Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry
Polychaeta, composed of about 10,000 species, is the larger (and apparently not monophyletic) of the two generally recognized major groups of segmented worms (phylum Annelida) – the other being the Clitellata (earthworms and leeches).
Polychaete worms are characterized by an elongated, metameric body usually bearing a pair of appendages called parapodia on each metamere (segment), as well as tufts of chaetae (spines served by muscles which typically can be extended and retracted; often the polychaetes are called bristle worms, and their name derives from the Latin for many bristles). Parapodia show vast diversity of form and function, serving purposes such as locomotion, gas exchange, protection, attachment, controlling water flow within a tube, or can be reduced or lost altogether. The polychaete head can be adorned with a multitude of sensory structures such as tentacular palps, antennae, and cirri. Predatory carnivores often have large pharyngeal jaws. At the end of the segmented body is the tail, called the pygidium, which houses the anus (Brusca and Brusca 2003)
Some polychaetes are free-living, with well developed muscles that allow them to move by swimming, crawling, or burrowing, often aided by parapodia adapted as paddles or legs. Burrowers often have a muscular proboscis to aid in digging. In contrast, sedentary polychaetes feed from permanent tubes or burrows, often by suspension feeding, selective deposit feeding, or feeding on detritus. Their parapodia are often adapted for circulating water in the tube. Permanent tube-dwellers have softer and less muscular bodies and frequently lose the septa between segments. This allows for adjustment of hydrostatic pressure within the worm, which is important for functions such as anchoring the end of the body housed in its tube. As well as providing protection, tubes also function as external support for these worms. Tubes can be soft, parchment-like forms constructed from sand and mucus, or hard calcareous tubes, which when many worms are together, form reef structures (Brusca and Brusca 2003)
Reflecting the large diversity of lifestyles and degree of independence of body segments, polychaete circulatory and respiratory systems also show many variations among taxa. Gas exchange in many polychaetes is facilitated by distinct gills, but in others it occurs across the entire body surface (especially in small or sedentary taxa with no parapodia, or in worms with no or partial internal body septa to separate coelomic spaces). Some taxa increase surface respiratory areas with feathery protrusions of the body surface through which the coelom extends. In these taxa, the circulatory system is reduced, and most oxygen and nutrients are distributed in the coelomic fluid. Some taxa have pumping structures to increase blood flow, especially sedentary worms that do not use body movements to circulate the blood. Most (but not all) polychaetes have oxygen-carrying pigments in their circulatory fluid and coelomic fluid, usually a form of haeomoglobin. Polychaetes display a large array of different sensory structures, including touch receptors; photoreceptors which may be developed into one or more pairs of anteriorly positioned eyes or distributed around the body; chemoreceptors, and statocysts.
(Brusca and Brusca 2003; Kozloff 1990)
Polychaete worms are characterized by an elongated, metameric body usually bearing a pair of appendages called parapodia on each metamere (segment), as well as tufts of chaetae (spines served by muscles which typically can be extended and retracted; often the polychaetes are called bristle worms, and their name derives from the Latin for many bristles). The body segmentation is visible as lateral lines around the worm’s body, reflecting the internal separation of segments with septa (although septa are lost or reduced in some groups, especially tube dwellers, see below). Parapodia show vast diversity of form and function, serving purposes such as locomotion, gas exchange, protection, attachment, controlling water flow within a tube, or can be reduced or lost altogether. The polychaete head can be adorned with a multitude of sensory structures such as tentacular palps, antennae, and cirri. Predatory carnivores often have large pharyngeal jaws. At the end of the segmented body is the tail, called the pygidium, which houses the anus (Brusca and Brusca 2003)
A common organization of the polychaetes is to divide them into sedentary forms and free-living forms. Although this organization does not reflect their genetic relationships, it does illustrate the adaptation of their body form to their habitat and lifestyle. The free-living forms, which include families of carnivorous predators as well as direct deposit feeders – (free-living worms that burrow ingest the sediment sift out food particles in their gut) are commonly composed of a series of identical body segments (a homonomous body plan). They have well developed muscles and move by swimming, crawling, or burrowing with their parapodia adapted as paddles or legs. Burrowers often have a muscular proboscis to aid in digging. In contrast, the body segments of sedentary, tube-dwelling polychaetes show specializations for different functions (heterotomous form). These worms feed from permanent tubes or burrows, often by suspension feeding, selective deposit feeding or feeding on detritus. Their parapodia are often adapted for circulating water in the tube. Permanent tube-dwellers have softer and less muscular bodies, and frequently lose the septa between segments. This allows for adjustment of hydrostatic pressure within the worm, which is important for functions such as anchoring the end of the body housed in its tube. As well as providing protection, tubes also function as external support for these worms. Tubes can be soft, parchment-like forms constructed from sand and mucus, or hard calcareous tubes, which when many worms are together, form reef structures (Brusca and Brusca 2003)
Reflecting the large diversity of lifestyles and degree of independence of body segments, polychaete circulatory and respiratory systems also show many variations among taxa. Almost all polychaetes have a closed circulatory system. Many have distinct gills, usually adapted as highly vascularized parts of the parapodia, and circulatory systems are well-developed with a pair longitudinal vessels carrying blood in the anterior (dorsal vessel) and posterior (ventral vessel) directions along the full body of the worm. Gas exchange in others occurs across the entire body surface (especially in small or sedentary taxa with no parapodia, or in worms with no or partial internal body septa to separate coelomic spaces). Some taxa increase surface respiratory areas with feathery protrusions of the body surface through which the coelom extends. In these taxa the circulatory system is reduced, and most oxygen and nutrients are distributed in the coelomic fluid. Some taxa have pumping structures to increase blood flow, especially sedentary worms that do not use body movements to circulate the blood. Most (but not all) polychaetes have oxygen-carrying pigments in their circulatory fluid and coelomic fluid, usually a form of haeomoglobin. Some taxa have more than one pigment. The pigments that are present often have adaptive value for the animal’s lifestyle, for example intertidal dwellers have the ability to hold oxygen during high tides and release it during low tides. Almost all polychaetes have metanephridia allowing for each coelomic space to eliminate waste, osmoregulate, and spawn gametes. The nervous system includes a cerebral ganglion at the head and one or more longitudinal nerves running the length of the body with an associated pair of ganglia in each segment. Polychaetes display a large array of different sensory structures, including touch receptors; photoreceptors which may be developed into one or more pairs of anteriorly positioned eyes or distributed around the body; chemoreceptors, and statocysts.
(Brusca and Brusca 2003; Kozloff 1990)
The polychaete worms (in the traditional inclusion of taxa) are mostly marine. They are commonly found burrowing in sediments on beaches, or live in tubes, which in cases where many worms live together, form calcareous reef structures. Some species are free-swimming, some live as commensals or parasites. Polychaetes are the most abundant macrofauna of the deep sea, and inhabit the world’s oceans at all different depths and water temperatures.
Polychaete eggs undergo spiral cleavage. Many develop into a free-swimming trochophore larva. This larva grows at the “growth zone” on the posterior end, by forming sequential serial segments in a process called teloblastic growth. After a period of larval elongation, the larvae settles from the plankton and becomes a juvenile worm. Other polychaetes undergo direct development (without a larval stage), or short, non-feeding trochophore stage (Brusca and Brusca 2003)
Most polychaetes can regenerate to some degree – from regenerating lost appendages to posterior body segments. Some polychaetes reproduce asexually by breaking into two or more groups of segments, and some reproduce very efficiently this way by “multiple fragmentation”, in which each segment becomes a new individual (for example Dodecaceria (Cirratulidae)).
Polychaetes are almost all dioecious, although they do not have distinct gonads. Instead, patches of the peritoneum lining the coelem (in one or many segments, depending on the taxon) divide to produce prospective gametes, which then break off and fully mature into eggs or sperm in the coelom. Eggs and sperm are released from the worm’s coelom through nephridial or coelomic ducts to the outside, or through breaks in the worm’s body wall during spawning. Most polychaetes have external fertilization, although some species brood their young. In order to maximize fertilization some primarily-benthic polychaetes (characteristic in the families Nereidae, Eunicidae, and Sillidae) spawn while swarming at the top of the water column. To do this, these worms transform into a swimming, sexual form quite different from the benthic form (called epitoky). One way this is done, as seen in members of the families Nereidae and Eunicidae, is by completely transforming the whole body into a sexual individual. Some notable modifications include enlarging swimming parapodia at the anterior end and often developing large eyes. Epitoke formation is stimulated by hormones in the brain, which are found only in older worms. Another method is to bud off the posterior portion of the body to form the sexual epitoke. This happens in the Syllidae. A third method of forming a sexual form is for a hind portion with the gametes to break off. This is not a true epitoke because the swimming section is not a complete worm. Palola viridis (Eunicidae) is an example of a species that makes this type of swarmer. Lunar cycles trigger the swarming event, and this species swarms in such huge numbers that natives of the samoan islands, where they are found, collect and feast on them (Kozloff 1990; Brusca and Brusca 2003)
The polychaete worms are problematic in that molecular phylogenetic analyses carried out the last 20 years indicate that they are not a natural (monophyletic) group; rather, this clade includes the phylums Sipunculata and Echiura, as well as a small enigmatic group of worms called the beard worms (pogonophorans+vestimentiferans; about 100 species). In addition, many analyses also now suggest that Clitellata, which has long been considered the sister group to the polychaetes, is actually a derived group of worms within the polychaetes (McHugh 1997, 2005, Struck et al 2007).
Fossil polychaetes have been found dating back to the early Cambrian. They are known mostly from fossilized jaws and mineralized tubes (Brusca and Brusca 2003).
Çoxqıllı qurdlar (lat. Polychaeta yun. polys — "çox", yun. chaete — "tük") həlqəvi qurdlar sinfi.
8000-ə yaxın növü var. Ən çox tanınmış nümayəndələri Arenicola marina və neraiddir (Nereis virens).
Azərbaycanda ilk dəfə Xəzər Novruz Çoxqıllı qurdları tapmışdır
Xəzər dənizində yaşayan 7 növü məlumdur. Çoxqıllı qurdlardan olan Nereis diversicolor növü Xəzər dənizinə Azov dənizindən 1939-1941-ci illərdə gətirilmiş və iqlimə uyğunlaşdırılmışdır. Hypania invalida və Hipaniola kowalewskii Xəzər dənizində lildə yaşayırlar. Mercierella enigmatica Xəzər dənizində Azov dənizindən 1960-cı illərdə yapışaraq gəlmişdilər. Azqıllı qurdlar (Oligochaeta) Həlqəvi qurdlar tipinin ayrıca sinfidir. Hazırda 5000 növü məlumdur və Xəzər dənizində 32 növü qeyd edilmişdir. Bunlar balıqların qidasında mühüm rol oynayırlar.
Els poliquets (Polychaeta) constitueixen una classe de cucs de l'embrancament dels anèl·lids. És el grup més nombrós d'aquest embrancament, amb unes 10.000 espècies descrites. Hom suposa que el més primitiu, és a dir, el que més s'assemblaria en els seus trets al tipus original de l'embrancament. Són animals aquàtics, quasi exclusivament marins, caracteritzats per presentar en cada segment un parell de paràpodes, dotats de nombroses quetes (element que dóna nom als poliquets, literalment "moltes quetes").
Són sobretot carnívors de fons sorrencs, però existeixen formes especialitzades a menjar sediment, a l'estil del que els cucs de terra fan amb el terra, o filtrar l'aigua. El grup és probablement parafilètic, derivant les classes més especialitzades de l'embrancament.
Els poliquets (Polychaeta) constitueixen una classe de cucs de l'embrancament dels anèl·lids. És el grup més nombrós d'aquest embrancament, amb unes 10.000 espècies descrites. Hom suposa que el més primitiu, és a dir, el que més s'assemblaria en els seus trets al tipus original de l'embrancament. Són animals aquàtics, quasi exclusivament marins, caracteritzats per presentar en cada segment un parell de paràpodes, dotats de nombroses quetes (element que dóna nom als poliquets, literalment "moltes quetes").
Són sobretot carnívors de fons sorrencs, però existeixen formes especialitzades a menjar sediment, a l'estil del que els cucs de terra fan amb el terra, o filtrar l'aigua. El grup és probablement parafilètic, derivant les classes més especialitzades de l'embrancament.
Mnohoštětinatci (Polychaeta) jsou fylogeneticky starší třída kmene kroužkovců. Jsou známi od svrchního prekambria dodnes. Některé druhy mají homonomní segmentaci (vnější uspořádání článků odpovídá uspořádání orgánů uvnitř, např. Errantia), další rody však jsou uspořádány heteronomně (Sedentaria)
Jsou většinou gonochoristé, ale někdy i hermafrodité; nepřímý vývoj probíhá přes kulovitou larvu trochoforu, z níž později vzniká metatrochofora. Stavba orgánových soustav odpovídá uspořádání u všech kroužkovců. Dále, tzv. fissiparie je specifické nepohlavní rozmnožování, při němž se oddělují části těla a ty posléze dorůstají v dospělého jedince.
Na každém tělním článku (vyjma předního článku, protostomia, a zadního článku, pygidia) se nachází 1 pár parapodií (primitivních končetin) se štětinami a někdy i se žábrovými přívěsky. Většina druhů má 60 – 100 článků, ale některé mořské druhy jich mají až 800. Extrémem na druhé straně jsou některé Archiannelida, které mají jen 9 brzy zanikajících článků. Počet článků u jednotlivých druhů nemusí být konstantní.
Mnohoštětinatci patří do kmene kroužkovci a podkmene bezopaskovci (Aclitellata). Patří k nim například.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Mnohoštetinavce na slovenské Wikipedii.
Mnohoštětinatci (Polychaeta) jsou fylogeneticky starší třída kmene kroužkovců. Jsou známi od svrchního prekambria dodnes. Některé druhy mají homonomní segmentaci (vnější uspořádání článků odpovídá uspořádání orgánů uvnitř, např. Errantia), další rody však jsou uspořádány heteronomně (Sedentaria)
Vielborster oder Polychaeta (von altgriechisch πολύς polýs ‚viel‘ und χαίτη chaítē ‚Haar‘)[1] sind eine Klasse der Ringelwürmer (Annelida), deren Bauplan gegenüber der zweiten Ringelwurmklasse Clitellata meist als relativ ursprünglich angesehen wird. Der Formenreichtum der Vielborster ist allerdings derart groß, dass bislang keine Einigkeit darüber erzielt werden konnte, welche Vielborster-Gruppe eine urtümliche Merkmalszusammensetzung repräsentiert. Vielborster haben ihren Namen von den zahlreichen Borsten (Chaetae, auch Setae), die an jedem Segment als Stützelemente und Fortbewegungsapparat dienen.
Die gut 10.000 beschriebenen Arten werden in bis zu 24 Ordnungen mit über 80 Familien eingeteilt. Auf morphologischer und molekularbiologischer Basis bestehen aber zurzeit erhebliche Zweifel, ob die Vielborster eine geschlossene Abstammungsgemeinschaft (Klade bzw. Monophylum) bilden.
Vielborster leben bis auf wenige Ausnahmen im Meer. Hier besiedeln sie alle Lebensräume, so beispielsweise den freien Wasserkörper (Pelagial) als Teil des Zooplanktons, die Uferzonen und den permanent wasserbedeckten Bereich (Sublitoral). Am 31. Mai 2009 wurde durch den Forschungsroboter Nereus ein Vielborster im Challengertief, dem tiefsten Punkt der Erde, entdeckt.[2] Es gibt frei bewegliche („Errantia“) und sessile Arten („Sedentaria“). Diese Untergliederung erfolgt nur noch rein funktionell, systematisch ist sie jedoch überholt.
Die Formenvielfalt der Vielborster muss im Zusammenhang mit der Besiedelung diverser Lebensräume verstanden werden. Hierbei wurden außerdem sehr unterschiedliche Strategien des Nahrungserwerbes entwickelt. Einige Formen sind Jäger und mit großen, gut funktionierenden Augen ausgestattet (zum Teil mit Linse), andere sind Aas- und Substratfresser oder Weidegänger, wieder andere, vor allem Sedentaria, filtrieren ihre Nahrung aus dem umgebenden Wasser. Besonders ungewöhnlich sind die Röhrenwürmer der Art Riftia pachyptila, die ihre Nahrung in der lichtlosen Tiefsee durch symbiotische Archaeen beziehen, die ihrerseits ihre Energie chemotroph aus Schwefelwasserstoff (H2S) in der Umgebung hydrothermaler Quellen (Schwarze Raucher) gewinnen. Riftia besitzt keinen Darm.
Als Beispiel für eine typische Vielborster-Organisation wird häufig die Gruppe der Nereiden genannt, etwa Platynereis dumerilii, eine besonders gut untersuchte Polychaetenart aus dem Mittelmeer, die seit Ende der 1990er Jahre auch als entwicklungsgenetischer Modellorganismus etabliert wurde.
Vielborster sind primär segmentierte Tiere mit sekundärer Leibeshöhle (Coelom), diese typischen Ringelwurm-Merkmale können aber bei sehr spezialisierten oder verkleinerten Formen verloren gehen. Als höchstwahrscheinlich sehr urtümliches, gruppenspezifisches Merkmal besitzen die einzelnen Segmente paarige Anhänge (Parapodien) zur Fortbewegung, welche von zahlreichen chitinösen Borsten durchzogen sind. Die Chaetae genannten Borsten können als kurze Form oder als Schwimmborsten ausgebildet sein und dienen mit ihren diffizil ausgebildeten Spitzen als Halte- oder Paddelvorrichtungen. Eine weitere Borste ist die sogenannte Stützborste oder Acicula, die je nach Ausprägung des Parapodiums einzeln oder paarig, quasi als Innenskelett die Parapodien stützt. Faden- oder fransenförmige Anhänge nennt man Cirren (seltener auch Zirren), schuppenförmige werden Elytren genannt. Polychaeten besitzen wie alle Ringelwürmer ein Hydroskelett. Anders als etwa Fadenwürmer haben sie jedoch einen flexibleren und besser beweglichen Hautmuskelschlauch: Unter der Epidermis liegt eine äußere Ring- und eine innere Längsmuskelschicht, die komplexe Bewegungen ermöglicht. Die Mundöffnung liegt vom Prostomium verdeckt, im Metastomium. Der Schlund (Pharynx) ist hervorstülpbar und meist bezahnt (besonders bei räuberischen Arten). Das Darmrohr verläuft gerade durch die Segmente und endet mit der Afteröffnung im Pygidium, dem letzten Segment im Hinterende der Tiere. Ein weiteres typisches Merkmal sind die Nuchalorgane, bei denen es sich um paarige chemosensorische Einrichtungen im Kopfabschnitt handelt. Als Negativmerkmal ist im Vergleich zu der anderen traditionellen Ringelwurmklasse, den Clitellata, das Fehlen eines Clitellums zu nennen.
Sessile oder in Röhren lebende Arten haben teilweise Verhaltensweisen entwickelt, um die sauerstoffarme Umgebung durch Bewegung mit sauerstoffreicherem Wasser zu versorgen, oder sie haben besondere Kiemenstrukturen ausgebildet.
Am Kopfabschnitt sitzen Prostomium (Kopflappen) und Peristomium (Mundsegment). Dort befinden sich auch die Palpen (Tastorgane), Antennen und Augen, welche für das Auffinden der Nahrung notwendig sind. Am Prostomium sitzen chemische Sinnesorgane (Nuchalorgane). Das cephalisierte „Zentralnervensystem“ besteht aus dem Ober- und dem Unterschlundganglion, welche über die Schlundkonnektive mit dem Bauchmark (oft lässt sich pro Segment ein Paar Ganglien finden) verbunden sind.
Die harten Borsten dringen leicht in die menschliche Haut ein und brechen darin leicht ab. Dies verursacht brennende Schmerzen und Hautreizungen. Die Borsten sind nicht mit Gift versehen und der Grund für die brennenden Schmerzen ist nicht bekannt. Im Jahr 2008 wurde der Naturstoff Complanin aus Eurythoe complanata isoliert, der eine entzündungsauslösende Wirkung hat. In der Literatur wird dazu geraten, die Borsten mittels Klebeband zu entfernen und die betroffenen Hautpartien zur Vermeidung von Sekundärinfektionen zu desinfizieren.
Würmer der Gattung Glycera können schmerzhafte Bisse beibringen. Sie verfügen über vier Greifzangen, die den Giftzähnen der Giftschlangen ähneln. Mit diesen injizieren sie ein für nicht allergisch reagierende Menschen ungefährliches Gift. Der Schmerz des Bisses ist mit dem eines Stiches durch eine Honigbiene vergleichbar.
