಾಗು ಎಲ್ಲಿ ಒರಟಾದ ಹಗೂರವಾದ ಮತ್ತು ಸುಲಭವಾಗಿ ಸೀಳುಬಿಡದಿರುವ ಮರದ ಅಗತ್ಯವಿರುತ್ತದೋ ಅಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಇದರ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಆಕಾರದ ಮೇಲೆ ವಿಂಗಡಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ವೇಗವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವ ತಳಿಯಾಗಿದ್ದು, ನೇರವಾದ ಏಕ ಕಾಂಡವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಅಧಿಕ ನೀಲಿ- ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದೊಂದಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗೆ ದೊಡ್ಡದಾಗಿರುವ ಇದರ ಎಲೆಗಳ (10–11 ಸೆಂಟಿ ಮೀಟರ್ ಉದ್ದ, 1.5–2 ಸೆಂಟಿ ಮೀಟರ್ ಅಗಲ) ಆಧಾರದ ಮೇಲು ವಿಂಗಡಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದರ ಮೂಲ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ; ಬಹುಶಃ ಇದು ಬಿಳಿ ವಿಲೋ ಮತ್ತು ಕ್ರ್ಯಾಕ್ ವಿಲೋ ನಡುವಿನ ಮಿಶ್ರ ತಳಿಯಾಗಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಇದು ಧೃಢಪಟ್ಟಿಲ್ಲ.^[೧]
• ಸ್ಯಾಲಿಕ್ಸ್ ಆಲ್ಬಾ 'ವಿಟೆಲೀನಾ

' (ಗೋಲ್ಡನ್ ವಿಲೋ ; ಸಮಾನಾರ್ಥಕ. ಸ್ಯಾಲಿಕ್ಸ್ ಆಲ್ಬಾ ವಾರ್. ವಿಟೆಲೀನಾ (L.) ಸ್ಟೋಕ್ಸ್) ಇದು ಉದ್ಯಾನಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸಲಾಗುವ ಕೃಷಿ ಪ್ರಭೇದವಾಗಿದ್ದು , ಇದರ ಚಿಗುರಿಗಾಗಿ ಇದನ್ನು ಬೆಳೆಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇವುಗಳು ಕಂದು ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗುವ ಮೊದಲು ಒಂದು- ಎರಡು ವರ್ಷ ಬಂಗಾರದ ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ. ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ಇದು ಅಲಂಕಾರಿಕವಾಗಿರುತ್ತದೆ; ಉತ್ತಮ ಬಣ್ಣದೊಂದಿಗೆ ಉದ್ದವಾದ ಚಿಗುರಿನ ಕುಡಿ ಬೆಳೆಯುವಂತೆ ಮಾಡಲು ಪ್ರತಿ 2- 3 ವರ್ಷಗಳಿಗೆ ಇದನ್ನು ಬುಡದ ವರೆಗೆ ಕತ್ತರಿಸಿ ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದರಿಂದಾಗಿ ಉತ್ತಮ ಫಲಿತಾಂಶ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಇದೇ ರೀತಿಯ ಇತರ ಪ್ರಭೇದಗಳು, 'ಬ್ರಿಟ್ಜೆನ್ಸೀಸ್', 'ಕಾರ್ಡಿನಲ್', ಮತ್ತು 'ಚೆರ್ಮೆನ್ಸಿನಾ' ಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದ್ದು, ಇವುಗಳನ್ನು ಇನ್ನೂ ಗಾಢವಾದ ಕಿತ್ತಳೆ- ಕೆಂಪು ಚಿಗುರಿಗಾಗಿ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ.

• ಸ್ಯಾಲಿಕ್ಸ್ ಆಲ್ಬಾ 'ಸೆರಿಸಿಯಾ' (ಸಿಲ್ವರ್ ವಿಲೋ ) ಎಂಬುದು ಕೃಷಿ ಪ್ರಭೇದವಾಗಿದ್ದು, ಎಲೆಗಳ ಮೇಲಿರುವ ಬಿಳಿ ರೋಮಗಳು ಹೆಚ್ಚು ದಟ್ಟವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಈ ಮೂಲಕ ಗಾಢವಾದ ರಜತ ಸದೃಶ- ಬಿಳಿ ಪರ್ಣಸಮೂಹವನ್ನು ನೀಡುತ್ತವೆ.
• ಸ್ಯಾಲಿಕ್ಸ್ ಆಲ್ಬಾ 'ವಿಟೆಲೀನಾ-ಟ್ರಿಸ್ಟಿಸ್' (ಗೋಲ್ಡನ್ ವೀಪಿಂಗ್ ವಿಲೋ (ರೆಂಬೆಗಳು ಜೋತು ಬಿದ್ದಿರುವ ಗೋಲ್ಡನ್ ವಿಲೋ), ಸಮಾನಾರ್ಥಕ 'ಟ್ರಿಸ್ಟಿಸ್') ಇದು ರೆಂಬೆಗಳು ಇಳಿಬೀಳುವ ಕೃಷಿ ಪ್ರಭೇದವಾಗಿದ್ದು, ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ನಸುಗೆಂಪು- ಕಿತ್ತಳೆ ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗುವ ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದ ರೆಂಬೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತದೆ. ಈಗ ಇದನ್ನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಲದೇ ಇದರ ಬದಲಿಗೆ ಸ್ಯಾಲಿಕ್ಸ್ ಸೆಪಲ್ ಕ್ರಾಲಿಸ್ ಗ್ರೂಪ್ 'ಕ್ರೈಸೊಕೊಮಾ' ವನ್ನು ಕಾಣಬಹುದಾಗಿದೆ. ಆದರೂ ಕೂಡ ಕೆನಡಾ, ಉತ್ತರ U.S.A. ಮತ್ತು ರಷ್ಯಾದಂತಹ ಪ್ರಪಂಚದ ಅತ್ಯಂತ ಶೀತ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯಲು ಇದು ಈಗಲು ಕೂಡ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಆಯ್ಕೆಯಾಗಿದೆ.
• ಗೋಲ್ಡನ್ ಹೈಬ್ರಿಡ್ ವೀಪಿಂಗ್ ವಿಲೋ (ಸ್ಯಾಲಿಕ್ಸ್ ಸೆಪಲ್ ಕ್ರಾಲಿಸ್ ಗ್ರೂಪ್ 'ಕ್ರೈಸೊಕೋಮಾ') ಇದು ಬಿಳಿ ವಿಲೋ ಮತ್ತು ಪೆಕ್ಕಿಂಗ್ ವಿಲೋ ಸ್ಯಾಲಿಕ್ಸ್ ಬ್ಯಾಬಿಲೋನಿಕಾ ದ ನಡುವಿನ ಮಿಶ್ರತಳಿಯಾಗಿದೆ.