Als einzige Art Vielborster wird der Samoa-Palolo (Palola viridis) für menschliche Ernährung genutzt. Dieser Wurm lebt versteckt in Höhlen und schnürt alle 353 oder 382 Tage seinen Hinterleib ab. Dieser trägt die Geschlechtsorgane. Die Hinterleiber treiben so in großer Zahl gleichzeitig an die Wasseroberfläche. Die Wahrscheinlichkeit einer erfolgreichen Paarung wird auf diese Weise erhöht. Die Bewohner der Südseeinseln, insbesondere Samoas und der Fidschi-Inseln fischen sie vor Sonnenaufgang als Delikatesse. Sie werden roh oder auf diverse Arten zubereitet gegessen.
Adolph Eduard Grube war es, der 1850 als erster die Appendiculata polychaeta als eine Ordnung beschrieb, zu der „diejenigen Anneliden mit seitlichen Borstenbündeln oder Borstenkämmen, welche entweder neben diesen oder am Rücken oder Kopftheil allerlei weiche Anhänge, bald nur Läppchen, bald Blätter, Fäden oder zusammengesetztere Organe tragen; die Borsten stehen (ausser zuweilen an den Körperenden) mindestens zu je 8, in der Regel jedoch weit zahlreicher beisammen.“ Zunächst im Rang einer Ordnung, später einer Klasse hat sich dieses Taxon bis heute in den Systematiken gehalten, wenn auch spätestens seit den molekularbiologischen Untersuchungen von Shigeaki Kojima 1998 die Polychaeta als eine paraphyletische Gruppe ansieht, aus der heraus sich Taxa wie die Pogonophora, Vestimentifera (beide heute Teil der Familie Siboglinidae), Echiura und Clitellata entwickelt haben. Molekulargenetische Untersuchungen von Torsten H. Struck und anderen 2011 legen nahe, dass es sich selbst die Spritzwürmer erst nach der Polychaten-Familie Chaetopteridae, also einer sehr basalen Gruppe der Ringelwürmer, abgespalten haben. Deswegen ist damit zu rechnen, dass die Klasse der Vielborster aufgelöst und als jüngeres Synonym der Annelida eingeordnet wird. Die evolutionsbiologische Debatte dreht sich um die Frage, ob der angenommene gemeinsame Vorfahr der Ringelwürmer als grabender Bodenbewohner ohne Parapodien eher einem Wenigborster ähnelte oder an der Oberfläche des Meeresgrundes dem Bauplan eines Vielborsters entsprach. Wilfried Westheide argumentiert 1997, dass die Segmentscheidewände eine Voraussetzung für die Entwicklung der Lateralgefäße waren und das hoch komplexe Blutgefäßsystem vieler Anneliden auf das Vorhandensein von Parapodien mit Kiemen zurückzuführt werden können, also der Bauplan der Vielborster der ursprüngliche sei. Torsten H. Struck bestätigt 2011 mit seinen Untersuchungen diese Sicht und argumentiert, dass die Entwicklung der Parapodien die Evolution der Segmentierung vorangetrieben habe. Die einem solchen Vorfahren ähnelnden Errantia und Sedentaria fasst er als eine von vielen Plesiomorphien geprägte Gruppe Pleistoannelida zusammen.
Eine vergleichsweise junge Systematik, in der die Polychaeta (unter Einschluss der Pogonophora und Vestimentifera innerhalb der Familie Siboglinidae) noch als monophyletische Gruppe postuliert werden, ist die nach Rouse & Fauchald 1998:
Vielborster oder Polychaeta (von altgriechisch πολύς polýs ‚viel‘ und χαίτη chaítē ‚Haar‘) sind eine Klasse der Ringelwürmer (Annelida), deren Bauplan gegenüber der zweiten Ringelwurmklasse Clitellata meist als relativ ursprünglich angesehen wird. Der Formenreichtum der Vielborster ist allerdings derart groß, dass bislang keine Einigkeit darüber erzielt werden konnte, welche Vielborster-Gruppe eine urtümliche Merkmalszusammensetzung repräsentiert. Vielborster haben ihren Namen von den zahlreichen Borsten (Chaetae, auch Setae), die an jedem Segment als Stützelemente und Fortbewegungsapparat dienen.
Die gut 10.000 beschriebenen Arten werden in bis zu 24 Ordnungen mit über 80 Familien eingeteilt. Auf morphologischer und molekularbiologischer Basis bestehen aber zurzeit erhebliche Zweifel, ob die Vielborster eine geschlossene Abstammungsgemeinschaft (Klade bzw. Monophylum) bilden.
Polychaeta yaikuadalah kelas cacing annelida kang lumrahé urip ning laut. Sakabehané awaké polychaeta ngandhut rambut-rambut kaku utawa setae yabg kang dilapisi kutikula saéngga lunyu lan kaku. Awaké warnané apik, kaya ta ungu jambon. Nggal segmen awaké polychaeta dipirantèni sapasang piranti obah utawa piranti kaggo nglangi kang ingaran parapodia. Piranti iki ugan duwé kagunaan kanggo piranti pernapasan. Sapérangan gedhé ukurané namung 5–10 cm, nanging ana uga sing ciliké kurang saka 1 mm kan ana uga sing nganti 3 m.
Awaké Polychaeta beruas-ruas lan nggal ruas duwé parapodia lan seta. Cacing iki ora duwé sadel (klitelum)
Polychaeta duwweni kelamin kapisah lan ana kang hermaprodit. Perkembangbiakané dilakoni kanti cara sèksual lan aseksual. Pembuahané dilakukoni ning njabané awak lan ana kang ning sajeroning awak. Endhog kang wis dibuahi tukul dadi larva kang disebat trakofora.
Tuladhané jinis Polychaeta kaya ta calm worm, cacing sorong, cacing wawo, cacing palolo, lan cacing nipah.
Polihete (lat. Polychaeta, od grč. poli = mnogo + chaeta = čekinja"muchas quetas") ili mnogočekinjaši, su razred u koljenu Annelida. To je najbrojnija skupina svog razreda, s oko 9.000 opisanih vrsta, a trebala bi biti najprimitivnija, odnosno ona koja najviše podsjeća na izvorni tip koljena. Vodene su životinje, gotovo isključivo morske, karakterizirane su tako što u svakom segmentu nose par parapodija, s dorzalnom grančicom i ventralnom granom, obdarenom brojnim hetama ili čekinjama (koje polihitetama daju ime, doslovno "mnogo čekinja"). Uglavnom su mesožderi pješčanog dna, ali postoje specijalizirani načini da se ishrane u sedimentima, u stilu onoga što kopnene vrste rade s tlom ili filtriraju vodu. Grupa je vjerovatno paraphiletska, od koje proizilaze najspecijaliziranije razredi pripadajućeg koljena. U prošlosti, predački model bio je shvatan, ne samo ostalih anelida, već i artropoda, zbog njihove segmentacije ili nervne anatomije. Rezultati filogenetičke analize molekulskih podataka sumnjaju da člankonožaci potječu izpolihetnih anelida i pokazuju da su annelide povezanije sa mehkušcima. Poznato je oko 8.000 živih vrsta. Polihitete, koji uključuju krpe, crvene crva, crvotoke, morske miševe i druge, su morski crvi koji su poznati po dobro definiranoj segmentaciji tijela. Jedinstveni među annelidima, većina segmenata tijela poliheta nosi par parapodija (ravnih, izrastenih izdanaka) sa setaama ili sitnim čekinjama. Polihite se razlikuju po veličini od nekoliko milimetara do oko 3 m i neformalno su podijeljene u dvije grupe: Errantia, slobodno pokretni oblici i Sedentarija ili sesilni oblici sa cijevima. Glava ima kratke senzoričke izbočine (palčeve) i šipke. Telo je često jarko obojeno. Dijeta se sastoji od sitnih vodenih biljaka i životinja kod nekih vrsta, dok su druge čisto mesožderke. Pol su obično odvojeni; sperma i jajašca se ispuštaju direktno u vodu gdje dolazi do oplodnje. Ličinke su ciliredne i slobodno se kupaju. Kao i kod nekih vrsta mekušaca, rane larve su trohopari. Neke vrste poliheta su hermafroditske (tj. Funkcionalni reproduktivni organi oba spola prisutni su kod jedne jedinke); druge se vrste razmnožavaju pupoljkom, pri čemu se dio tijela odrasle osobe odvaja za stvaranje nove jedinke.
Polihiteti igraju važnu ulogu u prevrtanju sedimenata u moru. Crv palolo (q.v.) koristi se kao ljudska hrana u predjelima Južnog Tihog okeana gdje se u vrijeme uzgoja roji u velikom obilju. Ostale vrste ljudi koriste kao mamac za ribolov.
Veličina većine poliheta kreće se između 5 i 10 cm, ali neke ne dostižu tek 1 mm, a druge prelaze 3 m. Tijelo je uglavnom dugačko i tanko i ima jasnu vanjsku segmentaciju. Mnoge vrste su obojene kriptično, ali neke su i sa jarkim i živopisnim obojenjima. Postoje tri tjelesne regije: prostom i peristom ili kefalna regija (glava), metastom ' ili segmentirano stalo (soma) i pigidij ili rep. Nedostaje im klitelum.
Molekulska filogenetska stabla otkrivaju da poliheti tvore složeno parafilicno grupu u odnosu na ostale grupe kao što su Clitellata, Echiura i Pogonophora. Fosili annelida Cambria složeni su tjelesni polihiteti koji imaju dobro razvijene parapodi i uparene priloge na glavi (palpama), što sugerira da korijen rožnica pokazuje drugačiji rezultat od dobivenog morfološkim stablima. Upoređujući morfologiju fosila s filogenetskom analizom i stavljajući relevantnost na bazalne polihete, dobiveni su sljedeći rezultati (2016):[1]
Annelida (s. lato)Canadia †
Aciculata ErrantiaPhyllodocida (uključujući Myzostomida)
Sedentaria (uključujući Clitellata, Echiura, Pogonophora i ostale polihete)
Ovi rezultati nemaju konsenzus jer različite filogenetske analize pokazuju i druge rezultate koji predstavljaju i sličnosti i važne razlike. Na primjer, druge studije (2015) utvrdile su da su skupine kao što su crvi Sipuncula i simbiotski annelidi Myzostomida i Spintheridae bile među bazalnim polihitima; dok su u sjedećoj kladi Clitellata, Echiura i Pogonophora. S druge strane, grupa Archiannelida ili Haplodrili, koja je sastavljena od annelida meiofauna, bila bi polifiletka i raspršena između Errantia i bazalnih poliheta. Ovi rezultati mogu se sumirati na sledeći način:[2]
Annelida ErrantiaSedentaria (uključujući Clitellata, Echiura i Pogonophora)
Glavni dio klasifikacije je prema radovima Rouse & Fauchald, 1998:[3]
Polihete (lat. Polychaeta, od grč. poli = mnogo + chaeta = čekinja"muchas quetas") ili mnogočekinjaši, su razred u koljenu Annelida. To je najbrojnija skupina svog razreda, s oko 9.000 opisanih vrsta, a trebala bi biti najprimitivnija, odnosno ona koja najviše podsjeća na izvorni tip koljena. Vodene su životinje, gotovo isključivo morske, karakterizirane su tako što u svakom segmentu nose par parapodija, s dorzalnom grančicom i ventralnom granom, obdarenom brojnim hetama ili čekinjama (koje polihitetama daju ime, doslovno "mnogo čekinja"). Uglavnom su mesožderi pješčanog dna, ali postoje specijalizirani načini da se ishrane u sedimentima, u stilu onoga što kopnene vrste rade s tlom ili filtriraju vodu. Grupa je vjerovatno paraphiletska, od koje proizilaze najspecijaliziranije razredi pripadajućeg koljena. U prošlosti, predački model bio je shvatan, ne samo ostalih anelida, već i artropoda, zbog njihove segmentacije ili nervne anatomije. Rezultati filogenetičke analize molekulskih podataka sumnjaju da člankonožaci potječu izpolihetnih anelida i pokazuju da su annelide povezanije sa mehkušcima. Poznato je oko 8.000 živih vrsta. Polihitete, koji uključuju krpe, crvene crva, crvotoke, morske miševe i druge, su morski crvi koji su poznati po dobro definiranoj segmentaciji tijela. Jedinstveni među annelidima, većina segmenata tijela poliheta nosi par parapodija (ravnih, izrastenih izdanaka) sa setaama ili sitnim čekinjama. Polihite se razlikuju po veličini od nekoliko milimetara do oko 3 m i neformalno su podijeljene u dvije grupe: Errantia, slobodno pokretni oblici i Sedentarija ili sesilni oblici sa cijevima. Glava ima kratke senzoričke izbočine (palčeve) i šipke. Telo je često jarko obojeno. Dijeta se sastoji od sitnih vodenih biljaka i životinja kod nekih vrsta, dok su druge čisto mesožderke. Pol su obično odvojeni; sperma i jajašca se ispuštaju direktno u vodu gdje dolazi do oplodnje. Ličinke su ciliredne i slobodno se kupaju. Kao i kod nekih vrsta mekušaca, rane larve su trohopari. Neke vrste poliheta su hermafroditske (tj. Funkcionalni reproduktivni organi oba spola prisutni su kod jedne jedinke); druge se vrste razmnožavaju pupoljkom, pri čemu se dio tijela odrasle osobe odvaja za stvaranje nove jedinke.
Polihiteti igraju važnu ulogu u prevrtanju sedimenata u moru. Crv palolo (q.v.) koristi se kao ljudska hrana u predjelima Južnog Tihog okeana gdje se u vrijeme uzgoja roji u velikom obilju. Ostale vrste ljudi koriste kao mamac za ribolov.
The Polychaeta or polychaetes are a paraphyletic[1] cless o annelid wirms, generally marine. Each bouk segment haes a pair o fleshy protrusions cried parapodia that bear mony bristles, cried chaetae, which are made o chitin. As such, polychaetes are whiles referred to as bristle wirms. Mair nor 10,000 species are descrived in this cless. Common representatives include the lugwirm (Arenicola marina) an the sandworm or clam wirm Alitta.
The Polychaeta or polychaetes are a paraphyletic cless o annelid wirms, generally marine. Each bouk segment haes a pair o fleshy protrusions cried parapodia that bear mony bristles, cried chaetae, which are made o chitin. As such, polychaetes are whiles referred to as bristle wirms. Mair nor 10,000 species are descrived in this cless. Common representatives include the lugwirm (Arenicola marina) an the sandworm or clam wirm Alitta.
Көп түктүү муунактар (лат. Polychaeta) — муунак курттардын бир классы.
Класата на многучетинести црви или полихети (или Polychaeta, грчки poly = многу, chaeta = четинки, хети) е најраспространетата и најспецијализирана група на прстенести црви која брои околу 5,500 видови. Тие главно се морски животни и во еколошки поглед се поделени на Errantia (подвижни) и Sedentaria (неподвижни) многучетинести црви. Оваа класификација денес не е валидна во таксономски поглед, но е корисна. Подвижните многучетинести црви имаат добро развиени глави и сложени параподии кои ги користат за пливање. Честопати многучетинести црви се грбно-стомачно сплескани.
Повеќето многучетинести црви се гонохористи (постојат мажјаци и женки), меѓутоа некои се секвенцијални хермафродити (што значи дека една единка прво е еден пол, а потоа се менува во друг пол). Размножувањето е често проследено со продукција на специјални модифицирани репродуктивни сегменти кои можат или не можат да станат независни од мајчиниот организам пред парењето. Овие сегменти се уништуваат или умираат за време или одма откако ќе ги испуштат своите гамети.
Повеќето многучетинести црви се долги и тенки со тела изградени од серии на идентични сегменти. На предниот крај на телото се наоѓа сегментот наречен простомиум, а понекогаш по него следува перистомиумот, од кои се состои главата. На задниот крај е пигидиумот од каде се формираат нови сегменти. Но не сите видови се изградени по овој основен план. Постојат и кратки и клопчести видови кои се прекриени со влакна или лушпи и кои воопшто не личат на црви, како морскиот глушец (Aphrodite aculeata).
Кај повеќето многучетинести црви, особено подвижните, главата е добро развиена и на неа се наоѓаат очи, сетилни пипалца и уста. Во устата има хитински вилици и фаринкс кој може да се издолжи надвор од устата. Кај многу од седентарните форми сите овие структури се редуцирани или отсуствуваат. Разликите помеѓу слободните и седентарните форми се рефлектираат и во нервниот систем кој е многу подобро развиен кај слободните видови. Исто така, активните форми имаат добро развиени странични додатоци. Овие додатоци не се вистински нозе и се нарекуваат параподии. Тие содржат свои мускули, нерви и хети. Имаат најразлична намена, но кај слободните форми тие најмногу се користат како органи за движење (локомоција). Кај седентарните видови овие параподии се редуцирани или отсуствуваат. Меѓутоа, седентарните многучетинести црвиобично имаат неколку или повеќе пипалца асоцирани со главата кои помагаат при собирањето на храната (филтерно хранење). Кај некои форми, параподиите на првите два сегменти можат да бидат трансформирани во цирии, долги и тенки додатоци како антените или пипалцата.
Нервниот систем се состои од мозок (односно церебрална ганглија) кој се наоѓа во простомиумот и е поврзан за вентралното нервно стебло и подголточната ганглија преку специјален сет на нерви наречени циркумфарингални конективи. Вентралното нервно стебло е опколено со фибинска маса. Меѓу другото, оваа маса дејствува и како потпора на мускулите кои ги движат параподиите. Вентралниот нерв содржи два вида на нервни фибрили - нормални и џиновски. Џиновските фибрили се користат при брзи маневри на животното. Вентралниот нерв се разгранува на повеќе други нерви во секој сегмент. Кај поактивните слободни форми, секој сегмент има своја мала ганглија, но кај седентарните таа отсуствува.
Крвниот систем е од затворен тип, што значи дека се состои од крвни садови низ кои циркулира крв. Постојат два главни лонгитудинални крвни садови - еден дорзален и еден вентрален. Овие садови имаат кружни мускули околу нив кои ритмично се контрахираат, така што и помагаат на крвта при движењето. Тие исто така содржат и клапи кои и овозможуваат на крвта да тече само во еден правец. Крвта тече од главата кон задниот дел во вентралниот сад и назад, од задниот дел кон главата во дорзалниот сад. Во секој сегмент има неколку странични садови кои се разгрануваат од главните садови. Во првите неколку сегменти тие се трансформирани во странични срца. Крвта на дождовните црви (и анелидите) содржат хемоглобин, што ја прави крвта црвена.
Гасната размена најчесто се случува преку целата телесна површина. Кај подвижните форми, параподиите се особено добро снабдени со крвни садови и се важни органи за гасна размена. Кај седентарните форми, доколку постојат пипалца, тие ја вршат истата функција. Други видови имаат специјални надворешни жабри (Arenicola marina).
Екскрецијата на метаболичките продукти се остварува преку дејството на метанефридиите. Тие се долги извиткани цевчиња кои поседуваат многу цилии кои ја обложуваат нивната внатрешна површина. Крвта и целомската течност влегуваат во метанефридиите, каде хранливите материи, водата и солите се отстрануваат низ нефридиопората. Повеќето телесни сегменти, со исклучок на првите три и последниот, имаат сопствен пар на метанефридии. Нивниот број кај седентарните многучетинести црви може да е редуциран, а кај A. marina тие се наоѓаат само во сегментите од 4 до 9. Нефридиите служат и како органи за осморегулација. Кај видовите кои живеат во слатка вода или средини со различна соленост (како Nereis pelagica), нефридиите се подолги за да им помогнат при поголемиот осмотски потенцијал меѓу телесните течности и течноста од околината во која живеат.
Класата на многучетинести црви или полихети (или Polychaeta, грчки poly = многу, chaeta = четинки, хети) е најраспространетата и најспецијализирана група на прстенести црви која брои околу 5,500 видови. Тие главно се морски животни и во еколошки поглед се поделени на Errantia (подвижни) и Sedentaria (неподвижни) многучетинести црви. Оваа класификација денес не е валидна во таксономски поглед, но е корисна. Подвижните многучетинести црви имаат добро развиени глави и сложени параподии кои ги користат за пливање. Честопати многучетинести црви се грбно-стомачно сплескани.
Повеќето многучетинести црви се гонохористи (постојат мажјаци и женки), меѓутоа некои се секвенцијални хермафродити (што значи дека една единка прво е еден пол, а потоа се менува во друг пол). Размножувањето е често проследено со продукција на специјални модифицирани репродуктивни сегменти кои можат или не можат да станат независни од мајчиниот организам пред парењето. Овие сегменти се уништуваат или умираат за време или одма откако ќе ги испуштат своите гамети.
Polychaeta (/ˌpɒlɪˈkiːtə/) is a paraphyletic[1] class of generally marine annelid worms, commonly called bristle worms or polychaetes (/ˈpɒlɪˌkiːts/). Each body segment has a pair of fleshy protrusions called parapodia that bear many bristles, called chaetae, which are made of chitin. More than 10,000 species are described in this class. Common representatives include the lugworm (Arenicola marina) and the sandworm or clam worm Alitta.