ಔಷಧೀಯ ಉಪಯೋಗಗಳು

ಸ್ಯಾಲಿಕ್ಸ್ ಆಲ್ಬಾ ಟಿಂಚರ್

ಹಿಪೊಕ್ರೇಟ್ಸ್ ಕ್ರಿಸ್ತ ಪೂರ್ವ 5 ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ನೋವು ವೇದನೆ ಮತ್ತು ಜ್ವರವನ್ನು ಕಡಿಮೆಮಾಡುವ ವಿಲೋ ತೊಗಟೆಯ ಸಾರ ತೆಗೆದು ಮಾಡಲಾದ ಕಹಿ ಪುಡಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಈ ರೋಗ ಪರಿಹಾರವನ್ನು ಪ್ರಾಚೀನ ಈಜಿಪ್ಟ್, ಸಮರ್, ಮತ್ತು ಅಸಿರಿಯಾ ದಿಂದ ದೊರೆತ ಪಠ್ಯಗಳಲ್ಲು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇಂಗ್ಲೆಂಡ್ ನ ಆಕ್ಸ್ ಫರ್ಡ್ಶಿರ್ ನ ಜಿಲ್ಲಾ ಪಾದ್ರಿಯಾಗಿದ್ದ ಪೂಜ್ಯ ಎಡ್ಮಂಡ್ ಸ್ಟೋನ್, ರವರು 1763 ರಲ್ಲಿ ವಿಲೋ ತೊಗಟೆ ಜ್ವರವನ್ನು ತಗ್ಗಿಸುವಲ್ಲಿ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿದೆ ಎಂದು ತಿಳಿಸಿದ್ದಾರೆ.^[೪] ಟಿಂಚರ್ ಅನು ಉತ್ಪಾದಿಸಲು ಇದರ ತೊಗಟೆಯನ್ನು ಈತೈಲ್ ಆಲ್ಕಹಾಲ್ ನಲ್ಲಿ ನೆನೆಸಿ ಮಿದುಗೊಳಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ತೊಗಟೆಯಿಂದ ತೆಗೆದ ಸಾರವನ್ನು ಮೊದಲು ಲ್ಯಾಟೀನ್ ಭಾಷೆಯ ಸ್ಯಾಲಿಕ್ಸ್ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನಿಂದ ಕರೆಯಲಾಯಿತು. ಅನಂತರ ಸ್ಯಾಲಿಸಿನ್ ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಯಿತು. ಇದನ್ನು 1828 ರಲ್ಲಿ ಫ್ರೆಂಚ್ ಔಷಧಿಕಾರ ಹೆನ್ರಿ ಲೆರಾಕ್ಸ್ ಮತ್ತು ಇಟಲಿಯನ್ ರಸಾಯನ ಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞ ರಾಫ್ಯಾಲೆ ಪಿರಿಯಾ, ಎಂಬುವವರು ಇದರ ಕ್ರಿಸ್ಟಲಿನ್ ಭಾಗವನ್ನು ವಿಭಾಗಿಸಿದರು. ಅನಂತರ ಇವರು ಅದರ ಶುದ್ಧ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಆಮ್ಲವನ್ನು ಬೇರ್ಪಡಿಸುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾದರು. ಆಸ್ಪರಿನ್ ನಂತಹ ಸ್ಯಾಲಿಸಿಕ್ ಆಮ್ಲವು , ಸ್ಯಾಲಿಸಿನ್ ನ ರಾಸಾಯನಿಕ ಜನ್ಯವಾಗಿದೆ.

ಉಲ್ಲೇಖಗಳು

An gwydhen gans del gwynn yw helygen wynn

Del helygen wynn

Helyk gwynn (unnplek Helygen wynn, Lat. Salix alba) yw ehen a wydhen yn genas Salix, ha yn teylu Salicaceae. Trygys yw yn Europa, hag Asi howlsedhes ha kresel. Helyk gwynn a dyv yn ta yn leow gwylgh.

Helyk gwynn yw gorow po benow ha Kathigenow (kuntellek kathik, unnplek kathigen) yw aga bleujyow. Prenn an helyk gwynn yw krev ha skav mes heb defens er-bynn poder. An prenn yw da rag gul glowbrenn, ha gwel helyk gwynn yw da rag gul helygweyth. Rusk an helyk gwynn yw da rag difres dolor.

Al salež da manech (nome sientifego Salix alba) al è na pianta de la fameja de le Salicaceae.

Descrižion

Albaro alt infin a 25m, da la ramada verta e le fruscole fine, tendre e forte, scorža su 'l biso. Le foje lanceolade-acuminade le è pelose su tuti doi i fianchi da dovene, quele vece solche sot. I fior co do stami, ovario quasi sessile i è giai binadi in infioressenže slongade ciamadi amenti. I fruti i è capsule che le se verde in do part assando libere le žiess cotonose.

Distribužion e habitat

Al viu inte i posti umidi e drio i ricat de aqua in tuta Europa. In natura al nass da le žiess. Par coltivarlo se inpjanta an ficon (quindi al nass par talea).

Usi

I ran i gnen doperadi par far manech de arte da laorar la tera, cocoi par i tinaž, falcar, teržipè par le scale e qualche altro uso de poca inportanža. I boce i li doperea infin a qualche diesina de ani fa anca par far subiot. La scorža, se se ghe dondea de destacarla polito, se la doperea par far al scertož dintorn de 'l incalm. Sto salež al gnea anca doperà come salvarech par incalmarghe sora quel mestech par far sache e sacolet. Da sto tipo de salež gnea ricavà al acido salicilico che, tratà co anedride acetica, al gnea acido acetilsalicilico, mejo cognossest come aspirina.

Ак-тал

Ак-тал (орус. "белый тальник", "ива белая") кижи бүрүзүнге билдингир ыяш, хөй адырларлыг, будуктары эглиичел, узун бүрүлерлиг, бичии сырга хевирлиг чечектерлиг, үрезини бичии хавыкчыгаштарының иштинде. Апрель — майда чечектелир. Үрезини май — июньда быжар. Ак-тал өске талдардан шоолуг ылгалбас, карты ак. Тывада хемнер кыдыында, шык, шынаа черлерде хөй звес үнүп турар. Ол чер болганда үнмейн турар.

Ак-талдың картында дубильдиг бүдүмелдер, флавоноидтер, гликозид салицин, витамин С бар. Аныяк ыяштарның азы будуктарының картын чулуктаныр үезинде апрельден, июнь эгезинге чедир картап алыр. Ынчангаш ооң картын хүнге кургаткаш, ону дөрт чыл чедир шыгжап болур.

Ак-талдың картындан кылган эмнерни эът изиир, шыырныгып, халыыдаар аарыглар үезинде, малярия, ол ышкаш хан төктүүшкүннериниң үезинде подагра болгаш ревматизм аарыглардан аараан үеде ажыглап турар. Оон ыңай дегдириишкиннерге удур, аас ишти, боостаа чаярынга ажыглап турар. Кургаткан 10—15 г ак-тал картын кескилеп алгаш, бир стакан сугга хайындыргаш, бир улуг омааштап бир хүн 3—4 катап ажыглаар болгаш ону шай кылдыр, хайындыргаш, аас ишти, боостаа чайып эмнээринге ажыглап болур.

Дөзү

1. Доржу Көк-оолович Куулар, Тана Моңгушевна Куулар - "ЛЕКАРСТВЕННЫЕ РАСТЕНИЯ В ТУВЕ"

Salix alba, the white willow, is a species of willow native to Europe and western and central Asia.^[1][2] The name derives from the white tone to the undersides of the leaves.