Polychaetes as a class are robust and widespread, with species that live in the coldest ocean temperatures of the abyssal plain, to forms which tolerate the extremely high temperatures near hydrothermal vents. Polychaetes occur throughout the Earth's oceans at all depths, from forms that live as plankton near the surface, to a 2- to 3-cm specimen (still unclassified) observed by the robot ocean probe Nereus at the bottom of the Challenger Deep, the deepest known spot in the Earth's oceans.[2] Only 168 species (less than 2% of all polychaetes) are known from fresh waters.[3]
Polychaetes are segmented worms, generally less than 10 cm (4 in) in length, although ranging at the extremes from 1 mm (0.04 in) to 3 m (10 ft), in Eunice aphroditois. They can sometimes be brightly coloured, and may be iridescent or even luminescent. Each segment bears a pair of paddle-like and highly vascularized parapodia, which are used for movement and, in many species, act as the worm's primary respiratory surfaces. Bundles of bristles, called chaetae, project from the parapodia.[4]
However, polychaetes vary widely from this generalised pattern, and can display a range of different body forms. The most generalised polychaetes are those that crawl along the bottom, but others have adapted to many different ecological niches, including burrowing, swimming, pelagic life, tube-dwelling or boring, commensalism, and parasitism, requiring various modifications to their body structures.
The head, or prostomium, is relatively well developed, compared with other annelids. It projects forward over the mouth, which therefore lies on the animal's underside. The head normally includes two to four pair of eyes, although some species are blind. These are typically fairly simple structures, capable of distinguishing only light and dark, although some species have large eyes with lenses that may be capable of more sophisticated vision,[4] including the Alciopids' complex eyes which rival cephalopod and vertebrate eyes.[5]
Many species show bioluminescence; eight families have luminous species.[6][7]
The head also includes a pair of antennae, tentacle-like palps, and a pair of pits lined with cilia, known as "nuchal organs". These latter appear to be chemoreceptors, and help the worm to seek out food.[4]
The outer surface of the body wall consists of a simple columnar epithelium covered by a thin cuticle. Underneath this, in order, are a thin layer of connective tissue, a layer of circular muscle, a layer of longitudinal muscle, and a peritoneum surrounding the body cavity. Additional oblique muscles move the parapodia. In most species the body cavity is divided into separate compartments by sheets of peritoneum between each segment, but in some species it is more continuous.
The mouth of polychaetes is located on the peristomium, the segment behind the prostomium, and varies in form depending on their diets, since the group includes predators, herbivores, filter feeders, scavengers, and parasites. In general, however, they possess a pair of jaws and a pharynx that can be rapidly everted, allowing the worms to grab food and pull it into their mouths. In some species, the pharynx is modified into a lengthy proboscis. The digestive tract is a simple tube, usually with a stomach part way along.
The smallest species, and those adapted to burrowing, lack gills, breathing only through their body surfaces. Most other species have external gills, often associated with the parapodia.
A simple but well-developed circulatory system is usually present. The two main blood vessels furnish smaller vessels to supply the parapodia and the gut. Blood flows forward in the dorsal vessel, above the gut, and returns down the body in the ventral vessel, beneath the gut. The blood vessels themselves are contractile, helping to push the blood along, so most species have no need of a heart. In a few cases, however, muscular pumps analogous to a heart are found in various parts of the system. Conversely, some species have little or no circulatory system at all, transporting oxygen in the coelomic fluid that fills their body cavities.[4]
The blood may be colourless, or have any of three different respiratory pigments. The most common of these is haemoglobin, but some groups have haemerythrin or the green-coloured chlorocruorin, instead.
The nervous system consists of a single or double ventral nerve cord running the length of the body, with ganglia and a series of small nerves in each segment. The brain is relatively large, compared with that of other annelids, and lies in the upper part of the head. An endocrine gland is attached to the ventral posterior surface of the brain, and appears to be involved in reproductive activity. In addition to the sensory organs on the head, photosensitive eye spots, statocysts, and numerous additional sensory nerve endings, most likely involved with the sense of touch, also occur on the body.[4]
Polychaetes have a varying number of protonephridia or metanephridia for excreting waste, which in some cases can be relatively complex in structure. The body also contains greenish "chloragogen" tissue, similar to that found in oligochaetes, which appears to function in metabolism, in a similar fashion to that of the vertebrate liver.[4]
The cuticle is constructed from cross-linked fibres of collagen and may be 200 nm to 13 mm thick. Their jaws are formed from sclerotised collagen, and their setae from sclerotised chitin.[8]
Polychaetes are extremely variable in both form and lifestyle, and include a few taxa that swim among the plankton or above the abyssal plain. Most burrow or build tubes in the sediment, and some live as commensals. A few species, roughly 80 (less than 0.5% of species), are parasitic.[9][10] These include both ectoparasites and endoparasites. Ectoparasitic polychaetes feed on skin, blood, and other secretions, and some are adapted to bore through hard, usually calcerous surfaces, such as the shells of mollusks.[10] These "boring" polychaetes may be parasitic, but may be oppurtunistic or even obligate symbionts (commensals).[11][10][9]
The mobile forms (Errantia) tend to have well-developed sense organs and jaws, while the stationary forms (Sedentaria) lack them, but may have specialized gills or tentacles used for respiration and deposit or filter feeding, e.g., fanworms. Underwater polychaetes have eversible mouthparts used to capture prey.[12] A few groups have evolved to live in terrestrial environments, like Namanereidinae with many terrestrial species, but are restricted to humid areas. Some have even evolved cutaneous invaginations for aerial gas exchange.
Most polychaetes have separate sexes, rather than being hermaphroditic. The most primitive species have a pair of gonads in every segment, but most species exhibit some degree of specialisation. The gonads shed immature gametes directly into the body cavity, where they complete their development. Once mature, the gametes are shed into the surrounding water through ducts or openings that vary between species, or in some cases by the complete rupture of the body wall (and subsequent death of the adult). A few species copulate, but most fertilize their eggs externally.
The fertilized eggs typically hatch into trochophore larvae, which float among the plankton, and eventually metamorphose into the adult form by adding segments. A few species have no larval form, with the egg hatching into a form resembling the adult, and in many that do have larvae, the trochophore never feeds, surviving off the yolk that remains from the egg.[4]
However, some polychaetes exhibit remarkable reproductive strategies. Some species reproduce by epitoky. For much of the year, these worms look like any other burrow-dwelling polychaete, but as the breeding season approaches, the worm undergoes a remarkable transformation as new, specialized segments begin to grow from its rear end until the worm can be clearly divided into two halves. The front half, the atoke, is asexual. The new rear half, responsible for breeding, is known as the epitoke. Each of the epitoke segments is packed with eggs and sperm and features a single eyespot on its surface. The beginning of the last lunar quarter is the cue for these animals to breed, and the epitokes break free from the atokes and float to the surface. The eye spots sense when the epitoke reaches the surface and the segments from millions of worms burst, releasing their eggs and sperm into the water.[17]
A similar strategy is employed by the deep sea worm Syllis ramosa, which lives inside a sponge. The rear ends of the worm develop into "stolons" containing the eggs or sperm; these stolons then become detached from the parent worm and rise to the sea surface, where fertilisation takes place.[18]
Stem-group polychaete fossils are known from the Sirius Passet Lagerstätte, a rich, sedimentary deposit in Greenland tentatively dated to the late Atdabanian (early Cambrian). The oldest found is Phragmochaeta canicularis.[19] Many of the more famous Burgess Shale organisms, such as Canadia, may also have polychaete affinities. Wiwaxia, long interpreted as an annelid,[20] is now considered to represent a mollusc.[21][22] An even older fossil, Cloudina, dates to the terminal Ediacaran period; this has been interpreted as an early polychaete, although consensus is absent.[23][24]
Being soft-bodied organisms, the fossil record of polychaetes is dominated by their fossilized jaws, known as scolecodonts, and the mineralized tubes that some of them secrete.[25] Most important biomineralising polychaetes are serpulids, sabellids, and cirratulids. Polychaete cuticle does have some preservation potential; it tends to survive for at least 30 days after a polychaete's death.[8] Although biomineralisation is usually necessary to preserve soft tissue after this time, the presence of polychaete muscle in the nonmineralised Burgess shale shows this need not always be the case.[8] Their preservation potential is similar to that of jellyfish.[8]
Taxonomically, polychaetes are thought to be paraphyletic,[26] meaning the group excludes some descendants of its most recent common ancestor. Groups that may be descended from the polychaetes include the oligochaetes (earthworms and leeches), sipunculans, and echiurans. The Pogonophora and Vestimentifera were once considered separate phyla, but are now classified in the polychaete family Siboglinidae.
Much of the classification below matches Rouse & Fauchald, 1998, although that paper does not apply ranks above family.
Older classifications recognize many more (sub)orders than the layout presented here. As comparatively few polychaete taxa have been subject to cladistic analysis, some groups which are usually considered invalid today may eventually be reinstated.
These divisions were shown to be mostly paraphyletic in recent years.
_yellow.jpg)
.jpg)
{{cite book}}: CS1 maint: DOI inactive as of February 2023 (link) Polychaeta (/ˌpɒlɪˈkiːtə/) is a paraphyletic class of generally marine annelid worms, commonly called bristle worms or polychaetes (/ˈpɒlɪˌkiːts/). Each body segment has a pair of fleshy protrusions called parapodia that bear many bristles, called chaetae, which are made of chitin. More than 10,000 species are described in this class. Common representatives include the lugworm (Arenicola marina) and the sandworm or clam worm Alitta.
Polychaetes as a class are robust and widespread, with species that live in the coldest ocean temperatures of the abyssal plain, to forms which tolerate the extremely high temperatures near hydrothermal vents. Polychaetes occur throughout the Earth's oceans at all depths, from forms that live as plankton near the surface, to a 2- to 3-cm specimen (still unclassified) observed by the robot ocean probe Nereus at the bottom of the Challenger Deep, the deepest known spot in the Earth's oceans. Only 168 species (less than 2% of all polychaetes) are known from fresh waters.
Poliketoj aŭ Poliĥetoj (latine Polychaeta) estas klaso de anelidoj, unu el la plej sukcesaj kaj praaj animalaj grupoj. La poliketoj ricevis sian nomon pro la multnombraj ĥetoj sur ĉiu segmento kaj kiel apogaj kaj antaŭmovaj aparatoj.
Ili vivas plej ofte en maroj, kie ili okupas ĉiun vivareon.
Poliketoj aŭ Poliĥetoj (latine Polychaeta) estas klaso de anelidoj, unu el la plej sukcesaj kaj praaj animalaj grupoj. La poliketoj ricevis sian nomon pro la multnombraj ĥetoj sur ĉiu segmento kaj kiel apogaj kaj antaŭmovaj aparatoj.
Ili vivas plej ofte en maroj, kie ili okupas ĉiun vivareon.
Los poliquetos (Polychaeta, griego "muchas quetas") son una clase parafilética del filo de los anélidos. Es el grupo más numeroso de ese filo, con unas 12 141 especies descritas[1] y se supone el más primitivo, es decir, el que más se asemejaría en sus rasgos al tipo original del filo. Son animales acuáticos, casi exclusivamente marinos, caracterizados por portar en cada segmento un par de parápodos, con su rama dorsal y su rama ventral, dotados de numerosas quetas (lo que da nombre a los poliquetos, literalmente "muchas quetas"). Son sobre todo carnívoros de fondos arenosos, pero existen formas especializadas en comer sedimento, al estilo de lo que las lombrices de tierra hacen con el suelo, o filtrar el agua. El grupo es parafilético, derivando de él las clases más especializadas del filo y otros filos de animales históricamente no considerados anélidos.
Antiguamente se veía en ellos el modelo del antepasado no solo de los otros anélidos, sino también de los artrópodos, por su segmentación o su anatomía nerviosa. Los resultados de los análisis filogenéticos de los datos moleculares, han demostrado que los artrópodos no derivan de anélidos poliquetos, y muestran que los anélidos están más relacionados con los moluscos, platelmintos, nemertinos, entre otros filos.
El tamaño de la mayoría de los poliquetos oscila entre 5 y 10 cm, pero algunos no alcanzan 1 mm y otros sobrepasan los 3 m. El cuerpo es en general largo y delgado y muestra una clara segmentación externa. Muchas especies poseen coloraciones crípticas, pero algunas están brillantemente coloreadas.
Se distinguen tres regiones, prostomio y peristomio o región cefálica (cabeza), metastomio o tronco segmentado (soma) y pigidio o cola. Carecen de clitelo.
Muchos poliquetos sedentarios segregan un tubo, en el cual se refugian, gracias a las secreciones de unas células epidérmicas. La naturaleza del tubo es muy variada, pudiendo ser mucoso, con frecuencia mezclado con partículas de barro, arena o restos orgánicos, membranoso, quitinoso o calcáreo.
La epidermis posee numerosas glándulas productoras de moco y células neuroepiteliales, y está recubierta externamente por una cutícula fina y transparente. Bajo la epidermis existe una abundante musculatura lisa que utilizan para el desplazamiento y la excavación.
La cavidad bucal y la faringe forman habitualmente una estructura musculosa denominada trompa o probóscide, que con frecuencia posee papilas y mandíbulas quitinosas y que a veces puede evaginarse. Muchos poliquetos tienen glándulas salivales. A continuación existe un esófago (a veces con varias cámaras), un estómago y un intestino provisto de células cloragógenas que sintetizan y almacenan los lípidos y el glucógeno y excretan los productos nitrogenados.
Los poliquetos muestran una considerable diversidad en la estructura de estos aparatos. De modo general, tienen un aparato circulatorio cerrado, con un vaso dorsal, que actúa como corazón impulsando la sangre hacia adelante, y otro ventral que la conduce hacia atrás; ambos están conectados en cada metámero mediante dos pares de vasos que se ramifican profusamente en los parápodos para el intercambio gaseoso.
La sangre puede contener hemoglobina (roja), hemeritrina (rosada), clorocruorina (verdosa) o ser incolora.
En los poliquetos de pequeño tamaño el intercambio gaseoso se realiza a través del tegumento, pero en los más grandes hay branquias que incrementan la superficie de difusión. En las familias con el sistema vascular reducido, el líquido celomático realiza las funciones respiratorias.
Los principales órganos excretores son los nefridios, de los cuales hay un par en cada segmento. Cada nefridio es un tubo que se abre al celoma por un pabellón ciliado (nefrostoma) y desemboca al exterior por el nefroporo; el líquido celomático atraviesa el nefrostoma y sufre una reabsorción selectiva a lo largo del conducto nefridial. Los nefridios de los adultos pueden servir para expulsar los gametos. El principal producto de excreción es el amoníaco (NH3).
El sistema nervioso sigue el plan básico anélido. Consta de una masa cerebroide supraesofágica con un collar periesofágico del cual parte la cadena nerviosa ventral, formada por un par de cordones longitudinales conectados por comisuras transversales y un par de ganglios en cada segmento (sistema nervioso dineuro). Los anfinómidos poseen un sistema nervioso tetraneuro con cuatro cordones longitudinales; se supone que es el más primitivo y que de él deriva el sistema dineuro típico.
Los órganos de los sentidos están bien desarrollados en los poliquetos. Hay numerosos órganos táctiles (palpos, antenas, cirros, etc.) y una gran variedad de órganos fotorreceptores, desde simples manchas oculares con células fotorreceptoras bajo la epidermis, pasando por ojos en foseta o en cámara con cristalino, incluso con humor vítreo, hasta ojos compuestos formados por la reunión de muchos de ojos simples separados por células pigmentarias. También pueden presentar estatocistos (órganos del equilibrio) y órganos nucales, quimiorreceptores importantes en la discriminación del alimento. Además, los poliquetos responden a estímulos sonoros, a cambios de la tensión de oxígeno, del pH, al calor y a sustancias diversas.
En el cerebro y en los ganglios ventrales hay células neurosecretoras, de función endocrina, que secretan neurohormonas que regulan la reproducción, los caracteres sexuales secundarios y la regeneración.
La mayoría de los poliquetos son unisexuales sin dimorfismo sexual. A diferencia de los clitelados no tienen órganos reproductores permanentes. En general, los gametos van a parar al celoma donde completan su desarrollo, saliendo al exterior por los conductos nefridiales o por ruptura del tegumento.
La mayoría expulsan los productos sexuales al mar en una época determinada del año y por tanto se produce fecundación externa.
En caso excepcional son los neréidos que en el momento de la reproducción sufren una metamorfosis (epitoquia) pasando al estadio de heteronereis. También excepcional es el caso de los sílidos, con un tipo de reproducción denominado esquizogamia, consistente en la formación de un estolón (o una cadena de ellos) repleto de gametos y sin tubo digestivo, que se desprenden, se desplaza activamente y muere en cuanto libera los productos sexuales.
La segmentación es total, desigual y típicamente espiral y da lugar a una larva trocófora planctónica.
Muchos poliquetos son eurihalinos (toleran una amplia gama de salinidades). Algunos son pelágicos y forman parte del plancton, pero la mayoría son bentónicos, ambiente en el que han alcanzado una gran diversificación. Las especies más pequeñas suelen ser intersticiales.
Los poliquetos muestran dos tendencias, que se corresponden con dos modelos morfológicos la vida de sedimentívoro o filtrador con movimientos limitados o nulos (corresponde al tipo morfológico de los sedentarios) y la vida de predador, con una gran capacidad de movimiento (corresponde al tipo de los errantes).
Los sedentarios son tubículas, es decir, se alojan en los tubos que ellos mismos fabrican y fijan en objetos sumergidos o adoptan tubos o alojamientos de otros animales. Algunos, como los sabélidos, tienen elaboradas adaptaciones relacionadas con la alimentación y la respiración. Su alimentación es suspensívora y filtradora, es decir atraen las partículas en suspensión mediante corrientes de agua que ellos producen y luego las filtran y las ingieren.
Los errantes se mueven activamente, excavan en el barro o en la arena, o se refugian bajo rocas o en los arrecifes de coral. Algunos también fabrican tubos, pero los abandonan para salir a comer. Muchos son depredadores y utilizan sus mandíbulas para capturas sus presas, principalmente crustáceos, bivalvos, hidroides, esponjas y otros poliquetos. Hay algunos casos excepcionales de comensalismo (sobre esponjas, cnidarios, equinodermos, crustáceos u otros poliquetos) y más raro aun es el parasitismo (arabélidos que explotan a otros poliquetos).
Los poliquetos representan un importante papel en las cadenas tróficas marinas, siendo devorados por peces, crustáceos, etc.
Su importancia aplicada es muy escasa. Se han utilizado tradicionalmente como cebos de pesca y es curioso el caso del palolo, un manjar para los habitantes de las Islas de la Sonda que consiste en las formas epitocas de algunas especies de Eunice.
Los poliquetos que forman tubos calcáreos (serpúlidos y espirórbidos) forman parte del "fouling" que incrusta el casco de los barcos y de los colectores de agua, causando graves pérdidas económicas.
Los árboles moleculares encuentran que los poliquetos forman un grupo complejamente parafilético con respecto a otros grupos como Clitellata, Echiura y Pogonophora. Los fósiles anélidos del Cámbrico son poliquetos de cuerpo complejo que poseen parápodos bien desarrollados y apéndices emparejados en la cabeza (palpos), lo que sugiere que la raíz de los anélidos muestra un resultado diferente al obtenido con los árboles morfológicos. Comparando la morfología fósil con el análisis filogenético, y poniendo relevancia en los poliquetos basales, se ha obtenido los siguientes resultados (2016):[2]
Annelida (s. lato)Canadia †
Aciculata ErrantiaPhyllodocida (incluye Myzostomida)
Sedentaria (incluye Clitellata, Echiura, Pogonophora y otros poliquetos)
Estos resultados no tienen consenso debido a que diversos análisis filogenéticos arrojan otros resultados que presentan tanto similitudes como importantes diferencias. Por otro lado los estudios genéticos más ampliamente aceptados, encontraron que entre los poliquetos basales se encontrarían grupos como los gusanos Sipuncula, los mesozoos Orthonectida y los anélidos simbióticos Myzostomida; mientras que en el clado Sedentaria están Clitellata, Echiura y Pogonophora. Por otro lado, el grupo Archiannelida o Haplodrili, el cual está compuesto por anélidos meiofaunales, sería polifilético y disperso entre Errantia y los poliquetos basales. Estos resultados pueden resumirse del siguiente modo:[3][4][5][6][7][8]
Annelida Palaeoannelida Chaetopteriformia Amphinomorpha Pleistoannelida Errantia Sedentaria Canalipalpata Spioniformia ClitellatomorphaLa sistemática de los poliquetos es compleja e intrincada y dista mucho de estar resuelta, no habiendo acuerdo entre los diferentes especialistas. La antigua subdivisión entre poliquetos errantes y sedentarios está hoy superada. Los filos Pogonophora y Vestimentifera se tienden a clasificar hoy dentro de los poliquetos.