It is a medium to large deciduous tree growing up to 10–30 m tall, with a trunk up to 1 m diameter and an irregular, often-leaning crown. The bark is grey-brown and is deeply fissured in older trees. The shoots in the typical species are grey-brown to green-brown. The leaves are paler than most other willows because they are covered with very fine, silky white hairs, in particular on the underside; they are 5–10 cm long and 0.5–1.5 cm wide. The flowers are produced in catkins in early spring and are pollinated by insects. It is dioecious, with male and female catkins on separate trees; the male catkins are 4–5 cm long, the female catkins 3–4 cm long at pollination, lengthening as the fruit matures. When mature in midsummer, the female catkins comprise numerous small (4 mm) capsules, each containing numerous minute seeds embedded in silky white hairs, which aids wind dispersal.^[1][2][3]

Ecology

Tree showing whitish foliage compared to surrounding trees

Like all willows, Salix alba is usually to be found in wet or poorly-drained soil at the edge of pools, lakes or rivers. Its wide-spreading roots take up moisture from a large surrounding area.^[4]

White willows are fast-growing but relatively short-lived, being susceptible to several diseases, including watermark disease caused by the bacterium Brenneria salicis (named because of the characteristic 'watermark' staining in the wood; syn. Erwinia salicis) and willow anthracnose, caused by the fungus Marssonina salicicola. These diseases can be a serious problem on trees grown for timber or ornament.

It readily forms natural hybrids with crack willow Salix fragilis, the hybrid being named Salix × rubens Schrank.^[1]

Varieties, cultivars and hybrids

Several cultivars and hybrids have been selected for forestry and horticultural use:^[1][2]

• Salix alba 'Caerulea' (cricket-bat willow; syn. Salix alba var. caerulea (Sm.) Sm.; Salix caerulea Sm.) is grown as a specialist timber crop in Britain, mainly for the production of cricket bats, and for other uses where a tough, lightweight wood that does not splinter easily is required. It is distinguished mainly by its growth form, very fast-growing with a single straight stem, and also by its slightly larger leaves (10–11 cm long, 1.5–2 cm wide) with a more blue-green colour. Its origin is unknown; it may be a hybrid between white willow and crack willow, but this is not confirmed.^[1]
• Salix alba 'Vitellina' (golden willow; syn. Salix alba var. vitellina (L.) Stokes) is a cultivar grown in gardens for its shoots, which are golden-yellow for one to two years before turning brown. It is particularly decorative in winter; the best effect is achieved by coppicing it every two to three years to stimulate the production of longer young shoots with better colour. Other similar cultivars include 'Britzensis', 'Cardinal', and 'Chermesina', selected for even brighter orange-red shoots.
• Salix alba 'Vitellina-Tristis' (golden weeping willow, synonym 'Tristis') is a weeping cultivar with yellow branches that become reddish-orange in winter. It is now rare in cultivation and has been largely replaced by Salix x sepulcralis 'Chrysocoma'. It is, however, still the best choice in very cold parts of the world, such as Canada, the northern US, and Russia.
• The golden hybrid weeping willow (Salix × sepulcralis 'Chrysocoma') is a hybrid between white willow and Peking willow Salix babylonica.

Award of Garden Merit

The following have received the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit^[5]

• Salix alba 'Golden Ness'^[6]
• Salix alba var. serica (silver willow)^[7]
• Salix alba var. vitellina 'Yelverton'^[8]
• Salix × sepulcralis 'Erythroflexuosa'^[9]
• Salix × sepulcralis var. chrysocoma^[10]

Uses

The wood is tough, strong, and light in weight, but has minimal resistance to decay. The stems (withies) from coppiced and pollarded plants are used for basket-making. Charcoal made from the wood was important for gunpowder manufacture. The bark tannin was used in the past for tanning leather.^[1][2] The wood is used to make cricket bats.

S. alba wood has a low density and a lower transverse compressive strength. This allows the wood to bend, which is why it can be used to make baskets. Willow bark contains indole-3-butyric acid, which is a plant hormone stimulating root growth; willow trimmings are sometimes used to clone rootstock in place of commercially synthesized root stimulator.^[11] It is used for ritual purposes by Jews on the holiday of Sukkot.^[12]

Medicinal uses

Salix alba tincture

Willow (of unspecified species) has long been used by herbalists for various ailments, although it is a myth that they attribute to it any analgesic effect.^[13] One of the first references to White Willow specifically was by Edward Stone, of Chipping Norton, Oxfordshire, England, in 1763. He 'accidentally' tasted the bark and found it had a bitter taste, which reminded him of Peruvian Bark (Cinchona), which was used to treat malaria. After researching all the 'dispensaries and books on botany,' he found no suggestion of willow ever being used to treat fevers and decided to experiment with it himself. Over the next seven years he successfully used the dried powder of willow bark to cure 'agues and intermittent fevers' of around fifty people, although it worked better when combined with quinine.^[14]

Stone appears to have been largely ignored by the medical profession and herbalists alike. There are reports of two pharmacists using the remedy in trials, but there is no evidence that it worked.^[15] By the early 20th century, Maud Grieve, an herbalist, did not consider White Willow to be a febrifuge. Instead, she describes using the bark and the powdered root for its tonic, antiperiodic and astringent qualities and recommended its use in treating dyspepsia, worms, chronic diarrhoea and dysentery.^[16] She considered tannin to be the active constituent.

An active extract of the bark, called salicin, after the Latin name Salix, was isolated to its crystalline form in 1828 by Henri Leroux, a French pharmacist, and Raffaele Piria, an Italian chemist, who then succeeded in separating out the acid in its pure state. Salicylic acid is a chemical derivative of salicin and is widely used in medicine. Acetylsalicylic acid (aspirin) is, however, a chemical that does not occur in nature and was originally synthesised from salicylic acid^[17] extracted from Meadowsweet, and is not connected to willow.^[18]

References

El salguero o sauce blanco (Salix alba) es un árbol caducifolio de rápido crecimiento de la familia de las salicáceas.

Follaje del sauce blanco..

Distribución

Se halla en zonas templadas, como el centro y sur de Europa, el norte de África y el oeste asiático, aunque, en menor medida, también se puede ver en Norteamérica. Necesita estar en lugares húmedos y no soporta las temperaturas extremas, aunque hay casos en los que puede soportar heladas de hasta 15 bajo cero y temperaturas de 35°c.

Descripción

Alcanza hasta 25 metros de altura. Sus hojas son aserradas de color gris plateado. Además sus hojas tienen el envés sedoso y miden de 5 a 12 cm. Sus flores tienen amentos en forma cilíndrica, que crecen en primavera. La corteza es de color grisáceo.

Enfermedades

Debido a su rápido crecimiento está expuesto a enfermedades que acortan su vida, como la antracnosis, causada por el hongo Marssonina salicicola, y la marca de agua, causada por la bacteria Brenneria salicis. Estas enfermedades pueden ser un gran problema en campos de cultivo y en ejemplares utilizados como plantas ornamentales.

Forma híbridos naturales con Salix fragilis, dando como resultado Salix × rubens Schrank.

Usos

Extracto de Salix alba.

Su madera es flexible y pesa muy poco, y se utiliza para hacer cerillas, entre otros utensilios.

Usos medicinales

Hipócrates escribió en siglo V a. C. acerca de una sustancia amarga extraída del sauce blanco y que podía calmar los dolores y aliviar la fiebre. Los nativos indios americanos ya la usaban antiguamente para los dolores de cabeza, fiebres, dolores musculares, y reumatismos. Más tarde, en el año 1763, el reverendo Edward Stone comprobó que, efectivamente, el sauce blanco disminuía la fiebre.

La corteza del sauce blanco contiene una sustancia llamada salicina, de la cual se obtiene el ácido salicílico, predecesor de la actual aspirina. La salicina reduce la sensación de dolor y, además de propiedades analgésicas, posee propiedades antiinflamatorias, y antipiréticas.^[1]​

Taxonomía

Salix alba fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 1021–1022, en el año 1753.^[2]​

Etimología

Salix: nombre genérico latino para el sauce, sus ramas y madera.^[3]​

alba: epíteto latino que significa "blanca".^[4]​

Variedades

• Salix alba subsp. caerulea (Sm.) Rech.f.
• Salix alba var. caerulea (Sm.) Sm.
• Salix alba var. calva G.Mey.
• Salix alba subsp. vitellina (L.) Arcang.; una variedad ornamental es el sauce triste S. alba ssp. vitellina "Tristis"
• Salix alba var. vitellina (L.) Stokes^[5]​^[6]​

Sinonimia

Salix sepicola Gand.^[7]​
Salix leucophora Gand.^[7]​
Salix fausta Gand.^[7]​
Salix vitellina L.^[5]​

Nombre común

• Castellano: arcazón, azaoz, balaguera, balaquera, blina, mimbre, mimbrera, mimbrera blanca, mimbres, mocha, mocho, nidos de bruja, paleiro, palera, palero, sace, salce, salce blanco, salce mayor, salcer, salga, salgar, salgueiro blanco, salguera, salguera blanca, salguero, salguero blanco, salze, salzo, sandisa, sanz, sao, saoz, sarache, sarga , sargatera, sargatillo, sauce, sauce blanco, sauce blanco salado, sauce llorón, sauce real, sauce reluciente, sauz, saúz, saz, támara, taza, zalgatera, zaragato, zargatera, zargatillo, zargatillo timonero, zauce, zaz.^[8]​

Referencias

Hõberemmelgas ehk hõbepaju (Salix alba) on pajuliste sugukonda paju perekonda kuuluv mitmeaastane heitlehine lehtpuu.

Hõberemmelgas kasvab Kesk-ja Lõuna-Euroopas ning Aasia lääne- ja edelaosas. Eestis pärismaine. Eelistab kasvukohana niiskeid või liigniiskeid pindu, näiteks veekogude kaldavööndit.

Hõberemmelga nimi tuleb sellest, et tema lehtede alaküljed (mõnikord ka ülaküljed) on hõbedased ja sageli siidkarvakestega, mis on asetunud pearooga paralleelselt.

Kirjeldus

Hõberemmelgas kasvab 25–30 meetri kõrguseks ja ta tüve läbimõõt on kuni 3 meetrit. Hõberemmelga lehed on kuni 12 cm pikad, peensaagja servaga, pealt hallikasrohelised, alt siidkarvased. Leheroots kuni 0,5 cm pikk, tavaliselt näärmetega. Puu õitseb lehtede puhkemise ajal, mai teises pooles. Isasurvad on väävelkollased ja kuni 10 cm pikad, emasurvad on rohekad ja 2–3 cm pikad. Vili on kahe poolega kupar, mis sisaldab palju väikesi karvatutiga seemneid. Viljad valmivad augustis. ^[2]

Varieteedid, hübriidid, kultivarid (osaline)

• Salix alba 'Argentera'
• Salix alba 'Aurea'
• Salix alba 'Belders' (isane)
• Salix alba 'Britzensis'
• Salix alba 'Liempde' (isane)
• Salix alba 'Lievelde' (isane)
• Salix alba var. vitellina (L.) Stokes (basionüüm: Salix vitellina L.);
  • 'Salix alba var. vitellina 'Britzensis'
  • 'Salix alba var. vitellina 'Cardinal'
  • 'Salix alba var. vitellina 'Chermesina',
• Salix alba var. caerulea (Sm.) Sm. Engl. (basionüüm: Salix caerulea Sm. Engl.)
• Salix alba var. 'sericea'
  • Salix alba var. 'sericea' 'Sibirica'
• Salix alba 'Vitellina-Tristis'
• (Salix x sepulcralis 'Chrysocoma') hõberemmelga ja babüloni remmelga hübriid.

Konsordid

Hõbepajudel toituvad teiste seas paju-võrgendikoid.

Galerii

• Hõberemmelga lehestik; märka, et lehtede alaküljed on hõbedased

• Hõberemmelgas

• S. alba var. vitellina, isasurb.

• emasurb

• Salix alba 'Tristis'

Vaata ka

• Rasina remmelgas
• Raasiku hiidremmelgad
• Haabersti hõberemmelgas
• Eesti pärismaised puud

Viited

Välislingid

• Hõberemmelgas andmebaasis eElurikkus

• Sissekanne CoL-is
• Sissekanne GRIN-is
• Sissekanne ITIS-es

Zume zuria edo sahats zuria (Salix alba) eskualde epeletako zume espeziea da. Bere izena, hostoek azpialdean hartzen duten kolore zuritik datorkio. Salix izen generikoa, zeltikozko "sal" (hurbil) eta "lis" (ura) hitzetatik omen dator, zona hezeetan hazteko joera baitu.

Dagoeneko Hipokratesek K. a. V. mendean zume zuritik erauzitako substantzia mingots bati buruz idatzi zuen, sukarra jeitsi eta minak apaltzeko gai zena. Geroago substantzia hori salizina zela jakin zen, aspirinak gaur egun duen konposatu bera.

Ezaugarriak

Zume zuria zuhaitz ertaina da, 6-20 metroko altuerakoa. Enbor sendoa du, zuzena eta azal arre-grisekoa, longitudinalki zartatua alerik zaharrenetan eta gris-berdexka gazteetan. Adakera luzanga du, zertxobait irregularra, adar luze eta malguekin. Ale gazteen adarrak beherantz erortzen dira eta zetakara-zurixkak dira, baina ilea segituan galtzen dute eta azala arre ilun (edo horixka) bilakatzen da.

Hostoak

Hosto sinpleak ditu, txandakatuak eta erorkorrak. Formaz oblongo-lantzeolatuak dira eta ertza leunki zerratua dute. Peziolo motza dute, 5-12 cm-koa. Hostoak jaiotzean ile zetakara zuriz beterik daude (hortik datorkio, hain zuzen ere, izena), eta itxura zilarreztatua ematen diete, baina gainaldetik galdu ohi dituzte kolore berde distiratsukoak bilakatuz.

Loreak

Zume zuri bat

Zume zuria, Salix guztiak bezala, dioikoa da, hau da, ale ar eta emeak bereizirik agertzen dira. Sahatsen loreak amentu motako multzoetan agertzen dira, baina hauek, amentu gehienak ez bezala, intsektuen bidezko polinizaziora moldaturik daude. Zume zuriaren amentuak hostoekin batera jaiotzen dira (Salix askotan hostoen aurretik), adar berrien puntan. Zilindrikoak dira, estuak, laxoak, tenteak, zuzenak edo pixka bat kurbatuak eta lateralak. Braktea hostokara zorrotzak dituzten pedunkuluen gainean hazten dira. Brakteak homogeneoki horiak dira, glabreszenteak kanpoaldetik baina pubeszenteak barrualdetik, eta erorkorrak.