La mayor parte de la siguiente clasificación está basada en Rouse & Fauchald, 1998:[9]
Los poliquetos (Polychaeta, griego "muchas quetas") son una clase parafilética del filo de los anélidos. Es el grupo más numeroso de ese filo, con unas 12 141 especies descritas y se supone el más primitivo, es decir, el que más se asemejaría en sus rasgos al tipo original del filo. Son animales acuáticos, casi exclusivamente marinos, caracterizados por portar en cada segmento un par de parápodos, con su rama dorsal y su rama ventral, dotados de numerosas quetas (lo que da nombre a los poliquetos, literalmente "muchas quetas"). Son sobre todo carnívoros de fondos arenosos, pero existen formas especializadas en comer sedimento, al estilo de lo que las lombrices de tierra hacen con el suelo, o filtrar el agua. El grupo es parafilético, derivando de él las clases más especializadas del filo y otros filos de animales históricamente no considerados anélidos.
Antiguamente se veía en ellos el modelo del antepasado no solo de los otros anélidos, sino también de los artrópodos, por su segmentación o su anatomía nerviosa. Los resultados de los análisis filogenéticos de los datos moleculares, han demostrado que los artrópodos no derivan de anélidos poliquetos, y muestran que los anélidos están más relacionados con los moluscos, platelmintos, nemertinos, entre otros filos.
Hulkharjasussid ehk polüheedid (Polychaeta) on klass rõngusside hõimkonnast.
Nende keha on segmenteerunud ja igal kehalülil on üks paar jäsendeid ehk parapoode, kuhu kinnitub palju kitiinist harjaseid.
Hulkharjasussidel on palju seltse ja perekondi. Liike on kirjeldatud üle 10 000. Nende eluviisid on väga mitmekesised.
Hõimkonda kuuluv uss Escarpia laminata võib elada 300-aastaseks[1].
Eesti merevetes on kirjeldatud 8 hulkharjasussi, neist tavalisim on harilik harjasliimukas (Hediste diversidcolor, sünonüüm Nereis diversicolor).
Eestis esinevad ka järgmised liigid.
Hulkharjasussid ehk polüheedid (Polychaeta) on klass rõngusside hõimkonnast.
Nende keha on segmenteerunud ja igal kehalülil on üks paar jäsendeid ehk parapoode, kuhu kinnitub palju kitiinist harjaseid.
Hulkharjasussidel on palju seltse ja perekondi. Liike on kirjeldatud üle 10 000. Nende eluviisid on väga mitmekesised.
Hõimkonda kuuluv uss Escarpia laminata võib elada 300-aastaseks.
Polychaeta edo poliketoak anelidoen filumeko izen bereko klaseko zizareak dira.
5.000 mota baino gehiago ezagutzen dira. Poliketo gehienak itsasoan bizi dira. Gorputzaren zatiketa zehatza dute ezaugarri. Neurri askotakoak dira, milimetro gutxitakoak dira batzuk eta ia 3 metroraino iristen dira beste zenbait.
Oro har, bi sailetan banatzen dira: mugikorrak, aske dabiltzanak, eta geldiak edo hodi formako bizilekua dutenak. Poliketoen gorputzaren zati bakoitzak bi gingil ditu, paropodo izenekoak, kanpoaldera, eta ile txiki ugari horien inguruan. Burua luzakinez inguratua dute.
Uretan bizi diren animalia eta landare txikiak jaten dituzte. Poliketo gehienek sexu bereiziak dituzte, eta esperma eta obuluak uretan elkartzen dira. Beste batzuk hermafroditak dira, eta badira izaki berriak berez sortzen dituztenak, kimuak balira bezala.
Polychaeta edo poliketoak anelidoen filumeko izen bereko klaseko zizareak dira.
5.000 mota baino gehiago ezagutzen dira. Poliketo gehienak itsasoan bizi dira. Gorputzaren zatiketa zehatza dute ezaugarri. Neurri askotakoak dira, milimetro gutxitakoak dira batzuk eta ia 3 metroraino iristen dira beste zenbait.
Oro har, bi sailetan banatzen dira: mugikorrak, aske dabiltzanak, eta geldiak edo hodi formako bizilekua dutenak. Poliketoen gorputzaren zati bakoitzak bi gingil ditu, paropodo izenekoak, kanpoaldera, eta ile txiki ugari horien inguruan. Burua luzakinez inguratua dute.
Uretan bizi diren animalia eta landare txikiak jaten dituzte. Poliketo gehienek sexu bereiziak dituzte, eta esperma eta obuluak uretan elkartzen dira. Beste batzuk hermafroditak dira, eta badira izaki berriak berez sortzen dituztenak, kimuak balira bezala.
Monisukasmadot (Polychaeta) ovat nivelmatojen runsaslajisin luokka, jonka useimmat jäsenet elävät merissä. Monisukasmatojen ruumis on jaokkeinen, ja jokaisesta jaokkeessa löytyy useita kitiinin muodostamia sukasia. Tästä ryhmä onkin saanut nimensä (erotuksena harvasukasmadoista Oligochaeta)
Monisukasmatoja on kuvattu toista kymmentä tuhatta lajia, mutta Itämeressä lajeja on kuitenkin luonnostaan vähän. Viime vuosina Itämeressä ovat kuitenkinyleistyneet Marenzelleria-suvun vieraslajit, kuten amerikanmonisukasmato (Marenzelleria viridis).[1] Muita tunnettuja monisukasmatoja ovat riutta-akvaario-harrastajien suosimat näyttävät putkimadot ja viuhkamadot. Akvaarioissa tavataan myös harmillisia Amphinomidae-heimon matoja, joista etenkin Pherecardia- ja Hermodice-lajin yksilöt aiheuttavat ongelmia syömällä muita akvaarion asukkaita.[2]
Monisukasmadot (Polychaeta) ovat nivelmatojen runsaslajisin luokka, jonka useimmat jäsenet elävät merissä. Monisukasmatojen ruumis on jaokkeinen, ja jokaisesta jaokkeessa löytyy useita kitiinin muodostamia sukasia. Tästä ryhmä onkin saanut nimensä (erotuksena harvasukasmadoista Oligochaeta)
Monisukasmatoja on kuvattu toista kymmentä tuhatta lajia, mutta Itämeressä lajeja on kuitenkin luonnostaan vähän. Viime vuosina Itämeressä ovat kuitenkinyleistyneet Marenzelleria-suvun vieraslajit, kuten amerikanmonisukasmato (Marenzelleria viridis). Muita tunnettuja monisukasmatoja ovat riutta-akvaario-harrastajien suosimat näyttävät putkimadot ja viuhkamadot. Akvaarioissa tavataan myös harmillisia Amphinomidae-heimon matoja, joista etenkin Pherecardia- ja Hermodice-lajin yksilöt aiheuttavat ongelmia syömällä muita akvaarion asukkaita.
Les polychètes (Polychaeta) sont une classe de l'embranchement des Annélides. Ils constituent le groupe de vers annélides comportant le plus grand nombre d'espèces, soit plus de 13 000[1]. Ils sont caractérisés par leurs « parapodes » munis de « soies » (semblables à de longs poils)[1].
Ce sont des animaux essentiellement marins ou estuariens.
On les a divisés en deux groupes :
Les polychètes sont des vers d'allure plus ou moins classique, avec un corps tubulaire parcouru par le tube digestif. Ils se distinguent des autres vers annelés par :
Le tube digestif est de type primitif (tube linéaire, de la bouche à l'anus) chez la plupart des espèces, mais il peut former une anse chez les ampharétiens et les térébelliens, et plusieurs boucles chez les flabelligériens, les espèces du genre Sternaspis et les pectinaires[2].
Il est composé de plusieurs régions (structure histologique différente) souvent arbitrairement nommées « pharynx », « proventricule », « ventricule », « gésier », « estomac », « intestin ».
Chez les errantes et certains sédentaires, le tube digestif commence, côté « bouche » par une trompe exsertile, parfois très volumineuse, qui peut être garnie de nombreuses papilles molles (chez les phyllodociens ou Nephthys) ou de denticules cornés (paragnathes des Nereis). La « trompe » est chez certaines espèces garnie d'une grosse dent ou d'une ou plusieurs paires de mâchoires cornées, de forme parfois très complexe.
Un polychète caractéristique : un « ver de feu » (genre Pherecardia)
Un ver à écailles du groupe des polynoïdes
Un ver sédentaire : le ver « arbre de Noël » (Spirobranchus giganteus), et ses deux organes filtreurs.
Un ver tubicole « Spirorbe » (Spirorbis sp.)
Un ver térebellidé, Loimia sp.
La reproduction des polychètes est bisexuée (à sexes séparés, mais sans dimorphisme sexuel), hormis pour quelques exceptions (chez Platynereis dumerilii, Hesione sicula, quelques petits serpuliens, Branchiomaldane vincenti et plusieurs archiannélides[2]).
Chez les Errantia, lors de la reproduction le corps s'allonge puis éclate (phénomène d'« épitoquie »), laissant s'échapper les gamètes dans le milieu.
La reproduction et la croissance de quelques espèces ont été étudiées plus finement[3] ; pour des polychètes élevés en laboratoire (par exemple pour fournir des bioindicateurs de toxicité des sédiments, ou comme ressource à commercialiser[4] dans des élevages aquacoles semi-industriels pour répondre à une demande d'appâts vivants pour la pêche à la ligne[5]). Il s'agissait aussi de mieux comprendre les implications de la périodicité de la reproduction de ces espèces (souvent associée au cycle lunaire)[6],[7].
L'ectoderme forme la paroi externe du corps, il porte des cils qui interviennent dans la locomotion et la nutrition. Ils sont disposés sur 2 couronnes : la « prototroche » (autour de la bouche) et la « métatroche ». Il y a également une touffe apicale de cils. Le battement des cils permet d'orienter le déplacement de la larve et joue le rôle de gouvernail.
L'endoderme donne le tube digestif, qui est coudé, il s'ouvre par la bouche et se termine par l'anus.
Le mésoderme donne des masses mésodermiques à l'arrière. Au cours de la métamorphose, par division cellulaire, on a une croissance des masses mésodermiques et formation de bandelettes mésodermiques le long du tube digestif. Les plus vieilles sont repoussées à l'avant. Chaque masse mésodermique se creuse et va former les vésicules cœlomiques. Ces vésicules cœlomiques sont formées par schizocœlie.
L'ensemble des vésicules cœlomiques se remplissent de liquide cœlomique. La taille de la larve augmente, puis devient métatrochophore.
La métamérie entraîne la répétition segmentaire des organes, et ne concerne que les organes mésodermiques. L'ectoderme, non métamérisé, forme un épiderme d'une seule couche. Il est monostratifié et surmonté par un cuticule. L'épiderme émet 2 extensions latérales en forme de feuille qui donneront les parapodes. L'ectoderme forme aussi le système nerveux et la chaîne nerveuse ventrale. L'endoderme forme le tube digestif avant la métamérisation. le mésoderme possède une métamérie. La somatopleure donne les muscles. On distingue trois ensembles musculaires :
Ces muscles transmettent leur déformation au métamère par les cavités coelomiques qui constituent un hydrosquelette.
La splanchnopleure côté interne donne 2 mésentères : l'appareil circulaire c’est-à-dire le vaisseau dorsal et le vaisseau ventral. Le mésoderme donne aussi l'appareil génital qui formera les gonades à disposition métamérique. Chaque vésicule cœlomique émet un canal vers l'extérieur. Ces canaux formeront l'appareil excréteur composé par les néphridie (une paire de néphridie par métamère) qui débouche par un pore : le néphridiopore.
Chaque parapode est formé de 2 « rames » :
Chaque rame est soutenue par des « acicules » (aiguillons). Elles sont formées de lames foliacées. Quand les deux rames sont formées à partir d'une base commune (c'est presque toujours le cas chez les errantes), le parapode est dit « monostique ». Sinon, quand les deux rames sont distinctes et plus ou moins écartées, comme chez les Sédentaires, le parapode est dit « distique » [2].
Une extension porte des soies articulées (formées de 2 pièces), de nature chitineuses, simples ou composées et souvent d'une forme typique pour chaque genre ou espèce et donc utilisées pour la détermination[2] (sous microscope après coloration éventuelle); Certaines, dans la rame ventrale des Sédentaires surtout, ont évolué en « crochets ventraux », « plaques ondales », « crochets aviculaires », elles sont dites « uncini ».
Chaque rame porte un cire (cire dorsal, cire ventral) qui ont un rôle sensoriel. Le cire ventral est en contact avec le fond alors que le cire dorsal réalise la respiration (qui est cutanée et se fait par le cire dorsal).
Les parapodes peuvent aussi (Ex : chez les Euniciens) porter des branchies (simples ou ramifiées) situées sur la face dorsale (ou - rarement - entre les deux rames, comme chez les Nephthys[2]).
Parapodes (d'un Nephtys longosetosa capturé en mer du Nord, dans les eaux de Belgique), avec soies et spicules bien visibles
Autre exemple de parapodes avec formes et structures complexes (utiles pour l'identification de l'espèce)
Soies palées du ver tubicole Sabellaria alveolata
Schéma en coupe
Les polychètes possèdent un prostomium qui est dorsal en avant de la bouche. Il porte les structures sensorielles : des yeux simples, une paire dentaire, une paire de palpes et une paire de ganglions cérébroïdes. C'est le début de la céphalisation.
Le soma (le corps de l'animal), débute par une structure qui entoure la bouche : le péristomium. Il porte 2 paires de cires tentaculaires qui sont des parapodes modifiés. Le péristomium résulte de la fusion des 2 premiers métamères.
Le corps est terminé par le pygidium, il porte l'anus, le tube digestif est donc complet et une paire de filaments : les cerques (rôle sensoriel).
Les vers polychètes sont tous aquatiques, et la grande majorité marins (et éventuellement estuariens) : on connaît seulement 168 espèces d'eau douce sur plus de 13 000[1]. On en trouve dans tous les bassins océaniques du globe, et à toutes les profondeurs (de la surface à plus de 7 000 mètres de profondeur)[1].
La plupart des espèces vivent dans les récifs coralliens, d'autres sont trouvées sous les roches et d'autres dans le sable ou dans les fonds vaseux où elles creusent des tubes, plus ou moins résistants selon les espèces.
Deux modes de vie existent et permettent de classer les polychètes dans deux sous-classes :
Tubes et galeries : Il en existe une grande variété de taille, couleur et matériaux. Selon les espèces, ils sont de forme droite, sinueuse ou enroulée en spirale (dextre ou sénestre) comme chez les spirorbes[2].
Tous les sédentaires (dits tubicoles) en construisent, mais des errantes typiques comme plusieurs Eunices ou les Nereis en construisent aussi, plus rudimentaires (manchon de mucus durci, galerie faite d'une enveloppe membraneuse couverte de fragments de coquilles (ex : Branchiomma) ou de petits graviers collés par du mucus, ou (chez certaines sédentaires, arénicoles, térébelles, ariciens) galerie rudimentaire lubrifiée par du mucus, forée dans la vase ou le sable, éventuellement très provisoire[2].
La sabelle fabrique un tube grisé et caoutchouteux, constitué de couches superposées de mucus durci mélangé de fines particules de vase[2].
la Lanice conchilega produit un tube terminé en éventail aplati et formées de grains de sable collés bout à bout[2].
Les pectinaires, mobiles, construisent un tube non fixé de grains de sable jointoyés (en une couche unique) par un ciment blanc, dont l'intérieur est doublé d'une fine membrane, qu'elle transportent avec elles[2].
Le tube de Hyalinoecia tuhicola est également non-fixé, mais il est chitineux et évoque « un cosseau de plume transparent muni d'un système de valves en mitre protégeant l'habitant contre les intrus »[2].
Les serpuliens (hormis les Ditrupa) construisent un épais tube calcaire blanc ou rosé fixé au substrat garni d'ornementations en carènes, stries, dents, collerettes[2].
Certains tubes sont d'un blanc laiteux, d'autres sont aussi transparent que du verre (Placostegus)[2].
Beaucoup d'annélides sont ornées de couleurs vives qu'ils perdent en mourant ou quand on les conserve dans l'alcool ou le formol.
Les couleurs de certains structures peuvent persister, quand elles sont dues à de fine striation ou qu'il s'agit d'irisations telles que celles des soies des Aphrodites ou de la cuticule des euniciens[2].
Certains polychètes (vivants) tels les arénicoles brillent légèrement dans le noir (phosphorescence verte ou bleue, par exemple chez Odontosyllis enopla[1]), ainsi que de petits Syllidiens et larves de Térébelliens (phosphorescence rouge ou violette[2]).
La taxonomique des polychètes est supposée être paraphylétique, c'est-à-dire qu'il regroupe une espèce ancestrale et une partie seulement de ses descendants, mais ne contient pas tous les descendants de cet ancêtre.
Les groupes issu des polychètes comprennent des vers (dont les vers de terre), sangsues (Hirudinea), les siponcles (Sipuncula), et les échiuriens (Echiura)[1]. Les Pogonophora et Vestimentifera étaient autrefois considérés comme phylums distincts mais sont maintenant classés parmi les polychètes dans la famille des Siboglinidae.
Le phylum des polychètes semble remonter au moins jusqu'au Cambrien, et des spécimens ont été retrouvés dans les schistes de Burgess[1],[8],[9].
Une grande partie de la classification ci-dessous correspond à celle de Rouse & Fauchald (1998), bien que ce document ne s'applique pas aux rangs au-dessus de la famille. Cette classification est probablement incomplète, car de nombreuses espèces ne sont probablement pas encore décrites par la science et l'analyse cladistique pourrait conduire à y intégrer de nouvelles espèces ou à en enlever. On compte à l'heure actuelle plus de 80 familles de polychètes[1].
La plupart des noms de genres sont tirés de Néréides de la mythologie grecque[1].
Selon World Register of Marine Species (25 novembre 2017)[10] :
Taxinomie classique :
Dans certaines îles du Pacifique ouest, des vers polychètes sont consommés en période de reproduction sous le nom de « Palolo »[1].
Les polychètes bénéficient chaque année d'un « International Polychaete Day », le 1er juillet[1].
Les polychètes (Polychaeta) sont une classe de l'embranchement des Annélides. Ils constituent le groupe de vers annélides comportant le plus grand nombre d'espèces, soit plus de 13 000. Ils sont caractérisés par leurs « parapodes » munis de « soies » (semblables à de longs poils).
Ce sont des animaux essentiellement marins ou estuariens.
On les a divisés en deux groupes :
Péist ainilide uisciúil. An cholainn i dteascáin, maotháin chliathánacha phéireáilte is guairí is lanna ar gach teascán. An cholainn 1 mm–3 m ar fhad. Timpeall 8,000 speiceas, ina measc cineálacha suite, cineálacha a mhaireann i bhfeadáin, cineálacha a shnámhann go saor, cineálacha seadánacha is eile.
Os poliquetos (Polychaeta) son unha clase parafilética[1] de anélidos, habitualmente mariños. Semellantes a vermes, caracterízanse por ter un corpo alongado, no que en cada metámero (segmento) presenta un par de apéndices chamados parapodios así como un feixe de quetas (espiñas de quitina que por musculación se poden estender e contraer). Os parapodios mostran unha ampla diversidade de formas e funcións, que van desde as funcións de locomoción, intercambio de gases, protección, agarre, control do fluxo de augas dentro do tubo ou para agocharse. A cabeza dos poliquetos ás veces aparece adornada con multitude de estruturas sensoriais como palmas de tentáculos, antenas e cirrios. Os carnívoros predadores teñen polo común mandíbulas farínxeas grandes. Ao remate do corpo segmentado teñen un rabo, chamado pixídio, onde se atopa o ano[2].
A clase dos poliquetos aparece representada de xeito abundante e nun amplo rango de ambientes e localizacións, dende os océanos de temperaturas máis baixas das chairas abisais ata as formas que toleran as temperaturas extremas preto dos afloramentos hidrotermais. Están presentes a todas as profundidades, desde os que viven preto da superficie oceánica ata a maior profundidade oceánica de todas; que é o caso dos espécimes de 2–3 cm que se atoparon en 2009 na fosa Challenger polo robot de mostraxe Nereus[3]. Só se coñecen 168 especies (menos do 2% de toda a diversidade de poliquetos) que residan en augas doces[4].
Ata agora hai descritas máis de 10.000 especies nesta clase. Arenicola marina e Nereis son especies representativas dos poliquetos.