Lore estaminatu arrek 4-5 cm-ko luzera dute, bi nektario (bata kanpokoa eta bestea barnekoa) eta harizpi askeko bi estamine iletsu.

Lore emeek, aldiz, 3-4 cm-koa polinizazio garaian, nektario bakarra eta pistilo glabroa, sesila edo subsesila. Lore pistilatu hauek obario obal bakar batez osaturik daude, eseria eta nektar guruin txiki batez lagundurik doana. Estilo mardula dute eta estigmak banatuta eta pixka bat okertuta daude.

Fruituak

Fruituak, amentu emetik aurrera agertzen dira, multzokatuta. Kapsula motakoak dira, obarioaren antzeko itxurakoak, eta 2 kuskuren bidez irekitzen dira. Zume zuriaren kapsulak 4 mm-koak dira. Forma aobatu-konikoa dute, kolore zuria, iletxoak eta peziolo iletsua. Hazi txiki asko dituzte barruan, itxura kotoitsukoak.

Banaketa

Eskualde epeletan hazten da, Europako erdialdean, Afrikako iparraldean eta Asiako mendebaldean. Ipar Ameriketako ekialderaino zabaldu da. Aspalditik kultibatu dela eta, bere jatorrizko banaketa-eskualdea zein den ondorioztatzea zaila suertatzen da.

Ekologia

Eskualde hezeetan hazten da, ibai inguruetan, ibar-basoetan... Lurzoru alubialetan hazten da, hareatsuak edo hareatsu-buztintsuak. Itsas mailatik 1800 metrora aurki daiteke, argitasun gutxiko eremuetan. Tenperatura epelak behar ditu, kontinentalitate ertaina eta pH basikoa 5,5-8 bitartekoa. Lur aberatsetan hazten da.

Fenologia

Martxotik maiatzera bitartean loratzen da eta fruituak apirila-maiatza bitartean heltzen dira.

Erabilera

Bere zurak zurgihar gorria du eta zurgizen zuria. Pospoloak, txotxak, habeak, tornuak, kalotxak... egiteko erabili izan da, baita eskulturan ere. Bere ikatza bolborarako erabiltzen zen. Adar gazteak saskigintzan erabiltzen dira. Gainera, salizina konposatua zenbait gaixotasunen tratamenduan erabiltzen da.

Zume zuria ubideen errestaurazioan ere erabili izan da, bere sustrai-sistema adarkatuak lurra babesten baitu.

Espezieen arteko elkarrekintzak

Gaixotasun ugari pairatzen dituen espeziea da. Arruntenak, Marssonina salicicola onddoak eragindako antraknosia eta Brenneria salicis bakteriak eragindako 'ur-marka' gaitza.

Erreferentziak

Kanpo estekak

• Zume zuria EuskalNaturan. CC-BY-SA lizentzia

Valkosalava eli valkopaju (Salix alba) on pajulaji, joka esiintyy luonnonvaraisena Euroopassa ja Aasian länsi- ja keskiosissa. Siitä on jalostettu koristekasvikäyttöön useita lajikkeita.

Kuvaus

Valkosalava on kesävihanta, pitkä- ja vahvarunkoinen puu, jonka latvus on leveän kartiomainen. Lehtilapa on 4–9 cm pitkä, muodoltaan tasasoukan suikea ja ehyt- tai nystylaitainen. Lehdet ovat nuorina molemmin puolin karvaisia, myöhemmin päältä kaljuja. Hopeapajulla lehdet ovat myöhemminkin päältä hopeanharmaan karvoituksen peitossa. Valkosalava kukkii lehtien puhjettua. Kukinto on 2–5 cm pitkä lähes haaran myötäinen norkko.^[2]

Lajikkeita ja risteymiä

• Salix alba 'Caerulea'" (Salix alba var. caerulea)
• Salix alba var. sericea 'Sibirica' ("Argentea", "Sericea") – hopeasalava (hopeapaju)
• Salix alba 'Vitellina' (Salix alba var. vitellina) – keltasalava
• Salix alba 'Vitellina Tristis' – riippakeltasalava
• Salix × ehrhartiana (alba × pentandra Sm.) – puistohalava, valkosalavan ja halavan risteymä.
• Salix × rubens (alba × fragilis Schrank) – kujasalava, valkosalavan ja salavan risteymä.^[3]

Valkosalavan lehtiä, joissa erottuu vaalea alapinta.

Lähteet

Aiheesta muualla

• Laji.fi: Valkosalava (Salix alba)
• Pinkka, Lajituntemuksen oppimisympäristö: Valkosalava (Salix alba)
• Den virtuella floran: Valkopaju (Salix alba) (ruotsiksi)
• ITIS: Salix alba (englanniksi)
• United States Department of Agriculture (USDA): Salix alba (englanniksi)
• Flora of China: Salix alba (englanniksi)
• Dr. Duke's Phytochemical and Ethnobotanical Databases: Salix alba (englanniksi)
• Centre for Agriculture and Biosciences International (CABI): Salix alba (white willow) (englanniksi)

Le Saule blanc, Saule commun, Saule argenté, Osier blanc, ou Saule Vivier (Salix alba L.), est un arbre de la famille des Salicacées. Cet arbre commun dans les régions tempérées est souvent cultivé en forme de « têtard » pour la production d'osier.

Description

Fig. 2 S. alba susp. vitellina, chaton mâle.

Fig. 3 Chaton femelle.

Appareil végétatif

Le saule blanc est un grand arbre qui peut atteindre 25 m de haut. C'est une espèce pionnière, pouvant vivre une centaine d'années^[1]. Le tronc est droit et le houppier dressé, sauf quand l'arbre est étêté et taillé en têtard. Les jeunes rameaux sont d'un vert ou gris vert très pâle.

Les feuilles, alternes, caduques, de 5 à 12 cm de long, sont entières, lancéolées, étroites, très finement dentées, effilées. La teinte argentée présente sur les deux faces de la feuille est due à de fines soies courtes, surtout présentes sur la face inférieure.

Appareil reproducteur

Les sexes sont séparés (plante dioïque), les individus présentent des chatons soit mâles (fig. 2), soit femelles (fig. 3). Les fleurs mâles ou femelles sont précédées d'un nectaire correspondant au périanthe, et protégées par une bractée. Les fleurs mâles comprennent deux étamines, les fleurs femelles ont un seul ovaire uniloculaire à deux carpelles. Les fruits sont des capsules allongées, glabres (fig. 3), uniloculaires, s'ouvrant grâce à deux valves. Elles contiennent de nombreuses graines portant des poils soyeux.

Distribution

Fig. 4 Saule blanc.

L'espèce est originaire des régions tempérées et froides de l'hémisphère nord :

• Afrique du Nord,
• Asie : Moyen-Orient depuis la Turquie et Chypre jusqu'à l'Iran, région du Caucase, Asie centrale (Kazakhstan, Kirghizistan, Tadjikistan, Turkménistan, Ouzbékistan), Sibérie occidentale),
• Extrême-Orient : Chine (Gansu, Qinghai, Xinjiang, Xizang)
• Europe : de la France à la Russie et aux États baltes, ainsi que l'Europe méditerranéenne.

Naturalisé en Amérique du Nord, le saule blanc est partout commun en France.