Os poliquetos son vermes segmentados, de menos de 10 cm de longo de media, aínda que con especies de tamaños de 1 mm a especies de 3 metros. Ás veces presentan cores brillantes, incluso iridescentes ou luminescentes. Cada segmento ten parapodios como pas e moi vascularizados, que se empregan para o movemento, e en moitas especies, como principal superficie de respiración. Os feixes de cerdas, as chamadas setae, proxéctanse dos parapodios[5].
Aínda así, os poliquetos varían amplamente do anterior patrón xeral e poden mostrar un amplo rango de diferentes formas corporais. A máis xeneralizada é a dos poliquetos que se arrastran polo fondo do mar, mais outros que se adaptaron a outros nichos ecolóxicos, como a escavación, a natación, as vidas peláxicas, o furado de tubos ou perforacións, o comensalismo e o parasitismo, presentan outras modificacións estruturais corporais para tales fins.
A cabeza, ou prostomio, está relativamente ben desenvolvida, comparado con outros anélidos. Proxéctase cara a boca, que está na parte baixa do animal. A cabeza normalmente inclúe dous ou catro pares de ollos, malia que hai algunhas especies cegas. Estas son polo xeral estruturas simples, con capacidade de distinguir só luces e escuridade. Algunhas especies presentan ollos máis grandes e con lentes e terían unha visión máis sofisticada[5].
A cabeza tamén inclúe un par de antenas, palpos coma tentáculos, e un par de fosos aliñados con cilios, que serían quimiorreceptores que axudasen na busca de alimento[5].
Os poliquetos están cubertos por unha capa superficial de epitelio columnar simple cuberto por cutícula. Por debaixo desta, e por orde, presentan unha capa de tecido conectivo, unha capa de músculo interno ou circular, unha capa de músculo lonxitudinal e un peritoneo rodeando a cavidade corporal. Os parapodios móvense por unha musculatura oblicua a maiores da outra. Aínda que nalgunhas especies é todo continuo, a meirande parte dos poliquetos teñen a cavidade corporal dividida en compartimentos separados por teas de peritoneo.
A boca dos poliquetos atópase no peristoma, o segmento por detrás do prostomio, e varía de forma que depende da dieta, que vai dende a de herbívoros a filtradores, necrofaxia e parasitismo. De xeito común presenta un par de mandíbulas e unha farinxe que poden sacar fóra do corpo, o cal lles permite atrapar de xeito rápido a comida e introducila na boca. Nalgunhas especies a farinxe tórnase nunha longa probóscide. O tracto dixestivo é un simple tubo que, normalmente, ten unha parte estomacal ao longo deste.
As especies máis cativas, e adaptadas a escavaren, non teñen branquias co que respiran só pola súa superficie corporal. A meirande parte das outras especie, pola contra, teñen branquias externas, que de costume están asociadas cos parapodios.
Malia que simple, habitualmente presentan un sistema circulatorio. Os vasos sanguíneos principais son dous e os vasos miúdos secundarios fornecen a gorxa e os parapodios. O fluxo de sangue é polo vaso dorsal, por riba da gorxa, e con retorno pola parte inferior do corpo polo vaso central, por debaixo da gorxa. Os vasos sanguíneos son contráctiles, co que poden empurrar o sangue ao longo do corpo e cumpren unha función cardíaca. Nalgúns poucos casos, porén, as valvas cardíacas, semellantes a corazóns, atópanse en varias partes do sistema corporal. Pola contra, algunhas especies presentan ou ben pouco ou nada de sistema circulatorio sanguíneo, co que o transporte de osíxeno é por medio do fluído celómico da cavidade corporal[5]. O sangue é sen cor ou presenta tres pigmentos respiratorios diferentes. O máis común destes pigmentos é a hemoglobina mais nalgúns casos aparece a hemeritrina ou a clorocruonina, de cor verde.
O sistema nervioso consiste nunha única corda nerviosa central, que percorre todo o corpo, e que presenta ganglios e unha serie de nervios por cada segmento. O cerebro é relativamente grande, en comparanza con outros anélidos, e atópase na parte superior da cabeza. Anexa á capa ventral posterior do cerebro presentan unha endocrina, que semella estar relacionada coa actividade reprodutora dos poliquetos. A maiores dos órganos sensitivos na cabeza, teñen puntos focais fotosensibles ao longo do corpo, os estatocistes, e múltiples puntos nerviosos sensitivos, que seguramente están implicados na sensibilidade táctil[5].
A cutícula dos poliquetos está formada por un entrecruzamento de coláxeno e chega a un ancho de entre 200 nm e 13 mm. As mandíbulas están formadas por coláxeno de esclerito e as súas setae de quitina esclerotizadas[6]
Case todos os poliquetos teñen sexos separados, e poucos son hermafroditas. As especies máis primitivas teñen un par de gónadas en cada segmento, mais a meirande parte das especies teñen xa un grado de especialización. As gónadas liberan os gametos inmaduros directamente na cavidade corporal, onde rematarán o seu desenvolvemento. Unha vez que maduran, os gametos saen ás augas exteriores por vías ou aberturas, de tipo variado entre as diferentes especies, ou saen por unha completa ruptura da parede corporal do adulto, o que significa a súa morte. Algunhas especies de poliquetos teñen copulación, aínda que case todos realizan a fertilización de ovos no medio externo.
Os ovos fertilizados rompen dando larvas trocóforas, que flotarán no plancto, e que nun momento dado por metamorfose chegarán á forma adulta engadindo segmentos corporais. Hai algunhas especies que non teñen forma larval co que do ovo sae un individuo xa semellante ao adulto. No caso de ter fase larvaria, os trocóforos nunca se alimentan e sobreviven grazas á xema que queda do ovo[5]
Algúns poliquetos mostran estratexias reprodutivas destacables. No xénero Eunicie danse casos de reprodución epitoke, unha transformación morfolóxica de adaptación peláxica para a reprodución. Durante case todo o ano eses poliquetos semellan outros poliquetos escavadores ou tubícolas ata que sofren unha transformación morfolóxica destacable na que os segmentos do rabo comenzan a medrar e o poliqueto queda diferenciado en dúas partes. A parte frontal, a atoke, é asexual. A nova parte do rabo é a responsable do entrecruzamento e dáselle o nome de epitoke.
Cada segmento do epitoke está cheo de ovos e esperma e caracterízase por un único punto de visión na súa superficie. Ao comezar o último cuarto lunar estes poliquetos reprodúcense e os epitokes libéranse dos atokes e flotan na superficie. Cando no punto de visión se aprecia estar na superficie, libéranse o esperma e os ovos dos centos de segmentos de reprodución dos poliquetos[7]
Os poliquetos son extremadamente variables tanto na súa forma como no seu estilo de vida, mesmo habendo algúns taxons que nadan entre o plancto ou por riba das chairas abisais. A meirande parte deles fan tubos nos sedimentos e outros viven como comensais. Unhas poucas especies son parasíticas. As formas móbiles (Errantia) adoitan ter órganos sensoriais ben desenvoltos e mandíbulas mentres que as formas sedentarias (Sedentaria) carecen destas mais teñen mandíbulas ou tentáculos especializados para a respiración e o depósito ou filtrado de alimentos, como o fan os Sannelida.
Os poliquetos de altas profundidades teñen partes bucais extraíbles que usan para a captura de presas[8]. Uns poucos grupos téñense especializado para vivir nos ambientes terrestres, como é o caso dos Namanereidinae, que teñen moitas especies terrestres malia que restrinxidas a áreas húmidas. Algunhas especies desenvolveron invaxinación cutáneas para intercambio gasoso co aire.
Taxonomicamente, os poliquetos están considerados como un grupo parafilético[11], o que implica que dentro deste grupo se exclúen descendentes do seu máis recente antecesor común. Os grupos que terían descendido dos poliquetos son oligoquetos (miñocas e samesugas), Sipúnculos e Echiuras. Os Pogonophora e os Vestimentífera foran clasificados como filos separados pero hoxe están incluídos dentro da familia de poliquetos de Siboglinidae.
A clasificación de Rouse & Pleijel (2001), con modificacións propostas por Zrzavý et al (2009) e Struck (2011) é a seguinte[12]:
Os fósiles da liña basal de poliquetos que se coñecen son do Lagerstätte de Sirius Passet, un rico depósito sedimentario de Groenlandia que presumiblemente data do tardío Atdabaniano , principios do Cámbrico.[13] Moitos dos máis famosos restos fósiles do Xisto de Burguess, como a Canadia, estarían relacionados cos poliquetos. Wiwaxia, desde cedo interpretada como un anélido,[14], agora estase a valorar como molusco[15][16]. Un fósil aínda máis anterior, Cloudina, data do remate do período Ediacarano e é interpretado, inda que sen consenso, como un dos poliqueto iniciais[17][18]
Ao seren de corpos brandos, o rexistro fósil dos poliquetos está dominado polos restos das súas mandíbulas, e que se coñecen como escoledontes, e polos tubos mineralizados que algúns poliquetos secretan[19]. Os poliquetos remineralizadores máis importantes son os serpúlidos, os sabélidos e os cirratúlidos. A cutícula dos poliquetos non ten potencial de se preservar co que só tende a permanecer preservada durante 30 días tralo falecemento do poliqueto[6]. Malia que polo xeral se precisa de que haxa biomineralización para preservar ese tecido brando despois deses días, no xisto de Burgess viuse que non sempre este é o caso[6]. O seu potencial de preservación é semellante ao das medusas.
Os poliquetos (Polychaeta) son unha clase parafilética de anélidos, habitualmente mariños. Semellantes a vermes, caracterízanse por ter un corpo alongado, no que en cada metámero (segmento) presenta un par de apéndices chamados parapodios así como un feixe de quetas (espiñas de quitina que por musculación se poden estender e contraer). Os parapodios mostran unha ampla diversidade de formas e funcións, que van desde as funcións de locomoción, intercambio de gases, protección, agarre, control do fluxo de augas dentro do tubo ou para agocharse. A cabeza dos poliquetos ás veces aparece adornada con multitude de estruturas sensoriais como palmas de tentáculos, antenas e cirrios. Os carnívoros predadores teñen polo común mandíbulas farínxeas grandes. Ao remate do corpo segmentado teñen un rabo, chamado pixídio, onde se atopa o ano.
A clase dos poliquetos aparece representada de xeito abundante e nun amplo rango de ambientes e localizacións, dende os océanos de temperaturas máis baixas das chairas abisais ata as formas que toleran as temperaturas extremas preto dos afloramentos hidrotermais. Están presentes a todas as profundidades, desde os que viven preto da superficie oceánica ata a maior profundidade oceánica de todas; que é o caso dos espécimes de 2–3 cm que se atoparon en 2009 na fosa Challenger polo robot de mostraxe Nereus. Só se coñecen 168 especies (menos do 2% de toda a diversidade de poliquetos) que residan en augas doces.
Ata agora hai descritas máis de 10.000 especies nesta clase. Arenicola marina e Nereis son especies representativas dos poliquetos.
Mnogočetinaši su pretežito morski organizmi, koji pripadaju u kolutićavce. Obitavaju ispod kamenja, u mulju, među algama. Pojedine su vrste jako dugačke. Mogu biti vrlo šareni. Uz maločetinaše i pijavice, glavni su predstavnici koljena kolutićavci (Annelida).
Mnogočetinaši su obično dugi do 10 cm, no veličina im varira od nekoliko milimetara do 3 metra. Tijelo im je kolutićavo te imaju celom. Sa strane svakog kolutića imaju parapodije (bataljice), iz kojih izlaze četine (hete), po kojima su i dobili ime. Parapodiji im služe za pokretanje. Način života im je slobodan i sjedilački. Sjedilački izlučuju oko tijela vapnenu cijev u kojoj žive. Kod sjedilačkih i slobodnih oblika razvijena je glava na kojoj su osjetila i strukture koje pomažu pri uzimanju hrane. Na glavi su usta i jedan do četiri para očiju, nekoliko ticala i par pipala (palpi). Imaju velike regeneracijske sposobnosti.
Razdvojena su spola. Spolne stanice izlaze metanefridijima ili se izbacuju kroz stijenku tijela koja pukne. Iz jajeta se razvija ličinka trohofora, koja se potom razvija u odrasli oblik.
Kožu izgrađuje jednoslojni epiderm koji na površinu izlučuje kutikulu. Između epidermalnih stanica nalaze se žlijezde i osjetne stanice. Ispod epiderma su prstenasti i uzdužni mišići.
Dišu škrgama, koje nastaju kao izvrat površine kože. To su nježni listići u koje urastaju i krvne kapilare. Manji vodeni mnogočetinaši dišu kožom, poput kopnenih maločetinaša, gujavica.
Pojedine vrste su grabežljive i vrlo proždrljive. Hrane se planktonom, detritusom i manjim beskralješnjacima. Probavni sustav čine usta, ždrijelo i dugačko ravno crijevo koje završava crijevnim ili analnim otvorom.
Mnogočetinaši izlučuju pomoću segmentalnih organa, metanefridija.
Živčani sustav izgrađen je od jednog para moždanih ganglija koji leže iznad ždrijela i povezani su okoždrijelnim vrpcama s podždrijelnim ganglijima. Od thi se ganglija pružaju dvije živčane vrpce prema stražnjem dijelu tijela koje su povezane u svakom kolutiću. Mnogočetinaši imaju ljestvičav živčani sustav.
Optjecajni sustav je zatvoren. Građen je od jedne leđne krvne žile koja tjera krv prema prednjem dijelu tijela i trbušne krvne žile koja tjera krv prema stražnjem dijelu tijela. Te su žile međusobno povezane u svakom kolutiću. U krvi se nalaze dišni pigmenti, najčešće hemoglobin.
Raznolikost živoga svijeta - udžbenik biologije za drugi razred gimnazije, Bačić, T., Erben, R., Krajačić, M., Školska knjiga, d.d., Zagreb, 2003.
Mnogočetinaši su pretežito morski organizmi, koji pripadaju u kolutićavce. Obitavaju ispod kamenja, u mulju, među algama. Pojedine su vrste jako dugačke. Mogu biti vrlo šareni. Uz maločetinaše i pijavice, glavni su predstavnici koljena kolutićavci (Annelida).
Polychaeta adalah kelas cacing annelida yang umumnya hidup di laut, sebagian juga ditemukan di sungai dan danau (air tawar) dan sebagin lainnya ditemukan di darat (terrestrial). Seluruh permukaan tubuh polychaeta mengandung rambut-rambut kaku atau setae yang dilapisi kutikula sehingga licin dan kaku. Tubuhnya berwarna menarik, seperti ungu kemerah-merahan. Setiap segmen tubuh polychaeta dilengkapi dengan sepasang alat gerak atau alat berenang yang disebut parapodia, pada cacing yang bergerak aktif (Errantia), tetapi pada cacing yang relatif lamban bergerak (Sedentaria) tidak memiliki parapodia. Parapodia berperan sebagai alat pernapasan. Ukuran tubuh polychaeta sebagian besar berukuran 5–10 cm, tetapi ada yang kurang dari 1 mm (misalnya Diurodrilus) dan ada juga yang mencapai 3 m (misalnya Namalycastis rhodochorde).
Cacing ini tidak mempunyai sadel (klitelum)seperti pada cacing tanah (oligochaeta).Polychaeta memiliki kelamin terpisah dan ada yang hermaprodit. Perkembangbiakannya dilakukan dengan cara seksual dan aseksual. Pembuahannya dilakukan di luar tubuh dan ada yang di dalam tubuh. Telur yang telah dibuahi tumbuh menjadi larva yang disebut trakofor.
Sebagian besar, polychaeta hidup secara bebas (free living), tetapi juga ada yang bersifat parasit pada hewan lain, misalnya Polydora dari famili Spionidae. Contoh jenis Polychaeta antara lain calm worm, cacing sorong, cacing wawo, cacing palolo, dan cacing nipah.
Polychaeta adalah kelas cacing annelida yang umumnya hidup di laut, sebagian juga ditemukan di sungai dan danau (air tawar) dan sebagin lainnya ditemukan di darat (terrestrial). Seluruh permukaan tubuh polychaeta mengandung rambut-rambut kaku atau setae yang dilapisi kutikula sehingga licin dan kaku. Tubuhnya berwarna menarik, seperti ungu kemerah-merahan. Setiap segmen tubuh polychaeta dilengkapi dengan sepasang alat gerak atau alat berenang yang disebut parapodia, pada cacing yang bergerak aktif (Errantia), tetapi pada cacing yang relatif lamban bergerak (Sedentaria) tidak memiliki parapodia. Parapodia berperan sebagai alat pernapasan. Ukuran tubuh polychaeta sebagian besar berukuran 5–10 cm, tetapi ada yang kurang dari 1 mm (misalnya Diurodrilus) dan ada juga yang mencapai 3 m (misalnya Namalycastis rhodochorde).
Cacing ini tidak mempunyai sadel (klitelum)seperti pada cacing tanah (oligochaeta).Polychaeta memiliki kelamin terpisah dan ada yang hermaprodit. Perkembangbiakannya dilakukan dengan cara seksual dan aseksual. Pembuahannya dilakukan di luar tubuh dan ada yang di dalam tubuh. Telur yang telah dibuahi tumbuh menjadi larva yang disebut trakofor.
Sebagian besar, polychaeta hidup secara bebas (free living), tetapi juga ada yang bersifat parasit pada hewan lain, misalnya Polydora dari famili Spionidae. Contoh jenis Polychaeta antara lain calm worm, cacing sorong, cacing wawo, cacing palolo, dan cacing nipah.
Burstaormar eða Burstormar, (fræðiheiti:Polychaeta) eru hryggleysingjar af fylkingu liðorma. Þeir eru eitt algengasta dýrið á sjávarbotni hér við land og getur verið mörg þúsund burstaormar á hvern fermetra. Af þeim eru til meira en 6 þúsund tegundir sem flestar eru minni en 10 millimetrar á lengd en þó eru til stærri og allt upp í risaskera sem getur orðið nokkrir tugir sentimetra á lengd. Aðrir liðormar eru ánamaðkar (Oligochaeta) og iglur (Hirudinea).
Burstormar einkennast eins og aðrir liðormar á því að hafa liðskiptan búk en einnig á fóttotum og áberandi burstum sem þeir draga nafn sitt af. Fóttoturnar og burstarnir geta verið af ýmsum stærðum og gerðum eftir tegundum. Þeir eru til í margskonar litum og líkamsbygging tegunda margbreytilegar þótt þeir hafi allir þessi grunn einkenni. Höfuð þeirra er tiltölulega vel þróað í samanburði við aðra liðorma. Á höfðinu eru venjulea tvo til fjögur pör af augum þótt sumar tegundir geti verið blindar. Augun er tiltölulega einföld og greina aðeins ljós og myrkur en sumar tegundir hafa stór augu með linsur sem veitir þeim færi á flóknari sýn. Á höfðinu er einnig par af skynjurum líkt og loftnet og önnur skynfæri sem hjálpa ormunum að leita matar. Munnur burstaorma er mismundandi eftir mataræði þeirra því sumar tegundir eru rándýr aðrar sníkjudýr, grasætur, rotverur eða síarar. Almennt hafa þeir hinsvegar eitt par af kjálkum og koki sem ormurinn getur snúið á augabragði út og aftur inn. Þetta gerir orminum kleyft að grípa mat og draga hann inn í munninn. Hjá sumum tegundum hefur kokinu verið breytt í rana.
Ytra yfirborð búksins samanstendur af einföldum þekjuvef sem fellur undir þunnt lag af lifandi vef. Undir yfirborði búksins er þunnt lag af bandvef, lag af hringlaga vöðva, lag af langsum vöðva og lífhimna sem umlykur líkamsholið. Aðrir vöðvar sjá um hreyfa bifár sem notuð eru í flutning, skynja tilfinningar og í öndun. Í flestum tegundum er líkamsholinu skipt í aðskild hólf með lífhimnu milli hvers hluta en í sumum tegundum er það meira samfellt. Meltingarvegurinn er einfalt rör, yfirleitt með smá maga einhverstaðar á rörinu.
Flestar tegundir hafa ytri tálkna til öndunar en minnstu tegundirnar og þær sem eru aðlagaðar því að grafa holur skortir hann, þær tegundir anda aðeins í gegnum yfirborð líkamans. Venjulega er einfalt blóðrásarkerfi til staðar, þar sem það eru tvær megin æðar og svo smærri æðar sem koma blóðinu til þarma og skynfæra. Blóðið flæðir fram í baklægri æð fyrir ofan meltingarveginn og skilar sér til baka í kviðlægri æð sem er undir þörmunum. Sjálfar hafa æðarnar samdráttaráhrif sem hjálpa til við að ýta blóðinu áfram svo flestar tegundir hafa ekki þörf á hjarta en auðvitað er til undantekningar við því. Taugakerfið samanstendur af einni eða tveim kviðlægum taugaleiðslum endilöngum eftir líkamanum með röð af litlum taugum út frá þeim. Heilinn er tiltöulega stór samanborið við aðra liðorma og liggur í efri hluta höfuðsins.