Les saules blancs peuvent être sociaux. « Les saulaies occupent les vides de la nature[]^{[Quoi ?]} bras mort, îles, remblais humides. » En forêt, ils sont rares. Ils s'inclinent devant l'autorité ombreuse des vrais arbres de la forêt^[2].

Habitats

Il préfère les sols frais et humides, notamment les zones alluvionnaires dans les basses vallées.

Variétés

• Salix alba 'Aurea' : chatons vert-jaune, branche dorée à l'état juvénile. peu commun^[2].
• Salix alba 'Britzensis', Osier rouge.
• Salix alba 'Argentera' ou 'Sericea', Saule argenté : feuillage soyeux, gris argenté sur les deux faces.
• Salix alba 'Tristis' : saule blanc pleureur, plus petit que le type.
• Salix alba subsp. vitellina (L.) Schübl. & G. Martens, sous-espèce cultivée en oseraie pour ses rameaux longs, flexueux et grêles, jaune rougeâtre. Si on ne le « tétarise » pas, il devient un bel arbre dressé mais souple^[2].
• Salix × chrysocoma, Saule pleureur à ne pas confondre avec Salix babylonica.
• Salix alba 'Coerulea' ou 'Calva', Saule bleu : feuilles vert gris, bleuté dessous, ne craint pas les sols inondés. Port largement conique sans axe dominant. Pousse jusqu'à 30 m dans les sols humides. Branches dressées intéressantes pour la production des tuteurs.
• Salix alba chermesina Cardinalis, Osier jaune : rameaux rouge orangé, brillants, particulièrement en hiver. Ils doivent être taillés tous les deux ans. Jusqu'à 28 m.

Le saule blanc S. alba s'hybride facilement avec S. fragilis pour donner S. × rubens Schrank.

Utilisation

Fig. 5 Saule blanc « têtard », à l'écorce crevassée.

• Osier

Le saule blanc est utilisé pour produire de l'osier. Il a pour cela longtemps été taillé en « têtard » afin de stimuler la production de jeunes rameaux souples. De nos jours, cette taille est plutôt motivée par des raisons de contrôle de la pousse des arbres. C'est également un arbre utilisé pour l'ornement des grandes villes, comme à Paris où la villa de la Saulaie prit son nom en raison des saules blancs qui y furent plantés.

• Bois

Le bois était autrefois utilisé en menuiserie, emballage, allumettes etc. Il fournit un bois de sculpture, pouvant se tailler nettement dans tous les sens. Le bois de saule brûle rapidement donnant « un coup de feu » apprécié des boulangers^[3].

• Plante mellifère. Les chatons mâles sont porteurs de pollen apprécié des abeilles (et les apiculteurs), la floraison intervenant à une époque précoce, dépourvue de fleurs recherchées par ces insectes.
• Pharmaceutique : la salicyline (principe actif de l'aspirine) est extraite de son écorce. Ses vertus sont connues depuis l'antiquité.

Notes

Références

Is crann í an tsaileach bhán.

Bijela vrba (lat. Salix alba) je bjelogorična vrsta drveća iz porodice vrba (lat. Salicaceae).

Rasprostranjenost

Raste kao grm ili do 20 m visoko drvo u nizinskim šumama Europe, jugozapadne i srednje Azije. U Hrvatskoj je autohtona vrsta i pojavljuje se u ritskim šumama uz rijeke, koje su dio godine poplavljene. U Podunavlju rastu šume bijele vrbe s broćikom (lat. Galio-Salicetuma albae) i šume bijele vrbe i crne topole (lat. Salici albae-Populetum nigrae).

Budući da jako gusto raste, taloži i zadržava pijesak, bademasta vrba stvara uvjete za uspijevanje bijele vrbe, koja ju potiskuje.^[1]

Izgled

Vrhovi su grana svinuti prema dolje, a izbojci sivkasti i žilavi. Lišće je do 10 cm dugo i oko 1,5 cm široko, u početku gusto srebrnasto-svilenasto, kasnije odozdo srebrnasto-dlakavo, u sredini najšire, fino i žlijezdasto napiljena ruba, s palistićima. Rese su do 6 cm duge na postranim mladicama. Cvijetni priperci su žuti, podjednake boje. Prašnika ima 2. U cvjetovima su po 2 žlijezde. Cvatu za ili iza listanja. Varijetet bijele vrbe, Salix alba var. vitellina uzgaja se u vrtovima i vinogradima, a izbojci su žuti i sjajni te žilavi i dobri za vezanje.

Korisnost

Mlade jednogodišnje grančice se koriste za pletenje košara. Hipokrat je u 5. stoljeću prije rođenja Krista, pisao o gorkom prahu iz kore bijele vrbe, koji ublažava bolove i vrućicu. Talijanski kemičarRaffaele Piria i francuski farmaceut Henri Leroux izolirali su salicin, aktivnu tvar iz vrbine kore, 1828. godine. Od salicina dobiva se salicilna kiselina, a od nje reakcijom esterifikacije dobiva se aspirin, koji je acetilsalicilna kiselina.

Galerija

• Lišće bijele vrbe

• Stablo bijele vrbe

• Salix alba var. vitellina zimi

• Tinktura iz kore bijele vrbe

Izvori

Běła wjerba (Salix alba) je rostlina ze swójby wjerbowych rostlinow (Salicaceae). Wona je najwjetša a najčasćišo domjaca wjerba.

Wopis

Běła wjerba je spěšnje rosćacy štom, kotryž docpěwa wysokosć wot 6 hač do 30 m. Štom móže starobu wot hač do 300 lět docpěwać.

Króna je šěroka a wotewrjena, kotraž w starobje je zwjetša njeprawidłowna.

Zdónk je tołsty (hač 2 m) a so blisko pódy rozdźěli. Skora je žołtojta ze ćmowymi korkowymi brodawkami, kotraž pozdźišo je šěrobruna a hłuboko rozpukana.

Zrunane hałuzy su žołtobrune hač čerwjenobrune a na kónčkach lochko přewisuja. Młode hałuzy su kosmate. Wurostki so napadnje slěbrojće błyšća a su zhibujomne.

Łopjena

Wuske, krótko stołpikate, lancetojte łopjena su jaskrawje zelene, na delnim boku židźane kosmate a docpěwaja dołhosć wot 8 cm (wot 5 hač do 12 cm, wot 6 hač do 10 cm) a šěrokosć wot hač do 2 cm. Na kromje su sćeńka zubate a žałzate. Młode łopjena su na woběmaj kromomaj židźane kosmate.

Kćenja

Kćěje wot apryla hač do meje. Kćenja su dwudomne a so z łopjenami jewja. Muske micki su žołtojte, zrunane abo zhibnjene postupuja a docpěwaja dołhosć wot 4 hač do 6 cm. Žónske micki su zelenojte, zrunane a dopcpěwaja dołhosć wot 3 hač do 5 cm. Nošne łopješko kćenjow je jednobarbne. Płódnik je nahi a nimale sedźacy.

Płody

Płody zrawja wot apryla.

Stejnišćo

Rosće na periodisce powodźanych, přez haćenje mokrych a wutkatych pódach rěčkow a rěčnych łučinach. Wustupuje w horach jenož niše wysokosćow wot 1000 m.

Rozšěrjenje

Rostlina je w Europje, sewjernej Africe a centralnej Azije rozšěrjena.

Wužiwanje

Zhibujomne hałuzy so za plećenje košow wužiwaja.