Burstaormar geta lifað við margbreytilegustu aðstæður. Finnast um allan heim og í höfum frá yfirborði niður í dýpstu myrkur sjávar og frá köldustu höfum til funheitra neðansjávar jarðvarmastúta. Aðeins fáar tegundir finnast þó í ferskvatni.
Flestir eru þeir þó botnlægar sjávarlífverur sem grafa sig niður í leirur og set og lifa rán- eða grotlífi. Oft grafa þeir sér U-laga göng í botninn og lifa ofan í þeim göngum, með höfuðið við annan munnann en halann við hinn. Þannig er til dæmis sandmaðkurinn sem er mjög algengur á leirum við Ísland og má þekkja hvar göngin hanns eru á saurhrúgum sem myndast við holu hanns þeim megin sem halinn er. Algengustu burstaormarnir eru þó þeir sem skríða meðfram botninum en sumir hafa aðlagað sig öðrum aðstæðum og grafa sig niður, synda, lifa líkt og uppsjávarfiskar eða lifa í röri allt sitt líf.
Hreisturbakur (Polynoinae) er ein af mörgum tegundum burstaorma. Heilstu einkenni þeirr eru að þeir hafa hreisturplötur sem hylja bakið. Oftast eru þeir flatvaxnir og 3-7 cm á lengd. Hreisturplöturnar skarast og liggja í tveimur röðurm eftir bakinu á orminum og fer fjöldi plata eftir því um hvaða tegund er verið að ræða. Plöturnar eru festar við bak ormsins með stilk og myndast holrúm undir þeim, í holrúminu er tálkn. Meðfarm hliðunum standa burstarnir út undan hreistiplötunum, hreistrið er brúnleitt eða gráleitt.
Hreisturbakar eru botnsýr og finnast allt í krignum landið. Þeir lifa neðarlega í fjörum og finnast oftast undir steinum. Þeir eru rándýr og lifa aðallega á smáum krabbadýrum (botnkrabbaflóm og marflóm) og öðrum minni burstaormum. Á höfðinu hafa þeir kröftugan rana með sterkum kjálkum fremst. Þegar þeir sjá bráð í færi eru þeir eldsnöggir að skjóta rananum í átt að bráðinnu og grípa hana með kjálkunum. (Fjaran og hafið, e.d.)
Snúðormar (Spirorbis spp) eru frekar litlir burstaormar sem lifa inni í hringlafa kalkrörum sem eru föst við steina, þörunga eða skeldýr, oftast 3-4 mm í þvermál. Dýrin liggja inni í rörinu alla ævi, þau eru liðskipt með um 30 liði og krans af fæðuöngum frems á höfðinu. Á sama stað hefur ormurinn loka sem hann notar til að loka fyrir endann á rörinu.
Í fjörum og grunnum sjór hér við land eru nokkrar tegundir af snúðormum. Hver tegund heldur sig í sýni heimkynni, ein tegund er í þangi, önnur á steinum og sú þriðja á kóralþangi svo eitthvað sé nefnt. Snúð ormar lifa á lífrænum ögnum og svifþörungum sem þeir grípa með greinóttum fæðuöngum sínum. (Fjaran og hafið, e.d.)
Ekki er vitað til þess að burstaormar séu nýttir hér á landi nema sem beita enda eru þeir mikilvæg fæða fyrir ýmsa nytjafiska líkt og ýsu og flatfisk.
Burstaormar eða Burstormar, (fræðiheiti:Polychaeta) eru hryggleysingjar af fylkingu liðorma. Þeir eru eitt algengasta dýrið á sjávarbotni hér við land og getur verið mörg þúsund burstaormar á hvern fermetra. Af þeim eru til meira en 6 þúsund tegundir sem flestar eru minni en 10 millimetrar á lengd en þó eru til stærri og allt upp í risaskera sem getur orðið nokkrir tugir sentimetra á lengd. Aðrir liðormar eru ánamaðkar (Oligochaeta) og iglur (Hirudinea).
I policheti (Polychaeta Grube, 1850) sono la classe filogeneticamente più antica del phylum degli Anellidi, comprendente circa 13 000 specie. Sono animali bentonici e hanno habitat marino.
Presentano uno sviluppo indiretto per larva di tipo trocofora, nella quale vi è la presenza di tasche celomatiche già differenziate e metamerizzate. La trocofora dei policheti rappresenta la forma classica, è caratterizzata da una tipica forma a trottola e da due bande ciliate, prototroco e metatroco, che ne circondano la superficie all'incirca a livello del piano equatoriale. Queste bande funzionano sia per il movimento che per l'alimentazione attraverso la filtrazione del plancton. Lo sviluppo avviene con l'allungamento nella parte posteriore e l'inizio della segmentazione, dunque i segmenti di più recente formazione sono quelli in prossimità del pigidio.
Le dimensioni della maggior parte delle specie variano dai 5 ai 10 cm, ma ci sono specie che misurano pochi millimetri e altre (Dasybranchus caducus) che possono oltrepassare il metro di lunghezza e lo spessore di 2 cm.
Il corpo mostra una chiara segmentazione metamerica.
Si distinguono tre regioni, prostomio o regione cefalica, metastomio o tronco e pigidio o coda. Sono privi di clitello (rigonfiamento paracentrale ricco di ghiandole mucipare presente invece nei lombrichi).
I restanti segmenti metamerici possono essere somiglianti (metamero, segmentazione omonoma) o formare regioni chiaramente distinte (metamero, segmentazione eteronoma); questo è il caso di alcuni policheti sedentari. le strutture più caratteristiche del metastomio sono i parapodi. solitamente i parapodi sono costituiti da due parti, una dorsale detta notopodio, e una ventrale detta neuropodio, entrambe presentano un cirro e sono provviste di setole, delle formazioni chitinose a forma di ago molto caratteristiche da cui deriva il nome del gruppo, le quali sono connesse mediante muscoli al mesenterio ventrale, questo permette il loro movimento e il conseguente movimento dell'animale.
Alcune specie hanno parapodi presenti e ben visibili che permettono loro di strisciare sul fondo (cosiddetti policheti erranti).
In molte altre specie (cosiddetti policheti sedentari) mancano invece i parapodi: sono forme spesso semisessili, affondate nel sedimento attraverso un tubo prodotto dalle secrezioni di cellule epidermiche (tubicolati). La composizione del tubo è molto varia, potendo essere mucoso, frequentemente misto a particelle di fango, sabbia o resti organici, membranoso, chitinoso o calcareo.
Alcune specie, come lo spirografo, sono ornate di una ricca e colorata corona di tentacoli a spirale.
Le loro appendici (o chete) sono carnose ed espanse. Questi ultimi sono sostenuti da parapodi, i quali a loro volta sono mossi da fasci muscolari parapodiali o circolari. Sono presenti anche altri due diversi tipi di fasci muscolari, quelli longitudinali e quelli obliqui; del primo tipo in particolare ne sono presenti 4 all'interno di un polichete e percorrono tutta la lunghezza del corpo accoppiati in posizione ventrale e dorsale.
È presente una robusta cuticola collagenica composta da fibre a fasci crociati (perpendicolari tra loro) attraversata da microvilli che si ramificano all'esterno. Importante la presenza di questo organo attraverso il quale è impedita la disidratazione dell'organismo; da notare che nei policheti le fibre collageniche sono più sottili rispetto a quelle degli oligocheti a causa dell'abbondanza di materiale matriciale.
Il sistema nervoso rispecchia molto bene le caratteristiche del phylum: cerebro dorsale collegato alla catena gangliare ventrale tramite un cingolo periesofageo agganciato allo gnatocerebro.
Il sistema circolatorio risulta essere chiuso.
Il sistema escretore è di tipo metanefridiale, e da notare è il fatto che il nefridioporo presente su un metamero sia in collegamento attraverso un canale ciliato e un tunnel ciliato (nefrostoma) al metamero precedente.
La riproduzione è in genere di tipo sessuale e avviene, a seconda delle specie, per liberazione di uova e sperma in acqua o per accoppiamento.
Alcune specie (ad esempio Microstomum lineare) si riproducono per paratomia, cioè una rigenerazione cellulare che precede la fase in cui l'individuo si divide in più animali (fino a 30) che rimangono allineati e uniti per un certo periodo per poi staccarsi.
Si conoscono circa 13 000 specie di policheti, di cui almeno 8 000 presenti nel Mar Mediterraneo.
La loro sistematica è ancora problematica, ma vi è ormai accordo nell'abbandonare la tradizionale[2] classificazione in Policheti Erranti (Errantia) e Policheti Sedentari (Sedentaria).
La classificazione in atto più accreditata[3] è la seguente:
I policheti (Polychaeta Grube, 1850) sono la classe filogeneticamente più antica del phylum degli Anellidi, comprendente circa 13 000 specie. Sono animali bentonici e hanno habitat marino.
Daugiašerės žieduotosios kirmėlės (lot. Polychaeta) – žieduotųjų kirmėlių (Annelida) tipo gyvūnų klasė. Joms priklauso apie 13000 rūšių.
Jų kūnas skirstomas į galvinę, liemeninę ir uodeginę dalis. Galvinė dalis: sudaryta ir prostomiumo(galvos skiautė) ir perstomiumo (burnos skyrius). Liemeninė dalis: segmentacija heteronominė, nes kūno segmentai vienas nuo kito skiriasi. Jų kūną dengia vienasluoksnis epitelis ir plona kutikulė. Odos raumenų maišą sudaro epitelis ir po juo einantys žiediniai ir išilginiai raumenys. Būdinga antrinė kūno ertmė – celomas. Virškinimo sistema: burna, ryklė, stemplė, vidurinė žarna ir užpakalinė žarna. Šalinimo sistema: metanefridinė. Gyvena daugiausiai jūros dugne, galvos skiautėje turi ūselius ir antenas, priklausomai nuo rūšies gali turėti 2 arba 4 akis. Burna apatinėje kūno dalyje, galvinės skiautės priekinėje dalyje – čiupikai. Kiekviename segmente (išskyrus galvą ir uodegą) pora parapodijų. Priklausomai nuo rūšies gali kvėpuoti žiaunomis arba visu kūno paviršiumi. Kraujotakos sistema neuždara. Ją sudaro nugarinė ir pilvinė kraujagyslės, kurias jungia žiedinė kraujagyslė. Nervų sistema ganglijinė (aplinkryklinis žiedas, viršryklinis ir poryklinis ganglijai, nerviniai kamienai, grandinėlė, jutimo organai: čiuopikliai, antenos, ūseliai). Skirtalytės. Priklausomai nuo rūšies kiaušialąstės/spermatozoidai gali formuotis kiekviename segmente arba tik užpakaliniuose segmentuose. Būdingas išorinis apvaisinimas.
Skirstomi į 3 poklasius: klajojantieji, sėslieji ir dygiaodžių parazitai.
Reikšmė: bentosiniai gyvūnai. Dauguma plėšrios. Jomis minta jūriniai gyvūnai, žuvys, vėžiagyviai, galvakojai moliuskai. Kai kurios filtruoja vandenį. Kai kurios (smiltkirmis) naudojamos kaip masalas žuvims.
Šis straipsnis apie zoologiją yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. Daugiašerės žieduotosios kirmėlės (lot. Polychaeta) – žieduotųjų kirmėlių (Annelida) tipo gyvūnų klasė. Joms priklauso apie 13000 rūšių.
Zie Polychaeta (geslacht) voor het geslacht van vliegen. De borstelwormen (Polychaeta), van het Grieks πολύς polýs‚ veel, en χαίτη chaítē‚ haar) zijn een klasse van ringwormen waarvan de vertegenwoordigers vrijwel uitsluitend in zee leven. Er zijn meer dan 11.000 soorten beschreven in deze klasse. Onder meer de zeepier en het goudkammetje behoren ertoe.
Borstelwormen volgen in het algemeen het bouwplan van de ringwormen, met een kop, een cilindrisch, gesegmenteerd lichaam en een staartstukje. Ze variëren in lengte van minder dan 1 mm voor sommige interstitiële soorten, tot reuzen van bijna 3 m lang.
De kop bestaat uit een prostomium (gedeelte voor de mondopening) en een peristomium (gedeelte rond de mond) en draagt meestal gepaarde aanhangsels (palpen, antennen en cirri). Meestal is er ook een proboscis, een soort uitstulpbaar slurfje, al dan niet voorzien van tanden.
Het lichaam van een borstelworm bestaat uit talrijke segmenten die elk voorzien zijn van een paar pootjes, parapodia genaamd. Deze parapodia zijn inwendig vaak (orde Aciculata) verstevigd met chitineuze stekels: de acicula.
Het pygidium (staartstukje) draagt nooit chaetae maar soms wel een paar anale cirri.
Borstelwormen zijn een zeer succesrijke groep die in alle zeeën voorkomt. Ze zijn meestal vrijlevend; sommigen zijn commensalen en een enkele soort leeft parasitair. Ze zijn te vinden in allerlei biotopen, er zijn pelagische, kruipende, gravende en kokerbewonende vormen. Door hun activiteit binnen hun gangen en kokers zorgen borstelwormen voor een betere zuurstofverdeling in de bodem en ook voor fixatie van het sediment. Hun aanwezigheid speelt dan ook een zeer belangrijke structurerende rol bij de samenstelling van het volledige bodemecosysteem.
Onder de borstelwormen vindt men actieve predatoren, depositievoeders (halen voedsel van tussen de zandkorrels), selectieve depositievoeders (halen voedsel met hun tentakels van op het substraat) en filtervoeders.
De volgende taxa worden bij de borstelwormen ingedeeld:
Aphrodita aculeata (zeemuis)
Arenicola marina (zeepier)
Capitella capitata (slangpier)
Eteone longa (groengele wadpier)
Eunereis longissima (zager)
Nephtys hombergii (zandzager)
Pectinaria koreni (goudkammetje)
Phyllodoce maculata (gestippelde dieseltreinworm)
Sthenelais boa (zeerups)
De borstelwormen (Polychaeta), van het Grieks πολύς polýs‚ veel, en χαίτη chaítē‚ haar) zijn een klasse van ringwormen waarvan de vertegenwoordigers vrijwel uitsluitend in zee leven. Er zijn meer dan 11.000 soorten beschreven in deze klasse. Onder meer de zeepier en het goudkammetje behoren ertoe.
Polychaeta is een geslacht van vliegen (Brachycera) uit de familie van de sluipvliegen (Tachinidae). De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1851 door Macquart.[1]
Bronnen, noten en/of referenties
Hav- eller mange- eller flerbørsteormer er en klasse av leddormene. Som navnene antyder, er samtlige artene havlevende, og er kjennetegnet ved at de bærer fire «børster», dvs. spesielle hår på hvert ledd. Disse er lange og tydelige og omgitt av varierende grad av gjeller eller papiller.[1] Kjente delgrupper eller arter av havbørsteormene er fjæremakker, nereider og poseorm.
Havbørsteormene er segmentert, som betyr at kroppen består av mange ledd, som stort sett inneholder det samme settet med organer (metameri). Det fremste leddet (protostomium eller «hodet», som egentlig ikke regnes som ledd, men ligger foran disse) har flere særtrekk: ett par nuchalorganer (som er smaks- eller lukteorganer) og flere vedheng, som omtales som antenner, palper eller tentakler.[1]
Også fåbørstemark har børster, selv om disse er svært små og korte. Fåbørsteormene og iglene stammer sannsynligvis fra flerbørsteormene, slik at flerbørsteormene egentlig utgjør en parafyletisk gruppe. Trolig er enkelte delgruppe er nærmere beslektet med belteormene, selv om det ikke er klart hvilke dette er.[2]
Tradisjonelt har man inndelt havbørsteormene i urleddormer («Archiannelida»), fritt bevegelige ormer («Errantia») og ormer som graver i sedimentet («Sedentaria»).[3] Denne inndelingen er økologisk meningsfull, men det er ikke sikkert i hvilken grad dette gjenspailer slektskapsforholdene. Trolig er Errantia og Sedentaria monofyletiske grupper.[4][5]
Samtidig har fylogenetiske analyser vist at flere tidligere gåtefulle grupper faktisk stammer fra børsteormer. Dette gjelder for:
Også myzostomidene har lenge blitt regnet til havbørsteormene, men det kan hende at de er nærmere beslektet med hjuldyr.
Hav- eller mange- eller flerbørsteormer er en klasse av leddormene. Som navnene antyder, er samtlige artene havlevende, og er kjennetegnet ved at de bærer fire «børster», dvs. spesielle hår på hvert ledd. Disse er lange og tydelige og omgitt av varierende grad av gjeller eller papiller. Kjente delgrupper eller arter av havbørsteormene er fjæremakker, nereider og poseorm.
Multimedia w Wikimedia Commons Wieloszczety (Polychaeta) – bardzo stara filogenetycznie i silnie zróżnicowana morfologicznie, a także pod względem biologii i ekologii grupa pierścienic (Annelida) o robakowatym ciele, którego segmenty są zaopatrzone w parę parapodiów z pękami szczeci. Są zwierzętami rozdzielnopłciowymi. W rozwoju występuje larwa typu trochofora. Grupa ta obejmuje około 14 tys. znanych nauce gatunków zaliczanych do ponad 80 rodzin tradycyjnie grupowanych w randze gromady Polychaeta. Relacje pokrewieństwa pomiędzy rodzinami wieloszczetów oraz pomiędzy wieloszczetami i pozostałymi pierścienicami pozostają słabo poznane. Wiadomo jednak, że grupa tradycyjnie nazywana wieloszczetami nie jest monofiletyczna. W zapisie kopalnym wieloszczety są znane od wczesnego kambru (ponad 500 mln lat temu). Współcześnie żyjące gatunki nie mają większego znaczenia gospodarczego, choć tzw. robaki palolo są poławiane przez ludzi jako smakołyk. Mają natomiast duże znaczenie ekologiczne – stanowią pokarm wielu zwierząt morskich.
Są to zwierzęta głównie morskie. Zasiedlają wszystkie środowiska morskie od największych głębin oceanicznych po wybrzeża, we wszystkich strefach klimatycznych[2]. Żyją w formie wolnej lub osiadłej, przeważnie w strefie przybrzeżnej, w piasku lub mule dna morskiego. Występują też formy pelagiczne. Mniej liczne są formy, które skolonizowały wody słodkie, a tylko nieliczne przystosowały się do życia w wodach słonawych lub na lądzie. Do 2009 roku opisano naukowo tylko około 200 gatunków żyjących poza morzami[3]. Wiele gatunków ma kosmopolityczny zasięg występowania.
W faunie Polski stwierdzono występowanie 2 gatunków[4].
Długość ciała większości wieloszczetów mieści się w przedziale od 1 mm do 10 cm, ale są gatunki o długości nieprzekraczającej 1 mm oraz takie, które mierzą blisko 3 m[5][2]. Ich ciało składa się z odcinka głowowego z różnorodnymi przydatkami, segmentowanego odcinka tułowiowego i pygidium. Tułów, czasami spłaszczony od strony brzusznej, charakteryzuje segmentacja homonomiczna, tzn. poszczególne metamery są do siebie bardzo podobne. Ich liczba waha się od kilku do kilkuset.
Ściana ciała zbudowana jest z wora powłokowo-mięśniowego. Z zewnętrznej strony jest to jednowarstwowy nabłonek wytwarzający elastyczny, ochronny oskórek, a poniżej znajdują się dwie dobrze wykształcone warstwy mięśni.
Występujące na ciele wieloszczetów przydatki to parapodia, głaszczki i czułki. Parapodia, zwane też pranóżami, wyrastają z boku ciała parami, z charakterystycznymi szczecinkami. Są dobrze ukrwione i umięśnione, zbudowane z dwóch "gałązek": grzbietowej i brzusznej. Na grzbietowej u niektórych gatunków wykształca się wyrostek skrzelowy. Pranóża pełnią funkcję lokomocyjną oraz oddechową (dzięki dużej powierzchni oraz wyrostkom skrzelowym).
Wieloszczety mają dobrze rozwinięty układ krwionośny, u części gatunków hemolimfa zawiera barwniki transportujące tlen.
Oczy wieloszczetów to proste plamki barwnikowe lub oczy pęcherzykowate
Zdecydowana większość prowadzi drapieżniczy tryb życia. Komensalizm i pasożytnictwo należy do rzadkości i występuje głównie u form żyjących poza środowiskiem morskim. Poruszają się pełzając, krocząc lub pływając. Formy osiadłe wytwarzają rurki, w których ukrywają ciało. Ich ruchy są ograniczone do wnętrza zajmowanej rurki.
Rozdzielnopłciowość występuje u wszystkich gatunków. Układ rozrodczy jest prosty, brak stałych narządów rozrodczych. Powszechna jest epitokia. W rozwoju wielu gatunków wieloszczetów pojawia się wolno żyjąca trochofora. Kilka gatunków jest znanych z żyworodności[2].