Sorta

• Sorta Salix alba subsp. vitellina ma čworkžołte, zhibujomne hałuzy.

Podobne družiny

• Salix alba 'Tristis' je jedna z wjele zahrodnych formow. Jeje hałuzy su ćeńke, maja žołtu skoru a klunkotaja. Łopjena su na delnim boku husto židźane kosmate. Wona so často w parkach a wulkich zahrodach jako pyšny štom plahuje.
• Wisata wjerba (Salix babylonica) ma oliwobrune hač čerwjenojte hałuzy. Jeje łopjena su nahe. Wona je małko zmjerzkokrute.

Nóžki

1. ↑ Pawoł Völkel: Prawopisny słownik hornjoserbskeje rěče. Hornjoserbsko-němski słownik. Ludowe nakładnistwo Domowina, Budyšin 2005, ISBN 3-7420-1920-1, str. 544.
2. ↑ W internetowym słowniku: Weide

Žórła

• Botanica, Bäume und Sträucher, Über 2000 Pflanzenporträts, ISBN 978-3-8331-4467-7, strona 840 (němsce)
• Bruno P. Kremer: Steinbachs Naturführer Bäume & Sträucher, ISBN 978-3-8001-5934-5, strona 156 (němsce)
• Meyers Taschenlexikon Biologie, In 3 Bänden, 3. zwjazk, ISBN 3-411-12033-9, strona 274 (němsce)
• Schauer - Caspari: Pflanzenführer für unterwegs, ISBN 978-3-8354-0354-3, 2. nakład, 2008, strona 436 (němsce)
• Spohn, Aichele, Golte-Bechtle, Spohn: Was blüht denn da? Kosmos Naturführer (2008), ISBN 978-3-440-11379-0, strona 404 (němsce)
• Brankačk, Jurij: Wobrazowy słownik hornjoserbskich rostlinskich mjenow na CD ROM. Rěčny centrum WITAJ, wudaće za serbske šule. Budyšin 2005.
• Kubát, K. (Hlavní editor): Klíč ke květeně České republiky. Academia, Praha (2002)
• Lajnert, Jan: Rostlinske mjena. Serbske. Němske. Łaćanske. Rjadowane po přirodnym systemje. Volk und Wissen Volkseigener Verlag Berlin (1954)
• Rězak, Filip: Němsko-serbski wšowědny słownik hornjołužiskeje rěče. Donnerhak, Budyšin (1920)

Eksterne wotkazy

Hlej wotpowědne dataje we Wikimedia Commons:
Běła wjerba

Il salice bianco (Salix alba Linneo, 1753), detto anche salice da pertiche è una pianta della famiglia delle Salicaceae.

Descrizione

Albero alto fino a 25 m, dalla chioma aperta e i rami sottili, flessibili e tenaci, corteccia giallastra o grigio-rossastra. Le foglie lanceolate-acuminate, con stipole caduche e piccole, picciolate e finemente seghettate sono pelose su ambo le facce da giovani. Le foglie adulte hanno pagina superiore poco pelosa o glabra, di sotto hanno densa peluria che conferisce una colorazione argentea. Le infiorescenze sono costituite da amenti, distinti in femminili e maschili. Gli amenti maschili sono lunghi fino a 7 cm, presentano due stami e antere gialle; gli amenti femminili sono peduncolati e più esili di quelli maschili. I frutti sono costituiti da capsule glabre e subsessili che, a piena maturazione, si aprono in due parti liberando dei semi cotonosi (ovverosia semi dotati di un "pappo" bianco cotonoso). Il genere Salix comprende circa 300 specie caratterizzate da rapido accrescimento e scarsa longevità, caratteristiche che troviamo pienamente nel salice bianco.

Distribuzione e habitat

Comune nei luoghi umidi e lungo i corsi d'acqua fino a 1000 metri di altitudine in tutta Europa.

Usi

Il salice bianco viene utilizzato per consolidare i terreni di ripa e le pendici franose, ed il suo legno, leggero e non molto pregiato, viene utilizzato nell'industria cartaria. Utilizzato come combustibile brucia in fretta, producendo un buon calore per un tempo limitato. Il salice bianco era utilizzato come sostegno per le viti avendo una crescita veloce, le piante in circa 3/4 anni erano in grado di dare i primi pali, i rami piccoli non venivano usati per legare le viti in quanto ha un legno rigido e fragile. Mentre per legare le viti veniva e viene ancora usato il Salix viminalis dove i giovani rami (vinchi o vimini) vengono impiegati in agricoltura per legare le viti. La pianta è inoltre ricca di virtù medicinali. L'acido salicilico composto alla base della nota aspirina fu ricavato proprio dal salice bianco, e la corteccia contiene tannino, utilizzato come disinfettante e cicatrizzante. Dal legno del salice bianco viene anche prodotto uno dei migliori carboni vegetali per la fabbricazione della polvere nera.

Baltasis gluosnis (lot. Salix alba, angl. White Willow, vok. Silber-Weide) – gluosninių (Salicaceae) šeimos, gluosnių (Salix) genties medis.

Baltojo gluosnio požymiai

Baltojo gluosnio lapai

Kuokeliniai žiedai

Moteriški žirginai

Vyriški žirginai

Žydintys baltieji gluosniai: kairėje su vyriškais, dešinėje su moteriškais žirginais

Baltojo gluosnio augimui palankiausias biotopas

Paplitimas

Natūraliai paplitęs Europoje, Kaukaze, vakarų bei centrinėje Azijoje. Pasitaiko vakarų ir pietų Sibire.

Paplitimas ir augavietės Lietuvoje

Lietuvoje auganti vietinių medžių rūšis, palyginus pasitaiko gana dažnai. Mėgsta šviesias, drėgnokas ar drėgnas vietas, kurios labai palankios geram jų augimui. Auga priesmėlio ir priemolio dirvožemiuose, dažniausiai paupiuose ar kitose drėgnose vietose, taip pat pamiškėse, sodybose, parkuose. Auginamas ir kaip dekoratyvinis medis.

Matmenys

Vidutinio aukščio ar rečiau – aukšti medžiai, kurie paprastai užauga apie 20-25 m aukščio, kartais iki 35 m. Baltasis gluosnis – aukščiausiai užauganti gluosnių genties medžių rūšis Lietuvoje. Jų kamieno skersmuo iki 1 m, senų medžių gali būti iki 2 m skersmens.

Užregistruotas aukščiausias medis auga Olandijoje, jo aukštis 34,60 m (2009 m. duomenys).

Užfiksuota didžiausia kamieno apimtis – 8,40 m (2003 m. duomenys), medis auga Vengrijoje (Szabolcsbáka vietovėje).

Auga sparčiai – jauni medeliai per metus paauga iki 1-1,2 m.

Amžius

Gyvena 100 ir daugiau metų. Šiuo metu seniausias žinomas gluosnis auga Olandijoje (Amsterdame), jam 127 metai (2011 m. duomenys).