Klasyfikacja Polychaeta od dawna stanowiła wyzwanie dla taksonomów i dotychczas (2013) nie została uzgodniona. W oparciu o charakterystyki ekologiczne wyróżniano wśród nich wieloszczety wędrujące, nazywane też wolno żyjącymi[5] (Errantia), osiadłe (Sedentaria) i krążkokształtne (Myzostomida)[6], nazywane też ssącogębymi[5]. Podział taki nie został zaakceptowany. Próby klasyfikacji podejmowane w II połowie XX wieku doprowadziły do wyróżnienia do 26 rzędów wieloszczetów[2]. Jedna z szerzej przyjmowanych koncepcji wyróżniała dwie zasadnicze grupy (w randze podgromad)[1][2]:
Badania molekularne dotychczas nie potwierdziły takiego podziału. Polychaeta nie jest taksonem monofiletycznym, Scolecida i Canalipalpata uważane są za polifiletyczne[7], a zdaniem niektórych badaczy podział na Palpata i Scolecida nie odzwierciedla naturalnego podziału wieloszczetów[8].
Wieloszczety (Polychaeta) – bardzo stara filogenetycznie i silnie zróżnicowana morfologicznie, a także pod względem biologii i ekologii grupa pierścienic (Annelida) o robakowatym ciele, którego segmenty są zaopatrzone w parę parapodiów z pękami szczeci. Są zwierzętami rozdzielnopłciowymi. W rozwoju występuje larwa typu trochofora. Grupa ta obejmuje około 14 tys. znanych nauce gatunków zaliczanych do ponad 80 rodzin tradycyjnie grupowanych w randze gromady Polychaeta. Relacje pokrewieństwa pomiędzy rodzinami wieloszczetów oraz pomiędzy wieloszczetami i pozostałymi pierścienicami pozostają słabo poznane. Wiadomo jednak, że grupa tradycyjnie nazywana wieloszczetami nie jest monofiletyczna. W zapisie kopalnym wieloszczety są znane od wczesnego kambru (ponad 500 mln lat temu). Współcześnie żyjące gatunki nie mają większego znaczenia gospodarczego, choć tzw. robaki palolo są poławiane przez ludzi jako smakołyk. Mają natomiast duże znaczenie ekologiczne – stanowią pokarm wielu zwierząt morskich.
Polychaeta ou poliqueta[1] (do grego antigo: πολύς, polús + χαίτη, khaítē, literalmente "muitas cerdas") é uma classe de anelídeo que inclui cerca de 11.794 espécies de vermes aquáticos. A grande maioria das espécies é típica de ambiente marinho, mas algumas formas ocupam ambientes de água salgada ou doce. Podem ser de vida livre (rastejadores ou pelágicos) ou sedentários (cavadores, tubícolas ou perfuradores); porém, nem sempre é possível distinguir o hábito de vida.
Muitas espécies de poliquetas são coloridas e algumas são iridescentes. De maneira geral, são indivíduos segmentados, de forma cilíndrica, com leve achatamento dorso-ventral, com um par de parapódios em cada segmento. São dotados de prostômio bem desenvolvido com palpos ou cirros (órgãos sensoriais) na extremidade anterior, mas não é considerado como o primeiro segmento, sendo este o peristômio.
A boca localiza-se ventralmente entre o prostômio e o peristômio; já o pigídio é um segmento não-celomado terminal, onde fica o ânus. Os poliquetas distribuem-se na coluna de água desde a zona intertidal até profundidades de 5.000 metros. Porém, já foi encontrado um poliqueto no ponto mais profundo do planeta Terra, na Fossa das Marianas, também conhecido como Challenger deep, há 10.500 metros da superfície do mar. Os poliquetas medem de 5 a 10 cm de comprimento, em média, mas há espécies com apenas 2 milímetros e outras que atingem 3 metros.
Em geral, poliquetas cavadores apresentam uma musculatura circular bem desenvolvida e septos completos, onde o fluido celomático (que funciona como esqueleto hidrostático ou hidroesqueleto) é restringido a cada segmento. A escavação se dá por peristalse, como nas minhocas, as quais são bastante semelhantes. São representados pelas famílias Arenicolidae, Capitellidae e Orbiniidae. Muitos poliquetas apresentam parapódios e cerdas bem desenvolvidas, permitindo-lhes rastejar sobre superfícies ou mesmo nadar. Estes são representados pelas famílias Nereididae, Phyllodocidae, Polynoydae, Alciopidae e Tomopteridae. Seu movimento é resultado da combinação de parapódios, musculatura da parede do corpo e hidroesqueleto, sendo que nesses casos sua musculatura longitudinal é mais desenvolvida que a circular e os septos são geralmente incompletos. No movimento de rastejar estão envolvidos além dos parapódios, ondulações laterais do corpo produzidas pela contração da musculatura longitudinal. Alguns poliquetas habitantes de sedimentos, como os pertencentes às famílias Dinophilidae e Diurodrilidae utilizam ainda cílios em sua locomoção.
O cérebro e as cordas nervosas em escada de mão de poliquetas são semelhantes dos anelídeos em geral. O cérebro deles, entretanto, pode ser grande e lobado, se a cabeça possuir órgãos sensoriais. Possuem gânglios adicionais, denominados gânglios pedais, estão ligados com às cordas nervosas segmentares nas bases dos parapódios. Esses gânglios, só pertencem aos poliquetas, desepenham o papel de centros de controles dos movimentos parapodiais. O cordão nervoso ventral pode ser paralelo e estar em forma de escada de mão - como na família Sabellidae - ou os dois cordões se encontram fundidos em grau variável, na linha mediana do corpo, como por exemplo no tubícola Owenia. Um cordão nervoso ímpar e sem gânglios ocorre na epiderme.
A nutrição dos poliquetas está diretamente relacionada ao seu hábito de vida. Os poliquetas sedentários (cavadores e tubícolas) alimentam-se de depósitos, utilizando como alimento a matéria orgânica presente no sedimento. Ou podem ainda capturar partículas em suspensão – no caso dos sabelídeos, que possuem apêndices ciliados com superfície ampla (coroa branquial) para aprisionar partículas. Os poliquetas carnívoros, herbívoros ou detritívoros são essencialmente os móveis (com algumas exceções que podem ser tubícolas ou cavadores ativos). Os carnívoros, em geral, apresentam faringe muscular eversível bem desenvolvida (comum em Phyllodocidae) ou mandíbulas com dentes para agarrar as presas (presentes nas famílias Nereididae, Eunicidae e Lumbrineridae).
Outros podem ainda ser parasitas, como alguns representantes das famílias Oenonidae (parasitas de outros poliquetas), Ichthyotomidae (hematófagos de enguias marinhas) e Cirratulidae (endoparasita de estrela-do-mar). O sistema digestório nos poliquetas trata-se de um tubo reto que se inicia na boca, na extremidade anterior, até ao ânus (pigídio), ele diferencia dos anelídeos em possuir faringe (ou cavidade bucal caso a faringe esteja ausente), esôfago curto, estômago – em algumas espécies - intestino e reto. A faringe pode ser protraível, em forma de língua, bulbo muscular (localizado na parede mediana ventral do intestino anterior) ou um órgão eversível. Os dentes podem ser de formas e funções diferenciadas, em alguns casos formam mandíbulas como garras. Em Nereis, dois grandes cecos glandulares se abrem no esôfago, este por sua vez secreta enzimas digestivas. A forma de defecação é bem diversificada, sendo que, nos rastejantes e cavadores, as fezes são excretadas e abandonadas. Muitos poliquetas tubícola, como Chaetopterus, que bombeiam águam unidirecionalmente através de seus tubos, defecam na corrente exalante. Nesse caso, alguns poliquetas evitam a contaminação fecal vivendo de cabeça para baixo (com o ânus para cima) em seus tubos verticais, como fazem os maldanídeos, enquanto muitos outros se viram temporariamente para defecar na superfície. Há ainda outros poliquetas que vivem com a cabeça para cima em seus tubos em fundo cego, como os sabelídeos e os sabelariídeos, que eliminam as suas fezes sem se virar de cabeça para baixo. Muitas espécies consolidam as fezes em pelotas fecais ou fitas muito densas, que tendem a não ser re-suspensas e entrar novamente nos tubos.
A respiração é predominantemente cutânea e pode ser complementada pela respiração branquial. As brânquias variam muito em estrutura e localização; podem estar associadas aos parapódios, aos radíolos ou presentes nas extremidades anteriores próximas à abertura dos tubos ou buracos em que habitam. Estão ausentes nos poliquetas muito pequenos e nos que possuem longos corpos cordoniformes. Os poliquetas possuem três pigmentos respiratórios, sendo o mais frequente a hemoglobina. Há também a clorocruorina, que é um tipo de hemoglobina verde, e alguns poliquetas portam um pigmento protéico, a hemeritrina. O fluido celômico pode ser incolor ou ser constituído de uma hemoglobina corpuscular. Ele circula basicamente através de contrações musculares da parede do corpo.
O sistema circulatório é fechado na maioria dos poliquetas e compõe-se de um vaso sanguíneo dorsal, situado sobre o tubo digestivo; um vaso sanguíneo ventral; e uma rede de vasos laterais que os conectam. O sangue é impulsionado por ondas de contração dos vasos, especialmente pelo vaso dorsal. Existem bombas acessórias similares a corações no sistema sanguíneo-vascular de algumas espécies. Os parapódios provocam mudanças no sistema circulatório, onde o vaso ventral origina em cada segmento um par de vasos parapodiais ventrais, responsáveis pela circulação nos parapódios, na parede corporal e nos nefrídios. O vaso sanguíneo ventral também dá origem a vários vasos intestinais ventrais, que levam o sangue ao intestino. O vaso dorsal recebe um par de vasos parapodiais e um vaso intestinal dorsal. Em outras espécies, a circulação pode ser aberta ou até mesmo não existir sistema circulatório, como é o caso das que possuem os septos reduzidos, onde o transporte interno é feito pelo celoma.
O sistema excretor é igualmente variável de acordo com a espécie, podendo ser constituído por um único par de tubos excretores ou um par por segmento; sendo que o par de nefrídios começa em um segmento, atravessa o septo e termina no próximo segmento onde o nefridióporo se abre. Os poliquetas, de acordo com a forma corporal, possuem protonefrídios ou metanefrídios; podendo também existir os dois tipos combinados. Nos poliquetas que possuem vasos sanguíneos, acredita-se que a ultrafiltração do sangue ocorre através da parede do vaso, posteriormente ocorre mudança no ultrafiltrado que é levado ao exterior pelo metanefrídio (ducto ciliado). Já naqueles que não possuem vasos sanguíneos, crê-se que a ultrafiltração acontece de acordo com o deslocamento do fluido celômico através das paredes das células terminais protonefrídicas e a reabsorção ocorre nos solenócitos, que são as células terminais protonefrídicas, similares a um metanefrídio. Estruturas como a parede intestinal, os celomócitos e o tecido cloragógeno podem ser coadjuvantes no processo de excreção.
Os poliquetas são os únicos entre os anelídeos em que certas espécies podem secretar um tubo onde vivem dentro. Entre os grupos que produzem tubos estão as famílias Sabelidae, Sabellariidae e Serpulidae.
O tubos podem ser constituídos de diferentes materiais, dependendo da espécie, indo desde de tubos frágeis e gelatinosos até tubos bastantes duros e calcificados tal qual conchas, como acontece com espécies da família Serpulidae[2]. Já, certas espécies, como os poliquetos da família Sabellariidae e a espécie Phragmatopoma caudata presente no Brasil, aderem aos seus tubos materiais como grãos de areia, construindo verdadeiros recifes de areia[3]. Em outras espécies, o tubo pode ainda ser constituído por uma proteína fibrosa que têm aparência e a textura de celofane, pergaminho ou seda.
Os tubos são protetores, mas também podem possuir outras funções. Para alguns poliquetas, o tubo é uma toca a partir da qual o animal emerge e captura presas que passam pelo local. Como um snorkel que se projeta acima da superfície do sedimento, o tubo proporciona acesso à água limpa e oxigenada para seu ocupante subterrâneo. A adesão do tubo permite que o animal ocupe superfícies duras e expostas. Alguns poliquetas incubam seus ovos e juvenis dentro do tubo, outros bombeiam água através de seu tubo para trocas gasosas e alimentação por filtração.
Dependendo da espécie, o tubos podem ter uma abertura em uma ou ambas das extremidades, podem também estar parcialmente enterrados no substrato ou completamente aderidos a superfícies. Tais poliquetas podem ainda viver permanentemente em seu tubo ou ele podendo abandonar, caminhar para outro lugar e secretar um novo tubo.
Os poliquetas são animais dióicos e a reprodução é geralmente sexuada. As gônadas de poliquetas são órgãos pareados e segmentares. Na maioria dos poliquetas as gônadas estão presentes na maioria dos segmentos, enquanto que, em algumas espécies as gônadas estão presentes apenas em certos segmentos (segmentos genitais). As células germinativas são liberadas no celoma, onde passam por diferenciação e amadurecem, sendo os gametas posteriormente liberados na água através dos metanefrídeos ou pela simples ruptura da parede do corpo. A fecundação é externa e o desenvolvimento indireto.
Em diversos poliquetas é comum a ocorrência do fenômeno reprodutivo de epitoquia, onde um indivíduo não reprodutor bentônico (denominado átoco) dá origem a um indivíduo reprodutor pelágico (denominado epítoco). A epitoquia se assemelha a uma metamorfose e envolve mudanças no animal para a natação e reconhecimento do parceiro sexual, além da produção de gametas e maturação sexual. Os epítocos então nadam para a superfície simultaneamente e liberam seus óvulos e espermatozóides. Este comportamento sincronizado é conhecido como enxameamento e tem grande importância na garantia da variabilidade genética e no sucesso da fecundação. O estímulo luminoso é um fator importante na sincronização do enxameamento, desta forma certas espécies são impelidas a subir à superfície para a reprodução durante a aurora ou crepúsculo ou ainda estimuladas pela lua, como os vermes palolo. Em geral, após a fertilização rapidamente formam-se larvas planctônicas, as larvas trocóforas. Em seguida ocorre a metamorfose que transforma a trocófora em corpo juvenil e é caacterizada pelo alongamento gradual da zona de crescimento, sendo os novos segmentos acrescentados na região do pigídio. Certas espécies, entretanto, apresentam sua fase trocófora ainda dentro do ovo, eclodindo assim um indivíduo já na fase juvenil. Existem ainda poliquetas que retém seus ovos dentro de tubos ou galerias, ou ainda, aqueles que os depositam em massas gelatinosas que são aderidas aos tubos ou outras superfícies.
A filogenia indica os dois maiores clados de poliquetas: Scolecida e Palpata. Os escolécidos são escavadores comedores de depósitos sem apêndices cefálicos, muito semelhantes ao suposto ancestral de anelídeos, e os poliquetas palpados possuem apêndices cefálicos e uma grande variedade de modos alimentares e estilos de vida. Pode-se imaginar, dessa forma, o progenitor de poliquetas emergindo do lodo e irradiando em formas rastejantes, nadadores e tubícolas. Uma alternativa ainda não testada é a de que os anelídeos ancestrais possuíssem parapódios e que estes foram perdidos em minhocas e sanguessugas e reduzidos independentemente em diversos táxons de poliquetas.
Grande parte da classificação abaixo segue o sistema de Rouse & Fauchald, 1998.
1. BRUSCA, R.C.; BRUSCA, G.J. Invertebrates. Second edition. Massachusets: Sinauer Associates, 2002.
2. RUPPERT, E.E.; BARNES, R.D. Zoologia dos Invertebrados. 6ª. Edição. São Paulo: Editora Roca, 1996.
3. RUPPERT, E.E.; FOX, R.S.; BARNES, R.D. Zoologia dos Invertebrados. Uma abordagem funcional-evolutiva. 7ª. Edição. São Paulo: Editora Roca, 2005.
4. MOORE, J. Uma Introdução aos Invertebrados. 1ª. Edição. São Paulo: Editora Santos, 2003.
Polychaeta ou poliqueta (do grego antigo: πολύς, polús + χαίτη, khaítē, literalmente "muitas cerdas") é uma classe de anelídeo que inclui cerca de 11.794 espécies de vermes aquáticos. A grande maioria das espécies é típica de ambiente marinho, mas algumas formas ocupam ambientes de água salgada ou doce. Podem ser de vida livre (rastejadores ou pelágicos) ou sedentários (cavadores, tubícolas ou perfuradores); porém, nem sempre é possível distinguir o hábito de vida.
Muitas espécies de poliquetas são coloridas e algumas são iridescentes. De maneira geral, são indivíduos segmentados, de forma cilíndrica, com leve achatamento dorso-ventral, com um par de parapódios em cada segmento. São dotados de prostômio bem desenvolvido com palpos ou cirros (órgãos sensoriais) na extremidade anterior, mas não é considerado como o primeiro segmento, sendo este o peristômio.
A boca localiza-se ventralmente entre o prostômio e o peristômio; já o pigídio é um segmento não-celomado terminal, onde fica o ânus. Os poliquetas distribuem-se na coluna de água desde a zona intertidal até profundidades de 5.000 metros. Porém, já foi encontrado um poliqueto no ponto mais profundo do planeta Terra, na Fossa das Marianas, também conhecido como Challenger deep, há 10.500 metros da superfície do mar. Os poliquetas medem de 5 a 10 cm de comprimento, em média, mas há espécies com apenas 2 milímetros e outras que atingem 3 metros.
Polychaeta este o clasă de viermi inelați, de regulă, populează habitatele marine, doar un număr redus de specii sunt adaptate pentru apele dulci și salmastre. Corpul este cilindric, puțin turtit dorso-ventral, alcături din trei regiuni: cap, trunchi și pigidiu. Polichetele sunt animale segmentae, cu lungimea corpului între 1 mm și 3 m. Fiecare segment posedă parapodii purtătoare de cheți. Parapodiile sunt specializate în locomoție, unele prezintă branhii respiratorii.
Polychaeta este o clasă de viermi inelați, de regulă, populează habitatele marine, doar un număr redus de specii sunt adaptate pentru apele dulci și salmastre. Corpul este cilindric, puțin turtit dorso-ventral, alcături din trei regiuni: cap, trunchi și pigidiu. Polichetele sunt animale segmentae, cu lungimea corpului între 1 mm și 3 m. Fiecare segment posedă parapodii purtătoare de cheți. Parapodiile sunt specializate în locomoție, unele prezintă branhii respiratorii.
Mnohoštetinavce (Polychaeta) sú fylogeneticky východisková skupina obrúčkavcov; týka sa to hlavne radu Errantia s homonómnou segmentáciou. U ďalších radov je však homonómna segmentácia nahradená heteronómnou (Sedentaria), alebo pozorujeme druhotnú redukciu segmentácie (Archiannelida). Primárne je na každom somite (okrem akronu a pygidia) 1 pár parapódií so štetinami a zväčša i so žiabrovými príveskami. Väčšina druhov má 60 – 100 somitov, no niektoré morské druhy ich majú až 800. Extrémom na druhej strane sú niektoré Archiannelida, ktoré majú len 9 zanikajúcich somitov. Počet somitov u jednotlivých druhov nemusí byť konštantný. Sú väčšinou gonochoristy, ale aj hermafrodity; vývin prebieha cez trochofórovú larvu (u nemnohých sladkovodných druhov je toto štádium nezreteľné). Stavba orgánových sústav zodpovedá charakteristike kmeňa.
Systematika mnohoštetinavcov je veľmi sporná, a to aj vo vzťahu k iným skupinám (zaraďujú sa sem napríklad aj pogonofóry či časť Aelosomatida). Nasledujúce delenie je veľmi zjednodušujúce a zastarané. V moderných deleniach sú rady menšieho rozsahu a je ich oveľa viac.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Mnohoštetinavce
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Mnohoštetinavce
Mnohoštetinavce (Polychaeta) sú fylogeneticky východisková skupina obrúčkavcov; týka sa to hlavne radu Errantia s homonómnou segmentáciou. U ďalších radov je však homonómna segmentácia nahradená heteronómnou (Sedentaria), alebo pozorujeme druhotnú redukciu segmentácie (Archiannelida). Primárne je na každom somite (okrem akronu a pygidia) 1 pár parapódií so štetinami a zväčša i so žiabrovými príveskami. Väčšina druhov má 60 – 100 somitov, no niektoré morské druhy ich majú až 800. Extrémom na druhej strane sú niektoré Archiannelida, ktoré majú len 9 zanikajúcich somitov. Počet somitov u jednotlivých druhov nemusí byť konštantný. Sú väčšinou gonochoristy, ale aj hermafrodity; vývin prebieha cez trochofórovú larvu (u nemnohých sladkovodných druhov je toto štádium nezreteľné). Stavba orgánových sústav zodpovedá charakteristike kmeňa.
Mnogoščetínci (znanstveno ime Polychaeta) so razred mnogočlenarjev iz poddebla kolobarnikov. Večinoma živijo v morju.
Zanje značilne okončine so prinožice ali parapodiji, zgrajene iz hrbtne in trebušne krpe, ki ju sestavljajo mišičje in hitinaste ščetine. Omogočajo jim plavanje, par se nahaja na vsakem členu, z izjemo nekaj prvih in zadnjih. Dihajo prek tanke kožemišičnice, zgrajene iz povrhnjice z veliko vsebnostjo kolagenskih vlaken ter mišičja iz prečnih, krožnih in vzdolžnih mišic.
Prebavilo se zaključi z zadnjično odprtino v zadnjem telesnem členu. Izločala so metanefridiji. Imajo dobro razvit sklenjen krvožilni sistem.
So enospolniki. Večinoma imajo zunanjo oploditev, v morju se razvije ličinka trohofora, ki plava s pomočjo migetalk.
Delimo jih v prosto živeče mnogoščetince (Errantia) in pritrjene mnogoščetince (Sedentaria). Med prve sodijo morske strige, med druge pa cevkarji (npr. Spallanzanijev cevkar). Zaradi sesilnega (pritrjenega) načina življenja se je njihova telesna organizacija spremenila. Živijo v cevkah, ki jih zgradijo sami. So usnjate, ojačane s peščenimi zrni, ali pa so iz trdega apnenca. S tankimi lovkami, ki molijo iz cevk, lovijo planktonske organizme. Ob nevarnosti se izjemno hitro povlečejo v cevko, vanjo pa so pritrjeni s preobraženimi prinožicami.
Mnogoščetínci (znanstveno ime Polychaeta) so razred mnogočlenarjev iz poddebla kolobarnikov. Večinoma živijo v morju.
Zanje značilne okončine so prinožice ali parapodiji, zgrajene iz hrbtne in trebušne krpe, ki ju sestavljajo mišičje in hitinaste ščetine. Omogočajo jim plavanje, par se nahaja na vsakem členu, z izjemo nekaj prvih in zadnjih. Dihajo prek tanke kožemišičnice, zgrajene iz povrhnjice z veliko vsebnostjo kolagenskih vlaken ter mišičja iz prečnih, krožnih in vzdolžnih mišic.
Prebavilo se zaključi z zadnjično odprtino v zadnjem telesnem členu. Izločala so metanefridiji. Imajo dobro razvit sklenjen krvožilni sistem.
So enospolniki. Večinoma imajo zunanjo oploditev, v morju se razvije ličinka trohofora, ki plava s pomočjo migetalk.
Delimo jih v prosto živeče mnogoščetince (Errantia) in pritrjene mnogoščetince (Sedentaria). Med prve sodijo morske strige, med druge pa cevkarji (npr. Spallanzanijev cevkar). Zaradi sesilnega (pritrjenega) načina življenja se je njihova telesna organizacija spremenila. Živijo v cevkah, ki jih zgradijo sami. So usnjate, ojačane s peščenimi zrni, ali pa so iz trdega apnenca. S tankimi lovkami, ki molijo iz cevk, lovijo planktonske organizme. Ob nevarnosti se izjemno hitro povlečejo v cevko, vanjo pa so pritrjeni s preobraženimi prinožicami.
Havsborstmaskar, Polychaeta [-çε'ta], är en klass av ringmaskar.[1]
Som namnet antyder kännetecknas de av ett flertal borst som sitter vid varje segment och som används som stöd eller som rörelseorgan. Med ett fåtal undantag lever alla havsborstmaskar i havet. Där förekommer de i alla regioner, alltså den pelagiala zonen, den demersala zonen samt i litoralzonen.
Det finns frisimmande arter och arter som är fästa vid havsbotten. Hittills finns drygt 10 000 arter beskrivna, fördelade på upp till 24 ordningar och över 80 familjer. Efter nyare morfologiska och molekylärgenetiska undersökningar är havsborstmaskarnas monofyletiska position omstridd. Enligt dessa studier är till och med stammen ringmaskar parafyletisk.
Havsborstmaskar förekommer i många olika skepnader. Detta beror främst på de olika levnadsområdena samt på deras olika strategier för att komma åt födan. Några former är rovdjur som har väl utvecklade ögon (delvis med ögonlins), andra arter är asätare och några filtrerar födan ur vattnet. Ett mycket ovanligt släkte är Riftia. Arterna av det släktet lever i symbios med arkéer.
När en människa trampar på en havsborstmask kan de hårda borsten tränga igenom huden och orsaka brinnande smärtor. Borsten är dock inte giftiga och det är inte utrett vad som orsakar smärtoupplevelsen. 2008 isolerades från arten Eurythoe complanata ett ämne som fick namnet Complanin och som kan orsaka hudinfektioner.
Maskar av släktet Glycera kan bita människor och sedan injicera ett gift. Giftet är bara livsfarligt för allergiska personer.
Den enda arten som används som mat är Eunice viridis. Djurets bakkropp äts av befolkningen på Samoa och Fiji som delikatess och afrodisiakum.
Denna ringmask-relaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Havsborstmaskar, Polychaeta [-çε'ta], är en klass av ringmaskar.
Deniz halkalı solucanları (Latince Polychaeta), halkalı solucanlar şubesine ait genellikle denizel türleri içeren bir sınıftır.
Polychaeta'yı diğer gruplardan ayıran en önemli kısım parapotlarının bulunmasıdır. Her parapod bir dorsal kol (notopodium) ve ventral kol (neuropodium) dan oluşur. Her kolun içinde ona desteklik veren kitinli çubuk (acicula) bulunur. Ayrıca parapodların içinden dışarı çıkan çok sayıda kitin kıl (seta) bulunur.
Boy uzunlukları genellikle 5–10 cm arasında olur. Annelidlerin en geniş sınıfıdır ve yaklaşık 5300 türü vardır. Solunum basit bir şekilde vücut duvarından difüzyonla olur.
Sınıflandırma, Rouse & Fauchald, (1998)'e göre yapılmıştır;
İlkin ağızlılar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Deniz halkalı solucanları (Latince Polychaeta), halkalı solucanlar şubesine ait genellikle denizel türleri içeren bir sınıftır.
Polychaeta'yı diğer gruplardan ayıran en önemli kısım parapotlarının bulunmasıdır. Her parapod bir dorsal kol (notopodium) ve ventral kol (neuropodium) dan oluşur. Her kolun içinde ona desteklik veren kitinli çubuk (acicula) bulunur. Ayrıca parapodların içinden dışarı çıkan çok sayıda kitin kıl (seta) bulunur.
Boy uzunlukları genellikle 5–10 cm arasında olur. Annelidlerin en geniş sınıfıdır ve yaklaşık 5300 türü vardır. Solunum basit bir şekilde vücut duvarından difüzyonla olur.
Більшість видів живе у морях та у річках. Деякі живуть у прісних водах, у підстилці тропічних лісів. У морях багатощетинкові черви живуть на дні, де повзають серед каміння, коралів, заростей морської рослинності, зариваються у мул. Серед цих черв'яків є сидячі форми, які будують захисну трубку і ніколи її не покидають. Є серед них і планктонні види. Зустрічаються багатощетинкові черви, головним чином, в прибережній смузі, але іноді їх виявляють на глибині до 8 тис. м. У деяких місцях на 1 м² морського дна мешкає до 90 тис. багатощетинкових червів. Їх поїдають ракоподібні, риби, голкошкірі, кишковопорожнинні, птахи. Тому деяких багатощетинкових спеціально розводять у морі як корм для риб.
Тіло складається з головного відділу, сегментованого тулуба й анальної лопаті. На голові є 2-4 ока, органи дотику— щупальця, органи нюху — нюхальні ямки, у деяких є органи рівноваги(статоцисти). Дихають всією поверхнею тіла, однак у деяких (у піскожила) на параподіях розміщені зябра — розгалужені вирости тіла. Більшість з них роздільностатеві, розвиток непрямий.
Основа живлення багатьох промислових риб,крабів,та інших мешканців водоймищ, а також деякi види приймає в їжу людина, наприклад, тихоокеанський палоло, тіло якого сягає до 1 метра. У період розмноження палоло підіймаютья на повехню води, що полегшує їх промисел. Сидячі багатощетинкові черви беруть участь у природному очищені води від органічних часток, як фільтратори. Відіграють велике значення в розумінні питань подальшої еволюції тварин.
Многощетинковые черви, или полихеты (лат. Polychaeta, от греч. πολύς — много, греч. χαίτη — волос) — класс кольчатых червей. В настоящее время этот класс насчитывает более 10 тысяч видов. Наиболее известные представители: пескожил Arenicola marina и нереида Nereis virens.
Подавляющее большинство представителей — обитатели морских вод. Взрослые, как правило, — донные формы, хотя некоторые представители перешли к обитанию в пелагиали (например, семейство Tomopteridae). Очень немногие полихеты перешли к обитанию в пресных водоёмах (например, род Manayunkia в озере Байкал), в лесной подстилке и в почве на глубине более 3 м (род Parergodrilus и род Hrabiella).
Длиной от 2 мм до 3 м. Тело состоит из множества (иногда до нескольких сотен) колец-сегментов, в каждом из которых повторяется комплекс внутренних органов: парные целомические мешки, ассоциированные с ним половые протоки и органы выделения.
Отличительным признаком являются параподии — отходящие от каждого сегмента тела лопастевидные придатки, несущие хитиновые щетинки (хеты). У некоторых видов функцию жабр выполняет венчик щупалец на головном участке. Имеются глаза, иногда сложно устроенные, и органы равновесия (статоцисты).
Среди сидячих полихет наиболее распространены седиментаторы (например, представители семейств Sabellidae, Serpulidae, Spirorbidae). Они питаются детритом, добывая его с помощью ловчих щупалец, выполняющих также функцию жабр, из толщи воды.
Свободноживущие (эррантные) полихеты — детритофаги или хищники. Детритофаги могут добывать органическое вещество из грунта, поедая его, например, представители семейств Arenicolidae, Ampictenidae. Некоторые собирают детрит с поверхности грунта длинными пальпами (например, Spionidae). Широко распространено хищничество, к примеру, среди Nereididae, Glyceridae, Syllidae.
Чаще всего многощетинковые черви — раздельнополые животные. Оформленных гонад у полихет не развивается. Половые клетки развиваются из целомического эпителия, а после созревания переходят к флотированию в полость целома. Оплодотворение наружное. Из яиц выходит личинка — трохофора.
После недолгого плавания с помощью ресничек, трохофора опускается на дно, где происходит метаморфоз в трёхслойное животное. У неё задний конец вытягивается и сразу образуются сегменты. Первые сегменты называются личиночными, в дальнейшем в них не образуются гонады. При дальнейшем развитии метатрохофоры задний конец вытягивается и отделяет от себя сегменты, которые называют постларвальными.
Таким образом, в каждом сегменте образуется пара целомических мешков. Теменная пластинка развивается в надглоточный ганглий. Из эктодермы также развивается кутикула и гиподерма (слой покровов организма, обычно лежащий глубже поверхностного слоя).
Протонефридии исчезают, развиваются связанные с целомом метанефридии. Из зачатков формируется мускулатура, кровеносная система, целомическая жидкость и некоторые другие органы.
Некоторые виды способны размножаться бесполым путём. Выделяют два варианта бесполого размножения: архетомию и паратомию. В случае архетомии тело червя сперва разделяется на фрагменты, а после достраивает передний и задний концы тела. Паратомия же подразумевает обратную последовательность событий: в ходе этого процесса образуется цепочка сцепленных друг с другом разноимёнными концами тела червей.
Многощетинковые черви, или полихеты (лат. Polychaeta, от греч. πολύς — много, греч. χαίτη — волос) — класс кольчатых червей. В настоящее время этот класс насчитывает более 10 тысяч видов. Наиболее известные представители: пескожил Arenicola marina и нереида Nereis virens.
多毛纲（学名：Polychaeta）是环节动物门下的一个纲，目前轄下有超過80個科[1]。
这一纲的动物的身体一般呈圆柱状，或背部略扁，身体分为口前叶、一般体节部分和尾节。其中体节上有成对的刚毛，神经节和后肾管。疣足（Parapodium）负责前进，甚至带有鳃组织。有组多毛纲动物还拥有发达的感官；封闭式的血管系统。发育过程历经螺旋卵裂和担轮幼体（Trochophora）阶段。繁殖能力强，通常为无性生殖，如裂殖生殖（Schizogamy）。
这一类动物主要為雌雄异体。虽然也有浮游的，但是大多生活在海底中，即所谓的底栖。一些品种在海底表面生活，可以自由运动。另一些则在沉积物中掘地洞。还有一些多毛纲动物行寄生生活。它们以微生物为食。目前有记录的约有10,000种左右，体型从300µm到3m长。是环节动物最大的一个纲。
目前生物學界普遍認同現時的多毛綱仍是一個並系群，也就是指本綱還有部分物種目前被分類到其他分類元去，以致本綱物種的演化圖仍未完整。舉例說：鬚腕動物門及螠虫动物门的物種現時發現原來都應該放在多毛綱之下。
截至2018年1月9日 (2018-01-09)[update]，多毛綱物種在WoRMS大致可分成以下四大類[2][3]：
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 環形動物門 Annelida 綱 : 多毛綱 Polychaeta 学名 Polychaeta多毛類（たもうるい）とは、環形動物門多毛綱（学名: Polychaeta）に属する動物の総称である。ゴカイ、イバラカンザシなどが含まれる非常に多様性の高い分類群である。一般にはゴカイ類と呼ばれることが多い。
種数も非常に多く、既知の種だけで約8000種、このほかにも大量に未記載種がいるものと考えられている。釣り餌としてよく知られているように、魚類、甲殻類、鳥類などの重要な餌である。また、底質の環境指標生物としても注目されている。
熱帯から寒帯まで、潮間帯から深海にいたる全世界の海に生息し、汽水域にも多い[1]。一部は淡水に生息し[2]、少数の種が湿った土壌中から発見されている。
体は細長く、柔らかい。体は前方より、口前葉 (prostomium)、囲口節 (peristomioum)、多数の体節からなる胴部と、尾節 (pygidium) からなる。このうち口前葉、囲口節と尾節は、発生段階におけるトロコフォア幼生時に対応する部分が形成され、その後に尾節の直前で順次作られる胴部の体節とは起源が異なるため、真の体節ではないと考えられる。
口前葉と囲口節の間の腹側に口が開口し、一般には後端の尾節に肛門がある。口前葉には、感触手 (anntenae)・副感触手 (palps) と呼ばれる突起や眼 (eyes)、頸器官 (nuchal organs)といった感覚器を持つ。定在性のものでは副感触手もしくはその他の部分が発達して、広がった鰓状になり、ガス交換や捕食をおこなうものもある。逆に、感覚器が退化した単純な形態の頭部をもつものもある。
囲口節には疣足 (parapodia) がない。口の形態は様々だが、引き込むことのできる吻 (proboscis) をもつ場合がある。吻には一対もしくは複数対の鋭い顎 (jaws) を持つものもある。
それに続く胴部の体節には一対の疣足を持つが、退化しているものもある。疣足はそれぞれの体節の側面から突出する肉質の付属肢で、爪はないが、剛毛束があり、これが運動に使われる。多くのものではほぼ同様な外見のものが続いているが、定在性のものでは、体が明確に形態の異なる複数の部分にわかれるものも多い。背面は滑らかなものが多いが、ウロコムシ類では鱗に覆われる。
尾節には1本から数本の肛触手 (pygidial cirri) があるが、これを全く持たないものもある。
一部に終生プランクトン生活をするものもあるが、大部分の種はベントスである。底質の利用方法により以下のように分けられる。
多くは雌雄異体で、体外受精を行うが、体内受精のものや、卵胎生のものも知られる。その際、生殖群泳という行動を示すものが知られる。それらにおいては、普段は底生生活でありながら、生殖の際に多数個体が同時に海中に泳ぎ出て、そこで放卵放精を行うものである。ゴカイ科やシリス科では、成熟の際に剛毛などの形が変わり、遊泳に適した姿となる。
卵割は基本的にはらせん卵割を行い、発生の初期にトロコフォアの形をとる。トロコフォアは複数の繊毛環を持ち、プランクトンとして生活する。繊毛環の間に口、後端に肛門が開く。この形から、後方に体節が追加されるようにして形が長くなり、成体の形に移行する。
![[icon]](http://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%95%E3%82%A1%E3%82%A4%E3%83%AB:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small}
多毛類のうち、沿岸に生息する小型種の一部は、海釣りのエサとしてポピュラーである。釣り方によってさまざまな種類が用いられる。
多毛綱は1960年代ごろまでは、固着性の定在目 Sedentariaと自由生活をする遊在目 Errantiaの2目に分類されていたが、この分類法は従来から人為的な側面が強いと指摘されていた。その後、口器の形状、剛毛や疣足の構造などからScolecida・Canalipalpata・Aciculataの3群に分ける分類が提唱されたが、分子系統解析によってこれらも多系統群であることが分かっている。現在、かつてのSedentaria・Errantiaの2群に分ける分類法に、系統解析により得られたデータによる修正を加えた分類が提案されている[3]。
環形動物門のうち、スイクチムシは独立したスイクチムシ綱とされてきたが、寄生生活によって特殊化が進んだ多毛類であるということがあきらかになり、多毛綱スイクチムシ目とされている。ムカシゴカイ類は原始的特徴を残した環形動物であるとして、原始環虫類とされたこともあるが、むしろ幼形成熟に由来するものと考えられるようになり、これも多毛類に含められた。
このような変遷の結果、多毛綱は環形動物門の基底に位置する側系統群であり、貧毛綱、ヒル綱も多毛綱の内部系統として含まれることが明らかになっている[3]。また、星口動物門・ユムシ動物門・有鬚動物門（ハオリムシを含む）は、以前より多毛類との類縁性が指摘されていたが、初期発生、形質の分岐分類学的解析、EF-1αタンパク質のアミノ酸配列、遺伝子配列、ミトコンドリアの28SrDNAなどの多面的な比較から、従来考えられていた以上に一部の多毛類に近縁であることが判明している。このため、これらの動物を多毛綱に含めることも多い。
以下に下位分類群を示す[4]。
多毛類（たもうるい）とは、環形動物門多毛綱（学名: Polychaeta）に属する動物の総称である。ゴカイ、イバラカンザシなどが含まれる非常に多様性の高い分類群である。一般にはゴカイ類と呼ばれることが多い。
種数も非常に多く、既知の種だけで約8000種、このほかにも大量に未記載種がいるものと考えられている。釣り餌としてよく知られているように、魚類、甲殻類、鳥類などの重要な餌である。また、底質の環境指標生物としても注目されている。
다모류(多毛類)는 다모강에 딸린 환형동물의 총칭이다. 몸통 부분에 측각·강모 등이 발달한 복잡한 생김새를 나타낸다. 생활 양식은 모래진흙 속에 사는 것, 헤엄쳐다니는 것, 부유성인 것, 고착하는 것 등 매우 다양하다. 현재 5,300여 종 가량 알려져 있으며, 갯지렁이·갯지네·검정갯지렁이·긴참갯지렁이·갈고리갯지렁이·꽃갯지네 등이 이에 속한다.
몸은 가늘고 길며 많은 체절로 이루어져 있다. 몸 안의 마디마디는 격막으로 구분되어 있으며 외형이 잘 분화되어 머리에는 촉수, 눈, 냄새를 느끼는 섬모구, 먹이를 취하는 실 모양의 감촉사 등이 종류에 따라 각기 발달하여 있다. 한편 체절의 수는 성장 단계에 따라 달라지지만, 성체가 되면 거의 일정해진다. 각 체절의 양쪽에는 보행용 측지가 있으며, 측지에는 강모 다발이 나 있는데, 이들 측지와 강모는 종류에 따라 다른 특징을 나타낸다.
소화관은 입에서 인두·식도·창자·항문으로 이어지는 발달된 체제를 나타내며, 특히 갯지렁이과나 털갯지렁이 등에는 튼튼한 큰 턱이 있다. 혈관계는 발달된 폐쇄혈관계로서, 혈액에는 혈색소가 들어 있다. 그러나 혈관계가 없는 종에서는 체강액에 포함된 혈색소가 몸 속을 돌면서 혈액의 역할을 대신하기도 한다.
다모류는 무성생식과 유성생식이 모두 알려져 있다. 유성생식은 암수의 개체가 물 속을 헤엄쳐다니면서 생식을 하거나, 알주머니를 다른 물체에 부착시키는 등 여러 가지의 형태를 나타낸다.
다모강 (Polychaeta)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