Požymiai

Laja plačiai kiaušiniška ir ovališka. Šakos svyrančios arba nusvirusios. Jaunos šakelės liaunos, šviesiai geltonos ar rudos. Šakos šviesiai rudos, pilkos ar gelsvos. Senų medžių žievė stora, rusvai pilka, giliai ir išilgai suaižėjusi. Ūgliai apvalūs, jauni plaukuoti, vėliau tampa pliki arba plaukuoti tik viršūnėje, gelsvi, rusvi ir žvilgantys. Pumpurai prigludę prie ūglio. Lapai lancetiški ar pailgai lancetiški, viršutinė jų pusė tamsiai žalia, apatinė šviesiai pilka ar balsva 8-10, kartais 12 cm ilgio ir 1,5 cm pločio. Viršutinė dalis ir pamatas nusmailėjusi, lapo pakraščiai pjūkliški. Jauni lapai abipus apaugę baltais plaukeliais, vėliau viršutinė pusė plika. Lapkotis apie 0,5 cm ilgio, su keletu liaukučių. Kuokeliniai žirginiai laibi, tiesūs arba sulinkę, purūs, ryškiai geltoni 3-5 cm ilgio, piesteliniai taip pat 3-5 cm ilgio, bet žali, kurie išauga lapams skleidžiantis. Du kuokeliai. Žydi balandžio pirmoje pusėje arba gegužės mėnesio pradžioje prieš skleidžiantis lapams. Vaisiai (dėžutės) subręsta gegužės antrojoje pusėje ir tuoj išbyra sėklos. Sėklos smulkios su ilgais plaukeliais. Mediena minkšta, lengva, su rausvu branduoliu ir siaura balta balana. Iš sėklų išaugę medžiai derėti pradeda 8-12 metų amžiaus.

Žydėjimas

Anksčiausiai Lietuvoje buvo pražydęs balandžio 7 d., vėliausiai – gegužės 10 d. Žydėjimo trukmė – 13 dienų.

Porūšiai

• Salix alba subsp. alba. Jis labiau paplitęs Lietuvos pietrytinėje dalyje. Jo lapų abi pusės arba tik apatinė dalis apaugusi sidabriškai žvilgančiais plaukeliais.
• Salix alba subsp. vitellina. Išsiskiria geltonos spalvos šakomis. Toks yra saugomas Santakos gluosnis Kaune.

Panaudojimas

Augalas medingas. Jaunos šakelės dėl savo lankstumo ir plonumo naudojamos krepšeliams pinti, o storesnės šakos – tvoroms pinti.

Gydomosios savybės

Iš baltojo gluosnio žievės gaminami įvairūs preparatai, kurie slopina uždegimus ir turi kitokių gydomųjų savybių. Jo žievėje yra salicino – medžiagos, slopinančios uždegimus, flavonoidų, proantocianidinų, turinčių sutraukiamųjų savybių ir gerai gydančių žaizdas.

Pavadinimas

Mokslinio šios medžių rūšies pavadinimo lotynų kalba autorius – Karlas Linėjus, gyvenęs 1707–1778 metais. Lotyniškas ir lietuviškas pavadinimai kilo iš medžio šviesaus, balsvo lapų atspalvio.

Lietuvos kai kuriuose regionuose žinomas (vadinamas) kaip – baltkarklis, baltoji blindė, leverdis.

Nuorodos

• Baltojo gluosnio mokslinis lotynų kalba pavadinimas ir sinonimai per (theplantlist.org), (ipni.org), (tropicos.org) svetaines Anglų k.
• The thickest, tallest, and oldest white willow trees/Salix alba (monumentaltrees.com) Anglų k.

Vikiteka

Iliustruotas Lietuvos augalų genčių vardynas · Lietuvos vietinės medžių ir krūmų rūšys · Lietuvos išskirtiniai medžiai · Lietuvos svetimžemė dendroflora · Pasaulio išskirtiniai medžiai

Miškas · Miško skliautas · Lietuvos miškai · Pasaulio miškai (šalys pagal miškų plotą) · Miškų nykimas (neteisėtas miško kirtimas)

Miškininkystė (ekologinė miškininkystė) · Miško atkūrimas · Įveisimas · Miškų ūkis · Miškų urėdija · Girininkija · Eiguva · Lietuvos miškų institutas

De schietwilg (Salix alba) is een plant uit de wilgenfamilie (Salicaceae). Het is een tweehuizige boom die van nature voorkomt in de Benelux.

Beschrijving

De schietwilg is een zeer snel groeiende boom die tot 30 m hoog wordt. De zilverig behaarde, verspreid staande bladeren zijn vier of meer keer zo lang als breed. De bladrand is vlak en de zijnerven aan de onderzijde springen niet uit.

Bloeiwijze

De schietwilg bloeit in april en mei. De schutbladen zijn geelgroen en niet gevlekt. De bloeiwijzen zijn katjes, die tegelijk met de bladeren verschijnen. De schietwilg is tweehuizig: de katjes bestaan of alleen uit mannelijke bloemen of alleen uit vrouwelijke. De stijlen en stempels van de vrouwelijke bloemen zijn kort en de helmknoppen van de mannelijke katjes zijn geel. De vrouwelijke bloemen hebben één honingklier en de mannelijke twee.

De vrucht is een doosvrucht en de zaden hebben een haarkuif.

In de Lepelaarplassen bij Almere staat een schietwilg die met een stambreedte van 3,75 m de dikste boom van de polder is.

Ecologische betekenis

De schietwilg is een van de wilgensoorten die veel voorkomen in ooibossen. Hij kan goed in stromend water staan maar heeft een hekel aan stilstaand water. Wanneer de grond van een schietwilgenbos uitdroogt, dan zullen daar in de successie essen de plaats van de schietwilg innemen. Ook komt de schietwilg, met name als knotwilg, voor langs sloten en wegen. Deze boomsoort trekt veel insectenfauna aan, zoals de wilgenhoutrups (cossus cossus) en bijen (wilgenkatjes).

Plantengemeenschap

De schietwilg is een kensoort voor de klasse van de wilgenvloedbossen en -struwelen (Salicetea purpureae).

Toepassingen

In de bast van de wilg zit salicylzuur, een grondstof van aspirine.^[1] Omdat de plant salicine en looizuur bevat, heeft deze een koortswerende, pijnstillende en zuiverende werking.^[2]

De schietwilg wordt met de kraakwilg en katwilg gebruikt als knotwilg.

Salix alba var. coerulea wordt gebruikt voor de aanmaak van cricketbats. Ook kan er touw gemaakt worden van de bast.

Cultivars

• Salix alba 'Britzensis' ook wel 'Chermesina', heeft oranje tot rode twijgen
• Salix alba 'Hutchinson's Yellow', heeft gele takken
• Salix alba 'Vitellina', (bindwilg) heeft gele takken
• Salix alba 'tristes' (treurwilg) heeft hangende takken

Externe link

• Schietwilg (Salix alba) op SoortenBank.nl (gebaseerd op de Heukels²³, dit is de laatste uitgave)

Hvitpil (Salix alba) er et tre som blir opptil 20-30 meter høyt. Navnet kommer av at bladene er blekere enn på dens slektninger. Den bleke fargen kommer av at bladene er dekket med ørsmå silkehvite hår, spesielt på undersiden. Bladene er vanligvis 5-10 cm lange og 1-1,5 cm brede.

Det er en uteplante som helst skal plantes i hagen på et lunt sted, da vil den overvintre. Den har kort sesong i Norge, men det er mulig å få tak i den nesten hele året.

Kilder

• Stenberg, Lennart & Bo Mossberg, Steinar Moen (norsk red.), Gyldendals store nordiske flora, Gyldendal, Oslo 2007. ISBN 978-82-05-32563-0.